လူ႔က်င့္၀တ္ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေတြ ဆီေရာက္လာရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ထဲမွာကိုပဲ အမွန္အမွား ပဋိပကၡေတြ ျဖစ္လာတယ္လို႔ စာေရးဆရာမဂ်ဳးရဲ႕ စာတစ္ပုဒ္မွာဖတ္ဖူးပါသည္။ လူေတြဟာ တစ္ခါက မွန္သည္ဟု တရားေသ စြဲမွတ္ထားမႈသည္ တစ္ခ်ိန္မွာ အျပည့္အဝမွန္ကန္ျခင္း မရွိေတာ့ပါ။
မွန္သည္ မွားသည္ဆိုတာ လက္ေတြ႕ျဖစ္ရပ္ထက္ အခ်ိန္ကာလက ဆံုးျဖတ္တာပါလား၊ ဒါ့ေၾကာင္႕ေနာင္တဆိုတာ ျဖစ္လာတာလား။ ဒါဆိုရင္ အမွားအမွန္ဆံုးျဖတ္ဖို႕ တရားသူႀကီးေတြ အခ်ိန္မည္မွ်ၾကာေအာင္ ေစာင္႔ခြင့္ရွိပါသလဲ။ တခ်ိုဳ႕အမႈေတြက ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္ေက်ာ္မွ တရားခံေပၚသလို တခ်ိဳ႕အမႈေတြက ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာျမင္႔မွ တရားခံအစစ္မဟုတ္မွန္းသိလာရသည္။ တရားခံအစစ္က ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ လြတ္ေနတတ္သည္။ ဒါဆိုအမွန္တရားဆိုတာ လတ္တေလာ လက္ေတြ႔ဆံုးျဖတ္လို႔ရသည့္အရာ မဟုတ္ဘူးတဲ႔လား။
(၁)
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေျမပံုကိုကိုင္ၿပီး တြံေတးၿမိဳ႕နယ္မွာရွိတဲ႔ ရြာေတြကိုၾကည္႕ရာက စိတ္ပ်က္စြာ ထိုင္လိုက္မိသည္။
"ဟူး...ေမာလွပါဘိ"
က်မေမေမက "စိတ္မေလွ်ာ႔ပါနဲ႕..မနက္ျဖန္ ၿမိဳ႕နယ္ပညာေရးမႈး႐ုံး တစ္ေခါက္ထပ္သြားရင္ ေသေသခ်ာခ်ာသိမွာပါ"ဟု အားေပးစကား ေျပာသည္၊
တြံေတးၿမိဳ႕နယ္ ကသေပါင္းေက်းရြာ၊ အ.လ.က (ကသေပါင္း)ေက်ာင္းကို အလယ္တန္းျပရာထူးတိုးျမွင့္သည့္ အမိန္႔စာကို ကိုင္ထားရင္း ေက်ာင္းတည္ရွိရာ ကသေပါင္းရြာကို ရွာမေတြ႔သည့္အတြက္ အလုပ္ဝင္ေနာက္က်ေနျခင္းပါ။ မူလတန္းျပရာထူးမွ တာဝန္မ်ားအပ္ႏွံကာ ထြက္ခြာလာၿပီး တာဝန္က်ရာေက်ာင္းသို႔ တစ္ဆက္တည္း အဝင္ျပရမွာျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ က်မ တာဝန္နွင့္ကင္းကြာေနသည္မွာ တစ္ပတ္ရွိေနေခ်ၿပီ။
တြံေတးၿမိဳ႕နယ္ဆိုသည့္အတြက္ အမိန္႔စာရရခ်င္း မိသားစုအားလံုးဝမ္းသာၾကသည္၊ ရန္ကုန္ႏွင့္တြံေတးဆိုသည္မွာ ေန႔ခ်င္းျပန္ သြား၍ရပါသည္။ ရန္ကုန္ပန္းဆိုးတန္းဆိပ္ကမ္းမွ တဖက္ကမ္းဒလသို႔ ဇက္ျဖင့္ကူးလွ်င္ ၁၅ မိနစ္၊ မိနစ္ ၂၀ ခန္႔သာ ၾကာပါသည္။ ဒလေရာက္လွ်င္ တြံေတးသို႔သြားမည္႕ကားမ်ားတန္းစီၿပီး လူေခၚေနသည္။ ထိုကားမ်ားစီးသြားလွ်င္ တစ္နာရီခြဲခန္႕ၾကာလွ်င္ တြံေတးၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္ပါသည္၊ ညေနေက်ာင္းဆင္းလွ်င္ ထိုနည္းအတိုင္းျပန္လာရံုပင္၊ ထိုသို႔ ေန႔စဥ္ေက်ာင္းတက္ေက်ာင္းဆင္း ရံုးတက္ရံုးဆင္းသြားေနၾကသူမ်ား အမ်ားအျပားပင္။
ၿမိဳ႕နယ္ပညာေရးမႈးႏွင့္ ဝန္ထမ္းအခ်ိုဳ႕ ေက်ာင္းစစ္ေဆးေရး သြားၾကသည္။ တစ္ပတ္ခန္႔ၾကာႏိုင္သည္တဲ့။ ရံုးစာေရး အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္သာ ရွိသည္။ သူလည္း ေရေရရာရာမသိ၊ ကသေပါင္းရြာမွ ေက်ာင္းစာေရး ေက်ာင္းကိစၥျဖင့္ မၾကာခဏ လာေလ့ရွိေသာ္လည္း ရြာဘယ္နားရွိမွန္း တခါမွမေမးဖူးပါတဲ့။ ရန္ကုန္ဖက္မွ ကားစီးလာသည္ကိုေတာ႔ သိသည္တဲ့။ က်မ မ်က္ေစ့ပင္လည္မိသည္။
