က်င့္ဝတ္ႏွင့္ တာဝန္အႀကား တြယ္ကပ္ေခါင္းပံုျဖတ္ေနေသာ အဓမၼေစခိုင္းမႈ ( ေကာင္းကင္အႏုရသ မဂဇင္းမွ)

တူညီေသာဘဝမ်ား
                      ျပည္တြင္းက ပုဂၢလိကမီဒီယာတခုမွ အလုပ္ထြက္လာသည့္  လူငယ္တေယာက္ကို လခေကာင္းရဲ့သားနဲ႕ ဘာလို႕ အလုပ္ေျပာင္းလိုက္ရသလဲ ေမးလိုက္ရာ  သူ႕အေျဖက မဆန္းေပမယ့္ စိတ္ဝင္စားစရာ အျဖစ္ေတြ ၾကားရေလသည္။  သူလုပ္ခဲ့တဲ့ မီဒီယာ ပိုင္ရွင္က ျမန္မာျပည္ရဲ့ ထိပ္းသီး ခရိုနီတဦး ျဖစ္ပါသတဲ့။ သူတို႕ရဲ့ မိသားစု သာေရးနာေရး အလႈရွိပါက ဝန္ထမ္းေတြကို ေနရာမေရြး ေခၚၿပီး ခိုင္းပါသတဲ့၊ အထူးသျဖင့္ ရိုက္ကူးေရး လုပ္ရတဲ့ သူတို႕လို ကင္မရာသမားေတြဆို အခ်ိန္အခါ မေရြး လိုက္လုပ္ေပးရပါတယ္တဲ့။ ပင္မအလုပ္တာဝန္ေတြနဲ႕ ပင္ပန္းလြန္းလို႕ အနားယူခ်င္ေပမယ့္ သူေဌးရဲ့ မိသားစု ကိစၥေတြပါ နားရမယ့္ရက္ မနားရပဲ လုပ္ရပါတယ္တဲ့၊ ဒါတင္မက ခရိုနီမိသားစုရဲ့ ပြဲေတြ ရိုက္ဖို႕ ေခၚရင္ အဝတ္အစားကိုပါ ဘယ္လို ဝတ္လာခဲ့ပါဆိုတာ ပါသတဲ့၊ တခါကေတာ့ ေယာဂီအညိဳ ပုဆိုး နဲ႕ ရွပ္ပ္ အက် ၤ ီအျဖဴေရာင္ ဝတ္လာဖို႕ ညႊန္ၾကားတာမွာ ဝန္ထမ္းတေယာက္က သူ႕မွာ ေယာဂီပုဆိုး မရွိတဲ့အတြက္ အက်ၤ ီကိုေတာ့ အျဖဴေရာင္ ဝတ္လာေပမယ့္  ဒဏ္တပ္ေၾကာင္း၊ အလုပ္ခ်ိန္မဟုတ္ပဲ လာလုပ္ေပးရတာေတာင္  လခထုတ္ေတာ့ ဒဏ္တပ္တယ္ဆိုကာ လစာထဲက  အျဖတ္ခံရေၾကာင္း ၾကားရေလသည္။  သူလဲ ၾကာေတာ့ ကိုယ္ဝါသနာပါလို႕ လုပ္ေနေပမယ့္ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာနဲ႕ ပငိမအလုပ္ ခြဲျခား မသိ ၊ ေရာေထြးေနတဲ့ ဒီပံုစံကို မႀကိဳက္လို႕ အလုပ္က ထြက္လိုက္တဲ့ အေၾကာင္း သိရေလသည္။ 

