ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတိုက္ပြဲ (မြန္းေအာင္)

ခြန္အားျဖည့္မိငယ္ ( ကိုေန၀င္း)

ABSDF(ေျမာက္ပိုင္း)သတ္ျဖတ္မႈမ်ားနွင့္မိခင္တဦး၏ကိုယ္ေတြ႕မွတ္တမ္း - အပိုင္း - ၄ (ဇာတ္သိမ္း)

ABSDF(ေျမာက္ပိုင္း)သတ္ျဖတ္မႈမ်ားနွင့္မိခင္တဦး၏ကိုယ္ေတြ႕မွတ္တမ္း - အပိုင္း - ၄ (ဇာတ္သိမ္း)

၆.၄.၁၉၉၂ )
          မနက္၇း၀၀နာရီေလာက္ ခ်စ္္လၻက္ရည္ဆိုင္္သြားၿပီး အစာေျပစားၾကတယ္….ေက်ာ္ျမင့္ကျပန္မေရာက္ေသး ဘူး…..CS သံေခ်ာင္းလည္းမေတြ႕ဘူး ေဆးရံုမွာလို႕ေျပာတယ္…. ဘယ္သူမွမေတြ႕ေတာ့ဘူး…. တရုပ္ေငြနဲ႕ဗမာေငြလဲၿပီးေစ်း၀ယ္ဘို႕ကုန္တိုက္ေတြလိုက္ၾကည့္ၾကတယ္….ခရီးစရိတ္ခ်န္ၿပီး ဗမာေငြ၃၀၀ကို တရုပ္ ေငြနဲ႕လဲတာ ၂၀က်ပ္ရတယ္… စလင္းဘက္တစ္အိပ္၁၅က်ပ္နဲ႕ ထီးတစ္လက္၅က်ပ္၅၀က်တယ္…. အားလံုးေစ်း၀ယ္ၾကၿပီးေတာ့ ၂း၀၀နာရီထိုးၿပီ…..၂း၃၀နာရီမွာ ေရႊလီကတရုပ္ကားနဲ႕ ၾကယ္ေဂါင္ကိုျပန္လာၾက တယ္… ၾကယ္ေဂါင္မွာPASSPORT အပ္ၿပီးဂိတ္ေတြမပိတ္ေသးတာနဲ႕ လာတံုးကအတိုင္း ေစ်းတန္းေတြဘက္ ဗမာျပည္ဘက္ကိုျပန္၀င္လာခဲ့ၾကတယ္….မူဆယ္ေရာက္ေတာ့ လွိဳင္းတက္တည္းခိုခန္းမွာတည္းၾကတယ္…. ကိုေမာင္ေမာင္က မူဆယ္ေထာက္လွမ္းေရးကိုေမးၿပီးမွ လားရွိုးလက္မွတ္၀ယ္မယ္ဆိုၿပီးမူဆယ္ထလရကိုသြားတာ လက္မွတ္မ၀ယ္ပါနဲ႕ဦး မနက္၇း၀၀နာရီသူတို႕နဲ႕လာေတြ႕ပါဦးဆိုလို႕ မူဆယ္မွာ၂ညအိပ္ရတယ္….မနက္က်ေတာ့ ဗိုလ္ႀကီးေအာင္ေက်ာ္ဦးဆိုတာနဲ႕ေတြ႕လို႕ ကေလးေတြမပါတဲ့အေၾကာင္းေျပာတယ္….သူတို႕လည္းပါလာလိမ့္မယ္ ထင္တာ….သူ႕ညီေတြလိုသေဘာထားပါတယ္…စိတ္မေကာင္းပါဘူးလို႕ေျပာတယ္….ေမးစရာရွိတာေမးၿပီး ကိုယ္တို႕ကိုမူဆယ္ေစ်းအထိလိုက္ပို႕တယ္….ေစ်းထဲေလွ်ာက္ၾကည့္ၿပီး တည္းခိုခန္းျပန္နားၾကတယ္….
          အန္တီစန္းကဟိုဘက္မွာေရႊလီျမစ္ရွိတယ္… ေတာင္ေတြေတာေတြရွိတယ္…သြားၾကည့္မယ္ဆိုၿပီး ထြက္သြားတယ္… ကိုယ္လည္းအရီနဲ႕ေရႊလီျမစ္ကမ္းေဘး လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး အန္တီစန္းလဲမေတြ႕တာနဲ႕ တည္းခို ခန္းျပန္လာနား….ခဏေနေတာ့မူဆယ္ေစ်းထဲသြားၿပီး စားစရာ…အထည္နဲနဲပါးပါး၀ယ္ၿပီး ျပန္အိပ္တယ္….
          ဦးေအးႏိုင္တို႕က ကိုေမာင္ေမာင္အိမ္ကို ၉ရက္၁၀ရက္ေန႕ေလာက္ျပန္ေရာက္မယ္လို႕ေၾကးနန္းရိုက္တယ္. မူဆယ္မွာ ၇.၄.၁၉၉၂ေန႕ထိေနရတယ္...

( ၈.၄.၁၉၉၂ )
          မူဆယ္ကေနမနက္ ၅း၃၀ ကားထြက္တယ္….အားလံုးႏြမ္းလွ်ၿပီးျပန္လာၾကတယ္…ကြတ္ခိုင္ေရာက္ေတာ့ ထလရကိုသတင္းပို႕ၿပီးေတာ့ ထမင္း စားၾကတယ္….တစ္လမ္းလံုးမွာစြယ္ေတာ္ေတြေဖြးေနေအာင္ပြင့္တာ  အေ၀း ကၾကည့္ရင္ ႏွင္းေတာင္ေတြလားလို႕ထင္ရတယ္….ကြတ္ခိုင္ထမင္းဆိုင္မွာစြယ္ေတာ္ပြင့္ေၾကာ္ခ်က္စားခဲ့ရတယ္.. ေနာက္ေတာ့သိႏၷီကိုျဖတ္ၿပီးလားရွိဳးကို၀င္တယ္….ဆရာမတည္းခိုခန္းမွာဘဲတည္းတယ္…ဆရာမကလည္း အသြား ကတည္းကသိေနေတာ့ ကေလးေတြမပါဘူးလားေမးေတာ့….၀မ္းနဲစြာနဲ႕ဘဲမပါဘူးလို႕ေျဖရတယ္…. ကိုေမာင္ေမာင္ က ေထာက္လွမ္းေရး၉ကိုသတင္းပို႕ရတယ္….ထလ၇ကလည္း ကိုယ္တို႕နဲ႕ေတြ႕ခ်င္တယ္လို႕ေျပာ ေပမဲ့ ကေလးေတြမပါလာလို႕စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတာေရာ…ခရီးပန္းၿပီးက်န္းမာေရးမေကာင္းၾကဘူးဆိုလို႕…. မနက္ကိုခရီးဆက္ခြင့္ေပးလိုက္တယ္….
( ၉.၄.၁၉၉၂ )
          မနက္၄း၀၀နာရီထၿပီးကားဂိတ္ကိုသြားၾကတယ္….၅း၃၀နာရီမွာလားရွိဳးကစထြက္တယ္…ၿမိဳ႕အထြက္ စစ္ေဆးေရးဂိတ္မွာမဖြင့္ေသးလို႕ေစာင့္ရၿပီးမနက္၇း၀၀နာရီမွကားဆက္ထြက္ရတယ္…ေက်ာက္မဲေရာက္ေတာ့ ထမင္းစားၿပီးဆက္ထြက္ၾကတယ္….သီေပါ…ေနာင္ခ်ိဳေရာက္တယ္….ဂုတ္ထိပ္တံတားကိုအျပန္က်မွဘဲျမင္ရ ေတာ့တယ္…ေမၿမိဳ႕…အနီးစခန္းေရာက္ေတာ့ ကားေရေဆးနားၿပီးဆက္ထြက္တယ္….ေမၿမိဳ႕လမ္းတေလွ်ာက္ စိန္ပန္းျပာေတြပြင့္ေနတာအရမ္းလွတာပဲ….သီခ်င္းထဲမွာပါတဲ့စိန္ပန္းျပာပန္းၿမိဳ႕ေတာ္ဆီဆိုတာနဲ႕ကိုက္ေနတာပဲ.. ေမၿမိဳ႕ကထြက္ၿပီးေနာက္ပုသိမ္ႀကီး….ေနာက္ေတာ့မႏ ၱေလး၀င္လာတာပါဘဲ….လမ္း၃၀မွာဆင္းၿပီး ကိုေမာင္ေမာင္ အိမ္သြားၾကတယ္….အန္ကယ္ႀကီးနဲ႕အန္တီစန္းအမ်ိဳးသားကထြက္လာႀကိဳၾကတယ္….ကိုေမာင္ေမာင္အိမ္သား ေတြပါထြက္လာၾကတယ္….ကေလးေတြမပါမွန္းသိေတာ့ အန္ကယ္ႀကီးတို႕မ်က္ႏွာပ်က္ေနၾကတယ္….ေနာက္မွ အလံုးစံုရွင္းျပရတယ္….ကိုေမာင္ေမာင္အိမ္မွာထမင္းစားၿပီး မႏ ၱေလးထလရကိုသတင္းပို႕ၾကရတယ္…ဘာမွမထူး ျခားတဲ့အတြက္….မနက္ျဖန္ရန္ကုန္ျပန္ဘို႕စီစဥ္ၾကတယ္….မဟာေဇယ်ာဘံုရပ္ကြက္….အန္ကယ္ႀကီးတို႕အေဒၚ အိမ္မွာျပန္အိပ္ၾကတယ္…..
( ၁၀.၄.၁၉၉၂ )
          မနက္၅း၀၀နာရီအေရာက္ဘူတာႀကီးသြား….လက္မွတ္တန္းစီ၀ယ္တယ္….သႀကၤန္အထူးရထားနဲ႕မနက္ ၇း၃၀နာရီမွာ မႏ ၱေလးကထြက္တယ္….ေတာေတြေတာင္ေတြေတြ႕တိုင္း သားေတြရွိတဲ့ဆီဘဲ သတိရေနမိတယ္. လမ္းမွာလည္းသႀကၤန္နားနီးေတာ့ တလမ္းလံုးေရပက္ၾကတယ္….ရန္ကုန္ကိုည၁၀း၃၀ေရာက္တယ္….သု၀ဏၰကား မရွိေတာ့ သဃၤန္းကၽြန္းကားစီးၿပီး သူငယ္ခ်င္းဆရာမႀကီးဆီသြားအိပ္ရတယ္….မနက္၆း၀၀နာရီေက်ာင္းသြားေတာ့ အေ၀းကေန ေက်ာင္းကိုေဆးသုတ္ထားတာေတြ႕ေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာသြားတာဘဲ….
          ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ဆရာမ၃ဦးလည္းေရာက္လာၾကတယ္…သူတို႕အားလံုးလည္းစိတ္ပူရတဲ့အေၾကာင္း ခုမွဘဲ၀မ္းသာသြားေၾကာင္းေျပာၾကတယ္….အေထြေထြလုပ္သားလင္မယားကလည္း ၀မ္းသာအားရပါဘဲ..သူတို႕ လည္းစိတ္ပူေနတဲ့အေၾကာင္း ေျပာတယ္….ဒါနဲ႕ဘဲဆိုက္ကားငွားၿပီးအိမ္ကိုျပန္လာတယ္….အိမ္ေရာက္ေတာ့ သူတို႕ညီ၊သူတို႕ေမာင္၊သူတို႕အစ္ကို မပါေတာ့အားလံုးမ်က္နွာမေကာင္းၾကဘူး….ကိုယ္လည္းျပန္ပန္းမလွတဲ့အ တြက္စိတ္မေကာင္းဘူး….ကိုယ္ကစၿပီးအိေျႏၵပ်က္ေနရင္ ကေလးေတြပိုစိတ္ထိခိုက္မွာစိုးလို႕ အိေျႏၵဆည္ေနရ တယ္….
          ကိုယ္လိုဘဲမိဘေတြအားလံုး ျပန္ပန္းမလွတဲ့အတြက္ အိမ္ေရာက္ရင္ဘယ္လို ေျဖရပါ့နဲ႕ စိတ္ေမာလူေမာ ရွိေနၾကတယ္…ကိုယ္တို႕မိဘေတြရဲ႕စိတ္ထဲမွာေတာ့ ကမၻာ႕ၾကက္ေျခနီ ( သို႕ ) လြတ္လပ္ေသာအဖြဲ႕အစည္း တစ္ခုခုကအျမန္သြားေရာက္ၿပီး ကယ္တင္ပါမွ သားသမီးေတြလြတ္လပ္ခြင့္ရၿပီး မိဘနဲ႕အျမန္ေတြ႕ရမယ္…အဖြဲ႕ အစည္းေတြအျမန္သြားေရာက္ ကယ္ယူေရးအတြက္ မိဘတိုင္းဘုရားမွာအထပ္ထပ္ ဆုေတာင္းေမတၱာပို႕သေန ရတယ္ …..
          ကေလးေတြအားလံုးအျမန္ဆံုးမိဘရင္ခြင္( သို႕ ) ၿငိမ္းခ်မ္းေသာရင္ခြင္သို႕ ျပန္လည္ေရာက္လာပါေစလို႕ ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းလိုက္ရပါတယ္……

(ေျမာက္ပိုင္း)သတ္ျဖတ္မႈမ်ားႏွင့္မိခင္တဦး၏ကိုယ္ေတြ႕မွတ္တမ္း - အပိုင္း(၃)

(ေျမာက္ပိုင္း)သတ္ျဖတ္မႈမ်ားႏွင့္မိခင္တဦး၏ကိုယ္ေတြ႕မွတ္တမ္း - အပိုင္း(၃)

( ၂၁.၃.၁၉၉၂ )

          မနက္ေစာေစာထ ဘုရားရွီခိုးၿပီး မီးကိုအေရးတႀကီးေမႊးရတယ္….ေရေႏြးအိုးတည္ၿပီးမွ ေရေအးနဲ႕ေရာၿပီး
မ်က္ႏွာသစ္ရတယ္…ဒီေန႕ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကိုလိုက္ပို႕မယ္ဆိုၿပီး ထမင္းမစားခင္ ဥကၠ႒ နဲ႕ဗဟိုေကာ္မတီ၀င္ေတြ
ေထာက္လွမ္းေရးသန္းေဇာ္နဲ႕ ကိုယ္တို႕(၇)ေယာက္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသြားၾကတယ္….ဘုန္းႀကီး(၂)ပါးဘဲ ေတြ႕ရတယ္… နဲနဲအသက္ႀကီးတဲ့ဘုန္းႀကီးက မိုးညွင္းကေတာခိုလာတာတဲ့….ဖမ္းထားတဲ့ကေလးေတြကိုအျပစ္
နဲနဲေျပာတယ္ ….ဘြဲ႕အမည္ကဦးဣႏၵာစာရတဲ့…..မုန္႕တစ္ထုပ္လွဴခဲ့တာမွတ္မိပါတယ္….
          တဲျပန္ေရာက္ေတာ့ ထမင္းစား မီးလွံဳ ညေနစာစားနဲ႕ အခိ်န္ကုန္တယ္….


( ၂၂.၃.၁၉၉၂ )

          မနက္စာစားၿပီးတာနဲ႕ ပါေဂ်ာင္ေခ်ာင္းဘက္ လိုက္ျပမယ္ဆိုၿပီး ထလရတာ၀န္ခံသန္းေဇာ္၊တာတီးပိုး(ခ)
သက္လင္း၊ဖိုးေႏွာင္း ၊သက္ထြန္း၊ဂ်ပန္သတင္းေထာက္နဲ႕ ကိုယ္တို႕(၇)ေယာက္ ေလွ်ာက္သြားၾကတယ္…..
ကိုယ္တို႕ေနတဲ့ေတာင္ကုန္းေျခရင္းမွာေတာင္ပတ္လမ္းရွိတယ္….လိုင္စင္စခန္းကေနၿပီးဟိုဘက္ KIA လားတပ္
ရွိတဲ့ဘက္ကို သြားတဲ့လမ္း…..ကိုယ္တို႕ေနတဲ့ေတာင္ကုန္းကၾကည့္ရင္…သြားလာေနတာအားလံုးျမင္ေနရတယ္..
KIA ကလူေတြ….တရုပ္ရြာသားေတြ….လားတရုပ္ေတြ…သြားလာေနတာျမင္ရတယ္….
          ပါေဂ်ာင္ေခ်ာင္းက ကိုယ္တို႕ေနတဲ့ေနရာရဲ႕ အေရွ႕ေျမာက္ဘက္မွာရွိတယ္….ေတာင္၃လံုးေလာက္ေကြ႕
သြားၿပီးရင္ေရာက္တယ္….၁၀ေပေလာက္က်ယ္တယ္…ေက်ာက္တံုးေတြကိုျဖတ္စီးေနၿပီး ၾကည္ၿပီးအရမ္းေအး
တယ္….ကိုယ္တို႕က ပါေဂ်ာင္တံတားေပၚကေန ရပ္ၾကည့္ ေနၾကတယ္…သန္းေဇာ္နဲ႕အဖြဲ႕က တံတားတစ္ဖက္က
ေတာင္ကုန္းမွာ ပစ္မွတ္ထားၿပီး ေသနတ္အတိုနဲ႕ လက္တည့္စမ္းပစ္တယ္….
          အားလံုး၁၄ခ်က္ပစ္တယ္….ေသနတ္သံေတြအဆက္မျပတ္ၾကားေတာ့ ေတာင္ကုန္းေပၚကKIA တပ္သား
ေတြ ေတာင္ေအာက္ကို လွမ္းၾကည့္တယ္….ေနာက္ဘာမွမျဖစ္မွန္းသိေတာ့ျပန္၀င္သြားၾကတယ္….
          ဥကၠ႒ကို၂ခ်က္ဘဲပစ္မယ္ေျပာခဲ့တာတဲ့…ခုေတာ့၁၄ခ်က္ပစ္ခဲ့တယ္ဆိုၿပီး က်ည္ခြံေတြေရေနတယ္……
ၿပီးေတာ့တဲကိုျပန္ခဲ့ၾကတယ္….ကေလးေတြျမင္ရမလားဆိုၿပီး သူတို႕ေနတဲ့ ေတာင္ကုန္းကို လွမ္းၾကည့္ျဖစ္တယ္…
တဲေရာက္ေတာ့ ထမင္းစားၿပီးခဏနားၾကတယ္…
          ၂း၀၀နာရီေလာက္ ဥကၠ႒ကVIDEO ၾကည့္ဘို႕ဆိုၿပီး လာေခၚေတာ့ အားလံုးေတာင္ေ၀ွးေတြေထာက္ၿပီး
လိုက္သြားၾကတယ္….ဥကၠ႒ တဲကိုပထမဆံုးေရာက္ဘူးတာေပါ့…ဟိုက်ေတာ့စကားေတြေျပာရင္း VIDEO အေခြ ဖြင့္ျပတယ္….. သူတို႕ေထာက္လွမ္းေရးလို႕စြပ္စြဲထားတဲ့သူေတြကို စစ္ခ်က္ယူေနတဲ့ ပံုေတြဘဲ….
          ၾကည့္ရတာ လိမ္ထားတာေတြဆိုတာသိရေတာ့ မၾကည့္ခ်င္ဘူးေပါ့….ပထမ ကိုစိန္ ကိုစစ္ခ်က္ယူေနတဲ့ပံု
ဒုတိယက ခိ်ဳႀကီးပံု….သူ႕ေရွ႕စကၠဴေပၚမွာလည္း အဆိပ္မွဳန္႕လို႕ေျပာတဲ့ အမွဳန္႕ေတြ….ၾကည့္ရတာေျမမွဳန္႕ေတြလို႕
ဘဲထင္တယ္…..အဆိပ္အာနိသင္ကလည္း စားရင္ခ်က္ခ်င္း မေသဘဲ တျဖည္းျဖည္းမွ ေသတယ္တဲ့….
          ၾကည့္တဲ့သူေတြက မယံုဘူး….
ေနာက္ ကိုယ့္သား ရဲလင္း အလွည့္လည္းေရာက္ေရာ လက္ျပန္ႀကိဳးတုတ္ၿပီးစစ္ေနတာ….သားကၿပံဳးၿပီးေျဖေနတာ
ေတြ႕တယ္….ငယ္ငယ္က ဘယ္ေလာက္စိတ္ညစ္ညစ္ ၿပံဳးေနတတ္တဲ့အက်င့္….သူ႕ကိုဖမ္းၿပီးစစ္ေနတာကို ၿပံဳးၿပီး
ေျဖေနတယ္….လက္ျပန္ႀကိဳးတုတ္ထားၿပီး ယူနီေဖာင္းအစိမ္းနဲ႕….ဆံပင္ကဂုတ္ေထာက္ေနတယ္…..၂၀.၃.၁၉၉၂
ေန႕က ေတြ႕တဲ့ပံုနဲ႕ လံုး၀မတူဘူး…..သူ႕ကိုၾကည့္ၿပီးစိတ္မေကာင္းဘူး…မ်က္ရည္ေတြက်လာတယ္….
          သူ႕ပံုကိုဘဲအၾကာႀကီးျပေနတယ္….ေနာက္ေတာ့နန္းေအာင္ေထြးၾကည္….ဘိုဘို တို႕ကိုစစ္ေနတာျပတယ္..
ခဏေနေတာ့ပိတ္ၿပီး စကားေျပာၾကတယ္….
          အန္တီတို႕က ေနာက္ပိုင္းမွာလည္း အလုပ္ေတြနဲ႕….မက်န္းမာတဲ့သူကလည္း မမာဘူး….အိမ္ကိုျပန္ခ်င္
ၾက ၿပီဆိုတဲ့အေၾကာင္း ကေလးေတြနဲ႕အတူ ျပန္ရေအာင္စီစဥ္ေပးဘို႕ေျပာေတာ့ ေနဒြန္းက ကေလးေတြကိုသူတို႕
လုပ္ထားတဲ့အျပစ္အတြက္…ျပစ္ဒဏ္ေၾကေအာင္လုပ္ရဦးမွာျဖစ္ေၾကာင္း…ဒါေၾကာင့္ကေလးေတြကို မိဘေတြနဲ႕
ယခုမထည့္ႏိုင္ေသးေၾကာင္း ေျပာတယ္…..
          အဲဒီလိုေျပာေတာ့ အားလံုးက …ဟင္…ဒါဆို….ကေလးေတြအခုက်ခံရတဲ့ျပစ္ဒဏ္နဲ႕ မၿပီးေသးဘူးေပါ့…..
ေနာက္က်ခံရဦးမွာေပါ့…..အဲဒီလိုဆိုရင္ သားသမီးေတြနဲ႕ အတူဒို႕လည္း ျပစ္ဒဏ္ခံယူမယ္….သူတို႕နဲ႕အတူလြတ္
မွျပန္ၾကမယ္ လို႕ေျပာတယ္….ဒါလည္းသူတို႕ကမဟုတ္ေသးဘူး….မိဘေတြမွာ ဘာအျပစ္မွမရွိလို႕ အျပစ္ေပးစရာ
မလိုဘူး….ျပန္ႏွင့္ပါလို႕ေျပာေတာ့….
          အန္တီႀကီးကငိုၿပီး ေျခသလံုးဖက္မယ္လုပ္ၿပီး ဥကၠ႒ႀကီးတို႕ကို ဘယ္လိုေတာင္းပန္ရမွာလဲလို႕ ဆိုၿပီး….
ငိုေရာ…..အားလံုးက၀ိုင္းငိုၾကတာေပါ့….အနားမွာဂ်ပန္သတင္းေထာက္ရွိတယ္…ဓာတ္ပံုရိုက္မွာကို ကိုေအာင္ႀကီး
က မရိုက္ရဘူးေျပာတယ္…..အဲဒါနဲ႕ မျမင့္ျမင့္ၾကည္ကလည္း…မင္းတို႕ကိုယံုၾကည္မိတာမွားၿပီဆိုၿပီးငိုၾကေရာ…..
          ၅း၀၀နာရီေလာက္ရွိေတာ့ ထမင္းကိုဥကၠ႒တဲမွာေကၽြးဘို႕ျပင္ၿပီး ထမင္းစားဘို႕ေခၚတယ္….အားလံုးက
လက္တို႕ၿပီး ထမင္းမစားဘဲအစာငတ္ခံမယ္လို႕ လုပ္ထားၾကတယ္…..ထမင္းစားေခၚေတာ့ အန္တီတို႕မစားေတာ့
ဘူး….စားလို႕လည္းမရေတာ့ဘူးဆိုၿပီး အားလံုးကျငင္းၾကေတာ့ …..
          အန္တီတို႕ထမင္းမစားရင္ အန္တီတို႕သားသမီးေတြနဲ႕ေပးမေတြ႕ေတာ့ဘူးလို႕….သန္းေဇာ္တို႕ကေျပာ
ေတာ့….ကိုယ္တို႕လည္း သားသမီးေတြနဲ႕ေပးမေတြ႕မွာစိုးလို႕  လန္႕ၿပီးထမင္းစားရတယ္…..တစ္လုပ္ႏွစ္လုပ္စား
တာပါ…..အနားကေနၿပီးခြံ႕မတတ္ ေခ်ာ႕ၿပီး၀ိုင္းေကၽြးၾကတယ္….
          ဥကၠ႒ကလည္းေနာက္ေဖးကတဲမွာသြားၿပီးထမင္းစားတယ္….ေနာက္ေတာ့…သက္ထြန္းကထြက္လာၿပီး
ဥကၠ႒လည္းစိတ္ဆိုးေနတယ္တဲ့……သူတို႕ေစတနာကိုမိဘေတြကနားမလည္ဘူးဆိုၿပီး စိတ္ဆိုးေနတာတဲ့…….
ဒါနဲ႕ ထမင္းစားၿပီးတဲကိုျပန္ခဲ့ၾကတယ္…..
          တဲေရာက္ေတာ့ မီးစက္ကလည္းဆီမရွိလို႕ ကေလးေတြနဲ႕ဒီေန႕မေတြ႕ႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုေတာ့….ကိုယ္တို႕
လည္းနားလည္လိုက္တယ္….ဒီေန႕ညေထာင္ထဲသြားၿပီး သားသမီးေတြကို ဘယ္လိုနည္းနဲ႕ျပန္မလိုက္ေအာင္….
နားသြင္းလိုက္ၿပီဆိုတာ နားလည္လိုက္ပါတယ္…..ေနာက္ေန႕ေတြ႕ရင္ အေျဖတစ္မိ်ဳးေတာ့ထြက္မွာလို႕ေတြးၿပီး
အိပ္ယာ၀င္ၾကတယ္….တတ္လည္းတတ္ႏိုင္…ေကာက္လဲေကာက္က်စ္ပါေပတယ္လို႕….ေနာက္ေန႕က်ရင္
ကေလးေတြရဲ႕ သေဘာထားလည္းေမးၾကည့္ပါ ဦးေလလို႕ေျပာတယ္…..ကိုယ္တို႕ကေတာ့ကေလးေတြရဲ႕သေဘာ
ထားအမွန္ မဟုတ္ေတာ့ဘူးဆိုတာသိေနပါၿပီ……

( ၂၃.၃.၁၉၉၂ )

          မနက္ေစာေစာ ကေလးေတြနဲ႕ေတြ႕ရဘို႕ေစာင့္ေနၾကတယ္….မနက္စာစားၿပီး ၁၂း၀၀နာရီေလာက္ ကိုယ့္
ကို အရင္လာေခၚတယ္….ဒီတစ္ခါေတာ့စစ္ရံုးထဲမွာေတြ႕ရတယ္….သားတေယာက္ထဲအရင္ေရာက္ေနတယ္….
ကိုယ္တို႕လည္းကေလးေတြမပါရင္မျပန္ဘူးလို႕မနက္ကတည္းကတိုင္ပင္ထားၾကတယ္….ေရာက္ေရာက္ခ်င္းအေမ
ထမင္းစားၿပီးၿပီလား ေနေကာင္းလားလို႕လို႕ေမးတယ္…. ေနသိပ္မေကာင္းဘူး….စိတ္လဲသိပ္မေကာင္းဘူး…..
အေမတို႕အသက္စြန္႕ၿပီး လာေခၚၾကတာ….သားတို႕မပါရင္မျပန္ဘူးဆိုၿပီးေျပာေတာ့……သားကဒီလိုလည္းဘယ္
ဟုတ္မလဲ…သူတို႕ကေကာင္းတာစီမံတာ ေမေမတို႕လက္ခံလိုက္ပါ…ၾကက္ေျခနီလိုအဖြဲ႕အစည္းတခုခုက လာေခၚ
ရင္လိုက္မွာပါလို႕ ေျပာတယ္….မရဘူးေမေမတို႕နဲ႕တစ္ခါတည္းလိုက္ရမယ္ေျပာေတာ့ ……
          သားမ်က္လံုးမွာမ်က္ရည္ေတြနဲ႕…….ေစာင့္ေနတဲ့ေကာင္ေလးမသိေအာင္ ကိုယ့္ေျခေထာက္ကို သူ႕ေျခဖ်ား
နဲ႕ တို႕ၿပီးမ်က္ရိပ္ျပတယ္….ကိုယ္လည္းနားလည္လိုက္ပါတယ္….သူတို႕ဆႏၵအမွန္ မေျပာရဲဘူး….သူတို႕လူႀကီး
ေတြအႀကိဳက္ေျပာရတယ္ဆိုတာ…..အဲဒီလိုေျပာေနတံုးမွာ….ေက်ာ္ႏိုင္ဦး၊နန္းေအာင္ေထြးၾကည္၊ညီညီတို႕လည္း
ေရာက္လာၾကတယ္….သူတို႕၃ေယာက္ကလည္း၀ိုင္းၿပီးနားခ်တာေပါ့ေလ….အဲဒါနဲ႕ လူႀကီးေတြကေတာ့ ကေလး
ေတြမပါရင္မျပန္ဘူးလို႕ဆံုးျဖတ္ထားၾကတယ္လို႕ေျပာၿပီး ျပန္လာခဲ့တယ္….
          ကိုယ့္အလွည့္ၿပီးေတာ့ အန္တီႀကီး….ၿပီးေတာ့ဦးေအးႏိုင္ကိုေခၚေတြ႕ေပးတယ္….သူတို႕လည္းငိုယိုၿပီးျပန္
လိုက္ဘို႕ေျပာၾကဆိုၾကေပါ့….အဲဒီေန႕မွာ၄ေယာက္ပဲေတြ႕ရတယ္….သူတို႕၄ေယာက္ကိုဗိုလ္အဆင့္သတ္မွတ္ထား
ၿပီး အေရးပါတဲ့သူေတြမို႕ မလႊတ္ႏိုင္ေသးဘူးလို႕ေျပာတာတဲ့…..ညေနစာစားၿပီး စကားေျပာၾကၿပီး အိပ္ယာ၀င္ၾကတယ္….

( ၂၄.၃.၁၉၉၂ )

          မနက္အိပ္ယာထ မ်က္ႏွာသစ္ ရြတ္ဖတ္ၿပီးတဲျပင္ထြက္ၾကည့္ေတာ့ ကိုယ္တို႕ ကေလး၅ေယာက္ (နန္းေအာင္ေထြးၾကည္နဲ႕ဘိုဘိုမပါ) ေထာက္လွမ္းေရးတဲဘက္ ၀င္လိုက္ထြက္လိုက္လုပ္ေနၾကေတာ့ အနားက
တာတီးပိုးတို႕ကို ဘာလုပ္ေနတာလဲေမးေတာ့ အန္တီတို႕ကေလးေတြကိုလႊတ္လိုက္ၿပီေလဆိုၿပီးေျပာေတာ့…..
၀မ္းသာသြားတယ္….ကေလးေတြလည္းထြက္လာကာစဆိုေတာ့ အ၀တ္အစားေတြစစ္ရံုးမွာသြားထုတ္ေနတာေတြ႕
တယ္….ကိုယ္တို႕လည္းအေပၚကၾကည့္ၿပီး၀မ္းသာေနၾကတာေပါ့…..
          ဘိုဘိုနဲ႕နန္းေအာင္ေထြးၾကည္အတြက္လည္း အ၀တ္အစားေတြလာေတာင္းၾကတယ္….ကိုယ္တို႕ကေလး
၅ေယာက္ကို ေတာင္ဘက္ကစစ္ရံုးေဘးက တဲအသစ္မွာထားတယ္….(ေကာ္မတီရံုးသစ္)။ ဂတံုးေတြနဲ႕ ခါးပတ္အျဖဴေတြနဲ႕ဆိုေတာ့ ေထာင္ထြက္ေတြမွန္းသိသာတယ္….သူတို႕လည္းထြက္လာကာစဆိုေတာ့ ေရခပ္ဆင္းလိုက္ လိုတာသြားယူလိုက္နဲ႕ အလုပ္ရွဳတ္ေနၾကတယ္…..မိဘေတြနဲ႕လာေတြ႕ခြင့္မရဘူး…..
          ဘိုဘိုနဲ႕နန္းေအာင္ေထြးၾကည္က ပရိုတင္း(PRO- TEAM) မွာေနရတယ္….ေနာက္ေန႕မွာလုပ္မဲ့ေဒါင္းမိခင္
ခန္းမဖြင့္ပြဲမွာ သီခ်င္းဆိုဘို႕ သီခ်င္းတိုက္ေနၾကတယ္တဲ့…..ကေလးေတြအားလံုးကဂတံုးေတြနဲ႕ယူနီေဖါင္းအစိမ္း
ေတြနဲ႕ဆိုေတာ့ အားလံုးတူေနၾကတယ္….ညီညီကဘယ္သူနဲ႕မွမတူဘူး သိသာတယ္….ေျခတစ္ဘက္ကႏွိပ္စက္
ထားတဲ့ဒဏ္ေၾကာင့္ ေထာ့နင္းေထာ့နင္းျဖစ္ေနတယ္….ေက်ာ္ႏိုင္ဦးနဲ႕ ရဲလင္းကအေ၀းကၾကည့္ရင္တစ္ပံုစံထဲဘဲ…
ညီညီေအာင္နဲ႕၀ဏၰေဇာ္ကကုပ္ကုပ္ကုပ္ကုပ္နဲ႕ ခြဲမရဘူး…..တစ္ေယာက္ထြက္လာရင္ သူ႕သားကိုယ့္သားနဲ႕ခြဲေန
ၾကရတာ အေမာပါဘဲ…..
          မနက္ျဖန္ေဒါင္းမိခင္ခမ္းမဖြင့္ပြဲတက္ဘို႕အတြက္ ဖိတ္စာတစ္ေစာင္စီ ေပးထားတယ္…..


