အေဖ
ေဖေဖၚဝါရီလ ေရာက္တဲ့ အခါ ကိုယ့္ဘဝမွာ အမွတ္တရဆိုတာထက္ ရင္ထဲမွာ စူးေတြ ေဆာက္ေတြနဲ႕ သပ္လွ်ိဳထားခဲ့ သလို အမွတ္ရေစတဲ့ အေၾကာင္းေတြကို ျဖစ္ေပၚေစတဲ့ အမွတ္ရေစတဲ့သူေတြ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ရွိေနပါလား ဆိုတာ သတိၿပဳလာမိတဲ့ အခိုက္ ဒီစာေတြကို ေရးျဖစ္ပါေတာ့တယ္။
ေဖေဖဝါရီကို အမွတ္ရေစသူေတြထဲက ပထမဆံုး ေရးခ်င္ၿပီး ေရးျဖစ္တာကေတာ့ "အေဖ"၊
က်မရဲ့ အေဖ အေၾကာင္းပါ။ အေဖ ဆိုတာက မိသားစုမွာ သားသမီးတို႕ရဲ့ ဖခင္ကို ေခၚတာမို႕ အေဖ လို႕ ေခါင္းစဥ္တပ္ရေပမယ့္ က်မအပါအဝင္ က်မတို႕ ေမာင္ႏွမေတြက အေဖကို " ေဖေဖ" လို႕ေခၚပါတယ္။
ေဖေဖက သူ႕မိသားစုမွာ သားႀကီး ျဖစ္တဲ့ အျပင္ ေမာင္ႏွမ(၂)ေယာက္သာရွိပါတယ္။ အေဖ့ေအာက္မွာ အေဖ့ႏွမ တစ္ေယာက္သာရွိပါတယ္။ အသက္ႀကီးမွ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ေမြးဖြားလာတဲ့ အဖိုးအဖြားေတြက ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ ဘယ္ေလာက္ အလိုလိုက္မလဲ ဆိုတာ ေျပာစရာေတာင္ မလိုပါဘူး။
ဒါ့ေၾကာင့္ အေဖ့နွမ ကို မိန္းကေလးမို႕ ရြာမွာ ရွိတဲ့ မူလတန္းေက်ာင္း ေအာင္တာနဲ႕ ေက်ာင္းဆက္မထားေပမယ့္ အေဖ့ကိုေတာ့ ၿမိဳ႕ေပၚအထိ ေက်ာင္းဆက္ထားခဲ့ပါတယ္။ ၿမိဳ႕ေပၚေရာက္တာနဲ႕ အေဖဟာ အျမင္က်ယ္လာၿပီး ရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းတက္ အလုပ္ဝင္တဲ့ အထိ ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလို အျမင္က်ယ္တဲ့ အေဖ့ေၾကာင့္ က်မတို႕ ေမာင္ႏွမတစ္ေတြ ရန္ကုန္မွာေမြး ရန္ကုန္မွာႀကီးၿပီး လူေနမႈအဆင့္အတန္း အထိုက္အေလ်ာက္ ျမင့္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အေဖက သူ႕သားသမီးေတြကို အဂၤလိပ္စာမတတ္မွာ အင္မတန္ပူရွာပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ မအားတဲ့ၾကားကေန က်မတို႕ ေမာင္ႏွမတစ္ေတြကို အဂၤလိပ္စာ သင္ေပးပါတယ္။ ကေလးပီပီ ေက်ာင္းစာမဟုတ္ပဲ အျပင္စာ သင္တာကို တၿငီးၿငီး တညူညူနဲ႕ သင္ယူၾကပါတယ္။အေဖ့ေက်းဇူးကို ဘယ္အခ်ိန္မွာ သိလာရသလဲဆိုေတာ့ အထက္တန္းမွာ အက္ေဆးေရးရတဲ့အခါ အေဖ သင္ေပးခဲ့တဲ့ ဝါက်တည္ေဆာက္ပံု၊ အခ်ိန္ကာလ အသံုးအႏႈန္းေတြဟာ တကယ္တန္း အသံုးဝင္ၿပီး ဒီလို ဒီလို ေ၇းရတာပါလား ဆိုတာ သိလိုက္ရျခင္းပင္။ ထိုအခ်ိန္မွာ အေဖက သူ႕အလုပ္နဲ႕နယ္တကာ လွည့္ေနရတာၿဖစ္တဲ့ အတြက္ သားသမီးေတြကို အခ်ိန္မေပးႏိုင္ေတာ့၊
နယ္တကာ လွည့္ၿပီး ခရီးေတြ ထြက္ရျခင္းရဲ့ အက်ိဳးရလဒ္ကေတာ့ ျမန္မာျပည္ တစ္ျပည္လံုး အစြန္အဖ်ားမက်န္ အေဖ မေရာက္ဘူးတဲ့ ၿမိဳ႕ မရွိတာ အျပင္ မိတ္ေဆြေတြလဲ ျမန္မာျပည္ အႏွံ႕ ရွိခဲ့ရာက အရက္ကို စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ေသာက္တတ္လာတာပင္။
အရက္ေသာက္ကာစမွာ အေမနဲ႕ မၾကာခဏ ကေတာက္ကဆျဖစ္၊ စကားမ်ား ရန္ျဖစ္တာေတြ ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အေမလဲ မေျပာႏိုင္ေတာ့၊ အေဖက အသက္ျပည့္ အၿငိမ္းစားယူသည္အထိ အရက္ကို စြဲၿမဲစြာ ေသာက္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။
အေဖ အရက္ေသာက္ေနတဲ့ ကာလ တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ အေဖ့ကို ၿငဴစူ ေျပာဆိုတာမ်ိဳး မလုပ္ခဲ့တဲ့အတြက္ က်မကို ဆံုးမခဲ့တဲ့ ႏွစ္ဘက္ေသာ အဖြားေတြရဲ့ ေက်းဇူးကို အခုခ်ိန္ထိ ေက်းဇူးတင္ေနဆဲပါ။
အရက္ကို စြဲစြဲၿမဲၿမဲနဲ႕ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္စြာ ေသာက္လာတာကို သိတဲ့ အေဖ့ရဲ့အေမ၊ အေမ့ရဲ့အေမ ၊ က်မတို႕အေခၚ အေမႀကီးဟာ အေဖ့အေပၚ ေျပာဆို မိမွာဆိုးလို႕ ထင္ပါရဲ့။ က်မကို ေျပာဆိုဆံုးမပါတယ္။
" အေဖ အရက္မူးၿပီး စကားေတြအမ်ားႀကီး ေျပာရင္ ဘာမွ ျပန္မေျပာနဲ႕၊ အရက္မူးေနရင္ ေသြးကႀကြၿပီး ဆူခ်င္ပူခ်င္တယ္၊ စကားမ်ားမယ္၊ အေဖဆိုတာ အရက္မူးေနလဲ အေဖပဲ၊ အေဖကို အၿပစ္ေျပာရင္ ၊ မူးေနတယ္ဆိုပီး ေျပာခ်င္တာေတြ အၿပစ္တင္တာေတြ ေျပာေနရင္ ငါ့ေၿမး ငရဲႀကီးမယ္။ မွတ္ထား ငါ့ေျမး အေဖဟာ အရက္သမားပဲျဖစ္ျဖစ္ လူဆိုးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အေဖဟာ အေဖပဲ "
အေဖ အရက္မူးလာၿပီး စကားေတြ အပ္ေၾကာင္းထပ္ေအာင္ေျပာ၊ စာက်က္ေနလဲ ဆူညံေနလို႕ က်က္မရ၊ အေမနဲ႕စကားမ်ားၿပီး ဆူညံတာ စတာေတြကို ဘာအေေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ျဖစ္ အေဖဟာ အေဖပဲ ဆိုတဲ့ စကားေတြ နားမွာ ၾကားၿပီး ဘယ္ေတာ့မွ ခြန္းတံု႕ျပန္မေျပာျဖစ္ေတာ့။ အေမ့ကိုလဲ
" အေမ ေျပာမေနပါနဲ႕၊ ေျပာခ်င္ရင္ မနက္မွ ေျပာ" လို႕ ေျပာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
အေမ နားလည္လား သေဘာေပါက္လားေတာ့ မသိ။ အေမေျပာေနက် စကားက သူတို႕ သားအဖက လိုက္တယ္လို႕ေတာ့ မၾကာမၾကာ ေျပာတာ ျပန္ၾကားရပါတယ္။ အေမက က်မ အေဖ့ကို အရက္ေသာက္တာနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး တားျမစ္တာ၊ မၾကိဳက္တဲ့ အေၾကာင္း ဆူပူတာ မလုပ္လို႕ သေဘာက်ပံု မရပါဘူး။