                     ဒီပံုစံမ်ိဳးေတြ အျမစ္တြယ္ေနတာ ၾကာလွေျခၿပီ။ အရင္းစစ္ပါက ဒီလို ပံုစံ ဒီလို အေနအထားေတြ ေရာက္ေအာင္ မ်ိဳးေစ့ခ်ေပးသူမွာ အစိုးရသာ ျဖစ္ေလသည္။ စာေရးသူရဲ့ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သူ အလယ္တန္းျပ ဆရာမတေယာက္ လခေတြ တိုးၿပီးကာမွ အလုပ္မွ ထြက္လိုက္ရသည္။ သူ႕ခင္ပြန္းက ေနျပည္ေတာ္ စာရင္းရံုးက ဝန္ထမ္း၊ သားေတြ သမီးေတြက ရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းတက္ေနရသည္။ သူကိုယ္တိုင္ ေနျပည္ေတာ္ကို လိုက္ေျပာင္းပါက ရေသာ္လည္း အိမ္က ရန္ကုန္မွာ အေျခက်ေနၿပီ။ ပင္စင္ယူလွ်င္ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ ျပန္ေနရမွာမို႕ ရန္ကုန္ကေနမခြာပဲ ေနလိုက္သည္။ ေတာ္ၾကာ ေနျပည္ေတာ္ကို လိုက္ေျပာင္းၿပီးပါမွ  ခင္ပြန္းျဖစ္သူ ရန္ကုန္ကို ျပန္ေျပာင္းရခ်ိန္ သူက ျပန္ေျပာင္းမရလွ်င္ ကိုးလို႕ကန္႕လန္႕ျဖစ္မွာလဲ စိုးေလသည္။ ပညာေရး႒ာနက ဆရာမေတြ  ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေပၚကို ျပန္ေျပာင္းရတာ မလြယ္မွန္း သူလဲ သိထားေလသည္။  သီတင္းကၽြတ္ေက်ာင္းပိတ္ရက္၊ ဒီဇင္ဘာေက်ာင္းပိတ္ရက္၊ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ ေနျပည္ေတာ္သို႕ သြားေနမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ရာ တကယ္တန္းက် မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့။ 
၁၉၉၀ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္းကာလ မွာ ဆရာ/ ဆရာမေတြ အတြက္ ယခင္ကလို အားလပ္ရက္ ေက်ာင္းရက္ရွည္ ပိတ္ရက္ကို တရားဝင္ ပိတ္ေသာ္လည္း တရားဝင္ ခံစားခြင့္ မရွိေတာ့ေပ။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ တပတ္မွာ ဘယ္ေန႕ ေက်ာင္းမွာ လံုျခံုေရး ဂ်ဴတီက်သည္။ အလုပ္မ်ိဳးစံု တာဝန္ခ်သည္။ နာမည္သာခံေပမယ့္ တကယ္တန္းက်  နားရက္မရ။ ယခင္က ေက်ာင္းဆရာ/ ဆရာမေတြက တႏွစ္ပတ္လံုး စာသင္ရတာရယ္၊ ခြင့္ခံစားခ်က္ေတြက အျခားဝန္ထမ္းမ်ားႏွင့္ မတူသည့္အခ်က္ရယ္ေတြေၾကာင့္ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ လြတ္လပ္စြာ ေနခြင့္ ရေလသည္။ ဆရာမေတြ အားေနသားပဲ ဆိုသည့္ အေျပာျဖင့္ နာမည္ႀကီး အတြင္းေရးမႈး(၁) လက္ထက္မွ အစၿပဳကာ ေက်ာင္းဆရာ/ ဆရာမေတြကို နားခြင့္မျပဳေတာ့ေပ။ တရားဝင္ ေက်ာင္းတက္ရက္လို႕လည္း ေၾကညာတာမဟုတ္ပဲ ေက်ာင္းကို ေႏြရာသီ ပိတ္ရက္ေတြမွာ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ သြားေနရေလသည္။ 
အဆိုပါ ေက်ာင္းဆရာမလည္း ေနာက္ဆံုး အလုပ္မွ ထြက္လိုက္ရေလသည္။ 
                 တန္ရာတန္ေၾကး ေပးၿပီး ခိုင္းထားတာပဲ တန္ေအာင္ ခိုင္းမည္ ဆိုသည့္ အျမင္မ်ိဳး စတင္ခဲ့သည္မွာ စစ္အစိုးရ လက္ထက္က သေႏတည္ခဲ့ဟန္တူသည္။ တဖက္ကၾကည့္ပါက အဓမၼေစခိုင္းမႈ ျဖစ္သည္။ လုပ္အားေခါင္းပံုျဖတ္မႈေတြ ျဖစ္သည္။ 

အဓမၼခိုင္းေစမႈအစ 

             စာေရးသူမွတ္မိသေလာက္ ၁၉၇၀ခုနွစ္ ဝန္းက်င္မွာ ေပၚတာ ဆြဲသည္ ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို ၾကားဖူးေလသည္။ ထိုအခ်ိန္က ငယ္ေသးသည့္အျပင္ အိမ္မွာက အရြယ္ေကာင္း ေယက် ၤားဆိုပါက အေဖ တေယာက္သာရွိသည္။ ၿပီးေတာ့ အေဖက ဝန္ထမ္းဆိုေတာ့ စိတ္နဲနဲေအးရသည္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေန႕က ဘယ္ေနရာမွာ ေပၚတာဆြဲလို႕ ဘယ္သူေတြ ဘယ္သူ႕သားသမီးေတြ  ပါသြားတယ္ ဆိုတာမ်ိဳးကို ၾကားဖူးေနၾကျဖစ္သည္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေပၚတာဆြဲတယ္ဆိုတာကို ၾကားသာ ၾကားဖူးခဲ့သည္။ ေနာက္ပိုင္း နယ္ၿမိဳ႕ေတြနဲ႕ နယ္စပ္ေဒသက လူေတြ ေျပာျပမွ ေပၚတာ အဆြဲခံရသည့္ လူေတြရဲ့ ဆိုး၇ြားလွသည့္ ဘဝအေတြ႕အႀကံဳကို သိရေလသည္။ ရုပ္ရွင္ရံု ညပြဲအၿပီး ပိတ္ၿပီး ဖမ္းကာ ေခၚသြားတာမ်ိဳး၊ ညဘက္ သန္းေခါင္သန္းလြဲ အျပင္ကအျပန္ လမ္းမွာ ေခၚသြားတာေတြ၊ ဘယ္ေရာက္သြားမွန္းမသိ မိသားစုလဲ ဘယ္ရွာရမွန္းမသိ ျဖစ္ခဲ့တာေတြ အမ်ားႀကီးပင္။ စာေရးသူတို႕ မိသားစု အဖြားေတြဆီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ အလည္သြားဖို႕ မီးရထားလက္မွတ္ သြားဝယ္လွ်င္ မနက္အေစာ (၂)နာရီေလာက္ ကတည္းက တန္းစီ ေစာင့္ရသည္။ ထိုသို႕ မနက္ေစာေစာ ထသြားရပါက ဦးေလးေတြ အကိုေတြ မွတ္ပံုတင္၊ ေက်ာင္းသားကဒ္ အစံုယူသြားရတာ မွတ္မိသည္။ အကိုေတြ ေမာင္ေတြ အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ အေမက ည(၈)နာ၇ီ မထိုးခင္ အိမ္အေရာက္ျပန္ဖို႕ မွာရသည္။ ည(၈)နာရီ ဆိုပါက အားလံုး တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနၿပီ။ ဒါကရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ဆင္ေျခဖံုး ျမိဳ႕သစ္မွာျဖစ္သည္။  ထိုအခ်ိန္ အျပင္ထြက္သူသည္ ေပၚတာဆြဲသူႏွင့္ေတြ႕က ပါေလၿပီ။ စာေရးသူ ထိုအခ်ိန္က စဥ္းစားသည္။ ေရွ႕တန္း စစ္တိုက္ထြက္တာ လက္နက္သယ္ဖို႕ ရိကၡာသယ္ဖို႕ လူေတြ ခန္႕မထားပဲ ဘာျဖစ္လို႕ ေတြ႕ရာလူ ဖမ္းေခၚၿပီး ခိုင္းတာပါလိမ့္ သိခ်င္ေနခဲ့သည္။ တကယ္ေတာ့ လူ႕ရဲ့ လုပ္အားကို အဓမၼခိုင္းေစသည္သာမက လူသားလက္နက္အျဖစ္ အသံုးခ်ၾကတာကို သိလာရေလသည္။ လူတေယာက္ရဲ့ ဆႏၵမပါပဲ ခိုင္းေစမႈသည္ အဓမၼခိုင္းေစမႈသာ ျဖစ္သည္။

