အခ်စ္ဆိုသည္မွာကို ေတးေရးဆရာေတြက သီခ်င္းေရးသီၾကသည္။ ကဗ်ာဆရာေတြက
နမိတ္ပံု၊ နေဘ ကာရံ တို႕ျဖင့္ ဖြဲ႕ႏြဲ႕ၾကသည္။ စာေရးဆရာတို႕က ကိုယ္ပိုင္ခံစားခ်က္ေတြ
အငွားခံစားခ်က္ေတြ ကိုယ္ေတြ႕မ်က္ျမင္ ေတြ စသျဖင့္ကေန ခံစား ေရးဖြဲ႕ၾကသည္။
အဆိုေတာ္ ထူးအိမ္သင္က ေတာ့ “ အခ်စ္ဆိုသည္မွာ ခံစားခ်က္တို႕
ေမြးဖြားရာ ေနရာ “ လို႕ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္မွာ ဆိုထားေလသည္။
အခ်စ္ဆိုတာမွာလည္း သမီးရီးစား အခ်စ္၊ လင္မယားအခ်စ္၊ ေမာင္ခ်စ္
ႏွမအခ်စ္၊ မိဘနဲ႕သားသမီး အခ်စ္ ဆိုတာေတြ စံုလို႕ပါပဲ။ သခ်ၤာဂဏန္းနဲ႕ေတာင္ မွတ္သားထားၾကေလသည္။
တစ္ခ်ိဳ႕က ေျပာေသးသည္။ ၁၅၀၀ အခ်စ္က ပူေလာင္ၿပီး ၅၂၈ အခ်စ္က
ေအးျမသည္တဲ့။
ေမာင္ခ်စ္ ႏွမခ်စ္ႏွင့္ မိဘနဲ႕သားသမီး အခ်စ္က ေအးျမသည ္လို႕
ဆိုလိုသည္။
၁၅၀၀ ေရာ ၅၂၈ နဲ႕ပါ ခ်စ္ဖူးသူ အဖို႕ကေတာ့ ထူးအိမ္သင္ ဆိုထားတဲ့
အခ်စ္ဆိုသည္မွာ……သီခ်င္းထဲကလို
“အခ်စ္ဆိုတာ ၾကည္ႏူးၾကတဲ့ အခိုက္ လမင္းတစ္ရာ၊ အခ်စ္ဆိုသည္မွာ…………………
ဝမ္းနည္းတဲ့အခါ ေနမင္းကုေဋကုဋာ “ လို႕ ဆိုရမလိုပါ။
“ေနမင္း” လို႕ ဆိုလိုက္တာနဲ႕တင္ ပူေလာင္ျခင္း ဆိုတာကို
ခံစားမိရာမွာ ကုေဋကုဋာ ဆိုေတာ့ ပူတာကို တင္စားလိုက္တာ ေတာ္ေတာ့္ကို ပူရတာပါလား ေပါ့။
တကယ္ေတာ့
အခ်စ္ဆိုတာကို စိတ္ကူးမယဥ္ခဲ့ေပမယ့္ အခ်ိန္တန္ေတာ့ ႀကံဳရတာပါပဲ။
ငယ္ငယ္တုန္းက အေဒၚတစ္ေယာက္လို ခင္မင္ၿပီး က်မတို႕ ေမာင္ႏွမတစ္ေတြကို ေစာင့္ေရွာက္ေပးေနတဲ့ အိမ္နီးနားခ်င္း အန္တီ တစ္ေယာက္ကေတာ့
က်မကို အပ်ိဳႀကီး လုပ္ရန္သာ တိုက္တြန္းေလသည္။ က်မကလည္း လိုလိုလားလား လက္ခံခဲ့သည္။
အဲဒီ အန္တီရဲ့ ဥပမာေပးက က်မရဲ့ အေမပင္။
အေဖက သူရတဲ့ လခကို အကုန္အပ္သည္။ ေလာက္တာမေလာက္တာ သိေသာ္လည္း
ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္ အဖို႕ အျခား ဘယ္က ရမည္နည္း။ ထို႕အတြက္ တာဝန္အားလံုးသည္ အေမ့ အေပၚမွာသာ။
ဒါကို ျပ၍ က်မကို ေအးေဆးေန အပူမရွာရေအာင္ အပ်ိဳႀကီး လုပ္ဟု