က်မ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေျပာလို႕ မရမယ့္အတူ က်န္းမာေရးမထိခိုက္ ေအာင္ ေသာက္ဖို႕ေလာက္သာ ေျပာယံုပဲ လို႕ သေဘာထား ထားပါတယ္။
က်မ အိမ္ကို အေဖ လာလည္ပါက ညေန ေရာက္တာနဲ႕ အေဖ့အတြက္ အရက္က အသင့္။ က်မရဲ့ ခင္ပြန္းက အလိုက္တသိ ဝယ္ေပးတာပါ။ သူလဲ ေသာက္တတ္သူပင္။ ဒါေပမယ့္ ေသာက္တဲ့ အရက္အမ်ိဳးအစားမတူ။
ကိုယ့္အရက္ ကိုယ္ေသာက္ရင္း တီဗြီၾကည့္သူကၾကည့္၊ စကားေျပာသူကေျပာ ဒီလိုပဲ အဆင္ေျပသြားတာပင္။
အေမက တခါတေလ အေဖ့ကို ဘုေၿပာသည္တဲ့။
" ရွင္ ေအးေအးေဆးေဆး အရက္ေသာက္ခ်င္ရင္ ရွင့္သမီးအိမ္မွာ သြားေသာက္' လို႕ေျပာတယ္တဲ့။
က်မက အရက္ရဲ့ ဆိုးက်ိဳးကို သိေပမယ့္ အရက္ႀကိဳက္တတ္သူ၊ အရက္စြဲေနသူကို မေသာက္နဲ႕၊ အခုရပ္၊ မေသာက္ပဲေန လို႕ ဘယ္လို ေျပာမည္နည္း။ အရက္ေသာက္တဲ့ အေဖနဲ႕ နီးနီးကပ္ကပ္ ေနခဲ့ရတဲ့ အတြက္ အရက္စြဲေနသူေတြကို ေတြ႕ရင္ မေၾကာက္ပဲ သူတို႕ကို သနားစိတ္သာ ဝင္ေနတတ္ပါတယ္။ အဲဒီလို သူေတြက မေကာင္းတာကို မေကာင္းမွန္းသိေပမယ့္ ျဖတ္မရပဲ တဝဲလည္လည္ ျဖစ္ေနတာကို ေတြ႕ေနရလို႕ပင္။
အေဖနဲ႕က်မ နားလည္မႈ ရသြားတာတစ္ခုက အေဖ အလုပ္က အျပန္ အရက္ေသာက္လာၿပီဆိုပါက အိမ္ျပန္ အၿမဲ ေနာက္က်ပါတယ္။ အေမကလည္း အလုပ္တစ္ဖက္ႏွင့္ဆိုေတာ့ မိုးခ်ဳပ္သည္အထိ မေစာင့္နိုင္ေတာ့၊ ေစာစီးစြာ အိပ္ယာဝင္ရပါတယ္။ မနက္ ေက်ာင္းသြား၊ ခ်က္ရျပဳတ္ရ ေစ်းသြားရႏွင့္မို႕ အေမသည္ ညဖက္ဆို ပင္ပန္းေနၿပီ။ အေဖျပန္မလာမခ်င္း ဘယ္လိုမွ မေစာင့္နိုင္။ ထိုအခါ က်မက စာၾကည့္ရင္း ေစာင့္ၿပီး အေဖ့ကို ထမင္းခူးေကၽြးရပါတယ္။ အေဖမလာေသးေလ စာပိုက်က္ရေလလို႕ စိတ္ထဲ ေအာက္ေမ့ကာ ေစာင့္ပါတယ္။ တမင္ေစာင့္ေနတာ မဟုတ္ေပမယ့္ သိပ္မိုးခ်ုပ္လာရင္ေတာ့ အေဖ ျပန္ေရာက္သင့္ၿပီ၊ ေနာက္က်လိုက္တာ၊ ကားမွရွိေတာ့ရဲ့လား၊ ကားမရလို႕လား စသျဖင့္ေတာ့ စာက်က္ရင္း ေတြးမိတာ မၾကာခဏပါပဲ။
အေဖ့ကို တံခါးေစာင့္ဖြင့္ေပး၊ ထမင္းခူးေကၽြးတိုင္း အေဖအၿမဲေျပာတာက
" ငါ့သမီး ရွိလို႕ ေတာ္ေသးတာေပါ့"တဲ့
အရက္ေသာက္တာမ်ားတဲ့ေန႕လို ေတာ္ေတာ္ မူးလာရင္ အေဖ့ကို ၾကည့္ၿပီး သနားမိေလသည္။
ထမင္းသာ စားေနသည္။ အရသာေရာ သိရဲ့လား၊ အေတြးက ခနခန ဝင္လာတတ္ပါတယ္။ က်မ ေစာင့္ေနမွန္း သိပါက အေဖသည္ ဘယ္ေလာက္မူးမူး၊ တိတ္တိ္တ္ဆိတ္ဆိတ္ အိပ္ယာဝင္တတ္ပါတယ္။ အိပ္ယာဝင္ကာနီးတိုင္းမွာ
" ငါ့သမီး စာက်က္သံၾကားရတာ အေဖ စိတ္ခ်မ္းသာတယ္၊ ပညာတတ္ႀကီး ျဖစ္ေအာင္လုပ္။ အေဖ့ထက္ေတာ္ေအာင္လုပ္၊ သားသမီးဆိုတာ မိဘထက္ ေတာ္ရမယ္"
ဒီလို စကားေတြသာ အပ္ေၾကာင္းထပ္ေအာင္ ေျပာတတ္ပါတယ္။
ဒါ့ေၾကာင့္လဲ နားေအးပါးေအး ရွိတဲ့အတြက္ အေမက သေဘာက်ပါတယ္။ ဒါေတာင္ တခါတေလ က်မကို ဆံုးမရင္း အိပ္ေနတဲ့ အကိုကို အေၾကာမတည့္တဲ့ အခ်ိန္ဆိုပါက ေစာင္းေျမာင္း ေျပာေလသည္.။ အေမက အဲဒီလို ေျပာတာမ်ိဳးကို မၾကိဳက္။
" စာမက်က္ပဲ အိပ္ေနတဲ့သူကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မတိုးတက္ဘူး၊ ပညာမတတ္ရင္ ကူလီျဖစ္မယ္၊ ရြာမွာ သူရင္းငွားသာ သြားလုပ္"
အဲဒီကေန ရွင္ သူမ်ားေတြ အိပ္ေနၿပီ၊ သူလဲ စာက်က္ၿပီးလို႕ အိပ္ေနတာ ဘာညာ စတာကေန စကားမ်ားခ်င္ ထမ်ားေနတတ္ပါေတာ့တယ္။
က်မ ကိုယ့္အိမ္ေထာင္နဲ႕ကိုယ္ ျဖစ္တဲ့အခါ အေဖ့ကို ဘယ္သူထမင္းေကၽြးသလဲ၊ အေဖ့အဝတ္ေတြ ဘယ္သူေလွ်ာ္ဖြပ္ မီးပူတိုက္သလဲ ဆိုတဲ့ အေတြးေတြနဲ႕ မၾကခဏသတိရစိတ္ ျဖစ္ရပါတယ္။
အေဖက အေမ့ကို စိတ္ဆိုးလို႕ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ သူ႕သားတစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႕ စကားေျပာအဆင္မေျပလို႕ပဲျဖစ္ျဖစ္ က်မအိမ္ကို ေရာက္လာတတ္ေလသည္။ သတိရလို႕ မေရာက္တာၾကာလို႕ လာတာထက္ အိမ္မွာ တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႕စကားမ်ားၿပီး ေရာက္လာတတ္တာက ပိုေလသည္။
"အေဖ အိမ္မွာပဲ ေနပါ၊ ဒီကေနပဲ ရံုးတက္ပါ"
ေျပာလည္း ခနသာ။ မၾကခင္ စိတ္ေျပၿပီး ျပန္သြားတတ္ေလသည္။
အေဖ ေလျဖတ္သည္မွာ ၂၀၀၅ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာ၂၅ ခရစ္စမတ္ေန႕မွာပင္ က်မဆီ မေရာက္တာၾကာလို႕ သြားမည္ဟု ေလွကားအဆင္းမွာ ေလွ်ာ္လဲရာက ေလျဖတ္သြားေလသည္။
က်မက အေမ့ကို အေမနဲ႕စကားမ်ားၿပီး က်မဆီလာမယ္ေၿပာၿပီး ျဖစ္တာလား ေမးလို႕ အေမစိတ္ဆိုးေသးသည္။
အေဖ ေလျဖတ္တဲ့ ျဖစ္စဥ္က ျပန္ေတြးၾကည့္တိုင္း ေလျဖတ္သည့္ ဗဟုသုတနည္းပါးေသးတာကို သတိရမိေစေလသည္။ ေလျဖတ္တာ ဘယ္လို ေနလို႕ ဘယ္လိုအေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ ဆိုတာ သိထားတာထက္ ကြဲလြဲစြာ ျဖစ္သြားတဲ့အတြက္ ေလျဖတ္တာခံလိုက္ရတယ္လို႕ တြက္မိပါတယ္။ အခု အခ်ိန္မွာေတာ့ အေဖ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ျဖစ္စဥ္ကို ေလျဖတ္တဲ့ ေရွ႕ေျပးလကၡဏာ တစ္ခုအျဖစ္ ဖတ္ရမွတ္ရပါတယ္။
အေဖ လက္တစ္ဖက္ မလႈပ္မရွား ျဖစ္တဲ့ အထိ ေလျဖတ္မခံရခင္က ေရွ႕ေျပးလကၡဏာ တစ္ခု အရင္ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒါကေတာ့ ရုတ္တရက္ စကားေတြ ဗလံုးဗေထြး ေျပာၿပီး စကားေျပာလို႕မရတာပါ။
