က်င့္ဝတ္ႏွင့္ တာဝန္အႀကား တြယ္ကပ္ေခါင္းပံုျဖတ္ေနေသာ အဓမၼေစခိုင္းမႈ ( ေကာင္းကင္အႏုရသ မဂဇင္းမွ)

တူညီေသာဘဝမ်ား
                      ျပည္တြင္းက ပုဂၢလိကမီဒီယာတခုမွ အလုပ္ထြက္လာသည့္  လူငယ္တေယာက္ကို လခေကာင္းရဲ့သားနဲ႕ ဘာလို႕ အလုပ္ေျပာင္းလိုက္ရသလဲ ေမးလိုက္ရာ  သူ႕အေျဖက မဆန္းေပမယ့္ စိတ္ဝင္စားစရာ အျဖစ္ေတြ ၾကားရေလသည္။  သူလုပ္ခဲ့တဲ့ မီဒီယာ ပိုင္ရွင္က ျမန္မာျပည္ရဲ့ ထိပ္းသီး ခရိုနီတဦး ျဖစ္ပါသတဲ့။ သူတို႕ရဲ့ မိသားစု သာေရးနာေရး အလႈရွိပါက ဝန္ထမ္းေတြကို ေနရာမေရြး ေခၚၿပီး ခိုင္းပါသတဲ့၊ အထူးသျဖင့္ ရိုက္ကူးေရး လုပ္ရတဲ့ သူတို႕လို ကင္မရာသမားေတြဆို အခ်ိန္အခါ မေရြး လိုက္လုပ္ေပးရပါတယ္တဲ့။ ပင္မအလုပ္တာဝန္ေတြနဲ႕ ပင္ပန္းလြန္းလို႕ အနားယူခ်င္ေပမယ့္ သူေဌးရဲ့ မိသားစု ကိစၥေတြပါ နားရမယ့္ရက္ မနားရပဲ လုပ္ရပါတယ္တဲ့၊ ဒါတင္မက ခရိုနီမိသားစုရဲ့ ပြဲေတြ ရိုက္ဖို႕ ေခၚရင္ အဝတ္အစားကိုပါ ဘယ္လို ဝတ္လာခဲ့ပါဆိုတာ ပါသတဲ့၊ တခါကေတာ့ ေယာဂီအညိဳ ပုဆိုး နဲ႕ ရွပ္ပ္ အက် ၤ ီအျဖဴေရာင္ ဝတ္လာဖို႕ ညႊန္ၾကားတာမွာ ဝန္ထမ္းတေယာက္က သူ႕မွာ ေယာဂီပုဆိုး မရွိတဲ့အတြက္ အက်ၤ ီကိုေတာ့ အျဖဴေရာင္ ဝတ္လာေပမယ့္  ဒဏ္တပ္ေၾကာင္း၊ အလုပ္ခ်ိန္မဟုတ္ပဲ လာလုပ္ေပးရတာေတာင္  လခထုတ္ေတာ့ ဒဏ္တပ္တယ္ဆိုကာ လစာထဲက  အျဖတ္ခံရေၾကာင္း ၾကားရေလသည္။  သူလဲ ၾကာေတာ့ ကိုယ္ဝါသနာပါလို႕ လုပ္ေနေပမယ့္ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာနဲ႕ ပငိမအလုပ္ ခြဲျခား မသိ ၊ ေရာေထြးေနတဲ့ ဒီပံုစံကို မႀကိဳက္လို႕ အလုပ္က ထြက္လိုက္တဲ့ အေၾကာင္း သိရေလသည္။ 

                     ဒီပံုစံမ်ိဳးေတြ အျမစ္တြယ္ေနတာ ၾကာလွေျခၿပီ။ အရင္းစစ္ပါက ဒီလို ပံုစံ ဒီလို အေနအထားေတြ ေရာက္ေအာင္ မ်ိဳးေစ့ခ်ေပးသူမွာ အစိုးရသာ ျဖစ္ေလသည္။ စာေရးသူရဲ့ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သူ အလယ္တန္းျပ ဆရာမတေယာက္ လခေတြ တိုးၿပီးကာမွ အလုပ္မွ ထြက္လိုက္ရသည္။ သူ႕ခင္ပြန္းက ေနျပည္ေတာ္ စာရင္းရံုးက ဝန္ထမ္း၊ သားေတြ သမီးေတြက ရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းတက္ေနရသည္။ သူကိုယ္တိုင္ ေနျပည္ေတာ္ကို လိုက္ေျပာင္းပါက ရေသာ္လည္း အိမ္က ရန္ကုန္မွာ အေျခက်ေနၿပီ။ ပင္စင္ယူလွ်င္ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ ျပန္ေနရမွာမို႕ ရန္ကုန္ကေနမခြာပဲ ေနလိုက္သည္။ ေတာ္ၾကာ ေနျပည္ေတာ္ကို လိုက္ေျပာင္းၿပီးပါမွ  ခင္ပြန္းျဖစ္သူ ရန္ကုန္ကို ျပန္ေျပာင္းရခ်ိန္ သူက ျပန္ေျပာင္းမရလွ်င္ ကိုးလို႕ကန္႕လန္႕ျဖစ္မွာလဲ စိုးေလသည္။ ပညာေရး႒ာနက ဆရာမေတြ  ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေပၚကို ျပန္ေျပာင္းရတာ မလြယ္မွန္း သူလဲ သိထားေလသည္။  သီတင္းကၽြတ္ေက်ာင္းပိတ္ရက္၊ ဒီဇင္ဘာေက်ာင္းပိတ္ရက္၊ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ ေနျပည္ေတာ္သို႕ သြားေနမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ရာ တကယ္တန္းက် မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့။ 
၁၉၉၀ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္းကာလ မွာ ဆရာ/ ဆရာမေတြ အတြက္ ယခင္ကလို အားလပ္ရက္ ေက်ာင္းရက္ရွည္ ပိတ္ရက္ကို တရားဝင္ ပိတ္ေသာ္လည္း တရားဝင္ ခံစားခြင့္ မရွိေတာ့ေပ။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ တပတ္မွာ ဘယ္ေန႕ ေက်ာင္းမွာ လံုျခံုေရး ဂ်ဴတီက်သည္။ အလုပ္မ်ိဳးစံု တာဝန္ခ်သည္။ နာမည္သာခံေပမယ့္ တကယ္တန္းက်  နားရက္မရ။ ယခင္က ေက်ာင္းဆရာ/ ဆရာမေတြက တႏွစ္ပတ္လံုး စာသင္ရတာရယ္၊ ခြင့္ခံစားခ်က္ေတြက အျခားဝန္ထမ္းမ်ားႏွင့္ မတူသည့္အခ်က္ရယ္ေတြေၾကာင့္ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ လြတ္လပ္စြာ ေနခြင့္ ရေလသည္။ ဆရာမေတြ အားေနသားပဲ ဆိုသည့္ အေျပာျဖင့္ နာမည္ႀကီး အတြင္းေရးမႈး(၁) လက္ထက္မွ အစၿပဳကာ ေက်ာင္းဆရာ/ ဆရာမေတြကို နားခြင့္မျပဳေတာ့ေပ။ တရားဝင္ ေက်ာင္းတက္ရက္လို႕လည္း ေၾကညာတာမဟုတ္ပဲ ေက်ာင္းကို ေႏြရာသီ ပိတ္ရက္ေတြမွာ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ သြားေနရေလသည္။ 
အဆိုပါ ေက်ာင္းဆရာမလည္း ေနာက္ဆံုး အလုပ္မွ ထြက္လိုက္ရေလသည္။ 
                 တန္ရာတန္ေၾကး ေပးၿပီး ခိုင္းထားတာပဲ တန္ေအာင္ ခိုင္းမည္ ဆိုသည့္ အျမင္မ်ိဳး စတင္ခဲ့သည္မွာ စစ္အစိုးရ လက္ထက္က သေႏတည္ခဲ့ဟန္တူသည္။ တဖက္ကၾကည့္ပါက အဓမၼေစခိုင္းမႈ ျဖစ္သည္။ လုပ္အားေခါင္းပံုျဖတ္မႈေတြ ျဖစ္သည္။ 

အဓမၼခိုင္းေစမႈအစ 

             စာေရးသူမွတ္မိသေလာက္ ၁၉၇၀ခုနွစ္ ဝန္းက်င္မွာ ေပၚတာ ဆြဲသည္ ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို ၾကားဖူးေလသည္။ ထိုအခ်ိန္က ငယ္ေသးသည့္အျပင္ အိမ္မွာက အရြယ္ေကာင္း ေယက် ၤားဆိုပါက အေဖ တေယာက္သာရွိသည္။ ၿပီးေတာ့ အေဖက ဝန္ထမ္းဆိုေတာ့ စိတ္နဲနဲေအးရသည္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေန႕က ဘယ္ေနရာမွာ ေပၚတာဆြဲလို႕ ဘယ္သူေတြ ဘယ္သူ႕သားသမီးေတြ  ပါသြားတယ္ ဆိုတာမ်ိဳးကို ၾကားဖူးေနၾကျဖစ္သည္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေပၚတာဆြဲတယ္ဆိုတာကို ၾကားသာ ၾကားဖူးခဲ့သည္။ ေနာက္ပိုင္း နယ္ၿမိဳ႕ေတြနဲ႕ နယ္စပ္ေဒသက လူေတြ ေျပာျပမွ ေပၚတာ အဆြဲခံရသည့္ လူေတြရဲ့ ဆိုး၇ြားလွသည့္ ဘဝအေတြ႕အႀကံဳကို သိရေလသည္။ ရုပ္ရွင္ရံု ညပြဲအၿပီး ပိတ္ၿပီး ဖမ္းကာ ေခၚသြားတာမ်ိဳး၊ ညဘက္ သန္းေခါင္သန္းလြဲ အျပင္ကအျပန္ လမ္းမွာ ေခၚသြားတာေတြ၊ ဘယ္ေရာက္သြားမွန္းမသိ မိသားစုလဲ ဘယ္ရွာရမွန္းမသိ ျဖစ္ခဲ့တာေတြ အမ်ားႀကီးပင္။ စာေရးသူတို႕ မိသားစု အဖြားေတြဆီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ အလည္သြားဖို႕ မီးရထားလက္မွတ္ သြားဝယ္လွ်င္ မနက္အေစာ (၂)နာရီေလာက္ ကတည္းက တန္းစီ ေစာင့္ရသည္။ ထိုသို႕ မနက္ေစာေစာ ထသြားရပါက ဦးေလးေတြ အကိုေတြ မွတ္ပံုတင္၊ ေက်ာင္းသားကဒ္ အစံုယူသြားရတာ မွတ္မိသည္။ အကိုေတြ ေမာင္ေတြ အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ အေမက ည(၈)နာ၇ီ မထိုးခင္ အိမ္အေရာက္ျပန္ဖို႕ မွာရသည္။ ည(၈)နာရီ ဆိုပါက အားလံုး တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနၿပီ။ ဒါကရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ဆင္ေျခဖံုး ျမိဳ႕သစ္မွာျဖစ္သည္။  ထိုအခ်ိန္ အျပင္ထြက္သူသည္ ေပၚတာဆြဲသူႏွင့္ေတြ႕က ပါေလၿပီ။ စာေရးသူ ထိုအခ်ိန္က စဥ္းစားသည္။ ေရွ႕တန္း စစ္တိုက္ထြက္တာ လက္နက္သယ္ဖို႕ ရိကၡာသယ္ဖို႕ လူေတြ ခန္႕မထားပဲ ဘာျဖစ္လို႕ ေတြ႕ရာလူ ဖမ္းေခၚၿပီး ခိုင္းတာပါလိမ့္ သိခ်င္ေနခဲ့သည္။ တကယ္ေတာ့ လူ႕ရဲ့ လုပ္အားကို အဓမၼခိုင္းေစသည္သာမက လူသားလက္နက္အျဖစ္ အသံုးခ်ၾကတာကို သိလာရေလသည္။ လူတေယာက္ရဲ့ ဆႏၵမပါပဲ ခိုင္းေစမႈသည္ အဓမၼခိုင္းေစမႈသာ ျဖစ္သည္။

ဝန္ထမ္းဘဝအဓမၼ

                      စာေရးသူတို႕ ဝန္ထမ္း  ျဖစ္သည့္အခ်ိန္က စစ္တပ္ကလူေတြ အရပ္ဖက္ ကူးေျပာင္းလာသည့္ အခ်ိန္ျဖစ္ရာ ဝန္ထမ္းေလာကမွာ စစ္တပ္မွာကဲ့သို႕ အဓမၼခိုင္းေစမႈေတြ ျဖစ္လာခဲ့ေလသည္။ စာေရးသူတို႕ မိသားစုက ဝန္ထမ္းေတြ ျဖစ္သည္။ အေဖႏွင့္အေမ လက္ထက္ ဝန္ထမ္းဘဝက ေအးခ်မ္းလွသည္။ မျပည့္စံုေပမယ့္ စိတ္ခ်မ္းသာၾကသည္။ ဒါေပမယ့္ ၁၉၈၈ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့  စာေရးသူရဲ့ မိဘေတြလည္း အဖ်ားအခတ္ ခံလိုက္ရေသးသည္။ အေဖဆိုပါက တလတခါ အိပ္ယာလိပ္ျပင္ရသည္။ ရံုးမွာ ညသြားအိပ္ရျခင္းပင္။ ရံုးမွာ ညေစာင့္ေရာ ေန႕ေစာင့္ပါ ခန္႕ထားပါေသာ္လည္း ညဖက္ လံုျခံဳေရး အေၾကာင္းျပကာ ဝန္ထမ္းေတြကို စေန တနဂၤေႏြ နားရက္မွ တလတခါ ေခၚခိုင္းျခင္းျဖစ္သည္။  တကယ္တန္း သူခိုးသူဝွက္ လာပါက ဘာသင္တန္းမွ တက္ထားတာလဲ မဟုတ္၊ ဘာလက္နက္မွ တပ္ထားတာလဲ မဟုတ္ အေခ်ာင္ခံရမည့္ ကိန္းပင္။ တကယ္တန္း ခံလိုက္ရသူေတြ ရွိေလသည္။ မွတ္မွတ္ရရ သကၤန္းကၽြန္းဘဏ္ ေဖာက္ထြင္းခံရသည့္ အမႈမွာ ညဖက္ ဂ်ဴတီက်သည့္ ဘဏ္ဝန္ထမ္း တေယာက္ အသက္ဆံုးရႈံးရဖူးသည္။ 

                    စာေရးသူတို႕ ျပန္ၾကားေရး႒ာနမွာလဲ ထိုနည္း၎ ထိုနည္း၎းေတြ အမ်ားအျပားႀကံဳခဲ့ရသည္။ ထိုစဥ္က ဒုတိယညႊန္ခ်ဳပ္ရဲ့ မိခင္ နာေရးကို အသုဘပို႕ရန္ဆိုကာ ႒ာနကဝန္ထမ္းေတြကို လူအေရအတြက္  ႏွစ္ဆယ္လား၊ သံုးဆယ္လား  ေသေသခ်ာခ်ာ မမွတ္မိေတာ့၊ အဲဒီလူေတြကို ဌာနက ကားတစီးျဖင့္  ပဲခူးသို႕ အသုဘပို႕ လႊတ္ေလသည္။ ရန္ကုန္ႏွင့္ပဲခူး အသြားအျပန္ အသုဘပို႕ၿပီး ျပန္လာသည့္ ဝန္ထမ္းေတြမွာ ရံုးျပန္အေရာက္ စကားေမးပင္မရ၊ မိုးခ်ုပ္ေနၿပီ ျဖစ္၍ သူတို႕အိမ္ျပန္ရန္ ရံုးမွာက်န္ခဲ့သည့္ ထမင္းခ်ိဳင္႔၊ ဆြဲျခင္း၊ အိတ္တို႕ ယူၿပီး  ကားက်ပ္ၿပီ၊ လိုင္းကားမွ ရပါ့မလား၊ ေအာက္ဆိုဒ္ကား နဲ႕သြားရၿပီထင္တယ္ အမ်ိဳးမ်ိဳး စိုးရိမ္စိတ္တို႕ျဖင့္ အေသာ့ႏွင္ၾကရေလသည္။

 ရံုးက သန္႕ရွင္းေရး ဝန္ထမ္း၊ အေစာင့္၊ လံုျခံဳေရး အစရွိေသာ ေအာက္ေျခဝန္ထမ္းေတြအဖို႕ ဆိုဖြယ္ရာ မရွိ။ ညႊန္ၾကားေရးမႈးခ်ဳပ္ အိမ္ကို ေဆးသုတ္ေပးရသည္။ ျခံထဲက ျမက္ကို ခုတ္ေပးရသည္။ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲက ပန္းကန္ေဆး အိုးခြက္တိုက္ အမိႈက္ပစ္ေပးရသည္။ တပတ္တခါ အဝတ္ေလွ်ာ္ ေပးရသည့္ ဝန္ထမ္းပင္ ရွိခဲ့ေလသည္။ 

သူတို႕သည္ ႒ာေနေတြမွာ မိုးက်ေရႊကိုယ္ေတြ အျဖစ္ေရာက္ရွိလာခဲ့ၿပီး ယခင္က တပ္ထဲမွာ ျပဳမူေနက်အတိုင္း အဓမၼခိုင္းေစမႈကို လက္ယဥ္ေနတာျဖစ္မည္။ 

ထုေျခလႊာႏွင့္ ႏွစ္ပါးသြားခဲ့ျခင္း 

                     စာေရးသူသည္ ဝန္ထမ္းဘဝမွာ မိမိထမ္းေဆာင္ရမည့္  ဌာနတာဝန္ကို ေက်ပြန္ေအာင္လုပ္သည္။  မိမိတာဝန္က်သည့္ အခ်ိန္မွာ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး ၊ က်န္းမာေရး စတာေတြ ေနာက္ေၾကာင္းေအးသည္ျဖစ္ မေအးသည္ျဖစ္ေစ အလုပ္ထဲမွာ စိတ္ႏွစ္ၿပီး လုပ္ရသည္။ အင္မတန္အေရးႀကီးသည့္ အသံလႊင့္လုပ္ငန္းမွာ အနည္းငယ္ မွားယံုႏွင့္ ခြင့္မလြတ္တတ္သည့္ သေဘာသဘာဝရွိသည္။  ႒ာနမွာ အျမင့္ဆံုး အျပစ္ဒဏ္ အလုပ္မွထုတ္ပယ္ျခင္း အပါအဝင္၊ နယ္ေျပာင္းေရႊ႕ျခင္း၊ စက္ရံုေျပာင္းေရႊ႕ျခင္း၊ ႒ာနခြဲေျပာင္းေရၽႊ႕ျခင္း၊ ရာထူးခ်ျခင္း၊ သတိေပးျခင္း၊ ထုေျခလႊာေရးရျခင္း အစရွိသျဖင့္ ျပစ္မႈအလိုက္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိေလသည္။ အစိုးရ႒ာနတိုင္းမွာ ထိုနည္းလမ္းအတိုင္းပင္ ျဖစ္သည္။

 အသံလႊင့္ကလူေတြအဖို႕ ယင္းအျပစ္ဒဏ္ေတြ ထဲက  အနိမ့္ဆံုး ထုေျခလႊာေရးရမွာကိုပင္ ဝန္ထမ္းေတြ ေသမတတ္ေၾကာက္ၾကေလသည္။ စာေရးသူသည္  ပင္မတာဝန္ျဖစ္သည့္ အသံသြင္း၊ အသံကူး၊ အသံလႊင့္တာႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး အမွားအယြင္း မရွိေအာင္ စိတ္ႏွစ္ၿပီး ေစတနာထားကာ ေဆာင္ရြက္သည္။ ကိုယ္တာဝန္က်သည့္ ေန႕မွာ အသံလႊင့္ အစဥ္ေလးကို လွပေနေအာင္ စိတ္ႏွစ္ၿပီး အာရံုစိုက္သည္။ ဒါ့ေၾကာင့္ အလုပ္တာဝန္ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး အနိမ့္ဆံုး ျပစ္ဒဏ္အျဖစ္ တခါမွ ထုေခ်လႊာ မေရးခဲ့ရ။

