March 14, 2014

" ဟင္းပြား" ( ေကာင္းကင္ ႏိုင္ငံျပဳ အႏုပညာမဂၢဇင္းမွ)


             
                                                    
                                                              
                                                                က်မကို" ဟင္းခ်က္ေကာင္းလိုက္တာ" ၊" ဟင္းခ်က္တာ စားလို႕ေကာင္းလိုက္တာ"၊  " စားေကာင္းေအာင္ ခ်က္တတ္တယ္" စသျဖင့္ ေျပာၾကလွ်င္ က်မ ဘာမွ ျပန္မေျပာပဲ ၿပံဳးလို႕သာ ေနလိုက္ပါသည္။ က်မကို ဘယ္အရြယ္ထဲက ထမင္းဟင္း ခ်က္တတ္သလဲ ေမးလွ်င္ေတာ့ ေျဖဖို႕ အနည္းငယ္ တံု႕ဆိုင္း သြားတတ္ေလသည္။
" ခ်က္တတ္ ျပဳတ္တတ္တာကေတာ့ ငယ္ငယ္ကတည္းကပါပဲ
"
အဲဒီလို မယုတ္မလြန္ ေျဖျဖစ္တာမ်ားသည္။
အဲဒီလို ေျဖျဖစ္တာ၊ ေျဖဖို႕ တံု႕ဆိုင္းသြားတတ္တာက ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္ သိ၍ပဲ ျဖစ္ေလသည္။ က်မမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဟင္းေသခ်ာ ခ်က္တတ္တာ သိပ္မၾကာမီကမွလို႕ ခံယူထားလို႕လည္း ျဖစ္ေလသည္။ ရွင္းရွင္းေျပာရလွ်င္  လြန္ခဲ့သည့္ (၆)နွစ္ခန္႕အစိုးရဝန္ထမ္းဘဝက ထြက္လာၿပီး မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ေရာက္မွဆိုေတာ့ မၾကာေသးမီကမွ လို႕ ေျပာလွ်င္ ရႏိုင္ေလသည္။
တကယ္တန္းက  သံုးတန္းေျဖအျပီး ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ ထမင္းအိုး စျပီး တည္တတ္ေလသည္။ ထမင္းခ်က္တာက ဘာမွ အပန္းမႀကီး။
 ယခု ေခတ္လို ခလုတ္ကေလးႏွိပ္လိုက္၊ အခ်ိန္တန္လွ်င္ ထမင္းက်က္ျပီး သူ႕အလိုအေလွ်ာက္ ခလုပ္တက္သြားတာမ်ိဳးကို ဆိုလိုတာမဟုတ္ပါ။
 မ်က္ေစ့ေရွ႕မွာ အဖြားနဲ႕အေမတို႕ ခ်က္ေနတာ ၾကည့္ျပီး အျမင္နဲ႕ခ်က္တတ္ရာက လက္ေတြ႕မွာ မခဲယဥ္းေတာ့တာကို ဆိုလိုတာပါ။
ဒီႀကားထဲ ထမင္းအိုး မႏိုင္ေသးခင္ အရြယ္ကတည္းက ထမင္းအိုးတည္ထားတုန္း အေမက တျခား အလုပ္လုပ္ေနတာမ်ိဳး ႀကံဳရပါက

" ထမင္းအိုး သြားေမႊလိုက္အုန္း၊ ဆူျပီလား၊ ပြက္ျပီလား ၾကည့္ေခ်အုန္း"
စသျဖင့္ ၾကည့္ခိုင္းတတ္ပါတယ္။ က်မတို႕ ငယ္စဥ္က ထမင္းကို ငွဲ႕ခ်က္ၾကတာမ်ားသည္။
  ငွဲ႕ထားတဲ့ ထမင္းရည္ကို ဆားခပ္ျပီး ေသာက္ၾကေလသည္။ က်မ ထမင္းအိုး စတည္ေတာ့ ေရနံဆီမီးဖို နဲ႕ ခ်က္တာ ဆိုတာကို မွတ္မိေနပါေသးသည္။
ေနာက္ပိုင္း အေမ မီးဖိုေခ်ာင္ဝင္တာနဲ႕ ငရုပ္သီးေထာင္းေပးရသည္။
 အဲဒီေနာက္ အေမက ဒါေလးထဲ့လိုက္ ဟိုဟာထဲ့ ျပီးရင္ အဖံုးအုပ္၊ ေရနဲနဲ ထပ္ထဲ့ ဆိုတာမ်ိဳး၊ မက်ည္းရည္ ထဲ့ ၊ နံနံပင္၊ ငရုပ္သီးစိမ္းေလး အုပ္လိုက္ ၊ ႏူးၿပီလားၾကည့္ ခ်လိုက္ေတာ့ စသျဖင့္
 ေျပာရင္း ခ်က္ရင္းက ဟင္းခ်က္တတ္လာေတာ့သည္။

တစ္ခါတေလ အသားဟင္းလို ခ်က္ပါက မီးဖိုေပၚတင္ထားျပီး ေရခန္းျပီလား သြားၾကည့္ ခန္းရင္ ေရထဲ့၊ ေရသံုးခါေလာက္ထဲ့ျပီးပါက ဒီတစ္ခါ ေရခန္းလို႕ ဆီျပန္ရင္ ခ်လိုက္ေတာ့
 ဒီလို ေျပာရင္းက

