March 21, 2014

               ျမန္မာ့အသံ ေရဒီယိုမွာ တိုင္းရင္းသားဘာသာ(၈)မ်ိဳးကို တိုင္းရင္းသားအသံလႊင့္ အစီအစဥ္ကေန ေန႕စဥ္ ညေန(၄)နာရီကေန ည (၈)နာရီ အထိ ထုတ္လႊင့္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ တိုင္းရင္းသား ဘာသာတစ္ခုကို နာရီဝက္ (မိနစ္ ၃၀) လႊင့္ပါတယ္။  ၂၀၀၄နဲ႕၂၀၀၅ ပတ္ဝန္းက်င္ေလာက္ မွာေတာ့  တိုင္းရင္းသား အသံလႊင့္ ခ်ိန္ကို မူရင္းလႊင့္ေနတဲ့ တစ္ဘာသာကို နာရီဝက္ကေန (၄၅) မိနစ္အထိ အခ်ိန္တိုးၿပီး အသံလႊင့္ပါတယ္။ ကခ်င္၊ ကယား၊ ကရင္( စေကာ)၊ ကရင္(ပိုး)၊ ခ်င္း၊ မြန္၊ ရခိုင္၊ ရွမ္း စသျဖင့္ (၈) မ်ိဳး လႊင့္ပါတယ္။ ဒါက ၂၀၀၈ခုႏွစ္ အထိ ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ေရဒီယို နားမေထာင္ျဖစ္ေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ေတြ လႊင့္ေနသလဲ မသိေတာ့ပါ၊  ျမန္မာ့အသံ(ေနျပည္ေတာ္) ကေန တိုင္းရင္းသား ခ်န္နယ္ တစ္ခု သီးသန္႕ထားၿပီး လႊင့္တယ္လို႕ေတာ့ သတင္းေတြ ဖတ္ရပါတယ္။ ဘာသာစကား အေရအတြက္လည္း တိုးၿပီး လႊင့္ေနတယ္လို႕ေတာ့ ၾကားမိပါတယ္။
           ေျပာခ်င္တာက အရင္ လြန္ခဲ့တဲ့ အနွစ္(၂၀) အတြင္း အသံလႊင့္စဥ္က အျဖစ္အပ်က္  တစ္ခုကို သတိရမိတာေလး ေျပာခ်င္တာပါ။  တိုင္းရင္းသားဘာသာ တစ္ခု အသံလႊင့္တဲ့ အခ်ိန္မွာ သတင္းက (၁၀)မိနစ္ ဖတ္ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ေန႕အလိုက္ သီခ်င္းပေဒသာဆိုပါက သီခ်င္းလႊင့္၊ ေဟာေျပာခ်က္ ဆိုပါက ေဟာေျပာခ်က္လႊင့္၊ ဇာတ္လမ္းပမာလႊင့္မည့္ေန႕ ဆိုပါက ဇာတ္လမ္းပမာ အဲဒီလို လႊင့္ၾကပါတယ္။ ဇာတ္လမ္းပမာ လႊင့္တဲ့ေန႕ဆိုပါက က်မတို႕ စက္ခန္းထဲက အသံလႊင့္ အင္ဂ်င္နီယာ ဝန္ထမ္းေတြ သက္သာ ၾကပါတယ္။ တိုင္းရင္းသား အစီအစဥ္ေတြမွာက စစခ်င္း သတင္း(၁၀) မိနစ္ေၾကညာပါတယ္။ က်န္တဲ့ အခ်ိန္ မိနစ္(၂၀) မွာ တစ္ျခား အစီအစဥ္ေတြ လႊင့္ရတာ ျဖစ္တဲ့ အတြက္ ဇာတ္လမ္းပမာ လႊင့္မည့္ေန႕ ဆိုပါက သတင္းၿပီးတာနွင့္ ဇာတ္လမ္းလႊင့္ ၊ ၿပီးရင္ တစ္ဘာသာ ၿပီးသြား ဆိုေတာ့ အေတာ္သက္သာျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဇာတ္လမ္း လႊင့္ေနတဲ့ မိနစ္(၂၀) စလံုး ထိုင္ေနရံုသာ။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆိုပါက တိပ္ေခြနဲ႕အသံလႊင့္ ထားခဲ့ၿပီး စက္ခန္း အျပင္ထြက္ၿပီး လမ္းေတြ ဘာေတြေတာင္ ထြက္ေလွ်ာက္ကာ ကိုယ္လို ဂ်ဴတီက်ေနသည့္ အျခားဝန္ထမ္းေတြဆီ သြားလည္ၿပီး စကားေဖာင္ဖြဲ႕ ေနတတ္ပါတယ္။
           မွတ္မွတ္ရရ  ...... ဘာသာကို အသံလႊင့္တဲ့ အခ်ိန္မွာ သတင္းေၾကညာတဲ့ တိုင္းရင္းသား ဦးေလးႀကီးက ေ -ာက္ေကာင္ ခင္ညြန္႕၊ ေ-ာက္ေကာင္ ထြန္းၾကည္၊ ေ-ာက္ေကာင္ မ်ိဳးညြန္႕၊ ေ-ာက္ေကာင္ မ်ိဳးသန္႕ စသျဖင့္ သူ႕အသံဩဇာ ေကာင္းေကာင္း အသံမာမာ အသံလံုး ႀကီးႀကီးႏွင့္ ေၾကညာေလရာ က်မက သူသတင္းဖတ္ ေနသည့္ စက္ခန္းနဲ႕မွန္ျခားထားတဲ့ ေအာက္ဖက္ အခန္းဆီ လွမ္းၾကည့္မိပါတယ္။ သတင္းဖတ္တဲ့ ဦးေလးႀကီးက ခပ္မွန္မွန္ပဲ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႕ ဖတ္ေနတာေတြ႕ရတဲ့ အတြက္ ေ-ာက္ေကာင္ ဆိုတာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို သူတို႕ဘာသာစကား အေခၚပါလားလို႕ မွတ္လိုက္ေပမယ့္၊ က်မနဲ႕ အတူ တြဲဖက္ ဂ်ဴတီက်တဲ့ သူငယ္ခ်င္းက အင္မတန္ အရယ္သန္တဲ့ သူမို႕ အူတက္ေအာင္ ရယ္ေနပါေတာ့တယ္။ ရယ္ရံုမက သူကပါ ေ-ာက္ေကာင္ခင္ညြန္႕ ေ-ာက္ေကာင္ ထြန္းၾကည္ ဆိုၿပီး လိုက္ရြတ္ေနတာမို႕ က်မလဲ သူနဲ႕အတူ လိုက္ရယ္ရင္းက သတင္းေၾကညာတဲ့ ဦးေလးႀကီး ထြက္လာေတာ့မွာမို႕ မ်က္ႏွာပိုးသတ္ရင္း အရယ္ရပ္ရပါတယ္။ သူ႕ကိုလဲ မရယ္ဖို႕ တားရပါေသးတယ္။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ မေကာင္းဘူးမို႕ေလ။ ေလးစားတဲ့အေနနဲ႕ ခပ္တည္တည္ ရယ္ရွိန္ သတ္ၿပီးခ်ိန္မွာ အဲဒီ ဦးေလးႀကီး ထြက္လာပါတယ္။ က်မတို႕လည္း သိခ်င္စိတ္ကို ထိန္းမရပဲ ေမးလိုက္ေတာ့ ထင္တဲ့ အတိုင္း၊ စစ္ဗိုလ္ေတြကို ေရွ႕က တပ္ေခၚတာ ျဖစ္ပါသတဲ့။
           ဒီေနရာမွာ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ မိန္းကေလးေတြ ေၾကညာစဥ္က သတိပဲ မထားတာမိတာလား၊ အဲဒီလို မၾကားမိ သလိုပဲလို႕ ေတြးမိတာနဲ႕ အဲဒီဘာသာ မွာပဲ တိုင္းရင္းသူ မိန္းကေလး အေနာင္စာ တာဝန္က်တဲ့ အခ်ိန္ နားေထာင္ေတာ့ အဲဒီလိုပဲ သံုးတာ ၾကားရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မိန္းကေလးဆိုေတာ့ အသံက ေပ်ာ့ေပ်ာ့ စကားက ဝဲဝဲမွာ ခပ္ႏြဲ႕ႏြဲ႕ ေၾကညာတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အရင္က သတိမထားမိတာပဲ ျဖစ္မွာလို႕ ေကာက္ခ်က္ခ် မိရပါတယ္။ ေစာ့ေကာ္ ေဆာ့ေကာင္ အဲဒါနဲ႕ နီးစပ္တဲ့ အသံထြက္  ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ အဲဒါကို အသံလံုးႀကီးႀကီးနဲ႕ အားရပါးရ ေၾကညာတဲ့သူက ဖတ္တဲ့ အခ်ိန္၊  တျခားဘာသာစကားကို နားရည္မဝျဖစ္ေနတဲ့ ကိုယ္လိုလူေတြ နားမွာေတာ့"  ေ-ာက္ေကာင္" လို႕ပဲ နားမွာ ၾကားပါတယ္။
          ဘာသာစကားနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္ ေျပာတာ မွတ္မိပါေသးေတာ့တယ္။ သူတို႕ABSDF ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္မွာ ေနစဥ္က ထိုင္းဘက္မွာ ေကြ႕တီယို လို႕ေခၚတဲ့ ထိုင္းအစားအစာ မွာစားၾကရင္ ကနဦးက မေခၚတတ္တဲ့အတြက္ ေကြ႕တီယိုကို ကိုယ့္ျမန္မာလို ေခြးတရုတ္ လို႕ ၾကားသတဲ့၊ ဒါနဲ႕ ေကြ႕တီယို မွာစားရင္ ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္နဲ႕ ေခြးတစ္ရုပ္ တစ္ပြဲလို႕ မွာလိုက္တဲ့ အခါ ဆိုင္ရွင္ ထိုင္းလူမ်ိဳးက သူ႕နားထဲ ေကြ႕တီယို လို႕ပဲ ၾကားတယ္ထင္ပါရဲ့ တဲ့ ၊ ေကြ႕တီယို လာခ်ေပးသတဲ့။ ေနာက္ပိုင္းလဲ အဲလိုပဲ " ေခြးတရုပ္" လို႕ပဲ ေျပာၿပီး မွာစားတာပဲတဲ့။