ၿမိဳ႕နယ္ပညာေရးမႈး၏ လမ္းျပမႈျဖင့္ ရြာသို႔သြားရမည္႔လမ္းေၾကာင္း ႏွစ္ခုသိခဲ႔ရၿပီး၊ ထိုႏွစ္ခုထဲက အဆင္ေျပႏိုင္ဆံုး ျဖစ္သည့္တစ္ခုကို က်မေရြးခဲ့ပါသည္။ ၾကည့္ျမင္တိုင္စံျပငါးေစ်း ေနာက္ေက်ာက ျမစ္ကမ္းမွ ေမာ္ေတာ္ျဖင့္သြားရပါမည္၊ လႈိင္ျမစ္တေလွ်ာက္ခုတ္ေမာင္းၿပီး ေရစိုေက်းရြာအေရာက္တြင္ ပန္းလိႈင္ျမစ္သို႔ခြဲေသာျမစ္ေၾကာင္းအတိုင္း ၃ နာရီေက်ာ္ခုတ္ေမာင္းပါက ကသေပါင္းရြာသို႔ ေရာက္ပါသည္၊
ျမစ္ေၾကာင္းတေျဖာင္႔တည္း သြားရျခင္းမဟုတ္ပါ။ ေခ်ာင္းလက္တက္မ်ား၊ ဓနိတန္းမ်ားၾကားမွ သြားရျခင္းပါ။ ေနာက္တစ္လမ္းက ကုန္းလမ္း၊ ကုန္းလမ္းဆိုေသာ္လည္း ကုန္းတစ္ပိုင္းေရတစ္ပိုင္းပါ။ အဆင့္ဆင္႔ျဖစ္ေနသျဖင့္ ထိုလမ္းကိုမေရြးခဲ့ေသာ္ျငား ေမာ္ေတာ္ပ်က္သည္႔အခါ ထိုလမ္းမွမျဖစ္မေန အသြားအျပန္လုပ္ရပါသည္။
ရန္ကုန္မွ အင္းစိန္ကမ္းနားေရာက္သည္အထိ ဘတ္စ္ကားစီးရပါသည္၊ အင္းစိန္ကမ္းနားမွ တဖက္ကမ္းလႈိုင္သာယာသို႔ ဇက္ျဖင့္ကူးရပါသည္။ လိႈင္သာယာမွ ေညာင္တုန္းသို႔သြားသည့္ ကားျဖင့္ ၄၅ မိနစ္ခန္႔ စီးၿပီးေသာအခါ ထန္းတပင္ၿမိဳ႕နယ္အပိုင္ မေငးစုရြာသို႔ ေရာက္ေလသည္။ ထိုရြာမွာဆင္းပီး မိနစ္ ၃၀ ခန္႔ ရြာစဥ္ႏွစ္ရြာကို ျဖတ္ေလွ်ာက္ရပါသည္။ ထိုရြာတန္းဆံုးေသာအခါ ေခ်ာင္းတစ္ခုကို ေတြ႔ရေလသည္။ ထန္းတစ္ပင္ေခ်ာင္းဟု ထင္ပါသည္။ က်မတို႔က ေခ်ာင္းဟုသံုးေသာ္လည္း ရြာသားမ်ားက ျမစ္ဟုဆိုပါသည္ (ေခ်ာင္းလိုလို ျမစ္လိုလို ဆိုသည္႔ ဝင္းဦးသီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကိုပင္ သတိရမိပါေသးသည္)။
ထိုေခ်ာင္းတစ္ဖက္ကမ္းက ရြာကေလးကား ကသေပါင္းရြာေလးပင္တည္း။ ေခ်ာင္းနံေဘးတြင္ အငွားကုတို႔မရွိပါ၊ ေလွႀကံဳေစာင္႔ရပါသည္။ ေခ်ာင္းထဲ ငါးရွာဖားရွာသည္႔ေလွ၊ သမၺာန္ေတြ႔လွ်င္ ဟိုဖက္ကမ္းသြားခ်င္လို႔ပါ၊ လူႀကံဳလိုက္ပါရေစဟု ငယ္သံပါေအာင္ႀကံဳးေအာ္ရင္း လိုက္သြားပါက ကသေပါင္းရြာသို႔ေရာက္ေလသည္။ မေအာ္၍လည္းမရပါ။ မေအာ္ႏိုင္ပါက လူတစ္ရပ္ေက်ာ္ရွည္သည့္ ကိုင္းပင္မ်ားၾကားမွာရွိေနသည့္ က်မတို႔ကိုို အလြယ္တကူူျမင္မည္မဟုတ္ေခ်၊
လြန္ခဲ႔ေသာအႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ကာလ၊ အသက္ကေလးကငယ္ငယ္ တက္ၾကြဖ်တ္လတ္ၿပီး ကိုယ္ဝါသနာပါတာကို စြန္႔စားလုပ္ကိုင္လိုေသာ စိတ္ေၾကာင္႔သာ အေရာက္သြားခဲ႔ျခင္းျဖစ္သည္၊ ယခု အသက္အရြယ္ဆိုရင္ျဖင္႔ ရြာေရာက္ဖို႔မျမင္။ သို႔ေသာ္ ယခုေတာ့ ေအာင္ေဇယ်တံတားႀကီးကို ျဖတ္လို႔ လိႈင္သာယာ - ေညာင္တုန္းကားျဖင္႔ မေငးစုရြာသို႔ တိုက္ရိုက္ေရာက္ေနၿပီဟု သိရပါသည္။
(၂)
အ.လ.က(ကသေပါင္း)သည္ တြဲဖက္အလယ္တန္းေက်ာင္းမွ အစိုးရအလယ္တန္းေက်ာင္းသို႔ ေရာက္ရွိသည္႔ႏွစ္မွာ က်မေရာက္သြားျခင္းပင္။ အလယ္္တန္းေက်ာင္းေဆာင္က အသစ္ျဖစ္သည္၊ သြပ္မိုး အုပ္ခံ တစ္ထပ္ေက်ာင္းေဆာင္ျဖစ္သည္၊ ေဆးနံ႔ပင္မပ်ယ္ေသး။ ေက်ာင္းအသစ္ ဆရာမအသစ္ ေတြ႔ၾကျခင္းပင္။
ထိုရြာတြင္ ရြာခံဆရာ ၂ ေယာက္ႏွင္႔ ဆရာမ ၂ ေယာက္ရိွၿပီး ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီးက နယ္စပ္ေဒသမွ ရန္ကုန္တိုင္းသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ေရာက္ရွိလာျခင္း ျဖစ္သည္၊ က်မကို ဆဌမတန္းအတန္းပိုင္အျဖစ္ထားၿပီး ပဥၥမတန္းမွ အဌမတန္းအထိ တန္္းစဥ္တိုင္းကို သခ်ၤာဘာသာရပ္ သင္ၾကားရပါသည္။
ဆဌမတန္းတြင္ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူ စုစုေပါင္း ၁၀ ေယာက္ပင္မျပည္႔၊ ၉ ေယာက္သာရွိသည္။ ေက်ာင္းသားနည္းသျဖင္႔ သက္သာ မည္ဟုမထင္မွတ္ေလႏွင္႔။ ထိုေက်ာင္းသား ၉ ေယာက္စလံုးစံု၍ စာသင္ရသည္ တခါမွမရွိပါ။ ေက်ာင္းသားအားလံုးစံုမွ စာသင္မည္ ဆိုပါက တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး စာပင္သင္ရမည္ မဟုတ္ေခ်။