" ေအာ္ အမဲသား၊ ၾကက္သား၊ ဝက္သားကိုေတာ့ျဖင့္ ဒီလို ခ်က္ပါလား"
မွတ္ထားလိုက္ရင္း ခ်က္တတ္ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။
 စနစ္တက် အသားက ဘယ္ေလာက္သား၊ ဆီက ဘယ္ႏွစ္က်ပ္သား၊ ၾကက္သြန္အနီက ဘယ္ႏွစ္ဥ၊ ၾကက္သြန္အျဖဴက ဘယ္ႏွစ္ဥ၊ ငရုပ္သီးက ဘယ္ႏွစ္ေတာင့္ အဲဒီလို မွတ္ထားတာ မရွိ။
 ဒီေနရာမွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ေျပာတာသတိရမိေလသည္။
 သူ႕ကို သူ႕အေမက ငရုပ္သီးေထာင္း ခိုင္းတဲ့ အခါ ဘယ္ႏွစ္ေတာင့္ေထာင္းရမလဲ  ေမးေတာ့ သူ႕အေမက သံုး ေလး ငါးေတာင့္ေပါ့ လို႕ ေျပာတယ္တဲ့။
 အဲဒီေတာ့ သူက
" အေမ သမီးက ဘယ္ႏွစ္ေတာင့္ ေထာင္းရမလဲ သံုးေတာင့္လား ေလးေတာင့္လား ငါးေတာင့္လား " ျပန္ေမးတဲ့အခါ
သူ႕အေမက
" ဒီလိုပဲ သံုးေလးငါးေတာင့္ ၾကည့္ၾကက္ လုပ္ေပါ့ေအ" တဲ့။

ဒါက ျမန္မာအိမ္ရွင္မေတြရဲ့ အတတ္ပညာေပါ့ေလလို႕ သူငယ္ခ်င္းက ျပန္ေျပာျပေလသည္။

 က်မတို႕ ငယ္စဥ္က ဟင္းခ်က္တဲ့ အခါ ငရုပ္သီးကို အမႈန္႕မသံုး၊ ရွိလဲ မရွိ။ ကိုယ့္ဘာသာ ေထာင္းရသည္။ မေထာင္းခင္မွာ ငရုပ္သီးေျခာက္ကို အညွာေခၽြကာ  ေရစိမ္ရေသးသည္။  ငရုပ္သီးႏႈးမွ စၿပီးေထာင္းရေလသည္။ ငရုပ္သီးေထာင္းတာမွာပင္ ေဘးကို မစဥ္ေအာင္ ဘယ္လိုဘယ္ပံု ေထာင္းရတယ္ဆိုတာမွတ္ရေသးသည္။ အခုေခတ္ကေတာ့ ငရုပ္သီးေထာင္းဖို႕ မလိုေတာ့သည့္ အတြက္ တစ္ခ်ိဳ႕အိမ္ေတြမွာ ငရုပ္ဆံုပင္ မရွိေတာ့ေပ။ ကန္ထရိုက္တိုက္ေတြ ေပၚလာလို႕လဲ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ အိမ္ငွားစဥ္ကတည္းက ေျမရွင္ျဖစ္ေစ တိုက္ခန္းပိုင္ရွင္ ျဖစ္ေစ တစ္တိုက္ထဲ အတူေနပါက သူတို႕က ငရုပ္သီးေထာင္းသည့္ ကိစၥကို အရင္ဦးဆံုး ေျပာၾကေလသည္။ တတ္ႏိုင္ပါက တရုတ္ကလာသည့္ ၾကိတ္စက္ အေသး သံုးဖို႕ အႀကံျပဳၾကေလသည္။
                  ဟင္းခ်က္ရာမွာ ငရုပ္သီး ၾကက္သြန္အနီ ၾကက္သြန္အျဖဴ ေထာင္းထားသည့္ ညက္မညက္ အေျခအေနကလည္း စကားေျပာေသးသည္။
 ဒါကလည္း ဟင္းကို ခ်က္တတ္ရံုသာ ခ်က္တတ္သည့္ က်မအတြက္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ထံမွ သိလာရသည့္ အခ်က္ပင္။
 အလုပ္ခြင္မွာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႕ အတူ ဝိုင္းဖြဲ႕စားေသာက္ရာမွ  ဟင္းခ်က္ေကာင္းတာ ဟင္းကို စားခ်င္စဖြယ္ ျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လို ခ်က္ရတယ္ ဆိုတာ ေသေသခ်ာခ်ာ သိလာရေလသည္။ ထိုအခ်ိန္သည္ က်မ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ကေလးေတြပင္ ေက်ာင္းတက္သည့္ အရြယ္သို႕ ေရာက္ေနၾကေလၿပီ။ အလုပ္ခြင္မွာ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သူက ငါးခူဆီျပန္ ခ်က္လာသည္။ က်မကလည္း ငါးခူဆီျပန္ပင္။ မန္က်ည္းေရႏွင့္ခ်က္ၿပီး နံနံပင္၊ ငရုပ္သီးစိမ္းေလး အုပ္ထားတာလည္း အတူတူပင္။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ဟင္းက ပိုစားေကာင္းသည္။ ငါးအတံုးေလးေတြ ခပ္က်စ္က်စ္ႏွင့္ ႏူးအိေနသည္။ က်မခ်က္ထားသည့္ငါးက ဖြယ္တယ္တယ္ႏွင့္ စားရတာ အရသာခ်င္း ကြာေနသည္။ ပါဝင္ပစၥည္းေတြ တူေနၿပီး အေရာင္အဆင္း အနံ႕အရသာ လံုးဝ ကြာျခားေနသည့္အတြက္  သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူဆီက နည္းကို ေမးျမန္းရေလသည္။
သူငယ္ခ်င္းက ဆီသတ္ရာမွာ စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႕ ဆီသတ္ရမည္၊ ငရုပ္သီး၊ ၾကက္သြန္အနီ အျဖဴ ေထာင္းထားတာေတြ နီညိဳေရာင္ သန္းလာၿပီးမွ ဆား၊ နႏြင္း ၊ အရသာမႈန္႕ေတြနဲ႕ နယ္ထားတဲ့ ငါးကို ထဲ့ၿပီး ေမႊ၊ ၿပီးတာနဲ႕ ေရကို တန္းမထဲ့ပဲ၊ ငါးကို တင္းတင္းက်စ္က်စ္ ျဖစ္တဲ့ အထိ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ဆီသတ္ေပးရမည္ လို႕ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာျပမွ က်မက  ငါးကို ခပ္ၾကာၾကာ ဆီမသတ္၊ ထဲ့ၿပီး တစ္ေအာင့္ေန ေရထဲ့ အဲဒီမွာ  ကြာတာသိရေလသည္။ ဒီလိုနဲ႕ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူက တစ္ျခား အသားငါးေတြ ခ်က္တာမွာလည္း စိတ္ရွည္ဖို႕ လိုတဲ့ အေၾကာင္း ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာျပေလသည္။
    " ဒါျဖင့္ ဟင္းခ်က္တာ အႏုပညာပဲေပါ့၊ ဥပမာ- ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ ဆြဲသလိုေပါ့၊ ဒီပံုကိုပဲ လူေတြ ေလးငါးေယာက္ ဝိုင္းဆြဲၾကတယ္၊ ေဆးေရာင္ေတြလည္း အတူတူပဲ ေပးထားတယ္။ ဆြဲတဲ့သူရဲ့ စိတ္ခံစားခ်က္နဲ႕ စုတ္တံ အဖိအေဖာ့ ၊ အေရာင္အတြဲအစပ္ေတြ ကြာသြားၿပီး အရသာ တစ္မ်ိဳးဆီ ထြက္လာတာ၊ ဒီလိုမ်ိဳးလား "
က်မ အေျပာကို သူငယ္ခ်င္းက အျပည့္အဝ ေထာက္ခံေလသည္။
 " ဟုတ္တယ္ သူငယ္ခ်င္း ဟင္းခ်က္တာ အႏုပညာတစ္ရပ္ပဲ၊ စိတ္မပါပဲ ခ်က္တဲ့ဟင္း၊ ၿပီးလြယ္စီးလြယ္ ခ်က္တဲ့ဟင္း၊ အခ်ိန္မရလို႕ ကမန္းကတန္း ခ်က္လိုက္တဲ့ဟင္း နဲ႕ စိတ္လိုလက္ရ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ဂရုတစိုက္ ခ်က္တဲ့ဟင္းက ဟင္းအမ်ိုးအစား တူေပမယ့္ အနံ႕အရသာမွာ သိသိသာသာ ကြာတာပဲ"