( ၂၅.၃.၁၉၉၂ )

          ညေန၄း၀၀နာရီေလာက္ ေဒါင္းမိခင္ခန္းမဖြင့္ပြဲတက္ဘို႕လာေခၚတယ္….အားလံုးလိုက္သြားၿပီးခန္းမထဲ
မွာဘယ္ဘက္ ဒုတိယတန္းမွာထိုင္တယ္….ေရွ႕ဆံုးမွာေတာ့ ဘုန္းႀကီးေတြထိုင္တယ္…ကိုယ္တို႕ေနာက္မွာသား
ေတြထိုင္ၿပီး….သူတို႕ေဘးမွာသန္းေဇာ္နဲ႕အဖြဲ႕ထိုင္တယ္….ေနာက္မွာဧည့္သည္အခ်ိဳ႕နဲ႕ေက်ာင္းသားတပ္ကလူ
တစ္ခ်ိဳ႕….အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ေထာင္ထဲက ကေလးေတြထိုင္ၾကတယ္….ညာဘက္ထိပ္ဆံုးမွာေတာ့ ဥကၠ႒ နဲ႕
ဗဟိုေကာ္မတီ၀င္ေတြထိုင္ၾကတယ္….ေနာက္ဂ်ပန္သတင္းေထာက္…ေနာက္ၿပီး NLD ကေတာခိုလာတဲ့၅ေယာက္
ထိုင္တယ္….ေနာက္ၿပီးKIA အရာရွိ၊အရာခံ၊အၾကပ္၊တပ္သားေတြထိုင္တယ္….အရာရွိကေတာ္နဲ႕ကေလးငယ္တ
ေယာက္ပါတယ္….ေနာက္မွKIA ကန္္တင္း(CANTEEN) က တာ၀န္ခံမႏွင္းေမဆိုတာသိရတယ္…အားလံုးေနရာ
ယူၿပီးေတာ့ ခန္းမေဆာင္ဖြင့္ဘို႕အတြက္ အားလံုးအျပင္ထြက္ေပးရတယ္……ဖြင့္ရင္ေသနတ္ေဖါက္မွာမို႕မေၾကာက္
ဖို႕လာေျပာၾကတယ္….
          အျပင္ထြက္ၿပီး အားလံုးမတ္တပ္ရပ္……ဥကၠ႒ေအာင္ႏိုင္က ဖဲႀကိဳးျဖတ္ၿပီးဖြင့္လိုက္တယ္…..ခန္းမထဲ၀င္
ၿပီး ကိုယ့္ေနရာကိုယ္ထိုင္ၾကတယ္….ကိုေမာင္ေမာင္က ကိုယ့္သားနဲ႕အတူထိုင္ရေအာင္ စီစဥ္လိုက္တယ္….
          ကိုယ္တို႕အားလံုးက ဖြင့္ပြဲတက္ရင္ KIA, NLD ကပုဂၢိဳလ္ေတြ၊တက္မွာဘဲလို႕ တြက္ထားၾကတယ္….
အဲဒါထိုင္ရင္သူတို႕နဲ႕နီးတဲ့ေနရာမွာထိုင္ၿပီး ကိုယ္တို႕အခက္အခဲကိုတင္ျပဘို႕ စဥ္းစားထားၾကတယ္….
တကယ္က်ေတာ့သူတို႕စီစဥ္တဲ့အတိုင္းထိုင္ရေတာ့ အလွမ္းေ၀းေနတာေပါ့….ဖြင့္ပြဲမိန္႕ခြန္းကိုဥကၠ႒၊ NLDကိုယ္စားလွယ္တစ္ဦး၊ဘုန္းႀကီးတစ္ပါး၊ KIA ကိုယ္စားလွယ္တစ္ဦး ကေျပာတယ္…
          ကိုယ္တို႕ဘက္ကလည္းတက္ၿပီးေျပာခိုင္းရင္ ကိုယ္တို႕ခံေနရတဲ့အေၾကာင္းေတြေျပာမယ္ဆိုၿပီး စီမံထားတာ…သူတို႕ကသိလို႕လားမသိဘူး….စကားေျပာဘို႕စီစဥ္မေပးဘူး……ဧည့္သည္ေတြကလည္းကိုယ္ တို႕
ကိုအထူးအဆန္း၀ိုင္းၾကည့္ၾကတယ္….NLD ကိုယ္စားလွယ္တစ္ဦးဆို စင္ေပၚကိုမ်က္ႏွာမေရာက္ဘူး….
ဒီဘက္ကိုဘဲလွည့္ၾကည့္ေနတယ္….ကိုယ္တို႕ေရွ႕တည့္တည့္မွာဘဲVIDEO ကအနားကပ္ဆြဲၿပီးရိုက္တာ….
သိုးေမႊးေစာင္ကိုမ်က္ႏွာဖုန္းၿပီးၿခံဳထားရတယ္….သားေတြကအနားမွာရွိတံုး ေျပာခ်င္တာေျပာရတာ…..
          ခြဲတမ္းရတဲ့လၻက္ရည္ကိုသားကိုေပး…မုန္႕ေကၽြး၊ ေဆးလိပ္ေတြေပးနဲ႕….သားကလည္းလၻက္ရည္မေသာက္
ရတာၾကာၿပီဆိုၿပီး….၃ခြက္ေလာက္ကုန္တယ္…..အနားကပ္ၿပီးစကားေျပာေတာ့...့ သူသိပါတယ္….မေျပာပါနဲ႕တဲ့..
ဟိုကေထာက္လွမ္းေရးေကာင္ေတြၾကည့္ေနေတာ့….ဆက္မေျပာရေတာ့ဘူး….
          NLD ကိုယ္စားလွယ္တစ္ဦးက အေပါ့သြားရာကအျပန္ ကိုယ့္ကိုလာႏွဳတ္ဆက္တယ္….ကေလးေတြ အေၾကာင္းကိုၾကားပါတယ္တဲ့….သူတို႕လည္းစိတ္မေကာင္းဘူးတဲ့….လူသတ္တယ္ဆိုတာဘယ္အဖြဲ႕အစည္းမွ
မေကာင္းပါဘူးလို႕ ေျပာၿပီး သူ႕ေနရာသူျပန္သြားတယ္….
          မိန္႕ခြန္းေတြေျပာၿပီး ေဖ်ာ္ေျဖေရးအစီအစဥ္စတယ္…..ဘိုဘိုနဲ႕နန္းေအာင္ေထြးၾကည္တို႕လည္း ဆိုခိုင္း
လို႕သာဆိုရတာ မ်က္ႏွာမေကာင္းၾကဘူး…..အန္တီႀကီးလည္းသူ႕သမီးဆိုတာၾကည့္ၿပီးငိုေတာ့ ေဆးဆရာမ
ေဘာက္မိုင္တို႕လာၿပီးေခ်ာ့ၾကတယ္….ဘိုဘိုက ေမေမေရဂုဏ္ယူလိုက္ပါသီခ်င္းဆိုေတာ့ သူ႕အေမလည္းငို ... ကိုယ္တို႕လည္းမ်က္ရည္က်… ေထာင္သားေတြလည္းငိုၾကတယ္….
          ( ေထာင္သားေတြကမိဘေတြလိုက္လာတယ္ၾကားေတာ့ မိဘေတြကိုဒီေကာင္ေတြ တခုခုလုပ္ၾကည့္….
အေကာက္ႀကံရင္ ေထာင္ဆူပစ္မယ္လို႕ တိုင္ပင္ထားၾကတာတဲ့….မိဘေတြမီးလွံဳရတာ ထင္းမရွိျဖစ္မွာစိုးလို႔
ဆိုၿပီး လူ၆ေယာက္…ထင္း၆စည္း…သူတို႕သေဘာနဲ႕သူတို႕ လာပို႕သြားၾကတယ္…ေထာင္သားေတြေျခက်င္းေတြ
နဲ႕ အလုပ္လုပ္ေနတာေတြ႕ရင္ သနားၿပီးမ်က္ရည္က်ရတယ္…..)
          တာတီးပိုးကအန္တီတို႕သားေတြလည္း အန္တီတို႕မလာခင္က ဒီလိုဘဲလုပ္ရတာတဲ့….တဲေဆာက္တဲ့သူ
ကေဆာက္…၀ါးခုတ္တဲ့သူကခုတ္…ထရံယက္တဲ့သူကရက္နဲ႕ ထမင္းစားခ်ိန္ဘဲနားရတယ္တဲ့….. )
          ေဖ်ာ္ေျဖေရးအစီအစဥ္ၿပီးေတာ့ ၁၀နာရီေက်ာ္ၿပီ….တန္းစီၿပီးထြက္လာေတာ့ NLD ကကိုယ္စားလွယ္ေတြ
ကထလာၿပီး တစ္ေယာက္ခ်င္းလက္ဆြဲႏွဳတ္ဆက္တယ္….VIDEO ကလည္းရိုက္ေနတယ္….၁၀း၃၀ေလာက္တဲ
ျပန္ၿပီးအိပ္ယာ၀င္တယ္…..

(၂၆.၃.၁၉၉၂ )
      မနက္ေစာေစာ ထၿပီး မ်က္ႏွာသစ္ ဘုရားစာရြတ္ၾကတယ္္… မျမင့္ျမင့္ၾကည္ကလည္း တဲေရွ႕ထြက္ၿပီး
ဘုရားစာရြတ္…ကိုယ္ကလည္းမ်က္ႏွာသစ္ရင္းနဲ႕ ေထာင္ရွိတဲ့ဘက္ကိုေက်ာင္းသား၂ေယာက္အေရးတႀကီးတက္
သြားတယ္….ေနာက္ကလည္းဆရာမတသိုက္အေရးတႀကီးလိုက္သြားတာျမင္ရေတာ့…ေထာင္ထဲမွာဘာျဖစ္တာ
လဲလို႕ၾကည့္ေနတံုး….ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဘက္သြားၿပီး ဘုန္းႀကီးကို ဥကၠ႒ကေခၚခိုင္း
လို႕လိဳ႕ေျပာတယ္….ေတာင္ဘက္ကိုၾကည့္ေနတံုး ေက်ာင္းသားတစ္ခ်ိဳ႕ကေရွ႕က….ေနာက္ကထမ္းစင္နဲ႕ အေလာင္းတစ္ခု….အဲဒီေနာက္ကဆရာမတစ္စု….သုတ္သုတ္နဲ႕သခၤ်ဳိင္းဘက္သြားတာေတြ႕ေတာ့….ေစာင့္တဲ့ရဲေမ
၂ေယာက္ကိုေမးေတာ့…..ညကေထာင္သားတစ္ေယာက္ ေနမေကာင္းလို႕ဆံုးသြားၿပီလို႕ေျပာတယ္….
          ေသတဲ့ကေလးကမိဘမသိဘဲေသရၿပီ…..မိဘေတြကေတာ့သားေတြေတာထဲမွာဘဲရွိေနတယ္ထင္မွာဘဲ…
ဆိုၿပီး မိဘခ်င္းသားသမီးခ်င္းကိုယ္ခ်င္းစာၿပီး သနားေနၾကတယ္….
          ေနာက္ေတာ့အန္တီႀကီး၊ကိုေမာင္ေမာင္၊ဦးေအးႏိုင္၊မျမင့္ၾကည္…တို႕ KIAဘက္ကကန္တင္း(CANTEEN)
ကိုသြားၾကတယ္….သားသမီးေတြကိုမထည့္ဘူးေျပာထားေတာ့ အားကိုးစရာအသိမ်ားေတြ႕မလားဆိုၿပီး သြားၾက
တာ….အဲဒီက၀ယ္လာတဲ့မုန္႕ေတြစားၿပီး တစ္ရက္ကုန္ျပန္ေရာ….

( ၂၇.၃.၁၉၉၂ )
          မနက္ေစာေစာထံုးစံအတိုင္း ရြတ္ၾကဆိုၾကေပါ့…..ေရာက္ခါစက ကိုေမာင္ေမာင္နဲ႕ဦးေအးႏိုင္က သူတို႕တဲမွာထမင္းစားၿပီးမွ ဆင္းလာၾကတယ္…. ခုေတာ့ကိုယ္တို႕တဲမွာဘဲစုစားၾကတယ္…ထမင္းစားတိုင္းဦးေအး ႏိုင္က ထမင္းစားျမန္ေတာ့ အရင္ကုန္တာကိုး…အဲဒါက်ဳပ္ပန္းကန္ကေပါက္ေနလို႕ဆိုၿပီး ဟာသေျပာ ၿပီးထပ္ ထည့္စားတယ္….ေရာက္ခါစကသိပ္စားလို႕မေကာင္းဘူး…ေနာက္ေတာ့ထမင္းကလြဲၿပီးစားစရာမရွိေတာ့ထမင္းဘဲ တစ္နပ္ၿပီးတစ္နပ္ေမွ်ာ္ကိုးစားေနရတာကိုး….စားလို႕ေကာင္းေနၾကတာေပါ့….ထမင္းစားတိုင္း ကိုယ့္ဟာမဟုတ္ လို႕စားတာလား….ကိုယ့္အိမ္မဟုတ္လို႕စားတာလား…အားလည္းနာတယ္ဆိုၿပီး အားရပါးရစားၾကတာေပါ့… ကိုယ္တို႕ကိုေကၽြးတာ သူတို႕စားေနက် ရာရွင္ထက္ တစ္ပတ္ကို၇၅၀က်ပ္ဘိုး ပိုေကၽြးတယ္လို႕ေျပာတယ္…..     တာတီးပိုးကလူငယ္ဆိုေတာ့ၾကြားခ်င္တာလည္းပါမယ္ထင္တယ္…ဆက္သြယ္ေရးစက္ကို ၁နာရီတစ္ခါဖြင့္ရေတာ့ ကိုယ္တို႕တဲေပၚလာၿပီးနားေထာင္တယ္….ဟိုဘက္ကလည္းစစ္ေရးစစ္ရာဘာမွမပါဘဲေနာက္ေနတယ္…ဧည့္သည္ ေတြျပန္သြားၿပီလား ၀က္၀ံကိုယ္စားဘယ္သူလာလဲေမးေတာ့ သူ႕မားသားႀကီးလာတယ္ေျပာတယ္…ေနာက္မွ၀က္ ၀ံဆိုတာ အမ်ိဳးသမီးကိုေျပာမွန္းသိရတယ္….
          မျမင့္ျမင့္ၾကည္တို႕ကလည္း သရဲတေစၦအေၾကာင္းအရမ္းေျပာတယ္….ညတိုင္းေျပာတယ္…ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ကေသထားတာမၾကာေသး….အစကတည္းကလူေတြကိုသတ္ၿပီးဘယ္နားျမွဳတ္ထားမွန္းမသိ…ကိုယ္ တို႕ေနတဲ့ေတာင္ကုန္းမွာျမွဳတ္သလား….သတ္သလားမသိ….ေထာက္လွမ္းေရးတဲမွာလည္း စစ္ရင္းေဆးရင္းေသ.. လူေသကိုအုပ္တဲ့ပလတ္စတစ္ေတာင္ ကိုယ္တို႕တက္နင္းၿပီး ဆင္းရတက္ရတာေနာက္မွသိရေတာ့ ဖယ္ခိုင္း ပစ္ရတယ္…သူတို႕ကလည္းညတိုင္း လူေသေတြအေၾကာင္း သရဲတေစၦေတြအေၾကာင္းေျပာေနေတာ့ ညဘက္ဆို အျပင္မထြက္ရဲၾကေတာ့ဘူး….ေျပာပါမ်ားလြန္းေတာ့ အန္တီႀကီးတို႔အန္တီစန္းတို႕လည္း ေၾကာက္လာၾကတယ္… တာတီးပိုးကိုလည္း စိတ္ဓာတ္က်ေအာင္ သရဲအေၾကာင္း အစိမ္းေသေတြမကၽြတ္ဘဲ သတ္တဲ့သူကိုျပန္ၿပီးေျခာက္ လွန္႕ေၾကာင္းေျပာေတာ့သူလည္းေၾကာက္လန္႕ၿပီး ညဘက္ဆို ကိုယ္တို႕တဲကိုမလာရဲေတာ့ဘူူး…..
          ေန႕လည္က်ေတာ့ က်န္တဲ့ဗဟိုေကာ္မတီ၀င္ေတြက ( ဥကၠ႒ မပါ) သူတို႕ရဲ႕ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကိုေျပာတယ္.. ဗိုလ္အဆင့္ရွိတဲ့( ၄ )ဦးကိုမလႊတ္ဘူး…..က်န္တဲ့( ၃ )ဦးကိုစဥ္းစားဆဲျဖစ္ေၾကာင္းေျပာျပတယ္…ကိုယ္တို႕လည္း အတိုက္အခံေျပာတာမရဘူး….အန္တီတို႕အက်ိဳးဘဲမၾကည့္ဘို႕….ကေလးေတြအတြက္နဲ႕သူတို႕အဖြဲ႕အစည္းအ က်ိဳးကိုၾကည့္ဘို႕နဲ႕…..ေနာက္ဆံုး၃ဦး၃ဖလွယ္ ေဆြးေႏြးဘို႕ ေျပာၿပီး ကိုယ့္တဲကိုယ္ျပန္ၾကတယ္….
ေနာက္ေန႕မွာ ကေလးေတြကို တခုခုေကၽြးခ်င္လို႕ လိုင္စင္ေစ်းဘက္ကို ခဏေခၚသြားမယ္လို႕ေျပာတာ ေခၚသြား ခြင့္ေပးတယ္… 

( ၂၈.၃.၁၉၉၂ )
          မနက္ေစာေစာထၿပီး လိုင္စင္ေစ်းေန႕မွာ ကေလးေတြကိုေခၚသြားၿပီး ရွမ္းေခါက္ဆြဲေကၽြး လၻက္ရည္တိုက္ တယ္….လမ္းမွာသူတို႕အေစာင့္ေတြလစ္တုန္း ေျပာခ်င္တာေတြေျပာရတယ္….၁၁း၀၀နာရီထိေနၿပီးျပန္ခဲ့တယ္… သားကိုေငြ၃၀၀က်ပ္ ေပးခဲ့တယ္….ဧၿပီလ(၁၀)ရက္ေန႕သူ႕ေမြးေန႕မွာ ဘုန္းႀကီးဆြမ္းကပ္မယ္ေျပာတယ္… သား ေတြကိုဘုရားတရားမေမ့ဘို႕ ဂါထာေတြရြတ္ဖို႕ေျပာရတယ္…ညေနပါေဂ်ာင္ေခ်ာင္းဘက္လမ္းေလွ်ာက္ရင္းနဲ႕ KIA ကဗိုလ္မွဴးႀကီး လဇန္ေဘာက္ဆိုတာနဲ႕ေတြ႕ေတာ့ ကိုယ္တို႕၃ဦးက တာတီးပိုးေရွ႕ေရာက္ေနၿပီ…ေနာက္မွာက်န္ခဲ့ တဲ့အန္တီႀကီး၊မျမင့္ျမင့္ၾကည္၊ကိုေမာင္ေမာင္တို႕ကို ဗိုလ္မွဴးႀကီးက ႏွဳတ္ဆက္တယ္….ၿမိဳ႕ကလာၾကတာလား…. လမ္းေလွ်ာက္ၾကသလားလို႕ေမးတယ္….စကားေျပာေနတာျမင္ေတာ့ တာတီးပိုးကခ်က္ခ်င္းေနာက္ျပန္သြားတယ္.. အန္တီႀကီးကလည္း စကားေျပာရပ္လိုက္ရတယ္….

(၂၉.၉.၁၉၉၂ )
      မနက္စာစားၿပီး KIA အရာရွိကားတစ္စင္းရပ္တာေတြ႕တယ္…အန္တီႀကီးကို ဥကၠ႒တဲလာဘို႕ေခၚတယ္… မျမင့္ၾကည္ပါလိုက္သြားတယ္…အန္တီႀကီးက ကေလးေတြကိစၥေျပာျပေတာ့…ဒီအဖြဲ႕နဲ႕မဟာမိတ္လုပ္ထားတဲ့အ တြက္…အကူအညီသာေပးလို႕ရတာ…..သူတို႕လုပ္ရပ္ကို ၀င္စြက္ဖက္လို႕မရဘူးဆိုတဲ့အေၾကာင္း…သူတို႕KIA တပ္မွာဒီေလာက္ေထာက္လွမ္းေရးမ်ားမ်ား မဖမ္းမိဘူးဆိုတဲ့အေၾကာင္း….ဖမ္းမိရင္လည္းတစ္ေယာက္တေလသာ ဖမ္းမိတဲ့အေၾကာင္းနဲ႕ ကေလးေတြလြတ္လမ္းကိုကူညီႏိုင္ဘို႕ အလားအလာမရွိေၾကာင္း အန္တီႀကီးသိလာတယ္..
( ၃၀.၃.၁၉၉၂ )
          ဒီေန႕ေတာ့ IO ရံုးမွာကိုယ္တို႕ကေလး၄ေယာက္ကို မိဘေတြနဲ႕ေပးေတြ႕တယ္… ဥကၠ႒လည္းပါတယ္… ကေလးေတြကိုယခုမိဘေတြနဲ႕အတူမထည့္ႏိုင္ေသးေၾကာင္း ကမာၻ႕ၾကက္ေျခနီ ( သို႕ ) လြတ္လပ္ေသာအဖြဲ႕ အစည္းတစ္ခုခုမွ လာပါကထည့္ေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း မိဘနဲ႕သူတို႕ေကာ္မတီ၀င္မ်ား ကတိ၀န္ခံလက္မွတ္ေရး ထိုးရတယ္…
( ၁ ) ကေလးေတြကို ေနာက္ထပ္ ထလရ မလုပ္ရပါဘူး…ထြက္ေျပးဘို႕မစည္းရံုးရပါဘူး….ထြက္လည္းမေျပးပါ ဘူး….
( ၂ ) သူတို႕အေနနဲ႕ေနာက္ထပ္ျပစ္မႈတစ္ခုခု မက်ဴးလြန္မခ်င္း မည္သည့္ျပစ္ဒဏ္မွမေပးပါေၾကာင္း….
( ၃ ) ၾကက္ေျခနီ( သို႕ ) လြတ္လပ္ေသာအဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုခုလာပါက ထည့္ေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း လက္မွတ္ေရး ထိုးၾကတယ္….သူတို႕ေပးတဲ့ကတိကို မဖ်က္ပါဘူးဆိုတာ အထပ္ထပ္ကတိေပးလိုက္တယ္….အားလံုး ကိုယ့္တဲ ကိုယ္ျပန္ခဲ့ၾကတယ္….
( ၃၁.၃.၁၉၉၂ )
          မနက္စာထမင္းစားၿပီးလိုင္စင္ေစ်းသြား လၻက္ရည္တိုက္ ၾကက္ဥတို႕ ထန္းလွ်က္တို႕၀ယ္ေပးလိုက္တယ္.. အဲဒီက၁း၀၀နာရီေလာက္ျပန္လာၿပီး ကိုယ့္တဲကိုယ္ေနၾကတယ္…. က်န္တဲ့ကေလး၃ေယာက္ကို လႊတ္မယ္ ထင္ေနေတာ့ ကိုယ့္ကေလးမပါလည္း (၃)ေယာက္ပါရင္ေတာ္ၿပီဆိုၿပီးေစာင့္ေနၾကတာ…

( ၁.၄.၁၉၉၂ )
          ဗိုလ္အဆင့္ရွိတဲ့ကေလး(၄)ေယာက္ကို တာ၀န္ေပးအပ္ပြဲလုပ္တယ္….ရဲေဘာ္အဆင့္နဲ႕ျပန္တာ၀န္ေပး တာပါ…ကတိသစၥာဆိုၾကရတယ္…ညေနက်ေတာ့ကေလး(၃) ဦးရဲ႕မိဘေတြနဲ႕ ေခၚေတြ႕တယ္…လႊတ္ေတာ့လႊတ္ မွာ ဒါေပမယ့္အခုမထည့္ႏိုင္ေသးေၾကာင္း ဗဟိုမွအမိန္႕လာမွ လႊတ္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း….အိ္မ္ျပန္ခ်င္ပါက တစ္ေယာက္ခ်န္ခဲ့ၿပီး အားလံုးျပန္ႏိုင္ေၾကာင္း ေျပာေတာ့….မျမင့္ျမင့္ၾကည္က သူတစ္ေယာက္ထဲေနခဲ့မယ္…. အန္တီစန္းကလည္း သူေနခဲ့မယ္ဆိုၿပီးေျပာၾကတယ္….ေနာက္ေန႕မွာကေလးေတြအားလံုးနဲ႕၃ဦး၃ဖလွယ္ေတြ႕ ဘို႕ေျပာလိုက္ၾကတယ္….ဘိုဘိုက သူ႕အေမကိုမေနခဲ့ဘို႕အတန္တန္ေျပာတယ္….
( ၂.၄.၁၉၉၂ )
          ဒီေန႕မွာေတာ့ ကေလးေတြအားလံုးနဲ႕ေတြ႕ေပးမယ္ဆိုလို႕ မနက္ကတည္းကလာအေခၚကိုေစာင့္ေနၾက တယ္….ေစာင့္ရင္းနဲ႕ ညေနစာထမင္းစားၿပီးေတာ့ ဒီေန႕ေတာ့ေခၚမေတြ႕ေတာ့ဘူးထင္တာ….ညေန၅း၀၀နာရီထိုး ေတာ့ အရီကိုေခၚၿပီး ထလရ တဲကိုဆင္းသြားတယ္…ေရေခ်ာင္းေဘးမွာတင္စန္းဦး၊မေငြ၊နဲ႔တာတီးပိုးတို႕ ပန္းကန္ ေတြေဆးေနတာေတြ႕လုိ႔…. ေဟ့တာတီးပိုး… တို႕ကိုဒီေန႔ကေလးေတြနဲ႕ေတြ႕ေပးဘို႕အစီအစဥ္ရွိရဲ႕လားေမးေတာ့ ေတြ႕ေပးမွာပါ…ရွိပါတယ္ေျပာတယ္…. ေအးအဲဒီအစီအစဥ္ပ်က္သြားတယ္ဆိုရင္လည္း နင္တို႕ဥကၠ႒ကိုသြားေျပာ ေပး….ငါ(ကိုရဲအေမ)ကဥကၠ႒နဲ႕ေတြ႕ခ်င္တယ္လို႕ေျပာၿပီး ျပန္ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္…..                                   
          မၾကာခင္မွာဘဲခံုေတြေရႊ႕ၿပီး ကိုယ္တို႕အားလံုးကိုလာေခၚတယ္….ထလရ တဲမွာဥကၠ႒နဲ႕အဖြဲ႕၊ ကေလးေတြ မိဘေတြဆံုေနၾကၿပီး ဥကၠ႒က ကေလးေတြထားခဲ့ၿပီး ျပန္ၾကဘို႕နဲ႕…. ဘယ္လိုစီစဥ္ၾကသလဲဆိုၿပီးေမးေတာ့ ပထမ မျမင့္ျမင့္ၾကည္နဲ႕အန္တီစန္းက တခါတည္းျပန္ထည့္ဘို႕ေျပာတယ္…. သူတို႕ကလည္းဗဟိုကအမိန္႕မရရေအာင္ေစာင့္ၿပီးမွထည့္မွာျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာၿပီး တစ္ေယာက္ေစာင့္ေနခဲ့ဘို႕ေျပာ တယ္…. အန္တီစန္းကလည္းသူေနခဲ့မယ္….ကိုေမာင္ေမာင္က တစ္ေယာက္က်န္ေနရင္ အဲဒီတစ္ေယာက္နဲ႕ သူလည္းေနခဲ့မယ္….သူတာ၀န္ယူၿပီးေခၚလာရတဲ့အတြက္လို႕ေျပာတယ္….အဲဒီလိုနဲ႕က်န္ေနခဲ့ဘို႕ကိစၥေျပာၾကရင္း ကေလးေတြကအားလံုးကိုျပန္ခိုင္းတယ္….ကေလးေတြနဲ႕တိုးတိုးတိုင္ပင္ၾကေတာ့ ေနာက္၂လၾကာမွ၃ဦးအဖြဲ႕က ျပန္လာမယ္….အခုေတာ့အားလံုးျပန္ၾကမယ္လို႕ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကတယ္….ဒါနဲ႕ဘဲျပန္ၾကမယ့္ရက္ကို ၅.၄.၁၉၉၂ လို႕သပ္မွတ္ၿပီး ကားစီစဥ္ဘို႕ေျပာလိုက္ၾကတယ္….ကေလးေတြအားလံုးကိုလည္း သူတို႕ကိုအပ္ခဲ့တယ္…
          ေနာက္ေနာင္ဒီအျဖစ္မ်ိဳးေတြ မၾကားရေအာင္….ကေလးေတြအသက္အႏၱရာယ္စိုးရိမ္မိတဲ့အတြက္ လံုၿခံဳမႈ ရွိေအာင္အပ္ခဲ့ရတယ္….သူတို႕ကလည္းစိတ္ခ်ပါ အဖြဲ႕အစည္းတခုခုလာတာနဲ႕ျပန္ထည့္မွာပါလို႕ကတိျပဳၾကၿပီး… မျပန္ခင္ကေလးေတြနဲ႕ အတူေနဘို႕ခြင့္ေတာင္းတယ္…ေနခြင့္ရတယ္…ဘိုဘိုနဲ႕နန္းေအာင္ေထြးၾကည္ကေတာ့ သူတို႕အေမေတြနဲ႕ အတူညအိပ္ခြင့္ရတယ္….
( ၃.၄.၁၉၉၂ )
          မနက္ပိုင္းထမင္းစားေသာက္ၿပီးကေလးေတြ မိဘေတြနဲ႕အတူလာေနၾကတယ္…..ဂ်ပန္ႀကီးကလည္းသူ ေရာက္တာ(၂.၄.၁၉၉၂)ေန႕မွာတစ္လျပည့္တယ္ဆိုၿပီး ကိုယ္တို႕က ိုမာစကတ္နဲ႕ ထန္းလွ်က္ေတြလာေပးသြား တယ္….ကေလးေတြညေနစာခ်က္ဘို႕ျပန္သြားရင္းနဲ႕မုန္႕ႀကိတ္လာၾကတယ္…..မုန္႕လင္မယားဆိုတဲ့မုန္႕ေလး ေတြလုပ္စားၾကတယ္….သားေတြကလည္းေၾကာ္လိုက္စားလိုက္နဲ႕ ေပ်ာ္ေနၾကတယ္….(၅၀၁)ရင္းမွဴးသိုက္ထြန္းဦး တို႕လည္းလာစားၾကတယ္….တာတီးပိုးကလည္းျပန္ကာနီး အန္တီႀကီးကို အဖြားအဖြားနဲ႕ေခၚၿပီး …..ကိုယ္တို႕ ထမင္းစားရင္ သူလည္းဆာၿပီဆိုၿပီး ၀င္၀င္စားတယ္…..ည၁၀း၀၀နာရီထိကေလးေတြနဲ႕ေျပာၾကဆိုၾကၿပီး သူတို႕ ျပန္ေတာ့အိပ္ယာ၀င္ၾကတယ္….
( ၄.၄.၁၉၉၂ )
          ဒီေန႕လည္းကေလးေတြတေန႕လံုးလာေနၾကတယ္….ညေနစာစားၿပီးေတာ့ေက်ာ္ႏိုင္ဦးကလြဲၿပီး ဘယ္သူမွ မလာၾကေတာ့ဘူး….ပ႒ာန္းရြတ္ဖို႕အတြက္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ပ႒ာန္းတိုက္ေနၾကတယ္တဲ့….ဂ်ပန္ႀကီးကညေန ၅း၀၀နာရီေလာက္ထဲကလာႏွဳတ္ဆက္တာ….၁၀း၀၀နာရီမွ ျပန္သြားတယ္….အလႅာပ သလႅာပ ေျပာလိုက္ ကိုယ္တို႕ကိစၥေတြေျပာလိုက္ အကူအညီေတာင္းလိုက္နဲ႕ေပါ့….၁၀း၀၀နာရီေက်ာ္ေတာ့ ကိုယ္တို႕လည္းအိပ္လိုက္ ၾကတယ္….

