အမိရဲ့ ရင္ခြင္( ေကာင္းကင္ ႏိုင္ငံျပဳအႏုပညာမဂဇင္းမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္.)

          
 

                   ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၊ အမိတကၠသိုလ္ ႏွစ္(၁၀၀) ျပည္႔ေတာ့မည္တဲ့။ တကၠသိုလ္ေျမကို လြမ္းလွသည္။ တကၠသိုလ္ရဲ့ အေငြ႔အသက္ကို ေအာက္ေမ့သည္။ တကၠသိုလ္အတူတက္ခဲ့သည့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုလြမ္းသည္။ သစ္ပုပ္ပင္၊ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္အေဆာက္အဦ၊ တကၠသိုလ္စာၾကည့္တိုက္ႀကီး၊ ေရတမာတန္း၊ စာၾကည့္တိုက္နားက ကံ့ေကာ္ပင္ေတြ ၊အၿမဲေလွ်ာက္ခဲ့ရတဲ့ ပုဂံလမ္း... မဆံုးႏိုင္ေအာင္ လြမ္းစရာေတြပင္။ လြမ္းစရာေတြကတဆင့္ နာက်ည္းစရာေတြ မေမ့ႏိုင္တဲ့ အျဖစ္ေတြ၊ ဘယ္လိုပင္ သင္ပုန္းေခ်ပါဆိုေပမယ့္ မေက်ႏိုင္သည့္အျဖစ္ေတြ နဲ႔ အမိတကၠသိုလ္ကို သတိရမိသည္။ တမ္းတမိသည္။ အမိတကၠသိုလ္မွာ ပညာသင္ရင္း ပညာစံုလို႔ ခြဲခြာရျခင္းရွိသလို ပညာမစံုခင္ အဓမၼခြဲခံခဲ့ရသည့္ အျဖစ္ေတြက ကမၻာဆံုးတိုင္ ရွိေနမည္သာ။ အမိရဲ့ရင္ခြင္ကေန အဓမၼခြဲထုတ္ခံခဲ့ရသည့္ ေက်ာင္းေတာ္သူ ေက်ာင္းေတာ္သားအေပါင္းဟာလဲ ကမၻာအႏွံံံ႔ေရာက္ေနၾကသလို လူမသိသူမသိေသၾက၊ အက်ဥ္းစံဘဝႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ခံၾကရသည္။ ဒီႏွစ္ေတြအေတာအတြင္း အမိတကၠသိုလ္ႀကီးကေရာ ေပ်ာ္ေနသလား လြမ္းေနသလား၊ အမိရဲ့ သားသမီးအသစ္ေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ေနသလားလို႔ ေတြးမိသည္။ အမိတကၠသိုလ္ႀကီး လႈပ္ရွားေနသလား၊ ၿငိမ္သက္ေငးေမာေနသလား။ လြမ္းစိတ္ အေတြးစိတ္မ်ားသည္ တကၠသိုလ္ရင္ခြင္ကို အျပင္းအထန္ သတိရမိေလေတ့သည္။ အမွန္တကယ္ေတာ့ အမိတကၠသိုလ္ႀကီးသည္ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ၾကာ ၿငိမ္သက္ေနခဲ့ရသည္။ သူ႔မ်က္ေစ့ေအာက္တြင္ ေျပးလႊားေနရသည့္ သူ၏သားသမီးမ်ား၊ အတင္းအဓမၼ ေခၚေဆာင္ခံရျပီး ဘယ္ဆီဘယ္ဝယ္ေခၚသြားၾကမွန္း မသိရတဲ့ သားသမီးမ်ား၊ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္ေသာ္လည္း