" ေဈးပတ္"၂၆ရက္ ဒီဇင္ဘာလ ၂၀၁၆ခုႏွစ္ ၊ ဒီလိႈင္းစာေစာင္ အတြဲ(၅) အမွတ္(၅၀)

ခ်င္းမိုင္ ေဆာင္းရာသီက မိုးတဖြဲဖြဲ ျဖင့္စေလသည္။ ႏိုဝင္ဘာလကုန္လို႔ ဒီဇင္ဘာကို ကူးတာေတာင္မွ ရာသီဥတုက ပူအိုက္ေနတဲ့အတြက္ ဒီႏွစ္ ေအးပါ့မလား ဆိုတဲ့ အေတြးက မိုးသံေၾကာင့္ ေပ်ာက္သြားရသည္။ မႏွစ္က ဒီဇင္ဘာလ အလြန္အမင္း ေအးလွသည့္ အခ်ိန္မွာ မိုးေတြ ရြာခ်ကာ (၁၀)ဒီဂရီ စင္တီဂရိတ္အထိ အပူခ်ိန္က်ဆင္းခဲ့ၿပီး ေတာင္ေပၚမွာ ေရခဲမွတ္ ေရာက္ေအာင္ ေအးခဲ့သည့္ အတြက္ ဒီႏွစ္လည္း အေအးပိုမလား ထင္ခဲ့မိသည္။ ယခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလဆန္း (၇)ရက္ခန္႔အထိ အပူဓါတ္ ရွိေနရာက ရုတ္တရက္ မိုးရြာလာၿပီးမွ ေအးလာကာ ေဆာင္းပီျပင္လာေတာ့သည္။ ပန္းေတြေဝေဝဆာဆာ ပြင့္လာၾကသည္။ ခါတိုင္း ပန္းတစည္း ဘတ္(၂၀)တန္မွာ ပန္း(၃) ခက္ခန္႔သာ ပါေပမယ့္ အခုေတာ့ (၅)ခက္ရလာသည္။ ပန္းေတြေပါၿပီး လွလာသည္။ လူေတြလည္း ခရီးသြားၾက လည္က်ပတ္က် ေတြ႔ျမင္ေနရသည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာေတာ့ ခရီးသြားေတြ အလာမ်ားသည့္ ခရီးသြားရာသီအတြက္ လွလွပပ ဆြဲေဆာင္မႈေတြ မ်ားစြာ ျပင္ဆင္ထားၾကရာ အလွဆံုးအခ်ိန္လို႔ ေျပာရမည္။
ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ ခရီးသြားလုပ္ငန္းအတြက္ စြဲေဆာင္ဖို႔ ျပင္ဆင္ထားတာေတြ ျမင္ရတိုင္း ျမန္မာျပည္မွာ အထူးတလည္ မျပင္ဆင္ရပဲ လွေနသည့္ သဘာဝအလွေတြကို သတိရမိေလသည္။ တည္းခိုစားရိတ္၊ အစားအေသာက္ ဖန္တီးမႈႏွင့္ ခရီးသြားလာဖို႔ ဝန္ေဆာင္မႈေတြ စနစ္က်ပါက သဘာဝအလွကို သေဘာက်သည့္ ခရီးသြားေတြအတြက္ ျမန္မာျပည္ဟာ လည္ပတ္စရာ အေကာင္းဆံုး စြဲေဆာင္မႈ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္မွာ ရာႏႈန္းျပည့္ ေသခ်ာသည္။ ျမန္မာျပည္ကို ေရာက္ဖူးသည့္ ထိုင္းလူမ်ိဴးေတြက ဒီေလာက္လွတဲ့ မင္းတို႔ တိုင္းျပည္က ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ားကို ဘာျဖစ္လို႔ အသံုးမခ်သလဲ ေမးသည္။ ထိုင္းကို အလည္လာေရာက္သည့္ ျမန္မာမိတ္ေဆြေတြကလည္း ကမၻာလွည့္ခရီးသြားေတြ အံ့ဩတႀကီး လည္ပတ္ေနသည့္ ေနရာမ်ိဴးေတြ ျမန္မာမွာလည္း ရွိတာပဲ၊ ထိုင္းလူမ်ိဴးေတြကမွ ျပင္ဆင္ မြမ္းမံထားရတာေတြ ရွိေသးတယ္၊ တို႔ဆီမွာ သဘာဝအတိုင္းရွိတဲ့ အလွေတြ ျဖစ္ေအာင္ သူတို႔က ျပင္ဆင္ထားတာ၊ ထိုင္းေတြက လုပ္စားတတ္သြားၿပီ၊ တို႔ျမန္မာေတြ လုပ္တတ္ဖို႔ လိုေသးတယ္ ေျပာၾကတာ အၿမဲၾကားရေလသည္။ ခရီးသြားေတြ အဝင္မ်ားသည့္ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ ႏိုင္ငံျခားသား ခရီးသြားမ်ား ျပန္႔က်ဲ မ်ားျပားလိုက္သမွ ရပ္ကြက္ေဈးေလးေတြအထိ ဧည့္သည္ေတြ တဖြဲဖြဲ ေရာက္လို႔ေနေလသည္။
တပတ္မွာ တရက္ တရက္မွာ တမနက္သာ ဖြင့္သည့္ ေသာၾကာေဈး၊ ထိုင္းအေခၚ တလာဝမ္စြတ္ ဆိုသည့္ ေဈးကေလးမွာ ႏိုင္ငံျခားသား ခရီးသြားေတြ ေဈးလာၾကတာ ေတြ႔ျမင္ေနရသည္။ အဆိုပါ ေသာၾကာေဈးက နာမည္ေက်ာ္ ညေဈးျဖစ္သည့္ ႏိုက္ဘဇာ ေဈးအတြင္းဘက္မွာ ရွိသည္။ အဆိုပါ ေဈးရဲ့ အဝမွာ ဗလီႀကီး တခုရွိသည္။ ေသာၾကာေန႔မွာ ဗလီတက္သည့္ သူေတြအတြက္ အစားအေသာက္ေတြ လာေရာက္ေရာင္းခ်ရာက အဆိုပါေဈး စျဖစ္တာလို႔ ၾကားဖူးသည္။ ေဈးဆိုေပမယ့္ ဆိုင္ႏွင့္ကႏၷားျဖင့္ မဟုတ္၊ ပ်ံက်ေဈးသာ ျဖစ္သည္။ အဆိုပါေဈးကမွ လူမ်ိဴးစံုရဲ့ အစားအေသာက္ေတြ တစုတေဝးထဲ ရသည့္ေနရာ ျဖစ္သည္။ ကုလားအစားအစာ၊ ျမန္မာအစားအစာ၊ တရုတ္အစားအစာ၊ ရွမ္းအစမ္းအစာ စံုလွသည္။ စမူဆာ၊ နံျပား၊ ဒန္ေပါက္၊ မုန္႔ဟင္းခါး၊ အီေကြ႔၊ ေပါက္ဆီ၊ ရွမ္းေခါက္ဆြဲ၊ ၿမီးရွည္ တို႔ဟူးေႏြး စသျဖင့္ စားေသာက္ဖြယ္ရာတင္မက အသံုးအေဆာင္ႏွင့္ အျခား ကုန္ပစၥည္းေတြလည္း ထို႔အတူ၊ ယုဇနလက္ဖက္၊ ေရႊျမန္မာလက္ဖက္၊ စိန္တံဆိပ္ေခါက္ဆြဲေျခာက္ထုတ္၊ ယင္းမာဘိနပ္၊ ျမန္မာျပကၡဒိန္၊ စံဇာနည္ဘိုရဲ့ ၁၂လရာသီဖြားေတြအတြက္ ေဗဒင္ေဟာစာတမ္း ကအစ ရသည္။ ကုလားပဲ၊ လြင္မဆလာ၊ ထိုေဈးမွာရသည္။ ျမန္မာျပည္က ေမႊးတံဆိပ္ ပဲမႈန္႔ အစိမ္း၊ အက်က္ႏွင့္ အျခားအမႈန္႔မ်ိဴးစံု ရသည္။
လာသည့္ လူေတြကလည္း စံုလွသည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံေရာက္ ျမန္မာျပည္က လူမ်ိဴးစံုအျပင္ ကုလား တရုတ္ ၊ ဥေရာပသား စံုလွသည္။ ယခင္ကေတာ့ ခ်င္းမိုင္မွာရွိတဲ့ ျမန္မာျပည္သားေတြသာ လာေရာက္ ေဈးဝယ္ျခမ္းၾကတာ ျဖစ္သည္။ ေရာင္းသည့္ ေဈးသည္ေတြကလည္း လူမ်ိဴးစံုသည္။ ကခ်င္ ႏွင့္ ရွမ္းေတြ အမ်ားစုျဖစ္သည္။ တခ်ိဴ႔က ဗမာလို မေျပာတတ္၊ အေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ေျပာတတ္သည္။ တခ်ိဴ႔က စကားသံၾကားက ဗမာစကားမွန္း သိေပမယ့္ ျပန္မေျပာတတ္တာလည္း ရွိသည္။ အမ်ားစုက ဗမာလို ေျပာတတ္သျဖင့္ ေဈးဝယ္လို႔ ေကာင္းသည္။ ေဈးသည္ေတြရဲ့ တိုင္းရင္းသားသံဝဲဝဲနဲ႔ ေျပာတဲ့ အသံ ၾကားရၿပီး ေရာင္းကုန္ေတြကလည္း ျမန္မာပစၥည္းေတြ ေရာင္းၾကတာဆိုျပန္ေတာ့ ျမန္မာျပည္က တိုင္းရင္းသားေဒသတခုရဲ့ ေဈးကို ေရာက္ေနသလို ခံစားရသည္။ လတ္ဆတ္သည့္ အသီးအရြက္မ်ိဴးစံုကလည္း ေတာင္ေပၚတိုင္းရင္းသား ေဒသထြက္ေတြခ်ည္းမို႔ ေဈးသည္ႏွင့္ ေရာင္းသည့္ ပစၥည္း တြဲကာ ေတာင္ေပၚေဒသေရာက္ေနသလိုလို၊ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း ဒီကို ေရာက္ေနၾကတဲ့ တိုင္းရင္းသား အလုပ္သမားေတြက ေသာၾကာေဈးကို အပတ္စဥ္ မပ်က္မကြက္ လာတတ္ၾကသည္။ ေဒသထြက္ကုန္ အသီးအရြက္ေတြ ဝယ္ၿပီး ရွမ္းေခါက္ဆြဲ၊ မုန္႔တီ တို႔ဟူးေႏြး ဆန္ေစး စားၾကမည္ အားခဲကာ လာေရာက္ၾကတာ ျဖစ္သည္။ ေဈးပတ္ရက္မွ ဒါမ်ိဴးႀကံုရတာမို႔ပင္။
