February 11, 2015

ေျမာက္ပိုင္းျပန္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ရဲေဘာ္ေဟာင္း ေမာင္ငယ္သို႕ အိတ္ဖြင့္ေပးစာ( ေကာင္းကင္အႏုရသမဂဇင္းတြင္ ေဖာ္ၿပၿပီး)


 
                       မနက္ဖန္ဆိုရင္   ေဖေဖၚဝါရီလ(၁၂) ရက္ကို ေရာက္ေတာ့မယ္၊ ျပည္ေထာင္စုေန႕ဆိုတာကို သတိရရံုတင္မက နင္တို႕ ေျမာက္ပိုင္းေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ေတြရဲ့ ႏွလံုးသားေတြ ထိခိုက္နာက်င္ ေႀကကြဲခဲ့ရတဲ့ ေန႕ဆိုတာ ငါလဲ အၿမဲ သတိရေနပါတယ္၊ အဲဒီေန႕မတိုင္ခင္ကတည္းက ေဖေဖၚဝါရီ( ၁၂) ေရာက္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ဆုိ႕နစ္ေၾကကြဲစရာ အျဖစ္ေတြကို တနံု႕ႏံု႕ ျပန္သတိရေနတတ္တယ္၊ ေျမာက္ပိုင္းကေန အသက္မေသပဲ လြတ္လာတယ္ဆိုေပမယ့္ ဒီသမိုင္းေၾကာင္းမွာ လူးလိမ့္ေအာင္ ခံစားခဲ့ရတာကို တို႕လဲ ထပ္တူ ခံစားရပါတယ္၊ ဒါ့ေၾကာင့္ မိသားစုထဲမွာ အေမအပါအဝင္ ေမာင္ႏွမအားလံုးက နင့္အေပၚမွာ အစစ နားလည္ ထားတတ္ၾကတယ္။
                ၁၉၈၈ခုႏွစ္ ဇြန္လ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား အေရးအခင္းမွာ နင္ပါေနၿပီ ဆိုတာကို ငါပဲ အရင္ဆံုးသိခဲ့ တာကစလို႕ ေနာက္ပိုင္း ထားဝယ္ကို ထြက္သြားတာ၊ အဲဒီကေန စစ္တပ္အာဏာသိမ္းတဲ့အခါ ရန္ကုန္ကို ျပန္တက္လာတာ၊ ဘယ္ေရာက္ေနမွန္းမသိတဲ့ အခ်ိန္ေတြကေန သတင္းအစအနရတဲ့အခါ အေနာက္ကေန ငါကလိုက္ၿပီး ေတြ႕ရတာ ဆိုေတာ့ ႏိုင္ငံေရးနယ္ထဲ ကိုယ္ေရာစိတ္ေရာ နစ္ဝင္ၿပီး ေက်ာင္းသားအေရး၊ အစိုးရၿပဳတ္က်ေရးသာ နင့္ေခါင္းထဲမွာ ရွိတယ္ဆိုတာ ေတြ႕ေန သိေနတယ္၊
         ငါမွတ္မိေသးတယ္၊ တို႕ငယ္ငယ္တုန္းက အေဖနဲ႕အေမ မၾကာခဏ စကားမ်ားရန္ျဖစ္ၾကတဲ့ အခါ နင္ကအၿမဲ အေမ့ဖက္က၊   အေဖနဲ႕အေမ ရန္ျဖစ္ၿပီး အေမ့ကို ေဒါသတႀကီးေျပာဆိုတာ၊ အေမငိုတာကို နင္ကပါ လိုက္ငိုၿပီး အေဖ့ကို စိတ္ဆိုးေဒါသထြက္တဲ့အခါ ငါက နင့္ကိုေဖ်ာင္းဖ်ၿပီး ဒီလိုပဲ အေဖနဲ႕အေမက စကားမ်ားရန္ျဖစ္၊ ၿပီးရင္ ျပန္တည့္သြားၾကတာပဲ၊ အေဖ့ကို ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မေအာ္နဲ႕ အေဖဆိုတာ အေဖပဲ၊ နင္ပဲ ငရဲႀကီးမယ္လို႕ ေျပာၿပီး အိမ္ေရွ႕မွာ ထြက္ထိုင္ၿပီး ငိုေနတဲ့ နင့္ကို ငါေဖ်ာင္းဖ်ခဲ့တယ္၊ နင္က မိသားစု အထူးသျဖင့္အေမ့ကို ခ်စ္ခင္တြယ္တာေပမယ့္ ႏိုင္ငံေရး လုပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ မိသားစုကို လံုးဝ ေမ့ထားတယ္ဆိုတာ ၾကည့္ၿပီး ႏိုင္ငံေရးအလုပ္ပဲစိုက္စပ္မတ္စပ္ လုပ္ေနတာသိလာတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ငါတို႕ အလုိလိုသိၿပီး ဘယ္သူကမွ မတားၾကဘူး၊ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ၾကည့္ၾကတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ ေသၾက ေထာင္က် ၾက တာေတြ႕ေန ၾကားေနရတဲ့ အတြက္ နင္လုပ္တာကို အားလံုးက မသိမသာ ေထာက္ခံၿပီး လိုက္ေလ်ာထားခဲ့ၾကတယ္။
             စစ္တပ္အာဏာသိမ္းၿပီး ရန္ကုန္ေျမေပၚ ျပန္တက္လာတဲ့ နင္တို႕က တစ္ခ်ိဳ႕ေက်ာင္းသားေတြလိုပဲ ေျမေပၚရပ္တည္ေရးအတြက္ အဲဒီတုန္းက ေရြးေကာက္ပြဲလုပ္ေပးမယ္ဆိုၿပီး ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြ ဖြဲ႕ခြင့္ၿပဳတဲ့အခါ နင္တို႕လည္း " ဗမာ့မ်ိဳးခ်စ္လူငယ္အစည္းအရံု'' ဆိုၿပီး ပါတီ တစ္ခုဖြဲ႕လိုက္ေသးတယ္ေလ၊ အဲဒီမွာလဲ အေမခိုင္းလို႕ နင္တို႕ ရံုးခန္းရွိရာကို ငါခဏခဏ လာရေသးတယ္၊ ဆန္ျပဳတ္ေသာက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို ေတြ႕ဖူးခဲ့ရတာေပါ့၊ ဒါ့ေၾကာင့္ နင္တို႕ရံုးခန္းလာတိုင္း ကားႏွစ္တန္စီး၊ ေျခက်င္ တစ္မွတ္တိုင္ေလာက္ ေလွ်ာက္ရတာေတာင္ ဆန္သံုး ေလးျပည္ေလာက္က အၿမဲ လက္ကဆြဲလာခဲ့ရေသးတယ္၊ အဲဒီတုန္းက ေမာတယ္လို႕ မထင္ဘူး၊ လက္ထဲက အထုတ္ကိုျမင္ရင္ ဝင္းလက္သြားတဲ့ ကေလးေတြရဲ့ မ်က္ႏွာကို သတိထားမိလို႕ေလ။ 
 
        အဲဒါလဲ ဘယ္ေလာက္မွမၾကာလိုက္ဘူး၊ ငါအမွတ္မမွားဘူးဆိုရင္ ဥကၠ႒ ကိုေအာင္ေဇာ္မင္း ၿမိတ္ဖက္မွာ  အဖမ္းခံရတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ နင္တို႕ ေျမလွ်ိဴး သြားၾကတယ္၊ အဲဒါက ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ေျမာက္ပိုင္းကို ေရာက္သြားၾကတာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ အစမွာ ငါတို႕ မသိခဲ့ဘူး၊  ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္က ေတာင္ပိုင္းမွာပဲ ရွိတယ္လို႕ သိထားတာ၊ ေသာင္ရင္းျမစ္ကမ္းတစ္ေလ်ာက္မွာ ေက်ာင္းသားေတြတပ္စြဲ ၿပီးေနၾကတယ္လို႕ပဲ သိတယ္၊ ငါ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ့ အေမဆိုရင္ သူ႕သား ေတာခိုသြားတာသိတယ္။ ဘယ္ေနရာေရာက္မွန္းမသိဘူး၊ ေနာက္ပိုင္း ငါေျပာျပလို႕ ေျမာက္ပိုင္းမွာ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ရွိတယ္ဆိုတာ သိလဲသိေရာ

" အို... ႀကီးႀကီးကေလ ေက်ာင္းသားေတြရွိတဲ့ အရပ္ကို မွန္းၿပီး ေမတၱာပို႕ ဆုေတာာင္းေနၾက၊ ဒီအတိုင္းဆို ေျမာက္ဖက္ကိုပါ ရည္မွန္းၿပီး ေက်ာင္းသားေတြကို ေမတၱာပို႕ ဆုေတာင္းေပးရအုန္းမယ္" လို႕ ေျပာဖူးတယ္။

