September 25, 2016

" စနစ္ဆိုးေအာက္က ရဲရဲေတာက္ေတြ" ၂၆ရက္ စက္တဘၤာလ ၂၀၁၆ခုႏွစ္၊ ဒီလိႈင္းစာေစာင္ အတြဲ(၅) အမွတ္(၃၇)မွ

"  စနစ္ဆိုးေအာက္က ရဲရဲေတာက္ေတြ"
                             
                    ယခုရက္ပိုင္းမွာ ဖတ္ရ ၾကားရ ျမင္ရတဲ့ သတင္းေတြက မထိတ္သာမလန္႔သာ၊ ထိုးခုတ္ သတ္ျဖတ္ လုယက္ သတင္းေတြကို ေသြးရဲရဲသံရဲရဲ ျမင္ရ ၾကားရတာတင္မက ႏွိပ္စက္သည့္ သတင္းလည္း အဆစ္ပါ၊ ၾကားရနားဝ မခ်မ္းသာရံုမက ျမန္မာျပည္မွာ ရွိတဲ့ ေဆြမ်ိဴး မိဘညီအကိုေမာင္ႏွမ နဲ႔ သမီးတို႔ကို စားသတိ လာသတိ သြးသတိလို႔ သတိမျပတ္ဖို႔ လွမ္းေျပာရေသးသည္။ အဲဒီလိုမ်ိဴး ကိုယ္တေယာက္ထဲမဟုတ္၊ ကမၻာတဝွမ္းအေၾကာင္းအမ်ိဴးမ်ိဴးနဲ႔ ေရာက္ၿပီး အလုပ္လုပ္ေနၾကတဲ့ ျမန္မာလူမ်ိဴးအေပါင္းကလည္း အိမ္မွာက်န္ေနတဲ့ မိသားစု ေဆြမ်ိဴးအေပါင္းကို အမွာေတာ္ေတြ ပါးၾကရတယ္လို႔ ေျပာၾကတာ သိရျပန္သည္။
                                             လူျမင္ကြင္းမွာ ကိုယ္ခ်စ္ခင္တဲ့ လူကိုပင္  ရက္ရက္စက္စက္ သတ္တာ၊ ျမို႔လည္ေခါင္မွာ လုယက္ၿပီး လူသတ္တာ၊  မူးယစ္ေဆးစြဲေနတဲ့ သားျဖစ္သူက မိခင္အရင္းကို ဒါးနဲ႔ထိုးတာ၊  ကေလးငယ္ကေလးေရွ႔မွာ မိခင္ျဖစ္သူနဲ႔ ဖခင္ျဖစ္သူတို႔ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ မေသမခ်င္းထိုးသတ္တာ၊ အရြယ္မေရာက္ေသးတဲ့ ကေလးသူငယ္ေတြကို အိမ္အကူအျဖစ္ ခိုင္းေစၿပီး ႏွိပ္စက္တာ စတာ စတာေတြ  ၾကားရတဲ့အခါ  ပညာေရးနိမ့္က်လို႔၊ ပညာမတတ္ၾကလို႔ဆိုက  အမွားႀကီး မွားေပမည္။ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္သူေတြ အားလံုးနီးပါး ပညာတတ္ေတြခ်ည္းျဖစ္ၾကေလသည္။ တကၠသိုလ္တက္ေရာက္ဆဲ ေက်ာင္းသူ/ ေက်ာင္းသားေတြ၊ ဘြဲ႔ရ ပညာတတ္ေတြ ျဖစ္ၾကသည္။ သို႔ျဖင့္ ပညာတတ္တယ္ဆိုတာမွာ စာတတ္တာ တခုတည္းကိုသာ ဦးတည္ခဲ့ၾကတဲ့ အတြက္ စာသာတတ္ၿပီး အသိသညာ စဥ္းစားေတြးေခၚမႈ  နိ္မ့္က်ခဲ့လို႔ အခုလို ျဖစ္စဥ္ေတြ ေပၚလာတာ ျဖစ္ေလသည္။ ပညာေရးမွာ မလိုအပ္ပါ အတင္းျပိုင္ဆိုင္ခိုင္းသည့္ စနစ္ကို ေဖာ္ေဆာင္ခဲ့ၾကသည္။ ေက်ာင္းစာမွာ အမွတ္မ်ားမွ ေတာ္သူလို႔ သတ္မွတ္ခဲ့ၾကသည္။ လူတေယာက္ ေကာင္းမြန္စြာၾကီးျပင္းၿပီး လူနဲ႔ လူ႔ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ဘယ္လိုေနထိုင္ၾကရမလဲဆိုတဲ့ အေတြးအျမင္ အယူအဆေတြ ရွင္သန္ေအာင္ ၿပဳစုပ်ိဴးေထာင္ျခင္း မရွိသည့္ ပညာေရးစနစ္ကို က်င့္သံုးခဲ့ၾကသည္။ အႏွစ္( ၆၀) နီးပါး ၾကာလာသည့္ အခါ အခုလို ရုတ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ လူမႈဘဝေတြ ျဖစ္လာၾကရၿပီ။
                              
          စာတတ္ စာေတာ္တဲ့ ေနရာမွာ ျမန္မာလူမ်ိဴးေတြ အင္မတန္ေတာ္ပါသည္။ ကမၻာအရပ္ရပ္မွာ ပညာသင္ၾကားၾကသည့္ ျမန္မာလူမ်ိဴးတိုင္း ထိပ္ကခ်ည္းလို႔ ဖတ္ရ ၾကားရ သိရပါသည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံက တကၠသိုလ္ေတြမွာပင္ ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြက ထိပ္ကေနရာယူတာ ျဖစ္သည္။ ခ်င္းမိုင္တကၠသိုလ္၊ အင္တာေနရွင္နယ္ေက်ာင္းသားေတြအထဲ  လတ္တေလာ (၄)နွစ္တာ ကာလအတြင္းမွာပင္ ႏွစ္စဥ္ဆုေပးတာ ထိပ္က ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြပဲ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ အင္တာေနရွင္နယ္ တခုျဖစ္သည့္ PAYAP တကၠသိုလ္မွာ ေက်ာင္းဝင္ခြင့္ လူေတြ႔ေတြမွာ " ျမန္မာ" ဆိုက ဝမ္းပမ္းတသာ လိုလိုလားလား လက္ခံ ခ်င္သည္။ ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြက စာေတာ္သည္၊ အဂၤလိပ္စာေကာင္းသည္။ နာခံမႈ( obedience) ရွိသည္တဲ့၊  အျခား ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားႏွင့္ ျမန္မာေက်ာင္းသား၊ ထိုင္းေက်ာင္းသား စကားေျပာခိုင္းက ျမန္မာေက်ာင္းသားက အဂၤလိပ္လို ရဲရဲတင္းတင္း ေျပာႏိုင္ေပမယ့္ သူတို႔ ေက်ာင္းသားက အဂၤလိပ္လို ေျပာဖို႔ တြန္႔ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြ အခ်င္းခ်င္း အေဆာင္တခုထဲ အတူေနၾကမလား ဆိုက အတူေနဖို႔ တြန္႔ဆုတ္ၾကသည္။  တုၿပိဳင္မွာ၊ ရန္ဖက္ျပဳမွာ၊ အတင္းစကားဆိုမွာ၊ ေရွ႔တမ်ိဴး ေနာက္တမ်ိဴး ဆက္ဆံမွာ၊ ဂုဏ္တုဂုဏ္ၿပိဳင္လုပ္ကာ မနာလိုၿပီး ရန္ေစာင္တာေတြ ေၾကာက္သည့္အတြက္ အတူေနဖို႔ အခ်င္းခ်င္း စိုးရိမ္ၾကသည္။ ျမန္မာလူမ်ိဴး အခ်င္းခ်င္း နီးနီးကပ္ကပ္ ေနဖို႔ စိုးရြ႔ံၾကသည္တဲ့၊ ဒါက စာတတ္တဲ့သူေတြရဲ့ ျဖစ္အင္ပါေပ၊
                              
