ေတာင္ေပၚကေန
ႏြယ္တို႕ ေနတဲ့ ၿမိဳ႕ေလးဆီကို ၾကည့္ရတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မွန္ထဲ ျပန္ၾကည့္ရ
သလိုပင္။ ေဆာင္းတြင္း မေရာက္ေသးေပမယ့္ ခပ္မိႈင္းမိႈင္း ၾကားက ၿမိဳ႕ကေလးကို
ျမင္ေနရသည္။ ေဆာင္းရာသီ ဆိုပါက ျမဴေတြ ဆိုင္းၿပီး ၿမိဳ႕ကေလးကို
ခပ္အံု႕အံု႕သာ ျမင္ရတတ္သည္။ ေန႕ခင္းပိုင္း ေရာက္ရင္ျဖင့္ ေတာင္ေအာက္မွာ
ရွိတဲ့ ႏြယ္တို႕ ေနထိုင္ရာ ၿမိဳ႕ကေလးကို နီရဲရဲ လွမ္းေတြ႕ရတတ္သည္။
အခုအေနအထားက ေတာင္ခိုးေတြႏွင့္ မီးခိုးေငြ႕ေတြ လႊမ္းေနတာ ျဖစ္ႏိုင္သည္။
ဘယ္အေျခအေနမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ႏြယ္တို႕ ေနထိုင္ရာ ၿမိဳ႕ကေလးက ခပ္မိႈင္းမိႈင္းသာ
အၿမဲ ရွိတတ္ေလသည္။ အေဆာက္အဦေတြ အားလံုး လိုလိုမွာ ေခါင္းမိုးက
အုပ္ကၽြပ္နီနီသာ မိုးၾကတဲ့ အတြက္ ေလယာဥ္ေပၚက ၾကည့္ၾကည့္ ေတာင္ေပၚကေန
ၾကည့္ၾကည့္ နီရဲေနတတ္ေလသည္။
ဒီၿမိဳ႕ကေလးကို
ႏြယ္ ေရာက္ကာစက ေလယာဥ္ဘီး ေျပးလမ္းေပၚ ေရာက္သည္ႏွင့္ ပတ္ဝန္းက်င္ကို
ၾကည့္လိုက္ရာ ေတာင္နံရံသာ ေတြ႕ရသည့္ အတြက္ ေတာင္ၾကားမွာ ေလယာဥ္ကြင္း
ေဆာက္ထားသလားလို႕ ထင္မိေလသည္။ တကယ္ေတာ့ ေတာင္ေတြ ကာရံထားသည့္
ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ပင္။
အရိပ္ေကာင္းသည့္
သစ္ပင္ႀကီး ေအာက္မွာ ထိုင္ခံုေတြ ခ်ထားရာဖက္ လွမ္းရင္း အားရပါးရ ထိုင္ခ်ကာ
ဘုရားဖူးေတြကို လိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ ႏြယ္ ထိုင္ေနသည့္ သစ္ပင္ကို ဘာပင္မွန္း
မသိ။ ဒီကို ေရာက္မွ ႏြယ္ မသိသည့္ ၊ မျမင္ဖူးသည့္ အပင္ေတြ၊ ပန္းေတြ၊
အသီးအရြက္ေတြ မ်ားစြာ ရွိေနပါလားလို႕ သိရေလသည္။ ေတာင္ေပၚမွာရွိေနသည့္
ဘုရားမို႕ ႏြယ္တို႕ ျမန္မာေတြက ခပ္လြယ္လြယ္ပင္ ေတာင္ေပၚဘုရားဟု
ေခၚၾကျခင္းပင္။ ဘုရားဘြဲ႕ေတာ္ကို မည္သူမွ် မေျပာၾက။ ဒီၿမိဳ႕ကို
ေရာက္ဖူးသူတိုင္းက ဒီေတာင္ေပၚႏွင့္ ေတာင္ေပၚဘုရားကို မေရာက္ေရာက္ေအာင္
လာၾကေလသည္။ အထူးသျဖင့္ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ား လာေရာက္တာ အမ်ားဆံုး ျဖစ္ေလသည္။
ပုဆိုးလိုပဲ
ပတ္ၿပီး ဝတ္ရတဲ့ ရွမ္းေဘာင္ဘီ ပံုစံ ေဘာင္းဘီအရွည္ကို ဝတ္လာတဲ့
ႏိုင္ငံျခားသား ခရီးသြား တစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ရတဲ့အခါ ၿပံဳးမိရေလသည္။ သူ႕လိုပင္
တရုတ္အမ်ိဳးသမီးႀကီး တစ္ေယာက္ ပတ္ထမီလို ၿဗန္႕က်ယ္က်ယ္ႏွင့္ ထမီကို
စကဒ္အတို အေပၚက ထပ္ဝတ္လာတာ ေတြ႕ရေလသည္။ ဝတ္ေနက် မဟုတ္ေတာ့ ဟိုတစ ဒီတစ
အတိုအရွည္ မညီတာကို သူ႕ဘာသာ သေဘာတက် ရယ္ေနေလသည္။ ေတာင္ေပၚဘုရားကို
တက္ေရာက္ ဖူးေမွွ်ာ္ပါက ေဘာင္းဘီအတို စကဒ္အတိုႏွင့္ တက္ဖို႕ ခြင့္မၿပဳ။