ေဈးေရာင္းသူ တဦးတည္းကိုကပင္ ထိုင္းစကား ရွမ္းစကား ဗမာစကား အစံု ေျပာတတ္ရာ တယ္ဟုတ္ပါလား ခ်ီးမြမ္းမဆံုး၊ ယခုေတာ့ တရုတ္ခရီးသြားေတြ အမ်ားဆံုးလာၾကရာ တရုတ္စကားပါ ေျပာၾကေလသည္။ တရုတ္စကားျဖင့္ မႊတ္ေနေအာင္ ေျပာေနသည့္ ကခ်င္တိုင္းရင္းသူ ရွမ္းေခါက္ဆြဲသည္ကို" စကားေတြ အစံုေျပာ တတ္တယ္ေနာ္ "အေျပာကို ရယ္ေမာေလသည္။ သူ႔ဆိုင္မွာ စားေနက်ေပမယ့္ သူ တရုတ္လို ေျပာတတ္တာ မသိ၊ ဗမာလို ေျပာတတ္၍ အဆင္ေျပသျဖင့္ သူ႔ဆိုင္မွာ ႏွစ္နဲ႔ခ်ီကာ ေဈးပတ္ေရာက္တိုင္း စားျဖစ္သည္။ ယခုလို တရုတ္ခရီးသြားေတြ မ်ားလာၿပီးသူ ေျပာေနတာျမင္မွ တရုတ္စကားပါတတ္မွန္း သိျခင္း ျဖစ္သည္။
သူတင္မက ေခါပုပ္ကင္ ေရာင္းသည့္ မိန္းကေလးလည္း တရုတ္ေဈးဝယ္လာက တရုတ္လို၊ ထိုင္းေဈးဝယ္လာက ထိုင္းလို၊ ဗမာေဈးဝယ္လာက ဗမာလို၊ အျခား ႏိုင္ငံသားတေယာက္က အဂၤလိပ္စကား ေျပာက အဂၤလိပ္လို ဘာသာစကားစံုေအာင္ ေျပာၿပီး ေရာင္းႏိုင္ေလသည္။ ဒီလိုဆိုေတာ့ ကိုယ့္ျမန္မာျပည္ေတြ သိပ္ေတာ္တယ္လို႔ က်ိတ္ၿပီး ဂုဏ္ယူမိရသည္။
အဆိုပါ ေဈးမွာ ေရာင္းေနက် ေဈးသည္ေတြမွာ ဒီေဈးထဲတင္ မၾကာခဏ ေနရာေရႊ႔ေရာင္းၾကရတာ ေတြ႔ရသည္။ ပိုင္ရွင္က ေျမေနရာမွာ အေဆာက္အဦေတြ ဟိုဒီေရႊ႔တာ၊ ညေဈးတန္းအတြက္ထားတဲ့ ဆိုင္ခံုေတြ ေနရာေျပာင္းတာ၊ အမိုးေတြ အသစ္လဲတာ၊ အေဆာက္အဦခ်ဲ႔တာ လုပ္တိုင္း ေနရာေလးေတြ ေရႊ႔ေပးရၿမဲ၊ ဒီအဝန္းအဝိုင္းထဲမွာကို ေရႊ႔လိုက္ ေျပာင္းလိုက္ ေရာင္းေနရေသာ္လည္း တခါမွ ၿငီးၿငဴတာ မေတြ႔ရ၊ ဝယ္သူေတြကလည္း ဒီအဝန္းအဝိုင္းထဲ လွည့္ပတ္ ဝယ္ၾကရင္း ဝယ္ေနက် စားေနက် ေဖာက္သည္ကို ေတြ႔ေအာင္ ရွာစားၾကတာ ျဖစ္သည္။ ၿပီးခဲ့သည့္ ႏွစ္ပတ္က စားေနက် ရွမ္းေခါက္ဆြဲဆိုင္ မေတြ႔၊ မထြက္ဟု ထင္ၿပီးမွ အေဆာက္အဦတခုရဲ့ ေအာက္မွာ ေျပာင္းေရာင္းေနတာ ေတြ႔ရသည္။ တပတ္ခန္႔ အေရာင္းအဝယ္ေအးၿပီး ေနာက္အပတ္က် ေဖာက္သည္ေတြက သိၿပီး ေခ်ာင္က်က် အေဆာက္အဦထဲက သူ႔ဆိုင္ေနရာေလးကို တိုးေဝွ႔ လာစားၾကသည္။
" ေသာေၾကာေဈး ဆိုတာ အၿမဲေျပာင္းေနတာေလ အမ်ိဴးမ်ိဴး ေျပာင္းၿပီး ေရာင္းေနရတာ ရိုးေနပါၿပီ" လို႔ ေဈးသည္ေတြက ဆိုၾကေလသည္။
ယခင္က ျမန္မာတိုင္းရင္းသားေတြ အမ်ားစု ေဈးဝယ္ၾကေပမယ့္ မႏွစ္က ခရီးသြားရာသီကစလို႔ တရုတ္လူမ်ိဴးေတြ အမ်ားစု လာၾကသည္။ သူတို႔လည္း တေယာက္စကား တေယာက္ သတင္းပါၾကပံုရသည္။ တကူးတက လာၾကၿပီး သူတို႔ႀကိဳက္ႏွစ္သက္သည့္ အသီးအႏွံေတြကို ဝမ္းပန္းတသာ ဝယ္ယူၾကသည္။ ေတာဝက္သားကအစ၊ မိႈမ်ိဴးစံု၊ ကခ်င္ေဒသထြက္ ေဆးျမစ္စံု အပါအဝင္ ပ်ားရည္ ႏွင့္ သစ္ခြပန္းပင္လို သစ္ေတာထြက္မ်ိဴးစံု ေတြလည္း ေတာင္ေပၚရြာသားေတြထံက ဝယ္ယူၾကသည္။ရံဖန္ရံခါ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ ဓါတ္ပံုလာရိုက္တာလည္း ျမင္ရသည္။ ထိုင္းေက်ာင္းက မူႀကိဳ၊ မူလတန္း ကေလးငယ္ကေလးေတြ ေလ့လာေရး ဆင္းတာလည္း ရွိသည္။ ကေလးေတြရဲ့ လက္ထဲမွာ အသီးအႏွံ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ ပံုေလးေတြပါသည့္ စာရြက္ကေလးေတြ ကိုင္ထားၿပီး ေဈးထဲမွာ ေရာင္းတာ ေတြ႔က အဆိုပါ ပံုေလးေတြကို အမွတ္အသား လုပ္ရသည္။ အခ်ိဴ႔က ေဈးပါ ေမးၿပီး ေဈးႏႈန္းပါ ေရးထည့္ၾကရသည္။ တခါတေလ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား/ သူေတြ စစ္တမ္းေကာက္တာ ေတြ႔ရသည္။ သူတို႔ကို ၾကည့္ရတာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလွသည္။ ရွမ္းေခါက္ဆြဲ တပြဲမွာၿပီး တေယာက္တဇြန္းခပ္စားကာ အရသာ၊ ပါဝင္ပစၥည္းေတြကို စာရြက္မွာ တေယာက္ခ်င္း ခ်ေရးၾကသည္။ ေက်ာင္းျပန္ေရာက္က အဖြဲ႔လိုက္ ျပန္ရွင္းျပၾကရေပမည္။
တပတ္တခါသာ ဖြင့္သည့္ အဆိုပါ ေဈးေလးမွာ လူမ်ိဴးစံုသည္။ ယဥ္ေက်းမႈစံုသည္။ ဘာသာစကားစံုသည္။ အစားအေသာက္စံုသည္။ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈစံုသည္။ အၿပံုးေတြလည္းစံုသည္။ အားလံုး ယဥ္ေက်းျပဴငွာ ေဖာ္ေရြၾကသည္။ ေဈးကေလးကို ျခံုၾကည့္ပါက မတူသည့္ လူမ်ိဴးေတြ ဘာသာစကားမ်ိဴးစံုေျပာကာ မတူၾကမွန္းသိလ်က္ႏွင့္ အဆင္ေျပေအာင္ ေျပာဆို ဆက္ဆံ ေနၾကတာ ခ်စ္စဖြယ္အျပဳအမူ တခု ျဖစ္လို႔ေနေလသည္။