  ျမန္မာလူမ်ိဴးဆိုတာႏွင့္ ေျပာစမွတ္က ျမန္မာေတြက "တေယာက္ထဲေနရရင္ အိပ္ေနတယ္၊ ႏွစ္ေယာက္ဆို ရန္ျဖစ္ၿပီး သံုးေယာက္ဆို အုပ္စုဖြဲ႔တယ္" တဲ့၊ ဒီလို ယံုတမ္းစကားေတြက အလကားသက္သက္ ေပၚလာတာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္၊ ျပည္ေထာင္စုၿငိမ္းခ်မ္းေရးညီလာခံ ၂၁ရာစုပင္လံု မွာ ဘဘဦးတင္ဦး ေျပာသြားတဲ့ စကားထဲ မွတ္မွတ္သားသား ၾကားလိုက္တာေလး သတိရမိေသးသည္။ တိုင္းရင္းသား စကားပံုတခုကို ေျပာသြားတာျဖစ္သည္။
" လူသံုးေယာက္ညီက ပင္လယ္ေရကိုပင္ ကုန္ေအာင္ ခပ္ႏိုင္ပါတယ္" တဲ့
                               တိုင္းရင္းသားေတြအေၾကာင္း  ေျပာမိေတာ့ ထိုင္းႏိုင္ငံ ေရာက္ တိုင္းရင္းသားေတြအေၾကာင္း သတိရတာေတြ  ေျပာခ်င္ပါေသးသည္။ စစ္ေဘးစစ္ဒဏ္ေတြ၊ မၿငိမ္းခ်မ္းမႈေတြနဲ႔ ဖြ႔ျဖိုးမႈေႏွးေကြးၿပီး ဆင္းရဲဒုကၡေတြေၾကာင့္ ထိုင္းႏိုင္ငံဖက္ ေရာက္လာရတဲ့ တိုင္းရင္းသားျပည္သူေတြ အေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အတန္းပညာၿပီးဆံုးေအာင္ သင္ယူႏိုင္ခဲ့သူ အရွားသားပင္၊ တခ်ိဴ႔ ဆိုပါက အတန္းပညာ တတန္းမွပင္ မတက္ရခဲ့ပါတဲ့၊ တခ်ိဴ႔လည္း အထက္တန္းပညာသင္ခဲ့ရတာရွိပါသည္။ အမ်ားအားျဖင့္ စာကို ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ မသင္ခဲ့ရရွာပါ၊ ေျပာရရင္ စာမတတ္ေပမတတ္ေပါ့၊
ဒါေပမယ့္ စာတတ္ပါတယ္ ဆိုတဲ့ ပုဂိုလ္ေတြထက္ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔သည္။ " ဟုတ္ကဲ့ရွင့္" " မသိပါဘူးရွင့္/ ခင္ဗ် စကားဆံုးတိုင္း ထည့္ေျပာတတ္တာ ခ်စ္စရာေကာင္းသည္။ တိုးတိုးသက္သာ သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ေျပာၾကတာမ်ားသည္။ သူတို႔ကို ၾကည့္ၿပီး " ေက်းညီေနာင္" ပံုျပင္ကို သတိရသြားသည္။ ေလျပင္းတိုက္ခတ္တဲ့အတြက္ သစ္ပင္ႀကီးေပၚမွာ ေနၾကတဲ့ ေက်းညီေနာင္မွာ တကြဲတျပားလြင့္စင္ၿပီး ရေသ့ႀကီးရွိရာ ေက်ာင္းသခၤန္းကို ေရာက္တဲ့ ေက်း နဲ႔ လူဆိုးဓါးျပေတြ ရွိရာကို ေရာက္သြားၾကတဲ့ ေက်းရယ္ အေၾကာင္း သိသူမ်ားပါသည္။ ရေသ့ရွိရာေရာက္သည့္ ေက်းကေလးက ခ်ိဴခ်ိူသာသာ ျဖင့္ လာပါ ထိုင္ပါ နားပါ သစ္သီးသစ္ဖုေတြ စားပါလို႔ လာသမွ်လူကို ခ်ိဴသာစြာ ေျပာဆိုေပမယ့္ ဓါးျပေတြလက္ထဲ ေရာက္ရရွာတဲ့ ေက်းကေလးက သတ္ၾကေဟ့ ပစၥည္းေတြလုယူၾက  ဒီလို ျဖစ္သြားသတဲ့၊
                        " ဘာပဲေျပာေျပာ တိုင္းရင္းသားေတြကို အရင္အစိုးရအဆက္ဆက္ မ်က္ကြယ္ျပဳၿပီး  ေစာင့္ေရွာက္မႈ မလုပ္ေပးႏိုင္ခဲ့ေပမယ့္ တဖက္ႏို္င္ငံကို ေရာက္ၿပီး ရွာေဖြစားေသာက္ ေနထိုင္ခြင့္ရတာ ေတာ္ေသးတယ္၊ တို႔ႏိုင္ငံက လူေတြ တဖက္က ထိုင္းေတြ အဲလို ျဖစ္လို႔ အခုလို လက္ခံေပးႏိုင္မယ္ ထင္သလား" ဆိုတဲ့ စကားဝိုင္းတခုမွာ မိတ္ေဆြတေယာက္ ေျပာတာ သတိရမိေတာ့သည္။ သူက ဆက္ေျပာေသးသည္။
" သတင္းအခ်က္အလက္ေတြအရ တိုင္းရင္းသားေဒသအသီးသီးမွာ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနထိုင္တဲ့ တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဴး အရြယ္ေကာင္းေတြ သိပ္မရွိေတာ့ဘူးတဲ့ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ေျပာတာၾကားရတာ၊ တကယ္တန္း ျမန္မာျပည္မွာ ဒုကၡေရာက္က်န္ေနတာ ဗမာေတြ" လို႔ သူကေျပာေသးသည္။ ဒါေတြက အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္လို႔  အရပ္သားစကား ၾကားရတာ ေရးျပတာျဖစ္သည္။
                        ထိုင္းႏိုင္ငံကို ေရာက္လာၿပီး သူတို႔ အေနအထိုင္ အျပဳအမူ အတိုင္း လိုက္နာေနထိုင္ၾကရင္း အတန္းပညာ မသင္ခဲ့ စာမတတ္ေသာ္လည္း ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔သူမ်ား ျဖစ္လာၾကေလသည္။ ထိုင္းပညာေရး စနစ္မွာကိုက စာေမးပြဲေအာင္ဖို႔ အဓိက၊ စာေတြ ခ်ည္းသင္ ဆိုတဲ့ ပံုစံမဟုတ္၊ ေျပာရေၾကးဆိုက အဂၤလိပ္စာအရည္အခ်င္းမွာ ျမန္မာကို မမီပါ၊ စာေတာ္တာမွာ ျမန္မာကို မမီပါ၊ ျမန္မာေတြ ေတာ္တာကို သူတို႔ မၾကာခဏ ထုတ္ေဖာ္ေျပာသလို လက္ခံေလသည္။ ထိုင္းေက်ာင္းေတြမွာ စာပဲက်က္ စာပဲေတာ္ ေနလို႔ မရပါ၊ ေက်ာင္းစာကို (၆၀ %) ခန္႔သာ အမွတ္ေပးထားၿပီး အျခား လႈမႈေရး၊ ပတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္ ဆက္စပ္ေဆာင္ရြက္မႈ၊  အတန္းတြင္း အတန္းျပင္ ေက်ာင္းတြင္းေက်ာင္းျပင္ လႈပ္ရွားမႈ စသျဖင့္ အကဲျဖတ္ေပးၿပီး ထိုအမွတ္ေတြ ထည့္ေပါင္းၿပီးမွ အတန္းတက္ဖို႔ အမွတ္ရတာျဖစ္သည္။  မိဘ ဆရာ ႀကီးသူကို ရိုေသ၊ ရြယ္တူကိုေလးစား၊ ငယ္သူကို သနားညွာတာဆိုတဲ့ စိတ္ထားေတြကို မူလတန္းအဆင့္မွာကတည္းက မိဘ ဆရာ ပူးေပါင္းၿပီး ေလ့က်င့္ပ်ိဴးေထာင္ေပးခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ သူတို႔ရဲ့ အနာဂတ္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္က လူငယ္ေတြေကာင္းပါမွ တိုင္းျပည္အနာဂတ္ ေကာင္းမွာလို႔ ေမွ်ာ္လင့္ၿပီး လူငယ္ေတြကို စနစ္တက် ျပဳစုပ်ိဴးေထာင္ေနျခင္းျဖစ္ေ
လသည္။
                          ျမန္မာ့ ပညာေရးစနစ္မွာ အလြတ္က်က္ ႏႈတ္တက္ အာဂံုေဆာင္သည့္ စနစ္ေၾကာင့္ စာေမးပြဲမွာ အမွတ္ေတြမ်ားလွပါသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္ ကင္းကြာ ၊ လူအခ်င္းခ်င္းဆက္ဆံေရး မသိေတာ့သည့္ ကေလးေတြ ျဖစ္လာၾကသည္။ မိဘေတြကိုယ္တိုင္ကလည္း စာေမးပြဲမွာ အမွတ္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေအာင္ဖို႔သာ အာရံုစိုက္ကာ အျခား လူမႈဘဝေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးေတြ ေမ့ေလ်ာ့၊ ျဖတ္သန္းရသည့္ ကေလးေတြက သူတို႔ ေနထိုင္ခဲ့ရတဲ့ အတိုင္း ႀကီးျပင္းလာေတာ့ ငါမွငါ ငါေရွ႔ေရာက္ဖို႔ ငါေတာ္ဖို႔ ငါေကာင္းဖို႔ စတဲ့ အတၱသမားေတြျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ လူတကိုယ္ေရ ေကာင္းစားဖို႔လုပ္သည့္ အက်င့္ေတြ ျဖစ္ကုန္သည္။ ဆရာ/ ဆရာမေတြအဖို႔လည္း ျပ႒န္းထားသည့္ သင္ရိုးညႊန္တန္း ကုန္ေအာင္ ရသမွ်အခ်ိန္ အားစိုက္ သင္ရသည့္အတြက္ ဆိုဆံုးမခ်ိန္မရွိ၊ အတန္းထဲဝင္စာသင္ ျပန္သြား၊ သင္ရိုးညႊန္းတန္းမွာကိုက စာပဲ ရွိေတာ့ စာပဲသင္၊ ေလာကနီတိ လူက်င့္ဝတ္ သင္ခ်ိန္ေျပာခ်ိန္မရ၊ ပညာေရးစနစ္ကိုက စာမွစာ၊ စီးပြားေရးအေျခအေနေတြေၾကာင့္ မိဘေတြကဆိုဆံုးမခ်ိန္မရွိ၊ မိဘတိုင္းကို မဆိုလို၊ သို႔ေသာ္ အမ်ားစုက သားသမီးအတြက္ ေငြေပးႏိုင္ၿပီး အခ်ိန္မေပးႏိုင္တာေတြ မ်ားလာသည္။ ရသည့္အခ်ိန္မွာ အတိုဆံုးဆံုးမစကားက စာေမးပြဲကို အမွတ္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေအာင္ေအာင္လုပ္။ စာေမးပြဲမက်ဖို႔၊ ဒါေတြသာဦးတည္ၾကရသည့္ အေျခအေန။
                    အာဏာရွင္တို႔ကေတာ့    ႏွစ္ေပါင္းေျခာက္ဆယ္အတြင္း လူငယ္ေတြကို ျပုစုပ်ိဴးေထာင္ဖို႔ ေဝးစြ၊ အညြန္႔ဆိတ္၊ အညြန္႔ခ်ိဴးခဲ့သည္။  အာဏာရွင္တို႔ရဲ့ လုပ္ရပ္ကို ယခုတိုင္ ျပည္သူေတြ ခံစားေနရဆဲျဖစ္သည္။ ယခုတက္လာသည့္ အစိုးရမွာလည္း အဖက္ဖက္က နိမ့္က်ေနသည့္ အေျခအေနေတြကို ျပန္လည္ျပုျပင္ေျပာင္းလဲဖို႔ အစြမ္းကုန္ ႀကိဳးစားေနၾကရေလသည္။ ေျမသိမ္းယာသိမ္း ကိစၥကို ဥပေဒေတြ နဲ႔ ေျပာင္းလဲဖို႔ ႀကိဳးစားေနေပမယ့္ ယခင္အစိုးရလက္ထက္ ႏွစ္ေပါင္း(၂၀)ေက်ာ္ မတရားျပဳခဲ့သည့္ ကိစၥေတြေၾကာင့္ ေရွ႔တိုးရခက္ေနတာေတြ ျဖစ္ေနတယ္လို႔ အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာ ေရာက္ရွိေနတဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္အတိုင္ပင္ခံပုဂိုလ္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က အေမရိကန္ေရာက္ ျမန္မာေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆံုစဥ္မွာ ေျပာၾကားတဲ့ စကားထဲ ၾကားလိုက္ရသည္။ နိမ့္က်ေနသည့္ အေျခအေနအရပ္ရပ္အထဲ ပညာေရးက အေရးႀကီးတယ္လို႔ ေျပာတာလည္း သိရပါသည္။ ယခုေသာ္ ယခင္ကဆိုးေမြကို ျပည္သူေတြ ခံေနရၿပီး မလံုျခံုသည့္ လူမႈဘဝကို ေရာက္ရွိေနရၿပီဆိုေသာ္ ေနာင္မွာ အခုထက္ပိုမဆိုးေအာင္ ယခုအခ်ိန္ကစၿပီး ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္၊ ကိုယ့္အသိုင္းအဝန္း၊ ကိုယ့္မိသားစု၊ ကိုယ့္သားသမီး အားလံုးကို လူတေယာက္ရဲ့ တန္ဘိုးနဲ႔  လူ႔ဘဝမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ရွင္သန္ႏိုင္ဖို႔ ေျပာဆို ဆံုးမ သြန္သင္ျပၾကဖို႔ အထူးလိုအပ္ေနပါၿပီဆိုတာ မီးေမာင္းထိုးျပေနေလၿပီ။အစိုး
ရမွာခ်ည္းတာဝန္ရွိတယ္ဆိုတာထက္ ႏိုင္ငံတဝန္းမွာ ေနထိုင္ၾကတဲ့ ႏိုင္ငံသူႏိုင္ငံသားအားလံုး ကိုယ္တတ္စြမ္းသမွ် ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္ကေန စတင္ကာ  ပူးေပါင္းပါဝင္ ျပုျပင္ေျပာင္းလဲၾကပါမွ လံုျခံုေႏြးေထြးသည့္ လူ႔ပတ္ဝန္းက်င္အသိုင္းအဝန္းအျဖစ္ကို ေရာက္ရွိႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ 
ခိုင္ခိုင္ေစာလြင္

September 18, 2016

၁၉ရက္စက္တဘၤာ ၂၀၁၆ခုႏွစ္ ၊ ဒီလိႈင္းစာေစာင္ အတြဲ(၅) အမွတ္(၃၆)မွ

"  ခ်မ္းေျမ့ ခ်မ္းေျမ့ပါေစ"

                             
                         ႏိုင္ငံေတာ္အတိုင္ပင္ခံပုဂိုလ္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ့ ျဗိတိန္ခရီးစဥ္မွာ ေတြ႔ရတဲ့ မိသားစုျပန္လည္ ဆံုဆည္းခြင့္ရတဲ့ ဓါတ္ပံုေလးေတြဟာ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ့ ႏွလံုးသားကို ကိုင္လႈပ္ခဲ့ေလသည္။ ဓါတ္ပံုေတြကို ၾကည့္ရင္း ႏွလံုးသားေတြ နာက်င္မိသည္။ မ်က္ရည္ဝဲမိသည္။ လူမႈကြန္ယက္ ေဖ့စ္ဘြတ္စာမ်က္ႏွာမွာေတာ့ ဓါတ္ပံုေတြေအာက္မွာ" မ်က္ရည္မ်ား ဘယ္လိုက်လားမွန္းမသိပါ၊ မ်က္ရည္က်မိပါတယ္"စတဲ့ ေကာမန္႔ေတြ မ်ားစြာ ဖတ္ရေလသည္။ ဒီမိုကေရစီရရွိဖို႔ တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့ၾကတဲ့  ရွည္လ်းလွသည့္ အေရးေတာ္ပံုကာလအတြင္း  မိသားစုေတြ ေသကြဲ ရွင္ကြဲ ကြဲကြာၾကရတယ္ဆိုတဲ့  ပံုရိပ္မ်ားစြာကိုပင္ ျပန္လည္ ျမင္ေယာင္လာမိေလေတာ့သည္။
                               ႏိုင္ငံသားတေယာက္အေနနဲ႔ လူထုေခါင္းေဆာင္လို႔ သံုးႏႈန္းလိုက္ပါသည္။ လူထုေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို အျပင္မွာ တႀကိမ္တခါမွ မျမင္ဖူးခဲ့ပါ။ သူ႔မိန္႔ခြန္းေတြ၊ သူ႔စကားေတြ၊ လမ္းညႊန္စကားေတြနဲ႔ ဓါတ္ပံုေတြသာ ျမင္ခြင့္ရခဲ့ေပမယ့္ ကိုယ့္မိခင္နဲ႔ ရြယ္တူေတြမို႔ မိခင္တေယာက္လို ခံစားခ်က္က အၿမဲရွိေလသည္။ ကိုယ့္မိခင္က ငယ္ရြယ္စဥ္မွာ သားသမီးေတြအတြက္ ရုန္းကန္ရင္း ပင္ပန္းခဲ့ရေပမယ့္ အခုလို အသက္(၇၀)ေက်ာ္တန္း ေရာက္ရွိခ်ိန္မွာ ေအးေအးေဆးေဆး ေနႏိုင္ၿပီ ျဖစ္သည္။ စားခ်င္တာစား၊ လႈခ်င္တာလႈ၊ ပင္ပန္းတာဘာတခုမွ မလုပ္ရေတာ့ပဲ တကယ့္အၿငိမ္းစား စစ္စစ္ႀကီး ျဖစ္ေနၿပီ။ လူထုေခါင္းေဆာင္မွာ အစစ ခၽြတ္ျခံုက်ေနတဲ့ တိုင္းျပည္အတြက္ အလုပ္ေတြ အဆမတန္ လုပ္ေနရတာ ျမင္ရတိုင္း သူ႔ပံုေလးေတြ ေငးၾကည့္ကာ အေတြးပြားေနမိတာ အမွန္ပါ။  ငယ္ငယ္ကတည္းက အိမ္မွာရွိတဲ့  ဗိုလ္ခ်ဴပ္တို႔ မိသားစု ဓါတ္ပံုေလးကို ၾကည့္ရင္း ကိုယ္တိုင္က ကေလးေပမယ့္ ပံုထဲက ကေလးေတြကို ကေလးေလးပဲ ျမင္ကာ သူတို႔ ဘယ္ေရာက္ေနသလဲ၊ ဘာလုပ္ေနၾကသလဲ၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ေမးခြန္းေတြ အၿမဲလိုလို ေမးခဲ့မိေလသည္။
                       လူထုေခါင္းေဆာင္ကို အျပင္မွာ ျမင္ဖူးခြင့္ရေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့တာေတာ့ ရွိပါေသးသည္။ ထိုအခ်ိန္ကေတာ့ ၁၉၈၈ခုႏွစ္၊ ဩဂုတ္လ  ေရႊတိဂံုဘုရားအေနာက္ဘက္မုခ္ လူထုအစည္းအေဝးမွာျဖစ္ေလသည္။ ထိုသို႔ ႀကိဳစားတာ ကိုယ္တေယာက္တည္းမဟုတ္ပဲ လူ သိန္းေပါင္းမ်ားစြာဆိုတာ ဘုရားေရာက္မွ သိရေလသည္။  အိမ္က စီးလာသည့္ ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္ အနီးဆံုးရွိရာ ေရႊတိဂံုဘုရားေတာင္ဖက္မုခ္မွာ ဆင္းၿပီး ဘုရားရင္ျပင္ေပၚ တက္လာရာမွာ လူေတြ လူေတြ မနည္းမေနာ၊ ေတာင္ဘက္မုခ္ကတက္ၿပီး အေနာက္ဖက္မုခ္မွာ ဆင္းၾကမည့္သူေတြ၊ စိတ္အားေတြ ထက္သန္ေနၾကကာ အခ်ိဴ႔မွာ အေျပးတပိုင္းပင္ ခပ္သုပ္သုပ္ သြားၾကေလသည္။ သို႔ေသာ္ ရင္ျပင္ေပၚ ေရာက္သည့္အခါ ဘုရားကို ပိတ္လိုက္ေလရာ  အေနာက္ဖက္မုခ္ကို သြားႏိုင္ဖို႔ လူတခ်ိဴ႔  ေက်ာ္လႊားဆင္းၾကသည့္ ေနရာကို ေရာက္ၾကေလသည္။ တရားေဟာသည့္ေနရာ သြားမွာလား လို႔ အခ်င္းခ်င္းလက္တို႔ရင္း တႀကိမ္မွ မျမင္ဖူးသည့္ သူေတြအခ်င္းခ်င္း ေရွ႔ကသြားသည့္ေနာက္ အေနာက္က လိုက္ၾကေလသည္။  သီလရွင္ေက်ာင္းေတြ ျဖတ္ရသည္၊ ျမက္ေတာေတြေတြထဲ တိုးရသည္။ သံဆူးႀကိဳးေတြ၊ ဖန္ကြဲ မွန္ကြဲေတြ ေရွင္ရင္းတိမ္းရင္း သြားရသည္။ အုတ္တံတိုင္းေတြကို ေက်ာ္ရသည္၊ အုတ္တံတိုင္းေတြ ေက်ာင္နံရံေတြေပၚကေန ခုန္ခ်ရသည္။ တခါမွ မသိသည့္သူေတြက လက္ဆြဲ တြန္းတင္ေပးၾကရင္း သြားရသည္။ စိတ္ထဲမလည္း ေဟာေျပာပြဲ မီပါ့မလား၊ ေရာက္ေနတာကလည္း ေတာထဲေေတာင္ထဲ ေရာက္ေနသလိုလို၊ လမ္းအဆံုးကိုလည္း မေတြ႔၊ အတူပါသည့္ သူငယ္ခ်င္းက အားေပသည္။ လမ္းဆံုးရင္ ရြာေတြ႔မွာပဲတဲ့၊ ဘယ္ကေန ဘယ္လမ္းႀကိဳလမ္းၾကားက သြားေနမွန္းမသိပဲ ေရာက္ေတာ့မယ္ ခ်ည္းပဲ ဆိုကာသြားေနရင္းက ေနာက္ဆံုး လူေပါင္းမ်ားစြာ ရွိသည့္ ေတာင္ကုန္းေသးေသးေလးေပၚ ေရာက္သြားေလေတာ့သည္။ ေဟာေျပာသည့္ေနရာကို ျပျပေလးသာ ျမင္ရၿပီး ဟိုမွာေလ လို႔ မ်က္ေစ့တဆံုး လွမ္းၾကည့္ရသည့္ေနရာ ျဖစ္ေနသည္။ ျမင္ရပါသည္။ လူပင္လယ္ႀကီး၊  စင္ျမင့္ကိုလည္း ျမင္ရသည္၊ ေဟာေျပာေနတာကိုလည္း စပီကာကေနၾကားရပါသည္။ သို႔ေသာ္သဲ့သဲ့သာ၊
                      အဲဒီေနာက္ပိုင္း ၁၉၈၈ စက္တဘၤာလ(၁၈) ရက္မွာ စစ္တပ္ အာဏာသိမ္း၊ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲ  ၊ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ လူထုေခါင္းေဆာင္မွာ ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဴပ္က် စသျဖင့္ က်န္ေသာ ဒီမိုကေရစီအေရးလႈပ္ရွားသူမ်ား ေထာင္က်သူက်၊ လက္နက္ကိုင္သူကိုင္၊ ျပည္ပကိုေရာက္ၾက စသျဖင့္ ႏွစ္ေပါင္း (၂၈)ႏွစ္ တိုင္ေသာ္ လို႔ ရုပ္ရွင္ထဲကလို ခပ္ျမန္ျမန္စာတန္းထိုးလိုက္သလို ယခုကာလကို ေရာက္လာခဲ့ေလသည္။ အခ်ိန္ေတြအၾကာၾကီး  ခက္ခက္ခဲခဲ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတာ ၾကာေညာင္းခဲ့ေပမယ့္ ယခုအခ်ိန္က အေနာက္ကို ျပန္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ အားလံုးဟာ ခဏေလးလိုပါလားလို႔ ထင္မိရသည္။ အျဖစ္အပ်က္ေတြမွာ မေန႔တေန႔ကလိုပဲလို႔ ထင္မွတ္မွားရသည္။ မေမ့ႏိုင္စရာ အျဖစ္အပ်က္ေတြၾကားကမွ အေကာင္းဆံုး အေျခအေနတရပ္ကို လက္ဝယ္ပိုင္ပိုင္ ရရွိထားေလၿပီ။ အေျခအေနေကာင္းေတြကို ဖန္တီးႏိုင္ခြင့္ ရရွိေေနၿပီ။ လူထုေခါင္းေဆာင္မွာ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ့အတိုင္ပင္ပုဂိုလ္အျဖစ္ တိုင္းျပည္ကို ဦးေဆာင္ေနၿပီ။