ျဖစ္ပံုက အိမ္မွာေနရင္း ျဖစ္တာမဟုတ္ပဲ လမ္းေလွ်ာက္သြားရင္း အိမ္ကို ျပန္အလာမွာ ဗလံုးဗေထြး စကားေတြ ဝူးဝူးဝါးဝါး ေျပာေတာ့ အေမက အပမွီတာ ထင္သတဲ့။
အေဖကအဲဒီ အခ်ိန္မွာ အရက္မေသာက္ေတာ့ပါဘူး။ အရက္ကို တိကနဲ မေသာက္ပဲ ေနေနတာပါ။
က်မ ခင္ပြန္းက အိမ္ကိုလာတိုင္း အၿမဲေျပာပါတယ္။ အရက္ကို တသက္လံုးေသာက္လာၿပီး အခုလို ရုတ္တရက္ မေသာက္ပဲ ေနတာ မေကာင္းဘူး ဆိုေတာ့ အေဖက သူဘာမွ မျဖစ္ဘူး၊ စားလို႕ေသာက္လို႕ ေကာင္းေနတာပဲလို႕ ျပန္ေျပာပါတယ္။ တကယ္လဲ ဘာမွမျဖစ္တဲ့ အျပင္ အရက္ကို ရုတ္တရက္ ျဖတ္လိုက္ရင္ အေၾကာဆိုင္းတတ္တာ၊ အားနည္းၿပီး ေလျဖတတ္တတ္တယ္ဆိုတာကိုလဲ က်မတို႕ မသိခဲ့ပါ။ မေကာင္းဘူး ေျပာတာ ဘာမေကာင္းမွန္း ေသခ်ာ မသိတာလဲပါပါတယ္။
အေဖက မနက္ဆို လမ္းေလွ်ာက္ပါတယ္တဲ့၊ အိမ္ကေန လယ္ကြင္းေတြျဖတ္ၿပီး ျမစ္ေဘးက ဘုရားေလးဆီသြား၊ ၿပီးမွ အိမ္ကုိျပန္ အဲဒီလို လုပ္တယ္လို႕ ေျပာပါတယ္။ အဲဒီေန႕က အေဖ့လက္ထဲမွာ မီးထြန္းလက္စ ဖေယာင္းတိုင္ အတိုအထြာေလးေတြ လက္ထဲပါလာတာ ၾကည့္ၿပီး အေမက ဘုရားအထိ ေရာက္ခဲ့တယ္ဆိုတာ သိတယ္တဲ့။ ဘာမွ ေမးလို႕မရပဲ ဝူးဝူးဝါးဝါးနဲ႕ မ်က္လံုးကလဲ ၿပဴးေနေတာ့ ေစာေစာကေျပာသလို ဘုရားနားမွာ ဘာအမွားသြားလုပ္သလဲ၊ ေညာင္ပင္ႀကီးတစ္ပင္က အေစာင့္အေရွာက္ေတြရွိတယ္၊ အဲဒီနားက ၾကမ္းတယ္ ၊ လယ္ကြင္းေတြနား အေပါ့အပါး သြားမိသလား ေမးလိုက္ေသးသတဲ့။
တကယ္ေတာ့ အယူေတြ လြဲကုန္တာပါပဲ။ သိပ္မၾကာဘူး အေဖက ပံုမွန္ျပန္ၿပီး စကားေျပာႏိုင္တဲ့အခါ အဲဒီ အျဖစ္ကို ေမ့သြားတာ၊ အမွန္က အဲဒါ ေလျဖတ္မယ့္ ေရွ႕ေျပးလကၡဏာလို႕ ဘယ္သူမွ မသိၾကတာပါပဲ။
၂၀၀၅ခုႏွစ္မွာ အေဖေလျဖတ္ၿပီး စကားပါ မေျပာၽႏိုင္ ျဖစ္သြားၿပီး အိမ္ထဲမွာသာ ေနရတဲ့အခါ အပင္ပန္းဆံုးက အေမပါပဲ။ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ၿပဳစုသလို ၿပဳစုရတာပါ။
အေဖ့ဆီေရာက္တိုင္း ျပန္ကာနီး ကန္ေတာ့တဲ့အခါ ကေလးတစ္ေယာက္လို ငိုတတ္ပါတယ္။ က်မ မခံစားႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္ဟာ အဲဒီအခ်ိန္ပါပဲ၊ က်မဟာ အတၱႀကီးသလို ျဖစ္သြားလားဆိုတာ မၾကာမၾကာ ကိုယ့္ဘာသာ ျပန္ေမးဘူးပါတယ္။ အေဖ့ဆီ မသြားခ်င္ဘူး၊ ျပန္ရင္ အေဖငိုတာ မၾကည့္ရက္ဘူးဆိုတဲ့ ကိုယ့္အေတြးကို ကိုယ့္ဘာသာ မွန္တယ္ထင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။
က်မ ျပည္ပကို သြားေတာ့မယ္လို႕ ဆံုးျဖတ္တဲ့ အခါ အေမ့ကို ေမးလိုက္ပါတယ္။
" ေဖေဖ့ကို ေျပာသြားရမလား၊ မေျပာပဲ သြားရမလား၊ ေျပာလိုက္ရင္ ငိုေနမလား" ဆိုေတာ့
အေမက ေျပာမေနနဲ႕ သမီးအေဖက ကေလးလိုျဖစ္ေနၿပီ၊ ဘာမွ မသိပါဘူးတဲ့။
စိတ္ထဲမွာ အေဖ့ကို ျပန္မေတြ႕ႏိုင္ဘူးလို႕ တြက္မိသလို ျဖစ္ေနေပမယ့္ ေတြ႕ႏိုင္ေသးတာပဲလို႕ တြက္မိတာလဲပါပါတယ္။
အေဖဆံုးတဲ့ ၂၀၁၂ ေဖေဖၚဝါရီ (၄)ရက္ မတိုင္ခင္မွာ အေဖ တခုခု ျဖစ္ေနလား ၊ ျဖစ္ၿပီလားဆိုတဲ့ စိတ္ခံစားခ်က္က အံ့ဩစရာေကာင္းေလာက္ ေအာင္ ရရွိခဲ့တာမွာ အေဖ ဘာမွမသိဘူး၊ ကေလးလိုပဲ ဘာခံစားခ်က္မွ မရွိဘူးဆိုတာ မဟုတ္ႏိုင္ဘူး၊ မဟုတ္ဘူးလို႕ အေသအခ်ာ သိခဲ့ရသလိုပါပဲ။ အဲဒီအခ်က္က က်မကို အၿမဲတမ္း အမွတ္ရေစမယ့္ မေမ့ႏိုင္ေတာ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။
အေဖမဆံုးခင္ ရက္ပိုင္းအလိုမွာ က်မစိတ္ေတြ အိမ္ကို အရမ္းသတိရေနပါတယ္။ ခါတိုင္း သတိရတာက ျဖတ္ကနဲ ျဖတ္ကနဲ၊ဒါမွမဟုတ္ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုခု တိုက္ဆိုင္တဲ့ အခါမ်ိဳးျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီလို အခါမွာ သတိရတတ္တာပါ။ အခုက စိတ္ထဲ ေလးေလးနဲ႕ အေမေနေကာင္းရဲ႕လား၊ အေဖ့ကို ျပဳစုရတာ ပင္ပန္းပီး တခုခုျဖစ္သလား စိတ္ေတြဝင္လာတဲ့အျပင္ အိမ္ကအေမနဲ႕ ဖုန္းေျပာခ်င္စိတ္ျဖစ္လာတာပါ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဖုန္းေခၚတာဝင္သြားၿပီး ဘာသံမွမၾကားရ ခနခနျဖစ္၊ ဖုန္းထဲ ျပန္ၾကည့္ေတာ့ ပိုက္ဆံက ျဖတ္သြား ၊ ဒါနဲ႕ တရက္ကုန္သြားျပန္၊ စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လိုမွန္းမသိ ေလးေတးေတး ျဖစ္တာက မေပ်ာက္၊ စိတ္ခံစားခ်က္က ေတာ္ေတာ္နဲ႕ မေပ်ာက္လို႕ ခင္ပြန္းျဖစ္သူကိုေတာင္ " စိတ္ထဲ ေလးလိုက္တာ ဘာျဖစ္ေနလဲ မသိဘူး" လို႕ ဖြင့္ေျပာျဖစ္တဲ့အထိပါပဲ။
သူက ဖုန္းရေအာင္ေခၚေလ စိတ္ထင္တာေနမွာပါလို႕ ေျပာပါေသးတယ္။ ေဖေဖၚဝါရီ(၂))ရက္ကေန ေခၚေနတဲ့ ဖုန္းက
ေဖေဖၚဝါရီ(၃)ရက္ ေသာၾကာေန႕မနက္အထိ ေစ်းသြားရင္းေခၚလဲမရ ျဖစ္ေနရာက ညဖက္က်မွ ေခၚလို႕ရပါေတာ့တယ္။
ဖုန္းထူးလိုက္တဲ့ အေမ့အသံၾကားေတာ့မွ ေတာ္ပါေသးရဲ့လို႕ စိတ္ထဲ အလံုးက်သြားပပါေတာ့တယ္။
တစ္ဆက္တည္း
" ေဖေဖ ေနေကာင္းလား"
ဆိုတာကို ေကာင္းတယ္၊ အခုေတာင္ သမီးနာမည္ ေျပာသံၾကားလို႕ ၿပံဳးၿပံဳးၾကီးနဲ႕ နားေထာင္ေနတယ္၊ ေျပာမလား
က်မဖုန္းက တီတီဆိုတဲ့ အသံကလဲ ၾကားေနရၿပီ၊ မေျပာရပဲ ပိုက္ဆံေတြ ကုန္သြားၿပီး တကယ္တန္းလဲ ေျပာေရာ ပိုက္ဆံက ကုန္ေနၿပီ။ ဒါနဲ႕ေနေကာင္းၾကတယ္ၾကားတာနဲ႕ စိတ္ထဲေအးသြားၿပီး ေနာက္မွပဲ ေျပာေတာ့မယ္ ဖုန္းပိုက္ဆံကုန္ၿပီေျပာကာ ဖုန္းခ်လိုက္ပါေတာ့တယ္။
