စာေရးဆရာ ဒါရိုက္တာ ကိုခ်ိဳတူးေဇာ္က " ကုိယ့္သမုိင္းကိုယ္ေရးၾကတာေပါ့" ဆိုၿပီး ေဖ့စ္ဘြတ္မွာ ေရးလာတာ အမွတ္စဥ္ ၁၇ ေရာက္လာတဲ့ အထိ လိုက္ဖတ္ရင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္သတိရလာတာေတြ ရွိလာတယ္။ အေၾကာင္းက သူေရးတဲ့အထဲ ရဲလင္း အေၾကာင္းက သူနဲ႕ တြဲရက္ ပါလာတယ္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ဇြန္အေရးအခင္းမွာ ံုၾကည္ခ်က္တူသူေတြ လက္တြဲခဲ့ၾကတာမွာ အတူတြဲၿပီး အေရးေတာ္ပံုကို ဆင္ႏႊဲခဲ့ သူခ်င္းမို႕ ကိုယ့္သမိုင္းကိုယ္ေရးရင္း အတူ ပါလာတယ္။ ကို္ယ္ကေတာ့ ႕ သူေရးတာေတြ ဖတ္ၿပီး ရဲလင္းရဲ့ အမ တစ္ေယာက္အေနနဲ႕ ႀကံဳခဲ့ရတာေတြ ျပန္သတိရေနရေတာ့တယ္။
ဇြန္အေရးအခင္းမွာ ေပ်ာက္သြားၿပီး ဘယ္ေရာက္မွန္း မသိဘူးလို႕ ဆိုရေပမယ့္ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈ တစ္ခုခု လုပ္ေနတာေတာ့ သိေနတယ္။ ဒါကလဲ ဇြန္လမွာ ေက်ာင္းထဲမွာ ပုဝါေတြ စည္းၿပီး ေဟာေျပာေနတာေတြ ျဖစ္ေနတုန္း ေက်ာင္းကေန အိမ္ျပန္လာတဲ့ ေမာင္ေလးက သူ႕လြယ္အိတ္ထဲက ပစၥည္းေတြ ထုတ္တာမွာ ကိုယ့္ရဲ့ ေခါင္းစည္းပုဝါ ထြက္လာပါေလေရာ။
" ဘာလုပ္တာလဲ ငါ့ပုဝါ ျပန္ေပး" လို႕ ေျပာရင္း တခုခုကို ျဖတ္ကနဲ သတိရသြားတယ္။ ရယ္ျဖဲျဖဲ လုပ္ေနတဲ့ ေမာင္ေလးကို နင္ပါေနၿပိလား ဆိုေတာ့ ေအး တဲ့။ ( ကို္ယ္နဲ႕ေမာင္ေလးက တစ္ႏွစ္နဲ႕၁၀လကြာတဲ့ အထက္ေအာက္ ေမာင္ႏွမဆိုေတာ့ ညီအမလို ျဖစ္ေနတယ္၊ နင္နဲ႕ငါနဲ႕ေျပာၾကတယ္)
သူက အေဖနဲ႕အေမကို မေျပာနဲ႕ဆိုေတာ့ ကိုယ္ကလဲ ေအး လို႕ ေျပာလိုက္တယ္။ ေက်ာင္းထဲမွာ ငါတို႕လဲ သြားနားေထာင္တယ္ အဲဒီနားမွာ ရွိတယ္ဆိုေတာ့ ငါ့ကို ေတြ႕လားတဲ့။
မေတြ႕ဘူး လို႕ေျပာရင္း ေကာ်င္းမွာတုန္းက သခ်ၤာက ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ဆိုတာ ၾကားလိုက္မိတာ ရွိေတာ့ ေမာင္ေလးကလဲ သခ်ၤာက၊ ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ဆိုတာ နင္လားဆိုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးဟ ဆိုပီး ရယ္ေနတယ္။ ရယ္ေနေတာ့ ဟုတ္ေနတယ္လို႕ေတာင္ ထင္မိေသးတယ္ အဲဒီတုန္းက။
ေမာင္ေလးက ပထမႏွစ္ သခ်ၤာအဓိကနဲ႕ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္( ဗိုလ္တစ္ေထာင္)မွာ တက္ၿပီး ဒုတိယႏွစ္အေရာက္မွာ အလုပ္တစ္ဘက္နဲ႕မို႕ လုပ္သားေကာလိပ္ ေျပာင္းတက္ေနတာ၊ ပိတ္ရင္ဆို မိန္းထဲမွာ ပရယ္တီကယ္ လာလုပ္တယ္ ထင္တာပဲ။
