February 28, 2016

" တရားခံဘယ္သူလဲ" ၂၉ရက္ ေဖေဖၚဝါရီလ ၂၀၁၆ခုႏွစ္ ဒီလိႈင္းစာေစာင္ အတြဲ(၅) အမွတ္(၉) မွ


ယခုရက္ပိုင္းမွာ စာေမးပြဲ ေမးခြန္းေပါက္ၾကားတာ၊ ျမန္မာစာ ေမးခြန္းမွာ သတ္ပံုေတြ မွားတာ၊ တပည့္ဝတ္ နဲ႔ သားသမီးဝတ္ မွားေရးထားတာ ၊ သခ်ၤာေမးခြန္း မွားေနတာ၊ သမိုင္းဘာသာမွာ သကၠရာဇ္ေတြ လြဲေနတာ စသျဖင့္ ေသာင္းေျပာင္းေထြလာ အမွားမ်ား ေျပာင္းဆန္ေအာင္ ထြက္လာတာ ဖတ္ရသည္။ ဘယ္မွာဖတ္ရသလဲ ေျပာစရာမလို၊ လူမႈကြန္ယက္ ေဖ့စ္ဘြတ္စာမ်က္ႏွာမွာပဲ ျဖစ္သည္။ ေဖ့စ္ဘြတ္က သူတပါးတိုင္းျပည္ေတြနဲ႔မတူ ျမန္မာျပည္မွာ အလြန္ထူးျခားသည္။ ေဖ့စ္ဘြတ္မွာ ေရးတင္လိုက္မွ သက္ဆိုင္ရာက သိရွိကာ အေရးယူတာတို႔၊ ေဖ့စ္ဘြတ္မွာ ေတြ႔မွ ရာဇဝတ္မႈ က်ဴးလြန္တာေတြ၊ က်ဴးလြန္သူေတြ၊ လူမိုက္ေတြ ရွိပါလား သိၿပီး လိုက္လံ စစ္ေဆးတာတို႔ ျဖစ္လာၿပီး ဥပေဒေၾကာင္းအရ အေရးယူမႈေတြ ရွိလာတာျဖစ္သည္။
ယခုလည္း ထို႔အတူပင္၊ " အခုရက္ပိုင္းက်မွ ဘာျဖစ္လို႔ စာေမးပြဲေမးခြန္းနဲ႔ ပတ္သက္တာခ်ည္း တင္လာပါလိမ့္" ဆိုတဲ့ မိတ္ေဆြရဲ့ အေမးကို " စာေမးပြဲရာသီေလ ဒီအခ်ိန္ ျမန္မာျပည္မွာ အေျခခံပညာေက်ာင္းေတြ အတန္းတင္စာေမးပြဲ ေျဖခ်ိန္" လို႔ ေျပာမွ " ဟုတ္သား" တဲ့။ သူ႕ကေလးေတြက ႀကီးကုန္ၿပီဆိုေတာ့ စာေမးပြဲခ်ိန္ေတြကို အမွတ္တမဲ့ ေမ့ေနဟန္ပင္၊
တကယ္ေတာ့ စာေရးသူရဲ့ အေတြ႔အႀကံုအရ စာေမးပြဲေမးခြန္းဆိုတာ စာေမးပြဲခန္းထဲေရာက္မွ စာေမးပြဲခန္းေစာင့္တဲ့ ဆရာမက ပိတ္ထားတဲ့ စာအိတ္ကို စၿပီး ေဖာက္ရတာပင္၊ တခ်ိဴ႔ ေက်ာင္းသားဦးေရ ေထာင္ခ်ီရွိတဲ့ ေက်ာင္းေတြမွာေတာ့ စာေမးပြဲအခ်ိန္မတိုင္ခင္ တစ္နာရီေလာက္မွာ ႀကိဳေဖာက္ၿပီး သက္ဆိုင္ရာ အခန္းလိုက္ ေစာင္ေရ ခြဲတာတို႔ ဘာတို႔လုပ္ၾကသည္။ ဒါက ေမးခြန္းကို စျဖန္႔တဲ့အခ်ိန္၊ ေမးခြန္းကို ထုတ္တဲ့သူက သူေမးတဲ့ ေမးခြန္းကို မွတ္မိေနမွာေသခ်ာသည္။ ေမးခြန္းထုတ္ၿပီး လက္ခံတေစာင္ ယူထားေသာ္မွ သူ႔မွ အျခား တခုရွိရသည္။ ထိုအရာသည္ သစၥာရွိမႈ ျဖစ္သည္။ ဆရာ/ ဆရာမ ဟူသည္ ကိုယ္ႀကိဳးစားပန္းစားသင္ထားသည့္ ဘာသာရပ္ကို ေက်ာင္းသားေတြ ေျဖဖို႔ ေမးခြန္းထုတ္ၿပီးက ေက်ာင္းသားအားလံုး စာေမးပြဲခန္းထဲမွာ အတူတကြ ႀကိဳးစားေျဖၾကတာကို ျမင္လိုသည့္ သူမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ " ဆရာမကေတာ့ ေမးခြန္းထဲမွာ ဒါေတြ ေမးထားတယ္ ႀကိဳၿပီး ၾကည့္ရေအာင္ မွတ္ထား ေရာ့ လို႔ " ေျပာမည့္ ဆရာမ်ိဴး ရွိမည္မထင္ပါ၊
ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာ ဆရာ/ ဆရာမက ေမးခြန္းထုတ္ၿပီးက သက္ဆိုင္ရာ ေက်ာင္းအလိုက္ ဖြဲ႔စည္းထားသည့္ စာေမးပြဲႀကီးၾကပ္ေရး ေကာ္မီတီကို ပို႔လိုက္ရတာျဖစ္သည္။ တခ်ိဴ႔ေက်ာင္းေတြမွာေတာ့ ဘာသာရပ္တခုကို သင္သည့္ ဆရာ တစ္ဦးမက ရွိပါက နံပါတ္အလိုက္ ျဖစ္ေစ၊ အပိုင္းအလိုက္ျဖစ္ေစ ခြဲျခားၿပီး ေမးခြန္းထုတ္ေပးရတာလည္း ရွိတတ္ပါသည္။ ေနာက္ဆံုးအဆင့္ကေတာ့ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာ/ ဆရာမႀကီး အပါအဝင္ စာေမးပြဲႀကီးၾကပ္ေရး အဖြဲ႔ဆီ ေရာက္တာျဖစ္သည္။ ထိုအဖြဲ႔ကလည္း မ်ားျပားလွေသာ အတန္းစံု ဘာသာစံု ေမးခြန္းေတြကို စစ္ေဆးရတာကလြဲၿပီး ဘယ္ဘာသာမွာ ဘာေမးထားတယ္ဆိုတာ မွတ္မိႏိုင္မည္မထင္၊ မွတ္လည္း မွတ္ႏိုင္အားမည္မထင္ပါ၊ ဒါက ေက်ာင္းအဆင့္ ျဖစ္သည္။ ၿမိဳ႔နယ္အဆင့္၊ တိုင္းအဆင့္ စာေမးပြဲဆိုက အဆင့္ဆင့္ေတြ ပိုမ်ားၿပီး ပိုၿပီး တင္းၾကပ္ေလသည္။ တိုင္းစစ္၊ ၿမိဳ႔နယ္စစ္ဆိုက ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးေတြကိုယ္တိုင္ ေမးခြန္းထုတ္ရတာမ်ားသည္။ တိုင္းစစ္ဆိုပါက တိုင္းပညာေရးမႈးမွာ တာဝန္အႀကီးဆံုးျဖစ္ေလသည္။ သူသည္ စာေမးပြဲဘုတ္အဖြဲ႔၏ အႀကီးဆံုးတာဝန္ရွိသူသာျဖစ္သည္။
၁၉၉၀ခုႏွစ္ခန္႔က အျဖစ္အပ်က္ကေလးကို သတိရမိပါေသးသည္။ ထိုစဥ္က စတုတၳတန္းႏွင့္ အဌမတန္းမွာ ၿမိဳ႔နယ္စစ္ျဖစ္သည္။ တၿမိဳ႔နယ္လံုးမွာ ေမးခြန္းတခု ျဖစ္သည္။ အစိုးရစစ္ ဆယ္တန္းကလည္း ထို႔အတူ တႏိုင္ငံလံုးမွာ ေမးခြန္းတခုတည္းျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က စတုတၳတန္းကို သခ်ၤာဘာသာ သင္ရသည့္ စာေရးသူမွာ သင္ရိုးညႊန္းတန္းအားလံုးကို သင္ၿပီးေနာက္ စာသင္ခ်ိန္က်န္ေသးရာ ေက်ာင္းသားမ်ားကို သခ်ၤာေမးခြန္းေဟာင္းမ်ားကို ျပန္လည္ တြက္ခ်က္ေစျခင္း၊ စာေမးပြဲေျဖသကဲ့သို႔ နာရီအတိအက်ႏွင့္ ေလ့က်င့္ေျဖေစျခင္းမ်ား အႀကိမ္ႀကိမ္ ၿပဳလုပ္ေပးသည္။ သခ်ၤာေမးခြန္းေဟာင္း (၅)ႏွစ္စာကို စုေဆာင္းၿပီး ကေလးေတြကို ေျဖခိုင္းထားလိုက္သည္။ ကိုယ့္ဘာသာလည္း ခန္႔မွန္းေမးခြန္း ထုတ္ကာ ေျဖခိုင္းျပန္သည္။ သခ်ၤာဘာသာ မေျဖခင္ တရက္အလိုမွာ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးက စတုတၳတန္း ၿမိဳ႔နယ္စစ္မွာ သခ်ၤာဘာသာနဲ႔သာ ကေလးေတြ က်ၾကတဲ့ အေၾကာင္း ေျပာၿပီး သခ်ၤာဘာသာႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး စာေမးပြဲဝင္ဖို႔ ဘယ္လို ေတြ ျပင္ဆင္ထားသလဲ ေမးသည္။ သင္ရိုးညႊန္းတန္းအကုန္ အျပင္ ေမးခြန္းေဟာင္းေတြ အားလံုးကို ေလ့က်င့္ထားေပးတဲ့ အေၾကာင္း ေျပာေတာ့ ဆရာႀကီးက ေခါင္းၿငိမ့္သည္။ ဆရာႀကီးဆီက သခ်ာၤဘာသာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သုည ဆိုတဲ့ စကားေလးပင္ ထြက္မလာပါ။