သာမာန္ ေလွကားကပဲ ေျခလ်င္တက္တက္၊ စက္ေလွကားကပဲ တက္တက္၊ ဘုရားရင္ျပင္
မေရာက္မီမွာ လံုျခံဳေရးေတြက ဆီးၿပီး ပုဆိုး ထမီ ဆင္ေလသည္။ ေတာ္ရံု
ဒူးေခါင္းအထိ အရွည္ဆိုပါက ခြင့္ျပဳေသာ္လည္း ေပါင္ရင္းေလာက္ အတိုဆိုပါက
လံုးဝ မတက္ရေပ။ ဒါေပမယ့္ ျပန္ဆင္းရန္မလို၊ ဘုရားဖူးေတြ အဆင္ေျပေအာင္ အသင့္
စီစဥ္ထားၿပီး မိန္းမဆိုပါက ၿဗန္႕ထမီ၊ ေယာက်ၤားဆိုပါက ရွမ္းေဘာင္ဘီ ပံုစံ
ျဖစ္တဲ့ သူတို႕ ရိုးရာ ေဘာင္းဘီကို ေပးဝတ္ေလသည္။ အျပန္က်
ျပန္ခၽြတ္ေပးခဲ့ယံုသာ။
ႏိုင္ငံျခားသားေတြသာမက
သူတို႕ ႏိုင္ငံသားေတြလဲ သိေပမယ့္ ေပါင္တို ေပါင္ျပတ္ေတြ ဝတ္လာတတ္သည္။
တေနရာသြားရင္း ေရာက္လာတာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ဝတ္ခ်င္လို႕
ဝတ္လာၿပီး ေတာင္ေပၚေရာက္မွ အေပၚက ထမီကို ထပ္ပတ္လို႕ ရေလေတာ့ ဝတ္လာၾကဟန္
တူသည္။
ေတာင္ေပၚဘုရားကို ဧည့္သည္လာတဲ့ အခါတိုင္း ဒီၿမိဳ႕ရဲ့ အသဲႏွလံုး အမွတ္တရ
အေနနဲ႕ ပို႕ေပးခဲ့တာ အေခါက္ေပါင္းမနည္းေတာ့ေပ။ ဒီတခါ ႏြယ္ ေရာက္ခဲ့တာကေတာ့
အိမ္ကလူေတြပင္ မသိ။ ႏြယ့္ ဘာသာ စိတ္လက္ေပါ့ပါးရာ ျဖစ္ရာျဖစ္ေၾကာင္း
ထြက္လာခဲ့ ျခင္းျဖစ္ေလသည္။ ေတာင္ေပၚကေန ရႈခင္းေတြကို ေငးၾကည့္ရင္း
ကိုယ့္ကိုယ္ကို လြတ္လပ္ေပါ့ပါးေနေလသည္။ ဘုရားအရိပ္မွာ ရွိေနေသာေၾကာင့္
စိတ္ေတြ ေအးခ်မ္းလို႕ ေနေလသည္။ ျဖစ္ခဲ့သည့္ စိတ္အထာမက်မႈ ၊
ေဒါသမီးေတာက္ေတြ၊ တေငြ႕ေငြ႕ ခံစားေနရတဲ့ မေက်နပ္ခ်က္ေတြ ဘယ္ေရာက္သြားမွန္း
မသိလိုက္။
ျမန္မာျပည္မွာဆိုရင္ျဖင့္
ႏြယ္ ေနတဲ့ အိမ္ကေန ေတာင္ေပၚဘုရားရွိရာ ေတာင္ကို ထြက္လာဖို႕
ေတာ္ေတာ္ႏွင့္လြယ္မည္ မထင္။ ကားစီးရမည့္ ခရီးႏွင့္ လမ္းမွာ ကားၾကပ္လို႕
ေစာင့္ရမည့္ အခ်ိန္ေတြ ႏွင့္ဆိုပါက အနည္းဆံုး ေလး နာရီ ခန္႕ၾကာႏိုင္သည္။
အခုေတာ့ ကားေပၚထိုင္လိုက္သည္ႏွင့္ နာရီဝက္ဆိုပါက ေတာင္ေျခ ေရာက္ၿပီ။
ေတာင္ေျခကေန လိုင္းကား စီးၿပီး ေနာက္ထပ္ မိနစ္(၂၀) ခန္႕ဆိုပါက ေတာင္ေပၚသို႕
ေရာက္ေလၿပီ။
ေအးခ်မ္း လြတ္လပ္သည့္ အရသာကို ခံစားရင္း စိတ္လက္ေပါ့ပါးလာေလသည္။
ေခါင္းေလာင္း လႈေနသည့္ မိန္းကေလးကို ၾကည့္ရင္း ငယ္ငယ္က ဘုရားေပၚမွာ ႏြယ့္
အေမ ေခါင္းေလာင္း လႈစဥ္က ရယ္ေမာၾကတာ သတိရေလသည္။ ေခါင္းေလာင္းလႈရင္
အသံေကာင္းတယ္လို႕ ဘယ္သူက ေျပာသည္မသိ။ နယ္ကေဆြမ်ိဳးေတြကို
ဘုရားဖူးလိုက္ပို႕ရင္း ေျမာက္ဥကၠလာ မယ္လမုဘုရား ေရာက္ေတာ့ ဘုရားမွာ အေမ
ေခါင္းေလာင္းလႈမယ္ လုပ္ေတာ့ ေဆြမ်ိဳးထဲက ႀကီးေတာ္ တေယာက္က
" ညည္းေအ အခုေတာင္ အသံက ဟိန္းေနတာ၊ အိမ္ထဲမွာ ကေလးေတြကို စာသင္ေနရင္ လမ္းထိပ္က ၾကားရတယ္လို႕ ေျပာေနၾကတာ၊ ဒိထက္ အသံေကာင္းရင္ တစ္ရပ္ကြက္လံုး ထြက္ေျပးေနရပါမယ္ေအ "