 သို႕ေသာ္ စာေရးသူသည္ ထုေခ်လႊာႏွင့္ အၿမဲႏွစ္ပါးသြားခဲ့ရသည္။  ထုေခ်လႊာေပါင္းမ်ားစြာ  ဘယ့္ေလာက္ ေရးရသလဲ ဆိုေသာ္ အလုပ္ကိစၥ မွားယြင္း၍ ထုေခ်လႊာေရးရမည့္သူ တေယာက္က မည္သို႕ ေခါင္းစဥ္တပ္ရမည္၊ မည္သူေတြကိုလိပ္မူရမည္၊ ဘယ္လို ေရးရမည္ကို မသိပါက စာေရးသူဆီထံ ေရာက္လာၿပီး အႀကံေတာင္း အကူအညီယူရသည္အထိ နာမည္ႀကီးခဲ့ေလသည္။

ဝန္ႀကီး႒ာနေတြမွာ ပင္မတာဝန္ေတြ အျပင္ မဆိုင္သည့္ လုပ္ငန္းမ်ားစြာ လုပ္ေနရသည္။  တပ္မေတာ္ စစ္သမိုင္းျပတိုက္ ေစာင့္ဖို႕ ဝန္ထမ္းတေယာက္ေပးပါ ဟု ႒ာနကို အေၾကာင္းၾကားလွ်င္ ဌာနက လူတေယာက္ ရွာၿပီး ပို႕ေပးရသည္။ စာေရးသူတို႕ ဌာနမွာေတာ့ စီမံက ထိုအလုပ္ကို ဒိုင္ခံလုပ္ေပးရသည္။ သူက ဌာနမွ မည္သူမည္ဝါ ဆိုကာ ေရြးၿပီး   အလွည့္က်  ပို႕ေပးလိုက္သည္။

  ဘာအထမ္းအမွတ္ ဖြင့္ပြဲ ၊ ပိတ္ပြဲ ဝန္ထမ္း (၂၀) မတက္မေနရ ၊ ထိုသို႕ ညႊန္ၾကားလာပါက စီမံက အဲဒီေလာက္ေတာ့ လူမေပးႏိုင္၊ မတတ္ႏိုင္ေတာ့၊ သိမ္းႀကံဳးၿပီး စေနတနဂၤေႏြ နားရက္ရသူေတြ ထဲ့ေလသည္။ စာေရးသူ ဒီလို ပြဲမ်ိဳး အထဲ့ခံရစဥ္ ပထမဆံုး အႀကိမ္ သြားခဲ့သည္။ တပ္မေတာ္ေန႕ အထိမ္းအမွတ္ ဓါတ္ပံု ၊ ပိုစတာ၊ ကာတြန္း ပန္းခ်ီ ျပပြဲ၊ တပ္မေတာ္ခန္းမမွာ လုပ္သည္။ စာေရးသူတို႕ကို ဌာနက နားရက္ႏွင့္ ကိုက္သည့္အတြက္ သြားရမည္ဟု လူစာရင္းထုတ္ရာ ပထမဆံုးမို႕ မသိသျဖင့္ သြားလိုက္သည္။

ဌာနကို နံနက္(၆)နာရီ အေရာက္ေခၚသည္။ ေရာက္ေအာင္သြားသည္။ ထိုသို႕ေရာက္ေအာင္သြားဖို႕ အိမ္က မိသားစု အတြက္ နံနက္(၄)နာ၇ီကတည္းက ထၿပီး ခ်က္ၿပုတ္စီမံခဲ့ရသည္။  တကယ္တန္းက်  လိုက္ပို႕မည့္ ကားမလာေသးတဲ့ အတြက္ (၇)နာရီခြဲမွ ကားကစထြက္သည္။ ရံုးႏွင့္ တပ္မေတာ္ခန္းမက (၁၀)မိနစ္သာ ကားေမာင္းရသည္။ ျပခန္းေရွ႕ေရာက္ေတာ့ (၈)နာရီ မထိုးေသး၊ ထိုင္စရာမရွိ၊ တာဝန္ယူမည့္သူမရွိ၊ ဘယ္သြားရမွန္းမသိ၊  လူစာရင္းတိုက္ၿပီး ကားေပၚတင္ေပးလိုက္သည့္ စီမံက တာဝန္ရွိသူက လိုက္ပင္မလာ၊ ဟိုေယာင္ေယာင္ ဒိေယာင္ေယာင္ႏွင့္ (၉)နာရီထိုးေအာင္ မနည္းေစာင့္ရသည္။ လူႀကီးေရာက္ၿပိတဲ့၊ မစေသး၊ ( ၉)နာရီခြဲမွ အခမ္းအနားစသည္။ ကဲကဲ လက္ခုပ္တီးၾကပါဆိုမွ စာေရးသူတို႕ကို လက္ခုပ္တီးဖို႕ ေခၚမွန္းသိသည္။

 ရံုးကို ျပန္ေရာက္သည္ႏွင့္ ဒီလို အခ်ိန္ေတြေပးရၿပီး အလုပ္ေရေရရာရာ မရွိသည့္ အခမ္းအနားကို ေနာင္ဘယ္ေတာ့မွ စာေရးသူကို မထဲ့ပါႏွင့္ မလိုက္ႏိုင္ပါလို႕ ဝင္ေျပာခဲ့သည္။ ေနာင္ ထပ္ႀကံုျပန္သည္။ စာေရးသူနာမည္ စာရင္းထဲမွာ ပါလာ၍ သြားေျပာရာ မရပါ၊ လူမရွိ၍ လိုက္သြားပါ၊ ဂ်ဴတီနားသည့္ သူေတြသာ ထဲ့တာပါဟု ဆိုေလသည္။ စာေရးသူက ဂ်ဴတီအနားရသည့္ အခ်ိန္မွာ မိသားစုအတြက္ အခ်ိန္ေပးရမွာမို႕ အခ်ိန္မရွိ၊ နားရက္မွာသာ အိမ္မႈကိစၥ လုပ္ရသည့္အတြက္ မိန္းကေလးေတြ အထူးသျဖင့္  အိမ္ေထာင္ရွင္ အမ်ိဳးသမီးေတြကို မထဲ့ပါႏွင့္ဟု ရယ္သလိုေမာသလို ေျပာျပရာ မရ။ တကယ္တန္း  ထိုလက္ခုပ္တီးပြဲကို မသြားသည့္အခါ ေနာက္ရက္ ရံုးအေရာက္ ထုေခ်လႊာ ေရးရေလေတာ့သည္။

စာေရးသူက အျဖစ္မွန္အတိုင္း ေရးရာ စီမံက လူက မလုပ္ပါနဲ႕ဟာ ၊ ေနမေကာင္းတာ ဘာညာ အေၾကာင္းျပၿပီး ေရးပါဟု ျပန္ေရးခိုင္း၍ ေရးေပးလိုက္သည္။ ထိုသို႕ေသာ အႀကိမ္အေရအတြက္ မ်ားလာေသာအခါ စာေရးသူကို လူႀကီးေတြက မ်က္စိစပါးေမႊး စူးေလသည္။ စာေရးသူကို စီမံက လူက မၾကာခဏ လာေျပာသည္။  တတ္ႏိုင္သေရြ႕ သူလဲ မထဲ့ဖို႕ ေျပာပါသည္တဲ့၊ ဒါေပမယ့္ အထက္လူႀကီးကိုယ္တိုင္က ထဲ့ရမည္ဟု ဆိုသည္တဲ့။ ထိုသို႕ေျပာလာတိုင္း က်မကို မထဲ့နဲ႕ ေျပာၿပီးသား၊ မဆိုင္တဲ့ အလုပ္ မလုပ္ႏိုင္ဘူး ဆိုေသာ္လည္း လူမရွိဆိုတာာထက္ အညိႈးထားကာ ဆက္တိုက္ထဲ့ေလသည္။ ေနာက္ဆံုးမွာ စာေရးသူက စကားကုန္ေအာင္ ေျပာလိုက္သည္။ က်မကို လက္ခုပ္တီးဖို႕ အင္အားျပဖို႕ အခမ္းအနားေတြ ထဲ့ခ်င္ရင္ ထဲ့လိုက္ပါ၊ ဒါေပမယ့္ က်မအစား လူတေယာက္ေလ်ာ့တာပဲ အဖတ္တင္မယ္၊ က်မက ထုေျခလႊာပဲ ေရးမွာပဲ ဟု ေျပာလိုက္ရာ မ်က္စိမ်က္ႏွာ ပ်က္ေလသည္။

ေနာက္ဆံုး အျဖစ္အပ်က္ဟု ေျပာရမည္ထင္သည္။ စာေရးသူကို လက္ခုပ္တီးဖို႕ အင္အားျပဖို႕ စာရင္းထဲ့ထားေလသည္။ ထိုေန႕သည္ တနဂၤေႏြေန႕၊ ဒါေပမယ့္ စာေရးသူက နံနက္ပိုင္းအသံလႊင့္၈်ဴတီက်ေနသည္။ ဘာမွမေျပာပဲ ၿငိမ္ေနလိုက္သည္။ တကယ္က စာေရးသူတို႕ အသံလႊင့္ဂ်ဴတီဇယားက တလတခါ စီမံကို ပို႕ထားၿပီးသာ။ ထိုလက လလည္ေလာက္ေရာက္မွ ရုတ္တရက္ အေရးေပၚကိစၥျဖင့္ ခြင့္ယူသူေတြ ေပၚလာရာ ဂ်ဴတီရိုစတာ အသစ္ျပန္ဆြဲရသည္။ ထိုဂ်ဴတီဇယားကို စီမံကို ပို႕ၿပီးသား၊ စီမံက ေမ့ၿပီး အေဟာင္းကိုၾကည့္မိၿပီး စာေရးသူကို နားရက္ဆိုကာ ထည္႕လိုက္ျခင္း။

             ထိုေန႕မနက္ ကိုယ့္ဂ်ဴတီ ကိုယ္ဆင္းသည္။ စာေရးသူတို႕အလုပ္က တခ်ို လူေတြ ေျပာသလို ေရဒီယိုအသံလႊင့္ခ်ိန္ဆိုပါက ေရငုတ္သေဘၤာႀကီးထဲ ဝင္ေနသလိုပင္၊ ထိုအခန္းထဲမွာ တေနကုန္၊ ဂ်ဴတီၿပီးမွ ျပင္ပထြက္သည္။ ထိုအခ်ိန္မွ ျပင္ပေန ေလကိုရေလသည္။ ေနာက္တေန႕ တနလၤာေန႕မွာေတာ့ အခ်ိန္အတိုင္း  ႏိုက္ဂ်ဴတီ ဆင္းရသည္။ စီမံရံုးခန္းမွာ ရံုးတက္  လက္မွတ္ထိုးဖို႕ အသြား ရံုးခန္းမွာ ဝန္ထမ္းကို ဖိႏွိပ္ခ်င္သည့္ အႀကီးအကဲ တေယာက္ ေရာက္ေနၿပီး သူက စာေရးသူကို ျမင္ျမင္ျခင္း လက္ညိႈးေငါက္ကနည္းထိုးက  မေန႕ကမနက္ ပြဲကို မလာတဲ့အေၾကာင္း၊ ဒီပြဲက အရင္လို ဝန္ႀကီး အဆင့္မဟုတ္ပဲ အတြင္းေရးမႈး(၁) ၊ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္တက္သည့္ ပြဲျဖစ္တဲ့ အတြက္ ထိထိေရာက္ေရာက္ အေရးယူမွာျဖစ္ေၾကာင္း ၊ တဆက္ထဲ စီမံ ရံုးအုပ္ဖက္လွည့္ၿပီး အခုခ်က္ျခင္း ထုေျခလႊာေရးခိုင္း ဟုေျပာေလသည္။ အခန္းထဲမွာ အျခားဝန္ထမ္းမ်ားလည္း အေၾကာင္းကိစၥအဝဝ ျဖင့္ ေရာက္ေနသည္ျဖစ္ရာ စာေရးသူကို တရားခံတေယာက္လို ေျပာဆိုလိုက္သည့္ အတြက္ ဝန္ထမ္းေတြမွာ အားတံု႕အားနာ မ်က္ႏွာေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကေလသည္။ 

စာေရးသူသည္  တမင္ပင္ ခပ္ၿပံုးၿပံဳးျဖင့္ ေလသံကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေျဖးေျဖးေအးေအးပင္ ထားကာ

" ဝန္ထမ္းတေယာက္ကို ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းေျပာပါ၊ ရန္သူလို မေျပာပါနဲ႕ ထုေခ်လႊာေရးဆိုရင္ ေရးမယ္ အစခ်ီၿပီး ကိုယ့္ရဲ့ မူလတာဝန္ျဖစ္တဲ့ အသံလႊင့္တဲ့ အလုပ္ကို အသံလႊင့္တာရပ္ၿပီး လက္ခုပ္သြားတီးရမလား၊ ဘယ္အလုပ္က အေရးႀကီးသလဲ ေျပာပါ၊ တရက္ထဲ တခ်ိန္ထဲမွာ က်လာတဲ့ အလုပ္(၂)ခုထဲက ဘယ္အလုပ္ကို ေရြးရမလဲဆိုတာ က်မမွားေရြးခဲ့ရင္ က်မအခုခ်က္ျခင္း ထုေျခလႊာေရးမယ္ ဆိုမွ စီမံ ရံုးအုပ္ဖက္လွည့္ၿပီး ခင္ဗ်ားဘယ္လိုလုပ္တာလဲဆိုကာ ဆူပူမာန္မဲေလေတာ့သည္။ စာေရးသူလဲ ဇတ္ကနည္းပင္ တာဝန္က်ရာ အခန္းဆီ ေက်နပ္အားရၿပီး ျပန္ခဲ့သည္။ ေနာက္ ညဖက္ ဂ်ဴတီရက္တရက္မွာ နားေတြပူ အလုပ္ေတြပူ၍ဆိုကာ စာေရးသူတို႕ စက္ခန္းထဲ လာထိုင္သည့္ အဆိုပါ စီမံက ရံုအုပ္က ထိုအေၾကာင္း ျပန္ေျပာ ညည္းညူအျပမွာ စာေရးသူက စာေရးသူအပါအဝင္ တကယ္တန္း ေန႔ည အလုပ္လုပ္ရသူေတြကို ဒီလို ေဝေလေလနဲ႕အခ်ိန္ကုန္ အက်ိဳးမရွိတဲ့ ေနရာေတြမွာ မထဲ့ပါနဲ့လို႕ ထပ္ေျပာလိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္မွ စၿပီး စာေရးသူတို႕ on-air ၈်ဴတီက် ဝန္ထမ္း တေတြ လက္ခုပ္တီးဖို႕ အင္အားျပဖို႕ မလိုက္ရေတာ့ေပ။

အဓမၼခိုင္းေစမႈေပ်ာက္ကြယ္ပါေစ
                   ပုဂလိက ဝန္ထမ္းကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အစိုးရဝန္ထမ္းကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ မူလသေဘာတူထားသည့္ တာဝန္ႏွင့္ လုပ္ကိုင္ရမည့္ လုပ္ငန္းမ်ားအစား အျခား ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ အပါအဝင္ မဆိုင္သည့္ အလုပ္မ်ားကို ခိုင္းေစခြင့္ရေနသည္မွာ ဥပေဒအရ အားနည္းတာ အပါအဝင္ မိမိလက္ေအာက္ဝန္ထမ္း၊ မိမိခန္႕ထားသည့္ ဝန္ထမ္းအေပၚမွာ အလုပ္ခြဲျခား နားမလည္တာေတြေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ အစိုးရကိုယ္တိုင္ ျပည္သူကို ဆက္ဆံတာမွာ လက္ေအာက္ငယ္သားကဲ့သို႕ ျမင္ေနသည့္ မွားယြင္းေသာ အယူေတြက စတင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ျပည္သူေတြ၊ ဝန္ထမ္းေတြ၊  အလုပ္သမားေတြဘက္က အခိုင္အမာ ရပ္တည္ေပးႏိုင္မည့္ ဥပေဒေရးရာ အားနည္းမႈေတြေၾကာင့္လည္း ယခုကဲ့သို႕ ကိစၥမ်ား ျဖစ္ေပၚေနရျခင္းျဖစ္သည္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးႏွင့္ တရားစီရင္ေရး မ႑ိဳင္ေတြ အားနည္း ေလ်ာ့လ်ဲလာတာက အစျပဳလာတာျဖစ္သည္။ ထိုသို႕ ေလ်ာ့လ်ဲရာမွ ဌာနတစ္ခု၏ အႀကီးအကဲ ျဖစ္လာလွ်င္ ထိုဌာနမွာ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနသည့္ ဝန္ထမ္းမ်ားကို လိုသလို ခိုင္းေစ၍ရသည္ဟု ထင္ေနၾကသည္။ ဒါတင္မက ဌာနမွာ ရွိသည့္ ေအာက္ေျခဝန္ထမ္းေတြ ဆိုပါက ၎တို႕ အိမ္အတြက္ပါ ခိုင္းစရာ လူမ်ားဟု သတ္မွတ္ကာ လိုသလို ခိုင္းေနျခင္းပင္၊ အဆိုပါ ဝန္ထမ္းမ်ားသည္ သူတို႕ဘက္မွာ မားမားမတ္မတ္ ရပ္ၿပီး ရွိေနရမည့္ ဥပေဒက မခိုင္မာသည့္အတြက္ကတေၾကာင္း ၊ နားမလည္သည္ကတေၾကာင္း၊ နားလည္ပါေသာ္လည္း ျငင္းပယ္ဖို႕ အင္အားလဲ မရွိ၊ မလုပ္ႏိုင္ဟု ၿငင္းပယ္လိုက္ပါက ေနာက္ဆက္တြဲ ဘာျဖစ္ႏိုင္သည္ကိုေတာ့  ႀကိဳ သိေနသျဖင့္ လုပ္ေနရတာပဲ ျဖစ္ေလသည္။ ဌာနအတြင္းမွာ မည္သူကမွ မသိလိုက္ရပါပဲ အလုပ္က ထြက္သြားရမည့္အေရး၊ ဘယ္သူကမွ သနားညွာတာေသာအားျဖင့္ ရပ္တည္ေပးႏိုင္သူ မရွိသျဖင့္ ေရလိုက္ငါးလိုက္ ေနၾကရသည့္ ေအာက္ေျခဝန္ထမ္းေတြ အမ်ားအျပားရွိေလသည္
                မိသားစု စားဝတ္ေနေရး ေျပလည္သူ၊ ဒါမွမဟုတ္ မိသားစု တပိုင္တႏိုင္ ဝင္ေငြ ရွိသူေတြအဖို႕ကေတာ့ ေျပာခဲ့သည့္ လူငယ္ေလးလို မခံႏိုင္လွ်င္ ထြက္ၾကဖို႕သာ ရွိသည္။ သို႕ေသာ္ တကယ္တန္းမွာ ထိုကဲ့သို႕ ထြက္သြားသူမ်ိဳး လူတစ္ရာမွာ တေယာက္  ပင္ရွိပါ့မလား၊ မေသခ်ာ၊ ေလ်ာ့ရဲေနသည့္  ဥပေဒေတြ ျပဌာန္းမႈေတြ ေအာက္မွာ လူးကာလိမ့္က ၿမိဳသိပ္ကာ လုပ္ေနၾကရဆဲ ျဖစ္သည္။ ဒီလို လုပ္အားေခါင္းပံုျဖတ္မႈ၊ အဓမၼ ခိုင္းေစမႈေတြမွာ ျပည္သူ၊ ဝန္ထမ္း၊ အလုပ္သမား လယ္သမားမ်ား ခံစားေနၾကရသည္မွာ ႏွစ္ေပါင္း ေတာ္ေတာ္ၾကာခဲ့ၿပီ။ ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရး လုပ္သည္ဆိုကာ ကားငွားစားလ်င္ေတာင္ ရပ္ကြက္ ဒါမွမဟုတ္ ၿမိဳ႕နယ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဖက္က ကားလိုအပ္သည္ဆိုကာ ေခ်ာ ဆြဲပါက ေပးရတာပဲ ျဖစ္သည္။ ေခ်ာကား ဆိုတာပင္ ရွိသည္မဟုတ္ပါလား။ ၿပီးခဲ့သည့္ မဟာသႏၱိသုခေက်ာင္းတိုက္ကို ဝင္ေရာက္စီးနင္းရာမွာ ဆရာေတာ္ေတြကို ေခၚသြားသည့္ ကားလိုင္းမွ  ကားပိုင္ရွင္က ကားကို ေခ်ာဆြဲ သျဖင့္  ေပးလိုက္ရေၾကာင္း ၊ ယခုလို လုပ္ရပ္မ်ိဳး ဆိုပါက ႀကိဳသိလွ်င္ သူတို႕ကားကို ဒီလိုလုပ္ရပ္မ်ိဳး လုပ္ဖို႕ ခြင့္ျပဳမွာမဟုတ္ေၾကာင္း ေျပာတာ ဖတ္ရသည္။ ဘယ္တုန္းက ဘာကိစၥႏွင့္မွ မေျပာတာ ထံုးစံပင္။ ကားေပး၊ လူေပး၊ လုပ္အားေပး စသျဖင့္ ခိုင္းေစ ေနသည္မွာ အက်င့္ျဖစ္ေနၿပီ။  ဒီလို အဓမၼခိုင္းေစမႈေတြ မျဖစ္ေအာင္ တိုင္းျပည္ယႏၱရားကို အဆင္ေျပေျပ ေခ်ာေမြ႕ျဖစ္အာင္ တရားမွ်တစြာ အုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္မည့္  အုပ္ခ်ဳပ္သူလူတန္းစားႏွင့္ ၿပည္သူလူထု တရပ္လံုးဖက္က ခိုင္ခိုင္မာမာ ရပ္တည္ေပးႏိုင္မည့္ ရွင္းလင္းတိက်ေသာ  ဥပေဒ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းမ်ား ခိုင္မာဖို႕ လိုအပ္ေနေလၿပီ။
                                ခိုုင္ခိုုင္ေစာလြင္