တိုက္တြန္းေလရာ က်မကလည္း လံုးဝ ဥႆံု လက္ခံခဲ့ေလသည္။
သို႕ေသာ္ အခ်စ္ဆိုတာ ကိုယ့္တစ္ေယာက္ထဲမွာ မရွိရင္ေတာင္
တျခားတစ္ေယာက္မွာ ရွိလာေတာ့
“ အခ်စ္ဆိုသည္မွာ……………… အေျဖရွာမရတဲ့ ပုစၦာ “ ျဖစ္လာခဲ့
ေလသည္။
က်မတို႕
မဂၤလာေဆာင္ကို အျခားအရပ္ကို ေျပာင္းသြားၿပီ ျဖစ္သည့္ ထိုအန္တီႀကီးကို အမိအရ သြားေရာက္
ဖိတ္ခဲ့ေလသည္။
“ အပ်ိဳႀကီး မလုပ္ျဖစ္ေတာ့ပါ” လို႕ သိေစလို ျခင္းပင္။
ထိုအခါ ေဆြမ်ိဳးလို ျဖစ္ေနသည့္ ထိုအန္တီက သားသမီးေတြ အမ်ားႀကီး
မယူပဲ သားတစ္ေယာက္ သမီးတစ္ေယာက္ ေလာက္သာ ယူၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာ ၿပဳစု ပ်ိဳးေထာင္ေပးဖို႕ႏွင့္
အဲဒီေလာက္ဆို မိဘလဲ မပင္မပန္း ရွိမွာ ျဖစ္တဲ့ အေႀကာင္း မေလွ်ာ့ေသာ ေစတနာနဲ႕ ေျပာျဖစ္ေအာင္
ေျပာပါေသးသည္။
သူေျပာသလို
သားသမီးေတြ အမ်ားႀကီး ဆိုတာ ဝန္ထမ္းလုပ္ေနေသာ က်မတို႕ ႏွစ္ေယာက္ အတြက္ စိတ္လဲ မကူးခဲ့မိေပ။
ဒါေတာင္ ပထမဆံုး သမီးႀကီးကို ေမြးၿပီး ေနာက္တစ္ေယာက္က သမီး၊ အဲဒီေနာက္ သမီး ျဖစ္လာျပန္ေတာ့
သားဆိုတာ ေတာ္ပါၿပီ ဆိုတာႏွင့္ (၃) ေယာက္ အထိ ေရာက္လာေလသည္။
ခင္ပြန္းသည္က
သူ႕သမီးေတြကို အခ်စ္ႀကီးေလသည္။ သူက အိမ္မွာ အငယ္ဆံုး အျဖစ္ ေနခဲ့ရသည့္ အတြက္ ကေလး အငယ္
ျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္တာ၊ ထိန္းသိမ္းတာေတြ မႀကံဳဖူးသည့္ အတြက္ အရာရာကို စိုးရိမ္ႀကီးၿပီး
မလုပ္တတ္ မကိုင္တတ္သည့္အတြက္ ပူပင္မႈက မ်ားေလသည္။
က်မကေတာ့
ကိုယ့္ေအာက္ အငယ္ေတြကို ခ်ီပိုး ထိန္းခဲ့ ရသည့္အတြက္ အေတြ႕အႀကံဳက သူ႕ထက္သာေလသည္။ ေတာ္ရံု
ေဆးခန္းမသြား၊ ဗမာေဆး လွ်ာပြတ္ေဆး၊ ဆရာေမာင္ ေဆးနီမႈန္႕၊ ေဒၚက်င္ဝမ္းပုပ္ခ်ေဆး၊ ရင္လူးေဆး
၊ မုန္ညင္းဆီ စသျဖင့္ သူ႕ေနရာႏွင့္သူ သံုးေလရာ သူႏွင့္ တက်က္က်က္။ သူက ဒီေဆးေတြကို
ဘယ္သူက အာမခံသလဲ ေမးသည္။ ကိုယ္က ကိုယ္တစ္သက္လံုး သံုးခဲ့တာႏွင့္ အာမခံျပသည္။
ကေလးေတြရဲ့
