July 31, 2016

" ျမန္မာျပည္မွာ ရွိပါသည္" ၂၅ရက္ ဇူလိုင္ ၂၀၁၆ခုႏွစ္ ဒီလိႈင္းစာေစာင္ အတြဲ(၅) အမွတ္(၂၈)မွ



၂၀၁၆ခုႏွစ္ ႏွစ္ဆန္းပိုင္းကေန ဇူလိုင္လအထိ ေျခာက္လတာ ကာလအတြင္းမွာ ခင္ပြန္းျဖစ္သူ ေဆးရံုတက္ရတာ သံုးႀကိမ္သံုးခါ၊ ဒါတင္မက ဆီးခ်ိဴ ေရာဂါရ်ိသည့္အတြက္ ခြဲစိတ္ထားသည့္ အနာကို မက်က္မွာစိုးရိမ္၍ ေန႔စဥ္ ေဆးရံုသြားကာ အနာေဆးထည့္တာက တစ္လစြန္းစြန္း ဆိုျပန္ေတာ့ ေဆးရံုက ဆရာဝန္၊ သူနာျပဳ မေျပာႏွင့္၊ တံခါးေစာင့္ႏွင့္ ေငြရွင္းေကာင္တာက စာေရးဝန္ထမ္း အမ်ိဴးသမီးငယ္ကေလးေတြကပါ မွတ္မိေနေလေတာ့သည္။ သူတို႔အထဲကမွ အင္မတန္သေဘာေကာင္းၿပီး စိတ္ေကာင္းရွိသည့္ သူနာၿပဳအမ်ိဴးသမီးႀကီးက တရင္းတႏွီးစကားေတြ ေျပာလာတတ္သည္။ တရက္မွာေတာ့ " မင္းတို႔ဆီမွာ ဒီလိုေဆးရံုရွိသလား" လို႔ ေမးေလသည္။ သူ႔ရဲ့ ေမးခြန္းက တစ္ခြန္းထဲေပမယ့္ ေဆးရံုကအျပန္လမ္းမွာ အေတြးေတြက တဆင့္ ေမးခြန္းေတြ မ်ားစြာ ေပၚလာမိေလေတာ့သည္။
အဆိုပါေဆးရံုမွာ ျမန္မာျပည္၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ စမ္းေခ်ာင္းၿမိဳ႔နယ္ထဲမွာရွိတဲ့ မဟာၿမိဳင္မွတ္တိုင္နားက ေဆးရံုထက္ အနည္းငယ္ပိုက်ယ္ရံုေလာက္ ရွိမည္။ အထပ္အျမင့္ကေတာ့ (၁၅) ထပ္ရွိသည္။ စိတ္ထဲမွာ ေရတြက္ၾကည့္ေတာ့ ဒီလိုေဆးရံုမ်ိဴး ျမန္မာျပည္မွာ အမ်ားႀကီး ရွိတာေပါ့၊ ဒါ့ေၾကာင့္ သူေမးလိုက္ကတည္းက မတံု႔မဆိုင္း " ရွိတာေပါ့ အမ်ားႀကီး" လို႔ ေျဖလိုက္သည္။ " အႀကီးႀကီးေတြေရာ ရွိလား" ဆက္ေမးတာကို " ရွိတာေပါ့ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္" လို႔ ေျဖရင္း စိတ္ထဲမွာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး မျဖစ္တာေတာ့အမွန္၊
သူတို႔လည္းသိမွာပါပဲ ၊ ျမန္မာေတြ ဘန္ေကာက္က ေဆးရံုေတြမွာ ေဆးလာကုတာ၊ အခုခ်င္းမိုင္မွာတင္ လာကုေနၾကတာေတြလည္းမနည္း၊ ခ်င္းမိုင္မွာ အလုပ္ရွိလို႔ ေနထိုင္ရတဲ့ အတြက္ ဒီမွာပဲ ေဆးလာကုတဲ့ ျမန္မာေတြ မ်က္ေစ့ေရွ႔တင္ ျမင္ေနေတြ႔ေနရတာမနည္းမေနာ၊ သူတို႔ေဆးရံုက တာခ်ီလိတ္တစ္ဖက္ကမ္း မယ္ဆိုင္မွာလည္း ရွိတဲ့အတြက္ အဆိုပါ နယ္စပ္ကေဆးရံုကို ျမန္မာဘက္က ေဆးလာကုၾကတာ၊ ေရာဂါႀကီးက ခ်င္းမိုင္ဘက္ကို လႊဲလို႔ ေရာက္လာၾကတာ စတာေတြ ေတြ႔ႀကံုရမွာပင္၊ သူက ျမန္မာျပည္ တခါမွ မေရာက္ဖူးပါ ေျပာထားဖူးသည့္အတြက္ ျမန္မာျပည္မွာ ဒီလို ေဆးရံုမ်ိဴး မရွိလို႔ ထင္ေနဟန္တူပါသည္။
ဒီလိုပါပဲ၊ ျမန္မာျပည္ ေဒသအသီးသီးက လူေတြ ဆင္းရဲလွသည့္အတြက္ ထိုင္းမွာ အလုပ္လာလုပ္ၾကတာမွာ ေအာက္ေျခအလုပ္ေတြ လုပ္ၾကရတာဆိုေတာ့ အိမ္အကူ၊ သန္႔ရွင္းေရး၊ ေဈးဆိုင္အကူ ၊ ေဆာက္လုပ္ေရးမွာ ပန္းရံ အုတ္သယ္ စတာေတြပဲ လုပ္တာျမင္ေတာ့ က်မတို႔ကို ေဈးေရာင္းတာလား ေမးတာ မၾကာခဏ ႀကံုရသည္။ ကေလးေတြက ခ်င္းမိုင္တကၠသိုလ္မွာ ေက်ာင္းတက္တယ္ဆိုေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ တကၠသိုလ္ရွိလားတဲ့ ၊
တခ်ိန္က ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဆိုတာ ထိုင္းႏိုင္ငံရဲ့ လူဂုဏ္ထံအသိုင္းအဝန္းက သားသမီးေတြသာ တက္ႏိုင္ၾကတာ လို႔ ေျပာျပမွ သူတို႔ အတိတ္ကို ျပန္သတိရၿပီး ဟုတ္သားပဲလို႔ ျပန္ေျပာတတ္သည္။
" ေလဆိပ္ေရာ ႀကီးႀကီး ရွိရဲ့လား"
" ရွိတာေပါ့ တခ်ိန္က ရန္ကုန္ေလဆိပ္ကေန တျခားႏိုင္ငံကို ေလယာဥ္ေျပာင္းစီးသြားရတာေလ အခု ဘန္ေကာက္လိုေပါ့" တခ်ိန္ကေလ ရွိတာေပါ့၊ တခ်ိန္က ေျဖရပါသည္။ ႀကြားလို၍ မဟုတ္ပါ၊ ရွိတာဟာရွိတာေပါ့၊
ေရႊတိဂံုဘုရားက အက်ယ္ႀကီးပဲဆို ေရာက္ဖူးခ်င္တယ္ အေျပာကို ဘယ္ေလာက္ႀကီးေၾကာင္း ၊ ထိုင္းမွာ ေရႊတိဂံုလို ဘုရားမ်ိဴး တစ္ဆူမွမရွိေၾကာင္း ေျပာျပရင္း ေက်နပ္ဂုဏ္ယူရျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ ေရာက္ဖူးသူအခ်ိဴ႔က ျမန္မာျပည္က ထင္သေလာက္ မဆင္းရဲပါဘူး၊ လူေတြလည္း ေပ်ာ္ၾကပါတယ္၊ အေဆာက္အဦေတြ ေခတ္မီပါတယ္၊ ဟိုတယ္ေတြအပါအဝင္ ေဈးဝယ္စင္တာေတြ ထိုင္းမွာရွိတာေတြ အားလံုးရွိသားပဲ ဒါေပမယ့္ ေဈးေတြက ေခါင္ခိုက္ေနတယ္ အေျပာျဖင့္ အဆံုးသတ္ျပန္သည္။ ျမန္မာျပည္က အျပန္ ဘာမွဝယ္မလာတဲ့အေၾကာင္းနဲ႔ ေဈးဝယ္စင္တာေတြမွာ သၾကားကအစ ထိုင္းႏိုင္ငံက၊ ဆီ၊ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ ေနာက္ဆံုး အိုဗာတင္းနဲ႔ ကေလးစားတဲ့ ဘီစကစ္ကအစ ကအစ ထိုင္းတံဆိပ္ေတြခ်ည္းပဲေလ အေျပာကို နာလိုခံခက္ ျဖစ္ရျပန္သည္။
ရွိေတာ့ရွိတယ္ ရွားတယ္တဲ့၊
လႊတ္ေတာ္ထဲက သတင္းတစ္ခုမွာ နားေထာင္လိုက္ရသည္၊ ျမန္မာလူမ်ိဴးေတြ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ ႏွစ္စဥ္ ေဆးကုသတဲ့ စားရိတ္မွာ တစ္ႏွစ္ကို အေမရိကန္ေဒၚလာ သန္း(၃၀၀) ရွိပါသတဲ့၊ ကိုယ့္တိုင္းျပည္က ေငြေတြ စီးဆင္းကုန္တာ ျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံေတာ္အတိုင္ပင္ခံပုဂိုလ္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ့ ထိုင္းႏိုင္ငံ ခရီးစဥ္တုန္းက ဘန္ေကာက္မွာ ေျပာသြားတာ တခုသတိရမိသည္။
ျမန္မာလူမ်ိဴးအခ်ိဴ႔ ဘန္ေကာက္မွာ ေဆးလာကုတာသိရေတာ့ သူက အဲဒီလူေတြကို ေမးၾကည့္မိပါတယ္တဲ့၊ ျမန္မာျပည္မွာ ဒီလိုေဆးရံုေတြ မရွိလို႔လား ေမးေတာ့ ရွိပါတယ္ေျဖတယ္တဲ့၊ စက္ပစၥည္း ေဆးဝါးေတြေရာ မရွိၾကလို႔လား ဆိုေတာ့ ရွိပါတယ္၊ ဒါျဖင့္ အားလံုးအတူတူ ရွိပါလ်က္နဲ႔ ဘန္ေကာက္မွာ ဘာျဖစ္လို႔ ေဆးလာကုၾကသလဲ ေမးေတာ့ " ယဥ္ေက်းၾကလို႔ပါ" လို႔ ေျဖၾကသတဲ့၊
ဒါေလးတစ္ခုကိုေတာ့ အျပည့္အဝ ေထာက္ခံမိေလသည္။ ေဆးရံုေတြမွာ ဆရာဝန္ေတြ၊ သူနာျပုေတြ ေအာ္ဟစ္ေနၾကတာ မရွိပါ၊ သူမ်ားကိုလည္း မေအာ္သလို အခ်င္းခ်င္းလည္း မေအာ္ပါ။ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ျခင္းႏွင့္ ဂရုစိုက္ျခင္းသည္ ေရာဂါေဝဒနာခံစားေနရသူအတြက္ ေဆးတပါး ျဖစ္ေလသည္။ အလုပ္ေတြကို တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ေအးေအးေဆးေဆး လုပ္တတ္ၾကေအာင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အေလ့အက်င့္ ရခဲ့တာျဖစ္သည္။ ေဆးရံုကို တလလံုး ေန႔စဥ္ ေရာက္ခဲ့ရသည့္အတြက္ ဆရာဝန္၊ သူနာျပုေတြ အပါအဝင္ ေဆးရံု ဝန္ထမ္းအားလံုးမွာ တမင္လုပ္ျပေနတာမ်ိဴးမဟုတ္ပဲ ဗီဇ၊ ပတ္ဝန္းက်င္ စနစ္၊ ဝါသနာ ပညာေတြေၾကာင့္ ဆိုတာ သိလာရေလသည္။ ေနာက္တခုက သူတို႔ကို မနာလိုစရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ရတာက ေကာင္းမြန္သည့္ စနစ္ေအာက္မွာ ရွင္သန္ခဲ့ၾကရတာကိုပဲ ျဖစ္သည္။
ထိုင္းလူမ်ိဴးေတြႏွင့္ ဆက္ဆံေျပာဆိုရတိုင္း သူတို႔ဆီမွာ ရွိတာေတြ ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာ ရွိလား ေမးခံရတိုင္း ရွိတယ္ ရွိတာေပါ့ အမ်ားႀကီး ေျဖရသည့္ အေျဖအေပၚမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ၿပီး ေမးခြန္းထုတ္မိသည္။ အေတြးနယ္ခ်ဲ႔မိသည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံက ဟိုတယ္ႀကီးေတြ အေဆာက္အအံုၿႀကီးေတြဆီက အေကာင္းစား သစ္သားပုရုပ္ေတြ၊ စားပြဲကုလားထိုင္ေတြ ျမင္ရတိုင္း တို႔ဆီက ပစၥည္းေတြလား အၿမဲ ေတြးမိသည္။ ျပည္တြင္းစစ္မီး နဲ႔တကြ လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႔အစည္းေတြေၾကာင့္ နယ္စပ္ေဒသက သစ္ေတြအပါအဝင္ အဖိုးတန္ရတနာေတြ ေမွာင္ခိုးေဈးျဖင့္ တဖက္ႏိုင္ငံ ေရာက္သည္။ ျမန္မာျပည္သူေတြ ထိုင္းႏိုင္ငံက ထုတ္သည့္ ႀကိတ္သားေတြ ျဖစ္သည့္ စားပြဲ၊ ကုလားထိုင္ အိမ္ေထာင္ပရိေဘာဂေတြ သံုးၾကရသည္။ ရွိျခင္း၊ မရွိျခင္းဆိုတာ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ၊
ညေဈးတန္းေတြမွာ ေက်ာက္ေတြမ်ိဴးစံုျဖင့္ လက္ဝတ္ရတနာ ေလးေတြ ျမင္ရတိုင္း ထိုင္းမွာ ေက်ာက္စိမ္းထြက္သလား၊ ပတၱျမားနီလာ ထြက္သလား ေမးမိရသည္။
တေလာက လမ္းေလွ်ာက္ကအျပန္ ျမစ္ေဘးမွာရိုက္တဲ့ပံုေလး ေဖ့စ္ဘြတ္လိုက္ရာ ျမန္မာျပည္က မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္က လွမ္းေမးသည္။ အဲဒါ ဘာေခ်ာင္းလဲတဲ့ ၊ အဲဒါ ေခ်ာင္းမဟုတ္ဘူး ျမစ္ဆိုတဲ့ အေျဖကို သူကအံ့ဩသည္။ ထိုင္းမွာ ျမစ္လို႔ သတ္မွတ္ထားတာေတြက ျမန္မာျပည္က ေခ်ာင္းေလာက္ပင္မက်ယ္၊ က်မတို႔ လမ္းေလွ်ာက္ေနက် ျမစ္ပင္ ဟိုဘက္ကမ္းဒီဘက္ကမ္း လွမ္းျမင္ရသည့္ အျပင္ တဖက္ကမ္းက စကားေျပာသံကိုပင္ၾကားေနရေလသည္။
ရန္ကုန္က ငမိုးရိပ္ေခ်ာင္းပင္ တဖက္ကမ္းကို တဖက္က မျမင္ရ၊ အက်ယ္ႀကီးျဖစ္သည္။ ျမစ္ဆိုက ေျပာဖို႔ရာမလို၊ သို႔ေသာ္ ထိုင္းလူမ်ိဴးေတြက သူမ်ားႏိုင္ငံက ေခ်ာင္းေလာက္ပင္မက်ယ္သည့္ ေရျပင္ေလးကို တန္ဘိုးထားသည္။ အသံုးခ်တတ္သည္။ ျမစ္ေတြကို အေရွ႔က မယ့္ ထည့္ေခၚတာသာၾကည့္၊ မယ့္ဆိုတာ ထိုင္းစကားမွာ " အေမ" ျဖစ္သည္။ အိမ္နားက " မယ့္ပင္းျမစ္" ကေလးမွာ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ အလွဆင္ထားသည့္ ေမာ္ေတာ္ေလးေတြေပၚကေန ျမစ္ထဲ လွည့္ပတ္ၾကည့္ ဓါတ္ပံုရိုက္တာ ျမင္ေတာ့ အမိဧရာဝတီကို သတိရသည္။ ခ်င္းတြင္းကို ေအာက္ေမ့သည္။ သံလြင္၊ စစ္ေတာင္း ရွိရာကို ေခၚသြားၿပီး " တို႔ဆီက ျမစ္ေတြေပါ့" လို႔ ေခၚျပခ်င္သည္။ ျမစ္ေသးေသးေလးကေန ဝင္ေငြရေအာင္၊ အလုပ္အကိုင္ေတြ ရေအာင္ လုပ္တတ္ၾကတာ ၾကည့္ၿပီး အားက်မိသည္။
" တို႔ဆီမွာ ရွိတာေပါ့ အမ်ားႀကီး " မၾကာခဏ ေရရြတ္မိရျပန္သည္။
ေမာ္ေတာ္ေမာင္းသည့္ အလုပ္သမားေတြ၊ ေမာ္ေတာ္ေပၚက ဝန္ထမ္းေတြျဖစ္တဲ့ ျမန္မာျပည္သားေတြ စိတ္ထဲေရာ ဘယ္လိုမ်ားခံစားေနရသလဲ သိခ်င္စမ္းပါဘိသည္။ တေလာက ေတြ႔လိုက္ရသည့္ ကာတြန္းတစ္ကြက္ ကို ျပန္ျမင္ေယာင္မိသည္။ ဆံုလည္ကို တြန္းသည့္ပံုစံျဖင့္ ကာတြန္းဆြဲထားသည္။ အေပၚမွာ ထိုင္းလုပ္ငန္းရွင္ေတြက ဇိမ္ႏွင္႔ထိုင္ေနၿပီး ေအာက္ေျခက ဆံုလည္လက္တံေတြကို တြန္းၿပီး သြားေနသူေတြက ျမန္မာႏိုင္ငံအလံႏွင့္ လူေတြ ျဖစ္ေနတာ သရုပ္ေဖာ္ထားသည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံရဲ့ စီးပြားေရး ယႏၱယားကို ေမာင္းႏွင္သူေတြက ေအာက္ေျခမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံအလံ ေတြ ႏွင့္လူေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနသည္၊သတင္းစာနာမည္ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါ၊ သို႔ျဖင့္ သူမ်ားႏိုင္ငံရဲ့ ေအာက္ေျခယႏၱယားကို ျမန္မာေတြ ေမာင္းႏွင္တတ္ရင္ ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာ ေမာင္းခြင့္ရရင္ေရာ အေျပးျပန္ေမာင္းၾကမွာလား၊ ဒီယႏၱယားေတြျဖင့္ သူတို႔ဆီမွာ ရွိတာေတြ ကိုယ့္ဆီမွာလည္း ရွိေလသည္၊ ဘာလိုေသးသနည္း။ သို႔ေသာ္ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ ရွိေနတာပဲ ရွိေသးသည္လို႔ပဲ ေျဖရပါလိမ့္မည္။
ခိုင္ခိုင္ေစာလြင္