ခိုင္ခိုင္ေစာလြင္

" ဟန္ညီညီခ်ီ"၁၉ရက္ ဒီဇင္ဘာလ ၂၀၁၆ခုႏွစ္ ဒီလိႈင္းစာေစာင္ အတြဲ(၅) အမွတ္(၄၉)

ျမန္မာျပည္မွာ ကုန္ေဈးႏႈန္းေတြ တရိပ္ရပ္တက္တယ္တဲ့ ၊ ထိုင္းမွာလည္း တႏွစ္တႏွစ္ မသိမသာတက္လာလိုက္တာ ဒီႏွစ္က် သိသိသာသာ ေဈးႏႈန္းေတြ ေျပာင္းလာတာ သတိၿပဳမိရသည္အထိ၊ ဒါေပမယ့္ ဘာေတြ ဘယ္ေလာက္ေဈးတက္တက္ ေတာ္ရံုမတက္သည့္ ပစၥည္းအမ်ိဴးအစား ေတြမ်ားစြာ ရွိသည္။ ဟင္းသီးဟင္းရြက္၊ လူသံုးကုန္ပစၥည္း၊ အဝတ္အထည္ႏွင့္ ေဆးဝါးျဖစ္သည္။ အၿမဲတန္း လိုလို ႏွစ္စဥ္ တက္ေနတာက အရက္နဲ႔ ေဆးလိပ္ ျဖစ္ၿပီး သူတို႔ အေပၚ အခြန္ႏႈန္းေကာက္တာလည္း မၾကာခဏ တိုးတတ္ေသးသည္။ လံုးဝ မတက္တာက အသင့္စား ေခါက္ဆြဲေျခာက္ ထုတ္ကေလးေတြ ျဖစ္သည္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ကုန္ေဈးႏႈန္းတက္၍ မေက်မနပ္ ျဖစ္သံ သိပ္မၾကားရတာ ျဖစ္မည္။
ခ်င္းမိုင္ကို ေရာက္စ ထိုင္းမွာ အေနၾကာသည့္ မိတ္ေဆြ တေယာက္က ေျပာသည္။ မာမားေခါက္ဆြဲေျခာက္ထုတ္ ငါးဘတ္ကေန ေျခာက္ဘတ္ကို ေဈးတက္တာ ျပည္သူေတြ ပူညံပူညံ လုပ္လို႔ ငါးဘတ္နဲ႔ပဲ ေရာင္းေပးရသည္တဲ့၊ ထိုအခ်ိန္တုန္းက ထိုင္းမွာ ရွိမေနတဲ့ အတြက္ ကိုယ္တိုင္ မၾကံုခဲ့ေပမယ့္ အခုလို ထိုင္းမွာေနရတဲ့ (၆)ႏွစ္တာကာလအတြင္း မာမားေခါက္ဆြဲေျခာက္အပါအဝင္ အျခား အသင့္စားေခါက္ဆြဲေျခာက္ေတြ တထုတ္ ငါးဘတ္က ငါးဘတ္ပဲ ၊ ေဈးမတက္တာ သတိထားမိသည္။ တခုေတာ့ ရွိသည္ ၊ တံဆိပ္တူကိုပဲ အေလးခ်ိန္တိုးကာ အထုတ္နဲနဲ ႀကီးၿပီး ရွစ္ဘတ္တန္ အသစ္ထြက္လာသည္။ ကိုယ္တတ္ႏိုင္တာ ကိုယ္ေရြးခ်ယ္ ဆိုသည့္ သေဘာ၊ ထိုင္းလူမ်ိဴး စီးပြားေရးသမားေတြမွာ အမ်ားအားျဖင့္ စားသံုးသူေတြ အဆင္ေျပေျပ ျဖစ္ေအာင္ ေဈးကြက္စစ္တမ္း(ဆာေဗး ) ေကာက္သည့္ အက်င့္ ရွိၾကသည္။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း သြားတိုက္ေဆးဘူးတဘူးကို ငါးဘတ္ ေဈးတင္ေတာ့မည္ဆိုက ဒီတံဆိပ္ကိုပဲ ဘူးအေရာင္ေၿပာင္းလိုက္တာမ်ိဴး၊ ပါဝင္ပစၥည္း တခုခု ေျပာင္းတာမ်ိဴး လုပ္ၿပီး အသစ္ထုတ္လိုက္သည္။ အရင္အေဟာင္းကို တခုဝယ္က တခု အလကား( buy 1 get 1) ျဖင့္ေဈး ခ်လိုက္သည္။ ေဈးေဟာင္းျဖင့္ ေရာင္းသည့္ ပစၥည္း ျပတ္သြားသည္။ သူ႔ပစၥည္း ေဈးတက္တာမဟုတ္၊ ေနာက္အသစ္ထုတ္တာမို႔ ေဈးတမ်ိဴး လို ေျပာင္းလိုက္သည္။ ေဈးတက္တယ္လို႔ စားသံုးသူေတြ မျမင္ရေလေအာင္ ထုတ္လုပ္ ေရာင္းခ်သည့္ စီးပြားေရးနည္းဗ်ဴဟာ တမ်ိဴး ျဖစ္မည္။
ေနာက္တမ်ိဴးက ကုန္ပစၥည္းတမ်ိဴးကို အရြယ္စံု ထုတ္ေပးၿပီး ေဈးနည္းနည္းပဲ တတ္ႏိုင္သူက ေသးတာယူ၊ ဒါမွမဟုတ္ လူနည္း၍ နည္းနညး္ပဲ အသံုးလိုသူက လိုသေလာက္ တန္ရာတန္ေၾကး အနည္းငယ္သာေပးဝယ္လို႔ရေအာင္ ထုတ္လုပ္တာျဖစ္သည္။ အစားအေသာက္၊ လူသံုးကုန္ပစၥည္း အားလံုး လိုလို တံဆိပ္တူ၊ ပစၥည္းအမ်ိဴးအစားတူ ကို ၅ဘတ္တန္ကေန (၂၀) (၃၀) စသျဖင့္ ခြဲေပးထားရာ လူတန္းေစ့ လူတိုင္း မသံုးႏိုင္သည့္ ပစၥည္းမရွိ၊ လူတိုင္း သံုးႏိုင္ေအာင္ ၾကံေဆာင္ထားတာမွာ စီးပြားေရးတြက္တြက္က လုပ္ငန္းရွင္အဖို႔လည္း တြက္ေျခကိုက္လွပါသည္။ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ အဆင္ေျပၾကသည့္ စနစ္။
ဒါက ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာ ကိုယ့္ျပည္သူေတြအတြက္ ကိုယ္တိုင္ ထုတ္ႏိုင္လို႔ အားသာတဲ့ အခ်က္တခုပင္၊ ျမန္မာႏိုင္ငံလို ကိုယ္ပိုင္ ထုတ္ကုန္ မရွိ၊ ရွိေသာ္လည္း မေလာက္င၍ ျပည္ပက ဝယ္ယူတင္သြင္းရသူ အဖို႔ ေဈးမတက္၍ မရ၊ သူတို႔တက္ လိုက္တက္ရသည့္ အျပင္ ေငြလဲလွယ္ႏႈန္းလိုက္ၿပီး တက္သြားတာလည္း ရွိေသးသည္။
ထိုင္းမွာက ဟင္းသီးဟင္းရြက္က ဒီေဈးက ဒီေဈးပင္၊ မတက္၊ ရာသီေပၚ အသီးအႏွံဆိုတာ ခပ္ရွားရွား၊ ဆယ့္ႏွစ္ရာသီ သီးေအာင္၊ ျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လိုနည္းပညာေတြနဲ႔ ထုတ္သည္မသိ၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီး တမ်ိဴးသာ ရာသီေပၚခ်ိန္မွာသာ ေဈးသက္သာၿပီး သူတံုးခ်ိန္မွာ ေဈးတက္တာ မွတ္မွတ္ရရ သတိထားမိသည္။ သား ငါး အမဲ ဝက္ ၾကက္တို႔က တရွိန္ထိုး မတက္ေပမယ့္ တအိအိတက္ရင္း လြန္ခဲ့သည့္ (၆) ႏွစ္ခန္႔က ငါးခူ တကီလို (၅၀) ဘတ္ကေန (၅၅)ဘတ္၊ (၆၀)၊ ( ၆၅) ဆိုသလို မသိမသာ တက္လာတာမွာ ဒီကေန႔ ငါးခူတကီလို ဘတ္( ၈၀) ျဖစ္ေနၿပီ။ တႏွစ္တႏွစ္ တက္တာ မသိသာေပမယ့္ ယခု ျပန္ၾကည့္မွ ေဈးကြာလာတာ သတိထားမိတာ ျဖစ္သည္။ တက္ၿပီးရင္ ျပန္မက်တာ ကုန္ေဈးႏႈန္းလို႔ ျမန္မာေတြက ဆိုေပမယ့္ ထိုင္းမွာေတာ့ အတက္အက်ေလး ရွိေသးတာ သတိထားမိသည္။
ဒီဇယ္ေဈး၊ ဓါတ္ဆီေဈး ေတြက အတက္အက် ရွိသည္။ ယခုရက္ပိုင္းမွာပင္ ေလာင္စာဆီ ေဈးတက္သည္။ တလီတာကို ေလးဘတ္ခန္႔ ေဈးတက္သည္။ ဆိုင္ေတြမွာ ဒီဂ်စ္တယ္စက္ေတြနဲ႔ ျပထားေတာ့ က်တဲ့အခါ ေဈးႏႈန္းေျပာင္းျပတာ သတိထားမိသည္။ တက္ၿပီး ဆက္တက္သြားတာ သိပ္မေတြ႔ရ၊ က်ခ်ိန္တန္ ျပန္က်ေလသည္။
