ခိုင္ခိုင္ေစာလြင္: သမီးအတြက္ေမြးေန႔လက္ေဆာင္( Kaungkin မဂဇင္းမွ ကူးယူပါသည္)

Written by ခိုင္ခိုင္ေစာလြင္

Monday, 23 July 2012 14:48

လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ႏွစ္က ဒီေန႔ရက္မွာ သမီးႀကီးကို ေမြးဖြားခဲ့သည္။ ေယာကၤ်ားေလးမွ မိန္းကေလးမွ ဟူ၍ စိတ္မွာ မရွိ။ သမီးေဖေဖေရာ က်မပါ ဘာေလးျဖစ္ျဖစ္ဟု ေျပာျဖစ္ၾကသည္။ ေမြးကာနီးေတာ့ ဘာေလးျဖစ္မလဲ မသိဘူး၊ ဘာေလးလိုခ်င္သလဲ ေမးေတာ့ သမီး ေဖေဖက လူေလး ဟုဆိုေလရာ က်မ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာခဲ့ရသည္။ ဒါက သူ႔စကား မဟုတ္။ ခုႏွစ္စဥ္အလြမ္း ဇာတ္ကားမွာ သုေမာင္ေျပာတာကို ျပန္ေျပာသည့္ အတြက္ ရယ္ရျခင္းပင္။ ဒီရုပ္ရွင္ကလည္း ၾကည့္ထားတာ မၾကာေသး။ ေန႔ေစ႔ လေစ႔ႏွင့္ သြားၾကည့္ျဖစ္သည္။ ကိုယ္ဝန္ ေန႔ေစ႔ လေစ႔ႏွင့္ ၾကည့္ရသည္က အေပ်ာ္အပါး ဝါသနာပါလြန္း၍ မဟုတ္သလို ရုပ္ရွင္ဆိုလွ်င္ မၾကည့္ရ မေနႏိုင္လြန္း၍လည္း မဟုတ္ပါ။ က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ရုပ္ရွင္ၾကည့္လွ်င္ ဒါရိုက္တာႏွင့္ ဇာတ္လမ္းကို အရင္ၾကည့္ပီးမွ ၾကည့္ေလ့ရွိသည္။ ဒါရိုက္တာဆိုလွ်င္ ေမာင္ဝဏ ကားဆို မလြတ္တမ္းၾကည့္သည္။ သရုပ္ေဆာင္ထဲတြင္ သဘာဝမင္းသား သုေမာင္ကို ႀကိဳက္သည္။ စာေရးဆရာထဲတြင္ မင္းလူကိုႀကိုက္သည္။ မင္းလူရဲ့ ဝတၳဳကို သုေမာင္က သရုပ္ေဆာင္ပီး ဒါရိုက္တာ ေမာင္ဝဏရိုက္သည့္ ဒီ ခုႏွစ္စဥ္အလြမ္းကို ၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ ၾကည့္ေတာ့သည္။ ဒါရိုက္တာ ေမာင္ဝဏကလည္း ကားရိုက္က်ဲသည္။ ေတာ္ရံုရိုက္တာ မဟုတ္ေတာ့ ၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ ၾကည့္ရေလသည္။ ကိုယ္ဝန္က ေနာက္အပတ္ထဲ ေမြးမွာျဖစ္သည့္အတြက္ က်မမွာ တကယ့္ကို ေလးလံလွ်က္ ရွိေနသည္။ ထိုင္ခံုတြင္ ၾကာၾကာမထိုင္ႏိုင္၊ ခံုတန္းေတြ အေနာက္ ထြက္သြားပီး မတ္တပ္ရပ္ ၾကည့္ရျပန္သည္။ မတ္တပ္ၾကာၾကာ ရပ္ျပန္ေတာ့လည္း ခါးက မခံႏိုင္ေအာင္ နာလာသည့္အတြက္ ထိုင္ရျပန္သည္။ ထိုင္လိုက္ထလိုက္ အႀကိမ္ေပါင္းမနည္း လုပ္ပီးၾကည့္ေနရသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ရုပ္ရွင္ရံု ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္က