ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ ထင္သည့္အတိုင္း ကိုယ့္ေမာင္ေလး သူ႕အိမ္မွာ ေရာက္ေနတာ အမွန္ပင္၊ သူက စစ္တပ္က ေမးလားျမန္းလားလုပ္လာပါက အမွန္အတိုင္းလဲ မေျပာခ်င္၊ လိမ္ေျပာလို႕ သိသြားပါက သူတို႕မိသားစု ဒုကၡ အႀကီးအက်ယ္ ေရာက္မွာကို ေတာ္ေတာ္ ေၾကာက္ေနတာ၊ ဒါ့ေၾကာင့္ အိမ္လိပ္စာရေအာင္ ယူၿပီး ရဲလင္းကို လာေခၚခိုင္းတာ၊ သန္လ်င္ဆိုတာက အဲဒီတုန္းက နယ္ၿမိဳ႕သာသာေလးပဲ ရွိတာဆိုေတာ့ အေရးအခင္းကာလ ကိုျဖတ္သန္းၿပီး စစ္တပ္ေအာက္မွာ ဖမ္းမွာဆီးမွာကို စိုးရိမ္ရွာတယ္။ သူ႕သားအတြက္လဲ စိုးရိမ္ေနတယ္၊ အိမ္မွာ အေဖ့ကို ကိုယ္ထင္တာ ေျပာခဲ့တာ မွန္တယ္ဆိုတာ လမ္းေရာက္မွ သိတာ၊
ေဖေဖ အဲဒီအေဒၚႀကီး ၾကည့္ရတာ ရဲလင္းကို သူ႕အိမ္မွာ မထားခ်င္လို႕ မထားရဲလို႕ သားသူငယ္ခ်င္းဆိုေတာ့ လက္မခံဘူး ေျပာရမွာလဲ နကိုက ဝင္ထြက္ခင္မင္ေနေတာ့ ေျပာမထြက္ဘူးထင္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ မိဘဆီ လာေျပာတာ၊ျဖစ္မယ္လို႕ ေျပာျပခဲ့တာ။
သူ႕ကိုၾကည့္ရတာ သားေတြ႕ၿပီဆိုၿပီး ဝမ္းသာအားရ လာသတင္းေပးတာ အေၾကာင္းၾကားတာနဲ႕ မတူပဲ တစ္ခုခုကို စိုးရိမ္ၿပီး ေျပာတာကို အေဖက ေနာက္ကြယ္က တစ္ေယာက္ေယာက္က ခ်ိန္းေျခာက္ၿပီး ေျပာခိုင္းတဲ့ ပံုစံ ထိတ္ထိတ္လန္႕လန္႕ ဆိုေတာ့ မသကၤာျဖစ္တာ၊
ကို္ယ့္ကိုေတာ့ သူ႕သားသမီး အရြယ္မို႕ ေျပာရဲဆိုရဲ ရွိတယ္ထင္ပါတယ္။ သူစိုးရိမ္တာကို ေျပာျပတယ္။ တစ္ခါထဲ လိုက္ေအာင္ ေခၚဖို႕ ေျပာရွာတယ္။
အဲဒီေနာက္ပိုင္း သူနဲ႕ကိုယ္နဲ႕ စကားမေျပာပဲ ကိုယ့္အေတြးနဲ့ကိုယ္ ထိုင္လိုက္လာၾကတယ္။ ရန္ကုန္ျမစ္ထဲ ဇက္ ခုတ္တယ္ဆိုပဲ လူအခ်ိဳ႕ ထၾကည့္ၾကတယ္၊
လူေသ အေလာင္းေတြ ေျမာေနတာ၊ အစုလိုက္ေတာ့ ဟုတ္ဟန္မတူဘူး၊ ေဟာ ဟိုမွာ ဟိုမွာ ၿပီးေတာ့ ဟိုးမွာ တစ္ေလာင္းေဟ့ ပဲလို ေျပာတာၾကားေနရတယ္။ ကိုယ္က ထမၾကည့္ဘူး၊ ဒါေတာင္ ဇက္ေပၚကေန ေရျပင္ဆီ ဟိုဟိုသည္သည္ မ်က္လံုး လွမ္းၾကည့္မိတဲ့ အခိုက္မွာ ေမ်ာလာတာ မ်က္စိနဲ႕ တိုးလိုက္ေသးတာ၊လူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကေတာ့ကိုယ့္အေတြးနဲ႕ကိုယ္ ၿငိမ္သက္ေနၾကတယ္၊ စစ္တပ္အာဏာသိမ္းၿပီး ဘာေတြ ဆက္ျဖစ္မလဲ ဘာေတြရင္ဆိုင္ရမလဲ၊ ေရွ႕ဆက္ရမွာကိုပဲ ေတြးေနၾကပံုရတယ္။