အခုအခ်ိန္မွာ အက်ခ်င္းတူေနတာက စပါးေဈး ျဖစ္သည္။ ဆန္ေဈးလည္း က်သည္။ ဆန္ေဈးက်တာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘာလို႔ ဆန္ေဈးေတြ က်သလဲ ေတြးေတာ စဥ္းစားခန္းဝင္တုန္း တိုက္ဆိုင္မႈ တခုက ရယ္စရာ ျဖစ္ရေသးသည္။ ထိုင္းလူမ်ိဴးေတြက ထမင္းစား နည္းသည္။ အျခား သားေရစာ နဲ႔ အစားအေသာက္ေတြ စားၾကတာမ်ားသည္။ သေဘၤာသီးေထာင္း၊ ေကြ႔တီယို၊ အကင္၊ ေကာက္ညွင္း စတာေတြ ထမင္းလြတ္ စားၾကသည္။ ၾကက္ေၾကာ္၊ ပီဇာ၊ ဟန္ဘာဂါလို အသင့္စားေတြလည္း စားၾကသည္။ ထမင္းစားသည့္ပံုစံက ထမင္းနဲနဲ ဟင္းမ်ားမ်ားပံုစံ၊ ထမင္းကို လက္ဘက္ရည္ပန္းကန္လံုး တလံုးစာသာ စားၾကသည္။
ဆီးခ်ိဴ ေရာဂါ ရေနသည့္ ခင္ပြန္းျဖစ္သူကို ေသြးထဲ ဂလူကို႔စ္ပါဝင္မႈ စစ္ၿပီးတိုင္း ဆရာဝန္က ကာဘိုဟိုက္ဒရိတ္ ေလွ်ာ့စားဖို႔ေျပာသည္။ ခင္ပြန္းျဖစ္သူက ညေနစာ ထမင္း တနပ္ ေလွ်ာ့စားသည္။ ဒါလည္း ေနာင္တိုင္းလိုက္တိုင္း တက္ၿမဲ၊ ဆီးခ်ိဴပညာေပး ေဆာင္းပါး တပုဒ္ေအာက္မွာ ေရးထားသည့္ ေကာမန္႔တခုကိုပင္ သတိရမိေသးသည္။ ဆီးခ်ိဴေဝဒနာသည္ အဖို႔ကေတာ့ ထမင္းေတာင္ အဆိပ္ျဖစ္တယ္တဲ့၊ ဒါနဲ႔ တနပ္ထဲစားတဲ့ မနက္စာကိုပဲ အမ်ားႀကီးမစားပဲ ေလွ်ာ့ဖို႔ စဥ္းစားရျပန္သည္။ ထိုင္းေတြ စားသလို လက္ဘက္ရည္ ပုဂံတလံုးစာသာ စားေတာ့မည္တဲ့၊ ထိုင္းေတြလည္း ထမင္းစားသာနည္းတာ အခ်ိဴႀကိဳက္ၿပီး အခ်ိဴေတြ စားလို႔ ဆီးခ်ိဴေရာဂါ အျဖစ္မ်ားသတဲ့၊ ေျပာမိရင္း ျမန္မာေတြကေတာ့ ထမင္း တေန႔ကို သံုးနပ္ေတာင္ စားလို႔ ကာဘိုဟိုက္ဒရိတ္မ်ားတာရယ္ ဓာတုေဆးဝါးေတြသံုးတဲ့ အစားအစာေတြရယ္ေၾကာင့္ အခု ဆီးခ်ိဴေရာဂါသည္ေတြ မ်ားလာသတဲ့ ေျပာမိၾကသည္။
" ဒါ့ျဖင့္ ထမင္းေတြ ေလွ်ာ့စားေနၾကလို႔ ဆန္ေဈးေတြ က်သလားကြာ" တဲ့ ဟုတ္မ်ားေနမလား၊ လူေတြ ထမင္းေလွ်ာ့စားေနၾကသလားလို႔ ေယာင္ေေတာင္ေပါင္ေတာင္ အေတြးေရာက္လိုက္ေသးသည္။
ၿပီးခဲ့သည့္(၂) ႏွစ္ခန္႔ကလည္း ထိုင္းမွာ စပါးေဈးေတြက်ေသးသည္။ ထိုအခါ လယ္သမားေတြကို ထိုစဥ္ကအာဏာသိမ္း စစ္ေခါင္းေဆာင္က စပါးေဈးမရက ေဈးေကာင္းရသည့္ ေခြးေလွးယားသီး စိုက္ပါလား ေျပာတာ ေတာင္သူလယ္သမားေတြ အလြန္အမင္း စိတ္ဆိုးၾကသည္လို႔ ၾကားလိုက္ရသည္။ ကုန္ေဈးႏႈန္းပဲ တက္မွာပဲ၊ က်မွာပဲ လို႔ တိုင္းျပည္ကို ဦးေဆာင္သူက လက္လြတ္စပယ္ ေျပာ၍ မရ၊ အစိုးရမွာ ထိန္းေက်ာင္းရမည့္ တာဝန္ရွိေလသည္။ ဒါေတာင္ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ ဘုရင့္ စီမံကိန္း တခုက ျပည္သူေတြရဲ့ အေျခခံ စားဝတ္ေနေရးအတြက္ လိုအပ္ခ်က္ေတြကို ျဖည့္ဆည္းေပးထား၊ စီမံထားတာေတြ မ်ားစြာ ရွိေနတဲ့အတြက္ ခံသာေနတာပင္။ စိုက္ပ်ိဴးေရးထြက္ကုန္ေတြ၊ ေမြးျမူေရးထြက္ကုန္ေတြ ေပါလွ်ံေနေအာင္ နည္းပညာေတြျဖင့္ စီမံထားသည့္အတြက္ ကုန္ေဈးႏႈန္းဒဏ္ သိပ္မခံစားရေပ။
The Royal Projects ရဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ က မိမိအရပ္ေဒသမွာ သက္ေတာင့္သက္သာ လြယ္လြယ္ကူကူျဖင့္ ရပ္တည္ ရွာေဖြ စားေသာက္ေနႏိုင္ေရးျဖစ္ပါသတဲ့။
(1. Agriculture 2. Environment 3. Public Health 4. Occupational Promotion 5. Water resources 6. Communications 7. Public Welfare, and 8. Others ) ဆိုသည့္( ၁) လယ္ယာစိုက္ပ်ိဴးေရး၊( ၂) ပတ္ဝန္းက်င္ထိန္းသိန္းေရး၊( ၃) ျပည္သူ႔က်န္းမာေရး၊ (၄) အလုပ္အကိုင္ျမွင့္တင္ေရး၊ (၅) ေရအရင္းျမစ္မ်ား၊ (၆) ဆက္သြယ္ေရး၊ (၇) လူမႈဖူလံုေရး၊( ၈) အျခား စတဲ့ က႑ခြဲ လုပ္ငန္းေတြနဲ႔ ေဒသစီးပြားေရး ျမွင့္တင္ေဖာ္ေဆာင္ဖို႔ ဦးတည္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့တာလို႔ သိရသည္။ တကယ္ေတာ့ အဆိုပါ လုပ္ငန္းခြဲေတြမွာ ခုခံအားေတြ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ယခုလို အေျခအေနမွာ ပိုၿပီးသိရသည္။ ခုခံအားေကာင္းက တက္လိုက္ က်လိုက္ ႏွိပ္စက္တတ္သည့္ ကုန္ေဈးႏႈန္းဆိုတာကို တြန္းကန္ထားႏိုင္ေပလိမ့္မည္။
ျပည္ပထြက္ကုန္ေတြကိုသာ အဓိက ဝယ္ယူသံုးစြဲေနရေသးသည့္ ျမန္မာႏိုင္ငံအဖို႔ ကုန္ေဈးႏႈန္းတက္သည့္ ဒဏ္ကို ခါးဆီးခံေနရေပအုန္းမည္၊ ဒီဒဏ္ေတြကို ခုခံ တြန္းလွန္ႏိုင္ေအာင္ ကိုယ္ခံအားေကာင္းေကာင္း ရွိဖို႔ လိုသလို စီးပြားေရးသမားေတြကလည္း စားသံုးသူ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ၿပီး အမ်ားျပည္သူ အဆင္ေျပေအာင္ သမာအာဇီဝက်က် ေရာင္းဝယ္ေဖာက္ကား ျခင္းျဖင့္ ဝိုင္းဝန္း ကူညီဖို႔ လိုေလသည္။ ဒါတင္မက အတၱကို ေရွ႔တန္းမတင္ပဲ မိမိအတြက္လည္း အက်ိဴးရွိ၊ အမ်ားအတြက္လည္း အဆင္ေျပမည့္ ေဈးကြက္ေရာင္းနည္းမ်ိဴး ျဖင့္ ျပည္သူအားလံုး အဆင္ေျပေအာင္ ထုတ္လုပ္ ေရာင္းခ် ၾကမည္ဆိုပါက အေျပာင္းအလဲကာလအတြင္း သက္ေတာင့္သက္သာ ရွိမည့္ ခုခံအားေလးတခု ျဖစ္လာႏိုင္မွာပါလို႔ ေတြးမိပါသည္။ ကိုယ္သံုးသလို လူတိုင္း သံုးႏိုင္ၾကပါေစ၊ လူတိုင္း လိုအပ္တဲ့ပစၥည္း လူ႔အသံုးအေဆာင္ေတြကို ကိုယ္ႏိုင္သည့္ အတိုင္းအတာျဖင့္ တန္းတူညီမွ် ဝယ္ယူသံုးစြဲႏိုင္ၾကပါေစ ဆိုသည့္ စိတ္ထားေမြးၿပီး ေရာင္းဝယ္ေဖာက္ကား သည့္ စနစ္ ေပၚထြန္းပါေစ၊