         ေျပာရေၾကးဆိုရင္ အဲဒီတုန္းက ျပည္တြင္းမွာ အစိုးရက ရက္ရက္စက္စက္ ဖမ္းဆီး ႏွိပ္စက္ ေထာင္ခ် ခံရတာထက္စာရင္ ေတာထဲမွာ နင္တို႕ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနရလိမ့္မယ္လို႕ ငါတို႕ စိတ္ေအးေနခဲ့ၾကတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သမိုင္းဝင္တဲ့ ေၾကာက္စရာေကာင္းလွတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြမွာ နင္လဲ ေသလုမတတ္ခံေနရတယ္ ဆိုတာ မသိခဲ့ၾကဘူး၊  နင္တို႕ ကခ်င္ျပည္နယ္ ပါေဂ်ာင္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္စခန္းကို အေမလိုက္သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာင္ ငါတို႕ စိတ္မပူခဲ့ၾကဘူး၊ 
 
            အေဖနဲ႕အေမခင္ဗ်ား
              က်ေတာ္ဟာ ေထာက္လွန္းျဖစ္တဲ့အတြက္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ရဲ့ ဖမ္းဆီးျခင္းကို ခံရပါတယ္၊ မိဘေတြ လိုက္ေခၚပါမွ အသက္ခ်မ္းသာရာ ရမွာမို႕ လာေခၚေစခ်င္ပါတယ္ 
 
