" ဗိုလ္အုန္းသီးစီး ၾကက္ဆင္ထီးေဆာင္းျပီး ရန္ကုန္တကၠသိုလ္သြားမယ္ "( ျပည္သူ႕ေခတ္ဂ်ာနယ္ အမွတ္ ၂၁၃ ပါ ေဆာင္းပါးျဖစ္ပါတယ္)

                       ထိုင္းနိုင္ငံက စားေသာက္ဆိုင္ တစ္ဆိုင္မွာ အမွတ္တရ သိမ္းဆည္းထားတဲ့" ျမန္မာျပည္တြင္လုပ္သည္"  MADE  IN BURMA စာတန္းပါ ကေလးစီး စက္ဘီးေလးကို ေဖ့စ္ဘြတ္စာမ်က္ႏွာမွာ ေတြ႕လိုက္ရေလသည္။  အဆိုပါ ဓါတ္ပံုေလးသည္  ျမန္မာျပည္ရဲ့ အတိတ္အေျခအေနႏွင့္ ယေန႕ေခတ္ အေျခအေနကို  ယွဥ္ထိုးျပလိုက္ သလိုပဲဟု စာေရးသူ ခံစားလိုက္ရသည္။ 

                         တစ္ခ်ိန္က အေရွ႕ေတာင္အာရွမွာ  ထိပ္ဆံုးက ရွိေနခဲ့သည့္ ျမန္မာႏိုင္ငံကို လည္ျပန္ၾကည့္မိသည္။ ထိုတိုးတက္ေနသည့္ အခ်ိန္ကို ကိုယ္တိုင္မမီခဲ့ေပမယ့္ လူႀကီးသူမေတြ ေျပာစကားအရ  သိခဲ့ ရသည္၊ စာေတြထဲ ဖတ္ရသည္။ စကၤပူ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ လီကြမ္းယုက စကၤာပူႏိုင္ငံကို တိုးတက္ေအာင္ အားယူေနသည့္ အခ်ိန္တြင္ ျမန္မာျပည္ကို လာေရာက္လည္ပတ္၍ စကၤာပူကို ရန္ကုန္လို ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရမည္ဟု ေၾကြးေၾကာ္ရင္း စကၤာပူႏိုင္ငံကို တိုးတက္သည့္ အေျခအေနေရာက္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ထိုစဥ္က အမ်ားအားက် စံနမူနာယူခဲ့ရသည့္ ျမန္မာသည္ အဖက္ဖက္က ခၽြတ္ျခံဳက်ေနေလသည္။ တျခားမၾကည့္ပါႏွင့္ စာေရးသူတို႕ သိမီလိုက္သည့္ အခ်ိန္မွာပင္ စာေရးသူတို႕ထက္ ဖြ႕ံၿဖိဳးမႈ နိမ့္က်ေနသည့္ ႏိုင္ငံ အခ်ိဳ႕ပင္ ျမန္မာကို ေက်ာ္တက္ေနၾကၿပီ။ လြန္ခဲ့သည့္ (၄)ႏွစ္ခန္႕က လာအိုႏိုင္ငံၿမိဳ႕ေတာ္ ဗီယန္က်င္းကို ေခတၱသြားေရာက္ဖူးသည္။ လာအိုႏိုင္ငံသည္ ကုန္းတြင္းပိတ္ႏိုင္ငံ ျဖစ္သည္။ သယံဇာတ ထြက္ရွိမႈ နည္းပါးသည္။  ဆားကိုပင္ အိမ္နီးခ်င္း ထိုင္းႏိုင္ငံမွ ဝယ္ယူရသည္။ ေငြေၾကးေဖာင္းပြမႈလဲ မ်ားသည္။ ထိုင္းတစ္ဘတ္ကို လာအို kip ၁၈၀ ျဖစ္သည္။ ယေန႕မွာ  ထိုင္းတစ္ဘတ္ကို လာအို kip ၂၅၀ ေက်ာ္ေလာက္ ရွိသည္။

ျမန္မာတစ္က်ပ္ ထိုင္းတစ္ဘတ္ ေခတ္ရွိခဲ့ေသာ္လည္း ယေန႕အခ်ိန္မွာ ထိုင္းတစ္ဘတ္- ျမန္မာ ၃၀က်ပ္ ျဖစ္ေနေလသည္။

