ျမတ္ေသာဆရာ ျမတ္ဆရာ ( ၉ရက္ ဇြန္ ၂၀၁၅ ျပည္သူ႕အေရးဂ်ာနယ္ အတြဲ(၁) အမွတ္(၃၇) ပါ ေဆာင္းပါး

                             

                  ဒီရက္ပိုင္းေလးမွာ ပညာေရးနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ သတင္းေတြ ဆက္တိုက္ဆိုသလို ဖတ္ရသည္။  ေက်ာင္းဖြင့္ကာနီးၿပီ ဆိုေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း  ပညာေရးဆိုင္ရာ အစည္းအေဝးေတြကေန ထြက္လာတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြ  သတင္းေတြ ဖတ္ရ ၾကားရသည္။ အဲဒီထဲကမွ ဝမ္းသာစရာ သတင္းတစ္ခုကို ပထမ ဖတ္ရသည္။
                 ေမလ(၂၁)ရက္ေန႕က သတင္းမွာ ၂ဝ၁၅-၂ဝ၁၆ ပညာသင္ႏွစ္အတြက္ ေက်ာင္းအပ္ႏွံေရးသီတင္းပတ္အျဖစ္ သတ္မွတ္ထားသည့္ ေမ ၂၅ ရက္မွ ၃၁ ရက္အတြင္း မူလတန္းေက်ာင္းသား ဦးေရ ငါးသန္းေက်ာ္အတြက္ ေက်ာင္းဝတ္စံုမ်ားကို အခမဲ့ေပးအပ္သြား မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ပညာေရးဝန္ႀကီးဌာန တာဝန္ရွိသူတစ္ဦးထံမွ သိရသည္။  ''ဒီႏွစ္ေက်ာင္းဖြင့္ရာသီမွာ ပညာေရးဝန္ႀကီးဌာနအေနနဲ႔ မူလတန္းကေလးငယ္ ငါးသန္းေက်ာ္ကို ေက်ာင္းဝတ္စံုေတြ အခမဲ့ ေပးအပ္သြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ေယာက္တစ္စံုစီ ေပးအပ္မွာျဖစ္ပါတယ္''ဟု ပညာေရးဝန္ႀကီးဌာနမွ တာဝန္ရွိသူတစ္ဦးက ေျပာသည္။               ထိုသတင္းမွာပင္ ေက်ာင္းဝတ္စံု အျပင္ ဗလာစာအုပ္ ေျခာက္အုပ္ႏွင့္ ေက်ာင္းသံုး ပံုႏွိပ္စာအုပ္ တစ္စံုစီ ကိုပါ အခမဲ့ ေပးသြားမွာ ျဖစ္တယ္လို႕ ေျပာသြားတာ ဖတ္ရသည္။ မိဘမ်ားအေနႏွင့္ မူလတန္း ကေလးတစ္ဦးစီအတြက္ ေငြတစ္ေသာင္းက်ပ္မွ် သက္သာသြားသည္ဆိုေတာ့ ဝမ္းသာစရာပါ၊ ေက်ာင္းအပ္ခ်ိန္မွာ ထိုေငြေႀကး ပမာဏကိုပင္ မတတ္ႏိုင္၍ ေက်ာင္းမအပ္ႏိုင္သည့္ မိဘမ်ား အဖို႕ ဝမ္းေျမာက္ဖြယ္ရာမက ေက်ာင္းမေနႏိုင္ ေက်ာင္းမတက္ႏိုင္သည့္ ကေလးအေရအတြက္ ေလ်ာ့နည္းသြားဖြယ္ရာ ရွိသည္လို႕ ေက်နပ္မိသည္။            တဆက္ထဲမွာပင္ ျပည္နယ္ႏွင့္ တိုင္း ေဒသအသီးသီးရ်ိ ေက်းရြာမ်ားထံ တေျပးညီ ေရာက္ပါ့မလား ဆိုသည့္ စိုးရိမ္စိတ္ေတာ့ ျဖစ္မိေလသည္။ သိပ္မၾကာပါ၊ ေက်ာင္းအပ္ႏွံသည့္ ရက္ျဖစ္ေသာ ေမလ(၂၅)ရက္မွ ေမလ(၃၁) ရက္အတြင္း လာေရာက္အပ္ႏွံသည့္ မူလတန္းကေလး အခ်ိဴ ႕ အဆိုပါ အခမဲ့ ေပးသည့္ ေက်ာင္းဝတ္စံု မရၾကေသး၊ ေက်ာင္းဖြင့္အမီေတာ့ ေပးပါမည္လို႕ စကားရၾကသည္ ဆိုတာ ၾကားရ ဖတ္ရေလသည္။  ဒါမ်ိဴ းက ျမန္မာျပည္မွာ ျဖစ္ေနက် ထံုးစံဆိုေတာ့ ထိုထံုးစံကို လူေတြက ရိုးလို႔ပင္ ေနရာ အခ်ိန္တန္ ရရင္ ၿပီးတာပဲဟု ေနလိုက္ၾကေလသည္။  အစိုးရဆီက ျပည္သူအေပၚ အလကားေပးတာ ရွာမွရွားဆိုေတာ့ အခု ရလာသည့္ အလကားကို ေခ်းမမ်ားပဲ အင္းလိုက္ကာ လက္ခံၾကရသည္။