" ညည္းေအ အခုေတာင္ အသံက ဟိန္းေနတာ၊ အိမ္ထဲမွာ ကေလးေတြကို စာသင္ေနရင္ လမ္းထိပ္က ၾကားရတယ္လို႕ ေျပာေနၾကတာ၊ ဒိထက္ အသံေကာင္းရင္ တစ္ရပ္ကြက္လံုး ထြက္ေျပးေနရပါမယ္ေအ "
ႏြယ့္အေမက
အင္မတန္ အသံေအာင္သည္။ အသံဩဇာႏွင့္ ျပည့္စံုသည္။ အသံက လြင္ၿပီးခ်ိဳသည္။
ႏြယ္တို႕ ငယ္ငယ္က အေမ့အသံ အက်ယ္ႀကီး စကားေျပာလ်င္ ရွက္ေလသည္။
" အေမ တိုးတိုး ေျပာပါ "
ေျပာတိုင္း မ်က္ေစာင္းလွည့္ထိုးတတ္ေလသည္။
ႏြယ္သည္
အေမ့ဆီက အေမြ ရလိုက္သည္။ အသံက အႀကီးႀကီးမို႕ စကားေျပာပါက ခပ္တိုးတိုး
ေျပာရသည္။ အခု အသက္ႀကီးလာေတာ့ သားသမီးေတြကို ေျပာရဆိုရ ၊ အျမင္မေတာ္တာေတြ
ေျပာသည့္အခါ စိတ္လိုလက္ရ အားရပါးရ ေျပာပါက အသံက်ယ္ေလေလသည္။
"
အေမ တိုးတိုးေျပာပါ" လို႕ သားသမီးေတြက ဆိုေလလွ်င္ အေမ့ကို သတိရေလသည္။
ဒီကိစၥသည္ ႏြယ္တို႕ ငယ္ငယ္က ရယ္စရာ ျဖစ္ခဲ့တာမို႕ ဒါဟာ ရယ္စရာတခုလို႕
သေဘာထားခဲ့ေလသည္။
ခင္ပြန္း
ျဖစ္သူက ႏြယ္အသံက်ယ္သည့္ ကိစၥကို ေျပာလသည့္အခါ သူေျပာတာ နာလိုခံခက္မို႕
ေဒါသ ထြက္ရေလသည္။ ကိုယ့္ကိုလဲ သိေနတာမို႕ တတ္ႏိုင္သမွ် ထိန္းေလသည္။
ဒါေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာ တႏံု႕ႏံု႕။ စကားဆိုတာ တဖက္သားနာခံႏိုင္ေအာင္ ေျပာမွ
ဟုတ္မွန္သည့္တိုင္ လက္ခံႏိုင္ေလသည္။ စိတ္ထဲ မေက်မနပ္ ရွိေပမယ့္
ေမ့ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားထားလိုက္သည္။
သူနဲ႕ ႏြယ္တို႕ မနက္ေစာေစာ ထၿပီး က်န္းမာေရးအတြက္ တစ္ေန႕ တစ္နာရီ ရေအာင္
လမ္းေလွ်ာက္မယ္ဆိုကာ လမ္းေလွ်ာက္လာတာ ( ၃) ႏွစ္ေက်ာ္လာၿပီ။ အတိအက်
ေျပာရလ်င္ (၃)ႏွစ္နဲ႕(၇)လ ရွိေျခၿပီ။ ႏွစ္ေယာက္သား ေျခညီသည္။ တစ္ေယာက္ကို
တစ္ေယာက္ မေစာင့္ရ။ ရင္ေဘာင္တန္း ေလွ်ာက္ႏိုင္ၾကသည္။ ထို႕အတြက္
ႏွစ္ေယာက္သား ေက်နပ္ၾကေလသည္။
အခုတေလာ
ႏြယ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတိထားမိေလသည္။ လမ္းေလွ်ာက္ရတာ အရင္လို
ေပါ့ေပါ့ပါးပါး မရွိ။ ေလးေနသည္။ အထိုင္မ်ားလို႕လား၊ အထိုင္မ်ားရင္ေတာ့
ကြန္ပ်ဴတာသံုးတာ ေလွ်ာ့မွလို႕ အေတြးဝင္မိသလို၊ ရာသီဥတု ပူလြန္းတဲ့ အတြက္
ညဖက္ အဲယားကြန္းႏွင့္ အိပ္တာမွာ ေလက ေျခေထာက္ေပၚ တစ္ခ်ိန္လံုး က်ေနလို႕
ေလးေနသလား အမ်ိဳးမ်ိဳး ေတြးရင္း အေျဖရွာေနေလသည္။
သူက အေရွ႕ကေန ခပ္ကြာကြာ ေရာက္သြားပါက ႏြယ္က အေနာက္က ခပ္သုပ္သုပ္ လိုက္ရေလသည္။ အရင္လို ယွဥ္ၿပီး မေလွ်ာက္ႏိုင္တာ သတိထားမိလာသည္။
လူတစ္ေယာက္
လမ္းေလွ်ာက္တဲ့ ပံုစံၾကည့္ၿပီး ဒီလူရဲ့ ႏွလံုး အလုပ္လုပ္တာ သတိထားလို႕
ရသည္ဆိုတဲ့ ေဆးပညာ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ကို သတိရၿပီး ႏြယ္ နဲနဲေတာ့