ပညာေရး က်န္းမာေရး စားဝတ္ေနေရး စသည္စသည္ မ်ားမွာ ကိုယ္တိုင္ ပူရသည္ထက္ သူ႕ဆီက အပူေတြ
ကိုယ့္ဆီ ကူးလာတဲ့ အတြက္ လိုတာထက္ ပို၍ ပူရေလေတာ့သည္။
၅၂၈ ခ်စ္ေမတၱာက ေအးျမသည္ဆိုရာ အခ်စ္ကို ခံစားတာပဲ လြဲေနသလားမေျပာတတ္။ သားသမီး
အပူ ပူလွေခ်သည္။
သမီးတို႕ တစ္ေတြ
ငယ္စဥ္က အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကို သတိရမိေသးသည္။ အခုအခ်ိန္မွာ အဲဒီ အျဖစ္ကို ျပန္ေတြးၾကည့္မိတဲ့
အခါ အနည္းငယ္ေတာ့ ထိတ္လန္႕မိသည္။
ေသြးလြန္တုတ္ေကြး ဆိုတာ က်မတို႕ ငယ္စဥ္က ၾကားဖူးသည္သာ ရွိသည္။
ကိုယ့္ေဆြမ်ိဳး ညီအကို ေမာင္ႏွမ သားခ်င္းမ်ားတြင္ တစ္ေယာက္မွ ျဖစ္ဖူးသူ မရွိ။ ၂၀၀၀
ခုႏွစ္ ပတ္ဝန္းက်င္က ျမန္မာျပည္မွာ ေသြးလြန္တုတ္ေကြး ျဖစ္ပြားမႈေတြ မ်ားလာသည္မွာ ကေလးေဆးရံုတြင္ ကုတင္လြတ္ မရွိသည္အထိ။ အံ့မခန္းပင္၊
ဒါေတာင္ ယခု အခ်ိန္လို အသက္အရြယ္မေရြး ျဖစ္တတ္သည္ ဆိုေသာ အခ်ိန္ မဟုတ္ေသး။
အသက္ (၃)ႏွစ္က (၁၃) ႏွစ္အတြင္း ျဖစ္ေလ့ရွိသည္ ဟု ဆိုၾကေသာ
အခ်ိန္ကာလ။
ေရဒီယို ရုပ္ျမင္သံႀကား
က ပညာေရး အစီအစဥ္မ်ားမွာ ေရၾကည္ေရသန္႕မွာ ေပါက္ဖြားတတ္သည့္ ေအဒီး ျခင္မ အေၾကာင္း သိရာက စေလသည္။
ဘုရားေညာင္ေရအိုးမ်ား ဆိုတာပါလာေတာ့ ေညာင္ေရအိုးမွ ေရကို
ေန႕တိုင္းေရလဲ ေပးရေလေတာ့သည္။ က်မ အလုပ္က ေန႕စဥ္ ပံုမွန္ ရံုးခ်ိန္ တက္ရတာမ်ိဳး မဟုတ္။
နံနက္ ဂ်ဴတီ ညဂ်ဴတီ အလည့္က် ဆင္းရေလရာ ဘုရားစဥ္မွာ ဘုရားပန္းမညိႈးရေလေအာင္ သတိထားေပမယ့္
ေန႕စဥ္ပံုမွန္ ေရမလွယ္ျဖစ္။ နားရက္(၂) ရက္မွာေတာ့ ေန႕စဥ္ ေရလဲေလသည္။
ဒါကို သတိထားၿပီး ေန႕တိုင္းေရလဲဖို႕ ေျပာလာရာ သတိထားၿပီး
လဲေနရာက တစ္ခါတေလ အိမ္မႈကိစၥ ဗာဟီရႏွင့္ ဂ်ဴတီ အေျပးအလႊား သြားသည့္အခါ ေမ့ေလ်ာ့တာေတြ
ျဖစ္လာေတာ့ ခင္ပြန္းသည္က ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ေလသည္။
“ အေကာင္းဆံုးကေတာ့
ဘုရားစဥ္မွာ ပန္းအိုး မထားေတာ့ဘူး။ ေသာက္ေတာ္ေရကိုလဲ အလုပ္မသြားခင္ တစ္ခါထဲ စြန္႕ခဲ့မယ္”
