ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္ ကေန " ေသြးေသြး" စီးလာသည့္ ေလယာဥ္က ေကာင္းကင္ကို ထိုးတက္ၿပီး မၾကာမီမွာပဲ ျမန္မာျပည္ရဲ့ ပိုင္နက္ေပၚက ျဖတ္သြားတာကို လမ္းျပေျမပံုၾကည့္ရင္း ရင္ထဲ လွပ္ကနဲ ျဖစ္ေလသည္။
ျမန္မာျပည္နဲ႕ ပတ္သက္ေလတိုင္း " ေသြး" ရဲ့ ရင္ထဲမွာ လိႈက္ကနဲ ဖိုကနဲ ျဖစ္ရတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြ မၾကာခဏ ျဖစ္လို႕ေနေလသည္။
ဒီလို ျဖစ္တိုင္း ေဖေဖ ဦးျမင့္မိုရ္နဲ႕ ေမေမ ေဒၚသီရိတို႕ကို တမ္းတမ္းတတ လြမ္းဆြတ္သတိရမိသည္မွာ အေတာမသတ္။
အေမရိကား ေရာက္ဖို႕ အခ်ိန္အတန္ၾကာ စီးရအုန္းမည္မို႕ မ်က္လံုးကိုမွိတ္ ခႏၱာကိုယ္ကို ေျဖေလွ်ာ့ထိုင္ရင္း စိတ္က ကုန္လြန္ခဲ့သည့္ အခ်ိန္ေတြဆီ တားမရဆီးမရ ေရာက္ေလေတာ့သည္။
၁။
အဓိပတိလမ္းေပၚ ေလွ်ာက္ေနရင္းက စိတ္ထဲမွာ အလိုလို လြမ္းေမာ
တသစိတ္ျဖစ္ေနေလသည္။ အပန္းေျဖခန္းမေရွ႕ေရာက္ေတာ့ မုခ္ဦးဆိုတာကို
မွန္းဆရင္း ဒီနားမွာ ေဖေဖတို႕ အာဏာရွင္ကို ဆန္႕က်င္ဖို႕ စခဲ့ၾကတာလို႕
မွတ္မိေနျပန္သည္။ တနည္းအားျဖင့္ ျမင့္မိုရ္ဆိုတဲ့ စာေတာ္ၿပီး
ၫာဏ္ရည္ထက္ျမက္တဲ့ ေဆးတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္နဲ႕ အထက္တန္းေက်ာင္းသူေလး
သီရိတို႕ ဆံုေတြ႕ဖို႕ စတင္ခဲ့တဲ့ ေနရာတစ္ခု။ ဒီအေၾကာင္းကို ေဖေဖ
ျပန္ေျပာတာေတြ သတိရမိျပန္ေတာ့ ေၾကကြဲစရာ ဝမ္းနဲစရာေတြ ျဖစ္လာျပန္သည္။
"သမိုင္း အခ်ဳိးအေကြ႕ အေျပာင္းအလဲဆိုတာ ႐ုတ္ျခည္း ထျဖစ္ပြားလာတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။ တိုင္းျပည္မွာ မေက်နပ္မႈေတြ၊ ပဋိပကၡေတြ မ်ားမ်ားလာေလေလ၊ အဲဒီ အဖုအထစ္၊ အစိုင္အခဲေတြ
ေပါင္းစည္းမိသြားတဲ့ အခ်ိန္တစ္ခ်ိန္မွာ ဘယ္လိုမွ ထိန္းမႏိုင္ သိမ္းမရႏိုင္ေတာ့တဲ့ ေပါက္ကြဲမႈ၊ေျပာင္းလဲမႈ၊ အခ်ဳိးအေကြ႕ႀကီးတစ္ခု ျဖစ္ပြားေပၚေပါက္လာရစျမဲပဲ" လို႕ သမိုင္းပါေမာကၡ ဆရာႀကီးေဒါက္တာသန္းထြန္းရဲ့ ေကာက္ခ်က္ခ် ေျပာစကားကို ေဖေဖ မၾကာခဏျပန္ေျပာေလ့ရွိတာကို သတိရမိသည္။
"သမိုင္း အခ်ဳိးအေကြ႕ အေျပာင္းအလဲဆိုတာ ႐ုတ္ျခည္း ထျဖစ္ပြားလာတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။ တိုင္းျပည္မွာ မေက်နပ္မႈေတြ၊ ပဋိပကၡေတြ မ်ားမ်ားလာေလေလ၊ အဲဒီ အဖုအထစ္၊ အစိုင္အခဲေတြ
ေပါင္းစည္းမိသြားတဲ့ အခ်ိန္တစ္ခ်ိန္မွာ ဘယ္လိုမွ ထိန္းမႏိုင္ သိမ္းမရႏိုင္ေတာ့တဲ့ ေပါက္ကြဲမႈ၊ေျပာင္းလဲမႈ၊ အခ်ဳိးအေကြ႕ႀကီးတစ္ခု ျဖစ္ပြားေပၚေပါက္လာရစျမဲပဲ" လို႕ သမိုင္းပါေမာကၡ ဆရာႀကီးေဒါက္တာသန္းထြန္းရဲ့ ေကာက္ခ်က္ခ် ေျပာစကားကို ေဖေဖ မၾကာခဏျပန္ေျပာေလ့ရွိတာကို သတိရမိသည္။
ကားအသြားအလာရွင္းၿပီး လူသြားလူလာ ရွင္းေနသည့္ အခ်ိန္မို႕ အဓိပတိလမ္းေပၚ
အားရပါးရထိုင္ခ်ရင္းက သစ္ပုပ္ပင္ဆီကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္။
" စစ္အစိုးရလက္ထက္ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ဂိတ္ေပါက္ေတြထားၿပီး အဝင္အထြက္
ပိတ္ထားရာက အခု အရပ္သားအစိုးရလက္ထက္ေရာက္မွ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ကို
ဝင္ထြက္ခြင့္ ရတာ"
ဆိုတဲ့ ကူညီၿပီး ပို႕ေပးတဲ့ ဆရာမတစ္ေယာက္ရဲ့ အေျပာကို ၾကားေယာင္မိသည္။ ေက်ာင္းတံခါးေတြ ပိတ္ထားၿပီး ေထာင္တံခါးေတြ ဖြင့္ထားသည့္ အစိုးရမ်ိဳး ျမန္မာျပည္မွာ ရွိခဲ့ေလသည္။
ဆိုတဲ့ ကူညီၿပီး ပို႕ေပးတဲ့ ဆရာမတစ္ေယာက္ရဲ့ အေျပာကို ၾကားေယာင္မိသည္။ ေက်ာင္းတံခါးေတြ ပိတ္ထားၿပီး ေထာင္တံခါးေတြ ဖြင့္ထားသည့္ အစိုးရမ်ိဳး ျမန္မာျပည္မွာ ရွိခဲ့ေလသည္။
ဒီလမ္းေပၚမွာ
ေက်ာင္းသားေတြ လူသတ္အစိုးရကို ဆန္႕က်င္ခဲ့ၾကသည္။ အစိုးရလက္ကိုင္တုတ္နဲ႕
စစ္တပ္ရဲ့ ပစ္ခတ္ ဖမ္းဆီးမႈေတြေၾကာင့္ အဓိပတိလမ္းေပၚမွာ ဝရုန္းသံုးကါး
ေျပးလႊားခဲ့ၾကေလသလား၊ ပံုရိပ္ေတြက မ်က္ေစ့ထဲ ရုပ္ရွင္ကားထဲကလို တဖ်တ္ဖ်တ္
ေပၚလာသည္။ သက္ၿပင္းကိုခ်ရင္း တစ္စံုတစ္ခုကို သတိရသည္။
စစ္ကိုင္းေဆာင္၊ အင္းဝေဆာင္ ၊ ဘယ္နားမွာလဲ၊ သြားၾကည့္ရမည္။
မသြားလို႕ မျဖစ္ အဲဒီေနရာသည္ ေဖေဖေျပာျပတဲ့ အာဏာရွင္တို႕ရဲ့ ဖိႏွိပ္မႈေတြထဲက အရက္စက္ဆံုးေတြထဲက တစ္ခု ျဖစ္ခဲ့သည္။
ဖိနပ္ကေလး တစ္ဖက္ ရွိေနေသးလား ၊ ၾကည့္ခ်င္မိသည္။
စစ္ကိုင္းေဆာင္၊ အင္းဝေဆာင္ ၊ ဘယ္နားမွာလဲ၊ သြားၾကည့္ရမည္။
မသြားလို႕ မျဖစ္ အဲဒီေနရာသည္ ေဖေဖေျပာျပတဲ့ အာဏာရွင္တို႕ရဲ့ ဖိႏွိပ္မႈေတြထဲက အရက္စက္ဆံုးေတြထဲက တစ္ခု ျဖစ္ခဲ့သည္။
ဖိနပ္ကေလး တစ္ဖက္ ရွိေနေသးလား ၊ ၾကည့္ခ်င္မိသည္။
လိုက္ပို႕ေပးသည့္ ဆရာမကို ေက်းဇူးတင္စြာပဲ ျပန္ခိုင္းလိုက္သည့္အတြက္ ေတြ႕သည့္သူကို ေမးျမန္း ရေလသည္။
စစ္ကိုင္းေဆာင္ေရွ႕ ေရာက္ျပန္ေတာ့
စစ္ကိုင္းေဆာင္ေရွ႕ ေရာက္ျပန္ေတာ့
"
ေဖေဖတို႕ ေက်ာင္းသားေတြကို လံုထိန္းေတြက အတင္းရိုက္ႏွက္ၿပီး အခ်ဳပ္ကားေပၚ
ဆြဲတင္ၾကတာ။ ေဖေဖလဲ စစ္ကိုင္းေဆာင္ေရွ႕မွာပဲ ဖိနပ္တစ္ဖက္
ကၽြတ္က်န္ခဲ့ၿပီး အဲဒီ အခ်ဳပ္ကားေပၚ ပါသြားခဲ့တယ္။ ပါလာတဲ့ ဖိနပ္တစ္ဖက္က
ေတာ္ေတာ္ အဖိုးတန္သြားတယ္ သမီးရဲ့ လံုထိန္းတစ္ေကာင္ရဲ့ မ်က္ႏွာကို
ေသေသခ်ာခ်ာ ေကာက္ေပါက္လိုက္ႏိုင္တယ္"
၁၉၈၈ ခုႏွစ္ မတ္ ၁၃၊ ၁၄၊ ၁၅ ရက္တြင္ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္တြင္ ျဖစ္ပြားခဲ့သည့္ သတ္ျဖတ္မႈ၊ ရိုက္ႏွက္မႈ၊ ဖမ္းဆီးမႈအေၾကာင္းေတြ မတ္ ၁၆ ရက္မွာ အျခားေကာလိပ္နဲ႔ တကၠသိုလ္ေတြကို ပ်ံ႔ႏွံ႔သြားခဲ့သည္။ ဆႏၵျပပြဲမ်ားကေန အစိုးရ ဆန္႔က်င္ေရး အသြင္သို႔ ကူးေျပာင္းလာသည္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ (ပင္မ) ၀င္းအတြင္းမွာ ေက်ာင္းသားေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ စုရံုးၾကၿပီး အစိုးရကို ဆန္႕က်င္ခဲ့ၾကသည္။
ေက်ာင္းသားေတြက တကၠသိုလ္၀န္းအတြင္းရွိ ေက်ာင္းေဆာင္မ်ားျဖစ္သည့္ မႏၱေလးေဆာင္၊ အမရေဆာင္၊ ေတာင္ငူေဆာင္ေတြကို လွည့္လည္ခ်ီတက္ရင္းက
" ဒီမိုကေရစီ ရရွိေရး တို႔အေရး၊ တစ္ပါတီ အာဏာရွင္ စနစ္ က်ဆုံးပါေစ" ဟု
ေၾကြးေၾကာ္ ၾကရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ပူးေပါင္းလာၾကၿပီး ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ ေက်ာင္းသားအုပ္ႀကီးအတြင္း ေဆးတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားအခ်ိဳ႔လည္း ပါ၀င္လာၾကသည္။
ထိုအထဲ" ျမင့္မိုရ္" လည္း တစ္ေယာက္ အပါအဝင္ ျဖစ္ခဲ့ေလသည္။
ေက်ာင္းသားမ်ားထဲက အလွည္က် ေဟာေျပာေနၾကရာ ေဟာေျပာေနသူ ေက်ာင္းသားတစ္ဦးက ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္သို႔ ခ်ီတက္ၾကစို႔ ဟု လႈံ႔ေဆာ္လိုက္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ားအားလံုးက လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းကာ တၿပိဳင္နက္ ေထာက္ခံခဲ့ၾကပါသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားအားလံုး စုစည္းၾကၿပီး ညီညြတ္စြာႏွင့္ ညေန (၃) နာရီမွာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ အဓိပတိလမ္းမွ စတင္ထြက္ခြာခဲ့ေလသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ား ခ်ီတက္ရာ ျပည္လမ္း တေလွ်ာက္ အထက္တန္းေက်ာင္းသားမ်ားလည္း ေက်ာင္း၀တ္စံုမ်ားႏွင့္ ၀င္ေရာက္ပူးေပါင္း လာေလသည္။
ျပည္လမ္းမအတိုင္း ဆက္လက္ခ်ီတက္လာရာ အင္းလ်ားလမ္းႏွင့္ ျပည္လမ္းေထာင့္ရွိ တံတားျဖဴကို အေက်ာ္မွာ သံဆူးႀကိဳးေခြမ်ားနဲ႔ ပိတ္ဆို႔ ကာရံထား တာကို ေတြ႔လိုက္ရသည္ႏွင့္ ေက်ာင္းသားထုၾကီးသည္ ရုတ္တရက္ ရပ္တန္႔သြားေလသည္။
လက္နက္ကိုင္ စစ္သားမ်ားက ေသနတ္မ်ားနဲ႔ ခ်ိန္ထားၿပီး ဘရင္းကယ္ရီယာမ်ားကလည္း စစ္သားမ်ားေနာက္ကေန ေက်ာင္းသားေတြဆီကို မ်က္ႏွာမူၿပီး ခ်ိန္ရြယ္ထားၾကသည္။
ေက်ာင္းသားမ်ား အားလံုး အမ်ိဳးသားသီခ်င္းႏွင့္ စစ္ခ်ီသီခ်င္းကို သံၿပိဳင္ သီဆို ဟစ္ေၾကြးလိုက္ၾကသည္။
ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ေက်ာင္းသားထုရဲ့အ ေနာက္ဖက္ကေန ရာေပါင္းမ်ားစြာေသာ လံုထိန္းမ်ားက ေသနတ္မ်ား ဒိုင္းမ်ား တုတ္မ်ားႏွင့္ ပိတ္ဆို႔ ၀ိုင္းရံလိုက္ၾကသည္ကို ေတြ႔လုိက္ၾကရသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ား ပိတ္မိေနစဥ္မွာပင္ အမိန္႔ေပးသံ ထြက္ေပၚလာကာ လံုထိန္းမ်ားက ေက်ာင္းသားထုအတြင္းကို ႔ နံပါတ္တုတ္မ်ားႏွင့္ ၀င္ရိုက္ၾကပါေတာ့သည္။ နံပါတ္တုတ္မ်ားႏွင့္ ရိုက္သံက ေက်ာင္းသားမ်ား ေအာ္ဟစ္ေျပးလႊားၾကသည့္ အသံမ်ားႏွင့္အတူ အတိုင္းသား ၾကားေနရသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ား ေျခဦးတည့္ရာသို႔ ထြက္ေျပးၾကရာ ကန္ေဘာင္ေပၚတက္ေျပးသူက တက္ေျပး၊ တခ်ဳိ႔ကလည္း အင္းလ်ားကန္ထဲသို႔ ခုန္ဆင္းၾကၿပီး လြတ္ေျမာက္ရာလမ္းကို ရွာျပီး ေျပးသူက ေျပးၾကရေတာ့သည္။
အင္းလ်ားကန္ ေရျပင္လည္း ေသြးခ်င္းခ်င္းနီကာ တံတားျဖဴ သည္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူတို႔၏ ေသြးေတြ စြန္းထင္းခဲ့ၾကရသည္။
၁၉၈၈ ခုႏွစ္ မတ္ ၁၃၊ ၁၄၊ ၁၅ ရက္တြင္ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္တြင္ ျဖစ္ပြားခဲ့သည့္ သတ္ျဖတ္မႈ၊ ရိုက္ႏွက္မႈ၊ ဖမ္းဆီးမႈအေၾကာင္းေတြ မတ္ ၁၆ ရက္မွာ အျခားေကာလိပ္နဲ႔ တကၠသိုလ္ေတြကို ပ်ံ႔ႏွံ႔သြားခဲ့သည္။ ဆႏၵျပပြဲမ်ားကေန အစိုးရ ဆန္႔က်င္ေရး အသြင္သို႔ ကူးေျပာင္းလာသည္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ (ပင္မ) ၀င္းအတြင္းမွာ ေက်ာင္းသားေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ စုရံုးၾကၿပီး အစိုးရကို ဆန္႕က်င္ခဲ့ၾကသည္။
ေက်ာင္းသားေတြက တကၠသိုလ္၀န္းအတြင္းရွိ ေက်ာင္းေဆာင္မ်ားျဖစ္သည့္ မႏၱေလးေဆာင္၊ အမရေဆာင္၊ ေတာင္ငူေဆာင္ေတြကို လွည့္လည္ခ်ီတက္ရင္းက
" ဒီမိုကေရစီ ရရွိေရး တို႔အေရး၊ တစ္ပါတီ အာဏာရွင္ စနစ္ က်ဆုံးပါေစ" ဟု