" ကိုယ္ေရြးသီရာ" ၁ရက္ ဩဂုတ္လ ၂၀၁၆ခုႏွစ္ ဒီလိႈင္းစာေစာင္ အတြဲ(၅) အမွတ္(၂၉)မွ

ကိုယ္ေရြးသီရာ"

  ၿပီးခဲ့တဲ့ အပတ္က ေဆာင္းပါးမွာ  ခ်င္းမိုင္က ျပေနက် ေဆးရံုအေၾကာင္း အနည္းငယ္ ေရးလိုက္ရင္း ေဆးရံုက ဝန္ထမ္းေတြရဲ့ အေၾကာင္း ေျပာျပလိုစိတ္ ျဖစ္လာမိေလသည္။ ယခုတစ္ႀကိမ္ပါ ထည့္တြက္က ရက္ေပါင္း (၄၀)ေက်ာ္ ေဆးရံုကို ေန႔စဥ္ မပ်က္မကြက္ သြားေနရတဲ့အတြက္ သူတို႔ရဲ့ ေနထိုင္မႈ၊ လူနာနဲ႔နိစၥဒူဝ ေျပာဆို ဆက္ဆံမႈသာမက သူတို႔ရဲ့ စိတ္ေနသေဘာထားေလးေတြကို ျမင္သိလာရသည္။ ထိုအခါမွ ကိုယ့္ဆီက ဝန္ထမ္းေတြႏွင့္ ဘယ္ေနရာေတြ ကြာျခားၿပီး ဘယ္ေနရာမွာ တူေနတာလဲ ဆိုတာ ပိုၿပီး သိခြင့္ရလာပါေတာ့သည္။ ကိုယ့္တိုင္းျပည္က ဆရာဝန္ေတြ၊ သူနာၿပဳေတြ၊ ဝန္ထမ္းေတြ မေကာင္းတာ ေျပာလိုတာမဟုတ္တဲ့အျပင္  ေဆးပညာ ၊ ကုသမႈေတြ ေခတ္မမီလို႔ မဆိုလိုပါ။ ျမန္မာျပည္မွာ ေခတ္မီစက္ကရိယာႏွင့္တကြ ေဆးဝါးျပည့္စံုေသာ အထူးကုေဆးရံုေတြ မ်ားစြာ ရွိတာကို သိပါသည္။ တကယ္ေတာ့ ရုပ္ဝတၳဳေတြ ဖြံျဖိဳးတာထက္ စိတ္အေျခခံ ဖြံံံျဖိုးဖို႔ ပိုၿပီး အေရးႀကီးတာကို ဆိုလိုခ်င္တာသာ ျဖစ္ပါသည္။
                              
                              
     ၂၀၁၆ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ(၂၁)ရက္ေန႔က ေနျပည္ေတာ္၊ အားကစားေလ့က်င့္ေရး စခန္းမွာ က်င္းပတဲ့ " ပညာေရးျမႇင့္တင္မႈ အေကာင္အထည္ေဖာ္ေရး ႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲ အေျခခံပညာက႑ အခမ္းအနား" မွာ ႏိုင္ငံေတာ္ အတိုင္ပင္ခံပုဂိုလ္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က မူလတန္းအဆင့္ ဆရာ/ ဆရာမမ်ားကို ရည္ညႊန္းၿပီး ေျပာသြားတဲ့ စကားကို သတိရမိေလသည္။  အဲဒီ အခ်က္ကေလးထဲက အေျခခံဆိုတာကို အင္မတန္ သေဘာက်မိေလသည္။ 
" ဒီအေျခခံရဲ႕ အေျခခံမွာ ပါ၀င္တဲ့ပုဂၢိဳလ္မ်ား အားလံုးဟာ ေစတနာပါရမယ္။ ေစတနာဆိုတာ ယံုၾကည္မႈနဲ႔လည္း ဆိုင္တယ္။ ငါတို႔လုပ္တဲ့အလုပ္ဟာ တကယ္တန္ဖိုးရွိတယ္ ဆုိတဲ့ဟာကို ယံုၾကည္မွ ေစတနာနဲ႔ လုပ္ႏုိင္မွာပါ။ " တဲ့ အဆိုပါ  တန္ဘိုးရွိလွသည့္ စကားမွာ ဆရာ/ ဆရာမေတြသာမက လူ႔ပတ္ဝန္းက်င္ အားလံုးကို ကိုယ္စားျပဳ ေျပာသကဲ့သို႔ ကိုက္ညီလွေပသည္။
တကယ္ေတာ့ ကိုယ္လုပ္ေတာ့မယ့္ အလုပ္တစ္ခုအေပၚ ဝါသနာပါလို႔ လုပ္ျဖစ္တဲ့ အခါ အၿမဲတန္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔  စိတ္ႏွစ္ၿပီး လုပ္ၾကတာကို ေတြ႔ျမင္ရေလသည္။
                           အဆိုပါ ေဆးရံုမွာ ပုဂလိက ေဆးရံုျဖစ္သည္။ ပုဂလိက ဆိုေသာ္လည္း  ခ်င္းမိုင္ရွိ ေဆးရံုမ်ားစြာအနက္ က်န္းမာေရးအာမခံ အသက္သာဆံုးေသာ ေဆးရံုျဖစ္သည့္အတြက္ အစိုးရေဆးရံုႏွင့္မျခား လူတန္းစားမေရြး၊ ဆင္းရဲ ခ်မ္းသာမေရြး လာေရာက္ ေဆးကုသခံၾကတာ ေတြ႔ျမင္ရပါသည္။ အျခားေဆးရံုေတြမွာက အနည္းဆံုး က်န္းမာေရးအာမခံ တစ္လ ဘတ္(၇၅၀) ေပးသြင္းရခ်ိန္မွာ အဆိုပါ ေဆးရံုက လူတစ္ဦးအတြက္ က်န္းမာေရး အာမခံ တစ္လဘတ္(၅၀၀) ( ျမန္မာေငြ တစ္ေသာင္းခုႏွစ္ေထာင္က်ပ္ဝန္းက်င္ခန္႔) သာရွိေလသည္။

