June 18, 2017

"လွတာကိုမွ လိုခ်င္သူ"၁၉ရက္ ဇြန္လ ၂၀၁၇ခုႏွစ္ ဒီလိႈင္းစာေစာင္ အတြဲ(၆) အမွတ္(၂၃)မွ


" မင္းတို့မိန္းမေတြ ဘဲဥႀကက္ဥဝယ္ရင္ ဘာကိုေရြးႀကတာလဲ"
ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ဘဲေခ်းႀကက္ေခ်း မပါတာရယ္ အရြယ္ညီတာေရြးတာပင္ ။ ဘဲေ ခ်းႀကက္ေခ်းေတြ ကပ္ပါလာက ေဆးေႀကာရ အခ်ိန္ကုန္ျပီး အရြယ္မညီက ဟင္းကို ေဝပံုခ်ရခက္သည္။ သူရသည့္ ဥကပိုႀကီးတယ္ ကိုယ္ရတာက ကငယ္တယ္ အျငင္းပြားမေနရေအာင္ ေရြးရၿခင္းလို႔ ေျဖျဖစ္သည္။ တခ်ိဳကေတာ့ စိမ္ေျပနေျပ ေရြးသည္ လူတကိုယ္အႀကိဳက္တမ်ိဴး မဟုတ္ပါလား။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့လက္ကေလးနဲ႔ ဆကာဆကာ ခ်ိန္ၿပီးေရြးႀကသည္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေဈးသည္ေတြက ေရစိုအဝတ္ကေလးေတြနဲ႔ ဘဲဥ ၾကက္ဥေတြကို ေသခ်ာေဆးေၾကာ သုတ္သင္ၿပီး ေရာင္းလာၾကသည္။ လွလွပပေလး ေရာင္းတဲ့ဆိုင္က ညစ္ေပၿပီး သဘာဝအတိုင္း ေရာင္းတာထက္ ပိုေရာင္းရသည္။ လူဆိုတာ လွတာကိုမွ လိုခ်င္သူခ်ည့္ မဟုတ္ပါလား။
ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ ေတာ့ ၾကက္ဥ ဘဲဥကို ေရြးဝယ္ေနၾကတာ မေတြ႔ရသေလာက္၊ သူတို႔ ေဈးႏႈန္း သတ္မွတ္ထားသည့္ အတန္းအစားအလိုက္ အရြယ္အစားမွာ တိုင္းထားသလို ညီေနသည့္အတြက္ ေရြးခ်ယ္ဖို႔ မလိုပဲ လိုခ်င္သည့္ အေရအတြက္သေလာက္ ေျပာဝယ္ၾကတာမ်ားသည္။ သတင္းတပုဒ္မွာ ဖတ္ဖူးသည္။ ၾကက္ေတြကို အစာေကၽြးတာကအစ ကိုယ္အေလးခ်ိန္နဲ႔ အျခားအခ်ိဴးအစားေတြ တညီထဲ ျဖစ္ေအာင္ ေသခ်ာ ေမြးထားၿပီး ဥသည့္ ဥေတြကိုလည္း အေလးခ်ိန္ အရြယ္အစား အတူတူျဖစ္ေအာင္ ဥ ခိုင္းသည့္ စနစ္ျဖင့္ ဥ ကေလးေတြ တညီထဲ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ၿပီလို႔ ဖတ္ရဖူးသည္။ လူေတြအႀကိုက္ကို လိုက္လို႔ လူေတြကဖန္တီးၾကရတာျဖစ္သည္။
" ပန္းေတြက လွလိုက္တာ အစစ္အတိုင္းပဲ၊ အတုလို႔ မထင္ရဘူးေနာ္ တကယ့္အစစ္အတိုင္းပဲ " ဒါကေတာ့ အတုက အစစ္လိုလွေနတဲ့ ပန္းကေလးေတြ၊ ပစၥည္းေလးေတြ ေတြ႔ရင္ ေျပာေလ့ရွိတဲ့ စကား၊ တခါတေလက်ျပန္ေတာ့ " လွလိုက္တာ အတုလား" တဲ့ သိပ္ကိုလွလြန္းလို႔ အစစ္ဆို အဲဒီေလာက္ မလွႏိုင္၊ တုပထားလို႔သာ ဒီေလာက္လွတာလို႔ ထင္ျမင္ၿပီး ေမးၾကတဲ့ သေဘာ၊ အရင္းစစ္က အတုႏွင့္အစစ္မွာ အစစ္ကိုအတုက လိုက္တုရင္း သူကပိုလွသည့္ သေဘာျဖစ္ေနတယ္လို႔ သံုးသပ္ရေပမည္။ ျမက္ခင္းတု ပန္းတု ဆိုတာေတြက အလွအပအတြက္ ၾကာရွည္ခံေအာင္ တုၾကတာ အျပစ္မဆိုသာေပမယ့္ လူ႔အသက္ကို ထိခိုက္ေစႏိုင္သည့္ အတုမ်ိဴးေတြက် ျပသနာရွိလာေခ်ၿပီ။ ၾကက္ဥအတုတဲ့ တိတိက်က် သတင္းထုတ္တာ တခါမွ မၾကားဖူးေပမယ့္ အတု ရွိသည္လို႔ေတာ့ လူမႈကြန္ယက္ေတြမွာ ပံုေတြတင္တာ ေတြ႔ဖူးရေလသည္။ သနပ္ခါးအတု ဝယ္မိလို႔ တဲ့ ဝယ္ခဲ့မိသူ အမ်ိဴးသမီးေလး တင္ထားတာ ဖတ္လိုက္ရသည္။ ဒါမ်ိဴးက်ျပန္ေတာ့ ဘယ္သူေသေသ ငေတမာျပီးေရာ ဆိုသည့္ ဝိသမေလာဘစိတ္ေတြ ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
သနပ္ခါးႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္တူသည့္ သစ္ပုေလြလို အျခား အပင္အျမစ္ေတြကို လိမ္ေရာင္းတာက ကိုယ္ည့ံလို႔ ကိုယ္မသိလို႔ ခံရတာဆို ထားပါေတာ့၊ အခုက သနပ္ခါးအတံုးေျပာင္မွာ သနပ္ခါးအေပြးဖတ္ေတြကို ေကာ္ျဖင့္ ေသခ်ာကပ္ထားၿပီး ေရာင္းတာျဖစ္သတဲ့၊ ေသြးလိမ္းၿပီး အဖတ္တခုကြာက်သြားလို႔ အထဲက ပ်စ္ခၽြဲခၽြဲနဲ႔ ျဖူျဖဴအႏွစ္ေတြ ေတြ႔မွ သိရပါသတဲ့ ကေလးေတြကို လိမ္းေတာင္ လိမ္းေပးၿပီးၿပီလို႔ ဆိုေလသည္။ ဒါမ်ိဴးကေတာ့ လြန္လြန္းလွသည္ ဆိုရမည္။ ရပ္ကြက္ေတြမွာ ေသြးလိမ္းၿပီးလို႔ ကုန္ေနသည့္ သနပ္ခါးတံုးေတြကို လိုက္ဝယ္သည့္သူေတြ ရွိသည္။ သူတို႔က ဆြဲျခင္းေလးေတြနဲ႔ ခ်ိန္ခြင္ကိုင္ၿပီး လိုက္ဝယ္တာ ျဖစ္သည္။ ဘာအတြက္ သံုးသလဲဆို သနပ္ခါးအခဲ လုပ္ဖို႔လို ဆိုေလသည္။ သနပ္ခါးခဲဆိုတာကလည္း သနပ္ခါးအတံုးေတြကို စက္နဲ႔ႀကိတ္ၿပီး လုပ္ၾကတာဆိုေတာ့ လည္း ဟုတ္ေလာက္သည္ေပါ့။ ေရစႀကိဳကေန သနပ္ခါးတံုးေတြ ရန္ကုန္ကို လာေရာင္းသည့္ အမ်ိဴးသမီးႏွင့္ ခင္မင္သြားတဲ့ အခါက သူေျပာျပတာႏွင့္ ဆက္စပ္စဥ္းစားမိသည္။ သနပ္ခါးေတြကို ေတာင္းႀကီးေတြႏွင့္ ထည့္သယ္ရာ ေႀကြက်သည့္ အေခါက္ဖတ္ေတြကို လိုက္ဝယ္သည့္ လူေတြ ရွိသတဲ့၊ သူသနပ္ခါးေရာင္းသည့္ အႏွစ္(၂၀) ကာလအတြင္း အရင္က အေႀကြဆို ႏွေျမာေပမယ့္ လႊင့္ပစ္ရတာရွိသည္။ အခုေတာ့ အေႀကြေရာ ကိုင္းဖ်ားကိုင္းနား အားလံုး ေရာင္းရတယ္လို႔ ဆိုေလသည္။ ဒါ့ျဖင့္ အဆိုပါ အတံုးေတြ အဖတ္ေတြကို ဒီလို လွည့္ဖ်ားေရာင္းဖို႔ လုပ္ၾကေလသလား စဥ္းစားစရာ။
အဆိုပါ သနပ္ခါးေရာင္းသည့္ အမ်ိဴးသမီးေလးႏွင့္ သနပ္ခါးဝယ္သံုးရင္း ခင္မင္ရာက သူရန္ကုန္ေရာက္ၿပီဆိုက တည္းသည့္အိမ္အထိ လိုက္ၿပီး သနပ္ခါးေရြးယူတာ သတိရမိသည္။ ကိုယ္တိုင္လည္း လိမ္း၊ သနပ္ခါးကလည္း အစစ္ျဖစ္သည့္အတြက္ ခင္မင္သူေတြကိုပါ ျပန္ေရာင္းေပးရင္း သနပ္ခါး အစစ္အတု သာမက အႏုအရင့္ အျဖဴေပြး အဝါေပြး၊ ႏွစ္ထပ္ေပြး တထပ္ေပြး၊ ဘယ္ေလာက္ေသြးေသြး ေတာ္ေတာ္ႏွ္င့္ အေပြးမကုန္တတ္သည့္ ေက်ာက္ေပြး၊ ေရႊဘိုႏွင့္ ရွင္မေတာင္ စသည့္ သနပ္ခါးႏွင့္ပတ္သက္သည့္ ဂုဏ္ေတြကို မ်က္ေစ့ျဖင့္ ၾကည့္လိုက္တာႏွင့္ တန္းသိတဲ့ အထိ ဗဟုသုတရခဲ့သည္။