ဘယ္ဆီအထိ ေျပးေလသည္မသိရေသာ သားသမီးမ်ား၊ ေသြးသံရဲရဲျဖင့္ မခ်ိမဆန္႔ က်ဆံုးေလေသာ သားသမီးမ်ားအတြက္ မခ်ိေအာင္နာက်င္ခဲ့ရပီးဘီ။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ အမိတကၠသိုလ္ႀကီးသည္ အေႏွာင္အဖြဲ႔ တင္းက်ပ္ေသာ စည္းမ်ည္းေတြၾကားမွာ ၿငိမ္သက္စြာ လြမ္းေနသည္ကေတာ့ ေသခ်ာသည္။
              လြန္ခဲ့သည့္ (၆) ႏွစ္ေလာက္က အမိတကၠသိုလ္ ပတ္ဝန္းက်င္အနားကို ေခတၱျဖတ္သြားဖူးသည္။ ရြက္ေႀကြေတြ ထုနဲ႔ထည္နဲ႔ၾကားမွာ အေတာ္အိုမင္းေနတာကို ေတြ႔ရသည္။ ၾကည့္ရသည္မွာ ညိွဳးညိွဳးႏြမ္းႏြမ္း ရွိလွသည္။ ေက်ာင္းဖြင့္ရက္တြင္ပင္ လူသြားလူလာရွင္းလွသည္။ တခ်ိန္က သားသမီးေတြ အစံုအလင္ႏွင့္ ရယ္သံေမာသံမ်ား ေဝစည္ေနသည္မွာ အိပ္မက္ပမာပင္။ ဂုဏ္က်က္သေရ ျပည့္စံုလွသည့္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ႀကီးသည္ သူ႔အလုပ္သူမလုပ္ရတာလဲ ၾကာပါျပီေကာ။ မလုပ္ႏိုင္ေအာင္လဲ နည္းမ်ိဳးစံု ေျပာင္းလဲခဲ့ၾကသည္။ အမိရင္ခြင္ဆီ အလြယ္တကူပင္ ဝင္၍မရေတာ့ေပ။ တခ်ိန္တုန္းက အလုပ္ခြင္ေရာက္ေနေသာ သူငယ္ခ်င္းသည္ အမိရင္ခြင္ေအာင္က သူငယ္ခ်င္းမ်ား မိတ္ေဆြေဟာင္းမ်ား ညီငယ္ ညီမငယ္မ်ားထံ အစစ္အေဆးမရွိ၊ အေမးအျမန္းမရွိ လာၾကသည္။ လာ၍ရသည္။ အမိအရိပ္ကို ျပန္ခိုရင္း အလြမ္းေတြ ေျဖခဲ့ၾကသည္။ ဘဝအေမာေတြ ေျပခဲ့ၾကသည္။ လြတ္လပ္စြာ ရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ၾကရဖူးသည္။ အခုေတာ့ အမိကိုယ္တိုင္ပင္ မလြတ္လပ္ေတာ့ပါလား။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ နာက်င္စရာေကာင္းလိုက္တဲ့ အျဖစ္ေတြပါလဲ။ ဒီလို နာက်င္ခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္ေတြၾကားထဲကပဲ အမွတ္တမဲ့ နာက်င္ခဲ့ရတဲ့ မၾကာခင္က အျဖစ္ကေလးကို သတိရမိပါေတာ့သည္။

            ကိုယ္ေနတဲ့ အရပ္က အမိတကၠသိုလ္ႀကီးရဲ့ ဆန္႔က်င္ဘက္အရပ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ျဖတ္သြားျဖတ္လာေတာင္မေရာက္ျဖစ္ခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ အရင္အခ်ိန္တုန္းကလိုဆို မၾကာမၾကာ ေရာက္ႏိုင္ေသာ္လည္း