                      ခ်င္းမိုင္ၿမိဳ႔ရဲ့ နာမည္ေက်ာ္ "မယ့္ပင္းျမစ္"  နံေဘးမွာ ရွိသည့္ အဆိုပါေဆးရံုမွာ  ( ၁၅)ထပ္ရွိသည့္ အေဆာက္အဦျဖစ္သည္။   (၁၀)ထပ္မွာ  ေဆးရံုဆင္းသည့္ လူေနာေတြ ေငြရွင္းရသည့္ အထပ္ျဖစ္သည္။ ေငြရွင္းရန္ လို႔ ျမန္မာစာျဖင့္ ေရးထားရံုမက ထိုင္း၊ အဂၤလိပ္၊ တရုတ္ဘာသာတို႔ျဖင့္ပါ ေရးသားလမ္းညႊန္ထားသည္။ (၉) ထပ္ကေန (၅)ထပ္အထိက ေဆးရံုတက္ လူနာမ်ားအခန္းေတြျဖစ္ၿပီး (၄)ထပ္မွာ ကေလးလူနာ ျပင္ပဌာန၊ (၃)ထပ္မွာက ခြဲစိပ္ခန္းႏွင့္ (ICU) ေခၚ အေရးေပၚၾကပ္မတ္ခန္း၊ (၂)ထပ္မွာက တျခမ္းက သြားဘက္ဆိုင္ရာ ဌာနျဖစ္ၿပီး ေနာက္တျခမ္းက mini mart ( ကုန္စံုဆိုင္အေသးစား) တဆိုင္နဲ႔ စားေသာက္ဆိုင္ ရွိေလသည္။ ေအာက္ဆံုးထပ္မွာကေတာ့ ေဆးရံုကို ဝင္လိုက္တာႏွင့္ ဘယ္ဘက္အျခမ္းက ျပင္ပလူနာဌာန၊ ညာဘက္အျခမ္းက အေရးေပၚလူနာဌာန တို႔ ျဖစ္ေလသည္။ အလည္ေခါင္တည့္တည့္မွာ ေကာင္တာအဝိုင္းႀကီးတစ္ခုရွိၿပီး ယူနီေဖာင္းဝတ္ ဝန္ထမ္းေတြ ငါးဦးခန္႔ အၿမဲ ထိုင္ေနသည္။ သူတို႔ဆီမွာ စာရင္းသြင္းၿပီး လိုအပ္သည့္ေနရာကို သြားရတာ ျဖစ္သည္။ လူနာေဟာင္းဆိုက စကားတစ္လံုးမွ ေျပာစရာမလိုပဲ ေဆးရံုကဒ္ျပားေလးျပ၊ စာရင္းသြင္းၿပီး ျပင္ပလူနာကုဌာနမွာ ထိုင္ေစာင့္ရံုပင္၊ သူတို႔ဘာသာ ကြန္ျပဴတာထဲက အခ်က္အလက္ေတြျပန္ရွာ၊ မွတ္တမ္းဖိုင္ စာရြက္ေတြ ထုတ္သူကထုတ္ အဆင့္ဆင့္ သြားတာျဖစ္သည္။  ပထမ အဆင့္ သူနာျပဳေတြက ေပါင္ခ်ိန္၊ အဖ်ားတိုင္း၊ ေသြးေပါင္ခ်ိန္ထားၿပီး ဆရာဝန္ႏွင့္ ေတြ႔၊ ၿပီးက ေငြရွင္းေကာင္တာ သြား၊ ေဆးထုတ္ ၿပီးေလၿပီ။
                     ဓါတ္မွန္ရိုက္ဖို႔၊ ေသြးစစ္ဖို႔နဲ႔ တျခား စစ္ေဆးစရာေတြ ရွိပါက သူနာျပဳက လာဆိုကာ ေခၚသြားၿပီး လူလိုက္သြားၿပီး ၿပီးသည္။ ထြက္လာသည့္ မွတ္တမ္းေတြကို လူနာက လိုက္ထုတ္စရာမလိုေပ၊ ဝန္ထမ္းေတြက အဆင့္ဆင့္ ပို႔ေပးရာ သက္ဆိုင္ရာ ဆရာဝန္ဆီ ေရာက္သြားတာျဖစ္သည္။ လူနာတစ္ေယာက္ထဲ အေဖာ္မပါလည္း ျဖစ္သည္။ ေဆးရံုေရာက္သည္ႏွင့္ သက္ဆိုင္ရာ ဝန္ထမ္းအသီးသီးက တာဝန္ယူလုပ္ေဆာင္သြားၾကတာ အကြက္ေစ့သည္။ ကိုယ့္အလွည့္ေရာက္သြားလည္း မပ်င္းရ၊  ဖြင့္ထားသည့္ တီဗြီ ထိုင္ၾကည့္ေနယံုသာ။ တခ်ိဴ႔ဆိုပါက သူတို႔နာမည္ေခၚတာပင္ မ်က္လံုးက တီဗီဖန္သားျပင္က မခြာပဲ ရွိေလသည္။ ေရာဂါကိုပင္ ေခတၱေမ့သြားပံုပင္။
              အခုလို  ေန႔စဥ္ ေဆးထည့္ရသည့္ အခါ  အေရးေပၚခန္းမွာထည့္ရတာျဖစ္ၿပီး ဆရာဝန္ခ်ိန္းသည့္ စာရြက္ကေလး ျပလိုက္သည္ႏွင့္ စာရင္းသြင္းၿပီး အေရးေပၚခန္းဖက္ သြားပါ ေျပာသည္။ အေရးေပၚခန္းမွာ ဆရာဝန္ႏွင့္ ေဆးဝန္ထမ္းေတြ ဆယ္ဦးခန္႔ အၿမဲရွိသည္။ အဆိုပါ အခန္းမွာ အေရးေပၚ လူနာၾကည့္တာႏွင့္ အနာေဆးထည့္တာေတြ လုပ္ေပးတာျဖစ္သည္။ အမ်ားအားျဖင့္ ေဆးလာထည့္သူေတြမွာ ဆိုင္ကယ္မေတာ္တဆမႈေတြေၾကာင့္ လာၾကသူေတြမ်ားေလသည္။ လူနာေစာင့္သည့္ ေနရာမွာ ထိုင္ေစာင့္ရင္း အနာမ်ိဴး (၉၆)ပါးမက က်ိဴး ပဲ့ ေထာ့ တံုးလံုးပက္လက္ မ်ိဴးစံု ေတြ႔ရေလသည္။ အဆိုပါ အေရးေပၚခန္းကို ရက္ေပါင္း(၄၀)မွ် ေန႔စဥ္လာထိုင္ရင္း သူနာျပဳေတြရဲ့ လႈပ္ရွားမႈေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ သိခြင့္ရခဲ့ေလေတာ့သည္။ အဓိက ျမင္ေတြ႔ရတာကေတာ့ သူတို႔မ်က္ႏွာမွာ တခါမွ စိတ္ပ်က္တဲ့ဟန္ပန္ မေတြ႔ရသလို  တခါမွ ေဒါသထြက္တာ မေတြ႔ရတာကို အံ့ဩမိေလသည္။ အလုပ္လုပ္ေနတာႏွင့္မတူပဲ ကိုယ့္အိမ္မွာ အိမ္မႈကိစၥေတြ ဝိုင္းလုပ္ေနၾကသည့္ မိသားတစ္စုကို ေတြ႔ရသလို ခံစားရေလသည္။
             ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ လက္ဆင့္ကမ္းခိုင္းေနတာ မေတြ႔ရသည့္အတြက္ ဘယ္သူက ရာထူးႀကီးတယ္ဆိုတာပင္ ခန္႔မွန္းလို႔မရ၊ ေဆးထည့္ေပးသည့္ သူနာၿပဳက ဝွီးခ်ဲႏွင့္လူနာ ဝင္ရမည့္အလွည့္က်ခ်ိန္ ဝွီးခ်ဲတြန္းသည့္လူ အနားမရွိက သူပဲ တြန္းသြားတတ္သည္။ မွတ္တမ္းဌာနက ကြန္ပ်ဴတာျဖင့္ ပို႔လိုက္သည့္ စာရြက္ကို သူတို႔ဆီက ကြန္ပ်ဴတာမွာ ပရင့္ ထြက္လာတာႏွင့္ ရွိသည့္လူက သြားထုတ္ နာမည္ေခၚ၊ လုပ္စရာရွိတာ ဆက္လုပ္၊ တစ္ေယာက္မွ ထိုင္မေန၊ ထိုင္စရာခံုလည္းမရွိ၊ တခါတေလ လူနာရွင္းက လူနာေတြထိုင္ေစာင့္ရသည့္ ခံုမွာ ထိုင္ၿပီး စကားေတြ လာေျပာေနတတ္ၾကေလသည္။ သူတို႔ အတြက္ နားေနခန္း ရွိသည္။ ထိုအခန္းမွာ အစားအေသာက္ ေခတၱဝင္စားၾကတာ ေတြ႔ရသည္။ က်န္သည့္ အခ်ိန္မွာ စက္ရုပ္ေတြလို မရပ္မနား လုပ္ေနၾကေလသည္။
             ေဆးထည့္တာမွာလည္း အခန္းက်ယ္ႀကီးတစ္ခုမွာ ကုတင္ေတြ တန္းစီထားၿပီး ေဆးထည့္သည့္အခါမွ ခန္းဆီးစကို ဆြဲေစ့ၾကသည္ ျဖစ္ရာ ေဆးထည့္ရင္း သူတို႔အခ်င္းခ်င္း ဟိုဘက္ ဒီဘက္  စကားေလးတေျပာေျပာ၊ တခ်ိဴ႔က သီခ်င္းေလးညည္းလို႔ ေဆးထည့္ၾကသည္။ အဆိုပါ ကုတင္ေတြရဲ့ ေျခရင္း ဘက္အျခမ္းမွာ ဆရာဝန္ထိုင္ၿပီး အေရးေပၚလူနာကို လက္ခံၾကည့္ရႈတာ ျဖစ္သည္။ ဆရာဝန္ရဲ့ ဘယ္ဘက္အကန္႔ေလးမွာ အေရးေပၚကုသေပးသည့္ ကုတင္ႏွစ္လံုး ရွိသည္။ အဆိုပါ ကုတင္မွာ ေခတၱၾကည့္ရႈေပးၿပီး လိုအပ္က ေဆးရံုတင္ဖို႔ ေဆးသြင္း၊ လိုအပ္တာ တေနရာထဲမွာ အားလံုး လုပ္ၾကတာျဖစ္သည္။ သူတို႔အခန္း ပတ္ပတ္လည္မွာ ဓါတ္မွန္ခန္းကအသင့္ ရွိသည္။ ဓါတ္မွန္က လူနာကို မေပး၊ ေဆးရံုမွတ္တမ္းမွာ သိမ္းတာျဖစ္သည္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေဆးရံုလာသည့္ လူနာေတြ စာရြက္စာတမ္းေတြ၊ ဓါတ္မွန္ေတြ ကိုင္ျပီး ေရာက္လာတာ မေတြ႔ရ။
              အေရးေပၚခန္းမွာ အေရးေပၚ အုန္းကနဲဒိုင္းကနဲ ေသြးရဲရဲသံရဲရဲ ေရာက္လာတာ တခါမွ မေတြ႔ခဲ့ရေပယ့္ ဆိုင္ကယ္ေမွာက္ၿပီး အေရးေပၚကားႏွင့္ ေရာက္လာသည့္ မိန္းကေလးတစ္ဦး ေရာက္လာတာ ပထမဆံုး ျမင္ဖူးရသည္။  လမ္းမွာကတည္းက ေရွးဦးၿပဳစု ကုသခဲ့သည့္ အတြက္ အျမင္မဆိုး၊ အဆိုပါ လူနာကို ေဆးထည့္သည့္ အခန္းထဲပဲ ေခၚသြားတာ ျဖစ္သည္။ လူနာမိန္းကေလးမွာ အေဖာ္မပါ၊ သူ႔ေက်ာပိုးအိတ္ႏွင့္ ဘိနပ္ပါမခ်န္ ေဆးရံုကားေပၚက ဝန္ထမ္းက စာရင္းႏွင့္တခါထဲ သူနာၿပဳေတြထံ အပ္လိုက္တာျဖစ္သည္။ သည္။ ၿပီးလ်င္ ထိုမိန္းကေလးကို ေဆးရံုတင္ဖို႔ လုပ္ေလေတာ့သည္။ ဘာလူမ်ိဴးလဲ၊ ဘယ္သူလဲ ၊ ဘယ္ႏိုင္ငံသားလဲ မေမးေသးပါ၊ အရင္ဆံုး ကုသမႈ အရင္လုပ္တာျဖစ္သည္။ ဒီတစ္ခုကေတာ့ ထိုင္းႏိုင္ငံက ေဆးကုသသည့္ အင္မတန္ ေလးစားထိုက္သည့္ စနစ္တစ္ခုပဲ ျဖစ္သည္။ အသိမိတ္ေဆြထဲက ႏွစ္ေယာက္ ဒါမ်ိဴးႀကံု၍ သိရတာျဖစ္သည္။
                      ပထမတစ္ေယာက္က သတင္းသမားတစ္ေယာက္၊ ခ်င္းမိုင္ကို အလည္လာရင္း  ဆိုင္ကယ္ေမွာက္သည္၊ သတိမရ၊ အေနာက္ကတစ္စီးမွာ သူငယ္ခ်င္းပါလာတဲ့အတြက္ ခ်က္ျခင္း ေဆးရံုပို႔သည္။ ေဆးရံုက အစိုးရေဆးရံု၊ ခ်က္ျခင္း လူနာကို ကုစရာေတြ ရွိတာ လုပ္စရာရွိတာ အားလံုးလုပ္သည္။  သတိေမ့ေနတာကို ကုသမႈေတြ ေပးထားသည္။ အေရးေပၚခန္းကေန အထူးၾကပ္မတ္ေဆာင္( ICU) ထဲထည့္သည္။ ကုန္က်စားရိတ္ ေငြေရးေၾကးေရး ဆရာဝန္ေတြ မေမးႏွင့္၊ သူတို႔က အသက္ကယ္သည့္ အလုပ္သာလုပ္တာျဖစ္သည္။
             ေနာက္မွ လူနာမွတ္ပံုတင္ စာရင္းသြင္းဖို႔ လုပ္မွ ျမန္မာႏိုင္ငံသားမွန္းသိသည္။ ထိုအခါမွ  ကိုယ့္လူမ်ိဴးေတြ နာမည္ေက်ာ္တာ သိခြင့္ရေလေတာ့သည္။ ႀကိဳတင္ေငြ မည္၍မည္မွ် သြင္းထားေပးပါတဲ့၊ ဒါမ်ိဴး အရင္က ထံုးစံမရွိပါတဲ့၊ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာေတြက ေဆးရံုတက္လာ၊ ဆရာဝန္ေတြက ကုသေပး၊ ပိုက္ဆံရွင္းကာနီးက် ဘာမွမေျပာပဲ ဆင္းသြားၾကတယ္၊ မေပးႏိုင္ဘူးဆိုရင္လည္း ေျပာလို႔ရတယ္၊ တစ္လကို ဘယ္ေလာက္ ျပန္ေပးပါမယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ မည္သူမည္ဝါက အာမခံထားပါမယ္၊ ဘယ္အခ်ိန္က်မွ ေငြသြင္းေပးပါမယ္ ေျပာရင္လည္းရပါတယ္၊ ညွိလို႔လည္း ရပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ မေျပာမဆို ဆင္းသြားတဲ့ အတြက္  ေရာဂါ အေျခအေန ျပန္ၾကည့္လို႔မရတဲ့ အျပင္ ကုသမႈေတြ အေျခအေန မသိရျပန္လို႔  လူနာအေျခအေန မသိလို႔ စိတ္ပူရတယ္၊ ဒါ့ေၾကာင့္ ေနာက္ပိုင္းမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံသားဆိုရင္ ႀကိဳတင္ေငြ ေပးသြင္းရပါတယ္လို႔ ဆိုသတဲ့၊