 ျမန္မာလူမ်ိဴ းပီပီ " ေပးတဲ့သူေတြမွာလည္း အလုပ္မ်ားၾကရွာမေပါ့ တစ္ႏိုင္ငံလံုးက မူလတန္းေက်ာင္းသား ငါးသန္းေက်ာ္အတြက္ လုပ္ရတာ ဘယ္လြယ္ပါ့မတုန္း"  ဒီလို ေျပာၾကသူကမ်ားေလသည္။                  ဝမ္းသာစရာ သတင္းႏွင့္ တဆက္ထဲ ဒြိဟျဖစ္ေစသည့္ သတင္းတစ္ပုဒ္ကို ဖတ္ရျပန္သည္။                 
ယခုပညာသင္ ႏွစ္မွစတင္ၿပီး အေျခခံပညာ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား၏ ရာထူးတိုးကိစၥမ်ားကို လုပ္သက္ကိုမၾကည့္ေတာ့ဘဲ လုပ္ရည္ ကိုင္ရည္ကိုသာၾကည့္၍ ဆုံးျဖတ္သြား ေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ၊
ေမ၂၁ရက္က မရမ္းကုန္းၿမိဳ႕ နယ္ အမွတ္(၁) အေျခခံပညာအထက္ တန္းေက်ာင္းတြင္ျပဳလုပ္ခဲ့သည့္ ရန္ ကုန္တိုင္းေဒသႀကီး ပညာေရးမႉး၊ အေျခခံပညာဦးစီးဌာနႏွင့္ ရန္ကုန္ တိုင္းေဒသႀကီး ခရိုင္ႏွစ္ခုရွိ ေက်ာင္း အုပ္ႀကီးမ်ားေတြ႕ဆုံပြဲတြင္ ေျပာၾကားလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။               

ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားအေနျဖင့္ မိမိ တို႔လုပ္ေဆာင္ရမည့္ သင္ၾကားေရး အပါအဝင္ အျခားေသာလုပ္ေဆာင္ ခ်က္မ်ားကို အေကာင္းဆုံးျပဳလုပ္ကာ ေန႔စဥ္မွတ္ တမ္းေရးသားၾကရန္ လို အပ္ၿပီး သက္ဆိုင္ရာေက်ာင္းအုပ္ ႀကီးမ်ားမွ ေသခ်ာစိစစ္ကာ အေျခခံ ပညာဦးစီးဌာနသို႔ တင္ျပၾကရမည္ဟု ဆိုေလရာ အကဲျဖတ္မည့္သူက ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးထက္ ျမင့္တဲ့ အေျခခံပညာကလား၊ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးကိုယ္တိုင္ကပဲလား ဆိုတာ မသဲမကြဲေပ၊