( ၅.၄.၁၉၉၂ )
          မနက္ေစာေစာထၿပီးအထုတ္ေတြျပင္ထားၾကတယ္….ကားကေစာေစာလာမယ္ထင္တာ….မနက္စာကိုမ စားေတာ့ပါဘူးဆိုေတာ့ အန္တီတို႕စားၿပီးမွသြားရမွာလို႕ေျပာတယ္….ထမင္းလည္းမစားခ်င္ၾကေတာ့ဘူး…တင္စန္း ဦးနဲ႕မေငြတို႕ကေစ်းကအျပန္ အီၾကာေကြးေတြလာေပးတယ္….မျမင့္ၾကည္ကလည္း ညကအိပ္ေရးပ်က္လို႕ ေခါင္းမူးၿပီးအန္…ဘိုဘိုကလည္းစိတ္မေကာင္းျဖစ္နဲ႕ေပါ့…..ကေလးေတြကိုလည္းထမင္းမခ်က္နဲ႕…ေထာက္လွမ္း ေရးတဲကခ်က္ၿပီးမိဘေတြနဲ႕အတူစားရမွာလို႕ေျပာတယ္….သိပ္မၾကာဘူးေက်ာ္ျမင့္နဲ႕တစ္ေယာက္ေလွ်ာက္လာ တာေတြ႕တယ္….ကားပါလာၿပီေျပာရင္းဥကၠ႒ တဲကိုတက္သြားတယ္….
          ကိုယ္တို႕လည္းထမင္းစားဘို႕လာေခၚေတာ့ဆင္းသြားၾကတယ္….စစ္ရံုးမွာမနက္စာေကၽြးတာကိုကေလး ေတြနဲ႕အတူစားရတယ္….ဥကၠ႒လည္းအတင္းေခၚလို႕၀င္စားတယ္…က်န္တဲ့ဗဟိုေကာ္မတီ၀င္ေတြနဲ႕ အဖြဲ႕ေတြက ေဘးကေနၿပီး လိုအပ္တာေတြညႊန္ၾကားေနတယ္….ကိုယ္တို႕သားသမီးေတြအသားမစားရတာၾကာလို႕ စားလိုက္ၾကတာ ၅ပန္းကန္ေလာက္ကုန္တယ္…သူတို႕ကိုၾကည့္ၿပီးစိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတယ္….အိမ္မွာဆိုဂ်ီးမ်ားတဲ့ ကေလးေတြ…ဒီမွာဒုကၡခံေနၾကတာျမင္ရေတာ့စိတ္မေကာင္းၾကဘူး….
          ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္ေျပာဘူးတယ္… ေရွ႕တန္းထြက္တုန္းကလားတရုပ္ေတြ ကုန္တင္ရင္းနဲ႕ လားတေကာင္အေမာဆို႕ၿပီး အသက္ငင္ေနတယ္တဲ့….တရုပ္ကစိတ္ပ်က္ၿပီးထိုင္ေနတယ္….လားကေတာ္ေတာ္နဲ႔ အသက္မထြက္ဘူး….ေက်ာင္းသားတပ္ကရဲေဘာ္ေတြက လားေသရင္အသားစားရေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ေပ်ာ္ၿပီးဒါးေသြး ေနၾကတယ္တဲ့….ထမင္းစားၿပီးေတာ့ကားက၁း၀၀နာရီမွာထြက္မယ္လို႕ဥကၠ႒ကေျပာတယ္….ဂ်ပန္ ႀကီးကလည္းေကာက္ကာငင္ကာနဲ႕ျပန္လိုက္မယ္လို႕သိရတယ္….အစကေတာ့ေမလတတိယပတ္မွျပန္မယ္ေျပာ ထားတာ….ခုေတာ့ကိုယ္တို႕ကားနဲ႕ျပန္လိုက္မယ္ဆိုေတာ့ ဘာမ်ားျဖစ္လို႕ပါလိမ့္ေပါ့…..
          အဲဒါနဲ႕ကေလးေတြတဲထဲ၀င္ထိုင္ေတာ့…..အလုပ္လုပ္လက္စ…ထရံရက္တန္းလန္း…ႏွီးျဖာရက္တန္းလနး္ နဲ႕ ေၾသာ္…ငါ့သားေတြမထြက္တာ အထဲမွာအလုပ္လုပ္ေနၾကတာကိုးလို႕ေတြးမိတယ္….ေက်ာ္ႏိုင္ဦးနဲ႕သားက အေမအေဖနားမကပ္ဘူး….က်န္တဲ့ကေလးေတြကသူတို႕မိဘေတြနားတတြတ္တြတ္နဲ႕….ကိုယ္လည္းသားကို အနားေခၚၿပီး ၾကက္ေျခနီလာရင္လိုက္ျဖစ္ေအာင္လိုက္ခဲ့ဘို႕နဲ႕….ဟိုဘက္မွာဘာမွမျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းေျပာတယ္.. အစဥ္ေျပရင္အားလံုးျပန္လိုက္လာမွာျဖစ္ေၾကာင္းေျပာတယ္…(၅၀၁)ရင္းမွဴးသိုက္ထြန္း ဦးကလည္းမိဘေတြ လာတာအားက်ေနလားမသိဘူး….ကိုယ္တို႕သားသမီးေတြနဲ႕ပ ဲလာလာေနတယ္….ထမင္းအတူစားတယ္…. သူ႕ၾကည့္ရတာလည္းသိပ္မရႊင္ဘူး….သားကို အေဖကိုဘာမွာဦးမလဲေမးေတာ့…..သူမၾကာခင္ျပန္လာမွာပါလို႕ ေျပာေပးပါတဲ့…..ဒါနဲ႕ ၁၂းး၃၅ရွိေတာ့ ကားကေရာက္ေနၿပီ….ကားဆီသြားၾကတယ္…. ကားနားမွာ ဥကၠ႒နဲ႕အဖြဲ႕လည္းေရာက္ေနတယ္…
          ကေလးေတြကမိဘေတြအထုပ္ေတြလြယ္ၿပီး ကားေပၚတင္ေပးတယ္….ဥကၠ႒နဲ႕အဖြဲ႕ကလည္း ကိုယ္တို႕ ရွိေနတံုး သူတို႕မွားတာလြန္တာရွိရင္ ခြင့္လႊတ္ပါဆိုၿပီး လက္အုပ္ခ်ီကန္ေတာ့တယ္…..ကားေပၚတက္ခါနီးမွာ ကေလးေတြအားလံုး ထိုင္ၿပီးကန္ေတာ့ၾကေတာ့ မ်က္ရည္မဆယ္ႏိုင္ၾကဘူး….မ်က္ရည္ေတြၾကားကဘဲဆုေပး ခဲ့ရတယ္…..ကားက၁း၃၀မွာထြက္တယ္….ကေလးေတြကေတာ့မိဘေတြစိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာစိုးလို႕ မ်က္ရည္မ က်ေအာင္ထိမ္းႏိုင္ေပမယ့္ ကိုယ္တို႕မိဘေတြကေတာ့ မ်က္ရည္ေတြရွိုက္သံေတြနဲ႕ ကားေခၚေဆာင္ရာကိုပါခဲ့ ရတယ္……တစတစကေလးေတြနဲ႕ေ၀းခဲ့ရၿပီဆိုတဲ့အသိနဲ႕ တလမ္းလံုးငိုလာခဲ့ရတယ္….သားသမီးေတြမပါလာတဲ့ အတြက္ အလိုမက်ျဖစ္ေတာ့ ပိုၿပီးမြန္းၾကပ္လာတယ္…..ဆမားေရာက္ေတာ့၂း၁၅ေလာက္ရွိၿပီ….PASSPORT ထုတ္ၿပီးဆက္ထြက္လာၾကတာ ၄း၃၀ေတာ့ယင္က်န္းေရာက္တယ္….ယင္က်န္းမွာညေနစာစားၾကတယ္…. ေက်ာ္ျမင့္ကလည္းဟင္းမ်ိဳးစံုေအာင္ မွာေကၽြးတယ္...သိပ္ၿပီးမစာႏိုင္ၾကေတာ့ဘူး…..ယင္က်န္းက၅း၃၀ေလာက္ ဆက္ထြက္တယ္…ဟိုေဆာင္ေရာက္ေတာ့ကားဓာတ္ဆီျပတ္လို႕ရပ္သြားတယ္….ကားသမားကဓာတ္ဆီရွာထည့္ ၿပီးဆက္ထြက္ၾကတယ္….ကားေပၚမွာလည္း ဘိုဘိုတို႕ နန္းေအာင္ေထြးၾကည္တို႕သီခ်င္းေတြဖြင့္လာေတာ့ သူတို႕ မိဘေတြမဆိုထားနဲ႕ က်န္တဲ့မိဘေတြေတာင္မ်က္ရည္က်ရတယ္….ဆက္ထြက္လာၾကတာည၁၂း၀၀မွာ ေရႊလီကို ေရာက္တယ္… ေက်ာ္ျမင့္နဲ႕ဂ်ပန္သတင္းေထာက္ကဓာတ္ဆီထည့္ၿပီးဆက္ထြက္သြားၾကတယ္.... ကိုယ္တို႕က ၿငိမ္းခ်မ္းတည္းခိုခန္းမွာတည္းၾကတယ္….

ABSDF(ေျမာက္ပိုင္း)သတ္ျဖတ္မႈမ်ားနွင့္မိခင္တဦး၏ကိုယ္ေတြ႕မွတ္တမ္း - အပိုင္း - ၄ (ဇာတ္သိမ္း) ·

က်မရဲ့ ေမေမ ႏွစ္ေပါင္း( ၂၀) ေက်ာ္တိုင္ သိမ္းထားခဲ့တဲ့ စာအုပ္ကေလး၊ သူ႔ရင္ထဲက အေၾကာင္းေတြ ႐ိုးသားစြာ ေရးထားတာပါ။ တစ္ခ်ိန္ၾက အားလံုးဖတ္ဖို႔တဲ့။ ဘယ္သူေတာင္းေတာင္း လံုး၀ မေပးပဲထားတဲ့ စာအုပ္ကေလး၊ အ႐ိုးတြန္သံေၾကာင့္ သူလဲ ေသတၱာထဲက ထြက္လာခဲ့ၿပီ။

ABSDFေျမာက္ပိုင္းသတ္ျဖတ္မႈမ်ားႏွင့္မိခင္တစ္ဦး၏ကိုယ္ေတြ႕မွတ္တမ္း-အပိုင္း(၁)- အပိုင္း(၂)

 ·

( ၃.၃.၁၉၉၂ )

ဒီေန႕ဒီရက္ဟာျဖင့္ ကိုယ့္အဖို႕ ဘယ္လိုမွေမွ်ာ္မွန္း မထားမိခဲ့တဲ့ အရာတခုကို ေတြ႕ၾကံဳရလိမ့္မယ္လို႕ မထင္မိခဲ့ပါဘူး။နံက္၉နာရီအေရာက္ အလက(၄) ကို စတုတၳတန္းအေျဖလႊာစစ္ေဆးဘို႕ အတြက္အိမ္က ထြက္လာခဲ့တယ္…ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ကိုယ္ စစ္ေဆးရမဲ့ ENGLISH ဘာသာရပ္အတြက္ နံပါတ္၁+၂+၃ ကိုစစ္ေဆးရတယ္….ဒီေန႕မွာလဲေက်ာင္းအလုပ္ေတြက ဆံုေနေတာ့..ဒီကၿပီးရင္ အေျခခံပညာသြားဘို႕ ခ်ိန္းထား တာလဲရွိတာနဲ႕ ကိုယ္စစ္ရမဲ့နံပါတ္ေတြအၿပီးစစ္ေဆးၿပီးရင္ ေန႕လည္တစ္နာရီေလာက္ အေျခခံပညာသြားဘို႕ အုပ္စုေခါင္းေဆာင္ ဆရာမႀကီးကိုခြင့္ပန္လိုက္တယ္….ဆရာမႀကီးကလည္း ခြင့္ျပဳတယ္…
          ဒါနဲ႕ေန႕လည္တစ္နာရီမွာကိစၥၿပီးၿပီမို႕ ၿမိဳ႕နယ္ပညာေရးမွဴးရံုးကို ဆိုက္ကားနဲ႕ထြက္လာလိုက္တယ္…
ရံုးေရွ႕လဲေရာက္ေရာ ကိုယ့္ေက်ာင္းကအေထြေထြလုပ္သားနဲ႔ အမက(၁၆)ကအေထြေထြလုပ္သား(၂)ေယာက္ ထိုင္ေနတာေတြ႕ရတယ္…ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္းဘဲကိုယ့္ေက်ာင္းက အေထြေထြလုပ္သားက ဆရာမႀကီးအိမ္က စာလာေပးတယ္ဆိုၿပီး စာထုတ္ေပးတယ္… အိမ္ကစာေပးလာတယ္ဆိုေတာ့ ကိုယ့္ရင္ထဲထိတ္သြားတာေပါ႕…
          စာကိုထုတ္ဖတ္လိုက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္း ဆရာမႀကီးက ေရးေပးလိုက္တဲ့စာ…အိမ္မွာဧည့္သည္ႏွစ္ေယာက္ ေရာက္ေနလို႕ အျမန္ျပန္လာဘို႕….ေနာက္ၿပီးသားကိစၥဆိုတာလဲပါတယ္…
          ဘယ္ဆီဘယ္၀ယ္ေရာက္ေနမွန္းမသိတဲ့ သားဆီကလူႀကံဳလာတယ္ဆိုေတာ့ ၀မ္းသာအားရနဲ႕ ဆိုက္ကား ငွားၿပီး အိမ္ကိုအျမန္ဆံုးျပန္လာတယ္…ရံုးကိုလဲကိုယ့္အေထြေထြလုပ္သားနဲ႕ဘဲ အေျခခံပညာမသြားေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာခိုင္းလိုက္တယ္….အိမ္ကိုကားစီးသြားရင္တစ္က်ပ္ပဲကုန္မယ္ဆိုတာ သိရဲ႕သားနဲ႕ ကားေစာင့္ရင္ႀကာမွာစိုးလို႕ ဆိုၿပီး ဆိုက္ကားငွားစီးသြားတာ… ဆိုက္ကားကလဲေႏွးလိုက္တာ….ေရာက္ခ်င္ေဇာနဲ႕ဆင္းၿပီးေတာင္ ေျပးခ်င္စိတ္ ေပါက္လာတယ္…ေနာက္မွဘဲ အခ်ိန္တန္ေတာ့ေရာက္မွာဘဲဆိုၿပီး ႀကိတ္မွိတ္ၿပီးလိုက္လာတယ္… ဒါနဲ႕အိမ္နားေရာက္လာတယ္…အိမ္ကိုအျမန္ေျပး၀င္လာတာေပါ႕…
          အိမ္ထဲကိုမ၀ံ့မရဲနဲ႕၀င္လာေတာ့ ကိုယ့္အမ်ိဳးသားနဲ႕ ဧည့္သည္(၂)ေယာက္ေတြ႕ရတယ္…ကိုယ္ကလဲ ကိုယ့္အမ်ိဳးသားကို ရွင္ကဘယ္လိုရာက္ေနတာလဲေမးေတာ့ မင္းရဲ႕သမီးစုနႏၵာလြင္ ဖုန္းဆက္လို႕ ျပန္လာရတာတဲ့.
          ကဲမင္းသားေရးလိုက္တဲ့စာဖတ္အံုးဆိုေတာ့ ဧည့္သည္ႏွစ္ေယာက္ကို ႏွဳတ္မဆက္မိဘဲ စာကိုအေလာတ ႀကီး ဖတ္လိုက္တယ္…
          စာထဲမွာက…အေဖနဲ႕အေမတဲ့…ကၽြန္ေတာ္ဟာ န၀တ ေထာက္လွမ္းေရးလုပ္မိလို႕ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေက်ာင္း သားတပ္မေတာ္က ဖမ္းထားပါတယ္တဲ့…အဲဒါ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕အသက္ရွင္ေရးအတြက္ အေဖနဲ႕အေမ တေယာက္ ေယာက္လာေရာက္္အာမခံၿပီးေခၚမွ အသက္ခ်မ္းသာရမွာလို႕ သူရွိရာတပ္စခန္းကို အျမန္ဆံုးလိုက္လာဘို႕ ေခၚတဲ့ စာျဖစ္ေနတယ္…
          ဒါနဲ႕ကိုယ္လဲအရမ္းကို စိတ္ေတြထူပူလာၿပီး ဒီစာကိုဘယ္လိုရတာလဲ…ဘယ္သူကေပးလိုက္တာလဲ ေမးေတာ့… ေစာေစာကဧည့္သည္ႏွစ္ေယာက္ထဲက ကိုေမာင္ေမာင္ဆိုတဲ့သူက သူၿပီးခဲ့တဲ့ဇႏၷ၀ါရီလက သူ႕ညီလဲ အဲဒီထဲေရာက္ေနတာ အရဲစြန္႕သြားတာ ဟိုေရာက္ေတာ့ေက်ာင္းသား(၈၀)ေက်ာ္ကိုဖမ္းထားၿပီး န၀တ ေထာက္ လွမ္းေရးလို႕စြပ္စြဲၿပီးေတာ့ (၁၅) ေယာက္ကိုသတ္လိုက္ၾကတယ္…က်န္တဲ့(၆၅)ေယာက္ထဲက စီစစ္ၿပီး မိဘလက္္ ထဲျပန္အပ္သင့္တဲ့သူကို ျပန္အပ္မယ္…သူတိုနဲ႕လက္တြဲရမယ့္လူကို ဆက္ၿပီးလက္တြဲမယ္ဆိုၿပီးေတာ့ သူ႕ညီအပါ အ၀င္ ကၽြန္မတို႕မိဘ(၆)ဦးနဲ႕ ေပါင္း(၇)ဦးကိုေခၚေပးပါဆိုလို႕ ဒီစာနဲ႕အတူလာရတဲ့အေၾကာင္း စခန္းကို(၂၀)မတ္ အေရာက္သြားရမဲ့အေၾကာင္း လိုက္မယ္ဆိုရင္လဲမႏ ၱေလးကို (၁၂.၃.၉၂) အေရာက္လာဘို႕အေၾကာင္း ေျပာၿပီး သူ႕လိပ္စာနဲ႕ သူ႕ကိုမယံုမွာစိုးလို႕ မႏ ၱေလးေထာက္လွမ္းေရးကဗိုလ္ႀကီးနာမည္နဲ႕ ဖုန္းနံပါတ္ကိုေပးတယ္…
          လွမ္းၿပီးေမးၾကည့္ပါတဲ့…ေနာက္ၿပီးလိုက္မယ္ဆိုရင္ ကေလးေတြအတြက္အ၀တ္အစား ကိုယ္တို႕လိုက္မဲ့ သူေတြအတြက္ အေႏြးထည္ ေျခအိပ္ လက္အိပ္ ေခါင္းစြပ္ကစ လံုလံုေလာက္ေလာက္ယူခဲ့ဘို႕ အေၾကာင္းနဲ႕….
 ရန္ ကုန္ကကိုယ္နဲ႕ဘ၀တူလိပ္စာေတြလဲေပးခဲ့တယ္…ကိုယ္လဲဒါျဖင့္ နယ္ေျမေထာက္လွမ္းေရးကို သတင္းပို႕မွွျဖစ္မယ္ဆိုေတာ့ ရပါတယ္ပို႕ပါတဲ့…သူလဲအားလံုးကိုသတင္းပို႕ၿပီးမွ လာတာပါလို႕ေျပာတယ္…
အဲဒီလိုေျပာေနတံုးမွာဘဲ နယ္ေျမေထာက္လွမ္းေရးက (၂)ေယာက္ေရာက္လာၿပီး ဧည့္သည္(၂)ေယာက္ ကိုအက်ိဳးအေၾကာင္းေမးေတာ့ ကိုေမာင္ေမာင္က သူသြားခဲ့ရပံုနဲ႕ ခုထိအေျခအေနကိုရွင္းျပတယ္…ဒါနဲ႕ကိုေမာင္ ေမာင္တို႕ႏွစ္ေယာက္နဲ႕ ကၽြန္မသားစာကိုပါယူသြားၿပီး ကားနဲ႕ေခၚသြားတယ္…ဒါနဲ႔ဘဲကိုယ္လဲ ကိုေမာင္ေမာင္နဲ႕ စကားသိပ္မေျပာလိုက္ရဘူး….ေခၚသြားတယ္ဆိုေတာ့စိတ္ထဲမွာထင့္ေနတာေပါ႕…လိမ္တဲ့လူဆိုရင္ေတာ့ ဘာျဖစ္ ျဖစ္ေပါ႕ ….ေစတနာနဲ႕လာတဲ့သူေတြဆိုရင္အားနာစရာေတြျဖစ္ကုန္ၿပီေပါ႕…ဆိုၿပီးစိတ္မေကာင္းဘူးေပါ႕ေလ…
ဒါနဲ႕ကိုယ္တို႕လင္မယားႏွစ္ေယာက္ပဲက်န္ေတာ့ …ကဲ မင္းဘဲလိုက္ရမွာ…မင္းသားကိစၥဘဲ…ငါ့ေတာ့ကို ေမာင္ေမာင္က မလိုက္ရဘူးေျပာတယ္…ဒါနဲ႔ကိုယ္လဲလိုက္မယ္လို႕ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္…ကဲ ကိုယ္လိုက္ရင္ ကိုယ့္ ကိုဟိုဘက္ကသူပုန္က သတ္ပစ္ရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ …မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ…သတ္ပစ္လဲသတ္ပစ္…ဖမ္းလဲဖမ္းပါ ေစ…ငါ႕သားအသက္ရွင္ေရးအတြက္ သြားကိုသြားမယ္လို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္…
အဲဒါနဲ႕ဘဲ ကန္ဘဲ့လမ္းက အန္ကယ္ႀကီးေရာက္လာတယ္… စာလာတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းနဲ႕ သြားရင္အား လံုးတိုင္ပင္ၿပီး သြားၾကဘို႕လာေျပာတယ္…၀ဏၰေဇာ္အိမ္ကိုလာရွာတာ မေတြ႕ေသးတဲ့အေၾကာင္းေျပာတယ္…
ကိုယ္လဲသူတို႕ ဇီးကြက္မွတ္တိုင္နားမွာ ေနတဲ့အေၾကာင္း သြားေျပာေပးမယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေျပာလိုက္တယ္…အန္ကယ္ႀကီးတို႕က ေဖေဖၚ၀ါရီလမတိုင္ခင္ကတည္းက သိေနတယ္ဆိုတာ ေနာက္မွသိရတယ္.
ကိုေမာင္ေမာင္လဲ သာယာ၀တီနဲ႕ပဲခူးကမိဘေတြဆီ ဆက္ၿပီးသြားရမွာဆိုတဲ့အေၾကာင္း သိရတယ္…
စာရတဲ့ေန႕ကကိုယ္တို႕လင္မယားႏွစ္ေယာက္ မအိပ္ႏိုင္ၾကဘူး….သားဆီကစာအေၾကာင္းဘဲစဥ္းစားေနၾကတယ္..
စစ္တပ္ကဘဲဖမ္းမိလို႕ နယ္စပ္တေနရာကေနေခၚၿပီး မိဘထံျပန္အပ္ဖို႕လား…ABSDF ကဖမ္းထားတာဆိုေတာ့…
ကိုယ့္သားကစၿပီးလွဳပ္ရွားကတည္းက ေက်ာင္းသားဖက္က ဒီမိုကေရစီရရွိဘို႕အတြက္ ဆႏၵျပပြဲေတြမွာပါတယ္..
          ပါတီေထာင္ၿပီးဒုဥကၠ႒လုပ္တယ္…ေနာက္ န၀တ အစိုးရကဖမ္းမွာစိုးလို႕ တိမ္းေရွာင္ေနတယ္ဆိုတာ ဘဲ သိတယ္…ဘယ္ေနရာေရာက္ေနလဲဆိုတာမသိဘူး…ဒါေပမယ့္ သူတို႕ဟာ န၀တ ဆန္႕က်င္ေရးလုပ္တဲ့သူေတြဆို ေတာ့ ေတာတြင္းတေနရာေရာက္ေနမွာဘဲလို႕ထင္တယ္…ႏွစ္ကလည္း(၂)ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီဆိုေတာ့ သူ႕အတြက္ စြန္႕ လႊတ္ၿပီး ပူပန္ေသာကေတြကို ဘုရားနဲ႕ေျဖၿပီးေနရတယ္… ဘုရားဖက္ေတာ့ အသက္ရွည္ဆိုသလို ကိုယ္လဲ အရင္ ကလို တပိန္ပိန္ တလိန္လိန္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး…..က်န္းမာေရးေကာင္းၿပီး စိတ္ခ်မ္းသာမႈရေနတာေပါ႕ေလ…
          တေန႕ေတာ့မေသရင္ျပန္ေတြ႕ရမွာဘဲလို႕ ယူဆၿပီးစိတ္ေျဖေနရတယ္…ေဗဒင္တို႕အၾကားအျမင္တို႕ေမး လိုက္ရင္လည္း အသက္ရွင္လွ်က္ရွိတယ္…မၾကာခင္သတင္းစကားျဖစ္ေစ လူျဖစ္ေစအဆက္အသြယ္ရမယ္…
လို႕ေဟာထားေတာ့ ငါ႕သားေတာ့မေသေသးဘူး လို႕ဆိုၿပီး စိတ္ကိုေျဖေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ ဒီစာကိုရလာေတာ့ အိပ္မ ေပ်ာ္ စားမ၀င္နဲ႕ တိုင္ပင္လိုက္ ေဆြးေႏြးလိုက္နဲ႕ အဲဒီညကအခ်ိန္ကုန္တာပါဘဲ….
          သူ႕အစ္မႀကီးရွိတဲ့ ဒဂံုၿမိဳ႕သစ္ကိုသြားေျပာခိုင္းလိုက္ေတာ့ ၀မ္းသာလြန္းလို႕ သူလာခဲ့မယ္ဆိုတာေျပာလိုက္ တယ္… သတင္းအစအနေပ်ာက္ေနတဲ့သားဆီက စာေလးတေစာင္ ေရာက္လာလို႕ တအိမ္သားလံုး ၀မ္းသာမဆံုး ေတြးေတာမဆံုး ျဖစ္ေနရတယ္….

( ၄.၃.၁၉၉၂ )

          ကိုယ္တို႕ေက်ာင္းကလည္း မပိတ္ေသးေတာ့ စိတ္ေတြလွဳပ္ရွားေနေပမယ့္ ေက်ာင္းကိုသြား ရံုးကိုသြားေနရ တယ္…ရံုးမွာလဲဖြံ႕ၿဖိဳးေရးကိစၥကရွိေနေသးေတာ့ ရံုးကိုအၿမဲသြားေနရတယ္…ကိုယ့္ကိစၥလဲလုပ္ရင္း၊ေက်ာင္းကိစၥလဲ လုပ္ရင္း ေပါ႕ေလ… ရံုးေရာက္ေတာ့ အစ္မႀကီးလိုခင္တဲ့ ဆရာမႀကီးကိုေျပာျပေတာ့ ညကBBC ကလည္းေက်ာင္း သားေတြအေၾကာင္း အသံလႊင့္တဲ့အေၾကာင္းေျပာေတာ့ ပိုၿပီးစိတ္ပူေနတာေပါ႕….ကိုေမာင္ေမာင္ျပန္လာတာက ၾကာၿပီဆိုေတာ့ ဒီၾကားထဲမွာမ်ား သတ္မ်ားသတ္ပစ္လိုက္ၿပီလား….အသက္မွရွိေသးရဲ႕လားနဲ႕ပူေနရတာေပါ႕…
          အမ်ိဳးသားကလည္း သူရံုးမသြားခင္ ဗဟိုေထာက္လွမ္းေရးကဗိုလ္မွဴးတစ္ေယာက္နဲ႕ ဗိုလ္ႀကီးတစ္ေယာက္ လာတဲ့အေၾကာင္း….ဒီစာကိုရတဲ့အတြက္သြားပါလို႕မတိုက္တြန္းေၾကာင္း…..မသြားပါနဲ႕လို႕လဲမေျပာလိုေၾကာင္း…
လူမႈေရးကိစၥျဖစ္ေနေတာ့ သူတို႕အေနနဲ႕ဘာမွမေျပာလိုေၾကာင္း တကယ္လို႕သြားမယ္ဆိုရင္လည္း သူတို႕ဆီကို သတင္းပို႕ပါလို႕ ေျပာသြားတဲ့အေၾကာင္းနဲ႕ NATIONS သတင္းစာမွာ  - ကၽြန္မတို႕ကေလး( ၇ ) ေယာက္ထဲက(၃) ေယာက္နဲ႕ တစ္ျခားကေလး(၂)ေယာက္ (၅) ေယာက္ပံုပါလာၿပီး ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕လုပ္ရပ္ကို ေရးထားတဲ့ အေၾကာင္း ဓာတ္ပံုလည္းျပတယ္တဲ့…အဲဒီထဲကမိန္းကေလးက အန္ကယ္ႀကီးသမီးျဖစ္ေနတယ္…
          ဒါနဲ႕ကိုယ္တို႕လင္မယားလည္း…မအိပ္ႏိုင္မစားႏိုင္နဲ႕ သားရဲ႕စာသားရဲ႕ကိစၥကိုဘဲ အမ်ိဳးမ်ိဳးထင္ေၾကးေတြ ေပးၿပီး တစ္ညကုန္ရေတာ့တာပါဘဲ….

(၅.၄.၁၉၉၂)-ဗုဒၶဟူးေန႕
          ဒီေန႕မွာလည္း ရံုးနဲ႕ေက်ာင္းကိုဘဲဆက္သြားေနရတယ္…အမ်ိဳးသားကိုလည္းသြားဘို႕ကိစၥ ၀ိုင္းၿပီးေငြရွာ ေပးဘို႕ေျပာတယ္…သူလည္းမရွာတတ္ဘူးတဲ့…ပိုက္ဆံမရွိရင္ မသြားနဲ႕လို႕လည္းေျပာျပန္ေရာ…ဒါနဲ႕ကိုယ္လည္း ေက်ာင္းနဲ႕ရံုးကိုသြားတယ္….
          အဲဒီေန႕လုပ္သားသတင္းစာထဲမွာ မကဒတ(မပ)ကေက်ာင္းသား(၈၀)ဖမ္းၿပီး န၀တ ေထာက္လွမ္းေရးလို႕ စြပ္စြဲထာတဲ့အေၾကာင္း (၁၅)ဦးကိုသတ္ၿပီး က်န္တဲ့သူေတြကို မိဘဆီအပ္မည့္သူနဲ႕ သူတို႕နဲ႕ျပန္လက္တြဲမည့္သူ ေတြကိုစီစစ္ေနတယ္ ဆိုတဲ့သတင္းလဲဖတ္ၿပီးေရာ ရံုးကခြင့္ယူထားတဲ့လူက သူ႕သားအတြက္အရမ္းစိတ္ပူသြားၿပီး
ရံုးသြားတက္တယ္…ညေနက်ေတာ့ ေငြ၃၀၀၀က်ပ္ ကိုယ့္ကိုလာေပးတယ္…
          ငါ႕သားဆီလိုက္သြားျဖစ္ေအာင္လိုက္သြားတဲ့…သားကိုအပါေခၚလာခဲ့ဆိုၿပီးမွာတယ္…
အဲဒီေန႕မွာဘဲ မနက္ပိုင္း ၀ဏၰေဇာ္အေမ ေဒၚရီရီခင္ဆီသြားေတာ့ သူအေတာ္အံ့ၾသေနတယ္…ကိုယ္ကသာ သူ႕သားပါမွန္းသိတာကိုး…သူကကိုယ့္သားပါမွန္းမသိဘူး….ဒါနဲ႕လိုက္ဘို႕မလိုက္ဘို႕ေမးေတာ့ ေဆြမ်ိဳးတစ္ခိ်ဳ႕က မလိုက္နဲ႕ တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္းလိုက္သြား…သမီးကလည္းမလိုက္ေစခ်င္ဘူး…ေငြေရးေၾကးေရးကလည္းရွိေသးတယ္ တဲ့…ကိုယ္ပါမွန္း လိုက္မယ္မွန္းသိေတာ့ သူလိုက္မယ္တဲ့…အစကေတာ့မသိတဲ့သူေတြနဲ႕ သြားရမွာဆိုေတာ့ သူလိုက္ဘို႕စဥ္းစားေနရတယ္တဲ့…ကိုယ္လည္းသူပါတယ္ဆိုေတာ့ အားရွိသြားတာေပါ႕….လမ္းမွာဘာကိစၥဘဲျဖစ္ ျဖစ္ ကိုယ္နဲ႕တိုင္ပင္ေဖၚရတာေပါ႕….
          ညေနက်ေတာ့အန္ကယ္ႀကီးတို႕လင္မယားေရာက္လာၾကတယ္…အတူသြားရမဲ့လူေတြရင္းႏွီးေအာင္လို႕ ဆိုၿပီး ေခၚလာတဲ့အေၾကာင္းနဲ႕ သားေတြသမီးေတြေရးေပးလိုက္တဲ့စာကို လဲလွယ္ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ လက္ေရးမတူ ေပမယ့္ စာသားကတစ္ပံုစံတည္းျဖစ္ေနတာေတြ႕ရတယ္… ဒါဆိုေတြးရတာေပါ႕ေလ…အၾကပ္ကိုင္ၿပီးေရးခိုင္းတာ လား လို႕ေတာ့ မိဘေတြကေတြးၾကတာေပါ႕…
          မိဘတိုင္းကသားသမီးေတြဟာ ဘာအတြက္လုပ္တယ္ဆိုတာ သိတာဘဲ…ဒီလို န၀တ ေထာက္လွမ္းေရး လုပ္တယ္လို႕ ေရးထားတာ လိမ္ညာၿပီး ေရးတယ္ဆိုတာ အားလံုးကသိေနၾကတယ္…သူတို႕ရဲ႕အသက္ေဘး ေၾကာင့္ေရးရတာဆိုတာကိုလည္း ေတြးမိပါတယ္…
          သြားဘို႕ရက္ကိုလည္း ( ၁၁.၃.၁၉၉၂ ) ရက္ေန႕သြားဘို႕ဆံုးျဖတ္ထားၾကတယ္…သားသမီးေတြကိုပထမ ေမြးဖြားစဥ္က ေဆးရံုမွာအသက္စြန္႕ၿပီးေမြးခဲ့ရသလို ခုလဲသားသမီးေတြကို ဒုတိယအႀကိမ္ေမြးဖြားေပးၾကရမွာ ျဖစ္ တဲ့အေၾကာင္း ဒီတစ္ခါေမြးဖြားရတာက ပထမအႀကိမ္ေမြးဖြားတာထက္ ခက္ခဲၿပီး ပိုၿပီး အသက္စြန္႕ရမွာျဖစ္ေၾကာင္း
ေျပာျဖစ္ၾကတယ္…
          ကိုယ္ကလည္းမႏ ၱေလးကို လံုး၀မေရာက္ဖူးေတာ့ အန္ကယ္ႀကီးတိုနဲ႕တဲတာကအစ ေနတာအဆံုး အတူ လိုက္မယ္လို႕ေျပာလိုက္တယ္…အန္ကယ္ႀကီးကလက္မွတ္၀ယ္တဲ့အခါ အထက္တန္းလက္မွတ္၀ယ္မယ္လို႕ ေျပာသြားတယ္…ကိုယ္တို႕ကေငြေရးေၾကးေရးကသူတို႕ေလာက္အစဥ္မေျပေတာ့ ရိုးရိုးတန္းကဘဲလိုက္မယ္လို႕ ေျပာလိုက္တယ္… အဲဒီအေၾကာင္း အမ်ိဳးသားျပန္လာေတာ့ေျပာျပတယ္… သူက အထက္တန္းကဘာမွပိုကုန္တာ မဟုတ္ဘူး… အထက္တန္းကဘဲသြားဆိုလို႕အထက္တန္းကဘဲယူဘို႕ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္..
          ( ၆.၃.၁၉၉၂ ) နဲ႕ ( ၇.၃.၁၉၉၂ ) မွာေတာ့ ေက်ာင္းကိစၥ ရံုးကိစၥနဲ႕ဘဲအခ်ိန္ကုန္တယ္…ေက်ာင္းကဆရာမ ေတြကို အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာၿပီး လႊဲစရာရွိတာလႊဲ မွာစရာရွိတာမွာနဲ႕ဘဲအခ်ိန္ကုန္သြားတယ္…အိမ္ျပန္ေရာက္ ေတာ့လည္း ကိုယ့္ဓာတ္ပံု(၃)ပံု သားအတြက္ဓာတ္ပံုစီစဥ္ရတယ္…သားအတြက္လိုင္စင္ဓာတ္ပံုကမရွိေတာ့ ေက်ာင္းမွာ စာအုပ္ထုတ္တဲ့ကဒ္ျပားကပံုကိုဘဲကူးယူရတယ္…ကူးလဲၿပီးေရာ ဓာတ္ပံုေပၚမွာ လုပ္သားေကာလိပ္လို႕ ပါေနတာ ကူးလိုက္ေတာ့ လုပ္သားကပ်က္ၿပီး တပ္သားလို႕ေပၚေနတယ္…အလိုလိုကမွ န၀တ ေထာက္လွမ္းေရး လို႕စြပ္စြဲေနရတဲ့အထဲ ဓာတ္ပံုမွာတပ္သားလို႕ပါေနေတာ့ ကတ္ေက်းနဲ႕ညွပ္ပစ္လိုက္ရတယ္…