ေၾကြးေၾကာ္ ၾကရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ပူးေပါင္းလာၾကၿပီး ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ ေက်ာင္းသားအုပ္ႀကီးအတြင္း ေဆးတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားအခ်ိဳ႔လည္း ပါ၀င္လာၾကသည္။
ထိုအထဲ" ျမင့္မိုရ္" လည္း တစ္ေယာက္ အပါအဝင္ ျဖစ္ခဲ့ေလသည္။
ေက်ာင္းသားမ်ားထဲက အလွည္က် ေဟာေျပာေနၾကရာ ေဟာေျပာေနသူ ေက်ာင္းသားတစ္ဦးက ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္သို႔ ခ်ီတက္ၾကစို႔ ဟု လႈံ႔ေဆာ္လိုက္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ားအားလံုးက လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းကာ တၿပိဳင္နက္ ေထာက္ခံခဲ့ၾကပါသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားအားလံုး စုစည္းၾကၿပီး ညီညြတ္စြာႏွင့္ ညေန (၃) နာရီမွာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ အဓိပတိလမ္းမွ စတင္ထြက္ခြာခဲ့ေလသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ား ခ်ီတက္ရာ ျပည္လမ္း တေလွ်ာက္ အထက္တန္းေက်ာင္းသားမ်ားလည္း ေက်ာင္း၀တ္စံုမ်ားႏွင့္ ၀င္ေရာက္ပူးေပါင္း လာေလသည္။
ျပည္လမ္းမအတိုင္း ဆက္လက္ခ်ီတက္လာရာ အင္းလ်ားလမ္းႏွင့္ ျပည္လမ္းေထာင့္ရွိ တံတားျဖဴကို အေက်ာ္မွာ သံဆူးႀကိဳးေခြမ်ားနဲ႔ ပိတ္ဆို႔ ကာရံထား တာကို ေတြ႔လိုက္ရသည္ႏွင့္ ေက်ာင္းသားထုၾကီးသည္ ရုတ္တရက္ ရပ္တန္႔သြားေလသည္။
လက္နက္ကိုင္ စစ္သားမ်ားက ေသနတ္မ်ားနဲ႔ ခ်ိန္ထားၿပီး ဘရင္းကယ္ရီယာမ်ားကလည္း စစ္သားမ်ားေနာက္ကေန ေက်ာင္းသားေတြဆီကို မ်က္ႏွာမူၿပီး ခ်ိန္ရြယ္ထားၾကသည္။
ေက်ာင္းသားမ်ား အားလံုး အမ်ိဳးသားသီခ်င္းႏွင့္ စစ္ခ်ီသီခ်င္းကို သံၿပိဳင္ သီဆို ဟစ္ေၾကြးလိုက္ၾကသည္။
ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ေက်ာင္းသားထုရဲ့အ ေနာက္ဖက္ကေန ရာေပါင္းမ်ားစြာေသာ လံုထိန္းမ်ားက ေသနတ္မ်ား ဒိုင္းမ်ား တုတ္မ်ားႏွင့္ ပိတ္ဆို႔ ၀ိုင္းရံလိုက္ၾကသည္ကို ေတြ႔လုိက္ၾကရသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ား ပိတ္မိေနစဥ္မွာပင္ အမိန္႔ေပးသံ ထြက္ေပၚလာကာ လံုထိန္းမ်ားက ေက်ာင္းသားထုအတြင္းကို ႔ နံပါတ္တုတ္မ်ားႏွင့္ ၀င္ရိုက္ၾကပါေတာ့သည္။ နံပါတ္တုတ္မ်ားႏွင့္ ရိုက္သံက ေက်ာင္းသားမ်ား ေအာ္ဟစ္ေျပးလႊားၾကသည့္ အသံမ်ားႏွင့္အတူ အတိုင္းသား ၾကားေနရသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ား ေျခဦးတည့္ရာသို႔ ထြက္ေျပးၾကရာ ကန္ေဘာင္ေပၚတက္ေျပးသူက တက္ေျပး၊ တခ်ဳိ႔ကလည္း အင္းလ်ားကန္ထဲသို႔ ခုန္ဆင္းၾကၿပီး လြတ္ေျမာက္ရာလမ္းကို ရွာျပီး ေျပးသူက ေျပးၾကရေတာ့သည္။
အင္းလ်ားကန္ ေရျပင္လည္း ေသြးခ်င္းခ်င္းနီကာ တံတားျဖဴ သည္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူတို႔၏ ေသြးေတြ စြန္းထင္းခဲ့ၾကရသည္။
လံုထိန္းေတြက လမ္းမတေလွ်ာက္
လဲက်ေနသူ၊ ဒဏ္ရာရသူႏွင့္ ေသဆံုးသူမ်ားကို ကားေပၚပစ္တင္လိုက္ၾကသည္။
ဖမ္းဆီးမိသည့္ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ကားေပၚဆြဲတင္သြားၾကေလသည္။
အစိုးရရဲ့ စံုစမ္းေရးေကာ္မရွင္ ထုတ္ျပန္ခ်က္ေတြက အလိမ္အညာခ်ည္းသာမို႕ ေက်ာင္းသားအမ်ားအျပား မခံမရပ္ႏိုင္ ျဖစ္ၾကေလၿပီ။
ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ (ပင္မ) ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ခန္းမေရွ႔မွာ ေက်ာင္းသား ႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ ထပ္မံ စုေ၀းခဲ့ၾကၿပီး၊ လြတ္လပ္ေသာ ေက်ာင္းသားသမဂၢကို ဖြဲ႔စည္းလိုက္ေၾကာင္း ေၾကညာလိုက္ၾကသည္။
၁၉၈၈ ခုႏွစ္ မတ္( ၁၇ )ရက္မွာ စက္မႈတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား ကိုဖုန္းေမာ္၏ စ်ာပနကို ၾကံေတာသုသန္မွာ မီးသၿဂႋဳဟ္မွာျဖစ္တဲ့ အတြက္ ေက်ာင္းသား ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာက ၾကံေတာသုႆာန္မွာ ေစာင့္ေနခဲ့ၾကေသာ္လည္း အာဏာပိုင္တို႕က ကိုဖုန္းေမာ္အေလာင္းကို တာေမြသခ်ႋဳင္းမွာ တိ္တ္တဆိတ္ သျဂႋဳဟ္လိုက္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား အႀကီးအက်ယ္ ေပါက္ကြဲခဲ့ၾကသည္။
ေက်ာင္းသားမ်ား ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္း၀န္းအတြင္းသို႔ ျပန္လာေသာအခါ ေက်ာင္း၀န္း တစ္ခုလံုးကို လည္ပတ္အနီေရာင္ စည္းထားေသာ စစ္သားမ်ား၊ လံုထိန္းမ်ား ဘရင္းကယ္ရီယာမ်ားႏွင့္ ၀ိုင္းရံပိတ္ဆို႔ထားတာကို ေတြ႔လိုက္ရေလသည္။
ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ (ပင္မ) ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ခန္းမေရွ႔မွာ ေက်ာင္းသား ႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ ထပ္မံ စုေ၀းခဲ့ၾကၿပီး၊ လြတ္လပ္ေသာ ေက်ာင္းသားသမဂၢကို ဖြဲ႔စည္းလိုက္ေၾကာင္း ေၾကညာလိုက္ၾကသည္။
၁၉၈၈ ခုႏွစ္ မတ္( ၁၇ )ရက္မွာ စက္မႈတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား ကိုဖုန္းေမာ္၏ စ်ာပနကို ၾကံေတာသုသန္မွာ မီးသၿဂႋဳဟ္မွာျဖစ္တဲ့ အတြက္ ေက်ာင္းသား ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာက ၾကံေတာသုႆာန္မွာ ေစာင့္ေနခဲ့ၾကေသာ္လည္း အာဏာပိုင္တို႕က ကိုဖုန္းေမာ္အေလာင္းကို တာေမြသခ်ႋဳင္းမွာ တိ္တ္တဆိတ္ သျဂႋဳဟ္လိုက္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား အႀကီးအက်ယ္ ေပါက္ကြဲခဲ့ၾကသည္။
ေက်ာင္းသားမ်ား ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္း၀န္းအတြင္းသို႔ ျပန္လာေသာအခါ ေက်ာင္း၀န္း တစ္ခုလံုးကို လည္ပတ္အနီေရာင္ စည္းထားေသာ စစ္သားမ်ား၊ လံုထိန္းမ်ား ဘရင္းကယ္ရီယာမ်ားႏွင့္ ၀ိုင္းရံပိတ္ဆို႔ထားတာကို ေတြ႔လိုက္ရေလသည္။
ေက်ာင္းသားမ်ား ေက်ာင္းဝင္းအတြင္းမွာ ေနပါ၊ အႏၱရာယ္မျဖစ္ေစရ၊
ေက်ာင္းအျပင္ကိုေတာ့ မထြက္ပါနဲ႕လို႕ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ဆရာႀကီးက ေျပာေပမယ့္
တကယ္တမ္းမွာ ေန႔လည္ (၂)နာရီ ဝန္းက်င္ခန္႕မွာ
ေက်ာင္း၀န္းအတြင္းကို စစ္သားမ်ား လံုထိန္းမ်ား ဝင္ေရာက္ကာ ေသနတ္မ်ား
နံပါတ္တုတ္မ်ားႏွင့္ ေက်ာင္း၀န္းကို ၀င္စီးလိုက္ၾကပါေတာ့သည္။
မ်က္ရည္ယိုဗံုးေတြကို ေက်ာင္းသားအုပ္ထဲ ပစ္သြင္းၾကသည္။
ေက်ာင္းေဆာင္ေတြထဲက ေက်ာင္းသားေတြကို ထြက္ခိုင္းကာ မင္းတို႔ကို မဖမ္းဘူးဟု
ေျပာေပမယ့္ ထြက္လာေသာ ေက်ာင္းသားမ်ား အားလုံးကို အခ်ဳပ္ကားေပၚ တင္ကာ၊
ေခၚေဆာင္ သြားၾကသည္။ အခ်ဳပ္ကားထဲကို ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ား အဆမတန္
တင္ေဆာင္လာသည့္အတြက္ ကားထဲမွာ မြန္းက်ပ္ၿပီး ေသဆံုးခဲ့တဲ့ ဒဏ္ရာရ
ေက်ာင္းသားေတြ အမ်ားအျပား ရွိေလသည္။
တံတားျဖဴ အေရးအခင္းမွာ ျခံဝင္းတခါး ဖြင့္ေပးၿပီး အိမ္ထဲမွာ
ဝွက္ထားေပးခဲ့သည့္ အိမ္ရွင္ေၾကာင့္ လြတ္ေျမာက္ခဲ့ေသာ ျမင့္မိုရ္သည္
ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဝင္းအတြင္း ဆက္လက္ လႈပ္ရွားရာမွာ အဖမ္းခံရေလေတာ့သည္။
အဲဒီေနာက္
အင္းစိန္ေထာင္မွာ အဖမ္းခံေနရာကမွ တစ္ဆင့္စကားနဲ႕ အခ်ဳပ္ကားထဲမွာ
အဆမတန္တင္ရင္း ေက်ာင္းသားအမ်ားအျပား အသက္ရႈၾကပ္ ေသဆံုးခဲ့ရတာ၊ ေသဆံုးတဲ့
ေက်ာင္းသားေတြကို ညတြင္းခ်င္းပဲ ၾကံေတာသုသန္မွာ သၿဂိုလ္လိုက္တာေတြ သိရေတာ့
ေပါက္ကြဲၾကရတဲ့ အေၾကာင္းနဲ႕ စစ္အစိုးရရဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ ရန္သူကို
ဆက္ဆံသလို မတရားလုပ္တာေတြကို ဆန္႕က်င္ဖို႕ ပိုၿပီး ဆံုးျဖတ္လိုက္တဲ့
အေၾကာင္း ၊ တံတားျဖဴကေန တံတားနီ ျဖစ္သြားတဲ့ အေၾကာင္း စတာေတြ
ျပန္ၾကားေယာင္ရင္း ရင္ထဲမွာ လိႈက္ေမာလို႕ လာေလသည္။
ဒီေနရာမွာ ေဖေဖ့လိုပဲ ကၽြတ္က်န္ခဲ့တဲ့ ဘိနပ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ရွိေနခဲ့ပါလိမ့္။
တံတားနီဖက္ကို ထြက္ဖို႕ အဓိပတိလမ္းေပၚ တစ္ေၾကာ့ျပန္ေလွ်ာက္ရင္း
အသက္(၁၆)ႏွစ္ေတာင္ မျပည့္ေသးတဲ့ ေမေမ သီရိကို မ်က္ေစ့ထဲ ျမင္လာေလသည္။
စက္မႈတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ကိုဖုန္းေမာ္ က်ဆံုးခဲ့ရသည့္ မတ္လ အေရးအခင္း ၿပီးကတည္းက မတရားခံရသည့္ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ စက္မႈတကၠသိုလ္ေက်ာင္းတင္မက အျခားတကၠသိုလ္က ေက်ာင္းသားေတြပါ ေက်ာင္းသားေတြအေပၚ ဖိႏွိပ္မႈကို ဆန္႕က်င္ၾကရာမွာ အေျခခံေက်ာင္းမ်ားက ေက်ာင္းသားေတြပါ မခံမရပ္ႏိုင္စြာ ပါဝင္လာၾကေလသည္။
သီရိက သူတို႕ အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ တိတ္တဆိတ္စုစည္းထားတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႕အတူ ဘတ္စ္ကားႏွစ္ဆင့္စီးကာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ ေဟာေျပာတာကို လာနားေထာင္ၿပီး အားျဖည့္တာပင္။ အရင္ရက္က ရန္ကုန္တကၠသိုလ္က အကိုျဖစ္သူနဲ႕ လိုက္လာဖူးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းရဲ့ အေျပာေၾကာင့္ လိုအပ္ရင္ မ်က္ႏွာဖံုးလို စည္းလို႕ရေအာင္ဆိုကာ အေမ့ရဲ့ ပုဝါကို အိမ္ကထြက္ကတည္းက လြယ္အိတ္ထဲ ဝွက္ယူလာခဲ့ေသးသည္။
ထိုပုဝါေလးေၾကာင့္ပဲ ျမင့္မိုရ္က သူ႕ကို မွတ္မွတ္သားသား ျဖစ္သြားတဲ့အတြက္ ေတာထဲေတာင္ထဲ ေတာခို ေက်ာင္းသား အျဖစ္ ျပန္ေတြ႕ေတာ့ မွတ္မိသြားတာ ျဖစ္သည္တဲ့။
စက္မႈတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ကိုဖုန္းေမာ္ က်ဆံုးခဲ့ရသည့္ မတ္လ အေရးအခင္း ၿပီးကတည္းက မတရားခံရသည့္ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ စက္မႈတကၠသိုလ္ေက်ာင္းတင္မက အျခားတကၠသိုလ္က ေက်ာင္းသားေတြပါ ေက်ာင္းသားေတြအေပၚ ဖိႏွိပ္မႈကို ဆန္႕က်င္ၾကရာမွာ အေျခခံေက်ာင္းမ်ားက ေက်ာင္းသားေတြပါ မခံမရပ္ႏိုင္စြာ ပါဝင္လာၾကေလသည္။
သီရိက သူတို႕ အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ တိတ္တဆိတ္စုစည္းထားတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႕အတူ ဘတ္စ္ကားႏွစ္ဆင့္စီးကာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ ေဟာေျပာတာကို လာနားေထာင္ၿပီး အားျဖည့္တာပင္။ အရင္ရက္က ရန္ကုန္တကၠသိုလ္က အကိုျဖစ္သူနဲ႕ လိုက္လာဖူးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းရဲ့ အေျပာေၾကာင့္ လိုအပ္ရင္ မ်က္ႏွာဖံုးလို စည္းလို႕ရေအာင္ဆိုကာ အေမ့ရဲ့ ပုဝါကို အိမ္ကထြက္ကတည္းက လြယ္အိတ္ထဲ ဝွက္ယူလာခဲ့ေသးသည္။
ထိုပုဝါေလးေၾကာင့္ပဲ ျမင့္မိုရ္က သူ႕ကို မွတ္မွတ္သားသား ျဖစ္သြားတဲ့အတြက္ ေတာထဲေတာင္ထဲ ေတာခို ေက်ာင္းသား အျဖစ္ ျပန္ေတြ႕ေတာ့ မွတ္မိသြားတာ ျဖစ္သည္တဲ့။
မတ္လ အေရးအခင္းအၿပီး ေထာင္ကလြတ္လာၿပီးေနာက္ ေက်ာင္းကအထုတ္ခံခဲ့ရသည့္"
ျမင့္မိုရ္" တစ္ေယာက္ ေက်ာင္းသားသမဂအဖြဲ႕ႏွင့္ ခ်ိတ္ဆက္ၿပီး ဇြန္လမွာ
ရန္ကုန္တကၠသိုလ္သို႕ သြားေရာက္ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ေလသည္။
ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္
တစ္ေယာက္က သူ႕ကို ေဟာေျပာဖို႕ ေခၚလိုက္တဲ့အခါ စင္ျမင့္သ႑န္
ခံုတန္းရွည္ေပၚ တိုးထြက္ရင္း မ်က္ႏွာေတာ့ ေပၚမွာပဲလို႕ ေတြးမိေပမယ့္
ေၾကာက္ရြံ႕စိတ္မျဖစ္။
နာမည္ႀကီး ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ပင္ မ်က္ႏွာဖံုးမစြပ္၊ အခ်ိဳ႕ကေတာ့ ပုဝါေလးေတြ စည္းၿပီး မ်က္လံုးသာ ေဖာ္ထားသည္။
ရုတ္တရက္ လက္ေသးေသးေလး တစ္ဖက္က ပုဝါတစ္စကို လွမ္းလာေလသည္။
နာမည္ႀကီး ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ပင္ မ်က္ႏွာဖံုးမစြပ္၊ အခ်ိဳ႕ကေတာ့ ပုဝါေလးေတြ စည္းၿပီး မ်က္လံုးသာ ေဖာ္ထားသည္။
ရုတ္တရက္ လက္ေသးေသးေလး တစ္ဖက္က ပုဝါတစ္စကို လွမ္းလာေလသည္။
" ဒါေလးေတာ့ စည္းလိုက္ပါအကို၊ ေနာက္ပိုင္း လုပ္စရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိလာႏိုင္တယ္ သူတို႕မမွတ္မိေအာင္ တတ္နိုင္သေလာက္ ေနၾကရမွာ"
မ်က္အိမ္က်ယ္က်ယ္နဲ႕မ်က္လံုးနက္နက္ကေလး၊
ထူးျခားတာက ထူထဲလွတဲ့ မ်က္ခံုးေအာက္မွာ အရြယ္နဲ႕မလိုက္ေအာင္
တည္ၿငိမ္ေလးနက္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာအမူအယာနဲ႕ အျဖဴအစိမ္းဝတ္
အထက္တန္းေက်ာင္းသူေလးတစ္ေယာက္၊
ဒီအေၾကာင္းေတြ
ေဖေဖျပန္ေျပာတိုင္း ေမေမက နားမေထာင္ခ်င္ေတာ့ေပ၊ တခ်ိန္က
အထက္တန္းေက်ာင္းသူေလးသည္ အခ်ိန္ ကာလ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့
အေတြ႕အၾကံဳမ်ားစြာေၾကာင့္ အရာရာကို ၿပီးခဲ့တာေတြကို ေမ့ဖို႕
ႀကိဳးစားေလသည္။ စိတ္နာသည္၊ ေမ့လိုက္မည္ဟု ဆုိတတ္ေပမယ့္ ေဖေဖကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ ၊ ကမၻာေၾကေသာ္လည္း ဥဒါန္းမေက်၊ ၊ စစ္အစိုးရရဲ့ ယုတ္မာ ေကာက္က်စ္ ႏွိပ္စက္ လူသတ္တာေတြကို သားစဥ္ေျမးဆက္ သိေအာင္ေျပာမယ္လို႕ အၿမဲေၾကြးေၾကာ္ေလသည္။
၂။ ၂၀၀၈ခုႏွစ္၊ " ေသြး" အထက္တန္းေက်ာင္းတက္ေနဆဲမွာ ေမေမဆံုးသည္။ ေဖေဖသည္ ခြပ္ေဒါင္းအလံ လႊမ္းထားသည့္ ေမေမ့ရုပ္ကလပ္ကို စိုက္ၾကည့္ရင္း အေလးျပဳေလသည္။ ေတာထဲမွာ ရခဲ့ဖူးသည့္ ငွက္ဖ်ားႏွင့္ အဖ်ားမ်ိဳးစံုေၾကာင့္ ေသာက္ခဲ့ရသည့္ ေဆးအရွိန္ေၾကာင့္ အသဲကို ထိခိုက္ခဲ့ရာက အသဲေျခာက္ေရာဂါျဖင့္ ကြယ္လြန္ခဲ့ေလသည္။
ကြယ္လြန္ခ်ိန္မွာ ေမေမ့အသက္ (၃၆) ႏွစ္သာ ရွိေသးရာ ေဖေဖ့အဖို႕ ႏွေျမာတသ ေျပာမဆံုးျဖစ္ရေလသည္။
ေမေမ မရွိေတာ့တဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာမွ ေမေမနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ အေၾကာင္းေတြကို ပိုပီး နားေထာင္လာရေလသည္။
၁၉၈၈ ခုႏွစ္မွာ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေဖေဖတို႕ရဲ့ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈ အေၾကာင္းေတြကို ျပန္ေျပာတိုင္းမွာ အဓိကက အေမရိကားမွာၾကီးျပင္းခဲ့ရတဲ့ သမီး " ေသြး" ကို သမိုင္းအမွန္ အျဖစ္အပ်က္ေတြ သိေအာင္ ေျပာျပေနတာမို႕ ေဖေဖနဲ႕ေမေမ အေၾကာင္းက ပါေလကာမွ်သာ။
၈၈မွာ ေတာထဲေရာက္ အဲဒီကမွ ဒုကၡသည္စခန္းဆီက တစ္ဆင့္ အေမရိကားကို ေရာက္လာတာ ေလာက္သာ ထဲ့ေျပာတတ္ရာက ေမေမဆံုးပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ ေမေမနဲ႕ ပတ္သက္တာေတြကို တမ္းတမ္းတတ သတိတရ ျပန္ေျပာတတ္လာေလသည္။
တကၠသိုလ္မွာ ပါေမာကၡဆရာမႀကီး ျဖစ္ခ်င္သည့္ ေမေမသည္ စနစ္ဆိုးေၾကာင့္ တကၠသို္လ္ပင္ တက္ေရာက္ႏိုင္ျခင္း မရွိခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းလဲပါသည္။ ေမေမ့အေၾကာင္း ေျပာျပတိုင္း ေဖေဖ့ မ်က္ဝန္းမွာ ဂုဏ္ယူဝံ့ႀကြားသည့္ အမူအယာႏွင့္တကြ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးတဲ့ ဟန္ပန္ေတြကိုပါ ေတြ႕ရေလသည္။ သူ ခ်စ္ခင္ရသည့္ ဇနီးမယားအေၾကာင္း ေျပာေနတာႏွင့္မတူပဲ ေသေဖာ္ရွင္ဖက္ ရဲေဘာ္ေဟာင္း တစ္ေယာက္ အေၾကာင္းကို ေျပာျပဖူးတာႏွင့္ ဆင္ေလသည္။
ရွစ္ေလးလံုးေက်ာင္းသားလႈပ္ရွား
မႈက
၈ရက္ ၈လ ၁၉၈၈ခုႏွစ္မွာ စတင္ခဲ့ေလသည္။ မတ္လ ဇြန္လ ကတည္းက သေႏတည္ခဲ့ေသာ
လႈပ္ရွားမႈသည္ ျပည္သူတစ္ရပ္လံုးပါဝင္လာသည့္ အေထြေထြသပိတ္ႀကီး ျဖစ္ကာ
တစ္ပါတီအာဏာရွင္ ေနဝင္း အစိုးရကို ျဖဳတ္ခ်ႏိုင္ခဲ့သည္လို႕ ေဖေဖေျပာျပေလသည္။
ဒါေပမယ့္ စစ္တပ္အာဏာသိမ္းၿပီး လႈပ္ရွားမႈေတြကို ပစ္ခတ္နွိမ္နင္းရာမွ
ေက်ာင္းသားေတြ၊ အလုပ္သမား လူတန္းစားမ်ိဳးစံု ေတာထဲသို႕ ေရာက္ေလသည္။
ဖမ္းဆီးခံရမွာ စိုးရိမ္ၿပီး ထြက္ၾကသလို အစိုးရကို လက္နက္ကိုင္ၿပီး
ေတာ္လွန္မွ ျဖစ္မည္လို႕ ယူဆကာ လက္နက္ကိုင္လမ္းစဥ္ကိုယံုႀကည္လို႕
ထြက္လာၾကသူေတြ အမ်ားအျပားပင္။
" သမီးအေမ" သီရိ"က
တစ္ခါမွ အဖမ္းမခံရဘူး၊ ဒါေပမယ့္ သူ႕မွာ နာက်ည္းစရာ ရင္ထဲမွာ ဘယ္လိုမွ
မခံစားႏိုင္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေၾကာင့္ ေတာခိုလာခဲ့တာ၊ လက္နက္ကိုင္လမ္းစဥ္ကို
သေဘာက်လို႕ ေတာခိုခဲ့တာ၊ ေဖေဖက အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ အဖမ္းမခံခ်င္လို႕ပဲ၊
ေထာင္ထဲမွာ ေနခဲ့ဖူးေတာ့ အဖမ္းခံၿပီး ေထာင္က်ေနရင္ ဘာမွ လုပ္ႏိုင္မွာ
မဟုတ္ဘူး၊ ႏိုင္ငံေရးကို ဆက္လုပ္ဖို႕ အတြက္ ေတာထဲကို တိမ္းေရွာင္လာတာပဲ၊
ေတာခိုတာေပါ့ကြာ။ ဒါေပမယ့္ အံဩစရာ ေကာင္းတာက လက္နက္ကိုင္တိုက္မယ့္သူက
ေနာက္က်မွ ေရာက္လာၿပီး ေရွာင္ခ်င္တဲ့ ေဖေဖက ေတာထဲ အရင္ေရာက္ခဲ့တယ္"
လို႕ ေျပာၿပီး ရယ္ေမာေနတတ္ေလသည္။
ေမေမက သူ႕ကို အဖမ္းမခံရဖူးဘူးလို႕ ေဖေဖ ေျပာေလတိုင္း သိရီမွာ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ ခံရမယ့္ကံ မပါလို႕ ျဖစ္မယ္၊ အဖမ္းခံဖူးတယ္ ဆိုၿပီး ေမေမက သူ႕အျဖစ္အပ်က္ကို ျပန္ေျပာင္း ေျပာတတ္ေလသည္။
" ေသြး " သိတတ္စကတည္းက ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္မွန္း မသိ ေျပာခဲ့တာမို႕ စကားလံုးတုိင္းကို အလြတ္ရေနသည့္ အျပင္ ေမေမ အဖမ္းခံခဲ့ရသည့္ ဘားလမ္း အခ်ဳပ္ခန္းကိုပင္ ျမန္မာျပည္မေရာက္ဖူးပါပဲ မ်က္ေစ့ထဲ ျမင္ေနမိေလၿပီ။
ဇြန္လမွာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေတြကို ဆႏၵျပမႈေတြေၾကာင့္ ပိတ္ထားလုိက္ရာ ေက်ာင္းသားေတြက ကိုယ့္နယ္မွာကိုယ္ တိတ္တဆိတ္ လႈပ္ရွားၾကေလသည္။ ၈ရက္၈လ ၈၈ မွာ လူထုလႈပ္ရွားမႈႀကီး ဘယ္လိုပံုစံျဖင့္ စထြက္မည္ကို လူေတြ စိတ္ဝင္စားေနၾကေလၿပီ။ သတင္းေတြကလည္း တီးတိုးတီးတိုး ထြက္ေနၿပီ။
အဲဒီေန႕မွာ သီရိကို အိမ္က ေက်ာင္းမတက္ခိုင္းေပမယ့္ ေက်ာင္းကို ရေအာင္သြားတက္သည္တဲ့။ ေက်ာင္းမွာက ခ်ိန္းၿပီးသား ျဖစ္ေနၿပီ။ ခြပ္ေဒါင္းအလံက ယူလာမယ့္သူ အသင့္၊ သူတို႕ တစ္ေနရာကို ထြက္မည္။ ဘယ္ကိုဆိုတာေတာ့ မသိေသး၊ ေက်ာင္းေရာက္မွ သိမွာျဖစ္သည္။ အဲဒီေန႕မွာ သူတို႕ေက်ာင္းက ေက်ာင္းသား(၂၀) ခန္႕ျဖင့္ စၿပီး ခ်ီတက္ၾကသည္။
ခြပ္ေဒါင္းအလံက တဝင့္ဝင့္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းပံုကို လက္ကကိုင္သည့္သူလည္းပါသည္။
ဆရာမေတြ မ်က္စိမ်က္ႏွာ မေကာင္းပဲ က်န္ခဲ့ေသာ္လည္း စိတ္မေကာင္း မျဖစ္ၾကပဲ တက္ႀကြေနၾကေလသည္။
သကၤန္းကၽြန္းဘက္က ေက်ာင္းသားေတြလဲ ခ်ီတက္လာၿပီဟုၾကားရာ သြားေရာက္ပူးေပါင္းဖို႕ အလုပ္ ဂံုစာရာေကြ႕မွာ ပစ္ေနၿပီ၊ ေက်ာင္းသားေတြ က်ကုန္ၿပီ ၾကားရာ ထိုဖက္ကို ပိတ္ဆို႕ထားလို႕ ဘယ္လိုမွ သြားမရေတာ့ေပ။
တာေမြဖက္က လွည့္ၿပီး ခ်ီအတက္ က်ိဳကၠဆံကြင္းနား အေရာက္မွာ လံုထိန္းေတြက လူစုခြဲရန္ လိုက္ရိုက္ရာက ေျပးရင္းလႊားရင္း အဖမ္းခံရေလသည္။
ဘားလမ္း ကိုေရာက္ေတာ့ အေပၚထပ္က အခန္းႀကီး တစ္ခုမွာ သူလို အရြယ္တင္မက လူႀကီးအခ်ိဳ႕ႏွင့္ အလုပ္သမားလို႕ ထင္ရသူေတြကိုပါ ေတြ႕ရေလသည္။ တကယ္ေတာ့ ၿမိဳ႕ထဲကို သိပ္မေရာက္ဖူးသည့္ အတြက္ ဘားလမ္းဆိုတာ ခ်က္ခ်င္းသိတာ မဟုတ္၊ ဟိုလူေျပာ ဒီလူေျပာႏွင့္ ဆက္စပ္ၾကည့္မွ သူတို႕ေခၚလာသည့္ ေနရာက ဘားလမ္းဆိုတာ သိရေလသည္။
ေက်ာင္းဝတ္စံု အျဖဴအစိမ္းႏွင့္ သီရိတို႕ကို ရဲတစ္ေယာက္က
" ညည္းတို႕ ေတာ္ေတာ္မိုက္တာပဲ ၊ ဒါ ဗကပေတြ ေသြးထိုးလံႈ႕ေဆာ္ေနတာ၊ ညည္းတို႕ အသံုးခ်ခံ ျဖစ္ေနၿပီ"
အေျပာကို မခ်ိၿပံဳးႏွင့္ နားေထာင္ေနလိုက္သည္တဲ့။
စိတ္ထဲမွာ ဘယ္က ဗကပ ကပါလာရတာလဲ၊ တို႕ေက်ာင္းသားေတြ ခ်ည္းဟာလို႕ ေျပာလိုက္မိသည္ တဲ့။
ေမေမ့ကို စားပြဲတစ္လံုးေရွ႕ ေခၚသြားကာ စစ္ေမးသည္တဲ့။ နာမည္၊ အသက္၊ အတန္း၊ ေက်ာင္းနာမည္၊ မိဘ နာမည္ အလုပ္အကိုင္ ေနရပ္လိပ္စာ ေမးၿပီး လိုက္ေရးရာက အေဖနာမည္ ေျပာျပတဲ့ အခါ အနားက ရဲတစ္ေယာက္က ဖ်တ္ကနဲ သူ႕ကို ၾကည့္သတဲ့၊
ၿပီးေတာ့ ရဲမႈးႀကီး "---" နဲ႕ ဘာေတာ္လဲ ေမးပါေလေရာတဲ့။
သူ႕ၾကည့္ရတာ တစ္ခုခု ျဖစ္မွာ စိုးရိမ္သြားပံုပဲတဲ့။ ဒီေတာ့မွ ေမေမက တစံုတခုကို ဖ်တ္ကနဲ သတိရသြားၿပီး သီရိရဲ့ ဘႀကီးေတာ္ပါတယ္၊ အေဖ့ရဲ့ အကိုႀကီးပါလို႕ ေျပာလိုက္သတဲ့။