     ဂ်ပန္ေခတ္က စစ္တကၠသိုလ္ အေၾကာင္းမွာလည္း ဘာသာစကားနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး အဲဒီလို ေျပာၾကတာ ဖတ္ဖူးပါတယ္။ စာေရးဆရာ ျမတ္ထန္ရဲ့ စာအုပ္မွာ ေရးထားတာ ဖတ္ရစဥ္က ရယ္ေမာခဲ့ ရပါေသးတယ္။ ဂ်ပန္စကားကို ဘယ္လိုပဲ သင္သင္ ေျပာေျပာ မတတ္တဲ့ ျမန္မာရဲေဘာ္ တစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စက အဲဒီ ဂ်ပန္အသံထြက္ကို ျမန္မာလို ပဲ ေလွ်ာက္ရြတ္တာပါ။ လာစစ္တဲ့ ဂ်ပန္သင္တန္းဆရာက အသံထြက္တာတူေတာ့ ဒီစကားေျပာတယ္ပဲ ထင္တာပါတဲ့။
    ေစာေစာက ေျပာတဲ့ ေ-ာက္ေကာင္ အေၾကာင္း ဆက္ေျပာရပါအုန္းမယ္။ ဒီကိစၥက ဒီလိုပဲ ၿပီးမသြားပါဘူး။  တစ္ရက္မွာ အသံလႊင့္႒ာနက ဒုတိယ အႀကီးအကဲ ျဖစ္သူက ညဖက္မွာ ေရာက္လာၿပီး အသံလႊင့္တဲ့ စက္ခန္းေတြကို လွည့္ၾကည့္ပါတယ္။ ေစာေစာက ေျပာတဲ့ တိုင္းရင္းသားဘာသာ အသံလႊင့္ခ်ိန္မွာပဲ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ေရာက္လာၿပီး က်မတို႕ ေနာက္နားမွာ အသာရပ္ နားေထာင္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့
" ဘာေတြ ေျပာေနတာလဲ ဘာေတြေျပာေနတာလဲ"လို႕
စကားထပ္ၿပီး ေမးေျပာေျပာ ပါေတာ့တယ္။ အဲဒါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ေခၚတာလို႕ သိသေလာက္ ျပန္ေျပာျပေတာ့ မ်က္ႏွာက မသာမယာနဲ႕ပဲ သတင္းဖတ္တဲ့ အခန္းထဲကို လွမ္းၾကည့္ေနပါေတာ့တယ္။ တြဲဖက္ ဂ်ဴတီက်တဲ့ သူငယ္ခ်င္းရဲ့ မ်က္ႏွာက ရယ္ခ်င္လြန္းလို႕ အတင္းထိန္းေနရတဲ့ အသြင္မို႕ စားပြဲေအာက္ကေန ေျခေထာက္နဲ႕ အသာလွမ္းတို႕ၿပီး သတိေပးရပါေသးတယ္။ အထဲက ေ-ာက္ေကာင္ သန္းေရႊ လုပ္ေနတာ၊ အျပင္က မ်က္ႏွာႀကီးက မဲေနတာမို႕ အရယ္သန္တဲ့သူ႕ အဖို႕အေတာ္ရယ္ခ်င္ေနရွာတာ။ အဲဒီေခတ္က အသံလႊင့္႒ာန အႀကီးအကဲေတြက စစ္တပ္က ေရာက္လာသူေတြခ်ည္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။
သူက ဆတ္ကနဲ ထြက္သြားဟန္ ျပင္ၿပီးကာမွ က်မတို႕ဖက္ လွည့္လို႕
"  သူတို႕ ဘာသာစကားကို ဘယ္သူမွ မသိ၊ နားလည္မလည္၊ သူတို႕ ေျပာတာ ေစာင့္ၾကည့္မယ္သူ မရွိ ၊ သူတို႕ေျပာတာ ဟုတ္ရဲ့လား ၊ ေနာက္တစ္ေန႕ ရံုးခ်ိန္မွာ ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာရေတာ့မယ္"
ေျပာကာ မေက်နပ္တဲ့ ပံုစံနဲ႕ ထြက္သြားပါေတာ့တယ္။
က်မတို႕ ဝန္ထမ္း ႏွစ္ေယာက္က အဲဒီ အႀကီးအကဲရဲ့ သူ႕ဝန္ထမ္း အေပၚ မွတ္ခ်က္ခ်တာကို အေတာ္ပဲ အံ့ဩ သြားခဲ့ပါတယ္။
                တကယ္ဆိုပါက ႒ာနအႀကီးအကဲဆိုတာ ကိုယ္နဲ႕အတူ လက္တြဲ လုပ္ေနတဲ့ ဝန္ထမ္းေတြ အေပၚမွာ ယံုၾကည္မႈ ရွိေနရမယ္လို႕ က်မတို႕က တြက္ဆ ထားတာပါ။
                 အဲဒီ ဦးေလးႀကီး သတင္းဖတ္ၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူ႕႒ာန အႀကီးအကဲ လာရပ္ၾကည့္သြားတာ သိလိုက္ဟန္ တူပါတယ္။
" ဘာလာလုပ္လဲမသိ၊ ဘာေျပာသြားေသးလဲ " စသျဖင့္ ေမးေနပါေသးတယ္။ တစ္ခါတရံ အေၾကာင္းကိစၥ ရွိမွ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ခုခု အမွားအယြင္း ျဖစ္တာရွိမွ တိုက္ရိုက္ အသံလႊင့္ခန္းကို လာေလ့ရွိတာမို႕ပါ။
" ဒီည တာဝန္မႈးႀကီး ဂ်ဴတီက်လို႕ ေလွ်ာက္ၾကည့္ ေနတာ" လို႕ မုသားလြတ္  ေျပာျဖစ္ပါေတာ့တယ္။ တျခား အေၾကာင္းကေတာ့ သူ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္သြားမွာမို႕ မေျပာလိုက္ေတာ့ပါဘူး။
                တကယ္ဆိုရင္ ျမန္မာ့အသံရဲ့ တိုင္းရင္းသား အစီအစဥ္ေတြမွာ လုပ္ခ်င္တဲ့ တိုင္းရင္းသားက ရွားပါးပါတယ္။ လခကလဲ နည္းတဲ့အျပင္ ေန႕မေရြး ညမေရြး အထူးသျဖင့္ ညဖက္ခ်ည္းပဲ အလုပ္ဆင္းရတဲ့အခါ အျပန္မွာ ကားခကလဲ ပိုေပးရတဲ့ အတြက္ အကုန္အက် မ်ားပါေသးတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကဝါသနာေၾကာင့္ လာလုပ္ေနၾကသလို တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း ပိုက္ဆံခ်မ္းသာေပမယ့္ အသံလႊင့္ရံုမွာ အလုပ္လုပ္တယ္ဆိုတဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္ေၾကာင့္ လာလုပ္ၾကတာ ရွိပါတယ္။ အဲဒီထဲကမွ ရွားရွားပါးပါး တစ္ခ်ိဳ႕က ကိုယ့္တိုင္းရင္းသားဘာသာစကား အတြက္ အသံလြင့္မယ့္သူရွိမွ သူတို႕အရပ္မွာ ရွိတဲ့ တိုင္းရင္းသားေတြ မိမိဘာသာစကားနဲ႕ သတင္းေတြလည္း သိရမယ္၊ သီခ်င္းေတြလည္း နားေထာင္ရတယ္၊ ပိုက္ဆံရတာ နဲတာကိစၥမရွိ၊ အသံလႊင့္မယ့္သူ မရွိလို႕ သူတို႕တိုင္းရင္းသား အစီအစဥ္ မရွိေတာ့မွာ ရပ္လိုက္မွာ ပူပင္ၾကတဲ့ အတြက္ လာလုပ္ေပးေနၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆိုပါက ကိုယ္ ပင္စင္ယူမွာမို႕ ျဖစ္ေစ အလုပ္က ထြက္ခ်င္လို႕ ျဖစ္ေစ သြားေတာ့မယ္ ဆိုရင္  လူစား ရွာေပးခဲ့တဲ့ အထိ လုပ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ သူေနရာမွာ အစားဝင္မယ့္သူ ရွိမွ အလုပ္က ထြက္သြားၾကပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ ဘာသာမွာက ဝန္ထမ္း ႏွစ္ဦးရွိၿပီး တစ္ခ်ိဳ႕မွာ တစ္ေယာက္ထဲသာ ရွိပါတယ္။ အဲလို တစ္ေယာက္ထဲ ရွိတဲ့ ဘာသာ ဆိုပါက လူႀကီးေတြ ကိုယ္တိုင္က လူစားရမွ၊ ဒါမွမဟုတ္ ေနာက္တစ္ေယာက္ အသစ္ခန္႕ ၊ အဲဒီ ဝန္ထမ္း အသစ္ကို အသံလႊင့္ႏိုင္တဲ့ အဆင့္ေရာက္မွ လက္ရွိဝန္ထမ္းကို ထြက္ခြင့္ေပးပါတယ္။