တကယ္တမ္း အေဖနဲ႕စကားေျပာလဲ ဝူးဝူးဝါးဝါးပဲ အေဖေက်နပ္ေအာင္ ေျပာတာ နားေထာင္ရမွာပါ။
အေဖ ဆံုးၿပီလို႕ သိလိုက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ အဲဒီေန႕က ခနေလးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အေဖ့အသံကို နားေထာင္လိုက္ရမွာလို႕ တေျမ႕ေျမ႕ ျဖစ္ရေတာ့တာပါပဲ။ တကယ့္ကို လက္မတင္ေလးပါပဲ။ ကံၾကမၼာကပဲ အညွိႈးဖြဲ႕ႏွိပ္စက္ေလသလား မသိ။
ေနာက္ေန႕ အေဖဆံုးမယ့္ေန႕၊ ေဖေဖၚဝါရီ(၄) ရက္မွာ တမနက္လံုး စိတ္ေတြေလးလံ၊ အိမ္ကိုလဲ ဖုန္းဆက္ၿပီးၿပီ၊ အားလံုးလဲ ေနေကာင္းၾကတယ္၊ ဘာျဖစ္ေနလဲ မသိဆိုတဲ့ စိတ္က ေလးေနပါေတာ့တယ္။
ေျပာျပရင္ ယံုဖို႕ခက္တဲ့ အေၾကာင္းေတြ အဲဒီတေန႕လံုး ျဖစ္ေနေတာ့တာပါပဲ။
မနက္၁၁နာရီေလာက္မွာ အဝတ္ေလွ်ာ္ၿပီး အဝတ္ေတြ အိမ္အျပင္ဘက္ ထြက္လွမ္းတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဧည့္ခန္းထဲက ထိုင္ခံုကေန လူတစ္ေယာက္ထၿပီး ထြက္သြားတဲ့ အသံ ခုံကို ခပ္က်ယ္က်ယ္တြန္းဖယ္သြားတဲ့ အသံကို ပီပီသသ ၾကားလိုက္ရတဲ့အခါ တစ္အိမ္လံုးမွာ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း ရွိတာမို႕ သူခိုးဝင္သလား၊ လူဝင္လာတာလား ဆိုပီး အဝတ္လွန္းလက္စကို ထားခဲ့ၿပီး ကုတင္ေအာက္ပါမခ်န္ တစ္အိမ္လံုး လိုက္ရွာ၊ တံခါးေတြ လိုက္ပိတ္၊ ဘာမွလဲ မေတြ႕ေတာ့ စိတ္ထဲမွာ တခုခုပဲ ဘာလဲ မသိလို႕ ေတြးေနမိပါတယ္။
ေန႕ခင္း ၃နာရီေက်ာ္ေလာက္မွာ ကုန္တိုက္မွာ ေစ်းဝယ္စရာရွိလို႕ သမီးၾကီးနဲ႕အတူ ထြက္ခဲ့ၾကတယ္၊ မနက္က အေၾကာင္းကို ဘယ္သူ႕ကိုမွ မေျပာခဲ့ဘူး၊ ေျပာရင္ ရီစရာျဖစ္မယ္၊ စိတ္ထင္တာေနမယ္ စသျဖင့္ ေဝဖန္ၾကမယ္ဆိုတာ သိတဲ့အတြက္ မေျပာပဲ ေနလိုက္ေတာ့တယ္။
ကားငွားတဲ့အခါ ကားသမားက ဘတ္(၈၀)ေတာင္းတယ္၊ ပံုမွန္ေစ်းပဲမို႕ မဆစ္ေတာ့ဘူး။ စီးလိုက္တယ္။ တခ်ိဳ႕ကားသမားေတြက တစ္ရာေတာင္းတတ္တယ္။ အဲဒီအခါ ဆစ္ရင္ အခုလိုပဲ(၈၀)ရတယ္။ တခါတေလ မရဘူးဆိုလဲ (၁၀၀) ပဲ ေပးစီးရတဲ့ အခါလဲ ရွိတယ္။
ကားေပၚမွာ ဒီကားသမား မဆိုးဘူး တခါထဲ ေစ်းတန္းေျပာေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာတယ္ ေျပာေနတုန္း ဘာမွ မၾကာလိုက္၊ အိမ္ကို ျပန္ေလွ်ာက္ရင္ ငါးမိနစ္ေလာက္ပဲ ရွိေသးတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူက (၈၀) မရဘူး၊ (၁၀၀)ေနာ္တဲ့၊ စိတ္ထဲမွာ ေဒါသျဖစ္သြားတယ္။ သူေတာင္းတဲ့ေစ်းအတိုင္း သေဘာတူလို႕ စီးလာတာ၊ ကိုယ္က ဆစ္လာတာလဲ မဟုတ္၊ တေန႕လံုးလဲ စိတ္ေလးေလးနဲ႕မို႕ ရတယ္စီးလက္စနဲ႕ ေပးလိုက္မယ္လို႕ မေတြးေတာ့ပဲ အခုရပ္ ဆင္းမယ္ဆိုၿပီး ဆင္းလိုက္တာ၊ သမီးကေတာင္ အေမက ပိုက္ဆံေလး (၂၀)နဲ႕လုပ္ၿပီ လို႕ ေျပာေနေသးတယ္။
သမီးကို ကားသမားလုပ္ရပ္ အဓိပါယ္မရွိတာ ေျပာျပရင္း နဂိုထဲက (၁၀၀)ေတာင္းရင္ ေပးစီးခ်င္ ေပးစီးမယ္၊ အခုလို ကလိန္က်ေတာင္းတာမ်ိဳး မေပးနိုင္ဘူး၊ ဒီကပဲ ေနာက္တစ္စီး ေစာင့္မယ္၊ ပထမဆံုး လာတဲ့ ကားနဲ႕အဆင္ေျပရင္ သြားမယ္၊ အဆင္မေၿပရင္ အိမ္ျပန္မယ္၊ စိတ္ထဲ တမ်ိဳးျဖစ္ေနတယ္လို႕ ေျပာၿပီး ေနာက္ကားအလာမွာ အဆင္ေျပသြားၿပီး ကုန္တိုက္ေတာ့ ေရာက္သြားေသးတယ္။
အဲဒီည ၇နာရီမွာပဲ ရန္ကုန္က မိတ္ေဆြ ဧည့္သည္က ျပန္မွာမို႕ ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ ဆံုဖို႕ခ်ိန္းၾကေတာ့ တစ္ေန႕လံုး အင္တာနက္ မသံုးသေလာက္ ျဖစ္သြားတယ္။ အမွန္က ေန႕လည္ ၃နာရီခြဲက အေဖ ဆံုးတယ္ဆိုတာ ေမးလ္ေတြပို႕ထားၾကတယ္။ က်မကို ကားသမားက အလိုလိုေနရင္း ပိုက္ဆံပိုေတာင္းၿပီး မရရင္ မပို႕ေတာ့ဘူး ေျပာတဲ့ အခ်ိန္မွာ အေဖဆံုးတာပါ။
လိုင္းေပၚမွာ မေတြ႕ေတာ့ တစ္ဆင့္တစ္ဆင့္နဲ႕ ေနာက္ဆံုး ဖုန္းသတင္းနဲ႕ပဲ အဲဒီညမွာပဲ အေဖဆံုးၿပီဆိုတာ သိရပါတယ္။
ေသျခင္းတရားဆိုတာ ဘယ္သူမွ ေရွာင္ၽလႊဲလို႕ မရႏိုင္ဘူးဆိုတာ သိခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလို သိတဲ့ အတြက္ ကိုယ့္ဘဝမွာ အေဖ အေမနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး စိတ္ထဲ တေၿမ႕ေၿမ႕ ျဖစ္စရာ မက်န္ေအာင္ ေနမယ္လို႕ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ေပမယ့္လည္း အေဖမဆံုးခင္ တစ္ရက္မွာ ဖုန္းလဲ ဆက္ျဖစ္ခဲ့တယ္၊ စိတ္ထဲမွလဲ အဲဒီလို ဖုန္းဆက္ျဖစ္ေအာင္ အံ့ဩစရာ ေကာင္းတဲ့ ေစ့ေဆာ္မႈေတြ ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ အေဖနဲ႕စကားမေျပာလိုက္ရတာကို အခုအခ်ိန္ထိ တေၿမ႕ေၿမ႕ ျဖစ္ေနရေတာ့တယ္။ အိမ္ကို ဖုန္းဆက္တိုင္း အေမနဲ႕သာ စကားေျပာေနက်၊ အေဖက စကားေျပာလို႕ မရတဲ့ အတြက္ အေဖ့ရဲ့ ဗလံုးဗေထြးအသံကိုပဲ ေဘးက ေျပာတာ ၾကားေနရာက အဲဒီေန႕မွာမွ အေမက ထူးဆန္းစြာပဲ
" သမီး အေဖေနေကာင္းတယ္၊ ေျပာမလား ေျပာမလား" လို႕ ေျပာခဲ့တာကို မေျပာျဖစ္ခဲ့။
အေဖဆံုးတာ အခု ၂၀၁၄ ေဖေဖၚဝါရီ (၄) ရက္မွာ (၂) ႏွစ္ျပည့္ပါၿပီ။
က်မ တစ္သက္မွာ ေဖေဖၚဝါရီလကို မေမ့ပဲ အမွတ္ရေစခဲ့ပါၿပီ။ မေမ့ႏိုင္ေအာင္ အမွတ္ရေစခဲ့ပါၿပီ။