ဝန္ထမ္းဘဝအဓမၼ

                      စာေရးသူတို႕ ဝန္ထမ္း  ျဖစ္သည့္အခ်ိန္က စစ္တပ္ကလူေတြ အရပ္ဖက္ ကူးေျပာင္းလာသည့္ အခ်ိန္ျဖစ္ရာ ဝန္ထမ္းေလာကမွာ စစ္တပ္မွာကဲ့သို႕ အဓမၼခိုင္းေစမႈေတြ ျဖစ္လာခဲ့ေလသည္။ စာေရးသူတို႕ မိသားစုက ဝန္ထမ္းေတြ ျဖစ္သည္။ အေဖႏွင့္အေမ လက္ထက္ ဝန္ထမ္းဘဝက ေအးခ်မ္းလွသည္။ မျပည့္စံုေပမယ့္ စိတ္ခ်မ္းသာၾကသည္။ ဒါေပမယ့္ ၁၉၈၈ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့  စာေရးသူရဲ့ မိဘေတြလည္း အဖ်ားအခတ္ ခံလိုက္ရေသးသည္။ အေဖဆိုပါက တလတခါ အိပ္ယာလိပ္ျပင္ရသည္။ ရံုးမွာ ညသြားအိပ္ရျခင္းပင္။ ရံုးမွာ ညေစာင့္ေရာ ေန႕ေစာင့္ပါ ခန္႕ထားပါေသာ္လည္း ညဖက္ လံုျခံဳေရး အေၾကာင္းျပကာ ဝန္ထမ္းေတြကို စေန တနဂၤေႏြ နားရက္မွ တလတခါ ေခၚခိုင္းျခင္းျဖစ္သည္။  တကယ္တန္း သူခိုးသူဝွက္ လာပါက ဘာသင္တန္းမွ တက္ထားတာလဲ မဟုတ္၊ ဘာလက္နက္မွ တပ္ထားတာလဲ မဟုတ္ အေခ်ာင္ခံရမည့္ ကိန္းပင္။ တကယ္တန္း ခံလိုက္ရသူေတြ ရွိေလသည္။ မွတ္မွတ္ရရ သကၤန္းကၽြန္းဘဏ္ ေဖာက္ထြင္းခံရသည့္ အမႈမွာ ညဖက္ ဂ်ဴတီက်သည့္ ဘဏ္ဝန္ထမ္း တေယာက္ အသက္ဆံုးရႈံးရဖူးသည္။ 

                    စာေရးသူတို႕ ျပန္ၾကားေရး႒ာနမွာလဲ ထိုနည္း၎ ထိုနည္း၎းေတြ အမ်ားအျပားႀကံဳခဲ့ရသည္။ ထိုစဥ္က ဒုတိယညႊန္ခ်ဳပ္ရဲ့ မိခင္ နာေရးကို အသုဘပို႕ရန္ဆိုကာ ႒ာနကဝန္ထမ္းေတြကို လူအေရအတြက္  ႏွစ္ဆယ္လား၊ သံုးဆယ္လား  ေသေသခ်ာခ်ာ မမွတ္မိေတာ့၊ အဲဒီလူေတြကို ဌာနက ကားတစီးျဖင့္  ပဲခူးသို႕ အသုဘပို႕ လႊတ္ေလသည္။ ရန္ကုန္ႏွင့္ပဲခူး အသြားအျပန္ အသုဘပို႕ၿပီး ျပန္လာသည့္ ဝန္ထမ္းေတြမွာ ရံုးျပန္အေရာက္ စကားေမးပင္မရ၊ မိုးခ်ုပ္ေနၿပီ ျဖစ္၍ သူတို႕အိမ္ျပန္ရန္ ရံုးမွာက်န္ခဲ့သည့္ ထမင္းခ်ိဳင္႔၊ ဆြဲျခင္း၊ အိတ္တို႕ ယူၿပီး  ကားက်ပ္ၿပီ၊ လိုင္းကားမွ ရပါ့မလား၊ ေအာက္ဆိုဒ္ကား နဲ႕သြားရၿပီထင္တယ္ အမ်ိဳးမ်ိဳး စိုးရိမ္စိတ္တို႕ျဖင့္ အေသာ့ႏွင္ၾကရေလသည္။

