ျမင္ေစခ်င္စမ္းလွသည္( ျပည္သူ႕အေရးဂ်ာနယ္ အတြဲ(၁) အမွတ္(၃၆) ၂ရက္ ဇြန္ ၂၀၁၅) ပါ ေဆာင္းပါး

                             

          

“ဒါျဖင့္ ကြၽန္မစဥ္းစားတယ္။ ကေလးေလးေတြက အမ်ားႀကီးပဲေပါ့ေနာ္။ လူငယ္၊ လူလတ္ေတြ သိပ္မမ်ားဘူး ဘယ္မ်ားေရာက္ေနလဲ ဆိုေတာ့ တစ္ဖက္ႏိုင္ငံမွာ အလုပ္သြားလုပ္တယ္ဆိုတဲ့ အေျဖက ထြက္သြားတယ္။ ဒါက ကြၽန္မတို႔ ႏိုင္ငံအတြက္ ဝမ္းသာစရာ မဟုတ္ဘူး။ အလုပ္ရွိတယ္ ဆိုတာက အလုပ္မရွိတာထက္ သာတာေပါ့ေနာ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ရပ္၊ ကိုယ့္႐ြာမွာ အလုပ္မရႏိုင္လို႔ အျခားမွာ သြားၿပီးေတာ့ အလုပ္လုပ္ရတယ္ဆိုတာ ဒါမျဖစ္သင့္တဲ့ ကိစၥပဲ
၂၀၁၅ ခု၊ ေမလ (၁၆)ရက္ေန႕။ သထုံၿမဳိ႕ မွာ ေျပာၾကားခဲ့တဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ့ ႕မိန္႕ခြန္းကို နားေထာင္ရၿပီး  လူငယ္လူရြယ္ေတြ တဖက္ႏိုင္ငံမွာ သန္းခ်ီ အလုပ္လုပ္ေနရသည့္ အျဖစ္ေတြကို ေတြးျမင္မိေလသည္။
                     ရန္ကုန္၊ မႏၱေလး ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးမွ လြဲၿပီး အျခား အရပ္ေဒသမ်ား အထူးသျဖင့္ နယ္စပ္ေဒသႏွင့္ တိုင္းရင္းသားေဒသမ်ားမွ အလုပ္လုပ္ႏိုင္သည့္ အရြယ္ေကာင္း ဟူသမွ် တဖက္ႏိုင္ငံသို႔ ေရာက္ရွိေနၾကေလသည္။ စာေရးသူ ႀကံုေတြ႕ရသမွ် အလုပ္သမားမ်ားမွာ အသက္(၁၇) (၁၈) မွသည္ အသက္(၅၀) ခန္႔ အရြယ္အထိ သြားေရာက္ လုပ္ကိုင္ၾကေလသည္။ အခ်ိဴ႕က မိသားစုလိုက္၊ အခ်ိဴ႕က တစ္ေယာက္ထဲ၊ တခ်ိဴ႕က သားသမီးေတြကို မိဘမ်ားျဖင့္ထားခဲ့ၿပီး လင္မယားႏွစ္ေယာက္ စသျဖင့္ လုပ္ၾကေလသည္။
                    တိုင္းျပည္ကို  ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ စစ္တပ္က အုပ္ခ်ဳပ္ၿပီး ၊ အုပ္ခ်ဴပ္သူ စစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ လုပ္ပိုင္ခြင့္ရွိသူ မ်ား ၎တို႔ မိသားစုဝင္မ်ား ႀကြယ္ဝခ်မ္းသာလာ ေသာ္လည္း ျပည္သူမ်ားႏွင့္ တိုင္းျပည္မွာ ဆင္းရဲမြဲေတလွေပသည္။ အထူးသျဖင့္  အာဏာပိုင္တို႕ လက္လွမ္းမမီသည့္ နယ္စပ္ေဒသ တိုင္းရင္းသားေဒသမ်ားမွာ အေျခအေန အလြန္ပင္ ဆိုးဝါးလွေပသည္။  (၂၀၀၀) ခုႏွစ္ ပတ္ဝန္းက်င္ခန္႕က  လက္နက္ႏွင့္ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လဲလွယ္သည့္ အစီအစဥ္ျဖင့္ တိုင္းရင္းသားေဒသမ်ား ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရၿပီ ဆိုကာ " နယ္စပ္ေဒသႏွင့္တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဴ းမ်ား ဖြ႕ျဖိုးတိုးတက္ေရး ဝန္ႀကီးဌာန" ကို ဖြဲ႔စည္းၿပီး တိုင္းရင္းသားေဒသမ်ား တိုးတက္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ဖို႕ ရည္ရြယ္ေလသည္။  တိုင္းရင္းသားေဒသမ်ား တိုးတက္သည္က အထက္လူႀကီးမ်ား လာေရာက္စစ္ေဆးစဥ္ ရုပ္ျပ တည္ေဆာက္ထားသည္က မ်ားေလသည္။ တကယ္တိုးတက္သြားသည္က ထိုဝန္ႀကီးဌာနႏွင့္ နတလ ဟုေခၚေသာ အဖြဲ႔တြင္ ပါဝင္ ပူးေပါင္း ေဆာင္ရြက္ၾကသည့္ ပုဂိုလ္မ်ား မိသားစုမ်ား ႀကီးပြားတိုးတက္သြားၾကတာ အမွန္ပင္ ေတြ႔ခဲ့ဖူးပါသည္။