ဆိုတဲ့ စာကို ငါတို႕ အေခါက္ေခါက္ ဖတ္ၿပီး နင္တို႕ ေက်ာင္းသားအခ်င္းခ်င္း စိတ္သေဘာထားမတိုင္ဆိုင္လို႕ ရန္ျဖစ္ မိဘေခၚ အဲဒီေလာက္ပဲ သေဘာထားခဲ့မိၾကတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ပါေဂ်ာင္မွာ အေမအပါအဝင္ မိဘ(၇)ေယာက္ တစ္လခြဲေလာက္ေနၿပီး ျပန္လာတဲ့အခါ နင္ ျပန္မပါလာေတာ့ ငါတို႕ ဝမ္းနည္းပက္လက္ ျဖစ္ၾကတယ္၊ အေမ့မ်က္ႏွာက အသြားတုန္းကလို စိုးရိမ္ပူပန္ေသာကေတြ သိပ္မေတြ႕ရဘူး၊ နင္နဲ႕ လူခ်င္းေတြ႕ စကားေျပာခဲ့ရလို႕ ေျဖသာတဲ့ ပံုမို႕ ေတာ္ေသးတယ္။ ႏိုင္ငံတကာၾကက္ေျခနီအဖြဲ႕က လူေတြနဲ႕ ေတြ႕ဆံုၿပီးရင္ ျပန္လႊတ္ေပးမယ္လို႕ အေမက ေျပာတယ္၊ အေမက  မိသားစုဝင္ေတြကို ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ကို ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္းပဲ ေျပာျပလို႕ အေၾကာင္းစံု သိပ္မသိခဲ့ရဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ခင္ခ်ိဳဦးဆိုတဲ့ ေက်ာင္းသူကို ရက္ရက္စက္စက္ သတ္တာ၊ ၿမတ္ကို အသတ္ခံရတာ၊ အဲဒီမတိုင္ခင္ ေဈးလာေရာင္းတဲ့ အေဒၚႀကီးေတြကို ေထာက္လွန္းေရးလို႕ စြပ္စြဲၿပီး သတ္ျဖတ္ခဲ့ေတာ့ သူတို႕က ေက်ာင္းသားေတြကို က်ိန္စာတိုက္ၿပီး နင္တို႕လဲ ငါတို႕လို ပ်််််််က္ဆီးရမယ္လို႕ က်န္စာတိုက္ခဲ့လို႕ အခုလို ျဖစ္ကုန္တာလို႕ ေကာက္ခ်က္ခ်တယ္၊
သားႀကီးငါးႀကီး အင္မတန္ႀကိဳက္တဲ့ အေမက ျပန္လဲေရာက္ေရာ အသားလံုးဝ မစားေတာ့ဘူး။ စားလို႕မရဘူး အသားျမင္ရင္ အန္ခ်င္သတဲ့၊ ေသသြားတဲ့ ေက်ာင္းသားရဲ့ေပါင္သားကို လွီးၿပီး စားၾကတာေတြ ေျပာတာၾကားၿပီး စိတ္ႏွလံုးမေကာင္းျဖစ္ၿပီး အသားဆိုရင္ အဲဒါေတြ ျမင္ၿပီး စားမရျဖစ္တာ အေတာ္ၾကာတဲ့အထိပဲ။ 
       ပါေဂ်ာင္မွာ ေမေမတို႕ကို နင္တို႕ကို စစ္ထားတဲ့ ဗီဒီယိုအေခြကို ဖြင့္ျပတဲ့ အခါ နင္က တစ္လ ၄၅၀ ဆိုလား၊ ၅၀၀ဆိုလား ရတဲ့ စစ္တပ္က ေထာက္လွန္းေရးလို႕ ထြက္ဆိုသတဲ့၊ အေမက အဲဒီလူေတြကို အန္တီ့သား ေထာက္လွန္းေရးမဟုတ္ဘူး၊ အန္တီ့သား ေက်ာင္းသားအေရးပဲလုပ္တာ အန္တီသိတာေပါ့ ေျပာခဲ့တယ္တဲ့၊ သူတို႕က အန္တီမသိပဲ လုပ္တာေနမွာေပါ့ လို႕ေျပာသတဲ့။
         အဲဒါေလး ေမေမျပန္ေျပာျပေတာ့ ငါ့မွာ ရီေတာင္ရီခ်င္တယ္၊ ငါတို႕ ေမာင္ႏွမေတြ မ်ားေတာ့  ေက်ာင္းတက္တဲ့အခါ လမ္းစားရိတ္နဲ႕မုန္႕ဖိုးကို တိုင္းၿပီး ေပးတာေလ၊ ငါက ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ကို အိမ္ကေန ကားႏွစ္ဆင့္ စီးရလို႕ ၿပီးေတာ့မိန္းကေလးဆိုေတာ့ ဘတ္စ္ကား တိုးမစီးနဲ႕ဆိုၿပီး အဲဒီတုန္းက သေဘၤာသားကားလို႕ေခၚတဲ့ ဒတ္ဆန္း၊ ဟိုင္းလတ္ အျမန္ကားကို တစ္က်ပ္ေပးစီးရတယ္၊ အဲဒီေတာ့ မုန္႕ဖိုးနဲ႕ကားခ တစ္ေန႕ကို (၁၀) က်ပ္ရတယ္၊ နင္က ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ (ဗိုလ္တစ္ေထာင္နယ္ေျမ) မွာတက္ရတယ္၊ ကားကတစ္ဆင့္နဲ႕ေရာက္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ ေယာက်ၤားေလးေတြ ဘတ္စ္ကားပဲစီးဆိုတဲ့ ေမေမ့ရဲ့ အစီအစဥ္ေၾကာင့္ ေဖေဖေတာင္ ဘတ္စ္ကားပဲ စီးၿပီး ရံုးတက္ရတာ၊ ဘတ္စ္ကားခ ဗိုလ္တစ္ေထာင္ဘုရားမွတ္တိုင္ကို ၿပား(၄၀)ပဲ ေပးရတယ္၊ အသြားအျပန္ ၿပား(၈၀)ပဲ ကုန္တာမို႕ နင့္ကို ေမေမက တစ္ေန႕ ႏွစ္က်ပ္ခြဲေပးတယ္၊ နင္က လက္ဘက္ရည္ဖိုး၊ ေဆးလိပ္ဖိုးနဲ႕ သံုးရတယ္။ ငါက ပိုက္ဆံပိုရေတာ့ နင့္မွာ အၿမဲတန္း အေႀကြရွိရင္ တစ္မတ္ေလာက္လို႕ ငါ့ဆီ အၿမဲ ေဆးလိပ္ဖိုးလာလာ ေတာင္းတယ္၊ တခါတေလ ငါစာက်က္ေနတုန္းမို႕  လြယ္အိတ္ထဲ ႏိႈက္သြားဆို အေႀကြေတြေတြ႕ရင္ ငါးမူးယူသြားၿပီ ဆိုၿပီး အၿမဲ ပိုယူတတ္တယ္၊  နင့္ကို ေတာင္းတိုင္း ဘာလို႕ေပးလဲဆိုေတာ့ နင္က ငါမသိေအာင္ ဘယ္ေတာ့မွ မယူဘူး၊ ဘယ္သူ႕ဟာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ မေျပာပဲ  မယူတတ္ဘူး၊ 
သူတို႕ေျပာသလိုဆို အေဖ့လခေတာင္ အရာရွိလစာမို႕ (၄၅၀)က်ပ္ရတာ၊ အေဖနဲ႕အေမ့ရဲ့ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမလစာ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းနဲ႕ ငါတို႕ မိသားစု သံုးရတာေလ၊ နင္သာ အဲေလာက္ရလို႕ကေတာ့ နင့္မွာ သံုးမကုန္ေအာင္ ေပါလွ်ံေနမွာေပါ့၊ ငါ့ျမင္တာနဲ႕ အေႀကြရွိရင္ တစ္မတ္ေလာက္ နင္ေတာင္းၿပီး ေဆးလိပ္ေသာက္တာ ငါက ရီခ်င္တာေပါ့၊ 
           ငါမွတ္မိေသးတယ္၊ အဲဒီ ေက်ာင္းသားအေရးအခင္းမျဖစ္ခင္ စာေမးပြဲနီးေနလို႕ ငါစာက်က္ေနတဲ့အခ်ိန္ ည(၉)နာရီေလာက္ သူငယ္ခ်င္းအိမ္က ျပန္လာၿပီး မီးဖိုထဲမွာ အိုးခြက္လွန္သံ ၾကားတယ္၊ တေအာင့္ေနေတာ့ ငါစာက်က္တဲ့ အေပၚထပ္တက္လာၿပီး " ဘိုက္ဆာလိုက္တာ ဘာမွမက်န္ေတာ့ဘူး" လို႕ ညည္းတယ္၊ နင္လဲ ညေနစာ စားၿပီးမွ အျပင္ထြက္ေပမယ့္ မုိးခ်ဳပ္ေတာ့ ထပ္ဆာတာ၊ ခါတိုင္းဆိုရင္ တစ္ခုခုေတာ့ က်န္ေနၾက၊ နင္လဲ အလည္ျပန္လာၿပီးရင္ ထပ္စားေနၾက၊ ငါလဲ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ငါလဲ မအိပ္ပဲ စာက်က္ေနေတာ့ ဘိုက္ဆာသလိုလိုေပါ့၊ နင္က ေျပာတယ္။
" ဇာတ္ရံုမွာ ပြဲေဈးက ျဖတ္လာတာ မုန္႕ဟင္းခါးနံ႕ေလးေမႊးေနတာပဲ အခုေတာင္ ေျပာရင္း စားခ်င္လာၿပီ၊ အပ်ိဳႀကီးဆိုင္ေလ အဲဒီဆိုင္ပြဲေဈးမွာ ေရာင္းေနတာ" လို႕ ေျပာေပမယ့္ ငါမသိေယာင္ေဆာင္ေနလိုက္တယ္၊ နင့္မွာ ပိုက္ဆံမွမရွိတာ၊ ငါဝယ္ေကၽြးရမွာေလ၊ အဲဒီေန႕က ေက်ာင္းပိတ္ရက္ တနဂၤေႏြေန႕မို႕ ငါမုန္႕ဖိုးမရဘူး၊ တစ္ပတ္လံုး သံုးၿပီး က်န္တာေလးကို က်စ္ထားရတာ၊ တခါတေလ ေမေမ မေပးတဲ့ဆိုရင္ ကိုယ့္ဘာသာစိုက္ၿပီး ေက်ာင္းသြားရမွာဆိုေတာ့ အရံထားရေသးတာ၊ နင္က ငါ့ကို ဝယ္ေကၽြးပါလားလို႕ ထပ္ေျပာေတာ့ ငါလဲ မေနႏိုင္ဘူး၊ ကဲ ဒါဆို သြားၾကမယ္ဆိုေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္က အိပ္ယာထဲကေန နားေထာင္ေနလဲ မသိတဲ့ နင့္ေအာာက္က ညီမတစ္ေယာက္က သူလဲ စားခ်င္တယ္၊  ေကၽြးပါ လိုက္ခဲ့မယ္ ေၿပာပါေလေရာ၊ သူထေအာ္ရင္ ေမေမႏိုးၿပီး မသြားရေတာ့မွာဆိုးလို႕ ေအးေအး လိုက္ခဲ့ ဟိုေရာက္ရင္ တစ္ပြဲဆီပဲ စားလို႕ ေခၚသြားရတယ္၊ ဟိုေရာက္ေတာ့ ငါတို႕ေတာင္ စားမၿပီးေသးဘူး၊ နင္က တစ္ပြဲကုန္ၿပီ၊ မုန္႕ဟင္းခါးတစ္ပြဲ ငါးမူး၊ အေၾကာ္နဲ႕(၇၅)ၿပားဆိုေတာ့ ငါတို႕ ေမာင္ႏွမ (၃)ေယာက္စလံုး အေၾကာ္မထဲ့ပဲ စားၾကတာေလ၊ နင့္ကိုၾကည့္ရတာ မဝဘူး၊ ထပ္စားခ်င္ေနေတာ့ ငါလဲ မထူးပါဘူးဆိုၿပီး ေနာက္တစ္ပြဲ မွာလိုက္တယ္၊ အားလံုး(၂) က်ပ္က်တယ္၊ ငါ့မွာ ငါးမူးပဲ က်န္တယ္။ 
            နင္ေတာထဲ ေရာက္သြားလို႕ သတိရတိုင္း ေတာ္ေသးတယ္ အဲဒီတုန္းက ဆာေနတာကို ဝယ္ေကၽြးလိုက္မိလို႕လို႕ စိတ္ေျဖသာတယ္၊ ဒါ့ေၾကာင့္ ေနာက္ပိုင္းမွာ တစ္ေယာက္ေယာက္က တစ္ခုခုကို လိုခ်င္တယ္ဆိုရင္ ေနာင္မွ ေနာင္တရတဲ့ စိတ္ျဖစ္မွာဆိုးလို႕ အၿမဲတန္း ငါတတ္ႏိုင္သေလာက္ လုပ္ေပးလိုက္တဲ့ အက်င့္ရလာတယ္၊ 
          ေျပာရမယ္ဆိုရင္ နင့္လက္ထဲမွာ ႏွစ္က်ပ္ခြဲထက္ပိုၿပီး ကိုင္တာ မေတြ႕ရတဲ့ လူက တစ္လ(၅၀၀) ေလာက္ရတယ္ေျပာတာကို အရယ္ရဆံုး ဟာသလို႕ ငါသိတာေပါ့၊
         တကယ္တန္းၾကေတာ့ နင္တို႕ကို ဘယ္သူမွ လႊတ္မေပးပဲ ကိုယ့္ဖာသာ ထြက္ေျပးခဲ့ရတယ္၊ အဲဒီမတိုင္ခင္ (၅၅)ေရာက္ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္ၿပီး အလင္းဝင္တယ္ဆိုကာ ေက်ာင္းသားေတြ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲလုပ္ၾကတယ္၊ မိဘေတြလာေခၚမွ လႊတ္ေပးမယ္လို႕ ေျပာထားတဲ့ (၇) ေယာက္ထဲက ဘိုဘို၊ ညီညီေအာင္နဲ႕ ဝဏေဇာ္တို႕ကို ဘိုဘို႔အေမ၊ ညီညီေအာင္(ခ) ဒိုဇာ့အေမတို႕ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ သြားေခၚလို႕ ျပန္ေရာက္ၾကတယ္၊ က်န္တဲ့နင္တို႕ကို ရဲေဘာ္အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပန္ၿပဳထားတယ္လို႕ သိရေပမယ့္ ထြက္ေျပးလာမယ္ဆိုတာ ငါတို႕ ႀကိဳသိေနတယ္၊ ဘိုဘို႕အေမက ၾကယ္ေခါင္က ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ နင္တို႕ဆက္သြယ္လာလို႕ရေအာင္ ေျပာထားခဲ့တယ္၊ 
 