" အမ်ားကဆင္းရဲေနၿပီး ကိုယ္တေယာက္ထဲ ခ်မ္းသာေနတာ ဂုဏ္ယူစရာ မဟုတ္" လို႔ လူထုေခါင္းေဆာင္ ၊ ႏိုင္ငံေတာ္အတိုင္ပင္ခံပုဂိုလ္ရဲ့ မွတ္သားစရာ စကားေလးက ကိုယ္ခ်င္းစာတရားနဲ႔ အမ်ားအက်ိဴး အတြက္ ေရွ႔ရႈေျပာခဲ့တာပဲ မဟုတ္ပါလား။
ခိုင္ခိုင္ေစာလြင္

"အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္" ၁၂ရက္ ဒီဇင္ဘာလ ၂၀၁၆ခုႏွစ္ ဒီလိႈင္းစာေစာင္ အတြဲ(၅) အမွတ္(၄၈)မွ

" အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္"

                             

                     စီစီတီဗြီ  လို႔ အတိုေကာက္ေခၚတဲ့ လံုျခံုးေရးကင္မရာေတြ ေပၚလာၿပီး အသံုးျပဳကာစက စီစီတီဗြီကေန လူဆိုးကို ေျခရာေကာက္မိတယ္ ေျပာသံၾကားရရင္  တရုတ္ျပည္ သတင္းဌာန CCTV  (  China Central Television) ကေန ရွာေတြ႔ မိတယ္ခ်ည္းထင္ေနတာ၊ ေနာက္ေတာ့မွ  ( Closed- circuit television camera) ဆိုတဲ့ ကင္မရာတပ္ထားၿပီး  လႈပ္ရွာမႈေတြကို မွတ္တမ္းယူထားလို႔ရတဲ့ ကင္မရာကို ေျပာမွန္းသိေတာ့သည္။ အခုေခတ္မွာေတာ့ စီစီတီဗြီကို အိမ္တို႔၊ ဆိုင္ခန္း ရံုးခန္း နဲ႔  ေဈးဝယ္စင္တာေတြမွာ  တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ သံုးေနၾကေလၿပီ၊ ထူးျခားတာက အစိုးရရံုးတိုင္းမွာ မတပ္ႏိုင္ေသး၊ မၾကာေသးခင္ရက္ကရန္ကုန္တိုင္းလႊတ္ေတာ္ရံုးဝင္း အတြင္း  M150 အခ်ိဴရည္ပုလင္းျဖင့္ ေဖာက္ခြဲခံရတဲ့ သတင္းမွာ  စီစီတီဗြီ တပ္မထားဆိုတာ ဖတ္လိုက္ရသည္။
                                    ၂၀၀၇ခုႏွစ္ ခန္႔အထိပင္ အင္မတန္ အေရးႀကီးသည့္ အစိုးရဌာနေတြမွာပင္ စီစီတီဗြီ မတပ္ၾကေသး၊ အေရးႀကီးသည့္ ဌာနႀကီးတခုျဖစ္သည့္ ျမန္မာ့အသံႏွင့္ရုပ္ျမင္သံၾကား  (ျပည္လမ္း)မွာပင္ ထိုအခ်ိန္အထိ စီစိတီဗြီမရွိခဲ့၊ ေနျပည္ေတာ္ တပ္ကုန္း ရံုးသစ္ႀကီးမွာေတာ့ ရွိသည္လို႔ ဝန္ထမ္းေတြ ေျပာတာ ၾကားဖူးသည္။ ယေန႔ကာလ အမႈအခင္းေတြ ေပါမ်ားသည့္ အခ်ိန္ စီစီတီဗြီ တပ္ထားက တရားခံကို အျမန္ဆံုးႏွင့္ အမွန္ဆံုး ေဖာ္ထုတ္လာႏိုင္ေပလိမ့္မည္။ တနည္းအားျဖင့္ စီစီတီဗြီ တပ္ထားတာ သိက ရာဇဝတ္မႈ က်ဴးလြန္မည့္သူကို ထိန္းခ်ူပ္ရာလည္း ေရာက္သည္၊ အဟန္္႔လည္း ျဖစ္သည္။ ရာဇဝတ္မႈေလ်ာ့က်ေရး ပညာေပးတာ တဖက္ကလုပ္ရင္း တဖက္ကလည္း ေစာင့္ၾကည့္ေရးပါ ရွိေနက အက်ိဴးရွိမည္။ လူတေယာက္ခ်င္းကို ေစာင့္ၾကည့္ဖို႔ လံုျခံုေရးဝန္ထမ္းေတြ ထားႏိုင္မွာမဟုတ္သလို အရပ္သားျပည္သူေတြ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သြားခြင့္မရေအာင္ ေစာင့္ၾကည့္ေနတာလည္း ဘယ္သူကမွ မႀကိဳက္၊ လံုျခံုေရးကင္မရာ ျဖစ္သည့္ စီစိတီဗြီေတြ တပ္ထားက ေစာင့္ၾကည့္ရံုမက လိုအပ္ပါက တရားခံကို ခ်က္ျခင္း ေဖာ္ထုတ္ဖို႔ လြယ္ေလသည္။ သို႔ေသာ္ အစိုးရမွာ ဘတ္ဂ်က္ မတတ္ႏိုင္လို႔ တခ်ိူ႔က ဆိုေလသည္။ တကယ္က ေနရာတကာ အစိုးရခ်ည္း အားကိုးမေနပဲ ကိုယ့္ဝန္ကိုယ္ထမ္း ဝိုင္းဝန္း လုပ္ေဆာင္လို႔ရတာေတြ မ်ားစြာ ရွိပါသည္။                     ထိုင္းႏိုငံမွာေတာ့ ဘဏ္ေတြကအစ ေဈးဝယ္စင္တာေတြမွာပါ  ဝင္လာသူကို ၿပဴးၿပဲၾကည့္ၿပီး မသကၤာသလို ဘယ္သူမွ ေစာင့္ၾကည့္မေန၊ လံုျခံုေရးကင္မရာ အျပည့္ တပ္ထားတာ ျဖစ္သည္။ 7-11 လို စတိုးဆိုင္ အေသးစားေလးေတြမွာလည္း တပ္ထားသည္။ ေဈးဝယ္သူ ေနာက္က တေကာက္ေကာက္ ဘယ္သူမွ မလိုက္သလို ဘယ္သူကမွလည္း လူလစ္၍ ဆိုကာ ပစၥည္းကို  ေကာက္ထည့္မသြား၊ လုယက္မႈ မရွိဘူးလားဆိုက ရွိပါသည္။ အမႈအခင္းေတြ မ်ားပါသည္။ ေရႊဆိုင္၊ စတိုးဆိုင္ စတာေတြကို ဝင္လုတဲ့အခါ ပါသြားတာ ရွိသည္။ ခ်က္ျခင္း ဖမ္းလိုက္ႏိုင္တာ ရွိသလို ပစၥည္းပါသြားေသာ္ၿငား စီစီတီဗြီကတဆင့္ ျပစ္မႈက်ူးလြန္သူကို လိုက္လံရွာေဖြကာ အလြယ္တကူ ဖမ္းမိေလသည္။ အဓိကက တရားခံကို ဖမ္းမိဖို႔ လြယ္ၿပီး  မႈခင္းနည္းပါးေအာင္ ထိန္းခ်ဴပ္ ထားႏိုင္တာ ျဖစ္သည္။                 လမ္းမႀကီးေတြမွာ စီစီတီဗြီ ေခၚ လံုျခံုေရးကင္မရာေတြ တပ္ထားသည္။ ရပ္ကြက္အတြင္းမွာ လမ္းေထာင့္ အိမ္ေထာင့္ေတြမွာ စီစိတီဗြီေတြ တပ္ထားသည္။ ဗီအိုင္ပီ ရပ္ကြက္မို႔ မဟုတ္၊ လူေနသည့္ ရပ္ကြက္ေတြမွာ တပ္ထားတာ ျဖစ္သည္။ ရပ္ကြက္တိုင္းမွာ ရပ္ကြက္အုပ္ခ်ဴပ္ေရးမႈး ရံုးေတြ ရွိသည္။ ရပ္ကြက္ လူႀကီးေတြရွိသည္။ ရပ္ကြက္ထဲက လံုျခံုေရးကင္မရာကို ရပ္ကြက္ရံုးကေန ထိန္းခ်ဴပ္တာ ျဖစ္သည္။ အဆိုပါ ကင္မရာေတြ တပ္ဆင္တာ ရပ္ကြက္ရန္ပံုေငြ၊ ေက်းရြာရန္ပံုေငြထဲက တပ္ဆင္ေပးတာ ျဖစ္သည္။ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ တပ္ခ်င္က မိမိဘာသာ ဝယ္တပ္ရသည္။ အစိုးရဌာနေတြမွာလည္း ထိုနည္း၎ပင္၊ ဌာနေတြမွာ လံုျခံုေရး စားရိတ္ေတြ ရွိသည္။ ျမန္မာျပည္မွာပင္ အစိုးရဌာန အသီးသီးလိုက္ လံုျခံုေရးအတြက္ ဘတ္ဂ်က္ရွိသည္။ ယခင္ကဆို အေရးႀကီးသည့္ ဌာနေတြမွာ  စစ္တပ္ေရာ၊ လံုျခံုေရးဝန္ထမ္းေရာ ရွိပါလ်က္ႏွင့္ အရာရွိအခ်ိဴ႔ကို လံုျခံုေရးဆိုကာ ညေစာင့္ခိုင္းတာ ရွိသည္။ အဲဒီအတြက္ ညေၾကးရတာလည္း ရွိသည္။
                   