တရက္မွာ သူတည္းရာ အိမ္သို႔ သနပ္ခါး သြားယူရာ သူက ပန္းခ်ီဆြဲေနတာ ေတြ႔ရသည္။ စုတ္တံ ေသးေသးေလးရယ္ ခြက္တခုထဲက နီနီ အရည္ရယ္ သနပ္ခါးတံုးေတြရယ္ ေတြ႔ေတာ့ တခုခုပဲဆိုကာ သူ႔ကို ဘာလုပ္တာလဲ ေမးမိေတာ့ " လူေတြကလွတာ ႀကိုက္တယ္မဟုတ္လား ဒီေတာ့ လွေအာင္ လုပ္ရတယ္" လို႔ ဆိုေလသည္။ သနပ္ခါးတံုးရဲ့ အေပြးၾကားက ခပ္ေသးေသးလိုင္းေတြၾကားမွာ ရွားေစးကို ေရေဖ်ာ္ထားသည့္ အရည္ကို စုတ္တံျဖင့္ လိုင္းအတိုင္း ဆြဲေပးသည့္အခါ သနပ္ခါးတံုးက ပိုႀကြလာၿပီး အေခါက္ပိုေပၚကာ ပိုလွလာေလသည္။
" ညီမရဲ့ သနပ္ခါးက ရွင္မေတာင္ အစစ္ျဖစ္တယ္၊ ႏုတဲ့အတံုးေတာင္ ေမႊးေနတာ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလိုလုပ္ရသလဲ ဒီအတိုင္းေရာင္းပါ" လို႔ ေျပာတာကို သူက အခုလို ျပန္ရွင္းျပသည္။
" က်မနဲ႔ ေဈးမွာ ယွဥ္ေရာင္းတဲ့ အမ်ိူးသမီးက ေတာ္ရံုအတံုးကို ရွာေစးေတြတင္ၿပီး ေဈးေခၚေရာင္းတာ အလုအယက္ဝယ္ၾကတယ္၊ က်မ သနပ္ခါးက အစစ္ အမ်ိူးအစားလည္း ေကာင္းေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္ရင့္တဲ့ အတံုးေတာင္ သူ႔ကို မယွဥ္ႏိုင္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္၊ လာဝယ္တဲ့သူေတြက ဟိုဘက္ဆိုင္မွာ ဒီ႔ထက္လွတယ္ ေဈးကဒီေလာက္မရွိဘူးဆို ေျပာၾကတယ္၊ လူေတြက လွတာႀကိုက္တယ္မဟုတ္လား ဒီေတာ့ က်မလည္း ၾကာၾကာထိုင္ေရာင္းေနရရင္ စားစရိတ္ေနစားရိတ္ ေထာင္းတယ္ ျမန္ျမန္ကုန္ေအာင္ လူေတြအႀကိုက္ လုပ္ေရာင္းရတာပဲ"
သူေရာင္းတာကို လိုက္ၾကည့္တဲ့အခါ ရွာေစးတင္ထားတဲ့ အတံုးေတြက အေရာင္းသြက္တာကို ေတြ႔ရေတာ့သည္။ စိတ္ထဲကေန ခက္တာပဲ လို႔ ဝယ္သူေတြကို အားမလိုအားမရ ျဖစ္ရသည္။ ကိုယ္တိုင္ ေရြးယူတဲ့အခါ ရွားေစးလြတ္တာေတြသာ ေရြးယူၿပီး ျပန္ေရာင္းျဖစ္ေလသည္။ ရွားေစးက အႏၱရာယ္မရွိဖူး ေျပာေပမယ့္ သနပ္ခါးလိမ္းခ်င္လို႔ ဝယ္တာ ရွာေေစးပါတာေတာ့ ဘယ္သူက ႀကိုက္ပါမလဲ၊ ဒါေပမယ့္ သူကေတာ့ ရွားေစးသံုးတာ လူေတြႀကိဳက္ေအာင္ လုပ္ရတာလို႔ ဆိုေလသည္။
သူကေတာ့ အစစ္ကို ပိုလွေအာင္ မြမ္းမံသူဆိုေပမယ့္ အစစ္ကေန အတု အျဖစ္ ေရာက္ရသူေပါ့၊ အတုေတြ ေပါသည့္ ေခတ္ ေနာက္အတုတမ်ိဴးက လူမႈကြန္ယက္မွာေတာင္ အေကာင့္တုတဲ့၊ သနပ္ခါးအစစ္ ေရြးရသလို အေကာင့္တုကိုလည္း ေရွာင္ရန္ ေရြးရသည့္ စံ ေတြရွိသည္။ မေရြးလို႔မရ၊ အေကာင့္တုေတြသည္ အဆဲသန္သည္၊ အမုန္းစကားဆိုသည္။ စည္းမရွိကမ္းမရွိ ေျပာခ်င္ရာေျပာသည္၊ အမ်ားသူငါ ၾကည့္သင့္လား ျမင္သင့္လား စဥ္းစားဉာဏ္ မသံုးပဲ ေသြးရဲရဲသံရဲရဲ ပိုးလိုးပက္လက္ ျမင္မေကာင္းသည့္ ပံုေတြ တင္သည္၊ ျဖန္႔သည္။ အတိုခ်ံဳးးက ဝိသမေလာဘသမားထက္ ဆိုးသည့္ ရြံစရာသတၱဝါေတြ ျဖစ္သည္။
ကိုယ္နဲ႔မသိက လက္မခံဆိုသည့္ မူက စာေလးဘာေလးေရးတဲ့အခါ စာဖတ္ပရိတ္သတ္ဆိုသည့္ အျမင္ကို ထည့္တြက္ရေသးသည္။ ဓါတ္ပံုမပါက လက္မခံ၊ ပံုမပါေသာ္လည္း အျပင္မွာသိသူ လက္ခံ၊ ပံုမပါ အျပင္မွာလည္း မသိေပမယ့္ တဆင့္တဆင့္သိရင္း ျဖင့္ မည္သူမည္ဝါ သိက လက္ခံ၊ ပရိုဖိုင္မပါ အျပင္မွာလည္း မသိ ေဆြမ်ိဴး ညီအကိုေမာင္ႏွမေတြရဲ့ အသိမိတ္ေဆြ ဆိုက လက္ခံ၊ ဒီလိုျဖင့္ အတု အစစ္ ခြဲရသည္။ အခ်ိဴ႔ဆိုက ဘယ္သူႏွင့္မွ မသိေပမယ့္ ေစာင့္ၾကည့္ၿပီး ကိုယ့္စာေလးေတြ အားေပးေနသူလို႔ သိလာတဲ့အခါပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ တေယာက္ေယာက္နဲ႔ ပတ္သက္တာသိလာလို႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အတန္ၾကာမွ လက္ခံျဖစ္သည္။ တခ်ိူ႔ အေကာင့္တုေတြက အဆိုပါ ေစာင့္ၾကည့္ဆဲ ကာလမွာပင္ နာမည္ေတြ တမ်ိဳးၿပီး တမ်ိဴး ေျပာင္းသြားတာကို ေတြ႔ေနရေလသည္။ ပရိုဖိုင္က ဓါတ္ပံုကလည္း ကိုရီးယားမင္းသမီး မင္းသားပံုေတြ အမ်ိဴးမ်ိဴး ေျပာင္းေနေလသည္။ အေကာင့္တု စစ္ခြဲႏိုင္ဖို႔ ကိုရီးယားဇာတ္လမ္းတြဲေတြ မ်ားမ်ား ၾကည့္ေပးရမလိုလို၊
အတု အစစ္ ေသခ်ာ ခြဲႏိုင္သည့္ အက်ိဴးဆက္က အရည္မရအဖတ္မရ ေပါက္ကရေတြ မျမင္မေတြ႔ရသည္သာမက ဆဲသံဆိုသံကင္းကာ စက္ဆုတ္ဖြယ္ပံုေတြ တင္တာလည္း မျမင္ရေပ။ လူအမ်ား ဝမ္းနည္းတာကိုပင္ ဝမ္းသာအားရေရးၾကတယ္လို႔ ေျပာသံၾကားရတဲ့အခါ " ေအာ္ ဒီလို ေျပာၾကသတဲ့လား" ဆိုတာ သိရၿပီး ကိုယ့္အေကာင့္ထဲ ဒါမ်ိဴးေရးသူတေယာက္မွမရွိ၊ သိေတာင္မသိ ၊ ဝမ္းနည္းစိတ္မေကာင္း ဆုေတာင္းၾကတာသာ ဖတ္ရတာ ေတာ္ေသးတယ္လို႔ ေတြးမိရင္း ကိုယ့္အေကာင့္ကို ႀကံဖန္ဂုဏ္ယူလိုက္မိေသးသည္။
လူမႈကြန္ယက္က တဆင့္ မိန္းကေလးေတြကို ခ်စ္ႀကိုက္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး လိမ္လည္လည့္ဖ်ားသည့္ အမႈေတြႏွင့္ လူမႈကြန္ယက္ကေန ခ်ိန္းေျခာက္ေနသည့္ အမႈေတြ မ်ားျပားလာေလသည္။ အလွအပဆိုတာကို လူတိုင္းႀကိုက္တာမွန္ေပမယ့္ တကယ္လွတာလား အတု အစစ္လားဆိုတာ ခြဲျခားသိျမင္ႏိုင္ၾကပါေစ ဆုေတာင္းမိသည္။