( ၈.၃.၁၉၉၂ )

          ဒီေန႕မွာေဒၚရီရီခင္အိမ္သြားၿပီး လက္မွတ္၀ယ္ဘို႕ကိစၥရွိတာေၾကာင့္ အန္ကယ္ႀကီးအိမ္(3/C )ကန္ဘဲ့ကို သြားေတာ့ ကိုယ္တို႕ေရွ႕မွာတင္ ကားတစ္စီး၀င္သြားတယ္…အထဲေရာက္ေတာ့ စမ္းေခ်ာင္းကဧည့္သည္ (၂)ေယာက္ လည္းေရာက္ေနတယ္…အားလံုးတိုင္ပင္ၾကၿပီး ဟိုေရာက္ရင္ ဘယ္လိုေျပာ ဘယ္လိုေန ဆိုတာေတြ ကိုအန္ကယ္ႀကီးကေျပာျပတယ္…စမ္းေခ်ာင္းကေဒၚျမင့္ျမင့္ၾကည္တို႕သားအမိလည္း လိုက္မယ္လို႕သိရတယ္… လက္မွတ္ကို မနက္ျဖန္မနက္၀ယ္ရေအာင္ ဘူတာႀကီးမွာဆံုဘို႕ခ်ိန္းခဲ့ၾကတယ္…
          ၿပီးေတာ့မွကိုေမာင္ေမာင္တဲတဲ့ျမကန္သာဟိုတယ္ကို ေဒၚရီရီခင္နဲ႕သြားခဲ့ၾကတယ္…မေတြ႕ခဲ့ရလိဳ႕စာေရး ထားခဲ့ရတယ္…ည၉နာရီဖုန္းထပ္ဆက္မွေတြ႕ရတယ္…ကိုေမာင္ေမာင္က ဦးေဇာ္ခင္သူတည္းတဲ့ေနရာကို ဘယ္လို သိလဲမသိဘူး…ေရာက္လာၿပီးေတာ့…ဟိုတယ္ေရွ႕ကေန…မႏ ၱေလးက MI ႏွစ္ေယာက္ထြက္လာခဲ့ဆိုၿပီး
ေအာ္ေနတယ္တဲ့…ဆဲေနတယ္တဲ့…ေခ်ာ့ေခၚၿပီးအရက္နဲ႕ဧည့္ခံလိုက္ရတယ္တဲ့… အရက္ဖိုးကိုလည္း ခင္ဗ်ားက
MI ဆိုေတာ့ ဒီဘက္မွာစာရင္းျပေတာင္းေပါ႕… မဟုတ္လဲဟိုဘက္ကဆိုရင္လဲ…ဟိုဘက္ကသူပုန္ဆီမွာစာရင္းျပ ေတာင္းဆိုၿပီး ေျပာသြားတယ္တဲ့…
          ကိုေမာင္ေမာင္လည္းမနက္ျဖန္ည၉နာရီ ျပန္မယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းေျပာတယ္…မႏ ၱေလးကို၁၂.၃.၉၂ အ ေရာက္လာမယ္ဆိုတာလည္းေျပာလိုက္တယ္…

( ၉.၃.၁၉၉၂ )

          မနက္၄နာရီ ရထားလက္မွတ္သြားတန္းစီရတယ္…လက္မွတ္တန္းစီတာေက်ာ္ၿပီးစီလို႕ တရုပ္မ၃ေယာက္နဲ႕
စကားမ်ားရေသးတယ္…အားလံုးအတြက္ အထက္တန္းကခ်ည္းရတယ္…..သာယာ၀တီကတစ္ေယာက္လည္းပါ တယ္…..ပဲခူးကမိဘတစ္ေယာက္ကသူ႕အစီအစဥ္နဲ႕သြားၿပီး မႏ ၱေလးက်မွဆံုမယ္လို႕သိရတယ္…..လက္မွတ္၀ယ္
ၿပီးမိဘေတြကခုမွသိရတာဆိုေပမဲ့ ဘ၀တူေတြဆိုၿပီး ပိုၿပီးခင္မင္မႈရၾကတယ္…..
          ရထားလက္မွတ္ရၿပီးတာနဲ႕ ေက်ာင္းမွာမိဘဆရာအသင္း အစည္းေ၀းရွိလို႕ သြားရတယ္…နာယက(ရ၀တ)
ဥကၠ႒နဲ႕စာရင္းစစ္(မိဘ)တို႕လာတယ္…..ခရီးသြားမည့္အေၾကာင္း…ေက်ာင္းကိုအပ္ထားခဲ့တဲ့အေၾကာင္း…ေျပာခဲ့ရ တယ္…လုပ္စရာရွိတာေတြ…ဆရာမအတြင္းေရးမွဴးနဲ႕…အဖြဲ႕၀င္ဆရာမကိုမွာခဲ့ရတယ္…..
လုပ္ရမည့္လုပ္ငန္းေတြကို စီစဥ္ေပးခဲ့ရတယ္…..

( ၁၀.၃.၁၉၉၂ )

သြားမယ္ဆိုတာကိုလည္း ဗဟိုေထာက္လွမ္းေရးကိုဖုန္းဆက္အေၾကာင္းၾကားၿပီးေတာ့…..ေက်ာင္းကိုဆက္
သြားရေသးတယ္…..ဆရာႀကီးကို၀င္ေတြ႕ၿပီး သားကိစၥသြားမယ့္အေၾကာင္းနဲ႕ ခြင့္စာတင္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္းေျပာျပ
တယ္…..ေျပာၿပီးရံုးမွာဆရာမႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႕ ထိုင္ေနတံုး ဗိုလ္ႀကီးတစ္ေယာက္ေရာက္လာၿပီး ခဏလိုက္ခဲ့ပါ…
ဗိုလ္မွဴးနဲ႕စကားေျပာရေအာင္…ေက်ာင္းကိစၥၿပီးၿပီလားဆိုေတာ့…ၿပီးပါၿပီဆိုၿပီးလိုက္သြားေတာ့…ရံုးအျပင္မွာကား
ရပ္ထားတယ္…ကားထဲမွာ၀င္ၿပီးစကားေျပာၾကတယ္…..
          ဗိုလ္မွဴးက…လိုက္သြားမယ္ဆိုေတာ့ဘာေတြအကူအညီလိုသလဲ…လိုအပ္တာေျပာပါလို႕ေျပာတယ္…..
ကိုယ္ကဘာမွမလိုပါဘူးလို႕ေျပာလိုက္တယ္…..ဒါဆိုရင္စကားေျပာတာကအစဆင္ဆင္ျခင္ျခင္ေျပာဘို႕…..
ကိုယ့္သားသမီးရရွိေရးအတြက္ အတိုက္အခံေျပာရတဲ့အခ်ိန္မွာ တစ္ဖက္ကိုပုတ္ခတ္ၿပီးမေျပာဘို႕ေျပာတယ္…
အဲဒီေတာ့ကိုယ္က…ဗိုလ္မွဴး…က်မဟာ…က်မလုပ္တဲ့ဆရာမအလုပ္ကို…၀ါသနာပါလြန္းလို႕လုပ္လာတာပါ…
၂၈ ႏွစ္ေတာင္ရွိပါၿပီ….က်မအလုပ္ကိုထိခိုက္မဲ့စကား….ႏိုင္ငံေတာ္ကိုထိခိုက္မည့္စကား…သစၥာေဖါက္တဲ့အလုပ္ကို
မလုပ္ပါဘူးလို႕ေျပာတယ္…..
          အဲဒီေတာ့ဗိုလ္မွဴးက…ေနာက္ပိုင္းေက်ာင္းကိစၥေတြကို သူတို႕ကူညီလုပ္ေပးပါ႕မယ္…ဆရာႀကီးေကာေျပာျပ
ထားလားေမးေတာ့…အျပည့္အစံုေတာ့မေျပာျပထားပါဘူး…အရိပ္အျမြတ္ေလာက္ေတာ့ သိပါတယ္လို႕ေျပာလိုက္
တယ္…..ေကာင္းပါတယ္….အမ်ားႀကီးသိေတာ့လည္းကၽြန္ေတာ္တို႕ဘက္ကဘာမွမျဖစ္ပါဘူးတဲ့….ဟိုဘက္ကသိ
ရင္ကေလးေတြအတြက္ အခက္အခဲျဖစ္မွာစိုးလို႕ ေျပာၿပီး…အားလံုးအစဥ္ေျပမွာပါလို႕ေျပာတယ္…..က်မကရံုးမွာ ေနခဲ့ၿပီး ေဒၚရီရီခင္ကိုေတာ့ ဓာတ္ပံုေရြးစရာရွိတယ္ဆိုလို႕ ၿမိဳ႕ထဲကိုလိုက္ပို႕လိုက္ၾကတယ္…..
          အိမ္ေရာက္ေတာ့ မနက္ခရီးထြက္ဘို႕လိုအပ္တာေတြ၀ယ္ရတယ္…..ေဒၚရီရီခင္ကိုလည္း အိမ္လာအိပ္ဘို႕
မွာထားတာ…၈နာရီထိမလာေသးလို႕…ဆိုက္ကားအသြားအျပန္ငွားၿပီးလိုက္သြားတယ္…ေဘးအိမ္ကေစာေစာကဘဲသု၀ဏၰကိုသြားတယ္ေျပာလို႕ျပန္ခဲ့ရတယ္…..အိမ္ေရာက္ေတာ့သူေရာက္ႏွင့္ေနတယ္….မနက္သြားဘို႕စိတ္ေစာ
ေနေတာ့ တစ္ညလံုးအိပ္မေပ်ာ္ေတာ့ဘူး…..

( ၁၁.၃.၁၉၉၂ )

          မနက္၂နာရီေလာက္ထဲကႏိုးေနၾကတယ္….မနက္၄နာရီထိုးေတာ့သမီးတစ္ေယာက္နဲ႕အတူ ဘူတာကို
ဆင္းၾကတယ္…..ရထားေပၚတက္ေတာ့ အန္ကယ္ႀကီးတို႕လင္မယား၂ေယာက္၊မျမင့္ၾကည္တို႕သားအမိ၂ေယာက္
သာယာ၀တီကတစ္ေယာက္….ေနာက္မွဦးေအးႏိုင္မွန္းသိတယ္…..ရထားထြက္ေတာ့လိုက္ပို႕တဲ့သူေတြျပန္သြားၾက
တယ္…..မနက္၆နာရီရထားထြက္ေတာ့ ၀မ္းသာ၀မ္းနဲေပါ့…..၀မ္းသာတာကမ်ားပါတယ္….ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့သား
သမီးေတြကို သြားေခၚရမွာဆိုေတာ့ ၀မ္းသာေနၾကတာေပါ့…..ပဲခူးေက်ာ္တာနဲ႕၀ဲယာေတာင္တန္းႀကီးေတြေတြ႕ရ တယ္…..ပ်ဥ္းမနားေက်ာ္ေတာ့ကိုယ္မေရာက္ဘူးေသးတဲ့ေဒသမို႕…အသစ္အဆန္းေတြျဖစ္ေနတယ္….မလွိဳင္၊၀မ္း
တြင္းေရာက္ေတာ့ေမွာင္ၿပီး ဘာမွမျမင္ရေတာ့ဘူး…..မႏ ၱေလးေရာက္ေတာ့အန္ကယ္ႀကီးတို႕အေဒၚအိမ္ကို သြားၾကတယ္….ေရမီးအစံုနဲ႕ဆိုေတာ့ တည္းရတာအစဥ္ေျပပါတယ္…..



( ၁၂.၃.၁၉၉၂ )

          မနက္ေစာေစာထၿပီး တို႕ဟူးေပ်ာ႕နဲ႕ရွမ္းေခါက္ဆြဲသြားစားၾကတယ္…အန္ကယ္ႀကီးကအားလံုးအတြက္
၀ယ္ေကၽြးတယ္…..အဲဒီကမွ ၈၂လမ္းကကိုေမာင္ေမာင္အိမ္ကိုသြားၾကတယ္…..ကိုေမာင္ေမာင္တို႕သားအမိကို
မေတြ႕ဘူး…..ေထာက္လွမ္းေရးကေခၚသြားလို႕ဆိုၿပီး ေစာင့္ေနၾကရတယ္…..ပဲခူးကအန္တီစန္းတို႕လင္မယား
လည္းေရာက္ေနၾကတယ္…..မိတ္ဆက္ၾကတယ္….မၾကာဘူးကိုေမာင္ေမာင္တို႕ေရာက္လာၾကတယ္…..
          ေနာက္ေထာက္လွမ္းေရးကဆရာႀကီးတစ္ေယာက္လာၿပီး…..လိပ္စာနဲ႕ကေလးေတြဓာတ္ပံုတစ္ပံုစီယူ
သြားတယ္…..ခရီးထြက္ဘို႕တစ္ေယာက္၁၀၀၀က်ပ္စီေပါင္းၾကတယ္…..ကိုေမာင္ေမာင္က ေခါင္းေဆာင္သြားမွာ
ဆိုေတာ့ ပူးတဲ့ေငြသူ႕ကိုအပ္ထားၾကတယ္…..လားရွိဳးလက္မွတ္ကို ကိုေမာင္ေမာင္ဘဲ သြား၀ယ္တယ္…..
ကိုေမာင္ေမာင္ဆီကအျပန္ ေစ်းခ်ိဳထဲမွာထမင္းစားၿပီး ဘုရားႀကီးကိုသြားၾကတယ္….တည္းတဲ့အိမ္မွာမနက္က
တည္းကထမင္းခ်က္ထားေပမဲ့ ညေနက်မွစားျဖစ္ၾကေတာ့တယ္…
          တည္းတဲ့အိမ္ကိုလည္း ဘုရားဖူးလာတယ္လို႕ဘဲေျပာၾကတယ္…..

( ၁၃.၃.၁၉၉၂ )

          ေစာေစာထ…ေရမိုးခ်ိဳးၿပီးမေန႕ကဆိုင္မွာဘဲ ရွမ္းေခါက္ဆြဲစားၾကတယ္…..စားၿပီးေစ်းခ်ိဳဘက္သြား…
ကိုေမာင္ေမာင္ဆီေရာက္ေတာ့ လက္မွတ္အစဥ္ေျပတာသိရတယ္…ဒီအခ်ိန္မွာေထာက္လွမ္းေရးကဆရာႀကီးနဲ႕
အဖြားႀကီးတစ္ေယာက္ပါလာတာေတြ႕ရတယ္….မိဘေတြလိုက္သြားမယ္ဆိုလို႕ သူလဲလိုက္ခ်င္တဲ့အေၾကာင္း
ဇြတ္ေျပာေနလို႕ ေခၚခဲ့ရတယ္ဆိုတာေျပာတယ္…..ကိုေမာင္ေမာင္နဲ႕အားလံုးကလည္း သက္ဆိုင္ရာမိဘေတြသာ
ေခၚခိုင္းတာမို႕ လူပိုမေခၚခဲ့ဘို႕မွာထားတဲ့အေၾကာင္း ရွင္းျပၿပီး စာေပးလိုက္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေပးေပးပါ႔မယ္လို႕ေျပာ
လိုက္ၾကတယ္….. 

( ၁၄.၃.၁၉၉၂ )

          အန္ကယ္ႀကီးတို႕ဇနီးေမာင္ႏွံက သူတို႕အဖိုးအဖြားလက္ထက္က လွဴဒါန္းခဲ့တဲ့ မိုးကုတ္၀ိပႆနာ ေက်ာင္း
တိုက္ကိုလိုက္ပို႕တယ္…အန္ကယ္ႀကီးတို႕ကလွိဳင္းတက္မင္းသမီးအဆက္ေတြလို႕သိရတယ္….အဖိုးအဖြားမိဘ
ေတြကအစ မင္းမႈထမ္းေတြဆိုတာသိရတယ္…ရွမ္းေစာ္ဘြားအဆက္ေတြဆိုတာလဲသိရတယ္…မာနမႀကီးဘဲ
သေဘာေကာင္းလို႕၀မ္းသာရတယ္….သူေတာ္ေကာင္းေတြနဲ႕ေတြ႕ရတာဘဲလို႕ေအာက္ေမ့ရတယ္…..
အန္ကယ္ႀကီးတို႕ကက်န္ခဲ့ၿပီး အိမ္ေတာ္ရာဘုုရားကိုဆက္သြားၾကတယ္…ေစ်းခ်ိဳမွာပစၥည္းတစ္ခ်ိဳ႕၀ယ္တယ္…
          ေက်ာင္းသားေထာက္လွမ္းေရးကမွာတယ္ဆိုတဲ့ ေဒၚျမရင္၀က္အူေခ်ာင္းတစ္ပိႆလည္း ၀ယ္ခဲ့ၾကရတာ
မွတ္မိတယ္…ၿပီးေတာ့အိမ္ျပန္ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး အ၀တ္၃စံုဘဲထည့္ထားၿပီး မလိုတာေတြကို မႏ ၱေလးမွာဘဲထားခဲ့ၾက တယ္ ….အိမ္ရွင္ေတြကိုဘုရားဖူးဆက္ထြက္မယ္ဆိုၿပီး ေျပာခဲ့ရတယ္…..

( ၁၅.၃.၁၉၉၂ )

          နံက္၄နာရီအေ၀းေျပးဂိတ္ကိုသြားၾကတယ္…..အဲဒီမွာကိုေမာင္ေမာင္နဲ႕ပဲခူးကအန္တီစန္းတို႕နဲ႕ေတြ႕တယ္.
အဲဒီမွာေက်ာင္းသားအဖြဲ႕ကမွာလိုက္တဲ့ လမုန္႕ ထိုးမုန္႕တို႕ကို ကိုေမာင္ေမာင္က၀ယ္လာတယ္…
          ၀က္အူေခ်ာင္းကိုေတာ့ ဦးေအးႏိုင္က၀ယ္လာတယ္…ကားေရာက္တာနဲ႕ကားေပၚတက္ၾကတယ္….
နံက္၅း၃၀မွာကားစထြက္တယ္…..အန္ကယ္ႀကီးကေက်ာက္မဲအထိလိုက္လာတယ္…ေဒၚျမင့္ျမင့္ၾကည္အေမ
ကအစမွာဟိုအထိလိုက္ဘို႕ဘဲ…လူပိုမလိုက္ရဘူးဆိုလို႕ မႏ ၱေလးမွာက်န္ခဲ့တယ္…၁၆.၃.၉၂မွာအန္ကယ္ႀကီး
နဲ႕အတူျပန္ဘို႕စီစဥ္ထားတယ္…က်န္ခဲ့တဲ့အန္တီစန္းအမ်ိဳးသားနဲ႕ေဒၚျမင့္ျမင့္ၾကည္အေမ ေဒၚတင္တင္တို႕က
လက္ျပႏွဳတ္ဆက္ၿပီးက်န္ခဲ့တယ္…..
          မႏ ၱေလးကစထြက္ေတာ့ သားေတြနဲ႕ေတြ႕ဘို႕နီးၿပီဆိုၿပီး၀မ္းသာၾကတာေပါ့…ေက်ာက္မဲၿမိဳ႕နယ္ထဲေရာက္
ေတာ့ ၁၁း၀၀နာရီေလာက္ရွိၿပီ….အန္ကယ္ႀကီးကေက်ာက္မဲမွာဆင္းေနခဲ့တယ္…သူလည္းအန္တီႀကီးအတြက္
စိတ္မခ်လို႕ အတန္တန္မွာတယ္…ကိုယ္တို႕ကလည္းမိဘလိုသေဘာထားၿပီး ေကာင္းအတူ ဆိုးအတူ ကူညီၿပီး
သြားပါ့မယ္လို႕ မွာခဲ့ၾကတယ္…လားရွိဳးကို၄း၃၀ေလာက္ေရာက္တယ္….ဂိတ္နဲ႕နီးတဲ့တည္းခိုခန္းမွာဘဲတည္းၾက
တယ္…ပိုင္ရွင္ကဆရာမတစ္ေယာက္ပဲ…သေဘာလည္းေကာင္းတယ္…ကိုယ္တို႕ကေတာ့ပစၥည္းစံုေအာင္စစ္ၿပီး
နားၾကတယ္…ကိုေမာင္ေမာင္ကမနားရဘူး….လားရွိဳးေထာက္လွမ္းေရး၉ကိုသတင္းပို႕ရေသးတယ္…
          တာ၀န္မွဴးနဲ႕ဘဲေတြ႕ၿပီးမွာခဲ့တဲ့အေၾကာင္းေျပာတယ္…မနက္ခရီးဆက္ထြက္ဘို႕ လက္မွတ္ႀကိဳ၀ယ္ရတယ္.

 ( ၁၆.၃.၁၉၉၂ )

          မနက္၅း၀၀နာရီထိုးေတာ့ ကားဂိတ္သြားၿပီး မူဆယ္ လားရွိဳး နမ့္ခမ္း ကားေပၚတက္ၾကတယ္…၅း၃၀မွာကား
စထြက္ၿပီး လားရွိဳးအထြက္စစ္ေဆးေရးဂိတ္မွာ အစစ္ေဆးခံဘို႕ ကားေတြတန္းစီေစာင့္ၾကရတယ္…စစ္ေဆးေရးအ
ဖြဲ႕ေတြက၇း၃၀မွလာၾကမွာကိုး….၇း၃၀လည္းၿပီးေရာစစ္ေဆးေရးအဖြဲ႕ေတြေရာက္လာၾကတယ္…
          ရွာေဖြေရးအဖြဲ႕ေတြက တစ္ကားၿပီးတစ္ကားတက္ရွာလိုက္ စီးတဲ့လူမွတ္ပံုတင္စစ္လိုက္နဲ႕ ကိယ္တို႕(၆)
ေယာက္အစဥ္ေျပေျပဘဲ ကားေပၚျပန္တက္ရတယ္….ကိုေမာင္ေမာင္အလွည့္က်ေတာ့ဲျပႆနာတက္ေတာ့တာဘဲ..
မြတ္ဆလင္ကုလားေတြကို တရုပ္ျပည္နယ္စပ္ဘက္မသြားဘို႕ဆိုၿပီး ညႊန္ၾကားခ်က္ထုတ္ထားတယ္တဲ့…..
          ဘယ္လိုမွေျပာလို႕မရဘူး…မူဆလင္ဆိုေပမယ့္ႏိုင္ငံသားကဒ္ကိုင္ထားတာပါ…..ကိုယ္တို႕ကကားေပၚက ေစာင့္ေနတယ္…တစ္နာရီေလာက္ၾကာလာေတာ့ကားေပၚကသူေတြ ပြက္ေလာရိုက္ကုန္ေရာ…အခ်ိန္မွီ ေရာက္ခ်င္တယ္….သူ႕ကိုထားခဲ့ၿပီးကားထြက္ပါလို႕ ေျပာၾကတယ္…ဒရိုင္ဘာကသေဘာေကာင္းၿပီးေစာင့္ေပး တယ္….ကိုေမာင္ေမာင္ကေထာက္လွမ္းေရး၉ကိုဖုန္းဆက္ေမးတယ္…..ဗိုလ္ႀကီးကမရွိေတာ့အားလံုး ကားေပၚက ဆင္းေနခဲ့ၾကရတယ္….ကားကဆက္ထြက္သြားတယ္…အစဥ္မေျပျဖစ္ေတာ့ ၂၀ရက္ေန႕အမွီဟိုကိုမေရာက္မွာ
အရမ္းစိတ္ပူေနၾကတယ္…
          ကားငွားၿပီးမေန႕ကတည္းခိုခန္းကိုျပန္လာၾကတယ္…ကိုေမာင္ေမာင္လည္းမႏ ၱေလးေထာက္လွမ္းေရးကို
ဖုန္းဆက္၊ေထာက္လွမ္းေရး၉ကိုဖုန္းဆက္နဲ႕အလုပ္မ်ားသြားတယ္…တည္းခိုခန္းမွာ ေနတံုး ၁း၀၀နာရီမွာ ထလရ၉
ကဗိုလ္ႀကီးက အားလံုးနဲ႕ေတြ႕ခ်င္တယ္ဆိုလို႕ သြားရတယ္…..ဗိုလ္ႀကီးသုတေဆြကိုေတြ႕တယ္…တပ္မွဴးကိုလည္း
တင္ျပထားေၾကာင္း သြားမည့္သူအမည္နဲ႕ သားေတြရဲ႕အမည္ကိုမွတ္ထားလိုက္တယ္…ၿမိဳ႕နယ္မွဴး(လ၀က)ကို လည္းဖုန္းဆက္တယ္…မနက္ျဖန္(၇)ဦးကိုလႊတ္လိုက္ဘို႕ေျပာလိုက္တယ္…..
          ဒါနဲ႕တည္းခိုခန္းျပန္ၾကတယ္…ကိုေမာင္ေမာင္ကလက္မွတ္ျပန္၀ယ္ရတယ္….မနက္တံုးကလည္း ဂိတ္မွာ
ကိုယ္တို႕(၇)ေယာက္ကိုလူေတြက ဘယ္လိုထင္မလဲ…ဒီကုလားကမိန္းမ(၅)ေယာက္ကိုနယ္စပ္ေခၚသြားၿပီး ဘာ
လုပ္မွာလဲ….မိန္းမ(၅)ေယာက္ကလည္းအဖြားႀကီးေတြဆိုေတာ့ဘာလုပ္တာပါလိမ့္ဆိုၿပီး….ေျပာၾကမွာလို႕ ဟာသ ေျပာၿပီးရီၾကေသးတယ္….၀က္အူေခ်ာင္းေတြယူလာလို႕အထစ္အေငါ့ျဖစ္တာလားလို႕ ေတြးမိၾကေသးတယ္…
          အန္တီႀကီးကညဘက္ေခါပုတ္ကင္စားခ်င္တယ္ဆိုလို႕ သြားစားၾကတာ အန္တီႀကီးပိုက္ဆံအိတ္က်ေပ်ာက္
သြားတယ္…၂၀၀၀က်ပ္ေလာက္ပါသြားတယ္….ည၁၂နာရီေလာက္တံခါးကိုတ၀ုန္း၀ုန္းထုသံၾကားလို႕ဖြင့္ေပးေတာ့
ဧည့္စာရင္းစစ္တာတဲ့….သားေတြေရးလိုက္တဲ့စာေတြကလည္းပါလာတာဆိုေတာ့ လန္႕ေနၾကတာေပါ့….
          ေနာက္မွသိရတာက တည္းခိုခန္းနဲ႕မနီးမေ၀းမွာ ေယာက္က်ားတစ္ေယာက္ကိုမိန္းမ(၄)ေယာက္က
သတ္သြားလို႕ဆိုဘဲ….ေတာ္ေသးတာေပါ့…ကိုယ္တို႕က(၅)ေယာက္မို႕ဆိုၿပီးစိတ္ေအးရတယ္…..

( ၁၇.၃.၁၉၉၂ )

          ဒီေန႕ေတာ့အားလံုးအစဥ္ေျပစြာနဲ႕ ဆက္ထြက္ျဖစ္ၾကတယ္…..သိႏၷီလြန္ၿပီး ကြတ္ခိုင္ေရာက္ေတာ့ ထမင္း စားၾကတယ္…ကြတ္ခိုင္ေက်ာ္ေတာ့နမ့္ဖတ္ကာထဲေရာက္တယ္…ဒီလိုနဲ႕မူဆယ္ထဲ၀င္လာေတာ့ လမ္းေတြအရမ္း
ဆိုးတယ္…ကားခုန္ရင္ေခါင္းနဲ႕အမိုးနဲ႕တက္ေဆာင့္တဲ့အထိျဖစ္တယ္…၅း၀၀နာရီေလာက္မူဆယ္ကိုေရာက္တယ္..          လွိဳင္းတက္တည္းခိုခန္းမွာဘဲတည္းၾကတယ္….အမ်ိဳးသမီး(၅)ေယာက္ကအခန္း(၁၃)မွာရတယ္…အန္တီ
ႀကီးက၁၃ဂဏန္းမႀကိဳက္လို႕( A )လို႕ေျပာင္းေရးေပးၾကတယ္…ကိုေမာင္ေမာင္ကထလရ(၂၃)/ဆြယ္ကို သတင္း
ပို႕ရတယ္….ဗိုလ္ႀကီးမင္းလြင္နဲ႕ေတြ႕တယ္…လားရွိဳးကလိုျဖစ္မွာစိုးလို႕ေျပာေတာ့ မနက္ေစာေစာဒီဘက္ဂိတ္မဖြင့္
ခင္ထြက္သြားပါလို႕ေျပာတယ္တဲ့……
          မူဆယ္ညေစ်းတန္းသြားၿပီး ထမင္း၅က်ပ္ဟင္း၅က်ပ္နဲ႕စားၾကတယ္…..မနက္ျဖန္တရုပ္ျပည္ဘက္ကူးမဲ့အ
ေၾကာင္းအိမ္ေတြကိုစာေရးၾကတယ္…စာေတြမေရာက္ဖူးဆိုတာေနာက္မွသိရတယ္…..