 ရံုးက သန္႕ရွင္းေရး ဝန္ထမ္း၊ အေစာင့္၊ လံုျခံဳေရး အစရွိေသာ ေအာက္ေျခဝန္ထမ္းေတြအဖို႕ ဆိုဖြယ္ရာ မရွိ။ ညႊန္ၾကားေရးမႈးခ်ဳပ္ အိမ္ကို ေဆးသုတ္ေပးရသည္။ ျခံထဲက ျမက္ကို ခုတ္ေပးရသည္။ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲက ပန္းကန္ေဆး အိုးခြက္တိုက္ အမိႈက္ပစ္ေပးရသည္။ တပတ္တခါ အဝတ္ေလွ်ာ္ ေပးရသည့္ ဝန္ထမ္းပင္ ရွိခဲ့ေလသည္။ 

သူတို႕သည္ ႒ာေနေတြမွာ မိုးက်ေရႊကိုယ္ေတြ အျဖစ္ေရာက္ရွိလာခဲ့ၿပီး ယခင္က တပ္ထဲမွာ ျပဳမူေနက်အတိုင္း အဓမၼခိုင္းေစမႈကို လက္ယဥ္ေနတာျဖစ္မည္။ 

ထုေျခလႊာႏွင့္ ႏွစ္ပါးသြားခဲ့ျခင္း 

                     စာေရးသူသည္ ဝန္ထမ္းဘဝမွာ မိမိထမ္းေဆာင္ရမည့္  ဌာနတာဝန္ကို ေက်ပြန္ေအာင္လုပ္သည္။  မိမိတာဝန္က်သည့္ အခ်ိန္မွာ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး ၊ က်န္းမာေရး စတာေတြ ေနာက္ေၾကာင္းေအးသည္ျဖစ္ မေအးသည္ျဖစ္ေစ အလုပ္ထဲမွာ စိတ္ႏွစ္ၿပီး လုပ္ရသည္။ အင္မတန္အေရးႀကီးသည့္ အသံလႊင့္လုပ္ငန္းမွာ အနည္းငယ္ မွားယံုႏွင့္ ခြင့္မလြတ္တတ္သည့္ သေဘာသဘာဝရွိသည္။  ႒ာနမွာ အျမင့္ဆံုး အျပစ္ဒဏ္ အလုပ္မွထုတ္ပယ္ျခင္း အပါအဝင္၊ နယ္ေျပာင္းေရႊ႕ျခင္း၊ စက္ရံုေျပာင္းေရႊ႕ျခင္း၊ ႒ာနခြဲေျပာင္းေရၽႊ႕ျခင္း၊ ရာထူးခ်ျခင္း၊ သတိေပးျခင္း၊ ထုေျခလႊာေရးရျခင္း အစရွိသျဖင့္ ျပစ္မႈအလိုက္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိေလသည္။ အစိုးရ႒ာနတိုင္းမွာ ထိုနည္းလမ္းအတိုင္းပင္ ျဖစ္သည္။

 အသံလႊင့္ကလူေတြအဖို႕ ယင္းအျပစ္ဒဏ္ေတြ ထဲက  အနိမ့္ဆံုး ထုေျခလႊာေရးရမွာကိုပင္ ဝန္ထမ္းေတြ ေသမတတ္ေၾကာက္ၾကေလသည္။ စာေရးသူသည္  ပင္မတာဝန္ျဖစ္သည့္ အသံသြင္း၊ အသံကူး၊ အသံလႊင့္တာႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး အမွားအယြင္း မရွိေအာင္ စိတ္ႏွစ္ၿပီး ေစတနာထားကာ ေဆာင္ရြက္သည္။ ကိုယ္တာဝန္က်သည့္ ေန႕မွာ အသံလႊင့္ အစဥ္ေလးကို လွပေနေအာင္ စိတ္ႏွစ္ၿပီး အာရံုစိုက္သည္။ ဒါ့ေၾကာင့္ အလုပ္တာဝန္ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး အနိမ့္ဆံုး ျပစ္ဒဏ္အျဖစ္ တခါမွ ထုေခ်လႊာ မေရးခဲ့ရ။

 သို႕ေသာ္ စာေရးသူသည္ ထုေခ်လႊာႏွင့္ အၿမဲႏွစ္ပါးသြားခဲ့ရသည္။  ထုေခ်လႊာေပါင္းမ်ားစြာ  ဘယ့္ေလာက္ ေရးရသလဲ ဆိုေသာ္ အလုပ္ကိစၥ မွားယြင္း၍ ထုေခ်လႊာေရးရမည့္သူ တေယာက္က မည္သို႕ ေခါင္းစဥ္တပ္ရမည္၊ မည္သူေတြကိုလိပ္မူရမည္၊ ဘယ္လို ေရးရမည္ကို မသိပါက စာေရးသူဆီထံ ေရာက္လာၿပီး အႀကံေတာင္း အကူအညီယူရသည္အထိ နာမည္ႀကီးခဲ့ေလသည္။

