ေဒၚေဒၚ( ေဒၚျမၾကည္)
ေဖေဖၚဝါရီလ ေရာက္တဲ့ အခါ ကိုယ့္ဘဝမွာ အမွတ္တရဆိုတာထက္ ရင္ထဲမွာ စူးေတြ ေဆာက္ေတြနဲ႕ သပ္လွ်ိဳထားခဲ့ သလို အမွတ္ရေစတဲ့ အေၾကာင္းေတြကို ျဖစ္ေပၚေစတဲ့ အမွတ္ရေစတဲ့သူေတြ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ရွိေနပါလား ဆိုတာ သတိၿပဳလာမိတဲ့ အခိုက္ ဒီစာေတြကို ေရးျဖစ္ပါေတာ့တယ္။
ေဒၚေဒၚက က်မနဲ႕ ေသြးသားေတာ္စပ္သူ မဟုတ္ေပမယ့္ က်မ အမွတ္ရေနရတဲ့ သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္တန္း ေျပာရရင္ ေဖေဖၚဝါရီလကို အမွတ္ရေစတဲ့ ပထမဆံုးေသာ သူ တစ္ေယာက္ပါ၊ အေဖ့ကို အရင္ ေရးျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ တကယ္တန္း ေဖေဖၚဝါရီလ ေရာက္တိုင္း အမွတ္ရဖို႕ အရင္ဆံုး ျဖစ္ခဲ့တာကေတာ့ ေဒၚေဒၚပါ။ ေဒၚေဒၚဟာ က်မဘဝမွာ ပထမဆံုး ေတြ႕ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ သက္ရွိ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္လို႕ ေျပာရရင္ မမွားႏိုင္သလို က်မ မိခင္ၿပီးရင္ အေမအရြယ္ အမ်ိဳးသမီးႀကီး တစ္ေယာက္ကို ပထမဆံုး ခင္မင္ သံေယာဇဥ္ ျဖစ္ခဲ့ရသူလဲပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေဒၚေဒၚဟာ လူ႕ဘဝစတယ္လို႕ ေျပာၾကတဲ့ အသက္(၄၀) စြန္းကာစမွာပဲ ေလျဖတ္ၿပီး ဦးေႏွာက္ေသြးေၾကာျပတ္တဲ့ ေရာဂါနဲ႕ ကြယ္လြန္ခဲ့ပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္(၃၀) ကတည္းက ကြယ္လြန္ခဲ့တာ သက္ရွိထင္ရွား ရွိေနမယ္ဆိုပါက အသက္(၇၀) နီးပါး ရွိေနမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ က်မ အေမထက္ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ခန္႕ ၾကီးပါတယ္။
ေဒၚေဒၚနဲ႕ က်မ ခင္မင္ခဲ့ၾကတာ ေဒၚေဒၚ႕သမီး ျဖစ္တဲ့ က်မ သူငယ္ခ်င္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပမယ့္ တကယ္တန္းၾက မိဘခ်င္း မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္တာေၾကာင့္ ပိုၿပီး ရင္းႏွီးခဲ့ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ေဒၚေဒၚ့ ခင္ပြန္းက က်မ ေဖေဖရဲ့ သူငယ္ခ်င္းပါ။ ဘဏ္ဝန္ထမ္းေတြ ျဖစ္ေပမယ့္ ဌာနေတာ့ မတူပါဘူး။ အိမ္ခ်င္းကလဲ တစ္ၿမိဳ႕နယ္ထဲ ေနေပမယ့္ လမ္းနဲနဲ ျခားပါတယ္။
ညေန ထမင္းစားေသာက္ ၿပီးရင္ ေဒၚေဒၚတို႕ မိသားစုက က်မတို႕ အိမ္ဘက္ကို လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ဝင္လာလည္ေလ့ရွိပါတယ္။ က်မတို႕က မိသားစုလိုက္ သြားလည္တာ မရွိသေလာက္ပါ။ အေမက ေက်ာင္းဆရာမ ဆိုေတာ့ ေက်ာင္းက အျပန္ အိမ္မွႈကိစၥ လုပ္စရာေတြ လုပ္တာနဲ႕ ဘယ္မွ မထြက္ျဖစ္ပဲ အိမ္လာလည္ရင္ ဝမ္းသာ အားရ စကားေျပာျဖစ္ၾကပါတယ္။
က်မတို႕ ကေလးေတြကလည္း အင္မတန္ ဝမ္းသာၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းမွာ တစ္ခန္းထဲေပမယ့္ ထင္သေလာက္ မေဆာ့ရပဲ အိမ္လာမွ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေဆာ့ကစားၾကရတဲ့ အတြက္ ေပ်ာ္ၾကတာပါ။
ေဒၚေဒၚနဲ႕ က်မအေမက ကေလးေမြးထားတာ တစ္ဖက္နဲ႕တစ္ဖက္ အေဖာ္ရေအာင္ ေမြးထားလား မွတ္ရပါတယ္။ ေဒၚေဒၚ့သား အႀကီးဆံုးက က်မအကို အႀကီးဆံုးနဲ႕သက္တူ ရြယ္တူ။ ဒုတိယ သမီးက က်မနဲ႕ သက္တူရြ.ယ္တူ၊ ေက်ာင္းမွာလဲ စာသင္ခန္းတစ္ခန္းထဲအတူ၊ က်မေအာက္က ေမာင္ေလးနဲ႕ ေဒၚေဒၚ့သား တတိယေျမာက္နဲ႕က သက္တူရြယ္တူ၊ တစ္ခါ အဲဒီေအာက္က မိန္းကေလးနဲ႕က်မ ညီမနဲ႕သက္တူရြယ္တူ၊ ေဒၚေဒၚက သားသမီး(၅)ေယာက္ ေမြးထားတာ၊ အဲဒီ (၅)ေယာက္စလံု း အစဥ္အတိုင္း က်မတို႕ ေမာင္ႏွမတစ္ေတြနဲ႕ သက္တူရြယ္တူေတြ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါတင္မက ေယာ်ၤားေလးနဲ႕မိန္းကေလး အဲလိုေတာင္ မဟုတ္ပဲ ေယာက်ၤားေလးဆို ဒီဘက္က ေယာက်ၤားေလး၊ မိန္းကေလးဆို ဒီဘက္က မိန္းကေလး ဆိုေတာ့ အတန္းတူ သူငယ္ခ်င္းေတြပါ ျဖစ္ကုန္ပါတယ္။ တစ္မိသားစုလံုး သူငယ္ခ်င္းေတြ ခ်ည္း ျဖစ္ၾကတာပါ။
ေဒၚေဒၚနဲ႕ က်မအေမက ခင္ပြန္းသည္ခ်င္း သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ရာက ခင္မင္ၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ေဖေဖက တာဝန္က်ရာ နယ္မွာ သြားေနရတဲ့အခါ ေဒၚေဒၚတို႕က အဝင္အထြက္ မပ်က္ခဲ့ပါဘူး။
ေဒၚေဒၚက ပိန္ပိန္ပါးပါး အသားျဖဴျဖဴနဲ႕ မ်က္ႏွာ အင္မတန္ ခ်ိဳပါတယ္။ ေျပျပစ္လွပတဲ႕ ေဒၚေဒၚ့ရဲ့ ရုပ္ရည္နဲ႕ မလိုက္ဖက္တာက ကြမ္းအၿမဲစားေနတတ္တာပါ။ ကြမ္းကို အိမ္မွာ ကိုယ့္ဘာသာ ယာစားတတ္ပါတယ္။ ဝန္ထမ္းျဖစ္တဲ့ ခင္ပြန္းသည္ ရတဲ့ လစာနဲ႕ ေလာက္ငွေအာင္ သံုးစြဲတတ္တာကို အတုယူဖြယ္ ေတြ႕ရပါတယ္။ ေဒၚေဒၚ့ခင္ပြန္းဟာ အေသာက္အစား လဲ မရွိတဲ့အတြက္ အပို ကုန္စရာ မရွိေပမယ့္ သားသမီး(၅)ေယာက္ အပါအဝင္ မိသားစု စုစုေပါင္း(၇) ေယာက္ စားစရိတ္ ေက်ာင္းစားရိတ္ကို အရာရွိငယ္တစ္ေယာက္ရဲ့ လစာနဲ႕ အေႀကြးလဲ မတင္ေအာင္ ေတာ္ေတာ့္ကို ၿခိဳးျခံ ေနထိုင္ စားေသာက္တာကို မွတ္မွတ္သားသား ေတြ႕ရပါတယ္။