                       ေနာက္တစ္ေယာက္က ေက်ာင္းက ေက်ာင္းသားေလးတစ္ေယာက္ ဆိုင္ကယ္ေမွာက္ၿပီး ေခါင္းထိ သတိလစ္ကာ အဆိုပါ ေဆးရံုသို႔ေရာက္ေနသည္။ အေထာက္အထားလည္း တစ္ခုမွပါမသြား၊ ဘယ္သူမွလည္း မသိၾက။ သူ႔အိမ္က အဆက္အသြယ္မရတဲ့ အတြက္ လိုက္စံုစမ္းမွ ေဆးရံုေရာက္ေနမွန္းသိသည္။ သိသည့္အခ်ိန္မွာ အထူးၾကပ္မတ္ေဆာင္မွာ လိုအပ္သည့္ ကုသမႈေတြေပးၿပီး ကုထားၿပီ ျဖစ္သည္။
              ယခု ေဆးရံုကေတာ့ အေရးေပၚလူနာ ေရာက္လာသမွ် ခ်က္ျခင္း လိုအပ္တာ ကုသေပးတဲ့အျပင္ ပိုက္ဆံ ဒီေလာက္က်မယ္ တတ္ႏိုင္လား တခါမွ မေမး၊ ကုစရာရွိတာ ကုေပးလိုက္တာပင္၊ အဓိကက လူနာ အသက္ရွင္ဖို႔။ ေလာေလာလတ္လတ္ မၾကာေသးခင္ ရက္ကေလးကပဲ ႀကံုလိုက္ရတာကေန ပိုၿပီး သိလိုက္ရတာ ျဖစ္သည္။ ထိုေန႔က  အေရးေပၚေဆာင္မွာ  လူနာရွင္းသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာ အျပင္ဘက္မွာ ကားတစ္စီး ထိုးရပ္ၿပီး လူသံေတြ စီကနဲ ၾကားလိုက္ရသည္။ ရွိသည့္ လူ ေလးငါးေယာက္က လန္႔ၿပီး ဘာပါလိမ့္ဆိုကာ လည္ျပန္လွည့္ၾကည့္ၾကသည္။ စာျဖင့္ေရးျပရတာမွ ၾကာေနေသးသည္။ ထိုအခိုက္ကေလးမွာ အေရးးေပၚက ဝန္ထမ္းေတြ ကိုယ့္ဆိုင္ရာ ပစၥည္းေတြ ကိုယ္တြန္းကာ အေရးေပၚခန္းမႀကီးကို ဆြဲဖြင့္ ဝင္သြားၾကေလသည္။ တြန္းလွည္းတြန္းသည့္လူကလည္း ခလုတ္ႏွိပ္လိုက္သည့္အလား ခ်က္ျခင္း  ကားအနီး ေရာက္သြားသည္။ ေဆးရံုကား၊ အေရးေပၚကားႏွင့္လာသည့္ လူနာဆိုက ႀကိဳတင္သတင္းပို႔ထား၍ ဘာျဖစ္တယ္ဆိုတာ ႀကိဳသိၿပီး လိုအပ္တာ ေအးေအးေဆးေဆး ျပင္ဆင္ထားတာ ျဖစ္သည္။  အခုက ဘာမေျပာညာမေျပာ ၿဗုန္းစားႀကီး စီကနဲ ေအာ္ဟစ္ေရာက္လာတာမွာ ေကာင္တာက ဝန္ထမ္းက အေရးေပၚခန္းဖြင့္ တခါထဲေျပာ က်န္သည့္ သူနာျပဳအသီးသီးက အသင့္ရွိသည့္ ေဆးလွည္း၊ ပစၥည္းကရိယာေတြ ယူကာ ဝင္ေျပးၾကသည္။ ဆရာဝန္ကိုလည္း ေျပးေခၚစရာမလို၊ အခန္းထဲက ဆရာဝန္က သူ႔ဘာသာ လိုက္ဝင္သြားသည္။  တြန္းလွည္းေပၚမွာ ပက္လက္ကေလး ပါသြားသူကို ၾကည့္လိုက္တာ တုတ္တုတ္မွ မလႈပ္၊ လိုက္ပို႔သူေတြက ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းခြင္က အလုပ္သမား အမ်ိးသမီးေလးေတြႏွင့္ အမ်ိဴးသားေလးေတြ၊ လုပ္ငန္းခြင္ထိခိုက္မႈ၊ ျပဳတ္က်တာ ဆိုေလသည္။ လာပို႔သည့္လူေတြမွာ ရႊံေတြေပတလူးလူး၊ အခန္းတံခါး ပိတ္ၿပီး ကုသေနခ်ိန္မွာ သူတို႔ကို စာရင္းသြင္းသည့္ေနရာ သြားခိုင္းတဲ့ အတြက္ ကဒ္ျပားေတြ ထုတ္ေနတာ လိုက္ၾကည့္မိသည္။ ပန္းေရာင္အလုပ္သမားကဒ္၊ ဝပ္ပါမစ္က အျပာေရာင္၊ ဘုရားဘုရား ျမန္မာျပည္သားမ်ားလား၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေငြရွင္းဖို႔ ေကာင္တာကနာမည္ေခၚေနတဲ့ အတြက္ သြားရွင္းေတာ့ သူတို႔ကို ေမးခ်ိန္မရလိုက္၊
                     အားလံုးၿပီးမွ  ခဏေလး သြားၾကည့္လိုက္မယ္ဆိုကာ လိုက္ၾကည့္ေတာ့ တစ္ေယာက္မွ မရွိၾကေတာ့၊ အခန္းထဲမွာေတာ့ ဆရာဝန္နဲ႔ သူနာျပဳေတြ အသက္လုေနၾကတာ ေသခ်ာသည္။ သူဘယ္သူလဲ ဘာလူမ်ိဴးလဲ ေမးခ်ိန္ သိခ်ိန္မရလိုက္၊ ေသခ်ာတာက ဆရာဝန္ေတြ ေဆးဝန္ထမ္းေတြ အသက္တစ္ေခ်ာင္းကို ကယ္ေနၾကသည္။
                     ယခုလို ဝန္ထမ္းေတြ အမႈထမ္းေတြ ဘာ့ေၾကာင့္ ဒီလို စိတ္အေျခအေန ထားႏိုင္ၾကတယ္ဆိုတာကို ဆန္းစစ္ေနမိသည္။
                        ထိုင္းႏိုင္ငံမွာက အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းပညာရပ္ကို သင္ယူႏိုင္ဖို႔ နည္းလမ္းအသြယ္သြယ္ ဖြင့္ထားသည္။ အလယ္တန္းအဆင့္ ေအာင္ျမင္က အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းပညာရပ္ ဆီ ကူးေျပာင္းႏိုင္သည္။ အထက္တန္းအထိ ဆက္တက္ၿပီး  ေအာင္ျမင္က တဖန္ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းတကၠသိုလ္ေတြဆီ သြားတာလည္းရွိသည္။ အျခား အသက္ေမြးေက်ာင္း ဆိုင္ရာပညာနယ္ပယ္ေတြ သင္ၾကားေပးတာ မ်ားစြာလည္းရွိသည္။
" သက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းပညာကို တန္ဖိုးထားတဲ့ ႏုိင္ငံေတြဟာ အင္မတန္မွ ဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္တဲ့ ႏိုင္ငံေတြပါ။ ကၽြန္မ အၿမဲေျပာပါတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ဟာ ရည္မွန္းခ်က္ႀကီးဖုိ႔ လုိပါတယ္။ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းပညာ ဘယ္လို ပံုစံနဲ႔ ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္လည္း၊ ခံယူႏိုင္မလဲ စဥ္းစားတဲ့ေနရာမွာ အေကာင္းဆံုး၊ အေတာ္ဆံုးႏုိင္ငံေတြကို ၾကည့္ေစခ်င္တယ္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ႏုိင္ငံဟာ အခုမွ ဖြံ႔ၿဖိဳးစပဲ ရွိေသးတယ္။ အင္မတန္မွ ပညာ ေရးနဲ႔ပတ္သက္လို႔ရွိရင္ အဆင့္နိမ့္သြားေနၿပီ၊ ဒါေၾကာင့္ သိပ္ၿပီးေတာ့ ျမင့္ျမင့္ႀကီး မႀကံပါနဲ႔လို႔ေျပာတယ္။ ကၽြန္မ ကေတာ့ အဲဒါကို လက္မခံပါဘူး။ အခုရတဲ့ အခြင့္အေရးကို သံုးၿပီးေတာ့ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္၊ အျမင့္ဆံုး ေရာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမွာပါ။ တစ္နည္းအားျဖင့္ေျပာရမယ္ဆုိရင္ အစကေန ျပန္ၿပီးေတာ့ စေနရတာေၾကာင့္မို႔ လို႔ အေႏွာင္းေသခ်ာေအာင္ အစေကာင္းမွအေႏွာင္းေသခ်ာတယ္ဆိုသလို အေႏွာင္းေသခ်ာေအာင္ ေကာင္း ေကာင္းစဖုိ႔ လိုပါတယ္။ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္း ပညာဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္ဖို႔အတြက္ ရည္မွန္းခ်က္ႀကီးႀကီးနဲ႔ လုပ္ေစခ်င္ပါတယ္။ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းပညာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ တကယ္ကိုေအာင္ျမင္တဲ့ႏုိင္ငံေတြကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့ အဲဒီနမူနာေတြကို ယူေစခ်င္ပါတယ္ ”

“ကၽြန္မတို႔ အစိုးရအေနနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ပဲ အားေပး အားေပး၊ ပညာေရး၀န္ႀကီးဌာနအေန နဲ႔ ဘယ္ေလာက္ပဲ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းပညာေက်ာင္းေတြကို ဖြင့္ဖြင့္၊ ဘယ္လိုပဲေကာင္းေအာင္ လုပ္လုပ္ ႏုိင္ငံသူသားေတြဟာ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းပညာဆုိတာ ဒုတိယတန္းစားပညာပဲ၊ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ေတာ့ ငါတို႔သား သမီးေတြကို တကၠသိုလ္ဘဲ လႊတ္မယ္။ တကၠသိုလ္အဆင့္မမီမွ အဲဒီသြားေစမယ္၊ အဲဒီစိိတ္ဓါတ္ေတြရွိမယ္ဆိုရင္ တုိးတက္ဖုိ႔ ေအာင္ျမင္ဖုိ႔ အင္မတန္မွ ခက္ပါလိမ့္မယ္။ ကၽြန္မကိုယ္တုိင္ကေတာ့ အသက္ေမြး ၀မ္းေၾကာင္းပညာ ကို အင္မတန္မွ ေလးစားတယ္။ တန္ဖိုးထားတယ္။ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္း ပညာစနစ္ေအာင္ျမင္ဖုိ႔ အားလံုးကေန ၀ိုင္း၀န္းၿပီး ႀကိဳးပမ္းေပးေစခ်င္ပါတယ္”
 ဇူလိုင္ ၁၅ ရက္မနက္က ေနျပည္ေတာ္ရွိ ျမန္မာအျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ ကြန္ဗင္းရွင္းဗဟုိဌာန-၂ မွာ က်င္းပတဲ့ နည္းပညာ၊ သက္ေမြးပညာေရးႏွင့္ ေလ့က်င့္ေရးဆိုင္ရာ ႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲမွာ ႏုိင္ငံ ေတာ္ အတုိင္ပင္ခံပုဂၢိဳလ္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ေျပာၾကားခဲတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြကို နားေထာင္ရင္းက  အဓိကကေတာ့ ကိုယ္ဘာလုပ္မယ္၊ ဘာဝါသနာပါတယ္ဆိုတာကို မိမိဖာသာ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ရသည့္အတြက္ ကိုယ္ယံုၾကည္ရာကို စိတ္ေအးလက္ေအး ေစတနာပါပါျဖင့္ လုပ္ကိုင္ႏိုင္ၾကတာ ျဖစ္မွာလို႔  လူထုေခါင္းေဆာင္စကားႏွင့္ခ်ိန္ထိုး တြက္ဆၾကည့္မိေလေတာ့သည္။
ခိုင္ခိုင္ေစာလြင္