လာအိုႏိုင္ငံ အေၾကာင္း ဆက္ရလွ်င္  ျပည္သူေတြ ဆင္းရဲၾကေသာ္လည္း လူေနမႈအဆင့္ နိမ့္က်မႈ မရွိတာကို ေတြ႕ရေလသည္။
ထိုအခ်ိန္က အိမ္နီးခ်င္းထိုင္းႏိုင္ငံမွာ ေက်းလက္ေတာရြာ မက်န္ လူတိုင္း မိုဘိုင္းဖုန္း သံုးစြဲေနၾကေသာ္လည္း စာေရးသူတို႕ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ မိုဘိုင္းဖုန္း ဆင္းကဒ္ တန္ဖိုးမွာ သိန္းဆယ္ဂဏန္း တန္ဖိုးရွိေနၿပီး အခြင့္ထူးခံ သူေတြသာ ကိုင္ခြင့္ရသည့္ အေျခအေနမွာပင္ ရွိေနေသးသည္။ ထိုသို႕ေသာ အခ်ိန္ လာအိုႏိုင္ငံမွာ မိုဘိုင္းဖုန္းကို  လမ္းေဘးေစ်းသည္ပါ မခ်န္ ကိုင္ေနၾကၿပီ၊  ဒီဂ်စ္တယ္ စက္မ်ား တပ္ဆင္ထားသည့္ ဓါတ္ဆီဆိုင္မ်ားမွာ အလြယ္တကူ ဝင္ေရာက္ၿပီး လိုသေလာက္ ထဲ့ႏိုင္ၾကၿပီ။ ျမန္မာျပည္မွာ ထိုစဥ္က ဓါတ္ဆီဆိုင္မွာ  ကားတန္းရွည္ႀကီးကို တေမွ်ာ္တေခၚေစာင့္ တန္းစီၿပီး ကိုယ္တာျဖင့္ ဆီထဲ့ေနရဆဲ ျဖစ္ေလသည္။  လမ္ေးဘးမွာ ပုလင္းေလးေတြ ေထာင္ထားသည့္ ေမွာင္ခိုဆိုင္ေတြမွာ အေရာင္းအဝယ္ လုပ္ေနၾကဆဲ ျဖစ္ေလသည္။  တိုင္းျပည္ကဆင္းရဲ၍ ျပည္သူေတြ ဆင္းရဲရသည္ မွန္ေသာ္လည္း ဖြ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈက အျခားတိုင္းျပည္ထက္ ေနာက္က်ေနရေလသည္။  အုပ္ခ်ဳပ္သည့္ အစိုးရ၏ ျပည္သူေတြအေပၚ ထားသည့္ ေစတနာ ကြာျခားမႈကို သိသိသာသာ ေတြ႕ရေလသည္။