              တကယ္ေတာ့ ေန႕စဥ္မွတ္တမ္း ေရးတာ၊ သင္နည္းမွတ္ခ်က္ေရးတာ၊ အပတ္စဥ္အလိုက္၊ လစဥ္ အလိုက္ သင္နည္းမွတ္ခ်က္ ၊ သင္ၾကားေရးပံုစံ ေရးရတာ ဆရာ ဆရာမ ေလာကမွာ ရွိၿပီးသားပင္၊  ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးထံ ေန႕စဥ္ အပတ္စဥ္ လစဥ္အလိုက္ တင္ရာမွာပင္ အလြန္အလုပ္မ်ားသည့္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးတို႕မွာ ဆရာမတစ္ေယာက္ခ်င္း ေရးထားတာ ဖတ္ဖို႔ ေနေနသာသာ  ပံုမွန္ လက္မွတ္ပင္ မထိုးႏိုင္ၾကပါ။  ၿမိဳ႔ႀကီးၿပႀကီးမွ ေက်ာင္းအုပ္မ်ားမွာ အစည္းအေဝးခ်ည္း လွိမ့္တက္ေနရ၍ ေက်ာင္းကိုပင္ မေရာက္တာ ရွိၾကသည္။  ေက်းရြာ ၊ နယ္ၿမို႔အသီးသီးက ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးမ်ားကေတာ့ အစည္းအေဝးတက္ရတာ နည္းေသာ္လည္း ဆရာဆရာမ မလံုေလာက္၍ ကိုယ္တိုင္ ဝင္က်ဲကာ စာသင္ေနရေသးသည္။ ဒီလိုသင္လို႕လည္း ဆရာမလစာတခု ေက်ာင္းအုပ္လစာ တခု ရတာ မဟုတ္၊ လူမရွိေတာ့ မတတ္ႏိုင္ သင္ၾကရတာပင္။ ထိုရြာေတြမွာ ဆရာမတစ္ေယာက္ကို အနည္းဆံုး အတန္းႏွစ္တန္း ကိုင္ၾကရသည္။ ထိုဆရာမမ်းသည္ စာသင္ဖို႕ အတန္းထိမ္းဖို႕ မႏိုင္မနင္း လုပ္ေနၾကရသည့္အျပင္ တစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ ေလးဘာသာ ငါးဘာသာ သင္ၾကရာ အဘယ္မွာ ေန႕စဥ္မွတ္တမ္း၊ သင္နည္းမွတ္ခ်က္ ေရးႏိုင္ပါအ့့ံ၊
အေျခခံပညာရံုးခ်ုပ္ကို  ေန႕စဥ္မွတ္တမ္း ေရးၿပီး မပို႕ႏိုင္က အဆိုပါ ဆရာမမ်ားသည္ တာဝန္မေက်၊  စာမသင္ၾက၊ ပါေဖာမန္႕မရွိလို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါက တရားပါမည္လား၊

              စာေရးသူ အလယ္တန္းျပ ဆရာမအျဖစ္ တြံေတးအပိုင္ ရြာကေလးတစ္ရြာမွာ တာဝန္က်စဥ္က ငါးတန္းမွ ရွစ္တန္းအထိ( ထိုစဥ္က အတန္းကို Grade ႏွင့္မသတ္မွတ္ေသး) သခ်ၤာ(၁) ျပရသည္။ ထို႕အျပင္ ငါးတန္းကို သခ်ာၤ(၂)ပါ တြဲျပရသည့္ အျပင္ ျမန္မာစာပါ သင္ေပးရေသးသည္။  ဒါတင္မက သမိုင္းဆရာက အတန္းစံု သမိုင္းဘာသာ သင္ရာမွာ တစ္ခ်ိန္မွ မနားရတဲ့ အတြက္ စာေရးသူက သတၱမတန္းကို သမိုင္းဘာသာရပ္ သင္ေပးရျပန္သည္။  စာေရးသူလိုပင္ ဆရာ ဆရာမ တစ္ေယာက္ အနည္းဆံုး (၃)ဘာသာ သင္ၾကရသည္။
ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးကိုယ္တိုင္ပင္  ရွစ္တန္းကို သခ်ၤာ(၂) ကူျပေပးရသည္။  
              ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးက ထံုးစံအတိုင္း ၿမိဳ႕နယ္မွ အစည္းအေဝးက ျပန္လာၿပီဆိုပါက  အစည္းအေဝးမွတ္ခ်က္ေတြ စည္းမ်သ္းေတြ စည္းကမ္းေတြ ျပန္ေျပာၿပီး စာအုပ္ႀကီးအတိုင္း သင္နည္းမွတ္ခ်က္ ေရးဖို႕ပါ ၿမိဳ႕နယ္ပညာေရးမႈးက တိုက္တြန္းေၾကာင္း ဆိုေလရာ ဆရာ ဆရာမေတြႏွင့္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး ေလႏွင့္  ေနာင္ဂ်ိန္ ခ်ၾကေတာ့သည္။  သူလည္း ေရးပါမည္ဟု ဆိုေလရာ သူက အဌမတန္းတစ္ခုထဲကို သခ်ာၤ(၂) ဂ်ီဩေမႀထီ ဘာသာရပ္ တစ္ခုထဲ သင္တာဆိုေတာ့ ေရးနိုင္ေလသည္။ က်န္ဆရာ ဆရာမမ်ားမွာ အတန္းက ၅ ၆ ၇ ၈ အကုန္၊ ဘာသာက အနည္းဆံုး တစ္ေယာက္(၃) ဘာသာ၊ ဘယ္လိုမွ ေရးဖို႕ မျဖစ္ႏိုင္၊ လက္ေတြ႕က်က် ဆံုးျဖတ္ဖို႕ ေျပာမွ လက္ခံေလသည္။