ေဖေဖၚဝါရီလ ေရာက္တဲ့ အခါ ကိုယ့္ဘဝမွာ အမွတ္တရဆိုတာထက္ ရင္ထဲမွာ စူးေတြ ေဆာက္ေတြနဲ႕ သပ္လွ်ိဳထားခဲ့ သလို အမွတ္ရေစတဲ့ အေၾကာင္းေတြကို ျဖစ္ေပၚေစတဲ့ အမွတ္ရေစတဲ့သူေတြ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ရွိေနပါလား ဆိုတာ သတိၿပဳလာမိတဲ့ အခိုက္ ဒီစာေတြကို ေရးျဖစ္ပါေတာ့တယ္။
ေဖေဖဝါရီကို အမွတ္ရေစသူေတြထဲက ပထမဆံုး ေရးခ်င္ၿပီး ေရးျဖစ္တာကေတာ့ "အေဖ"၊
က်မရဲ့ အေဖ အေၾကာင္းပါ။ အေဖ ဆိုတာက မိသားစုမွာ သားသမီးတို႕ရဲ့ ဖခင္ကို ေခၚတာမို႕ အေဖ လို႕ ေခါင္းစဥ္တပ္ရေပမယ့္ က်မအပါအဝင္ က်မတို႕ ေမာင္ႏွမေတြက အေဖကို " ေဖေဖ" လို႕ေခၚပါတယ္။
ေဖေဖက သူ႕မိသားစုမွာ သားႀကီး ျဖစ္တဲ့ အျပင္ ေမာင္ႏွမ(၂)ေယာက္သာရွိပါတယ္။ အေဖ့ေအာက္မွာ အေဖ့ႏွမ တစ္ေယာက္သာရွိပါတယ္။ အသက္ႀကီးမွ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ေမြးဖြားလာတဲ့ အဖိုးအဖြားေတြက ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ ဘယ္ေလာက္ အလိုလိုက္မလဲ ဆိုတာ ေျပာစရာေတာင္ မလိုပါဘူး။
ဒါ့ေၾကာင့္ အေဖ့နွမ ကို မိန္းကေလးမို႕ ရြာမွာ ရွိတဲ့ မူလတန္းေက်ာင္း ေအာင္တာနဲ႕ ေက်ာင္းဆက္မထားေပမယ့္ အေဖ့ကိုေတာ့ ၿမိဳ႕ေပၚအထိ ေက်ာင္းဆက္ထားခဲ့ပါတယ္။ ၿမိဳ႕ေပၚေရာက္တာနဲ႕ အေဖဟာ အျမင္က်ယ္လာၿပီး ရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းတက္ အလုပ္ဝင္တဲ့ အထိ ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလို အျမင္က်ယ္တဲ့ အေဖ့ေၾကာင့္ က်မတို႕ ေမာင္ႏွမတစ္ေတြ ရန္ကုန္မွာေမြး ရန္ကုန္မွာႀကီးၿပီး လူေနမႈအဆင့္အတန္း အထိုက္အေလ်ာက္ ျမင့္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အေဖက သူ႕သားသမီးေတြကို အဂၤလိပ္စာမတတ္မွာ အင္မတန္ပူရွာပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ မအားတဲ့ၾကားကေန က်မတို႕ ေမာင္ႏွမတစ္ေတြကို အဂၤလိပ္စာ သင္ေပးပါတယ္။ ကေလးပီပီ ေက်ာင္းစာမဟုတ္ပဲ အျပင္စာ သင္တာကို တၿငီးၿငီး တညူညူနဲ႕ သင္ယူၾကပါတယ္။အေဖ့ေက်းဇူးကို ဘယ္အခ်ိန္မွာ သိလာရသလဲဆိုေတာ့ အထက္တန္းမွာ အက္ေဆးေရးရတဲ့အခါ အေဖ သင္ေပးခဲ့တဲ့ ဝါက်တည္ေဆာက္ပံု၊ အခ်ိန္ကာလ အသံုးအႏႈန္းေတြဟာ တကယ္တန္း အသံုးဝင္ၿပီး ဒီလို ဒီလို ေ၇းရတာပါလား ဆိုတာ သိလိုက္ရျခင္းပင္။ ထိုအခ်ိန္မွာ အေဖက သူ႕အလုပ္နဲ႕နယ္တကာ လွည့္ေနရတာၿဖစ္တဲ့ အတြက္ သားသမီးေတြကို အခ်ိန္မေပးႏိုင္ေတာ့၊
နယ္တကာ လွည့္ၿပီး ခရီးေတြ ထြက္ရျခင္းရဲ့ အက်ိဳးရလဒ္ကေတာ့ ျမန္မာျပည္ တစ္ျပည္လံုး အစြန္အဖ်ားမက်န္ အေဖ မေရာက္ဘူးတဲ့ ၿမိဳ႕ မရွိတာ အျပင္ မိတ္ေဆြေတြလဲ ျမန္မာျပည္ အႏွံ႕ ရွိခဲ့ရာက အရက္ကို စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ေသာက္တတ္လာတာပင္။
အရက္ေသာက္ကာစမွာ အေမနဲ႕ မၾကာခဏ ကေတာက္ကဆျဖစ္၊ စကားမ်ား ရန္ျဖစ္တာေတြ ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အေမလဲ မေျပာႏိုင္ေတာ့၊ အေဖက အသက္ျပည့္ အၿငိမ္းစားယူသည္အထိ အရက္ကို စြဲၿမဲစြာ ေသာက္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။
အေဖ အရက္ေသာက္ေနတဲ့ ကာလ တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ အေဖ့ကို ၿငဴစူ ေျပာဆိုတာမ်ိဳး မလုပ္ခဲ့တဲ့အတြက္ က်မကို ဆံုးမခဲ့တဲ့ ႏွစ္ဘက္ေသာ အဖြားေတြရဲ့ ေက်းဇူးကို အခုခ်ိန္ထိ ေက်းဇူးတင္ေနဆဲပါ။
အရက္ကို စြဲစြဲၿမဲၿမဲနဲ႕ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္စြာ ေသာက္လာတာကို သိတဲ့ အေဖ့ရဲ့အေမ၊ အေမ့ရဲ့အေမ ၊ က်မတို႕အေခၚ အေမႀကီးဟာ အေဖ့အေပၚ ေျပာဆို မိမွာဆိုးလို႕ ထင္ပါရဲ့။ က်မကို ေျပာဆိုဆံုးမပါတယ္။
" အေဖ အရက္မူးၿပီး စကားေတြအမ်ားႀကီး ေျပာရင္ ဘာမွ ျပန္မေျပာနဲ႕၊ အရက္မူးေနရင္ ေသြးကႀကြၿပီး ဆူခ်င္ပူခ်င္တယ္၊ စကားမ်ားမယ္၊ အေဖဆိုတာ အရက္မူးေနလဲ အေဖပဲ၊ အေဖကို အၿပစ္ေျပာရင္ ၊ မူးေနတယ္ဆိုပီး ေျပာခ်င္တာေတြ အၿပစ္တင္တာေတြ ေျပာေနရင္ ငါ့ေၿမး ငရဲႀကီးမယ္။ မွတ္ထား ငါ့ေျမး အေဖဟာ အရက္သမားပဲျဖစ္ျဖစ္ လူဆိုးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အေဖဟာ အေဖပဲ "
အေဖ အရက္မူးလာၿပီး စကားေတြ အပ္ေၾကာင္းထပ္ေအာင္ေျပာ၊ စာက်က္ေနလဲ ဆူညံေနလို႕ က်က္မရ၊ အေမနဲ႕စကားမ်ားၿပီး ဆူညံတာ စတာေတြကို ဘာအေေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ျဖစ္ အေဖဟာ အေဖပဲ ဆိုတဲ့ စကားေတြ နားမွာ ၾကားၿပီး ဘယ္ေတာ့မွ ခြန္းတံု႕ျပန္မေျပာျဖစ္ေတာ့။ အေမ့ကိုလဲ
" အေမ ေျပာမေနပါနဲ႕၊ ေျပာခ်င္ရင္ မနက္မွ ေျပာ" လို႕ ေျပာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
အေမ နားလည္လား သေဘာေပါက္လားေတာ့ မသိ။ အေမေျပာေနက် စကားက သူတို႕ သားအဖက လိုက္တယ္လို႕ေတာ့ မၾကာမၾကာ ေျပာတာ ျပန္ၾကားရပါတယ္။ အေမက က်မ အေဖ့ကို အရက္ေသာက္တာနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး တားျမစ္တာ၊ မၾကိဳက္တဲ့ အေၾကာင္း ဆူပူတာ မလုပ္လို႕ သေဘာက်ပံု မရပါဘူး။