က်မတို႔မွာ စာသင္ရသည္ထက္ ေက်ာင္းအပ္ထားသည္႔ ေက်ာင္းသားမ်ား ေက်ာင္းမွန္မွန္တက္ရန္ မိဘမ်ားကို စည္းရံုးေရးဆင္းေနရသည္က မ်ားပါသည္၊ ထိုစဥ္ကေျပာခဲ႔သည္မ်ားကို က်မ္းျပုစုထားလွ်င္ စည္းရံုးေရးက်မ္းတစ္ေစာင္ျဖစ္လာၿပီး ယခုလို ပါတီစံုေခတ္တြင္ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ား အာဂံုေဆာင္က တသီးပုဂၢလအမတ္ပင္္ ျဖစ္ႏိုင္္ေလာက္သည္။
ရြာ၏အဓိကစီးပြားေရးလုပ္ငန္းက ငါးေမြးျခင္းပင္။ လယ္ေျမမ်ားတြင္ ငါးကန္မ်ားတူးၿပီး ငါးေမြးၾကသည္၊ လယ္လုပ္သူ အနည္းအက်ဥ္းသာရွိသည္။ ရြာၾကီးျဖစ္ၿပီး အျခားရြာငယ္မ်ားမွကေလးမ်ား အလယ္တန္းသို႔ ဆက္တက္လိုပါက ကသေပါင္းရြာသို႔ လာတက္ၾကရပါသည္။ အထက္တန္းပညာဆက္သင္လိုလွ်င္ ရန္ကုန္ျမို႕သို႔တက္၍ ေက်ာင္းေနၾကရသည္၊ သို႔မဟုတ္ပါက တြံေတးျမိဳ႕သို႔ သြားတက္ရပါသည္။
ဤရြာ၏ထူးျခားမႈမွာ တြံေတးၿမိုဳ႕နယ္အပိုင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ႏွင္႔ ပိုနီးၿပီး တြံေတးသို႔သြားလိုပါက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကိုတက္ကာ ပန္းဆိုးတန္းဆိပ္ကမ္းမွ သြားရေပသည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေပၚတြင္ေနၿပီး ေက်ာင္းဆက္တက္ဖို႔ဆိုသည္မွာ စိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္မွ်သာပင္။
ပိုက္ဆံခ်မ္းသာသည္႔ ငါးကန္ပိုင္ရွင္သူေ႒းမ်ားသာ သူတို႔သားသမီးမ်ားကို ပို႔ႏိုင္ေပသည္။ ငါးကန္ပိုင္ရွင္ဆိုသည္ကလည္း တစ္ရြာလံုးေရတြက္မွ လက္ဆယ္ေခ်ာင္းပင္မျပည္႔။ ျမစ္ထဲေခ်ာင္းထဲ ငါးရွာ ဖားရွာ ကြန္ပစ္သည္႔ ဆင္းရဲသားက အမ်ားစုပါ။
ပ်ိဳးနႈတ္ရန္လူမရွိ၍ လူစားလိုက္သြားရျခင္း၊ အေဖက ပိုက္ဆံႀကိဳယူထားၿပီးမွ ေနမေကာင္းျဖစ္၍ သားက အလုပ္သြားလုပ္ေပးရျခင္း၊ ငါးကန္ေဖာ္ေန၍ ဟင္းစားရရန္ ေက်ာင္းသို႔မလႊတ္ဘဲ ငါးကန္ေဖာ္ရန္လိုက္သြားျခင္း စံုေနေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ားျဖင္႔ ေက်ာင္းလာမတက္ႏိုင္ၾကျခင္းပါ။
က်မတို႕ဆရာမမ်ားကလည္း ပညာမတတ္လွ်င္ အကန္းႏွင္႔တူေၾကာင္း၊ မိဘလက္ငုပ္လက္ရင္း လုပ္သည္မွန္ေသာ္လည္း ပညာမတတ္ပါက သူမ်ားညာခ်သည္ကို ခံရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ငါးေမြးလွ်င္လည္း ေရွးသမရိုးက်နည္းထက္ ယခုေခတ္မွာ မ်ားစြာတိုးတက္ေနၿပီျဖစ္၍ ေခတ္မီနည္းပညာမ်ားျဖင္႔ ငါးသားေဖာက္ျခင္း ငါးေမြးျမဴျခင္းမ်ား ရွိေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ ပညာကို ဆံုးခန္းတိုင္ေအာင္သင္ယူၿပီး မိမိတတ္ထားေသာပညာျဖင္႔ ျပန္လည္လုပ္ကိုင္လွ်င္ မ်ားစြာအက်ိဳးရွိမွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ လယ္မွထြက္သည္႔ စပါးမ်ား၊ ငါးေမြးျမဴေရးကန္မွငါးမ်ားကို တစ္ထိုင္ထဲ ႏိုင္ငံျခားေရာက္သည္အထိ ပို႔လိုက္ၾကသည္မွာ အျမွဳပ္ထြက္မတတ္ပင္။
ဆရာမမ်ားကပဲ အေဟာေကာင္းသလား၊ မိဘမ်ားကပဲ အားနာလားမသိပါ။ ထိုသို႔ရြာစဥ္လိုက္ေျပာ လိုက္ေခၚၿပီးလွ်င္ ေနာက္တစ္ေန႔ ေက်ာင္းလာတက္ၾကသည္။ နည္းနည္းၾကာလွ်င္္ ေပ်ာက္သြားၾကျပန္သည္။ ထိုသို႔ေပၚလိုက္ေပ်ာက္လိုက္ျဖင္႔ အနည္းဆံုး ၄ ေယာက္ျပည္႔လွ်င္ စာသင္ၾကရပါသည္၊ သို႔ေသာ္ေက်ာင္းသားအားလံုးစံုသည္႔ အခ်ိန္ရွိပါသည္၊ ထိုအခ်ိန္ကား စာေမးပြဲေျဖသည့္ အခ်ိန္ပင္။