                 ထိုအခ်ိန္က စၿပီး ဟင္းခ်က္တိုင္း စိတ္ရွည္ရွည္ထားၿပီး ခ်က္သည့္ အက်င့္ကို စၿပီးရေလသည္။
 တခါတေလ ဆီသတ္ေနရင္း မေစာင့္ႏိုင္ပဲ ငါးေတြကို ပစ္ထဲ့လိုက္ဖို႕ စိတ္ကူးရတိုင္း ထိုသူငယ္ခ်င္းေျပာစကားကို သတိရၿပီး ေခတၱေစာင့္ဆိုင္းသည့္ အက်င့္ရလာေလသည္။
 သိသာလာသည္က က်မရဲ့ အိမ္ဦးနတ္ကပင္ ႏႈတ္မွ ဖြင့္ေျပာလာသည့္ စကားေတြပင္။

" အခုတေလာ အေမႀကီး ခ်က္တဲ့ ဟင္းေတြ စားလို႕ အရသာပိုေကာင္းလာတယ္"
က်မက သူငယ္ခ်င္းရဲ့ ေျပာစကားေတြကို ျပန္ေျပာရံုမက သူငယ္ခ်င္းကို သူ႕ႀကီးေတာ္ အပ်ိဳႀကီးေတြက လက္ထပ္သင္ေပးတာ ျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္း၊ သူ႕ၾကီးေတာ္ အပ်ိဳႀကီးေတြက အသား၊ ငါးကို စၿပီးအတံုးေလးေတြ တံုးကတည္းက လက္ကေလးနဲ႕ တိုင္းၿပီး တုံးတတ္တဲ့ အေၾကာင္း၊ သူတို႕အိမ္မွာ ေမာင္ႏွမ(၅)ေယာက္ ရွိတဲ့ အျပင္၊ ၊အိမ္မွာ ေက်ာင္းလာတက္ေနသည့္ နယ္က တစ္ဝမ္းကြဲ ေမာင္ႏွမက(၂)ေယာက္၊  ႀကီးေတာ္ အပ်ိဳႀကီး(၂)ေယာက္၊ အေဖ၊ အေမ အပါအဝင္ မိသားစု အားလံုး (၁၁) ေယာက္ရွိတဲ့ အတြက္ ဟင္းတံုးကို ေပတံနဲ႕ တိုင္းထားသလား ထင္မွတ္ရေအာင္ ညီညီညာညာ တံုးတတ္ေၾကာင္း၊ တူမေတြက ဟင္းတံုးမညီရင္ လုမွာဆိုးလို႕လားလို႕ စေနာက္တဲ့အခါ  အရြယ္ညီမွ ဆားၿပားႏွံ႕မွာေပါ့လို႕ ျပန္ေျပာတတ္ေၾကာင္း ၊ ဒီလို ၾကီးေတာ္ေတြနဲ႕ အတူ လက္ထပ္သင္ယူခဲ့တဲ့ အတြက္ သူဟာ ဟင္းကို စနစ္တက် ခ်က္တတ္တာ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေတြ ေျပာျပမိေလသည္။