                          ရလဒ္ကေတာ့ တိုင္းရင္းသားေဒသမွ လူမ်ား ဆင္းရဲမြဲေတကာ အလုပ္အကိုင္ မယ္မယ္ရရ ဘာမွမရွိျခင္း၊ အတတ္ပညာ သင္ယူခြင့္မရွိျခင္း၊ ပညာေရးဆိုတာ ေဝးသထက္ေဝးၿပီး မိသားစု လူတကိုယ္ အသက္ရွင္ေရးသာ အဓိက အေနျဖင့္ ႀကီးျပင္း လာခဲ့ၾကရေလသည္။  တိုက္ပြဲေတြျဖစ္၊ စားဖို႕ရာက အဆင္မေျပ၊ စစ္တပ္က ရြာထဲဝင္လာရင္ သူပုန္အားေပး၊ သတင္းေပးဆိုကာ ႏွိပ္စက္မွာ ေၾကာက္ရတာက တဖံု၊ အရြယ္ေကာင္း လူငယ္လူရြယ္ေတြ ဆိုပါက ေဆးသမား ဘိန္းသမား ျဖစ္သြားမလား ပူရတာကတဖံု စသျဖင့္ အေၾကာင္းတရား မ်ိဴ းစံုျဖင့္ စိုးရိမ္ေသာကႀကားမွာ ေနရသည့္အတြက္ တဖက္ကမ္း( ေဒသခံေတြက ထိုင္းဖက္ကို ထိုသို႕ေခၚတတ္ၾကသည္) သို႕ ထြက္သြားၾက၊ ထြက္သြားေစၾက ျခင္းစျဖင့္ ေရာက္ၾကေလသည္။
                    လူကုန္ကူးခံရသည့္ သတင္းတခုေအာက္မွာ ေကာ့မန္႕ေတြ ေရးတာ ဖတ္ရသည္။
 "မင္းတို႕ ဘာျဖစ္လို႕ အဲဒီထိုင္းကိုပဲ သြားေနၾကတာလဲ၊ ကိုယ့္ႏိုင္ငံမွာ လုပ္စားစမ္းပါကြာ ထမင္းတစ္နပ္ ေအးေဆး ရွာစားလို႕ရပါတယ္ "
"  ထိုင္းေတြကို တို႕က တစ္သက္လံုးႏိုင္လာတာ ျမန္မာေတြကို ဒါမ်ိဴ း လာလုပ္လို႕ မရဘူး  တေန႕သိမယ္ "
                   တိုသို႔ေသာ အဓိပၸါယ္ရွိသည့္စကားေပါင္းမ်ားစြာကို ဖတ္ရ ၾကားရ ျခင္းျျဖင့္ ကိုယ့္ႏိုင္ငံက လူေတြမွာေတာင္ ကိုယ့္လူမ်ိဴး ကိုယ့္တိုင္းရင္းသားေတြ ဘယ္ေလာက္ ဆင္းရဲ ဒုကၡေရာက္သလဲ ဆိုတာ မသိၾကေသးတာ ထင္ရွားေလသည္။ ပညာေရး စနစ္၏ အားနည္းမႈေတြကိုလည္း ထိုစကားေတြမွာ ေပၚလြင္ေနသည္။ ထိုင္းလူမ်ိဴ းေတြမွာ  ဒီမိုကေရစီအက်င့္ေတြ အျမစ္တြယ္ေနၿပီး လူမ်ိဴ းေရးခြဲျခားသည့္ အျမင္မ်ား မရွိၾကၿပီ။  လူဆိုး လူေကာင္းကေတာ့ ဘယ္တိုင္းျပည္မွာမဆို ရွိေနတာပဲ ျဖစ္သည္။
                ထိုင္းဖက္မွာ အလုပ္လာလုပ္သည့္ ျမန္မာအလုပ္သမားေတြမွာ အနည္းဆံုး တစ္ေန႕ ဘတ္(၂၀၀) ရၾကသည္။ ထိုင္းအစိုးရက သတ္မွတ္ထားသည့္ တစ္ေန႕ဘတ္(၃၀၀) ႏႈန္းက စက္ရံု အလုပ္ရံု အလုပ္သမားေတြ ရၾကတာမ်ားသည္။ သာမန္ ေဈးေရာင္းအကူ၊ စားပြဲထိုး၊ ပန္းကန္ေဆး ၊ ႀကံုရာက်ပန္းကေတာ့ အလုပ္ရွင္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ မတူၾက။ သို႕ေသာ္ အနည္းဆံုး တစ္လကို ဘတ္ေျခာက္ေထာင္ကေတာ့ ရၾကသည္။ ယခင္တုန္းကေတာ့ တစ္လ ဘတ္(၃၀၀၀) ေလာက္သာ ရၾကသည္။ တေျဖးေျဖး တိုးၿပီး ရလာၾကျခင္းျဖစ္သည္။  ယခင္က စားေသာက္ဆိုင္ စားပြဲထိုးတစ္ေယာက္ စားၿပီးေသာက္ၿပီး ေနစရာပါ ေပးတာ ဘတ္သံုးေထာင္ ေလာက္သည့္ အျပင္ အိမ္ကို ျပန္ပို႕နိုင္သည္ဟု ဆိုေလသည္။  ယခု အဆိုပါ အလုပ္သမားေလးသည္ ေနစားရိတ္ စားစရိတ္ၿငိမ္း ဘတ္ေျခာက္ေထာင္ရသည္။  အလုပ္ရွင္လည္း မေျပာင္းပဲ (၇)ႏွစ္ခန္႕ စြဲၿမဲစြာ လုပ္ေနေလသည္။ သူမ်ားေတြ တေန႕ဘတ္သံုးရာ ရသည္ဆိုေသာ္လည္း ယခု အလုပ္ရွင္ႏွင့္ အဆင္ေျပ၍ မေျပာင္းပဲ လုပ္ကိုင္ေနသည္။ အလုပ္ရွင္က အလုပ္သမားကဒ္လည္း လုပ္ေပးသည္တဲ့။ သူ႕လို အဆင္ေျပေနသည့္ အလုပ္သမားေတြလည္း မ်ားစြာ ရွိေနသည္။
                   ရြာေတြမွာ အလုပ္မလုပ္ႏိုင္သည့္ သက္ႀကီး ရြယ္အိုေတြ ကေလးေတြသာ က်န္ရ်ိၾကသည္။  အဖိုးအဖြားတို႕မွာ ကေလးထိန္းရင္း သူတို႕ သားသမီးေတြဆီက ပို႕လာသည့္ ေငြျဖင့္ ရပ္တည္ၾကသည္။  စာေရးသူႏွင့္ ခင္မင္ေနသည့္ စားေသာက္ဆိုင္မွ အေၾကာ္ဆရာဟု သူတို႕ သံုးႏႈံးသည့္ အမ်ိဴးသမီးႀကီးမွာ ရြာမွာ  ကေလး ႏွစ္ေယာက္ ေက်ာင္းေနရင္း က်န္ခဲ့သည္၊  ခင္ပြန္းျဖစ္သူက ကေလးေတြကို ေစာင့္ေရွာက္ရင္း က်န္ခဲ့သည္ဟု ဆိုေလသည္။  ၿပီးခဲ့သည့္ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းက ေယာက်ၤားဆံုး၍ ျပန္သြားတာ သိလိုက္သည္။ ထိုဆိုင္သို႕ ေရာက္တိုင္း ျပန္မလာေတာ့ဘူးထင္ပါရဲ့၊ ကေလးႏွစ္ေယာက္ပဲ က်န္ေနတာ ဆိုေတာ့ သူရ်ိမွ ျဖစ္မည္ဟု သူ႕အေဖာ္က ေျပာျပသည္။ သိပ္မၾကာလိုက္၊ သံုးလခန္႕အတြင္းမွာ ျပန္ေရာက္လာသည္။  ကေလးေတြပါ ေခၚလာသလား ဟု ေမးျမန္းၾကည့္ရာ မေခၚႏိုင္ေသးပါ၊ ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ အရြယ္ေတြမို႕ ထားခဲ့ရသည္တဲ့။ ေဆြမ်ိဴးညာတိလည္း မရွိပဲ ရြာမွာ အိမ္နိးခ်င္းေတြကို အပ္ထားခဲ့သည္ဟု ဆိုေလရာ မ်က္လံုးျပဴးမိေလသည္။

" ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ အမရယ္၊ ရြာမွာေနရင္ ဘာအလုပ္မွ မယ္မယ္ရရ မ၇်ိေတာ့ ဘာနဲ႔ သြားစားမလဲ၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့ က်မလည္း ဒီမွာပဲ လုပ္တတ္တယ္ ဒီကပဲ ပိုက္ဆံရွာလို႕ ရေတာ့ ျပန္လာရတာေပါ့၊ အိမ္နီးခ်င္းေတြက အားကိုးရပါတယ္၊ သူတို႕ကိုလည္း နဲနဲပါးပါး ေပးရတာေပါ့တဲ့"

           ကေလးေတြကို အေမပိုက္ဆံ ရွာၿပီး ျပန္ပို႕ေပးမယ္ လိမ္လိမ္မာမာ ေနၾကလို႕ ေျပာခဲ့ရသည္ ဟု ဆိုေလသည္။ ကေလးေတြကို  ဘဝကသင္ေပးသျဖင့္ ေနတတ္ေနၾကဟန္တူသည္။ စာေရးသူစိတ္ထဲမွာ မိခင္ခ်င္းကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ျဖင့္ စကားပင္ မဆက္ႏိုင္။ ဒီလိုမ်ိဴး းက သူတစ္ေယာက္ထဲ မဟုတ္၊ တခ်ိဴ ႔ တစ္ရြာလံုးမွာ၊ တခ်ိဴ ႕ တခ်ိဴ ႔ မ်ားစြာ မ်ားစြာ ရွိေန ျဖစ္ေနၾကေလသည္။
           ထိုင္းႏိုင္ငံ၏ ေအာက္ေျခသိမ္း အလုပ္မွန္သမွ် ျမန္မာျပည္သား ခ်ည္းဟု ေျပာၾကလွ်င္ မခံခ်င္ေပမယ့္ ဟုတ္ေနေတာ့လည္း ျပန္မေျပာသာ။  ေဈးမွာ ငါးခုတ္လိုပါက ျမန္မာလိုေျပာၿပီး ခပ္ေသးေသးပဲ တံုးေပးပါ ဆိုလ်င္ " အေဒၚ က်ေတာ္ ျမန္မာစကား နဲနဲပဲ တတ္တယ္ခဗ်ာ႕၊ က်ေတာ္က ရွမ္းပါ၊ ေဒၚေဒၚ ဘယ္လိုသိလဲ" ျပန္ေမး တတ္ၾကသလို ျမန္မာလို ေျပာလိုက္ပါက မ်က္လံုးေလးၿပဴးၿပီး  သူတို႔ကို ျမန္မာျပည္ကမွန္း ဘယ္လိုသိပါလိမ့္ ဆိုသည့္ အံ့ဩဟန္ျဖင့္ ျပန္ၾကည့္ တတ္ၾကသည္။
           စားေသာက္ဆိုင္မွာ မွာရင္းက တခ်ိူ႕အစားအစာေတြ ေျပာဖို႕ ခက္လာလွ်င္ အကူအလုပ္သမား တစ္ေယာက္ေယာက္ဆီ ျမန္မာလို လွမ္းေျပာ အဆင္ေျပေလသည္။
           သူတို႕ကို ျပန္မေျပာျဖစ္တာက " ေဒၚေဒၚ ဘယ္လိုသိရမလဲကြယ္၊ ေဈးေတြ ဆိုင္ေတြ ေရာက္ရင္  စားပြဲထိုး၊ ေအာက္ေျခသိမ္း အလုပ္ေတြ၊ ငါးကိုင္ ပုစြန္ေရြး လုပ္ေနတဲ့ သူေတြက တို႕တိုင္းျပည္က တို႕ျမန္မာျပည္က လူေတြ ခ်ည္းပဲဆိုတာ သိေနလို႕ေပါ့"
           ေဆာက္လုပ္ေရး လုပ္ငန္းခြင္မွာ ၾကည့္မလား၊ လမ္းေပၚမွာ သြားေနတဲ့ ကားေတြအထဲကမွ ေနာက္ဖြင့္ ကားေတြေပၚမွာ နည္းမ်ိဴ းစံုနဲ႕လိုက္ပါသြားတဲ့ ျမန္မာျပည္က လူေတြ ေတြ႕ေနရေလသည္။
           ယခုလဆန္းပိုင္းမွာပင္ အလုပ္သမားကဒ္ သက္တမ္းတိုးသည့္ေနရာမွာ ရင္ခြင္ပိုက္ အပါအဝင္ ဘုစုခရု ကေလးမ်ား၊ အသက္ တစ္ဆယ့္ခုနွစ္၊ ဆယ့္ရွစ္ ပတ္ဝန္းက်င္ကေန အသက္(၂၀) အစိတ္၊ အဲဒီကေန သံုးဆယ္ ေလးဆယ္ အရြယ္ အမ်ိဴ းသမီး အမ်ိဴ းသားေတြ မ်ားစြာ ေတြ႕လိုက္ရေလသည္။
         စာေရးသူကို အနားက အသက္(၄၀)ခန္႕ရွိမည့္ အမ်ိ ူးသား တစ္ေယာက္က အခုလို လွမ္းေျပာေလသည္။
"  ေအာ္ ၾကည့္ပါအုန္း လူႀကီးေတြတင္မက ကေလးေတြပါ သူမ်ားတိုင္းျပည္ လာေနၾကရတယ္၊ အစိုးရ မေကာင္းလို႕၊ ကိုယ့္အစိုးရက ကိုယ့္ကို ထမင္းေကၽြးမထားနိုင္ေတာ့ ေကၽြးတဲ့ ေနရာ လိုက္ေနရတာေပါ့"
မွန္တာေျပာေတာ့လည္း ဘာျပန္ေျပာနိုင္မွာလဲ၊ အင္း လိုက္ရသည္။ သို႕ေသာ္ ထို အင္းးးးးးးးးးးးးး ဆိုတာက ေလးလံေနမွန္း ကိုယ့္ဘာသာပဲ သိေလသည္။