စိုးရိမ္မိသည္။
" ငါ့ ႏွလံုး အလုပ္လုပ္တာ ေႏွးသြားဘီလား" လို႕ေတာင္ ေတြးလိုက္မိသည္။
တစ္ရက္မွာ
တစ္ညလံုး မိုးရြာထားရာ မနက္ပိုင္း ႏြယ္ တို႕ လမ္းေလွ်ာက္သည့္ အခ်ိန္မွာပင္
မိုးေပါက္က တဖြဲဖြဲ က်ခ်င္ေနေသးသည္။ ေလွ်ာက္ေနက် မပ်က္ရေအာင္
ထံုးစံအတိုင္း ေလွ်ာက္ၾကေလသည္။ ရုတ္တရက္ ေျခလွမ္းေႏွးၿပီး အေနာက္မွာ
ခပ္ခြာခြာ က်န္ခဲ့သည့္ ႏြယ့္ကို သူက ဘာလို႕ ေနာက္က်န္ ခဲ့သလဲ ေမးတာကို
ႏြယ့္ စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္ေနတဲ့ အတိုင္း ေျပာလိုက္မိသည္။
"
ႏြယ့္ ႏွလံုးေတြ အလုပ္လုပ္တာ ေႏွးသြားတာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ေျခေထာက္က အေၾကာေတြ
တခုခု ျဖစ္ၿပိ ထင္တယ္၊ အရင္လို ေျခလွမ္းက မေရာက္ဘူး၊ လွမ္းတာက လွမ္းတာပဲ"
ေျပာတာ သူက ဘာမွ ျပန္မေျပာ၊ တံုဏွိဘာေဝ ေနေလသည္။ လက္ခံသြားတာလား၊ ႏြယ့္ အတြက္ ဝိုင္းၿပီး စဥ္းစားေနသလား ထင္လိုက္မိသည္။
ေနာက္ရက္မွာ
ထို႕အတူပင္ မိုးက ဆက္လာေတာ့ ဗြက္ေတြပင္ ထလာကာ လမ္းေလွ်ာက္ရတာ
စိုစိုစြတ္စြတ္ ျဖစ္လာသည္။ သို႕ေသာ္ မပ်က္မကြက္ ထေလွ်ာက္ၾကေလသည္။ ထိုေန႕က
သူႏွင့္ ႏြယ္ ေတာ္ေတာ္ ျပတ္သြားသည္။ မွတ္တိုင္တစ္တိုင္စာေလာက္ ႏြယ္
ျပတ္က်န္ခဲ့ေလသည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားမလို အားမရ ျဖစ္ရင္းက ဆက္မသြားပဲ ရပ္
ေစာင့္ေနသည့္ သူ႕အနား အေရာက္
'
'
" ရႊံ႕ေၾကာက္တယ္ ဟုတ္လား၊ ရႊံ႕စင္မွာ ေၾကာက္သလား၊ မင္း ကို မင္း မိုးက်ေရႊကိုယ္ ေရႊမင္းသမီး မွတ္ေနလား"
ရုတ္တရက္
မထင္မွတ္တဲ့ စကားေတြက ႏြယ့္ကို ဆြံ႕အ သြားေစေတာ့သည္။ ႏြယ္ ထင္တာ ဘာလို႕
ေနာက္က်သလဲ တခုခု ေမးလိုက္မယ္လို႕ ထင္တာ ျဖစ္ေတာ့ အံ့ဩ သြားရေလသည္။
သူက
ေျခလွမ္းကို ေႏွးလိုက္ၿပီး ႏြယ္မီေအာင္ ေလွ်ာက္ေနတဲ့ အေနာက္
ကပ္ေလွ်ာက္ရင္းက စိတ္ထဲမွာ ေဒါသေတြ မေက်နပ္တာေတြ ပလံုစီထေလသည္။ သူနဲ႕ႏြယ္
ေပါင္းသင္းလာတာ အိမ္ေထာင္သက္ မနည္းလွ။ ဒီအေတာအတြင္းမွာ သူ စကားေျပာရင္
တုတ္ထိုးအိုးေပါက္ ေျပာတာ၊ သူမ်ားနားဝင္ခ်ိဳေအာင္ ဟန္လုပ္ေျပာတတ္တဲ့
အမူအက်င့္ မရွိတာ သိထားၿပီးသားပင္။ ဒါေပမယ့္ စကားဆိုတာ ကိုယ္က
ေျပာလိုက္တိုင္း ၿပီးတာမဟုတ္ တဖက္လူကို ထဲ့တြက္ရေလသည္။
ႏြယ္ကေတာ့
အိမ္ေထာင္သက္ တေလွ်ာက္ အရာရာကို သိနားလည္ထားၿပီး ခြင့္လႊတ္ခဲ့တာေတြ
မသိခ်င္ေယာင္ မၾကားခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေပးခဲ့တာေတြ အမ်ားႀကီးပင္။
ဒါ့ေၾကာင့္လည္း တခုခုကို ေတြးလိုက္ရင္ ကိုယ့္ဘက္က မေတြးပဲ တဖက္သားကဖက္က
ေတြးေပးခဲ့တာ အက်င့္ျဖစ္လို႕ပင္ ေနေလၿပီ။ အဆိုးထဲက အေကာင္းတြက္က ကိုယ့္ဘာသာ