ဇြန္အေရးအခင္းအၿပီး ေက်ာင္းေတြပိတ္ေတာ့ ကိုယ္က အိမ္မွာ အိမ္ေစာင့္ ျဖစ္ေရာ၊ ရံုးေတြနဲ႕ အေျခခံေက်ာင္းေတြက မပိတ္ေသးဘူး။ အဲဒီမွာ ေလးဘီးတစ္စီးနဲ႕ အိမ္ေရာက္လာတဲ့ ေမာင္ေလးကို ကိုယ္ပဲ ေတြ႕လိုက္ရတာ။ သူက အေဖ့ရံုး( သူ႕ရံုးလဲဟုတ္) နဲ႕ အေမ့ေက်ာင္းက ဝန္ထမ္းေတြ အတြက္ ဆန္ေတြ (၂လစာ) ထင္တယ္ အစိုးရက ႀကိဳထုတ္ေပးေတာ့ အဲဒါေတြ ပတ္ထုတ္၊ ေလးဘီးငွားပီး အိမ္လာပို႕တာ။ ပ်ာယိပ်ာယာနဲ႕ ဆန္အိတ္ေတြခ်ၿပီး ဒီဆန္ေတြ တို႕မိသားစု ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ စားလို႕ရမယ္ထင္တယ္ ေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ငါသြားေတာ့မယ္တဲ့ ျပန္မလာရင္ အေဖနဲ႕အေမကို ေသခ်ာေျပာျပပါ။ ဂရုစိုက္ပါလို႕ ေျပာသြားတယ္။ ဘယ္သြားမယ္ ဘာလုပ္တယ္ဆိုတာ မေျပာေပမယ့္ စိတ္ထဲက သိေနတာေတြ ရွိေတာ့ ဘာမွလဲ ျပန္မေျပာမိ၊ ေမးလဲမေမးဘူး၊ ေမးလဲ ေျပာမွာမဟုတ္ဆိုတာ သိေနတယ္။
အဲဒီညမွ ရဲလင္း အိမ္ျပန္မလာေတာ့ အေမက သူနဲ႕ေနာက္ဆံုးဆံုတဲ့ ကိုယ့္ကို ေမးေတာ့တာပဲ၊ အေမက လံုးဝကို မရိပ္မိ မသိတာ၊ အဲဒါ ပုဝါေတြ႕တာကအစ ျပန္ေျပာမွ အေမက သိတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ သူေပ်ာက္သြားေတာ့ လူေပ်ာက္မတိုင္၊ ရွာလဲမရွာ ကိုယ့္မိသားစု တိတ္တိတ္ေလး ေနၾကတယ္။
သူက သူ႕အစီအစဥ္နဲ႕သူ အလုပ္ထြက္စာကိုလဲ တင္လိုက္တယ္။ သူ႕သေဘာက တစ္ရံုးထဲမွာ ရွိေနတဲ့ အေဖကို ထိခိုက္မွာ စိုး၇ိမ္လို႕ပဲ၊ ဒါေပမယ့္ သူထြက္စာတင္ထားတာ မသိေတာ့ အေဖက သူ႕သားရံုးမတက္တာ ခြင့္မဲ့ပ်က္ျဖစ္မွာဆိုးလို႕ အိမ္ကစိတ္ဆိုးပီး ထြက္သြားတယ္လို႕ ရံုးကို ေျပာထားတာ။ အဲဒီမွာတင္ ေထြဂ်ာက ဒီမွာ အလုပ္က ထြက္စာေရာက္ေနၿပီ ဆိုၿပီး မသကၤာျဖစ္ေတာ့တာပါပဲ။ ေက်ာင္းသားတစ္ပိုင္း ျဖစ္ေနတာမို႕ ခင္ဗ်ားသား ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈမွာ ပတ္သက္ေနတယ္ မဟုတ္လားလို႕ ခနခန ေခၚေမးေတာ့တာပဲ၊ အေဖကလဲ မသိဘူးေပါ့၊ တကယ္လဲ မသိပါဘူး။ ဆန္ေပးတာေတာင္ ထုတ္သြားေသးတယ္ေပါ့ အဲဒီအထိ သူ႕သား အလုပ္ထဲမွာပဲ စိတ္ရွိတယ္ ထင္ေနတာ။
ရွစ္ေလးလံုးမွာ လႈပ္ရွားမႈႀကီးစေတာ့မယ္ ဆိုပီး စာေတြကပ္တာ၊ ေဝတာ ဖတ္ရေတာ့ ဟုတ္ၿပီ၊ ေက်ာင္းသားေတြ ေျမလွ်ိဳးၿပီး လုပ္ေနတာ ဆိုၿပီး ရွစ္ေလးလံုးကို ေမွ်ာ္တာေလ၊ အဲဒီၾက ပုန္းေနတဲ့ သူ႕သား ထြက္လာမွာပဲ ဆိုၿပီးေတာ့၊ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ မနက္ေစာေစာမွာ ကိုယ္ေတြေနတဲ့ လမ္းထိပ္က အုတ္ခံုမွာ စာေတြ ကပ္သြားတာ ဖတ္ရေတာ့ သူ႕သားမို႕ ဒီလမ္းထဲ လာကပ္တာပဲ ၊ တစ္ေနရာမွာ ပုန္းၿပီး ရွိေနတယ္ဆိုၿပီး သူ႕သားကို ေတြ႕ရေအာင္ မနက္အေစာႀကီး ထ လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး သားကို ထြက္ေစာင့္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္ေမာင္ေလးက ကိုခ်ိဳတူးေဇာ္ ေရးတဲ့ စာထဲမွာ ၿမိတ္ကို ေရာက္ေနၿပီ။
ဟိုခမ်ာ စာလာကပ္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ စာကပ္တာ မေတြ႕ရေတာ့ဘူး၊ အေဖက အုပ္ခံုမွာ သြားေစာင့္ေနေတာ့ မလစ္လို႕ေနမွာ။
ရွစ္ေလးလံုးေန႕မွာ အေမက ေက်ာင္းသြားရတယ္၊ အိမ္ေစာင့္ ျဖစ္ေနတဲ့ ကိုယ့္ကို တစ္ခုခု ထူးရင္ ဖုန္းဆက္လို႕မွာတယ္။ သူ႕သား ဆက္သြယ္လာမလားေပါ့၊
ရွစ္ေလးလံုး ကာလတစ္ေလွ်ာက္လံုး အေဖအပါအဝင္ ေမာင္ႏွမေတြ ကိုယ့္စစ္ေၾကာင္းနဲ႕ကိုယ္ ခ်ီတက္ရင္းက ေမာင္ေလး ကို ရွာရတယ္။ ျပန္လာရင္ အေမက ငါ့သားသတင္း ဘာၾကားလဲ ေမးတယ္။ ကို္ယ္ေတြလဲ မေတြ႕၊ မၾကားေပါ့၊
တစ္ရက္မွာ ပုသိမ္ညြန္႕ ေျခာက္လမ္း မွတ္တိုင္နားမွာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ေဟာေျပာေနတယ္။ နာမည္က ရဲလင္းဆိုေတာ့ အေဖကလူၾကားထဲက ၾကည့္ရေတာ့ ပံုၾကည့္တာေတာ့ မတူဘူး၊ ေသခ်ာေအာင္ဆိုၿပီး စင္အေနာက္ထဲ လိုက္သြားၿပီး ေစာေစာကေဟာတဲ့ ရဲလင္း ဆိုတဲ့ ေက်ာင္းသားနဲ႕ ေတြ႕ခ်င္လို႕ပါေျပာေတာ့ အေဖ့ကို မယံုလို႕ စစ္ၾကေဆးၾကသတဲ့၊ ၿပီးေတာ့လဲ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဘယ္ေရာက္ေနမွန္းမသိတဲ့ လူကို ရွာေနၾကတာေလ။
စက္တဘၤာမွာ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းေတာ့ အေမလည္း အိပ္ယာထဲ လဲေတာ့တာပဲ။ သားစိတ္နဲ႕၊ ဇာတ္လမ္းက ျပတ္ၿပီလို႕ အေမက ထင္ေနတာ။ ဘယ္လိုမွ ရွာမေတြ႕ သတင္းမၾကားတာ စစ္တပ္အာဏာသိမ္းၿပီဆိုေတာ့ သတင္းကို စုန္းစုန္းၿမဳတ္ၿပီေပါ့၊
ရက္အတိအက် မမွတ္မိေတာ့ေပမယ့္ စစ္တပ္အာဏာသိမ္းၿပီးေနာက္ အဲဒီလထဲမွာပဲ အိမ္ကို တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးတဲ့ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ ေရာက္လာပါေလေရာ၊ သူ႕ၾကည့္ရတာ အိမ္ေနရင္းက အေရးႀကီးလို႕ အလ်င္စလို ထၿပီး လာရတဲ့ ပံုစံမ်ိဳး ၊ အိမ္ေနရင္း အဝတ္အစားမွာ အေပၚက ဖလံနယ္အကြက္ အေႏြးထည္ေလး ထပ္ဝတ္လို႕၊
ေမာင္..........ရဲ့ အေမပါ၊ သန္လ်င္က လာတာပါ ၊ ရဲလင္း သူ႕အိမ္မွာ ေရာက္ေနတယ္၊ မိဘေတြ လာေခၚပါ လို႕ေျပာေတာ့ အိပ္ယာမွာလွဲေနတဲ့ အေမက ဝမ္းသာအားရ ထထိုင္တယ္။ အေဖ့ကို သြားေခၚလို႕ ဝမ္းသာအားရ ေျပာတယ္။