"  “ဒါေပမဲ့ ေနာက္ဆုံးက်ေတာ့ ႏိုင္ငံတိုင္း ႏိုင္ငံတိုင္းရဲ႕ အဓိက ရတနာ၊ အဓိက သယံဇာတ ပစၥည္းလို႔ ဆိုရမယ့္ တန္းဖိုးအရွိဆုံးကေတာ့ ျပည္သူ၊ ျပည္သားေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကြၽန္မ တို႔ ျပည္သူျပည္သားေတြရဲ႕ အရည္အခ်င္းျမင့္မွ၊ အရည္အခ်င္းျမင့္ေအာင္ လုပ္ေပးႏိုင္မွ ကြၽန္မတို႔ႏိုင္ငံဟာ တိုးတက္မယ္။ ကြၽန္မတို႔ သြားၿပီးေတာ့ အလုပ္လုပ္ေနရတဲ့ ႏိုင္ငံေတြ၊ ကြၽန္မတို႔ရဲ႕ ျပည္သူေတြ သြားၿပီးေတာ့ အလုပ္ရွာေနရတဲ့ ႏိုင္ငံေတြဟာ ကြၽန္မတို႔ႏိုင္ငံနဲ႔ ယွဥ္လို႔ရွိရင္ သယံဇာတ ဘာမွသာတာ မရွိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ စနစ္အရသာလို႔ တိုးတက္ခဲ့တာ ျဖစ္ တယ္။ စနစ္အရ သာသြားလို႔ စီးပြားေရးအရ ေကာင္းတယ္”

                လူထုေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ စကားကို နားထဲ ျပန္ၾကားေယာင္လာသည္။  ေသြးထြက္ေအာင္ မွန္ပါသည္။  ျမန္မာျပည္သူမ်ားမွာ စနစ္ဆိုး၏ သားေကာင္မ်ား ျဖစ္ေနၾကရေလသည္။ ႏိုင္ငံတိုင္းရဲ့  တန္ဖိုးအရွိဆံုး သယံဇာတပစၥည္းလို႕ ဆိုတဲ့  ျပည္သူျပည္သားေတြ ျပည္ပႏိုင္ငံကို ေရာက္ကုန္ၾကသည္။ ၂၀၁၄ခုႏွစ္မွာ ေကာက္ယူခဲ့သည့္ သန္းေခါင္စာရင္းအႀကိဳ အခ်က္အလက္မ်ားထြက္လာရာမွာ  ျပည္တြင္းျပည္ပ ေစာင့္ၾကည့္ေလ့လာသူမ်ားႏွင့္ တကြ ျပည္သူလူထု အံ့အားသင့္ခဲ့ရသည္။

                       
ျမန္မာအစုိးရက  ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ လူဦးေရကို သန္း( ၆၀) ဟု ခန္႔မွန္းထားရာ ယခုသန္းေခါင္စာရင္းအရ  ၅၁ ဒသမ ၅ သန္းသာ ရွိေနရာ လူဦးေရ ၉ ဒသမ ၅ သန္း ေပ်ာက္ဆံုးေနေလသည္။  အထူးသျဖင့္ ဧရာဝတီတိုင္းမွာ ေမွ်ာ္မွန္းထားသည္ထက္ ႏွစ္သိန္းခန္႕ လူဦးေရ ေလွ်ာ့နည္း က်ဆင္းေနသည္။ ၂၀၀၈ခုႏွစ္ နာဂစ္မုန္တိုင္းေၾကာင့္ ေရႊ႕ေျပာင္းေနထိုင္ၾကသည္ဟု ယူဆရဖြယ္ ရွိေသာ္လည္း အျခားေသာ ျပည္နယ္တိုင္းမ်ား ျဖစ္သည့္
မေကြးတုိင္း၊ စစ္ကိုင္းတိုင္း၊ မႏၲေလးတိုင္း၊ ပဲခူးတိုင္း၊ မြန္ျပည္နယ္တို႔မွာ လူဦးေရ  တစ္သိန္းဝန္းက်င္မွ် က်ဆင္းသြားခဲ့သည္။

                 တရားမဝင္ ဝင္ေရာက္လာသူမ်ား မ်ားျပားလာသည့္   ရခိုင္ျပည္နယ္မွာလည္း လူဦးေရ က်ဆင္းေနတာ ေတြ႕ရေလသည္။

ျမန္မာလူငယ္ႏွစ္ဦး လူသတ္မႈ က်ဴး လြန္သည္ဟု ဆိုေသာ အရပ္ျဖစ္သည့္  ေကာ႔ေတာင္ကၽြန္းမွာ ရခိုင္လူမ်ိဴ းေတြ မ်ားစြာ ေရာက္ရ်ိေနသည္ဟု သိရသည္။ စြပ္စြဲခံထားရသည့္ ထို လူငယ္ႏွစ္ဦးပင္လွ်င္  ရခိုင္ျပည္နယ္မွ ျဖစ္ေလသည္။  ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ  ျမန္မာလုပ္သား ငါးသန္းေက်ာ္ ရွိသည္ဟု ဆိုေလသည္။ အျခားေသာ စကၤာပူ၊ မေလးရွားတို႕တြင္ သိန္းခ်ီၿပီး အလုပ္လုပ္ေနၾကေလသည္။

                   ထိုင္း- ျမန္မာ နယ္စပ္ ဒုကၡသည္စခန္းမ်ား၊ ထိုမွတဆင့္ တတိယႏိုင္ငံသို႕ ေရာက္ရွိသြားၾကသူမ်ားလည္း ရွိေလသည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံမွ အျခားႏိုင္ငံမ်ားတြင္ သြားေရာက္အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနၾကေသာ အလုပ္သမားမ်ားမွာ ငါးသန္းမွ ၁၀ သန္းအၾကား ပမာဏအထိ ရွိႏိုင္သည္ဟု ဆိုရာ ျပည္တြင္းမွ လူသားအရင္းအျမစ္မ်ား ၊ တန္ဖိုးရွိေသာ သယံဇာတမ်ား တိုင္းျပည္အတြက္ မ်ားစြာ ဆံုးရႈံုးေနပါလားဟု တြက္ဆမိေလသည္။
              