ကိုယ္ကလဲ ကိုယ့္ေမာင္ေလး ဇြန္လက အခု စက္တဘၤာအထိ (၃)လ အတြင္း ဘယ္လိုမ်ား ရပ္တည္ေနပါလိမ့္၊ သန္လ်င္က သူငယ္ခ်င္းဆီ ေရာက္သြားတာ အကႈအညီ သြားေတာင္းတာလား၊ စစ္အာဏာသိမ္းၿပိဆိုေတာ့ သြားစရာ မရွိ ေနစရာမရွိ ဒုကၡေတြေရာက္ၿပီး ငယ္သူငယ္ခ်င္း မဟုတ္တဲ့ ဒီသူငယ္ခ်င္းဆီကို လာေရွာင္တာလား၊ ဘယ္လိုပံုစံနဲ႕ ေတြ႕ရမွာပါလိမ့္၊ ဂ်ီးအထပ္ထပ္နဲ႕ အက်ၤ ီအစုပ္အၿပဲနဲ႕ ေတြ႕ရမွာလား၊ အဲဒီအခါက် ငါငိုမိမလား၊ ဘယ္လိုပံုစံပဲ ေတြ႕ေတြ႕ ငါမငိုေအာင္ ေနမယ္၊ သူ႕မွာ သြားစရာ မရွိရင္ ပုန္းရမယ့္ ေနရာ ရွာရမယ္၊ ဘယ္ကို ပို႕ေပးရမလဲ စသျဖင့္ ေၿဗာင္းဆန္ေအာင္ ေတြးေနမိေတာ့တယ္။
သန္လ်င္ ဇက္ဆိပ္ကေန ျမင္းလွည္းစီးၿပီး အဲဒီအိမ္ကို ေရာက္တဲ့အခါ အဲဒီအေဒၚႀကီးရဲ့ ေယာက်ၤား ျဖစ္ဟန္တူတဲ့ ဦးေလးႀကီးက ငါ ဟိုဘက္ခန သြားအုန္းမယ္လို႕ ေျပာၿပီး ထြက္သြားတယ္။ သူက အားနာၿပီး ထြက္သြားေပမယ့္ ရုတ္တရက္ ကိုယ္လာမွ ဘယ္ကိုသြားၿပီး ဘာလုပ္မလို႕ ထြက္သြားတာလဲလို႕ ေတြးခ်င္စရာ၊ အမွန္က သူတို႕က ရိုးသားလြန္းၿပီး သူတို႕ စိုးရိမ္တာ ေၾကာက္တာကို မဖံုးႏိုင္ျဖစ္ေနတာ၊ အေဒၚႀကီးက သူ႕သားနာမည္ကို ေမးၿပီး ဘယ္သြားၾကလဲ ေမးတယ္။ အျပင္ထြက္သြားတာ ျပန္မလာၾကေသးဘူး ဆိုေတာ့ အေဒၚႀကီးက စိတ္ရႈပ္သြားပံုရတယ္၊ ကိုယ့္ကို ထိုင္ပါလဲ မေျပာဘူး၊ ကိုယ္ကလဲ တဲအိမ္ေလးရဲ့ အေရွ႕မွာ ရွိတဲ့ ခံုတန္းရွည္ တန္းလ်ားလို႕ ထင္တယ္ အဲဒီမွာ ထိုင္ခ်ရင္း ပတ္ဝန္းက်င္ကို ၾကည့္လိုက္တယ္။ ေျမကြက္လပ္က အက်ယ္ႀကီးပဲ၊ အိမ္ေတြကလည္း တစ္အိမ္နဲ႕တစ္အိမ္ ေဝးတယ္၊ အဲဒီေခတ္က သန္လ်င္ေျမေစ်းက ဘယ္ေလာက္မွ မရွိဘူး၊ လူေတြက ျခံေတြ ဝင္းေတြနဲ႕ ေနၾကတယ္။
မွတ္မွတ္ရရ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းမွာ သန္လ်င္မွာ ေက်ာင္းဆရာမ တာဝန္က်ေတာ့ အဲဒီေက်ာင္းက ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးက ဝန္ထမ္း လုပ္သက္(၃၀)ေက်ာ္ေနၿပီမို႕ သန္လ်င္မွာ ေျမကြက္တစ္ကြက္ရတာ သိလိုက္တာ၊ ၁၉၉၀ခုႏွစ္မွာ ဆရာႀကီးက သူလဲ မေနပဲ အလကားျဖစ္ေနတယ္ဆိုပီး ေရာင္းဖို႕ စဥ္းစားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ သူ႕သားက ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ စက္ဘီးဝယ္ေပးဖို႕ ပူဆာတယ္။ ဆရာႀကီးကလည္း ဆုခ်ခ်င္တယ္၊ ဒါနဲ႕ အဲဒီေျမကြက္ကို ေရာင္းလိုက္တာ က်ပ္ငါးေထာင္( ၅၀၀၀) ရတယ္။ ေနာက္ပိုင္း အဲဒီေျမကြက္ေတြ ေစ်းေတြ ဆယ္ဂဏန္း အထိေရာက္သြားေတာ့ ဆရာႀကီးကေတာ္က တို႕ေတာ့ ကံမပါဘူး၊ စက္ဘီးတစ္စီးပဲ ရလိုက္တယ္ ေျပာတယ္။ အခုဆိုရင္ေတာ့ ရာခ်ီ ေနေလာက္ၿပီ။