ဒီလိုနဲ႕ ကေလးေတြ ေရာဂါရမွာ အစိုးရိမ္လြန္ၿပီး ဘုရားစဥ္မွာ
ပန္းမရွိ ေရမရွိ။
က်မရဲ့
အေမသာ ေရာက္မလာခဲ့ရင္ျဖင့္ ေမာဟ ေတြ ဘယ္ေလာက္ ၾကာၾကာ ရွိေနမည္မသိ။
“ ျမင္လို႕မွ မတင့္တယ္ေအ ၊ ဒါမ်ိဳး တခါမွ မၾကားဖူးပါဘူး၊
ျဖစ္ခ်ိန္တန္ရင္ ျဖစ္မွာပဲ၊ သူ႕အေဖကလဲ ပိုလိုက္တာ လြန္ပါေရာ၊ အခုခ်က္ခ်င္း ဘုရားစင္မွာ
ပန္းအိုးေတြ ျပန္ထား”
ဆိုကာမွ ကိုယ္ေတြရဲ့ အစြန္းေရာက္ ေမာဟ ကို ျပန္သတိရၾကေလသည္။
ခါတိုင္း
နံနက္ဂ်ဴတီ ဆင္းရမည့္ေန႕ေတြမွာ မနက္ ငါးနာရီ အိပ္ယာကထ ၊ အိမ္သားေတြ စားဖို႕ လုပ္ကိုင္ေပးခဲ့ရင္း
အလုပ္သြားရာက အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ မနက္ ေလးနာရီ ဆိုတာနဲ႕ အိပ္ယာကထ ဘုရားပန္းေရလဲ၊
ေသာက္ေတာ္ေရကပ္ ဘုရားဝတ္ျပဳ၊ ရြတ္ဖတ္သရာဇၥ်ယ္ စသျဖင့္ လုပ္ျဖစ္သြားေလသည္။
အက်ိဳးဆက္ကေတာ့ခါတိုင္းႏွင့္မတူ စိတ္ရဲ့ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းကို
ထူးထူးကဲကဲ ရလာတာ သတိထားမိေလသည္။ ထိုေအးခ်မ္းမႈသည္ အလုပ္ထဲအထိ ပါလာကာ ေတာ္ရံုအမွားကို
သီးခံ တတ္လာေလသည္။ အလုပ္ထဲမွာ အမွားတစ္ခု လုပ္သည့္သူကို ဘယ္ေတာ့မွ သီးမခံပဲ ခ်က္ခ်င္း ေျပာတတ္သည့္ ဝသီပင္
ေပ်ာက္သြားခဲ့ေလသည္။ အလုပ္လုပ္ရာမွာပင္ အၿမဲတမ္း အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕ လာခဲ့ရသည္။
ဘုရားတရား အာရံုညြတ္မႈသည္ ေအးခ်မ္းသည္ ဆိုတာကို ယခုမွ သိရသည္မဟုတ္ ၊ တစ္ခ်ိန္တုန္းကလည္း
မွတ္မွတ္ထင္ထင္ ရွိခဲ့သည့္ ထူးျခားျဖစ္စဥ္ တစ္ခု ရွိခဲ့ ဖူးေလသည္။
က်မငယ္ငယ္က ဘာသာတရား ကိုးကြယ္မႈကို ဆန္းစစ္ဖူးသည္။ မိရိုးဖလာဗုဒဘာသာ
ကိုးကြယ္ရင္းက ဘာသာကြဲေတြကို သိရွိလာသည့္အခါ အမွန္ကို ကိုးကြယ္လိုစိတ္ႏွင့္ ဘာသာတ၇ား
အစစ္အမွန္က ဘယ္ဘာသာလဲ ဆိုတာ မသိမသာ ဆန္းစစ္ၾကည့္ခဲ့ ဖူးေလသည္။
ဗုဒဘာသာဝင္ေတြက လူတစ္ေယာက္ ကြယ္လြန္လွ်င္ ပူေလာင္စြာ ငိုေႀကြးၾကေလသည္။
တစ္ခ်ိဳ႕ဆိုလွ်င္ ထမီ မႏိုင္ ပုဝါ မႏိုင္ ငိုေႀကြးၾကသလို၊ အခ်ိဳ႕က သတိလစ္သည္ အထိ ငိုေႀကြးၾကတာကို