ဝန္ႀကီး႒ာနေတြမွာ ပင္မတာဝန္ေတြ အျပင္ မဆိုင္သည့္ လုပ္ငန္းမ်ားစြာ လုပ္ေနရသည္။  တပ္မေတာ္ စစ္သမိုင္းျပတိုက္ ေစာင့္ဖို႕ ဝန္ထမ္းတေယာက္ေပးပါ ဟု ႒ာနကို အေၾကာင္းၾကားလွ်င္ ဌာနက လူတေယာက္ ရွာၿပီး ပို႕ေပးရသည္။ စာေရးသူတို႕ ဌာနမွာေတာ့ စီမံက ထိုအလုပ္ကို ဒိုင္ခံလုပ္ေပးရသည္။ သူက ဌာနမွ မည္သူမည္ဝါ ဆိုကာ ေရြးၿပီး   အလွည့္က်  ပို႕ေပးလိုက္သည္။

  ဘာအထမ္းအမွတ္ ဖြင့္ပြဲ ၊ ပိတ္ပြဲ ဝန္ထမ္း (၂၀) မတက္မေနရ ၊ ထိုသို႕ ညႊန္ၾကားလာပါက စီမံက အဲဒီေလာက္ေတာ့ လူမေပးႏိုင္၊ မတတ္ႏိုင္ေတာ့၊ သိမ္းႀကံဳးၿပီး စေနတနဂၤေႏြ နားရက္ရသူေတြ ထဲ့ေလသည္။ စာေရးသူ ဒီလို ပြဲမ်ိဳး အထဲ့ခံရစဥ္ ပထမဆံုး အႀကိမ္ သြားခဲ့သည္။ တပ္မေတာ္ေန႕ အထိမ္းအမွတ္ ဓါတ္ပံု ၊ ပိုစတာ၊ ကာတြန္း ပန္းခ်ီ ျပပြဲ၊ တပ္မေတာ္ခန္းမမွာ လုပ္သည္။ စာေရးသူတို႕ကို ဌာနက နားရက္ႏွင့္ ကိုက္သည့္အတြက္ သြားရမည္ဟု လူစာရင္းထုတ္ရာ ပထမဆံုးမို႕ မသိသျဖင့္ သြားလိုက္သည္။

ဌာနကို နံနက္(၆)နာရီ အေရာက္ေခၚသည္။ ေရာက္ေအာင္သြားသည္။ ထိုသို႕ေရာက္ေအာင္သြားဖို႕ အိမ္က မိသားစု အတြက္ နံနက္(၄)နာ၇ီကတည္းက ထၿပီး ခ်က္ၿပုတ္စီမံခဲ့ရသည္။  တကယ္တန္းက်  လိုက္ပို႕မည့္ ကားမလာေသးတဲ့ အတြက္ (၇)နာရီခြဲမွ ကားကစထြက္သည္။ ရံုးႏွင့္ တပ္မေတာ္ခန္းမက (၁၀)မိနစ္သာ ကားေမာင္းရသည္။ ျပခန္းေရွ႕ေရာက္ေတာ့ (၈)နာရီ မထိုးေသး၊ ထိုင္စရာမရွိ၊ တာဝန္ယူမည့္သူမရွိ၊ ဘယ္သြားရမွန္းမသိ၊  လူစာရင္းတိုက္ၿပီး ကားေပၚတင္ေပးလိုက္သည့္ စီမံက တာဝန္ရွိသူက လိုက္ပင္မလာ၊ ဟိုေယာင္ေယာင္ ဒိေယာင္ေယာင္ႏွင့္ (၉)နာရီထိုးေအာင္ မနည္းေစာင့္ရသည္။ လူႀကီးေရာက္ၿပိတဲ့၊ မစေသး၊ ( ၉)နာရီခြဲမွ အခမ္းအနားစသည္။ ကဲကဲ လက္ခုပ္တီးၾကပါဆိုမွ စာေရးသူတို႕ကို လက္ခုပ္တီးဖို႕ ေခၚမွန္းသိသည္။

 ရံုးကို ျပန္ေရာက္သည္ႏွင့္ ဒီလို အခ်ိန္ေတြေပးရၿပီး အလုပ္ေရေရရာရာ မရွိသည့္ အခမ္းအနားကို ေနာင္ဘယ္ေတာ့မွ စာေရးသူကို မထဲ့ပါႏွင့္ မလိုက္ႏိုင္ပါလို႕ ဝင္ေျပာခဲ့သည္။ ေနာင္ ထပ္ႀကံုျပန္သည္။ စာေရးသူနာမည္ စာရင္းထဲမွာ ပါလာ၍ သြားေျပာရာ မရပါ၊ လူမရွိ၍ လိုက္သြားပါ၊ ဂ်ဴတီနားသည့္ သူေတြသာ ထဲ့တာပါဟု ဆိုေလသည္။ စာေရးသူက ဂ်ဴတီအနားရသည့္ အခ်ိန္မွာ မိသားစုအတြက္ အခ်ိန္ေပးရမွာမို႕ အခ်ိန္မရွိ၊ နားရက္မွာသာ အိမ္မႈကိစၥ လုပ္ရသည့္အတြက္ မိန္းကေလးေတြ အထူးသျဖင့္  အိမ္ေထာင္ရွင္ အမ်ိဳးသမီးေတြကို မထဲ့ပါႏွင့္ဟု ရယ္သလိုေမာသလို ေျပာျပရာ မရ။ တကယ္တန္း  ထိုလက္ခုပ္တီးပြဲကို မသြားသည့္အခါ ေနာက္ရက္ ရံုးအေရာက္ ထုေခ်လႊာ ေရးရေလေတာ့သည္။