ေက်နပ္လိုက္သည္။ သည္းခံစိတ္ေတြ ရလာတာ၊ အတၱေတြေလွ်ာ့လာႏိုင္ၿပီး တဖက္သားကို
ၾကည့္တတ္လာတာ အျမတ္လို႕ တြက္မိေလသည္။
သူနဲ႕အတူ
လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ရံဖန္ရံခါ သူေလွ်ာက္တာ ေႏွးသြားရင္ ဘာျဖစ္လဲ၊ ေျခေထာက္
ဘာျဖစ္လဲလို႕ ႏြယ္က ေမးတတ္သည္။ သူက ေပါင္ၾကားမွာ ဖု ထြက္တယ္ ထင္ပါရဲ့
လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ပြန္းၿပီး နာတယ္ဆိုတာမ်ိဳး ႀကံဳဖူးသည္။ ဒီလို ျဖစ္ရင္
ႏြယ္ပါ သူေလွ်ာက္ႏိုင္သေလာက္ အရွိန္ေလွ်ာ့ၿပီး လိုက္ေလွ်ာက္ေပးလိုက္သည္။
တခါတေလ
ဆိုေပမယ့္ မၾကာခဏ ဆိုသလို ၾကံဳရတာ ရွိေသးသည္။ အတူွ ယွဥ္ေလွ်ာက္ရင္းက သူက
ရုတ္တရက္ အေရွ႕က ခပ္သုပ္သုပ္ ေလွ်ာက္ေလရာ ႏြယ့္မွာ အေျပးတပိုင္းလိုက္ရ
ဖူးသည္။ ဘာျဖစ္တာလဲဆိုေတာ့ ဘိုက္နာလာ၍ အိမ္အျမန္ေရာက္ေအာင္ ေျပးရေလသည္။
ဒါ့ေၾကာင့္ အတူ ေလွ်ာက္ၾကရင္းက ေႏွးသြားတာမ်ိဳး၊ ျမန္သြားတာမ်ိဳး
ၾကံဳလာခဲ့ရင္ ႏြယ့္ဖက္က သူ ဘာျဖစ္ပါလိမ့္လို႕ ေတြးေပးသည္။ တခုခု ျဖစ္သလား၊
အၿမဲခံစား ေတြးေပးသည္။ ႏြယ့္က်ေတာ့ ဘာ့ေၾကာင့္ ဒီလို အေတြး သူ
မေတြးႏိုင္တာလဲ၊ ႏြယ္သည္ ေတာ္ေတာ့္ကို စိတ္ထဲ မေက်မနပ္ ျဖစ္မိေလသည္။
ႏြယ္တို႕ ေနထိုင္ရာ ၿမိဳ႕မွာ ရက္အလိုက္ အခ်ိန္အပိုင္းအျခားႏွင့္
တစ္ပတ္တစ္ရက္ ပံုမွန္ထြက္သည့္ ပ်ံက်ေဈးေတြ ရွိသည္။ ထိုအထဲကမွ နာမည္ေက်ာ္
ညေဈးရွိသည့္ ေနရာမွာ ေသာၾကာေန႕ မနက္ ဆိုပါက ေသာၾကာေဈး ဆိုတာ ရွိသည္။ ထိုေဈး
ျဖစ္လာတာက စိတ္င္စားဖြယ္ရာပင္။ ထိုညေဈးနားမွာ ဗလီ တစ္ခုရွိသည္။
ေသာၾကာေန႕ဆိုပါက ထိုဗလီမွ ဝတ္ၿပဳဆုေတာင္းၿပီး ထြက္လာသည့္ သူမ်ား
စားေသာက္ရန္ ေဈးတန္းကေလး ရွိသည္။ စမူဆာ၊ ေကာ္ျပန္႕၊ ေခါက္ဆြဲ စသည့္
စားစရာမ်ားႏွင့္ အသံုးအေဆာင္ ပစၥည္းမ်ား ကို ထိုသူမ်ား ဝယ္ျခမ္းႏိုင္ရန္
ယာယီေဈးကေလး ဖြင့္ၿပီး လာေရာင္းၾကေလသည္။ ထိုေနရာမွာ မနက္ခင္းပိုင္း
စားစရာေတြ ဝယ္လို႕ရတာသိတဲ့ တျခားသူေတြကပါ လာေရာက္ ဝယ္ယူၾကတာမွာ
စည္ကားလာၿပီး ေရာင္းသူ ဝယ္သူ မ်ားလာကာ ေဈးတန္းႀကီး ျဖစ္လာေလသည္။ အခု
အခ်ိန္မွာေတာ့ ရာသီစာထြက္ကုန္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြပါ ေရာင္းၾကေလသည္။
ေရာင္းသူေတြက တရုတ္၊ ပန္းေသး၊ မူဆလင္ တို႕သာမက ရွမ္းလူမ်ိဳးေတြ မ်ားေလသည္။
ဟင္းသီးဟင္းရြက္မ်ားမွာ အမ်ားအားျဖင့္ ရွမ္းျပည္က အသီးအရြက္ေတြ မ်ားေလသည္။
စိုက္ခင္းထဲက ႏႈတ္လာသည့္အတိုင္း လတ္ဆတ္လွသည္။ အျမစ္မွာတြယ္ကပ္ေနသည့္
ေျမစိုင္ခဲေတြပါ ပါလာတတ္ေသးသည္။ မုန္႕ပဲ သားေရစာ ဆိုင္ေတြ အမ်ားအၿပား
ၾကားမွာ ရွမ္းေခါက္ဆြဲဆိုင္ခ်ည္း (၅) ဆိုင္ရွိသည္။ ထိုဆိုင္ေတြမွာ