ကိုယ္လဲ အိမ္ေရွ႕မွာ ထိုင္ရင္း လက္ကနာရီ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စိုးရိမ္သြားတယ္၊ အျပန္ဇက္မမီရင္ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့ေပါ့၊ ကိုယ့္ေမာင္ေလး ျပန္လာတာကို ေစာင့္ေနရတယ္။ သူလာမွ အခ်ိန္ၾကည့္ၿပီး စီစဥ္ရမွာပဲ ဆိုၿပီး စိတ္ကို ေလွ်ာ့ထားလိုက္တယ္၊ ရန္ကုန္ဘက္ကမ္း ေရာက္ရင္ေတာ္ၿပီ၊ ၿပီးရင္ အနီးဆံုး အိမ္တစ္အိမ္ စဥ္းစားထားတာရွိေတာ့ နဲဲနဲ စိတ္ေအးသြားတယ္၊
အေဖကေတာ့ ဒီဘက္ကမ္းကူးဖို႕ မမီရင္ သန္လ်င္က ျမန္မာ့စီးပြားေရးဘဏ္မွာ အေဖ့နာမည္ေျပာၿပီး ဝင္တည္းဖို႕ မွာလိုက္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေမာင္ေလးရဲ့ သတင္းကို သိထားရင္ ႒ာနတစ္ခုထဲဆိုေတာ့ သတင္းေတြက သိၾကမွာပဲ၊ ဒါ့ေၾကာင့္ အဲဒါက ဒုတိယ ဦးစားေပး ထားလိုက္တယ္၊ ပထမဆံုးက ရန္ကုန္ဘက္ကမ္းကို ျပန္ေရာက္ဖို႕လို႕ ေတြးထားလိုက္တယ္။
နာရီဝက္ေလာက္ ေစာင့္အၿပီးမွာ ရဲလင္းနဲ႕ သူ႕သူငယ္ခ်င္းတို႕ လႊားလႊား လႊားလႊားနဲ႕ ေရာက္လာၾကတယ္။ ကိုယ္က အရင္ျမင္တာ၊ သူက စကားတေျပာေျပာနဲ႕ သူ႕ထံုးစံအတိုင္း ၿပံဳးၿပံဳးနဲ႕ စကားေတြ ေျပာလာတာ၊ ကိုယ့္ကို ငုတ္တုပ္လဲ ေတြ႕ေရာ အံဩၿပီး မ်က္လံုး ျပဴးသြားတယ္၊ ၿပီးေတာ့ တစ္ခ်က္ေတြသြားတယ္ ၊ ငါ့အမ ဘယ္လို ေရာက္လာပါလိမ့္လို႕ ေတြးတယ္ထင္တယ္၊
ကိုယ္လဲ အေစာႀကီးက ႀကိဳေတြးထားသလို ငိုလဲမငိုခ်င္ စုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္လဲ မဟုတ္ပဲ ပံုမွန္ဆိုေတာ့ စိတ္ထဲ ေအးသလို ျဖစ္သြားတယ္၊ ေမာင္ေလးက ကိုယ့္အနား လာထိုင္ၿပီး ထင္ေတာ့ထင္သား မနက္က ----ရဲ့ အေမက ငါ့ဆီက မွတ္ပံုတင္ခန ျပဆိုၿပီး ေတာင္းၾကည့္တယ္၊ အဲဒီလိပ္စာနဲ႕ လာေခၚတာလားလို႕ တန္းေျပာတယ္။
ကိုယ္ကလဲ ျပန္ရေအာင္၊ ေမေမ ေနမေကာင္းဘူး၊ နင့္စိတ္နဲ႕ အိပ္ယာထဲ လဲေနတယ္၊ အခု အသက္မေသပဲ ရွိတယ္ ဆိုေတာ့ အရမ္းဝမ္းသာေနတယ္ လို႕ ေျပာလိုက္တယ္။
ရဲလင္းက ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပဲ ငါျပန္လို႕ မရေသးဘူး၊ အခု လုပ္စရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ရန္ကုန္ကို ျပန္တက္လာတာ၊ အိမ္ျပန္လို႕ မျဖစ္ေသးဘူး ေျပာတယ္၊ ေမေမ့ကို ေတြ႕လိုက္ပါအုန္း ၿပီးမွ နင္လုပ္ခ်င္တာလုပ္ ဆိုေတာ့ စဥ္းစားေနတယ္၊ သူ ခရမ္းဖက္ သြားရအုန္းမွာလဲ ေျပာတယ္။
ရန္ကုန္ကို ျပန္တက္လာတာ အေျပာကို သတိထားမိၿပီး ရန္ကုန္မွာ အေရးအခင္းကာလမွာ ရွိမေနဘူး ဆိုတာ သိသြားၿပီး ဒါဆို ဒီ႕အရင္ ဘယ္မွာေနလဲလို႕ေတာင္ မေမးမိဘူး၊ ေျပာစရာေတြကမ်ားေနေတာ့၊