( ၁၈.၃.၁၉၉၂ )

          ၄း၀၀နာရီထိုးေတာ့ တည္းခိုခန္းကထြက္ၿပီး ညေစ်းဘက္သြားၾကတယ္…..အေ၀းေျပးဂိတ္မွာကားတစ္စင္း
ငွားၿပီးနယ္စပ္ဂိတ္ဘက္သြားၾကတယ္…..ျမန္မာဂိတ္ကမဖြင့္ေသးေတာ့ တရုပ္ျပည္ဘက္ကိုလမ္းႀကိဳလမ္းၾကားက
ျဖတ္ၿပီးနာရီ၀က္ေလာက္သြားရတယ္… တရုပ္ျပည္ၾကယ္ေခါင္ဂိတ္ကိုေရာက္သြားတယ္… မူဆယ္နဲ႕ၾကယ္ေခါင္က ေျမတစ္ဆက္တည္းဘာမွမျခားဘူး….နယ္ျခားေက်ာက္တိုင္ေလးဘဲျခားထားတယ္…တရုပ္ျပည္ထဲေရာက္ေတာ့
ဂိတ္မဖြင့္ေသးလို႕ေစာင့္ေနရေသးတယ္…ေစာင့္ရင္းနဲ႕အိမ္သာသြားၾကေတာ့ အိမ္သာကဗမာအိမ္သာေတြနဲ႕လံုး၀
မတူဘူး…..တစ္ခုနဲ႕တစ္ခုေဘးအကာနိမ့္နိမ့္ေလးေတြဘဲကာထားတယ္…ေရွ႕တည့္တည့္မွာအကာလံုး၀မထားဘူး          ညစ္ပတ္တာလည္းအလြန္ဘဲ…ေရလံုး၀မသံုးဘူး…..ေနာက္တစ္ႀကိမ္မသြားခ်င္ေတာ့ဘူး…..၆း၀၀နာရီထိုးေတာ့ ဂိတ္ဖြင့္တယ္…ေန႕ကူးလက္မွတ္တစ္လွည့္စီသြားလုပ္ၾကတယ္…..ၿပီးေတာ့တရုပ္ကားနဲ႕ေရႊလီကို
ဆက္ထြက္ ခဲ့တယ္….  နာရီ၀က္ေလာက္ေနေတာ့ ေရႊလီျမစ္ကိုျဖတ္တဲ့တံတားကိုျဖတ္ရတယ္…..ေနာက္ေတာ့
ေရႊလီၿမိဳ႕ထဲကိုေရာက္လာၾကတယ္…ယိုးဒယားတန္းကိုျဖတ္ၿပီး ခ်စ္လၻက္ရည္ဆိုင္ကိုသြားၾကတယ္…ခ်စ္လၻက္ရည္ ဆိုင္က ABSDF ကဖြင့္ထားတဲ့ဆိုင္ေပါ့…အဲဒီမွာစခန္းနဲ႕ဆက္သြယ္ေပးမည့္သူနဲ႕သြားေတြ႕ရတယ္…ေရာက္ေရာက္
ခ်င္းမေတြ႕ရေသးဘူး…CS သံေခ်ာင္းရဲ႕ရဲေဘာ္ေလး မိုးႀကိဳးဆိုတာနဲ႕ေတြ႕တယ္…အသက္၂၀ေတာင္ရွိပံုမရဘူး…
မိုးညွင္းဘက္ကလို႕ေျပာတယ္…လၻက္ရည္ေဖ်ာ္တဲ့ေမာင္ညြန္႕ဆိုတာေတြ႕တယ္….နံျပားတို႕ပလာတာတို႕လုပ္တဲ့
ကိုေက်ာ္စိန္ဆိုတာလည္းရွိတယ္….ဒီဆိုင္မွာဘဲအစားအေသာက္မွာစားၾကတယ္…..
          မၾကာခင္မွာဘဲ အရပ္ရွည္ရွည္ ပါးသိုင္းေမႊး မုတ္ဆိတ္ေမႊးနဲ႕ ကုလားတစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္…
ကိုေမာင္ေမာင္နဲ႕ေျပာၾကၿပီး ေနာက္မိတ္ဆက္ေပးတယ္….သားသမီးေတြေနေကာင္းၾကရဲ႕လားလို႕ေမးၾကတယ္..
အားလံုးေကာင္းပါတယ္လို႕ေျပာတယ္…
          ေနာင္ေတာင္းမွာPASSPORT လုပ္ၾကဘို႕ကိုေမာင္ေမာင္ကစီစဥ္တယ္…တရုပ္ေငြလဲဘို႕လုပ္ၾကရတယ္…
ကိုယ္တို႕ကေတာ့ဆိုင္မွာဘဲက်န္ေနခဲ့ၾကတယ္…..
          မၾကာခင္မွာေရွ႕နားက စားပြဲကေန ေက်ာင္းသား၃ေယာက္ ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္နဲ႕လုပ္ေနတယ္…..
ေက်ာ္ျမင့္နဲ႕လည္းတိုးတိုးေျပာေနၾကတယ္…အဲဒီမွာေအာင္ႏိုင္ကိုေတြ႕တယ္…က်န္တဲ့သူေတြကိုမသိဘူး…
ေအာင္ႏိုင္ကိုသိတာက သားကေဘာင္ဒရီလမ္း သူတုိ႕ပါတီမွာေနတံုးက ကိုယ္သြားရင္းလာရင္းနဲ႕ မႏ ၱေလး(ေဆး)
က ေအာင္ႏိုင္လို႕ ေျပာျပထားလို႕သိတာပါ…ဒါေပမယ့္သူက မမွတ္မိတာလား မသိခ်င္ဟန္ေဆာင္ေနတာလားမသိ
ဘူး…ကိုယ္ကလည္းသိေပမယ့္ မသိဟန္ေဆာင္ေနပါတယ္…..သူ႕ကိုဥကၠ႒ဆိုတာလည္းသိပါတယ္…ဘာေၾကာင့္
လည္းဆိုေတာ့ ျမက္ခင္းသစ္ထဲမွာသူတို႕အေၾကာင္းပါထားတာကိုး…..သြားခါနီး သမီးအႀကီးက ေအာင္ႏိုင္အဲဒီမွာ
ဥကၠ႒ ျဖစ္ေနတာလို႕ေျပာလိုက္ေသးတယ္…..
          ဒါေပမယ့္သူတို႕အဖြဲ႕က ကိုယ္တို႕အဖြဲ႕ကို ဘာမွႏွဳတ္ဆက္တာမရွိဘူး…..စိတ္ထဲမွာေတာ့ေတာ္ေတာ္လူပါး
၀တယ္လို႕…သူတို႕ကိုယ္သူတို႕ဥကၠ႒ေတြဆိုၿပီး မိဘေတြကိုမခန္႕ေလးစားလုပ္တယ္ဆိုၿပီးေတာ့ေပါ့ေလ…..
ကိုေမာင္ေမာင္တို႕ျပန္လာေတာ့ မနက္ျဖန္သြားဘို႕တိုင္ပင္ၾကတယ္…..ကားခကတရုပ္ေငြ၅၀၀က်ပ္က်တယ္တဲ့…
ကိုယ္တို႕အဖြဲ႕က၃၀၀ခံရမယ္….သူတို႕က၂၀၀က်ခံမယ္တဲ့…..ေငြ၃၀၀နဲ႕အေျခအတင္

ABSDF(ေျမာက္ပိုင္း)သတ္ျဖတ္မႈမ်ားႏွင့္မိခင္တစ္ဦး၏ကိုယ္ေတြ႕မွတ္တမ္း- အပိုင္း( ၂ )

·

( ၁၈.၃.၁၉၉၂ )

          ၄း၀၀နာရီထိုးေတာ့ တည္းခိုခန္းကထြက္ၿပီး ညေစ်းဘက္သြားၾကတယ္…..အေ၀းေျပးဂိတ္မွာကားတစ္စင္း
ငွားၿပီးနယ္စပ္ဂိတ္ဘက္သြားၾကတယ္…..ျမန္မာဂိတ္ကမဖြင့္ေသးေတာ့ တရုပ္ျပည္ဘက္ကိုလမ္းႀကိဳလမ္းၾကားက
ျဖတ္ၿပီးနာရီ၀က္ေလာက္သြားရတယ္… တရုပ္ျပည္ၾကယ္ေခါင္ဂိတ္ကိုေရာက္သြားတယ္… မူဆယ္နဲ႕ၾကယ္ေခါင္က ေျမတစ္ဆက္တည္းဘာမွမျခားဘူး….နယ္ျခားေက်ာက္တိုင္ေလးဘဲျခားထားတယ္…တရုပ္ျပည္ထဲေရာက္ေတာ့
ဂိတ္မဖြင့္ေသးလို႕ေစာင့္ေနရေသးတယ္…ေစာင့္ရင္းနဲ႕အိမ္သာသြားၾကေတာ့ အိမ္သာကဗမာအိမ္သာေတြနဲ႕လံုး၀
မတူဘူး…..တစ္ခုနဲ႕တစ္ခုေဘးအကာနိမ့္နိမ့္ေလးေတြဘဲကာထားတယ္…ေရွ႕တည့္တည့္မွာအကာလံုး၀မထားဘူး          ညစ္ပတ္တာလည္းအလြန္ဘဲ…ေရလံုး၀မသံုးဘူး…..ေနာက္တစ္ႀကိမ္မသြားခ်င္ေတာ့ဘူး…..၆း၀၀နာရီထိုးေတာ့ ဂိတ္ဖြင့္တယ္…ေန႕ကူးလက္မွတ္တစ္လွည့္စီသြားလုပ္ၾကတယ္…..ၿပီးေတာ့တရုပ္ကားနဲ႕ေရႊလီကို
ဆက္ထြက္ ခဲ့တယ္….  နာရီ၀က္ေလာက္ေနေတာ့ ေရႊလီျမစ္ကိုျဖတ္တဲ့တံတားကိုျဖတ္ရတယ္…..ေနာက္ေတာ့
ေရႊလီၿမိဳ႕ထဲကိုေရာက္လာၾကတယ္…ယိုးဒယားတန္းကိုျဖတ္ၿပီး ခ်စ္လၻက္ရည္ဆိုင္ကိုသြားၾကတယ္…ခ်စ္လၻက္ရည္ ဆိုင္က ABSDF ကဖြင့္ထားတဲ့ဆိုင္ေပါ့…အဲဒီမွာစခန္းနဲ႕ဆက္သြယ္ေပးမည့္သူနဲ႕သြားေတြ႕ရတယ္…ေရာက္ေရာက္
ခ်င္းမေတြ႕ရေသးဘူး…CS သံေခ်ာင္းရဲ႕ရဲေဘာ္ေလး မိုးႀကိဳးဆိုတာနဲ႕ေတြ႕တယ္…အသက္၂၀ေတာင္ရွိပံုမရဘူး…
မိုးညွင္းဘက္ကလို႕ေျပာတယ္…လၻက္ရည္ေဖ်ာ္တဲ့ေမာင္ညြန္႕ဆိုတာေတြ႕တယ္….နံျပားတို႕ပလာတာတို႕လုပ္တဲ့
ကိုေက်ာ္စိန္ဆိုတာလည္းရွိတယ္….ဒီဆိုင္မွာဘဲအစားအေသာက္မွာစားၾကတယ္…..
          မၾကာခင္မွာဘဲ အရပ္ရွည္ရွည္ ပါးသိုင္းေမႊး မုတ္ဆိတ္ေမႊးနဲ႕ ကုလားတစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္…
ကိုေမာင္ေမာင္နဲ႕ေျပာၾကၿပီး ေနာက္မိတ္ဆက္ေပးတယ္….သားသမီးေတြေနေကာင္းၾကရဲ႕လားလို႕ေမးၾကတယ္..
အားလံုးေကာင္းပါတယ္လို႕ေျပာတယ္…
          ေနာင္ေတာင္းမွာPASSPORT လုပ္ၾကဘို႕ကိုေမာင္ေမာင္ကစီစဥ္တယ္…တရုပ္ေငြလဲဘို႕လုပ္ၾကရတယ္…
ကိုယ္တို႕ကေတာ့ဆိုင္မွာဘဲက်န္ေနခဲ့ၾကတယ္…..
          မၾကာခင္မွာေရွ႕နားက စားပြဲကေန ေက်ာင္းသား၃ေယာက္ ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္နဲ႕လုပ္ေနတယ္…..
ေက်ာ္ျမင့္နဲ႕လည္းတိုးတိုးေျပာေနၾကတယ္…အဲဒီမွာေအာင္ႏိုင္ကိုေတြ႕တယ္…က်န္တဲ့သူေတြကိုမသိဘူး…
ေအာင္ႏိုင္ကိုသိတာက သားကေဘာင္ဒရီလမ္း သူတုိ႕ပါတီမွာေနတံုးက ကိုယ္သြားရင္းလာရင္းနဲ႕ မႏ ၱေလး(ေဆး)
က ေအာင္ႏိုင္လို႕ ေျပာျပထားလို႕သိတာပါ…ဒါေပမယ့္သူက မမွတ္မိတာလား မသိခ်င္ဟန္ေဆာင္ေနတာလားမသိ
ဘူး…ကိုယ္ကလည္းသိေပမယ့္ မသိဟန္ေဆာင္ေနပါတယ္…..သူ႕ကိုဥကၠ႒ဆိုတာလည္းသိပါတယ္…ဘာေၾကာင့္
လည္းဆိုေတာ့ ျမက္ခင္းသစ္ထဲမွာသူတို႕အေၾကာင္းပါထားတာကိုး…..သြားခါနီး သမီးအႀကီးက ေအာင္ႏိုင္အဲဒီမွာ
ဥကၠ႒ ျဖစ္ေနတာလို႕ေျပာလိုက္ေသးတယ္…..
          ဒါေပမယ့္သူတို႕အဖြဲ႕က ကိုယ္တို႕အဖြဲ႕ကို ဘာမွႏွဳတ္ဆက္တာမရွိဘူး…..စိတ္ထဲမွာေတာ့ေတာ္ေတာ္လူပါး
၀တယ္လို႕…သူတို႕ကိုယ္သူတို႕ဥကၠ႒ေတြဆိုၿပီး မိဘေတြကိုမခန္႕ေလးစားလုပ္တယ္ဆိုၿပီးေတာ့ေပါ့ေလ…..
ကိုေမာင္ေမာင္တို႕ျပန္လာေတာ့ မနက္ျဖန္သြားဘို႕တိုင္ပင္ၾကတယ္…..ကားခကတရုပ္ေငြ၅၀၀က်ပ္က်တယ္တဲ့…
ကိုယ္တို႕အဖြဲ႕က၃၀၀ခံရမယ္….သူတို႕က၂၀၀က်ခံမယ္တဲ့…..ေငြ၃၀၀နဲ႕အေျခအတင္ေျပာေနရင္စိတ္ခုၿပီးကေလး
ေတြကိုတခုခု လုပ္မွာစိုးလို႕ ေပးပါ့မယ္လို႕ေျပာၾကတယ္…..သိရတာက ကိုယ္တို႕ကို ေရႊလီကေန စခန္းအေရာက္
စရိတ္ကို သူတို႕ကုန္က်ခံမွာလို႕ေျပာထားတာ….ဘာစိတ္ကူးေပါက္သြားလည္းမသိဘူး…စရိတ္တ၀က္ခံခိုင္းတာ…
          ၿပီးေတာ့ေနာင္ေတာင္းကိုညအိပ္လက္မွတ္သြားလုပ္ၾကရတယ္…..ေနာင္ေတာင္းကေရႊလီရဲ႕အေနာက္
ဘက္လို႕ ထင္တယ္…နာရီ၀က္ေလာက္ သြားရတယ္…ေျမျပန္႕ေဒသဆိုေတာ့ ပဲ၊ဂ်ံဳ၊ဟင္းသီးဟင္းရြက္ အသီးအႏွံ ေတြစိုက္ထားတာ ေတြ႕ရတယ္…ေနာင္ေတာင္းေရာက္ေတာ့ ကေလးမေလးေတြက စက္ဘီးငွားမလားဆိုၿပီး အ ေျပးအလႊားေမးၾကတယ္…ေနာက္မွသိရတာက စက္ဘီးငွားစီးသြားရင္ နမ့္ခမ္းထိသြားလို႕ရတယ္လို႕သိရတယ္…
          တရုပ္ရဲစခန္းေရာက္ေတာ့၁၂း၀၀နာရီထိုးၿပီ….အရာရွိက ပံုစံစာရြက္ေတြ ေသာ့ခတ္ထားခဲ့လို႕ ညေန၃း၀၀ မွရမယ္ဆိုလို႕ ေစာင့္ရတယ္…ကားသမားက၄း၀၀နာရီမွျပန္လာေခၚမယ္ဆိုၿပီးကားဆြဲဘို႕ထြက္သြားတယ္…
          ကိုယ္တို႕လည္းဗမာျပည္လိုမွတ္ၿပီး အျမန္ၿပီးေအာင္ ပိုက္ဆံနဲနဲ ေပးလိုက္ပါလား လို႕ေျပာေတာ့ တရုပ္ျပည္ကဒီလို လာပ္ ေပးလာတ္ယူ လုပ္လို႕မရဘူးတဲ့…ဒါနဲ႕ခရီးကလည္းပန္း ေျခေထာက္ကလည္းေညာင္းမို႕
ရံုးေရွ႕ကခံုရွည္ေပၚမွာထိုင္ရင္း ေျခေထာက္ကိုအေပၚတင္ၿပီး တင္ပလႅင္ေခြထိုင္ေနလိုက္တယ္…
          အဲဒါတရုပ္ ရဲ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ ရွဴးရွဴးရွဲရွဲေရာက္လာၿပီး ဒီလိုမထိုင္ရဘူး ေျခေထာက္ေအာက္ခ်ထိုင္ရ မယ္ ေျပာလို႕ အေရးတႀကီးခ်ထိုင္ရတယ္…ေၾသာ္.. သူတို႕ယဥ္ေက်းမႈကိုေတာ္ေတာ္အေလးေပးသားဘဲေပါ့….
ဒါေပမယ့္အိမ္သာကေတာ့ ကမၻာေပၚမွာအညံ့ဆံုးနဲ႕ အညစ္ပတ္ဆံုးပါဘဲ…..အိမ္သာမျဖစ္မေနသြားေတာ့လည္း…
အထဲမွာ အဖြားႀကီး၃ေယာက္တန္းစီ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနတာေတြ႕တယ္…. ပထမေတာ့လန္႕သြားတာေပါ့….ေနာက္
ေတာ့မထူးပါဘူးဆိုၿပီး သူတို႕ေဘးကအလြတ္မွာ၀င္ထိုင္ၿပီး အေပါ့ အေလးသြားရတယ္…
          နယ္စပ္ကယူနန္တရုပ္တိုင္းရင္းသားေတြက ရင္ဖံုး(သို႕)ရင္ေစ့အကၤ် ီနဲ႕ထဘီ၀တ္တယ္…ဘီးေက်ာ႔ပတ္ ေတြနဲ႔  အညာအဖြားႀကီး  ေတြနဲ႔တူတယ္….နမ့္ခမ္းနဲ႕နီးေတာ့တရုပ္လိုေရာ ရွမ္းလိုေရာေျပာတတ္ၾကတယ္…..
          ၃း၀၀နာရီမွာတရုပ္အရာရွိေရာက္လာလို႕ FORM ေတြျဖည့္ရတယ္….ကိုေမာင္ေမာင္ကအရင္လာတံုးစာ
အုပ္ရွိထားလို႕ထပ္လုပ္စရာမလိုဘူး….FORM ျဖည့္ေပးမယ့္ကားသမားမရွိလို႕ စတိုးဆိုင္ကတရုပ္မေလးကိုတစ္
ေယာက္၃၀က်ပ္စီ ေပးၿပီးျဖည့္ခိုင္းရတယ္…
          အားလံုးၿပီးေတာ့ကားသမားကိုေစာင့္ၿပီးေရႊလီကခ်စ္လၻက္ရည္ဆိုင္ကိုျပန္ခဲ့ၾကတယ္….အဲဒီမွာ ဥကၠ႒ နဲ႕အဖြဲ႕ကိုေတြ႕တယ္…ဘာမွမေျပာဘူး…..ေက်ာ္ျမင့္ကမနက္၆း၃၀လာဘို႕ခ်ိန္းတယ္….ၿငိမ္းခ်မ္းတည္းခိုခန္းမွာ
သြားတည္းၾကတယ္…ညေနစာကို ၇၈၆ ဆိုင္မွာသြားစားၾကတယ္…ဦးေအးႏိုင္ကတရုပ္လိုမမွာတတ္လို႕လက္ညွိဳး
ထိုးျပၿပီးမွာရတယ္…အနားကစားပြဲမွာလက္ေတြေျမွာက္ၿပီး ေအာ္ဟစ္ေနတာေတြ႕လို႕ ေမးေတာ့ အဲဒါကစားနည္း
တစ္မ်ိဳးတဲ့…ရွံဳးတဲ့သူကအရက္ေသာက္ရတယ္တဲ့…မူးလဲတဲ့အထိတဲ့…သူတို႕ကစားနည္းကတစ္မ်ိဳးပါလားေပါ့….
မသိတဲ့သူဆိုရန္ျဖစ္ေနၾကတယ္ဆိုၿပီး ဆိုင္ထဲကထြက္ေျပးသြားမလားဘဲ…စားေသာက္ၿပီးၾကေတာ့ ပိုက္ဆံရွင္းဘို႕ ေခၚေတာ့ အမ်ိဳးသမီးကဘာဟင္းေတြနဲ႕စားၾကတာလည္းလို႕ ဗမာလိုေျပာေရာ……….
          ဦးေအးႏိုင္ကေဒါသအရမ္းျဖစ္သြားၿပီး ထၿပီးရိုက္ခ်င္စိတ္ေတာင္ ေပါက္လာတယ္လို႕ေျပာတယ္…ဟင္းမွာ တံုးက ဗမာလိုလံုး၀မတတ္သလိုေနေနၿပီး ေငြရွင္းမယ္ဆိုေတာ့မွဗမာလိုေျပာတယ္ဆိုၿပီးေပါ့…..ေရႊလီမွာအဲဒီလိုအ
က်င့္ရွိတယ္တဲ့….ၿပီးေတာ့တည္းခိုခန္းျပန္အိပ္ၾကတယ္…..

( ၁၉.၃.၁၉၉၂ )

          နံက္၆း၃၀မွာခ်စ္လၻက္ရည္ဆိုင္ကို သြားၾကတယ္….ဒီေန႕ကေလးေတြနဲ႕ေတြ႕ၾကရမယ္ဆိုၿပီး၀မ္းသာေနၾက
တယ္….အဲဒီမွာေစာင့္ရင္းနဲ႕ ၁၀း၀၀နာရီထိုးေတာ့တာဘဲ….ဥကၠ႒နဲ႕အဖြဲ႕ကလည္းအစဥ္သင့္ဘဲ…
ဥကၠ႒ကေျပာတယ္တဲ့…သူ႕ကိုဥကၠ႒လို႕လည္းမသိပါေစနဲ႕….ဘယ္သူနဲ႕မွလည္းမိတ္မဆက္ေပးပါနဲ႕လို႕ေျပာ
တယ္တဲ့…သူ႕ကိုသြားစကားမေျပာဘို႕ကိုေမာင္ေမာင္က ေျပာတယ္…သူလည္းကိုယ္တို႕နဲ႕အတူ စခန္းကိုျပန္လိုက္
မယ္လို႕ေျပာတယ္တဲ့…..
          ဗ်ဴဟာ( ၂ ) ဘက္ကျပန္လာတာလို႕ေနာက္မွသိရတယ္….ဗ်ဴဟာ(၂)ကဗန္းေမာ္ဘက္မွာရွိတာလို႕ သိရတယ္….
          တည္းခိုခန္းမွာကတည္းက တိုင္ပင္လာတာက ကေလးေတြပါလာရင္ ေရႊလီမွာ၂ရက္၃ရက္ေနၿပီး စားခ်င္
တာစား ၀ယ္ခ်င္တာ၀ယ္ၿပီးမွ ျပန္မယ္လို႕ေျပာထားၾကတယ္….၁၀း၃၀ေလာက္ေရႊလီကထြက္လာၾကတယ္……
ေတာေတာင္ေတြေတြ႕လိုက္၊ၿမိဳ႕ရြာေတြေတြ႕လိုက္နဲ႕ေပါ့…..ကားကက္ဆက္ထဲကေနေက်ာင္းသားေတြဆိုတဲ့ ဒီမို
ကေရစီ သီခ်င္းေတြဖြင့္ျပတယ္….
          ေနာက္ေတာ့ဥကၠ႒က ကိုေမာင္ေမာင္ကို မိဘေတြနဲ႕မိတ္ဆက္ခိုင္းတယ္….တဦးခ်င္းမိတ္ဆက္ၿပီးစကားနဲ
နဲေျပာတယ္….ေနာက္ဘယ္သူမွစကားမေျပာျဖစ္ၾကေတာ့ဘူး…..ကေလးေတြနဲ႕ေတြ႕ရဘို႕အတြက္စိတ္ကူးေနၾကတယ္…ပုတီးစိတ္…ဂါထာရြတ္သူကရြတ္ေပါ့….ကေလးေတြနဲ႕ေတြ႕တဲ့အခါ…အေကာင္းပကတိမွေတြ႕ရပါ့မလား….
ေျခက်ိဳးလက္က်ိဳးမ်က္ေစ့ကန္းနဲ႕ ေတြ႕ရမလား….ဟာ…က်ေနာ္တို႕စစ္ရင္းနဲ႕လက္လြန္သြားလို႕ဆိုၿပီး ေျမပံုဘဲ ေတြ႕ရမလား….လားေပါင္းမ်ားစြာနဲ႕ေတြးရင္းလိုက္လာရတယ္….ဥကၠ႒ကလည္းခပ္တည္တည္နဲ႕ ေဖၚေဖၚေရြေရြ
မရွိေတာ့ ပိုၿပီးသံသယ၀င္တာေပါ့…….
          ဒီလိုနဲ႔ယင္က်န္းကို၁း၃၀နာရီေလာက္ေရာက္တယ္….တရုပ္စားေသာက္ဆိုင္တခုမွာ၀င္ၿပီးစားၾကတယ္…
ဥကၠ႒နဲ႕အဖြဲ႕ကလည္းဟင္းေကာင္းေကာင္းမွာၿပီးေကၽြးပါတယ္….ကားသမားအပါအ၀င္၁၁ေယာက္စားၾကတာ…
၆၀၀က်ပ္ေလာက္က်တာ ဥကၠ႒ကဘဲထုတ္ရွင္းလိုက္တယ္…..
          ၂း၃၀ေလာက္ကားဆက္ထြက္လာတာ၄နာရီေလာက္ၾကာေတာ့ဆမားဆိုတဲ့ၿမိဳ႕ကိုေရာက္တယ္….ဆမားမွာ
PASSPORTစာအုပ္ေလးေတြျပန္အပ္ခဲ့ရတယ္…..သြားအပ္ေနတံုးမွာေနာက္နားကေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က
စၿပီးႏွဳတ္ဆက္တယ္…..ကားေပၚမွာဥကၠ႒ရယ္၊သူ႕ရဲေဘာ္ေလးရယ္၊၅၀၁ရင္းမွဴးရယ္ပါတယ္….ကိုယ္တို႕ေနာက္က
တစ္ေယာက္က(၅၀၁)ရင္းမွဴး သိုက္ထြန္းဦးဆိုတာ သိရတယ္….သူလည္းတလမ္းလံုးစကားမေျပာဘဲ လိုက္လာတာ….ဆမားေရာက္မွကိုယ့္ကို အန္တီက ကိုရဲအေမလား….ကိုရဲဖမ္းတံုးကသူမ်က္ရည္က်ရတဲ့အ ေၾကာင္း ….ကိုရဲနဲ႕သူနဲ႕အတူအိပ္ အတူစား ေနခဲ့ရတဲ့အေၾကာင္း …..ေရွ႕တန္းသြားလည္း အတူတူျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္း ….သူကရင္ျပည္နယ္ဘက္ကလာခဲ့တဲ့အေၾကာင္း…..နဲ႕MASTER တက္ေနတာျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း
ကိုရဲေျပာျပလို႕မခိုင္ကို အာယုတို႕အတန္းကလို႕သိရေၾကာင္း သူတို႕ကိုစာဂ်ပိုးေတြမို႕သိပ္မသိေၾကာင္း
၀င္း၀င္းႀကိဳင္ကိုေတာ့ သိေၾကာင္း ေျပာျပတယ္…..အာယုလည္း အေမရိကားကိုပညာသင္ပါသြားေၾကာင္းေျပာျပ
တယ္…..( ကိုအာယုဆိုတာက ကိုဇာဂနာရဲ႕ညီတစ္၀မ္းကြဲပါ )
          ေနာက္မိနစ္၄၀ေလာက္ေမာင္းရင္စခန္းကိုေရာက္မွာျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာတယ္….ဒါနဲ႕သားေနေကာင္းရဲ႕လား
ေမးေတာ့ ဟိုတေလာကထံုျဖစ္လို႕ေဆးထိုးရတဲ့အေၾကာင္း သူတို႕ကိုဘယ္လိုမွမထင္ပါနဲ႕တဲ့…စိတ္မရွိပါနဲ႕တဲ့….
          ဖမ္းထားတာဆိုေတာ့ အခ်ဳပ္ေထာင္ထဲမွာေနရတာဆိုေတာ့ အျပင္မွာလိုမဟုတ္ေၾကာင္း ေျပာတယ္…..
၀ဏၰေဇာ္အေၾကာင္းလည္းေျပာျပတယ္…..ဒီလိုနဲ႕ဆက္ထြက္လာၾကတာ ရွားေဟာ့ပါဆိုတဲ့ရြာ ကိုျဖတ္ၿပီးတဲ့ေနာက္
ကခ်င္ေဒသျဖစ္တဲ့ လိုင္စင္စခန္းကို၀င္လာခဲ့တယ္…..KIA ဂိတ္ကိုပထမေတြ႕ရတယ္….KIA ရဲေမေတြေစာင့္တယ္.
          ကား၀င္ဘို႕တံခါးေမာင္းတံဖြင့္မေပးဘူး….အဲဒါဥကၠ႒ဆင္းၿပီးဖုန္းဆက္ေတာ့မွ တံခါးဖြင့္ေပးတယ္…..
ကား၀င္ခြင့္ေပးတယ္….ကိုက္၅၀ေလာက္သြားၿပီးေတာ့ ABSDF ဂိတ္ကိုေရာက္တယ္….မိန္းကေလးေစာင့္ေနတာ
တန္းဖြင့္ေပးတယ္….နဲနဲကားလွိမ့္လာေတာ့ ေရာက္ကာနီးမွကားစက္ရပ္သြားတယ္….
          ညာဘက္ကေတာင္ကုန္းေပၚမွာABSDF ခြပ္ေဒါင္းအလံလႊင့္ထားတာေတြ႕တယ္….အဲဒီေရွ႕မွာေက်ာက္
တံုးေတြနဲ႕ABSDF စာလံုးေဖၚထားတာေတြ႕တယ္….ကိုယ့္ကိုယ္ကိုအိပ္မက္မက္ေနသလားထင္မိတယ္….
          တခါမွမေမွ်ာ္မွန္းမိတဲ့ အရပ္ေဒသ အဖြဲ႕အစည္း သူပုန္စခန္းကိုေရာက္ေနတာအရမ္းအံ့ၾသမိတယ္….
ဒါနဲ႕ကားစက္ျပန္ႏွိဳးလို႕ရေတာ့ ေတာင္ေကြ႕တစ္ခုလည္းေကြ႕လိုက္ေရာ ခန္းမတစ္ခုေရွ႕မွာကားကိုထိုးရပ္လိုက္
တယ္….ကားေပၚကဆင္းေတာ့ မိန္းကေလးေတြ ေယာက်ၤားေလးေတြ၀ိုင္းလာၾကတယ္….
          သူတို႕ကKIA ကအဖြားႀကီးေတြပါလာတယ္ထင္လို႕…..ေနာက္မွမိဘေတြမွန္းသိၿပီး အထုတ္ေတြ၀ိုင္း
ဆြဲၾကၿပီး စစ္ရံုးဆီေခၚလာၾကတယ္….စစ္ရံုးေရွ႕မွာ ပါလာတဲ့အထုတ္ေတြကိုရွာေဖြၾကတယ္….ေနာက္အခန္းထဲ
ေခၚသြားၿပီး ကိုယ္တို႕အမ်ိဳးသမီးေတြကို ေက်ာင္းသူေလးေတြက တစ္ေယာက္စီ ကိုယ္ေပၚမွာရွာၾကတယ္…
          အားလံုးရွာေဖြၿပီးေတာ့ ကိုေမာင္ေမာင္နဲ႕ဦးေအးႏိုင္ကိုထားခဲ့ၿပီး ကိုယ္တို႕၅ေယာက္ကို စစ္ရံုးထက္ျမင့္
တဲ့ ေတာင္ကုန္းေပၚေခၚသြားတယ္…စခန္းလည္းေရာက္ေရာေအးလိုက္တာအလြန္ပါဘဲ….အေပၚေရာက္ေတာ့
ေနရာထိုင္ခင္းေပးတယ္….၀ါးနဲ႕လုပ္ထားတဲ့အိပ္စင္ေလးေတြေပါ့…..တစ္ခန္းမွာအိပ္စင္၂ခုရွိတယ္….၂ခန္းရွိတယ္.
          တစ္ေယာက္ပိုေနေတာ့ ကိုယ္နဲ႕အန္တီစန္းက အိပ္စင္တစ္ခုမွာ၂ေယာက္အိပ္ရတယ္…..ကိုယ္တို႕ကို
ေစာင့္ေရွာင့္ ေကၽြးေမြးဘို႕ ရဲေမ၂ေယာက္ထားတယ္….ထမင္းလည္းအေရးတႀကီးခ်က္ေကၽြးတယ္….ေရာက္ခါစ
ဆိုေတာ့မိန္းကေလးေတြေရာ ေယာကၤ်ားေလးေတြေရာ လာၾက သတင္းေမးၾကေပါ့….
          ေထာက္လွမ္းေရးတာ၀န္ခံ သန္းေဇာ္ ကလည္း ေရအဆင္သင့္သံုးရေအာင္ ေရတစ္ပံုးဆြဲၿပီးလာပို႕တယ္…
ညေရးညတာထရင္ မိန္းကေလး၂ေယာက္ကိုႏွိဳးဘို႕ေျပာတယ္…..ေဆးဆရာမေဘာက္မိုင္တို႕လည္းလာလည္ၾက
တယ္….အေႏြးထည္ေတြလာေပးၾကတယ္….ဘာမွအားမနာဘို႕ သားသမီးေတြနဲ႕ေနာက္ေန႕ေပးေတြ႕မွာျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္းေျပာျပၾကတယ္…မိန္းကေလးအုပ္စုက သူတို႕မိဘေတြလာသလိုမိ်ဳးေပ်ာ္ေနၾကတယ္……..
          အဲဒီေန႕ကေမာေမာနဲ႕အိပ္ရာ၀င္လိုက္ၾကတယ္……

( ၂၀.၃.၁၉၉၂ )