            ယခုလည္း ျပည္နယ္နွင့္ တိုင္း အသီးသီး၊ ေက်းရြာ ေတြမွာ ဆရာ ဆရာမေတြ ဒီလိုပဲ စခန္းသြားေနၾကရတုန္း ဆိုတာ ေမးစမ္းၿပီး သိေနရသည္။

ယခင္ကေတာ့ ရာထူးတိုးလိုခ်င္ပါက နယ္ကို သြားဟု သတ္မွတ္တာျဖစ္သည္။  နယ္စပ္ေဒသက ေက်ာင္းေတြမွာ ဆရာေတြ လိုစဥ္က အေျခခံပညာအထက္တန္း ေအာင္သူေတြကို မူလတန္းျပဆရာမ အျဖစ္ ခန္႕ထားေပးၿပီး၊ တာဝန္က်ရာ နယ္စပ္မွာ လုပ္သက္(၃)နွစ္ျပည့္က ရန္ကုန္၊ မႏၱေလးလို ၿမိဳ႕ႀကီးၿပႀကီးဆီ ျပန္ပို႕ေပးသည့္ စနစ္ျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္။  ထိုဆရာမေတြသည္ ဘြဲ႔မရသည့္အတြက္ လုပ္သက္ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ရာထူးတိုး မရပါ။  သူတို႕မွာ ေက်ာင္းတဖက္ႏွင့္ ဘြဲ႕ရေအာင္ က်ိဴ းစားၾကရျပန္သည္။

               ၁၉၈၂ခုနွစ္ မတိုင္မီက ပညာေရးဘြဲ႕ဆိုၿပီး ျပည္လမ္းက ပညာေရးတကၠသိုလ္မွာ ဆယ္တန္းေအာင္သည္ႏွင့္ သတ္မ်တ္ထားသည့္ အမွတ္မီက တက္လို႕ ရတာ ရွိသည္။  ပညာေရးတကၠသိုလ္က ဘြဲ႕ရသည္ႏွင့္ အထက္တန္းျပ ရာထူး တန္းေပးသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာ ဆယ္တန္းေအာင္က ဆရာမျဖစ္ခ်င္လ်င္ အမွတ္ကလည္း ပညာေရးတကၠသိုလ္ကို မမီတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္။ တကၠသိုလ္တက္ဖို႕  ေငြအကုန္အက် မခံႏိုင္တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ရွိပါက ဆရာအတတ္သင္သိပၸံသို႕ သြားၾကသည္။  ဆရာအတတ္သင္ေက်ာင္းက တစ္ႏွစ္သင္တန္း ဆင္းၿပီးပါက မူလတန္းျပ ရာထူးရသည္။  ထိုမွတဆင့္ အလယ္တန္းျပ အထက္တန္းျပ ရာထူးတိုးသြားၾကသည္။ ယခု ရန္ကင္း၊ သကၤန္းကၽြန္း ဆရာအတတ္သင္ေကာလိပ္ဆိုတာေတြက ထိုစဥ္က ဆရာအတတ္သင္ေလ့က်င့္ေရး ေက်ာင္းေတြ ျဖစ္သည္။

             ၁၉၈၂ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္း ဆယ္တန္းေအာင္သည့္ သူေတြမွာ ပညာေရးတကၠသိုလ္ဆိုတာ မရွိေတာ့ေပ၊  ၂၀၀၇ခုနွစ္ ဆယ္တန္းေအာင္သည့္ သူေတြက်မွ ပညာေရးတကၠသိုလ္ဆိုတာ ျပန္ဖြင့္ျပန္သည္။