စာေရးသူက အျဖစ္မွန္အတိုင္း ေရးရာ စီမံက လူက မလုပ္ပါနဲ႕ဟာ ၊ ေနမေကာင္းတာ ဘာညာ အေၾကာင္းျပၿပီး ေရးပါဟု ျပန္ေရးခိုင္း၍ ေရးေပးလိုက္သည္။ ထိုသို႕ေသာ အႀကိမ္အေရအတြက္ မ်ားလာေသာအခါ စာေရးသူကို လူႀကီးေတြက မ်က္စိစပါးေမႊး စူးေလသည္။ စာေရးသူကို စီမံက လူက မၾကာခဏ လာေျပာသည္။  တတ္ႏိုင္သေရြ႕ သူလဲ မထဲ့ဖို႕ ေျပာပါသည္တဲ့၊ ဒါေပမယ့္ အထက္လူႀကီးကိုယ္တိုင္က ထဲ့ရမည္ဟု ဆိုသည္တဲ့။ ထိုသို႕ေျပာလာတိုင္း က်မကို မထဲ့နဲ႕ ေျပာၿပီးသား၊ မဆိုင္တဲ့ အလုပ္ မလုပ္ႏိုင္ဘူး ဆိုေသာ္လည္း လူမရွိဆိုတာာထက္ အညိႈးထားကာ ဆက္တိုက္ထဲ့ေလသည္။ ေနာက္ဆံုးမွာ စာေရးသူက စကားကုန္ေအာင္ ေျပာလိုက္သည္။ က်မကို လက္ခုပ္တီးဖို႕ အင္အားျပဖို႕ အခမ္းအနားေတြ ထဲ့ခ်င္ရင္ ထဲ့လိုက္ပါ၊ ဒါေပမယ့္ က်မအစား လူတေယာက္ေလ်ာ့တာပဲ အဖတ္တင္မယ္၊ က်မက ထုေျခလႊာပဲ ေရးမွာပဲ ဟု ေျပာလိုက္ရာ မ်က္စိမ်က္ႏွာ ပ်က္ေလသည္။

ေနာက္ဆံုး အျဖစ္အပ်က္ဟု ေျပာရမည္ထင္သည္။ စာေရးသူကို လက္ခုပ္တီးဖို႕ အင္အားျပဖို႕ စာရင္းထဲ့ထားေလသည္။ ထိုေန႕သည္ တနဂၤေႏြေန႕၊ ဒါေပမယ့္ စာေရးသူက နံနက္ပိုင္းအသံလႊင့္၈်ဴတီက်ေနသည္။ ဘာမွမေျပာပဲ ၿငိမ္ေနလိုက္သည္။ တကယ္က စာေရးသူတို႕ အသံလႊင့္ဂ်ဴတီဇယားက တလတခါ စီမံကို ပို႕ထားၿပီးသာ။ ထိုလက လလည္ေလာက္ေရာက္မွ ရုတ္တရက္ အေရးေပၚကိစၥျဖင့္ ခြင့္ယူသူေတြ ေပၚလာရာ ဂ်ဴတီရိုစတာ အသစ္ျပန္ဆြဲရသည္။ ထိုဂ်ဴတီဇယားကို စီမံကို ပို႕ၿပီးသား၊ စီမံက ေမ့ၿပီး အေဟာင္းကိုၾကည့္မိၿပီး စာေရးသူကို နားရက္ဆိုကာ ထည္႕လိုက္ျခင္း။

             ထိုေန႕မနက္ ကိုယ့္ဂ်ဴတီ ကိုယ္ဆင္းသည္။ စာေရးသူတို႕အလုပ္က တခ်ို လူေတြ ေျပာသလို ေရဒီယိုအသံလႊင့္ခ်ိန္ဆိုပါက ေရငုတ္သေဘၤာႀကီးထဲ ဝင္ေနသလိုပင္၊ ထိုအခန္းထဲမွာ တေနကုန္၊ ဂ်ဴတီၿပီးမွ ျပင္ပထြက္သည္။ ထိုအခ်ိန္မွ ျပင္ပေန ေလကိုရေလသည္။ ေနာက္တေန႕ တနလၤာေန႕မွာေတာ့ အခ်ိန္အတိုင္း  ႏိုက္ဂ်ဴတီ ဆင္းရသည္။ စီမံရံုးခန္းမွာ ရံုးတက္  လက္မွတ္ထိုးဖို႕ အသြား ရံုးခန္းမွာ ဝန္ထမ္းကို ဖိႏွိပ္ခ်င္သည့္ အႀကီးအကဲ တေယာက္ ေရာက္ေနၿပီး သူက စာေရးသူကို ျမင္ျမင္ျခင္း လက္ညိႈးေငါက္ကနည္းထိုးက  မေန႕ကမနက္ ပြဲကို မလာတဲ့အေၾကာင္း၊ ဒီပြဲက အရင္လို ဝန္ႀကီး အဆင့္မဟုတ္ပဲ အတြင္းေရးမႈး(၁) ၊ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္တက္သည့္ ပြဲျဖစ္တဲ့ အတြက္ ထိထိေရာက္ေရာက္ အေရးယူမွာျဖစ္ေၾကာင္း ၊ တဆက္ထဲ စီမံ ရံုးအုပ္ဖက္လွည့္ၿပီး အခုခ်က္ျခင္း ထုေျခလႊာေရးခိုင္း ဟုေျပာေလသည္။ အခန္းထဲမွာ အျခားဝန္ထမ္းမ်ားလည္း အေၾကာင္းကိစၥအဝဝ ျဖင့္ ေရာက္ေနသည္ျဖစ္ရာ စာေရးသူကို တရားခံတေယာက္လို ေျပာဆိုလိုက္သည့္ အတြက္ ဝန္ထမ္းေတြမွာ အားတံု႕အားနာ မ်က္ႏွာေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကေလသည္။ 