အဆိုးဆံုးက ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္ေတြကို မတန္မရာ သူတို႔နဲ႔ တန္းတူထားၿပီး အရပ္ထဲ ရပ္ျဖစ္သလို ဆဲၾကဆိုၾကတာမွာ အေကာင့္အတုေတြ မ်ားလွသည္။ ကိုယ့္အေကာင့္မွာ ဆဲသူမရွိတာေတာင္မွ သတင္းစာမ်က္ႏွာေတြရဲ့ သတင္းေအာက္က ေကာမန္႔ေတြမွာ ျမင္မေကာင္းေအာင္ ဆဲဆို တိုင္းထြာ ေရးၾကတာ စိတ္ပ်က္စရာျမင္ရသည္။ သည္အေကာင့္ဟာ မည္သူမည္ဝါဆိုတာ ဘယ္သူမွ မသိရင္ေတာင္မွ ကာယကံရွင္ကိုယ္တိုင္ေတာ့ သိမွာပဲမဟုတ္လား ကိုယ့္ကိုယ္ကို ရွက္သင့္သည္။ သတင္းမီဒီယာေတြကလည္း အဆဲအဆိုေတြကို မဖ်က္ပဲ ထားၾကသည္။ ၾကည့္ရသည္မွာ ညစ္ေပေနသည့္ ပတ္ဝန္းက်င္ႀကီးတခုလို ျဖစ္ေနသည္။ ဆဲေနတာ တိုင္းထြာေနတာကို ျဖဳတ္၊ အေကာင့္ေတြကို လက္မခံ ဆိုကာ ညီညီညာညာ ဝိုင္းက်ဥ္ၾကက အလွႀကိုက္သည့္လူေတြ အတြက္ လွပတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ ျဖစ္လာမွာပင္၊ အေပၚယံအလွကိုမၾကည့္ပဲ သဘာဝအလွကိုၾကည့္ကာ သာယာေအးခ်မ္းသည့္ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ထုဆစ္ၾကပါစို႔။
ခိုင္ခိုင္ေစာလြင္

June 11, 2017

" စကားလံုးစီထားတဲ့ ထမင္းခ်ိဴင့္"၁၂ရက္ဇြန္လ ၂၀၁၇ခုႏွစ္ ဒီလိႈင္းစာေစာင္ အတြဲ(၆) အမွတ္(၂၂)မွ


ေက်ာင္းသူေဟာင္းတေယာက္က ေက်ာင္းကိုအလည္လာတဲ့အခ်ိန္ ကိုယ့္ထမင္းခ်ိဴင့္ကို ေတြ႔ၿပီး " ထမင္းခ်ိဴင့္ယူလာတယ္ဆိုေတာ့ ဟင္းေကာင္းခ်က္လာတယ္ထင္တယ္" လို႔ အေျပာကို နားထဲ ရုတ္တရက္ ဆန္းသြားမိေပမယ့္ ပါးစပ္ကေတာ့ ေက်ာင္းလာတဲ့ေန႔တိုင္း ထမင္းခ်ိဴင့္ထည့္လာပါတယ္ လို႔ ျပန္ေျဖလိုက္သည္။ ဒီမွာက စကားအဆန္း ၾကားရတိုင္း စကားေပၚလိုက္ၿပီး အဓိပၸါယ္ေကာက္ အက်ေကာက္လို႔ မရဘူးဆိုတဲ့ အေတြ႔အႀကံဳ အသိေတြေၾကာင့္ ေျပာရိုးေျပာစဥ္ေျပာသလို ျပန္ေျပာႏိုင္ေပမယ့္ ထမင္းခ်ိဴင့္ကေန လူေတြရဲ့အဆင့္အတန္း ႀကြယ္ဝမႈ ေငြေၾကးသံုးစြဲႏိုင္မႈကို ခန္႔မွန္းတတ္ၾကတဲ့ အစဥ္အလာသေဘာျဖစ္ေနတဲ့ လူတခ်ိဴ႔အေၾကာင္းကို ျပန္လည္ သတိရမိေလေတာ့သည္။
ထိုင္းႏိုင္ငံ ခ်င္းမိုင္ကို အလုပ္လုပ္ဖို႔အပါအဝင္ အေၾကာင္းအမ်ိဴးမ်ိဴးနဲ႔
-- ေရႊ႔ေျပာင္းေရာက္ရွိေနတဲ့ အလုပ္သမားေတြထဲကမွ အေျခခံပညာအလယ္တန္းအဆင့္ ေအာင္ျမင္ၿပီးသူေတြနဲ႔ အေျခခံအထက္တန္းကို ၿပီးဆံုးေအာင္ မတက္ေရာက္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ ျမန္မာျပည္ေဒသအသီးသီးက လူငယ္ေတြ ကို ပညာဆက္လက္သင္ေပးၿပီး တကၠသိုလ္အဆင့္ကို တက္ေရာက္ႏိုင္ေအာင္ သင္ေပးေနတဲ့ BEAM( Bridging Educational Access to Migrants) ေက်ာင္းဆိုတာရွိသည္။ အဆိုပါေက်ာင္းမွာ ကေလးေတြက တိုင္းရင္းသားေပါင္းစံု စံုလင္လွပါသည္။ ျမန္မာျပည္မွာ ေနထိုင္စဥ္က ၾကားရံုသာ ၾကားဖူးၿပီး မျမင္ဖူးသည့္ လူမ်ိဴးစုေလးေတြကိုပါ ေတြ႔ျမင္ခြင့္ရၿပီး ျမန္မာျပည္က တိုင္းရင္းသားမ်ိဴးႏြယ္စုအသီးသီးရဲ့ ဘဝေတြကို သိခြင့္ရခဲ့ရသည္။ ထိုအခါမွ တိုင္းရင္းသားဝတ္စံုေတြဝတ္ အစိုးရရုပ္ျမင္သံၾကားနဲ႔ ေရဒီယိုေတြမွာ ျပသထုတ္လႊင့္ေနတာေတြက အေပၚယံအသြင္အျပင္ေတြ ျဖစ္ၿပီး တကယ့္လက္ေတြ႔မွာ ဆိုးရြားလွတဲ့ ဘဝအေျခအေနေတြကို ျဖတ္သန္းရၿပီး မၿငိမ္းခ်မ္းပဲ ထိတ္လန္႔စြာေနခဲ့ရတဲ့ သူတို႔ရဲ့ ဘဝေတြကို ရင္ႏွင့္အမွ် သိရွိခံစားခဲ့ရေလသည္။
အဆိုပါ ေက်ာင္းက ကေလးေတြကို အိမ္နီးခ်င္းအေနနဲ႔တမ်ိဴး သမီးတို႔ရဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြအေနနဲ႔ တဖံု သိခြင့္ရခဲ့တာကေန သူတို႔အေၾကာင္း တေစ့တေစာင္းကို ေဆာင္းပါးေတြလည္း ေရးခဲ့ဖူးသည္။ အင္တာဗ်ဴးေတြလည္း ေရးခဲ့သည္။ ထိုကတဆင့္ မိမိတတ္ႏိုင္တာ ကူညီေပးရင္း အဆိုပါ BEAM ေက်ာင္းက ဆရာလိုသည့္အခါ ေလွ်ာက္ထားျဖစ္ရာက ဆရာမအျဖစ္ ျပန္လည္ ေရာက္ရွိခဲ့ရသည္။ ေက်ာင္းအုပ္ခ်ဴပ္သူ ဆရာတို႔ရဲ့ ေနာင္မွာ ေျပာစကားအရ ကိုယ္က တိုင္းရင္းသားကေလးေတြကို စိတ္ဝင္စားမႈရွိၿပီး သူတို႔ဘဝေတြကို နားလည္ခံစားႏိုင္တယ္လို႔ ယူဆတာရယ္ ၊ သူတို႔အေၾကာင္းကို သိရွိၿပီးျဖစ္လို႔ သည္းခံအနစ္နာခံႏိုင္မယ္ ထင္တဲ့အတြက္ လက္ခံလိုက္တာလို႔ ဆိုေလသည္။
ဒီစကားက တကယ္ေလးနက္ပါသည္။ တိုင္းရင္းသားေတြနဲ႔ ဆက္ဆံေျပာဆိုတာမွာ မတူကြဲျပားတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ဘာသာစကား၊ ခံယူခ်က္ေတြမွာ နားလည္လက္ခံ သေဘာေပါက္ႏိုင္ဖို႔ ခဲယဥ္းလွေလသည္။ ပထမဆံုး တိုင္းရင္းသားေဒသက ေက်ာင္းသားတေယာက္ႏွင့္ ေတြ႔ဆံုစဥ္က အျဖစ္ကို သတိရမိသည္။
အိမ္မွာ ႏို႔စိမ္းေခါက္ဆြဲ ခ်က္စားတဲ့အတြက္ သမီးရဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြပါ လာစားၾကတာ နယ္စြန္နယ္ဖ်ားအရပ္ေဒသက တိုင္းရင္းသားလူငယ္ေလးလည္း ပါလာသည္။ စားပြဲဝိုင္းမွာ ထိုင္ၿပီးတဲ့ေနာက္ အားလံုးက ပန္းကန္အသီးသီးကို လက္လွမ္းတဲ့အခါ သူက ဒီတိုင္း ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနသည္။ စားေလဆိုေတာ့ မစားတတ္ဘူး ဆိုေလရာ ရုတ္တရက္ စ ေနာက္ခ်င္စိတ္ျဖင့္ လြယ္လြယ္ေလး ပါးစပ္ထဲထည့္ ဝါးလိုက္ရံုပဲ ေျပာမိသည္။ ေနာက္မွ ျပန္စဥ္းစားရာ သူတို႔အရပ္ေဒသမွာ ဒီလိုစားစရာ မရွိတဲ့အတြက္ ဘယ္လို ထည့္စားရမယ္ မသိလို႔ ေျပာတာျဖစ္မယ္ေတြးၿပီး စားပံုစားနည္း ေသခ်ာျပမွ သူစားသည္။ စားမယ့္စားေတာ့ ႏွစ္ပန္းကန္မက သံုးပန္းကန္စားသည္။