သခ်ၤာဘာသာ ေျဖဆိုသည့္ေန႔မွာ ေက်ာင္းသားအားလံုး စာေမးပြဲခန္းအျပင္မွာ ရွိသည့္ စာေရးသူထံ ဝမ္းသာအားရ ေျပးလာကာ ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။ ထိုအထဲ သခ်ၤာမရ၍ ေလးတန္းကို တဖုန္းဖုန္းက်ေနသည့္ ကေလးတေယာက္ပါ ပါသည္။ သူတို႔ အားရပါးရ ေျဖႏိုင္ၾကသည္။ ေမးခြန္းကို ၾကည့္သည့္အခါ ေမးခြန္းေဟာင္းမ်ားထဲမွ သူတို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေလ့က်င့္ၿပီးသား ပုစာၦေတြခ်ည္းျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္အထိ ဘာမွ မျဖစ္၊ သူတို႔ အေျဖလႊာကို ၿမိဳ႔နယ္စစ္ဆိုသည့္အတိုင္း ၿမို႔နယ္ကို ပို႔ၿပီး ၿမို႔နယ္စာစစ္ဘုတ္အဖြဲက စစ္သည္။ စာေရးသူတို႔ ေက်ာင္းက ကေလးေတြ တရာအျပည့္ရသူမ်ားၿပီး အနိမ့္ဆံုးရသူမွာ အမွတ္(၈၀) အထက္ခ်ည္း ျဖစ္သည္။ ထိုအခါ စစ္ေနသည့္ ဆရာေတြက " ဆရာႀကီး ဆရာႀကီးက သခ်ၤာေမးခြန္းထုတ္တာဆိုေတာ့ ဆရာႀကီးေက်ာင္းက ကေလးေတြ အမွတ္ေတြ မႀကံုစဖူး ေကာင္းလိုက္တာ၊ သူမ်ားေက်ာင္းက ကေလးေတြ ေအာင္မွတ္(၄၀)ေတာင္ မနည္းလို႔ " ရိၾကသတဲ့၊ ဒါကို အေျဖလႊာစစ္ဖို႔ သြားသည့္ စာေရးသူတို႔ေက်ာင္းက အလယ္တန္းအဆင့္ ဆရာေတြ ၾကားလာၿပီး မခံႏိုင္လို႔ ျပန္ေျပာမွ သိရတာျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းက ဆရာ/ ဆရာမေတြမွာ ကိုယ့္ေက်ာင္းက ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးက သခ်ၤာဘာသာ ေမးခြန္းထုတ္တာမွန္း ထိုအခါမွ သိရတာျဖစ္သည္။ ဆရာႀကီးကေတာ့ သူရိုးသားတာ သူသိတဲ့အတြက္ အထူးတလည္ ျပန္မရွင္းပါတဲ့၊ ေက်ာင္းကဆရာေတြကေတာ့ အမွတ္ျခစ္ရင္းက သူတို႔ေတာင္ အခု စာစစ္ခန္းေရာက္မွ သိတာလို႔ ျပန္ေျပာရသည္တဲ့။ ထိုစဥ္က ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးေတြ ေမးခြန္းထုတ္ရတာျဖစ္သည္။ သင္ၾကားသည့္ ဆရာပင္မသိရပါ၊ ေမးခြန္းမေျပာႏွင့္ ေမးခြန္းထုတ္တာကိုပင္ သူထုတ္မွန္း အသိမေပးပါ။
ထိုရြာမွ ေနာက္တရြာရွိ ေက်ာင္းကို အလယ္တန္းျပျဖင့္ေရာက္သည့္အခါ ေက်ာင္းစစ္ျဖစ္၍ ကိုယ္သင္သည့္ဘာသာ ကိုယ့္ဘာသာ ေမးခြန္းထုတ္ရသည္။ တကယ္တန္းက စာေမးပြဲေမးခြန္းထုတ္ရတာမွာ စာသင္တာထက္ပင္ ပင္ပန္းေသးသည္။ ပိုၿပီး အားထုတ္ရသည္။ အတန္းတင္စာေမးပြဲဆိုက တႏွစ္လံုးစာကို ေမးခြန္းစံုေအာင္ ထုတ္ရသည္။ အမွားအယြင္း ကင္းေအာင္၊ ေက်ာင္းသားေတြ သင္ထားသမွ် ဘယ္ေလာက္နားလည္သလဲ ဆန္းစစ္ႏိုင္ေအာင္၊ ေမးခြန္းေဘာင္ဝင္ေအာင္ သတိႀကီးႀကီး ထားရသည္။ မိမိေမးခြန္းကို မိမိကိုယ္တိုင္ တာဝန္ယူရသည္။ အဆိုပါေမးခြန္းသည္ စာသင္သည့္ဆရာ၏ ကၽြမ္းက်င္မႈႏွင့္ ေစတနာကိုပါ ေဖာ္ျပသည္ဆိုက မွားမည္မထင္၊ စိတ္တိုင္းက်ၿပီ ဆိုကာမွ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး လက္ထဲကို ထဲ့ရသည္။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးက အထပ္ထပ္ စစ္ေဆးၿပီးမွ ဗီရိုထဲ ေသာ့ခပ္ကာ ညဖက္ ဆရာ/ ဆရာမ၊ ေက်ာင္းသား/ ေက်ာင္းသူ ဘယ္သူမွ မရွိတဲ့အခ်ိန္မွ ေက်ာင္းက အခန္းတခန္းမွာ တံခါးအလံုပိတ္ ကာ စာေရး၊ ရံုးေစ နဲ႔ သူကိုယ္တိုင္ ဖေယာင္းလွည့္တာ ျဖစ္သည္။ အဆိုပါ စာေရးေလးေတြ မင္းေစေတြ ေခၽြးတလံုးလံုးႏွင့္ ျပန္လာတာျမင္ေသာ္ မိဘတခ်ိဴ႔က ေနာက္သလိုလို အတည္လိုလို ေမးတာၾကားရသည္။ သံုတန္းေမးခြန္းေလးမ်ား ဘာေတြေမးထားတုန္း ဆို ထိုမင္းေစေလးမွာ ဒီေလာက္ ေမးခြန္းေတြ ဘာသာေတြ အမ်ားႀကီး လွိမ္႔ေနရတာ အခန္းထဲ အလံုပိတ္ၿပီး ျမန္ျမန္ပီးမွ ေအးမယ္ဆိုၿပီး ႀကံုးလုပ္ၾကတာ ဘာမွန္းေတာင္မသိဘူး ျပန္ေျပာသည္။ ဘာေမးလဲ သိခ်င္တာမ်ားလြယ္လြယ္ေလး ေဟာ ဟိုမယ္ ဆရာမေတြေမး သူတို႔ ေမးခြန္းထုတ္တာလို႔ ျပန္ေနာက္သည္။
စာေမးပြဲခန္းထဲေရာက္လို႔ ေမးခြန္းထုတ္ကို ေဖာက္မွ ကိုယ္ထုတ္ထားသည့္ ေမးခြန္းကို ျမင္ရတာျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းအတြက္၊ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ၊ ဆရာ/ ဆရာမေတြအတြက္ သူ႔ေနရာနဲ႔ သူ အေရးႀကီးမွန္းသိတဲ့အတြက္ အေရးႀကီးသလို ေဆာင္ရြက္တာမို႔ အမွားအယြင္း တလံုးမွမရွိ။ ဒါက ေခတ္မီ နည္းပညာေတြ မရွိေသးသည့္ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္အစိတ္ေလာက္က အေျခအေန။