          မနက္ေစာေစာထေတာ့ ကုတင္ေျခရင္းမွာ ေရေတြနင္းမိလို႕အန္တီစန္းကိုေျပာလိုက္တယ္….အန္တီစန္း
ကတေရးႏိုးေတာ့အျပင္မထြက္ရဲဘူး….ကင္းေတြနဲ႕ေတြ႕ရင္လူမွားပစ္မွာစိုးလို႕ဆိုၿပီး ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ထဲအေပါ့
သြားၿပီးကုတင္တိုင္မွာခ်ိတ္ထားလိုက္တာတဲ့….ကၽြတ္ကၽြတ္အိပ္ကိုၾကည့္ေတာ့အေပါက္ႀကီးနဲ႕…ဘာမွမရွိေတာ့
ဘူး….ေျမႀကီးမွာေရာက္ကုန္တာေပါ့….ေျပာေျပာၿပီးရီမိၾကတယ္……
          မနက္က်ေတာ့ဥကၠ႒လည္းတဲေပၚတက္လာတယ္….ေအးေအးေဆးေဆး အားမနာဘဲေနၾကဘို႕ ကေလး
ေတြကိုေပးေတြ႕မွာျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းေျပာတယ္….ကိုယ့္ကိုလည္းအန္တ့ီကိုျမင္ဘူးတယ္တဲ့….ဟုတ္တယ္…….
ေဘာင္ဒရီလမ္းကကိုရဲတို႕ဆီလာလာေနတာလို႔ေျပာတယ္….ေအာင္ေဇာ္မင္းကိုလည္းသတိရေၾကာင္း ေျပာေပး
ပါလို႕ေျပာတယ္….ေနာက္စကားနဲနဲေျပာၿပီးျပန္ဆင္းသြားတယ္….
          အဲဒါအျပင္ထြက္ၾကည့္ၿပီး ကေလးေတြကိုဘယ္မွာထားသလဲေမးေတာ့ ကိုယ္တို႕ေရွ႕က အလံတိုင္ရွိတဲ့
ေတာင္ကုန္းရဲ႕ေနာက္ကအနိမ့္ပိုင္းထဲမွာထားတယ္လို႕ေျပာတယ္…..
ကေလးေတြမိဘေတြေရာက္တာသိၿပီးၿပီလားေမးေတာ့ မေျပာရေသးဘူးလို႕ေျပာတယ္…..ကေလးေတြ
နဲ႕ဒီေန႕ေပးေတြ႕မယ္ေျပာေတာ့၀မ္းသာေနၾကတယ္….ရဲေမ၂ေယာက္က ေထာက္လွမ္းေရးတဲမွာထမင္းသြားခ်က္
ေနတံုး သက္လင္း(တာတီးပိုး)နဲ႕ဖိုးေႏွာင္းတို႕ကတစ္လွည့္စီ လာေစာင့္ၾကတယ္….သူတို႕ကိုလည္းသားေတြအ
ေၾကာင္းေမးရတာေပါ့….ကိုရဲဆိုရင္ထံုျဖစ္လို႕ ေျခေတြလက္ေတြေျမွာက္မရလို႕ ေဆးထိုးလိုက္မွေပ်ာက္သြားတယ္
လို႕ေျပာတယ္….
          ေထာက္လွမ္းေရးလို႕ထင္တဲ့ေက်ာင္းသားေတြကိုဖမ္းၿပီး ဘယ္လိုရိုက္တာ…ဘယ္လိုစစ္တာ…ဘယ္လို
ေသနတ္နဲ႕ပစ္လိုက္တာဆိုတာကို…ဒီ၁၇ႏွစ္သားသာရွိေသးတဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးတပ္စုက တပ္သားတာတီးပိုးက
ၿမိန္ေရယွက္ေရေျပာျပေနတာ….နားေထာင္ရတာေက်ာထဲကစိမ့္ၿပီး အရမ္းကိုရြံရွာမုန္းတီးသြားတယ္….
          ေက်ာင္းသားအရြယ္လူငယ္အဖြဲ႕အစည္းေတြထဲမွာ ၀ါရင့္လူသတ္သမားႀကီးေတြလို…ရက္စက္ယုတ္မာတဲ့
လူသတ္၀ါဒဟာ ၀င္ေရာက္ေနပါလား….ဘ၀တူဇာတ္တူသားကိုစားေနၾကတာပါလား….ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒေတြမွိဳင္းမိ
ေနၾကတာလား….သူတို႕အဖြဲ႕အစည္းထဲမွာကြန္ျမဴနစ္ေတြမ်ား စိမ့္၀င္ေနသလားလို႕ထင္ရတယ္….
          ကိုယ္တို႕အားလံုးကေရာက္တာနဲ႕ဘုရားရွီခိုး…ပုတီးစိပ္…ဂါထာရြတ္နဲ႕ေတာင္ကုန္းတစ္ခုလံုး တရားသံ
ေတြေ၀ေနတယ္…..အဲဒါပ႒ာန္း(၂၄)ပစၥည္းမွာပါတဲ့….အဓိပတိပစၥေယာလို႕ရြတ္တာကို…ဒီေထာက္လွမ္းေရးက
ကေလးက မထိတထိပစၥေယာလို႕ေျပာင္ဆိုေသးတယ္…..ေၾသာ္…ေတာ္ေတာ္အသိနက္တဲ့ကေလးပါလားလို႕…
          သူ႕ေျပာၾကားခ်က္အရ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကိုဖမ္းၿပီး လက္ျပန္ႀကိဳးတုတ္ထားတာ….အဲဒီေက်ာင္း
သားက ဂါထာမႏ ၱယားေတြရြတ္ေတာ့ ႀကိဳးေျပသြားတာကို….မင္းဂါထာကတယ္အစြမ္းထက္ပါလား….ေနာက္မင္း
ႀကိဳးမေျပရေအာင္ ရြတ္ခ်င္တဲ့ဂါထာရြတ္ဆိုၿပီး လက္၀ါးကပ္တိုင္မွာကပ္ၿပီး လက္ေကာက္၀တ္ႏွစ္ဘက္ကို
ဓါးေျမွာင္နဲ႕ထိုးစိုက္ၿပီး တစ္ညလံုးပစ္ထားလိုက္တာ ေသြးလြန္ၿပီးေသသြားတယ္လို႕ ဂုဏ္ယူၿပီးေျပာတာ ရြံရွာစြာနဲ႕ဘဲ နားေထာင္ေနရတယ္…..     
          မနက္၉း၀၀နာရီေလာက္ မနက္စာထမင္းေကၽြးတယ္….မုန္ညင္းနဲ႕အာလူးကအၿမဲပါတယ္…၀က္သား အာလူး ၊ အမဲသားအာလူး၊ ၾကက္ဥေၾကာ္တစ္ပတ္(၂)ခါေလာက္စားရတယ္….. က်န္တာကမုန္ညင္းကို ခ်ဥ္ရည္ခ်က္လိုက္ ေၾကာ္လိုက္၊ေဂၚဖီေၾကာ္၊ ေျမပဲေၾကာ္၊အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ရွိတာေလးနဲ႕ျဖစ္ေအာင္ခ်က္ေကၽြးတတ္တဲ့
တင္စန္းဦးနဲ႕မေငြ တို႕ကိုမေမ့ပါဘူး……
          ေအးကလည္းေအးေတာ့ ေရာက္တဲ့ေန႕ကစၿပီး မီးဖိုမွာမီးလွံဳရင္း စကားေျပာရတယ္….ရန္ကုန္မွာေႏြျဖစ္
ေပမယ့္ အဆမ်ားစြာေအးတယ္….ညေရာက္ေတာ့ဂြမ္းကပ္ေတြကေရခဲတံုးလိုေအးစက္ေနတယ္…ေတာ္ေတာ္နဲ႕
မေႏြးလာဘူး…..ထုတ္တန္းမွာ၀ါးလံုးတန္းၿပီး တန္းမွာသံႀကိဳးတေခ်ာင္းခ်ၿပီး အဖ်ားမွာခ်ိတ္တစ္ခုတပ္ၿပီး ေရေႏြး
အိုးတည္ရတယ္….ရုပ္ရွင္ထဲကသူပုန္စခန္းေတြမွာ ေရေႏြးအိုးတည္တဲ့အတိုင္းဘဲ….သားသမီးေတြအသက္ရွင္
ေရးအတြက္ သက္စြန္႕ဆံဖ်ား သူပုန္စခန္းလာၿပီး သူတို႕ဓေလ့ သူတို႕ထံုးစံအတိုင္း ေနရတာလို႕ ေအာင့္ေမ့မိ
တယ္….
          ညေနစာစားၿပီးေတာ့ ေဒၚျမင့္ျမင့္ၾကည္ကို ဘိုဘိုနဲ႕ေတြ႕ဘို႕ေခၚတယ္…..မၾကာဘူးအရီကို ၀ဏၰေဇာ္နဲ႕
ေတြ႕ဘို႕ေခၚတယ္….ေနာက္ေတာ့အန္တီႀကီးနဲ႕ အန္တီစန္းကို…သူတို႕သားသမီးေတြနဲ႕ေတြ႕ဘို႕ေခၚတယ္…
(၃)ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ သားသမီးေတြနဲ႕မေတြ႕ရေတာ့တာ ခုမွျပန္ေတြ႕ရေတာ ့၀မ္းသာ၀မ္းနဲျဖစ္ၾကတာေပါ့….
          အန္တီႀကီးကႏွလံုးေရာဂါရွိေတာ့ စိတ္ထိမ္းပါလို႕မွာရတယ္…..မျမင့္ၾကည္နဲ႕အရီကို သူတို႕သားေတြနဲ႕
ေပးေတြ႕ၿပီး ဥကၠ႒ တဲမွာ VIDEO ၾကည့္ဘို႕ ေခၚသြားတယ္တဲ့….အန္တီႀကီးနဲ႕အန္တီစန္းကည၁၀း၀၀နာရီ
ေက်ာ္တဲ့အထိျပန္မလာဘူး…တဲမွာက ကိုယ္ရယ္ ကိုေမာင္ေမာင္ရယ္….ရဲေမ၂ေယာက္ရယ္က်န္တယ္….
          အဲဒါဒီေန႕ေတာ့ မေတြ႕ရေတာ့ဘူး ထင္ၿပီး အိပ္ယာထဲ၀င္အိပ္ေနလိုက္တယ္….၁၅မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့
ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္တစ္ေယာက္က အန္တီစိန္ေရဆိုၿပီးလာေခၚတယ္…..ေမွာင္မဲမဲမွာသူတို႕ကိုတြဲၿပီး ေတာင္ေအာက္ဆင္းလိုက္သြားတယ္..ေအာက္ေရာက္ေတာ့မေန႕ကတည္းကကြဲသြားတဲ့ဦးေအးႏိုင္ကိုေတြ႕တယ္…

          ခဏေနေတာ့ ဦးေအးႏိုင္သား ေက်ာ္ႏိုင္ဦးနဲ႕ ကိုယ့္သား ရဲလင္းတို႕ႏွစ္ေယာက္တြဲ၀င္လာတယ္…
၀င္လာလာခ်င္းမိဘေတြကို ထိုင္ကန္ေတာ့ၾကတယ္….သားတို႕ေမေမတို႕လာမွန္းသိလားဆိုေတာ့ မနက္ကသိ
တယ္တဲ့…ခုလည္းသူမ်ားေတြလာလာေခၚလို႕ သူတို႕ကိုလည္းလာေခၚမွာဘဲဆိုၿပီး ေစာင့္ေနၾကတာတဲ့….
          အသားကလည္းမဲတူး…ေျခေတြလက္ေတြကလည္းမဲတူးညစ္ပတ္လို႕….မီးေသြးအိတ္ထမ္းတဲ့လူေတြရဲ႕
ေျခလက္ေတြကမွသန္႕ဦးမယ္…ေတြးရင္းစိတ္မေကာင္းျဖစ္လိုက္တာ….မငိုမိေအာင္စိတ္ထိမ္းထားရတယ္…
          ေထာက္လွမ္းေရးတာ၀န္ခံသန္းေဇာ္ရယ္….ရံုးအုပ္တစ္ေယာက္လက္ႏွိပ္စက္ရိုက္တယ္…က်န္တာက
ေနဒြန္းတို႕သက္ထြန္းတို႕ေပါ့……သူတို႕ေရွ႕မွာဘဲ….ကဲ မင္းတို႕လုပ္ခဲ့တဲ့လုပ္ရပ္ေတြ မင္းတို႕မိဘေတြကိုေျပာ
လိုက္ဆိုေတာ့….
          သားက သ ူန၀တေထာက္လွမ္းေရးအလုပ္ကို ၁၉၈၅ထဲကလုပ္တာတဲ့….ေငြယားေတာင္ကိုဗိုလ္သင္တန္း
သြားေျဖတာမဟုတ္ဘူး….ေထာက္လွမ္းေရးသင္တန္း(၆)လသြားတက္ရတာ….အဲဒီေထာက္လွမ္းေရးအလုပ္လုပ္
ဖို႕ အေဖကဆက္သြယ္ေပးတာ….ဘဏ္မွာလုပ္တာက ထလရ အလုပ္ကိုကာဘာယူဘို႕လုပ္တာ….လစာ၅၅၀ က်ပ္ရတာကိုလည္း အေမမသိေအာင္ သံုးပစ္တာတဲ့…..
          သူေျပာတာေတြနားေထာင္ၿပီး ေၾကာက္လို႕ လန္႕လို႕ လိမ္ၿပီးေျပာတဲ့ လိမ္စဥ္ဇာတ္လမ္းဆိုတာ…ကိုယ့္ရင္
ထဲမွာသိေနတယ္….ယံုလည္းမယံုဘူး…ရင္ထဲမွာ သေရာသရီရီေနရတယ္…. တစ္ေလွ်ာက္လံုးလည္းVIDEO က
ရိုက္ေနတယ္….ဒါေပမယ့္ကိုယ္ကျပန္ေျပာလိုက္တယ္….သားကိုေမေမသိတာက ေက်ာင္းသားအေရးကိစၥနဲ႕ ဒီမို
ကေရစီေရးအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ေနတာလို႕ဘဲသိတယ္….မင္းကိုဒီလိုအလုပ္လုပ္ေနတယ္ဆိုတာလည္းမသိဘူး….
မင္းအေဖလည္းဒီစာရေတာ့ တက္တေခါက္ေခါက္ ျဖစ္ေနတယ္….လို႕ေျပာလိုက္တယ္….
          အဲဒီေတာ့သန္းေဇာ္က ဒီအလုပ္လုပ္ခိုင္းတာ မိဘေတြမသိဘဲ လုပ္ခိုင္းတာဘဲ….ဘယ္မိဘသိမလဲလို႕ေျပာ
တယ္…..ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ ငါ့သားဟာ န၀တ ေထာက္လွမ္းေရးမဟုတ္ဖူး….ဒီမိုကေရစီအတြက္တိုက္ပြဲ၀င္ေနတဲ့
ေက်ာင္းသားဘဲ…လို႕ျငင္းလိုက္ခ်င္တာအသဲကိုယားေနတာဘဲ….ဒါေပမယ့္ကိုယ္တို႕က လက္နက္မဲ့…သူတို႕မွာ
အခ်ိန္မေရြးသတ္လို႕ရတဲ့ လက္နက္ေတြရွိတယ္….သူတို႕လက္ခုတ္ထဲကေရျဖစ္ေနေတာ့ ေရငံုႏွဳတ္ပိတ္ ေနရတယ္…..
          အိမ္ကအစ္မေတြ ညီေတြညီမေတြအေၾကာင္္းေမးတယ္….အစ္ကိုနဲ႔အစ္မအိမ္ေထာင္က်သြားၿပီဆိုတဲ့အ
ေၾကာင္း….အေဖနဲ႕အေမအသက္ႀကီးလာၿပီျဖစ္လို႕ သားကိုဘဲအားကိုးစရာရွိတဲ့အေၾကာင္း….ေျပာေတာ့….
သားကသူတို႕ဘက္လွည့္ၿပီး က်ေနာ္ဘဲအႀကီးဆံုးရွိေတာ့တာ….အေမအေဖတို႕ကိုလုပ္ေကၽြးဘို႕ ျပန္လိုက္သြား
မယ္လို႕ေျပာတယ္…..
          အဲဒါေျပာဆိုၿပီးေတာ့ သူ႕ကိုလည္းေထာင္ထဲျပန္ထည့္….ကိုယ္တို႕လည္းေတာင္ကုန္းေပၚျပန္တက္ခဲ့ ရတယ္....တဲကိုျပန္ေရာက္ေတာ့ ၀ိုင္းေမးၾကတာေပါ့…..ကေလးေတြအားလံုးကျပန္မယ္ေျပာတဲ့အေၾကာင္း…
ကေလးေတြက်န္းမာေရးအေျခအေန မေကာင္းတဲ့အေၾကာင္း ေျပာၾကတယ္…
          ေထာက္လွမ္းေရးတဲမွာဘဲ…မိဘတစ္ဦးခ်င္းရဲ႕ကိုယ္ေရးရာဇ၀င္ေရးၿပီး ကိုယ့္ရဲ႕သားသမီးေတြေျပာျပခ်က္
အရ ေထာက္လွမ္းေရးလုပ္မွန္းသိရပါတယ္….ေနာက္ေနာင္ကို မလုပ္ေစရပါဘူး….ဒီကိုလာတာလည္းန၀တ က
သြားခ်င္သြား…မသြားနဲ႕လို႕လည္းမေျပာဘူး….သြားပါလို႕လည္းမေျပာပါဘူးလို႕ ေျပာတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း
၀န္ခံလက္မွတ္ေရးထိုးခဲ့ရတယ္….အားလံုးလည္း ဒီစာသားအတိုင္း လက္မွတ္ေရးထိုးခဲ့ရတာပါ…..
          ကေလးေတြနဲ႕ေတြ႕ရေတာ့ နဲနဲစိတ္ခ်မ္းသာၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကတယ္……