July 17, 2016

" အေလးၿပဳပါတယ္ေလ"၁၈ရက္ ဇူလိုင္ ၂၀၁၆ခုႏွစ္၊ ဒီလိႈင္းစာေစာင္ အတြဲ(၅) အမွတ္(၂၇) မွ



ဇူလိုင္(၁၉) ရက္ အာဇာနည္ေန႔ ေရာက္ပါေတာ့မည္၊ ဒီႏွစ္အာဇာနည္ေန႔ကေတာ့ ထူးျခားသည္။ ကာလၾကာရွည္စြာ ေမွးမွိန္ထားသည့္ ကာလကို လြန္ေျမာက္လာသည့္ ပထမဆံုးႏွစ္၊ ဆန္းစလလို ပြင့္လင္းလာသည့္ေခတ္၊ ျမန္မာျပည္သူေတြ အခုမွ လြတ္လပ္ေရးရသည့္အလား ေက်နပ္ ၾကည္ႏူးရသည့္ အခ်ိန္မဟုတ္ပါလား၊ စစ္အာဏာရွင္ အဆက္ဆက္ အာဇာနည္ေန႔ကို ေမွးမွိန္သြားေအာင္၊ အထူးသျဖင့္ ဗိုလ္ခ်ဴပ္ေအာင္ဆန္းကို လူေတြ မသိေတာ့ေလာက္ေအာင္ လုပ္ခဲ့ၾကေပမယ့္ အာဇာနည္မ်ိဴး ေသရိုးမရွိ ဆိုသည့္စကားအတိုင္း ဘယ္ေတာ့မွ မေသခဲ့၊ ဗိုလ္ခ်ဴပ္ကို ေမွးမွိန္ေအာင္ လုပ္ခဲ့သူေတြသာ လူမေသခင္ နာမည္ ေသခဲ့ၾကရၿပီး မ်ိဴးရိုးလိုက္ပါ သမိုင္းေသၾကေလသည္။ သံေဝဂရစရပါပင္။
" ဗိုလ္ခ်ဴပ္ေအာင္ဆန္း ဆိုတာ တကယ္ရွိတဲ့ လူလား"
လြန္ခဲ့သည့္ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္နီးပါးက အသက္(၇) ႏွစ္အရြယ္ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ့ အေမးကို ၾကားရၿပီး အဆိုပါကေလးကို ထိုတစ္ႀကိမ္သာ ျမင္သိခဲ့ေပမယ့္ ေသေသခ်ာခ်ာ ရွင္းျပျဖစ္ခဲ့တာ သတိရမိသည္။
စိတ္ထဲမလည္း ဒီအစိုးရ လုပ္ပံုျဖင့္ ေနာက္လူငယ္ေတြ အတြက္ စိုးရိမ္စိတ္ျဖစ္မိသည္။ ၂၀၁၅ခုႏွစ္မွာ အမ်ိဴးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ူပ္ ေရြးေကာက္ခံလိုက္ရျခင္းသည္ တိုင္းျပည္အနာဂတ္ အလင္းတန္းမ်ား ပြင့္လန္းလာျခင္းပင္။
ထိုကေလးႏွင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ယွဥ္ၿပီး ေတြးေနမိသည္။ ငယ္စဥ္က က်မတို႔အိမ္မွာ အထြတ္အျမတ္ထားေသာ ဓါတ္ပံု ႏွစ္ပံုရွိသည္။ ဧည့္ခန္းကို ဝင္ဝင္ခ်င္း ညာဖက္ ထိပ္ဆံုးမွာ ဗိုလ္ခ်ဴပ္ေအာင္ဆန္းပံု၊ ၿပီးေတာ့ အေဖ့ပံု၊ စာေရးသူ သူငယ္တန္း ေက်ာင္းမတက္ခင္ကတည္းက ခ်ိတ္ဆြဲထားတာ မွတ္မိၿပီး ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ရွိေနခဲ့တာလည္း မသိပါ။ ဒါေပမယ့္ ဗိုလ္ခ်ဴပ္ေအာင္ဆန္းကို သိေနခဲ့တာေတာ့ အမွန္၊ ေနာက္တခုက မိသားစု ဓါတ္ပံု အယ္လ္ဘမ္ထဲမွာ ဗိုလ္ခ်ဴပ္တို႔ မိသားစုပံု ရွိေလသည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ အိမ္လာလည္ရင္း အယ္လ္ဘမ္ထဲက ဗိုလ္ခ်ဴပ္တို႔မိသားစုပံုကို ေတြ႔က အမ်ိဴးေတာ္တာလား အေမးကို မေတာ္ေၾကာင္း ေျပာရင္း ေက်နပ္ေနမိေလသည္။ အေဖ့စာအုပ္ေသတၱာထဲက ဗိုလ္ခ်ဴပ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေရးထားသည့္ စာအုပ္ေတြမွာ က်မတို႔ ေမာင္ႏွမတေတြရဲ့ ျပဌာန္းစာအုပ္လိုပင္။ မဖတ္ရေသးသည့္သူ မရွိ၊ အႀကိမ္ႀကိမ္ဖတ္ၾကသည္၊ အႀကိမ္ႀကိမ္ လြမ္းၾကသည္။ အခ်င္းခ်င္း ေဆြးေႏြးစရာ လူႀကီး တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ရင္ထဲအသဲထဲ စြဲေနေအာင္ ေလးစားၾကည္ညိုျဖစ္ေအာင္ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ အမွတ္တရေတြ ရွိေနသည္။
သူငယ္တန္းမွာ မုန္႔ဖို႔ ဆယ္ျပားရေတာ့ ေခါင္းနဲ႔ပန္းမွာ ေခါင္းက ဗိုလ္ခ်ဴပ္၊ ေနာက္ ငါးမူးေစ့၊ ၿပီးေတာ့ တစ္က်ပ္တန္ စသျဖင့္ ဗိုလ္ခ်ဴပ္သည္ တို႔ဗိုလ္ခ်ဴပ္အျဖစ္ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ရွိသည္။ ေက်ာင္းေရာက္တဲ့အခါက်ျပန္ေတာ့ ေဖေဖၚဝါရီ(၁၃)ဟာ ဗိုလ္ခ်ဴပ္ေမြးေန႔ပါ နဲ႔စလို႔ မ်က္ရည္သြန္လို႔ ဘဝင္ညိႈး ဇူလိုင္တစ္ဆယ့္ကိုး စတာေတြ သင္ရသည္။ စတုတၳတန္းေရာက္တဲ့အခါ " ငါဟာ ဗမာ ငါဟာရာထူးနဲ႔ဂုဏ္ကို မမက္ဘူး၊ တိုင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ိဴးကို ဘယ္ေတာ့မွသစၥာမေဖာက္ဘူး" အစရွိတဲ့ အဂ္လိပ္စစ္ဗိုလ္ခ်ဴပ္ႀကီးကို ျပန္ေျပာတဲ့ စကားကို မာန္ပါပါနဲ႔ အလြတ္ရေအာင္ ဆိုၾကည့္ရင္းကို ၾကက္သီးထမိသည္အထိ သေဘာက်ရေလသည္။
ေနာက္ပိုင္းက် စစ္အာဏာရွင္တို႔ရဲ့ သေဘာထားေသးသိမ္မႈေၾကာင့္ အာဇာနည္ေန႔ ဆိုတာကိုပင္ ေမွးမွိန္ေအာင္လုပ္လာၾကေတာ့သည္။ လြတ္လပ္ေရးဗိသုကာဆိုတာကို သမိုင္းကေန ေဖ်ာက္ခ်င္လာၾကသည္။ ႏွစ္စဥ္ အာဇာနည္ေန႔ ေရာက္တိုင္း ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား လုပ္ႀကံခံရခ်ိန္ နံနက္ ၁၀နာရီ ၃၇ မိနစ္တိတိမွာ ျမန္မာ့အသံက ဖြင့္ေနက် အေလးၿပဳ ဥဩဆြဲတာကိုပင္ ရပ္တန္႔လိုက္ေလသည္။ အဆိုပါ ဥဩသံႏွင့္ တဆက္ထဲ အဆိုေတာ္ ေမလွၿမိဳင္ရဲ့ " အေလးျပဳ" ပါတယ္ သီခ်င္းကို ၾကားရပါက လြမ္းလြမ္းဆြတ္ဆြတ္ႏွင့္ ရင္ထဲ မခ်ိေအာင္ ခံစားရသည္ကို တမ္းတမိသည္။ ၊ ဗိုလ္ခ်ဴပ္တို႔ ေျပာၾကားခဲ့သည့္ မိန္႔ခြန္းေတြကိုလည္း ညဖက္သတင္းအၿပီးမွာ နားေထာင္ရကာ ဗိုလ္ခ်ဴပ္လို တိုင္းျပည္ခ်စ္စိတ္ေတြ၊ ဗိုလ္ခ်ဴပ္စကားနားေထာင္ၿပီး ျပည္သူလူထုအတြက္ အလုပ္လုပ္လိုစိတ္ေတြ၊ ဗိုလ္ခ်ဴပ္ကို ႏွေမ်ာတသ ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာျဖင့္ စကားနားေထာင္ကာ ျပည္သူျပည္သားေကာင္းတစ္ေယာက္ အျဖစ္ ေနထိုင္ရမယ္ဆိုသည့္ စိတ္ေတြ တဖြားဖြားေပၚေပါက္လာရေလသည္။
အာဇာနည္ေန႔မွာ ျပည္သူေတြ အေလးၿပဳ ရေအာင္ ျမန္မာ့အသံက ဥဩမဆြဲပဲ ပိတ္ထားတာ ႏွစ္ေပါင္းမည္မွ်ၾကာသလဲ ျပန္ေတြးၾကည့္ရာ ျမန္မာ့အသံမွာ တာဝန္ထမ္းသည့္ ဝန္ထမ္းသက္(၁၅) ႏွစ္လံုးလံုး တခါမွ လႊင့္ခြင့္ မႀကံုခဲ့ရတာ သတိရသည္။ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ေတြကို သတိတရ ျဖစ္စရာ အမွတ္တရေတြကို အမ်ိဴးမ်ိဴး ေဖ်ာက္ဖ်က္ၾကေပမယ့္ ျပည္သူေတြကေတာ့ တသမတ္တည္းေသာစိတ္ထားျဖင့္ ယေန႔ထိတိုင္ မေမ့ႏိုင္ၾကပါေပ၊
အာဇာနည္ကုန္းမွာ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ေတြကို အေလးၿပဳ၊ ၿပီးလ်င္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျပတိုက္သြား၊ ညက် ဗိုလ္ခ်ဴပ္ေျပာတဲ့ စကားေတြ နားေထာင္ရင္းျဖင့္ ထိုေန႔သည္ ဝမ္းနည္းစရာေနေပမယ့္ ေက်ာင္းသားဘဝ မေမ့ႏိုင္သည့္ အမွတ္တရ ေန႔ေတြျဖစ္ခဲ့သည္။ ေရႊတိဂံုဘုရား ေျမာက္ဖက္မုခ္ကအဆင္း ေသြးေဆးကန္ဘက္အျခမ္း အမိုးနိမ့္ေလးေအာက္က အုတ္ဂူတစ္ခုခ်င္းမွာ က်ဆံုးသြားေသာ အာဇာနည္ေတြရဲ့ နာမည္နဲ႔ တာဝန္ေတြ က်ဆံုးခ်ိန္ေတြ ဖတ္ရသည္။ ငယ္စဥ္ကေတာ့ အုတ္ဂူထဲမွာ ဗိုလ္ခ်ဴပ္တို႔ ရွိေနမွာေပါ့လို႔ လူႀကီးေတြကို ေမးဖူးတာ ျပန္အမွတ္ရသည္။ ၁၉၈၃ခုႏွစ္မွာ ေျမာက္ကိုရီယားတို႔ရဲ့ ဗံုးေဖာက္ခြဲမႈေၾကာင့္ အာဇာနည္ဗိမၼာန္ကို ျပန္တည္ေဆာက္ရၿပီး အသစ္ျပန္ျမင္ရသည့္ အေဆာက္အဦမွာ ထိုေနရာမွာ ရွိေနေပမယ့္ ပံုစံအေနအထားက စိတ္ထဲမွာ ဗိုလ္ခ်ူပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္တကြ က်ဆံုးသြားေသာ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္မ်ားရဲ့ အရိပ္အအေငြ႔ကို ဘယ္လိုမွ ဖမ္းဆုပ္လို႔ မရခဲ့၊ တျခားသူေတြဆီကလည္း ဒီအတိုင္းပဲ အသံထြက္သည္။ ထိုအေျဖကို မေန႔တေန႔ကမွ သိရသည္။
" ဗိုလ္ခ်ဴပ္ေအာင္ဆန္းက ဘယ္မွာလဲ"
" ဟို ၾကယ္ျဖဴေလး ရွိတဲ့ ေနရာက ဗိုလ္ခ်ူပ္ေနရာျဖစ္မယ္"
ဒီလို ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္ ေမးၾကေျပာၾကသည္။ အုတ္ဂူပံုစံနဲ႔ ကဗ်ည္းေတြ မပါပဲ လိုင္းလို အေျမာင္းကိုးခုသာျမင္ရသည့္အတြက္ ဘယ္သူဘယ္ဝါဆိုတာလည္း မသိရေတာ့ေပ၊
အာဇာနည္ဗိမာန္ေဆာက္ၿပီးစ ထိုေနရာကို ျဖတ္သြားတိုင္း ဟင္းလင္းျပင္ထဲက အနီေရာင္အျပားလိုက္ အေဆာက္အဦကို သေဘာမက်ေၾကာင္း တီးတိုးေျပာသံေတြ လိုင္းကားေပၚထြက္လာတတ္သည္။ တခ်ိဴ႔ကားစပယ္ယာေတြကေတာ့ " ၾကည့္ပါအုန္း တခုခုလိုေနသလိုပဲ " ေျပာတာလည္း ၾကားရသည္။
တကယ္တန္းက ထိုစဥ္က တာဝန္ယူ ေဆာက္လုပ္ခဲ့သည့္ ဗိသုကာပညာရွင္ေတြရဲ့ ပံုစံကို အာဏာရွိသူေတြက အမ်ိူးအမ်ိဴး ဖဲ့ထုတ္ခဲ့တာျဖစ္ေနသည္။
အာဇာနည္ဗိမၼာန္အေဆာက္အဦအတြက္ ဒီဇိုင္းေရးဆြဲရာမွာပါဝင္ခဲ့သည့္ ဗိသုကာပညာရွင္ တစ္ေယာက္နဲ႔ အင္တာဗ်ဴးး ကို ဖတ္ရအၿပီးမွာ သိရတာျဖစ္သည္။
" ပညာရွင္မ်ား၏စိတ္ကူးစိတ္သန္းမ်ားကို အထက္လူႀကီးမ်ားက ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္ၾကသည္။ စာအေထာက္အထားက်န္မည္စိုး၍ ႏွစ္ဦးခ်င္းေတြ႕ၿပီး အာဇာနည္ႀကီးမ်ား၏ ဂူမ်ားကို ဒီဇိုင္းသေဘာျဖင့္ ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ရန္ ၫႊန္ၾကားခ်က္ (ႏႈတ္မိန္႔) က်လာသည္။ သို႔ျဖင့္ ဂူမ်ားကို ငံုပစ္လိုက္ရသည္။ သို႔ေသာ္ ဗိသုကာပညာရွင္မ်ားက ေနာက္ခံနံရံကားခ်ပ္တြင္ အာဇာနည္ ကိုးဦးကို ကိုယ္စားျပဳသည္ အေျမာင္းကိုးခုထည့္ေပးလိုက္သည္။
‘‘သူတို႔က ေဖ်ာက္ရမယ္ဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က အေျမႇာင္းကိုးခု လုပ္ေပးလိုက္တာ။ သူတို႔မသိလိုက္ဘူး’’ ဟု ဦးဆန္းဦးက ျပန္ေျပာင္းေျပာျပသည္။
ထို႔ျပင္ အာဇာနည္ကိုးဦးကို ၫႊန္းဆိုသည့္အမည္ႏွင့္ ကိုယ္ေရးအက်ဥ္းေရးသားထားသည့္ ေက်ာက္တံုး ကိုးခုကို ဒီဇိုင္းေရးဆြဲခဲ့သည္။ အုတ္ဂူမ်ား မေတြ႕ရေတာ့သျဖင့္ အာဇာနည္မ်ားကို ရည္စူးၿပီး အေလးျပဳရန္ ရည္ရြယ္ရင္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ အစိုးရက တည္ေဆာက္ေရးလုပ္ငန္းမ်ား ေဆာင္ရြက္ရာတြင္ အဆိုပါသေကၤတေက်ာက္တံုးမ်ား မထည့္ခဲ့သည့္အျပင္ မည္သည့္ အာဇာနည္ႀကီးမ်ား၏ အမည္မွ် ကမၸည္းမွမထိုးဘဲ ေျဗာင္သက္သက္ပင္ ေဆာက္လုပ္ခိုင္းေစခဲ့သည္။ အာဇာနည္ဗိမာန္သို႔ လာေရာက္ဂါရ၀ျပဳသည့္ မိသားစု၀င္မ်ားမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာယဥ္ေက်းမႈ၀န္ႀကီးဌာန၀န္ထမ္းမ်ား၏ ျပသမႈျဖင့္သာ လြမ္းသူ႕ပန္းေခြခ်ခဲ့ရရွာသည္။ ဦးသိန္းစိန္အစိုးရလက္ထက္ေရာက္မွေၾကးျပားေပၚတြင္ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား၏ ေမြးသကၠရာဇ္ႏွင့္ က်ဆံုးသည့္သကၠရာဇ္ကို ျပန္လည္ေဖာ္ျပခဲ့သည္။
ဗိသုကာပညာရွင္မ်ားသည္ အာဇာနည္ဗိမာန္၏ ေနာက္ခံနံရံကားခ်ပ္ေပၚတြင္ ၾကယ္ပြင့္သဏၭာန္အေပါက္ေဖာက္ၿပီး ျမက္ခင္းေပၚ ၾကယ္ေႂကြက်ေနသည့္ ဒီဇုိင္းကိုေရးဆြဲေပးခဲ့သည္။ အာဇာနည္ႀကီးမ်ား ေႂကြလြင့္ခဲ့ရသည္ကို ဆိုလိုရင္း ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုစဥ္က ေဆာက္လုပ္ခဲ့သူမ်ားက အေပါက္မေဖာက္ဘဲ ၾကယ္ပံုသဏၭာန္အခ်ဳိင့္သာလုပ္ခဲ့ၾကသည္။ အလံတိုင္ကို ေဘးဘက္တြင္ထားရန္ ဒီဇိုင္းဆြဲေပးခဲ့ေသာ္လည္း‘‘အလံကို ေဘးမွာထားတာမေကာင္းဘူး’’ဟု ၀န္ႀကီးတစ္ဦးက ဆိုသျဖင့္ အလယ္သို႔ ေရႊ႕ခဲ့ၾကျပန္သည္။ ထိုသို႔ေသာ အေျခအေနမ်ဳိးတြင္ဗိသုကာပညာရွင္မ်ားက အာဇာနည္ဗိမာန္တြင္ရွိသင့္ေသာ ျပတိုက္၊ အာဇာနည္ႀကီးမ်ား၏ ပန္းပု႐ုပ္တုမ်ားႏွင့္ ပန္းၿခံတို႔ကို ဒီဇိုင္းထဲတြင္အဂၤလိပ္လို ထည့္ေရးဆြဲခဲ့ရသည္။
‘‘အဲဒီတုန္းက အခြင့္မသာလို႔ မသိမသာနဲ႔ထည့္ေပးခဲ့ရတာေတြ ရွိတယ္။ သူတို႔က ၾကားကိုမၾကားခ်င္ခဲ့တာ’’ဟု ဦးဆန္းဦးက ေျပာသည္။" တဲ့
ဒီအင္တာဗ်ဴးကို ဖတ္ရသည့္အခိုက္ အာဏာရွင္တို႔ရဲ့ ေသးသိမ္သည့္ စိတ္ဓါတ္ေတြကို အ့ံဩမိေလသည္။
ယခုေသာ္ ျပည္သူ႔အစိုးရစစ္စစ္လက္ထက္တြင္ ဗိသုကာပညာရွင္မ်ားက အာဇာနည္ႀကီးမ်ားအတြက္ ရည္စူးၿပီး ဖန္တီးေပးခဲ့မႈမ်ား ျပန္လည္အသက္၀င္လာေတာ့ မည့္အခ်ိန္သို႔ေရာက္ရွိလာၿပီဟု ဆိုရေပေတာ့မည္။
ၿမိဳ႕ေတာ္စည္ပင္က အာဇာနည္ဗိမာန္ေနာက္ခံနံရံခ်ပ္ကို ၾကယ္ပြင့္သဏၭာန္ အေပါက္ျပန္ေဖာက္ၿပီး ျမက္ခင္းေပၚသို႔ ၾကယ္ေႂကြက်ေနသည့္ ဒီဇိုင္းကို ျပန္လည္ျပဳျပင္ေနၿပီး
အာဇာနည္ႀကီးမ်ားရဲ့ အမည္၊ ေမြးသကၠရာဇ္ႏွင့္ က်ဆံုးသည့္ ခုနစ္တို႔ကို ေရးထိုးထားေသာ ေၾကးျပားတပ္ဆင္ထားသည့္ ၾကယ္ပြင့္သဏၭာန္ေက်ာက္သားသေကၤတကိုးခုကို ျပန္လည္ေတြ႕ျမင္ရေတာ့မွာ ျဖစ္သည္လို႔ သိရေလသည္။ ျပည္သူမ်ားမွာ အာဇာနည္ႀကီးမ်ားကို ရည္စူးၿပီး ဦးၫႊတ္ႏိုင္ေတာ့မည္ျဖစ္သည္။
အာဇာနည္ဗိမာန္ ေနာက္ခံနံရံမ်ားကို အာဇာနည္ကိုးဦးအား ရည္စူူးၿပီး အေျမႇာင္းကိုးခုပံုေဖာ္ထားသည့္ အေပၚမွာ အာဇာနည္အထိမ္းအမွတ္ သေကၤတအျဖစ္ေက်ာက္တံုးတစ္တံုးစီ ထားရွိမွာလို႔ ဆိုေလသည္။
ယခုႏွစ္ ဇူလိုင္ ၁၉ ရက္ အာဇာနည္ေန႔မွာ အာဇာနည္မ်ား၏ မိန္႔ခြန္းတို ဒါမွမဟုတ္ ထူးျခားသည့္ အေၾကာင္းအရာေတြကို ႐ုပ္ပံုကားခ်ပ္ေတြနဲ႔ တကြ ျပသမွာျဖစ္သလို ယခင္က ႏိုင္ငံေတာ္အလံကို အလယ္တည့္တည့္မွာ ထားခဲ့တာကိုလည္း ပညာရွင္တို႔ ဆြဲေပးထားတဲ့ အတိုင္းေဘးဘက္ကို ျပန္ထားမွာ ျဖစ္သည္တဲ့၊
ေဖ်ာက္ဖ်က္ရန္ႀကိုးစားခဲ့ေသာ္လည္း ဗိသုကာပညာရွင္တို႔က အေျမာ္အျမင္ရွိစြာျဖင့္ တခ်ိန္ အခြင့္ရတဲ့အခါ ျပန္လည္ ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ရန္ မသိမသာ ပညာသေဘာအရ ေနရာထားခဲ့တာေတြ ရွိခဲ့သည့္အတြက္ ယခု အဆင္ေျပေၾကာင္း ၊ မူလ စီစဥ္ထားသည့္ ဒီဇိုင္းအတိုင္း လြတ္လပ္စြာ ျပန္လည္ ျပင္ဆင္ႏိုင္ေတာ့မွာ ျဖစ္တဲ့ အတြက္ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ျဖစ္ရေလသည္။ ထို႔အတူ ျပည္သူေတြ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားကို လြတ္လပ္စြာ အေလးျပဳခြင့္လည္း ရၾကေပေတာ့မည္။ စိတ္အားျဖင့္လည္း လြတ္လပ္ၾကေပေတာ့မည္၊ ေဖ်ာက္ဖ်က္ခံရဖို႔ အေရးက ျပည္သူတို႔ရဲ့ အင္အားျဖင့္ ျပန္လည္ အသက္ဝင္လာရေပၿပီ။ စည္းလံုးညီညြတ္ျခင္းရဲ့ အက်ိဴးဆက္သည္ ေကာင္းက်ိဴးအေထြေထြ ျဖစ္ေပၚလာေလသည္။ ႏိုင္ငံသူႏိုင္ငံသားအားလံုး လြတ္လပ္ေရးဗိသုကာႀကီး ဖခင္ဗိုလ္ခ်ဴပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္တကြ က်ဆံုးေလၿပီးေသာ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို ဦးညြတ္အေလးၿပုရင္း အာဇာနည္တို႔ ဆိုစကားမ်ားအတိုင္း ႏိုင္ငံေကာင္းႀကိဳး ရြက္ေဆာင္ၾကပါစို႔ တိုက္တြန္းကာ ကာလရွည္ၾကာ ပိတ္ပင္ခံထားရသည့္ အဆိုေတာ္ေမလွၿမိုင္ သီဆိုထားတဲ့ " အေလးၿပဳပါသည္" သီခ်င္းျဖင့္ ဦးညြတ္ အေလးၿပဳလိုက္ရပါသည္။
"( ႏွစ္ လနာရီ ခါရာသီေရြ႔ေပမယ့္ အာဇာနည္ေန႔ ကိုျဖင့္ မေမ့သင့္ပါသေလ၊ ယေန႔ျဖင့္ သတိတရားထားဖို႔အေျခ............... အမ်ားျပည္သူေတြ ...အမ်ားျပည္သူေတြ အာဇာနည္ေန႔ကိုေလ............ ေတြးရႈကာပဲ ..အေလးၿပဳပါမယ္ေလ ၊ )၂
စနစ္အေျခ..ေျပာင္းခဲ့ေပမယ့္ အျဖစ္ေဟာင္းမ်ားေတာ့ ေျဖေသာ္မေျပ ၊ လြမ္းမ်က္ရည္ ေျမခၿပီမို႔..ေတြး.......တသသ၊ ေဆြး.စ မရႊင္ ေရႊရင္ဆို႔ကဲ ေၾကကြဲဝမ္းနည္းရပံုေတြ ယေန႔ထက္တိုင္အေျခ ေအာ္.. မေမ့ရက္ႏိုင္ပါေပ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြ ေကာင္းရာသုဂတိ ေရာက္ရွိၾကၿပီေလ၊ ေတးကဗ်ာအႏုစာေခြ ေရးကာ အေလးၿပဳ အေလးၿပဳပါတယ္ေလ................"
ခိုင္ခိုင္ေစာလြင္