က်မတို႕ မိသားစုကလဲ ျပည့္စံုတဲ့ မိသားစုေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေဖေဖ့ရဲ့ အရာရွိလစာ၊ အေမကလဲ ဝင္ေငြရွိတဲ့ ေက်ာင္းဆရာမ ျဖစ္တဲ့အျပင္ ေက်ာင္းခ်ိန္ ျပင္ပမွာ က်ဴရွင္ေက်ာင္း ဖြင့္ထားတဲ့ အတြက္ ဝင္ေငြ အထိုက္အေလွ်ာက္ ရွိတဲ့ အျပင္ အစားေကာင္းကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့ အတြက္ ဆီျပန္ဟင္း ၊ အရည္ေသာက္ဟင္းနဲ႕ တို႕စရာ ငပိ မပါမျဖစ္ အဲဒီလို စားပါတယ္။
ေဒၚေဒၚကေတာ့ ဆီျပန္ဟင္းခ်က္တာ သိပ္မေတြ႕ရပဲ ဘဲဥေၾကာ္တာေတာင္ တစ္ေယာက္တစ္လံုးႏႈန္း သတ္မွတ္တာမ်ိဳး မဟုတ္ပဲ ဘဲဥ ၃လံုးေလာက္ကို ေခါက္ၿပီး ၾကက္သြန္နီမ်ားမ်ား ခရမ္းခ်ဥ္သီး ထဲ့ကာ ေၾကာ္ၿပီး ဟင္းခ်ိဳ ဒါမွမဟုတ္ ခ်ဥ္ရည္ဟင္းနဲ႕ တြဲၿပီး ခ်က္တတ္ပါတယ္။ ထမင္းစားတဲ့ အခါ ဆာတဲ့သူကစား အဲလိုမ်ိဳး မဟုတ္ပဲ မိသားစု ဆံုမွ အတူ စုစားၾကပါတယ္။ က်မက ေခၽြတာေရး လုပ္မွန္းမသိပဲ အဲလို စားတာကို သေဘာက်ေနပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ဆာဆာ မစားေသးပဲ သူ႕ရဲ့ ခင္ပြန္းနဲ႕ သားသမီးေတြစံုမွ အတူစားတာကို သေဘာက် ေနခဲ့ဖူးပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းနဲ႕အတူ လိုက္လည္ရင္း ေဒၚေဒၚက ထမင္းစားခိုင္းပါက မၾကာခဏ ဝင္စားတတ္ပါတယ္။ အားနာရမွန္းမသိခဲ့၊ အေၾကာင္းက က်မက ဆီျပန္ဟင္းေတြ မႀကိုက္၊ သားငါးမပါပဲ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ခ်က္ထားတတ္သည့္ ေဒၚေဒၚခ်က္သည့္ ဟင္းေတြကို စားခ်င္၍ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ကန္စြန္းရြက္ကို အစိမ္းေရာင္မပ်က္ ေရေႏြးေျဖာၿပီး မန္က်ည္းေရ၊ ၾကက္သြန္ေၾကာ္၊ ႏွမ္းတို႕ႏွင့္ သုပ္ထားသည့္ ကန္စြန္းရြက္သုပ္လိုမ်ိဳး၊ ကန္စြန္းရြက္ အနီ၊ ကင္ပြန္းခ်ဥ္ရြက္ ဇရစ္ရိုးတို႕ကို ပုစြန္ေျခာက္မႈန္႕ ငါးမူးဖိုး ေျပးဝယ္ၿပီးထဲ့ကာ ခပ္စပ္စပ္ခ်က္ထားသည့္ စပ္ခ်ဥ္ဟင္း လို႕ ေဒၚေဒၚေျပာသည့္ ဟင္းမ်ိဳးေတြ ကို ေဒၚေဒၚ့ အိမ္မွာသာ ပထမဆံုး စားဖူးတာ ျဖစ္ပါတယ္။
က်မအေမက ေဒၚေဒၚ့အိမ္မွာ ထမင္းစားခဲ့ၿပီးၿပီ ဆုိပါက အၿမဲဆူပါတယ္။
" မျမၾကည္က ျခစ္ျခဳပ္ၿပီး ခ်က္ထားရတာ ဘာလို႕ သြားစားေနရတာလဲ"
အဲဒီကေန ဟင္းအကုန္အက် သက္သာေအာင္ ညေနစာကို မိသားစု ရံုးျပန္ ေက်ာင္းျပန္ အတူစု စားရတာဆိုတာပါ သိသြားေတာ့မွ ေဒၚေဒၚ ေခၚေကၽြးရင္ မစားေတာ့ပါ။ မစားရက္ေတာ့တာျဖစ္ပါေတာ့တယ္။
ေဒၚေဒၚက ရိပ္မိၿပီး မစားမွန္းသိတဲ့အခါ က်မတို႕ နားလည္မႈ တစ္ခု လုပ္ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ အသားငါး ဆီျပန္ဟင္း ႀကိဳက္တဲ့ ေဒၚေဒၚ့သမီး က်မရဲ့ သူငယ္ခ်င္းက က်မအိမ္မွာ က်မရဲ့ ကိုယ္တာ ဟင္းကို ယူစားၿပီး က်မက ေဒၚေဒၚခ်က္တဲ့ ဟင္းကို စားပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ သူ႕လက္ရာကိုမွ ႀကိဳက္တဲ့ က်မနဲ႕ သံေယာဇဥ္ေတြ ပိုပီး ရွိလာခဲ့တဲ့ အျပင္ မိသားစု ကိစၥ၊ စားဝတ္ေနေရး အခက္အခဲ အၾကပ္အတည္းေတြ ဖြင့္ေျပာျပတဲ့ အထိ သမီး တစ္ေယာက္လို ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ သူ႕သမီးကိုေတာင္ ေျပာမျပတဲ့ အေၾကာင္းေတြ က်မကို ရင္ဖြင့္ ေျပာျပလာပါတယ္။
အဲဒီ အခ်ိန္ကာလက ေဒၚေဒၚ့ ခင္ပြန္း ရတဲ့ လခက (၃၀၀) ေက်ာ္ပဲ ရွိပါတယ္။ ဒါက အရာရွိငယ္ တစ္ေယာက္ရဲ့ လစာပါ။ ေက်ာင္းစားရိတ္၊ ကေလး မုန္႕ဖိုး နဲ႕ လမ္းစားရိတ္ ဖယ္လိုက္ၿပီး ဆန္ဝယ္၊ ဆီဝယ္ ၿပီးပါက ဟင္းခ်က္စရာ အတြက္ တစ္ေန႕ ငါးက်ပ္သာ သံုးရပါမယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ အပို ဆိုလို႕ ဘာတစ္ခုမွ မဝယ္ႏိုင္ပါဘူးတဲ့။ သူ အခုေလာေလာဆယ္ လုပ္ခ်င္တာ တစ္ခုက သူ႕ခင္ပြန္းကို တိုက္ပံု အက် ၤီ တစ္ထည္ ခ်ဳပ္ေပးခ်င္ပါတယ္တဲ့။
ေဒၚေဒၚ ေျပာျပမွ သတိထားမိပါတယ္။ ေဒၚေဒၚ့ ခင္ပြန္းမွာ တိုက္ပံု အက်ၤ ီ တစ္ထည္သာ ရွိပါတယ္။ အဲဒီ တစ္ထည္တည္းေသာ တိုက္ပံု အနက္ေရာင္ကိုပဲ ဝတ္တတ္တာ သတိၿပဳမိပါတယ္။ ေဒၚေဒၚ့ အိမ္မွာ အေဆာင္အေယာင္ ဘာမွ မရွိေပမယ့္ အိမ္ထဲဝင္လိုက္ရင္ စိတ္ခ်မ္းေျမ႕ စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ရွင္းသန္႕ေနပါတယ္။ ဧည့္ခန္းမွာ ထိုင္စရာခံု တစ္လံုးမွ မရွိပဲ ေျပာင္လက္ေအာင္ တိုက္ထားတဲ့ သစ္သားကြပ္ပ်စ္ခုသာ ရွိပါတယ္။ အဲဒီ ကြပ္ပ်စ္မွာ ထိုင္ၾက၊ ထမင္းစားေတာ့လဲ အဲဒီ ကြပ္ပ်စ္နားမွာပဲ စားပြဲအဝိုင္းေလး ခ်ၿပီး ဝိုင္းဖြဲ႕ စားၾကေပမယ့္ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းလွပါတယ္။