က်မ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေျပာလို႕ မရမယ့္အတူ က်န္းမာေရးမထိခိုက္ ေအာင္ ေသာက္ဖို႕ေလာက္သာ ေျပာယံုပဲ လို႕ သေဘာထား ထားပါတယ္။
က်မ အိမ္ကို အေဖ လာလည္ပါက ညေန ေရာက္တာနဲ႕ အေဖ့အတြက္ အရက္က အသင့္။ က်မရဲ့ ခင္ပြန္းက အလိုက္တသိ ဝယ္ေပးတာပါ။ သူလဲ ေသာက္တတ္သူပင္။ ဒါေပမယ့္ ေသာက္တဲ့ အရက္အမ်ိဳးအစားမတူ။
ကိုယ့္အရက္ ကိုယ္ေသာက္ရင္း တီဗြီၾကည့္သူကၾကည့္၊ စကားေျပာသူကေျပာ ဒီလိုပဲ အဆင္ေျပသြားတာပင္။
အေမက တခါတေလ အေဖ့ကို ဘုေၿပာသည္တဲ့။
" ရွင္ ေအးေအးေဆးေဆး အရက္ေသာက္ခ်င္ရင္ ရွင့္သမီးအိမ္မွာ သြားေသာက္' လို႕ေျပာတယ္တဲ့။
က်မက အရက္ရဲ့ ဆိုးက်ိဳးကို သိေပမယ့္ အရက္ႀကိဳက္တတ္သူ၊ အရက္စြဲေနသူကို မေသာက္နဲ႕၊ အခုရပ္၊ မေသာက္ပဲေန လို႕ ဘယ္လို ေျပာမည္နည္း။ အရက္ေသာက္တဲ့ အေဖနဲ႕ နီးနီးကပ္ကပ္ ေနခဲ့ရတဲ့ အတြက္ အရက္စြဲေနသူေတြကို ေတြ႕ရင္ မေၾကာက္ပဲ သူတို႕ကို သနားစိတ္သာ ဝင္ေနတတ္ပါတယ္။ အဲဒီလို သူေတြက မေကာင္းတာကို မေကာင္းမွန္းသိေပမယ့္ ျဖတ္မရပဲ တဝဲလည္လည္ ျဖစ္ေနတာကို ေတြ႕ေနရလို႕ပင္။
အေဖနဲ႕က်မ နားလည္မႈ ရသြားတာတစ္ခုက အေဖ အလုပ္က အျပန္ အရက္ေသာက္လာၿပီဆိုပါက အိမ္ျပန္ အၿမဲ ေနာက္က်ပါတယ္။ အေမကလည္း အလုပ္တစ္ဖက္ႏွင့္ဆိုေတာ့ မိုးခ်ဳပ္သည္အထိ မေစာင့္နိုင္ေတာ့၊ ေစာစီးစြာ အိပ္ယာဝင္ရပါတယ္။ မနက္ ေက်ာင္းသြား၊ ခ်က္ရျပဳတ္ရ ေစ်းသြားရႏွင့္မို႕ အေမသည္ ညဖက္ဆို ပင္ပန္းေနၿပီ။ အေဖျပန္မလာမခ်င္း ဘယ္လိုမွ မေစာင့္နိုင္။ ထိုအခါ က်မက စာၾကည့္ရင္း ေစာင့္ၿပီး အေဖ့ကို ထမင္းခူးေကၽြးရပါတယ္။ အေဖမလာေသးေလ စာပိုက်က္ရေလလို႕ စိတ္ထဲ ေအာက္ေမ့ကာ ေစာင့္ပါတယ္။ တမင္ေစာင့္ေနတာ မဟုတ္ေပမယ့္ သိပ္မိုးခ်ုပ္လာရင္ေတာ့ အေဖ ျပန္ေရာက္သင့္ၿပီ၊ ေနာက္က်လိုက္တာ၊ ကားမွရွိေတာ့ရဲ့လား၊ ကားမရလို႕လား စသျဖင့္ေတာ့ စာက်က္ရင္း ေတြးမိတာ မၾကာခဏပါပဲ။
အေဖ့ကို တံခါးေစာင့္ဖြင့္ေပး၊ ထမင္းခူးေကၽြးတိုင္း အေဖအၿမဲေျပာတာက
" ငါ့သမီး ရွိလို႕ ေတာ္ေသးတာေပါ့"တဲ့
အရက္ေသာက္တာမ်ားတဲ့ေန႕လို ေတာ္ေတာ္ မူးလာရင္ အေဖ့ကို ၾကည့္ၿပီး သနားမိေလသည္။
ထမင္းသာ စားေနသည္။ အရသာေရာ သိရဲ့လား၊ အေတြးက ခနခန ဝင္လာတတ္ပါတယ္။ က်မ ေစာင့္ေနမွန္း သိပါက အေဖသည္ ဘယ္ေလာက္မူးမူး၊ တိတ္တိ္တ္ဆိတ္ဆိတ္ အိပ္ယာဝင္တတ္ပါတယ္။ အိပ္ယာဝင္ကာနီးတိုင္းမွာ
" ငါ့သမီး စာက်က္သံၾကားရတာ အေဖ စိတ္ခ်မ္းသာတယ္၊ ပညာတတ္ႀကီး ျဖစ္ေအာင္လုပ္။ အေဖ့ထက္ေတာ္ေအာင္လုပ္၊ သားသမီးဆိုတာ မိဘထက္ ေတာ္ရမယ္"
ဒီလို စကားေတြသာ အပ္ေၾကာင္းထပ္ေအာင္ ေျပာတတ္ပါတယ္။
ဒါ့ေၾကာင့္လဲ နားေအးပါးေအး ရွိတဲ့အတြက္ အေမက သေဘာက်ပါတယ္။ ဒါေတာင္ တခါတေလ က်မကို ဆံုးမရင္း အိပ္ေနတဲ့ အကိုကို အေၾကာမတည့္တဲ့ အခ်ိန္ဆိုပါက ေစာင္းေျမာင္း ေျပာေလသည္.။ အေမက အဲဒီလို ေျပာတာမ်ိဳးကို မၾကိဳက္။
" စာမက်က္ပဲ အိပ္ေနတဲ့သူကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မတိုးတက္ဘူး၊ ပညာမတတ္ရင္ ကူလီျဖစ္မယ္၊ ရြာမွာ သူရင္းငွားသာ သြားလုပ္"
အဲဒီကေန ရွင္ သူမ်ားေတြ အိပ္ေနၿပီ၊ သူလဲ စာက်က္ၿပီးလို႕ အိပ္ေနတာ ဘာညာ စတာကေန စကားမ်ားခ်င္ ထမ်ားေနတတ္ပါေတာ့တယ္။
က်မ ကိုယ့္အိမ္ေထာင္နဲ႕ကိုယ္ ျဖစ္တဲ့အခါ အေဖ့ကို ဘယ္သူထမင္းေကၽြးသလဲ၊ အေဖ့အဝတ္ေတြ ဘယ္သူေလွ်ာ္ဖြပ္ မီးပူတိုက္သလဲ ဆိုတဲ့ အေတြးေတြနဲ႕ မၾကခဏသတိရစိတ္ ျဖစ္ရပါတယ္။
အေဖက အေမ့ကို စိတ္ဆိုးလို႕ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ သူ႕သားတစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႕ စကားေျပာအဆင္မေျပလို႕ပဲျဖစ္ျဖစ္ က်မအိမ္ကို ေရာက္လာတတ္ေလသည္။ သတိရလို႕ မေရာက္တာၾကာလို႕ လာတာထက္ အိမ္မွာ တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႕စကားမ်ားၿပီး ေရာက္လာတတ္တာက ပိုေလသည္။
"အေဖ အိမ္မွာပဲ ေနပါ၊ ဒီကေနပဲ ရံုးတက္ပါ"
ေျပာလည္း ခနသာ။ မၾကခင္ စိတ္ေျပၿပီး ျပန္သြားတတ္ေလသည္။
အေဖ ေလျဖတ္သည္မွာ ၂၀၀၅ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာ၂၅ ခရစ္စမတ္ေန႕မွာပင္ က်မဆီ မေရာက္တာၾကာလို႕ သြားမည္ဟု ေလွကားအဆင္းမွာ ေလွ်ာ္လဲရာက ေလျဖတ္သြားေလသည္။
က်မက အေမ့ကို အေမနဲ႕စကားမ်ားၿပီး က်မဆီလာမယ္ေၿပာၿပီး ျဖစ္တာလား ေမးလို႕ အေမစိတ္ဆိုးေသးသည္။
အေဖ ေလျဖတ္တဲ့ ျဖစ္စဥ္က ျပန္ေတြးၾကည့္တိုင္း ေလျဖတ္သည့္ ဗဟုသုတနည္းပါးေသးတာကို သတိရမိေစေလသည္။ ေလျဖတ္တာ ဘယ္လို ေနလို႕ ဘယ္လိုအေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ ဆိုတာ သိထားတာထက္ ကြဲလြဲစြာ ျဖစ္သြားတဲ့အတြက္ ေလျဖတ္တာခံလိုက္ရတယ္လို႕ တြက္မိပါတယ္။ အခု အခ်ိန္မွာေတာ့ အေဖ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ျဖစ္စဥ္ကို ေလျဖတ္တဲ့ ေရွ႕ေျပးလကၡဏာ တစ္ခုအျဖစ္ ဖတ္ရမွတ္ရပါတယ္။
အေဖ လက္တစ္ဖက္ မလႈပ္မရွား ျဖစ္တဲ့ အထိ ေလျဖတ္မခံရခင္က ေရွ႕ေျပးလကၡဏာ တစ္ခု အရင္ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒါကေတာ့ ရုတ္တရက္ စကားေတြ ဗလံုးဗေထြး ေျပာၿပီး စကားေျပာလို႕မရတာပါ။
