အန္ကယ္နဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၊ ဦးသိန္းစိန္ တို႕က အသက္အတူတူေတြ၊ ေဟာ မခိုင္အေမနဲ႔လည္း အသက္အတူတူပဲ။ မခိုင္အေမက ဇန္နဝါရီ၊ အန္ကယ္က ဧၿပီလ(၁၇)ရက္၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ဇြန္လ (၁၉)ရက္၊ ဦးသိန္းစိန္က ဧၿပီလ (၂၀)ရက္ ၊ ၁၉၄၅ခုႏွစ္ဖြားေတြလို႔ ၿပံုးၿပံဳးႀကီး ေျပာတတ္တဲ့ ဆရာ ေမာင္ဝံသကို မၾကာခဏ သတိရမိသည္။ ဒီကေန႔ ဆရာေမာင္ဝံသကို ေမြးဖြားခဲ့သည့္ေန႔။ ဆရာရွိေနအုန္းမယ္ ဆိုရင္ျဖင့္ ဆရာေရးတဲ့ ေမြးေန႔နဲ႔ ပတ္သက္တာေလးေတြ ဖတ္ရမွာ အေသအခ်ာပင္။ ေလာကၾကီးမွာ ဆရာမရွိေတာ့ေပမယ့္ က်မကေတာ့ ဆရာ့ေမြးေန႔ကို မွတ္မွတ္သားသား အၿမဲရွိမိသည္။ ဆရာေရးတဲ့စာထဲမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ၊ ဦးသိန္းစိန္ ႏွင့္ ဆရာတို႔ သက္တူရြယ္တူ ဆိုတာ ထဲ့ေရးတတ္တာလည္း မၾကာခဏဆိုေတာ့ အမွတ္ထင္ထင္ ရွိေနမိသည္။
တကယ္ေတာ့ က်မအေမက ၁၉၄၄ခုႏွစ္ဖြား၊ ဆရာေရးထားတဲ့ စာတစ္ပုဒ္မွာ ဘတ္စ္ကားေပၚကေန အဆင္း ကားခ်င္းၿပိဳင္ေမာင္းလာေတာ့ ဘတ္စ္ကား စပယ္ယာက ဆရာဆင္းမယ့္ မွတ္တိုင္အေရာက္မွာ ဆြဲခ်မတတ္ ဆင္းခိုင္းတာေလး ဖတ္ရၿပီး ေကာမန္႔မွာ ဆရာက က်မ ေမေမနဲ႔ သက္တူရြယ္တူေတြမို႔ ဘတ္စ္ကားစီးရင္ စိတ္ပူရတဲ့အေၾကာင္း ေရးလိုက္ပါတယ္။
ဆရာနဲ႔ က်မတို႔ ဆံုျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္ ဆရာ့ကို သြားႀကိဳတဲ့ ကားေပၚကေန ဆင္းဆင္းခ်င္းမွာပဲ " မခိုင္ အေမက ဘယ္လဖြားလဲလို႔ " တန္းေမးရာ ဇန္နဝါရီ (၂၉) လို႔ ေျဖလိုက္မိသည္။ ထိုေန႕က စကားဝို္င္းမွာ အသက္တူေတြ အေၾကာင္းေျပာေတာ့ က်မအေမကိုပါ ထဲ့ေျပာသြားတာျဖစ္သည္။ က်မခင္ပြန္းကပင္ က်မအေမရဲ့ ေမြးလကို ဆရာက ထဲ့ေျပာလို႔ စကားဝိုင္းမွာ အံ့ဩေနဟန္ရွိေလသည္။ က်မစိတ္ထဲက ဆရာ့ကို ေနာက္မွ အေမက ၁၉၄၄ခုႏွစ္ဖြားျဖစ္ေၾကာင္းနဲ႔ က်မ ဆိုလိုလိုက္တာ က်မေမေမနဲ႔ ဆရာတို႔ သက္တူရြယ္တူလို႔ ဆိုလိုတာ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပအုန္းမွလို႔ ေတြးထားလိုက္သည္။