             ေစာေစာက တိုင္းရင္းသား ဦးေလးႀကီး ဆိုပါက ပင္စင္ျပည့္ေနပါၿပီ။ သူ႕သားေတြ သမီးေတြကလည္း ပင္စင္ယူၿပီးတဲ့ အထိ အလုပ္ကို ဆက္လုပ္ေနတဲ့ အတြက္ နားခိုင္းေနပါၿပီ။ ညဖက္အျပန္ မိုးခ်ုပ္တဲ့ အတြက္ စိုး၇ိမ္တာလဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႕ေနရာမွာ ဝင္လာမယ့္ ဝန္ထမ္း အသစ္ကို ေလ့က်င့္ ေပး၊ သူပါ တြဲၿပီး အလုပ္ ဆင္းေပးေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႕တိုင္းရင္းသားဘာသာမွာ အဆင္မေျပ ျဖစ္မွာ စိုးတဲ့အတြက္ အလုပ္ဆင္းေပး ေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။
               သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ အသံေတြ ပြစိပြစိ ၾကားရပါေတာ့တယ္။ ကခ်င္၊ ကယား၊ ကရင္၊ ခ်င္း၊ မြန္၊ ရခိုင္၊ ရွမ္း စသျဖင့္ သူ႕အခ်ိန္နဲ႕သူ  အသံလႊင့္ဖို႕ ဝင္လာသူတိုင္း သူတို႕ကို အစည္းအေဝးေခၚၿပီး ေျပာတဲ့ အေၾကာင္းေတြ ေျပာသြားၾကတာပါ။
             တကယ္တန္းက သတင္းေၾကညာမယ့္ တိုင္းရင္းသားက သတင္းခန္းက သတင္းအယ္ဒီတာ ေပးလိုက္တဲ့ ျမန္မာစာနဲ႕ ေရးထားတဲ့ သတင္းကို သူတို႕ ဘာသာစကားနဲ႕ ေျပာင္းၿပီး ဘာသာျပန္ ရပါတယ္။ အဲဒီလို ျပန္တဲ့အခါ  စာရြက္ ရွားပါးတာေရာ၊ တိုင္းရင္းသား အသံလႊင့္ခန္းကို ေပးထားတဲ့ A4 ဆိုဒ္ စကၠဴကလဲ ကိုယ္တာနဲ႕ သံုးရ ေတာင္းရ တာျဖစ္တဲ့ အတြက္ လက္ႏွိပ္စက္နဲ႕သတင္းရိုက္ၿပီးသား ဖတ္ၿပီးသား  စာရြက္အေဟာင္းရဲ့ တစ္ဖက္လြတ္မွာ ခ်ေရးၾကရပါတယ္။ လက္ႏွိပ္စက္က အခ်ိန္မီ မရိုက္ေပးႏိုင္တာ မ်ားပါတယ္။ သတင္းခန္းမွာ တာဝန္က်တဲ့ လက္ႏွိပ္စက္သမားက တစ္ေယာက္ထဲ ဆိုေတာ့ သူ႕ခမ်ာ မေခ်ာဆယ္ေယာက္ ကိုယ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနရံုမက ဟိုလူက အေရးႀကီး ဒီလူက အေရးႀကီးနဲ႕ ျဖစ္ေနေတာ့ အဲဒီ လက္နဲ႕ပဲ တစ္ဖက္လြတ္မွာ ေရးထားတာနဲ႕ပဲ  သတင္းဖတ္ၾကရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အခုေတာ့ သူတို႕ ဘာသာျပန္ထားတဲ့ သတင္းေတြ မွန္မမွန္ စစ္မွာမို႕ လက္ႏွိပ္စက္ နဲ႕ ရိုက္ၿပီး ဘုတ္အဖြဲ႕ကို တင္ရမယ္ေတြ ျဖစ္လာေတာ့ ေနာက္ဆက္တြဲ  ျပႆနာေပါင္းက ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ ေပၚလာပါေတာ့တယ္။
            လက္ႏွိပ္စက္ သမားက ရိုက္ေပးႏိုင္ဖို႕ မေသခ်ာတာ လူႀကီးေတြလည္းအသိ။ လက္နွိပ္စက္သမားကလည္း နားေနရတာ မဟုတ္၊ တစ္ခ်ိန္လံုး ရိုက္ေနရတာပင္။ ဘာေတြ ရိုက္ေနရလို႕လဲ ေမးပါက သူ႕မွာ အေျဖက အဆင္သင့္။
 " အေရးႀကီးတာေတြ ရိုက္ေနရတယ္ မအားဘူး၊ ညႊန္မႈး ခိုင္းထားတာ၊ ဒု- ညႊန္မႈး ခိုင္းထားတာ ၊ ဗိုလ္မႈး ခိုင္းထားတာ "
     တစ္ျခားဝန္ထမ္းေတြ တုိးမေပါက္၊ ဒါကိုလည္း သိရက္နဲ႕ အခုလို လက္ႏွိပ္စက္ ရိုက္ၿပီး တင္ခိုင္းတာ သဘာဝ မက် လို႕ ေျပာသူကေျပာ၊ ဟုတ္ပါၿပီ၊ တင္ပါၿပီတဲ့ ၊ တိုင္းရင္းသား ဘာသာစကား (၈) မ်ိဳးနဲ႕ ေရးထားတဲ့ သတင္းေတြကို သူတို႕ လူႀကီးေတြက ဘုတ္ဖြဲ႕ၿပီး ဖတ္ ၿပီးမွ အသံလႊင့္ ဖို႕ ျပန္ခ်ေပးမယ္ ဆိုေတာ့ ဒီဘာသာစကားေတြကို လူႀကီးေတြက ဖတ္တတ္လို႕လား စသျဖင့္ ပြစိပြစိ ျဖစ္ကုန္ရာ လူႀကီးေတြ မဖတ္တတ္ပဲ သက္သက္မဲ့ အရစ္ရွည္တာ လို႕ ေျပာသူကေျပာၾက ပါေတာ့တယ္။ တကယ္လည္း  မဖတ္တတ္ပါ။
      တိုင္းရင္းသားေတြ ဘဝင္မက် တာတင္မက အခ်ိန္လည္း ေႏွာင့္ေႏွးကုန္ရာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သေဘာတူညီတာ တစ္ခု ရပါေတာ့တယ္။ ဒါက တိုင္းရင္းသားဘာသာ အစီအစဥ္ရဲ့ အႀကီးအကဲ အရာရွိ( သူလည္း တိုင္းရင္းသားပါ) နဲ႕ အဲဒီေန႕ တာဝန္က်တဲ့ သတင္းဖတ္မည့္သူ က ေန႕စဥ္ အသံလႊင့္ခ်ိန္ မတိုင္ခင္မွာ အသံလႊင့္မယ့္ သတင္းကို အသံလႊင့္ညႊန္ၾကားေရးမႈးရဲ့  ရံုးခန္းမွာ သြားသြားၿပီး ဖတ္ၿပရတာပါပဲ။
      တစ္ခါတေလ ညႊန္မႈူးက အစည္းအေဝး ရွိလို႕ ၊ ဧည့္သည္ ေရာက္ေနလို႕၊ ဝန္ႀကီးေခၚထားလို႕ စသျဖင့္ မအားလပ္တဲ့ အခ်ိန္ဆိုပါက
" ကဲ...ကဲ  ေျပာ ေျပာ ဘာဖတ္မွာလဲ .ေအး  ဟုတ္ၿပီ ၊ သြားေတာ့၊ တျခား ဘာသာေတြလဲ ဒါပဲ မွလား ၊ က်န္တဲ့လူေတြ အေပၚတက္မလာေတာ့နဲ႕ ရဘီ ရဘီ "
 ဒီလိုနဲ႕ ၿပီးသြားတာလဲ မၾကာခဏ။ ႀကာလာေတာ့လည္း  အပို ျဖစ္ေနၿပီလို႕ မၾကားတၾကား ေျပာၾကေတာ့တယ္။ ပိုဆိုးတာက  တိုင္းရင္းဘာသာ တစ္မ်ိဳး အသံလႊင့္ေနခ်ိန္မွာ ေနာက္မွာ လႊင့္ဖို႕ ရွိေနတဲ့ သူကို ေမာ္နီတာ လုပ္ၿပီး ေစာင့္ၾကည့္ အဲ ေစာင့္ၿပီး နားေထာင္ေစတာမ်ိဳး လုပ္ေစတဲ့အခါ  တစ္ခ်ိဳ႕က ျပႆနာမရွိ၊ နားသာေထာင္တာ ေျပာတာကို နားလည္တာလဲ မဟုတ္ေတာ့ မွတ္တမ္းမွာ အားလံုးေခ်ာေမာ ေပါ့။ အဲ တစ္ခ်ိဳ႕ စုန္းၿပဴးကေတာ့ ဘယ္ေန႕က သီခ်င္းလႊင့္ရင္း အၾကာႀကီး ရပ္သြားတယ္၊ ဘယ္ေန႕ကေတာ့ အသံလႊင့္ကာနီး ငါးမိနစ္အလို စက္ခန္းထဲကို ႀကိဳသြားရမွာကို အဖြင့္တီးလံုး တီးေနမွ အခန္းထဲက ကပ်ာကယာ ထြက္သြားတယ္၊  အသံလႊင့္ေနတဲ့ စက္ခန္းက တယ္လီဖုန္းလွမ္းဆက္ေတာ့မွ ကမန္းကတန္း ေျပးသြားတယ္ စသျဖင့္ တိုင္ၾက ေတာၾကပါတယ္။
             ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘာလို႕ ဒီလိုေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကသလဲ ဆိုတာ သိရွိသြားတဲ့ အခါမွာေတာ့ စိတ္ဆိုးၾကပါေလေတာ့တယ္။ သူတို႕ရဲ့ အႀကီးအကဲ ကိုယ္တိုင္က ေျပာျပတာျဖစ္သတဲ့။
          အသံလႊင့္ စက္ခန္းထဲကို ေရာက္လာတဲ့ တိုင္းရင္းသား အစီအစဥ္ေၾကညာသူ ေတြ တစ္ေယာက္ တစ္ေပါက္ ရင္ဖြင့္ရာက က်မတို႕ပါ  သိလာရတာပဲ ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။
 သူတို႕ေတြထဲကမွ ဝါရင့္ တိုင္းရင္းသူ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္က အဲဒီလို အျဖစ္အပ်က္ကို သူသေဘာမက်တာ ရင္ဖြင့္ ေျပာျပပါတယ္။
"  က်မတို႕ တိုင္းရင္းသားေတြကို မယံုၾကည္ရံု မကဘူး၊ ရန္ပါတိုက္ေပးလိုက္ေသးတယ္.. လူဆိုတာမ်ိဳးက လုပ္ပိုင္ခြင့္ေလး ေပးလိုက္တာနဲ႕ အခ်င္းခ်င္း အၿပစ္ရွာဖို႕ လုပ္ေတာ့တာပဲ၊ တကယ္ဆိုရင္ လူႀကီးေတြပဲ လူႀကီး ပီပီသသနဲ႕ ေအးကြာ အဲဒီ ေ-ာက္ေကာင္ဆိုတာ ဘာအဓိပါယ္လဲ ေမး၊ ကာယကံရွင္ကို ေမးလို႕ အမွန္မေျဖဘူးလို႕ မယံုႀကည္ရင္လဲ ျပင္ပမွာ တိုင္းရင္းသား အသင္းအဖြဲ႕ေတြ ေမးေပါ့၊ လုပ္တာကိုင္တာ မဟုတ္ဘူး၊ ၿပီးေတာ့ က်မတို႕ကို မယံုၾကည္တဲ့ သေဘာက လံုးဝ ေပၚလြင္ေနတယ္။ က်မဆိုရင္ မိေဝးဖေဝးနဲ႕ က်မေနတဲ့ ျပည္နယ္ကေန ဒီမွာလာေနတာ (၁၅) ႏွစ္ေတာင္ ေက်ာ္ၿပီ။ တစ္ခ်ိန္လံုး အိမ္ကပဲ လိုတာ ျပန္ယူေနရတာ၊ က်မ အမ ေတြဆို ေက်ာက္တြင္းက ပိုက္ဆံေတြနဲ႕ ခ်မ္းသာၾကတယ္။ က်မမွာသာ (၁၅) ႏွစ္ရွိၿပီ။ ဘာမွ မရွိဘူး။ အိမ္က တစ္ခ်ိန္လံုး ျပန္ေခၚေနတာ၊ အလုပ္က ထြက္မယ္ စိတ္ကူးတိုင္း ေအာ္... ငါ့တိုင္းရင္းသားေတြ အတြက္ ငါလုပ္ေပးႏိုင္တာ ဒါပဲ ရွိတယ္။ ဒီအလုပ္ကေန ကိုယ့္တိုင္းရင္းသားေတြ မသိတာေတြ သိေအာင္၊ ပညာေပးေရာ သတင္းေတြ သိေအာင္ ျပန္ၾကားေပးရတာ စိတ္ခ်မ္းသာလို႕ဝ ါသနာပါလို႕ လုပ္ေနတာ၊ ယံုၾကည္လို႕ ကိုယ့္ေဒသကေန ဒီ ျပည္မမွာ လာလုပ္ေနတာ ကိုယ္က ယံုၾကည္သလို ကိုယ္ေတြကိုလည္း ယံုၾကည္ေစခ်င္တယ္၊ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ မယံုၾကည္ရင္ အလုပ္လုပ္တာမွ အေႏွာင့္အယွက္ အခက္အခဲေတြ ျဖစ္ရၿပီ။ စိတ္မေကာင္းစရာပဲ၊ စိတ္လဲ ကုန္ပါတယ္"
                ယံုၾကည္မႈဆိုတာကို ေတာ္ေတာ္ေလး သိလိုက္ရသလို ယံုၾကည္မႈ မရွိပဲ အလုပ္အတူ တြဲလုပ္ေနပါက  အခ်ိန္ကုန္ လူပမ္း ၊  စိတ္အေႏွာင့္ အယွက္ ျဖစ္ခဲ့ရဖူးတာကို သိခဲ့ရပါတယ္။
ဒါေတြကို ဘာလို႕ ျပန္သတိရေနရသလဲ ဆိုေတာ့ အခုအခ်ိန္မွာ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႕အစည္းေတြနဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးပြဲေတြ၊ အဆင့္ဆင့္ လက္မွတ္ထိုးတာေတြ၊ ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးတာေတြမွာ တစ္ဖက္နဲ႕တစ္ဖယံုၾကည္မႈရွိဖို႕၊ ယံုၾကည္မႈတည္ေဆာက္ဖို႕ အလြန္အေရးႀကီးေၾကာင္း  ေျပာၾကတာေတြ ဖတ္ရ နားေထာင္ရတဲ့ အခါမွာ တစ္ခ်ိန္က ယံုၾကည္မႈနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ အေၾကာင္းေလး မွတ္ၫာဏ္ထဲက လွ်ပ္ပ်က္သလို ျဖတ္ကနဲ ေပၚလာလို႕ ဆြဲယူ လိုက္မိတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
           