ေတြ႕ရတဲ့ အခိုက္မွာ တစ္ျခားဘာသာတစ္ခုမွာ မိသားစုဝင္ တစ္ေယာက္ေယာက္ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း
တစ္ေယာက္ေယာက္ ကြယ္လြန္ခဲ့လွ်င္ ၿငိမ္းေအးစြာ ဆုေတာင္းၾက၊ ေတးသီခ်င္းေတြ သီဆိုၿပီး
ဆုေတာင္း ဝတ္ျပဳတာ ေတြ႕ရတဲ့ အခါ ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္း အစစ္ဆိုတာ ဒါလားဟု ေတြးေတာမိရာက ကိုးကြယ္ရာ
အစစ္အမွန္ကို ဆန္းစစ္မိေလသည္။
မဟာဂႏၶာရံုဆရာေတာ္ အရွင္ဇနကာဘိဝံသ
ရဲ့ စာအုပ္ေတြကို အေဖ့ရဲ့ စာအုပ္ေသတၱာ ထဲက ဖတ္ရႈရင္း ဗုဒဘာရဲ့ မွန္ကန္ ျခင္းကို ေတြ႕ခဲ့ရေလသည္။
အရွင္ဇနကာဘိဝံသ
၏ (ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ) စာအုပ္ႏွင့္ (ဗုဒၶဘာသာလက္စြဲ ပထမတြဲ + ဒုတိယတြဲ).၊ တစ္ဘဝသာသနာ
စတာေတြ ဖတ္မိရာက အစစ္အမွန္ကို စာေတြ႕ သိရွိခဲ့ရေလသည္။ ကံအားေလွ်ာ္စြာ သာသနာ့အာဇာနည္ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား ျဖစ္သည့္ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး
အရွင္ဝိစိတၱသာရာဘိဝံသ၊ ေတာင္တန္းသာသနာျပဳဆရာေတာ္ ဦးဥတၱမသာရ၊ ပဲခူးၿမိဳ႕မဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၊
တို႕ သက္ေတာ္ထင္ရွား ဖူးေျမွာ္ရယံုမက တရားေတာ္ေတြကိုပါ နာၾကားခြင့္ ရခဲ့ သည့္အတြက္
မိရိုးဖလာ ကိုးကြယ္မႈ အဆင့္က ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ နားလည္ လက္ခံ ကိုးကြယ္ယံုၾကည္သည့္ အဆင့္သို႕
တက္လာခဲ့ေလသည္။
က်မရဲ့ ေအာက္ ေမာင္ေလးတစ္ေယာက္ ၈၈ ဇြန္အေရးအခင္းမွာ
ပါဝင္ၿပီး အဲဒီေနာက္ ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုျဖစ္ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းၿပီးေနာက္ ဘယ္ဆီ
ဘယ္ဝယ္ ေရာက္ေနမွန္း မသိသည့္ အခ်ိန္၊ အေမသည္ က်န္းမာေရး မေကာင္းေတာ့။ ပူပင္ရတာေတြ ၿငိမ္းေအးရန္
ေန႕တိုင္း ဘုရားမွာ ဆုေတာင္းမိေလသည္။ ၾကာလာတဲ့ အခါ စိတ္ကူးတစ္ခုရေလသည္။ အဓိ႒ာန္ဆုေတာင္းမည္ဟု