ထိုစဥ္က စာေရးသူမိခင္ႀကီးက ၿမိဳ႔ေပၚက ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီး၊ သူလည္းထို႔အတူပင္၊ ဆရာ/ ဆရာမေတြ အပ္လာသည့္ ေမးခြန္းကို ပံုႏွိပ္တိုက္ အပ္ရသည္။ ထိုပံုႏွိပ္တိုက္နာမည္ အခုထိ မွတ္မိပါသည္။ " မိဘေမတၱာပံုႏွိပ္တိုက္" တဲ့၊ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေမးခြန္းေတြ ပံုႏွိပ္လာတာ အေမပင္စင္ယူသည္အထိ ဘာျပႆနာမွ မၾကားခဲ့ရ၊ ထိုအရာကား စာေမးပြဲေမးခြန္းအေပၚ ထားရွိတဲ့ ပံုႏွိပ္တိုက္ရဲ့ သစၥာ ၊ ေစာင့္ထိန္းရမယ္ဆိုတဲ့ က်င့္ဝတ္ကို သိတဲ့ ႏိုင္ငံႀကီးသားပီသမႈႏွင့္ မိမိအလုပ္အေပၚ သစၥာရွိမႈပဲ ျဖစ္သည္။
ယခုေခတ္မွာ နည္းပညာေတြ အင္မတန္ တိုးတက္ပါသည္။ ေမးခြန္းထုတ္သည့္ ဆရာ/ ဆရာမပင္ ကြန္က်ဴတာႏွင့္ စာရိုက္ ေမးခြန္းထုတ္ၿပီး ထိုေမးခြန္းကို အီးေမးလ္ျဖင့္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး( သို႕) ဘုတ္အဖြဲ႔ အီးေမးလ္ကို ပို႔လိုက္၊ အဆိုပါဘုတ္အဖြဲ႔က ေမးလ္ထဲကေန ပရင့္ထုတ္ၿပီး မိတၱဴကူးစက္ျဖင့္ လိုအပ္သည့္ အေရအတြက္ ထုတ္ယူ ၊ ရွင္းပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေက်ာင္းတိုင္း၊ ၿမိဳ႔နယ္တိုင္း၊ ျပည္နယ္ႏွင့္တိုင္း အသီးသီးမွာ ထိုသို႔ မလုပ္ႏိုင္ၾကေသး၊ ေခတ္ႏွင့္ အခ်ိန္အလိုက္ အဆိုပါပစၥည္းေတြမွာ ေက်ာင္းတိုင္းမွာ ရွိရေနရမည္သာ၊ ေက်ာင္းတိုင္းမရွိႏိုင္ေသာ္မွ ယခုလို တိုင္းစစ္၊ ၿမိဳ႔နယ္စစ္ေတြ အတြက္ ၿမို႔နယ္ ပညာေရးမႈးရံုး၊ တိုင္းပညာေရးမႈးရံုးတို႔မွာ ရွိသင့္သည့္ ပညာေရးအေထာက္အကူၿပဳ ပစၥည္းေတြ ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းတိုင္းမွာရွိသည့္ ဆရာ/ ဆရာမေတြ ေခတ္နဲ႔အညီ ေခတ္မီနည္းပညာသံုး ပညာေရးအေထာက္အကူ ပစၥည္းေတြ ကိုင္တြယ္သံုးတတ္ေအာင္ ပညာေရး႒ာနက ေလ့က်င့္ေပးဖို႔ တာဝန္ယူရသည္။
ေမးခြန္းေပါက္တာေရာ၊ သတ္ပံုေတြ မွားတာေတြမွာပါ ျပင္ပ ကြန္ပ်ဴတာ၊ မိတၱူကူးဆိုင္ေတြမွာ သံုးရတာလို႔ ေျဖရွင္းခ်က္ေတြအေပၚ ေရးထားသည့္ ေကာမန္႔ေတြ ဖတ္ရသည္။ ထိုအထဲကမွ တိုင္းပညာေရးမႈး၊ ပညာေရးဌာနက တာဝန္ရွိ ေတြမွာ ေက်ာင္းေတြရဲ့ လိုအပ္ခ်က္၊ ပညာေရးအတြက္ ညႊန္ၾကားခ်က္၊ ေက်ာင္းေတြမွာ ရွိသင့္ရွိထိုက္ေသာ အေထာက္အကူ ပစၥည္း ဒါေတြ ဘယ္လို ျဖည့္ဆည္းေပးရမယ္ဆိုတာ ထက္ ရာထူးတိုးရင္ တေယာက္ဘယ္ေလာက္၊ အေျပာင္းအေရႊ႔က နယ္ကေန ၿမိဳ႔ေပၚဆို ဘယ္ေလာက္။ နယ္ နယ္ခ်င္းဆို ဘယ္ေလာက္ရမွ ဒါေတြနဲ႔သာ အခ်ိန္ကုန္ေနတာလို႔ ေရးတာ ဖတ္ရေတာ့ ေထာက္ခံမိသည္။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြသည္ စာေရးသူတို႔ ဆရာမအျဖစ္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္သည့္ ၁၉၈၉ခုနွစ္ကတည္းက ရွိေနခဲ့ေလသည္။ ျပန္ဆန္းစစ္ၾကည့္တဲ့အခါ ပညာေရးဌာနကို စစ္တပ္က မိုးက်ေရႊကိုယ္ေတြ ဝင္ေရာက္လာၿပီး စီမံခန္႔ခြဲကတည္းက ဆိုတာ သိလာရသည္။ ထမင္းစားမေကာင္းက ဘယ္ၿမို႔နယ္ကို ေက်ာင္းစစ္သြားလိုက္ဆိုသည့္ အေတြးအေခၚႏွင့္ စီမံခန္႔ခြဲလာတာပဲ ျဖစ္သည္။
ယခုျဖစ္လာသည့္ စာေမးပြဲေမးခြန္းကိစၥအေထြေထြမွာ ကြန္ပ်ဴတာစာစီသူ၊ စာရိုက္သူ၊ မိတၱဴကူးသူ ဟိုလူ ဒီလူ လႊဲခ်တာသည္ ျပႆနာကို လတ္တေလာ အလြယ္တကူ ေျဖရွင္းနည္းျဖစ္သည္။ ယခုပင္ လူေျပာသူေျပာမ်ား၍၊ ျပည္သူေတြ မိဘေတြက ေျပာၾကလြန္း၍ တရားခံ ဆိုကာ တစံုတေယာက္ကို ေဖာ္ျပယံုႏွင့္ ၿပီးသြားက ေျဖရွင္းလိုက္သည့္ နည္းလမ္းေကာင္းမဟုတ္ပါ၊ နည္းမွန္လမ္းမွန္ျဖင့္ ပကတိျဖစ္ရပ္မွန္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ဆန္းစစ္ၿပီး အဆိုပါ ျပႆနာမ်ိဴး ေနာင္မေပၚေပါက္ေအာင္ မည္သို႔မည္ပံု လုပ္ရမည္ဆိုသည့္ နည္းလမ္းကို ေရြးရမည္။ အဖက္ဖက္မွာ ေခတ္မီေနၿပီ၊ ပညာေရးမွာေခတ္မီလိုက ေခတ္မီသည့္ နည္းစနစ္ကို လိုက္ေလ်ာညီေထြ ေျပာင္းယူရေတာ့မည္။ သူခိုးေတြက ေခတ္မီနည္းပညာျဖင့္ ခိုးယူေနသည့္ ေခတ္တြင္ အိမ္ရွင္ကလည္း အနည္းဆံုး စီစီတီဗြီ ေလာက္ေတာ့ တပ္ထားမွဆိုတဲ့ အေတြးမ်ိဴး မရွိသင့္ေပဘူးလား၊ ယခုအမွားမ်ိဴး ဆက္မမွားေအာင္ ျပင္စရာရွိတာျပင္ရမည္၊ ေအာက္ေျခကို လက္ညိႈးထိုးေနယံုမၿပီးပဲ အထက္အဆင့္ဆင့္က ဘယ္လို တာဝန္ယူၿပီး ျဖည့္ဆည္းေပးရမလဲ စဥ္းစားဖို႔ လိုေနပါၿပီ။ ထိုသို႔ မဟုတ္က ႏွစ္တိုင္းႏွစ္တိုင္း ဒီအခ်ိန္ေရာက္တိုင္း ဒီလိုသတင္းမ်ိဴးေတြ ထပ္မံျဖစ္ေန၊ ႀကံုေန ၾကားေနရမည္သာျဖစ္သည္။
ခိုင္ခိုင္ေစာလြင္

February 14, 2016

" ေရာင္နီထြန္းလို႔လာေလၿပီ" ၁၅ရက္ ေဖေဖၚဝါရီ ၂၀၁၆ ဒီလိႈင္းစာေစာင္ အတြဲ(၅) အမွတ္(၇)မွ