ေမေမ့အေဖရဲ့ နာမည္က အဲဒီေခတ္က လူႀကီးေတြ မွည့္တဲ့ နာမည္ႏွစ္လံုးေလာက္ မဟုတ္ဘူး၊ နာမည္က (၃)လံုး၊ ၿပီးေတာ့ ခပ္ဆန္းဆန္း၊ အမွန္က အဲဒါ နာမည္အရင္း မဟုတ္ဘူးတဲ့၊ အမွန္က အမ်ားသူငါ မွည့္ေလ့ရွိတဲ့ နာမည္မ်ိဳး (၂)လံုးထဲ၊ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး တကၠသိုလ္တက္မယ္အလုပ္ သူငယ္ခ်င္းေတြ နာမည္ဆင္တူ မွည့္ရေအာင္လို႕ စိတ္ကူးေပါက္ၿပီး ေနာက္ဆံုးမွာအေဖနာမည္တစ္လံုး ထပ္ထဲ့၊ အဖိုးရဲ့ သူငယ္ခ်င္းကလည္း နာမည္ အသံထြက္ခ်င္းဆင္တူကို ေနာက္က အေဖနာမည္ထပ္ထဲ့တာ အေဖနာမည္ တူေနေတာ့ ႏွစ္ေယာက္က ရွားပါးတဲ့ နာမည္မွာ အသံထြက္ခ်င္း ဆင္ေနတာ။
ေမေမ့ အေဖကိုသိတဲ့လူက ဟိုသူငယ္ခ်င္းကိုပါ တစ္ေနရာမွာ သိခဲ့ဖူးရင္ ခင္ဗ်ားတို႕ ဘာေတာ္လဲ အေမးခံေနၾကတဲ့။
ေမေမ့အေဖက သိပ္ၿပီး ရွင္းျပမေနခ်င္ရင္ ညီအကိုဗ်ာ ဒီလို ေျဖၿပီး ေအးေအးေဆးေဆး ျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္ဆို က်ေတာ္တို႕က ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြ ဒီလိုဒီလို ဆိုပီး ေျပာျပတတ္သတဲ့။
ဒါကို သတိရသြားတဲ့ ေမေမက " ဘႀကီး" လို႕ ေျပာလိုက္ေတာ့ ရဲတစ္ေယာက္က ခနေလးဆိုပီး တစ္ဖက္ခန္း ဝင္သြားသတဲ့၊ တေအာင့္ေနေတာ့
" ကဲ ခေလးမ အိမ္ကိုေရာက္ေအာင္ျပန္ေတာ့ ညည္းအေဖဆီ ရဲမႈးႀကီးက ဖုန္းဆက္လိုက္ၿပီ။ ညည္းကို အျမန္ျပန္ဖို႕ ေျပာခိုင္းလိုက္တယ္"
အဲဒီမွာ လြတ္လာသတဲ့။ အမွန္ကေတာ့ ရဲမႈးႀကီးတူမ ဆိုတာ သိသြားရင္ ရဲမႈးႀကီး ျပသနာတက္မွာ စိုးတဲ့အတြက္ သူတို႕ဆရာအတြက္ ကာကြယ္ခ်င္လို႕ ျပန္လႊတ္လိုက္တာတဲ့။
" ညည္းအေမက ၫာဏ္မ်ားတာကိုး" လို႕ ေဖေဖက ေျပာရင္ မ်က္ေစာင္းထိုးေနတတ္ေလသည္။
ရွစ္ေလးလံုးေန႕က စၿပီး ေက်ာင္းသားေတြ အပါအဝင္ ျပည္သူေတြ အလုပ္သမားေတြ တစ္ႏိုင္ငံလံုး တစ္စုတစ္စည္း ဆႏၵျပၾကရာ စက္တဘၤာ(၁၈) ရက္ေန႕မွာ အာဏာရွင္တို႕အလိုက် စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းလိုက္ၿပီး ေနာက္တစ္ရက္ ျဖစ္သည့္ စက္တဘၤာ( ၁၉) ရက္ေန႕ မွာေတာ့ ေမေမသီရိရဲ့ ႏွစ္လံုးသားေတြ ကြဲေၾကခဲ့ရေလသည္တဲ့။
စစ္အစိုးရကို အသဲထဲတင္မက အရိုးထဲကပါနာတယ္ လို႕ ဆိုတတ္ရာ " ေသြး" အဖို႕ မ်က္ရည္ က်ခဲ့ရသည့္ အႀကိမ္ မေရမတြက္ႏိုင္ခဲ့။
ထိုေန႕မွာ ေမေမနဲ႕ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူတို႕ အပါအဝင္ အထက္တန္းေက်ာင္းသားမ်ားသာ ပါဝင္သည့္ အေျခခံပညာေက်ာင္းသားမ်ား သမဂ စစ္ေၾကာင္းက ကုန္သည္လမ္းဖက္ကို ခ်ီတက္လာရင္း လမ္းေဘးမွာ ေခတၱရပ္နားခိုက္ သူတို႕လိုပင္ စမ္းေခ်ာင္း အလံု ၾကည့္ျမင္တိုင္ စသည့္ ရန္ကုန္အေနာက္ပိုင္းမွ ေက်ာင္းသားမ်ားပါဝင္ ခ်ီတက္လာသည့္ အေျခခံပညာေက်ာင္းသားမ်ား သမဂ အလံကိုင္ စစ္ေၾကာင္း ခ်ီတက္လာတာ ေတြ႕ရေလသည္။
ေမေမ့သူငယ္ခ်င္းက လက္မွာ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္နဲ႕ ခ်ိတ္ဆြဲၿပီး သယ္လာသည့္ လိေမၼာ္သီးစိတ္မ်ား၊ သံပုရာသီးစိတ္မ်ားကို မလွမ္းမကမ္းမွာ ခ်ီတက္လာသည့္ ေက်ာင္းသားမ်ားကို လိုက္လံ ေဝငွေလသည္။
ခပ္ေနာက္ေနာက္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က ႏိုင္ငံေတာ္အလံ လႊင့္ထားသည့္ ဝါးလံုးကို ကိုင္ထားရာ လက္မအားသည့္ အတြက္ ပါးစပ္ဟေပးရာ မဆိုင္းမတြ ခြံ႕ေပးလိုက္ရာ ေမာင္ႏွမေတြလို သေဘာတက် ရယ္ေမာေနၾကေသးသည္။
စကၠန္႕ပိုင္းေလာက္ပဲ အၾကာမွာ ေဝါကနဲ ထိုးဆိုက္လာသည့္ စစ္ကားအေပၚမွာ တစ္ရပ္စပ္ ပစ္ခပ္သံႏွင့္အတူ ေသြးသံရဲရဲ ေအာ္ဟစ္ဆဲဆုိသံမ်ား ဆူညံသြားေလေတာ့သည္။ တိုက္ေတြၾကားေျပးသူကေျပး ရုတ္ရုတ္သဲသဲ အခ်ိန္မွာပင္ ေမေမ့သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူကို ေဒါင္းအလံကိုင္ရက္ႏွင့္ ေသနတ္ဒဏ္ရာ ျပင္းထန္စြာ ရတာကို ေတြ႕လိုက္ရေလသည္။
ျဖစ္ပံုက အဲဒီစစ္ေၾကာင္းကို သံပုရာသီးစိတ္ေတြ ေပးၿပီး ကိုယ့္စစ္ေၾကာင္းရွိတဲ့ လမ္းေဘးနား ျပန္အလာ လက္ထဲမွာ သမဂခြပ္ေဒါင္းအလံ ကိုင္ထားတဲ့ ေက်ာင္းသားေလးက ပုဆိုးျပင္ဝတ္ခ်င္လို႕ သူ႕ကို ေခတၱကိုင္ခိုင္းၿပီး ေဘးကို ထြက္အဝတ္ စစ္ေၾကာင္းကို ဆက္ၿပီး ခ်ီတက္သြားတာမွာ အလံကို ေနာက္မခ်န္လိုတာေၾကာင့္ ထိုစစ္ေၾကာင္းအတိုင္း လိုက္သံြားရင္း အပစ္ခံလိုက္ရျခင္းပင္။
ေမေမသည္ အရက္စက္ဆံုး ျမင္ကြင္းကို ေတြ႕ႀကံဳခဲ့ရၿပီး အသဲတင္မဟုတ္ အရိုးစြဲေအာင္ နာၾကည္းကာ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ဖို႕ အထိ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ေလသည္။
စစ္အာဏာရွင္တို႕ရဲ့ အဖမ္းအဆီး အစစ္အေဆးတြေၾကာင့္ အဲဒီညကတည္းက အိမ္ကိုျပန္မေရာက္ပဲ ပုန္းေရွာင္ၿပီး တစ္လခန္႕အၾကာမွာေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြကို ဖမ္းဆီး မတရားႏွိပ္စက္တာေတြ ၾကားလာတဲ့အခါ လက္နက္ကိုင္ၿပီး တိုက္မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္လို႕ ယံုၾကည္ကာ စိတ္တူကို္ယ္တူ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္အတူ ေတာခိုခဲ့ေလေတာ့သည္။
၃။ ေဖေဖကေတာ့ စစ္အာဏာသိမ္းၿပီး ရက္ပိုင္းအတြင္းမွာပဲ နယ္စပ္ကို ထြက္လာခဲ့ရာ KNU နယ္ေျမကို ေစာစီးစြာပဲ ေရာက္ရွိခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။
ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ABSDF ဖြဲ့စည္းၿပီးေနာက္ စခန္းငယ္ကေလးေတြ တစ္စုတစည္းထဲ ေပါင္းစည္းရင္း ေဖေဖတို႕စခန္းကို ေက်ာင္းသားအုပ္စု ထပ္မံေရာက္လာရာ ေျဖတစ္ဖက္ ငုပ္ဆူးမိလို႕ ေထာ့နဲ႕ေထာ့နဲ႕ ေရာက္လာသည့္ မိန္းကေလးကို ျမင္တာႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ဇြန္လရဲ့ မိုးေရစက္ေတြၾကားက ပုဝါကမ္းေပးလိုက္သည့္ ေက်ာင္းသူေလးလို႕ ခ်က္ခ်င္း မွတ္မိေလသည္။
မဲသဲၿပီး မုတ္ဆိတ္ေမြး ပါးသိုင္းေမြးထူလျပစ္ႏွင့္ ေဖေဖ့ကို ေမေမက မမွတ္မိယံုမက ေျပာျပတာကိုပင္ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္ေနေသးသည္တဲ့။
ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ တရင္းတႏွီး ခင္မင္သြားၾကတာ အရင္ကတည္းက ဆံုခဲ့ဖူးသူမို႕ မိတ္ေဟာင္းေဆြေဟာင္းေတြလို တျခားသူေတြထက္ ပိုရင္းႏွီးသြားပါတယ္တဲ့။
ေဖေဖကေတာ့ ေက်ာင္းေတြ ျပန္ဖြင့္ရင္ ဆယ္တန္းေျဖရေတာ့မယ့္ အထက္တန္းေက်ာင္းသူေလးကို သနားၾကင္နာစိတ္ေတြ တဖြားဖြားနဲ႕ ဂရုဏာသာ သက္ေနသတဲ့။
ေဆးတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေဖေဖ့ကို ေနာက္ပိုင္းမွာ ထိုင္းနယ္စပ္က ရြာတစ္ရြာက ေဆးခန္းမွာ ေဆးပညာ သင္တန္းတက္ဖို႕ ေစလႊတ္ခံရတဲ့အခါ ရုတ္တရက္ မေတြ႕ရေတာ့မွာကို စိုးရိမ္ၿပီး ေမ့ေမ့ကို သင္တန္းက ျပန္လာတဲ့ အခါ အေျဖေပးဖို႕ ေျပာသတဲ့။ ခ်စ္တယ္ ႀကိဳက္တယ္ တလံုးမွ မေျပာပါပဲ ျပန္လာရင္ အေျဖေပးပါ ေျပာတာကို ေမေမက ေဒါသ ျဖစ္ေပမယ့္ တကယ္တမ္းၾကေတာ့ လနဲ႕ခ်ီၿပီး ခြဲရတဲ့အခါမွာ သတိတရ လြမ္းဆြတ္ေနသတဲ့။
ေဖေဖေဆးသင္တန္း တက္အၿပီး စခန္းကို ျပန္အလာမွာ ငွက္ဖ်ားဒဏ္ေၾကာင့္ အိပ္ယာထဲ လဲေနတဲ့ ေမေမ့ကိုသာ ေတြ႕ရလို႕ စကားေတာင္ ေသခ်ာ မေျပာႏိုင္ပါ။ ငယ္ရြယ္ႏုပ်ိဳတဲ့ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ အတြက္ ေတာထဲ ေတာင္ထဲမွာ အစစအရာရာ ဆင္းရဲခ်ိဳ႕တဲ့စြာနဲ႕ ေနထိုင္ရတာကို မ်က္ျမင္ ေတြ႕ေနရတဲ့ ေဖေဖဟာ ဒီအျဖစ္ေတြကို ဖန္တီးခဲ့တဲ့ စစ္အာဏာရွင္ေတြ အေပၚမွာ နာက်ည္းစိတ္ေတြ ပိုေတာင္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္တဲ့။
ေမေမက ကံေကာင္းစြာပဲ က်န္းမာေရး ေကာင္းလာၿပီး ထူထူေထာင္ေထာင္ ျဖစ္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္မ်ားကို အသိသက္ေသထားၿပီး ေမေမ့ကို လက္ထပ္ခဲ့ ေလသည္။
ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ရန္သူရဲ့ တိုက္ခိုက္မႈေတြ ဆက္တိုက္ျဖစ္လာၿပီး စခန္းေတြ ေရႊ႕ေျပာင္း ဆုတ္ခြာ၊ အဲဒီေနာက္ ၁၉၉၁ခုႏွစ္ ေအဘီ တတိယအႀကိမ္ ညီလာခံအၿပီး ေခါင္းေဆာင္မႈ ႏွစ္ပိုင္းကြဲရာက ေဖေဖတို႕လဲ ထိုင္းနယ္စပ္ကို ေရာက္လာေတာ့သည္။
" ေသြးေသြးျမင့္မိုရ္" ဆိုသည့္နာမည္ကို ေဖေဖ ေပးခဲ့တာပဲ ျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္က ေက်ာင္းသားေတြ ေတာထဲကို အေရာက္ ပထမဆံုး ေနခဲ့ရသည့္ စခန္းနာမည္ႏွင့္ ေဖေဖ့နာမည္ကို အမွတ္တရ အျဖစ္ေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္ေလသည္။
မဲေဆာက္အနီး မယ္ေတာ္ရြာက ေဆးခန္းေလးမွာ လုပ္အားေပး ကူလုပ္ရင္း ေမေမနဲ႕ေသြးေသြးက ဒုကၡသည္ စခန္းမွာ ေနထိုင္ရသည္။
UN က ထုတ္ေပးတဲ့ ခရီးသြား ေအာင္လက္မွတ္ကို လက္ထဲမွာကိုင္ရင္း သမီးျဖစ္သူရဲ့ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ကာ အေမရိကားကို ထြက္ခြာဖို႕ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ေလသည္တဲ့။
သမီးေရွ႕ေရး အတြက္ ေလွ်ာက္ထားခဲ့ၿပီးမွ တကယ္ထြက္ဖို႕ အခ်ိန္ေရာက္လာတဲ့အခါ တစ္ခ်ိန္လံုး ညစဥ္ အိပ္မက္ထဲမွာ ေတာ္လွန္ေရး မေအာင္ျမင္သ၍ ဒီနယ္ေျမက မခြာလို႕ ေၾကြးေၾကာ္ရင္း လက္မွတ္ကို ဆုတ္ၿဖဲ သည္မွာ အခါခါမကပါတဲ့။
ကံေကာင္းျခင္ေတာ့ အေမရိကားမွာ ေနထိုင္ရင္း ႏွစ္နည္းငယ္ အတြင္းမွာပဲ ေဆးတကၠသိုလ္က ေဖေဖ့ဆရာႏွင့္ ျပန္ဆံုမိရာက ေဆးပညာကို ဆက္လက္သင္ခြင့္ ရရွိခဲ့ၿပီး ဆရာဝန္အျဖစ္ ကို ရလာခဲ့ေလေတာ့သည္။
ေဖေဖကြယ္လြန္သြားသည့္ အခါမွာေတာ့ ေဖေဖရဲ့ဆရာ မိသားတစုလံုးက ေသြးကို သမီးတစ္ေယာက္လို ေစာင့္ေရွာက္ေလသည္။
ေဆးလိပ္လံုးဝမေသာက္သည့္ ေဖေဖသည္ အေမရိကားကို ေရာက္ကာစမွာ လုပ္ခဲ့ရသည့္ လုပ္ငန္းခြင္ရဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲ အက်ိုးဆက္အျဖစ္ ဒီေရာဂါ ရခဲ့တာ ျဖစ္ႏိုင္တယ္လို႕ ေဖေဖ့ ဆရာက သံုးသပ္ေလသည္။