ဆံုးျဖတ္လိုက္ေလသည္။
“ ယေန႕မွစ၍ သံဗုေဒဂါထာကို ရြတ္ဆို၍ ေပ်ာက္ေနေသာ ဗုဒၵဟူးသား၏
သက္ေစ့ပုတီး စိတ္ပါမည္။ မပ်က္မကြက္ ေန႕စဥ္ စိတ္ပါမည္ဟု “ အဓိ႒ာန္ေလသည္။ ထိုစဥ္က သူ႕အသက္(၂၀)၊
ပုတီးတစ္ပတ္ကို(၁၀၈)ေခါက္၊ (၂၁) ပတ္ ရြတ္ရသည္။ (၂၂၆၈) ေခါက္တိတိ ေန႕စဥ္ရြတ္လာရာ တစ္လ
တင္းတင္း ျပည့္ေသာေန႕သို႕ ေရာက္သည့္တိုင္ ဘာသံမွ မၾကား။
မွတ္မွတ္ရရ ထိုတစ္လ ျပည့္သည့္ေန႕မွာ ပံုမွန္
ဘုရားပန္းေရလဲ ေသာက္ေတာ္ေရ ကပ္ရင္းက ပုတီးစိတ္တာကို ရပ္လိုက္ေတာ့မည္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္ေလသည္။
တဖက္ကလည္း ဒီေန႕တစ္ရက္ပဲက်န္တာ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ကုသိုလ္ရသည္၊ ပုတီးဆက္စိတ္မည္ စသျဖင့္
စိတ္ဒြိဟ ၾကားမွ သက္ေစ့ပုတီးကို ဆက္ၿပီး စိတ္ျဖစ္ေလသည္။ စိတ္ထဲကလည္း ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့
ကုသိုလ္ ေကာင္းမႈေတြ ရရွိၿပီး ေဘးအႏၱရာယ္ကင္း ရင္ေတာ္ပါၿပီ လို႕ ေတြးေနမိေလသည္။
ေနာက္ဆံုး(၂၁) ပတ္ေျမာက္ကို စၿပီး စိတ္ေနသည့္
အခ်ိန္မွာပင္ ေအာက္ထပ္မွာ “ ဆရာမႀကီး ေဒၚ……… တို႕ အိမ္ပါလား ခင္ဗ်ာ၊ အဲဒီေနာက္ ကို…..
ရဲ့ အေမပါလား ခင္ဗ်ာ”
ဆိုတဲ့ အသံကို အံဩ ဝမ္းေျမာက္စြာ ၾကားလိုက္ရေလသည္။
စိတ္လက္စ ပုတီးကို ပစ္ခ်ၿပီး စကားေျပာေနရာကို သြားခ်င္စိတ္ကို ေဖ်ာက္ၿပီး ဒါဟာ အခု
ငါလုပ္ေနတဲ့ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈရဲ့ အက်ိဳးဆက္ပဲ။ ဒါ့ေၾကာင့္ မရပ္ဘူး ၿပီးဆံုးေအာင္ အာရံုၿပဳမယ္
ဆိုၿပီး အမွ်ေဝ သာဓုေခၚတဲ့ အထိ ေအာင္ျမင္စြာပဲ ျပဳလုပ္ႏိုင္ခဲ့သည္။
ပူပင္ေသာက ေရာက္တိုင္း ၿငိမ္းေအးမႈကို
ဘာသာတရားဆီကပဲ ရရွိခဲ့ေလသည္။
ေသြးလြန္တုတ္ေကြး ျဖစ္မွာ စိုးရိမ္ေသာက
ျဖင့္ ျခင္ေထာင္ထဲ ျခင္ေကာင္ တစ္ေကာင္ အသံၾကားပါက မမိမခ်င္း ညမအိပ္ပဲ လိုက္ရွာ ရသည့္
အျဖစ္ေတြလည္း ရွိခဲ့ေလသည္။ သို႕ေသာ္ ျဖစ္ခ်ိန္တန္ ျဖစ္ဖို႕ အေႀကာင္းပါက ဘယ္လိုမွ တားဆီး