ပ်ိဳေလးရဲ့ေမာင္ ထိုင္းေယာင္ေယာင္- (၄)+ (၅)

ပ်ိဳေလးရဲ့ေမာင္ ထိုင္းေယာင္ေယာင္ - (၄)
စာေရးတာ လက္ေတြ႕ေနတုန္း ေဖ့စ္ဘြတ္မွာ သတင္းေတြကလည္း စိတ္ဝင္စားစရာမ်ားလာေတာ့ စာဆက္မေရးနိုင္ပဲ ေဖ့စ္ဘြတ္မွာ တေမာ့ေမာ့ လုပ္ေနမိတယ္။ ေမာ့လဲေမာ့ခ်င္စရာ၊ အာဆီယံထိပ္သီးအစည္းအေဝးကို လာတက္ၾကတဲ့ ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္ေတြက ထိပ္သီးေတြခ်ည္းပဲေလ၊ ဘာေတြေျပာမလဲ၊ သိခ်င္မိတယ္။ ေမာ့ရက်ိဳးလည္းနပ္ပါတယ္။ " ငုပ္မိသဲတိုင္ တက္ႏိုင္ဖ်ားေရာက္" လို႕ အိုဘားမားက ေျပာလိုက္တာ ေက်နပ္သေဘာက်လြန္းလို႕ မကိုင္တာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ စာအုပ္ႏွစ္အုပ္ကို ေကာက္ကိုင္မိတယ္။ ျမန္မာစာအဖြဲ႕က ထုတ္ေဝထားတဲ့ ျမန္မာဆိုရိုးစကားနဲ႕ ျမန္မာစကားပံုဆိုတဲ့ စာအုပ္ႏွစ္အုပ္ေပါ့၊
အဲဒီရက္ေတြမွာပဲ အမ်ိဳးသားပညာေရးဥပေဒကို ကန္႕ကြက္ၿပီး ေက်ာင္းသားေတြ သပိတ္တိုက္ပြဲဆင္ႏႊဲတဲ့ သတင္းေတြကိုလည္း ေစာင့္ဖတ္ေနရတယ္၊ အႏၱရာယ္ကင္းၾကပါေစလို႕ ဆုေတာင္းရင္းေပါ့၊ အခု ရက္ေပါင္း(၆၀) အခ်ိန္ေပးၿပိး သပိတ္ကို ယာယီရပ္ဆိုင္းထားတာ ဖတ္ရျပန္တယ္။ ေဖ့စ္ဘြတ္မွာ ေမာ့ရင္းက ထိုင္းရုပ္ျမင္သံၾကား ထိုင္းပီဘီအက္စ္ က သတင္းေထာက္မေလး က သူ႕ရဲ့ေဖ့စ္ဘြတ္မွာ သူ႕ပံုနဲ႕ပဲ နားႏွစ္ဖက္၊ မ်က္လံုးႏွစ္လံုး၊ ပါးစပ္တို႕ကို ပိတ္ထားတဲ့ပံုကို တင္ထားတာလဲ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။
"จริงใจปฏิรูป อย่าปิดปากประชาชน..."
" reform ကို တကယ္လုပ္ေနတာဆိုပါက ျပည္သူလူထုရဲ့ ပါးစပ္ကို မပိတ္ပါနဲ႕"
ဆိုတဲ့ စာေၾကာင္းေလးပါ ေရးတင္ထားတာ ဖတ္ရတယ္၊
ေျပာသာေျပာရတာ အခုအခ်ိန္က ျမန္မာျပည္အေနအထားက အေပၚယံရွပ္ၿပီး ေျပာေၾကးဆို ဒီမိုကေရစီလမ္းေၾကာင္းကိုသြားေ
နတဲ့ ဒီမိုကေရစီအစိုးရ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတာ၊ ထိုင္းမွာက အခုအခ်ိန္က စစ္တပ္ကအာဏာသိမ္းထားၿပီး စစ္အစိုးရက အုပ္ခ်ဳပ္ေနတာ၊ ဒါေပမယ့္ ထိုင္းျပည္သူေတြက ဒီမိုကေရစီနဲ႕က်င့္သားရၿပီး အဲဒီအတိုင္းပဲ ပံုမွန္မပ်က္ အေနအထိုင္မပ်က္ ေနထိုင္ေနလို႕ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္အျဖစ္တက္လာတဲ့ ပရာယြတ္က ရုပ္ျမင္သံၾကားကေန ထိုင္းနိုင္ငံဟာ လတ္တေလာ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးနဲ႕သြားေနတာေနာ္လို႕ မၾကာမၾကာ သတိေပးစကားေျပာေနရတယ္၊
မီဒီယာကို ဘယ္အတိုင္းအတာအထိ ကန္႕သတ္ထားသလဲ၊ ဘာေတြ ကန္႕သတ္ထားသလဲဆိုတာေတာ့ သတင္းသမားေတြပဲ သိပါလိမ့္မယ္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ပရာယြတ္ အာဏာသိမ္းတဲ့ေန႕ အပါအဝင္ ရက္အနည္းငယ္အတြင္းမွာေတာ့ ထိုင္းႏိုင္ငံက ရုပ္ျမင္သံႀကားခ်န္နယ္အားလံုး ရပ္ဆိုင္းထားေသးတယ္၊ စစ္တပ္က ေၾကညာခ်က္ေတြ ထုတ္ျပန္စရာရွိမွ ေၾကာညာၿပီး က်န္တဲ့အခ်ိန္မွာ စစ္အစိုးရဖြဲ႕႕စည္းလိုက္တဲ့ နာမည္ျဖစ္တဲ့ National Council for Peace and Order ဆိုတဲ့ စာတန္းႀကီးပဲ ေပၚတယ္၊
ပံုမွန္ျပန္လႊင့္ခြင့္ရၿပီးတဲ့ အခုေနာက္ပိုင္းမွာ ေန႕စဥ္ ညေန (၆)နာရီထိုးၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ ေဆြးေႏြးခန္းတခု ပံုမွန္လႊင့္တယ္၊ ေဆာက္လုပ္ေရးဆိုရင္ အဲဒီကတာဝန္ရွိသူနဲ႕ ေဆြးေႏြးတာမ်ိဳးေပါ့၊ အခုဆိုရင္ ေဆာက္လုပ္ေရးနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး အစိုးရက ဘာေတြလုပ္ေနၿပီ၊ ဘာေတြေတာ့ ဆက္ၿပီး လုပ္ရအုန္းမယ္၊ လုပ္ၿပီးတာေတြကေတာ့ ဒီလိုအေျခအေနမွာ ရွိတယ္၊ ႀကံဳေတြ႕ရတဲ့ အေျခအေန အေကာင္းအဆိုး စတာေတြကို ေျပာၾကပါတယ္။
ကနဦး စလႊင့္ကာစ ကိုယ္ေတြက မၾကည့္ခ်င္ဘူးဆိုၿပီး ေနာက္ခ်န္နယ္တခု ေျပာင္းၾကည့္ေတာ့ အဲဒါပဲလႊင့္တယ္၊ ေနာက္ထပ္ ေနာက္ထပ္ ခ်န္နယ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ေျပာင္းေျပာင္း ဒါပဲ၊ အဲဒီေတာ့မွ ဟုတ္ေပသားပဲ ဆိုၿပီး သိရတာ၊ ျမန္မာျပည္ အလြမ္းေျပေပါ့၊ ကိုယ္ေတြက စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေအာက္မွာ ေနရဖို႕ ကံပါပံုရတယ္။ ဒါတင္မကဘူး၊ တပတ္တခါ ေသာၾကာေန႕တိုင္း အာဏာသိမ္းစစ္ေကာင္စီရဲ့ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္က စကားေျပာတယ္၊ အဲဒါလဲ ခ်န္နယ္တိုင္းက လႊင့္ေပးရတယ္၊ ထိုင္းရုပ္ျမင္သံၾကားခ်န္နယ္ေတြက ေၾကာ္ၿငာေတြ အရမ္းရေတာ့ ေၾကာ္ၿငာခေတြ ေလ်ာ့သြားေတာ့မွာပဲလို႕ ေျပာမိတယ္၊ ထိုင္ရုပ္ျမင္သံၾကားမွာ ေၾကာ္ၿငာေတြ ဘယ္ေလာက္အားေကာင္းသလဲဆိုရင္ သတင္းေၾကၿငာတာမွာ ေၾကာၿငာက ဝင္ေသးတာ၊ ျမန္မာျပည္မွာက အဲေလာက္ေတာ့ မလုပ္ၾကေသးဘူး။
ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ပရာယြတ္က ေပၚလစီသီခ်င္းေတြ စပ္ခိုင္းေသးသတဲ့၊ မစပ္ႏိုင္ရင္ ငါကိုယ္တိုင္ သီခ်င္းစပ္ရမလားလို႕ ေျပာေသးဆိုပဲ၊ သူတို႕တပ္ထဲမွာ ျမသန္းစံ ေတြ မရွိဘူးလားမသိ။ ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ သီခ်င္းတပုဒ္ လႊင့္ေနၿပီ။ ေက်ာင္းေတြမွာ ေန႕တိုင္းဆိုရမယ္လို႕ သတ္မွတ္တယ္ၾကားတယ္။ တီဗြီမွာ ညေန(၆)နာရီ ထိုးၿပီဆိုတာနဲ႕ ထိုင္းႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းလႊင့္( နိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းကေတာ့ အရင္ကတည္းက ပံုမွန္လႊင့္ေနၾက)၊ ၿပီးရင္ အဲဒီေပၚလစီသီခ်င္းလႊင့္၊ ၿပီးေတာ့မွ ေဆြးေႏြးခန္းလႊင့္တယ္။
မသိမသာ ေျပာင္းလဲေနတဲ့ ထိုင္းရုပ္ျမင္သံၾကား အစီအစဥ္တခ်ိဳ႕ကို ၾကည့္မိရင္း ထိုင္းစာသင္တဲ့ ဆရာမကို သတိရမိတယ္၊ တေလာက သင္တန္းတသုတ္ေခၚတာ သြားတက္လိုက္ရ ေကာင္းသားလို႕ ကိုယ့္ဘာသာ ေတြးေနမိတယ္၊ သင္တန္းတက္ေနရင္ ဆရာမကို ကိုယ္သိခ်င္တာေတြ ေမးလို႕ရတယ္၊ အျပန္အလွန္ ေဆြးေႏြးလို႕ရတယ္၊ အနည္းဆံုး အခုလႊင့္ေနတဲ့ ေပၚလစီသီခ်င္းရဲ့ အဓိပါယ္ကို ေမးလို႕ရတယ္။ သီခ်င္းကို မူလတန္းအရြယ္ ေက်ာင္းသားေလးေတြက အရင္စဆိုၿပီး ေနာက္အပိုဒ္မွ လူငယ္ေလးေတြက ဆိုတယ္၊ စင္ေပၚမွာ ဆိုေနတဲ့ဟန္နဲ႕ ရိုက္ထားၿပီး မိဘေတြက ထိုင္ၾကည့္ေနတဲ့ ပရိတ္သတ္ပံုစံမ်ိဳး ရိုက္ထားတာ၊ ထိုင္ၾကည့္ေနတဲ့ လူႀကီးေတြထဲက တခ်ို႕က ကေလးေတြသီခ်င္းသံႀကားၿပီး မၾကာဘူး မ်က္ရည္သုတ္တယ္၊ အိမ္ကလူေတြက သီခ်င္းလာတိုင္း သီခ်င္းေလးက ခ်စ္စရာေလး၊ ငိုတဲ့သူကလဲ ငိုလို႕ ဆိုၿပီး စိတ္ဝင္စားတယ္၊ "
တို႕ဆီက တို႕တာဝန္အေရးသံုးပါးကို သီခ်င္းလုပ္ဆိုထားတဲ့ " ျပည္ေထာင္စု မၿပိဳကြဲေရး *** တိုင္းရင္းသားစည္းလံုးညီညြတ္မႈမၿပိဳကြဲေရး ----- အခ်ဳပ္အျခာ အာဏာ တည္တံ့ခိုင္ၿမဲေရးဟာ*** တပ္မေတာ္ရဲ့ အဓိက တာဝန္ပါ ဒန္ဒန္-- -- ဒန္" ဆိုတဲ့ သီခ်င္းမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ဘူးထင္တယ္၊ ဘာအဓိပါယ္လဲ ေျပာပါ၊ ရသေလာက္ ဘာသာျပန္ၾကည့္ေပးပါလို႕ အျပန္ခိုင္းတယ္၊ သီခ်င္းအစကေတာ့ က်မ္းမ္ဒိုက္မိုင္း ( မွတ္မိလား) နဲ႕စာတာပဲ၊ ဦးဦး ေဒၚေဒၚ အဖိုး အဖြားတို႕ မွတ္မိပါရဲ့လား အဲလိုစတာပဲ၊ ၿပီးေတာ့ တစိတ္ထဲအတူတကြ ေရွ႕ကို ဆက္ေလွ်ာက္ၾကမယ္ ဆိုတာလဲ ပါတယ္လို႕ ကိုယ္ကေျပာတယ္၊ အလံုးစံုေတာ့ မျပန္တတ္ဘူး၊ ဒါ့ၾကာင့္ ဆရာမကို သတိရေနတာ။ ကိုယ္က ဆရာမဆီမွာ၂၀၁၁ ခုႏွစ္၊ ႏွစ္ဆန္းကတည္းက ထံု႕ပိုင္း ထံု႕ပိုင္းနဲ႕ တက္လာတာ မတက္တဲ့ နွစ္မရွိဘူး၊ ဒီႏွစ္ထဲမွာေတာ့ မတက္ျဖစ္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္၊
ပထမေတာ့ တက္မယ္ဆိုၿပီး ဆရာမဆီကို တယ္လီဖုန္းနဲ႕ ဆက္သြယ္ေသးတယ္။ ဆရာမက ဘာျဖစ္လို႕ တက္မလဲတဲ့၊ ကိုယ့္ကို စာဖတ္တတ္ေနၿပီပဲ ကိုယ့္ဘာသာ ဆက္ၿပီး ေလ့လာေလတဲ့။ ၿပီးေတာ့ စကားေျပာကိုလည္း ထိုင္းစကားေျပာတတ္တဲ့သူနဲ႕ လိုက္ေျပာပါ၊ မခိုင္က ရေနပါၿပီတဲ့၊ ဒါက ဆရာမဘက္က အျမင္၊ ကိုယ့္မွာက ဒီေလာက္မရေသးဘူးထင္ေနတုန္း၊ ဆရာမက အေျခခံအဆင့္သင္ေပးတာလည္း တက္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ အဆင့္ျမင့္အတန္းကို လာတက္ပါဆိုေတာ့လည္း တက္ခဲ့ၿပီးၿပီ၊ ဒါေပမယ့္ မိခင္ဘာသာစကားလို ေရးတတ္ေျပာတတ္ခ်င္ေပမယ့္ ထင္သေလာက္ မျဖစ္လာဘူး၊ အေၾကာင္းကလည္း ရွိတာကိုး၊ တပိုင္းကေတာ့ စတက္တဲ့ ၂၀၁၁ခုႏွစ္ကေန အခုအထိ သင္တန္းကို တခါမွ ၿပီးဆံုးေအာင္ မတက္ျဖစ္ခဲ့တာ၊ ေနာက္တပိုင္းက ေဈးဝယ္လို႕ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ စားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ျမန္မာအလုပ္သမားေတြ ရွိေနၾကတာမ်ားတယ္၊ စားေသာက္ဆိုင္မွာ ျမန္မာလိုေျပာလို႕ရလား ေမးလိုက္ရင္ ျမန္မာအလုပ္သမားကို ေခၚလာေပးတယ္၊ မ်ားေသာအားျဖင့္ ျမန္မာရွိတဲ့ဆိုင္ေတြမွာ ေဈးဝယ္ျဖစ္၊ စားျဖစ္ေတာ့ ထိုင္းစကား တတ္ဖို႕ ပိုၿပီးေႏွးေကြးေနတာ။