           ထိုၾကားကာလ (၂၅)နွစ္မွာ ဆရာ ဆရာမ ခန္႕ထားသည္က ရိုးရိုးဘြဲ႕ရ၊ မဟာဘြဲ႕ရ ေတြျဖစ္သည္။ မည္သူမွ ဘာသင္တန္းမွ တက္ေရာက္ရျခင္း မရွိပဲ ဆရာ ဆရာမေတြ ျဖစ္ၾကရသည္။ ၁၉၈၈ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္းမွာ မဟာဘြဲ႔ရ ၿပီး မူလတန္းျပ ျဖစ္ေနသည့္ ဆရာ ဆရာမေတြကို လုပ္သက္မၾကည့္ပဲ ( လုပ္သက္ တစ္လပဲ ျဖစ္ျဖစ္ (၇) ရက္ပဲ ရွိရွိ)  အလယ္တန္းျပ ၊ အလယ္တတန္းျပ ျဖစ္ေနပါက အထက္တန္းျပ ရာထူးတိုးေပးသည့္ စနစ္ ရွိခဲ့ဖူးသည္။

       ထိုအခ်ိန္က တစ္လအတြင္းမွာ မူလတန္းျပကေန အထက္တန္းျပ ရာထူးတိုးသြားသည့္ အေျခခံပညာလူႀကီး တစ္ေယာက္ရဲ့ သမီး ျဖစ္သူက အေတာ္ပင္နာမည္ႀကီးခဲ့ဖူးသည္။ သူက မဟာဘြဲ႔ရ မူလတန္းျပ ျဖစ္ေန၍ လုပ္သက္ တစ္လပင္မရွိေပမယ့္ အလယ္တန္းျပရာထူး  ရသြားသည္။ သူေျပာင္းသြားသည့္ ေက်ာင္းေရာက္တဲ့အခါ မဟာဘြဲ႕ရ အလယ္တန္းျပ ျဖစ္ၿပီဆိုကာ လုပ္သက္ (၇)ရက္ အတြင္းမွာ အထက္တန္းျပ ထပ္တိုးသည္။

      ဆိုလိုခ်င္တာက  ခ်မွတ္လိုက္သည့္ စသ္းမ်ဥ္းက ခိုင္မာမႈ မရွိသည့္အတြက္ အခြင့္အေရးေစာင့္ေနသူတို႕ အကြက္ဆိုက္သြားတာ ျဖစ္သည္။

        ယခု တဖန္ ဆရာဆရာမမ်ား ရာထူးတိုးအတြက္ စဥ္းမ်ဥ္း စဥ္းကမ္း လုပ္ထံုးလုပ္နည္း တစ္ခု ခ်မွတ္တာ ဖတ္ရသည့္ အခါ အေတြးေတြက ပ်ံေလသည္။  ဆရာမတစ္ေယာက္ ခြင့္လိုခ်င္ရင္ေတာင္ လိုလိုလားလား ေပးေအာင္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးကို လက္ေဆာင္ေပးရသည့္ေခတ္၊ အတန္းေကာင္းေကာင္း ရေအာင္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးကို လာဘ္ထိုးရသည့္ေခတ္၊ က်ဴရွင္သင္လို႕ရသည့္ ဘာသာ သင္ခြင့္ ရေအာင္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးကို ဦးတိုက္ရသည့္ ေခတ္မွာ ရာထူးတိုးဖို႕ အတြက္ကေတာ့ ဆိုဖြယ္ရာမ၇်ိေပ။ တဖန္  အဆိုပါ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးကေရာ ဒီတိုင္းေနလို႕မရပါ။ သူ႕ရဲ့ ေက်ာင္းကိစၥ စီမံခန္႕ခြဲမႈ၊ ေက်ာင္းရံပံုေငြရရွိဖို႕ ကိစၥမ်ားအတြက္ အေျခခံပညာရံုးက အေပါက္ေစာင့္ကိုပင္ သြားၿဖဲျပေနရသည့္ အျဖစ္၊ ဒိလို အေျခအေနကေန ဆရာ ဆရာမေတြကို ရာထူးတိုးဖို႕ကိစၥ စဥ္းစားဖို႕ လုိေနေလၿပီ။