ကဲကဲ ငါေနေကာင္းတယ္ ေမေမ့ကိုေျပာလိုက္ပါ၊ မစိုးရိမ္နဲ႕၊ စိတ္ခ်ရတဲ့ ေနရာမွာ ရွိတယ္လို႕ သိၿပီပဲ နင္ျပန္ေတာ့ ဇက္ဆိပ္ကို လိုက္ပို႕ေပးမယ္ ေျပာလဲေျပာ ထရပ္ပါေလေရာ၊
အဲဒီေတာ့မွ ကိုယ္လဲ ေျပာခ်င္တာကို အျမန္ေျပာရတယ္၊
...... ရဲ့အေမက နင္သူ႕အိမ္မွာ ေနတာကို စိုးရိမ္ေနတယ္၊ နင္ ေနလို႕မျဖစ္ဘူး ဆိုေတာ့ ေမာင္ေလးက ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး၊ ငါလဲ အၾကာၾကီးေနမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ဒီတစ္ညပဲ ေနၿပီး မနက္က် ခရမ္းဘက္ ကူးမွာတဲ့၊ ခပ္ေအးေအးပဲ ေျပာေလရဲ့၊
ဒီေတာ့မွ အဲဒီအေဒၚက ရိုးတယ္ ၿပီးေတာ့ေၾကာက္ေနတယ္၊ အဲဒါ နင့္အတြက္ အႏၱရာယ္ပဲ၊ အခုက ရပ္ကြက္ေတြမွာ စစ္တပ္က စစ္လားေဆးလား လုပ္ေနတာ၊ လူစိမ္းရွိလား၊ ေက်ာင္းသားေရာက္လာတာ ရွိလားေမးေနတာ၊ အဲလို လာေမးခဲ့ရင္ အဲဒီ အေဒၚက ပိပိရိရိ ညာေျပာႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ စစ္သားက တစ္ခ်က္ေလာက္ ေဟာက္လိုက္တာနဲ႕ တန္းေဖာ္မွာ၊ သူတို႕ပံုစံနဲ႕ မျဖစ္ဘူး ဆိုေတာ့ သူတစ္ခါထဲ ေတြကနည္း စဥ္းစားတယ္၊
ကိုယ္ကလဲ ဆက္ေျပာတယ္၊
အခုက အိမ္မွာ လူစိမ္းေရာက္လာရင္ သတင္းပို႕၊ မပို႕ရင္ အေရးယူမယ္ ေၾကညာထားတာ၊ သူက ဒီတစ္ည ဆိုေပမယ့္ သူတို႕အတြက္ စိုးရိမ္ၿပီး သတင္းပို႕လိုက္ရင္ နင္ ဒုကၡေရာက္ၿပီ ဆိုေတာ့ ေငါက္ကနဲ ထရပ္တယ္၊ ငါ့မွာ လုပ္စရာေတြ ရွိတယ္၊ အဖမ္းခံရလို႕ မျဖစ္ေသးဘူး ဆိုၿပီး ကဲ ငါတို႕ လစ္မယ္ ဆိုၿပီး ျပန္ဖို႕ ျပင္တယ္၊
ကိုယ္ကလဲ နင့္မွာ ေနစရာ သြားစရာ မရွိရင္ ငါပို႕ေပးမယ္ေျပာေတာ့ ရွိတယ္၊ အဲဒီအတြက္မပူနဲ႕၊ အခု ဇက္မီေအာင္ သြားၾကမယ္ ဆိုၿပီး အိမ္ထဲမွာ ရွိေနတဲ့ သူ႕သူငယ္ခ်င္း နဲ႕ အေမကို ႏႈတ္ဆက္တယ္၊ ထြက္လာတဲ့ သူ႕သူငယ္ခ်င္းက ဘာလို႕ျပန္မလဲ ဘာညာမေမးပံုေထာက္ေတာ့ သူ႕အေမနဲ႕ စကားေျပာၿပီးၾကပံု ရတယ္၊ ေစာေစာက လြယ္လာတဲ့ ေက်ာပိုးအိပ္ကိုပဲ ေကာက္လြယ္ေတာ့ အထုတ္အပိုး မပါဘာမပါ ၊ အဝတ္အစားအပိုလဲ မပါဆိုေတာ့ သူေနေနတဲ့ ေနရာတစ္ခု ရွိတာ ေသခ်ာ သြားတယ္၊
ဒါနဲ႕ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ သန္လ်င္ဇက္ဆိပ္ကို သုတ္ေျခတင္ၾကတယ္၊ ဘယ္သြားမယ္ ဘယ္မွာလမ္းခြဲမယ္ ဆိုတာ မေျပာျဖစ္ဘူး၊ ဇက္ဆိပ္ေရာက္ေတာ့ အစိုးရလိုင္းေတြ မရွိေတာ့ဘူး၊ ေအာက္ဆုိဒ္ဆြဲတဲ့ စက္တပ္ ေမာ္ေတာ္ေတြ ရပ္ထားၿပီး လူေခၚေနတယ္။