အေဖက ဝမ္းသာၿပီး အံဩေနဟန္နဲ႕ ဧည့္သည္ အေဒၚႀကီးကို ေမးခြန္းေတြ ေမးေတာ့တာပဲ။
က်ေတာ့္သားက ဘာလို႕ သူ႕ဘာသာ ျပန္မလာတာလဲ( အေဒၚႀကီးက မေျဖတတ္)
ဒီအိမ္လိပ္စာ ဘယ္ကရတာလဲ ( အေဒၚႀကီးက ရဲလင္းမွတ္ပံုတင္က ကူးလာတာ)
ကူးလာတာဆိုေတာ့ ရဲလင္းက ေပးတာ မဟုတ္ဘူးေပါ့ ( အေဒၚႀကီး ဘာေျပာရမွန္းမသိ)
အခု က်ေတာ့္သား ဘယ္မွာလဲ ဆိုေတာ့ က်မအိမ္မွာ က်မသားနဲ႕အတူ ရွိတယ္။
အမႀကီးရဲ့သား ေမာင္... ကို သူ႕ကို ရဲလင္း ဆက္သြယ္လာရင္ ဦးတို႕ကို ေျပာပါ ေျပာထားတာ သူကမလာပဲ အမႀကီးကို ဘာလို႕ လႊတ္လိုက္တာလဲ ( အေဒၚၾကီး မေျဖတတ္)
သူက ျပန္လာေခၚဖို႕ပဲ ေျပာေနတာ၊ အေဖကလဲ မသကၤာေတြျဖစ္။
ေမာင္..........နဲ႕ ရဲလင္းက ပထမႏွစ္သခ်ၤာ တက္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြဆိုတာ ဟုတ္တယ္၊ ေမာင္....ကလဲ အိမ္ကိုလာလည္ဖူးေတာ့ လူကိုလဲ သိတယ္။ သူ႕အေမဆိုတာသာ အခုမွ ေျပာလို႕သိရတာ။ ေခတ္အေျခအေနကလဲ ဘာမွန္းမသိေတာ့ အေဖက ေသေသခ်ာခ်ာ ေမးေနတာ။
အေမက အေဖ့ကို သူမ်ားက ေစတနာနဲ႕အေဝးႀကီးကေတာင္ လာေၿပာရွာတာ ရွင္လိုက္သြား လို႕ ေျပာပါေလေရာ၊
အေဖက မနက္က်မွ လိုက္ခဲ့မယ္၊ လိပ္စာေပးခဲ့ ၊ အခုက ညေနေရာက္ေနၿပီ ညမထြက္ရ အမိန္႕နဲ႕ဆိုေတာ့ အျပန္ျပန္ဖို႕ မလြယ္ဘူး လို႕ ေျပာတယ္။
အေဖ ခ်က္ခ်င္းမလိုက္တာကို အေမက သားေဇာနဲ႕ ထၿပီး မလိုက္ရေကာင္းလားလို႕ ဧည့္သည္ေရွ႕တင္ စကားမ်ားၾကပါေလေရာ၊
အေဖက မင္းဘာသိလို႕လဲ ခ်ည္းေျပာေနတာ။
ေနာက္မွ သိရတာက အေဖက သတင္းအစရေတာ့ ဝမ္းသာသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေခတ္က မေကာင္းေတာ့ လူကို မယံုလို႕ ေနာက္ေန႕မွ လိုက္ခဲ့မယ္ ေျပာၿပီး အဲဒီ အေဒၚႀကီး ျပန္မွ အေနာက္ကေန လိုက္ေခ်ာင္းၿပီး လိုက္သြားမယ္ေပါ့။ အဲလို တြက္တာ၊ အေမကေတာ့ ကိုယ့္သားသတင္း သိရၿပီ၊ လာေျပာတာလဲ သားသူငယ္ခ်င္းရဲ့ အေမ ၊ ဒီလို အေျခအေနမွာေတာင္ သန္လ်င္ကေန ကိုယ္တိုင္ လာေျပာရွာတာ လိုက္သြားေပါ့၊ အေမက လမ္းေကာင္းေကာင္း မေလွ်ာက္ႏိုင္ဘူးျဖစ္ေနတာ၊
အေဖနဲ႕အေမ စကားမ်ားၾကေတာ့ ကိုယ္ကပဲ ၾကားဝင္ၿပီး လိုက္သြားမယ္၊ အျပန္မမီရင္ သူငယ္ခ်င္းရဲ့ အမအိမ္ရွိတယ္၊ အဲဒီမွာ ေနလို႕ရတယ္ ေျပာေတာ့ အေမက ခြင့္ျပဳတယ္၊ အေဖက လမ္းစားရိတ္ ပိုက္ဆံ လာယူဆိုၿပီး အေပၚထပ္ကို ေခၚၿပီးမွ သူမသကၤာတာ ထပ္ေျပာျပန္တယ္။ ဒါနဲ႕ ကိုယ္ကလဲ လိုက္ေခၚမွ ျဖစ္မယ့္ အခ်က္တစ္ခုကို ျမင္လိုက္လို႕ အဲဒါ အေဖ့ကို ေျပာျပလိုက္တယ္။ ဒီေတာ့မွ အေဖက အဲဒီ အခ်က္ကို လက္ခံၿပီး ကိုယ့္ကို အဲဒီ အေဒၚႀကီးနဲ႕ ထဲ့လိုက္တယ္။