               သတင္းမွာေတာ့ စကၤပူမွာလည္း ဒီလိုပဲ က်င့္သံုးသည္ဟု ဆိုထားေလသည္။  ထိုင္းႏိုင္ငံမွာေတာ့ အထက္တန္းက (၁၂)တန္းအထိ တက္ရရာ (၁၂) တန္းေအာင္သည္ႏွင့္ တကၠသိုလ္တက္ရသည္။ ဆရာ ဆရာမ လုပ္ခ်င္ပါက ပညာေရးတကၠသိုလ္ေက်ာင္းလို တကၠသိုလ္ကို သက္ဆိုင္ရာ တကၠသိုလ္ရဲ့ ဝင္ခြင့္ ေျဖၿပီး တက္ရသည္။ (၅)ႏွစ္တက္ၿပီး ဘြဲ႔ရသည္ႏွင့္ ေရာ့ အင့္ ဆရာမ တန္းမျဖစ္ပါ။ ေက်ာင္းဆရာ လိုင္စင္ ဝင္ေျဖရသည္။ စာသင္ဖို႕ လိုင္စင္ရ ဆရာ ဆရာမ ျဖစ္လာသူေတြကို သူတို႕ရဲ့ စြမ္းေဆာင္ရည္ ပါေဖာ့မန္႕ကိုၾကည့္ၿပီး ရာထူးတိုးေပးပါက လက္ခံ နိုင္ေလသည္။

           စာေရးသူတို႕ တိုင္းျပည္မွာက ဆရာ ဆရာမ ျဖစ္လာတာေတာင္  တစ္ေယာက္ႏ်င့္တစ္ေယာက္ ျဖတ္သန္းရတာ မတူၾကတဲ့ အျပင္  ေနရာ ေဒသ ေရာက္ရွိတာလည္း မတူၾက၊ အသင္အျပေကာင္းသည္ဆိုကာ က်ဴ ရွင္ေက်ာင္းသား အမ်ားႀကီးရၿပီး ဝင္ေငြ ေကာင္းသည့္ ဆရာ ဆရာမက ရာထူးတိုးလည္း မက္မည္မထင္။ ရာထူးတိုးၿပီး နယ္ေျပာင္းရမည္ဆိုပါက ရာထူးတိုမည္ကိုပင္ စိုးရြ႔့ံစိတ္ ျဖစ္ေနေပမည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ နီးနီးစပ္စပ္ မေန ၊ ေက်ာင္းသားႀကိဳက္ေအာင္ အလိုမလိုက္သည့္ဆရာမ၊ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးကို တေလးတစား ရွိေသာ္လည္း အဝင္အထြက္ ဂါရဝ မျ႔ပဳမိေသာ ဆရာ ဆရာမက ပါေဖာ့မန္႔ မေကာင္းဟု ဆိုက လက္ခံရမည္လား။

           ပါေဖာမန္႕မေကာင္း၍ ရာထူးမတိုး လုပ္သက္ေတြက အမ်ားႀကီး ရ်ိေသာလည္း မူရင္းရာထူးမွာ ေက်ာက္ခ်ေနသည့္ ဆရာ ဆရာမ ျဖစ္လာအ့့ံ၊ အခုေခတ္လို ဆရာ ဆရာမေတြ အေပၚ အ ဂါရဝ ရွိၿပီး အတိုင္အေတာေတြ ထူေနသည့္ ေခတ္မွာ ဘယ္မိဘ အဘယ္ေက်ာင္းသားက ေလးစားပါမည္နည္း။

             ဆရာ ဆိုတာ အနေႏၱာအနႏၱ ငါးပါးမွာ တပါးျဖစ္တယ္ဆိုတာ ေမ့ေနၾကတဲ့ ေခတ္ႀကီးမွာ ဆရာ ဆရာမေတြအတြက္ ပိုၿပီး ဖိႏွပ္ခံရမည့္၊  ေမ့ေလ်ာ့ခံ ျဖစ္ေစမည့္  ခိုင္မာမႈ စိုးမိုးမႈ မရ်ိသည့္ ယခုလို စဥ္းမ်ဥ္းေတြသည္ လက္ခံႏိုင္ဖြယ္ မရွိဟု စာေရးသူ ယူဆသည္။ ဆရာဆိုတာ ျမတ္ေသာ ဆရာ ျမတ္ဆရာေတြခ်ည္းသာမို႕ လက္ေတြက်သည့္ ပိုမိုေကာင္းမြန္သည့္ ၊ ဆရာကို အေလးထားသည့္ စဥ္းမ်ဥ္းေတြ ထြက္လာဖို႕သာ ေမွ်ာ္လင့္မိပါသည္။

 

ခိုင္ခိုင္ေစာလြင္