စိတ္ကိုယ္က တမင္မသြားခ်င္ေအာင္ ျဖစ္ရသည္။ နာက်ည္းစရာေတြ သတိရစရာေတြ ျပည့္သိပ္ေနသည့္ ဒီအရပ္ကို ေမ့ထားတာၾကာပါေရာလား။ ဝန္ထမ္းဘဝ ထံုးစံအတိုင္း ရသည့္လခသည္ ကေလးေက်ာင္းကားခ ျဖစ္သြားသည့္အခါ အျခားစီးပြားေရးတခုကို စားဝတ္ေနေရးအတြက္ တြဲျပီးလုပ္ခဲ့ရသည္၊ နယ္က ကုန္သည္တေယာက္က ကုန္ဘိုးေငြလႊဲရင္ အစိုးရဘဏ္ကလႊဲရာက ကေမၻာဇဘဏ္ေပၚလာေတာ့ အဲဒီဘဏ္က အဆင္ေျပတဲ့အတြက္ ဘဏ္ေျပာင္းလႊဲသည္။ အနီးဆံုး ကေမၻာဇဘဏ္က ျပည္လမ္းေပၚ မာလာေဆာင္ေရွ့က ကေမၻာဇဘဏ္ရံုးခ်ဳပ္ျဖစ္တဲ့ အတြက္ အမိတကၠသိုလ္ေရွ့ေမွာက္ ေရာက္ျဖစ္ခဲ့သည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္တိုင္း တကၠသိုလ္ႀကီးရဲ့ ပံုရိပ္ကို စာဖြဲ႔ျပီးေျပာလြန္းလို႔ ကိုယ့္အမ်ိဳးသားက စိတ္မေကာင္းစရာေတြ မေျပာပါနဲ႔ပင္ တားယူရသည္။ အဲဒီႏွစ္ပိုင္းက တလကိုတေခါက္ေတာ့ ေရာက္ျဖစ္သည္။ လိုက္ခဲ့ပါ တကၠသိုလ္ထဲဝင္မရေပမယ့္ အလြမ္းေျပၾကည့္ရတာေပါ့ ခံစားရတာေပါ့ဆိုတိုင္း ဦးခ်စ္လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ လိုက္တိုက္ရင္ လိုက္မယ္ဆိုတဲ့ အတြက္ ျမင့္မိုရ္ေတာင္ေပၚက မဥၹဴသကနတ္ပန္းက ရႏိုင္ေသးသည္။ ဦးခ်စ္လက္ဘက္ရည္ကေတာ့ မရႏိုင္ေတာ့တဲ့အတြက္ လက္ေလွ်ာ့ခဲ့ရသည္။ မာလာေဆာင္သည္ အေဆာင္မဟုတ္ေတာ့တဲ့အေၾကာင္း စာသင္ေဆာင္ျဖစ္သြားတဲ့အေၾကာင္း ကိုယ္ျမင္တာေျပာျပရသည္။ သူက မာလာေဆာင္ေမာင္မလာႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့လို႔ ရယ္ပြဲဖြဲ႔သည္။ မာလာနဲ႔ပတ္သက္သည့္သီခ်င္းေတြ ရြတ္ၾကည့္ၾကသည္။ တရက္မွာေတာ့ သူမလိုက္မျဖစ္ လိုက္ရမည့္ အေၾကာင္းေပၚလာသည္။ မွာသမွ် ကုန္ေတြ ေစ်းသင့္တုန္းဝယ္ပို႔လိုက္ရာ လက္ထဲ ပိုက္ဆံမရွိေတာ့။ ေငြအျမန္ပို႔ရန္ မွာလိုက္ရာ ပို႔လိုက္ျပီ သြားထုတ္ပါလို႔ ဖုန္းဝင္တဲ့ အတြက္ ကေမၻာဇဘဏ္သြားဖို႔ ျဖစ္လာသည္။ လက္ထဲမွာ ေငြ (၂၀၀)က်ပ္သာရွိေတာ့သည္။ ကိုယ္က လမ္းထြက္ရင္ လက္ထဲပိုက္ဆံမပါက တေယာက္ထဲ မသြားခ်င္။ ႏွစ္ေယာက္သြားလွ်င္ တေယာက္(၅၀)က်ပ္ဆိုေတာ့ ႏွစ္ေယာက္ကို (၁၀၀)က်ပ္ပဲကုန္မည္။ ဟိုေရာက္လို႔ မေတာ္တဆလြဲေရွာ္ခဲ့ရင္ အျပန္လမ္းစရိတ္က (၁၀၀) ထပ္ကုန္ႏိုင္သည္။ ကိစၥမရွိ၊  ဒါေပမယ့္ ေငြ(၂၀၀) နဲ႔ တေယာက္ထဲ မသြားလိုတဲ့အတြက္ အတင္းအေဖာ္ေခၚတာနဲ႔ လိုက္ခဲ့ေလသည္။ မာလာေဆာင္မွတ္တိုင္မွာဆင္းျပီး မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က ဘဏ္ဘက္ကိုသြားဖို႔ ျပည္လမ္းကို ျဖတ္ကူးလိုက္တဲ့အခါ တဖက္ယဥ္ေၾကာက ကားတစီးလာေနတဲ့အတြက္ လမ္းရဲ့ အလယ္အူေၾကာင္းမွာ ႏွစ္ေယာက္သား ယဥ္ေၾကာရွင္းေအာင္ ေစာင့္ေနတုန္း ျဗဳန္းဆို " ေျပး.. ေျပး ......   " ဆိုတဲ့အသံနဲ႔ အတူ ေျပးပါေလေရာ၊ ကိုယ္က  ဘာဆိုလိုမွန္းမသိလို႔ ေၾကာင္ၾကည့္ေနတုန္းမွာပဲ ပတ္ဘလစ္ကာအဝါေရာင္ေလးေပၚက ေမာ္ေတာ္ပီကယ္ ကိုယ့္ဆီလွမ္းလာတာေတြ႔မွ သေဘာေပါက္ပီး လွည့္ေျပးရပါေလေရာ။ စိတ္ဆိုတာ အင္မတန္ျမန္တာကလား။ အဲဒီေျပးေနတဲ့ ခနေလးမွာ အေတြးေတြက ေပၚလာတယ္။ ကိုယ္တို႔က မာလာေဆာင္ေရွ့က ပလက္ေဖာင္းအတိုင္း အရွည္လိုက္ႀကီးေျပးေနတာ။ ဂ်ပ္ဆင္ကိုလဲ ေတြ႔လိုက္တယ္။ ေက်ာင္းထဲဝင္ေျပးမလားစဥ္းစားေသးတယ္၊ တခါးေတြ ပိတ္ျပီး ဆိုင္းဘုတ္အနီမွာ အျဖဴေရာင္စာလံုးေတြနဲ႔ တာဝန္မွအပ မဝင္ရတဲ့ တခါမွ မေတြ႔ဘူးတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ေတြ ခ်ိတ္လို႔၊ အဲဒီမွာ တို႕ေက်ာင္းႀကီးကအျမဲဖြင့္ေနရမွာ ေက်ာင္းတံခါးဆိုတာ အျမဲဖြင့္ထားရမွာ၊ ကဲဘယ္ေျပးမွာလဲေတြးရင္း ေရွ့မွာေျပးေနတဲ့ သူ႔ကိုလဲ ဘာစိတ္ကူးနဲ႔ဒီေလာက္ေျပးေနတာလဲ မသိဘူးဆိုပီး စိတ္တိုလာေတာ့သည္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ ၈၈ ဇြန္တုန္းက ေက်ာင္းေတြပိတ္လိုက္ျပီလို႔ ေၾကျငာအၿပီး ခုလိုပဲ ေျပးသူကေျပး လိုက္သူကလိုက္ အျဖစ္ကိုရုတ္တရက္ သတိရလိုက္မိျပီး တုန္႔ကနဲျဖစ္မိသည္။ ဘာလို႔ေျပးမလဲ၊ ဆက္မေျပးခ်င္ေတာ့။ ရုတ္တရက္ရပ္လိုက္တယ္ဆို မလွမ္းမကမ္းမွာ ေျပးလိုက္လာတဲ့ ေမာ္ေတာ္ပီကယ္ရဲက ေရွ့က အကိုေရ ရပ္လိုက္ေတာ့ ဒီမွာအမကို မိထားျပီဆိုေရာ သူလဲ ျပန္လွည့္လာပါေလေရာ။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္ေလးက ဘာမွ မၾကာလိုက္ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာ အေတြးေတြ ခံစားခ်က္ေတြက