ပထမတပိုင္း ျဖစ္တဲ့ ထံု႕ပိုင္းထံု႕ပိုင္း တက္ျဖစ္ပံုကို ေျပာျပပါအုန္းမယ္ ။ ၂၀၁၁ခုႏွစ္ ပထမဆံုး သင္တန္းစဖြင့္တဲ့ အသုတ္မွာ ကိုယ္ေတြက အရင္ဆံုးေပါ့၊ အဲဒီမွာ တက္ေနရင္းက ေရးခဲ့ဖူးတဲ့အတိုင္း အလုပ္သမားေတြဆိုေတာ့ ပံုမွန္မတက္ၾကႏိုင္ၾကေတာ့ တေျဖးေျဖး သင္တန္းသားက နဲလာတယ္၊ အခ်ိန္မရတာ၊ ညဖက္အလုပ္က ေနာက္က်ေတာ့ မနက္အိပ္ယာမထႏိုင္လို႕ သင္တန္းကို မလာႏိုင္ေတာ့တာ၊ အလုပ္ခ်ိန္နဲ႕တိုက္ေနတာ စသျဖင့္ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ ေလ်ာ့လာလိုက္တာ ကိုယ္တေယာက္ပဲ က်န္တယ္။ အဲ ဒါေပမယ့္ ထိုင္းစာအေရးအဖတ္ အခမဲ့ သင္တန္းဖြင့္တယ္ ၾကားတာ ေနာက္က်ၿပီးမွ သိလို႕ဆိုကာ တဖြဲဖြဲ ေရာက္လာၾကတဲ့ သူေတြကို ဆရာမက တဖြဲဖြဲ လက္ခံၿပီး သင္ရတာဆိုေတာ့ စာေတြက မညီေတာ့ဘူး၊ တေယာက္တမ်ိဳး ျဖစ္ကုန္တယ္။ အဲဒီေတာ့ အေရွ႕ကို ေရာက္ေနတဲ့ ကိုယ္က ေစာင့္ရတယ္၊ ဆရာမကို ကူရတယ္၊ တေယာက္တမ်ိဳးစီ သင္ေပးေနရေတာ့ ဆရာမက တေယာက္ကို အသံထြက္ခ်ေပးေနရင္ ေနာက္တေယာက္ရဲ့ သတ္ပံုအမွားအမွန္ကို ကိုယ္က စစ္ေပးရတယ္၊ မေရးတတ္ရင္ ဘယ္လိုေရးလို႕ ေျပာျပရတယ္၊
ကိုယ္က ဆရာမလုပ္ဖို႕ ကံက မညိႈးေသးဘူး၊ ေက်ာင္းသားျပန္လုပ္တာေတာင္ ဆရာျပန္လုပ္ေနရေသးတယ္။ ကိုယ္တို႕ အဖြဲ႕ေတြ စသင္ကာစမွာလဲ ဒီလိုပဲ၊ ဆရာမ ေျပာတာကို သူတို႕ သေဘာမေပါက္ရင္ ကိုယ္က ဝင္ၿပီး ထပ္ဆင့္ ေျပာလိုက္ေသးတယ္၊ ဗ်ည္း (၄၄)လံုး သင္ၿပီးေတာ့ သရ (ထိုင္းလို စရ) သင္ရတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ဗ်ည္းနဲ႕စရ တြဲၿပီး အသံထြက္ရတယ္၊ ျမန္မာစာမွာဆိုရင္ ကႀကီးေရက ကႀကီးေရးခ်ာ ကာ အဲလိုေပါ့၊ အဲဒီမွာ သင္တန္းသားေတြ ျပႆနာတက္တာက ဗ်ည္းကို မမွတ္မိပဲ သရနဲ႕ တြဲေတာ့ အသံမထြက္တတ္ေတာ့ဘူး၊ အဲဒီေတာ့ ကိုယ္က ဆရာဝင္လုပ္တာေပါ့၊ အသက္ႀကီးတာ အဲဒီေနရာ ေကာင္းတယ္၊ ကိုယ္ေျပာရင္ သူတို႕ တေလးတစား နားေထာင္တယ္၊
ငယ္ငယ္တုန္းက ကႀကီး ခေခြး သင္ေတာ့ ဗ်ည္းေတြကို မွတ္မိေအာင္ ခ်ေရးရတယ္၊ ဗ်ည္းကို မွတ္မိမွ စာလံုးေပါင္းသင္ရတာေလ၊ အဲဒီေတာ့ ထိုင္းစာမွာလဲ ဒီအတိုင္းပဲေပါ့၊ သူ႕ရဲ့ ဗ်ည္းစာလံုးေတြ မမွတ္မိရင္ ေရွ႕တက္ဖို႕ အဆင္မေျပႏိုင္ဘူး၊ ကိုယ္အဲလို ေျပာေတာ့ ဆရာမက မွတ္မိေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲေပါ့ ကိုယ့္ကိုေမးတယ္၊ ကိုယ္က ဆရာမကို ေရွ႕ကို မတက္ေသးပဲ ဗ်ည္းကို မွတ္မိေအာင္ တစ္မ်က္ႏွာ အျပည့္ေရးခိုင္း၊ ၿပီးရင္ သတ္ပံုေခၚ၊ တေန႕ကို (၅)လံုး ေခၚပါေပါ့၊ ရရင္ (၁၀)လံုးအထိ တိုးၿပီးေခၚေပါ့ လို႕ေျပာေတာ့ ပထမ ဆရာမက သိပ္လက္မခံခ်င္ဘူး၊ အေၾကာင္းက သင္တန္းက ရက္အကန္႕အသတ္ သတ္မွတ္ထားၿပီး သင္ခန္းစာ ဆြဲထားတာ၊ မၿပီးရင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲေပါ့၊ ကိုယ္ေတြကလဲ ဒီတိုင္းေရွ႕ဆက္သြားရင္ စာလံုးေပါင္းမတတ္ပဲ ၿပီးတာပဲ အဖတ္တင္မယ္ ဆိုမွ လက္ခံၿပီး အဲလိုပံုစံနဲ႕ သင္ျဖစ္သြားတယ္ ဆိုပါေတာ့၊
ဒါနဲ႕ သင္တန္းသားေတြ စာလံုးေပါင္းေတြ ဘာေတြ ေပါင္းတတ္ေနၿပီ။ အဲဒီမွာ အသံထြက္ အညံ့ဆံုးက ကိုယ္ပဲ၊ အေရး အဖတ္ ရတယ္၊ ( အဖတ္ကေတာ့ အသံထြက္မမွန္ဘူး)။ ကိုယ္အသံထြက္ၿပီဆိုရင္ အားလံုးက ရယ္ၾကတယ္၊ ကိုယ့္ကိုလဲ သိတယ္၊ ကိုယ္မထြက္တတ္တဲ့ အသံရွိတယ္။ အဲဒီအသံဆိုရင္ ကိုယ္က အသံမထြက္တတ္လို႕ စာလံုးေပါင္းၿပလိုက္တယ္၊ သင္တန္းသား တေယာက္က ကိုယ့္ကို အန္တီက ထိုင္းလို ေျပာလို႕မရဘူး၊ အဂၤလိပ္လိုေျပာတဲ့၊ အဂၤလိပ္စကားေျပာရင္ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းမယ့္အသံလို႕ ေျပာတယ္၊ ဘာ့ေၾကာင့္လဲလို႕ မေမးလိုက္မိဘူး၊
ထိုင္းစကားက အယိမ္းအႏြဲ႕မ်ားတယ္၊ အသံကို လွ်ာနဲ႕ေရာ အာေခါင္ကပါ လိုက္ယိမ္းရတာ၊ ကိုယ္က မူရင္းအသံကိုက အသံမာႀကီး၊ မိန္းကေလးတန္မယ့္ အသံက ခ်ိဳလြင္မေနဘူး၊ အဆိုေတာ္ ခင္ေမာင္တိုးတို႕လို အသံမ်ိဳး၊ ထိုင္းစာမွာ အသံထြက္ရင္ အသံနိမ့္ျမင့္ကိုလိုက္ၿပီး အသံက (၅)သံရွိတယ္၊ ကိုယ့္အသံက ဒီေလာက္မာေနတာ ဘယ္ယိမ္းႏိုင္ပါ့မလဲ၊ ဒီၾကားထဲ လွ်ာကို ခုန္ရတဲ့ အသံရွိေသးတယ္။ ဆရာမက ကိုယ့္ကို လွ်ာခုန္ လွ်ာကိုခုန္လိုက္လို႕ ေျပာရင္ လူသာမတ္တတ္ရပ္ၿပီး ခုန္လိုက္ခ်င္တယ္၊ လွ်ာက ခုန္မရဘူး၊ ဒါနဲ႕ အဲဒီစာလံုးကို စာလံုးေပါင္းၿပီး အသံထြက္ခိုင္းရင္ စာလံုးကို မွန္ေအာင္ေပါင္းျပၿပီး လွ်ာခုန္တဲ့ အသံဆရာမ။ အဲလိုေျပာလိုက္ရင္ ဆရာမက ရီပါေလေရာ၊ ေနာက္တခုက အာေခါင္သံ ၊ ဗိုက္ကိုလဲ ရွပ္ထားရေသးတယ္၊ အဲဒီ ႏွစ္သံကေတာ့ ဘယ္လိုမွ မတတ္ဘူး၊
အဲဒီလို စာလံုးေပါင္းေတြ သင္ၿပီးလို႕ စကားလံုး အဓိပါယ္ေတြ သိလာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေျပာခဲ့သလို ကိုယ္နဲ႕တန္းတူ သင္ခဲ့တဲ့သူေတြက ဆက္မတက္ၾကေတာ့ဘူး၊ ေနာက္လူေတြက ဗ်ည္းသင္ေနတဲ့သူနဲ႕ သရနဲ႕တြဲကာစလူနဲ႕ အဲလို ဆိုေတာ့ ကိုယ္က သင္တန္းသာ သြားတက္ရတာ ေရွ႕ေတာ္ေတာ္နဲ႕ မသြားျဖစ္ေတာ့ဘူး၊ ဒါနဲ႕ ဆရာမကို ကိုယ့္ကို တပတ္မွာ တနလၤာေန႕ကေန ေသာၾကာေန႕အထိ (၅) ရက္တက္ရာက (၃)ရက္ေလာက္ပဲ လုပ္ေပးပါလားဆိုေတာ့ သင္တန္းစည္းကမ္းအရ တေယာက္ထဲ လုပ္ေပးလို႕မရဘူး၊ ကိုယ့္ဘာသာ (၃) ရက္ပဲ လာတက္ခ်င္လဲ တက္လို႕ေတာ့ ခြင့္ၿပဳတယ္၊
ကိုယ္ကလည္း တခါတေလ သင္တန္းခ်ိန္သာကုန္သြားတယ္ တလံုးမွ မသင္ပဲ ျပန္ခဲ့ရတာလဲ ရွိေတာ့ စဥ္းစားေနတုန္း အိမ္ဦးနတ္က ကိုယ့္ကို စာလုပ္တာ မေတြ႕ပါလားေပါ့ ေမးပါေလေရာ၊ ခါတိုင္းဆို မနက္ဖန္ ဆရာမ သတ္ပံုေခၚမွာဆိုၿပီး ပါးစပ္ကဆိုလိုက္ လက္ကခ်ေရးလိုက္ လုပ္ေနက်။ အက်ိဳးအေၾကာင္းသိသြားေတာ့ အခ်ိန္ေပးၿပီး သြားတက္ ျပန္လာေတာ့ ဘာမွ မသင္ခဲ့ရရင္ အလကားေပါ့၊ တပတ္( ၃) ရက္ ေလာက္ပဲ တက္ၾကည့္ပါလား ဆိုတာနဲ႕ ကိုယ္လဲ အဲဒီလိုပဲ တက္လိုက္တယ္၊
သင္တန္းခ်ိန္ မနက္ ၉နာရီကို မီေအာင္ မနက္( ၆) နာ၇ီထၿပီး မိသားစု စားဖို႕ မနက္စာနဲ႕ အလုပ္အသြား ထမင္းဘူးထဲ့ဖို႕ပါ အၿပီးအစီး ခ်က္ေပးခဲ့ရေသးတယ္။ ခ်က္တာျပုတ္တာ ေဆးတာေၾကာတာ (၈)နာ၇ီထိုးကို အၿပီးအစီးလုပ္၊ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး အိမ္ကေန ၈နာ၇ီခြဲမွာ စထြက္မွ အခ်ိန္မီေရာက္တယ္၊ ခရီးက တကယ္တန္း ကိုယ့္ဆိုင္ကယ္၊ ကား စသျဖင့္နဲ႕ သြားရင္ (၁၀) မိနစ္ပဲ၊ ကားငွားသြားရေတာ့ ကားကေတာ့ ေပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္သြားမယ့္ေနရာက ေရွ႕ဆက္ထြက္ရင္ ဟိုင္းေဝးလမ္းျဖစ္သြားေတာ့ အျပန္က် လူမရေတာ့ မလိုက္ခ်င္ၾကဘူး၊ အမွန္က ဘတ္(၂၀) ခရီးကို ပိုေတာင္းၾကတယ္၊ ကိုယ္က ဘတ္(၃၀)ေလာက္ေတာင္းရင္ ေပးလိုက္တာပဲ၊ (၄၀)တို႕ (၅၀)တို႕ဆိုရင္ မငွားေတာ့ဘူး၊ တခါမ်ားဆို ဘတ္(၁၀၀) ေတာင္ ေတာင္းတဲ့ ကားသမားနဲ႕ေတြ႕လို႕ စိတ္တိုရေသးတယ္။
ကားသမားေတြက ပိုင္းနိုင္ခပ္( ဘယ္သြားမလဲခင္ဗ်) လို႕ ကိုယ့္ကို ေမးတဲ့အထိ ထိုင္းအမ်ိဳးသမီး တေယာက္လို႕ အထင္နဲဲ႕ပဲ၊ အဲ ကိုယ္က ပိုင္----- ဆိုၿပီး ကိုယ္သြားမယ့္ေနရာကို ေျပာလိုက္တယ္ဆို အသံႀကားတာနဲ႕ ထိုင္းမဟုတ္မွန္းသိတာနဲ႕ ေဈးက ေျပာခ်င္သလို ေျပာေတာ့တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကားသမားတိုင္းေတာ့ မဟုတ္ျပန္ဘူး၊ တခ်ိဳ႕က် ဘာမွမေျပာပဲ တက္ ဆိုၿပီးေျပာေရာ၊ ဒါဆို ေအးေဆးပဲ ဆင္းရင္ (၂၀) ေပးလိုက္ယံုပဲ၊
အဲဒီေတာ့ ဒီလိုၾကားက သြားေနရေတာ့ (၃)ရက္တက္၊ အဲဒီကေန တရက္ အဲဒီကေန လံုးလံုးလ်ားလ်ား မတက္ျဖစ္ေတာ့ပဲ ကိုယ့္ဘာသာ သင္တန္းဆင္းလိုက္ပါေလေရာ၊ ဒါေပမယ့္ ေတာ္ေတာ့္ကို အက်ိဳးရလိုက္တယ္။ အဲဒါက ဆိုင္းဘုတ္ေတြေတြ႕တိုင္း လိုက္ဖတ္ၾကည့္ရင္ စာလံုးေပါင္းဖတ္တတ္ေနတာ ကိုယ့္ဘာသာ သိလိုက္တယ္။ ဆရာမက အဆင့္ျမင့္ဆက္သင္ဖို႕ ရွိတယ္၊ ဆက္တက္ပါ၊ ပထမ တက္ထားတာက နဲနဲပဲ က်န္တာဆိုေတာ့ လိုက္မီပါတယ္ ေျပာပါတယ္။
ေနာက္တစ္ႏွစ္ ၂၀၁၂ခုနွစ္ေရာက္ေတာ့ ဆရာမက ေလာေလာဆယ္ အေျခခံတတ္ထားၿပီးသားသူေတြကို ထိုင္းစကားေျပာ သင္ေပးမယ္၊ လာတက္ပါလား ဆိုတာနဲ႕ စကားပါ သင္ရေအာင္ဆိုၿပီး တက္မယ္လို႕ ဆရာမကို ေျပာၿပီး အိမ္ဦးနတ္က သူပါ လိုက္သင္မယ္တဲ့၊ စာေတာ့ မေရးခ်င္ဘူး၊ အေျပာပဲလဲ ျဖစ္တယ္၊ သူ႕အလုပ္နားရက္(၂)ရက္နဲ႕လဲ ကိုက္တယ္၊ တပတ္မွ (၂)ရက္ပဲ ဆိုၿပီး လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ခ်ီတက္သြားၾကတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္ ေက်ာင္းက ပထမေနရာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ အိမ္နဲ႕ ပိုနီးတဲ့ ေနရာကို ေျပာင္းလာၿပီ။ ပုစြန္ေတာင္ ေရေက်ာ္ကေန လမ္း(၅၀)ေလာက္ ခရီးပဲ ရွိမယ္၊ အဲ အိမ္ဦးနတ္က အဲဒီ ပထမရက္မွာတင္ တပ္ေခါက္သြားေလရဲ့၊ သူမေျပာႏိုင္ဘူး၊ ဆရာမကလဲ ေျပာရွာတယ္၊ ျမန္မာေယာက်ၤားေတြ ထိုင္းစကားေျပာဖို႕ မလြယ္ဘူးတဲ့၊အသံ ႏြဲ႕ရတာေလ၊ သူမႏြဲ႕တတ္ေတာ့ တပ္ေခါက္သြားပါေလေရာ၊
ကိုယ္လဲ တေယာက္ထဲပဲ ဆက္တက္တုန္း မွတ္မွတ္ရရ ၂၀၁၂ က ခ်င္းမိုင္မွာ ေရႀကီးတဲ့ႏွစ္ ၊ ေရႀကီးေတာ့ ေက်ာင္းေတြပိတ္ ၊ ကိုယ္ေတြေတာင္ အိမ္က တထပ္အိမ္မို႕ စိတ္မခ်ရတာနဲ႕ ကေလးေတြ ေက်ာင္းရဲ့ အေပၚထပ္မွာ သြားေနလိုက္ရေသးတယ္၊ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ စာၾကည့္တိုက္ လုပ္ထားတဲ့ အခန္းမွာ ေနရာရေတာ့ ေရေဘးဒုကၡသည္ ျဖစ္ရတာေတာင္ စာအုပ္ပံုထဲ ေခါင္းစိုက္ေနရတာ ဇိမ္ကိုက်ေနတာပဲ၊