အေမရိကားမွာ ႏွစ္ေပါင္း(၂၀)ေက်ာ္ ေနထိုင္စဥ္ ကာလအတြင္း ျမန္မာျပည္ကို လြမ္းေၾကာင္း သတိရေၾကာင္း တစ္လံုးတပါဒမွ ေျပာေလ့မရွိေပမယ့္ သမီးျဖစ္တဲ့ " ေသြး" ကိုေတာ့ ျမန္မာလူမ်ိဳး ဆိုတာ ကို္ယ့္ကိုယ္ကို မေမ့ဖို႕ အၿမဲ ဆံုးမေလသည္။ တစ္ေန႕မွာ ျမန္မာျပည္အတြက္ လိုအပ္လာရင္ လိုအပ္တဲ့ေနရာမွာ ဝိုင္းဝန္းလုပ္ေဆာင္ဖို႕ မၾကာမၾကာေျပာေလသည္။ ထိုတစ္ေန႕ဆိုတာ ဘယ္ေန႕ ေရာက္လာမလဲ ဆိုတာေတာ့ ေဖေဖကို္ယ္တိုင္ပင္ မေမွ်ာ္မွန္းနိုင္ေပမယ့္ တစ္ေန႕ေန႕ဆိုတာကို ေဖေဖယံုၾကည္ေနတာေတာ့ ေသခ်ာေလသည္။
ေမေမ့ရဲ့ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ျမန္မာစာ ျမန္မာစကားကို " ေသြး" ေကာင္းေကာင္း ေရးႏိုင္ ဖတ္ႏိုင္ေလသည္။ " ေသြး" ႀကီးျပင္းလာသည့္ အသက္အရြယ္အလိုက္ သင္ရမည့္ ျမန္မာဖတ္စာကို ႏွစ္အလိုက္ သင္ေပးခဲ့ရာ " ေသြး" အတြက္ ျမန္မာစာသည္ မိခင္စကားပဲ ျဖစ္ေလသည္။
အထက္တန္းေအာင္ၿပီး တကၠသိုလ္တက္သည့္အခါ ေဖေဖသည္ ျမန္မာဝတၳဳေတြ ဖတ္သင့္တာေတြကို ရွာေဖြေပးေလသည္။ အထူးသျဖင့္ သမိုင္းေနာက္ခံ ဝတၳဳမ်ား၊ ႏိုင္ငံေရး ေနာက္ခံ အေၾကာင္းမ်ား ျဖစ္သည္။
စာၾကည့္တိုက္တစ္ခုမွာ လုပ္ငန္းခြင္ intern ဆင္းေနစဥ္မွာပဲ ဘဘႀကီး (ေဖေဖ့ဆရာ) ဆက္သြယ္ေပးမႈျဖင့္ ျမန္မာျပည္မွာ အေျခစိုက္မည့္ INGO တစ္ခုမွ နယ္သာလန္အမ်ိဳးသမီးႀကီး တစ္ေယာက္ႏွင့္ သိရေလသည္။ ဘဘရဲ့ ေျပာျပထားခ်က္အရ " ေသြး" တို႕ မိသားစု အေၾကာင္းကို သိႏွင့္ၿပီး ျဖစ္ေလသည္။ သူကမ္းလွမ္းသည္က Researcher ေနရာျဖစ္ရာ ျမန္မာျပည္ရဲ့ ေျမကိုေတာင္ မနင္းဖူးသည့္" ေသြး" အတြက္ မျဖစ္ႏိုင္သည္မို႕ ၿငင္းပယ္ခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ volunteer သေဘာမ်ိဳးႏွင့္ သူ႕ရဲ့ PA သေဘာ အျဖစ္ ျမန္မာျပည္ လိုက္ပါဖို႕ အခြင့္ေပၚလာပါေတာ့သည္။
ျမန္မာျပည္ သြားဖို႕ ျပင္ဆင္ရင္းက ေဖေဖနဲ႕ေမေမကို သတိတရ တမ္းတမိသည္မွာ ရင္ႏွင့္အမွ် ျဖစ္ေလသည္။ ၂၀၁၀ခုႏွစ္၊ ႏွစ္ဆန္းပိုင္းမွာ ကြယ္လြန္သြားခဲ့သည့္ ေဖေဖ့ကို ဒီလိုအခ်ိန္ေတြ ေရာက္လာမယ္ဆိုတာ သိေစခ်င္ ျမင္ေစခ်င္လွေလသည္။
ႏိုင္ငံတကာေရာက္ေနသည့္ ေအဘီရဲေဘာ္ေတြ ျပန္ၾက သြားၾက မိသားစုႏွင့္ဆံုၾက ၊ ေပ်ာ္ရႊင္ၾက၊ ဝမ္းနည္းၾက ၊ ငိုၾက ရယ္ၾကပံုေတြကို ဓါတ္ပံုေတြႏွင့္ ဖတ္ရ ၾကားရေလ ေဖေဖနဲ႕ေမေမ ကို သတိရတာေတြက တားမႏိုင္ ဆီးမရျဖစ္ကာ မ်က္ရည္ေတြေတြ က်ခဲ့ရတာ အႀကိမ္ႀကိမ္။ ေဖေဖတို႕ရဲ့ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္က ေခါင္းေဆာင္ေတြ အရပ္သားအစိုးရလို႕ ေခၚေနၾကတဲ့ အစိုးရအဖြဲ႕ေတြနဲ႕ ေတြ႕ဆံုၾကတဲ့ သတင္းေတြ၊ ျပည္တြင္းကို တရားဝင္ ဝင္ေရာက္ခြင့္ရၿပီး သြားလာေနၾကတာေတြ ဖတ္ရၾကားရ တဲ့အခါ ေဖေဖနဲ႕ေမေမ ရွိရင္ ဘယ္လို ဆံုးျဖတ္မလဲ ဆိုတာ သိခ်င္လွေလသည္။
၄။ သမီးဟာ ျမန္မာလူမ်ိဳးစစ္စစ္ပဲ၊ သမီးရဲ့ ခႏာကိုယ္မွာ လည္ပတ္ေနတဲ့ ေသြးဟာ ျမန္မာေသြးအျပည့္ပဲ လို႕ ေျပာတတ္တဲ့ ေဖေဖနဲ႕ေမေမကို တမ္းတရင္း ျမန္မာျပည္ သြားဖို႕ အလုပ္ေတြ ရႈပ္ရင္းက ဘဘႀကီးက " ေသြး" တို႕ရဲ့ ေဆြမ်ိဳးေတြရဲ့ ေျခရာကို ေကာက္ေနေလသည္။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာျပည္ကို ထြက္လာၿပီး ျမန္မာျပည္မွာ ေနထိုင္သည့္ အခ်ိန္အထိ ေသြးသားရင္းခ်ာ ေဆြမ်ိဳး အဆက္အသြယ္ မရခဲ့ေပ။
ျမန္မာျပည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၊ ပဲခူးနဲ႕ ဧရာဝတီတိုင္းက ေက်းရြာအခ်ိ ဳ႕ကို ေရာက္ခဲ့တဲ့ အခါမွာ လိုအပ္ခ်က္ေတြ မ်ားလြန္းလွတဲ့ ျပည္သူေတြရဲ့ ဘဝေတြကို သိလိုက္ရေလသည္။ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ေပါင္း (၂၅) ႏွစ္တာ ကာလအတြင္းက အေျခအေနကေန ေျပာင္းလဲမလာတာလား၊ ပိုပီး ဆုတ္ယုတ္လာသလား ေသခ်ာမသိေပမယ့္ ေဖေဖ ေျပာျပခဲ့တဲ့ အေျခအေနေတြထက္ ပိုဆိုးေနတာလို႕ ခန္႕မွန္းမိရင္း ေဖေဖတို႕ ေက်ာင္းသားေတြ ဘာ့ေၾကာင့္ ေတာ္လွန္ခဲ့ၾကသလဲ၊ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္က ဘာအတြက္ေၾကာင့္ ရုန္းထြက္ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ လုပ္လိုၾကသလဲ ဆိုတာ ျမင္ကြင္းမ်ားက သက္ေသျပေနေလသည္။
လမ္းေဘးမွာ ေတာင္းရမ္းေနရသည့္ ကေလးသူငယ္ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြ၊ မိုးေရထဲမွာ ကေလးငယ္ေလးကို ရင္ခြင္ပိုက္ၿပီး ဗန္းကေလးထဲ စပါးတြဲေတြ ခ်ခင္းကာ ေရာင္းေနတဲ့ (၇)ႏွစ္၊ (၈) ႏွစ္အရြယ္ ကေလးေတြ၊ လမ္းဆံုလမ္းခြေတြ၊ မီးပြိဳင့္ေတြမွာ ကားႀကိဳကားၾကား ပန္းကံုးေလးေတြ လိုက္ေရာင္းေနတဲ့ ကေလးငယ္ေတြ၊ ၿမိဳ႕ပတ္္ရထားေပၚမွာ နဲ႕ ဘူတာတဝိုက္မွာ ေရခဲထုတ္၊ ဖရဲစီးစိတ္၊ ေျမပဲျပဳတ္၊ အေၾကာ္စံု စတာေတြကို ေရာင္းေနရရွာတဲ့ ကေလးသူငယ္ေတြ စတာေတြကို ျမင္ေတြ႕ရၿပီး ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံရဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ အစိုးရရဲ့ တာဝန္မဲ့မႈ ပစ္ပယ္ထားမႈေတြကို အဖြဲ႕က လူႀကီေတြကပင္ သိေနၾကေလသည္။
အေရွ႕ေတာင္အာရွ နိုင္ငံေတြထဲက ထိုင္းႏိုင္ငံမွာပင္ အခမဲ့ ပညာေရး အရွိန္အဟုန္ေကာင္းမႈေၾကာင့္ ပညာသင္ရမည့္ ကေလးေတြ သူ႕အရြယ္နဲ႕သူ ေက်ာင္းတက္ေနႏိုင္ၿပီ ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းေနရမည့္ အရြယ္မွာ စာသင္ခန္းကို ေရာက္ေအာင္ မထားနိုင္သည့္ အစိုးရသည္ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကို ကိုယ့္လက္ႏွင့္ ဖ်က္ဆီးေနတာပဲ ျဖစ္ေလသည္။
မွတ္မွတ္ရရ ဒဂံုၿမိဳ႕သစ္( ဆိပ္ကမ္းၿမိဳ႕နယ္) မွာရွိေနတဲ့ ပရဟိတ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းကို အဖြဲ႕ကေန ဆက္သြယ္ၿပီး လိုအပ္တာေတြ ညွိႏိႈင္း ဖို႕အတြက္ သြားၾကရာမွာ တာဝန္ခံ သီလရွင္ဆရာႀကီးကို ဒီလိုေက်ာင္းမ်ိဳး ဘယ္လို စၿပီး ထူေထာင္ ျဖစ္သလဲ ေမးရာက ဆရာၾကီးရဲ့ အေျဖထဲမွာ လိုတိုရွင္း ေျပာလိုက္တဲ့ စကားေလးက တစ္ဖြဲ႕လံုးကို ရင္ထဲထိ ေစခဲ့ေလသည္။
" ငပိသည္က အိပ္ေနေတာ့ ဆားသည္က ယင္ေမာင္းေနရတာေပါ့" တဲ့။
အစိုးရက ေျမကြက္ေတြကို သိမ္းၿပီး ခရိုနီေတြကို မျဖစ္စေလာက္ေစ်းနဲ႕ လုပ္ပိုင္ခြင့္ေပးတာတင္မက ရန္ကုန္ ဆင္ေျခဖုန္း က ၿမိဳ႕နယ္တစ္ခ်ိဳ႕ ႕ မီးေလာင္ခံရပါက ေျမပါသိမ္းၿပီး ေျမအစားေပးသည္ဆိုကာ ၿမိဳ႕သစ္ရဲ့ အစြန္အဖ်ားေတြကို ေမာင္းထုတ္ခဲ့ေလသည္။
ဘိုးဘြားပိုင္မက ဘာျဖစ္ျဖစ္ ျပန္မေပးပဲ ေမာင္ပိုင္စီးကာ ထိုေနရာေတြ သိမ္းယူေလသည္။ သူတို႕ သိမ္းဲပီးသည္ႏွင့္ အဲဒီေနရာေတြက တခါမွ မၾကားဖူးသည့္ အိမ္ေစ်ၚ ေျမေစ်းေတြ ျဖစ္ကုန္ကာ သူေဌးရပ္ကြက္ ဗီအိုင္ပီ ရပ္ကြက္ ျဖစ္ေလေတာ့သည္။
ၿမိဳ႕စြန္ၿမိဳ႕ဖ်ားကို သြားေရာ့လဟယ္ ဆိုကာ ပို႕လိုက္တာသာ ျဖစ္ၿပီး ထိုမိသားစုေတြရဲ့ ဘဝေနထိုင္မႈကို လံုးဝ ထဲ့သြင္းမစဥ္းစားေပ။
အလုပ္ေတြက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲမွာမို႕ သြားရတာ အပန္းမႀကီးပါလို႕ ဆိုရင္ေတာင္မွ မိသားစုေတြရဲ့ ကေလးေတြက ေန႕စဥ္ေက်ာင္းသြားတက္ဖို႕ ခက္ခဲေလရာ ေက်ာင္းမေနသည့္ ကေလးေတြ မ်ားလာေလေတာ့သည္။
ဒါကို အျမင္မေတာ္သည့္ သီလရွင္ေက်ာင္းတိုက္မွ ဆရာေလး ဆရာႀကီးမ်ားက တတ္ႏိုင္သေလာက္ လက္ခံၿပီး စာစသင္ေပးရာက မိဘေတြခမ်ာ ဝမ္းသာအားရ ေက်ာင္းပို႕ေလသည္။ စာတတ္ရင္ၿပီးေရာ ဆိုကာ စရာမွ ေက်ာင္းကို လာေရာက္သည့္ အလႈရွင္ တစ္ခ်ိဳ႕က ေတြ႕ရွိၿပီး ဟိုတစ ဒီတစ သိလာကာ လႈသည့္တန္းသည့္ေငြျဖင့္ သင္ၾကားေရးနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး လိုအပ္တာေတြ ျဖည့္ဆည္း၊ အဲဒီကမွ ေရကန္၊ အိမ္သာ စသျဖင့္ တျဖည္းျဖည္း ျဖည့္ဆည္း ခဲ့ရတာေတြ သိရေလသည္။
သူငယ္တန္းမွ စၿပီး အတန္းစဥ္လိုက္ ေက်ာင္းသား အမ်ားအျပား ရွိရာ လုပ္အားေပးဆရာမမ်ား ထပ္မံ ေခၚယူရေလသည္။ ထိုမွတဆင့္ ေက်ာင္းသားေတြ အမွန္တကယ္ စာတတ္ေအာင္သင္ႏိုင္ၿပီး အရည္အခ်င္း ျပည့္သည့္အတြက္ အစိုးရဆီ အေပါက္အေရာက္ ရွိၿပီး အဆက္အသြယ္ရွိသည့္ အလႈရွင္က တဆင့္ အစိုးရ အသိအမွတ္ၿပဳ ျဖစ္ လာခဲ့ေလသည္။
" ေသြး" တို႕ အဖြဲ႕က စာသင္ေဆာင္ ေဆာက္လုပ္ေပးဖို႕နွင့္ ကေလးေတြ အတြက္ လစဥ္ လိုအပ္သည့္ စားရိတ္ ကူညီ ေထာက္ပံ့ေပးဖို႕ ျပင္ဆင္ၿပီး အေဆာက္အအံု အသစ္တစ္ခု ေဆာက္လုပ္ေနၿပီ ျဖစ္ေလသည္။
" ေသြး' ရဲ့ စိတ္ထဲမွာ အေမရိကားကို ဘယ္ေတာ့ ျပန္မလဲ ဆိုတာ ေယာင္လို႕ပင္ မေတြးမိပဲ လိုအပ္တာေတြ လုပ္ေနရတာကိုပဲ ၾကည္ႏူး ေက်နပ္ေနေလသည္။ ဘဘၾကီး နွင့္ ဖုန္းေျပာစဥ္ကေတာ့
ျမန္မာျပည္မွာ လုပ္စရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနတာမို႕ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ျပန္လာျဖစ္မည္ မဟုတ္ အေျပာကို ဘဘႀကီးက ရယ္ေမာသေဘာက်ေနသည္။
" ျမင့္မိုရ္ နဲ႕သီရိကို ျမင္ေစခ်င္လိုက္တာ လို႕ ဆိုေနေသးသည္။
ပဲခူးျမစ္ကမ္းေဘးက ရြာေတြကို ေရာက္တဲ့အခါ သူတို႕ရဲ့ လိုအပ္ခ်က္ေတြကို တင္ျပေပး ေျပာျပေပးတိုင္း ပညာေရးနဲ႕ ပတ္သက္မႈ မရွိတာေတြမို႕ နားေထာင္ယံုသာ နားေထာင္ကာ အားေပးရင္း လိုအပ္သည့္ အႀကံေတြ ေပးျဖစ္သည္။ က်န္းမာေရး ဗဟုသုတေတြ ေျပာျဖစ္ေလသည္။ ေက်ာင္းကိစၥရွိပါက ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္ ႏႈတ္ဆက္ရင္း စကားေျပာျဖစ္ရင္း သူတို႕ဘဝေတြကို သိေနရေလသည္။
ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာ ေနထိုင္ေနတဲ့ ျပည္သူေတြ မျပည့္မစံု အမိုးအကာ ရွိယံုသာ ေနေနရတာကို အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြ တာဝန္မဲ့ တာဝန္ယူမႈ အားနည္းတာ သိပါေလစ၊ ဘယ္လိုမ်ား ေနေနၾကပါလိမ့္လို႕ ေတြးေနမိေလသည္။
သို႕ေသာ္ တစ္ေန႕မွာ ဒီလို အမိုးအကာေတြကိုပင္ မသထာပဲ ဖ်က္ဆီး ေလေတာ့သည္။
ထိုေန႕က က်ိဳက္လတ္က အျပန္ သီလရွင္ေက်ာင္းကို ပို႕စရာ ရွိတာႏွင့္ စာရင္းေကာက္စရာ အတြက္ ေရာက္သြားၾကေလသည္။
သီလရွင္ေတြ ဆြမ္းစားေနစဥ္မို႕ အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္လဲ ဟိုေလွ်ာက္ဒီလွ်ာက္ ၾကည့္ေနတုန္း " ေသြး" တစ္ေယာက္ လမ္းမေပၚက လူတစ္စု စုရံုးစုရံုးသြားတာကို လိုက္ၾကည့္မိေလသည္။