က်မအျဖစ္ကို သိသြားပီး ခံုတန္းမ်ားေနာက္တြင္ ပလတ္စတစ္ခံုေလးတစ္ခံု လာခ်ေပးေလသည္။ ထိုင္ခံုရွိရာ ေနရာကို ထြက္လိုက္ဝင္လိုက္ လုပ္စရာမလိုပဲ ေနာက္ဆံုးတြင္ တစ္ေယာက္ထဲ ထိုင္လိုက္ထလိုက္ျဖင့္ ၾကည့္ခဲ့ေလသည္။ တိုက္တိုင္ဆိုင္ဆိုင္ ဇာတ္ဝင္ခန္းတစ္ခုမွာ ခင္သန္းႏုက ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ႏွင့္ျဖစ္ေန၍ ၾကည့္ရင္းရီရေသးသည္။ အဲဒီမွာ ခင္သန္းႏုက သုေမာင္ကို ဘာေလးလိုခ်င္လဲ ေမးရာ သုေမာင္က လူေလး လို႔ ရုပ္တည္သံျပတ္ႏွင့္ ေျပာပီး သရုပ္ေဆာင္ေလသည္။ သူက ဒါကို သေဘာက်သည္ထင့္ ။ က်မအေမးကို သုေမာင္အိုက္တင္ႏွင့္ေျဖေလသည္။ ဒါတင္မက သမီးႀကီး ေလးဘက္သြား၍ ဟိုဆြဲဒီဆြဲ လုပ္သည့္အခါ စာအုပ္စင္မွ စာအုပ္မ်ားကို တစ္အုပ္မွ မက်န္ေအာင္ ဆြဲခ်ေလသည္။ ပီးေတာ့ စာအုပ္ပံုၾကားတြင္ သြားကေလး ငုတ္တုတ္ျဖင့္ အေဖကို တလွညိ့ အေမကို တလွည့္ ရယ္ျပေနေသးသည္။ က်မက စာအုပ္မ်ားကို ျပန္ထပ္ရင္း ပြစိပြစိ လုပ္ေလရာ သမီးေဖေဖက လုပ္ပေစ ဒါမွ စာအုပ္ေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးမွာဆို၍ ခုႏွစ္စဥ္အလြမ္းမွ ဇာတ္ဝင္ခန္းတခုကို ျမင္ေယာင္လာရျပန္သည္။
              က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးသည္ သမီးကို အတန္းပညာသာမက ျပင္ပဗဟုသုတ အသိဥာဏ္ပညာ ျပည့္စံုေစလိုၾကသည္။ ဒီအတြက္ စာမ်ားမ်ားဖတ္ေစခ်င္သည္။ သမီးစာမဖတ္တတ္ခင္ကတည္းက စာအုပ္မ်ားကို ဖတ္ျပသည္။ သမီးက သေဘာက်သည့္အတြက္ ေက်နပ္မိၾကသည္။ တေျဖးေျဖးႏွင့္ သမီးသည္ စာအုပ္မ်ားကို ႀကိုက္ႏွစ္သက္လာေလသည္။ အလုပ္နားရက္ တပတ္တခါ အိပ္ခန္းရွင္းလွ်င္ အိပ္ယာေပၚ ႏွင့္ ကုတင္ေအာက္တြင္ က်ေနေသာ စာအုပ္မ်ား ေရႊေသြး မိုးေသာက္ပန္း ပံုျပင္စာအုပ္မ်ား ဇာတ္ႀကီးဆယ္ဘြဲ႔ သရုပ္ေဖာ္ စာအုပ္မ်ား စသည္တို႔ကို တထပ္ႀကီး စာအုပ္စင္ ျပန္ျပန္ပို႔ရသည္။ သူ႔ဘာသာ ဖတ္တတ္လာသည့္အခါတြင္ ကာတြန္းမ်ားကို ဖတ္လာသည္။ ဖတ္ျပဘို႔ မလိုေတာ့။ က်မသည္ ေလာဘႀကီးစြာပင္ သမီး ဘာစာအမ်ိဳးအစားေတြ ႀကိုက္မလဲဆိုတာကို သိခ်င္ေနမိသည္။ သူ သူငယ္တန္းအေရာက္တြင္ အဆိုေတာ္ဗဒင္ သီခ်င္းအေခြက ေတာ္ေတာ္ေပါက္ရာ အဲဒီသီခ်င္းအားလံုးကို တစ္ပုဒ္မက်န္ တလံုးမက်န္ ဆိုႏုိင္ေလသည္။ က်မအိမ္အလုပ္မ်ား လုပ္စရာရွိသျဖင့္ လုပ္ေနလွ်င္ သူက တခါးေပါက္မွာ ေျခေထာက္ကေလးခ်ပီး ဌာဏ္ကရိုင္းက်က် စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ ဆိုေလရာ က်မတို႔ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ တိုက္ခန္းတြင္ေနထိုင္သည့္ ဆိုင္းဆရာ ရြာစား စိန္စတင္းရဲ့တပည့္ ျမစတင္းက ျပံဳးျပံဳးျဖင့္ ထိုင္ထိုင္ၾကည့္ရင္း အားေပးေလသည္။ က်မႏွင့္ ဆံုမိသည့္တေန"႔ ညည္းသမီး (၇) ႏွစ္ေလာက္ဆို ဦးေလးဆီပို႔လိုက္၊ ပတၱလားနဲ႔ အဆိုခ်ေပးမယ္၊ အခု ကေလးမို႔ စည္းဝါး သံစဥ္ မသိတာေတာင္ သူက အဝင္အထြက္ အနိမ့္အျမင့္ကို မွန္ေအာင္ဆိုႏိုင္တယ္။" ဟုဆိုေလရာ ေက်နပ္ရျပန္သည္။ အႏုပညာဆိုတာ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သိမ္ေမြ႔ႏူးညံ့ေစသည္ မဟုတ္ပါလား။
                အခ်စ္ဝတၳဳေတြ သမီးဖတ္လာတာေတြ႔ရေတာ့ သမီးေဖေဖက ဖတ္ပေလ့ေစ။ လူဆိုတာ အခ်စ္ဆိုတာရွိမွာပဲတဲ့။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ သူက ဂ်ဴး ကိုႀကိဳက္လာျပန္သည္။ ဆရာမ ဂ်ဴး ရဲ့ဇာတ္ေကာင္ေတြကလည္း ထက္ထက္ျမက္ျမက္ ရွိသျဖင့္ သေဘာက်သည္တဲ့။ ထိုစာေရးဆရာမ်ားက စာေရးက်ဲသည့္ အတြက္ ဖတ္စရာ ရွားလာသည့္အခါ အိမ္က စာအုပ္ေတြထားသည့္ အခန္းထဲ ဝင္ေမႊရာက မစႏၵာကို ႀကိဳက္သည္တဲ့။ မိုးမိုး(အင္းလ်ား) ရဲ့ ညီမေလးက အခ်စ္ကိုကိုးကြယ္သတဲ့လား ကိုဖတ္အၿပီး " ေလာကမွာ စု လို စိတ္ကူးယဥ္တဲ့ မိန္းကေလးေတြ ရွိမွာပဲနာ္တဲ့" သမီးရဲ့ ေမးခြန္းအသြားအလာကို နားေထာင္ရင္း ေက်နပ္ရျပန္သည္။ ေပ်ာက္ေသာလမ္းမွာ စမ္းတဝါးကို ဖတ္ပီးျပန္ေတာ့ " ဒီဝတၳဳဖတ္ပီး စိတ္ညစ္လိုက္တာ၊ သမီး အပ်ိဳႀကီးပဲ လုပ္ေတာ့မယ္" ဆိုျပန္ေသးသည္။ သမီးေဖေဖက လူျဖစ္လာရင္ ေလာကတာဝန္ေက်ပြန္ရတယ္၊ အေျပာကို ရီရေသးသည္။ က်မကေတာ့ စာဖတ္ပါ။ ေလာကကိုေလ့လာပါ။ တေျဖးျဖး လူေတြအေၾကာင္း ေလာကအေၾကာင္း သိလာပါလိမ့္မယ္လို႔ တဖြဖြေျပာျဖစ္သည္။ ဘဝဆိုတာ လြယ္လြယ္နဲ႔ျဖတ္သန္းရသလို ခက္ခက္ခဲခဲ ရုန္းကန္ရတာေတြလည္းရွိတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဘဝဆိုတာ ရုန္းကန္ေနရတာပါပဲ။ အဲဒီအခါ အခက္အခဲေတြ႔တဲ့ အခါ စိတ္မပ်က္ေအာင္၊ စိတ္ဓါတ္မက်ေအာင္ ေနႏိုင္ဘို႔က ကိုယ္ခံအားေကာင္းမွ ျဖစ္မွာ။ အဲဒီအတြက္ စိတ္ဓါတ္ခြန္အားေတြ ႀကံ့ခိုင္ဘို႔က စာေပဖတ္ရႈေလ့လာထားရင္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ႀက့ံခိုင္မႈရွိတယ္စသျဖင့္ေျပာျပရသည္။