ႏိုင္ငံေတာ္၏အတိုင္ပင္ခံပုဂၢိဳလ္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ့ စကၤာပူႏိုင္ငံ ခရီးစဥ္အတြင္း ဒီဇင္ဘာ(၁)ရက္ေန႔က စင္ကာပူႏုိင္ငံေရာက္ ျမန္မာအသိုင္းအ၀န္းႏွင့္ ေတြ႔ဆံုတာမွာ ေမးခြန္းေတြ ေမးၾကတဲ့အထဲ အမိႈက္ပစ္တဲ့ ကိစၥမ်ိဴးဆိုက လမ္းထဲမွာ ဓါတ္တိုင္အသီးသီးမွာ စီစီတီဗြီရွိက စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ အမိႈက္ပစ္ဖို႔ လက္တြန္႔ သြားႏိုင္သလို စည္းကမ္းမဲ့သူကို ေဖာ္ထုတ္ အေရးယူႏိုင္ေလသည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ လမ္းဆံုလမ္းခြ မီးပိြဳင့္မွာ ညည့္နက္သန္းေခါင္ ဒါမွမဟုတ္ နံနက္ေစာေစာ တလမ္းလံုးမွာ ကိုယ့္ကား တစီးထဲ ရွိလည္း မီးနီ မျဖတ္ၾက၊ မီးပြိဳင့္မွာ စီစီတီဗြီေတြရွိရာ မွတ္တမ္းပါသြားက  ေနာက္ေန႔ အိမ္ကို စာေရာက္လာမွာ ျဖစ္သည္။ အဆိုပါ စီစီတီဗြီ လံုျခံုေရး ကင္မရာကို အစိုးရက တပ္ထားတာ မဟုတ္၊ ယာဥ္ထိန္းရဲ တနည္းအားျဖင့္ ရဲတပ္ဖြဲ႔က ကိုင္တာျဖစ္သည္။ သူတို႔ဆီမွာလည္း ယာဥ္ထိန္းရဲတပ္ဖြဲ႔က ဝင္ေငြေကာင္းသည္။ ေန႔စဥ္ လိုင္စင္ေၾကး၊ သက္တမ္းတိုးေၾကး၊ ဒဏ္ေငြ စတာေတြ တဖြဲဖြဲ ဝင္လာေနတာ ျဖစ္သည္။ ဒါေတြကို စည္းကမ္းထိန္းခ်ဴပ္ေရးမွာ ျပန္လည္ အသံုးျပဳတာ ျဖစ္သည္။ သက္ဆိုင္ရာ ဌာနတိုင္းက လံုျခံုေရးႏွင့္ စည္းကမ္းထိန္းသိမ္းေရးကို ကိုယ္စီဝိုင္းလုပ္ၾကတာျဖစ္သည္။
                     ၿပီးခဲ့သည့္ တပတ္ခန္႔က သမီးျဖစ္သူက ျဖတ္ပိုင္းေလး လာျပသည္။ ျဖတ္ပိုင္းမွာ စီစီတီဗီက မွတ္တမ္းဓါတ္ပံုေလးႏွင့္ ျဖစ္သည္။  ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ေပၚမွာ သူက အေနာက္ကထိုင္စီးၿပီး ဦးထုတ္မပါ၊ ေမာင္းသည့္ သူငယ္ခ်င္းက ဦးထုတ္ေဆာင္းထားသည္။ ၿငင္း၍မရႏိုင္ေသာပံု၊ သူတို႔ပံုႀကီးက ထင္းေနတာျဖစ္သည္။ ဆိုင္ကယ္နံပါတ္ကို ဝိုင္းျပထားၿပီး လူကိုပါ အနီျဖင့္ ဝိုင္းထားသည္။ ဦးထုတ္မေဆာင္းတဲ့ အတြက္ ဒဏ္ေငြ ဘတ္(၄၀၀) ေပးေဆာင္ဖို႔ ျဖတ္ပိုင္းကို တကၠသိုလ္က အေဆာင္လိပ္စာနဲ႔ ပို႔လိုက္တာ ျဖစ္သည္။ ေနာက္တေန႔ ရဲစခန္းမွာ သြားေဆာင္ရသည္။  မေကာင္းမႈဟူသည္ ဆိတ္ကြယ္ရာမရွိ၊ ရာဇဝတ္ေဘး ေျပးမလြတ္ဆိုတာ အခုေခတ္လို နည္းပညာေတြ ဆန္းသစ္သည့္ အခ်ိန္မွာ ပိုၿပီး မွန္ကန္ေလသည္။
                ျမန္မာျပည္မွာ မႈခင္းေတြ မ်ားစြာျဖစ္သည္။ အမ်ားစုမွာ တရားခံမေပၚ၊ အမႈလည္းေပ်ာက္၊ ရဲတပ္ဖြဲ႔ကလည္း လူအင္အားနည္းတာ အေၾကာင္းျပကာ တရားခံကို တရားလိုကပင္ ျပန္ဖမ္းေပးေနရသည့္အျဖစ္၊ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္သူကို က်ဴးလြန္ခံရသူက လက္ပူးလက္ၾကပ္ ဖမ္းေပးေနရသည့္ အျဖစ္၊ မေကာင္းမႈေတြ ဆိတ္ကြယ္ရာတင္မက ေပၚေပၚထင္ထင္ လူၾကားသူၾကား လူေရွ႔သူေရွ႔ အမ်ားျပည္သူၾကား ျဖစ္ေနၾကသည္။ အားကိုးတႀကီး တိုင္တန္းလည္း ဥပေဒေတြက မခိုင္မာေတာ့ ျဖစ္ခ်င္သလို ျဖစ္၊ ရာဇဝတ္ေဘး ေျပးမလြတ္ေအာင္ ေအာက္ေျခအဆင့္ကစလို႔ ေစာင့္ၾကည့္ဖို႔ လိုေနေပၿပီ၊ ေစာင့္ၾကည့္စရာ အထူးအေထြကေတာ့ စီစိတီဗြီေခၚ လံုျခံုေရးကင္မရာေခၚ ေစာင့္ၾကည့္ကင္မရာေတြ ေနရာအႏွ႔ံ တပ္ဖို႔ လိုေနၿပီး သက္မဲ႔ေတြကေန သက္ရွိေတြကို ေစာင့္ၾကည့္ေပးရင္း ရာဇဝတ္ေဘးေျပးမလြတ္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ဖို႔ လိုေနေပသည္။ သက္ရွိေနရာမွာ သက္မဲ့ကို အစားထိုးရင္း မ်က္လံုးေဒါက္ေထာက္ၾကည့္ေပးဖို႔ ဝိုင္းဝန္းလုပ္ေဆာင္ၾကပါစို႔။ 

ခိုင္ခိုင္ေစာလြင္

" ေဈးသည္ေဈးဝယ္ စံုလို႔ရယ္" ၅ ရက္ ဒီဇင္ဘာ ၂၀၁၆ခုႏွစ္၊ ဒီလိႈင္းစာေစာင္ အတြဲ(၅) အမွတ္(၄၇)မွ

" ေဈးသည္ေဈးဝယ္ စံုလို႔ရယ္"

                             

                     အိမ္မွာ မုန္႔ဟင္းခါးခ်က္စားမယ္ ဆိုၿပီး ငွက္ေပ်ာအူ လိုက္ရွာဝယ္တာ  ေဈး(၃)ေဈးေလာက္ ေရာက္ခဲ့ရသည္၊ တကယ္ေတာ့ ဘယ္ေဈးမွာ ငွက္ေပ်ာအူ ေသခ်ာေပါက္ ရမယ္ဆိုတာ သိၿပီးသားေပမယ့္ ခ်က္မယ့္ မနက္ အေစာႀကီး သြားမဝယ္ခ်င္တဲ့အတြက္  ညကတည္းက ႀကိဳဝယ္ထားခ်င္တာေၾကာင့္  ညဖက္ဖြင့္တဲ့ ေဈးေတြ ပတ္သြားေနမိတာ ျဖစ္သည္။ တကယ္တန္းက် ဝယ္ေနက် မနက္ေဈးမွာပဲ ေရာင္းေနက် ဆိုင္က ငွက္ေပ်ာအူ ဝယ္လိုက္ရေလသည္။ ေဈးတကာေဈး သြားတဲ့ အတြက္ ဘယ္ေဈးက ေဈးနဲနဲ တင္ထားတတ္ၿပီး ဘယ္ေဈးက သက္သာတယ္ဆိုတာမ်ိဴး၊ ဘယ္ေဈးကျဖင့္ ေတာသည္ေလးေတြ လာေရာင္းတတ္လို႔ အရြက္ေလးေတြ ငါးေသးငါးမႊား တိုလီထြာလီေလးေတြ ရတတ္တယ္ဆိုတာ သိရသည္။ ထိုင္းမွာရွိတဲ့ ေမြးျမူေရးငါးေတြ မစားခ်င္က ေရခ်ိဴငါးေလးေတြ ျမစ္ငါး ေခ်ာင္းငါး လယ္ငါးေလးေတြ ရတတ္တဲ့ ေဈးေတြ လိုက္ရွာဝယ္ရင္း ေဈးၾကမ္းပိုးျဖစ္ကာ တေဈးကေန အျခားေဈးကို ေန႔အလိုက္ ေျပာင္းေရႊ႔ ေရာင္းၾကတဲ့ ပ်ံက်ေဈးသည္ေတြနဲ႔ပါ ေဈးအမ်ိဴးမ်ိဴးမွာ ျပန္ဆံုျဖစ္ရေလသည္။ ဒီေတာ့မွ ပ်ံက်ေဈးသည္ေတြ ေနရာေရႊ႔ကာ တေဈးၿပီးတေဈး  ေဈးလိုက္ေရာင္းရတာ သိလိုက္ ရေလသည္။