                    ႏိုင္ငံေတာ္အတိုင္ပင္ခံ ပုဂိုလ္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ့ ျဗိတိန္ခရီးစဥ္က ဓါတ္ပံုေတြက ႏွလံုးသားကို ကိုင္လႈပ္ရံုမက မသြားခင္ ျပည္ေထာင္စုၿငိမ္းခ်မ္းေရးညီလာခံ ၂၁ရာစု ပင္လံုမွာ ေျပာသြားတဲ့ ေက်ားဇူးတင္ အမွာစကားကလည္း ႏိုင္ငံသူႏိုင္ငံသား အေပါင္းရဲ့ စိတ္ကို လႈပ္ခတ္ေစခဲ့တာ အမွန္၊
" ကၽြန္မတို႔ အသက္ ဘယ္ေလာက္ရွည္ ႏုိင္မလဲ။ ကၽြန္မသိသေလာက္ ကမၻာဆုံးအသက္အရွည္ဆုံး ပုဂၢိဳလ္ဟာ (၁၂၀) ေလာက္ ျဖစ္ပါတယ္။ (၁၂၀) ဆုိတာ ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး။ ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံရဲ႕ သက္တမ္းနဲ႔ စာလို႔ရွိရင္ ကမၻာၾကီးရဲ႕ သက္တမ္းနဲ႔စာလို႔ရွိရင္( ၁၂၀) ဆုိတာ ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔ေတြ ကံေကာင္းလို႔ က်န္းမာေရးေကာင္းလို႔ (၁၂၀) ထိေနႏုိင္တယ္ပဲ ဆုိပါဦးစို႔ ဒီ (၁၂၀) ဆုိတာ တခဏေလးပါပဲ။ ကၽြန္မတို႔လုိ အသက္ေရာက္ေနတဲ့သူေတြဆုိရင္ ၁၂၀ ထိေနဖို႔ဆုိတာ သိပ္ေတာ့ မက်န္ေတာ့ပါဘူး။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မတို႔ဟာ ကုိယ္ရွိတဲ့ အခ်ိန္ေလးကို တန္ဖုိးရွိေအာင္ သုံးက်ပါစို႔ ကုိယ္ရွိတဲ့ အခ်ိန္ေလးကို အရင္တုန္းကျဖစ္ခဲ့တဲ့ကိစၥေတြကုိ ျပန္လွည့္ၾကည့္ျပီး အာဃာတေတြ ပြားေနမယ့္ အစား တစ္ဦးေပၚတစ္ဦး သံသယေတြပြားေနမယ့္အစား က်န္တဲ့အခ်ိန္အတြင္းမွ ဘယ္လုိ အာဃာတေတြ ေပ်ာက္ေအာင္ လုပ္မလဲ။ဘယ္လုိဒီသံသယေတြ ကင္းစင္ေအာင္လုပ္မလဲ။ ဘယ္လုိေကာင္းမြန္တဲ့ အေမြအႏွစ္တစ္ခုကို ခ်န္ထား ခဲ့မလဲ ဆုိိတာကုိ စဥ္းစားၾကပါစို႔လို႔ ကၽြန္မကေနျပီး ေတာ့တုိက္တြန္းခ်င္ပါတယ္။"ဒီလို စကားမ်ိဴးကို အဲဒီအရင္ကလည္း မၾကာခဏ ေျပာတတ္တာ ၾကားရသည္။
                တိိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးတပ္ေပါင္းစု ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ ေတြ႔စဥ္မွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က အသက္ေတြ ေမးတယ္လို႔ သတင္းသမားတစ္ေယာက္ႀကံုရၾကားရတာ  ျပန္ေျပာတာကို သတိရသည္။ ၿပီးေတာ့ အသက္နဲ႔ ဆက္စပ္ၿပီး အခုလို စကားတစ္ခြန္းကို ေျပာခဲ့တာ ဖတ္ရပါသည္။
" "က်မတို႕ႀကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ မႀကိုက္ သည္ျဖစ္ေစ တူညီခ်က္တခုရွိတယ္။ က်မတို႕ဘယ္လိုမွအျမဲေနသြားလို႕မရဘူး။ က်မတို႕ သက္တမ္းဆံုးတဲ့ အခါမွာ က်မတို႕ဒီေလာကကေန ထြက္ သြားရမွာဘဲ။ က်မတို႕ဒီေလာကကေနမထြက္သြားခင္မွာ အားလံုး စုေပါင္းၿပီးေတာ့ နိုင္ငံ့ တိုးတက္မွဳလုပ္သြားခ်င္တယ္။အဲဒါက်မစိတ္ထဲေရာက္လာတယ္။က်မတို႕ဒီမွာရွိတဲ့အားလံုး လူငယ္ေတြအပါအ၀င္ေပါ့၊ေျပာလို႕ရတာမဟုတ္ဘူး၊လူငယ္၊လူႀကီးဘယ္သူဟာဤေလာကႀကီးကေနအရင္ထြက္သြားမလဲဆိုတာတေန႕တခ်ိန္တခါမွက်မတို႕ထြက္သြားရမွာဘဲ။ဘယ္သူမွျငင္းလို႕မရဘူး။က်မတို႕အားလံုးတျခားကိစၥေတြ NCA နဲ႕ဘယ္ေလာက္ဘဲျငင္းခံုခံု၊ ဖက္ဒရယ္ နဲ႕ပတ္သက္ၿပီးဘယ္ေလာက္ ဘဲျငင္းခံုခံုတူညီတဲ့ ကိစၥတခုကေတာ့ က်မတို႕ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ဒီေလာကကေနထြက္သြားရမွာဘဲ။မထြက္သြားခင္မွာက်မညီညြွတ္မွဳကိုလိုခ်င္တယ္။က်မတို႕အစဥ္အဆက္က်မတို႕ေခါင္းေဆာင္ေတြတိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြ၊နုိင္ငံေရးေခါင္းေ ဆာင္ေတြေမွ်ာ္မွန္းခဲ့တဲ့ညီညြတ္မွဳကိုရယူၿပီးေတာ့ထားပစ္ခဲ့ခ်င္တယ္ဆိုတဲ့စိတ္က်မေပၚေပါက္ခဲ့ပါတယ္။"
                 ဒီစကားေတြ နားေထာင္ရတိုင္း အသက္အရြယ္နဲ႔မမွ်ေအာင္ အလုပ္လုပ္ေနရသည့္ လူထုေခါင္းေဆာင္အတြက္ ဝိုင္းဝန္းကူညီၾကဖို႔ လိုေနၿပီဆိုတာ သိၾကရမည္။ တိုင္းျပည္တိုင္းမွာ စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေပၚလာဖို႔ဆိုတာ ႏွစ္တစ္ရာသက္တမ္းမွာ တေယာက္ေပၚလာဖို႔ ခဲယဥ္းပါသည္။ ကိုယ္က်ိဴးမရွာသည့္ ေခါင္းေဆာင္ဆိုတာ အရွားသားပင္၊ ယခုလို တိုင္းျပည္အတြက္ ရွားပါးသည့္ ေခါင္းေဆာင္မ်ိဴး ဦးေဆာင္ေနခ်ိန္မွာ အားလံုး ညီညီညြတ္ညြတ္ ပူးေပါင္းၾကပါမွ ခၽြတ္ျခံုက်ေနသည့္ တိုင္းျပည္အျဖစ္က ရုန္းထြက္ႏိုင္ေပမည္၊ အခ်င္းခ်င္းရန္ျဖစ္ဆဲ၊ အျပစ္ျမင္ဆဲ၊ အျပစ္ေတြေျပာၿမဲဆိုက ေရွ႔တိုးဖို႔ မလြယ္သည့္ အေျခဆိုက္ၾကေပလိမ့္မည္။
             ေဖ့စ္ဘြတ္စာမ်က္ႏွာက သတင္းေတြရဲ့ ဓါတ္ပံုေအာက္မွာ " အေမ အေမ့မွာ အရင္က သား(၂)ေယာက္ရွိတယ္၊ အခုေတာ့ အေမ့မွာ သားသမီးေပါင္း သန္း(၅၀) ရွိေနပါၿပီ။ သားသမီးေတြရဲ့ အားကိုးရာ ခ်စ္ခင္တာခံရတဲ့ အေမပါ" လို႔ ေရးထားတာ ဖတ္ရသည္။ အားလံုး မိသားတစုတည္းဆိုတဲ့ စိတ္ဓါတ္ေတြ ျပည္သူေတြမွာ ရွိေနေလၿပီ။  မိသားစုတစုမွာပင္ ညီအကိုေမာင္ႏွမ မိသားစုဝင္ေတြ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ညီညီညြတ္ညြတ္ရွိပါမွ မိဘစိတ္ခ်မ္းသာတာ မဟုတ္ပါလား၊ မိသားစုအားလံုး စိတ္ခ်မ္းေျမ့ပါမွ အဆင္ေျပေျပ ရွိၾကတာ မဟုတ္ပါလား၊ တိုင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ိဴးအတြက္ အရာအားလံုးကို စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံ ေဆာင္ရြက္ေပးေနတဲ့ လူထုေခါင္းေဆာင္၊ ႏိုင္ငံေတာ္အတိုင္ပင္ခံပုဂိုလ္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို တိုင္းျပည္ရဲ့ မိခင္ေနရာမွာ ထားၾကပါတယ္ဆိုတဲ့ ျမန္မာျပည္သား ညီရင္းအကိုေမာင္ႏွမမ်ား ေသြးစည္းၾကရင္ျဖင့္ အားလံုးပဲ ခ်မ္းေျမ့သာယာၾကပါလိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရင္း ဆုေတာင္းသီခ်င္းေလးကို သတိတရ ထည့္ေရးလိုက္မိပါသည္။
" ခ်မ္းေျမ့.. ခ်မ္းေျမ့ပါေစ ခ်မ္းေျမ့ပါေစ ၊ ခ်မ္းေျမ့ ခ်မ္းေျမ့ပါေစ
ေဖေဖလည္း ခ်မ္းေျမ့ပါေစ၊ ေမေမလည္း ခ်မ္းေျမ့ပါေစ သားသမီးလည္း ခ်မ္းေျမ့ပါေစ
ဘဝထိုထိုအတြင္းမွာ ငိုျခင္းရွည္မ်ား ကင္းေဝးကာေလ
ရနံ႔ကင္းေသာပန္းလည္း လန္းပါေစ..... ရနံ႔ေမႊးေသာပန္းလည္း လန္းပါေစ
အနီးအေဝး အနိမ့္အျမင့္ ဆင္တိုင္းတင့္တယ္ေလ
(စမ္းသီတာ ရင္ႏွယ္ေအးေစ)၂  ေမတၱာေတးနဲ႔ အသံေလးေတာ့ ျပဳလိုက္ခ်င္ေပ
ခ်မ္းေျမ့ ခ်မ္းေျမ့ ခ်မ္းေျမ့ပါေစ ခ်မ္းေျမ့ ခ်မ္းေျမ့ ခ်မ္းေျမ့ပါေစ
ခိုင္ခိုင္ေစာလြင္