ေဒၚေဒၚဟာ သူသာ ကြယ္လြန္သြားတာ သူ႕ဆႏၵမျပည့္သြားရွာပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ သူကြယ္လြန္ၿပီး မၾကာခင္ႏွစ္မွာ ကြယ္လြန္သြားခဲ့တဲ့ သူ႕ခင္ပြန္းဟာ အဲဒီ တိုက္ပံုအနက္ကေလးနဲ႕ပဲ လႊမ္းျခံဳ သၿဂိဳလ္ျခင္း ခံခဲ့ရတာ မွတ္မိပါေသးတယ္။
က်မက နံနက္စာကို ထမင္းေက်ာ္စားပါက ရင္ျပည့္ၿပီး တစ္ေန႕လံုး ဘာမွ စားလို႕ မရတဲ့ အေၾကာင္း၊ ဒါ့ေၾကာင့္ အေမက မိသားစု အားလံုး ထမင္းနဲ႕ ပဲၿပဳတ္ေက်ာ္ စားေပမယ့္ က်မက မစားပဲ ေနတဲ့အခါ ေစ်းထဲမွာ စားခ်င္တာ သြားစားဆိုကာ မုန္႕ဖိုး တိတ္တိ္တ္ေလး ေပးတဲ့ အေၾကာင္း ေျပာရင္းက ဘာေတြ ဝယ္စားလဲ ေမးပါတယ္။ က်မက အသုပ္စံုတို႕၊ မုန္႕ဟင္းခါးတို႕ ဝယ္စားတဲ့ အေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းဖြင့္ရက္ ဆိုပါက ေက်ာင္းမွာ ကိုယ့္မုန္႕ဖိုးနဲ႕ ဝယ္စားျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ဆိုပါက မုန္႕ဖိုးမရရင္ အေမက တခါတေလ အဲဒီလို ေပးတယ္ဆိုတာ ေျပာျပပါတယ္။ ေဒၚေဒၚက သူဆိုရင္ အဲဒီလို နံနက္စာ ဝယ္မစားတာ အိမ္ေထာင္က်ကတည္းက ျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္း ၊ မုန္႕ဟင္းခါး၊ အသုပ္ သူမႀကိဳက္ေပမယ့္ အုန္းႏို႕ေခါက္ဆြဲကို အရမ္းႀကိုက္တဲ့ အေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။
က်မက က်မ အေမ ဝယ္စားတဲ့ ဆိုင္က အုန္းႏို႕ေခါက္ဆြဲ အရမ္းေကာင္းတဲ့ အေၾကာင္း၊ အုန္းႏို႕ေခါက္ဆြဲနဲ႕ ၾကက္ေျခေထာက္ ၾကက္ေခါင္း ပဲေသြး စတာေတြပါ ထဲ့စားလို႕ ရတဲ့ အေၾကာင္း ေျပာျပတဲ့အခါ အ့ံဩ သြားၿပီး အဲဒီလို ေရာင္းေနတာ စားၾကတာ သူမသိ၊ သူမစားတာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာေနၿပီ၊ စားခ်င္လိုက္တာ၊ တစ္ခါေလာက္ ဝယ္စားမယ္လို႕ ေျပာပါေတာ့တယ္။ ဆိုင္ေနရာကို က်မက ေသေသခ်ာခ်ာ ညႊန္ျပလိုက္ပါေသးတယ္။
ေဒၚေဒၚ့ဆီ ေရာက္တဲ့အခါ သတိရတဲ့အခိုက္ အုန္းနို႕ေခါက္ဆြဲဆိုင္ ရွာလို႕ေတြ႕သလား၊ ေကာင္းတယ္ မဟုတ္လား၊ ႀကိဳက္တယ္မွလား ေမးလိုက္တိုင္း ရယ္ေနပါေတာ့တယ္။ ဆိုင္ကို ေတြ႕ၿပီ ဒါေပမယ့္ ဝယ္မစားျဖစ္ေသးဘူး လို႕ မၾကာခန ေျပာပါတယ္။
တစ္ရက္ ညေနဖက္ ေဒၚေဒၚ့သမီးျဖစ္သူ က်မသူငယ္ခ်င္းနဲ႕ စကားေတြ ေျပာၾကရင္း ေဒၚေဒၚက ကန္စြန္း၇ြက္ ဝယ္ခိုင္းပါတယ္။ ေဒၚေဒၚတို႕ေနတဲ့ အိမ္နားမွာ အားကစားကြင္းႀကီး တစ္ခု ရွိပါတယ္။ အဲဒီကြင္းရဲ့ ပတ္ပတ္လည္မွာ ကန္စြန္းခင္း တေမွ်ာ္တေခၚရွိပါတယ္။ ကန္စြန္းစိုက္တဲ့ သူေတြက ကန္စြန္းခူးတဲ့သူ ငွားၿပီး ခူးကာ အစည္းေတြ စည္းၿပီး က်မတို႕ရပ္ကြက္ ေစ်းမွာ ေဖာက္သည္ သြင္းၾကပါတယ္။ အဲဒီ စိုက္ခင္းမွာ သြားဝယ္ရင္ ငါးမူးဖိုး ဆိုပါက အစည္းလိုက္မဟုတ္ပဲ တစ္ေပြ႕တစ္ပိုက္ႀကီး ရပါတယ္။ အဲဒီ ကန္စြန္းရြက္ေတြကို ဝိုင္းႏႊင္ေပးရင္း ေဒၚေဒၚက ေျပာပါတယ္။ ဒီညေန ကန္စြန္းရြက္သုပ္ရင္ ၾကက္သြန္ေၾကာ္၊ ႏွမ္း ေၿမပဲ အားလံုးေပါင္း ငါးမူးဖိုး ဝယ္လိုက္ရင္ ဒီဟင္းတစ္ခြက္ တစ္က်ပ္က်တယ္။ ေဒၚေဒၚ အုန္းႏို႕ေခါက္ဆြဲ ဝယ္စားဖို႕ ေစ်းထဲမွာ အၾကိမ္ၾကိမ္ ၾကိဳးစားခဲ့တယ္၊ ဆိုင္ေရွ႕ ေရာက္မွ ျပန္လွည့္လာခဲ့တာ အႀကိမ္ႀကိမ္ပဲ၊
အုန္းႏို႕ေခါက္ဆြဲတစ္ပြဲ တစ္က်ပ္၊ ပဲေသြးရယ္ ၾကက္ေျခေထာက္ ျဖစ္ျဖစ္ ၾကက္ေခါင္းျဖစ္ျဖစ္ ထဲ့စားလိုက္ရင္ ငါးမတ္၊ တစ္က်ပ္ခြဲ ေလာက္ က်မယ္၊ ေဒၚေဒၚ မစားေတာ့ပါဘူး သမီးရယ္တဲ့။
ဒီေတာ့မွ ရိပ္မိၿပီး ေဒၚေဒၚ့ကို အံ့ဩသြားပါတယ္၊ စိတ္ထဲမွာ သနားသလို ဘယ္လိုျဖစ္မွန္း မသိပဲ၊
" ေဒၚေဒၚ ၊ ေဒၚေဒၚ့ကို က်မ ဝယ္ေကၽြးမယ္၊ က်မက ေက်ာင္းတက္တဲ့ေန႕မွာ ကားခနဲ႕မုန္႕ဖိုးတစ္ေန႕(၁၀)က်ပ္ရတယ္။ အဲဒါ တစ္ခါတေလ စေနတနဂၤေႏြ ေက်ာင္းပိတ္တဲ့ ရက္အထိ ပိုတတ္တယ္၊ ပိတ္ရက္က် က်မ ဝယ္ခဲ့မယ္ သိလား " ဆိုေတာ့
ဘာမွ ျပန္မေျပာပဲ သူ႕စတိုင္ အတိုင္း ၿပံဳးေနပါေတာ့တယ္။
ေဒၚေဒၚ ေလျဖတ္ၿပီး ေဆးရံုတင္လိုက္ ရတယ္လို႕ သိလိုက္ရတဲ့အခါ ေက်ာင္းက အျပန္ ကမန္းကတန္းပဲ ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီး ဦးေႏွာက္နဲ႕အာရံုေၾကာ အေဆာင္ကို သြားခဲ့ပါတယ္၊ သတိမရပဲ အိပ္ေနသလို အသက္ရႈသံ ခပ္ျပင္းျပင္းနဲ႕ ပက္လက္ကေလး ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ ပံုစံကို ၾကည့္ၿပီး ဘာမွလဲ မျဖစ္ပါဘူး၊ ေဆးေတြ တစ္လံုးၿပီး တစ္လံုးထိုးေနတာ ဆိုေတာ့ ျပန္ႏိုးလာမွာလို႕ ထင္ေနမိပါတယ္။ က်မအသက္(၁၈)ႏွစ္ အရြယ္ ေရာက္သည္အထိ ခင္မင္ရတဲ့ သူတစ္ေယာက္ သတိလစ္ေနတာကို ေတြ႕ရတာ ပထမဆံုး ျမင္ကြင္းပါ။
ေဒၚေဒၚက အဲဒီေန႕မွာ ေရခ်ိဳး ေခါင္းေလွ်ာ္ၿပီး အက်ၤီေတာင္ မဝတ္ရေသး ပါးစပ္ နဲနဲ ရြဲ႕ေနတာကို ေဒၚေဒၚ့ရဲ့ သမီး အငယ္ဆံုး ေလးတန္းေက်ာင္းသူက