ၿပီးမွ သူတခါမွ မစားဖူးတဲ့အေၾကာင္းနဲ႔ ျပန္ကာနီးမွ ေခါင္းေလးညြတ္လို႔ အခုအစားအေသာက္အတြက္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာသည္။ အဲဒီပထမဆံုး ကေန သတိထားၿပီး တိုင္းရင္းသားကေလးေတြနဲ႔ ေျပာဆိုတဲ့အခါ သူတို႔ႏႈတ္ထြက္စကားကို ကိုယ္ႀကီးျပင္းရာ ၿမိဳ႔ႀကီးျပႀကီးရဲ့ အရိပ္မထိုးပဲ နားလည္လက္ခံဖို႔ သတိထားဖို႔ မွတ္ထားလိုက္မိသည္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ သူတို႔နဲ႔ တသားထဲက်သြားၿပီး ဘာ့ေၾကာင့္ေျပာတယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ကိုေကာက္မေနပဲ သူတို႔ေျပာခ်င္တာ တန္းသိတဲ့ဆီအထိ ေရာက္သည္။
" ဆရာမ ဆရာမရွင္းျပေနတဲ့အခ်ိန္ နားလည္ၿပီး ငါ့ဖာသာ ျပန္ဖတ္ရင္ ေမ့ကုန္ေရာ ငါဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ" ဆိုတဲ့ ေနာက္ဆံုးတန္းက ေက်ာင္းသူတေယာက္ရဲ့ စကားနဲ႔ ရုတ္တရက္ အေခၚအေဝၚက စိတ္ကို တမ်ိဴးျဖစ္သြားေပမယ့္ ေျပာစရာရွိတာ ျပန္ေျပာျပမိသည္။ ေခၚေတာ့ ဆရာမ ေျပာေတာ့ ငါ ဆိုတာကို တျဖည္းျဖည္း ယဥ္ပါးလာခဲ့သည္။ ငါ လို႔ ေျပာတာ ဗမာမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို စကားေျပာရင္ ငါလို႔ ေျပာတယ္လို႔ပဲ သူတို႔ သိခဲ့ပံုရသည္။ တခ်ိဴ႔ဆို ဗမာစကားပင္ မတတ္တဲ့ အတြက္ အျခားတတိယဘာသာစကား တခုခုႏွင့္ အစားထိုးေျပာရေသးသည္။ ဒါက တိုင္းရင္းသားေဒသေတြမွာ ပညာေရးထိေရာက္ေအာင္ မပို႔ခ်နိုင္တာ သက္ေသတခုပင္၊ တိုင္းနဲ႔ျပည္နယ္ ျမိဳ႔ေတာ္ ဒါမွမဟုတ္ ျမိဳ႔ႀကီးျပၿကီးမွာ ေနခဲ့ဖူးသူေလာက္သာ ဗမာစကားေျပာႏိုင္ၾကၿပီး စကားကို ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ေျပာတတ္ၾကသည္။ အေတာ္မ်ားမ်ားက ရိုးရိုးရွင္းရွင္း ဘြင္ဘြင္းႀကီးေတြပင္။
ၿပီးခဲ့သည့္ တရက္ကပဲ စာေရးဆရာတေယာက္ ေက်ာင္းကို လာ ေဟာေျပာတာမွာ ဆရာက " လဲက်ရင္ျပန္ထႏိုင္ရမယ္" ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ေဟာရင္း ယံုၾကည္ရာကို အဓိပၸါယ္အရင္ ဖြင့္သည္။ ေက်ာင္းသားေတြကို ေမးသည္။ ရယ္စရာအေနျဖင့္ ေက်ာင္းသူေလးတဦးကို " ညည္းေရာ ဝတ္မံႈေရႊရည္ျဖစ္ခ်င္တယ္လို႔ စိတ္ကူးတယ္မွလား" ေမးရာ " မျဖစ္ခ်င္ပါဘူး ဘာလို႔ ျဖစ္ခ်င္ရမွာလဲ ဟင္.......... " ျပန္ေျပာတဲ့ ေလသံနဲ႔ အမူအယာက ဘာေတြလာေျပာေနတာလဲ မ်က္ေမွာင္ႀကံဳ႔ ေျပာတာ ျမင္ေတာ့ ကိုယ္က အားနာသလိုျဖစ္မိေပမယ့္ အဆိုပါဆရာကလည္း ဒါမ်ိူးေတြ ႀကံုဖူးတာ ရိုးေနဟန္ပင္ ဘာမွမျဖစ္၊ ကေလးမေလးကလည္း ရိုင္းတာမဟုတ္ သူမွစိတ္မကူးပဲ သူ႔လာေျပာလား သဘာဝအတိုင္းေျပာတာ၊ ဒါမ်ိဴးကို ၿမို႔ႀကီးျပႀကီး လူ႔ယဥ္ေက်းလို႔ သတ္မွတ္တဲ့စံေတြနဲ႔ တိုင္းလို႔မရတဲ့ သေဘာ သဘာဝ။
ယခင္က ျမန္မာတႏိုင္ငံလံုးမွာ တခုတည္းသာရွိေသာ ဌာနမွာ အလုပ္လုပ္စဥ္က ထမင္းစားခ်ိန္မွာ စားၾကမယ္ဆိုက အတူတူအုပ္စုဖြဲ႔ စားသူေတြ ႀကံုဖူးသည္။ ကိုယ္တိုင္က ထမင္းစားခ်ိန္တန္က အနားမွာရွိသူ၊ ကိုယ္ႏွင့္အတူ တာဝန္က်သူ ရွိေနက စားၾကစို႔ ေခၚျဖစ္သည္။ မည္သူမည္ဝါႏွင့္မဆို အတူစားျဖစ္သည္။ တခ်ိဴ႔က မည္သူ႔ကိုေစာင့္အုန္းမည္၊ ဘယ္သူႏွင့္မွ အတူစားမည္ ဆိုက သူတို႔ခ်င္း ခင္မင္ၾကလို႔ ကနဦးမွာထင္မိေသာ္လည္း လူတိုင္းမဟုတ္ေပမယ့္ တခ်ိဴ႔တေလက ဘယ္သူ႔ထမင္းခ်ိူင့္က ဟင္းေကာင္းအၿမဲပါတတ္သည္ဆိုကာ ေစာင့္စားၾကတာလို႔ သိရသည္။ ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ၿမိန္ရာဟင္းေကာင္း သတ္မွတ္ထားသည့္အျပင္ ဘယ္သူႏွင့္စားစား ဘာဟင္းပါပါ ဝိုင္းဖြဲ႔ စားက ၿမိန္တာပင္၊ ဟင္းေကာင္းဆိုတာ ေဈးႀကီးေပးဝယ္စားရတဲ့အရာ၊ တန္ဘိုးႀကီးတာ၊ အသားဟင္းမွ လို႔ မသတ္မွတ္မိပဲ ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့ဟင္း ေကာင္းတာလို႔ မွတ္ယူထားတာ ျဖစ္သည္။
ၾကက္သားဟင္း၊ ပုစြန္ဟင္း ဆိုက အိမ္မွာ မိသားစုစံုတဲ့ အခ်ိန္ နားရက္ေတြမွာ ခ်က္တာမ်ားသည္။ ထမင္းခ်ိဴင့္ထည့္ဖို႔ လွတပတ ျဖစ္ေအာင္ ေဝပံုခ်ရခက္သည့္အတြက္ လူစံုတက္စံုမွ ခ်က္စားၿပီး ထမင္းခ်ိဴင့္ကို ခပ္ျမန္ျမန္နဲ႔ လြယ္လြယ္ခ်က္လို႔ရတာရယ္ ခ်ိဴင့္နဲ႔ စားလို႔ အဆင္ေျပမယ့္ ဟင္းလ်ာက္ုသာ ထည့္သြားတတ္သည္။ တရက္မွာ ထမင္းစားဖို႔ ျပင္ေနသည့္ ဦးေလးအရြယ္ ဝန္ထမ္းတေယာက္ကို " ခဏေစာင့္ပါ က်မမွာ ထမင္းၿမိန္ေစမယ့္ ဟင္းေကာင္းပါတယ္" လို႔ ေျပာရင္း ျခင္းထဲက စတီးသံုးဆင့္ခ်ိဳင့္ကို သြားယူလာသည္။ အၿမဲတန္းလိုလို ဘယ္သူ႔ခ်ိဴင့္က ဟင္းေကာင္းတယ္ ေစာင့္စားတတ္သည့္ သူေတြထဲက မိန္းကေလးငယ္တေယာက္ပါ ထမင္းဝိုင္းမွာ ပါလာတာ သိတ္ၿပဳမိသည္။