ကေလးမ်ားအားလံုးလိုလို ဥာဏ္ေကာင္းၾကပါသည္၊ ထံုထံုထိုင္းထိုင္းမရွိပါ။ လတ္ဆတ္သည့္ ေလကုိ႐ွဴရင္း လတ္ဆတ္သည့္ သဘာဝသစ္သီး သစ္ရြက္မ်ားကို စားသံုးၾကီးျပင္းလာၾက၍ထင္ပါသည္။ ထို႔အျပင္ က်ယ္ျပန္႔လွေသာ ကြင္းျပင္မ်ားတြင္ ေျပးလႊားေဆာ႔ကစားရင္း သြက္လက္ထက္ျမက္ ေနၾကျခင္းျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ႏွေျမာစရာေကာင္းသည္က သူတို႔၏ ဥာဏ္ရည္ကို သူတို႔ဘဝတိုးတက္ေရး ပညာတတ္ျဖစ္ေရး အနာဂတ္ႏိုင္ငံေတာ္အတြက္ မ်ိဳးဆက္သစ္လူငယ္မ်ားျဖစ္လာေရး စတာေတြထက္ သူတို႔အိမ္မွာ မနက္စာ ညစာကို အလ်င္မီ ပံုမွန္ထမင္းစားရေရးအတြက္သာ ကူျပီး စဥ္းစားေနရေပသည္။အင္မတန္ ဆင္းရဲၾကပါသည္။
(၃)
က်မတို႔ ဆရာမမ်ား ေက်ာင္းမွန္မွန္တက္ႏိုင္ရန္ စည္း႐ံုးရင္း စာသင္ခဲ႔ရာက ဒုတိယအစမ္းစာေမးပြဲၾကီးအျပီး ႏိုဝင္ဘာလကုန္ခန္႔တြင္ ေက်ာင္းသား(၇)ေယာက္ခန္႔ ပံုမွန္တက္လာသည့္အျဖစ္သို႔ ေရာက္ခဲ့ေခ်ျပီ။
ရြာခံေက်ာင္းသားမ်ားအဖို႔ ေက်ာင္းတက္ရန္ လြယ္သေလာက္ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္မွ ကေလးမ်ားမွာ ေက်ာင္းလာတက္ရသည္ကိုက သူတို႔အဖို႔ စြန္႔စားခန္းပင္။ မိုးတြင္းအခါ ရင္ညြန္႔ေလာက္ ေရျပည္႔ေနသည္႔ ေခ်ာက္ကိုျဖတ္ကူးရသည္႔အခါ ကူးရသည္၊ လယ္ကန္သင္း႐ိုးေပၚက စူးေတြ ငုပ္ေတြကို ျဖတ္ရသည္၊ သူတို႔ေလးေတြ ေက်ာင္းေရာက္ေအာင္ လာတက္သည္ကို ျမင္ရျပန္ေတာ႔ သနားမိျပန္သည္။
ရန္ကုန္ေက်ာင္းေတြမွာကဲ႔သို႔ ေက်ာင္းေခၚႀကိမ္ ၇၅% မျပည္႔က စာေမးပြဲမေျဖရဆိုလ်င္ တစ္ေယာက္မွ ေျဖရမည္ မဟုတ္ပါ။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးႏွင္႔ က်မတို႔ဆရာမမ်ား ဥပေဒကို လက္တစ္လံုးျခားလုပ္၍ စာသင္ၾကရေပသည္။ ထိုစာသင္ႏွစ္တြင္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ား ေက်ာင္းေပ်ာ္ရန္ ေက်ာင္းေနရမည္႔အရြယ္ ေက်ာင္းတက္ခ်င္သည္႔စိတ္ရွိရန္ စည္း႐ံုးေရးအျဖစ္ အတန္းအားလံုး (ၿမိဳ႕နယ္စစ္ျဖစ္သည္႔ အဌမတန္းမွလြဲ၍) က်႐ႈံးသူမရွိ ေအာင္ျမင္ၾကေလသည္။
ထိုကိစၥအတြက္ ဆရာ ဆရာမအခ်င္းခ်င္း အနည္းငယ္လိပ္ခဲတင္းတင္း ျဖစ္သည္ေတာ႔ရွိသည္။ ရြာခံဆရာ ဆရာမမ်ားက အႀကံေပးသျဖင္႔ လက္ခံခဲ့ေသာ္လည္း ေက်ာင္းသားတို္င္း ေအာင္ျမင္ရန္မသင္႔ေခ်၊ တခ်ိုဳ႕ဆိုလွ်င္ ဘာသာစံုက်သည္၊ ထိုကေလးမ်ိဳးကိုျဖင္႔ ခ်န္ထားခဲ႔သင္႔သည္ဟု အႀကံေပးေသာ္လည္း ကေလးေတြ၏ေ႐ွ႕ေရးအတြက္ ေက်ာင္းဆက္တက္လိုစိတ္ ရွိလာဖို႔ အေရးႀကီးသည္႔အတြက္ က်မတို႔ဆရာမမ်ား ဒီတစ္နွစ္ေတာ့ လက္ခံမည္ဟု ကတိထားခဲ့ၾကသည္။
ေနာက္စာသင္ႏွစ္အစတြင္ ရန္ကုန္မွ ဆရာမႏွစ္ဦးႏွင့္ ဆရာတစ္ဦး ထပ္မံေရာက္ရွိလာသျဖင့္ ဆရာ ဆရာမအင္အားတိုးလာေပသည္၊ အားတက္စရာပင္။ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားကလည္း ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္၊ ဆရာ ဆရာမမ်ားက ေစတနာေကာင္းၾကသည္။
မႏွစ္က ေအာင္ခ်က္ေကာင္းသည္ဆိုေသာ နာမည္ေကာင္းျဖင့္ ေခ်ာင္းတစ္ဖက္ကမ္း ထန္းတပင္အပိုင္ရြာအခ်ိဳ႕ကပင္ ေလွျဖင့္ကူး၍ လာတက္ၾကေလသည္။ မႏွစ္က ဆဌမတန္းမွ က်မ၏ကေလးမ်ား သတၱမတန္းသို႔ေရာက္ၿပီး အပ်ိဳဖားဖားကေလးေတြပင္ ျဖစ္ေနၿပီ။ မိန္းကေလးမ်ားသည္ ေယာကၤ်ားကေလးမ်ားထက္ အရြယ္ေရာက္ျမန္သည့္သဘာဝအရ အခ်ိဳ႕ေက်ာင္းသူေလးမ်ားသည္ ေဆာ့ကစားျခင္းမျပဳေတာ့ပဲ အိုက္တင္ကေလးေတြႏွင့္ ျဖစ္ေနၾကၿပီ။