အိမ္ကေန သီတာဆိပ္ (ထင္းပံုဆိပ္)ကို ဘတ္စ္ကားစီးၿပီး အဲဒီကမွ သန္လ်င္ကို ကူးတဲ့ ဇက္နဲ႕ တစိခါမွ မေတြ႕ဖူးတဲ့ အေဒၚႀကီးနဲ႕ လိုက္သြားခဲ့တယ္။
ဇြန္အေရးအခင္းမွာ ေပ်ာက္သြားၿပီး ဘယ္ေရာက္မွန္း မသိဘူးလို႕ ဆိုရေပမယ့္ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈ တစ္ခုခု လုပ္ေနတာေတာ့ သိေနတယ္။ ဒါကလဲ ဇြန္လမွာ ေက်ာင္းထဲမွာ ပုဝါေတြ စည္းၿပီး ေဟာေျပာေနတာေတြ ျဖစ္ေနတုန္း ေက်ာင္းကေန အိမ္ျပန္လာတဲ့ ေမာင္ေလးက သူ႕လြယ္အိတ္ထဲက ပစၥည္းေတြ ထုတ္တာမွာ ကိုယ့္ရဲ့ ေခါင္းစည္းပုဝါ ထြက္လာပါေလေရာ။
" ဘာလုပ္တာလဲ ငါ့ပုဝါ ျပန္ေပး" လို႕ ေျပာရင္း တခုခုကို ျဖတ္ကနဲ သတိရသြားတယ္။ ရယ္ျဖဲျဖဲ လုပ္ေနတဲ့ ေမာင္ေလးကို နင္ပါေနၿပိလား ဆိုေတာ့ ေအး တဲ့။ ( ကို္ယ္နဲ႕ေမာင္ေလးက တစ္ႏွစ္နဲ႕၁၀လကြာတဲ့ အထက္ေအာက္ ေမာင္ႏွမဆိုေတာ့ ညီအမလို ျဖစ္ေနတယ္၊ နင္နဲ႕ငါနဲ႕ေျပာၾကတယ္)
သူက အေဖနဲ႕အေမကို မေျပာနဲ႕ဆိုေတာ့ ကိုယ္ကလဲ ေအး လို႕ ေျပာလိုက္တယ္။ ေက်ာင္းထဲမွာ ငါတို႕လဲ သြားနားေထာင္တယ္ အဲဒီနားမွာ ရွိတယ္ဆိုေတာ့ ငါ့ကို ေတြ႕လားတဲ့။
မေတြ႕ဘူး လို႕ေျပာရင္း ေကာ်င္းမွာတုန္းက သခ်ၤာက ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ဆိုတာ ၾကားလိုက္မိတာ ရွိေတာ့ ေမာင္ေလးကလဲ သခ်ၤာက၊ ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ဆိုတာ နင္လားဆိုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးဟ ဆိုပီး ရယ္ေနတယ္။ ရယ္ေနေတာ့ ဟုတ္ေနတယ္လို႕ေတာင္ ထင္မိေသးတယ္ အဲဒီတုန္းက။
ေမာင္ေလးက ပထမႏွစ္ သခ်ၤာအဓိကနဲ႕ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္( ဗိုလ္တစ္ေထာင္)မွာ တက္ၿပီး ဒုတိယႏွစ္အေရာက္မွာ အလုပ္တစ္ဘက္နဲ႕မို႕ လုပ္သားေကာလိပ္ ေျပာင္းတက္ေနတာ၊ ပိတ္ရင္ဆို မိန္းထဲမွာ ပရယ္တီကယ္ လာလုပ္တယ္ ထင္တာပဲ။
ဇြန္အေရးအခင္းအၿပီး ေက်ာင္းေတြပိတ္ေတာ့ ကိုယ္က အိမ္မွာ အိမ္ေစာင့္ ျဖစ္ေရာ၊ ရံုးေတြနဲ႕ အေျခခံေက်ာင္းေတြက မပိတ္ေသးဘူး။ အဲဒီမွာ ေလးဘီးတစ္စီးနဲ႕ အိမ္ေရာက္လာတဲ့ ေမာင္ေလးကို ကိုယ္ပဲ ေတြ႕လိုက္ရတာ။ သူက အေဖ့ရံုး( သူ႕ရံုးလဲဟုတ္) နဲ႕ အေမ့ေက်ာင္းက ဝန္ထမ္းေတြ အတြက္ ဆန္ေတြ (၂လစာ) ထင္တယ္ အစိုးရက ႀကိဳထုတ္ေပးေတာ့ အဲဒါေတြ ပတ္ထုတ္၊ ေလးဘီးငွားပီး