            ဒါတင္မက ဟင္းခ်က္ေကာင္းတာ၊ ဟင္းကို စားခ်င္စဖြယ္ ျဖစ္ေအာင္ ခ်က္ႏိုင္တာကိုပါ သူငယ္ခ်င္းထံမွ ရေလသည္။ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူက တပတ္မွာ တစ္ၾကိမ္ သူ႕ေမြးရက္မွာ သတ္သတ္လြတ္စားသည္။ သူစားသည္႕ သတ္သတ္လြတ္ဟင္းမ်ားမွာ အင္မတန္ကို အရသာရွိလွေပရာ ခ်က္နည္းေမးၿပီး ကိုယ့္အိမ္မွာ ျပန္ခ်က္စားရာတြင္ တစ္အိမ္သားလံုး ႀကိဳက္သည္ဆို၍ မၾကာခဏ ခ်က္စားျဖစ္ေလသည္။
ပိႏၷဲသီးကို အသားဟင္းခ်က္သလို  မဆလာအုပ္ၿပီး ခ်က္လာပါက ၾကက္သားဟင္းတမွ် အရသာ ရွိလွသည္။ ပဲျပားကိုလည္း ထိုနည္းအတိုင္း နံနံပင္ ငရုပ္သီးစိမ္းေလးအုပ္၍ တစ္ဖံု၊ တို႕ဟူးကို ၾကက္သြန္အျဖဴ အနီ ဂ်င္း ငရုပ္သီးတို႕ျဖင့္ ဆီသတ္၍ နံနံပင္ ငရုပ္သီးစိမ္း အုပ္ကာ ဆီက်န္ေရက်န္ ခ်က္တာက တမ်ိဳး ၊ ရံုးပတီသီးကို လံုးဝမခၽြဲေစပဲ  ဆီက်န္ေရက်န္ ခ်က္တာမ်ိဳး စသျဖင့္ တန္ဖိုးနည္းနည္းျဖင့္ စားခ်င့္စဖြယ္ ျဖစ္ယံုမက ခံတြင္းၿမိန္ေစေလရာ သူ႕ဟင္းခြက္သည္ ဝိုင္းဖြဲ႕စားေနသည့္ သူမ်ားအၾကား လက္မလည္ေပ။ တစ္ခါတေလ သူကိုယ္တိုင္ေတာင္ ဝေအာင္ စားရရဲ့လားမသိ။ သူကေတာ့ ဒီလို ဟင္းမ်ိဳးေတြဆို ပိုပိုသာသာ ထဲ့လာေပးတတ္ေလသည္။
က်မအတြက္ကျဖင့္ ခ်က္နည္းေမးၿပီး မွတ္ရတာ အလုပ္တစ္ခုပင္။ အာလူးကို ငရုပ္သီးစိမ္းေထာင္းၿပီးထဲ့ကာ မွ်စ္ႏွင့္ ခ်က္သည့္ ခပ္စပ္စပ္ ဟင္းကလည္း ဆီလံုးဝ မပါပဲ စားေကာင္းလွေပသည္။ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သူရဲ့ ဟင္းေတြကို တစ္ေန႕တစ္မ်ိဳး မရိုးေအာင္ စားဖူးရာက ဟင္းဆိုရာမွာ သားႀကီး ငါးႀကီးကိုမွ မဟုတ္ပဲ စားေကာင္းေအာင္ ခ်က္တတ္ပါက ဟင္းေကာင္း ခ်ည္းပါလားဟု သိလာရေလေတာ့သည္။
 ဟင္းခ်က္တတ္သည္၊ ဟင္းကို ကၽြမ္းက်င္စြာ စီမံခန္႕ခြဲၿပီး ခ်က္ျပဳတ္ႏိုင္သည္ ဆိုတာကို တျဖည္းျဖည္း သိလာေတာ့မွ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဟင္းခ်က္ေကာင္းဖို႕ အေတာ္လိုေသးပါလား၊ ဟင္းကို ခ်က္တတ္ရံုသာ ခ်က္တတ္တာပါလားလို႕ ပိုသိလာရေတာ့သည္။ ထိုသူငယ္ခ်င္းရဲ့ ေက်းဇူးျဖင့္ တျဖည္းျဖည္း ဟင္းကို သမရိုးက် ခ်က္ရာမွ ေထြလီကာလီ ခ်က္တတ္သည့္ အဆင့္သို႕ ေရာက္လာသည္။ က်မ စမ္းသပ္ခ်က္လာသည့္ ဟင္း( ဒီဟင္းအမ်ိဳးအမည္ေတြက သူငယ္ခ်င္းခ်က္လာဖူးသည့္ ဟင္းေတြပါပဲ) ကို သူငယ္ခ်င္းက အကဲျဖတ္ေပးေလသည္။  ၾကက္သြန္ညက္ဖို႕ နဲနဲလိုသြားတယ္၊ ဆီသတ္တာ ဆီသိပ္မက်က္ခင္ ထဲ့လိုက္တယ္ဆိုတာကတမ်ိဳး၊ မန္က်ီးရည္ထဲ့တာ နဲနဲေစာသြားတယ္မွလား၊ ဟင္းရည္ကို ဆူတာနဲ႕ ခ်လိုက္တယ္မွလား စသျဖင့္ အတတ္ေျပာႏိုင္ေလသည္။ ဒီေန႕ဟင္းခ်က္တာ ကမန္းကတန္း ခ်က္လာတာဆိုတာက အစ ေျပာႏိုင္ေလရာ သူငယ္ခ်င္းဆီက လိုအပ္ခ်က္ေတြ ထပ္မံ မွတ္သားရျပန္သည္။
          သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူထံက ဟင္းခ်က္နည္းတရား သာမက ဟင္းက်န္ကို အသံုးျပဳနည္းပါ ထပ္ဆင့္ရလာေလသည္။
တစ္ရက္မွာေတာ့ သူက ဟင္းတစ္မ်ိဳးခ်က္လာရာ ခါတိုင္းႏွင့္မတူ  အနံ႕အရသာကပါ ေလးေလးနက္နက္ျဖင့္ အင္မတန္ စားေကာင္းလွသည္။