တခ်ိဳ႕ ေက်ာင္းေနေနာက္က်သည့္ ကေလးေတြဆိုပါက ၁၆ ႏွစ္၊ ၁၇ ႏွစ္ အရြယ္ပင္ေရာက္ေနေခ်ၿပီ။ သို႔အတြက္ အဆိုပါ ေက်ာင္းသူမိန္းကေလးမ်ား ေက်ာင္းလာမတက္သည့္ေန႔ဆိုလွ်င္ အင္မတန္ရင္ပူရပါသည္။ ေက်ာင္းလာရင္း လမ္းမွာဘာျဖစ္သလဲ။
လယ္ကြင္းေတြ ငါးကန္ေတြျဖတ္ရင္း တစ္ခုခုျဖစ္ေနၿပီလား စေသာအေတြးမ်ားျဖင့္ ပူပင္ေသာကေရာက္ရျပန္သည္။ ထိုသို႔ ပူပင္ရဖန္မ်ားလာေသာအခါ လက္ကိုင္ပုဝါေလး ခါးၾကားထိုး ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္ကေလးစီး၊ ႀကိမ္ျခင္းကေလးလက္ကဆြဲလ်က္ ကႏြဲ႔ကလ် လႈပ္လီလႈပ္လဲ့ အိေျႏၵအျပည့္ျဖင့္ ေက်ာင္းတက္ရသည့္ ဆရာမေလးေတြကို အားက်မိျပန္သည္။
"ဟင္.. အဲလိုဆို ပ်င္းစရာႀကီးေနမွာ၊ စာသင္ၿပီးရင္ အိမ္ျပန္၊ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ဒါနဲ႔ပဲအခ်ိန္ေတြကုန္ေနမွာပဲ၊ အခု ငါ့ဘဝ ဘယ္ေလာက္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းသလဲ၊ ဒီေန႔ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေက်ာင္းပ်က္ၿပီး ဘယ္နွစ္ေယာက္ေက်ာင္းတက္မလဲ ဆိုတာအေျဖတိုက္ရတာကိုက ရင္ခုန္စရာ။ ကေလးေတြကို ဒီေန႔ဘာအေၾကာင္းေျပာမလဲ ဘာေခါင္းစဥ္ေပးၿပီး ေဆြးေႏြးၾကမလဲ။ သူတို႔ေလးေတြက ရန္ကုန္က ေ႐ႊတိဂံုဘုရားအေၾကာင္း ေျပာျပရင္ေတာင္ အ့ံၾသဘနန္း၊ ရင္သပ္႐ႈေမာဆိုေတာ့ ဘာေျပာေျပာ စိတ္ဝင္စားၾကတယ္၊ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းသလဲ၊ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ မ႐ိုးႏိုင္ေသာ အေၾကာင္းမ်ားစြာကို စာသင္ရင္း ဗဟုသုတရေအာင္ ေျပာလို႔ရတယ္။ ေတာ္ပါပီ၊ အိုက္တင္နဲ႔လည္း ေက်ာင္းမတက္ခ်င္ပါ၊ ဒီအတိုင္းပဲေကာင္းပါသည္" ဆိုကာ ေက်နပ္ရျပန္သည္။
(၄)
"ဆရာမတပည့္ ျဖဴဝင္းထိုက္ မႏွစ္က စာလိုက္ႏိုင္တယ္မလား၊ စာလဲႀကိဳးစားတယ္ေလ" သတၱမတန္း အတန္းပိုင္ဆရာမက ေမးလာျခင္းပါ။ ထိုဆရာမသည္ ရန္ကုန္ၾကည့္ျမင္တိုင္မွျဖစ္ျပီး က်မႏွင့္ သြားအတူ ျပန္အတူျဖစ္သည့္အျပင္ ႐ြာတြင္ေနရခိုက္ တစ္အိမ္ထဲ အတူေနအတူစားသူ ျဖစ္သည္၊ ေနာင္တြင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာသည့္တိုင္ ခင္မင္ရင္းႏွီးစြာ ေနခဲ့ၾကသည္။
"လိုက္ႏိုင္႐ံုတင္ဘယ္ကမလဲ၊ စာလဲေတာ္တယ္ေလ၊ ဘာလို႔လဲ" ဟု က်မကျပန္ေမးရာ
"ခုတေလာ ေက်ာင္းပ်က္ရက္ စိပ္လာသည္၊ စာလည္းစိတ္မဝင္စားပါတဲ့"
ဒါကို က်မလည္း သတိထားမိပါသည္။ ေက်ာင္းပ်က္သည္မွာ အဆန္းမဟုတ္ေသာ္လည္း ပ်က္ေနက်ထက္ ပိုပ်က္လွ်င္ေတာ့ ဆန္းသည္။ က်မႏွင့္ သူ႔အတန္းပိုင္ဆရာမတို႔ စေန၊တနဂၤေႏြ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တြင္ သူေနသည့္ ရြာသို႔ လိုက္သြားမည္ဟု တိုင္ပင္ထားစဥ္မွာပင္ ေက်ာင္းလာတက္ျပန္သည္၊
"အဘြား ေနမေကာင္းလို႔ပါ" တဲ့
"သူတို႔က ေျမးအဘြား ႏွစ္ေယာက္ပဲရွိတာ" ဟု ႐ြာခံဆရာမတစ္ေယာက္က ဝင္ေျပာသည္။
ျဖဴဝင္းထိုက္ အေဖနွင့္အေမသည္ ေနာက္အိမ္ေထာင္ အသီးသီးနွင့္ သားသမီးမ်ားပင္ရေနၿပီ။ ျဖဴဝင္းထိုက္သည္ ဖခင္ျဖစ္သူဘက္က အဘြားႏွင့္ေနသည္။ တစ္ျခားသားသမီးမ်ား ဟိုကေပး ဒီကေပးတို႔ျဖင့္ ေနေနရျခင္းပင္။