စာေရးသူသည္  တမင္ပင္ ခပ္ၿပံုးၿပံဳးျဖင့္ ေလသံကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေျဖးေျဖးေအးေအးပင္ ထားကာ

" ဝန္ထမ္းတေယာက္ကို ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းေျပာပါ၊ ရန္သူလို မေျပာပါနဲ႕ ထုေခ်လႊာေရးဆိုရင္ ေရးမယ္ အစခ်ီၿပီး ကိုယ့္ရဲ့ မူလတာဝန္ျဖစ္တဲ့ အသံလႊင့္တဲ့ အလုပ္ကို အသံလႊင့္တာရပ္ၿပီး လက္ခုပ္သြားတီးရမလား၊ ဘယ္အလုပ္က အေရးႀကီးသလဲ ေျပာပါ၊ တရက္ထဲ တခ်ိန္ထဲမွာ က်လာတဲ့ အလုပ္(၂)ခုထဲက ဘယ္အလုပ္ကို ေရြးရမလဲဆိုတာ က်မမွားေရြးခဲ့ရင္ က်မအခုခ်က္ျခင္း ထုေျခလႊာေရးမယ္ ဆိုမွ စီမံ ရံုးအုပ္ဖက္လွည့္ၿပီး ခင္ဗ်ားဘယ္လိုလုပ္တာလဲဆိုကာ ဆူပူမာန္မဲေလေတာ့သည္။ စာေရးသူလဲ ဇတ္ကနည္းပင္ တာဝန္က်ရာ အခန္းဆီ ေက်နပ္အားရၿပီး ျပန္ခဲ့သည္။ ေနာက္ ညဖက္ ဂ်ဴတီရက္တရက္မွာ နားေတြပူ အလုပ္ေတြပူ၍ဆိုကာ စာေရးသူတို႕ စက္ခန္းထဲ လာထိုင္သည့္ အဆိုပါ စီမံက ရံုအုပ္က ထိုအေၾကာင္း ျပန္ေျပာ ညည္းညူအျပမွာ စာေရးသူက စာေရးသူအပါအဝင္ တကယ္တန္း ေန႔ည အလုပ္လုပ္ရသူေတြကို ဒီလို ေဝေလေလနဲ႕အခ်ိန္ကုန္ အက်ိဳးမရွိတဲ့ ေနရာေတြမွာ မထဲ့ပါနဲ့လို႕ ထပ္ေျပာလိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္မွ စၿပီး စာေရးသူတို႕ on-air ၈်ဴတီက် ဝန္ထမ္း တေတြ လက္ခုပ္တီးဖို႕ အင္အားျပဖို႕ မလိုက္ရေတာ့ေပ။