ရန္ကုန္ ရန္ကုန္ သီတာဆိပ္ ေနာက္ဆံုးေမာ္ေတာ္ ေနာက္ဆံုးေမာ္ေတာ္လို႕ တေၾကာ္ေၾကာ္ ေအာ္တဲ့ဆီ အေျပးပဲ ဆင္းခဲ့ၾကတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ေတြ ထိုင္ေနတဲ့အထိ လူေခၚတုန္း၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရန္ကုန္သြားမယ့္ ေမာ္ေတာ္ထဲ ေရာက္ေနၿပိဆိုေတာ့ စိတ္ေအးသြားၿပီး အဲဒီက်မွ အသက္ဝဝ ရႈလိုက္မိေတာ့တယ္။
ေဖေဖ အဲဒီအေဒၚႀကီး ၾကည့္ရတာ ရဲလင္းကို သူ႕အိမ္မွာ မထားခ်င္လို႕ မထားရဲလို႕ သားသူငယ္ခ်င္းဆိုေတာ့ လက္မခံဘူး ေျပာရမွာလဲ နကိုက ဝင္ထြက္ခင္မင္ေနေတာ့ ေျပာမထြက္ဘူးထင္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ မိဘဆီ လာေျပာတာ၊ျဖစ္မယ္လို႕ ေျပာျပခဲ့တာ။
သူ႕ကိုၾကည့္ရတာ သားေတြ႕ၿပီဆိုၿပီး ဝမ္းသာအားရ လာသတင္းေပးတာ အေၾကာင္းၾကားတာနဲ႕ မတူပဲ တစ္ခုခုကို စိုးရိမ္ၿပီး ေျပာတာကို အေဖက ေနာက္ကြယ္က တစ္ေယာက္ေယာက္က ခ်ိန္းေျခာက္ၿပီး ေျပာခိုင္းတဲ့ ပံုစံ ထိတ္ထိတ္လန္႕လန္႕ ဆိုေတာ့ မသကၤာျဖစ္တာ၊
ကို္ယ့္ကိုေတာ့ သူ႕သားသမီး အရြယ္မို႕ ေျပာရဲဆိုရဲ ရွိတယ္ထင္ပါတယ္။ သူစိုးရိမ္တာကို ေျပာျပတယ္။ တစ္ခါထဲ လိုက္ေအာင္ ေခၚဖို႕ ေျပာရွာတယ္။
အဲဒီေနာက္ပိုင္း သူနဲ႕ကိုယ္နဲ႕ စကားမေျပာပဲ ကိုယ့္အေတြးနဲ့ကိုယ္ ထိုင္လိုက္လာၾကတယ္။ ရန္ကုန္ျမစ္ထဲ ဇက္ ခုတ္တယ္ဆိုပဲ လူအခ်ိဳ႕ ထၾကည့္ၾကတယ္၊
လူေသ အေလာင္းေတြ ေျမာေနတာ၊ အစုလိုက္ေတာ့ ဟုတ္ဟန္မတူဘူး၊ ေဟာ ဟိုမွာ ဟိုမွာ ၿပီးေတာ့ ဟိုးမွာ တစ္ေလာင္းေဟ့ ပဲလို ေျပာတာၾကားေနရတယ္။ ကိုယ္က ထမၾကည့္ဘူး၊ ဒါေတာင္ ဇက္ေပၚကေန ေရျပင္ဆီ ဟိုဟိုသည္သည္ မ်က္လံုး လွမ္းၾကည့္မိတဲ့ အခိုက္မွာ ေမ်ာလာတာ မ်က္စိနဲ႕ တိုးလိုက္ေသးတာ၊လူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကေတာ့ကိုယ့္အေတြးနဲ႕ကိုယ္ ၿငိမ္သက္ေနၾကတယ္၊ စစ္တပ္အာဏာသိမ္းၿပီး ဘာေတြ ဆက္ျဖစ္မလဲ ဘာေတြရင္ဆိုင္ရမလဲ၊ ေရွ႕ဆက္ရမွာကိုပဲ ေတြးေနၾကပံုရတယ္။
ကိုယ္ကလဲ ကိုယ့္ေမာင္ေလး ဇြန္လက အခု စက္တဘၤာအထိ (၃)လ အတြင္း ဘယ္လိုမ်ား ရပ္တည္ေနပါလိမ့္၊ သန္လ်င္က သူငယ္ခ်င္းဆီ ေရာက္သြားတာ အကႈအညီ သြားေတာင္းတာလား၊ စစ္အာဏာသိမ္းၿပိဆိုေတာ့ သြားစရာ မရွိ ေနစရာမရွိ ဒုကၡေတြေရာက္ၿပီး ငယ္သူငယ္ခ်င္း မဟုတ္တဲ့ ဒီသူငယ္ခ်င္းဆီကို လာေရွာင္တာလား၊ ဘယ္လိုပံုစံနဲ႕ ေတြ႕ရမွာပါလိမ့္၊ ဂ်ီးအထပ္ထပ္နဲ႕ အက်ၤ ီအစုပ္အၿပဲနဲ႕ ေတြ႕ရမွာလား၊ အဲဒီအခါက် ငါငိုမိမလား၊ ဘယ္လိုပံုစံပဲ ေတြ႕ေတြ႕ ငါမငိုေအာင္ ေနမယ္၊ သူ႕မွာ သြားစရာ မရွိရင္ ပုန္းရမယ့္ ေနရာ ရွာရမယ္၊ ဘယ္ကို ပို႕ေပးရမလဲ စသျဖင့္ ေၿဗာင္းဆန္ေအာင္ ေတြးေနမိေတာ့တယ္။