အလိုလိုေရာက္လာတာပဲ။ ဘဏ္ေရွ့မွာရပ္ထားတယ္ ကားဆီအသြား ရပ္ၾကည့္ေနတဲ့ ဘဏ္ဝန္ထမ္းလံုျခံဳေရး ေတြနဲ႔ လူတစ္ခ်ိဳ႔ကိုေတြ႔ျပီး ေနရာမွာတင္ အေငြ႔ျပန္ျပီး ေပ်ာက္သြားခ်င္စိတ္ေပၚလာမိသည္။ မႀကီးမငယ္နဲ႔ ေျပးၾကတဲ့အျဖစ္။ ကားေပၚေရာက္ေတာ့ ကိုယ္ေတြ ထိုင္ဖို႔ ေနရာမရွိတဲ့အတြက္ အသက္ငယ္တဲ့ေယာကၤ်ားေလးတစ္ေယာက္က တြယ္စီးလိုက္သည္။ သူ႔ခမ်ာ အဖမ္းခံရတာေတာင္ တြယ္စီးလိုက္ရေသးသည္။ လွည္းတန္းအဝိုင္းက ကုန္တိုက္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ အင္းစိန္လမ္းမေပၚက ယဥ္ထိန္းရံုးေရာက္တဲ့အထိ ကိုယ္လဲစကားတလံုးမွ မေျပာမိေပ။ " ကဲ..ကဲ.. တစ္ေယာက္ကို (၂၂၀၀) က်ပ္နဲ႔ ဒဏ္ေငြေဆာင္ၾကတဲ့" ကိုယ့္စိတ္ထဲ ဒါမ်ားလမ္းမွာထဲက ေတာင္းလိုက္ပီးေရာ ဒီအထိေခၚလာေသးတယ္ ေတြးမိရာက ပိုက္ဆံမပါတဲ့ အျဖစ္ကို သတိရမိေတာ့သည္။ " ပိုက္ဆံမပါတဲ့သူေတြ မွတ္ပံုတင္(ႏိုင္ငံသားစိစစ္ေရးကဒ္) ထားခဲ့ပါ။ ပိုက္ဆံယူျပီးျပန္လာယူပါ" တဲ့။ ကိုယ့္မွာ မွတ္ပံုတင္ပါသည္။ သူ႔မွာက ဘာမွမပါ၊ အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာေတာ့ အမျပန္ျပီးပိုက္ဆံျပန္ယူ၊ မွတ္ပံုတင္ကထားခဲ့တဲ့။ မွတ္ပံုတင္ပါမွ ဘဏ္ကေငြထုတ္လို႔ရမွာ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းနဲ႔ ေငြထုတ္ျပီး ကိုယ့္အမ်ိဳးသားကို ျပန္လာေခၚမယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပမွ ျပန္ေတာ့လာေခၚေနာ္ဆိုတာကို လွည့္ျပီးတခုခုေျပာဘို႔ ျပင္ျပီးမွ လွည့္ထြက္ခဲ့ေတာ့သည္။ ဘဏ္ကိုျပန္သြားရမည္၊ ဘဏ္ေရွ့ေရာက္ခဲ့ျပီးမွ ျပန္သြားရအုန္းမည္၊ ရာမညေဆာင္ေရွ့အေရာက္ ကားစီးမည္ျပင္ျပီးမွ မစီးျဖစ္ေတာ့။ ဘာျဖစ္အုန္းမည္မသိ။ လက္ထဲက ေငြ(၁၀၀) က်ပ္ကို ထိလို႔မျဖစ္။ အဆင္မေျပရင္ ဒီပိုက္ဆံနဲ႔ အိမ္ျပန္ရင္ျပန္ရမည္။ တစ္မွတ္တိုင္ကို လမ္းေလွ်ာက္သြားဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ လမ္းတေလွ်ာက္ ေက်ာင္းကိုၾကည့္ရင္း တခ်ိန္က ဒါဟာကိုယ့္နယ္ေျမ ကိုယ္တို႔ တစ္ေတြ ေအးခ်မ္းစြာေနခဲ့တဲ့ နယ္ေျမဆိုပီး ေလွ်ာက္ရင္းေတြးရင္းေငးရင္း ေလွ်ာက္လာမိသည္။ ကိုယ္တို႔ ေက်ာင္းတက္စဥ္က မာလာေဆာင္ရွိတဲ့ အဲဒီအေဆာင္ေရွ့က မာလာမွတ္တိုင္မွာ ဆင္းျပီး ညာဘက္ခ်ိဳးေကြ႔လို႔ သီရိေဆာင္ဘက္က ဝင္တဲ့အခါဝင္ရင္ဝင္၊ ဘယ္ဘက္ဆက္သြားပီး စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ဝင္ေပါက္ကဝင္လဲရသည္။ ခုေတာ့ ဒီေနရာေတြမွာ ဝင္ေပါက္မေတြ႔။ ရာမညေဆာင္ေရွ့မွာေတာ့ ဝင္ေပါက္အႀကီးဖြင့္မထားပဲ မလြယ္ေပါက္ကေလးက လူတစ္ခ်ိဳ႔ အဝင္အထြက္ လုပ္ေနတာကိုေတာ့ ေတြ႔မိသည္။ ေတြးရင္းေလွ်ာက္ရင္း မာလာေဆာင္ေရွ့ျပန္ေရာက္လာသည္။ ေစာေစာက အျဖစ္ကို သတိရျပီး မ်ဥ္းၾကားက မကူးလို႔ ဖမ္းတာပဲ၊ မ်ဥ္းၾကားရွိမွန္းေတာင္မသိတဲ့အျဖစ္။ ဒီေနရာမွ မ်ဥ္းၾကားရွိမရွိမသိ ေက်ာင္းတက္တုန္းကေတာ့၊ ေက်ာင္းသားေတြ ေဟး.... ဆိုျပီး ျဖတ္ကူးၾကရင္ ကားေတြက ရပ္ေပးၾကသည္။ ျပီးရင္ ညီေလးတို႔ လာၾက ၊ ညီမေလးတို႔လာၾကဆိုကာ ကားရပ္ျပီးတင္သည္။ မ်ဥ္းၾကားက မွတ္တိုင္ႏွင့္ အေတာ္ေဝးေဝးေရာက္ေနတာပင္။ ဒါ့ေၾကာင့္ မသိတာ။ ေသခ်ာၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ ေက်ာင္းေရွ့မွာ လက္မေလာက္ လံုးပတ္ရွိတဲ့ သံဆူးႀကိဳးေတြကာထားတာေတြ႔ရသည္။ ဒါတင္မက စတီးတိုင္လံုးေတြ ကတထပ္ကာထားပါေရာလား။ အခုမွ ေသခ်ာၾကည့္မိသည္။ အမိတကၠသိုလ္သည္ အက်ဥ္းက်ေနသလိုပါပဲလား။ သံတိုင္ေတြ သံဆူးႀကိဳးေတြၾကားမွာေရာက္ေနတာပါလား။ အဆင္ေျပေျပ ေငြထုတ္ပီး လူေရြးပီး အိမ္ျပန္ေရာက္သည္အထိ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ စကားမေျပာျဖစ္ၾက။ အေတြးကိုယ္စီႏွင့္ေနၾကသည္။သူဘာေတြေတြးေနလဲကိုယ္မသိ။ သူ႔ကို အတင္းေခၚလာတဲ့အတြက္ စိတ္ဆိုးေနသလား။ ေျပးလိုက္ရလို႔ ေမာေနတာလားမသိ။ အိမ္တခါးဖြင့္ဝင္ အဝတ္အစားလဲလွယ္ကာ အားပါးတရ ထိုင္ခ်အျပီး တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ျပီး ရယ္မိေတာ့မွ စကားစမိေတာ့သည္။ ပိုက္ဆံကိုႏွေမ်ာမေနပါနဲ႔ဆိုျပီး စကားစသည္။ ကိုယ္ၿငိမ္ေနသည္မွာ ဒါ့ေၾကာင့္လို႔ သူထင္ေနတာကိုး။ အမွန္ကမဟုတ္။ ကိုယ့္အေမေရွ့မွာ ကိုယ္တို႔ျဖစ္ရတာကို စိတ္ထဲ တမ်ိဳးျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အသိဆံုးျဖစ္ေနသည္။ ကိုယ့္ရဲ့နယ္ေျမ ကိုယ့္အရပ္ ကိုယ့္အမိေက်ာင္းေတာ္ေရွ့မွာ ျဖစ္တာကို ခံစားေနမိျခင္း။ အမိေက်ာင္းႀကီးရဲ့အျဖစ္ကို သတိရေနျခင္း စတာေတြေၾကာင့္ စကားမေျပာခ်င္တာပင္။ ကိုယ္လဲ သူ႔ကို ဘာေၾကာင့္ေျပးရသလဲ၊ ဘယ္ကိုေျပးဖို႔စိတ္ကူးျပီး လွည့္ေျပးသလဲ၊ ကိုယ္သာ ယဥ္ထိန္းရဲကို အရင္ေတြ႔ရင္ မေျပးခိုင္းဘူး ေျပာလိုက္မိသည္။ သူက "ဒါကိုယ္တို႔ေက်ာင္းပဲ ေက်ာင္းထဲဝင္ေျပးရင္ သူလိုက္လာလို႔မရဘူးဆိုျပီး ဝင္ေျပးတာ၊ ေက်ာင္းက ကိုယ္ထင္သလိုမွ မဟုတ္ေတာ့ပဲ ပိတ္ဆို႔တားဆီးထားလိုက္တာ။ ကိုယ္တို႔တုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ ေနာက္ေျပာင္ေျပးၾကရင္ ေက်ာင္းထဲ ဝင္ေျပးၾကတာ၊ ကိုယ့္အိမ္ထဲ ဝင္ေျပးရသလိုပဲ။လံုလဲလံုျခံဳတယ္ေလ။ အမိရင္ခြင္ေပါ့ အမိရင္ခြင္ဝင္ေျပးရသလိုေပါ့.  ခုေတာ့ကြာ..."
          လက္စသတ္ေတာ့ သူလဲကိုယ့္လို ခံစားေနရတာကိုး။ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး ေပးခဲ့ရတဲ့ (၄၄၀၀) က်ပ္ကို ႏွေမ်ာတဲ့အေၾကာင္း ေလသံေတာင္မဟမိပဲ အမိရန္ကုန္တကၠသိုလ္ႀကီး သံဆူးႀကိဳးေတြ သံတိုင္ေတြၾကားေရာက္ေနတာကို အထပ္ထပ္ေျပာမိၾကသည္။ အခုေတာ့ႏွစ္ေတြၾကာခဲ့ပါဘီ။ အေျပာင္းအလဲေတြ ေျပာင္းလဲသံေတြ ၾကားေနရေခ်ၿပီ။ အမိတကၠသိုလ္ႀကီးကို လြတ္လပ္ေစခ်င္ၿပီ။ အမိတကၠသိုလ္ႀကီး ေပ်ာ္ရႊင္ေနသည္ကို ေတြ႔ခ်င္သည္။ လႈပ္ရွားေနသည္ကို ေတြ႔လိုသည္။ သားသမီးေတြ ေဝေဝဆာဆာ နဲ႔ စိုစိုေျပေျပ ေတြြ႔လိုသည္၊ ေနွာင္ႀကိဳးေတြကလြတ္ေျမာက္ျပီး လြတ္လပ္ေနေသာ အေမ့ရင္ခြင္မွာ ေအးခ်မ္းစြာျဖင့္ သားသမီးေတြ ခိုဝင္ေနၾကတာကို ေတြ႔ခ်င္ျမင္ခ်င္လွပါသည္။

 

                                                                                                                                                                   ခိုင္ခို္င္ေစာလြင္

                                                                                                                                                          သရုပ္ေဖၚပန္းခ်ီ စံမင္း