" အေမ့ပါးစပ္ ရြဲ႕ေနတယ္"
ေျပာေတာ့ မွန္ထဲ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေသးတယ္၊ ၿပီးေတာ့ သတိလစ္သြားတယ္လို႕ သိလိုက္ရပါတယ္။
မလႈပ္မယွက္ ဘာမွ မလုပ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ သူကို သားသမီး တစ္ေတြ တစ္လွည့္စီ ေစာင့္ရင္းက (၃) ရက္ေျမာက္မွာ က်မသူငယ္ခ်င္း ေစာင့္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ က်မပါ အတူ ကူေစာင့္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒီ(၃) ရက္အတြင္း အကိုေတြ ေမာင္ေတြလဲ ပင္ပန္းေနၿပီျဖစ္တဲ့ အတြက္ နားခိုင္းလိုက္ပါေတာ့တယ္။
ေဒၚေဒၚ့ကို ေစာင့္ေနရင္း အစာေတာင္းတာလဲ မေတြ႕၊ အခ်ိန္တန္ရင္ ပါးစပ္ကေန အရည္တစ္ခုခု ထဲ့၊ ခႏၱာကိုယ္ကို ဟိုဘက္ ဒီဘက္ ေစာင္းေပး စတာေတြ လုပ္ေပးေနရင္းက ၿဗဳန္းကနဲ ေဒၚေဒၚ့ကို အုန္းနို႕ေခါက္ဆြဲ မေကၽြးျဖစ္ေသးတာ သတိရလိုက္မိပါေတာ့တယ္။
တကယ္တန္းေျပာရရင္ အဲဒီေခတ္က အခုေခတ္လို ကၽြပ္ကၽြပ္အိတ္လို အိတ္ေတြနဲ႕ဝယ္လို႕ရရင္ ဒီလို ျဖစ္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ မုန္႕ဆိုင္ေရာက္တိုင္း " ဟာ" ကနည္း ျဖစ္ျဖစ္သြားပါတယ္။ ထဲ့စရာ ခ်ိဳင့္ ေမ့ခဲ့လို႕ပါ။ ေစ်းသည္ကေတာင္ ခ်ိဳင့္ ေမ့ျပန္ၿပီ ေျပာၿပီး ထိုင္စားလိုက္တိုင္း ခ်ိဳင္႕မပါလဲ စားသြားေပါ့ ဗိုက္ထဲ ထဲ့သြားေပါ့ အဲဒီလိုစတတ္ပါေသးတယ္။ ေဒၚေဒၚ့ကိုလဲ ေျပာျဖစ္ပါေသးတယ္။ ဆိုင္ေရာက္မွ ခ်ိဳင့္မပါလို႕ မဝယ္ျဖစ္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီတစ္ခါ ေသေသခ်ာခ်ာ သတိထားၿပီး ယူသြားမယ္၊ စသျဖင့္ ေျပာေျပာေနတာလဲ မၾကာခဏ ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။
သတိလစ္ေနတဲ့ ေဒၚေဒၚ့ကို ၾကည့္ၿပီး ေဒၚေဒၚ သတိရလာရင္ ေသေသခ်ာခ်ာကို ဝယ္ေကၽြးမယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေသြးတိုးရွိတာလဲ အခုမွ သိတာဆိုေတာ့ တည့္ပါ့မလား လို႕ ေတြးေနမိပါတယ္။
အဲဒီညကို ေက်ာ္ၿပီး မနက္လင္းအားႀကီးမွာ ေဒၚေဒၚ ကြယ္လြန္သြားပါေတာ့တယ္။
က်မတို႕ လက္ေပၚမွာ အသက္ထြက္သြားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ က်မရဲ့ အသက္(၁၈)နွစ္ တကၠသိုလ္ တတိယနွစ္ တက္ေနတဲ့ အရြယ္မွာ လူတစ္ေယာက္ ကိုယ့္လက္ထဲ အသက္ထြက္သြားတာ ပထမဆံုး ေတြ႕လိုက္ရျခင္းပင္။ လူတစ္ေယာက္ ေသတာကို ပထမဆံုး ဒက္ထိ ျမင္ရတဲ့ အျပင္ နေဘးမွာ အားကိုးစရာ လူႀကီးသူမ တစ္ေယာက္မွ မရွိတဲ့အတြက္ က်မနဲ႕သက္တူသူငယ္ခ်င္းနွစ္ေယာက္ ရုတ္တရက္ ငိုဖို႕ေနေနသာသာ ေၾကာင္ေတာင္သာ ၾကည့္ေနမိပါေတာ့တယ္။ တာဝန္က် ဆရာဝန္က ဆံုးသြားၿပီ၊ အသက္မရွိေတာ့ဘူး ေျပာတာေတာင္ ဟုတ္ရဲ့လားလို႕ ေဒၚေဒၚ့ကို ေတြေတြ ၾကည့္ေနတာ အိမ္ကလူေတြ ေရာက္လာၿပီး ေဆးရံု အေအးခန္းဆီ ယူသြားတဲ့ အထိပါပဲ။
အေမနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ ဝတၳဳေတြ၊ ရုပ္ရွင္ေတြ ၾကည့္ရတဲ့အခါ ထမင္းနည္းေနရင္ အေမမဆာေသးဘူး သားတို႕စား၊ သမီးတို႕စား၊ ဒါမွမဟုတ္ ၾကက္သားဟင္းခ်က္တာကို ျပၿပီး အေမက ၾကက္ဆိုရင္ ေျခေထာက္ကိုက္ရတာ ၾကိဳက္တာ၊ အသားေတြ မႀကိဳက္ဘူး စသျဖင့္ သရုပ္ေဖာ္တာ သရုပ္ေဆာင္တာ ၾကည့္ရတာ အေတာ္ေနာက္က်ပါတယ္။ အေမတစ္ေယာက္ရဲ့ ေမတၱာ ၊ စြန္႕လႊတ္အနစ္နာခံတဲ့ စိတ္ေတြကို ေဒၚေဒၚ့ ဆီက အေစာႀကီး ကတည္းက သိခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ ေဒၚေဒၚဟာ က်မ ဘဝ အတြက္ သက္ရွိ ရုပ္ျပ၊ သက္ရွိ ဝတၳဳ တစ္ပုဒ္အျဖစ္ အေစာႀကီးကတည္းက ဖတ္ခဲ့ ျမင္ခဲ့ရပါတယ္။
ဒါတင္မက ေသျခင္းတရားကိုပါ ထင္သာ ျမင္သာေအာင္ ျပခဲ့ပါတယ္။ ရုတ္တရက္ အိပ္မက္လို႕ ထင္ရေလာက္ေအာင္ အေကာင္းပကတိကေန ခြဲခြာ သြားတဲ့ အတြက္ ေသျခင္းတရားကို သိရွိယံုမက ေသခါနီး ခံစားသြားရတာကိုပါ တရားသေဘာနဲ႕ ျပခဲ့ေလသလား မသိပါ။
ေဒၚေဒၚနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး အုန္းႏို႕ေခါက္ဆြဲ မေကၽြးရလိုက္ရတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳး မေရာက္ရေလေအာင္ သတိထားႏိုင္တဲ့ အျဖစ္ေတြ အသိေတြ ရခဲ့ပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္ ေသခါနီးမွာ ခံစားရတဲ့ ေဝဒနာကို မ်က္ဝါးထင္ထင္ ေတြ႕ခဲ့ဖူးရပါတယ္။
အခုလို ေဖေဖၚဝါရီလ ေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႕ တစ္ၿပိဳင္နက္ထဲ က်မရင္ထဲမွာ စူးစူးရွရွ သတိရေနမိတဲ့ က်မ ခ်စ္ခင္ရတဲ့ ပထမဆံုး မိခင္အရြယ္ လူၾကီးသူမတစ္ေယာက္ ျဖစ္တဲ့ ေဒၚေဒၚ(ေဒၚျမၾကည္) ကို က်မဘဝမွာ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏိုင္၊ ေမ့လဲ မေမ့ အမွတ္ရေနပါေတာ့တယ္။