       နင့္ကို စိုးရိမ္ပူပန္ဆံုး အခ်ိန္က ဝဏၰေဇာ္နဲ႕ သူ႕အေမ အန္တီေဒၚရီရီခင္တို႕ အိမ္ကိုေရာက္လာၿပီး " ကိုရဲေရ ကိုရဲေရ" လို႕ အိမ္ဝမွာကတည္းက ေအာ္ဝင္လာၿပီး ငါတို႕က ကိုရဲ မေရာက္ေသးဘူး၊ မရွိဘူးေလလို႕  ဇေဝဇဝါနဲ႕  နင္မရွိပဲ ဘာလို႕ နင့္နာမည္ေခၚပါလိမ့္လို႕ စိုးရိမ္ခဲ့ရတယ္၊ သူတို႕သားအမိလဲ ငါတို႕ မ်က္ႏွာငယ္ေလးေတြနဲ႕ စိုးရိမ္တဲ့ ပံုစံေတြ႕မွ မ်က္ႏွာပ်က္ၿပီး မိသားစုကို အားေပးၿပီး ျပန္သြားၾကတယ္။ သူတို႕က နင္တို႕ ထြက္ေျပးလာၿပီး ေရာက္ေနၿပီလို႕ တြက္ထားတာ၊ ဒါ့ေၾကာင့္ ဝမ္းသာအားရ လာၾကတာေလ။
         အဲဒီ အခ်ိန္မွာ နင့္အတြက္ မိသားစုက အင္မတန္ စိုးရိမ္ေနၾကၿပီ၊ ျပန္မိသြားလို႕ သတ္ပစ္လိုက္သလား၊ စစ္တပ္ကမိလို႕ တခုခုလုပ္သလား ပူလိုက္ရတာ ႏိႈင္းျပစရာ စကားလံုးေတာင္ မရွိဘူးေပါ့ဟာ၊ အေမနဲ႕အေဖဆို နင္စဥ္းစားသာ ၾကည့္ေတာ့။ အေဖက ခ်က္ခ်င္းပဲ ကခ်င္ျပည္နယ္ တဝိုက္မွာရွိတဲ့ ဘဏ္ခြဲေတြက သူ႕ရဲ့ အရင္းႏွီးဆံုး မိတ္ေဆြေတြကို သံႀကိဳးရိုက္တန္ရိုက္၊ ဖုန္းဆက္လို႕ရတဲ့ေနရာဆို ဖုန္းဆက္ၿပီး နင့္အေၾကာင္းေတြ ေျပာျပထားၿပီး ေတြ႕ရင္ ေခၚထားေပးဖို႕၊ အိမ္ကို အေၾကာင္းၾကားေပးဖို႕ ေျပာျပထားတယ္။ 
 
        တကယ္လဲ နင္တို႕ဟာ ဟိုဆိုင္ေလးကို ေရာက္ခဲ့ေပမယ့္ အဆက္အသြယ္လုပ္ဖို႕ နားလည္မႈလြဲၿပီး အေနာက္က လိုက္လာရင္ မိသြားမွာဆိုးတဲ့အတြက္ လမ္းေၾကာင္းေျပာင္းၿပီး ေျပးရာက ဗန္းေမာ္မွာ စစ္တပ္က ဖမ္းထားပါေလေရာ၊ ဗန္းေမာ္က ေဖေဖ့မိတ္ေဆြနဲ႕ ေတြ႕ၿပီး  အေဖနဲ႕အေမက ဒါေထာက္လွန္းေရးလို႕ စြပ္စြဲၿပီး ေက်ာင္းသားေတြ ဖမ္းထားတဲ့ထဲက ထြက္ေျပးလာတဲ့ အုပ္စုထဲကပဲလို႕ အေၾကာင္းၾကားဆက္သြယ္ေျပာဆိုမွ ျပန္လႊတ္ေပးတာ။ ဒီလိုနဲ႕ ေျမာက္ပိုင္းေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ငရဲစခန္းကေန အိမ္ကို မေျဖာင့္မတန္း ကံေကာင္းစြာနဲ႕ ျပန္ေရာက္လာခဲ့ရတယ္။
        ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ နင္နဲ႕အတူ ငါအပါအဝင္ မိသားစုေတြအတြက္ ဘဝတေလ်ာက္ မေမ့ႏိုင္တဲ့ အျဖစ္ဆိုးႀကီးပဲ၊ နင့္ကို ဘယ္လိုႏွိပ္စက္တယ္ဆိုတာ နင္ကိုယ္တိုင္ တခါမွ ျပန္မေျပာဖူးဘူး၊ ငါတို႕ကလဲ  နင့္ကို သနားလို႕ စကားမစဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ေျမာက္ပိုင္းျပန္မိသားစုဝင္ေတြ၊ ေျမာက္ပိုင္းျပန္ထဲက လူေတြနဲ႕ေတြ႕ရင္ ေျပာၾကဆိုၾကရာက တျခားႏွိပ္စက္တာေတြထားေတာ့ အခ်ဳပ္ခန္းကို ဝင္ၿပီး ရဲဒင္းနဲ႕ ေခါင္းကို ခုတ္လိုက္တာမွာ ေသြးေတြ အိုင္ထြန္းၿပီး ကိုရဲ ေသၿပီလို႕ တြက္ထားၾကတာ ေျပာျပတိုင္း အဲဒီ ေျမာက္ပိုင္းက ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြကို အေသအလဲ မုန္းတီးခဲ့တာေပါ့၊ ဘိုဘို႕ကို ႏွာေခါင္းမွာ ငါးၿမွားခ်ိတ္တပ္ သစ္ပင္မွာ ႀကိဳးနဲ႕ဆြဲၿပီး လူကို ေျခဖ်ားေထာက္ခိုင္းထားၿပီး ႏွိပ္စက္တယ္ဆိုတာ ၾကားရတိုင္း ကိုယ့္ေျခဖဝါးကို ေျမမွာ ခ်လိုက္ရမွာေတာင္ တြန္႕သြားတဲ့အထိ ထိခိုက္ခံစားရတယ္၊ အဲဒီလိုလုပ္ခဲ့တဲ့ သူေတြကို ေအာ့ႏွလံုးနာမိတယ္။ 
 
            စစ္အစိုးရလက္ထက္တစ္ေလ်ာက္လံုး ဒီအေၾကာင္းေတြကို ကိုယ္တိုင္ခံစားခဲ့ရတဲ့သူေတြ၊  မိသားစုဝင္ေတြ၊ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္းေတြကလြဲၿပီး ဘယ္သူမွ အတြင္းက်က် မသိၾကဘူး၊ ဒီလိုျဖစ္ရပ္ေတြ ရွိခဲ့တယ္၊ ျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ မသိၾကဘူး၊ ငါတို႕ အားလံုးက သိေစခ်င္တယ္၊ နင္တို႕က ပိုဆိုးတာေပါ့၊ တခ်ိန္မွာ ဒီလိုအျဖစ္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္၊ ေက်ာင္းသားေလာကမွာ ေက်ာင္းသားေတြကို ေထာက္လွန္းေရးလို႕ စြပ္စြဲၿပီး ရက္ရက္စက္စက္ လူမဆန္စြာသတ္ျဖတ္ခဲ့တာကို အခ်ိန္က်တဲ့ တစ္ေန႕ေျပာၾကမယ္၊ ရွင္းၾကမယ္၊ ေထာက္လွန္းေရးမဟုတ္ ေက်ာင္းသားစစ္စစ္ေတြ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ရွင္းျပႏိုင္တဲ့ တစ္ေန႕ ေရာက္လာမွာပဲလို႕ ေနခဲ့ၾကတယ္။ ငါလဲ ထို႕အတူပဲ အဲဒီလိုအခ်ိန္ကို အၿမဲေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တယ္။
 
           ေျမာက္ပိုင္းေက်ာင္းသားအေရးကို ဖြင့္ထုတ္ေျပာလို႕ရတဲ့ အခ်ိန္ေရာက္လာၿပီး ဖြင့္ေျပာၾက စာေတြေပေတြ ေရးၾကတဲ့ အခ်ိန္မွာ  ငါက နင္နဲ႕နီးတဲ့ေနရာမွာ မရွိေတာ့ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ဖတ္ရတယ္၊ ေတြ႕ရတယ္၊ တစ္ခ်ိဳ႕အေၾကာင္းအရာေတြဆိုရင္ ငါမသိတာေတြ အမ်ားႀကီးေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ ငါလဲ မိသားစုဝင္တစ္ေယာက္ အေနနဲ႕ နင္နဲ႕ပတ္သက္ၿပီး နင္ျဖတ္သန္းခဲ့ရတာ ႀကံဳရတာေတြကို ကိုေအာင္မိုးဝင္းေရးတဲ့ ေျမာက္ပိုင္းေဒသမွအရိုးတြန္သံမ်ားေဆာင္းပါး အပိုင္း(၂)ေလာက္အေရာက္မွာ ငါေရးခဲ့တယ္၊ ငါ့အေနနဲ႕  ေထာက္လွန္းေရး လံုးဝမဟုတ္၊ ေက်ာင္းသားစစ္စစ္ၿဖစ္တယ္ဆိုၿပီး ကိုယ့္အသက္ကို အာမခံေပးၿပီး ေျပာပါဆို ေျပာရဲတဲ့သူဟာ နင္ပဲ၊ နင္ဟာ ေက်ာင္းသားစစ္စစ္ပဲ ၊  ငါ အခ်ိန္မေရြး ရဲရဲရင့္ရင့္ေျပာရဲတယ္၊ 
 