March 14, 2014

" ဟင္းပြား" ( ေကာင္းကင္ ႏိုင္ငံျပဳ အႏုပညာမဂၢဇင္းမွ)


             
                                                    
                                                              
                                                                က်မကို" ဟင္းခ်က္ေကာင္းလိုက္တာ" ၊" ဟင္းခ်က္တာ စားလို႕ေကာင္းလိုက္တာ"၊  " စားေကာင္းေအာင္ ခ်က္တတ္တယ္" စသျဖင့္ ေျပာၾကလွ်င္ က်မ ဘာမွ ျပန္မေျပာပဲ ၿပံဳးလို႕သာ ေနလိုက္ပါသည္။ က်မကို ဘယ္အရြယ္ထဲက ထမင္းဟင္း ခ်က္တတ္သလဲ ေမးလွ်င္ေတာ့ ေျဖဖို႕ အနည္းငယ္ တံု႕ဆိုင္း သြားတတ္ေလသည္။
" ခ်က္တတ္ ျပဳတ္တတ္တာကေတာ့ ငယ္ငယ္ကတည္းကပါပဲ
"
အဲဒီလို မယုတ္မလြန္ ေျဖျဖစ္တာမ်ားသည္။
အဲဒီလို ေျဖျဖစ္တာ၊ ေျဖဖို႕ တံု႕ဆိုင္းသြားတတ္တာက ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္ သိ၍ပဲ ျဖစ္ေလသည္။ က်မမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဟင္းေသခ်ာ ခ်က္တတ္တာ သိပ္မၾကာမီကမွလို႕ ခံယူထားလို႕လည္း ျဖစ္ေလသည္။ ရွင္းရွင္းေျပာရလွ်င္  လြန္ခဲ့သည့္ (၆)နွစ္ခန္႕အစိုးရဝန္ထမ္းဘဝက ထြက္လာၿပီး မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ေရာက္မွဆိုေတာ့ မၾကာေသးမီကမွ လို႕ ေျပာလွ်င္ ရႏိုင္ေလသည္။
တကယ္တန္းက  သံုးတန္းေျဖအျပီး ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ ထမင္းအိုး စျပီး တည္တတ္ေလသည္။ ထမင္းခ်က္တာက ဘာမွ အပန္းမႀကီး။
 ယခု ေခတ္လို ခလုတ္ကေလးႏွိပ္လိုက္၊ အခ်ိန္တန္လွ်င္ ထမင္းက်က္ျပီး သူ႕အလိုအေလွ်ာက္ ခလုပ္တက္သြားတာမ်ိဳးကို ဆိုလိုတာမဟုတ္ပါ။
 မ်က္ေစ့ေရွ႕မွာ အဖြားနဲ႕အေမတို႕ ခ်က္ေနတာ ၾကည့္ျပီး အျမင္နဲ႕ခ်က္တတ္ရာက လက္ေတြ႕မွာ မခဲယဥ္းေတာ့တာကို ဆိုလိုတာပါ။
ဒီႀကားထဲ ထမင္းအိုး မႏိုင္ေသးခင္ အရြယ္ကတည္းက ထမင္းအိုးတည္ထားတုန္း အေမက တျခား အလုပ္လုပ္ေနတာမ်ိဳး ႀကံဳရပါက

" ထမင္းအိုး သြားေမႊလိုက္အုန္း၊ ဆူျပီလား၊ ပြက္ျပီလား ၾကည့္ေခ်အုန္း"
စသျဖင့္ ၾကည့္ခိုင္းတတ္ပါတယ္။ က်မတို႕ ငယ္စဥ္က ထမင္းကို ငွဲ႕ခ်က္ၾကတာမ်ားသည္။
  ငွဲ႕ထားတဲ့ ထမင္းရည္ကို ဆားခပ္ျပီး ေသာက္ၾကေလသည္။ က်မ ထမင္းအိုး စတည္ေတာ့ ေရနံဆီမီးဖို နဲ႕ ခ်က္တာ ဆိုတာကို မွတ္မိေနပါေသးသည္။
ေနာက္ပိုင္း အေမ မီးဖိုေခ်ာင္ဝင္တာနဲ႕ ငရုပ္သီးေထာင္းေပးရသည္။
 အဲဒီေနာက္ အေမက ဒါေလးထဲ့လိုက္ ဟိုဟာထဲ့ ျပီးရင္ အဖံုးအုပ္၊ ေရနဲနဲ ထပ္ထဲ့ ဆိုတာမ်ိဳး၊ မက်ည္းရည္ ထဲ့ ၊ နံနံပင္၊ ငရုပ္သီးစိမ္းေလး အုပ္လိုက္ ၊ ႏူးၿပီလားၾကည့္ ခ်လိုက္ေတာ့ စသျဖင့္
 ေျပာရင္း ခ်က္ရင္းက ဟင္းခ်က္တတ္လာေတာ့သည္။