" ဒီဟင္းက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြမွာ အၿမဲ စားရတယ္"

လို႕ သူ႕အေျပာေၾကာင့္" ဟင္းေလး" ဆိုတာ သိရေလသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕အရပ္မွာေတာ့ ဟင္းေပါင္း လို႕ ေခၚသည္တဲ့။
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ဒီဟင္းေလးဟင္း စားရတာ မဆန္းေပမယ့္ သူတို႕ခ်က္လာတာကေတာ့ ဆန္းေနသလိုပင္။ သူက ဆက္ေျပာေသးသည္။ ဒါ ေခၽြတာေရး ဟင္းလို႕ သူတို႕ အိမ္မွာ ေခၚသတဲ့။ ဒီဟင္းခ်က္တဲ့ ေန႕မွာ ဟင္းခ်က္စရာဖိုး ကုန္မယ့္ပိုက္ဆံ မကုန္တဲ့ အတြက္ အဲဒါကို စုတယ္။ တစ္ႏွစ္တခါ စုထားတာ ထုတ္လိုက္ရင္ ေရႊငါးမူးသား ရတယ္။ အံ့ဩသြားတဲ့ က်မကို သူက အမွန္တကယ္ ျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္းနဲ႕ သူ႕ႀကီးေတာ္ေတြက တစ္ႏွစ္တစ္ခါ တူမေတြကို တစ္ေယာက္တလွည့္ ဆြဲႀကိဳး၊ ဒါမွမဟုတ္ လက္ေကာက္ တလွည့္စီ လုပ္ေပးတဲ့အေၾကာင္း။ သူ႕အေဖရဲ့ ဝန္ထမ္းလခနဲ႕ ေရႊဝယ္ဝတ္ဖို႕ မလြယ္ေၾကာင္း၊ ဒါဟာ လႊင့္ပစ္မယ့္ ထဲက ေရႊျဖစ္လာတာျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပေလသည္။ ဟင္းက်န္ပါက ဖိုးကနဲဖတ္ကနည္း လႊင့္ပစ္တတ္သည့္ က်မမွာ အတုယူစရာေတြ ရလာေလသည္။

" ဝက္သားဟင္း ခ်က္ေတာ့ အဆီတို႕ဘာတို႕ အိမ္ကလူေတြက သိပ္မစားေတာ့ အဆီတံုးေတြ က်န္တယ္၊ အဲဒါ ေျခာက္ေနေအာင္ေႏႊးၿပီး သိမ္းထားလိုက္တယ္၊ ေနာက္ရက္က် ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္က်န္တယ္ အဲလိုပဲ ေျခာက္ေနေအာင္ ျပန္ေႏႊးၿပီး သိမ္းထားတယ္၊ မွ်စ္နဲ႕ပဲျပဳတ္ေၾကာ္တာက်န္မယ္၊
  ေဟာ ေနာက္ရက္ ေနာက္ရက္ က်န္တဲ့ ဟင္းေတြ သိမ္းထားၿပီး တစ္ရက္လဲေရာက္ေရာ အကုန္စုၿပီး ႀကိဳလိုက္တာ အရသာရွိတဲ့ ဟင္းတစ္ခြက္ရတာေပါ့"