ခရိုနီတစ္ဦး ဝယ္ထားသည့္ ေျမဧရိယာမွာ က်ဴး းေက်ာ္ ဝင္ေရာက္ေန၍ ဆိုကာ တဲသာသာရွိသည့္ အိမ္မ်ားကို ဖ်က္ဆီးေနသည့္ လူအုပ္ကို ေတြ႕ရေလသည္။ ငိုသံ ေအာ္သံ ဟစ္သံမ်ားက ၾကြက္ၾကြက္ညံေလသည္။ ကေလးငယ္တစ္ခ်ိ ဳ႕က ငိုေနသည့္အေမကို ၾကည့္ကာ တဝါးဝါး ငိုၾကျပန္သည္။ တေအာင့္ေနေတာ့ သတင္းၾကား၍ ထင္သည္။ သူတို႕ရဲ့ ခင္ပြန္း ေမာင္ဖြားေတြ ေရာက္လာကာ ဖ်က္သည့္လူႏွင့္ အဖ်က္ခံရသူ တို႕ ရုန္းရင္းဆန္ခပ္ ျဖစ္ၾကေလသည္။
" မတရားမလုပ္ၾကပါနဲ႕၊ သူမ်ားအသိုက္ဆိုတာ မဖ်က္ေကာင္းဘူး"
ကိုယ့္ကိုယ္ကို မသိလိုက္ခင္မွာပဲ " ေသြး" ပါးစပ္က အသံထြက္သြားေလသည္။ ကိုယ့္အသံကိုယ္ပင္ မမွတ္မိေလာက္ေအာင္ အသံအက္အက္ျဖင့္ အက်ယ္ႀကီး ျဖစ္ေလသည္။ ရုတ္တရက္ ယူနီေဖာင္းဝတ္ လူႀကီးတစ္ေယာက္ အနားေရာက္လာၿပီး
" ကေလးမ ညည္းနဲ႕ဘာဆိုင္လဲ " ေျပာေလသည္။
ထိူသူက လည္ပင္းမွာ ႀကိဳးနဲ႕ဆြဲထားသည့္ " ေသြး" ရဲ့ ကင္မရာကို ဆတ္ကနဲ ဆြဲအျဖဳတ္ ငိုက္စိုက္ ငိုက္စိုက္ ပါသြားရင္း နာလြန္း၍ မ်က္ရည္ေတာင္ အလိုလို စို႕ေလသည္။ ဓါတ္ပံုရိုက္ထား ျခင္းမရွိပါလို႕ ဘယ္လိုေျပာေျပာ ဘယ္သတင္းဌာနကလဲ၊ ဘယ္ဂ်ာနယ္တိုက္ကလဲ ကဒ္ၿပားျပပါ ဆိုတာကို မဟုတ္တဲ့ အေၾကာင္း ေျပာတာ လက္မခံပဲ ေနာက္ဆံုေတာ့ ရဲစခန္း ေရာက္ေလေတာ့သည္။
အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္ ေရာက္လာၿပီး အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာကာမွ ႏိုင္ငံျခားသား ဆိုသည့္အတြက္ သူတို႕ အထက္ကို ဖုန္းဆက္ကာ ေနာက္ထပ္ စခန္းတစ္ခုကို ေ၇ႊ႕ေျပာင္းၿပီး ေမးျမန္းေလေတာ့သည္။ ေနာက္ဆံုးမေတာ့ " ေသြး" တစ္ေယာက္ ေမြးစားအိမ္ကို ျပန္ဖို႕ ျဖစ္လာခဲ့ေတာ့သည္။
စာအုပ္ထဲက အေမရိကန္ႏိုင္ငံသားသည္ တကယ္စင္စစ္ ေသြးသားက ျမန္မာေသြး၊
ျပန္လာခဲ့ပီးမွ လုပ္စရာရွိတာေတြ လုပ္ၿပီးမွ ျမန္မာျပည္ ျပန္လို႕ရေအာင္ ႀကိဳးစားပါ ဆိုသည့္ ဘဘစကားကို လက္ခံရင္း မခ်ိတင္ကဲ ျပန္ခဲ့ရေလသည္။
လို႕ ေျပာၿပီး ရယ္ေမာေနတတ္ေလသည္။
ေမေမက သူ႕ကို အဖမ္းမခံရဖူးဘူးလို႕ ေဖေဖ ေျပာေလတိုင္း သိရီမွာ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ ခံရမယ့္ကံ မပါလို႕ ျဖစ္မယ္၊ အဖမ္းခံဖူးတယ္ ဆိုၿပီး ေမေမက သူ႕အျဖစ္အပ်က္ကို ျပန္ေျပာင္း ေျပာတတ္ေလသည္။
" ေသြး " သိတတ္စကတည္းက ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္မွန္း မသိ ေျပာခဲ့တာမို႕ စကားလံုးတုိင္းကို အလြတ္ရေနသည့္ အျပင္ ေမေမ အဖမ္းခံခဲ့ရသည့္ ဘားလမ္း အခ်ဳပ္ခန္းကိုပင္ ျမန္မာျပည္မေရာက္ဖူးပါပဲ မ်က္ေစ့ထဲ ျမင္ေနမိေလၿပီ။
ဇြန္လမွာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေတြကို ဆႏၵျပမႈေတြေၾကာင့္ ပိတ္ထားလုိက္ရာ ေက်ာင္းသားေတြက ကိုယ့္နယ္မွာကိုယ္ တိတ္တဆိတ္ လႈပ္ရွားၾကေလသည္။ ၈ရက္၈လ ၈၈ မွာ လူထုလႈပ္ရွားမႈႀကီး ဘယ္လိုပံုစံျဖင့္ စထြက္မည္ကို လူေတြ စိတ္ဝင္စားေနၾကေလၿပီ။ သတင္းေတြကလည္း တီးတိုးတီးတိုး ထြက္ေနၿပီ။
အဲဒီေန႕မွာ သီရိကို အိမ္က ေက်ာင္းမတက္ခိုင္းေပမယ့္ ေက်ာင္းကို ရေအာင္သြားတက္သည္တဲ့။ ေက်ာင္းမွာက ခ်ိန္းၿပီးသား ျဖစ္ေနၿပီ။ ခြပ္ေဒါင္းအလံက ယူလာမယ့္သူ အသင့္၊ သူတို႕ တစ္ေနရာကို ထြက္မည္။ ဘယ္ကိုဆိုတာေတာ့ မသိေသး၊ ေက်ာင္းေရာက္မွ သိမွာျဖစ္သည္။ အဲဒီေန႕မွာ သူတို႕ေက်ာင္းက ေက်ာင္းသား(၂၀) ခန္႕ျဖင့္ စၿပီး ခ်ီတက္ၾကသည္။
ခြပ္ေဒါင္းအလံက တဝင့္ဝင့္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းပံုကို လက္ကကိုင္သည့္သူလည္းပါသည္။
ဆရာမေတြ မ်က္စိမ်က္ႏွာ မေကာင္းပဲ က်န္ခဲ့ေသာ္လည္း စိတ္မေကာင္း မျဖစ္ၾကပဲ တက္ႀကြေနၾကေလသည္။
သကၤန္းကၽြန္းဘက္က ေက်ာင္းသားေတြလဲ ခ်ီတက္လာၿပီဟုၾကားရာ သြားေရာက္ပူးေပါင္းဖို႕ အလုပ္ ဂံုစာရာေကြ႕မွာ ပစ္ေနၿပီ၊ ေက်ာင္းသားေတြ က်ကုန္ၿပီ ၾကားရာ ထိုဖက္ကို ပိတ္ဆို႕ထားလို႕ ဘယ္လိုမွ သြားမရေတာ့ေပ။
တာေမြဖက္က လွည့္ၿပီး ခ်ီအတက္ က်ိဳကၠဆံကြင္းနား အေရာက္မွာ လံုထိန္းေတြက လူစုခြဲရန္ လိုက္ရိုက္ရာက ေျပးရင္းလႊားရင္း အဖမ္းခံရေလသည္။
ဘားလမ္း ကိုေရာက္ေတာ့ အေပၚထပ္က အခန္းႀကီး တစ္ခုမွာ သူလို အရြယ္တင္မက လူႀကီးအခ်ိဳ႕ႏွင့္ အလုပ္သမားလို႕ ထင္ရသူေတြကိုပါ ေတြ႕ရေလသည္။ တကယ္ေတာ့ ၿမိဳ႕ထဲကို သိပ္မေရာက္ဖူးသည့္ အတြက္ ဘားလမ္းဆိုတာ ခ်က္ခ်င္းသိတာ မဟုတ္၊ ဟိုလူေျပာ ဒီလူေျပာႏွင့္ ဆက္စပ္ၾကည့္မွ သူတို႕ေခၚလာသည့္ ေနရာက ဘားလမ္းဆိုတာ သိရေလသည္။
ေက်ာင္းဝတ္စံု အျဖဴအစိမ္းႏွင့္ သီရိတို႕ကို ရဲတစ္ေယာက္က
" ညည္းတို႕ ေတာ္ေတာ္မိုက္တာပဲ ၊ ဒါ ဗကပေတြ ေသြးထိုးလံႈ႕ေဆာ္ေနတာ၊ ညည္းတို႕ အသံုးခ်ခံ ျဖစ္ေနၿပီ"
အေျပာကို မခ်ိၿပံဳးႏွင့္ နားေထာင္ေနလိုက္သည္တဲ့။
စိတ္ထဲမွာ ဘယ္က ဗကပ ကပါလာရတာလဲ၊ တို႕ေက်ာင္းသားေတြ ခ်ည္းဟာလို႕ ေျပာလိုက္မိသည္ တဲ့။
ေမေမ့ကို စားပြဲတစ္လံုးေရွ႕ ေခၚသြားကာ စစ္ေမးသည္တဲ့။ နာမည္၊ အသက္၊ အတန္း၊ ေက်ာင္းနာမည္၊ မိဘ နာမည္ အလုပ္အကိုင္ ေနရပ္လိပ္စာ ေမးၿပီး လိုက္ေရးရာက အေဖနာမည္ ေျပာျပတဲ့ အခါ အနားက ရဲတစ္ေယာက္က ဖ်တ္ကနဲ သူ႕ကို ၾကည့္သတဲ့၊
ၿပီးေတာ့ ရဲမႈးႀကီး "---" နဲ႕ ဘာေတာ္လဲ ေမးပါေလေရာတဲ့။
သူ႕ၾကည့္ရတာ တစ္ခုခု ျဖစ္မွာ စိုးရိမ္သြားပံုပဲတဲ့။ ဒီေတာ့မွ ေမေမက တစံုတခုကို ဖ်တ္ကနဲ သတိရသြားၿပီး သီရိရဲ့ ဘႀကီးေတာ္ပါတယ္၊ အေဖ့ရဲ့ အကိုႀကီးပါလို႕ ေျပာလိုက္သတဲ့။
ေမေမ့အေဖရဲ့ နာမည္က အဲဒီေခတ္က လူႀကီးေတြ မွည့္တဲ့ နာမည္ႏွစ္လံုးေလာက္ မဟုတ္ဘူး၊ နာမည္က (၃)လံုး၊ ၿပီးေတာ့ ခပ္ဆန္းဆန္း၊ အမွန္က အဲဒါ နာမည္အရင္း မဟုတ္ဘူးတဲ့၊ အမွန္က အမ်ားသူငါ မွည့္ေလ့ရွိတဲ့ နာမည္မ်ိဳး (၂)လံုးထဲ၊ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး တကၠသိုလ္တက္မယ္အလုပ္ သူငယ္ခ်င္းေတြ နာမည္ဆင္တူ မွည့္ရေအာင္လို႕ စိတ္ကူးေပါက္ၿပီး ေနာက္ဆံုးမွာအေဖနာမည္တစ္လံုး ထပ္ထဲ့၊ အဖိုးရဲ့ သူငယ္ခ်င္းကလည္း နာမည္ အသံထြက္ခ်င္းဆင္တူကို ေနာက္က အေဖနာမည္ထပ္ထဲ့တာ အေဖနာမည္ တူေနေတာ့ ႏွစ္ေယာက္က ရွားပါးတဲ့ နာမည္မွာ အသံထြက္ခ်င္း ဆင္ေနတာ။
ေမေမ့ အေဖကိုသိတဲ့လူက ဟိုသူငယ္ခ်င္းကိုပါ တစ္ေနရာမွာ သိခဲ့ဖူးရင္ ခင္ဗ်ားတို႕ ဘာေတာ္လဲ အေမးခံေနၾကတဲ့။
ေမေမ့အေဖက သိပ္ၿပီး ရွင္းျပမေနခ်င္ရင္ ညီအကိုဗ်ာ ဒီလို ေျဖၿပီး ေအးေအးေဆးေဆး ျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္ဆို က်ေတာ္တို႕က ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြ ဒီလိုဒီလို ဆိုပီး ေျပာျပတတ္သတဲ့။
ဒါကို သတိရသြားတဲ့ ေမေမက " ဘႀကီး" လို႕ ေျပာလိုက္ေတာ့ ရဲတစ္ေယာက္က ခနေလးဆိုပီး တစ္ဖက္ခန္း ဝင္သြားသတဲ့၊ တေအာင့္ေနေတာ့
" ကဲ ခေလးမ အိမ္ကိုေရာက္ေအာင္ျပန္ေတာ့ ညည္းအေဖဆီ ရဲမႈးႀကီးက ဖုန္းဆက္လိုက္ၿပီ။ ညည္းကို အျမန္ျပန္ဖို႕ ေျပာခိုင္းလိုက္တယ္"
အဲဒီမွာ လြတ္လာသတဲ့။ အမွန္ကေတာ့ ရဲမႈးႀကီးတူမ ဆိုတာ သိသြားရင္ ရဲမႈးႀကီး ျပသနာတက္မွာ စိုးတဲ့အတြက္ သူတို႕ဆရာအတြက္ ကာကြယ္ခ်င္လို႕ ျပန္လႊတ္လိုက္တာတဲ့။
" ညည္းအေမက ၫာဏ္မ်ားတာကိုး" လို႕ ေဖေဖက ေျပာရင္ မ်က္ေစာင္းထိုးေနတတ္ေလသည္။
ရွစ္ေလးလံုးေန႕က စၿပီး ေက်ာင္းသားေတြ အပါအဝင္ ျပည္သူေတြ အလုပ္သမားေတြ တစ္ႏိုင္ငံလံုး တစ္စုတစ္စည္း ဆႏၵျပၾကရာ စက္တဘၤာ(၁၈) ရက္ေန႕မွာ အာဏာရွင္တို႕အလိုက် စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းလိုက္ၿပီး ေနာက္တစ္ရက္ ျဖစ္သည့္ စက္တဘၤာ( ၁၉) ရက္ေန႕ မွာေတာ့ ေမေမသီရိရဲ့ ႏွစ္လံုးသားေတြ ကြဲေၾကခဲ့ရေလသည္တဲ့။
စစ္အစိုးရကို အသဲထဲတင္မက အရိုးထဲကပါနာတယ္ လို႕ ဆိုတတ္ရာ " ေသြး" အဖို႕ မ်က္ရည္ က်ခဲ့ရသည့္ အႀကိမ္ မေရမတြက္ႏိုင္ခဲ့။
ထိုေန႕မွာ ေမေမနဲ႕ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူတို႕ အပါအဝင္ အထက္တန္းေက်ာင္းသားမ်ားသာ ပါဝင္သည့္ အေျခခံပညာေက်ာင္းသားမ်ား သမဂ စစ္ေၾကာင္းက ကုန္သည္လမ္းဖက္ကို ခ်ီတက္လာရင္း လမ္းေဘးမွာ ေခတၱရပ္နားခိုက္ သူတို႕လိုပင္ စမ္းေခ်ာင္း အလံု ၾကည့္ျမင္တိုင္ စသည့္ ရန္ကုန္အေနာက္ပိုင္းမွ ေက်ာင္းသားမ်ားပါဝင္ ခ်ီတက္လာသည့္ အေျခခံပညာေက်ာင္းသားမ်ား သမဂ အလံကိုင္ စစ္ေၾကာင္း ခ်ီတက္လာတာ ေတြ႕ရေလသည္။
ေမေမ့သူငယ္ခ်င္းက လက္မွာ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္နဲ႕ ခ်ိတ္ဆြဲၿပီး သယ္လာသည့္ လိေမၼာ္သီးစိတ္မ်ား၊ သံပုရာသီးစိတ္မ်ားကို မလွမ္းမကမ္းမွာ ခ်ီတက္လာသည့္ ေက်ာင္းသားမ်ားကို လိုက္လံ ေဝငွေလသည္။
ခပ္ေနာက္ေနာက္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က ႏိုင္ငံေတာ္အလံ လႊင့္ထားသည့္ ဝါးလံုးကို ကိုင္ထားရာ လက္မအားသည့္ အတြက္ ပါးစပ္ဟေပးရာ မဆိုင္းမတြ ခြံ႕ေပးလိုက္ရာ ေမာင္ႏွမေတြလို သေဘာတက် ရယ္ေမာေနၾကေသးသည္။
စကၠန္႕ပိုင္းေလာက္ပဲ အၾကာမွာ ေဝါကနဲ ထိုးဆိုက္လာသည့္ စစ္ကားအေပၚမွာ တစ္ရပ္စပ္ ပစ္ခပ္သံႏွင့္အတူ ေသြးသံရဲရဲ ေအာ္ဟစ္ဆဲဆုိသံမ်ား ဆူညံသြားေလေတာ့သည္။ တိုက္ေတြၾကားေျပးသူကေျပး ရုတ္ရုတ္သဲသဲ အခ်ိန္မွာပင္ ေမေမ့သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူကို ေဒါင္းအလံကိုင္ရက္ႏွင့္ ေသနတ္ဒဏ္ရာ ျပင္းထန္စြာ ရတာကို ေတြ႕လိုက္ရေလသည္။
ျဖစ္ပံုက အဲဒီစစ္ေၾကာင္းကို သံပုရာသီးစိတ္ေတြ ေပးၿပီး ကိုယ့္စစ္ေၾကာင္းရွိတဲ့ လမ္းေဘးနား ျပန္အလာ လက္ထဲမွာ သမဂခြပ္ေဒါင္းအလံ ကိုင္ထားတဲ့ ေက်ာင္းသားေလးက ပုဆိုးျပင္ဝတ္ခ်င္လို႕ သူ႕ကို ေခတၱကိုင္ခိုင္းၿပီး ေဘးကို ထြက္အဝတ္ စစ္ေၾကာင္းကို ဆက္ၿပီး ခ်ီတက္သြားတာမွာ အလံကို ေနာက္မခ်န္လိုတာေၾကာင့္ ထိုစစ္ေၾကာင္းအတိုင္း လိုက္သံြားရင္း အပစ္ခံလိုက္ရျခင္းပင္။
ေမေမသည္ အရက္စက္ဆံုး ျမင္ကြင္းကို ေတြ႕ႀကံဳခဲ့ရၿပီး အသဲတင္မဟုတ္ အရိုးစြဲေအာင္ နာၾကည္းကာ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ဖို႕ အထိ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ေလသည္။