သို႔ေသာ္ ဆရာႏွင့္က်မတို႔ လူခ်င္းေတြ႔ဆံု ခဲ့ရသည္မွာ ထိုအခ်ိန္သည္ ပထမဆံုးႏွင့္ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ ျဖစ္မွန္း ေနာက္မွ သိရေလသည္။ ဆရာႏွင့္ လူခ်င္း ထိုအခ်ိန္မွ ဆံုခဲ့ရေသာ္လည္း ဆရာ ေမာင္ဝံသကို ၁၉၇၅- ၇၆ ဝန္းက်င္ကတည္းက စတင္ ရင္းႏွီးခဲ့ေလသည္။ ဆရာ့စာအုပ္မ်ားကို ဖတ္ၿပီး ေမာင္ဝံသကို သိေနျခင္းျဖစ္သည္။ ဆရာႏွင့္ ဆံုေတာ့ ကစ္ဆင္ဂ်ား စာအုပ္ကို ဆရာေရးတဲ့အခ်ိန္က အသက္(၂၇) ႏွစ္ပဲ ရွိေသးတယ္ဟု ေျပာျဖစ္ရာ ဆရာက တအံတဩႏွင့္ က်မကို မွတ္မိ၍ ဆိုကာ ခ်ီးက်ဴးေလသည္။
တကယ္ေတာ့ ဆရာ့စာအုပ္ေတြထဲကမွ အတၳဳပၸတၱိစာအုပ္ မ်ိဴ းေတြကို က်မက မူလတန္းေက်ာင္းသူ ဘဝကတည္းက ဖတ္ခဲ့ဖူးေလသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ က်မရဲ့ ေဖေဖက ဆရာ့စာဖတ္ပရိတ္သတ္မို႔ ဆရာ့စာအုပ္ေတြကို ဝယ္ယူ သိမ္းဆည္းထားေလသည္။ က်မငယ္စဥ္မွာပင္ က်မရဲ့ ဖခင္က နယ္သို႔ အလုပ္တာဝန္ျဖင့္ ေျပာင္းေရႊ႔ရရာ က်မကို ေနပူထဲ ထြက္မေဆာ့ဖို႔၊ အကိုနဲ႔ ေမာင္ေလး ေတြနဲ႔ လိုက္မေဆာ့ပဲ စာဖတ္ဖို႔ ေျပာရင္း စာအုပ္ေသတၱာေသာ့ကို ေပးထားခဲ့ ေလသည္။ ထိုကၽြန္းေသတၱာထဲမွ စာအုပ္ေတြက တဆင့္ ဆရာ ေမာင္ဝံသကို က်မ အသက္ (၁၀) နွစ္ဝန္းက်င္ကတည္းက သိေနခဲ့တာပင္။ က်မဖတ္သည့္ စာအုပ္ကို အေမက ေကာက္လွန္ရင္း ေနာက္ေၾကာက စာေရးသူရဲ့ ကိုယ္ေရးအက်ဥ္းကို အေမက ဖတ္ၾကည့္ကာ ေမာင္ဝံသက ေမေမနဲ႔ ရြယ္တူပဲ၊ ငယ္ငယ္ေလးရွိေသးတာပဲ၊ ေမေမက အဖိုးႀကီး ထင္ေနတာလို႔ ထိုစဥ္က အသက္(၃၀) ပင္ မျပည့္ေသးသည့္ က်မရဲ့ မိခင္က ေျပာတာကို ဆရာ့ကို ဆံုတုန္း ေျပာျပျဖစ္ေလသည္။
၁၉၉၀ခုႏွစ္မွာ ေဝါၿမိဳ႔နယ္ကေန NLD လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ ဆရာအေရြးခံရတဲ့အခါ က်မတို႔ မိသားစုေတြ ကိုယ္နဲ႔ ရင္းႏွီးတဲ့ မိတ္ေဆြ အေရြးခံရသလို ဝမ္းသာအားရ ေျပာျဖစ္ၾကျပန္သည္။ ဆရာေထာင္က လြတ္လာၿပီး ကလ်ာ မဂဇင္းမွာ" ေဝါၿမိဳ႔မွ မိဝိုင္းသို႔" ဆိုတဲ့ အပတ္စဥ္ ေဆာင္းပါးကို ေစာင့္ဖတ္ၾကသည္။