                          ခ်င္းမိုင္မွာ လမ္းေဘးေဈးသည္ေတြ ပလက္ေဖာင္းမွာ ေဈးေရာင္း၊ တာဝန္ရွိသူက လိုက္ဖမ္း ထြက္ေျပး ဒါမ်ိဴး မျမင္ရပါ၊ သူတို႔ကို သလာနာ႔ လိုေခၚသည့္ ပ်ံက်ေဈးေလးေတြ  ရပ္ကြက္ ေနရာအလိုက္ ေန႔အလိုက္ ဖြင့္ေပးေလသည္။ ဆိုင္ႏွင့္ ကႏၷားျဖင့္ မေရာင္းႏိုင္သည့္ ေဈးသည္ေတြ အဆိုပါေဈးေတြမွာ လိုက္ၿပီး ေရာင္းႏိုင္သည္။ ေဈးေတြပံုစံက ရန္ကုန္မွာ ယခင္က ရွိခဲ့သည့္ အခြန္လြတ္ေဈးပံုစံမ်ိဴးေတြ ျဖစ္သည္။ မနက္ေဈး မရွိ၊ ေန႔ခင္း တစ္နာရီေလာက္ကမွ ေဈးစခင္းၿပီး ည(၈)နာရီ ဝန္းက်င္ခန္႔ အထိ ေရာင္းခ်ၾကသည္။ ညေန ေက်ာင္းဆင္း၊ ရံုးဆင္း၊ အလုပ္ျပန္ ဝင္ဝယ္ၾကသည္။ အကင္မ်ိဴးစံု၊ အေၾကာ္အေလွာ္ ၊ အသင့္ခ်က္ပီးသား ဟင္း၊ စားစရာအမ်ိၚမ်ိဴး ၊ အသီးအႏွံ ဟင္းသီးဟင္းရြက္သာမက လူသံုးကုန္နဲ႔ ကုန္ေျခာက္ေတြပါ ေရာင္းၾကသည္။ စားစရာဆိုက တခါသံုးေဖာ့ ဘူးတို႔၊ ပလတ္စတစ္္ အိတ္တို႔ျဖင့္ ထည့္ယူၾကရသည္။ ။ ခံုေတြစားပြဲေတြ ခင္းၿပီး ထိုင္စားလို႔ရသည့္ ဆိုင္မရွိ၊ ေဈးတိုင္းအင္မတန္စည္ၿပီး ေရာင္းေကာင္းၾကသည္။
ျမန္မာျပည္ထက္ သူတို႔ ေဈးသည္ေတြ သာတာက သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရး အဆင္ေျပတာ ျဖစ္သည္။ ပန္းေရာင္းသည့္ ေဈးသည္ကလည္း ဟိုင္းလတ္စ္ကားနွင့္ ပစၥည္းသိမ္းျပန္တာျဖစ္သည္။ အနည္းဆံုး ဟင္းသီးဟင္းရြက္သည္ပင္ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္မွာ ေဘးက ပစၥည္းတင္သည့္ ေဘးတြဲတြဲခ်ိတ္ ေဆာက္ထားသည့္ ေဘးတြဲဆိုင္ကယ္ျဖင့္  ဟိုေဈး သည္ေဈး ကူးၿပီး ေရာင္းၾကတာျဖစ္သည္။ ဒီလိုေဈးေတြကို ျပည္သူေတြ အေတာ္အားထားရသည္။ ပံုမွန္ေဈးႀကီးေတြက မနက္တပိုင္းသာ ဖြင့္တတ္ၾကရာ အဆိုပါ ပ်ံက်ေဈးေတြက ညေနဖက္ ဖြင့္သည့္အတြက္ အလုပ္သမား ရံုးသမား ေက်ာင္းသမား အိမ္ရွင္မမ်ားအားလံုးအတြက္  အဆင္ေျပသည္။ ခ်က္စားခ်င္က ခ်က္စားဖို႔ ဝယ္လို႔ ရသလို အသင့္စားလိုက ခ်က္ျပုတ္ေၾကာ္ေလွာ္ထားတာေတြ ဝယ္သြားရံုပင္။
                       ထိုင္ၿပီး စိတ္ေအးလက္ေအး စားခ်င္ရင္ျဖင့္ ညေဈးတန္းေတြ ရွိသည္။ စားေသာက္ၿပီး စိတ္ေအးလက္ေအး လမ္းေလွ်ာက္လို႔လည္းရသည္။ အဝတ္အထည္ အသံုးအေဆာင္ႏွင့္ အျခားတိုလီမိုလိေတြ ဝယ္လို႔ရသည့္ ဆိုင္ကေလးေတြရွိသည္။ ညေဈးတန္းကေတာ့ ေန႔အလိုက္ ေရာင္းခ်သည့္ ညေဈးတန္းႏွင့္ ေန႔စဥ္ ပံုမွန္ဖြင့့္္သည့္ ညေဈးေတြ ရွိသည္။ စေနေန႔မွာ ခ်င္းမိုင္ဂိတ္လို႔ ေခၚသည့္ ေနရာမွာ ဖြင့္သည့္ စေနေဈးႏွင့္ ထပ္ဖယ္ဂိတ္မွာ ဖြင့္သည့္ တနဂၤေႏြေဈးေတြက နာမည္ေက်ာ္ပင္၊ ခ်န္ကလန္လမ္းမွာ ရွိတဲ့ ႏိုင္ဘာဇာ ညေဈးကေတာ့ ညစဥ္ ဖြင့္သည့္ နာမည္ေက်ာ္ ညေဈးႀကီး ျဖစ္သည္။ ေဈးသည္ေတြ အတြက္ ေနရာအႏွ႔ံ လိုက္ေရာင္းလို႔ရသည့္ အခြင့္အေရး ရေလသည္။ အဆိုပါ ညေဈးေတြမွာေတာ့ သားငါးေတြ မေရာင္း၊ သူတို႔အဓိက ဦးတည္တာက ကမၻာလွည့္ခရီးသည္ေတြ၊ ဒါ့ေၾကာင့္ သန္႔ရွင္းၿပီး လွပေနေအာင္ စြဲေဆာင္ ျပင္ဆင္ထားၾကသည္။
                            စေနေဈး၊ တနဂၤေႏြေဈးေတြဆိုတာ တကယ့္ လူသြားလမ္းမွာ ေရာင္းတာ ျဖစ္သည္။ အဆိုပါေန႔ဆိုက အဲဒီလမ္းေတြမွာ လူေတြျပည့္ေနၿပီး ကားေတြက အျခားလမ္းက ေျပာင္းေမာင္းၾကသည္။ ေဈးသည္ေတြ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ စီးပြားရွာခြင့္ ျပဳထားတာျဖစ္သည္။ ေဈးသည္ေတြတင္မက အလႈခံလိုသူ၊ ေတာင္းရမ္းသူေတြလည္း စည္းကမ္းတက် အလႈခံ၊ ေတာင္းခံခြင့္ ေပးထားေလသည္။ မသန္စြမ္းကဲ့သို႔ အစုအဖြဲ႔ႏွင့္  အျခား အစုအဖြဲ႔ေတြက မိမိတို႔ အသင္းအဖြဲ႔အတြက္ ရန္ပံုေငြ ရွာလိုက သက္ဆိုင္ရာထံကေန ႀကိဳတင္ခြင့္ၿပဳခ်က္ယူကာ အလႈခံခြင့္ ရွိေလသည္။ လမ္းရဲ့ တဖက္တခ်က္ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ  ေဈးသည္ေတြက ဆိုင္ခင္း ေရာင္းၿပီး လူေတြက လမ္းေပၚကေလွ်ာက္ ဆိုင္တန္းေတြရွိရာ  ပလက္ေဖာင္းဆီေငး၊ လမ္းအလည္ေခါင္မွာ အတီးအမႈတ္ တူရိယာေတြနဲ႔ ညီညီစီစီထိုင္ၿပီး တီးမႈတ္ အလႈခံသူေတြ ရွိသည္။ လမ္းမႀကီးမွာ ရွည္လ်ားလြန္းသည့္အတြက္ ေတာ္ေတာ္ေလွ်ာက္ယူရသည္။ တခါမွ ဆံုးေအာင္ မေလွ်ာက္ဖူးေသးဆိုကာ လမ္းဆံုးေအာင္ ေလွ်ာက္မိၿပီး မွ လာရာဖက္ကို မနည္းျပန္ေလွ်ာက္ရတာလဲ ၾကံုဖူးေလသည္။ ။