ေဖေဖၚဝါရီလ ေရာက္တဲ့ အခါ ကိုယ့္ဘဝမွာ အမွတ္တရဆိုတာထက္ ရင္ထဲမွာ စူးေတြ ေဆာက္ေတြနဲ႕ သပ္လွ်ိဳထားခဲ့ သလို အမွတ္ရေစတဲ့ အေၾကာင္းေတြကို ျဖစ္ေပၚေစတဲ့ အမွတ္ရေစတဲ့သူေတြ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ရွိေနပါလား ဆိုတာ သတိၿပဳလာမိတဲ့ အခိုက္ ဒီစာေတြကို ေရးျဖစ္ပါေတာ့တယ္။
ေဒၚေဒၚက က်မနဲ႕ ေသြးသားေတာ္စပ္သူ မဟုတ္ေပမယ့္ က်မ အမွတ္ရေနရတဲ့ သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္တန္း ေျပာရရင္ ေဖေဖၚဝါရီလကို အမွတ္ရေစတဲ့ ပထမဆံုးေသာ သူ တစ္ေယာက္ပါ၊ အေဖ့ကို အရင္ ေရးျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ တကယ္တန္း ေဖေဖၚဝါရီလ ေရာက္တိုင္း အမွတ္ရဖို႕ အရင္ဆံုး ျဖစ္ခဲ့တာကေတာ့ ေဒၚေဒၚပါ။ ေဒၚေဒၚဟာ က်မဘဝမွာ ပထမဆံုး ေတြ႕ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ သက္ရွိ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္လို႕ ေျပာရရင္ မမွားႏိုင္သလို က်မ မိခင္ၿပီးရင္ အေမအရြယ္ အမ်ိဳးသမီးႀကီး တစ္ေယာက္ကို ပထမဆံုး ခင္မင္ သံေယာဇဥ္ ျဖစ္ခဲ့ရသူလဲပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေဒၚေဒၚဟာ လူ႕ဘဝစတယ္လို႕ ေျပာၾကတဲ့ အသက္(၄၀) စြန္းကာစမွာပဲ ေလျဖတ္ၿပီး ဦးေႏွာက္ေသြးေၾကာျပတ္တဲ့ ေရာဂါနဲ႕ ကြယ္လြန္ခဲ့ပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္(၃၀) ကတည္းက ကြယ္လြန္ခဲ့တာ သက္ရွိထင္ရွား ရွိေနမယ္ဆိုပါက အသက္(၇၀) နီးပါး ရွိေနမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ က်မ အေမထက္ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ခန္႕ ၾကီးပါတယ္။
ေဒၚေဒၚနဲ႕ က်မ ခင္မင္ခဲ့ၾကတာ ေဒၚေဒၚ႕သမီး ျဖစ္တဲ့ က်မ သူငယ္ခ်င္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပမယ့္ တကယ္တန္းၾက မိဘခ်င္း မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္တာေၾကာင့္ ပိုၿပီး ရင္းႏွီးခဲ့ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ေဒၚေဒၚ့ ခင္ပြန္းက က်မ ေဖေဖရဲ့ သူငယ္ခ်င္းပါ။ ဘဏ္ဝန္ထမ္းေတြ ျဖစ္ေပမယ့္ ဌာနေတာ့ မတူပါဘူး။ အိမ္ခ်င္းကလဲ တစ္ၿမိဳ႕နယ္ထဲ ေနေပမယ့္ လမ္းနဲနဲ ျခားပါတယ္။
ညေန ထမင္းစားေသာက္ ၿပီးရင္ ေဒၚေဒၚတို႕ မိသားစုက က်မတို႕ အိမ္ဘက္ကို လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ဝင္လာလည္ေလ့ရွိပါတယ္။ က်မတို႕က မိသားစုလိုက္ သြားလည္တာ မရွိသေလာက္ပါ။ အေမက ေက်ာင္းဆရာမ ဆိုေတာ့ ေက်ာင္းက အျပန္ အိမ္မွႈကိစၥ လုပ္စရာေတြ လုပ္တာနဲ႕ ဘယ္မွ မထြက္ျဖစ္ပဲ အိမ္လာလည္ရင္ ဝမ္းသာ အားရ စကားေျပာျဖစ္ၾကပါတယ္။
က်မတို႕ ကေလးေတြကလည္း အင္မတန္ ဝမ္းသာၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းမွာ တစ္ခန္းထဲေပမယ့္ ထင္သေလာက္ မေဆာ့ရပဲ အိမ္လာမွ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေဆာ့ကစားၾကရတဲ့ အတြက္ ေပ်ာ္ၾကတာပါ။
ေဒၚေဒၚနဲ႕ က်မအေမက ကေလးေမြးထားတာ တစ္ဖက္နဲ႕တစ္ဖက္ အေဖာ္ရေအာင္ ေမြးထားလား မွတ္ရပါတယ္။ ေဒၚေဒၚ့သား အႀကီးဆံုးက က်မအကို အႀကီးဆံုးနဲ႕သက္တူ ရြယ္တူ။ ဒုတိယ သမီးက က်မနဲ႕ သက္တူရြ.ယ္တူ၊ ေက်ာင္းမွာလဲ စာသင္ခန္းတစ္ခန္းထဲအတူ၊ က်မေအာက္က ေမာင္ေလးနဲ႕ ေဒၚေဒၚ့သား တတိယေျမာက္နဲ႕က သက္တူရြယ္တူ၊ တစ္ခါ အဲဒီေအာက္က မိန္းကေလးနဲ႕က်မ ညီမနဲ႕သက္တူရြယ္တူ၊ ေဒၚေဒၚက သားသမီး(၅)ေယာက္ ေမြးထားတာ၊ အဲဒီ (၅)ေယာက္စလံု း အစဥ္အတိုင္း က်မတို႕ ေမာင္ႏွမတစ္ေတြနဲ႕ သက္တူရြယ္တူေတြ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါတင္မက ေယာ်ၤားေလးနဲ႕မိန္းကေလး အဲလိုေတာင္ မဟုတ္ပဲ ေယာက်ၤားေလးဆို ဒီဘက္က ေယာက်ၤားေလး၊ မိန္းကေလးဆို ဒီဘက္က မိန္းကေလး ဆိုေတာ့ အတန္းတူ သူငယ္ခ်င္းေတြပါ ျဖစ္ကုန္ပါတယ္။ တစ္မိသားစုလံုး သူငယ္ခ်င္းေတြ ခ်ည္း ျဖစ္ၾကတာပါ။
ေဒၚေဒၚနဲ႕ က်မအေမက ခင္ပြန္းသည္ခ်င္း သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ရာက ခင္မင္ၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ေဖေဖက တာဝန္က်ရာ နယ္မွာ သြားေနရတဲ့အခါ ေဒၚေဒၚတို႕က အဝင္အထြက္ မပ်က္ခဲ့ပါဘူး။
ေဒၚေဒၚက ပိန္ပိန္ပါးပါး အသားျဖဴျဖဴနဲ႕ မ်က္ႏွာ အင္မတန္ ခ်ိဳပါတယ္။ ေျပျပစ္လွပတဲ႕ ေဒၚေဒၚ့ရဲ့ ရုပ္ရည္နဲ႕ မလိုက္ဖက္တာက ကြမ္းအၿမဲစားေနတတ္တာပါ။ ကြမ္းကို အိမ္မွာ ကိုယ့္ဘာသာ ယာစားတတ္ပါတယ္။ ဝန္ထမ္းျဖစ္တဲ့ ခင္ပြန္းသည္ ရတဲ့ လစာနဲ႕ ေလာက္ငွေအာင္ သံုးစြဲတတ္တာကို အတုယူဖြယ္ ေတြ႕ရပါတယ္။ ေဒၚေဒၚ့ခင္ပြန္းဟာ အေသာက္အစား လဲ မရွိတဲ့အတြက္ အပို ကုန္စရာ မရွိေပမယ့္ သားသမီး(၅)ေယာက္ အပါအဝင္ မိသားစု စုစုေပါင္း(၇) ေယာက္ စားစရိတ္ ေက်ာင္းစားရိတ္ကို အရာရွိငယ္တစ္ေယာက္ရဲ့ လစာနဲ႕ အေႀကြးလဲ မတင္ေအာင္ ေတာ္ေတာ့္ကို ၿခိဳးျခံ ေနထိုင္ စားေသာက္တာကို မွတ္မွတ္သားသား ေတြ႕ရပါတယ္။