တစ္ခါတေလ အသားဟင္းလို ခ်က္ပါက မီးဖိုေပၚတင္ထားျပီး ေရခန္းျပီလား သြားၾကည့္ ခန္းရင္ ေရထဲ့၊ ေရသံုးခါေလာက္ထဲ့ျပီးပါက ဒီတစ္ခါ ေရခန္းလို႕ ဆီျပန္ရင္ ခ်လိုက္ေတာ့
 ဒီလို ေျပာရင္းက

" ေအာ္ အမဲသား၊ ၾကက္သား၊ ဝက္သားကိုေတာ့ျဖင့္ ဒီလို ခ်က္ပါလား"
မွတ္ထားလိုက္ရင္း ခ်က္တတ္ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။
 စနစ္တက် အသားက ဘယ္ေလာက္သား၊ ဆီက ဘယ္ႏွစ္က်ပ္သား၊ ၾကက္သြန္အနီက ဘယ္ႏွစ္ဥ၊ ၾကက္သြန္အျဖဴက ဘယ္ႏွစ္ဥ၊ ငရုပ္သီးက ဘယ္ႏွစ္ေတာင့္ အဲဒီလို မွတ္ထားတာ မရွိ။
 ဒီေနရာမွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ေျပာတာသတိရမိေလသည္။
 သူ႕ကို သူ႕အေမက ငရုပ္သီးေထာင္း ခိုင္းတဲ့ အခါ ဘယ္ႏွစ္ေတာင့္ေထာင္းရမလဲ  ေမးေတာ့ သူ႕အေမက သံုး ေလး ငါးေတာင့္ေပါ့ လို႕ ေျပာတယ္တဲ့။
 အဲဒီေတာ့ သူက
" အေမ သမီးက ဘယ္ႏွစ္ေတာင့္ ေထာင္းရမလဲ သံုးေတာင့္လား ေလးေတာင့္လား ငါးေတာင့္လား " ျပန္ေမးတဲ့အခါ
သူ႕အေမက
" ဒီလိုပဲ သံုးေလးငါးေတာင့္ ၾကည့္ၾကက္ လုပ္ေပါ့ေအ" တဲ့။

ဒါက ျမန္မာအိမ္ရွင္မေတြရဲ့ အတတ္ပညာေပါ့ေလလို႕ သူငယ္ခ်င္းက ျပန္ေျပာျပေလသည္။

 က်မတို႕ ငယ္စဥ္က ဟင္းခ်က္တဲ့ အခါ ငရုပ္သီးကို အမႈန္႕မသံုး၊ ရွိလဲ မရွိ။ ကိုယ့္ဘာသာ ေထာင္းရသည္။ မေထာင္းခင္မွာ ငရုပ္သီးေျခာက္ကို အညွာေခၽြကာ  ေရစိမ္ရေသးသည္။  ငရုပ္သီးႏႈးမွ စၿပီးေထာင္းရေလသည္။ ငရုပ္သီးေထာင္းတာမွာပင္ ေဘးကို မစဥ္ေအာင္ ဘယ္လိုဘယ္ပံု ေထာင္းရတယ္ဆိုတာမွတ္ရေသးသည္။ အခုေခတ္ကေတာ့ ငရုပ္သီးေထာင္းဖို႕ မလိုေတာ့သည့္ အတြက္ တစ္ခ်ိဳ႕အိမ္ေတြမွာ ငရုပ္ဆံုပင္ မရွိေတာ့ေပ။ ကန္ထရိုက္တိုက္ေတြ ေပၚလာလို႕လဲ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ အိမ္ငွားစဥ္ကတည္းက ေျမရွင္ျဖစ္ေစ တိုက္ခန္းပိုင္ရွင္ ျဖစ္ေစ တစ္တိုက္ထဲ အတူေနပါက သူတို႕က ငရုပ္သီးေထာင္းသည့္ ကိစၥကို အရင္ဦးဆံုး ေျပာၾကေလသည္။ တတ္ႏိုင္ပါက တရုတ္ကလာသည့္ ၾကိတ္စက္ အေသး သံုးဖို႕ အႀကံျပဳၾကေလသည္။
                  ဟင္းခ်က္ရာမွာ ငရုပ္သီး ၾကက္သြန္အနီ ၾကက္သြန္အျဖဴ ေထာင္းထားသည့္ ညက္မညက္ အေျခအေနကလည္း စကားေျပာေသးသည္။
 ဒါကလည္း ဟင္းကို ခ်က္တတ္ရံုသာ ခ်က္တတ္သည့္ က်မအတြက္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ထံမွ သိလာရသည့္ အခ်က္ပင္။
 အလုပ္ခြင္မွာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႕ အတူ ဝိုင္းဖြဲ႕စားေသာက္ရာမွ  ဟင္းခ်က္ေကာင္းတာ ဟင္းကို စားခ်င္စဖြယ္ ျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လို ခ်က္ရတယ္ ဆိုတာ ေသေသခ်ာခ်ာ သိလာရေလသည္။ ထိုအခ်ိန္သည္ က်မ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ကေလးေတြပင္ ေက်ာင္းတက္သည့္ အရြယ္သို႕ ေရာက္ေနၾကေလၿပီ။ အလုပ္ခြင္မွာ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သူက ငါးခူဆီျပန္ ခ်က္လာသည္။ က်မကလည္း ငါးခူဆီျပန္ပင္။ မန္က်ည္းေရႏွင့္ခ်က္ၿပီး နံနံပင္၊ ငရုပ္သီးစိမ္းေလး အုပ္ထားတာလည္း အတူတူပင္။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ဟင္းက ပိုစားေကာင္းသည္။ ငါးအတံုးေလးေတြ ခပ္က်စ္က်စ္ႏွင့္ ႏူးအိေနသည္။ က်မခ်က္ထားသည့္ငါးက ဖြယ္တယ္တယ္ႏွင့္ စားရတာ အရသာခ်င္း ကြာေနသည္။ ပါဝင္ပစၥည္းေတြ တူေနၿပီး အေရာင္အဆင္း အနံ႕အရသာ လံုးဝ ကြာျခားေနသည့္အတြက္  သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူဆီက နည္းကို ေမးျမန္းရေလသည္။
သူငယ္ခ်င္းက ဆီသတ္ရာမွာ စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႕ ဆီသတ္ရမည္၊ ငရုပ္သီး၊ ၾကက္သြန္အနီ အျဖဴ ေထာင္းထားတာေတြ နီညိဳေရာင္ သန္းလာၿပီးမွ ဆား၊ နႏြင္း ၊ အရသာမႈန္႕ေတြနဲ႕ နယ္ထားတဲ့ ငါးကို ထဲ့ၿပီး ေမႊ၊ ၿပီးတာနဲ႕ ေရကို တန္းမထဲ့ပဲ၊ ငါးကို တင္းတင္းက်စ္က်စ္ ျဖစ္တဲ့ အထိ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ဆီသတ္ေပးရမည္ လို႕ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာျပမွ က်မက  ငါးကို ခပ္ၾကာၾကာ ဆီမသတ္၊ ထဲ့ၿပီး တစ္ေအာင့္ေန ေရထဲ့ အဲဒီမွာ  ကြာတာသိရေလသည္။ ဒီလိုနဲ႕ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူက တစ္ျခား အသားငါးေတြ ခ်က္တာမွာလည္း စိတ္ရွည္ဖို႕ လိုတဲ့ အေၾကာင္း ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာျပေလသည္။
    " ဒါျဖင့္ ဟင္းခ်က္တာ အႏုပညာပဲေပါ့၊ ဥပမာ- ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ ဆြဲသလိုေပါ့၊ ဒီပံုကိုပဲ လူေတြ ေလးငါးေယာက္ ဝိုင္းဆြဲၾကတယ္၊ ေဆးေရာင္ေတြလည္း အတူတူပဲ ေပးထားတယ္။ ဆြဲတဲ့သူရဲ့ စိတ္ခံစားခ်က္နဲ႕ စုတ္တံ အဖိအေဖာ့ ၊ အေရာင္အတြဲအစပ္ေတြ ကြာသြားၿပီး အရသာ တစ္မ်ိဳးဆီ ထြက္လာတာ၊ ဒီလိုမ်ိဳးလား "
က်မ အေျပာကို သူငယ္ခ်င္းက အျပည့္အဝ ေထာက္ခံေလသည္။
 " ဟုတ္တယ္ သူငယ္ခ်င္း ဟင္းခ်က္တာ အႏုပညာတစ္ရပ္ပဲ၊ စိတ္မပါပဲ ခ်က္တဲ့ဟင္း၊ ၿပီးလြယ္စီးလြယ္ ခ်က္တဲ့ဟင္း၊ အခ်ိန္မရလို႕ ကမန္းကတန္း ခ်က္လိုက္တဲ့ဟင္း နဲ႕ စိတ္လိုလက္ရ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ဂရုတစိုက္ ခ်က္တဲ့ဟင္းက ဟင္းအမ်ိုးအစား တူေပမယ့္ အနံ႕အရသာမွာ သိသိသာသာ ကြာတာပဲ"

                 ထိုအခ်ိန္က စၿပီး ဟင္းခ်က္တိုင္း စိတ္ရွည္ရွည္ထားၿပီး ခ်က္သည့္ အက်င့္ကို စၿပီးရေလသည္။
 တခါတေလ ဆီသတ္ေနရင္း မေစာင့္ႏိုင္ပဲ ငါးေတြကို ပစ္ထဲ့လိုက္ဖို႕ စိတ္ကူးရတိုင္း ထိုသူငယ္ခ်င္းေျပာစကားကို သတိရၿပီး ေခတၱေစာင့္ဆိုင္းသည့္ အက်င့္ရလာေလသည္။
 သိသာလာသည္က က်မရဲ့ အိမ္ဦးနတ္ကပင္ ႏႈတ္မွ ဖြင့္ေျပာလာသည့္ စကားေတြပင္။