ထမင္းခ်ိဴႈ့္င့္ ဖြင့္လိုက္သည့္အခါ " ဒါလား ဟင္းေကာင္း" လို႔ ေျပာတာကို မရိပ္မိပဲ " သီးစံုပဲကုလားဟင္းနဲ႔ ငါးပိေထာင္းဆိုတာ ရံုးခ်ိန္အမီ ခ်က္ဖို႔ လက္ဝင္တာေလ ဒီေန႔ အခ်ိန္ရလို႔ ေသခ်ာခ်က္လာတာ အားလံုးလည္း အရည္ေသာက္စားရေအာင္ ပိုထည့္လာတယ္ " ငါးပိေထာင္းကို အသင့္ စိတ္လာတဲ့ သံပုရာသီးစိတ္ ရႊဲရႊဲညွစ္ရင္း ေျပာမိေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာထားက တမ်ိဴး၊နဲ႔ " အမတို႔အတြက္ ဒါမ်ိဴးကို ဟင္းေကာင္းေခၚတာလား" ဆိုတဲ့ ေလသံေၾကာင့္ စိတ္ထဲက သူကတမ်ိဴးပါလား ေတြးေပမယ့္ အဓိပၸါယ္ေသခ်ာမသိ၊
ႏွစ္အနည္းငယ္ အၾကာမွာ သူတို႔အတူ ထမင္းစားၾကသူအခ်င္းခ်င္း အိမ္ကို လိုက္လည္ ဝင္ထြက္ၾကၿပီး တေယာက္ေယာက္ကို ေျပာေနတာေတြ ၾကားရမွ ရွင္းေတာ့သည္။ ဘယ္သူကျဖင့္ အိမ္မွာျဖင့္ ဘယ္လိုေနတာ၊ ဘယ္သူကျဖင့္ " အမေလး ထမင္းခ်ိဴင့္ထဲ ေန႔တိုင္း ၾကက္သား ဝက္သား မျပတ္ထည့္လာလို႔ ေတာ္ေတာ္ခ်မ္းသာတယ္ ထင္တာ သူ႔အိမ္ေရာက္ေတာ့ ၾကမ္းခင္းေတာင္ မနင္းရဲဘူး ကၽြံက်မဆိုးလို႔ "
ထိုသူေတြရဲ့ စိတ္ဓါတ္ကို အေတာ္အံံ႔ဩသြားၿပီး ေလာကႀကီးမွာ ဒါမ်ိဴးေတြ ရွိပါလား ႀကံုဖူးသြားသည္။ ေက်ာင္းသူအရြယ္က အေတြ႔အႀကံဳႏွင့္ ယွဥ္၍ မရသည့္ လူေတြ အေၾကာင္း သိလာရသည္။ ထမင္းခ်ိဴင့္ကို ၾကည့္ၿပီး ဆံုးျဖတ္တယ္ဆိုတာ အဲဒီမွာႀကံုဖူးသြားၿပီး လူေတြက ကိုယ္ျဖတ္သန္းရာ ကိုယ္ႀကံုဖူးရာ ေပတံနဲ႔ လိုက္တိုင္းတတ္ၾကတဲ့ အက်င့္ကို ေကာင္းေကာင္းသတိၿပဳမိခဲ့ရသည္။
ရန္ကုန္ေရာက္တုန္းက ယုဇနပလာဇာမွာ ဖုန္းဆင္းကဒ္ သြားထည့္တာ ေနတဲ့ေနရာနဲ႔ ေျခလွမ္း ဆယ္လွမ္းပင္မျပည့္တဲ့ ေနရာမို႔ အိမ္ေနရင္း ထသြားလိုက္တာ ေျခဆံုးေခါင္းဆံုးၾကည့္ၿပီး " မထည့္ေပးႏိုင္ဘူး ကိုယ့္ဖာသာထည့္" လို႔ ခပ္ရိုင္းရိုင္း ေျပာသည့္ အေရာင္းအကူဝန္ထမ္း မိန္းကေလးကို တအံ႔တ ၾကည့္မိရသည္အထိပင္။ ကိုယ့္သမီးေတြထက္ပင္ ငယ္ရြယ္လွသည့္ အရြယ္ေပမယ့္ ႏႈတ္ထြက္ၾကမ္းကာ လူႀကီးသူမမွန္းမသိ သည့္ အဆိုပါမိန္းကေလးကို သနားစိတ္ပင္ ျဖစ္မိသည္။ ေက်ာင္းက တိုင္းရင္းသားကေလးေတြရဲ့ မေျပာတတ္မဆိုတတ္ပဲ ေျပာလိုက္သည့္ " ငါက" ဆိုတာထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ႏႈင္းယွဥ္မရႏိုင္ေအာင္ ခံရခက္လွသည္။ လူတိုင္းေတာ့မဟုတ္လို႔ ေတာ္ေတာ့သည္။ သူနဲ႔ ကပ္ေနသည့္ ဖုန္းဆိုင္က အဆိုပါအရြယ္ ကေလးမေလးကပဲ ဘာကူညီရမလဲ ဆိုကာ ဆင္းကဒ္ပါကူထည့္ေပးလို႔ ဖုန္းေဘလ္ျဖည့္တာ အားလံုး သူ႔ဆိုင္မွာ လုပ္လိုက္သည္။
" အန္တီတို႔က ဧည့္သည္ေတြလား' တဲ့ ရုတ္တရက္ ေျဖဖို႔ စဥ္းစားရင္းက
" ဧည့္သည္ေတြ .....ဆိုပါေတာ့ကြယ္" လို႔ပဲ ရယ္ရယ္ေမာေမာ ျပန္ေျဖျဖစ္သည္။
အရိုးခံစိတ္ေတြ မဟုတ္ပဲ အေပၚယံကိုသာ ၾကည့္တတ္သည့္ အေလ့အထေတြ သိပ္မ်ားၾကတာ ေတြ႔ရသည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံကို ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္ စိတ္အသက္သာဆံုးက အစားအေသာက္ အဝတ္အစား အေနအထိုင္ကို ဘယ္သူကမွ အေရးမလုပ္တာပင္၊ ေရခ်ိဴးခန္းထဲ စီးသည့္ ဘိနပ္ကို မွားစီးၿပီး ေဈးဝယ္စင္တာ ေရာက္ဖူးသည္။ အိမ္ေနရင္း တီရွပ္အႏြမ္းကေလးနဲ႔ ခ်င္းမိုင္ရဲ့ အႀကီးဆံုးေဈး ကာဒ္လဝမ္ ေခၚ ေဈးႀကီးကို ရုတ္တရက္ ဝင္ဝယ္ဖို႔ ျဖစ္ဖူးသည္။ ဘယ္သူကမွ အေပၚယံအဝတ္အစားကို ၾကည့္ပီး ဝယ္ႏိုင္လို႔လား မေမး၊ အထင္ေသးသလို ေဈးေမးတာ မေျပာခ်င္သလို မလုပ္၊ ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး မၾကည့္ သူလိုကိုယ္လိုပင္ ဆက္ဆံတာ ျဖစ္သည္။
ဆိုင္ေတြ ဝင္စားလည္း ထို႔အတူ၊ တခါတေလ မနက္ေစာေစာ လမ္းေလွ်ာက္အျပန္ ေခၽြးသံတခၽြဲခၽြဲ နဲ႔ စားေသာက္ဆိုင္ဝင္စားလည္း ခါတိုင္းလို ဝန္ေဆာင္မႈ ေပးတာပင္။ ျခံဳေျပာရက လူတေယာက္ရဲ့ စားေသာက္မႈနဲ႔ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈနဲ႔ ထိုလူ႔တန္ဘိုးကို လြယ္လြယ္ကူကူ ဆံုးျဖတ္တဲ့ အေလ့မရွိၾကတာပင္၊ မိတ္ေဆြ တေယာက္ကို သေဘာက်မိသည့္ အဆိုပါ အေၾကာင္းေတြ ေျပာမိေတာ့ ထိုင္းလူမ်ိဴးေတြက ဒီမိုကေရစီအေလ့အက်င့္ေတြ အေတာ္ယဥ္ပါးေနၿပီတဲ့ ။ တကယ္အားက်ပါသည္။ ဘာမဟုတ္သည့္ အေပၚယံကိုၾကည့္မေနပဲ တကယ့္အႏွစ္ကို အေလးထားတတ္သည့္ အေလ့ေတြက အတုယူစရာပါ။ အလုပ္ထဲမွာ သူတို႔ ထမင္းစားၾကပါက ဘယ္သူက ဟင္းေကာင္းလဲ မေမးပါ။ မစပ္စုပါ၊ သန္႔ရွင္းေရး အမ်ိဴးသမီးလည္း သူစားခ်င္တာထည့္လာ၊ သူအဆင္ေျပတာထည့္လာသလို ဆရာမေတြက ၾကက္ဥျပဳတ္ပဲပါလာတာရွိသည္။ အခ်ိန္မရလို႔ ဘာမွာ ထည့္မလာသူကိုလည္း အျခားသူမ်ားက မွ်ၿပီး စားလိုက္ၾကသည္။ အျပင္ထြက္စားလည္း ဟင္းေပၚ ထမင္းပံုစား ဟင္းတမ်ိဴးနဲ႔ (၃၅)ဘတ္ လူတိုင္း တန္းတူ စားႏိုင္သည္။ တမ်ိဴးနဲ႔ မဝသူ ဟင္းႏွစ္မ်ိဴး ထည့္ၿပီးစားၾကသည္။
လမ္းေဘးမွာ မနက္ေစာေစာ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္သည့္ အမ်ိဴးသမီးတေယာက္ တံပ်က္စီးလွည္းၿပီးက အမ်ားသူငါ စားေသာက္ေနသည့္ ေခါက္ဆြဲဆိုင္မွာ အမ်ားႏွင္တန္းတူ တြန္႔ဆုတ္ကာ ရြ႔ံတြ႔န္႔တြန္႔ မျဖစ္ပဲ ဝင္စားႏိုင္သည္။ ဘယ္သူကမွ ႏွာေခါင္းမရံႈ႔၊ အေရးစိုက္မေန သူ႔ကို ထူးဆန္းမေန၊ သူဆိုင္ထဲဝင္လာတာ အထူးအဆန္းမဟုတ္၊