တကယ္ေတာ့ တိုင္းရင္းသား၊ ဗမာ ဆိုၿပီး ေရးရမယ့္ အေၾကာင္းေတြ ေရးစရာအေၾကာင္းေတြ ရွိတိုင္း လက္ေရွာင္ေနတာ ၾကာပါၿပီ။ အဓိကက ထိလြယ္ရွလြယ္သည့္ လူမ်ိဴးေရး တိုင္းရင္းသားအေရးေတြ ေရာယွက္ၿပီး နားလည္မႈလြဲမွာ စိုးရိမ္တာျဖစ္သည္။ ေဖေဖၚဝါရီ(၁) ရက္ေန႔မွာ စတင္သည့္ သမိုင္းဝင္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္၊ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေနရာ အမ်ားဆံုး ရရွိထားသည့္ အမ်ိဴးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဴပ္ NLD ကိုယ္စားလွယ္မ်ား ပထမဆံုး တက္ေရာက္ခြင့္ရသည့္ လႊတ္ေတာ္ ၊ တနည္းအားျဖင့္ ျပည္သူေတြ ေရြးေကာက္ထားသည့္ အမတ္မ်ားတက္ေရာက္လာသည့္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္မွာ ျပည္သူ႔ လႊတ္ေတာ္ဥကၠဌ အျဖစ္ ဦးဝင္းျမင့္ႏွင့္ ဒုဥကၠဌ အျဖစ္ ဦးတီခြန္ျမတ္ တို႔ကို ေရြးခ်ယ္တင္ေျမွာက္တာ ၾကည့္ရတာရယ္၊ ေဖေဖၚဝါရီလ(၃) ရက္ေန႔မွာ အမ်ိဴးသားလႊတ္ေတာ္ဥကၠဌအျဖစ္ ဦးမန္းဝင္းခိုင္သန္းနဲ႔ ဒုဥကၠဌအျဖစ္ ဦးေအးသာေအာင္တို႔ကို ေရြးခ်ယ္လိုက္သည့္ သတင္းေတြ ဖတ္ရသည့္အခါ ေရးေတာ့မည္ဟု ဆံုးျဖတ္မိေလေတာ့သည္။
လႊတ္ေတာ္ႏွစ္ရပ္စလံုးမွာ တိုင္းရင္းသားေတြကို ဦးစားေပးထားၿပီး ဗမာက တေနရာသာ ယူထားသည္။ ထိုအေၾကာင္းကို စာေရးသူ လုပ္အားေပး စာသင္ေပးရသည့္ ေရႊ႔ေျပာင္းအလုပ္သမားမ်ားအတြက္ ပညာေရးေပါင္းကူးသင္တန္းေက်ာင္း BEAM ( Bridging Education Access to Migrants) က ေက်ာင္းသားေတြကို ဝမ္းသာအားရ ေျပာမိေလသည္။ ေျပာရတာက အေၾကာင္းရွိပါသည္။
အဆိုပါေက်ာင္းမွာ ျမန္မာျပည္ နယ္စပ္ေဒသ အထူးသျဖင့္ တိုင္းရင္းသားေဒသက ကေလးေတြ အမ်ားဆံုး တက္ေရာက္ေနၾကသည္။ အဆိုပါတိုင္းရင္းသားေတြမွာ ျမန္မာျပည္မွ အေၾကာင္းအမ်ိဴးမ်ိဴးျဖင့္ ေရာက္ရွိလာၿပီး ပညာတပိုင္းတစျဖင့္ အလုပ္လုပ္ေနၾကသူေတြ ျဖစ္သည္။ အသက္အပိုင္းအျခားအားျဖင့္ (၁၈)ႏွစ္မွ (၂၅)ႏွစ္ဝန္းက်င္ေတြ ျဖစ္ၾကသည္။ BEAM ေက်ာင္းက ထိုကေလးေတြကို အထက္တန္းပညာ ဆက္လက္သင္ေပးၿပီး တကၠသိုလ္အဆင့္အထိ တက္ေရာက္ႏိုင္ေအာင္ ထိုင္းႏိုင္ငံ ပညာေရးဌာနႏွင့္ ပူးေပါင္းဖြင့္လွစ္ထားသည့္ ေက်ာင္းျဖစ္သည္။ ထိုေက်ာင္းအေၾကာင္းကို အခြင့္သင့္က ထပ္မံေရးသားပါအုန္းမည္၊ ေက်ာင္းတည္ေထာင္ျဖစ္ပံုႏွင့္ ယခုအခ်ိန္အထိ ရပ္တည္ႏိုင္ခဲ့သည့္အေၾကာင္းမ်ားက စိတ္ဝင္စားဖြယ္ရာ အတိျဖစ္သည္။
ယခု ေျပာလိုသည္က အဆိုပါေက်ာင္းမွ တိုင္းရင္းသားေပါင္းစံု ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြရဲ့ အေၾကာင္းျဖစ္သည္။ တိုင္းရင္းသားေဒသမွ စစ္ပြဲမ်ား၊ လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔တို႔ ရန္မွ ထြက္ေျပးလာသူမ်ား၊ စားဝတ္ေနေရးၾကပ္တည္းလြန္း၍ ေရာက္ရွိလာသူမ်ား၊ မူးယစ္ေဆးဝါးသားေကာင္အျဖစ္မွ လြတ္ေျမာက္ေစရန္ မိဘေတြက တဖက္ႏိုင္ငံကို ေခၚေဆာင္လာ၍ ေရာက္လာသူမ်ား၊ ဒုကၡသည္စခန္းမွာ ေနထိုင္ရင္းက ပညာဆက္သင္လိုသူမ်ား စံုလင္လွပါသည္။ တူညီေသာ အခ်က္မ်ားက လူငယ္ကေလးေတြမွာ စိတ္ဒဏ္ရာေတြ အသီးသီး ရွိၾကသည္။ အေဖမရွိ၊ တခ်ိဴ႔ အေဖဘယ္သူဘယ္ဝါ မသိ၊ ကားဘီးေပါက္သံၾကားတာကိုပင္ အလြန္အမင္း တုန္လႈပ္သည့္သူေတြလည္း ရွိေလသည္။ ထိုသို႔ေသာ စိတ္ဒဏ္ရာေတြထဲမွာ ဗမာမုန္းတီးသည့္ စိတ္ပါ ေရာေႏွာပါဝင္ေနေလသည္။
" မင္းတို႔ကို သိပၸံဘာသာတြဲ သင္ေပးမယ့္ ဆရာမ ရၿပီ၊ ဗမာဆရာမ " လို႔ တာဝန္ခံ ဆရာ ရဲ့ အေျပာအဆံုးမွာ " ဟင္" ကနည္း မ်က္ႏွာမေကာင္း ျဖစ္သည္လို႔ အဆိုပါဆရာက ရယ္ရယ္ေမာ ျပန္ေျပာတာ နားေထာင္ရသည္။ ထိုဆရာလည္း ဗမာ၊ စာေရးသူလည္း ဗမာ၊ ဒါေပမယ့္ ထိုစကားကို ပန္းႏွင့္ေပါက္သေလာက္ေတာင္ မနာပဲ ရယ္ေမာစြာ ေျပာျဖစ္သည္။ စာေရးသူ အဆိုပါ ေက်ာင္းမွာ စာသင္ရမည္ဆိုကတည္းက ဒီအေရးေတြ ႀကိဳျမင္ၿပီးသား ျဖစ္သလို တာဝန္ခံဆရာေတြကလည္း လူေတြ႔မွာကတည္းက " ေက်ာင္းသားေတြက တိုင္းရင္းသားေတြခ်ည္းပဲ၊ ဒါ့ေၾကာင့္ သူတို႔ကို နားလည္ႏိုင္မယ့္ ဆရာမ်ိဴး ျဖစ္ရမယ္လို႔ " ေျပာတာကို သတိရသည္။ စာေရးသူက အဆိုပါေက်ာင္းမွာ အလုပ္မဝင္ခင္ကတည္းက ေက်ာင္းက တိုင္းရင္းသားေပါင္းစံု ကေလးေတြႏွင့္ အထိုက္အေလ်ာက္ သိကၽြမ္းသည္။ သူတို႔ရဲ့ ဘဝေတြ သိရၿပီး ေမးျမန္းကာ စာေတြ ေရးဖူးေလရာ ထိုအခ်က္ျဖင့္ နားလည္မည္ဟု ယူဆ၍ စာေရးသူကို ေခၚလိုက္တာဟု ေနာက္မွ သိရေလသည္။