အိမ္လာပို႕တာ။ ပ်ာယိပ်ာယာနဲ႕ ဆန္အိတ္ေတြခ်ၿပီး ဒီဆန္ေတြ တို႕မိသားစု ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ စားလို႕ရမယ္ထင္တယ္ ေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ငါသြားေတာ့မယ္တဲ့ ျပန္မလာရင္ အေဖနဲ႕အေမကို ေသခ်ာေျပာျပပါ။ ဂရုစိုက္ပါလို႕ ေျပာသြားတယ္။ ဘယ္သြားမယ္ ဘာလုပ္တယ္ဆိုတာ မေျပာေပမယ့္ စိတ္ထဲက သိေနတာေတြ ရွိေတာ့ ဘာမွလဲ ျပန္မေျပာမိ၊ ေမးလဲမေမးဘူး၊ ေမးလဲ ေျပာမွာမဟုတ္ဆိုတာ သိေနတယ္။
အဲဒီညမွ ရဲလင္း အိမ္ျပန္မလာေတာ့ အေမက သူနဲ႕ေနာက္ဆံုးဆံုတဲ့ ကိုယ့္ကို ေမးေတာ့တာပဲ၊ အေမက လံုးဝကို မရိပ္မိ မသိတာ၊ အဲဒါ ပုဝါေတြ႕တာကအစ ျပန္ေျပာမွ အေမက သိတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ သူေပ်ာက္သြားေတာ့ လူေပ်ာက္မတိုင္၊ ရွာလဲမရွာ ကိုယ့္မိသားစု တိတ္တိတ္ေလး ေနၾကတယ္။
သူက သူ႕အစီအစဥ္နဲ႕သူ အလုပ္ထြက္စာကိုလဲ တင္လိုက္တယ္။ သူ႕သေဘာက တစ္ရံုးထဲမွာ ရွိေနတဲ့ အေဖကို ထိခိုက္မွာ စိုး၇ိမ္လို႕ပဲ၊ ဒါေပမယ့္ သူထြက္စာတင္ထားတာ မသိေတာ့ အေဖက သူ႕သားရံုးမတက္တာ ခြင့္မဲ့ပ်က္ျဖစ္မွာဆိုးလို႕ အိမ္ကစိတ္ဆိုးပီး ထြက္သြားတယ္လို႕ ရံုးကို ေျပာထားတာ။ အဲဒီမွာတင္ ေထြဂ်ာက ဒီမွာ အလုပ္က ထြက္စာေရာက္ေနၿပီ ဆိုၿပီး မသကၤာျဖစ္ေတာ့တာပါပဲ။ ေက်ာင္းသားတစ္ပိုင္း ျဖစ္ေနတာမို႕ ခင္ဗ်ားသား ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈမွာ ပတ္သက္ေနတယ္ မဟုတ္လားလို႕ ခနခန ေခၚေမးေတာ့တာပဲ၊ အေဖကလဲ မသိဘူးေပါ့၊ တကယ္လဲ မသိပါဘူး။ ဆန္ေပးတာေတာင္ ထုတ္သြားေသးတယ္ေပါ့ အဲဒီအထိ သူ႕သား အလုပ္ထဲမွာပဲ စိတ္ရွိတယ္ ထင္ေနတာ။
ရွစ္ေလးလံုးမွာ လႈပ္ရွားမႈႀကီးစေတာ့မယ္ ဆိုပီး စာေတြကပ္တာ၊ ေဝတာ ဖတ္ရေတာ့ ဟုတ္ၿပီ၊ ေက်ာင္းသားေတြ ေျမလွ်ိဳးၿပီး လုပ္ေနတာ ဆိုၿပီး ရွစ္ေလးလံုးကို ေမွ်ာ္တာေလ၊ အဲဒီၾက ပုန္းေနတဲ့ သူ႕သား ထြက္လာမွာပဲ ဆိုၿပီးေတာ့၊ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ မနက္ေစာေစာမွာ ကိုယ္ေတြေနတဲ့ လမ္းထိပ္က အုတ္ခံုမွာ စာေတြ ကပ္သြားတာ ဖတ္ရေတာ့ သူ႕သားမို႕ ဒီလမ္းထဲ လာကပ္တာပဲ ၊ တစ္ေနရာမွာ ပုန္းၿပီး ရွိေနတယ္ဆိုၿပီး သူ႕သားကို ေတြ႕ရေအာင္ မနက္အေစာႀကီး ထ လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး သားကို ထြက္ေစာင့္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္ေမာင္ေလးက ကိုခ်ိဳတူးေဇာ္ ေရးတဲ့ စာထဲမွာ ၿမိတ္ကို ေရာက္ေနၿပီ။