September 11, 2016

" တို႔မ်ားအရြယ္ေညာင္းခဲ့ရင္" ၁၂ စက္တဘၤာ ၂၀၁၆ခုႏွစ္ ဒီလိႈင္းစာေစာင္ အတြဲ(၅) အမွတ္(၃၅)မွ

" တို႔မ်ားအရြယ္ေညာင္းခဲ့ရင္"

                              
                         ၿပီးခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းအားရက္ စေနေန႔မွာ ေက်ာင္းပြဲ တခုကို ေရာက္ခဲ့သည္။  ခ်င္းမိုင္ၿမိဳ႔  ေက်ာင္းျပင္ပ ပညာေရး အစီအစဥ္က ႀကီးမႈးက်င္းပတဲ႔ ပြဲတခုျဖစ္သည္။ " Open House" လို႔ နာမည္ေပးထားသည့္ အဆိုပါပြဲမွာ တကယ္က ေက်ာင္းျပင္ပ ပညာေရး အစီအစဥ္မွာ တက္ေရာက္သင္ၾကားေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ လႈပ္ရွားမႈနဲ႔ သင္ၾကားတတ္ေျမာက္ခဲ့တာေတြကို ျပသတဲ့ ပြဲျဖစ္ေလသည္။  ျပခန္းမ်ားမွာ ေက်ာင္းသားတို႔ရဲ့ လက္ေတြ႔လုပ္ေဆာင္ထားတဲ့ ပစၥည္းမ်ိဴးစံုကို ျပသထားၿပီး ခ်င္းမိုင္မွာရွိတဲ့ ၿမိဳ႔နယ္ ေက်ာင္းခြဲေတြက လာေရာက္ျပသတာ ျပခန္းေပါင္း ( ၁၂) ခန္းရွိသည္။ အဆိုပါျပခန္းေတြမွာ ျပသထားသည့္ လက္မႈပညာ ထြက္ကုန္ ပစၥည္းေတြႏွင့္ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ လက္ေတြ႔ျပဳလုပ္ေနတဲ့ ျမင္ကြင္းကို ေတြ႔ရသည့္အခါ  ျမန္မာျပည္က ေက်ာင္းသားေတြ ေက်ာင္းေနရင္ စာတတ္ေအာင္ခ်ည္း သင္ေနရသည့္ အျဖစ္ႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္ကာ အေတြးေတြပြားေနမိေလသည္။
                                      ထိုင္းႏိုင္ငံ ေရာက္စကတည္းက သတိထားမိတာ တခုရွိသည္။  ထိုင္းလူမ်ိဴး ႀကီးငယ္မေရြး ေဈးေရာင္းတာ ဝါသနာပါၾၾကသည္။ ေက်ာင္းသူေလးေတြ ေဈးေရာင္းၾကသည္။ အိမ္ႀကီး ရခိုင္ ျခံႏွင့္ဝင္းႏွင့္ ေနသူက သူ႔ျခံထဲက ေစာင္းလ်ားသီးေလး ေႀကြက်တာကိုပင္ ပန္းကန္ျပားေလးေတြႏွင့္ ထည့္ကာ ျခံေရွ႔မွာ စားပြဲတလံုးေပၚ တင္ထားကာ ေရာင္းသည္။ တစ္ပန္းကန္ (၁၀)ဘတ္ လို႔ စကၠဴတရြက္မွာ စာေရးၿပီး ခ်ထားသည္။  သူတို႔ ေက်ာင္းသခၤန္းစာမွာ မူလတန္းပညာေရးအဆင့္မွာ ကတည္းက business ဘာသာရပ္ကို သင္ၾကားေပးတာလို႔ သိလာရသည္။ အတန္းႀကီးလာေလ ပညာရပ္ဆိုင္ရာ ျမွင့္ၿပီး သင္ေပးၿပီး (၁၂)တန္း ၿပီးဆံုးသည္ႏွင့္ တကၠသိုလ္တက္က ဝါသနာပါလ်င္ ဘာသာရပ္တခုအေနႏွင့္ ယူၿပီး တက္လို႔ရသည္။ တကၠသိုလ္တက္ဖို႔ ဘာသာေရြးသည့္အခါ အဆိုပါ ဘာသာရပ္အေၾကာင္း သိရွိခဲ့ၿပီး ျဖစ္၍ ကိုယ္နဲ႔ ကိုက္မကိုက္ ေရြးခ်ယ္ရတာ အဆင္ေျပၾကျပန္သည္။ တကၠသိုလ္တက္မွ ဘြားကနည္း ေတြ႔ရသည့္ စနစ္ႏွင့္ အေတာ္ကြာေလသည္။
                              ေနာက္တခု သတိထားမိတာက ထိုင္းလူမ်ိဴးေတြမွာ လက္မႈ အတတ္ပညာ လူတိုင္းနီးပါး တတ္ေျမာက္ၾကသည္။ စကၠဴကေလးေတြကို ပန္းကေလးေတြ လုပ္တာ ၊ အသီးကေလးေတြ လုပ္တာ၊ အဝတ္စေသးေသးေလးေတြကို ဖန္စီ ေလးေတြ လုပ္တာ၊ ခ်စ္စဖြယ္ ပစၥည္းမ်ိဴးစံုလုပ္ၾကတာ  ကြ်မ္းက်င္ၾကသည္။ သူတို႔ ဘာျဖစ္လို႔ စြန္႔ပစၥည္းလို႔ေတာင္ ဆိုရမယ့္ ပစၥည္းအေသးအမႊားေလးေတြကို လွလွပပေလးေတြ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ၾကပါလိမ့္၊ ဒီေသးေသးေလးေတြကို ေဈးမွာ၊ အထူးသျဖင့္ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ စည္ကားမ်ားျပားသည့္ လမ္းေလွ်ာက္ေဈးေတြမွာ (၁၀)ဘတ္ ၊ ဘတ္(၂၀) စသျဖင့္ ခင္းက်င္းေရာင္းခ် ေရာင္းေကာင္းလွရာ အရင္းစစ္ေတာ့ ေက်ာင္းပညာေရးေတြကပဲ ရရွိလာတယ္ဆိုတာ သိရေလေတာ့သည္။
                          ေက်ာင္းပညာေရးမွာ ေက်ာင္းသားေတြ စာတတ္ယံုမက အေၾကာင္းေၾကာင့္ အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္းဖို႔ ျဖစ္လာက ရပ္တည္ႏိုင္ေအာင္ ေက်ာင္းမွာကတည္းက တျဖည္းျဖည္း သင္ၾကားေပးလာတာျဖစ္သည္။ ပညာသင္ၾကရတယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ျပည့္စံုလွပါေပသည္။ ေက်ာင္းေနေပ်ာ္၍ စာေတာ္ရမည္ ဆိုတာထက္ ေက်ာင္းေနေပ်ာ္ၿပီး ပညာေတြ ေတာ္လာ တတ္လာၾကသည့္ ပညာေရး ျဖစ္သည္လို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်မိသည္။
                            အထက္မွာ ေျပာခဲ့သည့္ ေက်ာင္းျပင္ပ ပညာေရးက ေက်ာင္းသားေတြလည္း ထို႔အတူ လက္မႈပညာေတြ တတ္ေျမာက္ၾကသည္။ ျပခန္းေတြမွာ လိုက္ၾကည့္ရင္း အႏုပညာေျမာက္စြာ ျပဳလုပ္ထားသည့္ ပစၥည္းေတြေေတြ႔ရရာ အံ့ဩမိရသည္။ တန္ဘိုးႀကီးသည့္ အရင္းအႏွီး တစံုတရာမပါဝင္ပဲ လူတိုင္း အလြယ္တကူ ရင္းႏွီး လုပ္ကိုင္ႏိုင္သည့္ ကုန္ႀကမ္းေတြျဖင့္ လုပ္ထားတာ ျဖစ္သည္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ခ်င္းမိုင္က ေဈးႀကီး ( အဆိုပါေဈးႀကီးဆိုတာက ရန္ကုန္ၿမို႔က သိမ္ႀကီးေဈး၊ မဂၤလာေဈးတို႔လို လကၠားဒိုင္ေတြ မ်ားစြာ ရွိသည့္ ေဈးျဖစ္သည္) မွာ လက္မႈအတြက္ အသံုးျပဳသည့္ ပစၥည္းေလးေတြ ေရာင္းသည့္ ဆိုင္ႀကီးေတြ ဒိုင္ႀကီးေတြ မနည္းမေနာရွိသည္။ ေရာင္းလည္းေရာင္းရသည္။ အပ္၊ အပ္ခ်ည္၊ ေရာင္စံုစကၠဴစ၊ သိုးေမႊးခ်ည္၊ ေရာင္စံု ေက်ာက္၊ ပလတ္စတစ္၊ ေဘာ္၊ ေရာင္စံုခဲတံ၊ ေဖာ့၊ အဝတ္စ၊ အရုပ္စံု ၊ ပန္းႀကိဳး၊ ဖေယာင္းခ်ည္မ်ိဴးစံု၊ သံကြင္းေလးေတြ၊ ကီးခ်ိန္း နားစြဲ၊ ကလစ္၊ လက္ေကာက္လုပ္ဖို႔ ကြင္းေလးေတြ စသည္စသည္ မ်ားစြာ ေရာင္းရာ တိုးေဝွ႔၍ ဝယ္ယူၾကတာေတြ႔ေနရသည္။ ဆင့္ကဲ စီးပြားျဖစ္ထြန္းတာလို႔ ဆိုရမည္။ အဆိုပါ ေဈးကြက္က ထိုင္းတႏိုင္ငံလံုးဆို မနည္းမေနာ။
               ေက်ာင္းျပင္ပပညာေရးမွာလည္း လက္မႈပညာေတြ သင္ေပးတာ သိရသည့္အခါ( ေကာ ဆာ္ ေနာ္) လို႔ ထိုင္းလို႔ အတိုေကာက္ေခၚသည့္ ( Non- Formal Education ( NEF) )  ပညာေရး စနစ္ျဖစ္သည့္ အဆိုပါ ေက်ာင္းတေက်ာင္းက ဆရာမကို သိခ်င္တာ ေတြ ေမးၾကည့္မိသည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ မူလတန္းကစၿပီး အခမဲ့ သင္ခြင့္ရပါလ်က္နဲ႔ အခုလို ေကာေဆာ္ေနာ္ မွာ ေက်ာင္းသားေတြ ေရာက္လာရသလဲ ေမးမိေတာ့ မသင္မေနရပညာေရး၊ ေက်ာင္းေနအရြယ္အားလံုး ပညာသင္ခြင့္ရေရး အတြက္ ထိုင္းမွာ အခမဲ့ပညာေရးစနစ္ သတ္မွတ္တာ  အခ်ိန္မၾကာေသးပါတဲ့၊ (၁၀)ႏွစ္ ခန္႔ပဲ ရွိေသးတာလို႔ ဆိုသည္။ အသက္(၃၀) မျပည့္ေသးသည့္ အဆိုပါဆရာမပင္ မမီခဲ့ပါတဲ့။ ထိုအခါ ဆင္းရဲ၍ ေငြေၾကးမတတ္ႏိုင္သူ၊ ေက်ာင္းေနရင္းက မိဘကို ကူဖို႔ ပညာတပိုင္းတစႏွင့္ ေက်ာင္းထြက္လိုက္ရသူ၊ တခ်ိဴ႔က လႈမႈေရးအခက္အခဲ ၊ အထူးသျဖင့္ အိမ္ေထာင္ၿပိဳကြဲတဲ့ မိဘေတြ တကြဲတျပားျဖစ္ရာက အဖိုး အဖြားႏွင့္ သြားေရာက္ေနထိုင္ရင္း ေက်ာင္းဆက္မတက္ရေတာ့သူေတြ စသျဖင့္ ေက်ာင္းပညာေရးႏွင့္ ကင္းကြာသြားၾကတာေတြ မ်ားစြာ ရွိလာေတာ့သည္တဲ့။  ႏွစ္မ်ားစြာ ၾကာလာသည့္အခါ အဆိုပါ ပညာေရးတပိုင္းတစ ျဖစ္ေနသည့္ လူငယ္ေတြ မ်ားလာရာ ေနာင္တခ်ိန္ တိုင္းျပည္အတြက္ စိုးရိမ္စရာရွိလာသည့္အတြက္ သူတို႔ကို ပညာသင္ေပးဖို႔ စီစဥ္ရင္း ယခုလို ေက်ာင္းျပင္ပပညာေရးစနစ္ ေပၚေပါက္လာတာလို႔ ဆိုေလသည္။