အမွန္က စာေရးသူမွာ ငယ္စဥ္ကတည္းက ဖခင္ရဲ့ ေျပာဆိုျပမႈေတြေၾကာင့္ တိုင္းရင္းသားေတြ သူတို႔ေဒသမွာ ခ်ိဴ႔တဲ့စြာ ေနရတာကို သိခဲ့ဖူးေလသည္။ အေဖက ဘဏ္စာရင္းစစ္အျဖစ္ ႏွစ္ေပါင္း (၃၀) ေက်ာ္ ႏိုင္ငံအႏွံ႔ သြားခဲ့ရရာ ျမန္မာျပည္အႏွ႔ံ မေရာက္ဖူးသည့္ အရပ္မရွိ၊ ယခုတိုင္ ေဝးလံေခါင္သီလွပါတယ္ဆိုသည့္ လဟယ္၊ ခ်ီေဖြ၊ ဆြမ္ပရာဘြမ္၊ ေလရွီး၊ စတာေတြအျပင္ ေတာင္ပိုင္းက ဘုတ္ျပင္း၊ အေနာက္ပိုင္း ဘူးသီးေတာင္ ေမာင္ေတာ ရမ္းၿဗဲ၊ ရွမ္းျပည္ဘက္က အစြန္တကာ့အစြန္ အားလံုးေရာက္ခဲ့သည္။ ဘဏ္မရွိသည့္ ၿမိဳ႔ေပမယ့္ ေငြတိုက္ခြဲ ဖြင့္ထားသည့္ စစ္တပ္သာရွိသည့္ ေနရာေတြအထိ စစ္တပ္အေစာင့္အေရွာက္ႏွင့္ ေငြေသတၱာပို႔ရတာေတြ အတြက္ သြားခဲ့ရတာလည္း ရွိပါသည္။ ထိုသို႔ေသာ ခရီးစဥ္ေတြက ျပန္လာတိုင္း စာေရးသူတို႔ ေမာင္ႏွမတေတြကို ေနရထိုင္ရတာ ျပည့္စံုေၾကာင္း ၊ ဝန္ထမ္းသားသမီးမို႔ မျပည့္မစံုေနရတာကို ဆင္းရဲတာ မဟုတ္ေၾကာင္း၊ တိုင္းရင္းသားေဒသမွာ စာမသင္ရတဲ့ ကေလးေတြ၊ စားစရာမရွိလို႔ ေျပာင္းဆန္စားရတဲ့ တိုင္းရင္းသားေတြ၊ မီးမရွိ၊ ေရမရွိ၊ ေပတူးညစ္ေပစြာ ေနရတဲ့ တိုင္းရင္းသားေတြ၊ ဘိနပ္ဆိုတာ စီးစရာဆိုတာ သိဖို႔ ေဝး၊ ဝတ္စရာ အဝတ္ဆိုတာ ဘာမွန္းမသိတဲ့ ျပည္သူေတြ အေၾကာင္း၊ အင္မတန္ေအးခဲလွတဲ့ အခ်ိန္ နာဂေတာင္တန္းဆီက ကိုယ္တံုးလံုးနဲ႔ နာဂေတြ အေၾကာင္း၊ သူတို႔ရဲ့ ရိုးသားမႈ စတာေတြ၊ ဆားကို ရရင္ နတ္သုဓါရသလို ဝမ္းသာရသည့္ ေတာင္ေပၚရြာက လူေတြအေၾကာင္း မရိုးေအာင္ နားေထာင္ရင္း တိုင္းျပည္မွာ တိုင္းရင္းသားေဒသကလူေတြ ဆင္းရဲၾကၿပီး အစိုးရက တႏိုင္ငံလံုး လႊမ္းျခံုၿပီး ဖြံ႔ၿဖိဳးေအာင္ မလုပ္ႏိုင္တာေတြ၊ သိခဲ့ရသည္။ အညာေက်းလက္ေဒသေတြမွာပင္ မီးမရွိ၊ ေရမရွိ၊ ဘိနပ္စီးစရာ မရွိ၊ ေက်ာင္းမရွိ၊ မူလတန္းေက်ာင္းကို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာတက္ရၿပီး အလယ္တန္းေက်ာင္းဆက္မတက္ႏိုင္သူေတြ၊ ပညာကို အလြန္အမင္း လိုခ်င္သည့္ ကေလးႏွင့္ မိဘ ေသာ္မွ ရြာကေနေလးငါးေျခာက္မိုင္ ေဝးသည့္အရပ္ကို လမ္းေလွ်ာက္တက္ရတာေတြ ၊ မိုးတြင္းဆိုက လမ္းမွာ လည္ကန္သင္းေတြ၊ ေခ်ာက္ေတြ ၊ ေရျပည့္ေနသည့္ တာရိုးေတြကို ေက်ာ္ကာ သြားတက္ရတာေတြ စသျဖင့္ အမ်ိဴးစံု ၾကားသိခဲ့ရေလသည္။
တိုင္းရင္းသား ေက်ာင္းသားေတြႏွင့္ ဆံုသည့္အခါမွာေတာ့ သူတို႔ရဲ့ စိတ္ခံစားခ်က္ကို နားလည္ေအာင္ ေနထိုင္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ၁၉၉၄ခုႏွစ္ကေန ၂၀၀၈ခုႏွစ္အထိ (၁၅)ႏွစ္နီးပါး ျမန္မာ့အသံမွာ လုပ္ကိုင္ရင္း တိုင္းရင္းသား ဘာသာ ရွစ္မ်ိဴးကို ထုတ္လႊင့္စဥ္ ႀကံုေတြ႔ ဆက္ဆံခဲ့ရသည့္ ကခ်င္၊ ကယား၊ စေကာ(ကရင္)၊ ပိုး (ကရင္)၊ ခ်င္း၊ မြန္၊ ရခိုင္၊ ရွမ္း စေသာ တိုင္းရင္းသားတို႔ရဲ့ စိတ္ခံစားခ်က္၊ သူတို႔ရဲ့ တုန္႔ျပန္ပံုေတြကေန အေတြ႔အႀကံုေတြ ရရွိၿပီး ထိုအေတြ႔အႀကံုေတြကို ေက်ာင္းသားေတြကို ေျပာျပရင္း တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဴးစံု ေက်ာင္းသားတို႔ရဲ့ ရင္းႏွီး ေႏြးေထြးမႈကို ရရွိခဲ့ရေလသည္။ တကယ္ေတာ့ ဗမာကလည္း တိုင္းရင္းသားပဲဆိုတာ သူတို႔ကို သိခ်င္ေစမိတာ ၊ သိေအာင္လည္း ေျပာျပျဖစ္ေလသည္။ ဆရာမတို႔ အားလံုးဟာ ျမန္မာဆိုတာကို မၾကာခဏ အေၾကာင္းဆိုက္တိုင္း ထဲ့သံုးကာ ေျပာရသည္။ ျမန္မာျပည္မွာ တိုင္းရင္းသားေပါင္းစံု စုေပါင္းေနထိုင္ၾကတာ ဆိုတာကို ျမန္မာလို႔ ေျပာလိုက္တာႏွင့္ အားလံုးကို အတူတူလို႔ ဆိုလိုေၾကာင္း ရွင္းျပရသည္။
ဗမာအမ်ားစုမွာလည္း ေက်းလက္ေဒသေတြမွာ ယေန႔အထိ ဘိနပ္မစီးႏိုင္သူေတြ၊ ရႊံေတြ ဗြက္ေတြၾကားမွာ ဆင္းရဲခ်ိဴ႔တဲ့စြာ ရုန္းကန္ေနရတာေတြ ေျပာျပျဖစ္သည္။ တိုင္းရင္းသားေဒသေတြမွာ ဆင္းရဲခ်ိဴ႔တဲ့ေနတာ၊ မဖြ႔ံၿဖိဳးတာ ဗမာလူမ်ိဴးေၾကာင့္ မဟုတ္ပဲ စနစ္ေၾကာင့္ဆိုတာရယ္၊ အဆိုပါစနစ္ကို ဦးေဆာင္တဲ့ သူေတြေၾကာင့္ ဆိုတာရယ္ကို စာသင္ခ်ိန္ တခ်ိန္အကုန္ခံကာ ေျပာျပရသည္။ ေျပာျပရက်ိဴး နပ္ပါသည္။ စာေရးသူ ေျပာျပသည့္ အမ်ိဴးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဴပ္ NLD အစိုးရအဖြဲ႔ ျဖစ္လာမည့္အခ်ိန္ကို ေစာင့္ၾကမည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ရွိတာ သိသာလာသည္။ အမ်ိဴးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဴပ္ အစိုးရျဖစ္လာပါက ပထမဆံုးလုပ္မွာ အမ်ိဴးသားရင္ၾကားေစ့ေရး ဆိုတာပဲ၊ သိၾကလား အေျပာကို မ်က္လံုးေတြ အေရာင္ေတာက္စြာ နားေထာင္ၾကသည္။ သူတို႔ထဲမွာ စစ္ကိုမုန္းသူ၊ ေသနတ္သံကိုလန္႔သူေတြ လည္း ပါၾကသည္။
တိုင္းရင္းသားေဒသေတြ ဖြ႔႔ံဲၿဖိဳးတိုးတက္လာဖို႔ ယံုၾကည္မႈေတြ ရွိဖို႔ လိုအပ္ေၾကာင္း အျပင္ စာေရးသူ သင္ၾကားရသည့္ ရႈပေဗဒ၊ ဓာတုေဗဒႏွင့္ ဇီဝေဗဒ ဘာသာရပ္ေတြႏွင့္ လားလားမွ မဆိုင္ေပမယ့္ ထိုကေလးေတြ၊ အနာဂတ္အတြက္ အထင္မွားအျမင္မွား ယံုၾကည္မႈလြဲမွာေတြကို ေျဖေဖ်ာက္လိုေသာ စိတ္ျဖင့္ စာသင္ခ်ိန္မွ သတင္းႏွင့္စပ္ၿပီး ေျပာျပရသည္။ သူတို႔ တစိုက္မတ္မတ္ စြဲလာသည့္ အစြဲေတြကို ခ်က္ျခင္း ေျပာင္းဖို႔ ခက္ေပမယ့္ စဥ္းစား လက္ခံလာတာကို သိလာရသည့္အတြက္ ဝမ္းေျမာက္ရေလသည္။
ေရြးေကာက္ပြဲအေၾကာင္း၊ လႊတ္ေတာ္စတင္မယ့္အေၾကာင္း၊ အစိုးရဖြဲ႔မည့္အေၾကာင္း ေျပာျပရသည္။