                      အဆိုပါ လမ္းမႀကီးတင္မက ေဘးတဖက္တခ်က္ ေျမကြက္လပ္ အလြတ္ေတြမွာပါ ေဈးဆိုင္ေတြ ခင္းၾကသည္။ ခ်င္းမိုင္ရိုးရာ အထည္မ်ိဴးစံု၊ လက္မႈအထည္ေလးေတြ၊ အရုပ္ကေလးေတြ ကီးခ်ိန္းကေလးေတြ၊ ပိုက္ဆံအိတ္ေတြ၊ အမွတ္တရ တီရွပ္၊ အိတ္ စသျဖင့္  စံုေနေအာင္ေရာင္းၾကသည္။ အုန္းလက္ျဖင့္ ဦးထုတ္ကေလး ထိုင္ရက္ၿပီး ေရာင္းသူလည္း ရွိသည္။ စိတ္ဝင္တစား ထိုင္ၾကည့္ေနသူရွိသလို သေဘာက်ကာ  ဝယ္သြားသူလည္း ရွိသည္။ ေငြထည္လက္ဝတ္ရတနာ ဒီဇိုင္းေတြ၊ အလားတူ ႔ဒီဇိုင္းမ်ိဴး ဖေယာင္းႀကိဳးျဖင့္ ထိုးထားသည့္ လက္ဝတ္အဆင္တန္ဆာေလးေတြ၊ ဖန္စီေက်ာက္ထည္ကေလးေတြ ေရာင္းၾကရာ တိုးေဝွ႔ဝယ္ယူၾကသည္။ လမ္းေဘးမွာပဲ  ခံုေလးေတြ ခင္းၿပီး  မာဆတ္လုပ္ေပးတာလည္း ရွိသည္။ ပက္လက္ထိုင္ခံုေတြမွာ အႏွိပ္ခံသူေတြလည္း တပံုတပင္၊ အဲဒီေဈးေတြမွာက အစားအေသာက္ကို လမ္းေလွ်ာက္ရင္း စားလို႔ရေအာင္ တခါသံုးခြက္၊  ဇြန္းတို႔ ထည့္ေပးလိုက္တာ ျဖစ္သည္။ က်က်နန ထိုင္စားစရာ ေနရာေတာ့ လုပ္မေပးထား၊ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း စားေသာက္ ေဈးဝယ္ တၿပိဳင္ထဲ လုပ္ၾကေလသည္။
                                       အမ်ားအားျဖင့္ လမ္းေလွ်ာက္ စားေသာက္ ဝယ္ယူေနၾကသူေတြက ကမၻာလွည့္ခရီးသည္ အမ်ားစုျဖစ္သည္။ ထိုင္းလူမ်ိဴးေတြကေတာ့ ေဈးသည္ေတြေပါ့၊ ျမန္မာတခ်ိဴ႔လည္း ရွိသည္။ ျမန္မာအမ်ားစု ေဈးေရာင္းတာ  ႏိုက္ဘာဇားျဖစ္သည္။ ႏိုက္ဘဇားညေဈးကေတာ့ ပလက္ေဖာင္းတေလွ်ာက္ တင္မက လမ္းမႀကီးရဲ့ အတြင္းပိုင္းမွာပါ ေနရာက်ယ္က်ယ္ ဆိုင္ခန္းက်ယ္က်ယ္ေတြ မ်ားစြာရွိသည္။ စားေသာက္ဆိုင္ေတြ၊ အေအးခန္းျဖင့္  ဖြင့္ထားသည့္ မာဆတ္အခန္းေတြ ရွိသည္။ ေအးေအးေဆးေဆး စားေသာက္ အႏွိပ္ခံလို႔ရသည္။ ထိုင္းမာဆတ္က နာမည္ေက်ာ္ရာ တကူးတက အႏွိပ္ခံသူေတြ မ်ားလွသည္။ ႏိုက္ဘဇာညေဈးက ေန႔တိုင္းဖြင့္သည္၊ ေဈးပတ္ဝန္းက်င္မွာ စဆိုးဆိုင္၊ ဘားဆိုင္ ၊ ေကာ္ဖီဆိုင္ေတြလည္း စဥ္ဆက္မျပတ္ရွိရာ စည္ကားလွသည္။ walking street လမ္းေလွ်ာက္ေဈးျဖစ္သည့္ စေနေဈး၊ တနဂၤေႏြေဈးႏွင့္ ႏိုက္ဘဇားညေဈးတန္း အားလံုး  တူညီေသာ အခ်က္မွာ နံနက္ မိုးလင္သည္ႏွင့္  သန္႔ရွင္းေနတာ ျဖစ္သည္။ မႏိႈင္းေကာင္း ႏိႈင္းေကာင္း ေရွးလူႀကီးေတြ ပံုေျပာျပသည့္ ၾကပ္ကုန္းအလား၊ ညဖက္မွာ အလင္းေရာင္တထိန္ထိန္ျဖင့္ စည္ကားတာ ေတြ႔ရၿပီး မနက္က် ေဈးဆိုင္ေတြ မ်ားစြာ ဖြင့္ထားခဲ့တာလို႔ မထင္ရေအာင္ ေျခရာလက္ရာမပ်က္ လမ္းအတိုင္း ကားေတြ လူေတြ သြားလာၾကေနၾကသည္။
                   အဓိကကေတာ့ လူတိုင္း၊ ေဈးသည္တိုင္း စည္းကမ္းလိုက္နာၾကလို႔ပဲ ျဖစ္သည္။ ကိုယ့္အမိႈက္ကိုယ္ ထုတ္ပိုး သိမ္းဆည္းၿပီး စုရပ္မွာ သြားပံုထားလိုက္တာနွင့္ မနက္ေစာေစာ အမိႈက္သိမ္ ကားက အလြယ္တကူ ေကာက္တင္သြားတာျဖစ္သည္။ ဆိုင္သိမ္းမွ အမိႈက္ေတြကို စုၿပံုသိမ္းတာမ်ိဴးမဟုတ္၊ ေဈးေရာင္းေနရင္း စနစ္တက် ကိုယ့္အမိႈက္အိတ္ထဲ ပစ္သည္။ ကိုယ့္ဆိုင္က ထြက္သည့္ အမိႈက္ကို ခ်က္ျခင္း စုစည္းကာ ကိုယ့္အိတ္ႏွင့္ကိုယ္ ထည့္သိမ္းသည္။ ဆိုင္တိုင္း ဒီလို စနစ္တက် ထုတ္ပိုးထားခဲ့တာကို စည္ပင္သန္႔ရွင္းေရးက မိုးမလင္းခင္ လာသိမ္းသြားသည္။ အဆိုပါအလုပ္မွာ တရက္မက ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာျမင့္ေသာလည္း ထံုးစံမပ်က္လုပ္ေနက်ပင္ျဖစ္သည္။ အမိႈက္ေတြ ရႈပ္ပြညစ္ေပက်န္ခဲ့က အနားက အိမ္ေတြ ႏွင့္ လမ္းသြားလမ္းလာ ျပည္သူေတြ ၿငိဳၿငင္စရာ ျဖစ္လာႏိုင္ေသာ္လည္း ေဈးသည္ေတြမွာ သန္႔ရွင္းေရး ကိစၥ  အက်င့္ျဖစ္လို႔ တကူးတကပင္ လုပ္တာမဟုတ္ပဲ လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္ လုပ္ရင္း ေရာင္းဝယ္ေနၾကေလသည္။
                   အဆိုပါ ညေဈးတန္းေတြမွာ အၿမဲလိုလို သန္႔ရွင္းေနၿပီး တေခါက္ေရာက္ဖူးသူလည္း ေနာက္တေခါက္က် ေလွ်ာက္ရေအာင္လို႔ဆိုကာ အႀကိမ္ႀကိမ္ လည္ခ်င္ပတ္ခ်င္သည့္ ေနရာ ျဖစ္ေနေလသည္။  ညေဈးတန္းေတြကေန  အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္းေတြ ေပါမ်ားလာၿပီး အခ်ိန္ပိုင္း ေဈးသည္ေလးေတြ အျဖစ္ သမာအာဇီဝက်က် လုပ္ကိုင္ၾကသူေတြ မ်ားလာသည္။ အေရာင္းအဝယ္ ျဖစ္ကာ ျပည္သူေတြ ဝင္ေငြတိုးၾကသည္။ ကမၻာလွည့္ခရီးသည္ေတြ စိတ္ဝင္စားရာ တန္ဖိုးလည္း မမ်ားလွသည့္  ေဒသထြက္ကုန္ လက္မႈ ပစၥည္းေလးေတြ မ်ားစြာ ထုတ္လုပ္ လုပ္ကိုင္ရသည္။ ထိုကမွ ဝင္ေငြရသည္။ အျမတ္အစြန္းေတြ ဆင့္ကဲရၾကသည္။ အလုပ္ေတြ ရလာၾကသည္။  ညေဈးတန္းေတြကေန မီးခိုးမထြက္သည့္ စီးပြားေရးကို ျမွင့္တင္ေပးသည္။ ညေဈးတန္းေတြကတဆင့္ တိုင္းျပည္ရဲ့ ယဥ္ေက်းမႈကို ထုတ္ေဖာ္ခြင့္ရသည္။  ယဥ္ေက်းမႈ အဆင့္အတန္း ႏွင့္ လူေနမႈအဆင့္အတန္းကို ေဖာ္ထုတ္ျပသရာလည္း ေရာက္သည္။ ႏိုင္ငံအသီးသီးကို တဆင့္စကား သတင္းေရာက္ၿပီး ေဈးတန္းေလးေတြဆီ ထပ္ကာထပ္ကာ လူေတြ ေရာက္လာသည္ဆိုက ေဈးသည္ေဈးဝယ္ပိုလို႔ပင္ စံုလာေပေတာ့မည္။

ခိုင္ခိုင္ေစာလြင္