                 စာေတြကလည္း အတန္းေက်ာင္းႏွင့္အတူတူပင္၊ လက္မႈပညာလည္း သင္ေပးသည္။ အရြယ္ေတြက အသက္(၁၆)နွစ္အထက္ အသက္ကန္႔သတ္ခ်က္မရွိပါတဲ့၊ အသက္(၆၀) (၇၀) ရွိပါကလည္း ပညာဆက္သင္ယူလိုစိတ္ရွိက တက္ေရာက္သင္ၾကားခြင့္ရွိတယ္လို႔ ဆိုေလသည္။ (၁၂) တန္းကို ပံုမွန္ဆိုက(၁၂) ႏွစ္ တက္ေရာက္ရေပမယ့္ အရြယ္ႏွင့္သင္ယူႏိုင္မႈ ရွိသည္ကတေၾကာင္း၊ သင္လက္စ ရွိၿပီးသား ရွိသည္ကတေၾကာင္း  မူလတန္းပညာ၊ အလယ္တန္းပညာ၊ အထက္တန္းပညာ (၂)ႏွစ္စီသာ ထားသည္။ တက္ေရာက္မည့္ ေက်ာင္းသားရဲ့ မူလ အေျခခံေပၚလုိက္ၿပီး အတန္းအဆင့္သတ္မွတ္ေပးတာ ျဖစ္သည္။ အလယ္တန္းအဆင့္ ေအာင္ျမင္က အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း ေကာလိပ္ ဒါမွမဟုတ္ ေက်ာင္းတခုကို ကူးေျပာင္းႏိုင္သလို အထက္တန္းအဆင့္ ေအာင္ျမင္က တကၠသိုလ္သို႔ တက္ေရာက္ႏိုင္သည့္ အခြင့္အေရးရွိေလရာ ေက်ာင္းမေနခဲ့ရသည့္ ကေလးေတြႏွင့္ တက္လက္စ ကေလးေတြအတြက္ အလြန္ အဆင္ေျပလွေပသည္။ တိုင္းျပည္အတြက္လည္း ေလလြင့္သြားျခင္းမရွိသည့္ ပညာေရး ျဖစ္သည္။
               အဆိုပါ( ေကာ ေဆာ္ ေနာ္)ေက်ာင္းက ကေလးေတြပင္ လက္မႈပညာ စီးပြားေရးပညာကို အေျခခံကစၿပီး သင္ယူခြင့္ရတဲ့အတြက္ မ်ားစြာ အက်ိဴးရွိလွေပသည္။ ျပခန္းမွာ ေက်ာင္းသူေလးေတြ လက္ေတြ႔ထိုင္ထိုးေနတာ သြားေရာက္ၾကည့္ရႈရင္း စကၠဴေလးတရြက္၊ ဒါးေသးေသးေလး တေခ်ာင္း၊ သံနန္းၿကိုးမွ်င္ေလး တခု၊ စကၠတိပ္သားေလးျဖင့္ လွပသည့္ ဂႏၵမာပန္းေလး တပြင့္ ဖန္ဆင္းလိုက္ရာ အံ့ဩဘနန္းျဖစ္ရေလသည္။
  ႏိုင္လြန္ပိတ္စပါးပါးေလး ေရာင္စံုကို လက္ထဲမွာ ဟိုညွပ္ ဒီကပ္လုပ္ရင္း လွပသည့္ ပဒုမၼာၾကာပန္းေတြ ျဖစ္လာသည့္အခါ မ်က္လွည့္ျပေနသလား ထင္မွတ္မွားရသည္။ ျပခန္းမွာပင္ အဆိုပါ ပန္းေတြ၊ ပန္းအိုးေတြ ေရာင္းရာ ဝယ္သူေတြလည္း မနည္းမေနာ။ ျပခန္းတခုၿပီးတခု ၾကည့္ရႈရင္း ရင္သတ္ရႈေမာျဖစ္ကာ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ အတန္းပညာကို စြန္႔ခြာသြားရသည့္ ကိုယ့္တိုင္းျပည္က ကေလးေတြကို မ်ားစြာ သတိရမိျပန္ေလသည္။
                         ပညာသင္ၾကားေရး (တနည္းဆုိေသာ္) `ပညာေရး´ကို အဂၤလိပ္လုိ Education  ေခၚဆုိသည္လို႔ သိၾကေပသည္။  အဆိုပါေ၀ါ ဟာရမွာ  Educere  ဆိုသည့္ လက္တင္ဘာသာက ဆင္းသက္လာတာ ျဖစ္သည္။ အဓိပၸါယ္က `ဦးေဆာင္၍ ေခၚယူသည္။ ဆဲြထုတ္သည္´ တဲ့။   တစ္ဦးက အျခားတစ္ဦးကို ျဖစ္ေစ၊ အမ်ားကိုျဖစ္ေစ လုိအပ္သည့္ ပန္းတုိင္သို႔ ေရာက္ေလေအာင္ ဦးေဆာင္၍ ေခၚျခင္း၊ တစ္ဦးေသာ ပုဂၢိဳလ္ (သုိ႔) တစ္ခုေသာ ပစၥည္းက ပုဂၢိဳလ္ တဦး တေယာက္ရဲ့ နစ္ျမဳပ္လွ်က္ ရွိတဲ့  စြမ္းရည္တုိ႔ကုိ ဆဲြထုတ္ ေပးျခင္း ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုၾကရာ စာသင္ခန္းျပင္ပေရာက္ေနသည့္ ကေလးေတြမွာ ဆိုင္ရာ ကိုယ္ပိုင္ အရည္အေသြး အရည္အခ်င္းေတြ ရွိေနၾကမွာလို႔ ယံုၾကည္မိသည္။
                      ယခု ထိုင္းႏိုင္ငံ ခ်င္းမိုင္မွာ အေၾကာင္းအမ်ိဴးမ်ိဴးနဲ႔  ေရာက္ရွိေနၾကတဲ့  ျမန္မာျပည္က တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဴးစံု ေက်ာင္းသားအရြယ္ေတြထဲက ပညာကို ဆက္လက္သင္ယူလိုတဲ့  လူငယ္ေတြအတြက္ ထိုင္းပညာေရးဌာနနဲ႔ ပူးေပါင္းဖြင့္လွစ္ေပးမယ့္ ေကာ ေဆာ္ ေနာ္ ( NFE) ပညာေရးစနစ္ရွိေနပါၿပီ။ က်မတို႔ ႏိုင္သည့္ေနရာမွ ဝင္ေရာက္ ေဆာင္ရြက္ေပးေနၾကပါၿပီ။
                 ႏိုင္ငံေတာ္အတိုင္ပင္ခံပုဂိုလ္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ့ ပညာေရးဆိုင္ရာႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲေ
တြနဲ႔ ပညာေရးဆိုင္ရာမွာၾကားခ်က္ေတြမွာ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းပညာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အေလးထားေျပာၾကားတာေတြ အၿမဲလိုလို နားေထာင္ရသည့္အတြက္ ေနာင္မွာေတာ့ ကုိယ့္တိုင္းျပည္မွာ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းဆိုင္ရာ အခြင့္အေရးေတြ၊ လူတိုင္းပညာသင္ၾကားႏိုင္ခြင့္ေတြ ရရွိႏိုင္ေတာ့မယ္ဆိုတာ ေသခ်ာတယ္လို႔ ယူဆမိပါသည္။  ျမန္မာျပည္မွာ ေလလြင့္ေနသည့္ ကေလး လူငယ္ေတြ သိန္းႏွင့္ခ်ီရွိေနၿပီး ေက်ာင္းေနအရြယ္မွာ ပညာမသင္ပဲ ျပင္ပလုပ္ငန္းခြင္ ေရာက္ေနတဲ့ ကလးသူငယ္ေတြလည္း မ်ားစြာရွိေနရာ အဆိုပါကေလးသူငယ္ေတြ၊ လူငယ္ေတြအတြက္ အခြင့္အလမ္းေတြ ရွိလာပါမွ တိုင္းျပည္ရဲ့  ေနာင္အနာဂတ္ ဆက္လက္ရွင္သန္ႏိုင္ပါလိမ့္မည္။
"
      " "က်မတို႕ႀကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ မႀကိုက္ သည္ျဖစ္ေစ တူညီခ်က္တခုရွိတယ္။ က်မတို႕ဘယ္လိုမွအျမဲေနသြားလို႕မ
ရဘူး။ က်မတို႕ သက္တမ္းဆံုးတဲ့ အခါမွာ က်မတို႕ဒီေလာကကေန ထြက္ သြားရမွာဘဲ။ က်မတို႕ဒီေလာကကေနမထြက္သြားခင္မွာ အားလံုး စုေပါင္းၿပီးေတာ့ နိုင္ငံ့ တိုးတက္မွဳလုပ္သြားခ်င္တယ္။အဲဒါက်မစိတ္ထဲေရာက္လာတယ္။က်မတို႕ဒီမွာရွိတဲ့အားလံုး လူငယ္ေတြအပါအ၀င္ေပါ့၊ေျပာလို႕ရတာမဟုတ္ဘူး၊လူငယ္၊လူႀကီးဘယ္သူဟာဤေလာကႀကီးကေနအရင္ထြက္သြားမလဲဆိုတာတေန႕တခ်ိန္တခါမွက်မတို႕ထြက္သြားရမွာဘဲ။ဘယ္သူမွျငင္းလို႕မရဘူး" 
လူ႔ဘဝမွာ ေနရတဲ့ အခိုက္အတန္႔ အသက္ရွင္သန္ေနထိုင္မႈနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ႏိုင္ငံေတာ္အတိုင္ပင္ခံပုဂိုလ္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေျပာၾကားခဲ့တဲ့ စကားတခြန္းကို မွတ္မွတ္သားသား ခံစားၾကားေယာင္ရင္း   တိုင္းျပည္အတြက္ လိုအပ္သည့္ေနရာကေန ဝိုင္းဝန္း ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ၾကဖို႔ ကိုလည္း စိတ္အားထက္သန္မိပါေတာ့ သည္။
ခိုင္ခိုင္ေစာလြင္