" “တိုင္းရင္းသားေလးေယာက္ပါေအာင္ ေရြးလိုက္တဲ့ဟာက တိုင္းရင္းသား စည္းလံုးညီညြတ္ေရးနဲ႔ အမ်ိဳးသားရင္ၾကားေစ့ေရးကို စတင္ႀကိဳးစား ေဆာင္ရြက္လာတယ္လို႔ ေတြ႔ရပါတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အေနနဲ႔ လာမယ့္ အခ်ိန္အခါမွာ အမ်ိဳးသားရင္ၾကားေစ့ေရး၊ တိုင္းရင္းသားစည္းလံုးညီညြတ္ေရး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး စသည္တို႔ကို အေလးအနက္ထားၿပီး ေဆာင္ရြက္ဖို႔ဆိုတဲ့ေနရာမွာ ပထမဦးဆံုး လႊတ္ေတာ္ ဒုတိယအႀကိမ္အတြက္ ဥကၠ႒၊ ဒု-ဥကၠ႒၊ နာယကေတြ ေရြးခ်ယ္တာကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ေျပာတဲ့အတိုင္းပဲ ႀကိဳးစားၿပီးေတာ့ လုပ္ေဆာင္သြားမယ္ဆိုတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ အခု လႊတ္ေတာ္မွာ တာ၀န္ေပးတဲ့အတိုင္းပဲ အားလံုးကို တာ၀န္ေပးသြားလိမ့္မယ္လို႔လည္း ယံုၾကည္ေမွ်ာ္လင့္တယ္။”
ကခ်င္ျပည္နယ္ အမ်ိဴးသားလႊတ္ေတာ္အမတ္ ဦးခက္ထိန္နမ္ရဲ့ တိုင္းရင္းသားေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အင္တာဗ်ဴးတခုကို ျပန္ေျပာျပတဲ့အခါ သူတို႔ သေဘာက်ၿပီး စိတ္ဝင္စားၾကေလသည္။
တိုင္းရင္းသားေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးမႈရလာတဲ့အခါ သူတို႔ ျပည္ပကို အေၾကာင္းအမ်ိဴးမ်ိဴးနဲ႔ ေရာက္လာၾကတာေတြ၊ အလုပ္လုပ္ရင္း စာသင္ဖို႔ ဆံုးရံုးတာေတြ၊ ထိုင္းႏိုင္ငံ ခ်င္းမိုင္ၿမို႔မွာ BEAM ေက်ာင္းဆိုတာ ရွိတယ္လို႔ သိလာတဲ့အခါ စာသင္ဖို႔ အခြင့္အလမ္းေပၚလာတဲ့အတြက္ ဝမ္းသာရတဲ့ အေၾကာင္း၊ အလုပ္တဖက္ စာသင္ရတာ ပင္ပန္းေပမယ့္ သူတို႔အနာဂတ္ အေျပာင္းအလဲ အတြက္ အပင္ပန္းခံ ႀကိဳးစားရတာေတြ ရင္ဖြင့္ ေျပာျပလာၾကသည္။ သူတို႔ေဒသကို သတိရတာ၊ က်န္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို သတိရတယ္ဆိုတဲ့ အသံေလးေတြ ထြက္လာသည္။ သူတို႔ေလးေတြရဲ့ ရင္ထဲမွာ တိုင္းျပည္ရဲ့ အေျပာင္းအလဲမွာ သူတို႔ သတိရေနတဲ့၊ သူတို႔ေနခဲ့တဲ့ သူတို႔ေမြးရပ္ေျမကို ျပန္ခြင့္ ရမလား ေမွ်ာ္လင့္စိတ္ကေလးေတြ ျဖစ္လာတာ အတိုင္းသား ျမင္လိုက္ရေလသည္။ ျမန္မာျပည္တြင္းမွာ လႊတ္ေတာ္အေျပာင္းအလဲ၊ ကိုယ္စားလွယ္အေျပာင္းအလဲႏွင့္ အစိုးရအေျပာင္းအလဲကို ေမွ်ာ္လင့္စြာ ေစာင့္စားေနၾကသည့္ တိုင္းရင္းသားလူငယ္ကေလးေတြရဲ့ မ်က္ဝန္းကို ျမင္ေတြ႔ရၿပီး သူတို႔ ရင္ထဲက အမုန္းဆူးေတြ ထုတ္ႏိုင္ၿပီး ၊ ရင္တြင္းခံစားခ်က္ေတြ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ အျမန္ျပည့္ေစခ်င္သည့္ ဆႏၵျဖစ္မိေလသည္။
ခိုင္ခိုင္ေစာလြင္

February 1, 2016

" ညီေထြးဆီက ျပန္ခဲ့တယ္" ေဖေဖၚဝါရီ(၁) ရက္ ၂၀၁၆ ဒီလိႈင္းစာေစာင္ အတြဲ(၅) အမွတ္(၅) မွ


ပါးစပ္ရာဇဝင္လို႔ပဲ ေျပာရမည္၊ ေရွးေရွးက နယ္ေျမေတြကို ညီအကို သံုးေယာက္က သံုးပိုင္းပိုင္းၿပီး ေနရာသတ္မွတ္ အုပ္ခ်ဴပ္ဖို႔ သေဘာတူၾကသတဲ့၊ ကိုယ့္ပိုင္နက္ကိုယိ့ဘာသာ စီမံခန္႔ခြဲၿပီး ညီရင္းအကို ခ်စ္ခင္မပ်က္ အုပ္ခ်ဴပ္ၿပီး ေနလာခဲ့တာ အခု ထိုင္းႏိုင္ငံရယ္၊ တိုင္းယိုင္ ( ျမန္မာျပည္ပိုင္နက္ထဲက ရွမ္းလူမ်ိဴးေတြေနတဲ့ေနရာ) ၊ ၿပီးေတာ့ လာအိုတဲ့၊ ယိုင္ဆိုတာက ထိုင္းဘာသာနဲ႔ ႀကီးတာ၊ ရွမ္းက အကိုႀကီး၊ ထိုင္းက ဒုတိယ၊ လာအိုက ညီအငယ္ဆံုး အေထြးဆံုးေပါ့၊ ပါးစပ္ရာဇဝင္ဆိုေတာ့ မွန္မမွန္ မေသခ်ာေပမယ့္ ထိုင္းလူမ်ိဴးေတြက ရွမ္းကို ထိုင္းယိုင္ ဆိုကာ သံေယာဇဥ္ ရွိပံုရသည္။
ဘာသာစကား အေတာ္ေလး တူသည္။ ရုပ္ဆင္းအဂၤါ တူသည္။ အထူးသျဖင့္ ဇင္းမယ္ ၊ယေန႔ ခ်င္းမိုင္ဟု ေခၚေနၾကသည့္ လန္းနားနယ္က လူေတြမွာ ရွမ္းလူမ်ိဴးတို႔ အေနအထိုင္ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈ ဘာသာစကား တူညီၾကသည္။ လာအိုက ေလာ လူမ်ိဴးေတြႏွင့္လည္း ဘာသာစကား တူၾကသည္။ လာအိုမွာ စာကလည္း ထိုင္းစာ၊ စကားေျပာကလည္း ထိုင္းစကား ျဖစ္သည္။ အကၡရာ စာလံုးအခ်ိဴ႔ အေရးအသား မတူတာ အနည္းငယ္ ရွိတာေတြ႔ရသည္။ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ေျမာက္ပိုင္းက ရဲေမတေယာက္ရဲ့ မွတ္တမ္းမွာ နယ္စပ္ကေန ထိုင္း လာအို တို႔ကို ပတ္ၿပီး ျမန္မာစစ္တပ္ကို ေရွာင္ကြင္းရန္ သြားခဲ့ရာ လာအိုက လူေတြႏွင့္ ရွမ္းလို ေျပာရင္း ဆက္သြယ္ရာ စကားေပါက္၍ အဆင္ေျပသြားေၾကာင္း ဖတ္ရဖူးေလသည္။
ဗီဇာကိစၥျဖင့္ လာအိုႏိုင္ငံသို႔ ေရာက္ရွိ သြားစဥ္မွာ အဆိုပါညီအကို ပါးစပ္ရာဇဝင္ကို သတိရသြားျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ တဆက္ထဲ အကိုႀကီးနဲ႔ ညီေထြးေလးက ဆင္းရဲၾကရွာပါလား အေတြးဝင္မိသည္။ လာအိုႏိုင္ငံကို သြားရတာ ယခုအေခါက္ႏွင့္ဆိုပါက (၃) ႀကိမ္တိုင္ၿပီျဖစ္သည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံရဲ့ ဥပေဒအရ သူ႔ႏိုင္ငံသား မဟုတ္သူ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားမွာ ဗီဇာအေၾကာင္းအမ်ိဴးမ်ိဴးျဖင့္ လာအိုႏိုင္ငံကို ေခတၱထြက္ရသည္မွာ ထံုးစံျဖစ္လို႔ေနသည္။ ထိုင္း လူဝင္မႈႀကီးၾကပ္ေရးရံုးမွ ဝန္ထမ္းေတြကိုယ္တိုင္ကပင္ ဗီဇာသက္တမ္းကိစၥ ေမးျမန္းလာပါက လာအိုသို႔ ထြက္ပါ၊ ၿပီးမွ ဗီဇာယူၿပီးျပန္လာဖို႔ ေျပာျပတတ္ေလသည္။ ထိုနည္းျဖင့္ လာအိုႏိုင္ငံမွာ ဝင္ေငြရရွိေနေလသည္။ အလည္အပတ္ ဗီဇာကို ဗီဇာေၾကး ကင္းလြတ္ခြင့္ သတ္မွတ္ထားေသာ္လည္း လာအိုသို႔ ဝင္သည္ႏွင့္ လူတစ္ဦးကို ဘတ္(၄၀) ေကာက္ခံသည္။