         တစ္ခ်ိန္ထဲမွာပဲ  လက္ရွိေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ကေန တရားမွ်တေရးေကာ္မရွင္ဖြဲ႕ၿပီး စစ္ေဆးေနတာလဲ ဖတ္ရတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အေျဖတစ္ခု ထြက္မလာေသးဘူး၊ ေန႕ေတြ ရက္ေတြ ေရႊ႕ၿပီး ႏွစ္ေတြေတာင္ၾကာလာၿပီ ၊ ဘာမွ မထူးျခားပဲ ေနေပမယ့္ ငါ့အေနနဲ႕ေတာ့ မေမွ်ာ္မိဘူး၊ သူတို႕ဘာထုတ္ထုတ္ အျဖစ္မွန္က လယ္ျပင္မွာ ဆင္သြားသလို ရွင္းေနတာပဲေလ၊ ငါကေတာ့ ဒီလိုပဲ ေတြးမိတာပဲ၊
         အရိုးတြန္သံေဆာင္းပါးေတြ  ထြက္မလာခင္ ၊ အြန္လိုင္းနဲ႕ မီဒီယာေတြမွာ ေျမာက္ပိုင္းအေၾကာင္းေတြ ဖြင့္မခ်ခင္ကတည္းက အဲဒီတုန္းက ပါဝင္ပတ္သက္ခဲ့ဖူးတဲ့၊ တာဝန္ရွိတဲ့ သူေတြထဲက တစ္ခ်ိဳ႕ကို အျပင္မွာ ငါျမင္ဖူးေနခဲ့တယ္၊ ဒီအေၾကာင္းေတြကို ငါကသိေနေတာ့ သူတို႕ကို ငါအၿမဲတန္း အကဲခပ္ၾကည့္တတ္တယ္၊ သာမာန္လူေတြနဲ႕ သြားလာမပ်က္ ေနၿမဲ ရွိတဲ့ အဲဒီလူေတြကို ေတြ႕ရတဲ့ အခါ ဒီအျဖစ္အပ်က္အေပၚမွာ သူတို႕အေနနဲ႕ ဘာခံစားခ်က္မွ မရွိပဲ သာမာန္ကိစၥတစ္ခု ၿပီးသြားသလိုပဲလားလို႕ ထင္မိတယ္၊ 
 
        အရိုးတြန္သံေဆာင္းပါးေတြနဲ႕ ေျမာက္ပိုင္းျပန္ေတြရဲ့ ရွင္းလင္းခ်င္ေတြ ထြက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာလည္း သူတို႕ကို ငါ လူခ်င္းဆံုဖူးျပန္တယ္၊  သူတို႕ဟာ အမ်ားသူငါလိုပဲ သြားၿမဲ ေနၿမဲ ေအးခ်မ္းတယ္၊ တစ္ဖက္ကို ၾကည့္ျပန္ေတာ့ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ရဲ့ မိခင္ႀကီး ပူေဆြးေနတယ္၊ အဲဒီႀကီးႀကီးရဲ့ ပံုေတြကို ျမင္ရတိုင္း ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ေနရာမွာ နင္ျဖစ္ၿပီး အဲဒီႀကီးႀကီးဟာ ေမေမဆိုရင္လို႕ ေတြးလိုက္တိုင္း ငါ့အေတြးဟာ မဆံုးပဲ ငါ့ႏွလံုးသားက က်င္တက္လာတယ္၊ ဒီအတိုင္းပဲ မခင္ခ်ိဳဦးရဲ့ အေဖကို ျမင္လိုက္တိုင္း ေဖေဖ့မ်က္ႏွာကို ေျပးျမင္လာလို႕ ဆက္မေတြးရဲဘူး၊ 
 
          ဒါေပမယ့္ ဒီအေၾကာင္းအရာေတြ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြကို   ေတြ႕ရႀကားရ တိုင္း ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္မိခင္ႀကီးကို ငါ့အေမလိုပဲ ၿငိမ္းေအးေစခ်င္တယ္။နင္အပါအဝင္  ေျမာက္ပိုင္းျပန္ရဲေဘာ္ အားလံုးကို ၿငိမ္းခ်မ္းေစခ်င္တယ္၊ မေမ့နိုင္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ေမ့ခိုင္းလို႕ မရဘူး၊ ငါကိုယ္တိုင္လဲ မေမ့ဘူး၊
" ေသမွပဲၿပီးမွာပါပဲ" လို႕ ေျပာသြားတဲ့ အဲဒီႀကီးႀကီးရဲ့စကား လိုမဟုတ္ပဲ မေသခင္ၿပီးေစခ်င္တယ္။

                  ေျပာခဲ့သလိုေပါ့ လုပ္တဲ့သူေတြက ေနၿမဲျဖစ္တဲ့အခါ ခံရတဲ့သူေတြက ထပ္ခါတလဲလဲ ခံစားေနရေတာ့ အရံႈးေပၚအရံႈးဆင့္ေနတယ္လို႕ ငါခံစားရတယ္၊ သူတို႕ ေနၿမဲဆိုရင္ မွန္တဲ့ နင္တို႕ကလဲ ေနၿမဲ ျဖစ္ရမယ္၊ သူတို႕ ၿငိမ္းခ်မ္းရင္ နင္တို႕က သာၿပီးေတာင္ ၿငိမ္းခ်မ္းရမယ္၊ ဒါ့ေၾကာင့္ အဲဒီ တာဝန္အရွိဆံုး အျဖစ္အပ်က္မွာ ဦးေဆာင္ခဲ့တဲ့ သူေတြ အသက္ရွင္ေနတုန္း သူတို႕နဲ႕မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ စကားေျပာၾကရင္ မႏၱေလးရဲ့ အထင္ကရ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္၊ မင္းကိုႏိုင္လို အရည္အခ်င္းရွိတဲ့ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ အပါအဝင္ ေခါင္းျဖတ္ အသတ္ခံခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ ကိစၥဟာ အဲဒီက်မွ ရွင္းလင္းလိမ့္မယ္၊ လုပ္ခဲ့တဲ့ ကာယကံရွင္သာ အသိဆံုးေပါ့၊ 
 
ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈေဖာ္ေဆာင္ေရး ေကာ္မရွင္က ၾကားဝင္ၿပီး အစိုးရနဲ႕ လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕အစည္းေတြ စားပြဲဝိုင္းမွာ ေဆြးေႏြးသလို တရားမွ်တမႈေကာ္မရွင္ကို အလယ္မွာထားၿပီး ေျမာက္ပိုင္းမွာ သတ္ျဖတ္ခဲ့တဲ့ တာဝန္ရွိသူေတြနဲ႕ ခံခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြဖက္က ကိုယ္စားလွယ္ေတြ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေျပာၾကဆိုၾကရင္ ဒီကိစၥဟာ လက္စသတ္သြားမယ္လို႕ ငါထင္ေနတယ္၊ ဒီအေတြးကို ငါ ေတြးမိေနတာၾကာၿပီ၊ ႀကီးႀကီးရဲ့ပံုကို ျမင္တိုင္း၊ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ရဲ့ ပံုကို ျမင္တိုင္း၊ ေနာက္တစ္ခုက ငါ့ရဲ့ေဖ့စ္ဘြတ္ထဲမွာ ဘယ္သူ႕ကိုမွ အသိမေပးပဲ ရွိေနတဲ့ ကိုေက်ာ္ေဝရဲ့ တူေလး ေျပာျပဖူးတဲ့ ကိုေက်ာ္ေဝရဲ့ တိတ္ဆိတ္စြာနာက်ည္းေနတဲ့ မိသားစု ညီအကိုေမာင္ႏွမေတြလို လူမ်ိဳးေတြ ရွိေနတာကို သိေနတိုင္း ေသမွၿပီးသြားမယ့္ အရာလို႕ မျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ ငါ့ရဲ့ ေစတနာပါလို႕ ေျပာပါရေစ၊