လူေတြကလည္း အျပည့္။ ျမန္မာလို ေျပာသူ၊ ရွမ္းလိုေျပာသူ ထိုင္းလိုေျပာသူ၊
တရုတ္လို ေျပာသူစံုလွသည္။ ကိုယ့္ရပ္ဌာေန အလြမ္းေျပ လာဝယ္သူ ၊ လာစားသူေတြ
မ်ားေလသည္။
ထို ေသာၾကာ တစ္ရက္မွာပင္ ႏြယ္တို႕ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေဈးဝယ္ေရာက္ေလသည္။
တစ္ေနရာ အေရာက္မွာ ေခါင္းဘီးေတြ ေတြ႕၍ ဝယ္မလို႕ ရပ္ၾကည့္မိေလသည္။ သူက
ေရွ႕မွာ ေလွ်ာက္သြားႏွင့္ၿပီ ဆိုေတာ့ မဝယ္ပဲ ဘီးက ဘယ္မွာဝယ္ဝယ္
ဝယ္လို႕ရတာပဲ ေတြးရင္း သူ႕ဆီ အမီ ေလွ်ာက္ေလသည္။
" အေနာက္ လွည့္ၾကည့္ရင္ ပါမလာဘူး၊ လမ္းကို ဘယ္လို ေလွ်ာက္ေနလဲ အိုက္တင္လုပ္ၿပီးမ်ား ေလွ်ာက္ေနသလား'
ႏြယ္
အႀကီးအက်ယ္ အံံံ့ဩသြားေလသည္။ ဘာျပန္ေျပာရမွန္းပင္ မသိေတာ့။
လမ္းေလွ်ာက္ေႏွးသည့္ ကိစၥကို ဒီေလာက္ ေျပာဖို႕မလို၊ အခုက လမ္းေလွ်ာက္ေႏွးတာ
မဟုတ္၊ တခုခု ဝယ္ဖို႕ လုပ္ေနလို႕ ၾကာေနတာ၊ ဒါကို သူဘာလို႕ မေတြးမိတာလဲ၊
တစိမ့္စိမ့္ေတြးၿပီး ႏြယ္ မ်က္ရည္က်မိသည္။ လမ္းမွာ စကားတလံုးမွ ျပန္မေျပာပဲ
အိမ္ျပန္ေရာက္လာသည္။
သူ
အလုပ္ကို ထြက္သြားၿပီးတဲ့အခါမွာ ႏြယ္ အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ စဥ္းစားေလသည္။
ထံုးစံအတိုင္း သူ အလုပ္ထဲမွာ ဖိစီးမႈေတြ မ်ားေနသလား၊ သူက သူ႕မွာ ဖိစီးေနရင္
မေနေပ၊ အေဖာ္ရေအာင္ ၽႏြယ့္ကိုပါ ေျပာျပၿမဲမို႕ ဘာမွ ေျပာသံမၾကားရ။ ဒါဆို
ဘာလို႕ ႏြယ့္အေပၚ အျမင္လြဲေနတာလဲ၊ အမွန္မေတြးေပး ႏိုင္သလဲ၊ ႏြယ္ေတြးသလို
ဘာလို႕ သူ မေတြးေပးႏိုင္သလဲ။ အမ်ားႀကီး ေတြးဖို႕မလို
"
ဘာျဖစ္ေနလဲ၊ ဘာလုပ္ေနလဲ " ေတြးေပးလိုက္ရင္ ေက်နပ္ရမယ့္အျဖစ္။ ႏြယ့္ စိတ္ထဲ
သူ႕ကို လတ္တေလာ မေတြ႕ခ်င္၊ မျမင္ခ်င္စိတ္ေတြ ျဖစ္ေနေပမယ့္ အသက္(၄၅)
နွစ္ရွိေနၿပီ ျဖစ္တဲ့ မိန္းမ တစ္ောက္ အိမ္က ဆင္းသြားတာ
လူၾကားလို႕မွမေကာင္း၊ ဆင္းသြားယံုနဲ႕ ၿပီးသြားမယ့္ ကိစၥမဟုတ္။ ဒါေပမယ့္
ႏြယ့္မွာ ႏြယ့္စိတ္ထဲမွာ ခံရခက္တဲ့ ေဝဒနာကို ဘယ္လို ရွင္းရမလဲ၊
ေနာက္ဆံုးေတာ့ စိတ္ကိုလႊတ္ေပးဖို႕ စိတ္ေအးခ်မ္းရာ ရွိေစမယ့္
ေတာင္ေပၚဘုရားကို ေရာက္ခဲ့ေလသည္။ ထိုင္ရာကထၿပီး ဘုရားရင္ျပင္ေပၚ
တပတ္ပတ္သည္။ ( ၅) မိနစ္ပင္မၾကာ တပတ္ျပည့္ရာ ထိုင္း အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္
ေျပာတာ သတိရမိသည္။ သူ႕ကို သူတို႕ကိုးကြယ္သည့္ ဘုန္းႀကီးက ျမန္မာျပည္က
ေရႊတိဂံုဘုရားကို ေရာက္ေအာင္ သြားဖူးခိုင္းေၾကာင္း၊
ေရႊတိဂံုဘုရားရင္ျပင္မွာ တပတ္ပတ္တာ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မျပည့္ေၾကာင္း၊
ေစာင္းတန္းမွားၿပီး ဆင္းမိလို႕ သူမသိတဲ့ ၿမိဳ႕နယ္တစ္ခုဆီ ေရာက္သြားလို႕
စတက္ခဲ့တဲ့ ေနရာကို ကားငွားၿပီး ျပန္လာရတဲ့ အေၾကာင္း ၾကားခဲ့ရတဲ့အတြက္