ထိုင္းႏိုင္ငံ အေရွ႔ေၿမာက္ပိုင္းရွိ ဥဒုံဌာနီဆိုသည့္ ၿမိဳ႔နယ္ကတဆင့္ ေနာင္ခိုင္နယ္စပ္ၿမို႔အထိ အေရာက္သြားၾကရသည္။ ထိုင္း- လာအို နယ္စပ္တံတားမွာ မဲေခါင္ျမစ္ကို ျဖတ္၍ တည္ေဆာက္ထားတာျဖစ္သည္။ လာအိုႏိုင္ငံရဲ့ ၿမိဳ႔ေတာ္ ဗီယန္က်င္းႏွင့္ အနီးဆံုးခရီးပင္ျဖစ္သည္။ ဘန္ေကာက္၊ ခ်င္းမိုင္အစရွိသည္တို႔မွ တစ္ညအိပ္ခရီး ကားျဖင့္ သြားၾကရသည္။ ညေန ၆နာရီခန္႔ ထြက္ပါက ေနာင္ခိုင္ တံတားရွိရာ နံနက္ (၆)နာရီဆို ေရာက္ပါၿပီ။ ထိုင္း- လာအိုတံတားက မနက္ ၆နာရီကေန ည(၈)နာရီအထိ ေန႔စဥ္ ဖြင့္ေလသည္။ ဥဒံုဌာနီကို ေလယာဥ္ျဖင့္ လာေရာက္ၿပီး ဥဒံုဌာနီ ေလဆိပ္မွ ကားျဖင့္ ေနာင္ခိုင္ေရာက္ေအာင္ တစ္နာရီခရီးဆက္က ဘန္ေကာက္၊ ခ်င္းမိုင္တို႔မွ ေလယာဥ္ခရီး တစ္နာရီ စုစုေပါင္း (၂)နာရီအၾကာဆို နယ္စပ္တံတားကို ေရာက္ပါၿပီ။
ထိုင္း လူဝင္မႈႀကီးႀကပ္ေရးေကာင္တာက ထိုင္းႏိုင္ငံက အထြက္ ဆိုေတာ့ အေမးအျမန္းမရွိ ဒုန္းကနဲ တံုးထု ေပးလိုက္ေလသည္။ လာအိုသို႔ အဝင္ကလည္း အလြန္လြယ္ကူပါသည္။ အာဆီယမ္ႏိုင္ငံအခ်င္းခ်င္း ဗီဇာကင္းလြတ္ခြင့္ အစီအစဥ္အရ အလည္အပတ္ ဗီဇာ ႏွစ္ပတ္( ၁၄) ရက္ ေပးေလသည္။ ထိုရက္အတြင္း ထိုင္းႏိုင္ငံသို႔ ျပန္ဝင္ရန္ လာအိုရွိ ထိုင္းသံရံုးမွာ ဗီဇာျပန္ေလွ်ာက္ရတာျဖစ္သည္။ လိုအပ္သည့္ စာရြက္စာတမ္း အေထာက္အထားေတြကိုေတာ့ တခါထဲ အဆင္သင့္ ျပင္ဆင္ခဲ့ရတာျဖစ္သည္။
တံတားမွာ ဘတ္(၄၀)ေပးသြင္းၿပီးက ျဖတ္သန္းခြင့္ ကဒ္ျပားရသည္။ ထိုကဒ္ျပားျဖင့္ စက္ကိုထဲ့လိုက္မွ ဝင္ေပါက္က အလိုလို ပြင့္ေလသည္။ စက္ပစၥည္းေတြကေတာ့ တိုးတက္သည္။ ထိုသို႔ တိုးတက္တာ လြန္ခဲ့သည့္ ေျခာက္ႏွစ္ခန္႔ကတည္းက သတိၿပဳမိသည္။ ျမန္မာျပည္မွာ ဓါတ္ဆီဆိုင္ေတြမွာ ကားတန္းရွည္ႀကီးေတြ ေကြ႔ေကာက္ တန္းစီ၊ ညအိပ္တန္းစီ ေနရသည့္အခ်ိန္မွာ လာအိုက ဓါတ္ဆီဆိုင္ေတြက ဒီဂ်စ္တယ္စက္မ်ားျဖင့္ အခ်ိန္မေရြး ေရာင္းခ်ေပးေနေလၿပီ။ လက္ကိုင္ဖုန္းေတြ လူတိုင္း ကိုင္ႏိုင္ေနၿပီ၊ ဆင္းရဲတာခ်င္း တူေသာ္လည္း ထိုစဥ္ကတည္းက လာအိုက အနည္းငယ္ တိုးတက္သည္ဟု ေျပာရမည္။
" လာအိုက လူေတြက သနားပါတယ္ေနာ္၊ သူတို႔ေတြကို အားေတာင္နာတယ္" လို႔ အတူပါသည့္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္က ဆိုေလရာ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ ျပန္ေမးမိသည္။
" လာအိုက လူေတြက ဆင္းရဲတယ္၊ ေနာက္ၿပီး သူတို႔ဆီကို လာတဲ့ ဧည့္သည္ေတြက သူတို႔ဆီ အလည္လာၿပီး သူတို႔ ယဥ္ေက်းမႈ၊ စိတ္ဝင္စားစရာ သမိုင္းဝင္ေနရာေတြကို လည္ပတ္ဖို႔ထက္ ေရာက္တာနဲ႔ ထိုင္းသံရံုးကိုသြား ဗီဇာဝင္၊ ဟိုတယ္မွာ တညအိပ္ ေနာက္ေန႔ ဗီဇာရတာနဲ႔ အေျပးအလႊား ထိုင္းဖက္ကိုၿပန္ၾကတာေလ၊ သူတို႔ တိုင္းျပည္ကို စိတ္ဝင္စားလို႔ လာလည္ၾကတာမွ မဟုတ္တာ" တဲ့၊
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘာထြက္ကုန္မွ မရွိ၊ ကုန္းတြင္းပိတ္ႏိုင္ငံေသးေသးကေလးအဖို႔ ျပည္ပကဝင္ေငြ ရရွိတာ ေကာင္းတာေပါ့လို႔ ျပန္ေျပာမိသည္။ ေဈးဆိုင္ေတြ ေရာင္းရသည္။ ကားသမားေတြ ခရီးသည္ ရသည္။ တည္းခိုခန္း၊ ဟိုတယ္ေတြ အလုပ္ျဖစ္သည္။ တေန႔ တေန႔ တံတားကို ျဖတ္လာသည့္ လူေတြကမနည္းလွ၊ လာအိုဘက္ အျခမ္းေရာက္ၿပီး ဗီယန္က်င္းၿမိဳ႔ေတာ္ကို ကားျဖင့္ မိနစ္(၄၀)ဆိုက ေရာက္ၿပီ၊ လာအိုက ကားဆရာေတြ အလုပ္ျဖစ္သည္။ တံတားထိပ္ကေန သံရံုးအေရာက္ (သို႔) တည္းခိုမည့္ေနရာအေရာက္ လူတေယာက္ ဘတ္(၁၀၀) ရသည္။ ဘတ္(၁၀၀)ဆိုပါက လာအိုေငြ ကစ္ပ္( ၂၂၀၀၀) ႏွစ္ေသာင္းႏွစ္ေထာင္ျဖစ္သည္။ တံတားေပၚမွာ ဟိုဘက္ ဒီဘက္ နယ္စပ္ကူးဖို႔ ျဖတ္သန္းေမာင္းေပးသည့္ ကားခပင္ တစ္ဦး ဘတ္(၂၀) ရသည္။ (၁၀)မိနစ္ပင္မၾကာ၊ ကားေပၚတက္ရ ဆင္းရတာကမွ အခ်ိန္ပိုၾကာေနေသးသည္။ လာအိုသို႔ လူတစ္ဦးဝင္ေရာက္လာပါက တံတားေပၚမွာပင္ ဘတ္(၆၀) ရေနၿပီ။
အစိုးရက ရရွိသည့္ ေငြကို တိုင္းျပည္အတြက္ ထိထိေရာက္ေရာက္ အသံုးခ်ေပးတဲ့ အစိုးရမို႔သာ ဆင္းရဲေပမယ့္ ေခတ္မီေနေသးသည္။ လမ္းေတြ ေကာင္းသည္။ ရန္ကုန္လိုပဲ လမ္းေတြက်ဥ္းသည္၊ ဒါေပမယ့္ ညစ္ပတ္မေန၊ လူေတြ ဆင္းရဲသည္။ လာအိုေတြမွာ ပုညွက္ညွက္ေသးေသးေလးေတြ ေပမယ့္ အသားအရည္လွပၿပီး ရုပ္ရည္ ေခ်ာေမာၾကသည္။ ၿမိဳ႔ေတာ္ဗီယန္က်င္းပင္ ျမန္မာျပည္ ေျမလတ္ၿမိဳ႔ကေလးႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္တူသည္။ ဖုန္တေထာင္းေထာင္းႏွင့္ တုတ္တုတ္ေခၚ သံုးဘီးဆိုင္ကယ္မ်ားက သံေခ်းေတြကြာကာ ေဆးေရာင္ပ်ယ္၍ အေရာင္အဆင္းမရွိ၊ ဖုန္တေထာင္းေထာင္းၾကားမွာ သြားၾကလာၾက ေရာင္းၾကဝယ္ၾက၊ အဆိုပါ ဆင္းရဲသည့္ လာအိုေအာက္ကိုပင္ ျမန္မာျပည္က ေရာက္ေနတာ အံ့ဩစရာ၊ ဒါေပမယ့္ ဒါကတကယ္ျဖစ္ေနသည္။ ကိန္းဂဏန္း ၊ ေလ့လာဆန္းစစ္ခ်က္အရ ျမန္မာျပည္က အေရွ႔ေတာင္အာရွမွာ အဆင္းရဲဆံုးႏိုင္ငံျဖစ္ေနေလသည္။