     မနက္ဖန္ဆိုရင္ ေျမာက္ပိုင္းမွာ မတရားသတ္ျဖတ္ခံရတဲ့ ေက်ာင္းသားမ်ား အတြက္ ရည္စူးၿပီး ဆြမ္းေကၽြးအမွ်ေဝၾကမယ္၊ ေျမာက္ပိုင္းတြင္ေၾကြလြင့္သြား ေသာေက်ာင္းသားမ်ားအမွတ္တရေန႕...အျဖစ္ မွတ္မွတ္ရရ ရွိၾကတယ္၊ ဘယ္ေတာ့မွမေမ့ဘူး ဘယ္ေတာ့မွလဲ ေမ့မွာမဟုတ္တဲ့ ေန႕ျဖစ္တယ္၊ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ အပါအဝင္ ေျမာက္ပိုင္းမွာ ေႀကြလြင့္သြားခဲ့ရတဲ့  ေက်ာင္းသားေတြအားလံုး ေကာင္းရာမြန္ရာ ေရာက္ရွိၿပီး ဒီလိုအျဖစ္ဆိုးမ်ိဳးနဲ႕ ဘယ္သာအခါမွ မႀကံဳရ မဆံုရပါေစနဲ႕လို႕ နင္နဲ႕ထပ္တူ ၊ ေျမာက္ပိုင္းျပန္ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္မ်ားနဲ႕ထပ္တူ ဆုေတာင္းေပးေနပါတယ္၊
နင့္ရဲ့အမ
       