ႏြယ္ကလဲ ဂုဏ္ယူဝံ့ၾကြားစြာ ျပန္ေျပာတာေတြ သတိရမိေလသည္။
စိတ္ထဲမွာ
ႏြယ္ ႀကီးျပင္းခဲ့ရာ ရန္ကုန္ကို အေျပးအလႊား ေရာက္ရျပန္သည္။ ႏြယ္
ရန္ကုန္မျပန္တာ ( ၄) ႏွစ္ရွိၿပီ၊ အေဖဆံုးတာပင္ မျပန္ျဖစ္၊ က်န္းမာဆဲ
အေမ့ကို အသက္ရွည္ပါေစ ဆုေတာင္းေပးေနရသည္။ ကိုယ့္ျပည္ကို ျပန္ရအုန္းမည္။
အေျခအေနက မေပးေသး။
ဘုရားရင္ျပင္ေဘး ပတ္လည္က ေတာင္ေပၚမွာ လူႏွစ္ဖက္စာ လံုးပတ္ရွိမည့္
ခေရပင္ႀကီးေအာက္မွာ ထိုင္ရင္း ခေရပြင့္ေတြကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္။
ေႀကြၿပားေပၚမွာ ေႀကြက်ေနသည့္ ခေရပြင့္ေတြ မနည္းလွ။ ေကာက္မည့္သူမရွိ၊
အပင္ေပၚမွာလည္း ေဖြးေဖြးလႈပ္ေနသည္။ ဒီခေရပင္ သမိုင္းကို
စာႏွင့္ေရးကပ္ထားသည္။ ႏွစ္ေပါင္း ရာေက်ာ္ အသက္ရွင္ၿပီး ပန္းေတြ
ပြင့္ေနဆဲျဖစ္သည့္ ခေရပင္ႀကီးကို အားက် ေက်နပ္စိတ္ေတြ ျဖစ္ေလသည္။
ေၾကြျပားေပၚက လူေတြ နင္းသြား ေက်ာ္သြားသည့္ ခေရပြင့္ေတြ ၾကည့္ရင္း
ဆယ္တန္းတက္တုန္းက သူ႕အိမ္က ခေရေတြ ေကာက္လာေပးသည့္ သူငယ္ခ်င္းကို
သတိရမိသည္။ ေက်ာင္းလာကာနီးမွ ေကာက္လာသည့္ အတြက္ သီဖို႕ အခ်ိန္မရ၊ တခါတေလ
ႏွီးႀကိဳးေလး ယူလာေပးလို႕ ေက်ာင္းေရာက္မွ သီၿပီး ပန္ၾကေလသည္။ တစ္ခန္းလံုး
ခေရပန္းနံ႕ ေမႊးႀကိဳင္လို႕၊ ထိုသူငယ္ခ်င္းသည္ ေကာ္ပတ္ရုပ္ေလးလို လွသည္။
ျဖဴျဖဴေခ်ာေခ်ာေလး၊ တကၠသိုလ္တက္ေတာ့ သူတို႕ေမဂ်ာမွာ ကြင္းျဖစ္လိုက္ေသးသည္။
ေက်ာင္းေတြၿပီး အလုပ္ဝင္ေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ မဆံုျဖစ္ၾကေတာ့၊
သတင္းေတြေတာ့ ၾကားေနရသည္။ သူ ဂ်ာမဏီကို ပညာေတာ္သင္ သြားရတာ ၾကားလိုက္သည္။
ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္ေနၿပီး မၾကာခင္မွာ သူ႕နာေရး သတင္းစာမွာ
ဖတ္လိုက္ရသည္။ ျပန္ကာနီး ႏႈတ္ဆက္ပြဲ အေနနဲ႕ စားၾကသြားၾကရင္း စကိတ္စီးရာက
ေလွ်ာ္လဲကာ ခါးရိုးထိသြားသည္တဲ့။ ေဆးရံုမွာ အတန္ၾကာေသးသည္။ လပိုင္းအၾကာမွာ
ကြယ္လြန္သြားတာ ျဖစ္ေလသည္။ အင္မတန္ ေခ်ာေမာလွပ ႏုႏုလွလွ ကေလးဆီ
ေသျခင္းတရားက ေရာက္လာတာပါပဲလားလို႕ အေစာဆံုး သိခြင့္ရခဲ့ေလသည္။
ႏြယ္ ပန္းႀကိဳက္တာ သူငယ္ခ်င္းေတြက သိေလရာ တကၠသိုလ္တက္စဥ္က
ကံ့ေကာ္ပန္းေတြ ဗန္းေလးႏွင့္ လိုက္ေရာင္းသည့္ ကေလးေလးေတြ ၊ ေက်ာင္းထဲက
ဝန္ထမ္းေလးေတြ ေတြ႕ရင္ ႏြယ့္ဆီ ေခၚလာတတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းကိုလည္း
သတိရမိေလသည္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္ကမွ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ႏွင့္
အြန္လိုင္းေပၚမွာ ျပန္ဆံုရင္း သူဆံုးသြားၿပီ ဆိုတာ ၾကားရေလသည္။ ကေလး