က်မတို႕ မိသားစုကလဲ ျပည့္စံုတဲ့ မိသားစုေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေဖေဖ့ရဲ့ အရာရွိလစာ၊ အေမကလဲ ဝင္ေငြရွိတဲ့ ေက်ာင္းဆရာမ ျဖစ္တဲ့အျပင္ ေက်ာင္းခ်ိန္ ျပင္ပမွာ က်ဴရွင္ေက်ာင္း ဖြင့္ထားတဲ့ အတြက္ ဝင္ေငြ အထိုက္အေလွ်ာက္ ရွိတဲ့ အျပင္ အစားေကာင္းကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့ အတြက္ ဆီျပန္ဟင္း ၊ အရည္ေသာက္ဟင္းနဲ႕ တို႕စရာ ငပိ မပါမျဖစ္ အဲဒီလို စားပါတယ္။
ေဒၚေဒၚကေတာ့ ဆီျပန္ဟင္းခ်က္တာ သိပ္မေတြ႕ရပဲ ဘဲဥေၾကာ္တာေတာင္ တစ္ေယာက္တစ္လံုးႏႈန္း သတ္မွတ္တာမ်ိဳး မဟုတ္ပဲ ဘဲဥ ၃လံုးေလာက္ကို ေခါက္ၿပီး ၾကက္သြန္နီမ်ားမ်ား ခရမ္းခ်ဥ္သီး ထဲ့ကာ ေၾကာ္ၿပီး ဟင္းခ်ိဳ ဒါမွမဟုတ္ ခ်ဥ္ရည္ဟင္းနဲ႕ တြဲၿပီး ခ်က္တတ္ပါတယ္။ ထမင္းစားတဲ့ အခါ ဆာတဲ့သူကစား အဲလိုမ်ိဳး မဟုတ္ပဲ မိသားစု ဆံုမွ အတူ စုစားၾကပါတယ္။ က်မက ေခၽြတာေရး လုပ္မွန္းမသိပဲ အဲလို စားတာကို သေဘာက်ေနပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ဆာဆာ မစားေသးပဲ သူ႕ရဲ့ ခင္ပြန္းနဲ႕ သားသမီးေတြစံုမွ အတူစားတာကို သေဘာက် ေနခဲ့ဖူးပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းနဲ႕အတူ လိုက္လည္ရင္း ေဒၚေဒၚက ထမင္းစားခိုင္းပါက မၾကာခဏ ဝင္စားတတ္ပါတယ္။ အားနာရမွန္းမသိခဲ့၊ အေၾကာင္းက က်မက ဆီျပန္ဟင္းေတြ မႀကိုက္၊ သားငါးမပါပဲ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ခ်က္ထားတတ္သည့္ ေဒၚေဒၚခ်က္သည့္ ဟင္းေတြကို စားခ်င္၍ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ကန္စြန္းရြက္ကို အစိမ္းေရာင္မပ်က္ ေရေႏြးေျဖာၿပီး မန္က်ည္းေရ၊ ၾကက္သြန္ေၾကာ္၊ ႏွမ္းတို႕ႏွင့္ သုပ္ထားသည့္ ကန္စြန္းရြက္သုပ္လိုမ်ိဳး၊ ကန္စြန္းရြက္ အနီ၊ ကင္ပြန္းခ်ဥ္ရြက္ ဇရစ္ရိုးတို႕ကို ပုစြန္ေျခာက္မႈန္႕ ငါးမူးဖိုး ေျပးဝယ္ၿပီးထဲ့ကာ ခပ္စပ္စပ္ခ်က္ထားသည့္ စပ္ခ်ဥ္ဟင္း လို႕ ေဒၚေဒၚေျပာသည့္ ဟင္းမ်ိဳးေတြ ကို ေဒၚေဒၚ့ အိမ္မွာသာ ပထမဆံုး စားဖူးတာ ျဖစ္ပါတယ္။
က်မအေမက ေဒၚေဒၚ့အိမ္မွာ ထမင္းစားခဲ့ၿပီးၿပီ ဆုိပါက အၿမဲဆူပါတယ္။
" မျမၾကည္က ျခစ္ျခဳပ္ၿပီး ခ်က္ထားရတာ ဘာလို႕ သြားစားေနရတာလဲ"
အဲဒီကေန ဟင္းအကုန္အက် သက္သာေအာင္ ညေနစာကို မိသားစု ရံုးျပန္ ေက်ာင္းျပန္ အတူစု စားရတာဆိုတာပါ သိသြားေတာ့မွ ေဒၚေဒၚ ေခၚေကၽြးရင္ မစားေတာ့ပါ။ မစားရက္ေတာ့တာျဖစ္ပါေတာ့တယ္။
ေဒၚေဒၚက ရိပ္မိၿပီး မစားမွန္းသိတဲ့အခါ က်မတို႕ နားလည္မႈ တစ္ခု လုပ္ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ အသားငါး ဆီျပန္ဟင္း ႀကိဳက္တဲ့ ေဒၚေဒၚ့သမီး က်မရဲ့ သူငယ္ခ်င္းက က်မအိမ္မွာ က်မရဲ့ ကိုယ္တာ ဟင္းကို ယူစားၿပီး က်မက ေဒၚေဒၚခ်က္တဲ့ ဟင္းကို စားပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ သူ႕လက္ရာကိုမွ ႀကိဳက္တဲ့ က်မနဲ႕ သံေယာဇဥ္ေတြ ပိုပီး ရွိလာခဲ့တဲ့ အျပင္ မိသားစု ကိစၥ၊ စားဝတ္ေနေရး အခက္အခဲ အၾကပ္အတည္းေတြ ဖြင့္ေျပာျပတဲ့ အထိ သမီး တစ္ေယာက္လို ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ သူ႕သမီးကိုေတာင္ ေျပာမျပတဲ့ အေၾကာင္းေတြ က်မကို ရင္ဖြင့္ ေျပာျပလာပါတယ္။
အဲဒီ အခ်ိန္ကာလက ေဒၚေဒၚ့ ခင္ပြန္း ရတဲ့ လခက (၃၀၀) ေက်ာ္ပဲ ရွိပါတယ္။ ဒါက အရာရွိငယ္ တစ္ေယာက္ရဲ့ လစာပါ။ ေက်ာင္းစားရိတ္၊ ကေလး မုန္႕ဖိုး နဲ႕ လမ္းစားရိတ္ ဖယ္လိုက္ၿပီး ဆန္ဝယ္၊ ဆီဝယ္ ၿပီးပါက ဟင္းခ်က္စရာ အတြက္ တစ္ေန႕ ငါးက်ပ္သာ သံုးရပါမယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ အပို ဆိုလို႕ ဘာတစ္ခုမွ မဝယ္ႏိုင္ပါဘူးတဲ့။ သူ အခုေလာေလာဆယ္ လုပ္ခ်င္တာ တစ္ခုက သူ႕ခင္ပြန္းကို တိုက္ပံု အက် ၤီ တစ္ထည္ ခ်ဳပ္ေပးခ်င္ပါတယ္တဲ့။
ေဒၚေဒၚ ေျပာျပမွ သတိထားမိပါတယ္။ ေဒၚေဒၚ့ ခင္ပြန္းမွာ တိုက္ပံု အက်ၤ ီ တစ္ထည္သာ ရွိပါတယ္။ အဲဒီ တစ္ထည္တည္းေသာ တိုက္ပံု အနက္ေရာင္ကိုပဲ ဝတ္တတ္တာ သတိၿပဳမိပါတယ္။ ေဒၚေဒၚ့ အိမ္မွာ အေဆာင္အေယာင္ ဘာမွ မရွိေပမယ့္ အိမ္ထဲဝင္လိုက္ရင္ စိတ္ခ်မ္းေျမ႕ စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ရွင္းသန္႕ေနပါတယ္။ ဧည့္ခန္းမွာ ထိုင္စရာခံု တစ္လံုးမွ မရွိပဲ ေျပာင္လက္ေအာင္ တိုက္ထားတဲ့ သစ္သားကြပ္ပ်စ္ခုသာ ရွိပါတယ္။ အဲဒီ ကြပ္ပ်စ္မွာ ထိုင္ၾက၊ ထမင္းစားေတာ့လဲ အဲဒီ ကြပ္ပ်စ္နားမွာပဲ စားပြဲအဝိုင္းေလး ခ်ၿပီး ဝိုင္းဖြဲ႕ စားၾကေပမယ့္ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းလွပါတယ္။