                   ဗိုလ္အုန္းသီး စက္ဘီးဆိုတာ တစ္ခ်ိန္က ျမန္မာျပည္က ကေလးေတြ သေဘာက်ခဲ့ရသည္။ စာေရးသူတို႕ပင္ အဖ်ားအနားသာ မီလိုက္ေလသည္။  ဒါေပမယ့္ ထိုစက္ရံုကို မ်က္ျမင္ ေတြ႕ဖူးေလသည္။ ဗိုလ္အုန္းသီးေကြ႕ ဆိုသည့္ ကားမွတ္တိုင္နား ေရာက္ဖူးခဲ့သည္။ ဗိုလ္အုန္းသီးသည္ နာမည္သာ က်န္သည္။  သို႕ေသာ္ ထိုင္းႏိုင္ငံက ထုတ္လုပ္သည့္ ပလတ္စတစ္ စက္ဘီးေတြကို အခုေခတ္ကေလးေတြ စီးရသည္။  အေရာင္ကေလးေတြ စံုမွစံု ဆိုေတာ့ ကေလးေတြ ႀကိဳက္ၾကသည္။  လြန္ခဲ့တဲ့ (၁၅) ) ႏွစ္ခန္႕က စာေရးသူရဲ့ သမီးႏွစ္ေယာက္ကို အတူ စီးရေအာင္ဆိုကာ စက္ဘီးတစ္စီး ဝယ္ေပးဖူးသည္။   ယိုးဒယားျဖစ္လို႕ ေခၚၾကတဲ့ ကေလးစီး စက္ဘီးေတြထဲက ႏွစ္ေယာက္စီးလို႕ ရတဲ့ စက္ဘီးေလးပါ။ အေရွ႕မွာ အႀကီးတစ္ေယာက္က နင္းၿပီး အေနာက္မွာ ပါတဲ့  ထိုင္ခံုမွာ အငယ္တစ္ေယာက္က ထိုင္စီးလို႕ရတဲ့ စက္ဘီးပါ။ အဲဒီ စက္ဘီးကို ဆိုင္မွာေတြ႕ေတြ႕ခ်င္းပဲ ကိုယ္ငယ္ငယ္က ျမင္ဖူးခဲ့တဲ့ ဗိုလ္အုန္းသီး စက္ဘီးနဲ႕ တူတာကို သတိတရ ေျပာျဖစ္ေလသည္။ စာေရးသူတို႕ ငယ္စဥ္က ဗိုလ္အုန္းသီး စက္ဘီးကို သူမ်ားစီးတာ ေတြ႕ဖူးျခင္းျဖစ္သည္။ အေရွ႕မွာ တစ္ေယာက္က နင္းၿပီး အေနာက္မွာ တစ္ေယာက္က ထိုင္လိုက္လို႕ရသည္။ လက္ကိုင္က သံတန္းႏွင့္၊ ေျခနင္းကလည္း သံ၊ ေနာက္ခံုကလည္း သံကိုယ္ထည္ အကာအရံႏွင့္ လံုလံုျခံဳျခံဳ ရွိေလသည္။ ထိုဗိုလ္အုန္းသီး ကေလးစီးစက္ဘီးသည္  MADE IN BURMA  အေနႏွင့္ ျပည္ပႏိုင္ငံသို႕ ေရာက္ရွိသည္ဆိုတာေတာ့ အခုမွ သိရေလသည္။
            တစ္ခ်ိန္က ျမန္မာျပည္က ထုတ္လုပ္သည့္ ထုတ္ကုန္သည္ ျပည္ပတိုင္ ေရာက္ရွိခဲ့ၿပီး  ယေန႕ေခတ္မွာေတာ့ ထိုႏိုင္ငံေတြကေန ကိုယ့္ျပည္တြင္းက ျပန္လည္ ဝယ္ယူေနရၿပီ။ စတိုးဆိုင္မ်ား၊ ကေလးကစားစရာ ဆိုင္မ်ားမွာ ထိုင္းႏိုင္ငံက ထုတ္သည့္  စက္ဘီးမ်ား အေသြးအေရာင္စံုစြာ ေရာင္းခ်ေနေလသည္။ ႏိုင္ငံ ဘာ့ေၾကာင့္ ဆင္းရဲသလဲ၊ ခၽြတ္ျခံဳၾကရသလဲ၊ နည္းပညာက အေစာကတည္းက ရွိၿပီးသားပင္၊ ပိုေကာင္းလာေအာင္ လုပ္ႏိုင္ဖို႕သာ ရွိရာက နည္းပညာပါ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေအာင္ ဘယ္လိုမ်ား စြမ္းေဆာင္ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ၾကပါလိမ့္။
               စာေရးသူ  ထိုင္းႏိုင္ငံကို  ပထမဆံုး အလည္အပတ္ေရာက္သည့္ ၂၀၀၉ခုႏွစ္က အိမ္နီးခ်င္း ထိုင္းအမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ႏွင့္ စကားေျပာျဖစ္တာ သတိရမိေလသည္။ ထိုအမ်ိဳးသမီးက စာေရးသူႏွင့္ ရြယ္တူခန္႕ ရွိမည္.။ ငယ္ရင္ နဲနဲငယ္ႏိုင္ေပမယ့္ ပိုေတာ့ မႀကီးႏိုင္လို႕ ခန္႕မွန္းရသည္။ သူက စာေရးသူ အျပင္ထြက္သည္ႏွင့္ ၿပံဳးျပ ႏႈတ္ဆက္တတ္သည္။ ထိုင္းလို စကားေတြ ေျပာသည္။ စာေရးသူက "ဆဝါဒီခါ့"  ျမန္မာလို မဂၤလာပါ ဆိုတဲ့ ႏႈတ္ဆက္စကားေလာက္သာ သိတာမို႕ ဘာမွ ျပန္မေျပာပဲ ၿပံဳးပဲ ျပလိုက္သည္။  ထိုင္းေတြက ျမန္မာဆိုရင္ အထင္ေသးတယ္။ ျမန္မာအလုပ္သမားေတြကို မတရား ႏွိပ္စက္တယ္၊  ထိုင္းေတြက သိပ္ရိုင္းတာ ဆိုတဲ့ က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ အျမင္ေတြ အသိေတြ ၾကားက ခပ္လန္႕လန္႕ စိတ္ေၾကာင့္ပါပဲ။ သူ႕ကေလးေလးေတြက စာေရးသူကို ေတြ႕ရင္  လက္အုပ္ေလးခ်ီလို႕ " ဆဝါဒီခါ့" လို႕  ႏႈတ္ဆက္ရင္ အံဩ သေဘာက်ရသည္။  အဲဒီကေလးေတြ  ေသာၾကာေန႕ေရာက္လို႕ ေက်ာင္းသြားရင္ ရိုးရာထမီနဲ႕ အက် ၤီ ဝတ္သြားတာ ေတြ႕တိုင္း ယဥ္ေက်းမႈကို ေက်ာင္းသား ဘဝမွာ ထိန္းေပးထားတယ္ ဆိုတာ သတိၿပဳမိရေလသည္။  ေယာက်ၤားေလးဆိုပါက ရွမ္းေဘာင္းဘီနဲ႕ ခပ္ဆင္ဆင္ ခ်ည္သားေဘာင္းဘီ ခပ္ပြပြနဲ႕ အက်ၤ ီကလည္း ရွမ္းတိုက္ပံု ဆန္ဆန္ ခ်ည္သားရင္ကြဲ ၾကယ္သီးတပ္ အက် ၤီ ကို ဝတ္ဆင္ၾကသည္။  ဒါကိုၾကည့္ၿပီး ယဥ္ေက်းမႈကို ထိန္းသိမ္းသည့္ ပံုစံကို  သေဘာက်မိေလသည္။  ေဆာင္ပုဒ္ေတြ စာတန္းေတြ အရွည္ႀကီးေရးကာ ေက်ာင္းမွာ အလုပ္မွာ ႒ာနေတြမွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားတာထက္ တကယ္လက္ေတြ႕ က်င့္သံုးတာက  ထိေရာက္တဲ့ လုပ္ေဆာင္မႈပဲလို႕ ျမင္မိေလသည္။
         တစ္ဆက္ထဲမွာပဲ စာေရးသူတို႕ တိုင္းျပည္က ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္ ဆိုသူေတြ ႏိုင္ငံတကာ အႏွံ႕ ခ်စ္ၾကည္ေရးခရီး ဘာခရီး ညာခရီး သြားေနၾကတာ ဒါမ်ိဳးေတြ ေတြ႕ျမင္သိခဲ့ ျမင္ခဲ့မွာ မနည္းမေနာပါ။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံမွာ က်င့္သံုးလို႕ရမယ့္ အေနအထားေတြ ေတြ႕ခဲ့ သိခဲ့မွာပဲ၊ ဘာလို႕မ်ား မလုပ္ၾကပါလိမ့္ ေတြးမိရျပန္သည္။
             အဲဒီ အိမ္နီးခ်င္း အမ်ိဳးသမီးက စာေရးသူကို ျမန္မာလူမ်ိဳးဆိုတာ သိသြားေရာ  မ်က္ႏွာကို လက္ညွိဳးနဲ႕ေထာက္ၿပီး သနပ္ခါး လို႕ေျပာေလသည္။  စာေရးသူတို႕ရဲ့  အမြန္ျမတ္ဆံုး တန္ဖိုးထားသည့္ မ်က္ႏွာလိမ္းတဲ့ သနပ္ခါးကို သိတယ္ဆိုေတာ့ စာေရးသူလဲ သူ႕ကို သေဘာက်သြားေလသည္။ သူႏႈတ္ဆက္ရင္ ကိုယ္ကလဲ သူ႕လိုပဲ " ဆဝါဒီခါ့" လို႕ လက္အုပ္ခ်ီလို႕ အျပန္အလွန္ လက္အုပ္ခ်ီရင္း ခင္မင္သြားပါေတာ့သည္။  ထိုင္စကား နားမလည္မွန္းသိတဲ့ အတြက္ အဂၤလိပ္လို ေျပာရင္း သူက ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြကို ေလးစာခ်စ္ခင္သူ တစ္ေယာက္ဆိုတာ သိရေလေတာ့သည္။ ဒီေနရာမွာ အဂၤလိပ္စကား ေျပာတာနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး ထိုင္းလူမ်ိဳးေတြရဲ့ ျမန္မာေတြေပၚ အျမင္မတူၾကတာ ေရးျပလိုသည္။
        ထိုင္းတစ္ခ်ိဳ႕က ျမန္မာေတြက သိပ္ေတာ္ၾကတယ္၊ အဂၤလိပ္စကားကို ေျပာတာမွာ ထိုင္းလူမ်ိဳးေတြထက္ သာတယ္၊ ျမန္မာလူမ်ိဳးတိုင္းလိုလို  အဂၤလိပ္လို ေရးနိုင္ၾက ေျပာနိုင္ၾကတယ္လို႕ ေျပာတတ္ၾကသလို တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ျမန္မာေတြဟာ အဂၤလိပ္လက္ေအာက္မွာ ေနခဲ့ရလို႕ အဂၤလိပ္စကား မျဖစ္မေန တတ္ၾကတယ္လို႕ ျမင္ၾကေလသည္။ လူ႕သဘာဝမဟုတ္ပါလား။
          ထို ထိုင္းအမ်ိဳးသမီးက ျမန္မာျပည္ကို အရင္တုန္းက သူတို႕ အင္မတန္ အားက်ခဲ့ရတယ္ ဆိုတာ ေျပာျပေလသည္။ တစ္ရက္မွာေတာ့ သူ႕အေဖအိမ္ သြားၿပီး ျပန္လာပါက ျပစရာ ရွိသည္ဆိုကာ  ျပန္ေရာက္သည္ႏွင့္  စာေရးသူကို  လာေခၚသည္။
သူ႕လက္ထဲမွာ ထီးတစ္ေခ်ာင္း၊
" ဒါ ျမန္မာျပည္က ဝယ္ထားတဲ့ထီး၊ သူ႕အေဖက ျမန္မာျပည္က မွာၿပီး ဝယ္ထားတာ" ဆုိေလသည္။