အဝတ္အစားသည္ လူ႔တန္ဘိုးအစစ္မဟုတ္၊ စားသည့္ အစားအေသာက္တန္ဘိုးလည္း လူ႔တန္ဘိုး မဟုတ္၊ လူတေယာက္ရဲ့ တန္ဘိုးအစစ္အမွန္ဆိုတာ ႀကီးသူကိုရိုေသ ရြယ္တူကို အေလးထား ငယ္သူကို သနားညွာတာသည့္ အေလ့အက်င့္ကို အေျခခံၿပီး လူတေယာက္နဲ႔တေယာက္ မွ်ေဝႏိုင္တဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ထားႏိုင္ပါမွ သာယာလွပသည့္ ေလာကႀကီး ျဖစ္တည္လာမွာ ဧကန္မလြဲဆိုတာ သက္ေသျပေနသလိုလို။
ခိုင္ခိုင္ေစာလြင္

June 4, 2017

" လူထုကိုရွက္ပါ"၅ရက္ ဇြန္လ ၂၀၁၇ခုႏွစ္ ဒီလိႈင္းစာေစာင္ အတြဲ(၆) အမွတ္(၂၁)မွ



ထိုင္းႏိုင္ငံ၊ ခ်င္းမိုင္ခရိုင္က စရဖီဆိုတဲ့ ၿမိဳ႔နယ္မွာ ျမန္မာ တိုက္ၾကက္ဖ တေကာင္ကို ဘတ္တသန္းနဲ႔ အေရာင္းအဝယ္ျဖစ္သြားသတဲ့၊ ျမန္မာေငြနဲ႔ က်ပ္ သိန္း (၃၉၀) တန္ဘိုးရွိတဲ့ အဆိုပါ တိုက္ၾကက္မွာ ထိုင္း- ျမန္မာၾကက္မ်ိဴး ျဖစ္ပါသတဲ့၊ သူ႔ကို မ်ိဴးစပ္မွာ ျဖစ္တယ္ဆိုတာလည္း သတင္းမွာ ဖတ္ရတဲ့အျပင္ သတင္းစာမ်က္ႏွာေအာက္က ေကာမန္႔ေတြက ဗဟုသုတ တမ်ိဴးတိုးရေစျပန္သည္။
" ျမန္မာတိုက္ၾကက္ေတြက အေကာင္ငယ္ၿပီး ေဒါက္ ေသးတယ္ အခြပ္ကေတာ့ ထိပ္တန္းပဲ ၊ ခြပ္အားေကာင္းတယ္၊ ထိုင္းၾကက္ေတြက အေကာင္ႀကီးတယ္ ေဒါက္ေကာင္း တယ္ သန္တယ္ ခြပ္အားနဲ႔ ဇြဲက် မရွိဘူး" ဆိုတဲ့ တခ်ိဴ႔သူေတြ ေရးတာ ဖတ္ရၿပီး ျမန္မာနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ၾကက္ကအစ ဇြဲေကာင္းၿပီး ပြဲတိုင္းႏိုင္တဲ့ ေအာင္ျမင္မႈေတြနဲ႔ပါလား သတိျပဳမိရေလေတာ့သည္။
တိုက္ၾကက္ေတာင္ ျမန္မာၾကက္မွ ဆိုသည့္ အေတြးကေန ထိုင္းမွာ ၾကက္သားေတြေပါလြန္းလို႔ စားေတာင္မစားခ်င္တဲ့ အေၾကာင္း ေျပာမိသည္။ ျမန္မာျပည္မွာေနတုန္းကေတာ့ ၾကက္သားဟင္းခ်က္စားႏိုင္သူက တတ္ႏိုင္သူလို႔ အသိအမွတ္ျပဳသလိုေတာင္ ျဖစ္တာ၊ ၾကက္သားဟင္းခ်က္ပါကလည္း အာလူးေလးေရာလို႔ ၾကက္သားကဘယ္ႏွစ္တံုးနဲ႔ အာလူးက ဘယ္ႏွစ္ျခမ္းဆိုကာ အတိုင္းအတာႏွင့္ စားခဲ့ရသည့္ မိသားစုေတြ အေၾကာင္း သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ႏွင့္ "ကိုယ္တာ" အေၾကာင္း ေျပာၾကတာ ျပန္အမွတ္ရမိေလသည္။ ကေလးေတြက " ကိုယ္တာ" ဆိုတာ ဘာလဲ လို႔ ေမးလို႔ မဆလေခတ္ လူေနမႈဘဝတခ်ိဴ႔ကို ေျပာျပဖူးတာလည္း သတိရေလသည္။
ၾကက္သားဟင္းစားရတာေတာင္ အရသာက အလြန္ကြာေလသည္။ ျမန္မာၾကက္သားကမွ ခ်ိဳၿပီးအရသာေလးေလးပင္ပင္ ရွိၿပီး ထိုင္းက ၾကက္သားေတြက ပြစိႀကီးနဲ႔ အရသာေပါ့ရႊတ္ သည္။ အသားတု စားရသလို ၊
ထိုင္းဖက္ကို ျမန္မာျပည္ဘက္က ႏြားေတြ ကၽြဲေတြ ခိုးသြင္းၾကသတဲ့၊ တခ်ိဴ႔ ထိုင္းကုန္သည္ေတြ နယ္စပ္ကေန ခိုးဝင္ၿပီး ဝယ္ၾကသတဲ့၊ ထိုင္းမွာက ေျမေနရာေတြ အလြန္ေပါသည္၊ စားက်က္ေျမေတြလည္း မ်ားစြာရွိသည္။ သူတို႔ ေမြးျမူေရးကို က်က်နနန လုပ္ႏိုင္သည္။ အစိုးရကလည္း နည္းပညာနဲ႔ ဘဏ္ေတြကေန ေငြေၾကးက အစ အေထာက္အပံံ့ေတြ ေပးႏိုင္သည္။ ဒါ့ျဖင့္ ျမန္မာျပည္က ႏြားကိုမွ သြင္းေနတာလဲ ေမးခြန္းထုတ္စရာ၊ ၾကက္ေတြလိုပဲ အတူတူထင္သည္။ ျမန္မာႏြားက ခိုင္းေကာင္းလို႔လား အသားကပဲ အရသာေကာင္းလို႔လား၊
ျမန္မာ့အရင္းအျမစ္ေတြျဖစ္သည့္ အဖိုးတန္ တြင္းတြက္အပါအဝင္ သစ္ေတာထြက္ကုန္သာမက ေျမေပၚေျမေအာက္ သယံဇာတေတြ ထိုင္းကတဆင့္ ကမၻာအႏွံ႔ ေရာက္ကုန္တာ ၁၉၆၂ခုႏွစ္ စစ္အာဏာသိမ္းၿပီးေနာက္ပိုင္း အမ်ားဆံုးဆိုတာ အားလံုးသိၿပီးျဖစ္သည္။ အဲဒီေနာက္ အဆိုးဆံုးကေတာ့ လူသားရင္းျမစ္ေတြ ျဖစ္သည္။ ျမန္မာအလုပ္သမားေတြက သြက္သည္၊ လ်င္သည္၊ ျဖတ္ထိုးညဏ္ေကာင္းသည္၊ လာဘ္ျမင္သည္ အစရွိေသာ ဂုဏ္ပုဒ္ေတြျဖင့္ ထိုင္းအလုပ္ရွင္ေတြ အားကိုးရသည့္ လူသားရင္းျဖစ္ေတြ ျဖစ္လာသည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံရဲ့ စိုက္ပ်ိဴးေရးထြက္ကုန္ေတြ သံပုရာသီးကအစ သၾကား၊ ဆီ အထိ ျမန္မာျပည္က ျပန္ၿပီး ဝယ္သံုးေနၾကရသည္။ အဆိုပါ သီးႏွံေတြကို ျမန္မာတိုင္းရင္းသား အလုပ္သမားေတြက စိုက္ပ်ိဴးေနၾကတာျဖစ္ၿပီး။ စက္ရံုေတြမွာလည္း ျမန္မာျပည္သားေတြ ထုတ္လုပ္သည့္ ထြက္ကုန္ေတြပဲ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ လုပ္ငန္းပိုင္ရွင္မ်ား မဟုတ္ပါ။
အဆိုပါ ျမန္မာအလုပ္သမားေတြရဲ့ သားသမီးအခ်ိဴ႔ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာေမြးတာ ရွိသလို အခ်ိဴပလည္း ထိုင္းေရာက္မွ ေက်ာင္းတက္တာ ရွိက ေက်ာင္းမွာ အေတာ္ဆံုး စာရင္းဝင္တာ ျမန္မာျပည္သား ျဖစ္သည္။ ဘယ္ႏိုင္ငံ ေရာက္ေရာက္ ျမန္မာေက်ာင္းသားမွာ အေတာ္ဆံုးစာရင္း ဝင္တာကို သတိျပဳမိသည္။
လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ေပါင္း ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္အတြင္း စစ္အာဏာရွင္တို႔ရဲ့ တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဴပ္ပံု စနစ္ေၾကာင့္ တိုင္းျပည္ရဲ့ သယံဇာတေတြ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံေတြကတဆင့္ နယ္စပ္ျဖတ္ေက်ာ္ ေရာက္ရွိသြားတာေတြ မနည္းမေနာ၊ ယိုယြင္းခဲ့သည့္ စီးပြားေရးစနစ္ေၾကာင့္ တိုင္းျပည္ရဲ့ သယံဇာတကုန္ၾကမ္းေတြ တဖက္ႏိုင္ငံက ေဈးေပါေပါနဲ႔ ဝယ္ယူၿပီး အေကာင္းဆံုး တန္ဘိုးအရွိဆံုး ထြက္ကုန္ေတြ အျဖစ္ သူတို႔ႏိုင္ငံ တံဆိပ္တပ္ၿပီး ကမၻာအႏွံ႔ ေဈးကြက္ကို ေရာက္ရွိသြားသည္။ တကယ္တန္း ျပန္တြက္ၾကည့္က လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္(၆၀) ကေန (၇၀) အတြင္းမွာ ျမန္မာျပည္နဲ႔ အိမ္နီးခ်င္း ထိုင္းႏိုင္ငံတို႔ မတိမ္းမယိမ္း ရွိေနသည့္အခ်ိန္၊ ျမန္မာျပည္မွာက ျပည္တြင္းစစ္ေတြႏွင့္ ရင္ဆိုင္ေနရခ်ိန္ ထိုင္းႏိုင္ငံက ေအးခ်မ္းစြာျဖင့္ တိုင္းျပည္တိုးတက္ရာတိုးတက္ေၾကာင္း အားသြန္ခြန္စိုက္ ႀကိဳးပမ္းလုပ္ေဆာင္သြားၾကတာပဲ ျဖစ္သည္။ ၂၀၁၀ခုႏွစ္တုန္းက ဘန္ေကာက္ကေန ေရာက္လာသည့္ ဧည့္သည္တေယာက္က ခ်င္းမိုင္မွာ ေဈးသည္ကအစ မိုဘိုင္းဖုန္းေတြ ေျပာေနတာၾကည့္ၿပီး လြန္ခဲ့သည့္ (၅) ႏွစ္ခန္႔ သူပထမအႀကိမ္ ေရာက္စဥ္ကနဲ႔ မတူေၾကာင္း၊ ထိုစဥ္က ခ်င္းမိုင္မွာ မိုဘိုင္းဖုန္း လူတိုင္းမကိုင္ႏိုင္ေၾကာင္း၊ လမ္းေဘးကအမ်ားျပည္သူ ေျပာတဲ့ ဖုန္းေတြသာရွိေၾကာင္း ေျပာျပတဲ့အခါ သူတို႔လည္း ဆက္သြယ္ေရးမွာ တိုးတက္လာတာ မၾကာေသးလို႔ သတိျပဳမိေလသည္။
စေန တနဂၤေႏြမွာ ထိုင္းရုပ္ျမင္သံၾကား ခ်န္နယ္တခုက ၁၉၈၀ခုႏွစ္ဝန္းက်င္က ထိုင္းေခတ္ေဟာင္း ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားေတြ ျပန္ျပတာမွာလည္း တိုက္တာအေဆာက္အဦေတြ၊ ေမာ္ေတာ္ကားနဲ႔ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရး အပါအဝင္ ေဈးဆိုင္ေတြမွာ ထိုေခတ္ကာလ ျမန္မာျပည္အေျခအေနႏွင့္ မတိမ္းမယိမ္းဆိုတာ သတိၿပဳမိရသည္။
ယခုေသာ္ တရွိန္ထိုး တိုးတက္ၿပီး တဦးခ်င္း ဝင္ေငြကအစ မ်ားစြာ ကြာဟသြားသည့္အျပင္ အိမ္နီးခ်င္း ျမန္မာ၊ လာအို၊ ကေမၻာဒီးယားႏိုင္ငံတို႔ရဲ့ စီးပြားေရးအရ မွီခို အားထားရာ တစိတ္တေဒသျဖစ္လို႔ေနေခ်ၿပီ။ အဆိုပါ ႏိုင္ငံေတြက လူသားအရင္းအျမစ္ကိုပင္ ေခၚယူ သံုးစြဲေနၾကေလၿပီ။
ျမန္မာျပည္မွာ သယံဇာတအရင္းအျမစ္ေတြ မ်ားစြာထြက္ရွိသည္။ ထြက္တာမွ တမ်ိဴးမဟုတ္၊ ဘက္စံုထြက္သည္။ စိုက္ပ်ိဴးရန္ေျမအလြန္ေကာင္းသည့္ ဧရာဝတီတိုင္းႀကီးတခုလံုး ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ အလုပ္လုပ္ပိုင္ခြင့္ အေျခအေနေတြ မေပးေတာ့ေပ။ သို႔ေသာ္ အဆိုပါ တိုင္းျပည္ရဲ့ အက်ိဴးအျမတ္ကို ျပည္သူလူထုက တစိုးတေစ့မွ် ခံစားခြင့္မရရွိခဲ့ၾက၊ စားဝတ္ေနေရးၾကပ္တည္းတယ္ဆိုတာထက္ စားစရာမရွိ ငတ္ျပတ္သည့္ အေျခေရာက္သည့္ လူေတြရွိလာသည္။ အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္းမရွိ၊ ပညာေရးသင္ၾကားခြင့္ရဖို႔ တန္းတူ အခြင့္အေရးမရရွိခဲ့ၾက၊ ဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာေသာ္ ပိုေကာင္းသည့္ အရပ္ေဒသ ၊ ထမင္းတလုပ္ကို တူတူတန္တန္ ရွာစားလို႔ ရသည့္ေဒသ၊ ပညာကို မသင္မေနရ သင္ရမည့္ အရပ္ေဒသေတြကို ေျပာင္းေရႊ႔ ေရာက္ရွိသြားၾကေလသည္။
" က်မကေလးက ထိုင္းႏိုင္ငံသားကဒ္ ရသြားၿပီ၊ က်မသားေလးကေတာ့ ထိုင္းမွာ ေမြးတာမို႔ ထိုင္းေက်ာင္းမွာ ထားလိုက္တာ ျမန္မာလို မေျပာတတ္ေတာ့ဘူး ထိုင္းျဖစ္သြားၿပီ၊ က်ေတာ္/ က်မကေတာ့ ထိုင္းေတာင္ေပၚသားခံယူထားတာ "
ဒီလိုေတြ ၾကားရဖန္ ေတြ႔ရဖန္မ်ားေသာ္ တိုင္းရင္းသားေဒသက ျမန္မာတိုင္းရင္းသားေတြ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့မလား ေတြးမိရသည္။ တခ်ိဴ႔အရပ္ေတြဆိုက အရြယ္ေကာင္းေတြ ရြာမွာမရွိေတာ့ပဲ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြသာ က်န္ေတာ့သည္တဲ့၊ စိုက္ပ်ိဴးလုပ္ကိုင္စားေသာက္ဖို႔ လူငယ္ေတြ မရွိေတာ့ပဲ အမ်ားစု လုပ္ႏိုင္ကိုင္ႏိုင္သူေတြ အားလံုး ထိုင္းမွာပဲ စိုက္ပ်ိဴးေရး ေမြးျမဴေရး နဲ႔ ေဈးေရာင္းေဈးဝယ္၊ ဟိုတယ္ စားပြဲထိုး ၊ ကုန္တိုက္ေတြမွာ အလုပ္သမားနဲ႔ သန္႔ရွင္းေရး အျခား ေသာ ေအာက္ေျခလုပ္ငန္းအသီးသီးေတြမွာ ဝင္ေရာက္လုပ္ကိုင္ေနၾကၿပီ။
တခါတေလ လမ္းမွာ စစ္သားနဲ႔ ရဲေတြ ေတြ႔က ထိုင္းစစ္တပ္ေတြမွာေရာ ျမန္မာျပည္သားေတြ ရွိေနၿပီလားမသိ ဆိုသည့္ အေျပာကို မိတ္ေဆြက ရယ္ေမာရင္း မရွိေလာက္ပါဘူး ေျဖရင္းက" ေျပာလို႔ေတာ့မရဘူး၊ ျမန္မာ အမိ အဖ တေယာက္ေယာက္နဲ႔ ထိုင္းလူမ်ိဴးနဲ႔ အိမ္ေထာင္ေတြက်၊ ထိုင္းေက်ာင္းတက္ ၊ ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ စစ္ထဲဝင္ ရဲထဲဝင္ရင္ ေရာက္တာလည္း ရွိမွာေပါ့တဲ့" သူေျပာတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ အသက္(၅၀) ေက်ာ္ခန္႔ရွိမည့္ ထိုင္းလူမ်ိဴး ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးတေယာက္ႏွင့္ မိတ္ေတြျဖစ္ၿပီး ျမန္မာျပည္က ဆိုသည္ႏွင့္ ခင္မင္ကာ သူ႔အိမ္ကို အတင္းအလည္ေခၚ၍ လိုက္သြားဖူးသည္။ သူ႔မိခင္ႀကီးနဲ႔လည္း ေတြ႔ရေအာင္ဆိုေလသည္။ သူ႔မိခင္မွာ အသက္(၈၀)ေက်ာ္ ထိုင္းအမ်ိဴးသမီးႀကီးျဖစ္သည္။