ေဒၚေဒၚဟာ သူသာ ကြယ္လြန္သြားတာ သူ႕ဆႏၵမျပည့္သြားရွာပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ သူကြယ္လြန္ၿပီး မၾကာခင္ႏွစ္မွာ ကြယ္လြန္သြားခဲ့တဲ့ သူ႕ခင္ပြန္းဟာ အဲဒီ တိုက္ပံုအနက္ကေလးနဲ႕ပဲ လႊမ္းျခံဳ သၿဂိဳလ္ျခင္း ခံခဲ့ရတာ မွတ္မိပါေသးတယ္။
က်မက နံနက္စာကို ထမင္းေက်ာ္စားပါက ရင္ျပည့္ၿပီး တစ္ေန႕လံုး ဘာမွ စားလို႕ မရတဲ့ အေၾကာင္း၊ ဒါ့ေၾကာင့္ အေမက မိသားစု အားလံုး ထမင္းနဲ႕ ပဲၿပဳတ္ေက်ာ္ စားေပမယ့္ က်မက မစားပဲ ေနတဲ့အခါ ေစ်းထဲမွာ စားခ်င္တာ သြားစားဆိုကာ မုန္႕ဖိုး တိတ္တိ္တ္ေလး ေပးတဲ့ အေၾကာင္း ေျပာရင္းက ဘာေတြ ဝယ္စားလဲ ေမးပါတယ္။ က်မက အသုပ္စံုတို႕၊ မုန္႕ဟင္းခါးတို႕ ဝယ္စားတဲ့ အေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းဖြင့္ရက္ ဆိုပါက ေက်ာင္းမွာ ကိုယ့္မုန္႕ဖိုးနဲ႕ ဝယ္စားျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ဆိုပါက မုန္႕ဖိုးမရရင္ အေမက တခါတေလ အဲဒီလို ေပးတယ္ဆိုတာ ေျပာျပပါတယ္။ ေဒၚေဒၚက သူဆိုရင္ အဲဒီလို နံနက္စာ ဝယ္မစားတာ အိမ္ေထာင္က်ကတည္းက ျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္း ၊ မုန္႕ဟင္းခါး၊ အသုပ္ သူမႀကိဳက္ေပမယ့္ အုန္းႏို႕ေခါက္ဆြဲကို အရမ္းႀကိုက္တဲ့ အေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။
က်မက က်မ အေမ ဝယ္စားတဲ့ ဆိုင္က အုန္းႏို႕ေခါက္ဆြဲ အရမ္းေကာင္းတဲ့ အေၾကာင္း၊ အုန္းႏို႕ေခါက္ဆြဲနဲ႕ ၾကက္ေျခေထာက္ ၾကက္ေခါင္း ပဲေသြး စတာေတြပါ ထဲ့စားလို႕ ရတဲ့ အေၾကာင္း ေျပာျပတဲ့အခါ အ့ံဩ သြားၿပီး အဲဒီလို ေရာင္းေနတာ စားၾကတာ သူမသိ၊ သူမစားတာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာေနၿပီ၊ စားခ်င္လိုက္တာ၊ တစ္ခါေလာက္ ဝယ္စားမယ္လို႕ ေျပာပါေတာ့တယ္။ ဆိုင္ေနရာကို က်မက ေသေသခ်ာခ်ာ ညႊန္ျပလိုက္ပါေသးတယ္။
ေဒၚေဒၚ့ဆီ ေရာက္တဲ့အခါ သတိရတဲ့အခိုက္ အုန္းနို႕ေခါက္ဆြဲဆိုင္ ရွာလို႕ေတြ႕သလား၊ ေကာင္းတယ္ မဟုတ္လား၊ ႀကိဳက္တယ္မွလား ေမးလိုက္တိုင္း ရယ္ေနပါေတာ့တယ္။ ဆိုင္ကို ေတြ႕ၿပီ ဒါေပမယ့္ ဝယ္မစားျဖစ္ေသးဘူး လို႕ မၾကာခန ေျပာပါတယ္။
တစ္ရက္ ညေနဖက္ ေဒၚေဒၚ့သမီးျဖစ္သူ က်မသူငယ္ခ်င္းနဲ႕ စကားေတြ ေျပာၾကရင္း ေဒၚေဒၚက ကန္စြန္း၇ြက္ ဝယ္ခိုင္းပါတယ္။ ေဒၚေဒၚတို႕ေနတဲ့ အိမ္နားမွာ အားကစားကြင္းႀကီး တစ္ခု ရွိပါတယ္။ အဲဒီကြင္းရဲ့ ပတ္ပတ္လည္မွာ ကန္စြန္းခင္း တေမွ်ာ္တေခၚရွိပါတယ္။ ကန္စြန္းစိုက္တဲ့ သူေတြက ကန္စြန္းခူးတဲ့သူ ငွားၿပီး ခူးကာ အစည္းေတြ စည္းၿပီး က်မတို႕ရပ္ကြက္ ေစ်းမွာ ေဖာက္သည္ သြင္းၾကပါတယ္။ အဲဒီ စိုက္ခင္းမွာ သြားဝယ္ရင္ ငါးမူးဖိုး ဆိုပါက အစည္းလိုက္မဟုတ္ပဲ တစ္ေပြ႕တစ္ပိုက္ႀကီး ရပါတယ္။ အဲဒီ ကန္စြန္းရြက္ေတြကို ဝိုင္းႏႊင္ေပးရင္း ေဒၚေဒၚက ေျပာပါတယ္။ ဒီညေန ကန္စြန္းရြက္သုပ္ရင္ ၾကက္သြန္ေၾကာ္၊ ႏွမ္း ေၿမပဲ အားလံုးေပါင္း ငါးမူးဖိုး ဝယ္လိုက္ရင္ ဒီဟင္းတစ္ခြက္ တစ္က်ပ္က်တယ္။ ေဒၚေဒၚ အုန္းႏို႕ေခါက္ဆြဲ ဝယ္စားဖို႕ ေစ်းထဲမွာ အၾကိမ္ၾကိမ္ ၾကိဳးစားခဲ့တယ္၊ ဆိုင္ေရွ႕ ေရာက္မွ ျပန္လွည့္လာခဲ့တာ အႀကိမ္ႀကိမ္ပဲ၊
အုန္းႏို႕ေခါက္ဆြဲတစ္ပြဲ တစ္က်ပ္၊ ပဲေသြးရယ္ ၾကက္ေျခေထာက္ ျဖစ္ျဖစ္ ၾကက္ေခါင္းျဖစ္ျဖစ္ ထဲ့စားလိုက္ရင္ ငါးမတ္၊ တစ္က်ပ္ခြဲ ေလာက္ က်မယ္၊ ေဒၚေဒၚ မစားေတာ့ပါဘူး သမီးရယ္တဲ့။
ဒီေတာ့မွ ရိပ္မိၿပီး ေဒၚေဒၚ့ကို အံ့ဩသြားပါတယ္၊ စိတ္ထဲမွာ သနားသလို ဘယ္လိုျဖစ္မွန္း မသိပဲ၊
" ေဒၚေဒၚ ၊ ေဒၚေဒၚ့ကို က်မ ဝယ္ေကၽြးမယ္၊ က်မက ေက်ာင္းတက္တဲ့ေန႕မွာ ကားခနဲ႕မုန္႕ဖိုးတစ္ေန႕(၁၀)က်ပ္ရတယ္။ အဲဒါ တစ္ခါတေလ စေနတနဂၤေႏြ ေက်ာင္းပိတ္တဲ့ ရက္အထိ ပိုတတ္တယ္၊ ပိတ္ရက္က် က်မ ဝယ္ခဲ့မယ္ သိလား " ဆိုေတာ့
ဘာမွ ျပန္မေျပာပဲ သူ႕စတိုင္ အတိုင္း ၿပံဳးေနပါေတာ့တယ္။
ေဒၚေဒၚ ေလျဖတ္ၿပီး ေဆးရံုတင္လိုက္ ရတယ္လို႕ သိလိုက္ရတဲ့အခါ ေက်ာင္းက အျပန္ ကမန္းကတန္းပဲ ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီး ဦးေႏွာက္နဲ႕အာရံုေၾကာ အေဆာင္ကို သြားခဲ့ပါတယ္၊ သတိမရပဲ အိပ္ေနသလို အသက္ရႈသံ ခပ္ျပင္းျပင္းနဲ႕ ပက္လက္ကေလး ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ ပံုစံကို ၾကည့္ၿပီး ဘာမွလဲ မျဖစ္ပါဘူး၊ ေဆးေတြ တစ္လံုးၿပီး တစ္လံုးထိုးေနတာ ဆိုေတာ့ ျပန္ႏိုးလာမွာလို႕ ထင္ေနမိပါတယ္။ က်မအသက္(၁၈)ႏွစ္ အရြယ္ ေရာက္သည္အထိ ခင္မင္ရတဲ့ သူတစ္ေယာက္ သတိလစ္ေနတာကို ေတြ႕ရတာ ပထမဆံုး ျမင္ကြင္းပါ။
ေဒၚေဒၚက အဲဒီေန႕မွာ ေရခ်ိဳး ေခါင္းေလွ်ာ္ၿပီး အက်ၤီေတာင္ မဝတ္ရေသး ပါးစပ္ နဲနဲ ရြဲ႕ေနတာကို ေဒၚေဒၚ့ရဲ့ သမီး အငယ္ဆံုး ေလးတန္းေက်ာင္းသူက