ဝါက်င္ေနေသာ အက်ၤ ီအျဖဴေရာင္၊ အေရာင္လြင့္ၿပီး အျဖဴေရာင္္ ေျပးေနေသာ ေက်ာင္းစိမ္းလံုျခည္တို႔ ဝတ္ဆင္ထားသည့္ၾကားမွ နာမည္နွင့္လိုက္ဖက္စြာ ျဖဴျဖဴဝင္းဝင္းနွင့္ လွလွပပေလး ျဖစ္သည္၊ ဆင္းရဲ၍ ပညာမတတ္ဟု မျဖစ္ေစရ၊ မျဖစ္မေနႀကိဳးစားရမည္။ ႀကိဳးစားက မျဖစ္ဘူးဆိုတာမရွိဟု ေျပာစဥ္က သူ႔မ်က္ဝန္းေတြ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖင့္ အေရာင္ေတာက္လာသည္ကို ျမင္ေတြ႔ဖူးသည္။
သတၱမတန္းမွာ သခ်ၤာသင္ျပရင္း ျဖဴဝင္းထိုက္တစ္ေယာက္ စာတြင္စိတ္ဝင္စားမႈ နည္းလာသည္ကို က်မ သတိထားမိလာသည္။ တစ္ခါတစ္ေလ စာေရးေနရင္း ျပံဳးေနသည္ကို သတိျပဳမိလာပါေတာ့တယ္၊
"ဆရာမရယ္.. ဒီအ႐ြယ္က သစ္႐ြက္လႈပ္ရင္ေတာင္ ရယ္တတ္တဲ့ အ႐ြယ္ေလ" ႐ြာခံဆရာမက ဝင္ေျပာေတာ့
"ဟုတ္လား-- က်မတို႔ျဖင့္ အဲဒီအ႐ြယ္ စာကိုကုန္းေအာ္က်က္ေနရတာနဲ႔ သစ္႐ြက္လႈပ္တာေတာင္ မျမင္လိုက္ဘူး" က်မလည္း စိတ္တို၍ ဘုေတာလိုက္မိသည္၊
"တို႔တစ္ေတြက စိတ္ပူလို႔ေျပာရင္ ႐ြာခံဆရာမတစ္ေတြက သူတို႔႐ြာက ကေလးေတြကို ႏွိမ္ၿပီးေျပာတယ္ ထင္ေနတာ" ဆရာမတစ္ေယာက္က က်မကို ေဖ်ာင္းဖ်ပါသည္။
ကေလးမ်ားအခ်င္းခ်င္း ေျပာသံဆိုသံႏွင့္ အရိပ္အကဲကို ဖမ္းၾကည့္႐ံုျဖင့္ တေျဖးေျဖး သိလာရပါသည္၊ ျဖဴဝင္းထိုက္သည္ ေက်ာင္းသို႔လာသည့္လမ္းတြင္ ငါးကန္ေစာင့္သည့္တဲ၌ ေခတၱေရဝင္ေသာက္ နားတတ္သည္။ ထိုတဲမွ လူ႐ြယ္သည္ အသက္အစိတ္ခန္႔ ရွိၿပီး သူ႔မိဘမ်ားက ႐ြာထဲတြင္ ေနၾကသည္။ ေက်ာင္းသြားေက်ာင္းျပန္ ႏႈတ္ဆက္ရင္း ခင္မင္ၾကသည္တဲ့။
"ျဖဴဝင္းထိုက္ ေက်ာင္းဆင္းရင္ ေမာင္ႏိုင္ဦးနဲ႔ အတူျပန္" ဟု အတန္းပိုင္ဆရာမကေျပာရာ ေမာင္ႏိုင္ဦးက ျငင္းသည္တဲ့။
"က်ေနာ္က အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ငါးထြက္ရွာရတယ္၊ အေဖ ေထာင္ထားတဲ့ ကြန္ကို ကူျဖဳတ္ေပးရတယ္၊ ဝက္စာလည္းစဥ္းရတယ္၊ အိမ္သံုးဖို႔ ေရထမ္းေပးရေသးတယ္၊ ျဖဴဝင္းထိုက္ကို မေစာင့္ႏိုင္ပါ၊ သူကလမ္းေလွ်ာက္ရင္ လိပ္လိုပဲ ေနွးတယ္" ဟု ေျပာသျဖင့္ ငိုအားထက္ရယ္အားသန္ ျဖစ္ရပါသည္။
ေနာက္ပိုင္းတြင္ေတာ့ ျဖဴဝင္းထိုက္သည္ ထိုတဲကိုေက်ာ္ၿပီး ေက်ာင္းကိုေရာက္လာဖို႔ ေတာ္ေတာ္ခက္ခဲေနေခ်ၿပီ။ က်မႏွင့္ သူ႔အတန္းပိုင္ဆရာမတို႔ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ တိုင္ပင္ရသည္။ ဆရာႀကီးကို အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာ ေက်ာင္းထုတ္လိုက္လွ်င္ ေက်ာင္းလာစရာမလိုသည့္အတြက္ ထိုတဲသို႔ သူမေရာက္ႏိုင္ေတာ့။ ထိုသို႔လုပ္ပါက သူ႔ဘဝ ပိုဆိုးသြားလိမ့္မည္၊ အရွက္ရလိမ့္မည္။ ယခုလည္း သာမာန္ သမီးရည္းစားအဆင့္ဆိုလွ်င္ ျပႆနာမရွိေသးပါ၊ အသာေစာင့္ၾကည့္ျပီး ေခ်ာ့ေမာ့တားၾကမည္ဟု ဆံုးျဖတ္သည္။ အတန္းတင္စားေမးပြဲႀကီးလည္း နီးလာၿပီမဟုတ္ပါလား။
(၅)
က်မတို႔ ဆရာ ဆရာမမ်ား အေျဖလႊာစစ္ေဆးၿပီးၾကေလၿပီ။ ေအာင္စာရင္းအတြက္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးထံ အမွတ္မ်ား တင္ျပၾကရသည္။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးႏွင္႔ က်မတို႔ဆရာ ဆရာမမ်ား ေက်ာင္းသားမ်ား၏ အမွတ္အေျခအေနေပၚ ၾကည့္ၿပီး ဘုတ္အဖြဲ႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခု ထုတ္ပါသည္။
ဘာသာရပ္စုစုေပါင္း ေျခာက္ဘာသာရွိသည့္အနက္ တစ္ဘာသာက်ပါက (ေအာင္မွတ္သည္ ၄၀) ထိုဘာသာရပ္တြင္ (၃၀မွတ္) ရလွ်င္ေအာင္သည္။ ႏွစ္ဘာသာက်ပါက အနည္းဆံုး(၃၅ မွတ္) စီရလွ်င္ ေအာင္သည့္စာရင္းထဲ ထည့္ပါ။ သံုးဘာသာက်၍ အနည္းဆံုး (၃၅ မွတ္) စီရွိေနပါက ဘုတ္အဖြဲ႔သို႔တင္ပါ။ အစမ္းစာေမးပြဲမ်ားတြင္ က်႐ႈံးထားျခင္းမ႐ွိပါက အားလံုးစဥ္းစားမည္။ ေလးဘာသာႏွင့္ အထက္ က်႐ံႈးပါက လံုးဝမစဥ္းစားပါ။ ဆရာ ဆရာမတိုင္းသည္ ေက်ာင္းသားအားလံုးကို ေအာင္ေစခ်င္သည္သာပင္။