စာေရးသူ ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ ၾကက္ဆင္ဆံဆိပ္ ဖဲထီး ျဖစ္ေနေလသည္။ အံဩ ဝမ္းသာၿပီး
" ဟုတ္တယ္ ဒါ တို႕ ျမန္မာျပည္က ထုတ္တာ ၊ အခု မရွိေတာ့ဘူး'' ေျပာမိေလသည္။
သူက ဘာလို႕ ဒါမ်ိဳးေတြ မထုတ္ေတာ့တာလဲ ေမးတာ ေျပာရမွာ အားမရွိ၍  မေျပာၿပၿဖစ္။
ထီးရိုးမွာ MADE IN  BURMA စာတန္းက အထင္းသား။
သူက ဆက္ေလသည္။ ဒီထီးက ေခါင္လဲ အခုထိ မကြဲဘူး၊ သံေခ်းလဲမတက္ဘူး၊ သူ႕အေဖက ေနာက္ပိုင္း ဝယ္မရလို႕ အမွတ္တရ သိမ္းထားတာ ၊ အိမ္နားက ျမန္မာတစ္ေယာက္ကို ျပၾကည့္မလို႕ ခနဆိုတာ မနည္းေျပာခဲ့ရတယ္ လို႕ ေျပာေလသည္။
ထီးသက္တန္းသည္ ႏွစ္ေပါင္း(၄၀) ခန္႕ ရွိမည္ထင္သည္။
တစ္ဆက္ထဲမွာ စာေရးသူတို႕ ေက်ာင္းတက္စဥ္က Dove တံဆိပ္  ယိုးဒယားျဖစ္ထီးေတြ  ေဆာင္းခဲ့ရတာ သတိရမိေလသည္။ ထိုထီးေတြသည္ ထီးခ်ဳပ္သမားလက္သို႕ အႀကိမ္ႀကိမ္ေရာက္ရေလသည္။ ေခါင္ခ်ဳပ္တာကတဖံု၊ လက္ကိုင္ျပဴဳတ္၍ တမ်ိဳး၊ ထီးခရုိင္ေတြ ျပန္ခ်ဳပ္ရတာ မၾကာခဏ စသျဖင့္၊
ျမန္မာျပည္မွာ ယ ခင္က  အရည္အေသြးေကာင္းတဲ့ ပစၥည္းေတြ ထုတ္လုပ္ခဲ့ၿပီး ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ရသည္။   ဒါက လူ႕အသံုးအေဆာင္တင္ ျဖစ္သည္။ တျခား အျခား အမ်ားအျပား ဘက္ေပါင္းစံု ေပ်ာက္ကြယ္ ဆုတ္ယုတ္တာေတြေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္ ေနာက္က်န္ခဲ့တာ ျဖစ္ရမည္။