" အခုတေလာ အေမႀကီး ခ်က္တဲ့ ဟင္းေတြ စားလို႕ အရသာပိုေကာင္းလာတယ္"
က်မက သူငယ္ခ်င္းရဲ့ ေျပာစကားေတြကို ျပန္ေျပာရံုမက သူငယ္ခ်င္းကို သူ႕ႀကီးေတာ္ အပ်ိဳႀကီးေတြက လက္ထပ္သင္ေပးတာ ျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္း၊ သူ႕ၾကီးေတာ္ အပ်ိဳႀကီးေတြက အသား၊ ငါးကို စၿပီးအတံုးေလးေတြ တံုးကတည္းက လက္ကေလးနဲ႕ တိုင္းၿပီး တုံးတတ္တဲ့ အေၾကာင္း၊ သူတို႕အိမ္မွာ ေမာင္ႏွမ(၅)ေယာက္ ရွိတဲ့ အျပင္၊ ၊အိမ္မွာ ေက်ာင္းလာတက္ေနသည့္ နယ္က တစ္ဝမ္းကြဲ ေမာင္ႏွမက(၂)ေယာက္၊  ႀကီးေတာ္ အပ်ိဳႀကီး(၂)ေယာက္၊ အေဖ၊ အေမ အပါအဝင္ မိသားစု အားလံုး (၁၁) ေယာက္ရွိတဲ့ အတြက္ ဟင္းတံုးကို ေပတံနဲ႕ တိုင္းထားသလား ထင္မွတ္ရေအာင္ ညီညီညာညာ တံုးတတ္ေၾကာင္း၊ တူမေတြက ဟင္းတံုးမညီရင္ လုမွာဆိုးလို႕လားလို႕ စေနာက္တဲ့အခါ  အရြယ္ညီမွ ဆားၿပားႏွံ႕မွာေပါ့လို႕ ျပန္ေျပာတတ္ေၾကာင္း ၊ ဒီလို ၾကီးေတာ္ေတြနဲ႕ အတူ လက္ထပ္သင္ယူခဲ့တဲ့ အတြက္ သူဟာ ဟင္းကို စနစ္တက် ခ်က္တတ္တာ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေတြ ေျပာျပမိေလသည္။

            ဒါတင္မက ဟင္းခ်က္ေကာင္းတာ၊ ဟင္းကို စားခ်င္စဖြယ္ ျဖစ္ေအာင္ ခ်က္ႏိုင္တာကိုပါ သူငယ္ခ်င္းထံမွ ရေလသည္။ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူက တပတ္မွာ တစ္ၾကိမ္ သူ႕ေမြးရက္မွာ သတ္သတ္လြတ္စားသည္။ သူစားသည္႕ သတ္သတ္လြတ္ဟင္းမ်ားမွာ အင္မတန္ကို အရသာရွိလွေပရာ ခ်က္နည္းေမးၿပီး ကိုယ့္အိမ္မွာ ျပန္ခ်က္စားရာတြင္ တစ္အိမ္သားလံုး ႀကိဳက္သည္ဆို၍ မၾကာခဏ ခ်က္စားျဖစ္ေလသည္။
ပိႏၷဲသီးကို အသားဟင္းခ်က္သလို  မဆလာအုပ္ၿပီး ခ်က္လာပါက ၾကက္သားဟင္းတမွ် အရသာ ရွိလွသည္။ ပဲျပားကိုလည္း ထိုနည္းအတိုင္း နံနံပင္ ငရုပ္သီးစိမ္းေလးအုပ္၍ တစ္ဖံု၊ တို႕ဟူးကို ၾကက္သြန္အျဖဴ အနီ ဂ်င္း ငရုပ္သီးတို႕ျဖင့္ ဆီသတ္၍ နံနံပင္ ငရုပ္သီးစိမ္း အုပ္ကာ ဆီက်န္ေရက်န္ ခ်က္တာက တမ်ိဳး ၊ ရံုးပတီသီးကို လံုးဝမခၽြဲေစပဲ  ဆီက်န္ေရက်န္ ခ်က္တာမ်ိဳး စသျဖင့္ တန္ဖိုးနည္းနည္းျဖင့္ စားခ်င့္စဖြယ္ ျဖစ္ယံုမက ခံတြင္းၿမိန္ေစေလရာ သူ႕ဟင္းခြက္သည္ ဝိုင္းဖြဲ႕စားေနသည့္ သူမ်ားအၾကား လက္မလည္ေပ။ တစ္ခါတေလ သူကိုယ္တိုင္ေတာင္ ဝေအာင္ စားရရဲ့လားမသိ။ သူကေတာ့ ဒီလို ဟင္းမ်ိဳးေတြဆို ပိုပိုသာသာ ထဲ့လာေပးတတ္ေလသည္။
က်မအတြက္ကျဖင့္ ခ်က္နည္းေမးၿပီး မွတ္ရတာ အလုပ္တစ္ခုပင္။ အာလူးကို ငရုပ္သီးစိမ္းေထာင္းၿပီးထဲ့ကာ မွ်စ္ႏွင့္ ခ်က္သည့္ ခပ္စပ္စပ္ ဟင္းကလည္း ဆီလံုးဝ မပါပဲ စားေကာင္းလွေပသည္။ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သူရဲ့ ဟင္းေတြကို တစ္ေန႕တစ္မ်ိဳး မရိုးေအာင္ စားဖူးရာက ဟင္းဆိုရာမွာ သားႀကီး ငါးႀကီးကိုမွ မဟုတ္ပဲ စားေကာင္းေအာင္ ခ်က္တတ္ပါက ဟင္းေကာင္း ခ်ည္းပါလားဟု သိလာရေလေတာ့သည္။
 ဟင္းခ်က္တတ္သည္၊ ဟင္းကို ကၽြမ္းက်င္စြာ စီမံခန္႕ခြဲၿပီး ခ်က္ျပဳတ္ႏိုင္သည္ ဆိုတာကို တျဖည္းျဖည္း သိလာေတာ့မွ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဟင္းခ်က္ေကာင္းဖို႕ အေတာ္လိုေသးပါလား၊ ဟင္းကို ခ်က္တတ္ရံုသာ ခ်က္တတ္တာပါလားလို႕ ပိုသိလာရေတာ့သည္။ ထိုသူငယ္ခ်င္းရဲ့ ေက်းဇူးျဖင့္ တျဖည္းျဖည္း ဟင္းကို သမရိုးက် ခ်က္ရာမွ ေထြလီကာလီ ခ်က္တတ္သည့္ အဆင့္သို႕ ေရာက္လာသည္။ က်မ စမ္းသပ္ခ်က္လာသည့္ ဟင္း( ဒီဟင္းအမ်ိဳးအမည္ေတြက သူငယ္ခ်င္းခ်က္လာဖူးသည့္ ဟင္းေတြပါပဲ) ကို သူငယ္ခ်င္းက အကဲျဖတ္ေပးေလသည္။  ၾကက္သြန္ညက္ဖို႕ နဲနဲလိုသြားတယ္၊ ဆီသတ္တာ ဆီသိပ္မက်က္ခင္ ထဲ့လိုက္တယ္ဆိုတာကတမ်ိဳး၊ မန္က်ီးရည္ထဲ့တာ နဲနဲေစာသြားတယ္မွလား၊ ဟင္းရည္ကို ဆူတာနဲ႕ ခ်လိုက္တယ္မွလား စသျဖင့္ အတတ္ေျပာႏိုင္ေလသည္။ ဒီေန႕ဟင္းခ်က္တာ ကမန္းကတန္း ခ်က္လာတာဆိုတာက အစ ေျပာႏိုင္ေလရာ သူငယ္ခ်င္းဆီက လိုအပ္ခ်က္ေတြ ထပ္မံ မွတ္သားရျပန္သည္။
          သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူထံက ဟင္းခ်က္နည္းတရား သာမက ဟင္းက်န္ကို အသံုးျပဳနည္းပါ ထပ္ဆင့္ရလာေလသည္။
တစ္ရက္မွာေတာ့ သူက ဟင္းတစ္မ်ိဳးခ်က္လာရာ ခါတိုင္းႏွင့္မတူ  အနံ႕အရသာကပါ ေလးေလးနက္နက္ျဖင့္ အင္မတန္ စားေကာင္းလွသည္။

" ဒီဟင္းက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြမွာ အၿမဲ စားရတယ္"

လို႕ သူ႕အေျပာေၾကာင့္" ဟင္းေလး" ဆိုတာ သိရေလသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕အရပ္မွာေတာ့ ဟင္းေပါင္း လို႕ ေခၚသည္တဲ့။
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ဒီဟင္းေလးဟင္း စားရတာ မဆန္းေပမယ့္ သူတို႕ခ်က္လာတာကေတာ့ ဆန္းေနသလိုပင္။ သူက ဆက္ေျပာေသးသည္။ ဒါ ေခၽြတာေရး ဟင္းလို႕ သူတို႕ အိမ္မွာ ေခၚသတဲ့။ ဒီဟင္းခ်က္တဲ့ ေန႕မွာ ဟင္းခ်က္စရာဖိုး ကုန္မယ့္ပိုက္ဆံ မကုန္တဲ့ အတြက္ အဲဒါကို စုတယ္။ တစ္ႏွစ္တခါ စုထားတာ ထုတ္လိုက္ရင္ ေရႊငါးမူးသား ရတယ္။ အံ့ဩသြားတဲ့ က်မကို သူက အမွန္တကယ္ ျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္းနဲ႕ သူ႕ႀကီးေတာ္ေတြက တစ္ႏွစ္တစ္ခါ တူမေတြကို တစ္ေယာက္တလွည့္ ဆြဲႀကိဳး၊ ဒါမွမဟုတ္ လက္ေကာက္ တလွည့္စီ လုပ္ေပးတဲ့အေၾကာင္း။ သူ႕အေဖရဲ့ ဝန္ထမ္းလခနဲ႕ ေရႊဝယ္ဝတ္ဖို႕ မလြယ္ေၾကာင္း၊ ဒါဟာ လႊင့္ပစ္မယ့္ ထဲက ေရႊျဖစ္လာတာျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပေလသည္။ ဟင္းက်န္ပါက ဖိုးကနဲဖတ္ကနည္း လႊင့္ပစ္တတ္သည့္ က်မမွာ အတုယူစရာေတြ ရလာေလသည္။