၂ေယာက္က်န္ခဲ့သည္တဲ့။ သူ႕ ခင္ပြန္းဆိုတာ သူတို႕ သမီးရီးစားဘဝက ေက်ာင္းမွာ
အခန္းေရွ႕ လာလာရပ္ၿပီး သူ႕ကို ႀကိဳတတ္တဲ့ သူဆိုတာ ျပန္သတိရရင္း သြားသူေရာ
က်န္ခဲ့သူကိုပါ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရေလသည္။
ႏြယ္ ဘယ္ေရာက္ေနသလဲလို႕ ႏြယ့္အေမနဲ႕ ေတြ႕ပါက ေမးတတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းဆရာမ
တစ္ေယာက္အေၾကာင္းအေမနဲ႕ဖုန္းဆက္ရင္ အၿမဲ ၾကားရသည္။
ႏိုင္ငံျခားပညာေတာ္သင္(၃) ႏွစ္ သြားရတဲ့ အေၾကာင္း၊ ျပန္ေရာက္ၿပီး
တကၠသိုလ္မွာ ပါေမာကၡ ျဖစ္ေနေၾကာင္း၊ အင္းစိန္ဘက္မွာ ျခံနဲ႕တိုက္နဲ႕
ဝယ္လိုက္တယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းကို သူ႕အမ်ိဳးသား အင္ဂ်င္နီယာက
ကားနဲ႕ႀကိဳပို႕ေၾကာင္း ၊ စတာေတြ ၾကားရေတာ့ သူ႕ရည္းစား တျခားမိန္းကေလး
တစ္ေယာက္ကို ခိုးသြားေတာ့ မ်က္ရည္လည္ရြဲ ျဖစ္တာ၊ ႏြယ္တို႕ပါ
ေဒါသလိုက္ျဖစ္၇တာ သတိရမိျပန္သည္။ အဲဒီလူကို ေနာက္ပိုင္း လမ္းမွာ ေတြ႕လို႕
လာႏႈတ္ဆက္ရင္ ႏြယ္တို႕ မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ခဲ့ၾကတာ သတိရရင္း
ကေလးဆန္ခဲ့တာေတြ ေတြးမိျပန္သည္။
ေတာင္ေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္းက ဟိုေတြး ဒီေငးရင္း အိတ္ထဲက လက္ကိုင္ဖုန္းကို
နာရီၾကည့္ဖို႕ ထုတ္လိုက္ရင္း ဘယ္သူမွ ဖုန္းမေခၚထားတာ ေတြ႕ရေလသည္။
ကိုယ္မရွိလဲ အရာအားလံုးက ပံုမွန္ပါပဲ။ နာရီၾကည့္ၿပီး အိမ္ျပန္ဖို႕
အခ်ိန္တြက္မိသည္။ သမီးအငယ္ဆံုး ေက်ာင္းက ျပန္ေရာက္ေတာ့မည္။
အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ေတြ႕ေနက် အေမကို မေတြ႕ရင္ ဖုန္းေခၚေတာ့မည္။ အရာရာမွာ
ကေလးေတြကို မသိေစခ်င္။ အခ်ိန္တန္ေတာ့ အိမ္ျပန္ရမွာ ဓမၼတာပင္။ ေလာကႀကီးက
ကိုယ့္ကို ေနရာခ်ထားေပးတဲ့ အတိုင္း ေနခိုင္းသေလာက္ ေနရေပအုန္းမည္။
ဘုရားကို ဒုတိယအႀကိမ္ ကန္ေတာ့ၿပီး ေလွကားအတိုင္း ဆင္းဖို႕ ထြက္ခဲ့သည္။
ေလွကားမေရာက္ခင္ အေကြ႕ေလးမွာ ဓါတ္ပံုရိုက္လို႕ရေအာင္ ပန္းျခံကေလး
လုပ္ေပးထားသည္။ သစ္ခြမ်ိဳးစံု လွေနသည္မွာ အပြင့္ေတြက ေရာင္စံု ဆိုဒ္စံု ၊
သစ္ခြပန္းေတြ အနားမွာ ေဖြးေဖြးလႈပ္ ပြင့္ေနသည့္ ယုဇနပင္၊ ေလတျဖဴးးျဖဴးးမွာ
ယုဇနပန္းနံ႕က ေမႊးပ်ံေနသည္။ အပြင့္ေတြက အဆုပ္လိုက္ခဲေနေအာင္ ပြင့္သည္။
အပင္ေအာက္ေျခမွာေတာ့ ေၿကြက်ေနသည္ကလည္း အေဖြးသား၊ ပြင့္တခ်ိဳ႕ ေႀကြတခ်ိဳ႕ ၊
ေႀကြမွာေၾကာက္ၿပီး မပြင့္သည့္ပန္း ဘယ္မွာ ရွိမလဲ။ သဘာဝအတိုင္း
ပြင့္ရေပမည္။ ေႀကြရေပမည္။ ေဝေအာင္လည္း ပြင့္သည္။ ေႀကြေနလည္းပဲ ပြင့္ရေပမည္။
ခိုုင္ခိုုင္ေစာလြင္
No comments:
Post a Comment