           ျမန္မာျပည္မွာ ေမြးဖြားၿပီး ထိုင္းႏိုင္ငံမွာႀကီးျပင္းကာ ထိုင္းႏိုင္ငံသား ျဖစ္ေနသည့္ မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္က မယ္ဆိုင္က ျပန္လာတာမွာ တရုတ္ျပည္က ထုတ္တဲ့ တရုတ္ေစာင္ေတြ ေရာင္းဖို႕ ပါလာတယ္ ဆိုတာနဲ႕ ဝယ္ျဖစ္ေလသည္။ ေစာင္လာဝယ္သည့္အထဲမွ  အသက္ႀကီးႀကီး အဖြားတစ္ေယာက္က စာေရးသူကို ျမန္မာဆိုတာ သိတာႏွင့္  သူတို႕ေခတ္က  ဗႏ~ဓုလေစာင္ ေကာင္းေၾကာင္း ေျပာျပေလသည္။  အသက္(၆၀) ခန္႕ရွိမည့္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္က စာေရးသူကို ျမန္မာျပည္ ဘယ္ကလာသလဲ အေမးကို ရန္ကုန္က လာသည္ဆိုေတာ့ ဝမ္းသာအားရ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ သိမွာေပါ့ ေမးေလသည္။ သိယံုမကပါ  ရန္ကုန္တကၠသိုလ္တက္ေရာက္ခဲ့ပါသည္ လို႕ ျပန္ေျဖေတာ့ စာေရးသူလက္ကို တင္းတင္းဆုပ္လို႕ ဂုဏ္ယူစြာ ေျပာေလသည္။  သူ၏  အဖိုးျဖစ္သူသည္ ေငြေၾကးခ်မ္းသာသူ ျဖစ္ပါတယ္တဲ့၊ သားသမီးေတြကို စာက်ိဳးစားပါက ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ပို႕ေပးမယ္ဆိုတဲ့ ကတိအတိုင္း သူ႕ဖခင္ကို ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ကို ပို႕ၿပီး ပညာသင္ေစခဲ့ေၾကာင္း၊ သူတို႕ အေဖလက္ထက္မွာ ထိုင္းမွာရွိတဲ့ ႀကြယ္ဝခ်မ္းသာတဲ့ ေၾကးရတတ္လူခ်မ္းသာေတြ ဂုဏ္သေရရွိ လူတန္းစားေတြက သူတို႕ရဲ့ သားသမီးေတြကို ျမန္မာျပည္က ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ကို ပို႕ႏိုင္တာကို  ဂုဏ္တစ္ခုအ ျဖစ္ သတ္မွတ္ၾကေၾကာင္း အားရဝမ္းသာ ေျပာျပေလသည္။