အဓမၼခိုင္းေစမႈေပ်ာက္ကြယ္ပါေစ
                   ပုဂလိက ဝန္ထမ္းကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အစိုးရဝန္ထမ္းကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ မူလသေဘာတူထားသည့္ တာဝန္ႏွင့္ လုပ္ကိုင္ရမည့္ လုပ္ငန္းမ်ားအစား အျခား ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ အပါအဝင္ မဆိုင္သည့္ အလုပ္မ်ားကို ခိုင္းေစခြင့္ရေနသည္မွာ ဥပေဒအရ အားနည္းတာ အပါအဝင္ မိမိလက္ေအာက္ဝန္ထမ္း၊ မိမိခန္႕ထားသည့္ ဝန္ထမ္းအေပၚမွာ အလုပ္ခြဲျခား နားမလည္တာေတြေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ အစိုးရကိုယ္တိုင္ ျပည္သူကို ဆက္ဆံတာမွာ လက္ေအာက္ငယ္သားကဲ့သို႕ ျမင္ေနသည့္ မွားယြင္းေသာ အယူေတြက စတင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ျပည္သူေတြ၊ ဝန္ထမ္းေတြ၊  အလုပ္သမားေတြဘက္က အခိုင္အမာ ရပ္တည္ေပးႏိုင္မည့္ ဥပေဒေရးရာ အားနည္းမႈေတြေၾကာင့္လည္း ယခုကဲ့သို႕ ကိစၥမ်ား ျဖစ္ေပၚေနရျခင္းျဖစ္သည္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးႏွင့္ တရားစီရင္ေရး မ႑ိဳင္ေတြ အားနည္း ေလ်ာ့လ်ဲလာတာက အစျပဳလာတာျဖစ္သည္။ ထိုသို႕ ေလ်ာ့လ်ဲရာမွ ဌာနတစ္ခု၏ အႀကီးအကဲ ျဖစ္လာလွ်င္ ထိုဌာနမွာ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနသည့္ ဝန္ထမ္းမ်ားကို လိုသလို ခိုင္းေစ၍ရသည္ဟု ထင္ေနၾကသည္။ ဒါတင္မက ဌာနမွာ ရွိသည့္ ေအာက္ေျခဝန္ထမ္းေတြ ဆိုပါက ၎တို႕ အိမ္အတြက္ပါ ခိုင္းစရာ လူမ်ားဟု သတ္မွတ္ကာ လိုသလို ခိုင္းေနျခင္းပင္၊ အဆိုပါ ဝန္ထမ္းမ်ားသည္ သူတို႕ဘက္မွာ မားမားမတ္မတ္ ရပ္ၿပီး ရွိေနရမည့္ ဥပေဒက မခိုင္မာသည့္အတြက္ကတေၾကာင္း ၊ နားမလည္သည္ကတေၾကာင္း၊ နားလည္ပါေသာ္လည္း ျငင္းပယ္ဖို႕ အင္အားလဲ မရွိ၊ မလုပ္ႏိုင္ဟု ၿငင္းပယ္လိုက္ပါက ေနာက္ဆက္တြဲ ဘာျဖစ္ႏိုင္သည္ကိုေတာ့  ႀကိဳ သိေနသျဖင့္ လုပ္ေနရတာပဲ ျဖစ္ေလသည္။ ဌာနအတြင္းမွာ မည္သူကမွ မသိလိုက္ရပါပဲ အလုပ္က ထြက္သြားရမည့္အေရး၊ ဘယ္သူကမွ သနားညွာတာေသာအားျဖင့္ ရပ္တည္ေပးႏိုင္သူ မရွိသျဖင့္ ေရလိုက္ငါးလိုက္ ေနၾကရသည့္ ေအာက္ေျခဝန္ထမ္းေတြ အမ်ားအျပားရွိေလသည္
                မိသားစု စားဝတ္ေနေရး ေျပလည္သူ၊ ဒါမွမဟုတ္ မိသားစု တပိုင္တႏိုင္ ဝင္ေငြ ရွိသူေတြအဖို႕ကေတာ့ ေျပာခဲ့သည့္ လူငယ္ေလးလို မခံႏိုင္လွ်င္ ထြက္ၾကဖို႕သာ ရွိသည္။ သို႕ေသာ္ တကယ္တန္းမွာ ထိုကဲ့သို႕ ထြက္သြားသူမ်ိဳး လူတစ္ရာမွာ တေယာက္  ပင္ရွိပါ့မလား၊ မေသခ်ာ၊ ေလ်ာ့ရဲေနသည့္  ဥပေဒေတြ ျပဌာန္းမႈေတြ ေအာက္မွာ လူးကာလိမ့္က ၿမိဳသိပ္ကာ လုပ္ေနၾကရဆဲ ျဖစ္သည္။ ဒီလို လုပ္အားေခါင္းပံုျဖတ္မႈ၊ အဓမၼ ခိုင္းေစမႈေတြမွာ ျပည္သူ၊ ဝန္ထမ္း၊ အလုပ္သမား လယ္သမားမ်ား ခံစားေနၾကရသည္မွာ ႏွစ္ေပါင္း ေတာ္ေတာ္ၾကာခဲ့ၿပီ။ ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရး လုပ္သည္ဆိုကာ ကားငွားစားလ်င္ေတာင္ ရပ္ကြက္ ဒါမွမဟုတ္ ၿမိဳ႕နယ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဖက္က ကားလိုအပ္သည္ဆိုကာ ေခ်ာ ဆြဲပါက ေပးရတာပဲ ျဖစ္သည္။ ေခ်ာကား ဆိုတာပင္ ရွိသည္မဟုတ္ပါလား။ ၿပီးခဲ့သည့္ မဟာသႏၱိသုခေက်ာင္းတိုက္ကို ဝင္ေရာက္စီးနင္းရာမွာ ဆရာေတာ္ေတြကို ေခၚသြားသည့္ ကားလိုင္းမွ  ကားပိုင္ရွင္က ကားကို ေခ်ာဆြဲ သျဖင့္  ေပးလိုက္ရေၾကာင္း ၊ ယခုလို လုပ္ရပ္မ်ိဳး ဆိုပါက ႀကိဳသိလွ်င္ သူတို႕ကားကို ဒီလိုလုပ္ရပ္မ်ိဳး လုပ္ဖို႕ ခြင့္ျပဳမွာမဟုတ္ေၾကာင္း ေျပာတာ ဖတ္ရသည္။ ဘယ္တုန္းက ဘာကိစၥႏွင့္မွ မေျပာတာ ထံုးစံပင္။ ကားေပး၊ လူေပး၊ လုပ္အားေပး စသျဖင့္ ခိုင္းေစ ေနသည္မွာ အက်င့္ျဖစ္ေနၿပီ။  ဒီလို အဓမၼခိုင္းေစမႈေတြ မျဖစ္ေအာင္ တိုင္းျပည္ယႏၱရားကို အဆင္ေျပေျပ ေခ်ာေမြ႕ျဖစ္အာင္ တရားမွ်တစြာ အုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္မည့္  အုပ္ခ်ဳပ္သူလူတန္းစားႏွင့္ ၿပည္သူလူထု တရပ္လံုးဖက္က ခိုင္ခိုင္မာမာ ရပ္တည္ေပးႏိုင္မည့္ ရွင္းလင္းတိက်ေသာ  ဥပေဒ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းမ်ား ခိုင္မာဖို႕ လိုအပ္ေနေလၿပီ။
                                ခိုုင္ခိုုင္ေစာလြင္