ပ်ိဳေလးရဲ့ေမာင္ ထိုင္းေယာင္ေယာင္--(၅)
ခ်င္းမိုင္မွာ ေရၾကီးေတာ့ ေက်ာင္းေတြပိတ္တာမွာ ကိုယ္ကေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာ ဆက္ပိတ္ၿပီး ထိုင္းစာ သင္တန္းကို မသြားျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သိသိသာသာ တိုးတက္လာတာ ကိုယ့္ဘာသာ သတိထားမိလာတယ္၊ သူမ်ား စကားလာေျပာရင္ ဘာေျပာတယ္ဆိုတာ၊ ဘာေမးတယ္ဆိုတာ သိလာတယ္၊ အထိုက္အေလ်ာက္ ျပန္ေျပာတတ္လာတယ္၊ ေဈးဝယ္ရင္ ကိုယ္လိုခ်င္တာကို ဆိုင္ထဲမွာ မေတြ႕ရင္ ပစၥည္းနာမည္ေျပာၿပီး ေမးတတ္လာတယ္၊
အေၾကြမရွိလို႕ ၅၀၀တန္ေပးတာပါ၊ စိတ္မရွိပါနဲ႕ ဒီလိုေတြ တြန္႕တတ္လာတယ္။ အဝတ္အစားဝယ္ရင္လဲ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ အေရာင္ကို ေျပာၿပီး ရွာခိုင္းတတ္ယံုမကဘူး၊ ဝတ္ၾကည့္လို႕ရမလားလို႕ ေျပာတတ္လာၿပီ။ အေရာင္ေတြ မေျပာတတ္ခင္ကဆို ကိုယ္လိုခ်င္တာ သူ႕ဆိုင္မွာ ခ်ိတ္ထားတာ မေတြ႕ရင္ သူမ်ားဝတ္ထားတာ ျဖစ္ျဖစ္၊ သူမ်ားကိုင္ထားတဲ့ အိတ္ စသျဖင့္တခုခုကို လွမ္းထိုးျပရတယ္၊ အဲလို ၊ အဲဒီဒုကၡေတြကေတာ့ လြတ္သြားေတာ့ ထိုင္းစကားေျပာရတိုင္း ဆရာမကို ေက်းဇူးေတြတင္ေနမိတယ္၊ အလကားလဲ သင္ေသး ဂ်ီးကလဲမ်ားေသးဆိုတာ ကိုယ္လိုလူေတြေလ၊ ဆရာမက အင္မတန္ စိတ္ရွည္တာ၊
ကိုယ္နဲနဲ ေျပာတတ္၊ ဖတ္တတ္တာ သိေတာ့ အိမ္ဦးနတ္က ကိုယ့္ကို ဆက္သင္ပါအုန္းလို႕ တြန္းတယ္၊ ကိုယ္တတ္ရင္ သူတတ္သလိုေပါ့၊ ဒါနဲ႕ ဘယ္မွာတက္ရင္ ေကာင္းမလဲ စံုစမ္းေမးျမန္းေနတုန္း ကိုယ္တို႕ရဲ့ တအိမ္ေက်ာ္ကို ထိုင္းစာသင္တဲ့ ေက်ာင္းက ေျပာင္းလာပါေလေရာ၊ ဆရာမက သင္တန္းဖြင့္မယ္၊ အေျခခံနဲ႕ အဆင့္ျမင့္ နွစ္ခု ဖြင့္မယ္ ေျပာေတာ့ ကိုယ္က အေျခခံက ျပန္တက္မယ္ဆိုေတာ့ ဆရာမက အဆင့္ျမင့္ပဲ တက္ခိုင္းတယ္၊ ကိုယ္က ကိုယ့္ကိုယ္ကို စာမပီးခဲ့ဘူးဆိုၿပီး ထပ္တက္ခ်င္တာ၊ တကယ္တန္း တက္ၾကည့္ေတာ့ ဗဲရီးအီးဇီး ျဖစ္တာနဲ႕ အဆင့္ျမင့္တန္း ေျပာင္းတက္တာေပါ့၊
ဖြင့္ကာစမွာ အေျခခံေရာ၊ အဆင့္ျမင့္ေရာကို တခ်ိန္ထဲမွာ အတူတူ တက္ရေသးတယ္၊ အဲဒီမွာ ဆရာမက ကိုယ္တို႕ အဆင့္ျမင့္က ေက်ာင္းသားေတြကို ဖတ္စာထဲက စာပိုဒ္ကို အပိုဒ္လိုက္ တေယာက္ခ်င္း ဖတ္ခိုင္း အဓိပါယ္ ျပန္ခိုင္းတယ္၊ ၿပီးမွ မသိတဲ့စာလံုးပါရင္ ရွင္းျပတယ္၊ ကိုယ္က ဖတ္ျပ အဓိပါယ္ျပန္ျပ ေတာ့ အေျခခံက ကႀကီး ခေခြး အဲ ေကာ ကိုင္၊ ေခါ ခိုင္ စသင္ရတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြက ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႕ ေငးၿပီး အားက်ၾကတယ္၊ ဆရာမ က်ေတာ္/ က်မတို႕ လဲ အဲဒီလို ေရးတတ္ ဖတ္တတ္ခ်င္တယ္ ၊ ဘယ္ေတာ့ေလာက္ဆို အဲလို တတ္မလဲ ေလာဘတႀကီး ေမးၾကတယ္၊
အဲဒီႏွစ္က အသုတ္မွာ ကိုယ္နဲ႕မတိမ္းမယိမ္း အမ်ိဳးသားႀကီး တေယာက္ပါတယ္၊ မတိမ္းမယိမ္းဆိုတာေတာင္ သူက ကိုယ့္ထက္ (၂)ႏွစ္ငယ္ေသးတယ္၊ သူက ကိုယ့္ကို ၾကည့္ၿပီး ဒီအမႀကီးေတာင္ တတ္တာ သူလဲ တတ္မွာပါေနာ္လို႕ ဆရာမကို ေျပာတယ္၊ သူက ထိုင္းစကားကို မႊတ္ေနေအာင္ ေျပာတတ္တယ္၊ အသက္(၁၇) ႏွစ္ကတည္းက ထိုင္းကိုေရာက္ေနတာ၊ အရင္က ဘာအလုပ္လုပ္လဲ မသိေပမယ့္ အခုက ေဗဒင္ ေဟာစားသတဲ့၊ အလုပ္ျဖစ္လား ေမးၾကည့္ေတာ့ ထိုင္းလူမ်ိဳးေတြက ျမန္မာေတြထက္ေတာင္ ေဗဒင္ ယႀတာ ယံုေသးတယ္ဆိုပဲ၊ တေယာက္ကို ဘတ္(၁၀၀) ယူတယ္ဆိုေတာ့ အလုပ္ျဖစ္သားလို႕ ေတြးမိတယ္၊ ဒါက ပံုမွန္ေမးတာတဲ့၊ ဓါတ္ရိုက္ဓါတ္ဆင္ ယၾတာ ဘာညာလုပ္ရမယ္ဆို ဒီ႕ထက္ ပိုက်တယ္တဲ့၊ ေဗဒင္လာေမးတဲ့ သူေတြကို ပါးစပ္နဲ႕ပဲ ေဟာရတာ၊ စာမေရးတတ္ေတာ့ စာေရးၿပီး ေဟာစာတမ္း ေပးရရင္ သိပ္ေကာင္းမွာလို႕ သူ႕ရဲ့ စီးပြားေရးကို သူက ခ်ဲ႕ထြင္ခ်င္တာ၊ အခုေတာ့ ျမန္မာေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားေတြ အတြက္ ထိုင္းစာ အေရးအဖတ္ သင္တန္းရွိတယ္ဆိုတာနဲ႕ စံုစမ္းၿပီး လာတက္တာ၊ လာရတာ အေဝးၾကီးကလို႕ သူေျပာျပတယ္၊ ၿပီးေတာ့ အသက္ကလဲ ႀကီးေတာ့ ရပါ့မလားလို႕ စိတ္အားငယ္ေနတာ ကိုယ့္ကိုေတြ႕ေတာ့ အားတက္သြားသတဲ့၊ ကိုယ္ကလဲ အားေပးရတာေပါ့ေလ၊
အဲဒီမွာ အညာက အလုပ္လာလုပ္ေနတဲ့ ညီအကို ႏွစ္ေယာက္နဲ႕လဲ သိကၽြမ္းရတယ္၊ စစ္ကိုင္းကတဲ့၊ ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး ေရာက္လာသလဲဆိုေတာ့ အကိုအႀကီးဆံုး ျဖစ္တဲ့သူက ရွင္းျပတယ္၊ သူတို႕ေနတဲ့ စစ္ကိုင္းနားက ရြာကို သူ႕မိန္းမ ျဖစ္လာမယ့္ ထိုင္းမေလးက အလည္လာရင္း သူနဲ႕ အိမ္ေထာင္က်သတဲ့၊ ဒါေပမယ့္ ထိုင္းမေလးက ျမန္မာျပည္မွာ ၾကာၾကာမေနႏိုင္ေတာ့ သူ႕ကိုပါ ေခၚၿပီး ျပန္လာေနၾကတာ၊ သူက ဟိုတယ္တခုမွာ အလုပ္လုပ္တယ္၊ အဂၤလိပ္လို နဲနဲ ေျပာတတ္လို႕ အလုပ္ျဖစ္သြားတယ္တဲ့၊ ထိုင္းစကား နဲနဲရတယ္၊ စာမတတ္ဘူး၊ သူေဌးက ထိုင္းစာ ေရးတတ္ရင္ ဒီ့ထက္ေကာင္းတဲ့ အလုပ္ေနရာ ေျပာင္းေပးမယ္ ၊ ရာထူးလဲ ပိုရမယ္ ေျပာတာနဲ႕ ထိုင္းစာ လာသင္တာ၊
ကိုယ္တက္တာ ေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားေတြ အတြက္ ရည္ရြယ္ၿပီး ဖြင့္တဲ့ ေက်ာင္းဆိုေတာ့ လာတက္ၾကတဲ့ အလုပ္သမားေတြရဲ့ ဘဝေတြကို တေယာက္နဲ႕ တေယာက္ မတူတာေတြ အမ်ားႀကီး ၾကားရ ျမင္ရတယ္။ ဆရာမဆိုရင္ သူဒါ့ေၾကာင့္ ျမန္မာအလုပ္သမားေတြ အေပၚမွာ ေစတနာထားတာ ျဖစ္မယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ တိုင္းရင္းသားေတြမ်ားေတာ့ သူတို႕က ရိုးသားၾကတယ္၊ ရိုးလြန္း အားႀကီးေတာ့ သူတို႕ေျပာတာေတြက တခါတေလ ဆရာမကို အားနာစရာေတြေတာ့ ျဖစ္တယ္၊
စစခ်င္း သင္ကာစက ေစာေစာက ေျပာခဲ့တဲ့ စစ္ကိုင္းဆိုတဲ့ တေယာက္က ေကာ ကိုင္ ေခါ ခိုင္ အဲလို လိုက္ဆိုရင္း ဆရာမကို သူက ေျပာတယ္၊
ဆရာမေရတဲ့ အေရွ႕က ေကာ ေခါ အဲဒါေတြက ရႈပ္ေနတယ္၊ မွတ္ရတာ မလြယ္ဘူး၊ အေနာက္က ကိုင္၊ ခိုင္ ဆိုတာေတြက ဆိုရလြယ္တယ္၊ ကိုင္ဆိုရင္ ၾကက္ဆိုတာသိတယ္ေလ၊ ခိုင္ ဆိုတာ ၾကက္ဥ မွလား အဲဒါေတြပဲ ဆိုလို႕ ရမလား ဆိုေတာ့ ဆရာမက မ်က္လံုး ျပဴးသြားတယ္၊ တျခား ေက်ာင္းသားေတြကပါ ဟုတ္တယ္ ဆရာမ အေရွ႕က ဆင္တူေတြ မွတ္ရတာ ရႈပ္တယ္တဲ့၊ ဝိုင္းၿပီး အေရးဆိုၾကတာေပါ့၊ ဆရာမက မရဘူးေလတဲ့၊ ေက်ာင္းသားက ဘာလို႕မရတာလဲတဲ့၊ ဆရာမက ကိုယ့္ကို လုပ္ပါအုန္း က်မကို ကူၿပီး ေျပာေပးပါ၊ က်မ မရွင္းျပတတ္ဘူးဆိုလို႕ ကိုယ့္မွာ ငိုအားထက္ ရယ္အားသန္ျဖစ္ရတယ္၊
ထိုင္းစာ ဗ်ည္းစာလံုးမွာ အသံထြက္ တူတဲ့ စာလံုးရယ္ နဲနဲပဲ ကြဲတဲ့ စာလံုးရယ္ ရွိတယ္၊ ေရးရင္လဲ ပံုစံတူေတြ ရွိတယ္၊ ေစာေစာက ေခါမွာ (၄)လံုးရွိတယ္၊ ပထမ ေခါ (၂)လံုးက အသံတူတယ္၊ ဒုတိယ ေခါ( ၂)လံုးက ေခၚလို႕ အသံတိုပဲ ၊ အနိမ့္သံလို႕ ေျပာတယ္၊
ေခါ ခိုင္၊ ေခါ ခုဝါ့၊ ေခၚ ခြိဳင္း ၊ ေခၚ ခြန္း အဲလို ၊
ခိုင္က ၾကက္ဥ ( ၾကက္ဥပံုေလးျပထားတယ္)
ခုဝါ့ က ပုလင္း ( ျမန္မာေတြကဒီစာလံုးကို ပုလင္းကို ခြက္ လို႕ ေခၚသဟ လို႕ အလြယ္မွတ္ၾကတယ္)
ခြိဳင္းက ကၽြဲ
ခြန္းက လူ ( ေစာင္ခြန္းဆို လူႏွစ္ေယာက္) ( ကီခြန္း ဆိုရင္ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္လဲ)
ဒီေတာ့ စာဆိုရင္ ေကာ ကိုင္၊ ေခါ ခိုင္ ၊ ေခါ ခုဝါ့ ၊ ေခၚ ခြိဳင္း ၊ ေခၚ ခြန္း ၊ အဲလို ဆိုရတယ္၊ ပံုေလးေတြ ၾကည့္ၿပီး၊
အဲဒါ သင္တန္းသားက ေရွ႕က စာလံုးေတြ ရႈပ္တယ္ဆိုေတာ့ ဆရာမလဲ မ်က္လံုးျပဴးတာေပါ့၊
ကိုယ္က သူတို႕ကို ငယ္ငယ္တုန္းက သူငယ္တန္းမွာ ကႀကီး ခေခြး သင္တဲ့အခါ က ကေလးငယ္ခ်စ္စဖြယ္၊ ခ ခေရကံုး မေလးၿပံဳး၊ ဂ ဂဏန္း ေရမွာဖမ္း၊ င ငါးခ်ိတ္ေပါင္း စားလို႕ေကာင္း အဲလို ဆိုခဲ့ရတာ မွတ္မိလား ဆိုေတာ့ မွတ္မိတယ္တဲ့၊ အဲဒီမွာ အဓိက စာလံုးက ဘာလဲဆိုေတာ့ ကႀကီး ခေခြးေပါ့၊ ကႀကီး ခေခြးကို မွတ္မိေအာင္ ေနာက္က ကေလး ခေရကုံး ဂဏန္းတို႕ကို လိုက္ရြတ္တာ၊ အဲလိုပဲ ေကာ ဆိုတာ စာလံုး၊ ကိုင္ ဆိုတာ ေကာ နဲ႕ေပါင္းရတယ္ စာလံုးသိေအာင္ဆိုရတာ၊ အခု မင္းတို႕က အေရွ႕က ဗ်ည္းကို ရႈပ္လို႕ ျဖုတ္မယ္ မမွတ္ခ်င္ဘူးဆိုေတာ့ ဘယ္လို ဆက္သင္မတုန္း ဆိုမွ ရယ္လိုက္ၾကတာ ပတ္တုတ္ရမတတ္၊
ထိုင္းစာ သင္တန္းကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ တက္ခဲ့ရတာေတြ ျပန္ေျပာျဖစ္တိုင္း ၾကည္ႏူးရတယ္၊ ကိုယ့္အတြက္က ကုန္ၾကမ္းေတြေတာင္ ရလို႕ စာေတြ ေရးျဖစ္တာ ေလး ငါးပုဒ္ေလာက္ရွိမယ္၊ ဒီၾကားထဲ ဆရာမေျပာတာ တခုက အၿမဲ သတိရစရာျဖစ္ေနတယ္၊ အသက္ႀကီးလာတဲ့အခါ ဘာသာစကား တခုခုကို သင္ယူေနမယ္ဆိုရင္ ဦးေႏွာက္ကို အားေကာင္းေစတယ္တဲ့၊ သတိေမ့တာေတြ မျဖစ္ဘူး၊ အထူးသျဖင့္ ပါကင္ဆန္လို အယ္ဇိုင္းမားလို ေရာဂါမ်ိဳး ေတြ ျဖစ္မလာေအာင္ တားဆီး ႏိုင္တယ္တဲ့၊
ကိုယ္လဲ အခုေတာ့ ထိုင္းစာသင္တန္းကို သြားမတက္ျဖစ္ေတာ့ေပမယ့္ အင္တာနက္ကေန ေန႕စဥ္ သင္ယူတဲ့ အက်င့္လုပ္ေနလိုက္တယ္၊ ကိုယ့္မိခင္ ဘာသာစကား မဟုတ္တဲ့ အတြက္ အၿမဲတန္း ေလ့လာ ဖတ္မွတ္ေနရတာပဲေလ၊