" အေမ့ပါးစပ္ ရြဲ႕ေနတယ္"
ေျပာေတာ့ မွန္ထဲ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေသးတယ္၊ ၿပီးေတာ့ သတိလစ္သြားတယ္လို႕ သိလိုက္ရပါတယ္။
မလႈပ္မယွက္ ဘာမွ မလုပ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ သူကို သားသမီး တစ္ေတြ တစ္လွည့္စီ ေစာင့္ရင္းက (၃) ရက္ေျမာက္မွာ က်မသူငယ္ခ်င္း ေစာင့္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ က်မပါ အတူ ကူေစာင့္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒီ(၃) ရက္အတြင္း အကိုေတြ ေမာင္ေတြလဲ ပင္ပန္းေနၿပီျဖစ္တဲ့ အတြက္ နားခိုင္းလိုက္ပါေတာ့တယ္။
ေဒၚေဒၚ့ကို ေစာင့္ေနရင္း အစာေတာင္းတာလဲ မေတြ႕၊ အခ်ိန္တန္ရင္ ပါးစပ္ကေန အရည္တစ္ခုခု ထဲ့၊ ခႏၱာကိုယ္ကို ဟိုဘက္ ဒီဘက္ ေစာင္းေပး စတာေတြ လုပ္ေပးေနရင္းက ၿဗဳန္းကနဲ ေဒၚေဒၚ့ကို အုန္းနို႕ေခါက္ဆြဲ မေကၽြးျဖစ္ေသးတာ သတိရလိုက္မိပါေတာ့တယ္။
တကယ္တန္းေျပာရရင္ အဲဒီေခတ္က အခုေခတ္လို ကၽြပ္ကၽြပ္အိတ္လို အိတ္ေတြနဲ႕ဝယ္လို႕ရရင္ ဒီလို ျဖစ္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ မုန္႕ဆိုင္ေရာက္တိုင္း " ဟာ" ကနည္း ျဖစ္ျဖစ္သြားပါတယ္။ ထဲ့စရာ ခ်ိဳင့္ ေမ့ခဲ့လို႕ပါ။ ေစ်းသည္ကေတာင္ ခ်ိဳင့္ ေမ့ျပန္ၿပီ ေျပာၿပီး ထိုင္စားလိုက္တိုင္း ခ်ိဳင္႕မပါလဲ စားသြားေပါ့ ဗိုက္ထဲ ထဲ့သြားေပါ့ အဲဒီလိုစတတ္ပါေသးတယ္။ ေဒၚေဒၚ့ကိုလဲ ေျပာျဖစ္ပါေသးတယ္။ ဆိုင္ေရာက္မွ ခ်ိဳင့္မပါလို႕ မဝယ္ျဖစ္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီတစ္ခါ ေသေသခ်ာခ်ာ သတိထားၿပီး ယူသြားမယ္၊ စသျဖင့္ ေျပာေျပာေနတာလဲ မၾကာခဏ ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။
သတိလစ္ေနတဲ့ ေဒၚေဒၚ့ကို ၾကည့္ၿပီး ေဒၚေဒၚ သတိရလာရင္ ေသေသခ်ာခ်ာကို ဝယ္ေကၽြးမယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေသြးတိုးရွိတာလဲ အခုမွ သိတာဆိုေတာ့ တည့္ပါ့မလား လို႕ ေတြးေနမိပါတယ္။
အဲဒီညကို ေက်ာ္ၿပီး မနက္လင္းအားႀကီးမွာ ေဒၚေဒၚ ကြယ္လြန္သြားပါေတာ့တယ္။
က်မတို႕ လက္ေပၚမွာ အသက္ထြက္သြားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ က်မရဲ့ အသက္(၁၈)နွစ္ တကၠသိုလ္ တတိယနွစ္ တက္ေနတဲ့ အရြယ္မွာ လူတစ္ေယာက္ ကိုယ့္လက္ထဲ အသက္ထြက္သြားတာ ပထမဆံုး ေတြ႕လိုက္ရျခင္းပင္။ လူတစ္ေယာက္ ေသတာကို ပထမဆံုး ဒက္ထိ ျမင္ရတဲ့ အျပင္ နေဘးမွာ အားကိုးစရာ လူႀကီးသူမ တစ္ေယာက္မွ မရွိတဲ့အတြက္ က်မနဲ႕သက္တူသူငယ္ခ်င္းနွစ္ေယာက္ ရုတ္တရက္ ငိုဖို႕ေနေနသာသာ ေၾကာင္ေတာင္သာ ၾကည့္ေနမိပါေတာ့တယ္။ တာဝန္က် ဆရာဝန္က ဆံုးသြားၿပီ၊ အသက္မရွိေတာ့ဘူး ေျပာတာေတာင္ ဟုတ္ရဲ့လားလို႕ ေဒၚေဒၚ့ကို ေတြေတြ ၾကည့္ေနတာ အိမ္ကလူေတြ ေရာက္လာၿပီး ေဆးရံု အေအးခန္းဆီ ယူသြားတဲ့ အထိပါပဲ။
အေမနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ ဝတၳဳေတြ၊ ရုပ္ရွင္ေတြ ၾကည့္ရတဲ့အခါ ထမင္းနည္းေနရင္ အေမမဆာေသးဘူး သားတို႕စား၊ သမီးတို႕စား၊ ဒါမွမဟုတ္ ၾကက္သားဟင္းခ်က္တာကို ျပၿပီး အေမက ၾကက္ဆိုရင္ ေျခေထာက္ကိုက္ရတာ ၾကိဳက္တာ၊ အသားေတြ မႀကိဳက္ဘူး စသျဖင့္ သရုပ္ေဖာ္တာ သရုပ္ေဆာင္တာ ၾကည့္ရတာ အေတာ္ေနာက္က်ပါတယ္။ အေမတစ္ေယာက္ရဲ့ ေမတၱာ ၊ စြန္႕လႊတ္အနစ္နာခံတဲ့ စိတ္ေတြကို ေဒၚေဒၚ့ ဆီက အေစာႀကီး ကတည္းက သိခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ ေဒၚေဒၚဟာ က်မ ဘဝ အတြက္ သက္ရွိ ရုပ္ျပ၊ သက္ရွိ ဝတၳဳ တစ္ပုဒ္အျဖစ္ အေစာႀကီးကတည္းက ဖတ္ခဲ့ ျမင္ခဲ့ရပါတယ္။
ဒါတင္မက ေသျခင္းတရားကိုပါ ထင္သာ ျမင္သာေအာင္ ျပခဲ့ပါတယ္။ ရုတ္တရက္ အိပ္မက္လို႕ ထင္ရေလာက္ေအာင္ အေကာင္းပကတိကေန ခြဲခြာ သြားတဲ့ အတြက္ ေသျခင္းတရားကို သိရွိယံုမက ေသခါနီး ခံစားသြားရတာကိုပါ တရားသေဘာနဲ႕ ျပခဲ့ေလသလား မသိပါ။
ေဒၚေဒၚနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး အုန္းႏို႕ေခါက္ဆြဲ မေကၽြးရလိုက္ရတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳး မေရာက္ရေလေအာင္ သတိထားႏိုင္တဲ့ အျဖစ္ေတြ အသိေတြ ရခဲ့ပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္ ေသခါနီးမွာ ခံစားရတဲ့ ေဝဒနာကို မ်က္ဝါးထင္ထင္ ေတြ႕ခဲ့ဖူးရပါတယ္။
အခုလို ေဖေဖၚဝါရီလ ေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႕ တစ္ၿပိဳင္နက္ထဲ က်မရင္ထဲမွာ စူးစူးရွရွ သတိရေနမိတဲ့ က်မ ခ်စ္ခင္ရတဲ့ ပထမဆံုး မိခင္အရြယ္ လူၾကီးသူမတစ္ေယာက္ ျဖစ္တဲ့ ေဒၚေဒၚ(ေဒၚျမၾကည္) ကို က်မဘဝမွာ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏိုင္၊ ေမ့လဲ မေမ့ အမွတ္ရေနပါေတာ့တယ္။
No comments:
Post a Comment