July 10, 2016

" ပင္လယ္ေရ ဘယ္မခန္း" ၁၁ဇူလိုင္ ၂၀၁၆ခုႏွစ္ ဒီလိႈင္းစာေစာင္ အတြဲ(၅) အမွတ္(၂၆) မွ


အခုရက္ပိုင္း ထိုင္းႏိုင္ငံအႏွ႔ံ ခရိုင္တိုင္းလိုလိုမွာ အဖမ္းအဆီး သတင္းေတြ ၾကားရတဲ့အခါ ငယ္ငယ္တုန္းက ကစားခဲ့သည့္ ေရႊစြန္ညို ကစားျခင္းကို ေျပးၿပီး သတိရမိေလသည္။
" ေရႊစြန္ညို ဘာလို႔ ဝဲတယ္ " မေထြးေလးကို အေနာက္ဆံုးမွာ ထားကာ လူတန္းရွည္ျဖင့္ကာထားရင္း ေခါင္းေဆာင္က ေမးလ်င္ ဖမ္းမည့္သူက " မေထြးလိုလို႔ဝဲပါတယ္" ေျဖသည္။ " မေထြးအသားခါးလွတယ္" လို႔ ဆိုက ဖမ္းမည့္သူက " ေခ်ာင္းငယ္ေရနဲ႔ ေဆးပါ့မယ္တဲ့" ဒီလိုနဲ႔ ပင္လယ္ေရနဲ႔ ေဆးပါ့မယ္" အထိ မေလွ်ာ့ပဲ ေျဖလာရာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ "ပင္လယ္ေရ ဘယ္မခန္း မေထြးအမိဖမ္း" ဆိုကာ အတင္းပင္ ဖမ္းေလေတာ့တာကိုး။
ႏိုင္ငံေတာ၏ အတိုင္ပင္ခံ ပုဂ~ဂိုလ္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ့ ထိုင္းႏိုင္ငံ အလည္အပတ္ခရီးစဥ္မွာ ျမန္မာေရႊ႔ေျပာင္းအလုပ္သမားေတြအေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သေဘာတူစာခ်ဴပ္ ခ်ဴပ္ဆိုခဲ့ၿပီးေနာက္ ျမန္မာအလုပ္သမားမ်ား ရသင့္ရထိုက္သည့္ အခြင့္အေရးမ်ား အျပည့္အဝ ရရွိႏိုင္ေတာ့မည္၊ အလုပ္သမားမ်ားအေပၚ မတရားျပဳမႈမ်ား ကင္းေဝးေစေတာ့မည္ဟု ေမွ်ာ္မွန္း ဝမ္းသာလို႔မွမဆံုး ျမန္မာေရႊ႔ေျပာင္းအလုပ္သမားေတြ အေပၚ အဖမ္းအဆီးေတြ စိပ္လာသည္။
" ေရႊ႕ေျပာင္း အလုပ္သမားမ်ားအေရး ႏွင့္စပ္လ်ဥ္း၍ ႏွစ္ႏိုင္ငံသက္ဆိုင္ရာအာဏာပိုင္မ်ား အၾကား ပူးေပါင္းေဆာင္ ရြက္မႈတိုးျမႇင့္ျခင္းျဖင့္ အလုပ္သမားမ်ားအား မလိုလားအပ္ေသာနစ္နာ ဆုံး႐ႈံးမႈမ်ားမွ ကာကြယ္တားဆီးေပးႏိုင္ေရးအတြက္ ညႇိႏႈိင္းေဆာင္ရြက္သြားႏိုင္မည္ျဖစ္ပါသည္။ "
လို႔ ႏိုင္ငံေတာ္အတိုင္ပင္ရံုး ရဲ့ စာမ်က္ႏွာမွာ ခရီးစဥ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေၾကညာခ်က္ထုတ္ျပန္တာမွာ ေရးထားတဲ့အထဲ ဖတ္ရပါသည္။
လက္ေတြ႔မွာေတာ့ အေထာက္အထား အခိုင္အလံု ရွိပါသည္။ အလုပ္လုပ္ခြင့္ ပါမစ္လည္း ရွိပါလ်က္ အလုပ္သမားေတြကို ဖမ္းသည္။ အေၾကာင္းျပခ်က္ကေတာ့ ခြင့္ျပုခ်က္ရထားသည့္ ဝပ္ပါမစ္ထဲက အလုပ္ရွင္မတူလို႔ပါလို႔ ဆိုေလသည္။ ျမန္မာျပည္ဘက္က ေအးဂ်င့္ေတြ သတိထားစရာျဖစ္သည္။ ပတ္စ္ပို႔၊ ဝပ္ပါမစ္ ရွိၿပီ တဖက္ႏိုင္ငံေရာက္က အလုပ္တစ္ခုခု ရရင္ၿပီးတာပဲ ဆိုကာ လႊတ္လိုက္၍ မရပါ။ တဖက္ႏိုင္ငံရဲ့ ဥပေဒအရ ဝပ္ပမစ္ေလွ်ာက္စဥ္က ခြင့္ျပဳခ်က္ယူထားသည့္ အလုပ္ရွင္ႏွင့္ လုပ္ငန္းအမ်ိဴးအစားသာ လုပ္ခြင့္ရတာ ျဖစ္ေလသည္။ ၾကားက အဖမ္းခံရသည့္ အလုပ္သမားေတြ အဖို႔ မသက္သာလွေပ။
စာေရးေနရင္းက အာအက္ဖ္ေအ သတင္းကို နားေထာင္ေနရာ ရုတ္တရက္ အံ့ဩမိသြားသည္။ အလုပ္သမားေတြ အဖမ္းခံရသည့္ သတင္းက တိုင္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ လႊင့္ေနသည္။ စာေရးရင္းက ေခတၱရပ္ကာ နားေထာင္မိသည္။ အလုပ္သမားအေရး လႈပ္ရွားေနသည့္ အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုမွ တာဝန္ရွိသူတစ္ေယာက္ႏွင့္ ေမးျမန္းတာ နားေထာင္ရသည္။
မဟာခ်ိဴင္မွာ အလုပ္သမားေတြ တစ္ရာေက်ာ္ အဖမ္းခံရတဲ့အထဲက (၅၀) ေလာက္ျပန္လႊတ္ေပးလိုက္ၿပီး က်န္သူေတြကေတာ့ အဖမ္းခံရမည့္အေျခအေန ဆိုက္ေနပါသည္တဲ့၊ ျပန္လႊတ္လိုက္သူေတြက ပန္းေရာင္ကဒ္ ကိုင္ေဆာင္ထားသူေတြ ျဖစ္ၿပီး အဖမ္းခံရဆဲ အလုပ္သမားအမ်ားစုက ခရမ္းေရာင္ ( ယာယီပတ္စ္ပို႔) ကိုင္ေဆာင္ထားသူမ်ားျဖစ္ပါတယ္တဲ့၊ ျမန္မာအစိုးရက ထုတ္ေပးထားတဲ့ ခရမ္းေရာင္ယာယီပတ္စ္ပို႔က ထိုင္းအစိုးရကထုတ္ေပးထားတဲ့ ပန္းေရာင္ကဒ္ေလာက္ အရာမေရာက္တာလားလို႔ ေတြးမိေၾကာင္း အဆိုပါ ပုဂိုလ္က ေမးေျပာေျပာတာ နားေထာင္ရသည္။ အဓိကက အလုပ္ရွင္နာမည္ မတူတာ ျဖစ္ၿပီး အဲဒီလို မတူရတာကလည္း အလုပ္ရွင္ေဟာင္းေတြက ညစ္ၿပီး နာမည္ မေျပာင္းေပးလို႔လို႔ ေျပာသြားသည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံဥပေဒအရ ဒဏ္ေငြ ဘတ္ငါးေသာင္း ေပးေဆာင္ရမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ မေပးေဆာင္ႏိုင္ဖို႔က မ်ားသည္။ မေပးႏိုင္က ေထာင္ဒဏ္(၄၈)ရက္ က်ခံၿပီး ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ပို႔ခံရမွာ ျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာသြာတာ နားေထာင္လိုက္ရေလသည္။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ခရီးစဥ္အၿပီး အခုလို အဖမ္းအဆီးမ်ားလာတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သတင္းေထာက္ရဲ့အေမးကို အလုပ္သမားေတြအေပၚ ဥပေဒအရ ကာကြယ္ေပးဖို႔ ၊ ဥပေဒအတိုင္း ျဖစ္ဖို႔ ေျပာသြားတဲ့အတြက္ ထိုင္းအစိုးရက ဥပေဒနဲ႔အညီ စတင္လုပ္ေဆာင္တာမွာ အခုလို ျပႆနာေတြ ရွိထားတဲ့အတြက္ ၾကားက အလုပ္သမားေတြ ခံရတာလို႔ သူက ေျပာေလသည္။
ဒီၾကားထဲ သတင္းေတြက စံုလွသည္။ ျမန္မာေရႊ႔ေျပာင္းအလုပ္သမားေတြ လုပ္ခြင့္မရွိသည့္ အလုပ္ေတြ လုပ္ေနတာေတြပါ စိစစ္ၿပီး ဖမ္းေနတာျဖစ္သည္တဲ့၊ တကယ္လည္း ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ ေရႊ႔ေျပာင္းအလုပ္သမားေတြ အတြက္ ကန္႔သတ္ထားသည့္ လုပ္ငန္းေတြ ရွိပါသည္။ ေအာက္ေျခသိမ္း အလုပ္ေတြကိုသာ ေပးလုပ္တာျဖစ္သည္။ ေဆာက္လုပ္ေရး၊ ပန္းရံ၊ ပန္းကန္ေဆး၊ ေဈးေရာင္းအကူ၊ သန္႔ရွင္းေရး၊ အိမ္အကူ စသည့္ အလုပ္ေတြကိုသာ ခြင့္ျပဳထားတာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ျမန္မာဆိုတာ ဉာဏ္ရည္ေကာင္းသည္။ သြက္လက္ခ်က္ျခာ ဉာဏ္ေျပး လာဘ္ျမင္ ဆိုေတာ့ ဘယ္လိုအလုပ္ျဖစ္ျဖစ္ ကၽြမ္းက်င္သည္။ ဒါ့အျပင္ ပညာအေျခခံ ေကာင္းသည့္ လူငယ္ကေလးေတြ အမ်ားအျပား တဖက္ႏိုင္ငံကို အလုပ္လုပ္ဖို႔ လာေနၾကတာ မို႔ အေျမာအျမင္ႀကီးသည္။ တိုင္းျပည္အေျခအေနအရ စားဝတ္ေနေရးအတြက္ တဖက္ႏိုင္ငံမွာ အလုပ္လာလုပ္ရေပမယ့္ ပညာတတ္ကေလးေတြလည္း ပါလာၾကသည္။ အခ်ိဴ႔ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး တခ်ိဴ႔ ဆိုပါက ဘြဲ႔ရၿပီးသူေတြေတာင္ ရရာ အလုပ္လုပ္ဖို႔ ထြက္လာၾကတာ ရွိသည္။ အဆိုပါ လူငယ္ကေလးေတြအဖို႔ ေရာက္ကာစ ရရာ ဝင္လုပ္ေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းမွာ သူတို႔ လုပ္ႏိုင္တဲ့ အေျခအေနရွိတဲ့ဆီ ကူးေျပာင္းသြားၾကတာ ျဖစ္သည္။ ကြန္ပ်ဴတာတတ္ေအာင္ သင္ၿပီး 7 -11 လို စတိုးဆိုင္မ်ိဴးေတြ၊ တက္စ္ကို လို ေဈးဝယ္စင္တာေတြမွာ ျမန္မာလူမ်ိူး အေရာင္းစာေရးေတြ ေတြ႔လာရသည္။ ေအာက္ေျခအလုပ္ေတြထက္စာရင္ ဒီလို အလုပ္ေတြမွာ ျမန္မာေတြ လုပ္ေနတာ ျမင္ရတိုင္း သူတို႔အတြက္ ဝမ္းသာေပးရသည္။ တခ်ိဴ႔ဆိုပါက အရင္းအႏွီးေလး စုမိေဆာင္းမိရွိလာက ကိုယ္ပိုင္ လက္တြန္းလွည္းေတြျဖင့္ စားစရာ ဆိုင္ကေလးေတြ ေရာင္းၾကသည္။ ဆိုင္ပိုင္ရွင္ေလးေတြ ျဖစ္လာၾကသည္။ တကယ္တန္းက် ဥပေဒအရ ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္ ဖြင့္ခြင့္ မရွိ၊
တခ်ိဴ႔ ထိုင္းအလုပ္ရွင္ေတြ ဆိုပါက ျမန္မာေတြက ဉာဏ္ေျပးၿပီး ျဖတ္ထိုးဉာဏ္ေကာင္းကာ မပ်င္းမရိ ဇြဲရွိ သစၥာရွိသည့္အတြက္ ျမန္မာအလုပ္သမားကို ဆိုင္အပ္ကာ သူ႔ေျခသူ႔လက္ အပ္ထားတာပင္ရွိသည္။ အဆိုပါ ျမန္မာအလုပ္သမားက အလုပ္ရွင္၊ ပိုင္ရွင္ႏွယ္ စီမံခန္႔ခြဲတာ ျဖစ္သည္။ တခါက ခရီးသြားကုမၼဏီတစ္ခုမွာ လက္မွတ္ဝယ္ေတာ့ ႀကံုတာ သတိရသည္။ စာေရးက ျမန္မာျဖစ္ၿပီး သူ႔အလုပ္ရွင္က ခရက္ဒစ္ကဒ္နံပါတ္ ႏွစ္ခါမွားေပးတဲ့အတြက္ လက္မွတ္ဝယ္တာ အဆင္မေျပျဖစ္ေတာ့ သူ႔အလုပ္ရွင္ကိုပင္ ေဟာက္လိုက္ေသးသည္။ အလုပ္ရွင္က သူ႔ကို အခါခါ ေတာင္းပန္ရင္း လွ်ာတစ္လစ္ထုတ္ကာ ပခံုးတြန္႔ျပသည္။ သူ႔စာေရးကို ေမးေငါ့ျပရင္း မလြယ္ဘူး ဆိုသည့္ ဟန္လုပ္ျပေလသည္။
ဥပေဒကရွိေနေပမယ့္ အလုပ္သမားလိုအပ္ခ်က္အရ ထိုသို႔ လုပ္ေနၾက၊ ခန္႔ထားၾကတာေတြ မ်ားစြာ ရွိပါသည္။ ယခင့္ယခင္က ဒီအတိုင္း အဆင္ေျပရင္ၿပီးေရာ လႊတ္ထားၿပီးမွ ယခုမွ ဘာ့ေၾကာင့္ အေရးတႀကီး ထဖမ္းပါလိမ့္ စဥ္းစားစရာေတြ ျဖစ္လာသည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံေရးကလည္း ရႈပ္ရႈပ္ေထြးေထြး မဟုတ္လား၊ လက္ရွိ ေခါင္းေဆာင္ေနတာက စစ္တပ္။ လူထုက ေထာက္ခံထားတာက သတ္သတ္၊ ဒါ့အျပင္ ရွပ္ဝါ၊ ရွပ္နီ ပါတီေတြရဲ့ အင္အားေတြက အာဏာပိုင္အဖြဲ႔အစည္း၊ ဝန္ထမ္းနဲ႔ ေက်ာင္းဆရာေလာကေတြမွာပါ အတြင္းက်က် ရွိသည္။ ျမန္မာျပည္ရဲ့ ဒီမိုကေရစီအစိုးရနဲ႔ ထိုင္းစစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ သေဘာမွ်သြားမွာ မႀကိဳက္တာလား၊ ဒါ့ေၾကာင့္ ထိုင္းစစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ သေဘာတူလက္မွတ္ထိုးၿပီး ဘာမွမၾကာ ဖမ္းတယ္ ဆီးတယ္ လုပ္ၾကတာလား စဥ္းစားစရာ၊
ေနာက္တခ်က္က အလုပ္သမားေတြ တင္မက ခ်င္းမိုင္မွာေတာ့ ယဥ္ထိန္းရဲေတြ လမ္းဆံု လမ္းခြ ေတြမွာ သည္းသည္းမည္းမည္း ဖမ္းေနတာ ထူးျခားေနျပန္သည္။ တဖြဲ႔မွာ ဆယ္ေယက္ခန္႔ရွိၿပီး ပိတ္ဆို႔ကာ ဖမ္းသည္။ ဦးထုပ္မေဆာင္းက ဖမ္းသည္၊ ဦးထုတ္ေဆာင္းထားက လိုင္စင္စစ္သည္၊ လိုင္စင္ရွိက ဆိုင္ကယ္လိုင္စင္ စစ္သည္။ အကုန္ရွိက ဘယ္ကလာသလဲ ျမန္မာ ဆိုက အလုပ္သမားကဒ္ရွိသလား၊ ဘာရွိလား စစ္သည္။ ေနာက္ဆံုး ေငြထြက္သြားမွ အစစ္ရပ္သည္။ မေထြးကို အမိဖမ္းဖို႔ မဟုတ္လား၊
ဒီရက္ပိုင္း အဖမ္းအဆီးေတြၾကားမွာ ဟိုလူးျဖင့္ ထိျပန္ၿပီ။ ဒီလူျဖင့္ ေပးရျပန္ၿပီ ၾကားရေတာ့ ခ်င္းမိုင္ကို ေရာက္ကာစ ကမၻာ့ဖလားေဘာလံုးပြဲႏွင့္ ႀကံုတုန္း ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း သတိေပးတာ ျပန္အမွတ္ရမိေလသည္။
" အသြားအလာ ဆင္ျခင္ၾက ေဘာပြဲၿပီးရင္ အဖမ္းၾကမ္းမယ္" တဲ့
သူတို႔ ေျပာတာ ဘာပါလိမ့္ သိခ်င္၍ ေမးၾကည့္ရာ ထိုင္းရဲေတြက ေဘာလံုးပြဲ ေလာင္းကစား အင္မတန္လုပ္ေၾကာင္း၊ ျမန္မာေတြ မန္ယူႀကိဳက္သလို သူတို႔က လီဗာပူးအသင္းကို အေသႀကိဳက္ေၾကာင္း၊ ေဘာလံုးပြဲမွာ ဘယ္လို အေျခအေနျဖစ္ေနပါေစ လီဗာပူးအသင္းဖက္ကသာ ေလာင္းၾကေၾကာင္း၊ လီဗာပူးအသင္း ရႈံးၿပီး ေနာက္ေန႔ ဆို အဖမ္းအဆီးမ်ားေၾကာင္း သိရေလေတာ့သည္။ ပရီးမီးယာလိခ္ ပြဲစဥ္ေတြ ရွိက "လီဗာပူးႏိုင္ပါေစ" လို႔ပင္ ဆုေတာင္းေပးျဖစ္သည္။ ဒါမွ ေနာက္ေန႔ အလုပ္သမားေတြ အဖမ္းမခံရမွာ မဟုတ္လား၊
အခုလည္း ယူရို( ၂၀၁၆) ေဘာလံုးပြဲ ရွိေနတာ သြားၿပီး သတိရလိုက္သည္။ တိုက္ဆိုင္တာလား တကယ္လား ၊ ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ ယူရို (၂၀၁၆) ေနာက္ဆံုးဗိုလ္လုပြဲ ၿပီးတဲ့ ေနာက္ရက္ သတိထားက်ေပါ့၊ ၿပီးသြားလို႔ အဖမ္းအဆီးရပ္သြားရင္ေတာ့ ႏိုင္ငံေရးလား၊ ေဘာပြဲအေရးလား မွန္းဆရတာေပါ့၊ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔ ႏိုင္ငံကို ေရာက္ေနတဲ့ ေရႊ႔ေျပာင္းအလုပ္သမားေတြရဲ့ အေရးဟာ သူတို႔အတြက္ေတာ့ ဘာအေရးႀကံုႀကံု ထုတ္လို႔ရတဲ့ ေငြထုတ္စက္ေတြေပါ့၊ ျမန္မာအလုပ္သမားေတြဟာ ထိုင္းရဲေတြရဲ့ ATM လို႔ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ေရရြတ္တဲ့ အလုပ္သမားဦးေလးႀကီးတေယာက္ရဲ့အေျပာက နားထဲကမထြက္၊ ျမန္မာအလုပ္သမားေတြ ရွိေသ၍ ပင္လယ္ေရဘယ္မခန္း မေထြး အမိဖမ္းလုပ္ေနၾကအုန္းမွာလို႔ မသက္မသာ ေတြးလိုက္မိရင္း မၾကာခင္ အခ်ိန္မွာ ျမန္မာေရႊ႔ေျပာင္းအလုပ္သမားေတြ အားလံုး ဥပေဒနဲ႔အညီ စဥ္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းနဲ႔အညီ အလုပ္လုပ္ၾကရသည့္ သူေတြ ျဖစ္လာၾကပါေစလို႔ ဆုေတာင္းယံုမွတပါး အျခားမရွိေလၿပီ။
ခိုင္ခိုင္ေစာလြင္

July 3, 2016

" သတင္းအစံုအလင္မွာ....................."၄ရက္ဇူလိုင္ အတြဲ(၅) အမွတ္(၂၅) ဒီလိႈင္းစာေစာင္ မွ