ပ်ိဳေလးရဲ့ေမာင္ထိုင္းေယာင္ေယာင္ (၁) (၂) (၃)

အိမ္ဦးနတ္က ထိုင္းႏိုင္ငံ ေရာက္ေနတာ ( ၆) ႏွစ္ေက်ာ္လို႕ (၇) ႏွစ္ထဲသာေရာက္တာ ထိုင္းစကားကို " ဆဝါဒီခပ္" = မဂၤလာပါ ခင္ဗ်ာ လို႕ ႏႈတ္ဆက္တာနဲ႕ " ေထာက္လိုင္ခပ္ " ဘယ္ေလာက္လဲ ဆိုတာေလာက္ပဲ တတ္တယ္။
ဒါေတာင္ သူက ေထာက္လိုင္ခပ္ လို႕ ဆိုလိုက္တာနဲ႕ ေဈးသည္က ဟာ့စစ္ပ္= ငါးဆယ္ ဆိုရင္သိေသးတယ္၊ က်ဲ႕စစ္ပ္ တို႕ ပက္ဒ္စစ္ပ္ တို႕ဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္မွန္း မသိေတာ့ဘူး၊ အဲဒီအခါ သူက နပ္တယ္၊ တရာတန္ေပးလိုက္တယ္ ေအးေရာ၊ ေဈးသည္ဆီက ျပန္အမ္းေငြ ၾကည့္ၿပီး ဘယ္ေလာက္က်သလဲ သိသြားတယ္။
ဒါေပမယ့္ သူအျပင္သြားရင္ လမ္းမွာ လမ္းမသိတဲ့သူက ထိုင္းထင္ၿပီး သူ႕ကို ေနရာေမးေသးတယ္။ ထိုင္းနဲ႕ ဆင္တယ္လို႕ အေနၾကာတဲ့သူေတြက ေျပာၾကတယ္။ အလုပ္ထဲကလူေတြက သူ႕ကို ရယ္ကာေမာကာ မၾကာခဏ ေျပာေလ့ရွိတယ္။
" ဦးေလးက ထိုင္းလူမ်ိဳးနဲ႕ေတာ္ေတာ္တူတယ္၊ အဲဒီေတာ့ ဦးေလးရယ္ မထူးပါဘူး ထိုင္းသူေဌးႀကီးေတြ ဝတ္သလို လည္ပင္းမွာ စက္ဘီးခ်ိန္းႀကိဳးေလာက္ရွိတဲ့ ဆြဲႀကိဳးႀကီးဆြဲ၊ ၿပီးေတာ့ ဘုရားပံု ေလာ့ကက္သီးအႀကီးႀကီးေတြ အမ်ားႀကီး ဆြဲတယ္ေလ၊ အဲလိုဆြဲ၊ ၿပီးရင္ လက္မွာ လက္မေလာက္ရွိတဲ့ ဟန္းခ်ိန္းႀကီး ပတ္လိုက္ ၊ဒါဆို ဦးေလးကို ဘယ္သူကမွ မကပ္ရဲေတာ့ဘူး၊ ဘယ္သူကမွ မစစ္ရဲေတာ့ဘူး " တဲ့
သူနဲ႕ လမ္းေလွ်ာက္သြားရင္ လမ္း ေနရာ ေမးတဲ့ သူေတြ မၾကာခဏ ႀကံဳရတယ္၊ ေမးတဲ့သူကလဲ ကိုယ့္ကို မေမးဘူး။ သူ႕ဆီ တန္းသြားၿပီး ေမးတယ္၊ ၾကည့္ရတာ ကိုယ့္ကို ထိုင္းအဖိုးႀကီးနဲ႕ ယူထားတဲ့ ကိုးရီးယားမေလးလား? ဂ်ပန္မေလးလား ထင္ဟန္တူတယ္ ၊ ( ဤကား ကိုယ့္ငါးခ်ဥ္ကိုယ္ခ်ဥ္၊ ကိုယ္ထင္ကုတင္ ေျခေလးေခ်ာင္းတည္း ) ၊ သူ႕ခမ်ာ ကေလးမေလးေတြ ၊ အမႀကီးေတြ၊ လူငယ္ေလးေတြက လက္အုပ္ကေလးခ်ီကာ ခ်ီကာ အနားကပ္လာရင္ ထိုင္းစကား မတတ္ပါဘူး၊ ဦးေလးက ထိုင္းလူမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး ဆိုတာေတာင္ မေျပာတတ္ေတာ့ လက္ကေလးတခါခါနဲ႕ ရယ္ျပေနရတယ္။
အဲဒီအခါက် ကိုယ္က အနားကပ္ၿပီး တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ ေျပာျပရတယ္၊
စိုင္ ဘယ္ဘက္ ၊ ခြာ ညာဘက္၊ တရံုးပိုင္း တည့္တည့္ ၊ လီယိုစိုင္ ဘယ္ေကြ႕ အဲေလာက္ေတာ့ရတယ္။
သူတို႕ေမးတဲ့ ေနရာမသိရင္ေတာင္ မိုက္လူ လို႕ေတာ့ ေျပာလိုက္နိုင္တယ္။
မနက္ဖက္ က်ံဳးဖက္လမ္းေလွ်ာက္တိုင္း အၿမဲလိုလို ႀကံဳတဲ့အခါ ၾကာေတာ့ သူကနပ္လာတယ္။ လမ္းေမးေတာ့မယ္ ဆိုရင္ သိသာတယ္၊ ဆိုင္ကယ္နဲ႕ဆို အနားကို အသာေလးကပ္ရပ္ၿပီး ၿပံဳးျပေတာ့တယ္၊
ကားနဲ႕ဆိုရင္ မွန္တခါးတျဖည္းျဖည္း ခ်ၿပီး " ဖိ" လို႕ လက္အုပ္အုပ္ခ်ီတယ္၊ သူကေတာ့ အဲလို ဆိုင္ကယ္ရပ္ၿပီး ၿပံဳးျပတာတို႕ ကားကေျဖးေျဖးနဲ႕ ဘီးလွိမ့္ရံုေမာင္းၿပီး မွန္ခ်လိုက္ၿပီဆို အေရွ႕ကို ခပ္သုပ္သုပ္ ေလွ်ာက္ေတာ့တာပဲ။ အဲဒီအခါက် ကိုယ္နဲ႕တိုးတာေပါ့၊ ကိုယ္လဲ မတတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ထက္နဲနဲ သာတယ္၊ ေမးရင္ ကိုယ္သိတာဆို ေျဖနိုင္တယ္၊ မသိဘူးလို႕ ျပန္ေျပာႏိုင္ေတာ့ သူ႕ဆီ ဦးတည္လာတဲ့သူက ကိုယ့္ဖက္ ၿမွားဦးလွည့္ အဲ လက္အုပ္ကေလး လွည့္ခ်ီတာေပါ့။
သူတို႕ကလည္း ကိုယ့္ဆီက စကားသံႀကားတာနဲ႕ ထိုင္းလူမ်ိဳးမဟုတ္မွန္း တန္းသိတာပဲ၊ ေမးၿပီးရင္ အားနာဟန္နဲ႕ အိုး... ခြန္ထိုင္း မွတ္လို႕ အဲလို ေျပာသြားၾကတယ္။
ဒီေန႕လဲ ႀကံဳရတယ္၊ မနက္က ေသာၾကာေဈးမွာ ရွမ္းေခါက္ဆြဲ စားေနတုန္း လူတေယာက္က ဆိုင္ထဲမွာ ဒီေလာက္ လူေတြအမ်ားႀကီးထဲကမွ သူ႕ဆီကို တန္းတန္းမတ္မတ္ လမ္းေမးတယ္၊ ကိုယ္က ရုတ္တရက္ ရွမ္းဆိုင္ဆိုေတာ့ ျမန္မာျပည္က လူေတြ လာစားတတ္တာမို႕ ျမန္မာတေယာက္က ျမန္မာလိုပဲ လာေျပာတာထင္လို႕ ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။
သူက ဘာစိတ္ကူးေပါက္တယ္မသိ ငါစကားနားမလည္ဘူးလို႕ ဘိုလို မႈတ္လိုက္တယ္၊ ဟိုလူလဲ ႏွဖူးကို လက္နဲ႕ရိုက္လို႕ ရယ္ျပၿပီး ထြက္သြားတယ္။ အဲဒီလူၾကည့္ရတာ က်န္းမာေရး ေကာင္းပံုမရဘူး၊ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ လႈပ္တုတ္လႈပ္တုတ္ ေထာ့နဲ႕ေထာ့နဲ႕ နဲ႕ ထြက္သြားပါေလေရာ။ ကိုယ္ေတြလဲ သူ႕ၾကည့္ၿပီး ကံမေကာင္းတဲ့သူမ်ား လမ္းမမွတ္မိလို႕ ဘယ္လို သြားရမွန္းမသိလို႕ ေမးပါတယ္ဆိုမွ မသိတဲ့သူ မတတ္တဲ့ လူနဲ႕ လာေတြ႕ရတယ္လို႕ ေျပာမိၾကတယ္။
ကဲ ဒီေတာ့ မထူးပါဘူး ၊ ရံုးကလူေတြ ေျပာသလို သူ႕ကို ဆြဲႀကိဳးႀကီးနဲ႕ ဟန္းခ်ိန္းလက္မေလာက္ ဝယ္ၿပီး ဆြဲေပးလိုက္ရင္ေကာင္းမယ္၊ ဒါမွ ထိုင္း ဟိုက္ေဘာ့စ္ဆိုၿပီး တေယာက္မွ အနားမလာေတာ့မွာ၊ ေမးခ်င္ရင္ေတာင္ သူ႕ေဘးက စကၠထရီမေလးပဲ ေမးေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ကိုယ့္ဆီေရာက္လာရင္" မိုက္လူ" လို႕ ေျပာလိုက္မယ္ ေအးေရာ၊