" ဝက္သားဟင္း ခ်က္ေတာ့ အဆီတို႕ဘာတို႕ အိမ္ကလူေတြက သိပ္မစားေတာ့ အဆီတံုးေတြ က်န္တယ္၊ အဲဒါ ေျခာက္ေနေအာင္ေႏႊးၿပီး သိမ္းထားလိုက္တယ္၊ ေနာက္ရက္က် ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္က်န္တယ္ အဲလိုပဲ ေျခာက္ေနေအာင္ ျပန္ေႏႊးၿပီး သိမ္းထားတယ္၊ မွ်စ္နဲ႕ပဲျပဳတ္ေၾကာ္တာက်န္မယ္၊
  ေဟာ ေနာက္ရက္ ေနာက္ရက္ က်န္တဲ့ ဟင္းေတြ သိမ္းထားၿပီး တစ္ရက္လဲေရာက္ေရာ အကုန္စုၿပီး ႀကိဳလိုက္တာ အရသာရွိတဲ့ ဟင္းတစ္ခြက္ရတာေပါ့"

ဟင္းခ်က္တယ္ ဆိုတာကို တျဖည္းျဖည္း ပညာေတြ ရလာေလသည္။ တခါတေလ ဘာလေခ်ာင္ေၾကာ္ ေၾကာ္လာရာ သူငယ္ခ်င္းက ဒီဘာလေခ်ာင္ေၾကာ္က မေန႕က ဆင္းသက္လာတာဟု ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေျပာျပတတ္ေလသည္။
 မွန္သည္။ မေန႕က ငါးၾကင္းဆီျပန္ ခ်က္လာတာ မွတ္မိေလသည္။
ထိုငါးၾကင္းဟင္း က်န္ေနရာ ငါးအတံုးေတြကို ခပ္ယူၿပီး အသားႏႊင္ကာ ေျခာက္ေအာင္ျပန္လွိမ့္၊ ၾကက္သြန္အနီပါးပါးလွီး၊ အျဖဴ ပါးပါးလွီးကာ ၾကြပ္ေနေအာင္ေၾကာ္၊ ငါးအသားႏႊင္တာထဲ့ ငရုပ္သီးခြဲႀကမ္းမႈန္႕ငံျပာရည္
စတာေတြ ထဲ့ေၾကာ္လိုက္ရာ ဘာလေခ်ာင္ေၾကာ္ ရလာသည္။ ကန္စြန္းရြက္ခ်ဥ္ေရဟင္း တစ္ခြက္ ခ်က္ရံုမွ်ျဖင့္ တစ္ရက္စာ ဟင္းတစ္ခြက္ ရလာေလသည္။
တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း ထိုသို႕ ငါးပဲ က်န္က်န္၊ ဝက္သား အသားပဲက်န္က်န္ အသားေလးေတြ ႏႊင္ထားတာကို ခရမ္းခ်ဥ္သီးနွင့္ ငါးငပိခ်က္လိုမ်ိဳး ၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီး ငါးပိခ်က္လိုမ်ိဳး ခ်က္လာကာ ဒီလိုေလးလဲ ခ်က္လို႕ရတယ္ စသျဖင့္ ေျပာျပေလသည္။
             သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သူက က်မကို ေစတနာ အျပည့္ျဖင့္ မညီးမညူ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေျပာျပတာေတြကို မွတ္သာထားၿပီး တကယ္တန္းက် အျပည့္အဝ လိုက္မလုပ္ႏိုင္ေသး။ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူကလဲ အားမလို အားမရျဖစ္နွင့္ ကာလအတန္ၾကာခဲ့ေလသည္။ အေၾကာင္းကေတာ့ ကေလး(၃)ေယာက္၊ အလုပ္တစ္ဖက္နွင့္ ကမန္းကတန္း ေတြကမ်ားေန၍ပဲ ျဖစ္ေလသည္။
သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ဟင္းခ်က္လာတိုင္း လိုအပ္ခ်က္ေတြကို ေျပာျပၿမဲ၊ က်မကလည္း ရယ္က်ဲက်ဲႏွင့္ နားေထာင္ၿမဲ၊
 ညဖက္ဂ်ဴတီဆင္းၿပီး ျပန္လာပါက ေျခလက္ေဆး အိပ္ယာတန္းဝင္၊ မီးဖိုေခ်ာင္ကို ေယာင္လို႕ေတာင္လွည့္မၾကည့္၊ မနက္က်မွ အုပ္ေဆာင္းေအာက္မွာ ဟင္းေတြ အသားေတြ ငါးေတြ က်န္ေနတာေတြ႕ရေတာ့ ဘာမွ လုပ္မရ။ ညထဲက သိပါက ေႏႊးတန္တာေႏႊးလိုက္လွ်င္ မနက္ကို အေရာအေႏွာ လုပ္လို႕ ရတာေတြ ရွိတာ ေတြ႕ရေလသည္။ ဝက္သားေတြ က်န္ေနတာ ပဲသီးေလးနဲ႕ ေရာကာ ေၾကာ္လိုက္လွ်င္ ဆီလဲအကုန္ သက္သာ ၊ ဟင္းတစ္ခြက္လဲ ခပ္ျမန္ျမန္ရေပမည္။ ဒါေပမယ့္ မရေတာ့၊ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူဆိုပါက ၾကာဇံေၾကာ္ ဒါမွမဟုတ္ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ ျဖစ္လာေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ေပမည္။ သူက သူ႕ႀကီးေတာ္ေတြလို  အပ်ိဳႀကီးတစ္ေယာက္လဲ ျဖစ္ေနေလသည္။
           ဟင္းခ်က္ေကာင္းသူ တစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႕ သဘာဝေလာကႀကီးက က်မကို တြန္းပို႕ လိုက္သည္လား မေျပာတတ္။
ဟင္းကို စနစ္တက် ခ်က္နည္း။ ေခၽြတာေရး ခ်က္နည္း ဟင္းက်န္ မၿပဳန္းတီးေအာင္ ခ်က္နည္း တစ္နည္းအားျဖင့္ ဟင္းပြားနည္းေတြ သိေနေပမယ့္ အေျခအေနမေပးတဲ့ အတြက္ ေတာ္ရိေလ်ာ္ရိ ေနရာက ဒီအလုပ္ကို အာရုဏ္စူးစိုက္ လုပ္ဖို႕ရာ အေၾကာင္းေတြ ဖန္လာေလေတာ့သည္။
အတိုခ်ဳန္းေျပာရရလွ်င္ျဖင့္ အစိုးရဝန္ထမ္းဘဝက ႏႈတ္ထြက္ဖို႕ အေၾကာင္းေတြ ဖန္လာၿပီး မီးဖိုေခ်ာင္နဲ႕ အိမ္ေထာင္ထိမ္းသိမ္းေရး ဘဝကို ဒိုင္ဗင္ပစ္ၿပီး ေရာက္သြားရေလေတာ့သည္။ ေပ်ာ္ရာမွ မေနရ ေတာ္ရာမွာေနရ ဆိုသည့္အတိုင္း  ေရာက္သည့္ေနရာမွာ အရင္လို ကမန္းကတန္း ခ်က္ရ ျပုတ္ရတာမ်ိဳး မဟုတ္ေတာ့ပဲ မီးဖိုေခ်ာင္မွာ ေအးေအးေဆးေဆး စိတ္တိုင္းက် အခ်ိန္ျပည့္ လုပ္ခြင့္ရလာသည့္အခါ  အေပၚမွာ ေျပာခဲ့သလို ဟင္းခ်က္ေကာင္းတယ္ ၊ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ခ်က္တတ္တယ္ ဆိုတဲ့ ဂုဏ္ထူးဝိေသသေတြ ရလာေလေတာ့သည္။
 တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို  ျပန္စစ္ၾကည့္ေတာ့ ဟင္းခ်က္တာ ဒီပံုစံပင္၊ အမဲသား၊ ဝက္သား၊ ၾကက္သား ဟင္းခ်က္တာ တစ္ပံုစံထဲပင္၊ လက္ရာေတြက အမ်ားသူငါ အိမ္ရွင္မေတြ ဒိတိုင္းခ်က္ၾကတာပဲ ျဖစ္သည္။ အခ်ိုဳခ်က္နည္း၊ အစပ္ခ်က္နည္း အစံုအစံု ခ်က္တတ္ၾကတာပင္။  အခ်ိန္ေပးၿပီး စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ခ်က္တာသာ ကြာတာပဲ ျဖစ္သည္။
            က်မ ခ်က္တာကို စားေကာင္းသည္လို႕ အမ်ားဆံုးခ်ီးမြမ္းၾကတာက ဟင္းမ်ား မဟုတ္ ဟင္းပြားေတြကိုသာ ျဖစ္တာ ေတြ႕ရေလသည္။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဟင္းမ်ားတင္မက ဟင္းပြားမ်ားကို ခ်က္တတ္လာသည္။ ငါးဟင္းေတြ က်န္ေနပါက အသားကို ဘာလေခ်ာင္ေၾကာ္၊ ေခါင္းကို ခ်ည္ရည္ဟင္း ခ်က္တတ္ေလၿပီ။ မိုးမခ်ုပ္မီ ထမင္းက်န္ေနသလား၊ ဟင္းက ဘာေတြ က်န္သလဲ စိစစ္ရင္း ေနာက္ေန႕အတြက္ အနည္းဆံုး ဟင္းတစ္ခြက္၊ ရံဖန္ရံခါ ဟင္းႏွစ္မ်ိဳးေလာက္ တခါတရံ ဟင္းစားထပ္ထုတ္ရန္မလို သည္အထိ ခ်က္တတ္လာေလသည္။
        အဲဒီလို  ဟင္းတစ္ခြက္မွ ဟင္းနွစ္ခြက္၊ ဟင္းႏွစ္ခြက္က ဟင္းေလးခြက္ စသျဖင့္   ဟင္းပြားေတြ ျဖစ္ေအာင္ ခ်က္လာျဖစ္တဲ့အခါ   မဆီမဆိုင္ ဘုရင္တပါးကို သတိရမိေလသည္။
ပုဂံေခတ္က နရသီဟပေတ့မင္းဆိုတာ ရွိေလသည္။ ထိုဘုရင္ ပြဲေတာ္တည္ပါက ဟင္းပြဲ(၃၀၀) ျဖင့္ ပြဲေတာ္တည္သည္လို႕ ဖတ္ရဖူးသည္။ ထိုဟင္းပြဲ(၃၀၀)ကို စားေတာ္ကဲ တို႕က ေန႕တိုင္းခ်က္ေပးရသည္လား၊ ဟင္းပြဲ( ၃၀၀) ရေအာင္ ဘယ္လို စီမံခ်က္ၿပဳတ္ပါလိမ့္ ဆိုသည့္ အေတြးေတြ ေတြးမိရာက  တစ္စံုတစ္ခုကို ျဖတ္ကနဲ သတိရမိေလသည္။
ဘုရင္ စားမည့္ ထမင္းဝိုင္းမွာ ကိုယ္ေတြ သာမာန္လူေတြ စားသလို ဟင္း(၂)မ်ိုး (၃) မ်ိဳးထက္မက တာေတာ့ ေသခ်ာသည္။ ကိုယ့္အိမ္မွာက ယေန႕ခ်က္တာက အရည္ေသာက္တစ္ခြက္၊ အသားဟင္းဆီျပန္တစ္ခြက္၊ အရြက္ေၾကာ္၊ ငါးပိတို႕စရာႏွင့္ဆိုပါက (၃)မ်ိဳးခန္႕ ရွိေနၿပီး မေန႕က ငါးဖယ္ငါးဆုပ္ဆီျပန္ ျပန္ေႏႊးတာရယ္၊ ဘာလေခ်ာင္ေၾကာ္ရယ္၊ ပုလင္းထဲက သရက္သီးသနပ္ကေလး ထုတ္ၿပီးထဲ့တာရယ္ ေပါင္းရင္ေတာင္ တစ္ခါတေလ ငါးမ်ိဳး ေျခာက္မ်ိဳး ျဖစ္သြားတတ္ေသးေတာ့ ဘုရင္က မူလ ဟင္းခြက္ (၂၀) ခန္႕ စခ်က္တာ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ထိုဟင္းခြက္မ်ားကို ဘုရင္သည္လည္း လူတစ္ေယာက္ေပမို႕ အားလံုးကုန္ေအာင္ စားႏိုင္မည္ မဟုတ္၊ က်န္တာ ရွိမွာပင္။ ဘုရင့္ ပြဲေတာ္က်ကို စားရသည့္ မင္းမႈထမ္းေတြ ရွိသည္လို႕ေတာ့ ၾကားဖူး ဖတ္ဖူးသည္။ ဒါကလဲ ဘုရင္က သူပြဲေတာ္တည္အၿပီးမွာ သတိတရျဖင့္