ျဖဴဝင္းထိုက္ သံုးဘာသာက်ေလသည္၊ ပထဝီ-၂၈မွတ္၊ သိပၸံ-၃၀၊ သခ်ၤာ-၃၂ ။
ပထဝီျပဆရာမသည္ ႐ြာခံဆရာမျဖစ္သည္။ ၂၈မွတ္မွ ၃၅မွတ္ကို ခ်က္ခ်င္းရေအာင္ ရွာေဖြႏိုင္သည္၊ ၃၅မွတ္ရေလသည္။ သိပၸံဆရာမက ျဖဴဝင္းထိုက္၏ အတန္းပိုင္ဆရာမပင္၊ က်မနွင့္ရင္းႏွီးသည့္ဆရာမ၊ သူလည္း ေကာက္႐ိုးပံုထဲအပ္ရွာသလို အေျဖလႊာကို ေမႊေႏွာက္ရွာရင္း ၃၅မွတ္ျပည့္ေလသည္။ က်မ... က်မကေရာ..။
က်မတို႔သည္ ေမးခြန္းထုတ္စဥ္ကတည္းက ထိုေမးခြန္း၏ စံျပအေျဖတစ္စံု၊ ထိုအေျဖအတြက္ အဆင့္လိုက္ အမွတ္ေပးပံု အမွတ္ေပးစည္းမ်ဥ္းကိုပါ တပါတည္း ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးကို တင္ထားၿပီးျဖစ္သည္။ ထိုအတိုင္းစစ္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။
႐ြာခံဆရာမက "ကဲ ဆရာမေရ.. ဆရာမသခ်ၤာဘာသာေအာင္ရင္ ေအာင္ၿပီ" ဟု ေျပာလာသည္၊ "က်မ အမွတ္ေပးစည္းကမ္းအတိုင္း စစ္ထားေပမယ့္ ရေအာင္႐ွာေပးပါမယ္၊ ဒါဟာကိုယ့္အမွား ကိုယ္ျပန္႐ွာသလိုေတာ့ ျဖစ္ေနၿပီ၊ ျဖဴဝင္းထိုက္ဟာ ေအာင္သင့္တဲ့ ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ရဲ႕လားဆိုတာ က်မစဥ္းစားၿပီး ရွာေပးပါမယ္" လို႔ ေျဖလိုက္တယ္ဆို အဲဒီဆရာမက ႏႈပ္ခမ္းကို ခပ္တင္းတင္းေစ့ျပီး က်မကို စိုက္ၾကည့္ကာေျပာလာသည္။
"သူ႔အဘြားက စာေမးပြဲက်ရင္ ေက်ာင္းဆက္မထားေတာ့ဘူး၊ ႐ြာထဲမွာပဲ စက္ခ်ဳပ္ခိုင္းမွာတဲ့"
က်မ ႀကိဳးစားပမ္းစား႐ွာၿပီး အမွတ္ေပးပါသည္။ အေျဖမထုတ္သျဖင့္ တစ္မွတ္ေလွ်ာ့သည္ကို ႏွစ္ပိုင္းတစ္ပိုင္းပဲ ေလွ်ာ့သည္၊ ေဆာက္လုပ္ခ်က္မေရးသျဖင့္ ႏွစ္မွတ္ေလွ်ာ့ထားသည္ကို တစ္မွတ္သာေလွ်ာ့သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ (၃၄ ၁/၂) သံုးဆယ့္ေလးႏွစ္ပိုင္းတစ္ပိုင္း ရေခ်ၿပီ။ က်န္နွစ္ပိုင္းတစ္ပိုင္းကို မည္သိုမွ ရွာမရေတာ့ပါ၊ ပုစာၦအားလံုးကို ေျဖဆိုထားျခင္းလည္း မ႐ွိပါ။ ေျဖထားပါက ႐ွာၾကံေပးလို႔ ရေသးသည္၊ သို႔ေသာ္ ထိုႏွစ္ပိုင္းတစ္ပိုင္းကို ေပးလို႔ရသည့္နည္း႐ွိပါသည္။ ေျဖလႊာေပၚတြင္ ရမွတ္ +၁/၂ = ၃၅ ဟုေရးလိုက္႐ံုသာ၊ စာစစ္သူမွ ေျဖလႊာေပၚတြင္ ေက်နပ္၍ ထည့္ေပါင္းေပးသည့္ သေဘာျဖင့္ ေပး၍ရပါသည္၊ ေမတၱာမွတ္ပါ။
ျဖဴဝင္းထိုက္သည္ က်မအတန္း က်မလက္မွ ထြက္သြားေသာကေလး က်မသံေယာဇဥ္ရွိပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူေအာင္သြားလွ်င္ အဌမတန္း (ၿမိဳ႕နယ္စစ္) ေရာက္မည္။ ၿမိဳ႕နယ္စစ္တြင္ ဤပံုျဖင့္ေအာင္ဖို႔ မလြယ္ပါ။ ႀကိဳးစားလွ်င္ေရာ ႀကိဳးစားလွ်င္ ေအာင္ႏိုင္ပါသည္။
ဟုတ္ပါၿပီ သူအားတက္သေရာ ႀကိဳးစားပါမည္လား၊ ေက်ာင္းတက္တာဗန္းျပၿပီး လယ္တဲမွာဝင္ေရာက္ေနပါက ေက်ာ္မေကာင္းၾကားမေကာင္း ျဖစ္ခ်ိမ့္မည္။ စာေမးပြဲက်ပါက ေက်ာင္းမထားေတာ့ပါ ဆုိသျဖင့္ ေက်ာင္းမတက္ဘဲေနတာကမွ အဘြား၏ အုပ္ထိန္းမႈေအာက္တြင္ အိေျႏၵရရ ေနရေပအုံးမည္။ က်မ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္၊ အမွတ္စာရင္းျဖည့္သည့္ ပံုစံစာ႐ြက္ကိုျဖည့္ကာ အၿပီးသတ္လက္မွတ္ထိုးၿပီး ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးထံအပ္လိုက္ပါသည္၊ က်မအတန္းျဖစ္ေသာ ဆဌမတန္း ေအာင္စာရင္း အေခ်ာသပ္စာ႐ြက္ကိုပါအပ္ၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔ ရန္ကုန္ျပန္ခဲ့ေလသည္။
ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္အၿပီး ေက်ာင္းေတြျပန္အဖြင့္မွာေတာ့ ျဖဴဝင္းထိုက္ ေက်ာင္းျပန္လာတက္ျခင္း မရွိပါ။ သို႔ေသာ္ အဌမတန္းေက်ာင္သား ၂၂ ေယာက္အထိတိုးလာပါသည္။ ထိုစာသင္ႏွစ္တြင္ ၿမိဳ႕နယ္စစ္ကို ဝင္ေရာက္ေျဖဆိုရာ ၁၇ ေယာက္ ေအာင္ျမင္ပါသည္၊ ထို ၁၇ ေယာက္အနက္ ၁၂ ေယာက္ သခ်ၤာဂုဏ္ထူးပါပါသည္၊ ထိုအတြက္ သခ်ၤာသင္ျပထူးခၽြန္ဆုကို ရ႐ွိခဲ့ပါသည္။ ေက်ာင္းဆရာမတစ္ေယာက္အတြက္ ေပ်ာ္႐ႊင္ဝမ္းေျမာက္မႈအတိ ျဖစ္ခဲ့ရပါသည္။
ထိုျဖစ္ရပ္မ်ားသည္ပီးခဲ့ေလၿပီ။ ကိုယ့္စိတ္ကိုကိုယ္ ျပန္ေမးခြန္းထုတ္လာႏိုင္လိမ့္မည္ဟု စိုးစဥ္းမွ် မေတြးမိေခ်။ သတင္းတစ္ပုဒ္ကို ဖတ္မိသည့္အခ်ိန္တြင္မွ တစ္ခ်ိန္က ဘယ္ေနရာမွာ ပုန္းကြယ္ေနမွန္း မသိခဲ့သည့္ ေမးခြန္းတစ္ခုသည္ ေပၚေပါက္လာခဲ့ေလသည္။
၁၉၉၃ ခုႏွစ္၊ ဆူဒန္ႏိုင္ငံ ကယ္ဆယ္ေရးစခန္းတစ္ခုမွာ အစာငတ္ျပတ္ၿပီး အ႐ိုးေပၚအေရတင္ျဖစ္ေနတဲ့ ကေလးေလးေတြ ရွိေနပါတယ္တဲ့၊ အဲဒီထဲက အာဟာရျပတ္ေတာက္ၿပီး ေခါင္းႀကီးကိုယ္ေသးျဖစ္ေနတဲ့ ကေလး တစ္ေယာက္ဟာ ဖုန္ထေနတဲ့ေျမလမ္းေပၚမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဒ႐ြတ္ဆြဲၿပီး ေဆးခန္းဆီ အားယူလာေနပါတယ္တဲ့၊ အဲဒါကို ဓာတ္ပံုသတင္းေထာက္တစ္ေယာက္က ေတြ႔႐ွိၿပီး ႐ိုက္ယူေနစဥ္မွာပဲ ကင္မရာျမင္ကြင္းေထာင့္မွာ ကေလးရဲ့ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန ဠင္းတငွက္မည္းမည္းတစ္ေကာင္က ကေလးတေ႐ြ႕ေ႐ြ႕သြားတာကို ေစာင့္ၾကည့္ေနတာေတြ႕လိုက္ရပါတယ္တဲ့၊ ဒါနဲ႔ အဲဒီပံုကို အမိအရ႐ိုက္ယူႏိုင္ခဲ့သည္။ အဲဒီသတင္းဓာတ္ပံုဟာ နယူးေယာ့ခ္တိုင္းမ္မွာ မ်က္ႏွာဖံုးေဆာင္းပါးအေနနဲ႔ပါလာၿပီး အလႈေငြေတြ အာဖရိကႏိုင္ငံေတြဆီ လွိမ့္ဝင္ခဲ့ပါတယ္တဲ့၊ အဲဒီ သတင္းေထာက္လည္း ပူလစ္ဇာဆုကိုရ႐ွိသြားသည္။
ဆုယူအၿပီး သတင္းေထာက္ေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံတကာအဖြဲ႔အစည္းေတြက ေမးခြန္းမ်ားစြာ ေမးၾကေလသည္၊ အမ်ားသျဖင့္ ေမးၾကသည္က" ကေလးေလး ဘာျဖစ္သြားလဲ"
က်မသည္ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုခု ျဖစ္စဥ္တစ္ခုခုကို သိ႐ွိလွ်င္ ကိုယ္ကိုတိုင္ဆိုရင္ေရာဟု အၿမဲခ်ိန္ထိုး ၾကည့္တတ္သည့္အက်င့္ ရွိသည္။ ထိုသို႔ ခ်ိန္ထိုးၾကည့္မိရာက က်မႏွလံုးသားတြင္ မည္သည့္အခ်ိန္ကတည္းက ပုန္းေအာင္း ရွိေနသည္မသိသည့္ အျဖစ္အပ်က္ဆီမွ ေမးခြန္းမ်ားေပၚလာခဲ့ေပသည္။ ဓာတ္ပံုုသတင္းေထာက္သည္ အျဖစ္အပ်က္ကိုေတြ႔ရခိုက္ သူ႔အလုပ္ကို သူလုပ္လိုက္တာျဖစ္ႏိုင္ပါသည္၊ "သူ ဒီဠင္းတကို ေျခာက္လႊတ္လိုက္ပါတယ္" လို႔ေတာ့ ေျဖထားေသးသည္၊
က်မတို႔သည္ မိမိတို႔တာဝန္က်ရာ မိမိတို႔ႏွင္႔ဆိုင္ရာ ကိုယ့္အလုပ္ကိုတာဝန္ေက်ေအာင္လုပ္ရင္း အျခားတစ္ဖက္သားကို နစ္နာေစခဲ့ၾကသည္လား၊ ကိုယ့္အလုပ္ကို မွန္ကန္စြာလုပ္ရင္း လူ႔က်င့္ဝတ္ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေတြဆီေရာက္ရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုထဲမွာပဲ အမွားအမွန္ ပဋိပကၡေတြျဖစ္လာခဲ့ရေလသည္။
ခိုင္ခိုင္ေစာလြင္
ဝန္ခံခ်က္... ဓာတ္ပံုသတင္းေထာက္ႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ အခ်က္အလက္မ်ားကို စာေရးဆရာမ ဂ်ဴး၏ ပိုခ်စ္ရတဲ့သူကိုယ္ပဲျဖစ္ပါေစ ဝတၳဳမွ ရယူပါသည္။
No comments:
Post a Comment