စစ္အာဏာရွင္တို႕ရဲ့ အဖမ္းအဆီး အစစ္အေဆးတြေၾကာင့္ အဲဒီညကတည္းက အိမ္ကိုျပန္မေရာက္ပဲ ပုန္းေရွာင္ၿပီး တစ္လခန္႕အၾကာမွာေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြကို ဖမ္းဆီး မတရားႏွိပ္စက္တာေတြ ၾကားလာတဲ့အခါ လက္နက္ကိုင္ၿပီး တိုက္မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္လို႕ ယံုၾကည္ကာ စိတ္တူကို္ယ္တူ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္အတူ ေတာခိုခဲ့ေလေတာ့သည္။
၃။ ေဖေဖကေတာ့ စစ္အာဏာသိမ္းၿပီး ရက္ပိုင္းအတြင္းမွာပဲ နယ္စပ္ကို ထြက္လာခဲ့ရာ KNU နယ္ေျမကို ေစာစီးစြာပဲ ေရာက္ရွိခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။
ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ABSDF ဖြဲ့စည္းၿပီးေနာက္ စခန္းငယ္ကေလးေတြ တစ္စုတစည္းထဲ ေပါင္းစည္းရင္း ေဖေဖတို႕စခန္းကို ေက်ာင္းသားအုပ္စု ထပ္မံေရာက္လာရာ ေျဖတစ္ဖက္ ငုပ္ဆူးမိလို႕ ေထာ့နဲ႕ေထာ့နဲ႕ ေရာက္လာသည့္ မိန္းကေလးကို ျမင္တာႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ဇြန္လရဲ့ မိုးေရစက္ေတြၾကားက ပုဝါကမ္းေပးလိုက္သည့္ ေက်ာင္းသူေလးလို႕ ခ်က္ခ်င္း မွတ္မိေလသည္။
မဲသဲၿပီး မုတ္ဆိတ္ေမြး ပါးသိုင္းေမြးထူလျပစ္ႏွင့္ ေဖေဖ့ကို ေမေမက မမွတ္မိယံုမက ေျပာျပတာကိုပင္ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္ေနေသးသည္တဲ့။
ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ တရင္းတႏွီး ခင္မင္သြားၾကတာ အရင္ကတည္းက ဆံုခဲ့ဖူးသူမို႕ မိတ္ေဟာင္းေဆြေဟာင္းေတြလို တျခားသူေတြထက္ ပိုရင္းႏွီးသြားပါတယ္တဲ့။
ေဖေဖကေတာ့ ေက်ာင္းေတြ ျပန္ဖြင့္ရင္ ဆယ္တန္းေျဖရေတာ့မယ့္ အထက္တန္းေက်ာင္းသူေလးကို သနားၾကင္နာစိတ္ေတြ တဖြားဖြားနဲ႕ ဂရုဏာသာ သက္ေနသတဲ့။
ေဆးတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေဖေဖ့ကို ေနာက္ပိုင္းမွာ ထိုင္းနယ္စပ္က ရြာတစ္ရြာက ေဆးခန္းမွာ ေဆးပညာ သင္တန္းတက္ဖို႕ ေစလႊတ္ခံရတဲ့အခါ ရုတ္တရက္ မေတြ႕ရေတာ့မွာကို စိုးရိမ္ၿပီး ေမ့ေမ့ကို သင္တန္းက ျပန္လာတဲ့ အခါ အေျဖေပးဖို႕ ေျပာသတဲ့။ ခ်စ္တယ္ ႀကိဳက္တယ္ တလံုးမွ မေျပာပါပဲ ျပန္လာရင္ အေျဖေပးပါ ေျပာတာကို ေမေမက ေဒါသ ျဖစ္ေပမယ့္ တကယ္တမ္းၾကေတာ့ လနဲ႕ခ်ီၿပီး ခြဲရတဲ့အခါမွာ သတိတရ လြမ္းဆြတ္ေနသတဲ့။
ေဖေဖေဆးသင္တန္း တက္အၿပီး စခန္းကို ျပန္အလာမွာ ငွက္ဖ်ားဒဏ္ေၾကာင့္ အိပ္ယာထဲ လဲေနတဲ့ ေမေမ့ကိုသာ ေတြ႕ရလို႕ စကားေတာင္ ေသခ်ာ မေျပာႏိုင္ပါ။ ငယ္ရြယ္ႏုပ်ိဳတဲ့ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ အတြက္ ေတာထဲ ေတာင္ထဲမွာ အစစအရာရာ ဆင္းရဲခ်ိဳ႕တဲ့စြာနဲ႕ ေနထိုင္ရတာကို မ်က္ျမင္ ေတြ႕ေနရတဲ့ ေဖေဖဟာ ဒီအျဖစ္ေတြကို ဖန္တီးခဲ့တဲ့ စစ္အာဏာရွင္ေတြ အေပၚမွာ နာက်ည္းစိတ္ေတြ ပိုေတာင္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္တဲ့။
ေမေမက ကံေကာင္းစြာပဲ က်န္းမာေရး ေကာင္းလာၿပီး ထူထူေထာင္ေထာင္ ျဖစ္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္မ်ားကို အသိသက္ေသထားၿပီး ေမေမ့ကို လက္ထပ္ခဲ့ ေလသည္။
ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ရန္သူရဲ့ တိုက္ခိုက္မႈေတြ ဆက္တိုက္ျဖစ္လာၿပီး စခန္းေတြ ေရႊ႕ေျပာင္း ဆုတ္ခြာ၊ အဲဒီေနာက္ ၁၉၉၁ခုႏွစ္ ေအဘီ တတိယအႀကိမ္ ညီလာခံအၿပီး ေခါင္းေဆာင္မႈ ႏွစ္ပိုင္းကြဲရာက ေဖေဖတို႕လဲ ထိုင္းနယ္စပ္ကို ေရာက္လာေတာ့သည္။
" ေသြးေသြးျမင့္မိုရ္" ဆိုသည့္နာမည္ကို ေဖေဖ ေပးခဲ့တာပဲ ျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္က ေက်ာင္းသားေတြ ေတာထဲကို အေရာက္ ပထမဆံုး ေနခဲ့ရသည့္ စခန္းနာမည္ႏွင့္ ေဖေဖ့နာမည္ကို အမွတ္တရ အျဖစ္ေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္ေလသည္။
မဲေဆာက္အနီး မယ္ေတာ္ရြာက ေဆးခန္းေလးမွာ လုပ္အားေပး ကူလုပ္ရင္း ေမေမနဲ႕ေသြးေသြးက ဒုကၡသည္ စခန္းမွာ ေနထိုင္ရသည္။
UN က ထုတ္ေပးတဲ့ ခရီးသြား ေအာင္လက္မွတ္ကို လက္ထဲမွာကိုင္ရင္း သမီးျဖစ္သူရဲ့ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ကာ အေမရိကားကို ထြက္ခြာဖို႕ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ေလသည္တဲ့။
သမီးေရွ႕ေရး အတြက္ ေလွ်ာက္ထားခဲ့ၿပီးမွ တကယ္ထြက္ဖို႕ အခ်ိန္ေရာက္လာတဲ့အခါ တစ္ခ်ိန္လံုး ညစဥ္ အိပ္မက္ထဲမွာ ေတာ္လွန္ေရး မေအာင္ျမင္သ၍ ဒီနယ္ေျမက မခြာလို႕ ေၾကြးေၾကာ္ရင္း လက္မွတ္ကို ဆုတ္ၿဖဲ သည္မွာ အခါခါမကပါတဲ့။
ကံေကာင္းျခင္ေတာ့ အေမရိကားမွာ ေနထိုင္ရင္း ႏွစ္နည္းငယ္ အတြင္းမွာပဲ ေဆးတကၠသိုလ္က ေဖေဖ့ဆရာႏွင့္ ျပန္ဆံုမိရာက ေဆးပညာကို ဆက္လက္သင္ခြင့္ ရရွိခဲ့ၿပီး ဆရာဝန္အျဖစ္ ကို ရလာခဲ့ေလေတာ့သည္။
ေဖေဖကြယ္လြန္သြားသည့္ အခါမွာေတာ့ ေဖေဖရဲ့ဆရာ မိသားတစုလံုးက ေသြးကို သမီးတစ္ေယာက္လို ေစာင့္ေရွာက္ေလသည္။
ေဆးလိပ္လံုးဝမေသာက္သည့္ ေဖေဖသည္ အေမရိကားကို ေရာက္ကာစမွာ လုပ္ခဲ့ရသည့္ လုပ္ငန္းခြင္ရဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲ အက်ိုးဆက္အျဖစ္ ဒီေရာဂါ ရခဲ့တာ ျဖစ္ႏိုင္တယ္လို႕ ေဖေဖ့ ဆရာက သံုးသပ္ေလသည္။
အေမရိကားမွာ ႏွစ္ေပါင္း(၂၀)ေက်ာ္ ေနထိုင္စဥ္ ကာလအတြင္း ျမန္မာျပည္ကို လြမ္းေၾကာင္း သတိရေၾကာင္း တစ္လံုးတပါဒမွ ေျပာေလ့မရွိေပမယ့္ သမီးျဖစ္တဲ့ " ေသြး" ကိုေတာ့ ျမန္မာလူမ်ိဳး ဆိုတာ ကို္ယ့္ကိုယ္ကို မေမ့ဖို႕ အၿမဲ ဆံုးမေလသည္။ တစ္ေန႕မွာ ျမန္မာျပည္အတြက္ လိုအပ္လာရင္ လိုအပ္တဲ့ေနရာမွာ ဝိုင္းဝန္းလုပ္ေဆာင္ဖို႕ မၾကာမၾကာေျပာေလသည္။ ထိုတစ္ေန႕ဆိုတာ ဘယ္ေန႕ ေရာက္လာမလဲ ဆိုတာေတာ့ ေဖေဖကို္ယ္တိုင္ပင္ မေမွ်ာ္မွန္းနိုင္ေပမယ့္ တစ္ေန႕ေန႕ဆိုတာကို ေဖေဖယံုၾကည္ေနတာေတာ့ ေသခ်ာေလသည္။
ေမေမ့ရဲ့ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ျမန္မာစာ ျမန္မာစကားကို " ေသြး" ေကာင္းေကာင္း ေရးႏိုင္ ဖတ္ႏိုင္ေလသည္။ " ေသြး" ႀကီးျပင္းလာသည့္ အသက္အရြယ္အလိုက္ သင္ရမည့္ ျမန္မာဖတ္စာကို ႏွစ္အလိုက္ သင္ေပးခဲ့ရာ " ေသြး" အတြက္ ျမန္မာစာသည္ မိခင္စကားပဲ ျဖစ္ေလသည္။
အထက္တန္းေအာင္ၿပီး တကၠသိုလ္တက္သည့္အခါ ေဖေဖသည္ ျမန္မာဝတၳဳေတြ ဖတ္သင့္တာေတြကို ရွာေဖြေပးေလသည္။ အထူးသျဖင့္ သမိုင္းေနာက္ခံ ဝတၳဳမ်ား၊ ႏိုင္ငံေရး ေနာက္ခံ အေၾကာင္းမ်ား ျဖစ္သည္။
စာၾကည့္တိုက္တစ္ခုမွာ လုပ္ငန္းခြင္ intern ဆင္းေနစဥ္မွာပဲ ဘဘႀကီး (ေဖေဖ့ဆရာ) ဆက္သြယ္ေပးမႈျဖင့္ ျမန္မာျပည္မွာ အေျခစိုက္မည့္ INGO တစ္ခုမွ နယ္သာလန္အမ်ိဳးသမီးႀကီး တစ္ေယာက္ႏွင့္ သိရေလသည္။ ဘဘရဲ့ ေျပာျပထားခ်က္အရ " ေသြး" တို႕ မိသားစု အေၾကာင္းကို သိႏွင့္ၿပီး ျဖစ္ေလသည္။ သူကမ္းလွမ္းသည္က Researcher ေနရာျဖစ္ရာ ျမန္မာျပည္ရဲ့ ေျမကိုေတာင္ မနင္းဖူးသည့္" ေသြး" အတြက္ မျဖစ္ႏိုင္သည္မို႕ ၿငင္းပယ္ခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ volunteer သေဘာမ်ိဳးႏွင့္ သူ႕ရဲ့ PA သေဘာ အျဖစ္ ျမန္မာျပည္ လိုက္ပါဖို႕ အခြင့္ေပၚလာပါေတာ့သည္။
ျမန္မာျပည္ သြားဖို႕ ျပင္ဆင္ရင္းက ေဖေဖနဲ႕ေမေမကို သတိတရ တမ္းတမိသည္မွာ ရင္ႏွင့္အမွ် ျဖစ္ေလသည္။ ၂၀၁၀ခုႏွစ္၊ ႏွစ္ဆန္းပိုင္းမွာ ကြယ္လြန္သြားခဲ့သည့္ ေဖေဖ့ကို ဒီလိုအခ်ိန္ေတြ ေရာက္လာမယ္ဆိုတာ သိေစခ်င္ ျမင္ေစခ်င္လွေလသည္။
ႏိုင္ငံတကာေရာက္ေနသည့္ ေအဘီရဲေဘာ္ေတြ ျပန္ၾက သြားၾက မိသားစုႏွင့္ဆံုၾက ၊ ေပ်ာ္ရႊင္ၾက၊ ဝမ္းနည္းၾက ၊ ငိုၾက ရယ္ၾကပံုေတြကို ဓါတ္ပံုေတြႏွင့္ ဖတ္ရ ၾကားရေလ ေဖေဖနဲ႕ေမေမ ကို သတိရတာေတြက တားမႏိုင္ ဆီးမရျဖစ္ကာ မ်က္ရည္ေတြေတြ က်ခဲ့ရတာ အႀကိမ္ႀကိမ္။ ေဖေဖတို႕ရဲ့ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္က ေခါင္းေဆာင္ေတြ အရပ္သားအစိုးရလို႕ ေခၚေနၾကတဲ့ အစိုးရအဖြဲ႕ေတြနဲ႕ ေတြ႕ဆံုၾကတဲ့ သတင္းေတြ၊ ျပည္တြင္းကို တရားဝင္ ဝင္ေရာက္ခြင့္ရၿပီး သြားလာေနၾကတာေတြ ဖတ္ရၾကားရ တဲ့အခါ ေဖေဖနဲ႕ေမေမ ရွိရင္ ဘယ္လို ဆံုးျဖတ္မလဲ ဆိုတာ သိခ်င္လွေလသည္။
၄။ သမီးဟာ ျမန္မာလူမ်ိဳးစစ္စစ္ပဲ၊ သမီးရဲ့ ခႏာကိုယ္မွာ လည္ပတ္ေနတဲ့ ေသြးဟာ ျမန္မာေသြးအျပည့္ပဲ လို႕ ေျပာတတ္တဲ့ ေဖေဖနဲ႕ေမေမကို တမ္းတရင္း ျမန္မာျပည္ သြားဖို႕ အလုပ္ေတြ ရႈပ္ရင္းက ဘဘႀကီးက " ေသြး" တို႕ရဲ့ ေဆြမ်ိဳးေတြရဲ့ ေျခရာကို ေကာက္ေနေလသည္။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာျပည္ကို ထြက္လာၿပီး ျမန္မာျပည္မွာ ေနထိုင္သည့္ အခ်ိန္အထိ ေသြးသားရင္းခ်ာ ေဆြမ်ိဳး အဆက္အသြယ္ မရခဲ့ေပ။
ျမန္မာျပည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၊ ပဲခူးနဲ႕ ဧရာဝတီတိုင္းက ေက်းရြာအခ်ိ ဳ႕ကို ေရာက္ခဲ့တဲ့ အခါမွာ လိုအပ္ခ်က္ေတြ မ်ားလြန္းလွတဲ့ ျပည္သူေတြရဲ့ ဘဝေတြကို သိလိုက္ရေလသည္။ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ေပါင္း (၂၅) ႏွစ္တာ ကာလအတြင္းက အေျခအေနကေန ေျပာင္းလဲမလာတာလား၊ ပိုပီး ဆုတ္ယုတ္လာသလား ေသခ်ာမသိေပမယ့္ ေဖေဖ ေျပာျပခဲ့တဲ့ အေျခအေနေတြထက္ ပိုဆိုးေနတာလို႕ ခန္႕မွန္းမိရင္း ေဖေဖတို႕ ေက်ာင္းသားေတြ ဘာ့ေၾကာင့္ ေတာ္လွန္ခဲ့ၾကသလဲ၊ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္က ဘာအတြက္ေၾကာင့္ ရုန္းထြက္ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ လုပ္လိုၾကသလဲ ဆိုတာ ျမင္ကြင္းမ်ားက သက္ေသျပေနေလသည္။
လမ္းေဘးမွာ ေတာင္းရမ္းေနရသည့္ ကေလးသူငယ္ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြ၊ မိုးေရထဲမွာ ကေလးငယ္ေလးကို ရင္ခြင္ပိုက္ၿပီး ဗန္းကေလးထဲ စပါးတြဲေတြ ခ်ခင္းကာ ေရာင္းေနတဲ့ (၇)ႏွစ္၊ (၈) ႏွစ္အရြယ္ ကေလးေတြ၊ လမ္းဆံုလမ္းခြေတြ၊ မီးပြိဳင့္ေတြမွာ ကားႀကိဳကားၾကား ပန္းကံုးေလးေတြ လိုက္ေရာင္းေနတဲ့ ကေလးငယ္ေတြ၊ ၿမိဳ႕ပတ္္ရထားေပၚမွာ နဲ႕ ဘူတာတဝိုက္မွာ ေရခဲထုတ္၊ ဖရဲစီးစိတ္၊ ေျမပဲျပဳတ္၊ အေၾကာ္စံု စတာေတြကို ေရာင္းေနရရွာတဲ့ ကေလးသူငယ္ေတြ စတာေတြကို ျမင္ေတြ႕ရၿပီး ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံရဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ အစိုးရရဲ့ တာဝန္မဲ့မႈ ပစ္ပယ္ထားမႈေတြကို အဖြဲ႕က လူႀကီေတြကပင္ သိေနၾကေလသည္။