ABSDFေျမာက္ပိုင္းသတ္ျဖတ္မႈမ်ားႏွင့္မိခင္တစ္ဦး၏ကိုယ္ေတြ႕မွတ္တမ္း-အပိုင္း(၁) by Ko Lin Wai Aung on Tuesday, March 6, 2012 at 6:00pm · ( ၃.၃.၁၉၉၂ ) ဒီေန႕ဒီရက္ဟာျဖင့္ ကိုယ့္အဖို႕ ဘယ္လိုမွေမွ်ာ္မွန္း မထားမိခဲ့တဲ့ အရာတခုကို ေတြ႕ၾကံဳရလိမ့္မယ္လို႕ မထင္မိခဲ့ပါဘူး။နံက္၉နာရီအေရာက္ အလက(၄) ကို စတုတၳတန္းအေျဖလႊာစစ္ေဆးဘို႕ အတြက္အိမ္က ထြက္လာခဲ့တယ္…ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ကိုယ္ စစ္ေဆးရမဲ့ ENGLISH ဘာသာရပ္အတြက္ နံပါတ္၁+၂+၃ ကိုစစ္ေဆးရတယ္….ဒီေန႕မွာလဲေက်ာင္းအလုပ္ေတြက ဆံုေနေတာ့..ဒီကၿပီးရင္ အေျခခံပညာသြားဘို႕ ခ်ိန္းထား တာလဲရွိတာနဲ႕ ကိုယ္စစ္ရမဲ့နံပါတ္ေတြအၿပီးစစ္ေဆးၿပီးရင္ ေန႕လည္တစ္နာရီေလာက္ အေျခခံပညာသြားဘို႕ အုပ္စုေခါင္းေဆာင္ ဆရာမႀကီးကိုခြင့္ပန္လိုက္တယ္….ဆရာမႀကီးကလည္း ခြင့္ျပဳတယ္… ဒါနဲ႕ေန႕လည္တစ္နာရီမွာကိစၥၿပီးၿပီမို႕ ၿမိဳ႕နယ္ပညာေရးမွဴးရံုးကို ဆိုက္ကားနဲ႕ထြက္လာလိုက္တယ္… ရံုးေရွ႕လဲေရာက္ေရာ ကိုယ့္ေက်ာင္းကအေထြေထြလုပ္သားနဲ႔ အမက(၁၆)ကအေထြေထြလုပ္သား(၂)ေယာက္ ထိုင္ေနတာေတြ႕ရတယ္…ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္းဘဲကိုယ့္ေက်ာင္းက အေထြေထြလုပ္သားက ဆရာမႀကီးအိမ္က စာလာေပးတယ္ဆိုၿပီး စာထုတ္ေပးတယ္… အိမ္ကစာေပးလာတယ္ဆိုေတာ့ ကိုယ့္ရင္ထဲထိတ္သြားတာေပါ႕… စာကိုထုတ္ဖတ္လိုက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္း ဆရာမႀကီးက ေရးေပးလိုက္တဲ့စာ…အိမ္မွာဧည့္သည္ႏွစ္ေယာက္ ေရာက္ေနလို႕ အျမန္ျပန္လာဘို႕….ေနာက္ၿပီးသားကိစၥဆိုတာလဲပါတယ္… ဘယ္ဆီဘယ္၀ယ္ေရာက္ေနမွန္းမသိတဲ့ သားဆီကလူႀကံဳလာတယ္ဆိုေတာ့ ၀မ္းသာအားရနဲ႕ ဆိုက္ကား ငွားၿပီး အိမ္ကိုအျမန္ဆံုးျပန္လာတယ္…ရံုးကိုလဲကိုယ့္အေထြေထြလုပ္သားနဲ႕ဘဲ အေျခခံပညာမသြားေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာခိုင္းလိုက္တယ္….အိမ္ကိုကားစီးသြားရင္တစ္က်ပ္ပဲကုန္မယ္ဆိုတာ သိရဲ႕သားနဲ႕ ကားေစာင့္ရင္ႀကာမွာစိုးလို႕ ဆိုၿပီး ဆိုက္ကားငွားစီးသြားတာ… ဆိုက္ကားကလဲေႏွးလိုက္တာ….ေရာက္ခ်င္ေဇာနဲ႕ဆင္းၿပီးေတာင္ ေျပးခ်င္စိတ္ ေပါက္လာတယ္…ေနာက္မွဘဲ အခ်ိန္တန္ေတာ့ေရာက္မွာဘဲဆိုၿပီး ႀကိတ္မွိတ္ၿပီးလိုက္လာတယ္… ဒါနဲ႕အိမ္နားေရာက္လာတယ္…အိမ္ကိုအျမန္ေျပး၀င္လာတာေပါ႕… အိမ္ထဲကိုမ၀ံ့မရဲနဲ႕၀င္လာေတာ့ ကိုယ့္အမ်ိဳးသားနဲ႕ ဧည့္သည္(၂)ေယာက္ေတြ႕ရတယ္…ကိုယ္ကလဲ ကိုယ့္အမ်ိဳးသားကို ရွင္ကဘယ္လိုရာက္ေနတာလဲေမးေတာ့ မင္းရဲ႕သမီးစုနႏၵာလြင္ ဖုန္းဆက္လို႕ ျပန္လာရတာတဲ့. ကဲမင္းသားေရးလိုက္တဲ့စာဖတ္အံုးဆိုေတာ့ ဧည့္သည္ႏွစ္ေယာက္ကို ႏွဳတ္မဆက္မိဘဲ စာကိုအေလာတ ႀကီး ဖတ္လိုက္တယ္… စာထဲမွာက…အေဖနဲ႕အေမတဲ့…ကၽြန္ေတာ္ဟာ န၀တ ေထာက္လွမ္းေရးလုပ္မိလို႕ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေက်ာင္း သားတပ္မေတာ္က ဖမ္းထားပါတယ္တဲ့…အဲဒါ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕အသက္ရွင္ေရးအတြက္ အေဖနဲ႕အေမ တေယာက္ ေယာက္လာေရာက္္အာမခံၿပီးေခၚမွ အသက္ခ်မ္းသာရမွာလို႕ သူရွိရာတပ္စခန္းကို အျမန္ဆံုးလိုက္လာဘို႕ ေခၚတဲ့ စာျဖစ္ေနတယ္… ဒါနဲ႕ကိုယ္လဲအရမ္းကို စိတ္ေတြထူပူလာၿပီး ဒီစာကိုဘယ္လိုရတာလဲ…ဘယ္သူကေပးလိုက္တာလဲ ေမးေတာ့… ေစာေစာကဧည့္သည္ႏွစ္ေယာက္ထဲက ကိုေမာင္ေမာင္ဆိုတဲ့သူက သူၿပီးခဲ့တဲ့ဇႏၷ၀ါရီလက သူ႕ညီလဲ အဲဒီထဲေရာက္ေနတာ အရဲစြန္႕သြားတာ ဟိုေရာက္ေတာ့ေက်ာင္းသား(၈၀)ေက်ာ္ကိုဖမ္းထားၿပီး န၀တ ေထာက္ လွမ္းေရးလို႕စြပ္စြဲၿပီးေတာ့ (၁၅) ေယာက္ကိုသတ္လိုက္ၾကတယ္…က်န္တဲ့(၆၅)ေယာက္ထဲက စီစစ္ၿပီး မိဘလက္္ ထဲျပန္အပ္သင့္တဲ့သူကို ျပန္အပ္မယ္…သူတိုနဲ႕လက္တြဲရမယ့္လူကို ဆက္ၿပီးလက္တြဲမယ္ဆိုၿပီးေတာ့ သူ႕ညီအပါ အ၀င္ ကၽြန္မတို႕မိဘ(၆)ဦးနဲ႕ ေပါင္း(၇)ဦးကိုေခၚေပးပါဆိုလို႕ ဒီစာနဲ႕အတူလာရတဲ့အေၾကာင္း စခန္းကို(၂၀)မတ္ အေရာက္သြားရမဲ့အေၾကာင္း လိုက္မယ္ဆိုရင္လဲမႏ ၱေလးကို (၁၂.၃.၉၂) အေရာက္လာဘို႕အေၾကာင္း ေျပာၿပီး သူ႕လိပ္စာနဲ႕ သူ႕ကိုမယံုမွာစိုးလို႕ မႏ ၱေလးေထာက္လွမ္းေရးကဗိုလ္ႀကီးနာမည္နဲ႕ ဖုန္းနံပါတ္ကိုေပးတယ္… လွမ္းၿပီးေမးၾကည့္ပါတဲ့…ေနာက္ၿပီးလိုက္မယ္ဆိုရင္ ကေလးေတြအတြက္အ၀တ္အစား ကိုယ္တို႕လိုက္မဲ့ သူေတြအတြက္ အေႏြးထည္ ေျခအိပ္ လက္အိပ္ ေခါင္းစြပ္ကစ လံုလံုေလာက္ေလာက္ယူခဲ့ဘို႕ အေၾကာင္းနဲ႕…. ရန္ ကုန္ကကိုယ္နဲ႕ဘ၀တူလိပ္စာေတြလဲေပးခဲ့တယ္…ကိုယ္လဲဒါျဖင့္ နယ္ေျမေထာက္လွမ္းေရးကို သတင္းပို႕မွွျဖစ္မယ္ဆိုေတာ့ ရပါတယ္ပို႕ပါတဲ့…သူလဲအားလံုးကိုသတင္းပို႕ၿပီးမွ လာတာပါလို႕ေျပာတယ္… အဲဒီလိုေျပာေနတံုးမွာဘဲ နယ္ေျမေထာက္လွမ္းေရးက (၂)ေယာက္ေရာက္လာၿပီး ဧည့္သည္(၂)ေယာက္ ကိုအက်ိဳးအေၾကာင္းေမးေတာ့ ကိုေမာင္ေမာင္က သူသြားခဲ့ရပံုနဲ႕ ခုထိအေျခအေနကိုရွင္းျပတယ္…ဒါနဲ႕ကိုေမာင္ ေမာင္တို႕ႏွစ္ေယာက္နဲ႕ ကၽြန္မသားစာကိုပါယူသြားၿပီး ကားနဲ႕ေခၚသြားတယ္…ဒါနဲ႔ဘဲကိုယ္လဲ ကိုေမာင္ေမာင္နဲ႕ စကားသိပ္မေျပာလိုက္ရဘူး….ေခၚသြားတယ္ဆိုေတာ့စိတ္ထဲမွာထင့္ေနတာေပါ႕…လိမ္တဲ့လူဆိုရင္ေတာ့ ဘာျဖစ္ ျဖစ္ေပါ႕ ….ေစတနာနဲ႕လာတဲ့သူေတြဆိုရင္အားနာစရာေတြျဖစ္ကုန္ၿပီေပါ႕…ဆိုၿပီးစိတ္မေကာင္းဘူးေပါ႕ေလ… ဒါနဲ႕ကိုယ္တို႕လင္မယားႏွစ္ေယာက္ပဲက်န္ေတာ့ …ကဲ မင္းဘဲလိုက္ရမွာ…မင္းသားကိစၥဘဲ…ငါ့ေတာ့ကို ေမာင္ေမာင္က မလိုက္ရဘူးေျပာတယ္…ဒါနဲ႔ကိုယ္လဲလိုက္မယ္လို႕ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္…ကဲ ကိုယ္လိုက္ရင္ ကိုယ့္ ကိုဟိုဘက္ကသူပုန္က သတ္ပစ္ရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ …မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ…သတ္ပစ္လဲသတ္ပစ္…ဖမ္းလဲဖမ္းပါ ေစ…ငါ႕သားအသက္ရွင္ေရးအတြက္ သြားကိုသြားမယ္လို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္… အဲဒါနဲ႕ဘဲ ကန္ဘဲ့လမ္းက အန္ကယ္ႀကီးေရာက္လာတယ္… စာလာတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းနဲ႕ သြားရင္အား လံုးတိုင္ပင္ၿပီး သြားၾကဘို႕လာေျပာတယ္…၀ဏၰေဇာ္အိမ္ကိုလာရွာတာ မေတြ႕ေသးတဲ့အေၾကာင္းေျပာတယ္… ကိုယ္လဲသူတို႕ ဇီးကြက္မွတ္တိုင္နားမွာ ေနတဲ့အေၾကာင္း သြားေျပာေပးမယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေျပာလိုက္တယ္…အန္ကယ္ႀကီးတို႕က ေဖေဖၚ၀ါရီလမတိုင္ခင္ကတည္းက သိေနတယ္ဆိုတာ ေနာက္မွသိရတယ္. ကိုေမာင္ေမာင္လဲ သာယာ၀တီနဲ႕ပဲခူးကမိဘေတြဆီ ဆက္ၿပီးသြားရမွာဆိုတဲ့အေၾကာင္း သိရတယ္… စာရတဲ့ေန႕ကကိုယ္တို႕လင္မယားႏွစ္ေယာက္ မအိပ္ႏိုင္ၾကဘူး….သားဆီကစာအေၾကာင္းဘဲစဥ္းစားေနၾကတယ္.. စစ္တပ္ကဘဲဖမ္းမိလို႕ နယ္စပ္တေနရာကေနေခၚၿပီး မိဘထံျပန္အပ္ဖို႕လား…ABSDF ကဖမ္းထားတာဆိုေတာ့… ကိုယ့္သားကစၿပီးလွဳပ္ရွားကတည္းက ေက်ာင္းသားဖက္က ဒီမိုကေရစီရရွိဘို႕အတြက္ ဆႏၵျပပြဲေတြမွာပါတယ္.. ပါတီေထာင္ၿပီးဒုဥကၠ႒လုပ္တယ္…ေနာက္ န၀တ အစိုးရကဖမ္းမွာစိုးလို႕ တိမ္းေရွာင္ေနတယ္ဆိုတာ ဘဲ သိတယ္…ဘယ္ေနရာေရာက္ေနလဲဆိုတာမသိဘူး…ဒါေပမယ့္ သူတို႕ဟာ န၀တ ဆန္႕က်င္ေရးလုပ္တဲ့သူေတြဆို ေတာ့ ေတာတြင္းတေနရာေရာက္ေနမွာဘဲလို႕ထင္တယ္…ႏွစ္ကလည္း(၂)ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီဆိုေတာ့ သူ႕အတြက္ စြန္႕ လႊတ္ၿပီး ပူပန္ေသာကေတြကို ဘုရားနဲ႕ေျဖၿပီးေနရတယ္… ဘုရားဖက္ေတာ့ အသက္ရွည္ဆိုသလို ကိုယ္လဲ အရင္ ကလို တပိန္ပိန္ တလိန္လိန္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး…..က်န္းမာေရးေကာင္းၿပီး စိတ္ခ်မ္းသာမႈရေနတာေပါ႕ေလ… တေန႕ေတာ့မေသရင္ျပန္ေတြ႕ရမွာဘဲလို႕ ယူဆၿပီးစိတ္ေျဖေနရတယ္…ေဗဒင္တို႕အၾကားအျမင္တို႕ေမး လိုက္ရင္လည္း အသက္ရွင္လွ်က္ရွိတယ္…မၾကာခင္သတင္းစကားျဖစ္ေစ လူျဖစ္ေစအဆက္အသြယ္ရမယ္… လို႕ေဟာထားေတာ့ ငါ႕သားေတာ့မေသေသးဘူး လို႕ဆိုၿပီး စိတ္ကိုေျဖေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ ဒီစာကိုရလာေတာ့ အိပ္မ ေပ်ာ္ စားမ၀င္နဲ႕ တိုင္ပင္လိုက္ ေဆြးေႏြးလိုက္နဲ႕ အဲဒီညကအခ်ိန္ကုန္တာပါဘဲ…. သူ႕အစ္မႀကီးရွိတဲ့ ဒဂံုၿမိဳ႕သစ္ကိုသြားေျပာခိုင္းလိုက္ေတာ့ ၀မ္းသာလြန္းလို႕ သူလာခဲ့မယ္ဆိုတာေျပာလိုက္ တယ္… သတင္းအစအနေပ်ာက္ေနတဲ့သားဆီက စာေလးတေစာင္ ေရာက္လာလို႕ တအိမ္သားလံုး ၀မ္းသာမဆံုး ေတြးေတာမဆံုး ျဖစ္ေနရတယ္…. ( ၄.၃.၁၉၉၂ ) ကိုယ္တို႕ေက်ာင္းကလည္း မပိတ္ေသးေတာ့ စိတ္ေတြလွဳပ္ရွားေနေပမယ့္ ေက်ာင္းကိုသြား ရံုးကိုသြားေနရ တယ္…ရံုးမွာလဲဖြံ႕ၿဖိဳးေရးကိစၥကရွိေနေသးေတာ့ ရံုးကိုအၿမဲသြားေနရတယ္…ကိုယ့္ကိစၥလဲလုပ္ရင္း၊ေက်ာင္းကိစၥလဲ လုပ္ရင္း ေပါ႕ေလ… ရံုးေရာက္ေတာ့ အစ္မႀကီးလိုခင္တဲ့ ဆရာမႀကီးကိုေျပာျပေတာ့ ညကBBC ကလည္းေက်ာင္း သားေတြအေၾကာင္း အသံလႊင့္တဲ့အေၾကာင္းေျပာေတာ့ ပိုၿပီးစိတ္ပူေနတာေပါ႕….ကိုေမာင္ေမာင္ျပန္လာတာက ၾကာၿပီဆိုေတာ့ ဒီၾကားထဲမွာမ်ား သတ္မ်ားသတ္ပစ္လိုက္ၿပီလား….အသက္မွရွိေသးရဲ႕လားနဲ႕ပူေနရတာေပါ႕… အမ်ိဳးသားကလည္း သူရံုးမသြားခင္ ဗဟိုေထာက္လွမ္းေရးကဗိုလ္မွဴးတစ္ေယာက္နဲ႕ ဗိုလ္ႀကီးတစ္ေယာက္ လာတဲ့အေၾကာင္း….ဒီစာကိုရတဲ့အတြက္သြားပါလို႕မတိုက္တြန္းေၾကာင္း…..မသြားပါနဲ႕လို႕လဲမေျပာလိုေၾကာင္း… လူမႈေရးကိစၥျဖစ္ေနေတာ့ သူတို႕အေနနဲ႕ဘာမွမေျပာလိုေၾကာင္း တကယ္လို႕သြားမယ္ဆိုရင္လည္း သူတို႕ဆီကို သတင္းပို႕ပါလို႕ ေျပာသြားတဲ့အေၾကာင္းနဲ႕ NATIONS သတင္းစာမွာ - ကၽြန္မတို႕ကေလး( ၇ ) ေယာက္ထဲက(၃) ေယာက္နဲ႕ တစ္ျခားကေလး(၂)ေယာက္ (၅) ေယာက္ပံုပါလာၿပီး ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕လုပ္ရပ္ကို ေရးထားတဲ့ အေၾကာင္း ဓာတ္ပံုလည္းျပတယ္တဲ့…အဲဒီထဲကမိန္းကေလးက အန္ကယ္ႀကီးသမီးျဖစ္ေနတယ္… ဒါနဲ႕ကိုယ္တို႕လင္မယားလည္း…မအိပ္ႏိုင္မစားႏိုင္နဲ႕ သားရဲ႕စာသားရဲ႕ကိစၥကိုဘဲ အမ်ိဳးမ်ိဳးထင္ေၾကးေတြ ေပးၿပီး တစ္ညကုန္ရေတာ့တာပါဘဲ…. (၅.၄.၁၉၉၂)-ဗုဒၶဟူးေန႕ ဒီေန႕မွာလည္း ရံုးနဲ႕ေက်ာင္းကိုဘဲဆက္သြားေနရတယ္…အမ်ိဳးသားကိုလည္းသြားဘို႕ကိစၥ ၀ိုင္းၿပီးေငြရွာ ေပးဘို႕ေျပာတယ္…သူလည္းမရွာတတ္ဘူးတဲ့…ပိုက္ဆံမရွိရင္ မသြားနဲ႕လို႕လည္းေျပာျပန္ေရာ…ဒါနဲ႕ကိုယ္လည္း ေက်ာင္းနဲ႕ရံုးကိုသြားတယ္…. အဲဒီေန႕လုပ္သားသတင္းစာထဲမွာ မကဒတ(မပ)ကေက်ာင္းသား(၈၀)ဖမ္းၿပီး န၀တ ေထာက္လွမ္းေရးလို႕ စြပ္စြဲထာတဲ့အေၾကာင္း (၁၅)ဦးကိုသတ္ၿပီး က်န္တဲ့သူေတြကို မိဘဆီအပ္မည့္သူနဲ႕ သူတို႕နဲ႕ျပန္လက္တြဲမည့္သူ ေတြကိုစီစစ္ေနတယ္ ဆိုတဲ့သတင္းလဲဖတ္ၿပီးေရာ ရံုးကခြင့္ယူထားတဲ့လူက သူ႕သားအတြက္အရမ္းစိတ္ပူသြားၿပီး ရံုးသြားတက္တယ္…ညေနက်ေတာ့ ေငြ၃၀၀၀က်ပ္ ကိုယ့္ကိုလာေပးတယ္… ငါ႕သားဆီလိုက္သြားျဖစ္ေအာင္လိုက္သြားတဲ့…သားကိုအပါေခၚလာခဲ့ဆိုၿပီးမွာတယ္… အဲဒီေန႕မွာဘဲ မနက္ပိုင္း ၀ဏၰေဇာ္အေမ ေဒၚရီရီခင္ဆီသြားေတာ့ သူအေတာ္အံ့ၾသေနတယ္…ကိုယ္ကသာ သူ႕သားပါမွန္းသိတာကိုး…သူကကိုယ့္သားပါမွန္းမသိဘူး….ဒါနဲ႕လိုက္ဘို႕မလိုက္ဘို႕ေမးေတာ့ ေဆြမ်ိဳးတစ္ခိ်ဳ႕က မလိုက္နဲ႕ တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္းလိုက္သြား…သမီးကလည္းမလိုက္ေစခ်င္ဘူး…ေငြေရးေၾကးေရးကလည္းရွိေသးတယ္ တဲ့…ကိုယ္ပါမွန္း လိုက္မယ္မွန္းသိေတာ့ သူလိုက္မယ္တဲ့…အစကေတာ့မသိတဲ့သူေတြနဲ႕ သြားရမွာဆိုေတာ့ သူလိုက္ဘို႕စဥ္းစားေနရတယ္တဲ့…ကိုယ္လည္းသူပါတယ္ဆိုေတာ့ အားရွိသြားတာေပါ႕….လမ္းမွာဘာကိစၥဘဲျဖစ္ ျဖစ္ ကိုယ္နဲ႕တိုင္ပင္ေဖၚရတာေပါ႕…. ညေနက်ေတာ့အန္ကယ္ႀကီးတို႕လင္မယားေရာက္လာၾကတယ္…အတူသြားရမဲ့လူေတြရင္းႏွီးေအာင္လို႕ ဆိုၿပီး ေခၚလာတဲ့အေၾကာင္းနဲ႕ သားေတြသမီးေတြေရးေပးလိုက္တဲ့စာကို လဲလွယ္ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ လက္ေရးမတူ ေပမယ့္ စာသားကတစ္ပံုစံတည္းျဖစ္ေနတာေတြ႕ရတယ္… ဒါဆိုေတြးရတာေပါ႕ေလ…အၾကပ္ကိုင္ၿပီးေရးခိုင္းတာ လား လို႕ေတာ့ မိဘေတြကေတြးၾကတာေပါ႕… မိဘတိုင္းကသားသမီးေတြဟာ ဘာအတြက္လုပ္တယ္ဆိုတာ သိတာဘဲ…ဒီလို န၀တ ေထာက္လွမ္းေရး လုပ္တယ္လို႕ ေရးထားတာ လိမ္ညာၿပီး ေရးတယ္ဆိုတာ အားလံုးကသိေနၾကတယ္…သူတို႕ရဲ႕အသက္ေဘး ေၾကာင့္ေရးရတာဆိုတာကိုလည္း ေတြးမိပါတယ္… သြားဘို႕ရက္ကိုလည္း ( ၁၁.၃.၁၉၉၂ ) ရက္ေန႕သြားဘို႕ဆံုးျဖတ္ထားၾကတယ္…သားသမီးေတြကိုပထမ ေမြးဖြားစဥ္က ေဆးရံုမွာအသက္စြန္႕ၿပီးေမြးခဲ့ရသလို ခုလဲသားသမီးေတြကို ဒုတိယအႀကိမ္ေမြးဖြားေပးၾကရမွာ ျဖစ္ တဲ့အေၾကာင္း ဒီတစ္ခါေမြးဖြားရတာက ပထမအႀကိမ္ေမြးဖြားတာထက္ ခက္ခဲၿပီး ပိုၿပီး အသက္စြန္႕ရမွာျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ၾကတယ္… ကိုယ္ကလည္းမႏ ၱေလးကို လံုး၀မေရာက္ဖူးေတာ့ အန္ကယ္ႀကီးတိုနဲ႕တဲတာကအစ ေနတာအဆံုး အတူ လိုက္မယ္လို႕ေျပာလိုက္တယ္…အန္ကယ္ႀကီးကလက္မွတ္၀ယ္တဲ့အခါ အထက္တန္းလက္မွတ္၀ယ္မယ္လို႕ ေျပာသြားတယ္…ကိုယ္တို႕ကေငြေရးေၾကးေရးကသူတို႕ေလာက္အစဥ္မေျပေတာ့ ရိုးရိုးတန္းကဘဲလိုက္မယ္လို႕ ေျပာလိုက္တယ္… အဲဒီအေၾကာင္း အမ်ိဳးသားျပန္လာေတာ့ေျပာျပတယ္… သူက အထက္တန္းကဘာမွပိုကုန္တာ မဟုတ္ဘူး… အထက္တန္းကဘဲသြားဆိုလို႕အထက္တန္းကဘဲယူဘို႕ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္.. ( ၆.၃.၁၉၉၂ ) နဲ႕ ( ၇.၃.၁၉၉၂ ) မွာေတာ့ ေက်ာင္းကိစၥ ရံုးကိစၥနဲ႕ဘဲအခ်ိန္ကုန္တယ္…ေက်ာင္းကဆရာမ ေတြကို အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာၿပီး လႊဲစရာရွိတာလႊဲ မွာစရာရွိတာမွာနဲ႕ဘဲအခ်ိန္ကုန္သြားတယ္…အိမ္ျပန္ေရာက္ ေတာ့လည္း ကိုယ့္ဓာတ္ပံု(၃)ပံု သားအတြက္ဓာတ္ပံုစီစဥ္ရတယ္…သားအတြက္လိုင္စင္ဓာတ္ပံုကမရွိေတာ့ ေက်ာင္းမွာ စာအုပ္ထုတ္တဲ့ကဒ္ျပားကပံုကိုဘဲကူးယူရတယ္…ကူးလဲၿပီးေရာ ဓာတ္ပံုေပၚမွာ လုပ္သားေကာလိပ္လို႕ ပါေနတာ ကူးလိုက္ေတာ့ လုပ္သားကပ်က္ၿပီး တပ္သားလို႕ေပၚေနတယ္…အလိုလိုကမွ န၀တ ေထာက္လွမ္းေရး လို႕စြပ္စြဲေနရတဲ့အထဲ ဓာတ္ပံုမွာတပ္သားလို႕ပါေနေတာ့ ကတ္ေက်းနဲ႕ညွပ္ပစ္လိုက္ရတယ္… ( ၈.၃.၁၉၉၂ ) ဒီေန႕မွာေဒၚရီရီခင္အိမ္သြားၿပီး လက္မွတ္၀ယ္ဘို႕ကိစၥရွိတာေၾကာင့္ အန္ကယ္ႀကီးအိမ္(3/C )ကန္ဘဲ့ကို သြားေတာ့ ကိုယ္တို႕ေရွ႕မွာတင္ ကားတစ္စီး၀င္သြားတယ္…အထဲေရာက္ေတာ့ စမ္းေခ်ာင္းကဧည့္သည္ (၂)ေယာက္ လည္းေရာက္ေနတယ္…အားလံုးတိုင္ပင္ၾကၿပီး ဟိုေရာက္ရင္ ဘယ္လိုေျပာ ဘယ္လိုေန ဆိုတာေတြ ကိုအန္ကယ္ႀကီးကေျပာျပတယ္…စမ္းေခ်ာင္းကေဒၚျမင့္ျမင့္ၾကည္တို႕သားအမိလည္း လိုက္မယ္လို႕သိရတယ္… လက္မွတ္ကို မနက္ျဖန္မနက္၀ယ္ရေအာင္ ဘူတာႀကီးမွာဆံုဘို႕ခ်ိန္းခဲ့ၾကတယ္… ၿပီးေတာ့မွကိုေမာင္ေမာင္တဲတဲ့ျမကန္သာဟိုတယ္ကို ေဒၚရီရီခင္နဲ႕သြားခဲ့ၾကတယ္…မေတြ႕ခဲ့ရလိဳ႕စာေရး ထားခဲ့ရတယ္…ည၉နာရီဖုန္းထပ္ဆက္မွေတြ႕ရတယ္…ကိုေမာင္ေမာင္က ဦးေဇာ္ခင္သူတည္းတဲ့ေနရာကို ဘယ္လို သိလဲမသိဘူး…ေရာက္လာၿပီးေတာ့…ဟိုတယ္ေရွ႕ကေန…မႏ ၱေလးက MI ႏွစ္ေယာက္ထြက္လာခဲ့ဆိုၿပီး ေအာ္ေနတယ္တဲ့…ဆဲေနတယ္တဲ့…ေခ်ာ့ေခၚၿပီးအရက္နဲ႕ဧည့္ခံလိုက္ရတယ္တဲ့… အရက္ဖိုးကိုလည္း ခင္ဗ်ားက MI ဆိုေတာ့ ဒီဘက္မွာစာရင္းျပေတာင္းေပါ႕… မဟုတ္လဲဟိုဘက္ကဆိုရင္လဲ…ဟိုဘက္ကသူပုန္ဆီမွာစာရင္းျပ ေတာင္းဆိုၿပီး ေျပာသြားတယ္တဲ့… ကိုေမာင္ေမာင္လည္းမနက္ျဖန္ည၉နာရီ ျပန္မယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းေျပာတယ္…မႏ ၱေလးကို၁၂.၃.၉၂ အ ေရာက္လာမယ္ဆိုတာလည္းေျပာလိုက္တယ္… ( ၉.၃.၁၉၉၂ ) မနက္၄နာရီ ရထားလက္မွတ္သြားတန္းစီရတယ္…လက္မွတ္တန္းစီတာေက်ာ္ၿပီးစီလို႕ တရုပ္မ၃ေယာက္နဲ႕ စကားမ်ားရေသးတယ္…အားလံုးအတြက္ အထက္တန္းကခ်ည္းရတယ္…..သာယာ၀တီကတစ္ေယာက္လည္းပါ တယ္…..ပဲခူးကမိဘတစ္ေယာက္ကသူ႕အစီအစဥ္နဲ႕သြားၿပီး မႏ ၱေလးက်မွဆံုမယ္လို႕သိရတယ္…..လက္မွတ္၀ယ္ ၿပီးမိဘေတြကခုမွသိရတာဆိုေပမဲ့ ဘ၀တူေတြဆိုၿပီး ပိုၿပီးခင္မင္မႈရၾကတယ္….. ရထားလက္မွတ္ရၿပီးတာနဲ႕ ေက်ာင္းမွာမိဘဆရာအသင္း အစည္းေ၀းရွိလို႕ သြားရတယ္…နာယက(ရ၀တ) ဥကၠ႒နဲ႕စာရင္းစစ္(မိဘ)တို႕လာတယ္…..ခရီးသြားမည့္အေၾကာင္း…ေက်ာင္းကိုအပ္ထားခဲ့တဲ့အေၾကာင္း…ေျပာခဲ့ရ တယ္…လုပ္စရာရွိတာေတြ…ဆရာမအတြင္းေရးမွဴးနဲ႕…အဖြဲ႕၀င္ဆရာမကိုမွာခဲ့ရတယ္….. လုပ္ရမည့္လုပ္ငန္းေတြကို စီစဥ္ေပးခဲ့ရတယ္….. ( ၁၀.၃.၁၉၉၂ ) သြားမယ္ဆိုတာကိုလည္း ဗဟိုေထာက္လွမ္းေရးကိုဖုန္းဆက္အေၾကာင္းၾကားၿပီးေတာ့…..ေက်ာင္းကိုဆက္ သြားရေသးတယ္…..ဆရာႀကီးကို၀င္ေတြ႕ၿပီး သားကိစၥသြားမယ့္အေၾကာင္းနဲ႕ ခြင့္စာတင္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္းေျပာျပ တယ္…..ေျပာၿပီးရံုးမွာဆရာမႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႕ ထိုင္ေနတံုး ဗိုလ္ႀကီးတစ္ေယာက္ေရာက္လာၿပီး ခဏလိုက္ခဲ့ပါ… ဗိုလ္မွဴးနဲ႕စကားေျပာရေအာင္…ေက်ာင္းကိစၥၿပီးၿပီလားဆိုေတာ့…ၿပီးပါၿပီဆိုၿပီးလိုက္သြားေတာ့…ရံုးအျပင္မွာကား ရပ္ထားတယ္…ကားထဲမွာ၀င္ၿပီးစကားေျပာၾကတယ္….. ဗိုလ္မွဴးက…လိုက္သြားမယ္ဆိုေတာ့ဘာေတြအကူအညီလိုသလဲ…လိုအပ္တာေျပာပါလို႕ေျပာတယ္….. ကိုယ္ကဘာမွမလိုပါဘူးလို႕ေျပာလိုက္တယ္…..ဒါဆိုရင္စကားေျပာတာကအစဆင္ဆင္ျခင္ျခင္ေျပာဘို႕….. ကိုယ့္သားသမီးရရွိေရးအတြက္ အတိုက္အခံေျပာရတဲ့အခ်ိန္မွာ တစ္ဖက္ကိုပုတ္ခတ္ၿပီးမေျပာဘို႕ေျပာတယ္… အဲဒီေတာ့ကိုယ္က…ဗိုလ္မွဴး…က်မဟာ…က်မလုပ္တဲ့ဆရာမအလုပ္ကို…၀ါသနာပါလြန္းလို႕လုပ္လာတာပါ… ၂၈ ႏွစ္ေတာင္ရွိပါၿပီ….က်မအလုပ္ကိုထိခိုက္မဲ့စကား….ႏိုင္ငံေတာ္ကိုထိခိုက္မည့္စကား…သစၥာေဖါက္တဲ့အလုပ္ကို မလုပ္ပါဘူးလို႕ေျပာတယ္….. အဲဒီေတာ့ဗိုလ္မွဴးက…ေနာက္ပိုင္းေက်ာင္းကိစၥေတြကို သူတို႕ကူညီလုပ္ေပးပါ႕မယ္…ဆရာႀကီးေကာေျပာျပ ထားလားေမးေတာ့…အျပည့္အစံုေတာ့မေျပာျပထားပါဘူး…အရိပ္အျမြတ္ေလာက္ေတာ့ သိပါတယ္လို႕ေျပာလိုက္ တယ္…..ေကာင္းပါတယ္….အမ်ားႀကီးသိေတာ့လည္းကၽြန္ေတာ္တို႕ဘက္ကဘာမွမျဖစ္ပါဘူးတဲ့….ဟိုဘက္ကသိ ရင္ကေလးေတြအတြက္ အခက္အခဲျဖစ္မွာစိုးလို႕ ေျပာၿပီး…အားလံုးအစဥ္ေျပမွာပါလို႕ေျပာတယ္…..က်မကရံုးမွာ ေနခဲ့ၿပီး ေဒၚရီရီခင္ကိုေတာ့ ဓာတ္ပံုေရြးစရာရွိတယ္ဆိုလို႕ ၿမိဳ႕ထဲကိုလိုက္ပို႕လိုက္ၾကတယ္….. အိမ္ေရာက္ေတာ့ မနက္ခရီးထြက္ဘို႕လိုအပ္တာေတြ၀ယ္ရတယ္…..ေဒၚရီရီခင္ကိုလည္း အိမ္လာအိပ္ဘို႕ မွာထားတာ…၈နာရီထိမလာေသးလို႕…ဆိုက္ကားအသြားအျပန္ငွားၿပီးလိုက္သြားတယ္…ေဘးအိမ္ကေစာေစာကဘဲသု၀ဏၰကိုသြားတယ္ေျပာလို႕ျပန္ခဲ့ရတယ္…..အိမ္ေရာက္ေတာ့သူေရာက္ႏွင့္ေနတယ္….မနက္သြားဘို႕စိတ္ေစာ ေနေတာ့ တစ္ညလံုးအိပ္မေပ်ာ္ေတာ့ဘူး….. ( ၁၁.၃.၁၉၉၂ ) မနက္၂နာရီေလာက္ထဲကႏိုးေနၾကတယ္….မနက္၄နာရီထိုးေတာ့သမီးတစ္ေယာက္နဲ႕အတူ ဘူတာကို ဆင္းၾကတယ္…..ရထားေပၚတက္ေတာ့ အန္ကယ္ႀကီးတို႕လင္မယား၂ေယာက္၊မျမင့္ၾကည္တို႕သားအမိ၂ေယာက္ သာယာ၀တီကတစ္ေယာက္….ေနာက္မွဦးေအးႏိုင္မွန္းသိတယ္…..ရထားထြက္ေတာ့လိုက္ပို႕တဲ့သူေတြျပန္သြားၾက တယ္…..မနက္၆နာရီရထားထြက္ေတာ့ ၀မ္းသာ၀မ္းနဲေပါ့…..၀မ္းသာတာကမ်ားပါတယ္….ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့သား သမီးေတြကို သြားေခၚရမွာဆိုေတာ့ ၀မ္းသာေနၾကတာေပါ့…..ပဲခူးေက်ာ္တာနဲ႕၀ဲယာေတာင္တန္းႀကီးေတြေတြ႕ရ တယ္…..ပ်ဥ္းမနားေက်ာ္ေတာ့ကိုယ္မေရာက္ဘူးေသးတဲ့ေဒသမို႕…အသစ္အဆန္းေတြျဖစ္ေနတယ္….မလွိဳင္၊၀မ္း တြင္းေရာက္ေတာ့ေမွာင္ၿပီး ဘာမွမျမင္ရေတာ့ဘူး…..မႏ ၱေလးေရာက္ေတာ့အန္ကယ္ႀကီးတို႕အေဒၚအိမ္ကို သြားၾကတယ္….ေရမီးအစံုနဲ႕ဆိုေတာ့ တည္းရတာအစဥ္ေျပပါတယ္….. ( ၁၂.၃.၁၉၉၂ ) မနက္ေစာေစာထၿပီး တို႕ဟူးေပ်ာ႕နဲ႕ရွမ္းေခါက္ဆြဲသြားစားၾကတယ္…အန္ကယ္ႀကီးကအားလံုးအတြက္ ၀ယ္ေကၽြးတယ္…..အဲဒီကမွ ၈၂လမ္းကကိုေမာင္ေမာင္အိမ္ကိုသြားၾကတယ္…..ကိုေမာင္ေမာင္တို႕သားအမိကို မေတြ႕ဘူး…..ေထာက္လွမ္းေရးကေခၚသြားလို႕ဆိုၿပီး ေစာင့္ေနၾကရတယ္…..ပဲခူးကအန္တီစန္းတို႕လင္မယား လည္းေရာက္ေနၾကတယ္…..မိတ္ဆက္ၾကတယ္….မၾကာဘူးကိုေမာင္ေမာင္တို႕ေရာက္လာၾကတယ္….. ေနာက္ေထာက္လွမ္းေရးကဆရာႀကီးတစ္ေယာက္လာၿပီး…..လိပ္စာနဲ႕ကေလးေတြဓာတ္ပံုတစ္ပံုစီယူ သြားတယ္…..ခရီးထြက္ဘို႕တစ္ေယာက္၁၀၀၀က်ပ္စီေပါင္းၾကတယ္…..ကိုေမာင္ေမာင္က ေခါင္းေဆာင္သြားမွာ ဆိုေတာ့ ပူးတဲ့ေငြသူ႕ကိုအပ္ထားၾကတယ္…..လားရွိဳးလက္မွတ္ကို ကိုေမာင္ေမာင္ဘဲ သြား၀ယ္တယ္….. ကိုေမာင္ေမာင္ဆီကအျပန္ ေစ်းခ်ိဳထဲမွာထမင္းစားၿပီး ဘုရားႀကီးကိုသြားၾကတယ္….တည္းတဲ့အိမ္မွာမနက္က တည္းကထမင္းခ်က္ထားေပမဲ့ ညေနက်မွစားျဖစ္ၾကေတာ့တယ္… တည္းတဲ့အိမ္ကိုလည္း ဘုရားဖူးလာတယ္လို႕ဘဲေျပာၾကတယ္….. ( ၁၃.၃.၁၉၉၂ ) ေစာေစာထ…ေရမိုးခ်ိဳးၿပီးမေန႕ကဆိုင္မွာဘဲ ရွမ္းေခါက္ဆြဲစားၾကတယ္…..စားၿပီးေစ်းခ်ိဳဘက္သြား… ကိုေမာင္ေမာင္ဆီေရာက္ေတာ့ လက္မွတ္အစဥ္ေျပတာသိရတယ္…ဒီအခ်ိန္မွာေထာက္လွမ္းေရးကဆရာႀကီးနဲ႕ အဖြားႀကီးတစ္ေယာက္ပါလာတာေတြ႕ရတယ္….မိဘေတြလိုက္သြားမယ္ဆိုလို႕ သူလဲလိုက္ခ်င္တဲ့အေၾကာင္း ဇြတ္ေျပာေနလို႕ ေခၚခဲ့ရတယ္ဆိုတာေျပာတယ္…..ကိုေမာင္ေမာင္နဲ႕အားလံုးကလည္း သက္ဆိုင္ရာမိဘေတြသာ ေခၚခိုင္းတာမို႕ လူပိုမေခၚခဲ့ဘို႕မွာထားတဲ့အေၾကာင္း ရွင္းျပၿပီး စာေပးလိုက္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေပးေပးပါ႔မယ္လို႕ေျပာ လိုက္ၾကတယ္….. ( ၁၄.၃.၁၉၉၂ ) အန္ကယ္ႀကီးတို႕ဇနီးေမာင္ႏွံက သူတို႕အဖိုးအဖြားလက္ထက္က လွဴဒါန္းခဲ့တဲ့ မိုးကုတ္၀ိပႆနာ ေက်ာင္း တိုက္ကိုလိုက္ပို႕တယ္…အန္ကယ္ႀကီးတို႕ကလွိဳင္းတက္မင္းသမီးအဆက္ေတြလို႕သိရတယ္….အဖိုးအဖြားမိဘ ေတြကအစ မင္းမႈထမ္းေတြဆိုတာသိရတယ္…ရွမ္းေစာ္ဘြားအဆက္ေတြဆိုတာလဲသိရတယ္…မာနမႀကီးဘဲ သေဘာေကာင္းလို႕၀မ္းသာရတယ္….သူေတာ္ေကာင္းေတြနဲ႕ေတြ႕ရတာဘဲလို႕ေအာက္ေမ့ရတယ္….. အန္ကယ္ႀကီးတို႕ကက်န္ခဲ့ၿပီး အိမ္ေတာ္ရာဘုုရားကိုဆက္သြားၾကတယ္…ေစ်းခ်ိဳမွာပစၥည္းတစ္ခ်ိဳ႕၀ယ္တယ္… ေက်ာင္းသားေထာက္လွမ္းေရးကမွာတယ္ဆိုတဲ့ ေဒၚျမရင္၀က္အူေခ်ာင္းတစ္ပိႆလည္း ၀ယ္ခဲ့ၾကရတာ မွတ္မိတယ္…ၿပီးေတာ့အိမ္ျပန္ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး အ၀တ္၃စံုဘဲထည့္ထားၿပီး မလိုတာေတြကို မႏ ၱေလးမွာဘဲထားခဲ့ၾက တယ္ ….အိမ္ရွင္ေတြကိုဘုရားဖူးဆက္ထြက္မယ္ဆိုၿပီး ေျပာခဲ့ရတယ္….. ( ၁၅.၃.၁၉၉၂ ) နံက္၄နာရီအေ၀းေျပးဂိတ္ကိုသြားၾကတယ္…..အဲဒီမွာကိုေမာင္ေမာင္နဲ႕ပဲခူးကအန္တီစန္းတို႕နဲ႕ေတြ႕တယ္. အဲဒီမွာေက်ာင္းသားအဖြဲ႕ကမွာလိုက္တဲ့ လမုန္႕ ထိုးမုန္႕တို႕ကို ကိုေမာင္ေမာင္က၀ယ္လာတယ္… ၀က္အူေခ်ာင္းကိုေတာ့ ဦးေအးႏိုင္က၀ယ္လာတယ္…ကားေရာက္တာနဲ႕ကားေပၚတက္ၾကတယ္…. နံက္၅း၃၀မွာကားစထြက္တယ္…..အန္ကယ္ႀကီးကေက်ာက္မဲအထိလိုက္လာတယ္…ေဒၚျမင့္ျမင့္ၾကည္အေမ ကအစမွာဟိုအထိလိုက္ဘို႕ဘဲ…လူပိုမလိုက္ရဘူးဆိုလို႕ မႏ ၱေလးမွာက်န္ခဲ့တယ္…၁၆.၃.၉၂မွာအန္ကယ္ႀကီး နဲ႕အတူျပန္ဘို႕စီစဥ္ထားတယ္…က်န္ခဲ့တဲ့အန္တီစန္းအမ်ိဳးသားနဲ႕ေဒၚျမင့္ျမင့္ၾကည္အေမ ေဒၚတင္တင္တို႕က လက္ျပႏွဳတ္ဆက္ၿပီးက်န္ခဲ့တယ္….. မႏ ၱေလးကစထြက္ေတာ့ သားေတြနဲ႕ေတြ႕ဘို႕နီးၿပီဆိုၿပီး၀မ္းသာၾကတာေပါ့…ေက်ာက္မဲၿမိဳ႕နယ္ထဲေရာက္ ေတာ့ ၁၁း၀၀နာရီေလာက္ရွိၿပီ….အန္ကယ္ႀကီးကေက်ာက္မဲမွာဆင္းေနခဲ့တယ္…သူလည္းအန္တီႀကီးအတြက္ စိတ္မခ်လို႕ အတန္တန္မွာတယ္…ကိုယ္တို႕ကလည္းမိဘလိုသေဘာထားၿပီး ေကာင္းအတူ ဆိုးအတူ ကူညီၿပီး သြားပါ့မယ္လို႕ မွာခဲ့ၾကတယ္…လားရွိဳးကို၄း၃၀ေလာက္ေရာက္တယ္….ဂိတ္နဲ႕နီးတဲ့တည္းခိုခန္းမွာဘဲတည္းၾက တယ္…ပိုင္ရွင္ကဆရာမတစ္ေယာက္ပဲ…သေဘာလည္းေကာင္းတယ္…ကိုယ္တို႕ကေတာ့ပစၥည္းစံုေအာင္စစ္ၿပီး နားၾကတယ္…ကိုေမာင္ေမာင္ကမနားရဘူး….လားရွိဳးေထာက္လွမ္းေရး၉ကိုသတင္းပို႕ရေသးတယ္… တာ၀န္မွဴးနဲ႕ဘဲေတြ႕ၿပီးမွာခဲ့တဲ့အေၾကာင္းေျပာတယ္…မနက္ခရီးဆက္ထြက္ဘို႕ လက္မွတ္ႀကိဳ၀ယ္ရတယ္. ( ၁၆.၃.၁၉၉၂ ) မနက္၅း၀၀နာရီထိုးေတာ့ ကားဂိတ္သြားၿပီး မူဆယ္ လားရွိဳး နမ့္ခမ္း ကားေပၚတက္ၾကတယ္…၅း၃၀မွာကား စထြက္ၿပီး လားရွိဳးအထြက္စစ္ေဆးေရးဂိတ္မွာ အစစ္ေဆးခံဘို႕ ကားေတြတန္းစီေစာင့္ၾကရတယ္…စစ္ေဆးေရးအ ဖြဲ႕ေတြက၇း၃၀မွလာၾကမွာကိုး….၇း၃၀လည္းၿပီးေရာစစ္ေဆးေရးအဖြဲ႕ေတြေရာက္လာၾကတယ္… ရွာေဖြေရးအဖြဲ႕ေတြက တစ္ကားၿပီးတစ္ကားတက္ရွာလိုက္ စီးတဲ့လူမွတ္ပံုတင္စစ္လိုက္နဲ႕ ကိယ္တို႕(၆) ေယာက္အစဥ္ေျပေျပဘဲ ကားေပၚျပန္တက္ရတယ္….ကိုေမာင္ေမာင္အလွည့္က်ေတာ့ဲျပႆနာတက္ေတာ့တာဘဲ.. မြတ္ဆလင္ကုလားေတြကို တရုပ္ျပည္နယ္စပ္ဘက္မသြားဘို႕ဆိုၿပီး ညႊန္ၾကားခ်က္ထုတ္ထားတယ္တဲ့….. ဘယ္လိုမွေျပာလို႕မရဘူး…မူဆလင္ဆိုေပမယ့္ႏိုင္ငံသားကဒ္ကိုင္ထားတာပါ…..ကိုယ္တို႕ကကားေပၚက ေစာင့္ေနတယ္…တစ္နာရီေလာက္ၾကာလာေတာ့ကားေပၚကသူေတြ ပြက္ေလာရိုက္ကုန္ေရာ…အခ်ိန္မွီ ေရာက္ခ်င္တယ္….သူ႕ကိုထားခဲ့ၿပီးကားထြက္ပါလို႕ ေျပာၾကတယ္…ဒရိုင္ဘာကသေဘာေကာင္းၿပီးေစာင့္ေပး တယ္….ကိုေမာင္ေမာင္ကေထာက္လွမ္းေရး၉ကိုဖုန္းဆက္ေမးတယ္…..ဗိုလ္ႀကီးကမရွိေတာ့အားလံုး ကားေပၚက ဆင္းေနခဲ့ၾကရတယ္….ကားကဆက္ထြက္သြားတယ္…အစဥ္မေျပျဖစ္ေတာ့ ၂၀ရက္ေန႕အမွီဟိုကိုမေရာက္မွာ အရမ္းစိတ္ပူေနၾကတယ္… ကားငွားၿပီးမေန႕ကတည္းခိုခန္းကိုျပန္လာၾကတယ္…ကိုေမာင္ေမာင္လည္းမႏ ၱေလးေထာက္လွမ္းေရးကို ဖုန္းဆက္၊ေထာက္လွမ္းေရး၉ကိုဖုန္းဆက္နဲ႕အလုပ္မ်ားသြားတယ္…တည္းခိုခန္းမွာ ေနတံုး ၁း၀၀နာရီမွာ ထလရ၉ ကဗိုလ္ႀကီးက အားလံုးနဲ႕ေတြ႕ခ်င္တယ္ဆိုလို႕ သြားရတယ္…..ဗိုလ္ႀကီးသုတေဆြကိုေတြ႕တယ္…တပ္မွဴးကိုလည္း တင္ျပထားေၾကာင္း သြားမည့္သူအမည္နဲ႕ သားေတြရဲ႕အမည္ကိုမွတ္ထားလိုက္တယ္…ၿမိဳ႕နယ္မွဴး(လ၀က)ကို လည္းဖုန္းဆက္တယ္…မနက္ျဖန္(၇)ဦးကိုလႊတ္လိုက္ဘို႕ေျပာလိုက္တယ္….. ဒါနဲ႕တည္းခိုခန္းျပန္ၾကတယ္…ကိုေမာင္ေမာင္ကလက္မွတ္ျပန္၀ယ္ရတယ္….မနက္တံုးကလည္း ဂိတ္မွာ ကိုယ္တို႕(၇)ေယာက္ကိုလူေတြက ဘယ္လိုထင္မလဲ…ဒီကုလားကမိန္းမ(၅)ေယာက္ကိုနယ္စပ္ေခၚသြားၿပီး ဘာ လုပ္မွာလဲ….မိန္းမ(၅)ေယာက္ကလည္းအဖြားႀကီးေတြဆိုေတာ့ဘာလုပ္တာပါလိမ့္ဆိုၿပီး….ေျပာၾကမွာလို႕ ဟာသ ေျပာၿပီးရီၾကေသးတယ္….၀က္အူေခ်ာင္းေတြယူလာလို႕အထစ္အေငါ့ျဖစ္တာလားလို႕ ေတြးမိၾကေသးတယ္… အန္တီႀကီးကညဘက္ေခါပုတ္ကင္စားခ်င္တယ္ဆိုလို႕ သြားစားၾကတာ အန္တီႀကီးပိုက္ဆံအိတ္က်ေပ်ာက္ သြားတယ္…၂၀၀၀က်ပ္ေလာက္ပါသြားတယ္….ည၁၂နာရီေလာက္တံခါးကိုတ၀ုန္း၀ုန္းထုသံၾကားလို႕ဖြင့္ေပးေတာ့ ဧည့္စာရင္းစစ္တာတဲ့….သားေတြေရးလိုက္တဲ့စာေတြကလည္းပါလာတာဆိုေတာ့ လန္႕ေနၾကတာေပါ့…. ေနာက္မွသိရတာက တည္းခိုခန္းနဲ႕မနီးမေ၀းမွာ ေယာက္က်ားတစ္ေယာက္ကိုမိန္းမ(၄)ေယာက္က သတ္သြားလို႕ဆိုဘဲ….ေတာ္ေသးတာေပါ့…ကိုယ္တို႕က(၅)ေယာက္မို႕ဆိုၿပီးစိတ္ေအးရတယ္….. ( ၁၇.၃.၁၉၉၂ ) ဒီေန႕ေတာ့အားလံုးအစဥ္ေျပစြာနဲ႕ ဆက္ထြက္ျဖစ္ၾကတယ္…..သိႏၷီလြန္ၿပီး ကြတ္ခိုင္ေရာက္ေတာ့ ထမင္း စားၾကတယ္…ကြတ္ခိုင္ေက်ာ္ေတာ့နမ့္ဖတ္ကာထဲေရာက္တယ္…ဒီလိုနဲ႕မူဆယ္ထဲ၀င္လာေတာ့ လမ္းေတြအရမ္း ဆိုးတယ္…ကားခုန္ရင္ေခါင္းနဲ႕အမိုးနဲ႕တက္ေဆာင့္တဲ့အထိျဖစ္တယ္…၅း၀၀နာရီေလာက္မူဆယ္ကိုေရာက္တယ္.. လွိဳင္းတက္တည္းခိုခန္းမွာဘဲတည္းၾကတယ္….အမ်ိဳးသမီး(၅)ေယာက္ကအခန္း(၁၃)မွာရတယ္…အန္တီ ႀကီးက၁၃ဂဏန္းမႀကိဳက္လို႕( A )လို႕ေျပာင္းေရးေပးၾကတယ္…ကိုေမာင္ေမာင္ကထလရ(၂၃)/ဆြယ္ကို သတင္း ပို႕ရတယ္….ဗိုလ္ႀကီးမင္းလြင္နဲ႕ေတြ႕တယ္…လားရွိဳးကလိုျဖစ္မွာစိုးလို႕ေျပာေတာ့ မနက္ေစာေစာဒီဘက္ဂိတ္မဖြင့္ ခင္ထြက္သြားပါလို႕ေျပာတယ္တဲ့…… မူဆယ္ညေစ်းတန္းသြားၿပီး ထမင္း၅က်ပ္ဟင္း၅က်ပ္နဲ႕စားၾကတယ္…..မနက္ျဖန္တရုပ္ျပည္ဘက္ကူးမဲ့အ ေၾကာင္းအိမ္ေတြကိုစာေရးၾကတယ္…စာေတြမေရာက္ဖူးဆိုတာေနာက္မွသိရတယ္….. ( ၁၈.၃.၁၉၉၂ ) ၄း၀၀နာရီထိုးေတာ့ တည္းခိုခန္းကထြက္ၿပီး ညေစ်းဘက္သြားၾကတယ္…..အေ၀းေျပးဂိတ္မွာကားတစ္စင္း ငွားၿပီးနယ္စပ္ဂိတ္ဘက္သြားၾကတယ္…..ျမန္မာဂိတ္ကမဖြင့္ေသးေတာ့ တရုပ္ျပည္ဘက္ကိုလမ္းႀကိဳလမ္းၾကားက ျဖတ္ၿပီးနာရီ၀က္ေလာက္သြားရတယ္… တရုပ္ျပည္ၾကယ္ေခါင္ဂိတ္ကိုေရာက္သြားတယ္… မူဆယ္နဲ႕ၾကယ္ေခါင္က ေျမတစ္ဆက္တည္းဘာမွမျခားဘူး….နယ္ျခားေက်ာက္တိုင္ေလးဘဲျခားထားတယ္…တရုပ္ျပည္ထဲေရာက္ေတာ့ ဂိတ္မဖြင့္ေသးလို႕ေစာင့္ေနရေသးတယ္…ေစာင့္ရင္းနဲ႕အိမ္သာသြားၾကေတာ့ အိမ္သာကဗမာအိမ္သာေတြနဲ႕လံုး၀ မတူဘူး…..တစ္ခုနဲ႕တစ္ခုေဘးအကာနိမ့္နိမ့္ေလးေတြဘဲကာထားတယ္…ေရွ႕တည့္တည့္မွာအကာလံုး၀မထားဘူး ညစ္ပတ္တာလည္းအလြန္ဘဲ…ေရလံုး၀မသံုးဘူး…..ေနာက္တစ္ႀကိမ္မသြားခ်င္ေတာ့ဘူး…..၆း၀၀နာရီထိုးေတာ့ ဂိတ္ဖြင့္တယ္…ေန႕ကူးလက္မွတ္တစ္လွည့္စီသြားလုပ္ၾကတယ္…..ၿပီးေတာ့တရုပ္ကားနဲ႕ေရႊလီကို ဆက္ထြက္ ခဲ့တယ္…. နာရီ၀က္ေလာက္ေနေတာ့ ေရႊလီျမစ္ကိုျဖတ္တဲ့တံတားကိုျဖတ္ရတယ္…..ေနာက္ေတာ့ ေရႊလီၿမိဳ႕ထဲကိုေရာက္လာၾကတယ္…ယိုးဒယားတန္းကိုျဖတ္ၿပီး ခ်စ္လၻက္ရည္ဆိုင္ကိုသြားၾကတယ္…ခ်စ္လၻက္ရည္ ဆိုင္က ABSDF ကဖြင့္ထားတဲ့ဆိုင္ေပါ့…အဲဒီမွာစခန္းနဲ႕ဆက္သြယ္ေပးမည့္သူနဲ႕သြားေတြ႕ရတယ္…ေရာက္ေရာက္ ခ်င္းမေတြ႕ရေသးဘူး…CS သံေခ်ာင္းရဲ႕ရဲေဘာ္ေလး မိုးႀကိဳးဆိုတာနဲ႕ေတြ႕တယ္…အသက္၂၀ေတာင္ရွိပံုမရဘူး… မိုးညွင္းဘက္ကလို႕ေျပာတယ္…လၻက္ရည္ေဖ်ာ္တဲ့ေမာင္ညြန္႕ဆိုတာေတြ႕တယ္….နံျပားတို႕ပလာတာတို႕လုပ္တဲ့ ကိုေက်ာ္စိန္ဆိုတာလည္းရွိတယ္….ဒီဆိုင္မွာဘဲအစားအေသာက္မွာစားၾကတယ္….. မၾကာခင္မွာဘဲ အရပ္ရွည္ရွည္ ပါးသိုင္းေမႊး မုတ္ဆိတ္ေမႊးနဲ႕ ကုလားတစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္… ကိုေမာင္ေမာင္နဲ႕ေျပာၾကၿပီး ေနာက္မိတ္ဆက္ေပးတယ္….သားသမီးေတြေနေကာင္းၾကရဲ႕လားလို႕ေမးၾကတယ္.. အားလံုးေကာင္းပါတယ္လို႕ေျပာတယ္… ေနာင္ေတာင္းမွာPASSPORT လုပ္ၾကဘို႕ကိုေမာင္ေမာင္ကစီစဥ္တယ္…တရုပ္ေငြလဲဘို႕လုပ္ၾကရတယ္… ကိုယ္တို႕ကေတာ့ဆိုင္မွာဘဲက်န္ေနခဲ့ၾကတယ္….. မၾကာခင္မွာေရွ႕နားက စားပြဲကေန ေက်ာင္းသား၃ေယာက္ ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္နဲ႕လုပ္ေနတယ္….. ေက်ာ္ျမင့္နဲ႕လည္းတိုးတိုးေျပာေနၾကတယ္…အဲဒီမွာေအာင္ႏိုင္ကိုေတြ႕တယ္…က်န္တဲ့သူေတြကိုမသိဘူး… ေအာင္ႏိုင္ကိုသိတာက သားကေဘာင္ဒရီလမ္း သူတုိ႕ပါတီမွာေနတံုးက ကိုယ္သြားရင္းလာရင္းနဲ႕ မႏ ၱေလး(ေဆး) က ေအာင္ႏိုင္လို႕ ေျပာျပထားလို႕သိတာပါ…ဒါေပမယ့္သူက မမွတ္မိတာလား မသိခ်င္ဟန္ေဆာင္ေနတာလားမသိ ဘူး…ကိုယ္ကလည္းသိေပမယ့္ မသိဟန္ေဆာင္ေနပါတယ္…..သူ႕ကိုဥကၠ႒ဆိုတာလည္းသိပါတယ္…ဘာေၾကာင့္ လည္းဆိုေတာ့ ျမက္ခင္းသစ္ထဲမွာသူတို႕အေၾကာင္းပါထားတာကိုး…..သြားခါနီး သမီးအႀကီးက ေအာင္ႏိုင္အဲဒီမွာ ဥကၠ႒ ျဖစ္ေနတာလို႕ေျပာလိုက္ေသးတယ္….. ဒါေပမယ့္သူတို႕အဖြဲ႕က ကိုယ္တို႕အဖြဲ႕ကို ဘာမွႏွဳတ္ဆက္တာမရွိဘူး…..စိတ္ထဲမွာေတာ့ေတာ္ေတာ္လူပါး ၀တယ္လို႕…သူတို႕ကိုယ္သူတို႕ဥကၠ႒ေတြဆိုၿပီး မိဘေတြကိုမခန္႕ေလးစားလုပ္တယ္ဆိုၿပီးေတာ့ေပါ့ေလ….. ကိုေမာင္ေမာင္တို႕ျပန္လာေတာ့ မနက္ျဖန္သြားဘို႕တိုင္ပင္ၾကတယ္…..ကားခကတရုပ္ေငြ၅၀၀က်ပ္က်တယ္တဲ့… ကိုယ္တို႕အဖြဲ႕က၃၀၀ခံရမယ္….သူတို႕က၂၀၀က်ခံမယ္တဲ့…..ေငြ၃၀၀နဲ႕အေျခအတင္ေျပ�¿ UnlikeLike · · Unfollow PostFollow Post · Share * * You and Moe Aye like this. * 2 shares2 shares * * o Khine Khine Saw Lwin က်မရဲ့ ေမေမ ႏွစ္ေပါင္း( ၂၀) ေက်ာ္တိုင္ သိမ္းထားခဲ့တဲ့ စာအုပ္ကေလး၊ သူ႔ရင္ထဲက အေၾကာင္းေတြ ႐ိုးသားစြာ ေရးထားတာပါ။ about an hour ago · LikeUnlike * Write a comment...