ျမန္မာျပည္က အေရွ႔ေတာင္အာရွမွာ သယံဇာတအေပါႀကြယ္ဝဆံုး ႏိုင္ငံျဖစ္သည္။ တြင္းထြက္ ေက်ာက္မ်က္ရတနာမ်ား၊ ကၽြန္းသစ္အပါအဝင္ သစ္ႏွင့္ သစ္ေတာထြက္ပစၥည္းမ်ားႏွင့္ စြမ္းအင္ျဖစ္ေသာ သဘာဝဓါတ္ေငြ႔မ်ား၊ ေရအရင္းအျမစ္ကရရွိေသာ ငါး၊ ပုစြန္ ႏွင့္ ေရထြက္ပစၥည္းမ်ား စသျဖင့္ ေရေပၚေရေအာက္၊ ေျမေပၚေျမေအာက္ သယံဇာတေတြ ေပၚၾကြယ္လွရာ အဘယ့္ေၾကာင့္ ဆင္းရဲတြင္းသို႔ ေရာက္ရွိသြားရသနည္း၊ စကၤာပူဝန္ႀကီးခ်ဴပ္ေဟာင္း လီကြမ္ယုေျပာခဲ့သလိုပင္၊ ေဈးဆိုင္ဖြင့္ရင္ေတာင္ ရံႈးမည့္သူေတြ ဦးေဆာင္ၿပီး တိုင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဴပ္ခဲ့၍ ျဖစ္သည္။ ျပည္သူေတြအတြက္ အက်ိဴးရွိရာ မလုပ္ပဲ အာဏာႏွင့္ လုပ္ပိုင္ခြင့္ကို အခြင့္အေရးယူၿပီး ကိုယ္က်ိဴးရွာသူေတြေၾကာင့္ တိုင္းျပည္ ဆင္းရဲရျခင္းျဖစ္သည္။
လာအိုနိုင္ငံႏွင့္ ယွဥ္ၾကည့္ေသာ္ ဆင္းရဲတာျခင္းတူတာေတာင္မွ ဆင္းရဲလည္း ေျပာင္ေျပာင္ဆိုသည့္ ေရွးလူႀကီးေတြ ေျပာေနၾက စကားကို သတိရမိေလသည္။ ျမန္မာျပည္သူေတြမွာ ရုတ္တရက္ ယွဥ္လိုက္ပါက လာအိုထက္ ခ်မ္းသာသည္ဟု ထင္ရသည္။ စားေသာက္ဆိုင္ေတြ၊ ေဈးဝယ္စင္တာေတြမွာ လူေတြႀကိတ္ႀကိတ္တိုးေနသည္။ သူတို႔ဆီမွာ မရွိ။ သို႔ေသာ္ လာအိုက ေဈးဆိုင္ေတြမွာ ထင္း၊ မီးေသြး တို႔ျဖင့္ မီးခိုးတအူအူ ခ်က္ျပုတ္ေရာင္းခ်ေနတာ မေတြ႔ရ၊ ဂက္စ္အိုးေတြျဖင့္ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း စနစ္တက် ခ်က္ၿပဳတ္ေရာင္းခ်တာ ေတြ႔ရေသာ္ မနာလိုေတာင္ျဖစ္မိသည္။ သူတို႔တိုင္းျပည္က ဂက္စ္မထြက္ပဲ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလို သံုးႏိုင္ရတာလဲ ေမးခြန္းထုတ္မိသည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံက ဝယ္သံုးတာဟု သိရသည္။ ျမန္မာျပည္မွာေတာင္ အဲဒီေလာက္ လမ္းေဘးေဈးသည္အထိ တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ မသံုးႏိုင္ေသး၊ ဒီဂက္စ္ေတြ ဘယ္ကလာသလဲ ေလွ်ာက္ေတြးရင္း အစိုးရကိုသာ စိတ္နာမိေလသည္။ စနစ္တခုရဲ့ ဆိုးက်ိဴး ေကာင္းက်ိဴးမွာ ျပည္သူေတြရရွိသည့္ ရလာဒ္က ဒါပဲျဖစ္သည္။ ဒါေတာင္ လာအိုႏိုင္ငံက ကြန္ၿမဴနစ္ႏိုင္ငံ ျဖစ္ေနသည္။ ေျပာင္းလဲခ်ိန္တန္ၿပီဆိုတာ ဘာကိုေျပာတာလဲ ေျပာင္းစရာ ကြန္ျမဴနစ္ပဲ က်န္တယ္ဆိုသည့္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်က္ႏွာ ေျပးျမင္မိသည္။
ျပည္သူေတြအေပၚ ေစတနာ တခုမွမထား ပစ္ပယ္ၿပီး ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ေလွ်ာက္၊ ကိုယ့္ဘာသာရပ္တည္ျဖင့္ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး အစစခၽြတ္ျခံုက်ခဲ့ရာ စည္းစနစ္ေတြလည္းမရွိ၊ တရားဥပေဒစိုးမိုးမႈမရွိ ျဖင့္ ၾကာေသာ္ အစိုးရက ဖ်က္ဆီးလိုက္သည့္ အက်င့္ပ်က္ျပည္သူေတြ မ်ားလာၾကသည္။ အမိႈက္ပံုႏွင့္ ကြမ္းတ့ေတြးေတြ ေပက်ံေနသည့္ ျမန္မာျပည္ကလမ္းေတြလို လာအိုမွာ မရွိ၊ ဆင္းရဲေပမယ့္ အစိုးရက သူတတ္ႏိုင္သေလာက္ ျပည္သူကို ေစာင့္ေရွာက္ထားသည့္ အေပၚမွာ လာအိုျပည္သူေတြ ေခတ္နဲ႔အညီ လိုက္ပါေနထိုင္ႏိုင္ၾကသည္။
တိုင္းျပည္အတြက္ ဘာတခုမွ တိုးတက္ေကာင္းမြန္ေအာင္ မလုပ္ပဲ၊ တိုင္းျပည္သာ ခၽြတ္ျခံုက်ခဲ့ရသည္။ အုပ္ခ်ဴပ္သည့္ အာဏာပိုင္အဖြဲ႔ႏွင့္ အစိုးရဟူေသာ လူတန္းစားတရပ္သာ သားစဥ္ေျမးဆက္ သံုးမကုန္ေအာင္ ခ်မ္းသာသြားၾကသည္မွာ ဘယ္လိုမွ ဖံုးကြယ္၍ မရ၊ ဒီလို အစိုးရမ်ိဴးကို ျပည္သူေတြညီညြတ္မႈျဖင့္ ဖယ္ရွားႏိုင္ခဲ့ၿပီ။ ေနာင္တက္လာမည့္ အစိုးရလက္ထက္က စၿပီး ျပည္သူ႔ဘဝ တိုးတက္လာလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္မိသည္။ ျပည္သူေတြ တင္ေျမွာက္လိုက္သည့္ အစိုးရလက္ထက္က စၿပီး တိုင္းျပည္တိုးတက္ ေျပာင္းလဲလာပါက လာအိုဆိုေသာ ယခင္က အဆင္းရဲဆံုးႏိုင္ငံငယ္ကေလးႏွင့္ ယွဥ္မရေအာင္ တိုးတက္လာႏိုင္မည္ဟု ေတြးေနမိသည္။ အတူသြားသည့္သူေတြထဲက စာေရးဆရာ သတင္းသမား တေယာက္က သူ႔အျမင္ကို ယခုလိုေျပာသည္။
" ထိုင္းကို အမီလိုက္ဖို႔ သိပ္ေတာ့ မလြယ္ေသးဘူး၊ အခ်ိန္နဲနဲ ေစာင့္ရမယ္၊ လာအိုကိုေတာ့ NLD အစိုးရဖြဲ႔ၿပီး တစ္ႏွစ္အတြင္းမွာ ေက်ာ္တက္ႏိုင္မယ္" လို႔ ဆိုေလရာ စာေရးသူမွာ ဖုန္တေထာင္းေထာင္း ၊ တုတ္တုတ္အေဟာင္းေလးေပၚကေန တို႔ႏိုင္ငံ ဒီႏိုင္ငံကေလးရဲ့ ေအာက္ စာရင္းေရာက္ေနရာက အခုပဲ လြတ္ေတာ့မေယာင္ ဝမ္းသာသြားမိေလေတာ့သည္။
ခိုင္ခိုင္ေစာလြင္