မရတာကို လက္ေတြ႕ သိလာရေလသည္။
မၾကာေသးေသာ ရက္ပိုင္း ကေလးမွာပင္ အသက္ႏွစ္ဆယ္စြန္းစြန္းကို
ေရာက္ေနၿပီ ျဖစ္သည့္ သမီးႀကီး တစ္ေယာက္ ေသြးလြန္တုတ္ေကြး ျဖစ္လို႕ ေဆးရံုတက္ရေလသည္။
မိသားစုရဲ့ အေဝးမွာ တစ္ေယာက္ထဲ ေနရသည့္အတြက္
ပူပန္မႈေတြက ကုေ႗ကု႗ာ၊ ေတာ္ေသးသည္က ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာ ေဆြမ်ိုးသားခ်င္းေတြ အနား ရွိေနတာပဲ
ျဖစ္သည္။
ေဆာက္တည္ရာမရေအာင္ ပူသည့္ အပူကို ကိုယ့္ကိုယ္ကို
သတိထားမိသြားသည္။
“ အမေလး ေတာ္ေတာ္ ပူပါလား”
စျဖစ္၍ ေဆးရံုတက္ ေနစဥ္အတြင္း ကိုယ့္စိတ္ထဲ
ပူခ်င္တိုင္းပူေနသည့္ အပူကို လႊတ္ထားလိုက္ရာမွ သတိတရ ျပန္ၾကည့္မိသည့္အခါ အေျဖ ေတြ႕ေလသည္။
ထို(၅)ရက္မွ်ေသာ ရက္ပိုင္းသည္ ငါးကမၻာမွ်
ၾကာသည္ဟု ခံစားမိရေလသည္။ အားလံုးၿပီးဆံုးသြားတဲ့ အခါ ပူပင္ရတာေတြသည္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို
ေလာင္ၿမိဳက္တာလို႕ ျမင္လာမိသည္။
ျဖစ္ခ်င္း ပ်က္ျခင္းကို ေမ့ေနတာကို ေတြ႕ရေလသည္။
သို႕ျဖင့္ အိမ္မႈကိစၥေတြျဖင့္ လံုးလည္
လိုက္တာ အေၾကာင္းျပၿပီး ပံုမွန္ ဘုရားရွိခိုးတာႏွင့္ ဘုရားေဝယ်ာဝစၥ လုပ္ေနရာကေန အခ်ိန္ေပးၿပီး
တစ္ခုခု လုပ္ဖို႕ ဆံုးျဖတ္ရာက လုပ္ျဖစ္သြားေလေတာ့သည္။ ထိုအရာကား ဝိပႆနာ၊
အေျခခံဥပေဒ ျပင္မွာလား၊ အသစ္ဆြဲမွာလား၊
အာဆီယမ္ ဥကၠဌ သမတႀကီး လုပ္ႏိုင္ပါ့မလား ၊ ဆီးဂိမ္းၿပိုင္ပြဲႀကီး နီးလာၿပီ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး
ေဆြးေႏြးပြဲေတြအၾကာင္း စတာေတြ ေနာက္ လိုက္ဖတ္ရင္းက တရားစာအုပ္ ေကာက္ကိုင္မိေလသည္။
ရေဝႏြယ္(အင္းမ) ေရးသည့္ မဂၤလာအေတြးမ်ား
ဆိုသည့္ စာအုပ္ကို အေခါက္ေခါက္ ျပန္ဖတ္ျဖစ္သည္။ တရားကို အနားမွာ ထားမွ တရားရဲ့ ေအးျမမႈကို
ပိုပိုၿပီး ရလိုလာသည္။
ယခင္က ဆရာေတာ္ ဦးေဇာတိက စာအုပ္မ်ား ဖတ္ၿပီး စိတ္၏ၿငိမ္းေအးမႈကို
အေတာ္အတန္ ရရွိခဲ့ ဖူးေလသည္။ ထိုဆရာေတာ္ရဲ့ စာအုပ္ကို ယခုမွ ဖတ္ဖူးသည္။ သို႕ျဖင့္ ဆရာေတာ္