September 5, 2016

" အတိတ္ရဲ့ အရိပ္" ၅ရက္ စက္တဘၤာ ၂၀၁၆ခုႏွစ္ ဒီလိႈင္းစာေစာင္ အတြဲ(၅) အမွတ္( ၃၄)မွ

" အတိတ္ရဲ့ အရိပ္"
                                             
                                              ဒီလ ဩဂုတ္လ(၁၆)ရက္မွာ  ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႔ကေန  ကားျဖင့္တစ္နာရီ ၊ မီးရထားျဖင့္ သြားပါက တစ္နာရီ မိနစ္ေလးဆယ္ ေလာက္ပဲ  သြားရတဲ့ အယုဒၵယၿမိဳ႔ ကအျပန္ လြမ္းလြမ္းဆြတ္ဆြတ္ သတိရမိသည္က ပုဂံ၊ လြန္ခဲ့သည့္ (၁၇)ၽႏွစ္ခန္႔က တစ္ႀကိမ္သာ ေရာက္ခဲ့ၿပီး ျပန္မေရာက္ေသးသည့္ ပုဂံအေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ရင္းက ေနာက္တစ္ႀကိမ္ သြားရေအာင္ အစီအစဥ္ေတြ ေျပာေနရင္း ပုဂံသတင္းကို မထင္မွတ္ပဲ ၾကားရေလေတာ့သည္။ ၂၀၁၆ခုႏွစ္ ဩဂုတ္လ ၂၄ရက္ ညေန ၅နာရီ ၅မိနစ္မွာ ေခ်ာက္ၿမိဳ႔ကို ဗဟိုၿပဳ လႈတ္ခတ္ခဲ့တဲ့  ငလ်င္ဒဏ္ေၾကာင့္ ပုဂံရွိ ဘုရားေစတီ (၁၈၇) ဆူ ခန္႔ ပ်က္ဆီးတဲ့ သတင္း ဖတ္ရသည္။ လႈမႈကြန္ယက္နဲ႔တကြ ႏိုင္ငံတကာမီဒီယာေတြမွာ သတင္းေတြ ခ်က္ျခင္း တက္လာတာစိတ္မေကာင္းစြာ ၾကည့္ေနရေလသည္။
                    တကယ္ေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ အင္အားျပင္း ငလ်င္တစ္ခု လႈပ္ဖို႔ ရွိတယ္ဆိုတာ ပညာရွင္ေတြက ႀကိဳတင္ ခန္႔မွန္း သတင္းထုတ္ထားတာ ရွိၿပီးျဖစ္သည္။ အိႏၵိယေက်ာက္ခ်ပ္ထုနဲ႔ ျမန္မာျပည္ ေက်ာက္ခ်ပ္ထု တိုက္မိၿပီး  ဩဂုတ္လဆန္းမွာ ငလ်င္လႈပ္ႏိုင္တယ္လို႔ ႀကိဳတင္ ေျပာၾကားထားတာ ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ တခ်ိဴ႔ကလည္း ငလ်င္ဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ ႀကိဳမသိႏိုင္ ဆိုကာ မျဖစ္ႏိုင္လို႔ ဆိုၾကသည္။ ေရွးတုန္းကေတာ့ ဟုတ္သည္။ ငလ်င္လႈပ္မယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွ ႀကိဳမေျပာႏိုင္၊   လႈပ္ကာမွသာလႈပ္တယ္လို႔ သိၾကတာလို႔ ဆိုသည္။ ယေန႔ေခတ္မွာေတာ့ တိုးတက္လာသည့္ နည္းစနစ္ေတြ တိုင္းထြာတြက္ခ်က္မႈေတြအရ ဘယ္ေန႔ဘယ္ရက္မွာ လႈပ္မယ္လို႔ အတိအက် မေျပာႏိုင္ေသးေပမယ့္  ဘူမိေဗဒ သေဘာတရားေတြအရ ငလ်င္လႈပ္လာႏိုင္မယ့္ အေျခအေန ကို ႀကိဳတင္ တိုင္းတာ ေျပာၾကားႏိုင္ေနၿပီဆိုတာကို လက္ခံၾကရေပမည္။ ယခုလႈပ္ေသာငလ်င္မွာ အင္အားျပင္းေသာ္လည္း ေနာက္ဆက္တြဲ ငလ်င္ငယ္ကေလးေတြ မလႈပ္တာ ဆန္းသည္လို႔ ပညာရွင္ေတြ ေဆြးေႏြးေနၾကၿပီး အင္အားျပင္း ငလ်င္ ထပ္မံ လႈပ္ဖို႔ ရွိေနေသးတာကို ေနရာေဒသႏွင့္ပါ ေျပာျပ ေဆြးေႏြးတာ ၾကည့္ရေလသည္။
                  ၁၉၇၅ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လတုန္းက  ပုဂံမွာ လႈပ္ခတ္သြားတဲ့ ငလ်င္နဲ႔ အခုငလ်င္က ရစ္ခ်္တာစေကး ၆.၈ အတူတူျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္ကလည္း ေမာ္ကြန္းရုပ္ရွင္က မွတ္တမ္းေတြ ၾကည့္ရတိုင္း ႏွေျမာတသ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရသည္။ ထိုစဥ္က မူလတန္းေက်ာင္းသူအရြယ္မို႔ ဘုရားေတြ ပ်က္စီးလို႔ ႏွေျမာတာသာ သိတာျဖစ္ၿပီး ယခုအရြယ္မွာေတာ့  ျမန္မာလူမ်ိဴးေတြရဲ့ သမိုင္းေၾကာင္း အေထာက္အထား နဲ႔တကြ ထိန္းသိန္းေစာင့္ေရွာက္ထားရမယ့္ ဂုဏ္ယူစရာ ေရွးေဟာင္းအေမြအႏွစ္ေတြလို႔ သိတဲ့ အတြက္ ပိုလို႔ပင္ ႏွေျမာတသ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရေလသည္။
                 အယုဒၵယကို မသြားခင္ ဘန္ေကာက္မွာရွိတဲ့ ျမဘုရားကို ဖူးေမ်ွ်ာ္စဥ္ကတည္းက ေရွးအတိတ္သမိုင္းေတြက ပစၥဳ ပၸန္ကို ထင္ဟတ္ေစတာ သတိၿပဳမိေလသည္။ ပုဂံမွာ ရွိတဲ့ မႏူဟာဘုရားကို ဖူးေမွ်ာ္ရတဲ့အခါ မႏူဟာဘုရင္နဲ႔ အေနာ္ရထာတို႔အေၾကာင္း ျပန္ေျပာင္းသတိရသလို ျမဘုရားကို ဖူးရတဲ့အခါ အေစာင့္အေရွာက္၊ လံုျခံုေရးတင္းက်ပ္မႈ၊ ဘုရားကိန္းဝပ္စံပယ္တဲ့ ေက်ာင္းေဆာင္ ဗိမၼာန္ အေနအထား စတာေတြကို ၾကည့္ရႈရင္း ေရွးအတိတ္သမိုင္းေၾကာင္းက ရင္ကို လာဟတ္ေစတာ သတိထားမိသည္။ သီရိလကၤာႏိုင္ငံ၊ အဲဒီကတဆင့္ ထိုင္းႏိုင္ငံ ခ်င္းရိုင္ခရိုင္ လန္းပန္း၊ ေနာက္ေတာ့ လာအိုႏိုင္ငံ ၊ လာအိုဘုရင္နဲ႔  ရာမမင္းဆက္ (၁) ေနာက္ေတာ့ ဘန္ေကာက္ စတာေတြကို ျပန္သတိရေစတာေတာ့အမွန္၊ ဒါေတြက သမိုင္းအေထာက္အထားေတြ မဟုတ္ပါလား၊
              အယုဒၵယကို မေရာက္ခင္မွာ သိထားဖူးတဲ့ သမိုင္းေတြအရ ၿမိဳ႔ကို ေရာက္ခဲ့ရင္ ၿမိဳ႔ပ်က္ႀကီးကို ေတြ႔ရမွာလား၊  ျမန္မာဘုရင္ အေလာင္းဘုရားလက္ထက္ တိုက္ခိုက္ခဲ့ၿပီး ဖ်က္ဆီးခဲ့တယ္ဆိုတာေတြ ျမင္ရရင္ ျပထားရင္ စိတ္ထဲ ဘယ္လို ခံစားရမွာပါလိမ့္ ဒီလို အေတြးေတြ ျဖစ္သည္။ ခံစားခ်က္ေတြ ကို ႀကိဳၿပီး ပံုေဖာ္ေနမိသည္။  ဒါမ်ိဴးက ႀကံုခဲ့ဖူးတာေတြလည္း ရွိခဲ့တာျဖစ္သည္။ ပုဂံဖူးေရာက္ခဲ့စဥ္က ကားေပၚကအဆင္း ေျမႀကီးေပၚ ေျခခ်လိုက္ကတည္းက ဒါ ျမန္မာတို႔ရဲ့ ပထမျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ တည္ရွိခဲ့ရာ ေျမ၊ တို႔ဘိုးဘြားေတြ နင္းခဲ့ရာေျမဆိုတဲ့ အသိက ခ်က္ျခင္း ရင္ထဲေရာက္သည္။ သရပါ တံခါးေရာက္တဲ့အခါ ေရွးေခတ္ပုဂံျပည္ကို တန္းကနဲ ျမင္ေယာင္သည္။ အာနႏၵာဘုရားက တံခါးႀကီးကို ျမင္ေသာ္ ေရွးေခတ္ ျမန္မာေတြ အရပ္ေတြ ရွည္သလား ေမွ်ာ္မွန္း ေတြးဆၾကည့္မိရသည္။ ေက်ာက္စာေတြ မွတ္တမ္းေတြ ကဗ်ည္းထိုးတာေတြ ဖတ္ရင္း ၾကက္သီးထသည္အထိ အလႈေတြကို သာဓုေခၚရသည္။ အေနာ္ရထာ၊ က်န္စစ္သား သာမက တိုင္းသူျပည္သားေတြ သြားလာေနၾကသည့္ အလား ျမင္ေယာင္မိသည္။ တသြင္သြင္စီးေနတဲ့ ဧရာဝတီကို တိုက္ခတ္လာတဲ့ ေလတျဖဴးျဖူးနဲ႔ မ်ားျပားလွတဲ့ ဘုရားေစတီေတြရယ္က ေရွးေဟာင္းသမိုင္းရဲ့ အတိတ္ပံုရိပ္ေတြ ပစၥဳပၸန္မွာ လာထင္ဟပ္ေနသည္။
                အယုဒၵယ ဆိုတာ ထိုင္းလူမ်ိဴးေတြ အေခၚ စစ္မႏိုင္တဲ့ၿမိဳ႔ ၊ ျမန္မာေတြက အ ျဖဳတ္ၿပီး ယိုးဒယား ( စစ္ႏိုင္တဲ့ၿမိဳ႔ တနည္း စစ္ေအာင္ရာၿမို႔) လို႔ ေခၚတယ္လို႔ သမိုင္းမွာဖတ္ရသည္။ ၿမိဳ႔ကို ဝင္ဝင္ျခင္းမွာ ၿမိဳ႔ေဟာင္းနဲ႔မတူပဲ နယ္ၿမိဳ႔ေလး တစ္ၿမိဳ႔ရဲ့ ပံုရိပ္က ေပၚလြင္သည္။  ကားေပၚကအဆင္း ဘုရားေတြ ဖူးဖို႔ ကားငွားရန္ သူ႔ထက္ငါ အလုအယက္ ေခၚၾကသည္။ ေဈးကလည္း ဆိုသည္။ တုတ္တုတ္( သံုးဘီးကား) ျဖင့္ တေနကုန္လည္ ဘတ္(၁၈၀၀) ကို တစ္ေထာင္ျဖင့္ စစ္ရာ (၁၂၀၀) ျဖင့္ ေဈးတည့္သြားသည္။  လိုက္ပို႔သည့္ ကားသမားက ေစာေစာက ေဈးစကားေျပာသည့္ သူေတြထဲက တစ္ေယာက္မွမဟုတ္၊ သေဘာေကာင္းသည့္ အသက္ႀကီးႀကီး လူတစ္ေယာက္၊ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေစာင့္ရွာပါသည္။ ပထမဆံုး ဖူးခြင့္ရသည့္ wat yai chai mongkhon ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ဘုရင္ နရဲစြမ္ရုပ္တု အႀကီးႀကီး ရွိၿပီး လာေရာက္ ဆုေတာင္းသူေတြ မ်ားျပားလွသည္။ ဝပ္ယိုင္မွာ  ယိုင္ဆိုတာ ထိုင္းဘာသာျဖင့္ ႀကီး တာကို ဆုိလိုသည္၊  ဝပ္က ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ေစတီ ျမင့္ျမတ္ေသာ ဝတၱကနယ္ေျမ၊ အဆိုပါဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဝင္းထဲမွာ ျမင့္မားတဲ့ အုပ္ခ်ပ္ေစတီတစ္ဆူအေပၚ ဘုရားဖူးေတြ တက္ေရာက္ဖူးေမွ်ာ္ၾကသည္။ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ား အံ႔ဩတႀကီး ဓါတ္ပံုေတြ ရိုက္ၾကသည္။ အတူပါလာသည့္ မိတ္ေဆြက သူတို႔ ပုဂံေရာက္ဖူးရင္ ဒီလို အံ႔ဩမယ္ မထင္ ဆိုတဲ့ မွတ္ခ်က္ကို ကိုယ္တိုင္လည္း ထူးမျခားနား မအ႔ံဩမိတဲ့ အတြက္ ေထာက္ခံစကားေျပာမိသည္။ အံံ႔ဩမိတာက မ်ားျပားလွတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသား ခရီးသြားမ်ားကိုသာ၊  တို႔မ်ား ပုဂံမွာ သည့္ထက္မက ႀကီးမား မ်ားျပားလွသည့္ ဘုရားေစတီ အဆူဆူ ရွိတာ၊ လြတ္လပ္စြာ ဖူးေမွ်ာ္ခြင့္ရတာ စတာေတြကို ႏိုင္ငံျခားသား ခရီးသြားေတြ သိရွိၿပီး ခရီးသြားလုပ္ငန္းက ဝင္ေငြလည္း မ်ားစြာရ၊ တိုင္းျပည္ရဲ့ ယဥ္ေက်းမႈ သမိုင္းျဖစ္စဥ္ကို ႏိုင္ငံတကာက သိရွိေစ လိုသည့္ စိတ္ေတြ တဖြားဖြား ေပၚေနမိေလသည္။