ဟိုခမ်ာ စာလာကပ္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ စာကပ္တာ မေတြ႕ရေတာ့ဘူး၊ အေဖက အုပ္ခံုမွာ သြားေစာင့္ေနေတာ့ မလစ္လို႕ေနမွာ။
ရွစ္ေလးလံုးေန႕မွာ အေမက ေက်ာင္းသြားရတယ္၊ အိမ္ေစာင့္ ျဖစ္ေနတဲ့ ကိုယ့္ကို တစ္ခုခု ထူးရင္ ဖုန္းဆက္လို႕မွာတယ္။ သူ႕သား ဆက္သြယ္လာမလားေပါ့၊
ရွစ္ေလးလံုး ကာလတစ္ေလွ်ာက္လံုး အေဖအပါအဝင္ ေမာင္ႏွမေတြ ကိုယ့္စစ္ေၾကာင္းနဲ႕ကိုယ္ ခ်ီတက္ရင္းက ေမာင္ေလး ကို ရွာရတယ္။ ျပန္လာရင္ အေမက ငါ့သားသတင္း ဘာၾကားလဲ ေမးတယ္။ ကို္ယ္ေတြလဲ မေတြ႕၊ မၾကားေပါ့၊
တစ္ရက္မွာ ပုသိမ္ညြန္႕ ေျခာက္လမ္း မွတ္တိုင္နားမွာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ေဟာေျပာေနတယ္။ နာမည္က ရဲလင္းဆိုေတာ့ အေဖကလူၾကားထဲက ၾကည့္ရေတာ့ ပံုၾကည့္တာေတာ့ မတူဘူး၊ ေသခ်ာေအာင္ဆိုၿပီး စင္အေနာက္ထဲ လိုက္သြားၿပီး ေစာေစာကေဟာတဲ့ ရဲလင္း ဆိုတဲ့ ေက်ာင္းသားနဲ႕ ေတြ႕ခ်င္လို႕ပါေျပာေတာ့ အေဖ့ကို မယံုလို႕ စစ္ၾကေဆးၾကသတဲ့၊ ၿပီးေတာ့လဲ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဘယ္ေရာက္ေနမွန္းမသိတဲ့ လူကို ရွာေနၾကတာေလ။
စက္တဘၤာမွာ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းေတာ့ အေမလည္း အိပ္ယာထဲ လဲေတာ့တာပဲ။ သားစိတ္နဲ႕၊ ဇာတ္လမ္းက ျပတ္ၿပီလို႕ အေမက ထင္ေနတာ။ ဘယ္လိုမွ ရွာမေတြ႕ သတင္းမၾကားတာ စစ္တပ္အာဏာသိမ္းၿပီဆိုေတာ့ သတင္းကို စုန္းစုန္းၿမဳတ္ၿပီေပါ့၊
ရက္အတိအက် မမွတ္မိေတာ့ေပမယ့္ စစ္တပ္အာဏာသိမ္းၿပီးေနာက္ အဲဒီလထဲမွာပဲ အိမ္ကို တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးတဲ့ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ ေရာက္လာပါေလေရာ၊ သူ႕ၾကည့္ရတာ အိမ္ေနရင္းက အေရးႀကီးလို႕ အလ်င္စလို ထၿပီး လာရတဲ့ ပံုစံမ်ိဳး ၊ အိမ္ေနရင္း အဝတ္အစားမွာ အေပၚက ဖလံနယ္အကြက္ အေႏြးထည္ေလး ထပ္ဝတ္လို႕၊
ေမာင္..........ရဲ့ အေမပါ၊ သန္လ်င္က လာတာပါ ၊ ရဲလင္း သူ႕အိမ္မွာ ေရာက္ေနတယ္၊ မိဘေတြ လာေခၚပါ လို႕ေျပာေတာ့ အိပ္ယာမွာလွဲေနတဲ့ အေမက ဝမ္းသာအားရ ထထိုင္တယ္။ အေဖ့ကို သြားေခၚလို႕ ဝမ္းသာအားရ ေျပာတယ္။
အေဖက ဝမ္းသာၿပီး အံဩေနဟန္နဲ႕ ဧည့္သည္ အေဒၚႀကီးကို ေမးခြန္းေတြ ေမးေတာ့တာပဲ။
က်ေတာ့္သားက ဘာလို႕ သူ႕ဘာသာ ျပန္မလာတာလဲ( အေဒၚႀကီးက မေျဖတတ္)
ဒီအိမ္လိပ္စာ ဘယ္ကရတာလဲ ( အေဒၚႀကီးက ရဲလင္းမွတ္ပံုတင္က ကူးလာတာ)