သန္လ်င္ ဇက္ဆိပ္ကေန ျမင္းလွည္းစီးၿပီး အဲဒီအိမ္ကို ေရာက္တဲ့အခါ အဲဒီအေဒၚႀကီးရဲ့ ေယာက်ၤား ျဖစ္ဟန္တူတဲ့ ဦးေလးႀကီးက ငါ ဟိုဘက္ခန သြားအုန္းမယ္လို႕ ေျပာၿပီး ထြက္သြားတယ္။ သူက အားနာၿပီး ထြက္သြားေပမယ့္ ရုတ္တရက္ ကိုယ္လာမွ ဘယ္ကိုသြားၿပီး ဘာလုပ္မလို႕ ထြက္သြားတာလဲလို႕ ေတြးခ်င္စရာ၊ အမွန္က သူတို႕က ရိုးသားလြန္းၿပီး သူတို႕ စိုးရိမ္တာ ေၾကာက္တာကို မဖံုးႏိုင္ျဖစ္ေနတာ၊ အေဒၚႀကီးက သူ႕သားနာမည္ကို ေမးၿပီး ဘယ္သြားၾကလဲ ေမးတယ္။ အျပင္ထြက္သြားတာ ျပန္မလာၾကေသးဘူး ဆိုေတာ့ အေဒၚႀကီးက စိတ္ရႈပ္သြားပံုရတယ္၊ ကိုယ့္ကို ထိုင္ပါလဲ မေျပာဘူး၊ ကိုယ္ကလဲ တဲအိမ္ေလးရဲ့ အေရွ႕မွာ ရွိတဲ့ ခံုတန္းရွည္ တန္းလ်ားလို႕ ထင္တယ္ အဲဒီမွာ ထိုင္ခ်ရင္း ပတ္ဝန္းက်င္ကို ၾကည့္လိုက္တယ္။ ေျမကြက္လပ္က အက်ယ္ႀကီးပဲ၊ အိမ္ေတြကလည္း တစ္အိမ္နဲ႕တစ္အိမ္ ေဝးတယ္၊ အဲဒီေခတ္က သန္လ်င္ေျမေစ်းက ဘယ္ေလာက္မွ မရွိဘူး၊ လူေတြက ျခံေတြ ဝင္းေတြနဲ႕ ေနၾကတယ္။
မွတ္မွတ္ရရ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းမွာ သန္လ်င္မွာ ေက်ာင္းဆရာမ တာဝန္က်ေတာ့ အဲဒီေက်ာင္းက ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးက ဝန္ထမ္း လုပ္သက္(၃၀)ေက်ာ္ေနၿပီမို႕ သန္လ်င္မွာ ေျမကြက္တစ္ကြက္ရတာ သိလိုက္တာ၊ ၁၉၉၀ခုႏွစ္မွာ ဆရာႀကီးက သူလဲ မေနပဲ အလကားျဖစ္ေနတယ္ဆိုပီး ေရာင္းဖို႕ စဥ္းစားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ သူ႕သားက ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ စက္ဘီးဝယ္ေပးဖို႕ ပူဆာတယ္။ ဆရာႀကီးကလည္း ဆုခ်ခ်င္တယ္၊ ဒါနဲ႕ အဲဒီေျမကြက္ကို ေရာင္းလိုက္တာ က်ပ္ငါးေထာင္( ၅၀၀၀) ရတယ္။ ေနာက္ပိုင္း အဲဒီေျမကြက္ေတြ ေစ်းေတြ ဆယ္ဂဏန္း အထိေရာက္သြားေတာ့ ဆရာႀကီးကေတာ္က တို႕ေတာ့ ကံမပါဘူး၊ စက္ဘီးတစ္စီးပဲ ရလိုက္တယ္ ေျပာတယ္။ အခုဆိုရင္ေတာ့ ရာခ်ီ ေနေလာက္ၿပီ။
ကိုယ္လဲ အိမ္ေရွ႕မွာ ထိုင္ရင္း လက္ကနာရီ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စိုးရိမ္သြားတယ္၊ အျပန္ဇက္မမီရင္ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့ေပါ့၊ ကိုယ့္ေမာင္ေလး ျပန္လာတာကို ေစာင့္ေနရတယ္။ သူလာမွ အခ်ိန္ၾကည့္ၿပီး စီစဥ္ရမွာပဲ ဆိုၿပီး စိတ္ကို ေလွ်ာ့ထားလိုက္တယ္၊ ရန္ကုန္ဘက္ကမ္း ေရာက္ရင္ေတာ္ၿပီ၊ ၿပီးရင္ အနီးဆံုး အိမ္တစ္အိမ္ စဥ္းစားထားတာရွိေတာ့ နဲဲနဲ စိတ္ေအးသြားတယ္၊