ရေဝႏြယ္( အင္းမ) စာအုပ္ေတြကို ရွာေဖြမိေလေတာ့သည္။ အင္တာနက္မွာ ရွာရင္း ပထမဆံုး ေတြ႕တာကေတာ့
“ အခ်စ္နဲ႕ဝိပႆနာ” တဲ့
အခ်စ္ဆိုတာ အနာဂမ္ေရာက္မွ ပယ္လို႕ရမွာပါတဲ့။
အနာဂမ္မျဖစ္သ၍ အခ်စ္ဆိုတာ ရွိေနအုန္းမွာ ျဖစ္တယ္။
အခ်စ္ရွိေနေသးသ၍ အခ်စ္နဲ႕ဆိုင္တဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲ
ျပႆနာေတြနဲ႕လည္း ရင္ဆိုင္ေနရအုန္းမွာပါတဲ့။
အဲဒီျပႆနာေတြ မ်ိဳးစံုနဲ႕ ႀကံဳခဲ့ရ ၾကံဳေနရာက
ေအးခ်မ္းမႈက္ို ရွာရင္း ဝိပႆနာ တရား အားထုတ္ျဖစ္သူေတြ အေၾကာင္း ေရးထားတာ ျဖစ္သည္။
ေရွးက ဇာတ္ေတာ္လာ အျဖစ္အပ်က္တင္မက လိႈင္ထိပ္ေခါင္တင္
မိဘုရားႀကီးရဲ့ အခ်စ္ေၾကာင့္ ပူေလာင္မႈကေန ဝိပႆနာ အားထုတ္ျဖစ္ပံု၊ မ်က္ေမွာက္ကာလမွာ
လည္း သားသမီးေသာက လင္ေသာက မယားေသာကေတြ ေတြ႕ရာက ဝိပႆနာ လမ္းေၾကာင္းေပၚ ေရာက္လာခဲ့ၾကတာေတြကို
ဖတ္ရေလသည္။
အခ်စ္ေၾကာင့္ ေသာကေရာက္လို႕ပဲ အးထုတ္
အားထုတ္၊ ပါရမီျဖစ္ ကုသိုလ္ျဖစ္ပဲ အားထုတ္ အားထုတ္၊ စိတ္ဆင္းရဲမႈေတြ ေပ်ာက္ဖို႕ပဲ အားထုတ္အားထုတ္၊
စိတ္ခ်မ္းသာဖို႕သက္သက္ပဲ အားထုတ္ အားထုတ္ ၊ ဘယ္လို အေၾကာင္းေၾကာင့္ပဲ အားထုတ္ အားထုတ္၊
ဝိပႆနာ တရားကို အားထုတ္ ျဖစ္ေနတာက လူ႕ဘဝရခိုက္မွာ အဓိပၸါယ္ရွိတဲ့ အလုပ္တစ္ခုကို လုပ္ေနတာပါပဲ
တဲ့။
အခ်စ္ဆိုတာ အမ်ိုးမ်ိုး အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆိုၾကေပမယ့္ အခ်စ္ေၾကာင့္ တစ္ခုခုကို သိလိုက္ရေခ်ၿပီ။
ပူျခင္းေအးျခင္း ဆိုတာကိုို ခြဲျခားမိရ
ေလသည္။ အခ်စ္ေၾကာင့္ အသိတစ္ခုကို ဖမ္းဆုပ္ခြင့္ ရလိုက္ေလသည္။ ထိုအရာကို အခ်စ္ေၾကာင့္
ျဖစ္လာေသာအရာ ဟု ဆရာေတာ္ရဲ့ အခ်စ္နဲ႕ဝိပႆနာက သက္ေသ ထူျပလိုက္ ျပန္ေပသည္။ ဒါဟာ အခ်စ္ေၾကာင့္
ျဖစ္လာေသာ အရာ၊
အခ်စ္မရွိေသာ ေန႕ျဖစ္လာဖို႕တဲ့ အတြက္
ဝိပႆနာတရား မွတပါး အျခားမရွိၿပီတဲ့။
အခ်စ္ေၾကာင့္ အခ်စ္ေပ်ာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားရေပအုန္းေတာ့မည္။
ခိုင္ခိုင္ေစာလြင္