က်မရဲ့ သမီးႀကီး ၂၀၀၆-၂၀၀၇ ခုနွစ္မွာ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ ပထမဆံုး ဖြင့္လွစ္တဲ့ သတင္းအတတ္ပညာဘာသာရပ္ နဲ႔ တကၠသိုလ္တက္တဲ့အခါ ျပဌာန္းစာအုပ္ရယ္လို႔ ေရေရရာရာ မရွိေသးပဲ ဝါရင့္ သတင္းစာဆရာႀကီး အခ်ိဴ ႕ရဲ့ အေတြ႔အႀကံုနဲ႔ ႏိုင္ငံျခားက ျပဌာန္းခ်က္အခ်ိူ႕ကို ဘာသာျပန္ထားတာေတြ သင္ၾကားတာ ေတြ႕ရတဲ့အတြက္ ဆရာ ေမာင္ဝံသေရးသားတဲ့ " သတင္းစာပညာ သေဘာတရားနဲ႔ လက္ေတြ႔" ဆိုတဲ့ စာအုပ္ကို ဝယ္ေပးလိုက္သည္။ က်မ သမီးက ထိုစာအုပ္ကို ျပဌာန္းစာအုပ္ အျဖစ္ သူ႔ဘာသာသူ ေလ့လာေလသည္။ ေက်ာင္းကို ယူသြားရာ ေက်ာင္းက ဆရာမတစ္ေယာက္က ငွားဖတ္ၿပီး သတင္းအတတ္ပညာ ဘာသာရပ္အတြက္ အင္မတန္ အသံုးတဲ့သည့္ စာအုပ္လို႔ ေျပာသည္တဲ့။ ဘယ္မွာ ဝယ္လို႔ ရသလဲ ေမးသည္လို႔ သမီးက ျပန္ေျပာျပေလသည္။ ဒါ့ေၾကာင့္ သမီးႀကီးက ဆရာ ေမာင္ဝံသမွာ သူ႔အတြက္ ဆရာ တစ္ေယာက္လို႔ မၾကာခဏ ေျပာတတ္ေလသည္။
က်မပင္ ထိုစာအုပ္ကို ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ သတင္းအတတ္ပညာ ဘာသာရပ္ အတြက္ ၿပဌာန္း စာအုပ္အျဖစ္ ထားပါက အလြန္ သင့္ေလ်ာ္မည့္အေၾကာင္း ဆရာ့ထံကို ေလွ်ာက္လႊာ စာမ်က္ႏွာ ႏွစ္မ်က္ႏွာခန္႔ ေရးၿပီး စာအုပ္မွာပါသည့္ ေဒါင္းစာေပသို႔ လိပ္မူကာ စာအိပ္ထဲထဲ့သည္အထိ မွတ္မိၿပီး ထိုစာကို ဆရာ့ထံ ပို႔ျဖစ္လား မပို႔ျဖစ္လား ျပန္စဥ္းစား၍ မရေတာ့။ မမွတ္မိပဲ ျဖစ္ေနသည္။
က်မသည္ ဆရာေမာင္ဝံသ စာေတြကို ဖတ္ရႈ ၿပီး ဆရာ့ကို ရင္းႏွီးေနေသာ္လည္း လူခ်င္း ဆံုရလိမ့္မည္လို႔ မေတြးမိေပ။ ၂၀၁၁ခုႏွစ္ မွာ ဆရာ ခ်င္းမိုင္ကို ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ က်မတို႔ ဝမ္းသာအားရ ဆံုျဖစ္ၾကသည္။ ဆရာ့ကိုျမင္လိုက္ရသည့္ အခိုက္ က်မ အေဖကို အထူးတလည္ သတိရသြားရေလာက္ေအာင္ ဆရာသည္ က်မ ေဖေဖႏွင့္ စကားေျပာဟန္ ရယ္ေမာဟန္တို႔ ဆင္လွေပသည္။ က်မ ဘဝမွာ က်မေလးစားရသည့္ လူမ်ားထဲကမွ က်မေဖေဖၿပီးလ်င္ က်မမိဘကဲ့သို႔ ေလးစားရသည္မွာ ဆရာေမာင္ဝံသပင္ ျဖစ္သည္လို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ သိခဲ့ရေလသည္။