                                   ခိုုင္ခိုုင္ေစာလြင္ 

February 5, 2015

ေလလြင့္တိုင္းျပည္ ( ၃. ၂. ၂၀၁၅ အတြဲ(၁) အမွတ္(၂၀) ျပည္သူ႕အေရးဂ်ာနယ္မွ

                      
  ျမန္မာျပည္မွာ ေလလြင့္ကေလးငယ္ေတြ မ်ားျပားလာတာၾကည့္ၿပီး ဒီေခါင္းစဥ္ေရးဖို႕ျဖစ္လာေလသည္။ တိုင္းျပည္တစ္ခုမွာ အနာဂတ္ အေရးၾကီးသည္။ အနာဂတ္အတြက္ ပစၥဳပၸန္ကာလသည္ ပိုလို႕ပင္ အေရးၿကီးေလသည္။ စာေရးသူတို႕ တိုင္းျပည္၏ လက္ရွိပစၥပၸန္ကာလကို အ. ဂတိကင္းကင္းႏွင့္ တည့္တည့္ၾကည့္လွ်င္ အဆိုးေတြ မ်ားေနသည္။ အာဏာ၊ ေငြေၾကး ၊ အတၱေတြၾကားမွာ တိုင္းျပည္က ဂ်ံဴး း ဂ်ဴံ  း က်ေနၿပီ။  တိုင္းျပည္၏ သယံဇာတအရင္းအျမစ္မ်ား ေပ်ာက္ကြယ္ယံုသာမက လူသားအရင္းအျမင္မ်ားပါ ေလ်ာ့ပါးလာသည္မွာ ၿငင္းမရႏိုင္သည့္ အခ်က္ေတြ ျဖစ္လာေလသည္။ ေျမမဲ့ ယာမဲ့ အိမ္ေျခမဲ့ေတြ ျဖစ္ေအာင္ အစိုးရကိုယ္တိုင္က တြန္းပို႕ရာမွ ေလလြင့္ ကေလးသူငယ္ႏွင့္ ေလလြင့္ လူငယ္ေတြ တိုင္းျပည္အႏွံံ့႕ အမ်ားအျပား ရွိလာျခင္းျဖစ္သည္။                    ဒီေနရာမွာ ေလလြင့္ကေလးငယ္၊ ေလလြင့္လူငယ္ေတြႏွင့္ ဆိုးသြမ္းလူငယ္ မတူပါ၊ တခ်ိဳ႕က မိဘက ေငြေၾကးခ်မ္းသာသည္က တစ္ေၾကာင္း၊ အာဏာပိုင္ အဖြဲ႕အစည္းမွာ ဩဇာသက္ေရာက္မႈရွိသည္က တစ္ေၾကာင္းတို႕ေၾကာင့္ သားသမီးအေပၚ လြဲမွားစြာ အလိုလိုက္ရာက ဆိုးသြမ္းလူငယ္ ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္ၾကရသည့္ လူငယ္ေလးေတြ ျဖစ္လာၾကတာပင္။ စာေရးသူဆိုလိုသည့္ ေလလြင့္ကေလးငယ္ေတြကေတာ့ ဘဝအေၾကာင္းမေကာင္းစြာျဖင့္ လူ႕ဘဝကို  ေရာက္ရွိလာခဲ့ရျခင္းျဖစ္ေလသည္။ တနည္းအားျဖင့္ စနစ္ဆိုး၏ သားေကာင္ ျဖစ္ေနရသည့္ လူတန္းစားေတြပင္။
                  ပညာသင္ရမည့္ အရြယ္မွာ ပညာမသင္ရ၊ ကေလးသဘာဝ ေဆာ့ကစားရမည့္ အရြယ္မွာ ပိုက္ဆံသာ အဓိက၊ ပိုက္ဆံရမွ စားရမည္၊ ပိုက္ဆံမရက ငတ္မည္၊ သည္လိုအေတြးေတြ အျမင္ေတြ အေတြ႕အႀကံဳ ဘဝခံစားခ်က္ေတြႏွင့္ ႀကီးျပင္းလာရသည္။ ေက်ာင္းေနတာ၊ ပညာသင္တာ၊ ကိုယ့္အလုပ္မဟုတ္၊ ကိုယ္နဲ႕လားလားမွမဆိုင္သလို ႀကီးျပင္းေနရသည့္ ကေလးေတြ မ်ားစြာ ရွိလာသည္။ အသက္ငါးႏွစ္အရြယ္ ကေလးက သူ႕ထက္အငယ္ ႏွစ္ႏွစ္ခန္႕ရွိမည့္ ကေလးကို လက္ကဆြဲကာ လမ္းေဘးမွာ ေတာင္းရမ္းေနသည့္ ျမင္ကြင္းေတြ၊ အသက္ငါးႏွစ္အရြယ္ကေန အသက္ဆယ္ႏွစ္ဝန္းက်င္ ကေလးေတြ အမိႈက္ပံုမွာ ထိုးဆြေနတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြ၊ ရပ္ကြက္ထဲ လမ္းေတြထဲမွာ သံခ်ိတ္တစ္ဖက္ ေၿမြေရခြံအိတ္လို႕ေခၚတဲ့ ပလတ္စတစ္ေလွ်ာ္အိတ္ခြံ တစ္ဖက္ ကိုင္ၿပီး အမိႈက္လိုက္ေကာက္တဲ့ ကေလးေတြ ၊ ကားမွတ္တိုင္မွာ လမ္းေဘးမွာ ေရသန္႕ဗူးေတြ အေျပးအလႊားလိုက္ေတာင္းတဲ့ ကေလးေတြ ၊ ကေလးေတြ ကေလးေတြ စာသင္ခန္းမွာ ရွိမေနပဲ လမ္းေပၚမွာ ၾကက္ေတြဘဲေတြ အစာရွာသလို အလုအယက္ ေတြ႕ေနရသည္။
             တခ်ိဳ႕ကေလးေတြက နဲနဲ အဆင့္ျမင့္သည္၊ ေက်ာင္းမေန၊ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းေနခဲ့ဖူးသည္၊ မိဘကိုကူၿပီး ေငြရွာေပးဖို႕၊ အိမ္ရွိမိသားစု မေသရံု စားေလာက္ေအာင္ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ႏွင့္ ေက်ာင္းထြက္ၿပီး ေဈးကူေရာင္းရသည္။ ကားမွတ္တိုင္ေတြမွာ ငံုးဥျပုတ္၊ ကန္စြန္းဥၿပဳတ္၊ ေျမပဲၿပုတ္ စသျဖင့္ ရာသီေပၚစာေတြ ေရာင္းရသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕က လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ စားပြဲထိုးလုပ္သည္။ ရသည့္ပိုက္ဆံ မိဘကိုပို႕လိုက္ၿပီး  ဆိုင္မွာစားစရာ ေနစရာမပူရ သည့္ဘဝျဖင့္ ေက်နပ္စြာ ေနသည္။ အိမ္ေဖာ္လုပ္ေနရသည့္ အရြယ္မေရာက္ေသးသည့္ ကေလးေတြလည္း အမ်ားအျပားပင္ ရွိသည္။  မည္သို႕ပင္ ဆိုေစ တိုင္းျပည္မွာ ကေလးေတြ စာသင္ခန္းျပင္ပကို ေရာက္ေနတာ မ်ားလာေခ်ၿပီ။ မ်ိဳးဆက္သစ္တို႕ ပညာတတ္မွ အသိဉာဏ္ျပည့္စံုမွ အတတ္ပညာ ဗဟုသုတ တိုးတက္ပါမွ တိုင္းျပည္အနာဂတ္တိုးတက္ႏိုင္မည္။ သို႕ဆိုလွ်င္ ေနာင္အနာဂတ္ တိုင္းျပည္မွာ စာသင္ခန္းျပင္ပေရာက္ ကေလးငယ္ေတြ မ်ားျပား လႊမ္းမိုးလာပါက မည္သို႕ရွိမည္နည္း၊ ေတြးၾကည့္ရံုႏွင့္ ရင္ေလးစရာပင္၊
          နယ္စပ္ေဒသမွာ စစ္ေၾကာင့္ တိုက္ပြဲေတြေၾကာင့္ စာမသင္ႏိုင္ပဲ ဒုကၡသည္စခန္းေတြမွာ ခိုလံႈေနရသည့္ ကေလးငယ္ေတြ မနည္းမေနာ ရွိသည္။ အခ်ိဳ႕ နယ္စပ္ကတစ္ဆင့္ တစ္ဖက္ႏိုင္ငံကို ေရာက္ရွိသြားၿပီး ဒုကၡသည္စခန္းေတြမွာ စာဆက္သင္ရသည့္ ကေလးေတြလဲ ရွိေလသည္။
အိမ္နီးခ်င္း ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ စာသင္ရမည့္ အရြယ္၊ ေက်ာင္းေနရမည့္အရြယ္ ကေလးေတြ လမ္းေပၚမွာ ရွိေနတာ မေတြ႕ရ၊ အမိႈက္ေကာက္သည့္ မိဘပင္ သူ႕ကေလးကို ေက်ာင္းခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းသို႕ သြားပို႕သည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္နည္း၊ အစိုးရကိုယ္တိုင္က ေက်ာင္းေနရမည့္အရြယ္ ကေလး အားလံုး ေက်ာင္းတက္ႏိုင္ေအာင္ ပံ့ပိုးထားသည္။
ပလာတာ( ထိုင္းအေခၚ ရိုတီ) ေရာင္းသည့္ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ေျပာျပတာ ေဖာက္သည္ခ်လိုသည္။ သူက ျမန္မာျပည္က ေရာက္လာၿပီး ထိုင္းမွာ ရိုတီေရာင္းသည္။ သူ႕ကေလးမွာ ဘာမွတ္ပံုတင္မွမရွိ၊ အေထာက္အထားက ေဆးရံုမွာေမြးထားသည့္ အေထာက္အထားသာရွိသည္။ ေက်ာင္းကလဲ ဘယ္မွာထားရမွန္းမသိသည့္အတြက္ သူတို႕ဘာသာေရးေက်ာင္းမွာပဲ စာသင္ထားသည္။ ထိုင္းေက်ာင္းမေန၊ တစ္ရက္မွာ ကေလးက သူနဲ႕အတူ ရိုတီ ေရာင္းရာ လိုက္လာသည္။ ရိုတီလာဝယ္သည့္ အမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ေယာက္က ကေလးကို ေက်ာင္းမသြားဖူးလားေမးသည္။ ေက်ာင္းမေနတဲ့ အေၾကာင္းေျပာၿပရာ အသက္ရွစ္ႏွစ္အရြယ္ဆိုတာ  စာသင္ခန္းမွာ ရွိေနရမယ့္အရြယ္ပဲ၊ ေက်ာင္းတက္ရေအာင္ သူလိုက္ေျပာမည္ဆိုကာ ေက်ာင္းလိုက္ပို႕ၿပီး ေက်ာင္းအပ္ေပးသည္။  သတိထားမိစရာက ထိုင္းမွာ စာသင္ရမည့္အရြယ္၊ ေက်ာင္းေနရမည့္ကေလးေတြ လမ္းေပၚမွာ ရွိမေနျခင္းပင္၊ ရွိေနပါက စာသင္ခန္းေရာက္ေအာင္ ပို႕ေဆာင္ၾကေလသည္။
                နယ္စပ္ေဒသမွာေတာ့ အိမ္နီးခ်င္း ျမန္မာျပည္က အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ေရာက္လာသည့္ ကေလးေတြ လမ္းေပၚမွာ ရွိသည္။ အမိႈက္ပံုမွာရွိသည္။ ထိုကေလးေတြကို စာသင္ႏိုင္ေအာင္ ျမန္မာလူမ်ိဳးအခ်ိဳ႕က ဦးေဆာင္ၿပီး စာသင္ေက်ာင္းေတြ ပို႕ၾကသည္။ စာသင္ေပးၾကသည္။ အခ်ိဳေက်ာင္းေတြဆိုပါက ထိုင္းအစိုးရက (၇၅%) အထိ ေထာက္ပံ့ေပးထားသည္။ ျမဝတီနယ္စပ္ ထိုင္းႏိုင္ငံ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕မွာပင္ ေရႊ႕ေျပာင္းျမန္မာေက်ာင္း (၇၀) ေက်ာ္ရွိသည္။ အဆိုပါ တာ့ခ္ခရိုင္အတြင္းရိွ ေရႊ႕ေျပာင္းျမန္မာေက်ာင္းမ်ားမွာ  ကေလး ၁၅,၀၀၀ ေက်ာ္ ပညာသင္ၾကားေနၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း အရြယ္ေရာက္ၿပီး ပညာသင္ၾကားရန္ အေျခအေနမေပးသည့္ ကေလးငယ္ အေရအတြက္မွာ ( ၃၀,၀၀၀ )ခန္႔ ရွိေနေသးတာကို ဖတ္ရဖူးသည္။
              ထိုင္းအစိုးရက ျမန္မာကေလးေတြကို ေက်ာင္းေနရေအာင္၊ စာသင္ႏိုင္ေအာင္ စာသင္ခန္းေတြဆီ ပို႕ႏိုင္မည့္ နည္းလမ္းေတြ၊ အေထာက္အပံ့ေတြ ေပးေန ၊ အေထာက္အပံ့ရေအာင္ ကူညီေနတာေတြသည္ ျမန္မာလူမ်ိဳးကို ခ်စ္လြန္းလို႕မဟုတ္၊ သူတို႕လူမ်ိဳး၊ သူတို႕ တိုင္းျပည္ကို ခ်စ္လို႕ဆိုတာ ေသခ်ာသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္နည္း၊ အိမ္နီးခ်င္းျဖစ္ေနေတာ့ သူတို႕တိုင္းျပည္ကို ျမန္မာေတြ စိမ့္ဝင္လာသည္။ ဒီလူေတြက စာမတတ္၊ အသိဉာဏ္မရွိ ပါက ရာဇဝတ္မႈေတြ က်ဴးလြန္လာမည္၊ ထိုသို႕ျဖစ္ပါက သူတို႕လူမ်ိဳး ထိခိုက္မည္၊တိုင္းျပည္မွာ ရာဇဝတ္မႈေတြ ထူေျပာလာမည္၊ ဒါ့ေၾကာင့္ လူ႕အခြင့္အေရးတို႕၊ လူသားခ်င္းညွာတာေထာက္ထားေရးတို႕ဆိုတာကို အေၾကာင္းၿပဳၿပီး သူတို႕တိုင္းျပည္ကို ကာရံထားျခင္းျဖစ္သည္။
              သို႕ေသာ္ၿငား ၿမန္မာကေလးငယ္မ်ားကို ခုိးယူ၍ ထုိင္းႏုိင္ငံသို႔ေရာင္းခ် ၿပီးကေလးငယ္မ်ားအား ေတာင္းရမ္းခုိင္းကာ ႀကီးျပင္းလာလွ်င္ မေကာင္းသည့္ လုပ္ငန္းမ်ားလုပ္ကုိင္ေစေသာ ေစ်းကြက္ ထုိင္းႏိုင္ငံတြင္ ေပၚေပါက္ေနေၾကာင္း သတင္းရရွိသည္။ ဆိုသည့္ ဂ်ာနယ္တစ္ခုမွ သတင္းကို ဖတ္ရသည့္အခိုက္ တုန္လႈပ္မိေလသည္။ အလြယ္တကူ ေခၚယူႏိုင္သည့္ ကေလးေတြမွာ ဘယ္လို ကေလးမ်ိဳးေတြ ျဖစ္မလဲ၊ သိသာထင္ရွားလြန္းေပသည္။
              ခိုးယူခံရ၍ ထုိင္းႏုိင္ငံအတြင္းသို႔ ေရာင္းခ်ခံရေသာ ျမန္မာကေလးငယ္အခ်ဳိ႕သည္ အရြယ္မေရာက္ေသးမီ ေတာင္းရမ္းသည့္ လုပ္ငန္းလုပ္ကုိင္ၾကရၿပီး အရြယ္ေရာက္လွ်င္ မိန္းကေလးျဖစ္ပါက ျပည့္တန္ဆာလုပ္ငန္း၊ အႏွိပ္ခန္း ႏွင့္ အိမ္အကူလုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ကုိင္ၾကရေလ့ရွိသည္။ ေယာက္်ားေလးျဖစ္ပါက မူးယစ္ေဆး၀ါး ေရာင္း၀ယ္ေရးႏွင့္ ေရလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ လုပ္ကုိင္ၾကရေၾကာင္း ျမန္မာလုပ္သားမ်ားအား ကူညီ ေစာင့္ေရွာက္မႈေပးေနေသာ ထုိင္းႏုိင္ငံရွိ ျမန္မာအသင္း အဖြဲ႕အစည္းမ်ားက ေျပာသည္။