ရက္ပိုင္းေလးအတြင္းမွာ ၾကားရတဲ့ သတင္းဆိုးေတြက အမ်ိဴးသမီးေတြအေၾကာင္း ျဖစ္ေနတာ တမင္တကာ ဖန္တီးရင္ေတာင္ အဲဒီေလာက္ အေၾကာင္းစံုပါ့မလား ေတြးေနမိေလသည္။ စာေရးတဲ့အခါ လူေတြရဲ့ စိတ္ဝင္စားဖြယ္ရာ ဘဝအေၾကာင္းေတြကို ေတြ႔ျမင္ သိရွိၿပီး ေရးရတာကို လက္ေတြ႔ေပမယ့္ ဆိုးရြားလွတဲ့ အေၾကာင္းေတြကို ေရးရတဲ့အခါ ေရးေနရင္း ရပ္တန္႔ ၊ ဆက္မေရးပဲ ေနာက္ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုဆီ ေျပာင္းပစ္လိုက္တာမ်ိဴး မၾကာခဏ ႀကံုရသည္။ ယခုေသာ္ မေရးခ်င္ပဲ ေရးလိုက္ရသည့္စာလို႔ ေျပာပါက ရမည္ထင္ပါသည္။ မေရးခ်င္ေသာလည္း ေရးကိုေရးမွ ျဖစ္မည္မို႔ ေရးမိရပါသည္။
ထိုင္းႏိုင္ငံ ၊ ဘန္ေကာက္ၿမို႔ အနီးက ေဟြ႔ခြမ္ၿမိဳ႕နယ္ ရာ့ခ်္ဒါးဖိဆစ္နယ္ေျမရွိ Nataree Massage Enteratainment အမည္ရ အႏွိပ္ခန္းတခုမွာ အသက္မျပည့္တဲ့ မိန္းကေလးေတြကို လိင္အလုပ္သမားအျဖစ္ေစခိုင္းေၾကာင္း စံုစမ္းသိရွိခ်က္အရ ထိုင္းျပည္ထဲေရးဌာန၊ လူကုန္ကူးမႈ ႏွိမ္နင္းေရးရဲတပ္ဖြဲ႔၊ နယ္ေျမခံရဲ၊ စစ္တပ္ နဲ႔ NVADER အန္ဂ်ီအုိတို႔ ပါ၀င္တဲ့ ပူးေပါင္းအင္အား( ၁၀၀) ေက်ာ္နဲ႔ ဇြန္လ( ၇) ရက္ ည (၈ ) နာရီအခ်ိန္က ၀င္ေရာက္စီးနင္းခဲ့တာမွာ လိင္အလုပ္သမား (၁၀၀) ေက်ာ္ဖမ္းမိၿပီး အဲဒီထဲက ၉၀ ရာခိုင္ႏႈန္းက ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြ ျဖစ္တယ္လို႔ သတင္းမွာ ျမင္လိုက္ရပါသည္။ ျမန္မာတိုင္းရင္းသူ သတင္းေထာက္အမ်ိဴးသမီးကေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသား (၁၀၀) ကို ဖမ္းမိတာျဖစ္ၿပီး အားလံုးမွာ ရွမ္းျပည္က လာေရာက္ သူမ်ား ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုပါသည္။
သတင္းၾကည့္ၿပီး ဆက္စပ္ေတြးလိုက္မိသည္က မိုးမဆံုးေျမမဆံုး၊ လြတ္လပ္ေရးရၿပီး ၁၉၄၈ခုႏွစ္ကေန ၂၀၁၅ခုႏွစ္ အထိ ျမန္မာျပည္သားတို႔ရဲ့ ကံၾကမၼာ၊ အထူးသျဖင့္ တိုင္းရင္းသားေတြရဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို စိတ္ထဲက အေတြးအတိုင္း လက္ေတြ႔႔ေရးပါက စာဖြဲ႔ကုန္ႏိုင္ပါ့မလား၊ အတိဒုကၡ ေရာက္ရသည့္ ျမန္မာတိုင္းရင္းသားေတြရဲ့ မ်ိဴးဆက္ဘယ္ႏွစ္ဆက္အထိ ဒီလို ဒုကၡေတြ ၊ နာမ်က္ပ်က္စရာေတြ ရွိေနအုန္းမွာပါလဲ။
ထိုင္းနဲ႔ ျမန္မာ ေဘာလံုးပြဲေတြ ကန္စဥ္က လူမႈကြန္ယက္ စာမ်က္ႏွာေတြမွာ ေရးၾကေျပာၾက ေကာမန္႔ေတြ ေရးၾကတာမွာ " ထိုင္းဆိုတာ အလကားပါကြာ မင္းတို႔ ႏိုင္ငံက နာမည္ေက်ာ္ ျပည့္တန္ဆာ ႏိုင္ငံပါကြာ " လို႔ တစ္ေယာက္က ေရးလိုက္သည္။ ေနာက္တစ္ေယာက္က " အဲဒီလို သူမ်ားကို မေျပာနဲ႔ ထိုင္းက ျပည့္တန္ဆာအလုပ္ေတြမွာ ျမန္မာေတြခ်ည္းပဲ" လို႔ ျပန္ေရးတာ ဖတ္ရဖူးသည္။
တခါတုန္းက ေက်ာင္းက ဆရာမတစ္ေယာက္က " ဒီမနက္ ေက်ာင္းလာတာ ျမင္ခဲ့ရတာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၿပီး ရင္ထဲ တမ်ိဴးႀကီးျဖစ္ေနတယ္" လို႔ ဆိုသည္။ ေက်ာင္းကို မလာခင္ လမ္းမႀကီးေပၚကေန လမ္းခ်ိဴးဝင္ရတာျဖစ္သည္။ အဆိုပါ လမ္းမႀကီးေပၚမွာက ညဆိုရင္ ကာရာအိုေက ဆိုင္ခန္းေတြ၊ ကလပ္ေတြ ျပည့္ေနတာျဖစ္သည္။ ေပါင္တို၊ လက္တို လည္ဟိုက္ ေတြျဖင့္ မိန္းကေလးေတြ ဆိုင္ေရွ႔မွာ ေျခခ်င္းခ်ိတ္ထိုင္ေနၾကတာ၊ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ရယ္ရယ္ေမာေမာ စကားေတြ ေျပာေနၾကတာ၊ မိတ္ကပ္ဖို႔ ႏႈတ္ခမ္းနီဆိုး ပံုစံအမ်ိဴးမ်ိဴး ေတြ႔ရသည္။ တစ္ေယာက္မွ ႏံုခ်ာခ်ာ စုပ္ျပတ္ျပတ္မရွိ၊ မ်က္ႏွာေတြမွာ မိတ္ကပ္အျပည့္ျဖင့္ ေဖြးေဖြးဆြတ္ေနသလို ေမႊးႀကိဳင္ေတာက္ေျပာင္ ရဲဗေလာင္းခပ္ေနတာျဖစ္သည္။ ဘယ္လို မိန္းကေလးေတြပါလိမ့္၊ ဘယ္က လာၿပီးအလုပ္လုပ္ၾကတာပါလိမ့္၊ မိဘေမာင္ဖြားေတြ သိၾကရဲ့လား အေတြးက ျဖတ္သြားတိုင္း ေပၚသည္။
" ဆိုင္ေရွ႔ ေျမႀကီးေပၚမွာ တံုးလံုးေလးေပါ့၊ မိန္းကေလး ႏွစ္ေယာက္ေတာင္မွ၊ ေနေရာင္က မ်က္ႏွာကို ထိုးေနတာေတာင္ အိပ္ေပ်ာ္ေနတာ၊ လွလိုက္တာလည္း ေျပာမေနနဲ႔၊ ညကလိမ္းထားတဲ့ မိတ္ကပ္ေတြက ေဖြးလို႔ ၊ အသားအေရက ဝင္းေနေတာ့ ေနထိုးထားတာ လွလိုက္တာ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေသာက္ထားတယ္မသိ၊ ဧည့္သည္တိုက္တိုင္း ေသာက္ရတယ္ထင္ပါရဲ့ မူးၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနတာ" ဆိုသည့္ အေျပာကို ထိုင္းေတြလည္း မလြယ္ဘူးေနာ္ လို႔ ေျပာလိုက္ရာ နားေထာင္ေနသည့္ အျခားဆရာမေတြကပါ ဝိုင္းၿပီး " ျမန္မာေတြ ေလ၊ အဲဒါ ရွမ္းေတြ " လို႔ တၿပိဳင္ထဲ ေျပာပါေတာ့သည္။
" အဲဒီ ဆိုင္တန္းအားလံုးမွာ အလုပ္လုပ္ေနၾကတာ ရွမ္းေတြခ်ည္းပဲ၊ တခ်ိဴ႔က ျမန္မာစကား ေကာင္းေကာင္းေျပာတတ္တယ္၊ တခ်ိဴ႔က မေျပာတတ္ဘူး နားလည္တယ္၊ တခ်ိဴ႔ ျမန္မာစကားမတတ္တာရွိတယ္၊ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ လွလွပပေလးေတြခ်ည္းပဲ၊ က်ေေနာ္ေတာင္ ေက်ာင္းဆက္တက္ခ်င္ လာခဲ့ၾက ဒီမွာ ျမန္မာျပည္သားေတြကို စာသင္ေပးေနတဲ့ ေပါင္းကူးပညာေရးေက်ာင္း ရွိတယ္လို႔ ေျပာျပဖူးတယ္" လို႔႔ ဒါရိုက္တာျဖစ္သူ ဆရာက ဟုတ္မွန္ေၾကာင္း ဝင္ေျပာျပသည္။
ထိုင္းႏိုင္ငံ ခ်င္းမိုင္ၿမိဳ႔က ျမန္မာျပည္ ရွမ္းျပည္နယ္ႏွင့္ နယ္နမိတ္ခ်င္း တဆက္တစပ္ထဲ ရွိတာမို႔ ခ်င္းမိုင္မွာ ရွမ္းလူမ်ိဴးေတြ အမ်ားစု အလုပ္လာေရာက္လုပ္ကိုင္ၾကတာ ျဖစ္သည္။ အိမ္အကူ၊ စားပြဲထိုး၊ သန္႔ရွင္းေရး၊ ေဆာက္လုပ္ေရး၊ ေဈးေရာင္းအကူ၊ ဆိုင္အကူ၊ မာဆတ္၊ ကာရာအိုေခ စသျဖင့္ အလုပ္ေပါင္းစံုမွာ ဝင္ေရာက္လုပ္ၾကသည္။ မာဆတ္တို႔ ကာရာအိုေခတို႔ ဆိုတာက လိုင္စင္ႏွင့္ အမွန္တကယ္ လုပ္ကိုင္ေနတာရွိသလို ေငြရလြယ္သည့္ ျပည့္တန္ဆာဘဝ မသိမသာ လိုက္ပါသြားၾကသူေတြလည္း ရွိေလသည္။ ပိုင္ရွင္က ထိုင္းလူမ်ိဴးေတြျဖစ္ၿပီး ျမန္မာအပါအဝင္ လာအို၊ ကေမၻာဒီးယားတို႔လည္း မာဆတ္ေတြမွာ လုပ္ၾကသည္။ အႏွိပ္ခန္းမွာ ျပည့္တန္ဆာ လုပ္ငန္းမလုပ္သည့္တိုင္ လာေရာက္သည့္ ဧည့္သည္ႏွင့္ ခ်ိတ္ဆက္ကာ လုပ္ၾကတာေတြ ျဖစ္သည္။ ေငြေနာက္ကို လိုက္တယ္လို႔ ေျပာရေအာင္လည္း ျမန္မာျပည္မွာ က်န္ခဲ့သည့္ မိသားစုကို ေငြပို႔ဖို႔ သူတို႔နည္းသူတို႔ဟန္ျဖင့္ ေငြမ်ားမ်ားရေအာင္ ရွာၾကတာျဖစ္သည္။ အရြယ္ေလးေတြၾကည့္ျပန္ေတာ့ ႏုနယ္ပ်ိဴမ်စ္သည့္ အရြယ္ေကာင္းေလးေတြ၊ ဘယ္သူ႔ကို ေျပာရမလဲ၊ ဘယ္သူေတြက သူတို႔ေလးေတြ ဘဝကို ကယ္တင္ႏိုင္မွာပါလဲ၊ အစိုးရကယ္ပါ၊ ကယ္ပါ အစိုးရ၊ လို႔ပဲ ေရရြတ္ႏိုင္ေတာ့သည္။
အဆိုပါ သတင္းၾကည့္ရၿပီး ႏွစ္ရက္ေနေတာ့ ေက်ာင္းက ဆရာမတစ္ေယာက္ကပဲ သတိတရနဲ႔ " ဆရာမ စာေရးလို႔ရမယ့္ အေၾကာင္းအရာေတြ အမ်ားႀကီးသိလား၊ ဆရာမကို ေနာက္ရက္က် ေခၚသြားမယ္တဲ့ " ေျပာေလရာ " ဘယ္ကိုလဲ "ဆိုေတာ့ "အမ်ိဴးသမီးေထာင္တဲ့"
သူေျပာတဲ့ အမ်ိဴးသမီးေထာင္ကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် မသြားျဖစ္ေသးတာေတာင္ ၾကားရတာနဲ႔ မ်က္ရည္ဆို႔ ရင္နာစရာေတြ ၾကားရေလသည္။ သူေျပာပံုအရ ျမန္မာအမ်ိဴးသမီး အက်ဥ္းသူ တစ္ရာရွိသည္တဲ့၊ ေအာ္ ရာေက်ာ္ခ်ည့္ပဲလို႔ေတာင္ အေတြးေပၚမိသည္။ ေသဒဏ္က်ခံေနရသည့္ အမ်ိဴးသမီးရွိသည္တဲ့၊ ဘာမႈေတြလဲ အေမးကို အမ်ားဆံုးက မူးယစ္မႈတဲ့။ ခိုးမႈက ႏွစ္မႈ၊ လူသတ္မႈ တစ္မႈ၊ ဗီဇာသက္တမ္းေက်ာ္လြန္ ေနထိုင္မႈက ႏွစ္မႈ၊ အဆိုပါေန႔က ရက္ျပည့္လို႔ တစ္ေယာက္လြတ္သြားတဲ့အတြက္ (၉၉) ေယာက္ရွိသတဲ့၊ (၉၅) မႈက မူးယစ္မႈလို႔ ေျပာရမည္ပင္၊
ၾကားဖူးနားဝျဖင့္ မူးယစ္မႈဆိုေတာ့ မသိနားမလည္ပဲ ေထာင္က်ေနၾကတာေတြ ရွိမွာေပါ့ အေျပာကို အဆိုပါ ဆရာမက အဲဒါေတြအမ်ားဆံုးပဲ၊ တခ်ိဴ႔က တကယ္ကို သယ္တာ အမွတ္တကယ္ ျပစ္မႈ က်ဴးလြန္တာ၊ တခ်ိဴ႔က သူငယ္ခ်င္းက ထည့္ေပးလိုက္တာ၊ တခ်ိဴ႔က ဒါသယ္ေပးရင္ ပိုက္ဆံ ဘယ္ေလာက္ရမယ္ဆိုလို႔ ဘာမွန္းမသိပဲ သယ္ရင္း အဖမ္းခံရတာ၊ တခ်ိူ႔က လူႀကံဳေပးလိုက္လို႔ ယူလာရင္း မူးယစ္ေဆး ျဖစ္ေနတာ၊ စံုပါသည္။ ဆန္းတာကေတာ့ ေဆးျပား(၂၀) သယ္တာခ်င္း အတူတူမွာ တစ္ေယာက္က (၂)ႏွစ္ပဲ အျပစ္ဒဏ္ခံရၿပီး၊ တစ္ေယာက္က တသက္တစ္ကၽြန္းတဲ့၊ ဥပေဒအရ လက္ဝယ္သက္ေသႏွင့္ မိထားၿပီဆိုက ဝန္ခံလ်င္ အျပစ္ေလွ်ာ့ၿပီး ၿငင္းဆန္က အျပစ္ႀကီးသည္ ဆိုေလရာ အဆိုပါ ေဆးျပား(၂၀) သယ္လာသူမွာ သူလုပ္တာမဟုတ္၊ သူမသိေၾကာင္း ၿငင္းဆန္ခဲ့ပံုရသည္။ တစ္သက္တစ္ကၽြန္းတဲ့၊ မသိနားမလည္ပဲ ယူလာ၊ ဥပေဒနားမလည္၊ ေရွ႔ေနေရွ႔ရပ္လည္း မငွားႏိုင္ျဖင့္ အျပစ္ဒဏ္က်ခံေနရတာျဖစ္သည္။
တခ်ိဴ႔ဆို အိမ္က ဒီလိုျဖစ္ေနတာ မသိ၊ သူတို႔ကို လာေတြေပးမယ့္သူ နတၳိ၊ အဆိုပါဆရာမကို ျမင္တဲ့အခိုက္ ဝမ္းသာၿပီး ဖက္ငိုၾက၊ အိမ္ကို ဆက္သြယ္ေပးဖို႔ လိပ္စာေတြ ေပးၾကတဲ့၊ သူတို႔မွာ စာဖတ္ခြင့္ရွိသည္။ စာၾကည့္တိုက္လည္း ရွိသည္လို႔ သိလာရေတာ့ ေနာက္တစ္ႀကိမ္မွာ ေထာင္ကို လိုက္သြားၿပီး စာအုပ္လႈေပးဖို႔နဲ႔ အေႏြးထည္ေတြ လိုတယ္အေျပာကို အေႏြးထည္ေတြပါ ယူသြားမယ္လို႔ စီစဥ္ထားပါသည္။
အဆိုပါ သတင္းၾကားတဲ့ ေန႔က အမ်ိဴးသမီးေတြရဲ့ ဘဝေတြကို ေတာင္စဥ္ေရမရ ေတြးေတာလို႔ မဆံုးေသး၊ ေဖ့စ္ဘြတ္မွာ မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္ ရွယ္လိုက္သည့္သတင္းက မထိတ္သာ မလန္႔သာ၊ ေယာက်ၤားျဖစ္သူက အရက္မူးၿပီး ေသာင္းက်န္းကာ မိန္းမႏွင့္ သားကို ဒါးျဖင့္လိုက္ခုတ္သည္။ သားမွာဒဏ္ရာအနည္းငယ္ရသည္။ အိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့ ခင္ပြန္းကို မိန္းမက ဒါးျဖင့္ လည္ပင္းကို ခုတ္ထစ္သတ္လိုက္သည္။ ပံုထဲမွာ အမ်ိဴးသမီးကို ရဲေတြက စစ္ခ်က္ယူေနဟန္ရွိသည္။ အမ်ိဴးသမီးၾကည့္ရတာ သူ႔အလုပ္သူလုပ္ၿပီးလို႔ ေအးေဆးေနဟန္၊ ၾကည့္ေနရင္း ရင္ေတြ ပူလာသည္။ ေသြးအိုင္ထဲမွာ တံုးလံုးပက္လက္ႀကီး ေဘးထားၿပီး ေမးႏိုင္ ေျဖႏိုင္ၾကသည္။ ရွယ္လိုက္သည့္ မိတ္ေဆြက " အမ်ိဴးသမီးတို႔ေရ ေရွ႔ေန(၁၀၀)ေလာက္ငွားၿပီး ဒီအမ်ိဴးသမီးဖက္က လိုက္ေပးလိုက္ၾကပါတဲ့"
အမ်ိဴးသမီးနဲ႔ အမ်ိဴးသား တန္းတူေရးေတြ ၊ အမ်ိဴးသမီးအေရး ဦးစားေပးေတြ ၊ အမ်ိဴးသမီးေတြရဲ့ ဦးေဆာင္မႈ အခန္းက႑ျမင့္မားေရးတို႔ အသာထား ၊ လက္ေတြ႔ဘဝ အမ်ိဴးသမီးေတြရဲ့ ဘဝမွာ ဒုကၡဆင္းရဲေတြ မ်ားလွသည္။ တခ်ိန္က ျမန္မာအမ်ိဴးသမီးဆိုတာ အိမ္သူအိမ္သား မိသားစုကို စီမံခန္႔ခြဲကာ အိမ္တစ္အိမ္ရဲ့ အသက္၊ ဘ႑ာစိုး၊ အတိုင္ပင္ခံျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ယခုေသာ္ အမ်ိဴးသမီးေတြမွာ မလုပ္သင့္ေသာ အလုပ္ ၊ မျပဳသင့္ေသာ ကိစၥေတြ က်ဴးလြန္ေနၾကရသည္။ မေနသင့္ေသာ အရပ္ေတြမွာ ေရာက္ရွိၾကရသည္။ အနာဂတ္ကို ျဖတ္သန္းဖို႔ ဘဝဆိုးေတြ ႀကံုေနၾကရသည္။ ဘယ္သူ ကယ္ႏိုင္မလဲ၊
ဥပေဒဆိုတဲ့ စာအုပ္အတိုင္း တရားသူႀကီးက အမွန္တရားလို႔ ဆံုးျဖတ္ေပးလိုက္သည္၊ တကယ္အမွန္တရားကား အဆိုပါ ဥပေဒရဲ့ အေနာက္မွာ သတ္သတ္ရွိေနေသးတာပဲ ျဖစ္ေလသည္။
ခိုင္ခိုင္ေစာလြင္

" ၾကယ္ေတြ ေၾကြခဲ့တယ္" ၂၇ရက္ ဇြန္ ၂၀၁၆ခုႏွစ္ထုတ္ ဒီလိႈင္းစာေစာင္ အတြဲ(၅) အမွတ္(၂၃) မွ " ၾကယ္ေတြ ေၾကြခဲ့တယ္"