ပ်ိ ဳေလးရဲ့ေမာင္ ထိုင္းေယာင္ေယာင္ (၂)
တကယ္တန္းက အပိုင္း(၂)ဆိုၿပီး ဆက္ေရးဖို႕ အစီအစဥ္မရွိပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေၿမွာက္ေပး အဲ အားေပးၾကေတာ့ ကိုယ္လည္း ေျပာစရာ အေၾကာင္းေလးေတြ မကုန္ေသးတဲ့အခါ ဗဟုသုတအလို႕ငွာ ရယ္ေမာေပ်ာ္စရာ အျဖစ္ ဆက္ၿပီး ေရးလိုက္ပါအုန္းမယ္။
ေျပာရရင္ ကိုယ္က ထိုင္းစာကို ဖတ္တတ္တယ္၊ အဓိပါယ္ေတာ့ အကုန္မသိဘူး၊ ဖတ္ျပဆိုရင္ တလက္မေလာက္ အထူရွိတဲ့ ဖတ္စာအုပ္က အသာေလးပဲ၊ အဲ အဓိပါယ္မသိဘူး၊ ေသေသခ်ာခ်ာ ဆက္ၿပီး မသင္ျဖစ္တာရယ္ ထိုင္းဘာသာနဲ႕ ေရးထားတဲ့စာေတြ ဖတ္ေလ့မရွိတာရယ္၊ ထိုင္းလူမ်ိဳးေတြနဲ႕ ေျပာဆို ဆက္ဆံတာ မရွိတဲ့ အတြက္ ျဖစ္မယ္ထင္တာပဲ၊ အမွန္ကေတာ့ ကိုယ့္အားနည္းခ်က္ပါ၊ အားမစိုက္တာ၊
အိမ္ဦးနတ္က တို႕တအိမ္လံုးမွာ တေယာက္ေလာက္ တတ္ထားရင္ ေကာင္းမယ္လို႕ ေျပာတတ္ေပမယ့္ ကိုယ္တတ္ထားသေလာက္နဲ႕ပဲ ေက်နပ္ေနရတယ္။ ကိုယ္က မလြယ္ဘူးခ်ည္း ညည္းျပေနတာ၊ မလြယ္တဲ့ အေၾကာင္း ေျပာရရင္ ဘာသာစကား သုေတသန စာတမ္းျဖစ္သြားမွာမို႕ ခဏအသာထားၿပီး ပ်ိဳေလးေမာင္ အေၾကာင္းဆက္ပါအုန္းမယ္။ မိသားစု သူ႕ဆီ ေျပာင္းမလာခင္မွာ ထိုင္းစကား မတတ္ပဲ ေနလို႕ ျဖစ္ပါ့မလားဆိုတာကို သူက လက္ညိႈးတေခ်ာင္းထိုးျပတတ္ရင္ ရတယ္တဲ့၊ ကိုယ္လိုခ်င္တာ လက္ညိႈးထိုးလိုက္ က်သေလာက္ပိုက္ဆံ ေပးလိုက္ရံုပဲ၊ ထိုင္းေတြက သူမ်ားပိုက္ဆံ ပိုမယူဘူးတဲ့၊ ဆဲဗင္းအလင္းဗင္းတို႕ တက္စကိုလိုတပ္စ္ တို႕မွာ ဝယ္ရင္ ေဈးေရးထားတာ ေကာက္ယူရံုပဲလို႕ ေျပာတာေပါ့၊ တကယ္လည္းပဲ ကိုယ္အလည္အပတ္ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေဈးထဲက ဟင္းသီးဟင္းရြက္သည္ေတြမွာ ေဈးကပ္ထားတာ လက္ညိႈးေလးထိုးၿပရင္ အိတ္ထဲ ေကာက္ထဲ့ေပးလိုက္တာပဲ၊ က်သေလာက္ပိုက္ဆံ တန္းေပးေတာ့ ဟုတ္သားေပါ့၊
သူက ဆက္ေျပာေသးတာ ထိုင္းေတြက လူႀကီးသူမဆို သိပ္ရိုေသတာ၊ ဘာမွမပူနဲ႕၊ ေအးေဆးပဲတဲ့။
သူနဲ႕ ရံုးကမိတ္ေဆြတို႕ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္စီးသြားရင္ ႀကံဳရတာေျပာျပတယ္။ ယာဥ္ထိန္းရဲေတြက ခ်က္ပြိဳင့္မွာ ဆိုင္ကယ္ေတြ တစီးပီးတစီး တားစစ္ေတာ့ သူစီးလာတဲ့ ဆိုင္ကယ္ကိုလဲ တားတယ္၊ အနားေရာက္ေတာ့ ဆိုင္ကယ္ဦးထုပ္ ေလကာကို လွပ္လိုက္တယ္ဆို လူျမင္ၿပီး လူႀကီးေတြပဲဆိုကာ" မိုက္ပလိုင္ခပ္" ဘာမွမျဖစ္ဘူး၊ ကိစၥမရွိဘူးလို႕ အဓိပါယ္ရမယ္ထင္တယ္၊ အဲလိုေျပာၿပီး ခါးေလးညြတ္လို႕ လက္အုပ္ေလးခ်ီကာ မစစ္ေတာ့ပဲ သြားခိုင္းသတဲ့၊ သူ႕မိတ္ေဆြကလည္း ေျပာသတဲ့ သူတို႕က လူငယ္ေတြကို အဓိကထားစစ္တာ၊ လိုင္စင္မရွိပဲ ေမာင္းတာရယ္ ေနာက္တခုက မူးယစ္ေဆးေပါ့ဗ်ာ ဒါေတြ အဓိကထားစစ္တာ၊ လူႀကီးေတြဆိုေတာ့ အားနာတယ္ ထင္တယ္တဲ့၊ ၿပီးေတာ့ဗ်ာ ခင္ဗ်ားတို႕က်ေတာ္တို႕က ထိုင္းပံုစံေပါက္တယ္တဲ့ဗ် အဲလို ေျပာတယ္တဲ့၊
အမယ္သူက သူ႕မ်က္ႏွာကို သူယံုၾကည္မႈ ရွိတယ္၊ သူ႕ကို ထိုင္းဦးေလးႀကီးလို႕ ထင္ၾကတယ္ဆိုၿပီး၊
တခါသား ကိုယ္ေတြက ကားအေနာက္ခန္းမွာ၊ သူက အေရွ႕ကထိုင္လို႕၊ ေမာင္းတဲ့သူက ကိုမင္းသိုက္ေပါ့၊ ညဖက္ တေနရာကျပန္အလာ ခ်က္ပြိဳင့္ ေရာက္ကာနီးမွာ ခါးပါးပတ္ဗ်လို႕ ေျပာေတာ့ သူက ပတ္ေတာ့ ပတ္လိုက္ပါတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ေဟ့လူ လုပ္မေနနဲ႕ မွန္ခ်ၿပီး က်ဳပ္မ်က္ႏွာျပလိုက္တဲ့
ကိုမင္းသိုက္ျပန္ေျပာျပတာ ၊ ဟုတ္တယ္အမတဲ့၊ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ အဲလို တခါ ညဖက္ႀကီး ျပန္ၾကတာ စစ္တာအႀကီးအက်ယ္ပဲ၊ အဲဒီမွာ ကားကိုလဲတားေရာ မွန္ေလးခ်ေပးလိုက္တာ လူႀကီးေတြဆိုပီး " မိုက္ပလိုင္ခပ္" ဆိုကာ သြားေတာ့ သြားေတာ့ လႊတ္လိုက္သတဲ့။
သူက အဲလို မၾကာခဏ ေျပာရင္ကိုယ္က ထိုင္းအဖိုးႀကီးဆိုၿပီး မစစ္တာ၊ စကားေျပာၾကည့္မွ သိမယ္၊ သူတို႕သာ တခုခုေမးရင္ ဘယ္လို ေျပာမလဲဆိုေတာ့ ၿပံဳးေနတယ္။ သူကိုယ္တိုင္ ဆိုင္ကယ္နဲ႕အလုပ္သြားတဲ့အခါ ကိုယ္က စိတ္ပူၿပီး ရဲနဲ႕ေတြ႕ရင္ နပ္ေခါင္လို႕ ေျပာလိုက္၊ သူတို႕က " နပ္ေခါင္" ဆိုရင္ သတင္းေထာက္ဆိုေတာ့ " ပိုင္" ပဲ ဂိုး ၊ သြားေပါ့၊ အဲဒီ စာလံုးေလးကိုေတာင္ သြားကာနီးက် ဘာ ဘာေခါင္ ဘာနတ္နဲ႕ ေမးေနလို႕ ကဲ ကဲ ထားလိုက္ေတာ့၊ ေမးရင္ ထံုးစံအတိုင္း လက္ကေလးခါၿပီး ၿပံဳးၿပံဳးေလးသာ ေနလိုက္ေတာ့လို႕ ေျပာရေတာ့တယ္။ သူ႕မွာ လူအေထာက္အထားရွိတယ္၊ ဆိုင္ကယ္ကလည္း လိုင္စင္ရွိတယ္၊ အေမာင္းလိုင္စင္က မလုပ္ထားေတာ့ မရွိ၊ အဲဒီေတာ့ ရွိတာသာ ထုတ္ျပလိုက္ လိုင္စစ္မရွိရင္ ေဘာင္ခ်ာ ေပးလိမ့္မယ္၊ ဒဏ္ေဆာင္လိုက္ ၿပီးတာပဲလို႕ စိတ္ေလွ်ာ့ထားလိုက္တယ္။ သူကေတာ့ သူရုပ္ကို သူယံုၾကည္စြာနဲ႕ ခရီးဆက္ေနတာ ဟုတ္ေနတာပဲ၊
ေျပာရရင္ ကိုယ္ထိုင္းစာ နဲနဲ လူရိုေသ ရွင္ရိုေသ ေရးတတ္ ဖတ္တတ္တာ သူ႕ေက်းဇူးမကင္းဘူး ေျပာရမယ္။ သူက ဘယ္လိုမွ မတတ္ေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာပဲ သင္ရင္ေကာင္းမလား စဥ္းစားေနတုန္း ႀကံဳရတာ ေျပာျပပါအုန္းမယ္။
မိသားစုက သူနဲ႕အတူ တစုတစည္းထဲ လိုက္ေနကာစ၊ တရက္မွာ ကိုယ္က အစာအိမ္နဲနဲ နာခ်င္ေနတယ္၊ ဒါနဲ႕ ညေနဖက္ကို ဆန္ျပဳတ္ ေသာက္မယ္ဆိုၿပီး ဆန္ၿပဳတ္ဆိုင္သြားၾကတယ္၊ မသြားခင္မွာ အတူေနတဲ့ ကိုမင္းသိုက္တို႕ လင္မယားကို ဆန္ၿပုတ္ကို ဘယ္လို ေခၚသလဲ ေမးမလို႕ ေစာင့္ေနၾကတာ၊ သူတို႕လင္မယား အျပင္သြားတာ ေတာ္ေတာ္ ေမွာင္တဲ့ အထိ ေရာက္မလာေတာ့ မေစာင့္နိုင္တာေရာ၊ သူကလဲ ဆိုင္ကိုသူေရာက္ဖူးတယ္ ဆိုတာနဲ႕ ကိုယ့္ဘာသာပဲ သြားလိုက္ၾကတယ္။
သူက ဘာမွေျပာစရာမလိုဘူး၊ လက္ညိႈးထိုးျပလိုက္ယံုပဲ၊ အိုးေတြက ဆိုင္ေရွ႕မွာ ခင္းထားတာလို႕ ေျပာတယ္။
ကိုမင္းသိုက္က သတ္သတ္လြတ္သမား၊ ညေနဆို ေန႕တိုင္းလိုလို အဲဒီဆိုင္က ဆန္ၿပဳတ္နဲ႕ ပဲေသြး စားတယ္၊ ဆန္ၿပဳတ္က တကဲ့ကို ဆန္ၿပုတ္အစစ္၊ ဆားေတာင္မပါဘူး၊ ဟင္းေတြနဲ႕ တြဲေရာင္းတာ၊ ထိုင္းဟင္းေပါ့၊ ဆီမပါတဲ့ ထိုင္းစတိုင္ပဲငံၿပာရည္လို ညိုညိုအရည္နဲ႕ ျပဳတ္ထားတာေတြနဲ႕ ဝက္အူမၾကီးတို႕၊ အေခါက္ကင္တို႕၊ ဝက္သားကင္သုပ္တို႕နဲ႕ တြဲစားရတာ၊ ကိုယ္က တခါမွ ဆိုင္ကို မေရာက္ဖူးေသးဘူး၊ ကိုမင္းသိုက္က ေဖာက္သယ္ျဖစ္ၿပီး သူ႕ထံုးစံအတိုင္း နာမည္ေတာင္ ေပးၿပီးသြားဘီ။
" မ်က္ႏွာပုပ္မႀကီးဆိုင္" တဲ့
ကိုယ္ေတြက လူတေယာက္ရဲ့ ရုပ္ရည္ကို အဲလို ႏွိမ့္ခ်ၿပီး ေခၚတာမႀကိဳက္လို႕ ေျပာေတာ့ ဟာ အမ မျမင္ဘူးေသးလို႕ ျမင္ရင္ က်ေတာ္ေျပာတာ မမွားဘူးဆိုတာသိမယ္တဲ့၊ သူက စိတ္ပုပ္တာမဟုတ္ဘူးဗ်၊ ၊ သူ႕ပံုစံကလည္း စူပုပ္ေနတာမဟုတ္ဘူး၊ အေပါက္လဲမဆိုးဘူး၊ ဒါေပမယ့္ မ်က္ႏွာက အရယ္အၿပံဳးမရွိဘူး၊
အဲဒီဆိုင္ကို သူသြားဝယ္ကာနီးတခါ ျပန္လာတဲ့တခါ အသြားအျပန္ မ်က္ႏွာပုပ္မႀကီးနဲ႕ေတြ႕ရအုန္းမယ္၊ စခန္းသြားရအုန္းမယ္ ေျပာၿပီးသြား၊ ျပန္လာရင္လဲ မ်က္ႏွာပုပ္မႀကီးကေလ ဆိုၿပီး သူစိတ္တိုင္းမက်တာက အၿမဲ၊ ဒါေပမယ့္ ေန႕စဥ္လိုလို သြားသြားဝယ္စားတာပါပဲ။
ဒါနဲ႕ ဆန္ျပဳတ္ဆိုင္ ခ်ီတက္သြားေရာ ဆိုပါေတာ့၊ ဟိုေရာက္ေတာ့ အိုးေတြ တခုခ်င္းလိုက္ၾကည့္တာ ဆန္ၿပဳတ္အိုး မေတြ႕ဘူး၊ ဆိုင္ရွင္က ဘာယူမလဲ ေမးတယ္ထင္ပါ့၊ ကိုယ္ကလဲ တလံုးမွ မထြက္တတ္ေတာ့ ေခါင္းကုပ္ရင္း ဆိုင္ထဲမွာမ်ား ေရႊ႕ထားသလား ဆိုၿပီး ေျခဖ်ားေထာက္ၿပီး ကဲၾကည့္တာေပါ့၊ သူလဲ ေယာင္ၿပီး လိုက္ၾကည့္ေသးတယ္၊ ၿပီးမွ စိတ္မရွည္သလိုနဲ႕ တျခားလူေတြကို လွည့္ၿပီး ေရာင္းတယ္။ သူ႕ေဘးက အကူေရာင္းတဲ့ အမ်ိဳးသမီးကို တေတာင္နဲ႕တြက္ၿပီး ကိုယ့္ဆီေမးဖို႕ လႊတ္တယ္၊ ဆိုင္အကူ အမ်ိဳးသမီး အနားမေရာက္ခင္ အိမ္ဦးနတ္ကို အားကိုးတႀကီး လွည့္ၾကည့္ေတာ့ သူက ဆိုင္ထဲကို လိုက္မွ မဝင္လာပဲ၊ ဆိုင္အေရွ႕ ပလက္ေဖာင္းမွာ လမ္းဘက္ကို မ်က္ႏွာလွည့္ၿပီး ကားေတြ ဆိုင္ကယ္ေတြ သြားတာေငးေနေလရဲ့၊
ကိုယ္ထြက္လာတာေတြ႕ေတာ့ မရဘူးလားတဲ့၊ အိုးမေတြ႕ဘူးဆိုေတာ့ အာ ဘာလို႕မေတြ႕ရမွာလဲ၊ လာ လာ ဆိုၿပီး ဆိုင္ထဲကို အေရွ႕ကေန ဦးေအာင္ဝင္သြားတယ္၊ ဟိုလဲ ေရာက္ေရာ ကိုယ့္လိုပဲ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ လုပ္ေရာ၊ ပါးစပ္ကလည္း ေျပာေသးတယ္၊ ခါတိုင္း ဒီမွာပဲ ဟင္းအိုးေတြနဲ႕ အတူထားတာပဲတဲ့ မေလွ်ာ့ဘူး၊ ဆိုင္ရွင္က သူ႕ဆိုင္ကအိုးေတြကို မ်က္လံုးေပါက္မတတ္ လာၾကည့္ေနတဲ့ ကိုယ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ကို ဇေဝဇဝဝါနဲ႕ၾကည္ၿပီး ဘာမွမေျပာေတာ့ပဲ သူ႕အလုပ္သူလုပ္ေနတယ္၊ အဲဒီေတာ့မွ ဒီအမ်ိဳးသမီးမ်က္ႏွာ စိတ္တိုတာမေတြ႕ရ၊ အေျပာင္းအလဲ မရွိဆိုတာ ေတြ႕ရမွ ကိုမင္းသိုက္ေျပာတာသတိရတယ္။ သူ႕မ်က္ႏွာက ေအာ္ရီဂ်င္နယ္ပဲ၊
ကဲကဲ ကိုမင္းသိုက္ကို ဖုန္းဆက္ၿပီး ေမးဆိုေတာ့၊ ကိုမင္းသိုက္ဖုန္းနံပါတ္က ကိုယ့္ဆီမွာ မရွိဘူး၊ ကိုမင္းသိုက္ကေတာ္ တပ္ခ်ဳပ္ႀကီးရဲ့ဖုန္းနံပါတ္ပဲ ရွိတယ္၊ အဲဒါပဲ လွမ္းဆက္လိုက္ေတာ့ မကိုင္ဘူး၊ လမ္းေပၚမွာ ျဖစ္ေနပံုရတယ္၊ ဒါနဲ႕ ျပန္မယ္ေပါ့၊ ဆိုင္ေရွ႕လဲ ေရာက္ရဲ့သားနဲ႕ ဆန္ၿပဳတ္ကေလးေတာင္ အျဖစ္ရွိေအာင္ မဝယ္တတ္တဲ့ သူ႕ကိုေရာ ကိုယ့္ကိုယ္ေရာ အင္မတန္ စိတ္ပ်က္မိတယ္၊ သူက အႀကံရဘီတဲ့၊ ဆိုင္ထဲမွာ စားေနတဲ့သူေတြဆီက ပန္းကန္ကို လက္ညိႈးထိုးျပလိုက္မယ္တဲ့၊ ေတာ္ပါၿပီ စားေနတဲ့သူက ဘာမွန္းညာမွန္းမသိမွ ရႈပ္ကုန္မယ္ စကားလဲေပါက္ေအာင္ ျပန္ရွင္းျပႏိုင္မွာ မဟုတ္ပဲဆိုၿပီး၊ ဒါနဲ႕ လွည့္ျပန္ၾကမယ္ အလုပ္မွာ ကိုယ္က ေတြးတယ္၊ ထမင္းကို ထိုင္းလို " ေခါက္" လို႕ေခၚတယ္၊ ဟင္းခ်ိဳလို ေခါက္ဆြဲၿပဳတ္လို ေသာက္စရာ ဟင္းကို" တံု႕ "ဆိုတာ ထဲ့ေျပာၾကတယ္၊ ဥပမာ တံု႕ယမ္း ခ်ဥ္စပ္ ဟင္းရည္မ်ိဳး၊ ဒါဆိုရင္ ထမင္းၿပဳတ္ဆိုေတာ့ တံု႕ေခါက္ ဒါမွမဟုတ္ ေခါက္တံု႕ လို႕ ေျပာၾကည့္မယ္ဆိုေတာ့ စမ္းၾကည့္တာေပါ့ ဆိုၿပီး ဆိုင္ထဲ ျပန္ဝင္တာေပါ့၊ ဒါဟာ ေနာက္ဆံုးႀကိဳးစားျခင္းေပါ့၊
ကိုယ္ေတြ ဆိုင္ထဲ ျပန္အဝင္ လာျပန္ဘီဆိုတဲ့ အၾကည့္နဲ႕ ဆိုင္ရွင္က တခ်က္လွမ္းၾကည့္တယ္၊ သူကိုယ္တိုင္မလာဘူး၊ ဆိုင္အကူကို လႊတ္လိုက္ျပန္တယ္၊ ဒါနဲ႕ ကိုယ္က တံု႕ေခါက္ လို႕ ေျပာၿပီး အကူအမ်ိဳးသမီးရဲ့ မ်က္ႏွာကို အကဲခတ္တယ္၊ သူက မ်က္ေမွာင္က်ံဴ႕တယ္၊ ဒါနဲ႕ ခ်က္ျခင္းပဲ" ေခါက္တံု႕" လို႕ ေျပာင္းေျပာလိုက္ေတာ့ ဩ........ ဆိုၿပီး ေခါင္းၿငိမ့္တယ္၊ တိုက္ဆိုင္ပံုမ်ား အဲဒီေတာ့မွ အလုပ္သမားေကာင္ေလးက ဆိုင္အတြင္း အေနာက္ဖက္မွာ ထားတဲ့ ဆန္ၿပဳတ္အိုးႀကီးကို မလာတာ တၿပိဳင္တည္းလိုလို ေတြ႕ရပါေလေရာ၊ အဲဒီေတာ့မွ ကိုယ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ တၿပိဳင္ထဲလိုလို ထေအာ္ၿပီး လက္ညိႈးထိုးတာ ဆိုင္ထဲမွာ စားေနတဲ့လူေတြေတာင္ ေခါင္းေထာင္ၾကည့္တယ္။ ဝမ္းသာလိုက္တာမွ ကမၻာဦးလူေတြမီးကို စေတြ႕တာ ဒီလိုမ်ိဳး ခံစားခ်က္ပဲ ျဖစ္မယ္လို႕ ေတြးမိတယ္၊ စိတ္ထဲမွာ ေက်နပ္ေနတယ္၊ ကိုယ္ေတြးတဲ့ စာလံုးကလဲ မွန္၊ ဆန္ျပဳတ္ကိုလဲ ေတြ႕ရွိဆိုေတာ့ စိတ္ထဲ ေက်နပ္သြားတယ္၊ ပဲေသြးဟင္းကို လက္ညိႈးထိုးၿပီးမွာတယ္၊ ၿပီးေတာ့ " စိုင္ထူ" လို႕ ေျပာလိုက္တယ္၊ " စိုင္" ဆိုတာ ထဲ့တာ၊ " ထူ" ကအိတ္၊ အိတ္နဲ႕ထဲ့မယ္ေပါ့၊ စိုင္ထူ ကေတာ့ ေရာက္ကတည္းက ေျပာတတ္တယ္၊
လမ္းေရာက္ေတာ့ ကိုမင္းသိုက္ရဲ့ တပ္ခ်ဳပ္ၾကီးက ဖုန္းျပန္ဆက္တယ္၊ အမဘာျဖစ္လို႕လဲေပါ့၊ ဘာမွမျဖစ္ဘူး၊ ဆန္ျပုတ္ကို ထိုင္းလို ဘယ္လိုေခၚသလဲ ေမးမလို႕ ဆိုေတာ့ စကားမဆံုးခင္ပဲ အမ က်မလဲမသိဘူး။ ေနအုန္း ကိုမင္းသိုက္ကို ေမးလိုက္အုန္းမယ္ဆိိုၿပီး ေျပာေတာ့ ေနေန အခု ရဘီလို႕ ကမန္းကတန္းေျပာရတယ္။ အိမ္လဲ ေရာက္ေရာ တပ္ခ်ဳပ္ႀကီးက ရင္ဖြင့္တယ္၊ သူဒါ့ေၾကာင့္ ထိုင္းမွာမေနခ်င္တာတဲ့၊
ကိုယ္ကေတာ့ ကေလးေတြ ေက်ာင္းတက္ေနၿပိဆိုေတာ့ အင္း ထိုင္းစာေတာ့ တတ္ေအာင္သင္မွဆိုၿပီး သင္ဖို႕ ႀကိဳးစားရေတာ့တာ။ ကေလးေတြက ထိုင္းေက်ာင္းတက္တာ မဟုတ္ေတာ့ ထိုင္းလို မသင္ရေတာ့ သူတို႕လည္း အားကိုးဖို႕မျမင္၊ ကိုယ့္ကိုယ္သာ အားကိုးရာဆိုၿပီး မာန္တင္းရေတာ့တယ္။
ထိုင္းစကား သင္မွ ျဖစ္မွာလို႕ ကိုယ့္ျမန္မာအသိုင္းအဝိုင္းၾကား ညည္းမိရင္ သူတို႕က မလြယ္ဘူးခ်ည္းေျပာတယ္၊ ထိုင္းစကားက ရႈပ္တယ္၊ စကားလံုတလံုးကိုပဲ အသံအေနအထား အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္းၿပီးေျပာရတာ၊ အသံထြက္ေျပာင္းတာနဲ႕ အဓိပါယ္ကြာတယ္ အဲလိုေျပာတဲ့သူကတမ်ိဳး၊ ငယ္ရြယ္တဲ့ ကေလးမေလးေတြကေတာင္ သမီးတို႕ေတာင္ တက္ဖူးတယ္ ေကာ ကိုင္၊ ေခါ ခိုင္ ကေန မတက္ဘူးတဲ့ ၊ အိမ္ဦးနတ္ကိုေတာ့ သူ႕ရံုးက မိတ္ေဆြေတြနဲ႕ လူငယ္ေလးေတြက ေျပာတယ္၊ ဦးေလး ထိုင္းစကားတတ္ခ်င္ရင္ အလြယ္ဆံုးနည္းက ထိုင္းမေလးတေယာက္နဲ႕ ဂဲလ္ဖရန္႕ ျဖစ္ရင္ရၿပိတဲ့၊ ဒါနဲ႕ ဦးေလး အသက္ႀကီးပါၿပီကြယ္လို႕ ကိုယ္က ေျပာရတယ္၊ အမယ္ ဦးေလးကလည္း သူသင္လိုက္ရမလား ကိုယ့္ကို ခ်ိန္းေျခာက္ေသးတယ္၊ ဒါနဲ႕ ကိုယ္ေတြေရာဆိုေတာ့ အမတို႕က ထိုင္းစကားတတ္ခ်င္ရင္ ထိုင္းလူမ်ိဳးဆိုင္ရွင္ဆီမွာ အေရာင္းစာေရး သြားလုပ္၊ ဒါမွမဟုတ္ အလုပ္သမား လုပ္ေလ ျမန္ျမန္တတ္တယ္၊ ေရမကူးတတ္တဲ့သူ ေရထဲကို တြန္းခ်လိုက္သလိုေပါ့တဲ့၊
ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ေရႊ႕ေျပာင္းျမန္မာေက်ာင္းတေက်ာင္းျဖစ္တဲ့ BEAM ေက်ာင္းမွာ ထိုင္းစာ အခမဲ႕ သင္တန္းလည္း ဖြင့္ေရာ ပထမဦးဆံုး အသုတ္ကတည္းက ေျပးတက္လိုက္တာေပါ့၊ ကံေကာင္းလို႕ ေရထဲတြန္းခ်ခံရမယ့္ကိန္းက လြတ္သြားတယ္ ၊ သတိရတာရွိရင္ ဆက္ေရးအုန္းမယ္