                          ျမန္မာလူမ်ိဴးေတြ ဖ်က္စီးသြားသည္ ဆိုသည့္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာေတာ့ အဝင္မွာ ႏိုင္ငံျခားသားတစ္ေယာက္ကို  ဝင္ခြင့္ ဘတ္( ၅၀) ၊ ထိုင္းႏိုင္ငံသားဆိုက တစ္ေယာက္ (၁၀) ဘတ္ ဝင္ခြင့္လက္မွတ္ ဝယ္ၿပီးမွ ဝင္ခြင့္ရတာ ျဖစ္သည္။ အဲဒီမွာ တို႔ျမန္မာေတြရဲ့ ၾကမ္းတမ္းမႈကို ခံစားရေတာ့မယ္လို႔ ေတြးထားသမွ် ဘယ္လိုမွမေန၊ ဆိုင္းဘုတ္က Burmese ဆိုတာေလး အမွတ္တရ မွတ္မိေနတာပဲ ရွိသည္။ အခုက Myanmar ျမန္မာ ျဖစ္သြားလို႔မ်ားလား ေတြးလိုက္ေသးသည္။ အတူပါသည့္ မိတ္ေဆြကို ခံစားခ်က္မွ်လိုက္ရာ သူကလည္း ဘယ္လိုမွမေနတဲ့၊ အျပန္လမ္းရဲ့ တဖက္တခ်က္မွာ အဲဒီလို ေခါင္းျပတ္ေနတဲ့ ဘုရားဆင္းတုေတာ္ေတြ မ်ားစြာ ေတြ႔ရရာ ဒီဘုရားေတြေရာ ဘားမိစ္ေတြ ဝင္ဖ်က္သြားတာလား၊ ဒါကိုေတာ့ ဘာလို႔ ဆိုင္းဘုတ္မတင္ပဲ ဒီအတိုင္း ေျမကြက္လပ္မွာ ထားတာလဲ အေမးကို လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း(၅၀၀)ေက်ာ္က သမိုင္းကို ကိုယ္တိုင္ေသခ်ာမသိပဲ မေဝဖန္ခ်င္ပါလို႔ ျပန္ေျဖသည့္ အေျဖသာရေလသည္။ အတူပါလာသည့္ ျမန္မာအလုပ္သမားေတြအထဲ သူတို႔စက္ရံုမွာ အတူတူအလုပ္လုပ္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ၿပီး ခင္မင္ရင္းႏွီးေနသည့္ ထိုင္းလူမ်ိဴး ကေလးမေလးလည္း ပါလာရာ သူက ပိုလို႔ပင္ ဘာမွမသိ၊ ဘုရင္နရဲစြမ္ရုပ္တုကို ေတြ႔ရၿပီး စာတန္းက ထိုင္းဘာသာျဖင့္ ေရးထားသည့္ အတြက္ အသံထြက္ကို မွန္းဖတ္ရင္း ေသခ်ာေအာင္ ဒီဘုရင္က(  ျဗနရာဇ္) နရဲစြမ္လား အေမးကို မသိဘူး ေျဖတဲ့ အတြက္ ျမန္မာကေလးမေလးေတြက " သြား စာသြားဖတ္ၿပီး ေျပာေလ " ဆိုမွ ကဗ်ဥ္းစာကို ဖတ္ၿပီး ဟုတ္ပါတယ္ နရဲစြမ္လို႔ ေျဖသည္။ ေက်ာင္းမွာ မသင္ရဘူးလားဆိုေတာ့ သင္ေတာ့ သင္ရတယ္ ငယ္ငယ္တုန္းကဆိုေတာ့ ေမ့သြားတာတဲ့၊
                 သူက ေမ့ယံုတင္မဟုတ္ သမိုင္းက အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ပစၥဳပၸန္မွာ ထည့္မတြက္တာ ေသခ်ာတာက အယုဒၵယေရေပၚေဈး အေရာက္မွာ ပိုသိရသည္။ ေရေပၚေဈးမွာ ထိုင္းအစားအစာမ်ိဴးစံု ေရာင္းခ်တဲ့ဆိုင္ေတြသာမက ေလွစီးလို႔လည္းရ၊ ဆင္စီးလို႔လည္းရ ဆိုေတာ့ ပ်ားပန္းခပ္မွ် လူေတြ သြားလာေနၾကတာ တိုးမေပါက္၊ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ ထိုင္ေနတဲ့ ေနရာကေတာ့ ျမန္မာစစ္သားေတြ အယုဒၵယကို ဝင္တိုက္ၿပီး ၿမို႔သူ ၿမိဳ႔သားေတြကို ႏွိပ္စက္သည့္ ဇာတ္ကြက္ကို သရုပ္ေဖာ္ျပေနသည့္ ဇာတ္လည္းမဟုတ္၊ ေအာ္ပရာလည္းမဟုတ္သည့္ ထိုးဇာတ္တစ္ခု ခင္းေနသည့္ ေနရာပဲျဖစ္သည္။ စင္ေပၚမွာက  ေသနတ္သံကလည္း တဂ်ိမ္းဂ်ိမ္း၊ ညာသံေပးၿပီး ဒါးခုတ္ေနသံေတြကလည္း တညံညံ၊ ( ၁၅) ေပ ပတ္လည္ခန္႔က်ယ္သည့္ အဆိုပါကြင္းထဲမွာ အေျမာက္ေတြလည္း ခ်ထားသည္၊ ပရိတ္သတ္ေတြ ခံစားခ်က္အရွိန္ျမင့္ေအာင္ ကြင္းပတ္ပတ္လည္မွာ ေကာက္ရိုးပံုေတြကို မီးရိႈ႕ထားရာ  ၿမိဳ႔ကို မီးရိႈ႔ လူေတြကို သတ္ေနသည့္ဟန္ ေပၚလြင္ေစလို၍ ျဖစ္မည္၊ စင္ရဲ့ေနာက္ခံ ကားခ်ပ္မွာလည္း မီးေတာက္ေတြ တဟုန္းဟုန္း ေတာက္ေလာင္ေနသည့္ ပံုရိပ္ေတြ ပရိုဂ်က္တာျဖင့္ ထိုးေပးထားၿပီး စစ္ခ်ီသီခ်င္းသံကလည္း ဟိန္းထြက္ေနသည္။ မိန္းကေလးေတြကလည္း ဒါးတဝင့္ဝင့္ ၊ တေအာင့္ေနေတာ့ ေသြးေတြ ပန္းကနဲထြက္ တံုးလံုးေလးလဲက်၊ ျမန္မာစစ္ဘီလူးေတြက တဟားဟားရယ္၊ စင္ေပၚမွာ ေသြးေတြဖံုးလႊမ္း၊  တကယ့္ သမိုင္းကို သရုပ္ေဖာ္ေနတာမဟုတ္ပဲ ရက္စက္မႈကို ပံုေဖာ္ကာ ခုတ္ထစ္ေနတာခ်ည္းမို႔ ဆက္မၾကည့္ပဲ ျပန္ရေအာင္ဆို ကြင္းထဲကေန ဆိုင္ခန္းေတြရွိရာ လမ္းဖက္လွမ္းအကူး ေသြးသံရဲရဲနဲ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္၊ ပါးစပ္မွာလည္း ေသြးေတြ စီးက် ၊ အဝတ္အစားကလည္း အေပၚပိုင္းေတြ စုတ္ၿပဲလို႔၊ လက္ထဲမွာ ကေလးေလးကို မီးေလာင္ခံထားရဟန္ သရုပ္ေဖာ္ထားသည့္  မဲတူးေနသည့္ ေကာ္ပတ္ရုပ္ကေလးေပြ႔လို႔၊ ေငြဖလားေလး ထိုးေပးအလာ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့သည္။
                 ဆိုင္မွာ ဝင္ထိုင္ၾကရင္း   ထိုင္းသေဘၤာသီးေထာင္းကို တျခားေဒသေတြနဲ႔ မတူ ေႀကြရည္သုတ္လင္ဗန္းႀကီးထဲ အရြက္မ်ိဴးစံု အျပည့္နဲ႔ စားရတဲ့ ပံုစံမို႔ ထူးဆန္းေနမိသည္။ ႔ ၾကက္ကင္၊ မုန္႔ဟင္းခါးဖတ္ တို႔နဲ႔ တြဲစားတာကေတာ့ ဘယ္အရပ္ေဒသျဖစ္ျဖစ္ အတူတူပဲ ျဖစ္သည္။ စားေသာက္ရင္း ထိုင္းကေလးမေလးကို ေစာေစာက ထိုးဇာတ္ကို ဘယ္လိုသေဘာရလဲ ဆိုေတာ့ ဒါကေတာ့ ဒီကလူေတြရဲ့ အလုပ္ပဲေလတဲ့၊ ေရွးတုန္းက ျမန္မာေတြ အယုဒၵယကို တိုက္တယ္ဆိုတာ သိလားဆိုေတာ့ ၾကာပါၿပီ၊ သမိုင္းမွာေတာင္ မသင္ေတာ့ဘူး သူကဆိုေလသည္။ ေျပာရင္း ဖုန္းပြတ္မပ်က္သည့္ သူ႕အမူအယာၾကည့္ၿပီး ဒါနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဘာတခုမွ ခံစားေနဟန္မရွိ ေသခ်ာသည္။ တခ်ိန္က ျမန္မာဘုရင္ေတြနဲ႔ အယုဒၵယဘုရင္ေတြ အႀကိမ္ႀကိမ္ စစ္ျပင္ၾကတာ စစ္ဆင္ၾကတာ ၿပီးခဲ့ၿပီတဲ့၊ တကယ္လည္း အႀကိမ္တိုင္းျမန္မာဘက္က မႏိုင္သလို၊ အႀကိမ္တိုင္း ထိုင္းကလည္း အေရးနိမ့္တာမဟုတ္၊ အယုဒၵယဘုရင္ နရဲစြမ္က  ျမန္မာဘုရင္မဟာဥပရာဇာနဲ႔ စီးခ်င္းထိုးတာ မဟာဥပရာဇာက်ဆံုးသြားလို႔ စစ္ ႏိုင္ခဲ့တာေတြ၊  နရဲစြမ္လက္ထက္မွာ ျမန္မာဘုရင္လက္ေအာက္ခံ အျဖစ္က ရုန္းထြက္ႏိုင္တာေတြ ကို ရုပ္ရွင္ေတြပင္ ရိုက္ခဲ့ၾကေသးသည္။
             ျပန္ၾကမည္ဆိုကာ ကားနဲ႔ အဆိုပါ ေရေပၚေဈးေနရာကို ကားနဲ႔ ပတ္အထြက္ ေနပူက်ဲက်ဲမွာ ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်၊ လက္ကဒါးကို ေျမႀကီးမွာ ေထာက္ကာျဖင့္ ခပ္သုတ္သုတ္ သြားေနသည့္ စစ္သူႀကီး တေယာက္ကို ေတြရတဲ့အခါ သူ႔အခန္းၿပီးလို႔ ျပန္ၿပီထင္တယ္ ေျပာရင္း ရယ္ေမာၾကသည္။ အယုဒၵယက အျပန္ခရီးကေတာ့ျဖင့္ အျမတ္ရတာ ဘုရားေတြ စံုေအာင္ဖူးရတာႏွင့္ လူေနမႈစရိုက္ေတြ ေလ့လာခြင့္ရခဲ့တာသာ ရွိသည္။ အတိတ္က ပံုရိပ္ ဖမ္းစားမႈကေတာ့ ပုဂံၿမိဳ႔ေဟာင္းကို မမီ၊  နယ္ၿမိဳ႔ကေလးတၿမိဳ႔ရဲ့ ေရွးေဟာင္းျပတိုက္ကို ဝင္ၾကည့္ၿပီး သူတို႔ မွတ္တမ္းတင္ျပသထားသည့္ စာေတြ ဖတ္ခဲ့ရတဲ့ ပံုစံသာ ခံစားလို႔ရသည္။ ပုဂံကေတာ့ ထိုသို႔မဟုတ္ ဘာစာတန္းမွ မဖတ္ခင္ကတည္းက သဘာဝအတိုင္းရွိသည့္ ပံုရိပ္ေတြက လူတို႔ရဲ့ ႏွလံုးသားကို ဖမ္းဆုတ္ႏိုင္စြမ္း ရွိေလသည္။
                   အယုဒၵယကအျပန္ ပုဂံ တမ္းခ်င္း ရြတ္လို႔မွမဆံုး ငလ်င္ဒဏ္ကို ခံလိုက္ရသည့္ သတင္းေတြ ၾကည့္ရသည့္အခါ ႏွေျမာတသ စိတ္မေကာင္းတာေတြ ဦးစြာျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆက္တြဲ သတင္းေတြအရ ၿပိဳက် ပ်က္ဆီးသြားသည္မ်ားမွာ စစ္အစိုးရလက္ထက္ ေဝစုခြဲကာ ဘုရားဒကာ နာမည္ခံလို၍ ျပင္ဆင္လိုက္သည့္ အေဆာင္အေယာင္မ်ား ၿပိဳက်တာ အမ်ားဆံုး လို႔ သိရေလရာ အဆိုးထဲက အေကာင္း ပုဂံသည္ သူ႔နဂို မူလ အတိုင္းျပန္ေပၚလာတာလို႔ ေျဖသိမ့္ႏိုင္ရျပန္သည္။ အင္အားျပင္းသည့္ ငလ်င္ဒဏ္ကို ႏွစ္ႀကိမ္တိုင္ ခံခဲ့ရသည့္ ဘုရား ပုထိုး ေစတီ မ်ားကို အစိုးရတာဝန္ရွိသူမ်ားက ေရွးလက္ရာ မပ်က္ ျပန္လည္ ျပင္ဆင္ခြင့္ ရရွိၾကေတာ့မည္ ျဖစ္သည္။ ပထမတစ္ႀကိမ္ ငလ်င္တုန္းက ဘုရား ပုထိုးေစတီေပါင္း ေထာင္ခ်ီ ၿပိဳလဲ ခဲ့ၿပီး ယခုတစ္ႀကိမ္မွာ ရာဂဏန္းသာ ရွိသည့္အျပင္ ေခတ္လက္ရာမ်ားျဖင့္ ျဖည့္စြက္ထားသည့္ ဟန္ျပမ်ားသာ ပ်က္ဆီးသြားသည္ဆိုရာ ေတာ္ပါေသးရဲ့ ဆိုရမည္။
                        ႏိုင္ငံေတာ္ အတိုင္ပင္ခံပုဂိုလ္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ပုဂံဘုရားေတြကို အလ်င္စလိုမျပင္ဘဲ ကုလသမဂၢ၊ ပညာေရး၊ သိပၸံႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈဆိုင္ရာအဖြဲ႔ (UNESCO)ရဲ႕ နည္း အကူအညီနဲ႔ စနစ္တက် စီမံခ်က္ခ်ျပင္ဆင္ၾက ဖို႔မွာၾကားသည္။ ျပည္ေထာင္စု၀န္ၾကီးနဲ႔၀န္ၾကီးခ်ဳ
ပ္တို႔ကလည္ ေနာင္မွာ ေသခ်ာခိုင္မာတဲ့ျပင္ဆင္မွုေတြျဖစ္ေအာင္ စနစ္တက်စီမံကိန္းဆြဲျပီး ျပင္ဆင္လုပ္ေဆာင္မယ္၊ျပည္တြင္းျပည္ပပညာရွင္ေတြအၾကံဥာဏ္နဲ႔ ငလ်င္ဒဏ္ခံႏိုင္ရည္ရွိ တဲ့ ေစတီပုထိုးမ်ာျဖစ္ေအာင္ ေသခ်ာျပင္ဆင္လုပ္ေဆာင္မယ္လို႔ မီဒီယာေတြကို ေျပာတာ ၾကားသိရသည္။ အေျမာ္အျမင္ၾကီးတဲ့ ႏိုင္ငံ႔ေခါင္းေဆာင္ အစီအမံနဲ႔ ယူနက္စကို၊ ကုလသမဂၢ ပညာေရး၊ သိပၸံနွင့္ ယဥ္ေက်းမႈအဖြဲ့က ပုဂံဘုရားေတြရဲ႔ အပ်က္အစီးေတြကို စနစ္တက်စာရင္းေကာက္ယူထိမ္းသိမ္းေနျပီ ၊ ပုဂံဘုရားေတြကို ထိမ္းသိမ္းျခင္းလုပ္ငန္း အားလံုးလုပ္ျပီးမွျပဳျပင္ဆင္ျခင္းလုပ္မယ္လို႔ ဆုျိပန္ေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္အတိုင္ပင္ခံ ပုဂိုလ္ရဲ့ လမ္းညႊန္ကို လိုက္နာၿပီး ဘာတခုမွ အလ်ဥ္စလို မလုပ္ဘဲ စနစ္တက်နဲ႔ ေရရွည္တည္တ႔ံခိုင္ျမဲေအာင္ ၾကံေဆာင္ၾကိဳးပမ္းေနၾကတာ ဝမ္းေျမာက္ဖြယ္ရာ ေကာင္းသတင္းပင္၊  ေနာင္တခ်ိန္မွာ ယူနက္စကိုရဲ့ ကမၻာ့႔အေမြအႏွစ္စာရင္းဝင္ျဖစ္လာၿပီး ႏိုင္ငံတကာက စိတ္ဝင္စားမႈ တိုးလာကာ  ၾကည္ႏႈးဆြတ္ပ်ံ႔ဖြယ္ရာ အတိတ္ ေျခရာေကာက္ႏိုင္မယ့္ သမိုင္းအေထာက္အထားအစစ္  ျမန္မာ့အသဲႏွလံုးေနရာတစ္ခု ျဖစ္လာႏိုင္ေတာ့မယ္ဆိုက ဘယ္သူၿငင္းႏိုင္ပါ့မလဲ။ 
ခိုင္ခိုင္ေစာလြင္