  အဲဒီအခ်ိန္က ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ပိတ္ထားတဲ့ အခိုက္ဆိုေတာ့ ကိုယ့္မွာ ဘာျပန္ေျပာရမွန္းပင္မသိ။ စိတ္ထဲ ဝမ္းနည္းသလို ႏွေျမာသလို ေဒါသျဖစ္သလို စိတ္ေတြ ျဖစ္လို႕ေနေလသည္။

ယေန႕ေခတ္မွာေတာ့ ထိုင္းႏိုင္ငံက တကၠသိုလ္ေတြမွာ  ျမန္မာအပါအဝင္ ႏိုင္ငံတကာမွ ေက်ာင္းသားေတြ တက္ေရာက္ ပညာသင္ေနၾကေပၿပီ။

မၾကာေသးခင္ ရက္ပိုင္းမွာ စာေရးသူကိုယ္တိုင္ ခ်င္းမိုင္တကၠသိုလ္ဝန္းက်င္ကို ေရာက္ရွိခဲ့ၿပီး ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ အလြမ္းစိတ္မ်ား ေပၚေပါက္ခဲ့ရေလသည္။

စာေရးသူရဲ့ သမီးတစ္ေယာက္က  ခ်င္းမိုင္တကၠသိုလ္ တက္ေရာက္ရင္း အိမ္ျပန္ရတာ အနည္းငယ္လွမ္းသည့္အတြက္ အေဆာင္ေနမွ အဆင္ေျပမွာမို႕ တကၠသိုလ္နားမွာပဲ အေဆာင္ရွာဖို႕ ေရာက္ခဲ့ရေလသည္။  ကားႏွင့္သြားေနရင္းက စိတ္ထဲမွာ တကၠသိုလ္ အေငြ႕အသက္ကို ရေလရာ သမီးျဖစ္သူကို " ေရွ႕နားဆို တကၠသိုလ္နယ္ေျမ ေရာက္ၿပီ မဟုတ္လား" ေမးလိုက္မိသည္။

သမီးျဖစ္သူက အေမ ဘယ္လိုသိလဲ ေမးတာကို တကၠသို္လ္ရဲ့ အရိပ္ကို ေတြ႕ေနရတယ္ေလ လို႕ ေျပာမိေလသည္။  တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ/ ေက်ာင္းသားတို႕ရဲ့ ပ်ိဳျမစ္ႏုနယ္တဲ့ အသြင္၊ တက္ႀကြ ရႊင္လန္းစြာျဖင့္   ကားေတြ ၊ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ေတြနဲ႕ ပ်ားပန္းခပ္မွ် သြားလာေနတဲ့ ပံုရိပ္ေတြက တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးနဲ႕ မေဝးေတာ့ဘူးဆိုတာ အလိုလို သိေစေလသည္။

            မီးပြိဳင့္အေရာက္ ကားရပ္ခိုက္မွာ ရင္ထဲ လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ တမ္းတ သတိရေစသည့္ ျမင္ကြင္းနဲ႕အတူ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ကို သြားေနပါလားလို႕ ခံစားရေလာက္ေအာင္ ခံစားခ်က္ျဖစ္ေလသည္။ ခံစားခ်က္သည္ ရင္ထဲမွာ သိုဝွက္မေနပဲ သမီးျဖစ္သူထံ စကားအျဖစ္ထြက္လာေလသည္။