ကူးလာတာဆိုေတာ့ ရဲလင္းက ေပးတာ မဟုတ္ဘူးေပါ့ ( အေဒၚႀကီး ဘာေျပာရမွန္းမသိ)
အခု က်ေတာ့္သား ဘယ္မွာလဲ ဆိုေတာ့ က်မအိမ္မွာ က်မသားနဲ႕အတူ ရွိတယ္။
အမႀကီးရဲ့သား ေမာင္... ကို သူ႕ကို ရဲလင္း ဆက္သြယ္လာရင္ ဦးတို႕ကို ေျပာပါ ေျပာထားတာ သူကမလာပဲ အမႀကီးကို ဘာလို႕ လႊတ္လိုက္တာလဲ ( အေဒၚၾကီး မေျဖတတ္)
သူက ျပန္လာေခၚဖို႕ပဲ ေျပာေနတာ၊ အေဖကလဲ မသကၤာေတြျဖစ္။
ေမာင္..........နဲ႕ ရဲလင္းက ပထမႏွစ္သခ်ၤာ တက္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြဆိုတာ ဟုတ္တယ္၊ ေမာင္....ကလဲ အိမ္ကိုလာလည္ဖူးေတာ့ လူကိုလဲ သိတယ္။ သူ႕အေမဆိုတာသာ အခုမွ ေျပာလို႕သိရတာ။ ေခတ္အေျခအေနကလဲ ဘာမွန္းမသိေတာ့ အေဖက ေသေသခ်ာခ်ာ ေမးေနတာ။
အေမက အေဖ့ကို သူမ်ားက ေစတနာနဲ႕အေဝးႀကီးကေတာင္ လာေၿပာရွာတာ ရွင္လိုက္သြား လို႕ ေျပာပါေလေရာ၊
အေဖက မနက္က်မွ လိုက္ခဲ့မယ္၊ လိပ္စာေပးခဲ့ ၊ အခုက ညေနေရာက္ေနၿပီ ညမထြက္ရ အမိန္႕နဲ႕ဆိုေတာ့ အျပန္ျပန္ဖို႕ မလြယ္ဘူး လို႕ ေျပာတယ္။
အေဖ ခ်က္ခ်င္းမလိုက္တာကို အေမက သားေဇာနဲ႕ ထၿပီး မလိုက္ရေကာင္းလားလို႕ ဧည့္သည္ေရွ႕တင္ စကားမ်ားၾကပါေလေရာ၊
အေဖက မင္းဘာသိလို႕လဲ ခ်ည္းေျပာေနတာ။
ေနာက္မွ သိရတာက အေဖက သတင္းအစရေတာ့ ဝမ္းသာသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေခတ္က မေကာင္းေတာ့ လူကို မယံုလို႕ ေနာက္ေန႕မွ လိုက္ခဲ့မယ္ ေျပာၿပီး အဲဒီ အေဒၚႀကီး ျပန္မွ အေနာက္ကေန လိုက္ေခ်ာင္းၿပီး လိုက္သြားမယ္ေပါ့။ အဲလို တြက္တာ၊ အေမကေတာ့ ကိုယ့္သားသတင္း သိရၿပီ၊ လာေျပာတာလဲ သားသူငယ္ခ်င္းရဲ့ အေမ ၊ ဒီလို အေျခအေနမွာေတာင္ သန္လ်င္ကေန ကိုယ္တိုင္ လာေျပာရွာတာ လိုက္သြားေပါ့၊ အေမက လမ္းေကာင္းေကာင္း မေလွ်ာက္ႏိုင္ဘူးျဖစ္ေနတာ၊
အေဖနဲ႕အေမ စကားမ်ားၾကေတာ့ ကိုယ္ကပဲ ၾကားဝင္ၿပီး လိုက္သြားမယ္၊ အျပန္မမီရင္ သူငယ္ခ်င္းရဲ့ အမအိမ္ရွိတယ္၊ အဲဒီမွာ ေနလို႕ရတယ္ ေျပာေတာ့ အေမက ခြင့္ျပဳတယ္၊ အေဖက လမ္းစားရိတ္ ပိုက္ဆံ လာယူဆိုၿပီး အေပၚထပ္ကို ေခၚၿပီးမွ သူမသကၤာတာ ထပ္ေျပာျပန္တယ္။ ဒါနဲ႕ ကိုယ္ကလဲ လိုက္ေခၚမွ ျဖစ္မယ့္ အခ်က္တစ္ခုကို ျမင္လိုက္လို႕ အဲဒါ အေဖ့ကို ေျပာျပလိုက္တယ္။ ဒီေတာ့မွ အေဖက အဲဒီ အခ်က္ကို လက္ခံၿပီး ကိုယ့္ကို အဲဒီ အေဒၚႀကီးနဲ႕ ထဲ့လိုက္တယ္။
အိမ္ကေန သီတာဆိပ္ (ထင္းပံုဆိပ္)ကို ဘတ္စ္ကားစီးၿပီး အဲဒီကမွ သန္လ်င္ကို ကူးတဲ့ ဇက္နဲ႕ တစိခါမွ မေတြ႕ဖူးတဲ့ အေဒၚႀကီးနဲ႕ လိုက္သြားခဲ့တယ္။
No comments:
Post a Comment