ပ်ိ ဳေလးရဲ့ေမာင္ ထိုင္းေယာင္ေယာင္- (၃)

တကယ္ဆိုရင္ အခုဆက္ေရးမွာက ဒီေခါင္းစဥ္နဲ႕ မဆိုင္ေတာ့ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ဒီေခါင္းစဥ္က ျမစ္ဖ်ားခံလာတာဆိုေတာ့ လံုးလံုးႀကီး မဆိုင္တာမဟုတ္ျပန္ဘူး၊ ဒါနဲ႕ပဲ ဒီေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ ဆက္ေရးဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္၊ အသက္ႀကီးလာတဲ့အခါ စကားစ ရရင္ ေတာ္ေတာ္နဲ႕ အဆံုးမသတ္ပဲ ေပါက္ေပါက္ေဖာက္သလိုေပါ့၊ လူငယ္စကားနဲ႕ေျပာရရင္ ေပရွည္တာေပါ့ေလ၊
ကိုယ္ထိုင္းစာ အေရးအဖတ္ သြားတက္တဲ့ BEAM Education Foundation ဆိုတာ အရွည္က Bridging Education Access to Migrants ျမန္မာလိုဆိုရင္ျဖင့္ ေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားမ်ားအတြက္ ပညာေရးေပါင္းကူးအစီအစဥ္ လို႕ ေခၚတယ္၊ အိမ္နဲ႕က မနီးမေဝးေပမယ့္ လိုင္းကား စီးသြားရတယ္၊ ျမန္မာျပည္မွာဆိုရင္ ပုစြန္ေတာင္ ေရေက်ာ္ကေန ယုဇနပလာဇာကို သြားရသေလာက္ရွိမယ္။
သင္တန္းစမတက္ခင္ကတည္းက ကိုယ့္ေလာက္ အသက္ႀကီးတဲ့သူ ရွိမွာမဟုတ္ဘူးလို႕ တြက္ဆထားတဲ့အတိုင္း ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ လာတက္တဲ့ ကေလးေတြက အငယ္ဆံုး (၁၆)ႏွစ္နဲ႕ အႀကီးဆံုး (ကိုယ္မပါ) အသက္အစိတ္ဝန္းက်င္ အရြယ္ေတြ၊ ဆရာမေတာင္ အသက္( ၂၇) ႏွစ္လားရွိတယ္၊ ေနာက္ၿပီး တိုင္းရင္းသားေတြ မ်ားတယ္၊ နယ္စပ္ကေန အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ ေရာက္လာၾကၿပီး အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္သမားေတြခ်ည္းပဲ။ ေဈးေရာင္းအကူ၊ စားပြဲထိုး၊ သန္႕ရွင္းေရး၊ အိမ္ေဖာ္၊ ကားဝပ္ေရွာ့ အလုပ္သမား၊ စသျဖင့္ ေအာက္ေျခအလုပ္သမားေတြ ျဖစ္ၾကတယ္၊ သူတို႕က အမ်ားအားျဖင့္ ထိုင္းစကားတတ္ၾကတယ္။ စာမတတ္တဲ့ အတြက္ အလုပ္ထဲမွာ မ်က္ႏွာငယ္ရတယ္ဆိုၿပီး အခုလို ေက်ာင္းဖြင့္တယ္ၾကားလို႕ လာတက္ၾကတာ၊ စကားအျပင္ စာပါတတ္ထားရင္ ဆိုင္ရွင္က ပိုၿပီး သေဘာက်တယ္လို႕ စားေသာက္ဆိုင္က စားပြဲထိုးေကာင္ေလးက ေျပာျပတယ္။ သင္တန္းေၾကးက အခမဲ့ဆိုေတာ့ တက္ႏိုင္ၾကတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အလုပ္တဖက္နဲ႕မို႕ တခ်ို႕ဆိုပါက ေန႕စဥ္ လာမတက္ႏိုင္ၾကဘူး၊ ရွမ္းတိုင္းရင္းသားေတြကေတာ့ ဟန္က်တယ္၊ ထိုင္းဘာသာစကားက ရွမ္းစကားနဲ႕ ခပ္ဆင္ဆင္ပဲ၊ အနီးစပ္ဆံုး ဥပမာေပးရရင္ ရခိုင္စကားလိုေပါ့ ျမန္မာေတြ နားလည္တယ္၊ သိပ္ကြဲတဲ့ စကားလံုးမွသာ မသိေတာ့တာ။ ႀကံဳတုန္းေျပာရရင္ လာအိုကလည္း ထိုင္းနဲ႕စကားအတူတူပဲ၊ လာအိုမွာ ထိုင္းဘတ္ေငြ သံုးလို႕ရတယ္၊ တေလာက ေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားေတြအတြက္ ထိုင္းအစိုးရက ဆက္သြယ္စံုစမ္း ေမးျမန္းႏိုင္တဲ့ ေကာစင္တာေတြ ဖြင့္ေပးတာမွာ ျမန္မာ၊ ကေမၻာဒီးယား လူမ်ိဳးေတြအတြက္ သက္ဆိုင္ရာ ဘာသာနဲ႕ ေျပာနိုင္တဲ့သူေတြ ထားေပးထားၿပီး လာအို အလုပ္သမားေတြ အတြက္ ထားမေပးဘူး၊ ဘာသာစကား အတူတူပဲမို႕လို႕ ဆိုတယ္။
ေက်ာင္းဆိုတာ ကိုယ္နဲ႕ ကင္းကြာေနတာ ၾကာၿပီ။ အခုေနျပန္တြက္ၾကည့္တာ ႏွစ္အစိတ္ရွိၿပီ။ အဲဒီေတာ့ စိုးရိမ္တာက သင္တန္းတက္တဲ့အထဲ ကိုယ္က ဘိတ္ေခ်း ျဖစ္က်န္ခဲ့မွာ မလိုက္ႏိုင္မွာ အဲဒါကို အေတာ္စိုးရိမ္မိတယ္၊ ဒါေပမယ့္ တကယ္တန္းက် ကေလးေတြက အလုပ္တဖက္နဲ႕မို႕ သင္တန္းမွာသင္တာပဲ မွတ္ပီး အိမ္ေရာက္ ပစ္ခ် အလုပ္ေျပးဆိုေတာ့ သူတို႕က မနည္းလိုက္ရတယ္၊ ကိုယ္ကေတာ့ အိမ္ေရာက္ရင္ ခနနား စားစရာရွိတာစားၿပီး တေန႕လံုး စာျပန္ၾကည့္၊ ကႀကီး ခေခြး ေရးက်င့္သလို လက္ေရးလွစာအုပ္ ဝယ္ၿပီး ေရးက်င့္ဆိုေတာ့ အသက္ႀကီးေပမယ့္ သူတို႕ထက္ သာလာတယ္၊ ဒါက ကိုယ့္ဘာသာ ေျပာတာမဟုတ္ဘူး၊ ဆရာမက ေျပာတာ၊ ေတာ္ၾကာ ႀကြားတယ္ထင္မဆိုးလို႕
ဆရာမက "အခါ" လူမ်ိဳး၊ ထိုင္း-အခါ တဲ့၊ ျမန္မာအလုပ္သမားေတြနဲ႕ ဆက္ဆံ ေျပာဆိုရင္းက ျမန္မာအလုပ္သမားေတြဆီကေန ျမန္မာစကားတတ္လာတယ္လို႕ ဆရာမကေျပာျပတယ္၊ နဲနဲပဲ တတ္တာလို႕ေျပာေပမယ့္ တကယ္မ်ားတတ္ရင္ မလြယ္ဘူး၊ ဆရာမက ျမန္မာဘုရင္ေတြအေၾကာင္း ကိုယ္ေတြထက္ေတာင္ ပိုသိေနတယ္၊ ကိုးကြယ္တာက ခရစ္ယာန္ေပမယ့္ ပိဋကတ္သံုးပံုဆိုတာ သိတယ္၊ ေသခ်ာ သိတာ၊ ဦးေအာင္ေဇယ်ဆိုတာ အေလာင္းမင္းတရားႀကီးလို႕ ဆရာမကေျပာတာကို သင္တန္းက လူငယ္တေယာက္က ဘုရင့္ေနာင္လို႕ ၿငင္းတာနဲ႕ ကိုယ္ကပါ ဆရာမဘက္က လိုက္ၿပီး အေထာက္အထားနဲ႕ ေျပာျပရတယ္၊ ဆရာမက ထိုင္းလိုေရာ ျမန္မာလိုေရာ ေျပာၿပီး သင္ရတယ္၊ သင္တန္းသားတိုင္းက ထိုင္းစကားသိပ္မေပါက္တာလဲ ပါၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕တိုင္းရင္းသားေတြက ျမန္မာစကား သိပ္မေပါက္တာပါတယ္၊ အဲဒီအခါက် ဆရာမေျပာတဲ့ ျမန္မာစကားကိုပဲ ျမန္မာလို အဓိပါယ္ေပၚေအာင္ ကိုယ္က သူတို႕ကို ျပန္ရွင္းျပရတယ္၊ ဒါနဲ႕ပဲ ကိုယ္က ဆရာမနဲ႕ တျခားသင္တန္းသားေတြႀကား ျမန္မာစကားကို ျမန္မာလို ျပန္ေျပာရတဲ့ စကားျပန္ျဖစ္လာတယ္။
ေက်ာင္းဆိုတာ စာတင္မက တျခားဗဟုသုတေတြပါ အသိပညာေတြပါ ရေစတယ္ဆိုတာ သိပ္မွန္တယ္၊ သင္တာက ထိုင္းစာအေရးအဖတ္ ဆိုေပမယ့္ ဆရာမဆီက ထိုင္းႏိုင္ငံရဲ့ ႏိုင္ငံေရးအေျခအေန၊ ဘုရင္စနစ္အေၾကာင္းေတြ သိရတယ္၊ ဒါ့အျပင္ ကိုယ္တို႕ ျမန္မာျပည္က အာဏာရွင္ေတြ အေၾကာင္းလည္း ဆရာမက သိသြားတယ္၊ ဒီေနရာမွာထူးဆန္းတာက ဆရာမက မိုးသီးဇြန္ဆိုတာ သိေနတယ္၊ ကိုယ္ကေတာ့ အဲဒီသင္တန္းတက္ရတာ ကိုယ့္တိုင္းရင္းသား လူမ်ိဳးစုေတြေတာင္ စံုသေလာက္ သိလိုက္ရတယ္။ သူတို႕ရဲ့ စိတ္ေနသေဘာထားေတြ အကုန္ နားလည္လာရတယ္၊ တိုင္းရင္းသားေတြက စကားေျပာတာ အင္မတန္ ယဥ္ေက်းတယ္၊ တခုခုေျပာၿပီးရင္ ခင္မ်ာ့၊ ရွင့္၊ အဲလို ထဲ့ထဲ့ေျပာၾကတယ္၊ ဟုတ္ကဲ့ရွင့္ မသိဘူးရွင့္၊ အဲလို၊ သူတို႕ကလည္း ကိုယ့္ကို ေမးတယ္၊ ျမန္မာျပည္ ဘယ္ကလာသလဲ အဲလို၊ ကိုယ္ကလဲ ေမးတယ္၊ ကိုယ္ေမးရင္ သူတို႕က ရယ္ၾကတယ္၊
သူတို႕နဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး မသိတာေတြ မ်ားလို႕ေလ၊ တေယာက္ကို ဘာလူမ်ိဳးလဲလို႕ ေမးလိုက္ရင္ လီဆူး တဲ့၊ အဲဒီေတာ့ ကိုယ္က ေအာ္ ကခ်င္ေပါ့ အဲလိုေျပာရင္ ပ်ာပ်ာသလဲ ရွင္းတယ္၊ ကခ်င္က ကခ်င္ပဲ ၊ လီဆူးက လူမ်ိဳးတခု အဲလို ရွင္းျပတယ္၊ ေနာက္တေယာက္က်ျပန္ေတာ့ " ၿမိဳ" တဲ့၊ ထံုးစံအတိုင္း ကိုယ္က ခ်င္းေပါ့ ဆို မဟုတ္ဘူးတဲ့ ေခါင္းခါတယ္၊ ဒါနဲ႕ မေလွ်ာ့ဘူး၊ ရခိုင္ေပါ့ ဆိုေတာ့ ရယ္ၾကတယ္၊ " ၿမိဳ" က ၿမိဳပဲေလ အန္တီတဲ့၊ ရွိေသးတယ္" ပအို႕ဝ္ "လူမ်ိဳးလို႕ ေျပာတဲ့ကေလးကို ရွမ္းေပါ့ ဆိုေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ ပအို႕ဝ္ က ပအို႕ဝ္ပဲေလတဲ့၊ ရွမ္းမဟုတ္ဘူး၊ တေျဖးေျဖးသိလာတယ္၊ ကိုယ္က ရန္ကုန္ကေန အေဝးဆံုး ပ်ဥ္းမနားေက်ာ္ၿပီး ဘယ္မွေရာက္ဖူးခဲ့တာမွ မဟုတ္တာ၊ ေက်ာင္းစာမွာ ကခ်င္၊ ကယား၊ ကရင္၊ ခ်င္း၊ မြန္၊ ဗမာ၊ ရခိုင္၊ ရွမ္း လို႕ သင္ခဲ့ရတာေလ၊ အဲေလာက္ပဲ သိတယ္၊ ပအို႕ဝ္တို႕၊ လီဆူး၊ ခမီ၊ ၿမိဳ ဆိုတာေတာင္ အျပင္စာေတြ ဖတ္လို႕ နဲနဲသိထားတာ၊ ျမန္မာ့အသံမွာ အသံလႊင္ဝန္ထမ္းဘဝ ေရာက္မွ တိုင္းရင္းသားဘာသာ (၈)မ်ိဳး လႊင့္လို႕ ကရင္မွာ ပိုးကရင္နဲ႕ စေကာကရင္ ဆိုတာ သိလာတာ၊
ကိုယ့္တိုင္းရင္းသားေတြ အေၾကာင္း ထိုင္းစာတက္ရင္း သိရာက သူတို႕ဘဝေတြပါ သိလာရတယ္၊
ကိုယ္တို႕ငယ္ငယ္က ျပည္ေထာင္စုအလံ က်ိဳကၠဆံကြင္းမွာ ရပ္နားရင္ တိုင္းရင္းသားျပခန္းေတြ လိုက္ၾကည့္ရတာ အင္မတန္ သေဘာက်တာ၊ တိုင္းရင္းသားကိုယ္စားလွယ္ေတြ ညီလာခံတက္လာတဲ့ သတင္းေတြ သတင္းစာမွာေတြ႕ရင္ သေဘာက်တယ္၊ တို႕ျပည္ေထာင္စုသားေတြ ေတာ္ေတာ္ခ်စ္ၾကတာပဲဆိုၿပီး၊ တိုင္းရင္းသားအခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ၾကည္ေရးဆိုတဲ့ ေရဒီယိုဇာတ္လမ္းေတြ၊ သီခ်င္းေတြ နားေထာင္ရရင္ တိုင္းရင္းသားေတြကို ခ်စ္ခင္မိတယ္။
" ကခ်င္ ကယား ကရင္ ခ်င္း မြန္ ဗမာ ရခိုင္ ရွမ္း တို႕တေတြ ျပည္ေထာင္စုသား တိုင္းရင္းသား ညီအကို ေမာင္ႏွမတေတြ ေသြးစည္းကာသာေလ ညီညြတ္ခ်စ္ခင္ေပ၊ ေအးအတူ ပူအမွ် မူအရ အတူတကြလက္တြဲၾကမယ္ေလ လာ လာေလ လာၾကၿပီေလ "  ဆိုတဲ့ စာသားပါတဲ့ " တို႕ျပည္ေထာင္စုသား" ဆိုတဲ့ သီခ်င္းဆို သိပ္ႀကိဳက္၊ " ေဟ ေဟ ေဟ လာၾကၿပီေလ ေရေျမေတာအႏွံ႕က တို႕ေဆြသဟာေတြ ရပ္ေဝးကေဆြ ရပ္နီးကေဆြ စုေပါင္းေနထိုင္သေလ ေဝေလေလ ေဝ............ေလေလ" ဆိုတဲ့ အပိုဒ္က် လိုက္ေတာင္ ဆိုလိုက္ေသးတယ္။
တကယ္တန္းက် တိုင္းရင္းသားေတြနဲ႕ အခုလို အတူဆံုမိမွ သူတို႕ရဲ့ ဘဝ၊ သူတို႕ခံစားခ်က္၊ သူတို႕ လိုအပ္ခ်က္ေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ သိရေတာ့တာ။ အတူတူ သင္တန္းတက္တဲ့ တိုင္းရင္းသားေတြ အေၾကာင္း စပ္မိလို႕ ေျပာတာ နဲနဲ ရွည္သြားတယ္၊ အဲ သင္တန္းေရာက္တာနဲ႕ ဆရာမက နာမည္ေတြ ၾကည့္ၿပီး နာမည္အရွည္အတိုင္း ေခၚဖို႕ခက္မယ္ဆိုကာ တေယာက္ခ်င္းကို မွတ္မိလြယ္မယ့္ နာမည္ တလံုးစီ ေခၚမယ္လို႕ ဆိုတယ္၊ ေကာင္ေလးတေယာက္ကေတာ့ " လင္း" တဲ့၊ သူ႕နာမည္ထဲက ေနာက္ဆံုးအလံုးကို ေခၚမယ္ေပါ့၊ ထိုင္းလို ဆရာမက ဝိႈက္ဘုတ္မွာ ေရးေပးတယ္၊ အဲဒါကို ကိုယ့္ရဲ့ စာအုပ္မွာ ကူးၿပီး နာမည္ထိုးထားရတယ္၊ စာလံုးေပါင္းမတတ္ေသးေပမယ့္ ၾကည့္ၿပီး ကူးထားေပါ့၊
" လင္း" ကို ลิง လို႕ ဆရာမက ေရးေပးတယ္၊ ထိုင္းစာမွာက ဗ်ည္း(၄၄) လံုးရွိတာ အဲဒီမွာ ล ဆိုတဲ့ ဗ်ည္းက (၃၆)လံုးေျမာက္ ဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ အဓိပါယ္သိတယ္၊ " ေမ်ာက္" ကိုေခၚတာ၊ အဲဒီကေလးက အိမ္ကေန ဖုန္းဆက္ၿပီး ဆရာမကို သူ႕နာမည္ေျပာင္းေပးဖို႕ ေျပာရွာတယ္၊ ေနာက္ေန႕ သင္တန္းမွာ ဆရာမက သူ႕နာမည္ ေျပာင္းသြားၿပီေနာ္ ဆိုၿပီး နာမည္တခု ေျပာင္းေပးတယ္၊
ကိုယ့္ကို ဆရာမက " ခိုင္"ဆိုတာ ဘာအဓိပါယ္လဲ ေမးတယ္၊ နာမည္ေပးဖို႕၊ တကယ္တန္း ေမးေတာ့ မနည္း ရွင္းျပရတယ္၊
ျမန္မာမိန္းကေလးေတြ အမ်ားဆံုး မွည့္ေလ့ ရွိတဲ့ နာမည္၊ တျခားစာလံုးေတြနဲ႕ တြဲၿပီး မွည့္တတ္တယ္ ဥပမာ- တင္တင္ခိုင္၊ ခိုင္ခိုင္ျမင့္၊ ခိုင္သဇင္၊
" ခိုင္"တို႕ " လိႈင္" တို႕ဆိုတာ ျမန္မာမိန္းကေလးနာမည္ ေပါ့၊ ဆရာမက သိပ္မရွင္းဘူးထင္ပါရဲ့၊ ခိုင္ရဲ့ မူရင္း အဓိပါယ္၊ ဘာကို ဆိုလိုလဲ ဆုိတာ ထပ္ေမးျပန္တယ္၊ တျခားအသံုးမွာေတာ့ ခိုင္ ဆိုတာ ၿမဲၿမံတယ္၊ ခိုင္မာတယ္ ၊ တည္တ့ံတယ္ေပါ့ ေျပာျပရင္းက ကိုယ့္နာမည္ ဘာမ်ား ေပးလိုက္မလဲ စိတ္ေစာေနရတယ္၊ ဆရာမက ကဲ ဒါဆိုလဲ ျမန္မာ အသံထြက္အတိုင္း ထြက္တဲ့ ထိုင္းသံနဲ႕ပဲ ေပးလိုက္မယ္ဆိုၿပီး ကိုယ့္နာမည္ကို ไข่
" ဥ" လို႕ အဓိပါယ္ရတဲ့ စာလံုး ေပါင္းေပးတယ္၊ ၾကက္ဥကို ไข่ไก่ လို႕ဆိုေပမယ့္ တကယ္တန္း အသံုးက ไข่ ပဲဆိုေတာ့ကာ ကိုယ့္နာမည္က " ၾကက္ဥ " ေပါ့ ။
နာမည္နဲ႕ပတ္သက္ရင္ ခိုင္ ဆိုတာနဲ႕ စာေရးဆရာ တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္ရဲ့ " သူငယ္ခ်င္းလိုပဲ ဆက္၍ေခၚမည္ခိုင္" လို စိတ္ကူးယဥ္စရာ နာမည္ႀကီး ဇာတ္ေဆာင္နာမည္မို႕ သေဘာက် ေနရတာ၊ ဒါတင္မက အဆိုေတာ္ အက္စ္ကဲနက္ ဆိုထားတဲ့ " ေႏြခ်ိ ဳေရႊဥဩ ပန္းပိေတာက္ကိုျမင္မွ ေႏြေရာက္တာ ကိုယ္သိတယ္............. ေအာ္.......... ေႏြတဲ့လား " အဲ အဲဒီ " ရင္သို႕တိုးေဝွ႕ဆဲပါခိုင္" သီခ်င္းတို႕လို ခပ္ႏုႏု ႏြဲ႕ႏြဲ႕ အေခၚေလးမို႕ ေက်နပ္စရာေပါ့၊ ( တခုေတာ့ရွိတယ္ အဆိုေတာ္ တြံေတးစိုးေအာင္ နာမည္ႀကီးစဥ္က မယ္ဒလင္ေလး ေတာင္ေတာင္တင္တင္နဲ႕ ေခါက္ၿပီး မခုိင္ မခိုင္ မခိုင္ရယ္ မခိုင္ကိုပဲ ခ်စ္ပါတယ္ သီခ်င္းလိုမ်ိဳး ေတာ့ မႀကိဳက္လွဘူးေပါ့ေလ)
အခုေတာ့ ကိုယ့္နာမည္ " ခိုင္" ကို ထိုင္းဆရာမက ေပးလိုက္တာက " မၾကက္ဥ" တဲ့ ၊ ေက်ေက်နပ္နပ္ပဲ အခုထိ ဒီနာမည္ကို သံုးတယ္၊ စာအုပ္မွာလည္း အဲဒီလိုပဲ နာမည္ထိုးထားတယ္၊ မွတ္မွတ္ရရေပါ့။

အိတ္ဖြင့္ေပးစာ ( ေကာင္းကင္အႏုရသမဂဇင္းမွ)

                                                               

ဦးသိန္းစိန္

                  ကိုပါႀကီးရဲ့ ရုပ္အေလာင္းကို သင္ေတြ႕ေသာအခါ   မည္သို႕ခံစားရပါသနည္း၊ 

                  တိုင္းျပည္က လူတေယာက္ ေသေပ်ာက္တာကို သင္ဂုဏ္ယူ ဝမ္းေျမာက္ပါေလစ။ 

                  လူသူမနီး  ရပ္ရြာမနီး   မိသားစုမသိ လူမသိ သူမသိ ေသခဲ့ရၿပီ။
                  ေျမကိုတူးကာ  ဒဏ္ရာဗလပြ က်ိဳးေၾက ကာမွ ၿမႈတ္ႏွံခဲ့ၾကသည္။ 

                    သင့္သားအရြယ္ ဒီလူငယ္အေပၚ ဘာ့ေၾကာင့္ ဒီမွ် ရက္စက္ရသနည္း၊
                  ငါ့ညီ ငါ့သား ဒီလိုမ်ား တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ေျမဆင္းသပိတ္ပင္ မသြပ္ရတဲ့

                  ဒီလို ဘဝဆိုပါက သင့္ႏွလံုးသား မည္သို႕ ရွိမည္နည္း။

ကာခ်ဳပ္မင္းေအာင္လိႈင္

                        ေတြ႕ပါရဲ့လား 

                        ကိုပါႀကီးရုပ္အေလာင္း ရိုက္ေမာင္းပုတ္ေမာင္း က်ိဳးပဲ့ခြက္ဝင္ ဦးေခါင္းကဆံပင္ ဦးေဏွာက္နဲ႕ေရာ 

                        သင္ေရာ ဘယ္လို ခံစားရသနည္း။

                       သင္ရဲ့ ညီငယ္  ဒီအရြယ္ကို တပ္ကဖမ္းဆီး ရက္စက္ႏွိမ္နင္း ဒဏ္ရာအဆင္းကို သင္ျမင္ရေသာ္

                       သူပုန္တေယာက္ လက္နက္လုေျပး သတ္တယ္ေလးလို႕                                  

                         သင့္ႏွလံုးသားက ထုတ္ျပန္ေပးရဲပါေလစ။

ဦးရဲထြဋ္

                          ကိုပါႀကီးဟာ သူပုန္ပါလို႕ မ်က္ေစ့မိွတ္ၿငင္း  ဘယ္ဒင္းအတြက္မ်ား အေျဖရွာမရ

                          သူပုန္ဟုတ္သည္ မဟုတ္သည္၊ သတင္းသမား ျဖစ္သည္မျဖစ္သည္ အသားထားကာ

                          သူ႕ေနရာမွာ သင္သာျဖစ္ေသာ္ အသို႕ရွိမည္နည္း၊ 

                           သင့္သမီးသည္ အဘယ့္ေလာက္မ်ား ႏွလံုးေပါက္ေအာင္ ပူေဆြးေနမည္နည္း

                         သင့္ႏွလံုးသား သင့္မိသားဝယ္ ေတြးမိပါေလစ၊ ေတြးပါေလစ။
                                      

                            သင္တို႕အားလံုး ဘယ္ပံုေတြးေတြး တို႕အားလံုးက
                            ကိုပါႀကီး မက ဒီလို လူသား အားလံုးအတြက္

                            ႀကိမ္မီးအံုကဲ့သို႕ ပူေလာင္ေသာက ျဖစ္ရေလၿပီ။ 

                            ႏွလံုးသားေတြ တုန္လႈပ္ ေခ်ာက္ျခား

                           သင္တို႕အား အံဩမင္တက္မိေလ၏။ 

                           ဟယ္...................

                           ရက္စက္မႈအေပါင္း သရဖူေဆာင္းတဲ့ သင္လိုအစိုးရ 

                           တို႕မ်ား အလိုမရွိ၊ ခုခ်က္ခ်င္းပင္

                           ဆင္းလစ္ေပေတာ့ ဆင္းေလေတာ့။

 

                   ခိုုင္ခိုုင္ေစာလြင္

                 သရုုပ္ေဖၚပံုု ပန္းခ်ီေအာင္လတ္