ဟင္းခ်က္တယ္ ဆိုတာကို တျဖည္းျဖည္း ပညာေတြ ရလာေလသည္။ တခါတေလ ဘာလေခ်ာင္ေၾကာ္ ေၾကာ္လာရာ သူငယ္ခ်င္းက ဒီဘာလေခ်ာင္ေၾကာ္က မေန႕က ဆင္းသက္လာတာဟု ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေျပာျပတတ္ေလသည္။
 မွန္သည္။ မေန႕က ငါးၾကင္းဆီျပန္ ခ်က္လာတာ မွတ္မိေလသည္။
ထိုငါးၾကင္းဟင္း က်န္ေနရာ ငါးအတံုးေတြကို ခပ္ယူၿပီး အသားႏႊင္ကာ ေျခာက္ေအာင္ျပန္လွိမ့္၊ ၾကက္သြန္အနီပါးပါးလွီး၊ အျဖဴ ပါးပါးလွီးကာ ၾကြပ္ေနေအာင္ေၾကာ္၊ ငါးအသားႏႊင္တာထဲ့ ငရုပ္သီးခြဲႀကမ္းမႈန္႕ငံျပာရည္
စတာေတြ ထဲ့ေၾကာ္လိုက္ရာ ဘာလေခ်ာင္ေၾကာ္ ရလာသည္။ ကန္စြန္းရြက္ခ်ဥ္ေရဟင္း တစ္ခြက္ ခ်က္ရံုမွ်ျဖင့္ တစ္ရက္စာ ဟင္းတစ္ခြက္ ရလာေလသည္။
တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း ထိုသို႕ ငါးပဲ က်န္က်န္၊ ဝက္သား အသားပဲက်န္က်န္ အသားေလးေတြ ႏႊင္ထားတာကို ခရမ္းခ်ဥ္သီးနွင့္ ငါးငပိခ်က္လိုမ်ိဳး ၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီး ငါးပိခ်က္လိုမ်ိဳး ခ်က္လာကာ ဒီလိုေလးလဲ ခ်က္လို႕ရတယ္ စသျဖင့္ ေျပာျပေလသည္။
             သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သူက က်မကို ေစတနာ အျပည့္ျဖင့္ မညီးမညူ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေျပာျပတာေတြကို မွတ္သာထားၿပီး တကယ္တန္းက် အျပည့္အဝ လိုက္မလုပ္ႏိုင္ေသး။ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူကလဲ အားမလို အားမရျဖစ္နွင့္ ကာလအတန္ၾကာခဲ့ေလသည္။ အေၾကာင္းကေတာ့ ကေလး(၃)ေယာက္၊ အလုပ္တစ္ဖက္နွင့္ ကမန္းကတန္း ေတြကမ်ားေန၍ပဲ ျဖစ္ေလသည္။
သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ဟင္းခ်က္လာတိုင္း လိုအပ္ခ်က္ေတြကို ေျပာျပၿမဲ၊ က်မကလည္း ရယ္က်ဲက်ဲႏွင့္ နားေထာင္ၿမဲ၊
 ညဖက္ဂ်ဴတီဆင္းၿပီး ျပန္လာပါက ေျခလက္ေဆး အိပ္ယာတန္းဝင္၊ မီးဖိုေခ်ာင္ကို ေယာင္လို႕ေတာင္လွည့္မၾကည့္၊ မနက္က်မွ အုပ္ေဆာင္းေအာက္မွာ ဟင္းေတြ အသားေတြ ငါးေတြ က်န္ေနတာေတြ႕ရေတာ့ ဘာမွ လုပ္မရ။ ညထဲက သိပါက ေႏႊးတန္တာေႏႊးလိုက္လွ်င္ မနက္ကို အေရာအေႏွာ လုပ္လို႕ ရတာေတြ ရွိတာ ေတြ႕ရေလသည္။ ဝက္သားေတြ က်န္ေနတာ ပဲသီးေလးနဲ႕ ေရာကာ ေၾကာ္လိုက္လွ်င္ ဆီလဲအကုန္ သက္သာ ၊ ဟင္းတစ္ခြက္လဲ ခပ္ျမန္ျမန္ရေပမည္။ ဒါေပမယ့္ မရေတာ့၊ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူဆိုပါက ၾကာဇံေၾကာ္ ဒါမွမဟုတ္ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ ျဖစ္လာေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ေပမည္။ သူက သူ႕ႀကီးေတာ္ေတြလို  အပ်ိဳႀကီးတစ္ေယာက္လဲ ျဖစ္ေနေလသည္။
           ဟင္းခ်က္ေကာင္းသူ တစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႕ သဘာဝေလာကႀကီးက က်မကို တြန္းပို႕ လိုက္သည္လား မေျပာတတ္။
ဟင္းကို စနစ္တက် ခ်က္နည္း။ ေခၽြတာေရး ခ်က္နည္း ဟင္းက်န္ မၿပဳန္းတီးေအာင္ ခ်က္နည္း တစ္နည္းအားျဖင့္ ဟင္းပြားနည္းေတြ သိေနေပမယ့္ အေျခအေနမေပးတဲ့ အတြက္ ေတာ္ရိေလ်ာ္ရိ ေနရာက ဒီအလုပ္ကို အာရုဏ္စူးစိုက္ လုပ္ဖို႕ရာ အေၾကာင္းေတြ ဖန္လာေလေတာ့သည္။