အေဖကေတာ့ ဒီဘက္ကမ္းကူးဖို႕ မမီရင္ သန္လ်င္က ျမန္မာ့စီးပြားေရးဘဏ္မွာ အေဖ့နာမည္ေျပာၿပီး ဝင္တည္းဖို႕ မွာလိုက္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေမာင္ေလးရဲ့ သတင္းကို သိထားရင္ ႒ာနတစ္ခုထဲဆိုေတာ့ သတင္းေတြက သိၾကမွာပဲ၊ ဒါ့ေၾကာင့္ အဲဒါက ဒုတိယ ဦးစားေပး ထားလိုက္တယ္၊ ပထမဆံုးက ရန္ကုန္ဘက္ကမ္းကို ျပန္ေရာက္ဖို႕လို႕ ေတြးထားလိုက္တယ္။
နာရီဝက္ေလာက္ ေစာင့္အၿပီးမွာ ရဲလင္းနဲ႕ သူ႕သူငယ္ခ်င္းတို႕ လႊားလႊား လႊားလႊားနဲ႕ ေရာက္လာၾကတယ္။ ကိုယ္က အရင္ျမင္တာ၊ သူက စကားတေျပာေျပာနဲ႕ သူ႕ထံုးစံအတိုင္း ၿပံဳးၿပံဳးနဲ႕ စကားေတြ ေျပာလာတာ၊ ကိုယ့္ကို ငုတ္တုပ္လဲ ေတြ႕ေရာ အံဩၿပီး မ်က္လံုး ျပဴးသြားတယ္၊ ၿပီးေတာ့ တစ္ခ်က္ေတြသြားတယ္ ၊ ငါ့အမ ဘယ္လို ေရာက္လာပါလိမ့္လို႕ ေတြးတယ္ထင္တယ္၊
ကိုယ္လဲ အေစာႀကီးက ႀကိဳေတြးထားသလို ငိုလဲမငိုခ်င္ စုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္လဲ မဟုတ္ပဲ ပံုမွန္ဆိုေတာ့ စိတ္ထဲ ေအးသလို ျဖစ္သြားတယ္၊ ေမာင္ေလးက ကိုယ့္အနား လာထိုင္ၿပီး ထင္ေတာ့ထင္သား မနက္က ----ရဲ့ အေမက ငါ့ဆီက မွတ္ပံုတင္ခန ျပဆိုၿပီး ေတာင္းၾကည့္တယ္၊ အဲဒီလိပ္စာနဲ႕ လာေခၚတာလားလို႕ တန္းေျပာတယ္။
ကိုယ္ကလဲ ျပန္ရေအာင္၊ ေမေမ ေနမေကာင္းဘူး၊ နင့္စိတ္နဲ႕ အိပ္ယာထဲ လဲေနတယ္၊ အခု အသက္မေသပဲ ရွိတယ္ ဆိုေတာ့ အရမ္းဝမ္းသာေနတယ္ လို႕ ေျပာလိုက္တယ္။
ရဲလင္းက ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပဲ ငါျပန္လို႕ မရေသးဘူး၊ အခု လုပ္စရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ရန္ကုန္ကို ျပန္တက္လာတာ၊ အိမ္ျပန္လို႕ မျဖစ္ေသးဘူး ေျပာတယ္၊ ေမေမ့ကို ေတြ႕လိုက္ပါအုန္း ၿပီးမွ နင္လုပ္ခ်င္တာလုပ္ ဆိုေတာ့ စဥ္းစားေနတယ္၊ သူ ခရမ္းဖက္ သြားရအုန္းမွာလဲ ေျပာတယ္။
ရန္ကုန္ကို ျပန္တက္လာတာ အေျပာကို သတိထားမိၿပီး ရန္ကုန္မွာ အေရးအခင္းကာလမွာ ရွိမေနဘူး ဆိုတာ သိသြားၿပီး ဒါဆို ဒီ႕အရင္ ဘယ္မွာေနလဲလို႕ေတာင္ မေမးမိဘူး၊ ေျပာစရာေတြကမ်ားေနေတာ့၊
ကဲကဲ ငါေနေကာင္းတယ္ ေမေမ့ကိုေျပာလိုက္ပါ၊ မစိုးရိမ္နဲ႕၊ စိတ္ခ်ရတဲ့ ေနရာမွာ ရွိတယ္လို႕ သိၿပီပဲ နင္ျပန္ေတာ့ ဇက္ဆိပ္ကို လိုက္ပို႕ေပးမယ္ ေျပာလဲေျပာ ထရပ္ပါေလေရာ၊
အဲဒီေတာ့မွ ကိုယ္လဲ ေျပာခ်င္တာကို အျမန္ေျပာရတယ္၊