အေရွ႕ေတာင္အာရွ နိုင္ငံေတြထဲက ထိုင္းႏိုင္ငံမွာပင္ အခမဲ့ ပညာေရး အရွိန္အဟုန္ေကာင္းမႈေၾကာင့္ ပညာသင္ရမည့္ ကေလးေတြ သူ႕အရြယ္နဲ႕သူ ေက်ာင္းတက္ေနႏိုင္ၿပီ ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းေနရမည့္ အရြယ္မွာ စာသင္ခန္းကို ေရာက္ေအာင္ မထားနိုင္သည့္ အစိုးရသည္ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကို ကိုယ့္လက္ႏွင့္ ဖ်က္ဆီးေနတာပဲ ျဖစ္ေလသည္။
မွတ္မွတ္ရရ ဒဂံုၿမိဳ႕သစ္( ဆိပ္ကမ္းၿမိဳ႕နယ္) မွာရွိေနတဲ့ ပရဟိတ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းကို အဖြဲ႕ကေန ဆက္သြယ္ၿပီး လိုအပ္တာေတြ ညွိႏိႈင္း ဖို႕အတြက္ သြားၾကရာမွာ တာဝန္ခံ သီလရွင္ဆရာႀကီးကို ဒီလိုေက်ာင္းမ်ိဳး ဘယ္လို စၿပီး ထူေထာင္ ျဖစ္သလဲ ေမးရာက ဆရာၾကီးရဲ့ အေျဖထဲမွာ လိုတိုရွင္း ေျပာလိုက္တဲ့ စကားေလးက တစ္ဖြဲ႕လံုးကို ရင္ထဲထိ ေစခဲ့ေလသည္။
" ငပိသည္က အိပ္ေနေတာ့ ဆားသည္က ယင္ေမာင္းေနရတာေပါ့" တဲ့။
အစိုးရက ေျမကြက္ေတြကို သိမ္းၿပီး ခရိုနီေတြကို မျဖစ္စေလာက္ေစ်းနဲ႕ လုပ္ပိုင္ခြင့္ေပးတာတင္မက ရန္ကုန္ ဆင္ေျခဖုန္း က ၿမိဳ႕နယ္တစ္ခ်ိဳ႕ ႕ မီးေလာင္ခံရပါက ေျမပါသိမ္းၿပီး ေျမအစားေပးသည္ဆိုကာ ၿမိဳ႕သစ္ရဲ့ အစြန္အဖ်ားေတြကို ေမာင္းထုတ္ခဲ့ေလသည္။
ဘိုးဘြားပိုင္မက ဘာျဖစ္ျဖစ္ ျပန္မေပးပဲ ေမာင္ပိုင္စီးကာ ထိုေနရာေတြ သိမ္းယူေလသည္။ သူတို႕ သိမ္းဲပီးသည္ႏွင့္ အဲဒီေနရာေတြက တခါမွ မၾကားဖူးသည့္ အိမ္ေစ်ၚ ေျမေစ်းေတြ ျဖစ္ကုန္ကာ သူေဌးရပ္ကြက္ ဗီအိုင္ပီ ရပ္ကြက္ ျဖစ္ေလေတာ့သည္။
ၿမိဳ႕စြန္ၿမိဳ႕ဖ်ားကို သြားေရာ့လဟယ္ ဆိုကာ ပို႕လိုက္တာသာ ျဖစ္ၿပီး ထိုမိသားစုေတြရဲ့ ဘဝေနထိုင္မႈကို လံုးဝ ထဲ့သြင္းမစဥ္းစားေပ။
အလုပ္ေတြက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲမွာမို႕ သြားရတာ အပန္းမႀကီးပါလို႕ ဆိုရင္ေတာင္မွ မိသားစုေတြရဲ့ ကေလးေတြက ေန႕စဥ္ေက်ာင္းသြားတက္ဖို႕ ခက္ခဲေလရာ ေက်ာင္းမေနသည့္ ကေလးေတြ မ်ားလာေလေတာ့သည္။
ဒါကို အျမင္မေတာ္သည့္ သီလရွင္ေက်ာင္းတိုက္မွ ဆရာေလး ဆရာႀကီးမ်ားက တတ္ႏိုင္သေလာက္ လက္ခံၿပီး စာစသင္ေပးရာက မိဘေတြခမ်ာ ဝမ္းသာအားရ ေက်ာင္းပို႕ေလသည္။ စာတတ္ရင္ၿပီးေရာ ဆိုကာ စရာမွ ေက်ာင္းကို လာေရာက္သည့္ အလႈရွင္ တစ္ခ်ိဳ႕က ေတြ႕ရွိၿပီး ဟိုတစ ဒီတစ သိလာကာ လႈသည့္တန္းသည့္ေငြျဖင့္ သင္ၾကားေရးနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး လိုအပ္တာေတြ ျဖည့္ဆည္း၊ အဲဒီကမွ ေရကန္၊ အိမ္သာ စသျဖင့္ တျဖည္းျဖည္း ျဖည့္ဆည္း ခဲ့ရတာေတြ သိရေလသည္။
သူငယ္တန္းမွ စၿပီး အတန္းစဥ္လိုက္ ေက်ာင္းသား အမ်ားအျပား ရွိရာ လုပ္အားေပးဆရာမမ်ား ထပ္မံ ေခၚယူရေလသည္။ ထိုမွတဆင့္ ေက်ာင္းသားေတြ အမွန္တကယ္ စာတတ္ေအာင္သင္ႏိုင္ၿပီး အရည္အခ်င္း ျပည့္သည့္အတြက္ အစိုးရဆီ အေပါက္အေရာက္ ရွိၿပီး အဆက္အသြယ္ရွိသည့္ အလႈရွင္က တဆင့္ အစိုးရ အသိအမွတ္ၿပဳ ျဖစ္ လာခဲ့ေလသည္။
" ေသြး" တို႕ အဖြဲ႕က စာသင္ေဆာင္ ေဆာက္လုပ္ေပးဖို႕နွင့္ ကေလးေတြ အတြက္ လစဥ္ လိုအပ္သည့္ စားရိတ္ ကူညီ ေထာက္ပံ့ေပးဖို႕ ျပင္ဆင္ၿပီး အေဆာက္အအံု အသစ္တစ္ခု ေဆာက္လုပ္ေနၿပီ ျဖစ္ေလသည္။
" ေသြး' ရဲ့ စိတ္ထဲမွာ အေမရိကားကို ဘယ္ေတာ့ ျပန္မလဲ ဆိုတာ ေယာင္လို႕ပင္ မေတြးမိပဲ လိုအပ္တာေတြ လုပ္ေနရတာကိုပဲ ၾကည္ႏူး ေက်နပ္ေနေလသည္။ ဘဘၾကီး နွင့္ ဖုန္းေျပာစဥ္ကေတာ့
ျမန္မာျပည္မွာ လုပ္စရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနတာမို႕ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ျပန္လာျဖစ္မည္ မဟုတ္ အေျပာကို ဘဘႀကီးက ရယ္ေမာသေဘာက်ေနသည္။
" ျမင့္မိုရ္ နဲ႕သီရိကို ျမင္ေစခ်င္လိုက္တာ လို႕ ဆိုေနေသးသည္။
ပဲခူးျမစ္ကမ္းေဘးက ရြာေတြကို ေရာက္တဲ့အခါ သူတို႕ရဲ့ လိုအပ္ခ်က္ေတြကို တင္ျပေပး ေျပာျပေပးတိုင္း ပညာေရးနဲ႕ ပတ္သက္မႈ မရွိတာေတြမို႕ နားေထာင္ယံုသာ နားေထာင္ကာ အားေပးရင္း လိုအပ္သည့္ အႀကံေတြ ေပးျဖစ္သည္။ က်န္းမာေရး ဗဟုသုတေတြ ေျပာျဖစ္ေလသည္။ ေက်ာင္းကိစၥရွိပါက ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္ ႏႈတ္ဆက္ရင္း စကားေျပာျဖစ္ရင္း သူတို႕ဘဝေတြကို သိေနရေလသည္။
ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာ ေနထိုင္ေနတဲ့ ျပည္သူေတြ မျပည့္မစံု အမိုးအကာ ရွိယံုသာ ေနေနရတာကို အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြ တာဝန္မဲ့ တာဝန္ယူမႈ အားနည္းတာ သိပါေလစ၊ ဘယ္လိုမ်ား ေနေနၾကပါလိမ့္လို႕ ေတြးေနမိေလသည္။
သို႕ေသာ္ တစ္ေန႕မွာ ဒီလို အမိုးအကာေတြကိုပင္ မသထာပဲ ဖ်က္ဆီး ေလေတာ့သည္။
ထိုေန႕က က်ိဳက္လတ္က အျပန္ သီလရွင္ေက်ာင္းကို ပို႕စရာ ရွိတာႏွင့္ စာရင္းေကာက္စရာ အတြက္ ေရာက္သြားၾကေလသည္။
သီလရွင္ေတြ ဆြမ္းစားေနစဥ္မို႕ အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္လဲ ဟိုေလွ်ာက္ဒီလွ်ာက္ ၾကည့္ေနတုန္း " ေသြး" တစ္ေယာက္ လမ္းမေပၚက လူတစ္စု စုရံုးစုရံုးသြားတာကို လိုက္ၾကည့္မိေလသည္။
ခရိုနီတစ္ဦး ဝယ္ထားသည့္ ေျမဧရိယာမွာ က်ဴး းေက်ာ္ ဝင္ေရာက္ေန၍ ဆိုကာ တဲသာသာရွိသည့္ အိမ္မ်ားကို ဖ်က္ဆီးေနသည့္ လူအုပ္ကို ေတြ႕ရေလသည္။ ငိုသံ ေအာ္သံ ဟစ္သံမ်ားက ၾကြက္ၾကြက္ညံေလသည္။ ကေလးငယ္တစ္ခ်ိ ဳ႕က ငိုေနသည့္အေမကို ၾကည့္ကာ တဝါးဝါး ငိုၾကျပန္သည္။ တေအာင့္ေနေတာ့ သတင္းၾကား၍ ထင္သည္။ သူတို႕ရဲ့ ခင္ပြန္း ေမာင္ဖြားေတြ ေရာက္လာကာ ဖ်က္သည့္လူႏွင့္ အဖ်က္ခံရသူ တို႕ ရုန္းရင္းဆန္ခပ္ ျဖစ္ၾကေလသည္။
" မတရားမလုပ္ၾကပါနဲ႕၊ သူမ်ားအသိုက္ဆိုတာ မဖ်က္ေကာင္းဘူး"
ကိုယ့္ကိုယ္ကို မသိလိုက္ခင္မွာပဲ " ေသြး" ပါးစပ္က အသံထြက္သြားေလသည္။ ကိုယ့္အသံကိုယ္ပင္ မမွတ္မိေလာက္ေအာင္ အသံအက္အက္ျဖင့္ အက်ယ္ႀကီး ျဖစ္ေလသည္။ ရုတ္တရက္ ယူနီေဖာင္းဝတ္ လူႀကီးတစ္ေယာက္ အနားေရာက္လာၿပီး
" ကေလးမ ညည္းနဲ႕ဘာဆိုင္လဲ " ေျပာေလသည္။
" ေသြး" စိတ္ထဲမွာ မေနသာေတာ့။
"
ဒီေျမက ဘယ္သူပိုင္တယ္ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ တရားရံုးက ဆံုးျဖတ္လိုက္တာလား၊ အဲလို
ဆံုးျဖတ္တယ္ဆိုရင္ သူတို႕ကို တရားနည္းလမ္းက် ဖယ္ခိုင္းသင့္တယ္
မဟုတ္ဘူးလား၊ သူတို႕ ေနတဲ့ အိမ္ယာကို အခုလို လူအား စက္အားနဲ႕
ျဖိဳဖ်က္တယ္ဆိုတာ လူသားခ်င္း စာနာမႈ မရွိတာပဲ ၊ ဒါဟာ လူလူျခင္း
အၾကမ္းဖက္တာပဲ"ထိူသူက လည္ပင္းမွာ ႀကိဳးနဲ႕ဆြဲထားသည့္ " ေသြး" ရဲ့ ကင္မရာကို ဆတ္ကနဲ ဆြဲအျဖဳတ္ ငိုက္စိုက္ ငိုက္စိုက္ ပါသြားရင္း နာလြန္း၍ မ်က္ရည္ေတာင္ အလိုလို စို႕ေလသည္။ ဓါတ္ပံုရိုက္ထား ျခင္းမရွိပါလို႕ ဘယ္လိုေျပာေျပာ ဘယ္သတင္းဌာနကလဲ၊ ဘယ္ဂ်ာနယ္တိုက္ကလဲ ကဒ္ၿပားျပပါ ဆိုတာကို မဟုတ္တဲ့ အေၾကာင္း ေျပာတာ လက္မခံပဲ ေနာက္ဆံုေတာ့ ရဲစခန္း ေရာက္ေလေတာ့သည္။
အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္ ေရာက္လာၿပီး အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာကာမွ ႏိုင္ငံျခားသား ဆိုသည့္အတြက္ သူတို႕ အထက္ကို ဖုန္းဆက္ကာ ေနာက္ထပ္ စခန္းတစ္ခုကို ေ၇ႊ႕ေျပာင္းၿပီး ေမးျမန္းေလေတာ့သည္။ ေနာက္ဆံုးမေတာ့ " ေသြး" တစ္ေယာက္ ေမြးစားအိမ္ကို ျပန္ဖို႕ ျဖစ္လာခဲ့ေတာ့သည္။
စာအုပ္ထဲက အေမရိကန္ႏိုင္ငံသားသည္ တကယ္စင္စစ္ ေသြးသားက ျမန္မာေသြး၊
ျပန္လာခဲ့ပီးမွ လုပ္စရာရွိတာေတြ လုပ္ၿပီးမွ ျမန္မာျပည္ ျပန္လို႕ရေအာင္ ႀကိဳးစားပါ ဆိုသည့္ ဘဘစကားကို လက္ခံရင္း မခ်ိတင္ကဲ ျပန္ခဲ့ရေလသည္။
ငပိသည္အိပ္ေနလည္း
ဆားသည္က ယင္ေမာင္း ခ်င္ေပမယ့္ အခုေတာ့ ဆက္လုပ္ဖို႕ အေျခအေနက
ဘယ္လိုျဖစ္လာမည္မသိ။ " ေသြး" အေနနဲ႕ မွန္တာေျပာေပမယ့္ အမႈက ႀကီးေလသည္။
တာဝန္ဝတၱရား ေႏွာင့္ယွက္မႈ၊ ဆူပူသူကို အားေပးမႈ တဲ့။
၅
။ ေဖေဖနဲ႕ေမေမ အမိျမန္မာျပည္မွာ ရွိတဲ့ မိဘ
ေမာင္ႏွမေတြကို ဘာ့ေၾကာင့္ စြန္႕ခြာ ခဲ့ရသလဲ၊ အဆက္အသြယ္
ျပတ္ေတာက္သြားသည္အထိ ျဖစ္ခဲ့ ရသလဲ တေရးေရး ျမင္ေယာင္ ၾကားေယာင္လာသည္။
ေတာခို ေက်ာင္းသားႏွင့္ အဆက္အသြယ္လုပ္တာ သိပါက ႏွိပ္စက္ခံရမည့္ အေရးေတြကို
ေဖေဖတို႕ ေရွာင္ရွားရင္း မိသားစုဆိုတာ ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ရေလသည္။
အခုေတာ့ ျမင့္မိုရ္နဲ႕ သီရိတို႕ရဲ့ ေသြးသား ျဖစ္တဲ့ " ေသြး" တစ္ေယာက္ကို ျမန္မာျပည္က စြန္႕ပစ္လိုက္ ျပန္ေလၿပီလား၊
ထိုင္း-ျမန္မာ
နယ္စပ္ရဲ့ ေတာတြင္း စခန္းငယ္တစ္ခုမွာ ေမြးဖြားခဲ့တဲ့ " ေသြး" သည္
ျမန္မာလူမ်ိ ဳး စစ္စစ္ ျမန္မာေသြး အျပည့္ေပမယ့္ ျမန္မာျပည္မွာ
ေနခြင့္ေလးပင္ မရေတာ့ပါလား၊
" ေသြး " မ်က္ဝန္းမွာ လိုအပ္ခ်က္ေတြ မ်ားစြာရွိေနသည့္ ကေလးငယ္ေတြရဲ့ ဘဝေတြကို ျမင္ေယာင္လာရင္း သက္ျပင္းရိႈက္ကနဲ ျဖစ္မိေလသည္။
မ်က္လံုးကို
ဖြင့္ၾကည့္ရင္း ေလယာဥ္ျပတင္းက တစ္ဆင့္ ျမင္ေနရတဲ့ တိမ္စိုင္တိမ္ခဲေတြလို
လြင့္ခ်င္ရာလြင့္ သြားခ်င္ရာသြား လိုစိတ္ ျဖစ္ေလသည္။
အခု...
ေသနတ္သံမွာ၊ မိုင္းခြဲသံမွာ
နားပင္းသြားရတဲ့ ကံ့ေကာ္ပြင့္ေတြကို အမွ်ေဝရမယ္
ေသြးစြန္းသြားရတဲ့ ကံ့ေကာ္ပြင့္ေတြကို အမွ်ေဝရမယ္
အခု
ဘဝၿဖိဳ အမုန္းမွာ၊ မ်က္ရည္ယိုဗံုးမွာ
အတံုးအရုန္းက်သြား
အဓိပတိလမ္းကို အမွ်ေဝရမယ္
တ.က.သ အေဆာက္အံု နံရံမ်ားကို အမွ်ေဝရမယ္
အမွ်ေဝရမယ္
ဆရာမႀကီး
ခင္ေဆြဦးရဲ့ ႏွင္းဆီကေမႊး ဝတၳဳထဲက ကဗ်ာဆရာ စံညိမ္းဦး ရဲ့ ကဗ်ာကို
ရုတ္တရက္ သတိရရင္း " အဗိပတိလမ္းကို အမွ်ေဝရမယ္" ဆိုတဲ့ စကားကို အဖန္ဖန္
ရြတ္ေနမိသည္။
ဟုတ္တယ္ အမွ်ေဝရမယ္ အမွ်ေဝရမယ္
အဓိပတီလမ္းကို ျပန္ေလွ်ာက္ရေအာင္ ျပန္ေရာက္ရေအာင္ အားတင္းရမယ္၊
ၿပီးေတာ့ အမွ်ေဝရမယ္ အမွ်ေဝရမယ္ အမွ်ေဝရမယ္ ။
ခိုင္ခိုင္ေစာလြင္
No comments:
Post a Comment