ဇာတ္လမ္းရဲ့ နိဂံုး( ေကာင္းကင္ႏိုင္ငံျပဳ အႏုပညာမဂဇင္းမွ ကူးယူပါသည္)

User Rating: / 1
PoorBest 

မဂၢဇင္း - အက္ေဆး

Written by ခိုုင္ခိုုင္ေစာလြင္

Wednesday, 28 November 2012 23:52

တကယ္တမ္း ေျပာရရင္ ေလာေလာဆယ္ ဝတၳဳတိုေလးတစ္ပုဒ္ကို စိတ္တိုင္းက် ေရးေနတာ နိဂံုးခ်ဳပ္ကို မေရာက္ေသးပါဘူး။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံရဲ့ ျပင္ပကို ေရာက္ေနၾကတဲ့ သူေတြမွာ ျဖစ္ေလ့ရွိတဲ့ သဘာဝအတို္င္း ေတာျမင္လြမ္း ေတာင္ျမင္လြမ္း ဆိုသလို မုန႔္ဟင္းခါးျမင္လဲ လြမ္း ၊ ဘူးသီးေၾကာ္ျမင္လဲ လြမ္းလာရာက ( ပညာရွင္ေတြကေတာ့ Home sick လို႔ ဆိုၾက) စိတ္တိုင္းက် အလြမ္းသယ္ ဝတၳဳေလး ေရးမိေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီဝတၳဳကို အဆံုးမသတ္ႏိုင္ခင္မွာ အဆံုးသတ္ဖို႔ မလိုဘူးလို႔ ၊ မလိုဘူးဆိုတာထက္ ဘယ္လိုမွ ဆက္ေရးစရာ အေၾကာင္း မရွိႏိုင္ဘူးလို႔ ထင္ထားတဲ့ က်မရဲ့ အက္ေဆးတစ္ပုဒ္ကို နိဂံုးခ်ဳပ္ေပးရဖို႔ အေၾကာင္းက ေပၚလာပါေတာ့တယ္။ ေကာင္းကင္မဂၢဇင္းမွာ ေဖာ္ျပခဲ့ဖူးတဲ့ ဇာတ္လမ္းမဟုတ္တဲ့ ဇာတ္လမ္းရဲ့ နိဂံုးကို မျဖစ္မေန ေရးခ်င္စိတ္က ေပၚလာခဲ့ရပါတယ္။ ဇာတ္လမ္းရဲ့ နိဂံုးေလးေပါ့၊ အခုစာကို ဖတ္မိေပမယ့္ ဇာတ္လမ္းမဟုတ္တဲ့ ဇာတ္လမ္းကို မဖတ္ဖူး မဖတ္လိုက္မိတဲ့ သူေတြ အတြက္ အနည္းငယ္ေလာက္ေတာ့ ျပန္ေျပာပါရေစ။            ညိဳႀကီးဆိုတဲ့ ထိုင္းႏိုင္ငံက ေခြးထီးတစ္ေကာင္နဲ႔ ျမန္မာျပည္ကေန ပိုင္ရွင္ျဖစ္သူ သခင္နဲ႔အတူ ထိုင္းႏိုင္ငံကို ေရာက္လာခဲ့တဲ့ ျဖဴမဆိုတဲ့ ေခြးမေလးတို႔ရဲ့ သံေယာဇဥ္ အေၾကာင္းေလးပါ။ တရိစာၦန္ေတြ ျဖစ္ေပမယ့္ တစ္ေကာင္နဲ႔တစ္ေကာင္ သံေယာဇဥ္ႀကီးတာ ၊ လူေတြက ခြဲထားတာကို လူလစ္ရင္ ခိုးေတြ႔တတ္တာေတြဟာ တကယ့္ကို အံ့ဩစရာမို႔ အဲဒီအေၾကာင္းေလး ေရးထားျခင္းပါ။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ေန႔လည္ေန႔ခင္းဆိုရင္ က်မေနတဲ့ အိမ္ရဲ့ အနီးအနားက အိမ္ေတြမွာ တံခါးေတြ ေသာ့ခတ္ထားၿပီး ညေန အလုပ္ကျပန္တဲ့ အခ်ိန္မွ လူသံသူသံ ၾကားရတဲ့အခါ တိ္တ္ဆိတ္ေနတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ သက္ရွိ က်မအျပင္ ရွိေနတတ္တဲ့ သက္ရွိ ဒီ ေခြးႏွစ္ေကာင္ကို ျမင္ေနရတဲ့ အတြက္ ေနသာထိုင္သာ ျဖစ္ရပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း တရိစာၦန္ကို မခ်စ္တတ္တဲ့ က်မဟာ သူတို႔ေလးေတြရဲ့ အျပဳအမူေတြကို ေန႔တိုင္းေတြ႔ဖန္မ်ားလာေတာ့ သံေယာဇဥ္ျဖစ္ရတဲ့ အထိပါပဲ။ အိမ္ေရွ႕ဝရန္တာေလးမွာ ထြက္ရပ္ေနရာက အစာေတာင္းသလို ေမာ့ၾကည့္တာမ်ိဳး ၊ သူတို႔ကို ဘာေကၽြးမလို႔ ထြက္လာပါလိမ့္လို႔ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္တတ္တဲ့အခါ ထမင္းက်န္ ဟင္းက်န္ မရွိေတာ့ရင္ေတာင္ မီးဖိုေပၚမွာ ခ်က္ေနရင္း တဗြက္ဗြက္ဆူေနတဲ့ အိုးထဲက ဟင္းတံုးကို ခပ္ၿပီးေတာ့ ခ်ေကၽြးလိုက္တဲ့ အထိပါ။ ေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ အတိုင္းပါပဲ၊ ျဖဴမသံေယာဇဥ္ေၾကာင့္ က်မတို႔ အိမ္နားကို ဘယ္ကမွန္းမသိပဲ ေရာက္လာပီး ေနေနတဲ့အတြက္ သူ႔ကို ဂရုတစိုက္ ေစာင့္ေရွာက္မယ့္သူ မရွိတဲ့အခါ သန္းထူေမာင္ ျဖစ္ေနတာပါ။ ျဖဴမရဲ့ပိုင္ရွင္က စည္ပင္ရဲက လာဖမ္းမွာ စိုးရိမ္တဲ့အတြက္ ျဖဴမကို ညိဳႀကီးနဲ႔ အတူမေနရေအာင္ အိမ္ေရွ႕ဝရန္တာေလးမွာ သံတခါးပိတ္လို႔ ထားလိုက္ပါေတာ့တယ္။ ေရမွန္မွန္ခ်ိဳးေပး တိုက္စရာ ထိုးစရာရွိတဲ့ ေဆးေတြ ထိုးတာ အစသျဖင့္ ျဖဴမကို လုပ္ေပးထားေတာ့ ျဖဴမက လွလို႔သန္႔လို႔ ေနပါေတာ့တယ္။ ဝရန္တာဆိုတာက အျမင့္ႀကီးမဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ထပ္တိုက္ပုေလးရဲ့ အဝင္ဝကို နဲနဲေလးျမွင့္ထားတာဆိုေတာ့ ဝရန္တာလက္တန္းကေန ေျမႀကီးကို ေျခေထာက္လို႔ ရလုနီးနီးပါ။ ဒီေတာ့ က်မရဲ႕ အိမ္ကေန ျမင္ေနေတြ႔ေနရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ရက္ေတြ လေတြ ၾကာလာေတာ့ ျဖဴမရဲ့သခင္လည္း ျဖဴမကို ထိန္းမထားႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ေခြးသန္းေတြေၾကာင့္ က်န္းမာေရး စိုးရိမ္ရတယ္ဆိုပီး တိုင္တဲ့ လူေတြလည္း ႏွစ္ခါေလာက္ တိုင္ၿပီးတဲ့အခါ ေမာသြားဟန္တူပါရဲ့။ ဒံုရင္းဒံုရင္း ျဖစ္ၿပီး ညိဳႀကီးနဲ႔ ျဖဴမကို တတြဲတြဲ ေတြ႔ရျပန္ပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အသက္(၁၃) ႏွစ္ရွိေနၿပီ ျဖစ္တဲ့ ျဖဴမဟာ ေဝးေဝးလံလံလည္း မသြားႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ သူ႔အိမ္ေရွ႕မွာပဲ ေခြေနတာမ်ားပါတယ္။ သူ႔သခင္ျပန္လာရင္ ထႀကိဳပီး အိမ္ေနာက္ဖက္ကို လိုက္သြားရင္ေတာင္ တလႈပ္လႈပ္နဲ႔ပါ။ ျဖဴမကို ၾကည့္ၿပီး အိုျခင္း နာျခင္း ဆိုတာကို ေတြ႔ေနရသလိုပါပဲ။            ႏိုဝင္ဘာလထဲမွာ က်မတို႔ အိမ္ေျပာင္းေ၇ႊ႔ဖို႔ စီစဥ္ေတာ့" ညိဳႀကီးနဲ႔ ျဖဴမေတာ့ တို႔မရွိေတာ့ရင္ ဘယ္ေရာက္သြားၾကလဲ ေအာက္ေမ့မွာပဲ" လို႔ ေျပာတဲ့အခါ က်မကို ဝိုင္းရယ္ၾကပါတယ္။ တရိစာၦန္က ဒီလိုေတြးပါ့မလားလို႔လည္း ဝိုင္းေျပာၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်မစိတ္ထဲ သိလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ေနပါတယ္။ ေန႔လည္ေန႔ခင္း ေရငတ္တဲ့အခါ က်မဆီလာလာေတာင္းတတ္တာ က်မက သူ႔ရဲ့ ခြက္ထဲ ေရျဖည့္ေပးလိုက္ရင္ တဗ်တ္ဗ်တ္ေသာက္ၿပီး က်မကို အၾကာႀကီး ေမာ့ၾကည့္တာကို က်မစိတ္ထဲ နားလည္သလိုလို ပါပဲ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေန႔လည္ ဘယ္သူမွ မရွိတဲ့ အခ်ိန္က် ဘယ္လိုေနရွာပါ့မလဲလို႔ ေတြးပူေနမိျပန္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အခုေနေနတဲ့ အိမ္ကေလးက ပတ္ဝန္းက်င္ လည္းေကာင္းၿပီး တိ္တ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္နဲ႔ ေနခ်င္စဖြယ္ပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း အဆင္မေျပတဲ့ အေသးအဖြဲ တစ္ခုႏွစ္ခုေလာက္ရွိတာကို သီးခံၿပီးေနခဲ့ေပမယ့္ သိပ္မၾကာခင္က ဘယ္လိုမွ ေနမရေအာင္ ျဖစ္လာတဲ့အတြက္ ေျပာင္းဖို႔စီစဥ္ခဲ့ရပါေတာ့တယ္။ က်မတို႔ ေခါင္းရင္းက အရင္လြတ္ေနတဲ့ ေျမကြက္မွာ လူေနတိုက္ခန္းေတြ လာေဆာက္တဲ့အခါ အဲဒီဘက္က လူသံေတြ အလုပ္သမားေတြရဲ့ ေအာ္ဟစ္ဆူညံသံေတြနဲ႔ အတူ စက္ယႏၱရားႀကီးေတြရဲ့ အသံေတြဟာ အင္မတန္ အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ေတာ့တာပါပဲ။ အဲဒီဆိုဒ္က စေန တနဂၤေႏြ ပိတ္ရက္မွ အလုပ္သမားနဲ႔ စက္ေတြ ငွားလို႔ရဟန္တူပါတယ္။ စေနတနဂၤေႏြ မွာ အႀကီးအက်ယ္ကို ဆူညံေတာ့တာပါပဲ။ ပိတ္ရက္မွာမွ အနားရၾကတဲ့ က်မမိသားစုေတြက ေန႔လည္ေန႔ခင္း တေရးတေမာအိပ္ဖို႔ ျပင္တုန္း ေခါင္းရင္နားကပ္ညပီး ဒြီ................ ဆိုတဲ့ စက္သံေတြ ၾကားတဲ့အခါ ဘယ္သြားေနရမွန္းမသိပါဘူး။ တခါေတာ့ က်မ အမ်ိုးသားဟာ ေဈးဝယ္စင္တာတခုဆီ သြားထိုင္ေနလိုက္ပါေတာ့တယ္။ သမီးတေယာက္ကလည္း မနက္စာစားၿပီးတာနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေနတဲ့ အေဆာင္ကို ေျပးေတာ့တာပါပဲ။ ၾကာလာေတာ့ မျဖစ္ေခ်ဘူးဆိုၿပီး တျခားေနရာကို ေျပာင္းရေတာ့တာပါပဲ။ က်မတို႔ အိမ္ေျပာင္းၿပီး တပတ္ေလာက္အၾကာမွာ ျဖဴမရဲ့သခင္ျဖစ္တဲ့ သစ္သစ္တို႔ ေက်ာင္းက ဖက္ရွင္ျပပြဲတစ္ခု လုပ္ပါတယ္။ သူတို႔ေက်ာင္းအေနနဲ႔က ပထမဆံုး ျဖစ္တဲ့အတြက္ က်မတို႔လည္း စိတ္ဝင္စားသလို သစ္သစ္တစ္ေယာက္လည္း အရမ္းကို အလုပ္မ်ားေနပါေတာ့တယ္။ သစ္သစ္က ဖက္ရွင္ဒီဇိုင္နာတစ္ေယာက္ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီပြဲျဖစ္ေျမာက္ေရးမွာ လူေရာစိတ္ပါ ႏွစ္ၿပီး ႀကိဳးစားပမ္းစားလုပ္ေနရပါေတာ့ တယ္။ သစ္သစ္အလုပ္မ်ားေနရင္ ျဖဴမကို ၾကည့္ႏိုင္ပါ့မလား၊ ညိဳႀကီးကေတာ့ ပိုင္ရွင္မရွိသူပီပီ ဟိုအိမ္ေရွ႕သြားရပ္ ဒီအိမ္ေရွ႔သြားရပ္ရင္ မေနႏိုင္တဲ့သူက ေခၚေကၽြးလို႔ စားရမွာပဲ စသျဖင့္ ေျပာမိတဲ့ အထိပါပဲ။          မွတ္မွတ္ရရ အိမ္ေျပာင္းအၿပီး ႏွစ္ပတ္အၾကာ အလုပ္မ်ားတာနဲ႔ ပ်က္ေနတဲ့ ထိုင္းစကားေျပာသင္တန္းကို ျပန္တက္တဲ့ ေန႔မွာ သစ္သစ္နဲ႔ ဆံုၿပီး ျဖဴမဆံုးသြားၿပီဆိုတာကို သိလိုက္ရပါတယ္။ ေျပာရေၾကးဆို ေခြးတေကာင္ေသသြားတာ ဘာမွ အဆန္းတက်ယ္ မဟုတ္သလို ေရးႀကီးခြင္က်ယ္လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ေနခဲ့စဥ္က သံေယာဇဥ္ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ အတြက္ စိတ္မေကာင္းျခင္း ျဖစ္ၿပီး ' ဘယ္လိုဆံုးသြားလည္းလို႔ " ေမးမိကာမွ မ်က္ရည္က်တဲ့ အထိ ခံစားလိုက္ရပါေတာ့တယ္။            ျဖဴမက ႏိုဝင္ဘာ(၂၂) ရက္၊ ညေန ၃နာရီခြဲေလာက္မွာ ဆံုးသြားတာျဖစ္ပါတယ္။ ရက္ကိုၾကည့္လိုက္တာနဲ႔ သစ္သစ္အရမ္း အလုပ္မ်ားေနတဲ့ ရက္ေတြပဲ ဆိုတာလည္း သတိထားမိလိုက္ပါတယ္။  ဖက္ရွင္ျပပြဲက ႏိုဝင္ဘာ(၂၄)ျဖစ္တဲ့ အတြက္ပါ။ " အမရယ္.. သိတဲ့အတိုင္းပဲ သစ္သစ္က အလုပ္ေတြ အရမ္းမ်ားတဲ့ ရက္ျဖစ္ေနတယ္ေလ၊ သိပ္ကို rush ျဖစ္ေနတာ၊ ၂၄ရက္က သိပ္နီးေနၿပီ" " သူ ေနမေကာင္း ျဖစ္သြားတာလား၊ ေတာ္ေတာ္ခံ လိုက္ရေသးလား" ဆိုတဲ့ က်မအေမးကို သစ္သစ္က ဆက္ေျပာပါတယ္။ "ျဖဴမက (၂၁) ရက္ေန႔ညဘက္ အိမ္ေနာက္ခန္းမွာ အိပ္ေနရင္းက ၿငီးေနတယ္။ ညတစ္နာရီေလာက္ ရွိမလားပဲ၊ အဲဒါ သြားႀကည့္ၿပီး ေရေသာက္ခ်င္တယ္ ထင္တယ္ဆိုပီး တိုက္ေတာ့ ခြက္ထဲကေရကို မေသာက္ႏိုင္ေတာ့လို႔ သစ္သစ္လက္ထဲကေန သူလွ်ာေလးနဲ႔ယက္ပီး ေသာက္တယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔ေတာ့ သူ႔အတြက္ ႏြားနို႔ကို ခြက္ထဲထဲ့ေပးၿပီး ေက်ာင္းကို ထြက္ခဲ့ရတယ္၊ မလာလို႔ မရဘူးေလ အမလဲ သိတဲ့အတိုင္း ရက္က သိပ္ကပ္ေနၿပီ၊ ေန႔လည္(၃)နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ သစ္သစ္စိတ္ထဲ ဘယ္လိုျဖစ္တယ္မသိဘူး၊ ဒီေလာက္ ျဖတ္ ညွပ္ကပ္ ခ်ဳပ္နဲ႔ အလုပ္ေတြ ရႈပ္ေနတဲ့ၾကားက အိမ္ကို အရမ္းျပန္ခ်င္ေနတယ္၊ ျဖဴမဆီ သြားခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါနဲ႔ ဘယ္သူ႔မွေတာင္ မေျပာခဲ့ပဲ ဆိုင္ကယ္ေပၚတက္ၿပီး အိမ္ကို ထြက္လာခဲ့မိတယ္။ အိမ္လဲေရာက္ေရာ ျဖဴမက အသက္ငင္ေနၿပီ...................................................." ေျပာရင္းက က်မကို လွမ္းအၾကည့္ က်မမ်က္လံုးမွာ ဘယ္လိုထြက္လာမွန္းမသိတဲ့ မ်က္ရည္စကို ေတြ႔သြားသလား၊ ဒါမွမဟုတ္ အဲဒီေန႔က အျဖစ္ကို ျပန္ျမင္လာလို႔ ပဲလားမသိ မ်က္ရည္ေတြ ေတြေတြက်လာပါေတာ့တယ္။ က်မလည္း မေျပာပါနဲ႔ေတာ့ လို႔ ေျပာခ်င္ေပမယ့္ စကားလံုးေတြက ထြက္မလာဘူး၊ စိတ္ထဲမွာ သစ္သစ္ျပန္ခံစားေနရရင္ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့ေျပာေနၿပီး ပါးစပ္က တလံုးမွ ထြက္မလာဘူး ျဖစ္ေနေတာ့တယ္။                       မ်က္ရည္ၾကားကပဲ သစ္သစ္ဟာ ဆက္ေျပာျပေနပါတယ္။ " ျဖဴမက သစ္သစ္ကို ေစာင့္ေနတာ အမရဲ့၊ သစ္သစ္ ေရာက္သြားတယ္ဆို သူ႔မ်က္လံုးနဲ႔ သစ္သစ္ကို ၾကည့္တယ္။ သူသိတယ္၊ သစ္သစ္ေရာက္လာတာ သူသိတယ္ေပါ့။ သစ္သစ္လည္း သူ႔ေခါင္းေလးကို ပြတ္ေပးၿပီး ဆုေတာင္းေပးတာေပါ့ အမရယ္၊ ၅မိနစ္ေလာက္ပါပဲ အမ ၊ တကယ့္ကို ငါးမိနစ္ေလာက္ပါပဲ သူအသက္ထြက္သြားတယ္။ သစ္သစ္ကို ေစာင့္ေနတာေလ၊ သစ္သစ္ကို ေစာင့္ေနတာေသခ်ာတာေပါ့ အမရယ္" က်မလည္း " ေတာ္ေသးတာေပါ့သစ္သစ္ရယ္' လို႔ လႈိုက္လႈိုက္လွလွဲ ေျပာလိုက္မိပါေတာ့တယ္။ စိတ္ထဲမွာလည္း လူနဲ႔ တရိစာၦန္ၾကားက သံေယာဇဥ္ ခ်စ္ျခင္းတရားကို အံ့ဩဖြယ္ ခံစားသိရွိလိုက္ရပါေတာ့တယ္။ တဆက္ထဲပဲ ညိဳႀကီးကို သတိရသြားၿပီး " ညိဳႀကီးတစ္ေကာင္ေရာ.. ညိဳႀကီးေရာ.. ဘာေတြ ျဖစ္ေနလဲ" လို႔ ေမးလိုက္မိပါတယ္။ ညိဳႀကီးက ျဖဴမေနမေကာင္းတဲ့ရက္က အနားမွာ လာေစာင့္ အိပ္သတဲ့။ အနားမွာပဲ ေနတယ္တဲ့။ တကယ့္ကို အ့ံဩဘနန္းပါ။ က်မသိသေလာက္ တရိစာၦန္ေတြ အထူးသျဖင့္ ေခြးေတြဟာ သူတို႔ရဲ့ အာဝါဟဝိဝါဟ ကိစၥေတြၿပီးရင္ သြားေတာ့တာပဲတဲ့၊ အတူတတြဲတြဲ ေနေလ့ မရွိၾကဘူးတဲ့၊ ညိဳႀကီးဟာ ျဖဴမသံေယာဇဥ္နဲ႔ ဘယ္လိုပဲ ေမာင္းထုတ္ လႊင့္ပစ္ မသြားဘူး၊ ျပန္လာတာပဲ၊(ဒီအေၾကာင္း ဇာတ္လမ္းမဟုတ္တဲ့ ဇာတ္လမ္းမွာ ေရးၿပီး)။ အခုလဲ ေနမေကာင္းတဲ့ ျဖဴမကို ေစာင့္ေရွာက္သတဲ့၊ ျဖဴမကို က်မတို႔ေနခဲ့တဲ့ အဲဒီအိမ္ယာဝင္းၾကီးထဲက ကားဂိုေဒါင္ေဘးက သဖန္းပင္ႀကီးေဘးမွာ ေစာင္နဲ႔ထုတ္ၿပီး ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေျမျမႈပ္သၿဂၤ ိဳလ္ လိုက္ပါတယ္တဲ့။ ျဖဴမကို ေျမျမႈပ္ပီးတဲ့ ညအထိ ညိဳႀကီးတစ္ေကာင္ရွိေနခဲ့ေသးတယ္တဲ့။ ေနာက္တစ္ေန႔က စၿပီး အခုက်မနဲ႔ ေတြ႔တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ညိဳႀကီးတစ္ေကာင္ ဘယ္ဆီထြက္သြားတယ္ မသိ၊မေတြ႔ေတာ့ပါဘူးတဲ့။           အင္မတန္မွ ထူးဆန္းလွတဲ့ ညိဳႀကီးနဲ႔ ျဖဴမကို စေတြ႔ၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာ တရိစာၦန္၊ အထူးသျဖင့္ ေခြးဆိုရင္ မခ်စ္တဲ့ အျပင္ မုန္းတတ္တဲ့ က်မဟာ သူတို႔ႏွစ္ေကာင္ရဲ့ တစ္ေကာင္နဲ႔တစ္ေကာင္ သံေယာဇဥ္တြယ္တာကို ရယ္ခ်င္စိတ္ ခ်စ္ခင္ႏွစ္လိုဖြယ္စိတ္ ျဖစ္ၿပီး ဇာတ္လမ္းမဟုတ္တဲ့ဇာတ္လမ္းကို ေရးခဲ့မိပါတယ္။ ဒီဇာတ္လမ္းကို ဖတ္ၿပီးတဲ့ ခင္မင္ေနတဲ့ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္က အိမ္ကိုလာရင္ ညိဳႀကီးေရာ ရွိေသးလား။ ဖမ္းသြားတာခံရၿပီလား၊ ျဖဴမဆိုတာ သူလား စသျဖင့္ ေမးတတ္တာကိုလည္း သတိရမိပါေသးတယ္။ ဒီဇာတ္လမ္းဟာ ၿပီးသြားၿပီလို႔ အဲဒီတုန္းက ထင္ခဲ့ေပမယ့္ အခုေတာ့ ဇာတ္လမ္းရဲ့ နိဂံုးကို ဆက္ၿပီးေရးလိုက္ ရပါေတာ့တယ္။                                                                                          ခိုုင္ခိုုင္ေစာလြင္    ဆက္စပ္ ဖတ္ရႈ ႏိုင္ပါရန္ http://www.kaungkin.com/index.php?option=com_content&view=article&id=801:eassy&catid=42:2009-04-17-01-31-38&Itemid=62