...... ရဲ့အေမက နင္သူ႕အိမ္မွာ ေနတာကို စိုးရိမ္ေနတယ္၊ နင္ ေနလို႕မျဖစ္ဘူး ဆိုေတာ့ ေမာင္ေလးက ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး၊ ငါလဲ အၾကာၾကီးေနမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ဒီတစ္ညပဲ ေနၿပီး မနက္က် ခရမ္းဘက္ ကူးမွာတဲ့၊ ခပ္ေအးေအးပဲ ေျပာေလရဲ့၊
ဒီေတာ့မွ အဲဒီအေဒၚက ရိုးတယ္ ၿပီးေတာ့ေၾကာက္ေနတယ္၊ အဲဒါ နင့္အတြက္ အႏၱရာယ္ပဲ၊ အခုက ရပ္ကြက္ေတြမွာ စစ္တပ္က စစ္လားေဆးလား လုပ္ေနတာ၊ လူစိမ္းရွိလား၊ ေက်ာင္းသားေရာက္လာတာ ရွိလားေမးေနတာ၊ အဲလို လာေမးခဲ့ရင္ အဲဒီ အေဒၚက ပိပိရိရိ ညာေျပာႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ စစ္သားက တစ္ခ်က္ေလာက္ ေဟာက္လိုက္တာနဲ႕ တန္းေဖာ္မွာ၊ သူတို႕ပံုစံနဲ႕ မျဖစ္ဘူး ဆိုေတာ့ သူတစ္ခါထဲ ေတြကနည္း စဥ္းစားတယ္၊
ကိုယ္ကလဲ ဆက္ေျပာတယ္၊
အခုက အိမ္မွာ လူစိမ္းေရာက္လာရင္ သတင္းပို႕၊ မပို႕ရင္ အေရးယူမယ္ ေၾကညာထားတာ၊ သူက ဒီတစ္ည ဆိုေပမယ့္ သူတို႕အတြက္ စိုးရိမ္ၿပီး သတင္းပို႕လိုက္ရင္ နင္ ဒုကၡေရာက္ၿပီ ဆိုေတာ့ ေငါက္ကနဲ ထရပ္တယ္၊ ငါ့မွာ လုပ္စရာေတြ ရွိတယ္၊ အဖမ္းခံရလို႕ မျဖစ္ေသးဘူး ဆိုၿပီး ကဲ ငါတို႕ လစ္မယ္ ဆိုၿပီး ျပန္ဖို႕ ျပင္တယ္၊
ကိုယ္ကလဲ နင့္မွာ ေနစရာ သြားစရာ မရွိရင္ ငါပို႕ေပးမယ္ေျပာေတာ့ ရွိတယ္၊ အဲဒီအတြက္မပူနဲ႕၊ အခု ဇက္မီေအာင္ သြားၾကမယ္ ဆိုၿပီး အိမ္ထဲမွာ ရွိေနတဲ့ သူ႕သူငယ္ခ်င္း နဲ႕ အေမကို ႏႈတ္ဆက္တယ္၊ ထြက္လာတဲ့ သူ႕သူငယ္ခ်င္းက ဘာလို႕ျပန္မလဲ ဘာညာမေမးပံုေထာက္ေတာ့ သူ႕အေမနဲ႕ စကားေျပာၿပီးၾကပံု ရတယ္၊ ေစာေစာက လြယ္လာတဲ့ ေက်ာပိုးအိပ္ကိုပဲ ေကာက္လြယ္ေတာ့ အထုတ္အပိုး မပါဘာမပါ ၊ အဝတ္အစားအပိုလဲ မပါဆိုေတာ့ သူေနေနတဲ့ ေနရာတစ္ခု ရွိတာ ေသခ်ာ သြားတယ္၊
ဒါနဲ႕ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ သန္လ်င္ဇက္ဆိပ္ကို သုတ္ေျခတင္ၾကတယ္၊ ဘယ္သြားမယ္ ဘယ္မွာလမ္းခြဲမယ္ ဆိုတာ မေျပာျဖစ္ဘူး၊ ဇက္ဆိပ္ေရာက္ေတာ့ အစိုးရလိုင္းေတြ မရွိေတာ့ဘူး၊ ေအာက္ဆုိဒ္ဆြဲတဲ့ စက္တပ္ ေမာ္ေတာ္ေတြ ရပ္ထားၿပီး လူေခၚေနတယ္။
ရန္ကုန္ ရန္ကုန္ သီတာဆိပ္ ေနာက္ဆံုးေမာ္ေတာ္ ေနာက္ဆံုးေမာ္ေတာ္လို႕ တေၾကာ္ေၾကာ္ ေအာ္တဲ့ဆီ အေျပးပဲ ဆင္းခဲ့ၾကတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ေတြ ထိုင္ေနတဲ့အထိ လူေခၚတုန္း၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရန္ကုန္သြားမယ့္ ေမာ္ေတာ္ထဲ ေရာက္ေနၿပိဆိုေတာ့ စိတ္ေအးသြားၿပီး အဲဒီက်မွ အသက္ဝဝ ရႈလိုက္မိေတာ့တယ္။
No comments:
Post a Comment