 " သမီးေရ ခ်င္းမိုင္တကၠသိုလ္ကို  ဘယ္ႏွစ္ခုႏွစ္မွာ စဖြင့္သလဲ" အေမးကို သမီးက

" အတိအက် မသိဘူးအေမ ၁၉၆၀ ပတ္ဝန္းက်င္ကလို႕ပဲ သိတယ္၊ အိမ္ျပန္ေရာက္မွ ဂူဂဲမွာ ရွာၾကည့္ရင္ သိမယ္ လို႕ ေျဖရင္း ဘာလို႕လဲ အေမလို႕ " ေမးခြန္းျပန္ထုတ္ေလသည္။

ဘာျဖစ္လို႕လဲ ဆိုေတာ့ ခ်င္းမိုင္တကၠသိုလ္ကို ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ပံုစံ ယူၿပီး ေဆာက္ထားသလားလို႕ ထင္လာေလသည္။  စာေရးသူတို႕ ကားရပ္ထားသည့္ လမ္းမက ျပည္လမ္းမေပၚ လွည္းတန္းမီးပြိဳင့္မွာ ရပ္ထားတာႏွင့္တူေနၿပီး  ညာဖက္ကို ခ်ိဳးလိုက္ရင္ တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္း ဘက္ေရာက္တဲ့ ပံုစံမ်ိဳးမွာ လမ္းခ်ိဳးကေလးကအစ တူေနတာ၊ တည့္တည့္မသြားပဲ အေကြ႕ကားေတြ ေကြ႕သြားရမယ့္ လမ္းကေလးေဘးက ေျမအေနအထားတူေနတာ၊ ေကြ႕သြားရင္ တကၠသိုလ္စာတိုက္၊ တကၠသိုလ္ဓမၼာရံုကို ေတြ႕ရေတာ့မလို ထင္ေယာင္မိေစတာ သမီးကို ေျပာျပျဖစ္ေလသည္။ မီးပြိဳင့္ကို ျဖတ္အၿပီး ခ်င္းမိုင္တကၠသိုလ္ဝင္းကို အျပင္ကေန ေတြ႕လိုက္တဲ့အခါ မာလာေဆာင္နဲ႕ ရာမညေဆာင္ၾကားက ျမင္ကြင္းနဲ႕အတူ စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ဘက္က ဝင္ရတဲ့ အေပါက္လိုတစ္ပံုစံထဲမွာ ခ်င္းမိုင္တကၠသိုလ္ ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ကို ဝင့္ဝင့္ႀကြားႀကြား ေတြ႕ရျပန္ေတာ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ကိုမ်ား အတုယူထားေလသလားလို႕ ကို္ယ္ထင္တာ မလြဲ နိုင္ဘူးလို႕ ေတြးမိေလသည္။

             ခ်င္းမိုင္တကၠသိုလ္ႏွင့္ လမ္းမၾကီး ျခားေနသည့္ လမ္းရဲ့ဘယ္ဘက္ အျခမ္းမွာ လမ္းသြယ္ေလးေတြ အေျမာက္အမ်ားရွိသည့္ အျပင္ စားေသာက္ဆိုင္မ်ား၊ မုန္႕မ်ိဳးစံု၊ အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းမ်ိဳးစံု ေရာင္းခ်သည့္ ဆိုင္ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေလသည္။ လမ္းသြယ္တစ္ခုထဲ ခ်ိဳးဝင္လိုက္သည္ႏွင့္  ရန္ကုန္တကၠသိုလ္အနီးက စံရိပ္ၿငိမ္ကို သတိရသြားေလာက္ေအာင္ ပံုသ႑န္ေတြ ေတြ႕ရေလသည္။ အေဆာင္မ်ား၊ ဆိုင္မ်ားမွာ ေက်ာင္းသားေတြ  လြတ္လပ္ေပါ့ပါးစြာ ထိုင္ၿပီး ရယ္မာေနၾကပံုေတြက  တကၠသိုလ္အေငြ႕အသက္ကို လြမ္းဆြတ္သြားေစေလေတာ့သည္။
အစဥ္အလာႀကီးမားသည့္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ႀကီးမွာေတာ့  အိပ္ယာက ယခုမွ  ႏိုးထလာသလို လူးလြန္႕ေနဆဲ။