အတိုခ်ဳန္းေျပာရရလွ်င္ျဖင့္ အစိုးရဝန္ထမ္းဘဝက ႏႈတ္ထြက္ဖို႕ အေၾကာင္းေတြ ဖန္လာၿပီး မီးဖိုေခ်ာင္နဲ႕ အိမ္ေထာင္ထိမ္းသိမ္းေရး ဘဝကို ဒိုင္ဗင္ပစ္ၿပီး ေရာက္သြားရေလေတာ့သည္။ ေပ်ာ္ရာမွ မေနရ ေတာ္ရာမွာေနရ ဆိုသည့္အတိုင္း  ေရာက္သည့္ေနရာမွာ အရင္လို ကမန္းကတန္း ခ်က္ရ ျပုတ္ရတာမ်ိဳး မဟုတ္ေတာ့ပဲ မီးဖိုေခ်ာင္မွာ ေအးေအးေဆးေဆး စိတ္တိုင္းက် အခ်ိန္ျပည့္ လုပ္ခြင့္ရလာသည့္အခါ  အေပၚမွာ ေျပာခဲ့သလို ဟင္းခ်က္ေကာင္းတယ္ ၊ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ခ်က္တတ္တယ္ ဆိုတဲ့ ဂုဏ္ထူးဝိေသသေတြ ရလာေလေတာ့သည္။
 တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို  ျပန္စစ္ၾကည့္ေတာ့ ဟင္းခ်က္တာ ဒီပံုစံပင္၊ အမဲသား၊ ဝက္သား၊ ၾကက္သား ဟင္းခ်က္တာ တစ္ပံုစံထဲပင္၊ လက္ရာေတြက အမ်ားသူငါ အိမ္ရွင္မေတြ ဒိတိုင္းခ်က္ၾကတာပဲ ျဖစ္သည္။ အခ်ိုဳခ်က္နည္း၊ အစပ္ခ်က္နည္း အစံုအစံု ခ်က္တတ္ၾကတာပင္။  အခ်ိန္ေပးၿပီး စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ခ်က္တာသာ ကြာတာပဲ ျဖစ္သည္။
            က်မ ခ်က္တာကို စားေကာင္းသည္လို႕ အမ်ားဆံုးခ်ီးမြမ္းၾကတာက ဟင္းမ်ား မဟုတ္ ဟင္းပြားေတြကိုသာ ျဖစ္တာ ေတြ႕ရေလသည္။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဟင္းမ်ားတင္မက ဟင္းပြားမ်ားကို ခ်က္တတ္လာသည္။ ငါးဟင္းေတြ က်န္ေနပါက အသားကို ဘာလေခ်ာင္ေၾကာ္၊ ေခါင္းကို ခ်ည္ရည္ဟင္း ခ်က္တတ္ေလၿပီ။ မိုးမခ်ုပ္မီ ထမင္းက်န္ေနသလား၊ ဟင္းက ဘာေတြ က်န္သလဲ စိစစ္ရင္း ေနာက္ေန႕အတြက္ အနည္းဆံုး ဟင္းတစ္ခြက္၊ ရံဖန္ရံခါ ဟင္းႏွစ္မ်ိဳးေလာက္ တခါတရံ ဟင္းစားထပ္ထုတ္ရန္မလို သည္အထိ ခ်က္တတ္လာေလသည္။
        အဲဒီလို  ဟင္းတစ္ခြက္မွ ဟင္းနွစ္ခြက္၊ ဟင္းႏွစ္ခြက္က ဟင္းေလးခြက္ စသျဖင့္   ဟင္းပြားေတြ ျဖစ္ေအာင္ ခ်က္လာျဖစ္တဲ့အခါ   မဆီမဆိုင္ ဘုရင္တပါးကို သတိရမိေလသည္။
ပုဂံေခတ္က နရသီဟပေတ့မင္းဆိုတာ ရွိေလသည္။ ထိုဘုရင္ ပြဲေတာ္တည္ပါက ဟင္းပြဲ(၃၀၀) ျဖင့္ ပြဲေတာ္တည္သည္လို႕ ဖတ္ရဖူးသည္။ ထိုဟင္းပြဲ(၃၀၀)ကို စားေတာ္ကဲ တို႕က ေန႕တိုင္းခ်က္ေပးရသည္လား၊ ဟင္းပြဲ( ၃၀၀) ရေအာင္ ဘယ္လို စီမံခ်က္ၿပဳတ္ပါလိမ့္ ဆိုသည့္ အေတြးေတြ ေတြးမိရာက  တစ္စံုတစ္ခုကို ျဖတ္ကနဲ သတိရမိေလသည္။
ဘုရင္ စားမည့္ ထမင္းဝိုင္းမွာ ကိုယ္ေတြ သာမာန္လူေတြ စားသလို ဟင္း(၂)မ်ိုး (၃) မ်ိဳးထက္မက တာေတာ့ ေသခ်ာသည္။ ကိုယ့္အိမ္မွာက ယေန႕ခ်က္တာက အရည္ေသာက္တစ္ခြက္၊ အသားဟင္းဆီျပန္တစ္ခြက္၊ အရြက္ေၾကာ္၊ ငါးပိတို႕စရာႏွင့္ဆိုပါက (၃)မ်ိဳးခန္႕ ရွိေနၿပီး မေန႕က ငါးဖယ္ငါးဆုပ္ဆီျပန္ ျပန္ေႏႊးတာရယ္၊ ဘာလေခ်ာင္ေၾကာ္ရယ္၊ ပုလင္းထဲက သရက္သီးသနပ္ကေလး ထုတ္ၿပီးထဲ့တာရယ္ ေပါင္းရင္ေတာင္ တစ္ခါတေလ ငါးမ်ိဳး ေျခာက္မ်ိဳး ျဖစ္သြားတတ္ေသးေတာ့ ဘုရင္က မူလ ဟင္းခြက္ (၂၀) ခန္႕ စခ်က္တာ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ထိုဟင္းခြက္မ်ားကို ဘုရင္သည္လည္း လူတစ္ေယာက္ေပမို႕ အားလံုးကုန္ေအာင္ စားႏိုင္မည္ မဟုတ္၊ က်န္တာ ရွိမွာပင္။ ဘုရင့္ ပြဲေတာ္က်ကို စားရသည့္ မင္းမႈထမ္းေတြ ရွိသည္လို႕ေတာ့ ၾကားဖူး ဖတ္ဖူးသည္။ ဒါကလဲ ဘုရင္က သူပြဲေတာ္တည္အၿပီးမွာ သတိတရျဖင့္