ခ်င္းမိုင္ကျပန္ၿပီး ျမန္မာျပည္ျပန္အေရာက္မွာ က်မရဲ့ ေဖ့စ္ဘြတ္ကို စာတိုေလး ပို႕လာရာ ဆရာ့ရဲ့ ခင္မင္တတ္မႈနဲ႔ က်မတို႔ အေပၚ သံေယာဇဥ္ထားမႈ ကို မ်က္ရည္လည္မတတ္ ဝမ္းသာခဲ့ရေလသည္။
" ကိုေရႊေအာင္တို႕မိသားစုကို သတိရေနပါတယ္။ ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ ခ်မ္းသာပါေစ" တဲ့
ဆရာႏွင့္ဆံုစဥ္မွာ ကိုေရႊေအာင္က အေၾကာင္းအရာ တခုခုကို ေျပာျပလ်င္ ေရးပါဗ်၊ ကိုေရႊေအာင္ရ အဲဒါေလး ေရးပါဗ်လို႔ ေျပာတတ္သည္။ လူငယ္ေတြကို အားကိုးတာလည္း မၾကာမၾကာ ထဲ့ေျပာသည္။ အၿငင္းပြားစရာ အေၾကာင္းအရာတခုကို အမ်ားလက္ခံနိုင္ေအာင္ အေထာက္အထားေတြ အယူအဆေတြႏွင့္ ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာျပတတ္သည္။ မိဘက သားသမီးကို ငယ္ငယ္က အေၾကာင္းေတြ ျပန္ေျပာသလိုမ်ိဴ းျဖစ္ေလသည္။ ဆရာသည္ ထိုအခ်ိန္က အင္မတန္ လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ၿပီး သတင္းစာပညာ သတင္းေလာကမွာ ဆရာတဆူ ျဖစ္ေသာ္လည္း ဆရာ့မွာ ငါသိ ငါတတ္ ငါေျပာတာအမွန္ လံုးဝမေတြ႕ရပဲ လူငယ္ေတြ ေျပာတဲ့ အျမင္၊ လူငယ္ေတြရဲ့ အယူအဆ၊ တိုင္းျပည္အေပၚ ထားတဲ့ လူငယ္ေတြရဲ့ သေဘာထားေတြကို ေလးေလးနက္နက္ နားေထာင္သြားေလသည္။
ဆရာ ရန္ကုန္ျပန္သြားၿပီး ေဖ့စ္ဘြတ္မွာ ဆရာ့စာေတြ တင္တာ မေတြ႔တာရယ္၊ ဆရာ့ကို မီဒီယာမွာ မေတြ႔ရသလို ျဖစ္တဲ့အခါ ဆရာ ေမာင္ဝံသ ထူးထူးဆန္းဆန္း ၿငိမ္ေနပါလားလို႕ ေျပာျဖစ္ၾကသည္။ ကိုေရႊေအာင္က ရခိုင္ဖက္ကို စံုစမ္းေရးေကာ္မရွင္အဖြဲ႔အေနနဲ႔ သြားေနၾကတာ ျဖစ္မယ္လို႔ ေျပာျဖစ္သည္။ အဲဒိေနာက္ပိုင္းမွာလည္း ဆရာ့ကို သိသိသာသာပဲ မေတြ႕တဲ့အတြက္ တစ္ရက္မွာ က်မတို႔ ဆရာ့ဆီ ဖုန္းဆက္လိုက္ေလသည္။
ဆရာ့မိသားစုဝင္ တစ္ေယာက္က ဖုန္းကိုင္တဲ့အခါ ကိုေရႊေအာင္က ဆရာမ်ား ေနမေကာင္းဘူးလားမသိဘူးလို႕ က်မကို လွည့္ေျပာေနေသးသည္။ ဆရာ့ကို ( ဆရာ့သားဟု ထင္ပါသည္) သူ႕သားက ဘယ္သူဆက္တာပါလဲ ေမးၿပီး ကိုေရႊေအာင္ ဆက္တာပါဆိုေတာ့ ေျပာမယ္ ေျပာမယ္ လို႕ ေျပာသည္။