                 စာေရးသူ အသံလႊင့္ရံုမွာ အလုပ္လုပ္စဥ္က စစ္သည္တို႕လိုရာ၊ စစ္သည္အတြက္ ေတးလက္ေဆာင္စတဲ႔ က႑ေတြမွာ အဆိုေတာ္ တင္တင္ျမ သီဆိုထားတဲ့ " ေတာင္တန္းျပာနဲ႕ ေက်ာပိုးအိတ္" သီခ်င္းလႊင့္ၿပီ ဆိုတာႏွင့္ စာေရးသူ အသံလႊင့္ရာ စက္ခန္းထဲ ဝင္လာၿပီး စကားလာေျပာတတ္သည့္ အရာရွိ တစ္ေယာက္ရ်ိသည္။ သူက စစ္တပ္က အရပ္ဖက္ ေျပာင္းလာတာ ျဖစ္သည္။

" ဒီသီခ်င္းၾကားရင္ ေရွ႕တန္းမွာေနခဲ့ရတာေတြ သတိရမိတယ္၊ ေတာထဲ ေတာင္ထဲမွာ  ေက်ာပိုးအိတ္ တစ္လံုးနဲ႕ ဟန္းေကာခ်ိဴင့္ေလးနဲ႕ ခ်က္စားၿပီး
မိသားစုနဲ႕ ဘယ္ေတာ့ ျပန္ေတြ႕ရမယ္မသိ၊ အစားအေသာက္ကလည္း ခက္ခဲ ၊  ညေန ေနဝင္ရီတေရာ ဆိုရင္ ေတာင္တန္းေတြၾကည့္ၿပီး  အိမ္ကို မွန္းၿပီး လြမ္းရတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ဘယ္ေတာ့ အိမ္ျပန္ေရာက္ပါ့မလဲ ေတြးေနမိတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာမ်ား မမႀကီး အသံနဲ႕ ( ေဒၚတင္တင္ျမကို ဝန္ထမ္းေတြက ထိုသို႕ ေခၚၾကပါသည္) ဒီသီခ်င္းမ်ားၾကားရင္  ဘယ္လို ခံစားရမွန္းမသိဘူး၊  လူႀကီးေတြကို ကိုယ္ေတြရဲ့အျဖစ္ကို တကယ္ျမင္ေစခ်င္တယ္"

" ျမင္ေစခ်င္စမ္းလွသည္  ေတာင္တန္းျပာစစ္စခန္းမွ  ေက်ာပိုးအိတ္ကို သယ္ခ်ီ စစ္သည္မ်ားစြာ အားမာန္နဲ႔ အသက္ေပးကာခ်ီ

                    ယခုလည္း စာေရးသူနားထဲသို႕  ထိုသီခ်င္းတပိုင္းတစက ေနရာဝင္ယူလာသည္။  ကိုယ့္ႏိုင္ငံမွာ သယံဇာတေပါစြာ ထြက္ရွိပါလွ်က္ လူေတြက ဆင္းရဲမြဲေတ စားစရာမရွိ၊ သူမ်ားတိုင္းျပည္ ကၽြန္ခံ အလုပ္လုပ္ေနၾကတာေတြ ျမင္ေစခ်င္စမ္းလွသည္။   သယံဇာတ အက်ိဴ းအျမတ္ေတြ အေပၚ  အုပ္စီး ဖင္ခုထိုင္ထားေသာ၊   ႀကြယ္ဝခ်မ္းသာေနေသာ ၊ တိုင္းျပည္မ်က္ႏွာ ျပည္သူေတြရဲ့ မ်က္ႏွာကို မေထာက္ထားပဲ ကိုယ္က်ိဴ းရွာေနၾကသည့္  လူႀကီးမင္းအေပါင္းတို႔ကို  ျမင္ေစခ်င္စမ္းလွေပသည္။

ခိုင္ခိုင္ေစာလြင္