              သမီးက တကၠသိုလ္တက္ရာ က်မတက္ခဲ့သည့္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ (ဗိုလ္တေထာင္နယ္ေျမ) တြင္ပင္တက္ရသည္။ သူတို႔ေခတ္က်ေတာ့ အမ်ိဳးသားစီမံခန္႔ခြဲမႈေကာလိပ္ ဟုေခၚေလသည္။ ေက်ာင္းစာၾကည့္တိုက္မွာ စာအုပ္ငွား ခိုင္းရာ ဖတ္ခ်ိန္မရပါတဲ့။ က်မလဲ ရတဲ့အခ်ိန္ ရသေလာက္ဖတ္ဆိုကာ တပတ္တအုပ္ ငွားျဖစ္ေအာင္ငွားခိုင္းရေလသည္။ တိုင္းျပည္ရဲ့ သမိုင္း၊ ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ သမိုင္းကို သိရေပမည္။ အေရွ့ကေနဝန္းထြက္သည့္ပမာ ငွားခဲ့ပါ ဆိုပီး ဖတ္ၾကည့္ဆိုရာ ေက်ာင္းစာတဖက္ႏွင့္မို႔ မပီးခင္ အခ်ိန္ေစ့သျဖင့္ ျပန္အပ္ရျပန္သည္။ သမီးသည္ ႏိုင္ငံေရးစာေပေတြ စိတ္မဝင္စားဘူးလား ေတြးမိျပန္သည္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တရက္တြင္ေတာ့ ကုန္းေဘာင္ရွာပံုေတာ္ကို ဖတ္ေနျပန္သည္။ ဒီလိုဆိုေတာ့လဲ ဟုတ္သားဟု ေက်နပ္ရျပန္သည္။ ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိက စာအုပ္မ်ား ဖတ္ပီး ေရႊတိဂံုဘုရား အေရွ ႔မုဒ္က မဂၤလာဗ်ဴဟာအသင္းမွာ တရားစခန္းဝင္ေတာ့ ေယာဂီမ်ားဝတ္ေတာ့မလား ေတြးရျပန္သည္။
က်မကို သမီးေဖေဖက သူတို႔ရံုးက ရာထူးေနရာအတြက္ အလုပ္စာေမးပြဲစစ္ေတာ့ စာေမးပြဲခန္းေစာင့္သည့္ အေတြ႔အႀကံဳကို ေျပာျပသည္။ လိုခ်င္တာက အမ်ိဳးသားဝန္ထမ္း၊ လာေလွ်ာက္သည္က အမ်ိဳးသမီးေတြ မ်ားသည္။ ဒီဘက္ေခတ္မွာ အစိုးရအလုပ္ကို ေယာက်ၤားေလးေတြ သိပ္မေလွ်ာက္ၾကေတာ့ လုပ္ငန္းသဘာဝအရ ေယာကၤ်ားေလးလိုခ်င္သည့္အခါ ေတာ္ရုံေျဖႏိုင္ရင္ ေခၚလိုက္သည္သာ။ အခုလည္း မိန္းကေလးအမ်ားၾကားတြင္ ေယာကၤ်ားေလးက (၃)ေယာက္သာပါသည္တဲ့။ သမီးေဖေဖေစာင့္သည့္ အခန္းတြင္ တစ္ေယာက္ပါလာေလသည္။ ဒီတေယာက္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေျပာတာဆိုတာ အသံၾသဇာ မဆိုးလို႔ တြက္မိသည္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေရးေျဖေအာင္ရင္ အေျခအေနေကာင္းသည့္အတြက္ သူေျဖသည့္အနား ခနခန ျဖတ္ေလွ်ာက္ရင္း အကဲခတ္ၾကည့္သည္တဲ့။ အဲဒီေကာင္ေလးကလဲ သူျဖတ္သြားရင္ ေမာ့ၾကည့္ပီး ျပံဳးျပံဳးျပသည္။ သူကလဲ ျပန္ျပံဳးျပရင္း မ်က္မွန္းတန္းမိေလသည္တဲ့။ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေတာ့ သမီးေဖေဖကို ေခါင္းေလးဆတ္ျပျပီး ေမးခြန္းေနရာကို လက္ကေလးေထာက္လို႔ ျပေလရာ အသာေလးကပ္ေျပာမယ္ျပင္မိသည္တဲ့။ ေမးခြန္းကိုလဲ ၾကည့္မိေရာ ေဒါသက ဘယ္လိုဘယ္လို အထြတ္အထိပ္ေရာက္သြားမွန္း မသိတာနဲ႔ ခ်ာကနဲလွည့္ထြက္ခဲ့တာ ေျဖဆိုခ်ိန္ပီးတဲ့ အထိ အဲဒီေကာင္ေလးနား မသြားေတာ့ပါတဲ့။ ေမးခြန္းက ျမန္မာႏိုင္ငံ လြတ္လပ္ေရးရတဲ့ ခုႏွစ္ လ ရက္ ကို ကြက္လပ္ကေလးထဲ ျဖည့္ခိုင္းတာပါ။ ဒါကို က်မနားေထာင္အပီးမွာ သမီးစာက်က္ေနတာကို ရပ္ခိုင္းပီး ျမန္မာႏိုင္ငံလြတ္လပ္ေရးရတဲ့ ခုႏွစ္ လ ရက္ ေျပာလို႔ ေမးခြန္းထုတ္မိေလသည္။ သမီးရဲ့ အေျဖၾကားမွ ေတာ္ပါေသးရဲ့ဆိုရာ သမီးက က်မကို ေၾကာင္ၾကည့္ေနေလသည္။ သမီးေဖေဖကေတာ့ တို႔သမီးက ဒါမ်ိဳးျဖစ္မလားဟတဲ့ ေျပာေနေသးသည္။
          က်မသည္ သမီးကို သိသင့္သိထိုက္သည္မ်ား မသိမွာကိုလဲပူသည္။ ပညာတတ္တာ မတတ္တာထက္ အသိဥာဏ္ႏံု႔နဲ႔မွာကို ပူသည္။ အရာရာတိုင္းကို ေက်ာင္းပညာမွာ မရႏိုင္သလို ၊ အရာရာတိုင္းကိုလည္း မိဘက ေျပာျပေနလို႔ မရႏိုင္ေပ။ အဲဒီအတြက္ လိုအပ္ခ်က္က စာမ်ားမ်ားဖတ္မွ ျဖစ္မည္။ အတိက္ကအေၾကာင္းကို အတိတ္ကလူေတြ ေရးသည့္စာေတြ ဖတ္ျခင္းျဖင့္ သိႏိုင္သည္။ မ်က္ေမွာက္ကာလအေၾကာင္းကို ေခတ္စနစ္ေတြ ျဖတ္သန္းရင္း သိႏိုင္သည္။ အဲဒီအတြက္ ေခတ္ရဲ့ သရုပ္ေဖာ္ စာေရးဆရာ သမိုင္းဆရာ သတင္းစာဆရာ ပန္းခ်ီ ပန္းပု အႏုပညာ စသည္တို႔ကို ေလ့လာရမည္။ ေခတ္ကို မ်က္ေျခမျပတ္ရန္ ထိုေခတ္ရဲ့ သမိုင္းကို ျဖစ္စဥ္ကို သိေနဖို႔လိုသည္။ အဲဒီအတြက္ သမီးကို ေျပာခဲ့သည္မွာ ယခုဆိုလွ်င္ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ ဆက္လက္ျပီးလဲ ဒီစကားကို ေျပာေနရအုန္းမည္သာ။ အဲဒီစကားကေတာ့ " သမီးေရ... ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ ဘယ္အခ်ိန္ပဲျဖစ္ျဖစ္... စာဖတ္ပါ၊ " လို႔ပဲျဖစ္ေလသည္။
ခိုင္ခိုင္ေစာလြင္

ခိုင္ခိုင္ေစာလြင္

August 3, 2012

သမီးအတြက္ေမြးေန႔လက္ေဆာင္( Kaungkin မဂဇင္းမွ ကူးယူပါသည္)

No comments:

Post a Comment

မာတိကာ