ထုိင္းႏုိင္ငံ၌ တစ္ႏွစ္အရြယ္ ျမန္မာကေလးငယ္မ်ားအား ဟန္ျပ၍ ေတာင္းရမ္းသည့္လုပ္ငန္း လုပ္ကုိင္ရန္ မိဘမ်ားထံမွ ေန႔ယူညျပန္ေပးပုံစံျဖင့္ လြန္ခဲ့သည့္ သုံးႏွစ္အတြင္းက စတင္ေပၚ ေပါက္လာေၾကာင္း ကေလးငယ္မ်ား၊ လူကုန္ကူးမႈတားဆီးေရးလုပ္ကုိင္ေနေသာ  ညီမွ်ျခင္းျမန္မာမွၫႊန္ၾကားေရးမွဴးဦးေအာင္မ်ဳိးမင္းက ေျပာသည္။ ကေလးငယ္မ်ားအား ခုိးယူ  အေရာင္းအ၀ယ္ျပဳလုပ္ရာတြင္ တစ္ဦးလွ်င္ အမ်ားဆုံးက်ပ္ ၁၅ သိန္း(ဘတ္ငါးေသာင္း)ထိ ေစ်းေပါက္သည္ကို ေတြ႕ဖူးေၾကာင္း ၎က ေျပာသည္ လို႕ အဲဒီ သီတင္းမွာ ဖတ္ရသည္။
               
                     ထုိင္းႏုိင္ငံမွာ  ျမန္မာကေလးမ်ားအေပၚ ေခါင္းပုံျဖတ္ခံရမႈႏွင့္ လူကုန္ကူးခံရသည့္အေပၚ ကေလးမ်ားအား ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေနေသာ အဖြဲ႕အစည္းမ်ားက ကယ္ဆယ္ႏုိင္ခဲ့ေသာ ျမန္မာ ကေလးအေရအတြက္မွာ ၂၀၁၁ မွ ၂၀၁၃ အတြင္း ခုနစ္ရာေက်ာ္ရွိေနေၾကာင္း ကေလးအခြင့္အေရး ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေရးေကာ္မတီ (CPPCR) က သတင္း ထုတ္ျပန္ထားတာ ေဖာ္ၿပထားေပမယ့္ ျမန္မာအစိုးရရဲ့ တရားဝင္ထုတ္ျပန္မႈ စာရင္းမွာက ၂၀၁၃ခုႏွစ္တြင္ က်ားငါးဦး၊ မ ၃၀ ဦး ကယ္ဆယ္တားဆီးႏုိင္ခဲ့ၿပီး ၂၀၁၄ခုႏွစ္တြင္ က်ားေလးဦး၊ မ ၂၈ ဦး လို႕သာ ေဖာ္ၿပထားတာ ေတြ႕မိေလသည္။
                အစိုးရရဲ့ အားနည္းခ်က္ေၾကာင့္ တိုင္းျပည္မွာ ေလလြင့္ကေလးေတြ၊ လူငယ္ေတြ မ်ားျပားလာၿပီး ဒီလူေတြကို ဝိသမေလာဘသမားေတြက လူသားအရင္းအျမစ္အျဖစ္ အသံုးခ်ဖို႕ လုပ္လာၾကၿပီ။ လူမ်ိဳးဂုဏ္သိကၡာ၊ ျမန္မာဆိုေသာ သမိုင္းကို ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေစမည့္   မေကာင္းမႈ ဒုစရိုက္ေတြ က်ဴးလြန္သူ၊ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္သူ အစရွိသည့္ ေအာက္တန္းေနာက္တန္းက်သည့္ ဘဝေတြ ေရာက္ေအာင္  အစိုးရကိုယ္တိုင္က တြန္းပို႕ေနခဲ့သည္။
         
            အနာဂတ္မွာ မ်ိဳးဆက္သစ္ျဖစ္လာမည့္ ကေလးငယ္ေတြ အသိဉာဏ္ျပည့္ဝေအာင္ ေက်ာင္းစာသင္ခန္းထဲ အေရာက္သြားႏိုင္မည့္ နည္းလမ္းေတြ ျမန္မာအစိုးရ ဘာေတြ လုပ္ထားသနည္း၊ အစီအစဥ္ေတြ ဘာေတြ ခ်မွတ္ထားသနည္း၊ ရွာမေတြ႕ပါ၊ လက္ရွိအစိုးရသက္တမ္းပင္ (၁၀)လေပ်ာ့ေပ်ာ့ ရွိေတာ့သည္။
".................................. တိုင္းျပည္မွာ တန္းတူညီတူ မျဖစ္သမွ် ကာလပတ္လံုး  ဒီတိုင္းၿပည္ႀကီးက လြတ္လပ္တယ္ ဆိုေပမယ့္  ဟိုလူ႕လဲပဲ ျမင္ရတဲ့အခါ မ်က္ႏွာခ်ိဴေသြးရ ဒီလူ႕လဲပဲ ျမင္ရတဲ့အခါ မ်က္ႏွာခ်ိဴေသြးရ  ....ာ သယ္လို ႏိုင္ငံမ်ိဳးျဖစ္သြားမယ္ ဆိုတာ ခင္ဗ်ားတို႕ အတိအလင္း သတိထားဖို႕လိုမယ္............." ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေျပာသည့္ မိန္႕ခြန္းတစ္ခုလို တိုင္းျပည္က လတ္တေလာျဖစ္ေနသည္။ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးပါက လြတ္လပ္သည့္တိုင္းျပည္အတြက္ စိုးရိမ္စိတ္ျဖင့္ ေျပာခဲ့ေသာ စကားသည္ ေနာင္မ်ိဳးဆက္ တိုင္းျပည္ေခါင္းေဆာင္ေတြေၾကာင့္ တကယ့္ကို ကမၻာပတ္မ်က္ႏွာခ်ိုေသြးေနရသည့္ အစိုးရတစ္ရပ္ ေပၚထြန္းလာေလသည္။ ထိုအစိုးရသည္ ျပည္သူ႕အတြက္၊ တိုင္းျပည္အတြက္ အမွန္တကယ္တိုးတက္ေအာင္ ေစတနာမွန္ျခင္းမရွိ။ သို႕ျဖင့္ ေနာင္တေခတ္ ျမန္မာျပည္မွာ ပညာမဲ့ေသာ၊ အသိဉာဏ္တိမ္ေသာ မ်ိဳးဆက္ေတြခ်ည္းသာ ရွိေတာ့မည္ဆိုလွ်င္ ဘိန္းရာဇာမ်ား၊ ခိုးဆိုးလုယက္ ဓါးျပတိုက္သူမ်ား မင္းမူလာလွ်င္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေျပာေသာ ႏိုင္ငံမွ ေလလြင့္တိုင္းျပည္ဘဝ ေရာက္သြားေလမည္လား၊ လူႀကီးေတြ တာဝန္မေက်၍ ေနာက္မ်ိဳးဆက္ေတြ ဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳး ျဖစ္လာရမည္ဆိုလွ်င္ လက္ရွိ  ျပည္သူလူလုတစ္ရပ္လံုးမွာ တာဝန္ရွိေနေလၿပီ။
" တို႕ေခတ္ေရာက္မွ ည့့ံၾကရမွာလား"
ေလလြင့္တိုင္းျပည္ဘဝ လြင့္ေပ်ာက္သြားေအာင္ အျမန္ဆံုး ေဆာင္ရြက္အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္မည့္၊ အရပ္ဖက္လူမႈအဖြဲ႕အစည္းမ်ားႏွင့္ ဟန္ခ်က္ညီစြာ ဦးေဆာင္ႏိုင္မည့္ အစိုးရတစ္ရပ္ကို မွန္ကန္စြာ ေရြးခ်ယ္ႏိုင္ဖို႕ အထူးပင္ လိုအပ္ေနေသာ အခ်ိန္သို႕ ေရာက္ရွိေနၿပီ ျဖစ္ေလသည္။