စြယ္ေတာ္႐ြက္ ပံုျပင္

    (၁)    စြယ္ေတာ္႐ြက္ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ဝတၳဳေတြ၊ ႐ုပ္႐ွင္ေတြမွာ ဖတ္ရ၊ ၾကည့္ရသည္။ အဲဒီေနာက္ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာမွ အျပင္မွာ စြယ္ေတာ္ပင္ကို ျမင္ဖူးေလသည္။ ဒါကလည္း တမင္သက္သက္ ႐ွာၿပီး လိုက္ၾကည့္၍ ျမင္ဖူးျခင္းျဖစ္သည္။ က်မ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးမွ ျပင္ပ ေလာကသို႔ တစ္ေယာက္ထဲ သြားဖူးသည္။ သြားဖူးသည္ဆိုတာထက္ က်မ ေမေမက တစ္ေယာက္ထဲ လႊတ္ေပးၿပီး သြားေစျခင္းျဖစ္သည္။ ဒါေတာင္ တကၠသိုလ္ စတက္သည့္ေန႔က က်မတို႔ အိမ္ႏွင့္ တစ္လမ္းေက်ာ္က  ေမေမ့သူငယ္ခ်င္း၏ သမီးျဖစ္သူက က်မတို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္စုကို ကိုယ္တက္ရမည့္ အခန္းဝအထိ လိုက္ပို႔ေပးေသးသည္။ လိုက္ပို႔ေပးသည့္ အမက က်မတို႔တက္ရမည့္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္( ဗိုလ္တစ္ေထာင္နယ္ေျမ) တြင္ ပထမႏွစ္၊ ဒုတိယႏွစ္ ႏွစ္ႏွစ္တက္ခဲ့ၿပီး  ေဆးတကၠသိုလ္တက္ေရာက္ေနသူပင္။ ဒီအေၾကာင္းကို က်မ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးေနာက္ ခင္ပြန္းျဖစ္သူကို အေၾကာင္းတစ္ခု တိုက္ဆိုင္၍ ေျပာျပမိရာ က်မအား ရယ္၍ မဆံုးေပ။ က်မသည္ စာထဲတြင္ ဖတ္ဖူးသည္မ်ား ၊ ႐ုပ္႐ွင္မ်ားတြင္ ၾကည့္ဖူးသည္မ်ားကို အျပင္ေရာက္သည္ႏွင့္ ႐ွာၾကည့္တတ္သည္မွာ အက်င့္ျဖစ္ေနေလသည္။  ရန္ကုန္တကၠသိုလ္(ပင္မ) သို႔ေရာက္သည္ႏွင့္ က်မ ပထမဆံုး သြားၾကည့္သည္က ေက်ာင္းသားသမဂၢ အေဆာက္အအံုေျမေနရာ၊ ေနာက္ၿပီး ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ အထိမ္းအမွတ္ေက်ာက္တိုင္ေလး။ က်မႏွင့္ အေဖာ္လိုက္ေပးသည့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ပြစိပြစိ ၊ ျဖတ္သန္းေနရသည့္ စနစ္ေၾကာင့္ သူတို႔သည္ ဒါေတြကို ေမ့ေနၿပီ၊ မဆိုင္သလိုျဖစ္ေနသည္။ က်မသည္သာ ေဖေဖ့ ေက်းဇူးေၾကာင့္ စိတ္ဝင္စားေနျခင္း၊ မေမ့ႏိုင္ျခင္းပင္။ ( ၁၉၈၄ ခုႏွစ္ကအေျခအေနပါ။)၊ ေနာက္ေတာ့ အဓိပတိလမ္းကို အစအဆံုး တမင္ ေလွ်ာက္ၾကည့္သည္။  ထိုသို႔ တမင္သက္သက္ ေလွ်ာက္ၾကည့္၍သာ အဓိပတိလမ္းကို ေလွ်ာက္ဖူးေလသည္။ မေလွ်ာက္ခဲ့လွ်င္ ယခုအခ်ိန္ထိ အဓိပတိလမ္းကို ျမင္ေတာင္ျမင္ဖူးပါ့မလား မသိ။ အိမ္မွ လိုင္းကားစီးလာရင္ မာလာေဆာင္မွတ္တိုင္မွာ ဆင္းရသည္၊ စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ ဝင္ေပါက္မွ ဝင္ၿပီး  A5 စာသင္ေဆာင္သို႔ ဝင္ေလလွ်င္ အဓီပတိလမ္းကို ေယာင္လို႔ပင္ မျမင္ရ မျဖတ္ရ။ ထိုစဥ္က က်မတို႔ ႐ူပေဗဒ(ဂုဏ္ထူးတန္း) ကို ဝိဇၹာခန္းမ အနီးက ဝိဇၹာစာသင္ခန္း မ်ားတြင္ သင္ၾကားေစျခင္းျဖစ္သည္။ သစ္ပုတ္ပင္လည္း ထို႔အတူပင္ တမင္သြားၾကည့္မွ ျမင္ရသည္။ ဒီတိုင္းဆို ဘယ္လိုမွ ထိုဘက္အျခမ္းသို႔ မေရာက္ေပ။  ထို႔ေနာက္ တကၠသိုလ္မ်ားဗဟိုစာၾကည့္တိုက္၊ ပဲခူးေဆာင္၊ အင္းဝေဆာင္၊ မႏၱေလးေဆာင္ စသျဖင့္။ က်မအတြက္ေတာ့ အရာရာကို တမင္ပင္ လိုက္၍ ၾကည့္ရေလသည္။ ထိုမွ  စာေရးဆရာတို႔စိတ္ကူး ျဖင့္ အမ်ားဆံုး ေရးဖြဲ႔ေလ့႐ွိသည့္ က့့ံေကာ္( က့့ံေကာ္ကေတာ့ ငယ္ငယ္ကတည္းက ျမင္ဖူး ေတြ႔ဖူးၿပီးသား ဆိုေတာ့ မဆန္း)  စြယ္ေတာ္၊  စြယ္ေတာ္႐ြက္ကို ျမင္ေတာ့ " ေအာ္.... ဒါ့ေၾကာင့္ စာေရးဆရာေတြ စိတ္ကူးယဥ္ ေရးၾကတာကိုး၊ စိတ္ကူးယဥ္စရာပင္၊" ဟုသိလာရသည္။ အစိမ္းေရာင္သစ္႐ြက္ကေလးသည္ အသဲႏွလံုးပံု ႏွစ္ခု တြဲရက္ကေလး၊ စြယ္ေတာ္႐ြက္ကေလးကို ျမင္ဖူးသည္ႏွင့္ က်မသေဘာက်မိသည္။ က်မသူငယ္ခ်င္းမ်ားက စြယ္ေတာ္႐ြက္ကို ခုမွျမင္ဖူး၍ အံ့ၾသေနသည့္ က်မကို တအ့ံတၾသ ျဖစ္ၾကသည္။

 (၂)          ထံုစံအတိုင္း လူငယ္သဘာဝ ခ်စ္သူရလာျပန္ေတာ့ စြယ္ေတာ္႐ြက္က တခန္းတစ္က႑ ပါဝင္လာသည္။ ဒါကမဆန္းပါ။ ထံုးစံအတိုင္း ယခု က်မခင္ပြန္း ျဖစ္လာမည့္ ကိုေလးက စြယ္ေတာ္႐ြက္ တစ္ျခမ္းတြင္ ကိုေလး၊ ေနာက္တစ္ျခမ္းတြင္ ခိုင္ ဟုေရးၿပီး က်မကို ေပးသည္။ စာအုပ္ၾကားထဲညွပ္ထားလိုက္သည္။ ကိုေလးႏွင့္ က်မ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး အေတာ္ေလးၾကာၿပီး၊ တေန႔ အိမ္႐ွင္း၊ စာအုပ္စာတမ္းမ်ား ႐ွင္းရင္း ကိုေလးရဲ့ ဒိုင္ယာရီ ၾကားက ထိုစြယ္ေတာ္႐ြက္ကေလး ထြက္က်လာသည္။ စြယ္ေတာ္႐ြက္ကေလးက ေျခာက္ေနေသာ္လည္း နာမည္မ်ားကဒီအတိုင္း ေတြ႔ေနရသည္။ ကိုေလးက ေႀကြသြားမွာ စိုးရိမ္စိတ္ျဖင့္ ႐ြ႐ြေလးလွမ္းယူသည္။ တဆက္တည္း သတိတရ ေမးေလသည္။" က်မကို ေပးထားသည့္ စြယ္ေတာ္႐ြက္ ဘယ္မွာလဲတဲ့။ " က်မျဖင့္ ေမ့ေနတာၾကာၿပီ။ ဘယ္စာအုပ္ၾကားထဲ ညွပ္လိုက္မိမွန္း မသိ။ ၾကာလဲၾကာၿပီ ဆိုေတာ့ ေက်ာင္းစာအုပ္ေတြလည္း မ႐ွိေတာ့။ " ဒန္ဝယ္တယ္၊ ေၾကးဝယ္တယ္ ကုလားဆီ ေရာက္သြားၿပီ ထင္တယ္ဟု" ဟု ေျဖလိုက္ရာ  စိတ္ဆိုးေလသည္။ ထိုတစ္ရက္လံုး က်မကို စကားေကာင္းေကာင္း မေျပာေတာ့ေပ။  ကိုေလးသည္  နည္းနည္း စိတ္ကူးယဥ္သည္။ သူကေတာ့ စိတ္ကူးယဥ္တာမဟုတ္ပါတဲ့၊ အေလးအနက္ထားတာပါ ဆိုေလသည္။  အိမ္ေထာင္သက္ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ ေရာက္အၿပီးမွာေတာင္ ဘယ္လိုက ဘယ္လို စိတ္ကူးေပါက္သည္ မသိ။ ၿမိဳ႔ပတ္ရထားစီးၿပီး ျပန္အလာ လက္မွတ္မွာ ေန႔စြဲေရးပီး  က်မကို သိမ္းထားဟုဆိုေလသည္။ ဘာလုပ္မွာလဲ၊ ႐ႈပ္က႐ႈပ္နဲ႔ ဟု က်မကျပန္ေျပာရာ သူ႔သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ရဲ့ အေဖနဲ႔အေမ မဂၤလာႏွစ္ပတ္လည္ရတု လုပ္ေတာ့ သူတို႔ သြားထား လာထားတဲ့ လက္မွတ္ကေလးေတြ၊ ေဘာက္ခ်ာစာ႐ြက္ ကေလးေတြကို ဘုတ္ကေလးမွာ ကပ္ထားၿပီး လာတဲ့ ဧည့္သည္ေတြကို ျပထားတာ သေဘာက်လို႔ ပါတဲ့။ ေနာက္ေတာ့လည္း လႊတ္ပစ္လိုက္သည္ထင့္။ ဘယ္ေတြေရာက္မွန္း ပင္မသိ။ က်မက လႊင့္ပစ္သန္သည္ ကိုသူသိသည္။ အိမ္႐ႈပ္လွ်င္ က်မ မေနတတ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေတာ္႐ံုဆို ဘာမွမထား အကုန္ပစ္သည္။ စာ႐ြက္စာတမ္း ေသးေသးမႊားမႊား ဆိုပိုဆိုးသည္၊ လံုးေျခၿပီး အကုန္ပစ္သည္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ကေလးမ်ား ေက်ာင္းအပ္ထားသည့္ ျဖတ္ပိုင္းမ်ား၊ ေက်ာင္းတက္ပီးသည္နွင့္ လႊတ္ပစ္သည္။ တစ္ႏွစ္မွာေတာ့ က်မတို႔ ႒ာနက ေက်ာင္းသား႐ွိသည့္  ဝန္ထမ္းမိဘမ်ားကို ေထာက္ပ့ံေၾကး  ေပးမည္၊ ေက်ာင္းအပ္ထားသည့္ ျဖတ္ပိုင္းမ်ား ယူလာခဲ့ပါ ဆိုေတာ့ က်မ မနည္းေျပာယူရသည္။ ေနာက္ဆံုး မရလည္း ေနပေစ ဟုပင္ သေဘာထားလိုက္သည္။ ေနာက္ေတာ့ အမွန္တကယ္လည္း အပ္ထားသည္ ျဖစ္ရာ ထုတ္ေပးပါသည္။ ဒါကိုေတာင္ စြယ္ေတာ္႐ြက္ လႊင့္ပစ္သေလာက္  စိတ္မဆိုးေပ။
၂၀၀၅ ခုႏွစ္ တုန္းကျဖစ္သည္။ ကိုေလးကို ဌာနမွ သင္တန္းတစ္ခု တက္ရန္ ေစလႊတ္သည္။ ထိုသင္တန္းသို႔တက္ရန္ အၿကိမ္ၿကိမ္ျငင္း ခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။ အေၾကာင္းျပခ်က္က အိမ္မွာ ကေလး (၃) ေယာက္ ႏွင့္ က်မ ကိုယ္ခြဲလည္းမ႐ွိ၍ ဘယ္လိုမွ သူတက္လို႔ မျဖစ္ဟု အေၾကာင္းျပထားသည္။ သူသင္တန္း သြားတက္လွ်င္ က်မ အလုပ္မွ ခြင့္ယူရမည္။ သင္တန္းက ေဖာင္ၾကီးတြင္႐ွိသည္။ လွည္းကူးၿမိဳ႔နယ္ အတြင္းမွာ႐ွိသည္။ စုစုေပါင္း သင္တန္းကာလ (၃) လ တြင္ ပထမ တစ္လ မွာ၊အျပင္ လံုး၀ မထြက္ရ။ တစ္လျပည့္ ၿပီးေနာက္ က်န္ႏွစ္လတြင္ တစ္ပတ္ႏွစ္ရက္( စေန- တနဂၤေႏြ) အိမ္ျပန္ခြင့္ရသည္။  သို႔ျဖင့္ ျငင္းရင္း ျငင္းရင္း တျခားသူမ်ား ကုန္ရာ သူ႔အလွည့္ ေရာက္လာျခင္းပင္။ အစားထိုးရန္ လူလည္းမ႐ွိေတာ့။ ရာထူးတိုးေပးရန္ အေၾကာင္းကလည္း႐ွိေနသည္။ ေဖာင္ၾကီးသင္တန္း မတက္လွ်င္ ဘယ္ေလာက္လုပ္သက္္႐ွိ႐ွိ  ဘယ္ေလာက္ေတာ္ေတာ္ ရာထူးတိုးမေပးေပ။ အေၾကာင္းေတြဆံုလာသျဖင့္ တက္ကိုတက္ရေတာ့သည္။ တစ္လျပည့္၍ အိမ္ျပန္ခြင့္ရသည့္ အခါမွာေတာ့ စာအုပ္ၾကားတြင္ စြယ္ေတာ္႐ြက္ေျခာက္ ေလးေတြပါလာသည္။ စုစုေပါင္း (၄) ႐ြက္။ အသဲႏွစ္လံုး ႏွစ္ခုစီ ပူးယွက္ေနသည့္ စြယ္ေတာ္႐ြက္ ေပၚမွာ စာေလးေတြ ေရးထိုးထားသည္။
      ၁။ အေဖႀကီး--- အေမႀကီး။

      ၂။အေဖႀကီး---- သမီးႀကီး
     ၃။အေဖႀကီး----သမီးလတ္
     ၄။အေဖႀကီး----သမီးငယ္

ကေလးမ်ားႏွင့္အတူ က်မပါ ရယ္ေမာၾကရသည္။ ထိုအခ်ိန္ ကိုေလး အသက္ပင္ (၄၀) ျပည့္လု ျပည့္ခင္။ သမီႀကီးကပင္ အေဖႀကီးက စိတ္ကူးယဥ္လိုက္တာ ဟုဆိုေလသည္။ အငယ္ႏွစ္ေယာက္ ကေတာ့ သမီးတို႔ စာအုပ္ၾကားထဲ သိမ္းထားမယ္ ဆိုကာ သူတို႔ နာမည္ ပါတာ သူတို႔ ယူၾကေလသည္။

၃ ။မဂၢဇင္းတစ္ခုမွာ က်မ ဖတ္လိုက္ရသည့္ ၀တၳဳတိုေလး အေၾကာင္း ကိုေလးကို ေျပာျပမိေလသည္။ ထို၀တၳဳ တြင္ စာအလြန္ဖတ္ေသာ၊ စာေပတြင္ ေမြ႔ေလ်ာ္ေသာ ၊ စာေပျမတ္ႏိုးေသာ ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္ အလြန္ခ်စ္ၾကသည္။ ခ်စ္သူဘ၀ စြယ္ေတာ္႐ြက္ ကေလးတြင္ နာမည္ထိုး၍ သိမ္းထားၾကသည္။ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ စိတ္တူ ကိုယ္တူ ၀ါသနာတူ၍ ဘြဲ႔ရ အလုပ္ရၿပီးေနာက္ မၾကာမီ လက္ထပ္ လိုက္ၾကသည္။ လက္ထပ္ၿပီး ေနထိုင္ရန္ အိမ္ငွားရာတြင္ အိမ္ကို သိပ္သေဘာမက်လွေသာ္လည္း အိမ္ေ႐ွ့မွာ စြယ္ေတာ္ပင္ေလး႐ွိေနတာ ေတြ႔ၿပီး ႏွစ္ဦး သေဘာတူ ငွားဖို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ ဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား  ဘ၀ကို ႐ုန္းကန္ရင္း ေနခဲ့ၾကသည္။ သူတို႔ တစ္လအသံုးစားရိတ္မွာ စာအုပ္တန္ဘိုးေတြက သိသိသာသာ ကုန္က်လာသည္။ စာမဖတ္ပဲ မေနႏိုင္။ မစားပဲ ေနႏိုင္သည္ ေႀကြးေႀကာ္ကာ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ စိတ္တူကိုယ္တူ ႐ွိခဲ့သည္။ လကုန္ရက္ တစ္ရက္မွာေတာ့ သူတို႔လက္ထဲ ပိုက္ဆံျပတ္ေလသည္။ ထမင္းကို ဘာနွင့္စားမည္နည္း။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ဇနီးသည္က စိတ္ကူးရၿပီး ဟင္းတစ္ခြက္ ရေအာင္၊ စီမံေေလသည္။  လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ေခါင္းမေဖာ္တမ္း ၿမိန္ေရယွက္ေရ စားလိုက္ၾကသည္တဲ့။ စြယ္ေတာ္႐ြက္ႏုႏုေလးမ်ားကို ေရေႏြးေဖ်ာၿပီး သုပ္ထားသည့္ စြယ္ေတာ္႐ြက္သုပ္ ကိုစားၿပီး သူတို႔ စိတ္ကူးမယဥ္ႏိုင္ေတာ့ၿပီတဲ့။

       ကိုေလးက" စြယ္ေတာ္႐ြက္က စားလို႔ရလို႔လား၊ အဲဒါ စာေရးဆရာက စိတ္ကူးၿပီး ေရးတာ ေနမွာေပါ့ "တဲ့ ေျပာေလသည္။   က်မလည္း ေသခ်ာေတာ့မသိ။ စားလို႔ရလို႔ ေရးတာေနမွာေပါ့ လို႔ပဲ ျပန္ေျပာလိုက္မိသည္။

စြယ္ေတာ္႐ြက္က စားလို႔ရလားသလား မရဘူးလားဆိုတာ ၾကာေတာ့ေမ့လို႔ပင္ေနမိသည္။ 

ယခု တေလာ ကိုေလးသည္ ထမင္းစားတိုင္း  ဟင္းခ်ိဳ တစ္ခုခု မပါလွ်င္။ ဟင္းခ်ိဳေသာက္ခ်င္တယ္၊ ခ်က္ေပးပါဟု မၾကာမၾကာ ေျပာေလသည္။ သူက အ႐ြက္ေတြကို သိပ္မသိ။ က်မကို ေမးၿပီး က်မသိသည့္ အ႐ြက္မွ သူ၀ယ္သည္။ ေနာက္တစ္ခုက သူ႔မွာ ေသြးတိုး႐ွိကတည္းက တခုခုစားခါနီးလွ်င္ ဒါ  ေသြးတိုးတတ္လား ေမးၿပီးမွစားသည္။ ဆူးပုပ္၊ နံနံ စသည္ျဖင့္ ေလာက္ေတာ့ တက္မွန္း သူသိသည္။  ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ မဟုတ္သည့္ ေနရာတြင္ ေရာက္ေနသည္ျဖစ္ရာ အ႐ြက္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို မသိ။ ဘာလုပ္စားရမွန္းလည္းမသိ။ ေစ်းထဲမွာ ဟင္းခ်ိဳခ်က္ရန္ အ႐ြက္႐ွာရင္း ကိုယ္ႏွင့္ရင္းႏွီးသည့္ အ႐ြက္ မေတြ႔ေပ။ တခါတေလ မက်ီး႐ြက္ႏုႏု ေလးေတြပင္ ႐တတ္ေပမယ့္ ထိုေန႔က ကိုယ္သိသည့္ အ႐ြက္ မေတြ႔ရ။ခါတိုင္း မက်ီး႐ြက္ေတြ႔လွ်င္ အေျပးအလႊား ၀ယ္ေနက်။ တစ္ေနရာမွာ အ႐ြက္ေတြ ပံ့ုထားတာေတြ႔ရေလသည္။ ၀ယ္သူတစ္ခ်ိဳ႕ကိုလည္းေတြ႕ေနရသည္။ ၀ယ္သည္မွ တစ္ေယာက္တေယာက္ အမ်ားႀကီး၀ယ္ၾကသည္။ က်မတို႔ အေျပးအလၽႊား ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စြယ္ေတာ္႐ြက္ႏုႏုေလးမ်ား ျဖစ္ေနသည္။  "ဟင္းခ်ိဳခ်က္လို႔ ရလား" ေမးၾကည့္ရာ" ရတယ္၊ သူတို႔လဲ ဟင္းခ်ိဳခ်က္မွာ" ဟု ဆိုေလသည္။   က်မလည္း ဘယ့္နဲ႔လည္း ဆိုတဲ့သေဘာနဲ႔ ေမးဆတ္ၿပီး ေမးလိုက္ရာ ကိုေလးက" သူတို႔စားတယ္ဆို စားရလို႔ေပါ့ ၀ယ္ေလ"

ဟု ေျပာေတာ့သည္။စြယ္ေတာ္႐ြက္ ဟင္းခ်ိဳပူပူကို မႈတ္ေသာက္ရင္း ခ်ိဳလိုက္တာ ေကာင္းလိုက္တဲ့ စြယ္ေတာ္႐ြက္ လို႔ ေျပာလည္းေျပာ၊ ေသာက္လည္းေသာက္ ေနသည့္ ကိုေလးကို ၾကည့္ရင္း က်မစိတ္ထဲ ရယ္ခ်င္ေနမိသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာ သမီးႀကီးက ထမင္းစားခန္းထဲ ၀င္လာၿပီး  "ဟင္..အေဖႀကီး... ဟင္းခ်ိဳက စြယ္ေတာ္႐ြက္ေတြပါလား"  အလန္႔တၾကားထေအာ္သည္။ "စားလို႔ ရလို႔လား၊ စြယ္ေတာ္႐ြက္က စားလို႔ရလား"

 ဟင္းခ်ိဳက ပူလြန္းလို႔ တဖးူဖူး   မႈတ္ေသာက္ေနရတာနဲ႔ မအားလို႔လားေတာ့ မသိ ။ သမီးႀကီးရဲ့ ေမးခြန္းကို မေျဖေပ။