ဆရာ့ကို သတိရလို႕ ဆက္တာျဖစ္ေၾကာင္းနဲ႔ ဆရာ့ကို လိုင္းေပၚမွာ မေတြ႔တာလည္းၾကာလို႔ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာတဲ့အခါမွ ဆရာက အဆုတ္မွာ spot ေတြ႔တဲ့အေၾကာင္းနဲ႔ ေသခ်ာေအာင္ စကၤာပူကို ေဆးသြားစစ္ဖို႔ စီစဥ္ေနေၾကာင္း ၾကားရတဲ့အခါ မဟုတ္ပါေစနဲ႔လို႕ အဲဒီကတည္းက ဆုေတာင္းေပမယ့္ ဆုေတာင္းမျပည့္ခဲ့ပါဘူး။
တိုင္းျပည္ရဲ့ ႏိုင္ငံေရး အခင္းအက်င္းေတြ တခုခု ႀကံဳရတိုင္း ဆရာ့ကို အၿမဲ သတိတရ ေျပာျဖစ္မိၾကရသည္။ ဆရာရွိရင္ ဘာေရးမလည္းမသိဘူး၊ ဆရာသာရွိရင္ ဒီျဖစ္စဥ္ကို ဘယ္လို ေျပာမလည္း သိခ်င္လိုက္တာ စသျဖင့္ သတိရမိၾကရေလသည္။ ဆရာရဲ့ သတင္းစာဆရာ ႏိုင္ငံေရးသမား တေယာက္အေနႏွင့္ သမာသမတ္က်စြာ ေျပာဆို ေရးသားတာေတြ သိခ်င္ရင္း သတိရမိေလသည္။
ထိုင္းဝန္ႀကီးခ်ဴပ္ ယင္လတ္ ကို ဖယ္ရွားၿပီး ေနာက္ ယခုအခ်ိန္မွာ တရားရင္ဆိုင္ေနရသည့္ ျဖစ္စဥ္၊ သတင္းေတြကို ဖတ္ရ ၾကည့္ရသည့္အခါ " ညီမေလးရယ္ စိုးရိမ္မိတယ္" ဆိုသည့္ ဆရာ့ေဆာင္းပါးကို ျပန္ရွာဖတ္ျဖစ္ေလသည္။ ထိုေဆာင္းပါးကို ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ယင္လတ္ အနိုင္ရရွိခဲ့သည့္ အခ်ိန္တြင္ ျပည္သူ႔ေခတ္ဂ်ာနယ္မွာ ေရးသားခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။
ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ အထိ ေစတနာ အျပည့္ျဖင့္ စာေရးသားခဲ့ေသာ ဆရာ၊ အင္မတန္ တာဝန္ေက်ၿပြန္လွသည့္ သတင္းစာဆရာ ႏိုင္ငံေရးသမားႀကီးတေယာက္ ျဖစ္ေသာ ဆရာ၊ ဆရာသည္ လူသာေသေသာ္လည္း နာမည္မေသသည့္ လူစားပင္ျဖစ္ေလသည္။
ယေန႔သည္ ဆရာ့ရဲ့ ေမြးေန႔၊ ထိုေမြးေန႕ကိုပင္ သႀကၤန္ေရာက္ၿပီ ဆိုသည္ႏွင့္ ဆရာ့ေမြးေန႔ ေရာက္ေတာ့မွာပါလားလို႔ အၿမဲမွတ္မွတ္ထင္ထင္ ျဖစ္ရေလသည္။
ဆရာမရွိေတာ့ေသာ္လည္း ဆရာ့စာမ်ားႏွင့္ ဆရာ့ေမြးေန႕ကို မွတ္မွတ္ထင္ထင္ ရွိေနသူေတြ မ်ားစြာ ရွိေနပါေသးသည္။