ၾကယ္ေႀကြတာ
ကင္ဆာတဲ့လား
ကင္ဆာက်ဆံုးပါေစ၊
စစ္အာဏာရွင္တို႔ရဲ့ မတရားဖမ္းဆီး ႏွိပ္စက္မႈေၾကာင့္ က်ဆံုးခဲ့ရတဲ့ ခရမ္းအမတ္ ဦးတင္ေမာင္ဝင္းရဲ့ ဇနီး စာေရးဆရာမ ခင္လိႈင္ႀကဴရဲ့ ရင္ထဲက ဖြင့္ထုတ္လိုက္တဲ့ အသံ ၊ စစ္အာဏာရွင္တို႔ တိတ္တိတ္ေခၚသြား၊ ဘယ္ဆီေရာက္မွန္းမသိ၊ ေနာက္ဆံုး အႏွိပ္စက္ခံရၿပီး က်ဆံုးေတာ့ " ကင္ဆာ" တဲ့
" မုန္တိုင္းမွာေႀကြတဲ့ ၾကယ္တစ္ပြင့္" ရင္နင့္ေအာင္ ဖတ္ခဲ့ရေပမယ့္ စိတ္ကူးယဥ္ ဇာတ္လမ္းမဟုတ္၊ တကယ္ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ မိသားစုအဖို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏိုင္တဲ့ နာက်င္စရာ အတိတ္ဆိုး၊ ဒီလို အတိတ္ဆိုးေတြ စစ္အာဏာရွင္ေတြ အုပ္စိုးခဲ့သည့္ (၁၉၆၂) ခုႏွစ္မွသည္ ၁၉၈၈ခုႏွစ္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္၊ ထိုမွ ဆက္ကာဆက္ကာ ႏွစ္ေပါင္း ငါးဆယ္ေက်ာ္ တိုင္းျပည္က မိသားစုေတြ ႀကံုခဲ့ရသည္။
သီေပါေစာ္ဘြား စပ္ၾကာဆိုင္တဲ့ ၊ ၁၉၆၂ခုႏွစ္ မတ္လ(၂)ရက္ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းစဥ္ စစ္အာဏာရွင္တို႔ ဖမ္းဆီးေခၚေဆာင္သြားၿပီး ယေန႔တိုင္ ေသသည္၊ ရွင္သည္ အတည္မျပဳႏိုင္သည့္ ထူးျခားသည့္ ျဖစ္ရပ္၊ သူ႔ေဒသမွာ သူသည္လည္း ၾကယ္တစ္ပြင့္၊ ျပည္သူေတြအတြက္ စြမ္းစြမ္းတမံ ႀကိဳးစားလုပ္ကိုင္ေနသည့္ ေခတ္ပညာတတ္၊ ႏိုင္ငံျခားျပန္ တစ္ဦး၊ ပထမေတာ့ မိသားစုသိရတာက ရပ္ေစာက္က ဗထူးတပ္မွာ အဖမ္းခံေနရတာ ျဖစ္ၿပီး မၾကာမီမွာ သီေပါေစာ္ဘြားစပ္ၾကာဆိုင္ကို ေတာ္လွန္းေရးေကာင္စီက ဖမ္းဆီးထားျခင္း မရွိပါ၊ သူဘယ္ေရာက္ေနသည္ ဆိုတာ မသိပါလို႔ အာဏာသိမ္းအစိုးရက သတင္းထုတ္သည္။ " ျမဴ တိမ္ေဝေဝ ေတာင္ခိုးေဝးေဝး" တဲ့ စပ္ၾကာဆိုင္ရဲ့ ဇနီးျဖစ္သူ မဟာေဒဝီ စပ္သုစႏၵီ Inge Sargent ကိုယ္တိုင္ေရး Twilight Over Burma ကို စာေရးဆရာ ေျပ (ေဆး-၂) ဘာသာျပန္သည့္ စာအုပ္မွာ လြမ္းေမာဖြယ္ရာ ရင္နင့္စရာ ဖတ္ရသည္။
စစ္အာဏာရွင္တို႔ ထံုးစံ ဘယ္ေခၚသြားမွန္းမသိ၊ ဘာျဖစ္မွန္းမသိ ၊ မိသားစုရဲ့ ပူေဆြးေသာကေတြ အျပင္ အာဏာရွင္တို႔ရဲ့ ေျဗာင္က်က် လိမ္တတ္တာေတြ၊ အမုန္းတရားနဲ႔ အညိႈးတရားေတြကို ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျပန္သတိရေစသည္။ အဆိုပါ အာဏာရွင္တို႔ လက္ဆင့္ကမ္းခဲ့သမွ် အာဏာရွင္အဆက္ဆက္တို႔ တပံုစံထဲပါလား ဆိုတာကို စက္ဆုပ္ဖြယ္ရာ ျမင္သိရသည္။ ေနာင္ကို စစ္အာဏာရွင္စနစ္ တိုင္းျပည္မွာ မက်ေရာက္ေအာင္ ျပည္သူေတြအားလံုး သတိရွိဖို႔ ခံစားမိရသည္။
အဆိုပါ စာအုပ္ကို အေျခခံကာ မွတ္တမ္း ရုပ္ရွင္အျဖစ္ ရိုက္ကူးထားသည့္ Twilight Over Burma ၊ အဆိုပါ မွတ္တမ္းရုပ္ရွင္ကို လူ႔အခြင့္ေရး၊ လူ႔ဂုဏ္သိကၡာ ႏိုင္ငံတကာ ရုပ္ရွင္ပြဲေတာ္မွာ ျပသဖို႔ အပိတ္ခံရသည့္ သတင္းေတြ ဖတ္ရသည္။ အစိုးရက သတင္းအတိအက် ထုတ္ျပန္တာ မရွိသည့္အတြက္ အမ်ားတကာ ေျပာၾက ေရးၾက ရွင္းၾကတာေတြ ဖတ္ရင္း သိရသည္က စစ္တပ္ရဲ့ ပံုရိပ္ ထိခိုက္တာေတြ ပါတယ္ ဆိုတာနဲ႔ တခ်ိဴ႔ကေတာ့ ဟိုအခန္းေတြမ်ားလို႔လို႔ ေျပာၾကျပန္သည္တဲ့၊
ဝတၳဳကို ရုပ္ရွင္ျပန္ရိုက္ပါက ဇာတ္ညႊန္းေပၚမူတည္ၿပီး ေဇာင္းေပးတာ မ်ားသြားတာ၊ ဝတၳဳရဲ့ ရသခံစားမႈေတြ မပါတာ ယခင့္ယခင္ေတြကတည္းက မ်ားစြာ ရွိတာ ၾကားဖူးေလသည္။ တခ်ိဴ႔စာေရးဆရာေတြ ဆိုပါက သူတို႔ရဲ့ နာမည္ေက်ာ္ ဝတၳဳေတြကို ရုပ္ရွင္ အျဖစ္ ေပးမရိုက္လို႔ ၾကားဖူးေလသည္။ " ျမူတိမ္ေဝေဝ ေတာင္ခိုးေဝးေဝး" ကေရာ ဘယ္လို ျဖစ္မလဲ၊ အဆိုပါ ရုပ္ရွင္ကို စရိုက္ေနကတည္းက ၾကားဖူးပါသည္။ ရင္းႏွီးသည့္ မိတ္ေဆြ လူငယ္ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ့ ဇနီးျဖစ္သူမွာ မဟာေဒဝီကို ရွမ္းဘာသာ၊ ရွမ္းစာ သင္ေပးရသည့္ ေနရာက ပါဝင္သရုပ္ေဆာင္ေပးရေလသည္။ မယ္ေဟာင္ေဆာင္နဲ႔ ခ်င္းမိုင္အနီးတဝိုက္မွာ လာေရာက္ ရိုက္ကူးၾကတာ၊ ထိုင္းလူမ်ိဴး အခ်ိဴ႔ႏွင့္ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာရွိတဲ့ ရွမ္းလူမ်ိဴးေတြ ပါဝင္ သရုပ္ေဆာင္ၾကတဲ့ သတင္းေတြ ၾကားခဲ့ဖူး ပါသည္။
ယခု ပိတ္ပင္ခံရသည္ဆိုေသာအခါ အဆိုပါ ရုပ္ရွင္ကို သူတို႔ေျပာသလို စစ္တပ္ရဲ့ ပံုရိပ္ကို ထိခိုက္ေစပါတယ္ဆိုသည့္ ဇာတ္ဝင္ခန္းေတြက ဘယ္လိုပါလိမ့္၊ ယခင္ အာဏာရွင္ေဟာင္းရဲ့ ရက္စက္မႈကို ရိုက္ကူးတာကို အခုအခ်ိန္အထိ ကာကြယ္ေနၾကတာလား စေသာ အေတြးမ်ိဴးစံုျဖင့္ ၾကည့္မိေလသည္။
စာအုပ္ထဲမွာ ျမန္မာအေငြ႔အသက္နဲ႔ ရွမ္းျပည္ရဲ့ ေတာင္တန္းအလွေတြ ၊ ရွမ္းတိုင္းရင္းသားတို႔ရဲ့ ယံုၾကည္မႈေတြ၊ မဟာေဒဝီရဲ့ တိုင္းရင္းသူတစ္ေယာက္လို ျပည္နယ္သားေတြနဲ႔ တထပ္တည္းက်ေအာင္ ေနထိုင္မႈေတြ ေပၚလြင္သေလာက္ ရုပ္ရွင္မွာ ဥေရာပဆန္ေနသည္။ ႏိုင္ငံျခားသူတစ္ေယာက္ရဲ့ ျမန္မာျပည္ရဲ့ ေတာင္တန္းေဒသမွာ ေနထိုင္သြားတဲ့ ဘဝကို ရိုက္ထားသလို ျဖစ္ေနသည္။ ရုပ္ရွင္ကိုၾကည့္ေနရင္း ရွမ္းတိုင္းရင္းသူတစ္ေယာက္လို တသားထဲ ေနထိုင္သြားသည့္ ပံုရိပ္ေတြ ရွာမရသည့္ မဟာေဒဝီ စပ္သုစႏၵီအတြက္ စိတ္မေကာင္းပင္ ျဖစ္မိေလသည္။
ဩစႀထီးယားသူ အင္းဂ္ တစ္ေယာက္ ေစာ္ဘြားေလးနဲ႔ ရွမ္းျပည္ဆီ ေရာက္အလာ ႀကိဳဆိုသည့္ ရွမ္းတိုင္းရင္းသားေတြက " မဂၤလာပါ" တဲ့
ရုပ္ရွင္ရိုက္ကူးစဥ္က အဆိုပါ ရွမ္းလူမ်ိဴးေတြကို ေမးျမန္းၿပီး ဘယ္လို ႏႈတ္ခြန္းဆက္သလဲ အဲလို ႏႈတ္ဆက္ၾက ေျပာရင္ေတာင္ လြဲမည္မထင္၊ ႀကိုသည့္အခါ မဟာေဒဝီကို ဆက္သသည့္ ပန္းကံုးက ထိုင္းစတိုင္၊ ထိုအခ်ိန္က ျမန္မာျပည္မွာ ရိုက္ခြင့္မရလို႔ အနီးဆံုးနဲ႔ အနိးစပ္ဆံုးတူသည့္ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ လာေရာက္ရိုက္ကူးသည္ ဆိုက ထားလိုက ထားလိုက္ရႏိုင္ေသာ္လည္း ဘယ္လိုမွ ရွမ္းျပည္ရဲ့ လူေနမႈစရိုက္ကို မေဖာ္ႏိုင္တာက အမွန္၊
မိခင္နဲ႔ကေလးေစာင့္ေရွာက္ေရး လုပ္ငန္းေတြနဲ႔ တရြာၿပီးတစ္ရြာ လွည့္လည္ၿပီး ေက်းရြာက တိုင္းရင္းသူေတြကို ေစာင့္ေရွာက္တာ စာအုပ္ထဲမွာ ၾကည္နဴးဖြယ္ ေလးစားဖြယ္ရာ ဖတ္ၿပီးသိရသည္။ ရုပ္ရွင္မွာက တစ္ေယာက္က ေျပာသလို အနမ္းေတြ ေဝေနၿပီး အိပ္ခန္းေဆာင္ အနီးတဝိုက္ အေျခြအရံေတြ နီးနီးကပ္ကပ္ အျပည့္ အျမဲရွိေနတဲ့ ၾကားက ခ်စ္တင္းေႏွာရတဲ့ အျဖစ္ကို ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းျပျပန္ေတာ့ ျမန္မာမဆန္တဲ့ ျပကြက္ကို ျမန္မာေတြက ဟိုဟာေတြလည္း ပါသတဲ့ ေျပာၾကတာ မဆန္းျပန္၊
စာအုပ္ထဲမွာ ထိုေခတ္ထိုအခါက သီေပါနဲ႔ ေက်ာက္မဲကို သြားရတဲ့ ခရီးေတာင္ လံုျခံုမႈမရွိတာ၊ စစ္တပ္က သီေပါအနီးတဝိုက္က ရြာေတြကို မီးရိႈ႔တာ၊ လုယက္တာ၊ မိန္းကေလးေတြကို မေတာ္တရားၿပဳတာ စတာေတြ ဖတ္ရသည္။ ဒါကလည္း ယေန႔အခ်ိန္အခါထိ ဘယ္သူမွ မၿငင္းႏိုင္သည့္ အမွန္တရား၊ စစ္သားက မုဒိန္းမႈက်ဴးလြန္တဲ့ အမႈေတြ အမ်ားႀကီး ရွိသည္။ ဗမာစစ္တပ္ႏွင့္ ဗမာလူမ်ိဴး မကြဲျပားပဲ ဗမာ ဆို မုန္းပါသည္ ဆိုသည့္ တိုင္းရင္းသားေတြ မ်ားစြာ ႀကံုဖူးပါသည္။ ဗမာစစ္တပ္က တိုက္လို႔ ရြာေတြစြန္႔ၿပီး ေျပးလာရသူ၊ စစ္တပ္က ဖမ္းဆီးႏွိပ္စက္၍ ထြက္ေျပးလာရသူ၊ စတဲ့တိုင္းရင္းသားမ်ိဴးစံုကို ခ်င္းမိုင္မွာ အမ်ားႀကီး ႀကံုေတြ႔ရပါသည္။ တိုင္းရင္းသားအခ်င္းခ်င္း အျမင္မလြဲေအာင္ စစ္တပ္နဲ႔ ျပည္သူအေၾကာင္း စာသင္ခ်ိန္ေတြထဲကေန ဖဲ့ယူကာ ရွင္းျပ ေျပာျပ သိေစခဲ့ဖူးပါသည္။
ရုပ္ရွင္ဆိုတာ ဇာတ္နာေအာင္ လုပ္ရသည္ဆိုေပမယ့္ သဘာဝေတာ့က်မွ ျဖစ္ရမွာမဟုတ္လား၊ ဗမာစစ္သားေတြ ရြာေတြကို မီးရိႈႈသည္၊ အေၾကာင္းျပခ်က္မပါ၊ စစ္ကားေပၚက ဆင္းလာၿပီး အသားလြတ္မီးရိႈႈျပသည္။ ယာေတာထဲမွာ ဗမာစစ္သားက လူပံုအလယ္မွာ မုဒိန္းက်င့္သည္၊ တိရိစာၦန္ေတြအလား၊ စစ္အာဏာရွင္ေတြ ရက္စက္သည္ကို ေပၚလြင္ေအာင္ စစ္သားက လူလယ္ေခါင္ ဒီိလုိလုပ္တယ္ျပသည္။ စစ္အာဏာရွင္ေတြ ရက္စက္တာကို စာကေလး သံုးေၾကာင္းနဲ႔တင္ ေပၚလြင္ေအာင္ ေရးသားခဲ့သူေတြ ရွိပါသည္။
ေက်ာင္းက ရွမ္းတိုင္းရင္းသူ ေက်ာင္းသူေလးတစ္ေယာက္က စာအုပ္လည္း ဖတ္ၿပီးပါၿပီ။ ရုပ္ရွင္လည္း ၾကည့္ၿပီးပါၿပီ ဆိုေလသည္။ ရုပ္ရွင္ႏွင့္ ဝတၳဳ ထပ္တူ မက်ပါတဲ့၊ ရွမ္းျပည္ရဲ့ အလွအပ ခံစားမႈေတြ ရုပ္ရွင္မွာ မခံစားရသည့္အျပင္ မဟာေဒဝီ စပ္သုစႏၵီရဲ့ သေဘာသဘာဝလည္း မေပၚပါလို႔ ဆိုေလသည္။
သူက ဆက္ေျပာသည္၊
" ဗမာစစ္တပ္က ႏွိပ္စက္ညွဥ္းပမ္းတာေတြ အမ်ားႀကီး ႀကံုခဲ့ ဖူးပါတယ္၊ စာအုပ္မွာလည္း ပါပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ရုပ္ရွင္ထဲမွာ ျပတာနည္းၿပီး အဲဒီျပတာေတြက သဘာဝမက်ပါ" တဲ့
စစ္အာဏာရွင္ေတြရဲ့ လူမဆန္တဲ့ လုပ္ရပ္ေၾကာင့္ လူ႔အခြင့္အေရး၊ လူ႔ဂုဏ္သိကၡာ ဆံုးရံႈးသြားရတဲ့ သီေပါေစာ္ဘြားစပ္ၾကာဆိုင္နဲ႔ မိသားစုဝင္ေတြရဲ့ ျဖစ္ရပ္က မေပၚလြင္ပဲ ၿပီးသြားတယ္။ တခုေတာ့ ရွိပါတယ္ ၊ သမီးက စာအုပ္ကို အရင္ဖတ္ၿပီးလို႔ ဒီလို ခံစားရတာလား ထင္လိုက္ပါေသးတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဘာအေၾကာင္းမွ မသိ မဖတ္ရပဲ ဒီရုပ္ရွင္ကို ၾကည့္မိရင္ေတာ့ ႏိုင္ငံျခားသူတစ္ေယာက္ရဲ့ ရွမ္းျပည္မွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ ဘဝဇာတ္ေၾကာင္းလို႔ ထင္ၾကမွာပဲ"
ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ျမန္မာျပည္မွာ အခ်ိန္မတန္ခင္ ေႀကြလြင့္သြားရတဲ့ သူေတြ ရွိခဲ့တယ္ဆိုတာ ေဖ်ာက္မရ၊ ၾကယ္ေတြ ေၾကြသလို ေၾကြရဲတဲ့ ၾကယ္ေတြ မ်ားစြာရွိခဲ့သည္။ သမိုင္းဆိုတာ ေဖ်ာက္ဖ်က္လို႔မရပါ၊ ႏႈတ္တရာ စာတလံုး မွတ္တမ္းတင္ထားတာေတြၾကည့္ရင္း သမိုင္းအမွန္ကို သိႏိုင္ပါမည္၊ မွတ္တမ္းဆိုတာ အမုန္းပြားဖို႔ မဟုတ္ အမွန္ကို ေဖာ္ထုတ္ဖို႔သာ ျဖစ္သည္ဆိုတာကေတာ့ မွတ္တမ္းရုပ္ရွင္ အသီးသီးက သက္ေသျပၾကရပါလိမ့္မည္။
ခိုင္ခိုင္ေစာလြင္