"  ငါကိုယ္ေတာ္ျမတ္ရဲ့ ဒီေန႕ပြဲေတာ္က်ကို ေမာင္မင္း ဘယ္သူ႕ကို ေပးသနားေစ"

လို႕ အမိန္႕ေတာ္ခ်မွ စားေတာ္ကဲေတြက ေပးရဲမွာပင္။ ဘုရင္က ေန႕တိုင္း သူစားေတာ္ေခၚၿပီးတိုင္း ပြဲေတာ္က်ကို သတိရေနမွာမဟုတ္၊ ဒီေန႕ ငါကိုယ္ေတာ္ျမတ္ စားၿပီးသားကို ဘယ္သူ႕စြန္႕ေပးရမလဲ အၿမဲ ေတြးေနမွာမဟုတ္။ ဘုရင္ဆိုသည္က တိုင္းေရးျပည္ေရး စီမံခန္႕ခြဲရတာ မ်ားျပားလွသည့္အျပင္ သူ႕လက္ထက္မွာ ျပည္ပ က်ဴးေက်ာ္ တရုတ္ေတြ ရန္က မေသးလွ။ ဒီၾကားထဲ အမတ္ႀကီး ရာဇသႀကၤန္ကို အမ်က္ေတာ္ရွၿပီး ဒလသို႕ ပို႕ထားသည့္ အခ်ိန္မွာ နိုင္ငံတဝန္း ဆူပူ ပုန္ကန္မႈေတြကလည္း တလၾကမ္းျဖစ္ေနေသးသည္။ မိဖုရား ေစာလံုကို က်ီစယ္ၿပီး ေရပက္မိတာကို မိဖုရားက အညိႈးထားၿပီး ဟင္းပြဲကို အဆိပ္ခပ္ရာ ဘုရင္က မစားမိေပမယ့္ အမ်က္ရွကာ မိဖုရားေစာလံုကို တံက်င္လွ်ိဳၿပီး မီးရိႈ႕သတ္ေစရာမွ မိဖုရားႀကီးအေပၚ အခ်စ္ႀကီး၍ အမ်က္ႀကီးမိသည္ကို ခံစားေနရတာေတြလည္ ရွိေနေသးသည္။ ဒီလို ကိစၥမ်ားေျမာင္ေတြ အၾကားမွာ သူစားၿပီးသား အက်န္ကို ေန႕စဥ္ စီမံခန္႕ခြဲ ေနလိမ့္မည္မဟုတ္၊ ဒီေတာ့ က်န္သည့္ ဟင္းပြဲေတြကို စားေတာ္ကဲေတြက ဘုရင့္အမိန္႕ တစ္စံုတစ္ရာ မရမခ်င္း စားရဲမွာ မဟုတ္သလို ေပးပစ္ သြန္ပစ္မွာလဲ မဟုတ္၊ ထိုဟင္းေတြကို ေႏႊးတန္တာ ေႏႊး၊ ေနာက္ရက္မွာ ေရာတန္တာေရာ၊ ေပါင္းသင့္တာေပါင္းရာက ဟင္းအမ်ိဳးအမည္ေတြ ထပ္ထပ္ၿပီး မ်ားလာကာ ဟင္းေတြ ပြားမ်ားလာတာ ျဖစ္မည္။ ေနာက္ရက္မွာ (၂၀)က (၄၀) ၊ ထိုမွ တစ္ဖန္ (၄၀)မွ (၆၀) ဟင္းပြဲေတြ ပြားမ်ားလာတာ ျဖစ္မည္။ ဟင္းေတြ မ်ားလာပါက ဘုရင္က သတိထားမိၿပီး ေမးခ်င္လဲ ေမးနိုင္တာပင္၊ ဒါေပမယ့္ ဘုရင္ေတြရဲ့ ထံုးစံအရ မင္းခ်င္းေတြက
" ဘုန္းေတာ္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးတို႕ ဘယ္ပံုဘယ္နည္း ခ်က္ႏိုင္ပါတယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ဘုန္းေတာ္ေၾကာင့္ ဟင္းပြဲမ်ား (၃၀၀) ျပည့္ေအာင္  အသားေတြ ငါးေတြ ဆက္သလာတာေတြ ရွိတဲ့အတြက္ ဟင္းပြဲေတြ အရံသင့္ ခ်က္ႏိုင္ပါတယ္"
 စသျဖင့္ ေၿမွာက္ထား ေလွ်ာက္ထား ၾကတာလဲ မလြဲဧကန္ ရွိႏိုင္တာပင္။
နရသီဟပေတ့မင္းရဲ့ နန္းသက္က ရာဇဝင္ေတြထဲမွာ (၃၃) နွစ္ရွိသည္လို႕ ဆိုထားေလရာ ထို(၃၃)ႏွစ္အတြင္း ဟင္းေတြမထပ္ေအာင္ ေရာေနွာ ခ်က္ရမည္မွာ မလြဲသလို ဟင္းေတြ ပြားလိုက္တာေရာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလား၊ အဲဒီလို ျဖစ္ႏိုင္တာကို ရာဇဝင္ထဲမွာေတာ့ ရွာလို႕ မေတြ႕ႏိုင္ေသး၊ နရသီဟပေတ့မင္းက ပြဲေတာ္တည္ရာမွာ ဟင္းပြဲ(၃၀၀) ျပည့္မွ ပြဲေတာ္တည္တတ္တာကိုေတာ့ ရာဇဝင္မွာ မွတ္တမ္းေတြ ေရးထိုးထား၍ သိရွိ ၾကေလသည္။
       က်မသည္ ဟင္းႏွစ္မ်ိဳးခန္႕ ခ်က္ထားရာက ေနာက္ရက္ေနာက္ရက္ေတြမွာ ဟင္းအမယ္ေတြ ထပ္တိုးေအာင္ ခ်က္လာႏိုင္သည့္အခါ မဆီမဆိုင္ ပုဂံေခတ္က နရသီဟပေတ့မင္း ပြဲေတာ္တည္သည့္ ဟင္းပြဲ(၃၀၀) ကို သတိရမိသြားေလရာမွ    အဲဒီဟင္းေတြက " ဟင္းပြဲဆိုေပမယ့္ ဟင္းပြားေတြလဲ ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ" ဆိုတဲ့ အေတြးကို ေတြးျဖစ္ေအာင္ ေတြးမိေလသည္။
                                                                                                                                              ခိုင္ခိုင္ေစာလြင္
                                                                                                                               သရုပ္ေဖၚပန္းခ်ီ ေဒါက္တာ စန္းျမင္႔

No comments:

Post a Comment