ျဖစ္ပံုက အိမ္မွာေနရင္း ျဖစ္တာမဟုတ္ပဲ လမ္းေလွ်ာက္သြားရင္း အိမ္ကို ျပန္အလာမွာ ဗလံုးဗေထြး စကားေတြ ဝူးဝူးဝါးဝါး ေျပာေတာ့ အေမက အပမွီတာ ထင္သတဲ့။
အေဖကအဲဒီ အခ်ိန္မွာ အရက္မေသာက္ေတာ့ပါဘူး။ အရက္ကို တိကနဲ မေသာက္ပဲ ေနေနတာပါ။
က်မ ခင္ပြန္းက အိမ္ကိုလာတိုင္း အၿမဲေျပာပါတယ္။ အရက္ကို တသက္လံုးေသာက္လာၿပီး အခုလို ရုတ္တရက္ မေသာက္ပဲ ေနတာ မေကာင္းဘူး ဆိုေတာ့ အေဖက သူဘာမွ မျဖစ္ဘူး၊ စားလို႕ေသာက္လို႕ ေကာင္းေနတာပဲလို႕ ျပန္ေျပာပါတယ္။ တကယ္လဲ ဘာမွမျဖစ္တဲ့ အျပင္ အရက္ကို ရုတ္တရက္ ျဖတ္လိုက္ရင္ အေၾကာဆိုင္းတတ္တာ၊ အားနည္းၿပီး ေလျဖတတ္တတ္တယ္ဆိုတာကိုလဲ က်မတို႕ မသိခဲ့ပါ။ မေကာင္းဘူး ေျပာတာ ဘာမေကာင္းမွန္း ေသခ်ာ မသိတာလဲပါပါတယ္။
အေဖက မနက္ဆို လမ္းေလွ်ာက္ပါတယ္တဲ့၊ အိမ္ကေန လယ္ကြင္းေတြျဖတ္ၿပီး ျမစ္ေဘးက ဘုရားေလးဆီသြား၊ ၿပီးမွ အိမ္ကုိျပန္ အဲဒီလို လုပ္တယ္လို႕ ေျပာပါတယ္။ အဲဒီေန႕က အေဖ့လက္ထဲမွာ မီးထြန္းလက္စ ဖေယာင္းတိုင္ အတိုအထြာေလးေတြ လက္ထဲပါလာတာ ၾကည့္ၿပီး အေမက ဘုရားအထိ ေရာက္ခဲ့တယ္ဆိုတာ သိတယ္တဲ့။ ဘာမွ ေမးလို႕မရပဲ ဝူးဝူးဝါးဝါးနဲ႕ မ်က္လံုးကလဲ ၿပဴးေနေတာ့ ေစာေစာကေျပာသလို ဘုရားနားမွာ ဘာအမွားသြားလုပ္သလဲ၊ ေညာင္ပင္ႀကီးတစ္ပင္က အေစာင့္အေရွာက္ေတြရွိတယ္၊ အဲဒီနားက ၾကမ္းတယ္ ၊ လယ္ကြင္းေတြနား အေပါ့အပါး သြားမိသလား ေမးလိုက္ေသးသတဲ့။
တကယ္ေတာ့ အယူေတြ လြဲကုန္တာပါပဲ။ သိပ္မၾကာဘူး အေဖက ပံုမွန္ျပန္ၿပီး စကားေျပာႏိုင္တဲ့အခါ အဲဒီ အျဖစ္ကို ေမ့သြားတာ၊ အမွန္က အဲဒါ ေလျဖတ္မယ့္ ေရွ႕ေျပးလကၡဏာလို႕ ဘယ္သူမွ မသိၾကတာပါပဲ။
၂၀၀၅ခုႏွစ္မွာ အေဖေလျဖတ္ၿပီး စကားပါ မေျပာၽႏိုင္ ျဖစ္သြားၿပီး အိမ္ထဲမွာသာ ေနရတဲ့အခါ အပင္ပန္းဆံုးက အေမပါပဲ။ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ၿပဳစုသလို ၿပဳစုရတာပါ။
အေဖ့ဆီေရာက္တိုင္း ျပန္ကာနီး ကန္ေတာ့တဲ့အခါ ကေလးတစ္ေယာက္လို ငိုတတ္ပါတယ္။ က်မ မခံစားႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္ဟာ အဲဒီအခ်ိန္ပါပဲ၊ က်မဟာ အတၱႀကီးသလို ျဖစ္သြားလားဆိုတာ မၾကာမၾကာ ကိုယ့္ဘာသာ ျပန္ေမးဘူးပါတယ္။ အေဖ့ဆီ မသြားခ်င္ဘူး၊ ျပန္ရင္ အေဖငိုတာ မၾကည့္ရက္ဘူးဆိုတဲ့ ကိုယ့္အေတြးကို ကိုယ့္ဘာသာ မွန္တယ္ထင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။
က်မ ျပည္ပကို သြားေတာ့မယ္လို႕ ဆံုးျဖတ္တဲ့ အခါ အေမ့ကို ေမးလိုက္ပါတယ္။
" ေဖေဖ့ကို ေျပာသြားရမလား၊ မေျပာပဲ သြားရမလား၊ ေျပာလိုက္ရင္ ငိုေနမလား" ဆိုေတာ့
အေမက ေျပာမေနနဲ႕ သမီးအေဖက ကေလးလိုျဖစ္ေနၿပီ၊ ဘာမွ မသိပါဘူးတဲ့။
စိတ္ထဲမွာ အေဖ့ကို ျပန္မေတြ႕ႏိုင္ဘူးလို႕ တြက္မိသလို ျဖစ္ေနေပမယ့္ ေတြ႕ႏိုင္ေသးတာပဲလို႕ တြက္မိတာလဲပါပါတယ္။
အေဖဆံုးတဲ့ ၂၀၁၂ ေဖေဖၚဝါရီ (၄)ရက္ မတိုင္ခင္မွာ အေဖ တခုခု ျဖစ္ေနလား ၊ ျဖစ္ၿပီလားဆိုတဲ့ စိတ္ခံစားခ်က္က အံ့ဩစရာေကာင္းေလာက္ ေအာင္ ရရွိခဲ့တာမွာ အေဖ ဘာမွမသိဘူး၊ ကေလးလိုပဲ ဘာခံစားခ်က္မွ မရွိဘူးဆိုတာ မဟုတ္ႏိုင္ဘူး၊ မဟုတ္ဘူးလို႕ အေသအခ်ာ သိခဲ့ရသလိုပါပဲ။ အဲဒီအခ်က္က က်မကို အၿမဲတမ္း အမွတ္ရေစမယ့္ မေမ့ႏိုင္ေတာ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။
အေဖမဆံုးခင္ ရက္ပိုင္းအလိုမွာ က်မစိတ္ေတြ အိမ္ကို အရမ္းသတိရေနပါတယ္။ ခါတိုင္း သတိရတာက ျဖတ္ကနဲ ျဖတ္ကနဲ၊ဒါမွမဟုတ္ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုခု တိုက္ဆိုင္တဲ့ အခါမ်ိဳးျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီလို အခါမွာ သတိရတတ္တာပါ။ အခုက စိတ္ထဲ ေလးေလးနဲ႕ အေမေနေကာင္းရဲ႕လား၊ အေဖ့ကို ျပဳစုရတာ ပင္ပန္းပီး တခုခုျဖစ္သလား စိတ္ေတြဝင္လာတဲ့အျပင္ အိမ္ကအေမနဲ႕ ဖုန္းေျပာခ်င္စိတ္ျဖစ္လာတာပါ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဖုန္းေခၚတာဝင္သြားၿပီး ဘာသံမွမၾကားရ ခနခနျဖစ္၊ ဖုန္းထဲ ျပန္ၾကည့္ေတာ့ ပိုက္ဆံက ျဖတ္သြား ၊ ဒါနဲ႕ တရက္ကုန္သြားျပန္၊ စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လိုမွန္းမသိ ေလးေတးေတး ျဖစ္တာက မေပ်ာက္၊ စိတ္ခံစားခ်က္က ေတာ္ေတာ္နဲ႕ မေပ်ာက္လို႕ ခင္ပြန္းျဖစ္သူကိုေတာင္ " စိတ္ထဲ ေလးလိုက္တာ ဘာျဖစ္ေနလဲ မသိဘူး" လို႕ ဖြင့္ေျပာျဖစ္တဲ့အထိပါပဲ။
သူက ဖုန္းရေအာင္ေခၚေလ စိတ္ထင္တာေနမွာပါလို႕ ေျပာပါေသးတယ္။ ေဖေဖၚဝါရီ(၂))ရက္ကေန ေခၚေနတဲ့ ဖုန္းက
ေဖေဖၚဝါရီ(၃)ရက္ ေသာၾကာေန႕မနက္အထိ ေစ်းသြားရင္းေခၚလဲမရ ျဖစ္ေနရာက ညဖက္က်မွ ေခၚလို႕ရပါေတာ့တယ္။
ဖုန္းထူးလိုက္တဲ့ အေမ့အသံၾကားေတာ့မွ ေတာ္ပါေသးရဲ့လို႕ စိတ္ထဲ အလံုးက်သြားပပါေတာ့တယ္။
တစ္ဆက္တည္း
" ေဖေဖ ေနေကာင္းလား"
ဆိုတာကို ေကာင္းတယ္၊ အခုေတာင္ သမီးနာမည္ ေျပာသံၾကားလို႕ ၿပံဳးၿပံဳးၾကီးနဲ႕ နားေထာင္ေနတယ္၊ ေျပာမလား
က်မဖုန္းက တီတီဆိုတဲ့ အသံကလဲ ၾကားေနရၿပီ၊ မေျပာရပဲ ပိုက္ဆံေတြ ကုန္သြားၿပီး တကယ္တန္းလဲ ေျပာေရာ ပိုက္ဆံက ကုန္ေနၿပီ။ ဒါနဲ႕ေနေကာင္းၾကတယ္ၾကားတာနဲ႕ စိတ္ထဲေအးသြားၿပီး ေနာက္မွပဲ ေျပာေတာ့မယ္ ဖုန္းပိုက္ဆံကုန္ၿပီေျပာကာ ဖုန္းခ်လိုက္ပါေတာ့တယ္။