"  ငါကိုယ္ေတာ္ျမတ္ရဲ့ ဒီေန႕ပြဲေတာ္က်ကို ေမာင္မင္း ဘယ္သူ႕ကို ေပးသနားေစ"

လို႕ အမိန္႕ေတာ္ခ်မွ စားေတာ္ကဲေတြက ေပးရဲမွာပင္။ ဘုရင္က ေန႕တိုင္း သူစားေတာ္ေခၚၿပီးတိုင္း ပြဲေတာ္က်ကို သတိရေနမွာမဟုတ္၊ ဒီေန႕ ငါကိုယ္ေတာ္ျမတ္ စားၿပီးသားကို ဘယ္သူ႕စြန္႕ေပးရမလဲ အၿမဲ ေတြးေနမွာမဟုတ္။ ဘုရင္ဆိုသည္က တိုင္းေရးျပည္ေရး စီမံခန္႕ခြဲရတာ မ်ားျပားလွသည့္အျပင္ သူ႕လက္ထက္မွာ ျပည္ပ က်ဴးေက်ာ္ တရုတ္ေတြ ရန္က မေသးလွ။ ဒီၾကားထဲ အမတ္ႀကီး ရာဇသႀကၤန္ကို အမ်က္ေတာ္ရွၿပီး ဒလသို႕ ပို႕ထားသည့္ အခ်ိန္မွာ နိုင္ငံတဝန္း ဆူပူ ပုန္ကန္မႈေတြကလည္း တလၾကမ္းျဖစ္ေနေသးသည္။ မိဖုရား ေစာလံုကို က်ီစယ္ၿပီး ေရပက္မိတာကို မိဖုရားက အညိႈးထားၿပီး ဟင္းပြဲကို အဆိပ္ခပ္ရာ ဘုရင္က မစားမိေပမယ့္ အမ်က္ရွကာ မိဖုရားေစာလံုကို တံက်င္လွ်ိဳၿပီး မီးရိႈ႕သတ္ေစရာမွ မိဖုရားႀကီးအေပၚ အခ်စ္ႀကီး၍ အမ်က္ႀကီးမိသည္ကို ခံစားေနရတာေတြလည္ ရွိေနေသးသည္။ ဒီလို ကိစၥမ်ားေျမာင္ေတြ အၾကားမွာ သူစားၿပီးသား အက်န္ကို ေန႕စဥ္ စီမံခန္႕ခြဲ ေနလိမ့္မည္မဟုတ္၊ ဒီေတာ့ က်န္သည့္ ဟင္းပြဲေတြကို စားေတာ္ကဲေတြက ဘုရင့္အမိန္႕ တစ္စံုတစ္ရာ မရမခ်င္း စားရဲမွာ မဟုတ္သလို ေပးပစ္ သြန္ပစ္မွာလဲ မဟုတ္၊ ထိုဟင္းေတြကို ေႏႊးတန္တာ ေႏႊး၊ ေနာက္ရက္မွာ ေရာတန္တာေရာ၊ ေပါင္းသင့္တာေပါင္းရာက ဟင္းအမ်ိဳးအမည္ေတြ ထပ္ထပ္ၿပီး မ်ားလာကာ ဟင္းေတြ ပြားမ်ားလာတာ ျဖစ္မည္။ ေနာက္ရက္မွာ (၂၀)က (၄၀) ၊ ထိုမွ တစ္ဖန္ (၄၀)မွ (၆၀) ဟင္းပြဲေတြ ပြားမ်ားလာတာ ျဖစ္မည္။ ဟင္းေတြ မ်ားလာပါက ဘုရင္က သတိထားမိၿပီး ေမးခ်င္လဲ ေမးနိုင္တာပင္၊ ဒါေပမယ့္ ဘုရင္ေတြရဲ့ ထံုးစံအရ မင္းခ်င္းေတြက
" ဘုန္းေတာ္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးတို႕ ဘယ္ပံုဘယ္နည္း ခ်က္ႏိုင္ပါတယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ဘုန္းေတာ္ေၾကာင့္ ဟင္းပြဲမ်ား (၃၀၀) ျပည့္ေအာင္  အသားေတြ ငါးေတြ ဆက္သလာတာေတြ ရွိတဲ့အတြက္ ဟင္းပြဲေတြ အရံသင့္ ခ်က္ႏိုင္ပါတယ္"
 စသျဖင့္ ေၿမွာက္ထား ေလွ်ာက္ထား ၾကတာလဲ မလြဲဧကန္ ရွိႏိုင္တာပင္။
နရသီဟပေတ့မင္းရဲ့ နန္းသက္က ရာဇဝင္ေတြထဲမွာ (၃၃) နွစ္ရွိသည္လို႕ ဆိုထားေလရာ ထို(၃၃)ႏွစ္အတြင္း ဟင္းေတြမထပ္ေအာင္ ေရာေနွာ ခ်က္ရမည္မွာ မလြဲသလို ဟင္းေတြ ပြားလိုက္တာေရာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလား၊ အဲဒီလို ျဖစ္ႏိုင္တာကို ရာဇဝင္ထဲမွာေတာ့ ရွာလို႕ မေတြ႕ႏိုင္ေသး၊ နရသီဟပေတ့မင္းက ပြဲေတာ္တည္ရာမွာ ဟင္းပြဲ(၃၀၀) ျပည့္မွ ပြဲေတာ္တည္တတ္တာကိုေတာ့ ရာဇဝင္မွာ မွတ္တမ္းေတြ ေရးထိုးထား၍ သိရွိ ၾကေလသည္။
       က်မသည္ ဟင္းႏွစ္မ်ိဳးခန္႕ ခ်က္ထားရာက ေနာက္ရက္ေနာက္ရက္ေတြမွာ ဟင္းအမယ္ေတြ ထပ္တိုးေအာင္ ခ်က္လာႏိုင္သည့္အခါ မဆီမဆိုင္ ပုဂံေခတ္က နရသီဟပေတ့မင္း ပြဲေတာ္တည္သည့္ ဟင္းပြဲ(၃၀၀) ကို သတိရမိသြားေလရာမွ    အဲဒီဟင္းေတြက " ဟင္းပြဲဆိုေပမယ့္ ဟင္းပြားေတြလဲ ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ" ဆိုတဲ့ အေတြးကို ေတြးျဖစ္ေအာင္ ေတြးမိေလသည္။
                                                                                                                                              ခိုင္ခိုင္ေစာလြင္
                                                                                                                               သရုပ္ေဖၚပန္းခ်ီ ေဒါက္တာ စန္းျမင္႔