အဆိုပါ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီး စီးသည့္ ဘိနပ္ကို ၾကည့္လိုက္ရာ ဆင္ေျခာက္ေကာင္ တံဆိပ္ ကတၱီပါဘိနပ္၊ သူ႔အိမ္ေရာက္ေတာ့ ျမန္မာျပည္က ေၾကးမီးပူအပါအဝင္ ျမန္မာအသံုးအေဆာင္ပစၥည္းအခ်ိဴ႔ကို ေသေသခ်ာခ်ာ သိမ္းထားတာ ျမင္ရသည္။ ထိုအခါမွ အဆိုပါေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးက ရွင္းျပသည္။ သူ႔ဖခင္မွာ ျမန္မာျပည္ ရွမ္းျပည္ကတဲ့၊ ယခုေတာ့ ကြယ္လြန္သြားပါၿပီ။ သူ႔ရဲ့ေမာင္ အငယ္ဆံုးက ရဲအရာရွိတေယာက္ျဖစ္ၿပီး ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္မွာ တာဝန္က်ဖူးလို႔ ျမန္မာစကား ေကာင္းစြာ ေျပာတတ္သည္တဲ့။ သူကေတာ့ မေျပာတတ္ပါတဲ့။ ဒါက ယခင္က၊ ယခုေနာက္ပိုင္း ေရွာင္လို႔မရႏိုင္ေအာင္ ေတြ႔ေနရသည့္ ျမန္မာျပည္သားေတြ မ်ားျပားလာသည္။ အဓိက ျပႆနာက နယ္ေျမမၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့အတြက္ စားဝတ္ေနေရး အၾကပ္ဆိုက္ျခင္း။
စားဝတ္ေနေရးျပႆနာမွာ တိုင္းျပည္ရဲ့ လူထုကို အႀကီးအက်ယ္ခ်ိန္းေျခာက္ေနတယ္ဆိုတာ သက္ေသျပေနေလသည္။ စားဝတ္ေနေရးေၾကာင့္ တႀကိမ္တခါမွ မေရာက္ဖူးသည့္ တျခားတစိမ္းေနရာမွာ သြားေရာက္ လုပ္ကိုင္ေနရသည္။ ကိုယ့္နိုင္ငံ ကိုယ့္ေျမကိုယ့္ေရမွာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနထိုင္ရက ဘယ္သူကမ်ား တိုင္းတပါးသြားေနပါ့မလဲ။ သယံဇာတယိုစိမ့္ရာက လူသားရင္းျမစ္ေတြပါ ယိုဖိတ္ကုန္ေလၿပီ။ တိုင္းျပည္ေကာင္းေအာင္လုပ္ဖို႔ အခ်ိန္မွာ ရန္ျဖစ္တာႏွင့္ပင္ အခ်ိန္ကုန္က ရွက္ဖြယ္လိလိပါတကား၊
ျပည္သူေတြကငတ္ျပတ္ ဒုကၡေရာက္ၿပီး လူႀကီးေတြက ရန္ျဖစ္ေနပါက ဒီထက္ပ်က္ဆီးဖို႔သာရွိေတာ့သည္။ ျပည္ေထာင္စုၿငိမ္းခ်မ္းေရး ညီလာခံ (၂၁)ရာစု ပင္လံု စေနတုန္း ကာတြန္းတကြက္ ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ကာတြန္းထဲမွာ သရုပ္ေဖာ္ထားတာက စစ္သားကို ဘုရင္ေခတ္က စစ္သည္ပံု၊ ဝန္ႀကီးဝန္ေလးကို လည္းထို႔အတူ၊ ကာတြန္းဆရာလည္း တိုက္ရိုက္ပံုေဖာ္ဖို႔ ၆၆(ဃ) ေရွာင္ရေသးဟန္တူသည္။ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ အျပည့္ႏွင့္ စစ္သည္ႏွစ္ေယာက္က စားပြဲဝိုင္းမွာ စကားေျပာေနသည့္ ဝန္ၿကီးဝန္ေလးေတြကို ၾကည္ျပီး " တကယ္ေတာ့ စစ္တိုက္တယ္ဆိုတာ လူႀကီးေတြ ေလကန္ၿပီး လူငယ္ေတြ အေသခံရတာကြတဲ့ "
ၿပီးခဲ့တဲ့ ရက္ပိုင္းက တိုက္ပြဲမွာ က်ဆံုးသြားတဲ့ စစ္ဗိုလ္ဆရာဝန္ေလးရဲ့ ကဗ်ာတပုဒ္ကလည္း လူမႈကြန္ယက္မွာ အေတာ္ကေလး ဂယက္ရိုက္သြားသည္။ ကဗ်ာနာမည္က "သတၱမေျမာက္ သုဒၶကိန္းတစ္လံုး " တဲ့ ေရွ႔တန္းစစ္မ်က္ႏွာျပင္မွာ ႀကံုရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္နဲ႔ စစ္သည္စာဆိုရဲ့ ခံစားခ်က္တို႔က ဖတ္ရသူေအပါင္းကို မ်က္ရည္လည္ေစခဲ့သည္။ အဲဒီကဗ်ာထဲက အစေလးတစကို ဆြဲထုတ္ရင္း တိုက္ပြဲမွာက်ဆံုးသြားခဲ့ရတဲ့ စာဆိုစစ္သည္ ဆရာဝန္ေလးရဲ့ ရင္ထဲကို လွမ္းဖတ္မိေလသည္။
ေရႊျပည္ေတာ္ဟာ...
ေမ်ွာ္တိုင္းေဝးေနေပမယ့္
ေျခတစ္လွမ္းလွမ္းတိုင္းေတာ့
သခ်ိဳင္း ဟာ မေမ်ွာ္ပဲ နီးနီးလာတယ္
ပါးစပ္နဲ႔ ႐ွင္းေနတဲ့ စကားဝိုင္းေတြေအာက္မွာ
ေသနတ္နဲ႔ ရင္းခဲ့ရတဲ့ အသက္ေပါင္းမ်ားစြာ တဲ့
သူ႔ကဗ်ာတပုဒ္လံုးမွာ အဓိပၸါယ္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ သူက်ဆံုးၿပီးမွ ဒီကဗ်ာကို ဖတ္ရသူေတြေရာ၊ သူ႔ကိုသိသူေရာ၊ မသိသူေရာ အားလံုးကပါ ဗိုလ္သန္႔ထင္ေဝ ( ကေလာင္အမည္ လက္ရံုး) ေကာင္းရာမြန္ရာေရာက္ပါေစ၊ ဒီလိုအျဖစ္မ်ိဴး ေနာင္ မႀကံုရပါေစနဲ႔ ဆုေတာင္းေပးၾကရင္း တိုင္းျပည္ႀကီးၿငိမ္းခ်မ္းပါမွ ဆိုသည့္ အေတြးေတြဆီ ေရာက္ရသည္ ။
တန္ဘိုးရွိေသာ အသက္ေတြ ရင္းခဲ့ရၿပီ၊ တန္ဘိုးရွိေသာ လူသားေတြ ဆံုးရံႈးေနရၿပီ။ ဆယ္စုႏွစ္မ်ားစြာ အတၱအက်ိဴးေတြ လုပ္ကိုင္ခဲ့ၾကၿပီ။ ယခုအခ်ိန္အထိ ဘက္ မေလွ်ာ့ခ်င္ၾကေသး၊ သတင္းမွာေတာင္ ဖတ္လိုက္ရေသးသည္။ ဘာတဲ့ သူတို႔က ကစားကြက္ ေဖာ္ေနေသးတာ ဆိုပါလား။ သယံဇာတေပါႀကြယ္လြန္းတဲ့ ႏိုင္ငံက လူထုေတြ စားစရာမရွိ ဆင္းရဲလွၿပီး တပါးသူထံ အလုပ္လုပ္ေပးရင္း အခစားဘဝေရာက္ေနရတဲ့ ကိုယ့္တိုင္းျပည္က လူထုေတြ၊ နယ္ေျမမေအးခ်မ္းလို႔ ဒုကၡသည္စခန္းမွာ ေနရတဲ့ ျမန္မာျပည္ဖြား တိုင္းရင္းသားေတြ၊ နယ္စပ္ေဒသမွာ ရုန္းကန္ရပ္တည္ရင္း အမိႈက္ပံုကို အိမ္လုပ္ေနရသူေတြ အားလံုးဟာ ျမန္မာျပည္မွာေမြး ျမန္မာျပည္မွာ ႀကီးျပင္းခဲ့သည့္ ျမန္မာလူထု သာျဖစ္သည္။ ျမန္မာျပည္သားေတြ ဒီလိုဘဝေရာက္ကုန္တာ တိုင္းျပည္တိုးတက္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ေနၾကသည့္ ပတ္ဝန္းက်င္ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံေတြၾကား ရွက္စရာအျဖစ္၊ ဆက္လက္ၿပီး တိုင္းျပည္မၿငိမ္းခ်မ္းက အဆတရာပိုလို႔သာ ဆိုးေပအုန္းေတာ့မည္။
ဒုတိယပင္လံုဖြင့္ပြဲမွာ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ဥကဌ ဦး၀င္းျမင့္ ရြတ္ျပသြားတာ နားထဲကမထြက္
" ေမတၱာမဖက္၊သစၥာပ်က္က၊စစ္မက္လည္းမ်ား၊ျပည္ေခ်ာက္ျခား၏၊တိုင္းကားမသာ၊.ျပည္ႀကီးနာလိမ့္."
ျပည္ႀကီးနာလိမ့္... ျပည္ႀကီးနာလိမ့္ တဲ့ ၊
ခိုင္ခိုင္ေစာလြင္