တကယ္တမ္း အေဖနဲ႕စကားေျပာလဲ ဝူးဝူးဝါးဝါးပဲ အေဖေက်နပ္ေအာင္ ေျပာတာ နားေထာင္ရမွာပါ။
အေဖ ဆံုးၿပီလို႕ သိလိုက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ အဲဒီေန႕က ခနေလးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အေဖ့အသံကို နားေထာင္လိုက္ရမွာလို႕ တေျမ႕ေျမ႕ ျဖစ္ရေတာ့တာပါပဲ။ တကယ့္ကို လက္မတင္ေလးပါပဲ။ ကံၾကမၼာကပဲ အညွိႈးဖြဲ႕ႏွိပ္စက္ေလသလား မသိ။
ေနာက္ေန႕ အေဖဆံုးမယ့္ေန႕၊ ေဖေဖၚဝါရီ(၄) ရက္မွာ တမနက္လံုး စိတ္ေတြေလးလံ၊ အိမ္ကိုလဲ ဖုန္းဆက္ၿပီးၿပီ၊ အားလံုးလဲ ေနေကာင္းၾကတယ္၊ ဘာျဖစ္ေနလဲ မသိဆိုတဲ့ စိတ္က ေလးေနပါေတာ့တယ္။
ေျပာျပရင္ ယံုဖို႕ခက္တဲ့ အေၾကာင္းေတြ အဲဒီတေန႕လံုး ျဖစ္ေနေတာ့တာပါပဲ။
မနက္၁၁နာရီေလာက္မွာ အဝတ္ေလွ်ာ္ၿပီး အဝတ္ေတြ အိမ္အျပင္ဘက္ ထြက္လွမ္းတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဧည့္ခန္းထဲက ထိုင္ခံုကေန လူတစ္ေယာက္ထၿပီး ထြက္သြားတဲ့ အသံ ခုံကို ခပ္က်ယ္က်ယ္တြန္းဖယ္သြားတဲ့ အသံကို ပီပီသသ ၾကားလိုက္ရတဲ့အခါ တစ္အိမ္လံုးမွာ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း ရွိတာမို႕ သူခိုးဝင္သလား၊ လူဝင္လာတာလား ဆိုပီး အဝတ္လွန္းလက္စကို ထားခဲ့ၿပီး ကုတင္ေအာက္ပါမခ်န္ တစ္အိမ္လံုး လိုက္ရွာ၊ တံခါးေတြ လိုက္ပိတ္၊ ဘာမွလဲ မေတြ႕ေတာ့ စိတ္ထဲမွာ တခုခုပဲ ဘာလဲ မသိလို႕ ေတြးေနမိပါတယ္။
ေန႕ခင္း ၃နာရီေက်ာ္ေလာက္မွာ ကုန္တိုက္မွာ ေစ်းဝယ္စရာရွိလို႕ သမီးၾကီးနဲ႕အတူ ထြက္ခဲ့ၾကတယ္၊ မနက္က အေၾကာင္းကို ဘယ္သူ႕ကိုမွ မေျပာခဲ့ဘူး၊ ေျပာရင္ ရီစရာျဖစ္မယ္၊ စိတ္ထင္တာေနမယ္ စသျဖင့္ ေဝဖန္ၾကမယ္ဆိုတာ သိတဲ့အတြက္ မေျပာပဲ ေနလိုက္ေတာ့တယ္။
ကားငွားတဲ့အခါ ကားသမားက ဘတ္(၈၀)ေတာင္းတယ္၊ ပံုမွန္ေစ်းပဲမို႕ မဆစ္ေတာ့ဘူး။ စီးလိုက္တယ္။ တခ်ိဳ႕ကားသမားေတြက တစ္ရာေတာင္းတတ္တယ္။ အဲဒီအခါ ဆစ္ရင္ အခုလိုပဲ(၈၀)ရတယ္။ တခါတေလ မရဘူးဆိုလဲ (၁၀၀) ပဲ ေပးစီးရတဲ့ အခါလဲ ရွိတယ္။
ကားေပၚမွာ ဒီကားသမား မဆိုးဘူး တခါထဲ ေစ်းတန္းေျပာေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာတယ္ ေျပာေနတုန္း ဘာမွ မၾကာလိုက္၊ အိမ္ကို ျပန္ေလွ်ာက္ရင္ ငါးမိနစ္ေလာက္ပဲ ရွိေသးတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူက (၈၀) မရဘူး၊ (၁၀၀)ေနာ္တဲ့၊ စိတ္ထဲမွာ ေဒါသျဖစ္သြားတယ္။ သူေတာင္းတဲ့ေစ်းအတိုင္း သေဘာတူလို႕ စီးလာတာ၊ ကိုယ္က ဆစ္လာတာလဲ မဟုတ္၊ တေန႕လံုးလဲ စိတ္ေလးေလးနဲ႕မို႕ ရတယ္စီးလက္စနဲ႕ ေပးလိုက္မယ္လို႕ မေတြးေတာ့ပဲ အခုရပ္ ဆင္းမယ္ဆိုၿပီး ဆင္းလိုက္တာ၊ သမီးကေတာင္ အေမက ပိုက္ဆံေလး (၂၀)နဲ႕လုပ္ၿပီ လို႕ ေျပာေနေသးတယ္။
သမီးကို ကားသမားလုပ္ရပ္ အဓိပါယ္မရွိတာ ေျပာျပရင္း နဂိုထဲက (၁၀၀)ေတာင္းရင္ ေပးစီးခ်င္ ေပးစီးမယ္၊ အခုလို ကလိန္က်ေတာင္းတာမ်ိဳး မေပးနိုင္ဘူး၊ ဒီကပဲ ေနာက္တစ္စီး ေစာင့္မယ္၊ ပထမဆံုး လာတဲ့ ကားနဲ႕အဆင္ေျပရင္ သြားမယ္၊ အဆင္မေၿပရင္ အိမ္ျပန္မယ္၊ စိတ္ထဲ တမ်ိဳးျဖစ္ေနတယ္လို႕ ေျပာၿပီး ေနာက္ကားအလာမွာ အဆင္ေျပသြားၿပီး ကုန္တိုက္ေတာ့ ေရာက္သြားေသးတယ္။
အဲဒီည ၇နာရီမွာပဲ ရန္ကုန္က မိတ္ေဆြ ဧည့္သည္က ျပန္မွာမို႕ ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ ဆံုဖို႕ခ်ိန္းၾကေတာ့ တစ္ေန႕လံုး အင္တာနက္ မသံုးသေလာက္ ျဖစ္သြားတယ္။ အမွန္က ေန႕လည္ ၃နာရီခြဲက အေဖ ဆံုးတယ္ဆိုတာ ေမးလ္ေတြပို႕ထားၾကတယ္။ က်မကို ကားသမားက အလိုလိုေနရင္း ပိုက္ဆံပိုေတာင္းၿပီး မရရင္ မပို႕ေတာ့ဘူး ေျပာတဲ့ အခ်ိန္မွာ အေဖဆံုးတာပါ။
လိုင္းေပၚမွာ မေတြ႕ေတာ့ တစ္ဆင့္တစ္ဆင့္နဲ႕ ေနာက္ဆံုး ဖုန္းသတင္းနဲ႕ပဲ အဲဒီညမွာပဲ အေဖဆံုးၿပီဆိုတာ သိရပါတယ္။
ေသျခင္းတရားဆိုတာ ဘယ္သူမွ ေရွာင္ၽလႊဲလို႕ မရႏိုင္ဘူးဆိုတာ သိခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလို သိတဲ့ အတြက္ ကိုယ့္ဘဝမွာ အေဖ အေမနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး စိတ္ထဲ တေၿမ႕ေၿမ႕ ျဖစ္စရာ မက်န္ေအာင္ ေနမယ္လို႕ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ေပမယ့္လည္း အေဖမဆံုးခင္ တစ္ရက္မွာ ဖုန္းလဲ ဆက္ျဖစ္ခဲ့တယ္၊ စိတ္ထဲမွလဲ အဲဒီလို ဖုန္းဆက္ျဖစ္ေအာင္ အံ့ဩစရာ ေကာင္းတဲ့ ေစ့ေဆာ္မႈေတြ ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ အေဖနဲ႕စကားမေျပာလိုက္ရတာကို အခုအခ်ိန္ထိ တေၿမ႕ေၿမ႕ ျဖစ္ေနရေတာ့တယ္။ အိမ္ကို ဖုန္းဆက္တိုင္း အေမနဲ႕သာ စကားေျပာေနက်၊ အေဖက စကားေျပာလို႕ မရတဲ့ အတြက္ အေဖ့ရဲ့ ဗလံုးဗေထြးအသံကိုပဲ ေဘးက ေျပာတာ ၾကားေနရာက အဲဒီေန႕မွာမွ အေမက ထူးဆန္းစြာပဲ
" သမီး အေဖေနေကာင္းတယ္၊ ေျပာမလား ေျပာမလား" လို႕ ေျပာခဲ့တာကို မေျပာျဖစ္ခဲ့။
အေဖဆံုးတာ အခု ၂၀၁၄ ေဖေဖၚဝါရီ (၄) ရက္မွာ (၂) ႏွစ္ျပည့္ပါၿပီ။
က်မ တစ္သက္မွာ ေဖေဖၚဝါရီလကို မေမ့ပဲ အမွတ္ရေစခဲ့ပါၿပီ။ မေမ့ႏိုင္ေအာင္ အမွတ္ရေစခဲ့ပါၿပီ။
No comments:
Post a Comment