ရန္ကုန္တကၠသိုလ္အနီးမွာ အင္လ်ားကန္ေရျပင္ ႀကီးရွိတာႏွင့္ ခ်င္းမိုင္တကၠသိုလ္အနီးမွာ ခ်င္းမိုင္ရဲ့ အသဲႏွလံုးလို႕ တင္စားရမယ့္ ေတာင္ေပၚဘုရားရွိရာ ဒြိဳင္စူေထ့ ေတာင္ႀကီး တည္ရွိတာသာ ကြာေလသည္။ ခ်င္းမိုင္တကၠသိုလ္က ေတာင္ေျခတြင္ရွိၿပီး ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ကေတာ့ အင္းယားေရျပင္နားမွာ ရွိရာ ေအးခ်မ္းမႈ အရိပ္ကို ယူထားတာေတာ့ ဆင္ေလသည္။

၁၈၇၈ခုႏွစ္မွာ ရန္ကုန္ေကာလိပ္အျဖစ္မွ စတင္တည္ေထာင္ခဲ့ေသာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ႀကီးရဲ့ အရိပ္ကို  ၁၉၆၄ ခုႏွစ္မွာ တည္ေထာင္သည့္ ခ်င္းမိုင္တကၠသိုလ္မွာ ေတြ႕ရသည့္အခါ လြမ္းဆြတ္မႈႏွင့္အတူ ခံစားခ်က္ေတြက စာႏွင့္ေရးျပလို႕ပင္ ကုန္ႏိုင္ဖြယ္မျမင္။

               ျမန္မာျပည္ရဲ့ အတိတ္က အရိပ္ေတြကို ႏွေမ်ာတမ္းတရင္း ဘာ့ေၾကာင့္ ဆုတ္ယုတ္ယိုယြင္း က်ဆင္းနိမ့္ပါးခဲ့ရပါသလဲ၊ အေျဖေတြၾကားက အေၾကာင္းတရားေတြၾကားကမွ  ျမန္မာျပည္ရဲ့ လက္ရွိ နာမည္ႀကီး ခရိုနီတစ္ေယာက္ဆီ အေတြးေျခဆန္႕မိေလသည္။

သူ၏ဖခင္သည္ မဆလတစ္ပါတီ အာဏာရွင္ ဦးေနဝင္းရဲ့ ယံုၾကည္ အားကိုးရသည့္ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့ၿပီး တပ္မေတာ္မွ ေခါင္းေဆာင္ တစ္ေယာက္ၿဖစ္ခဲ့ေလသည္။  စစ္ေတာင္းစကၠဴစက္၊ ျမန္မာ့အိမ္သံုးေဆးဝါး ထုတ္လုပ္ေရးစက္ရံု ( ဘီပီအိုင္) စတာေတြမွာ တာဝန္ယူ လုပ္ကိုင္ခဲ့သည္တဲ့။ ျပည္တြင္းျဖစ္ေဆးဝါးေတြကို ျပည္သူေတြ လိုအပ္သလို မရတာ အဲဒီေခတ္ကလူေတြ ပိုၿပီး သိပါလိမ့္မည္။ စကၠဴေတြ ရွာပါးတာ၊ ေက်ာင္းသံုးစာအုပ္ ဝါက်င့္က်င့္ေတြကို သံုးခဲ့ရတာ စာေရးသူတို႕ပင္ သိမီလိုက္ေလသည္။ တာဝန္ယူ ေဆာင္ရြက္ခဲ့သူကေတာ့ ေဆြစဥ္မ်ိဳးဆက္ စားမကုန္သည့္အျပင္ ဒီဘက္ေခတ္မွာ တိုင္းျပည္ရဲ့အခ်မ္းသာဆံုး  လူခ်မ္းသာတစ္ေယာက္ပင္ ျဖစ္ေနေလၿပီ။

ျမန္မာျပည္အႏွံ႕ ဖြင့္လွစ္ထားသည့္ နာမည္ႀကီး  ေရွာ့ပင္းေမာလ္မ်ားစြာ၏  ပိုင္ရွင္သည္ တပ္မေတာ္မွ ထိပ္တန္းေခါင္းေဆာင္ႀကီးတစ္ဦးရဲ့ ကိုယ္ေရးအရာရွိရဲ့ ဇနီးျဖစ္သူ ပိုင္တာျဖစ္ေလသည္။ စက္ရံုမ်ား၊ စူပါမားကက္မ်ား ၊ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ား၊ ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းမ်ား  အစရွိသည္တို႕သည္ တပ္မေတာ္မွ ထိပ္တန္းေခါင္းမ်ား ၊ အဆက္အႏြယ္မ်ားသာ ပိုင္ၾကေလရာ ဒီတိုင္းျပည္မွ မဆင္းရဲ ဘယ္တိုင္းျပည္ ဆင္းရဲပါ့လို႕ ေတြးမိေလသည္။

          ယခင္က တိုင္းျပည္ရဲ့ စီးပြားေရးသမားေတြက ထုတ္ကုန္ေတြ ျပည္ပပို႕ၿပီး ႏိုင္ငံျခားေငြရေအာင္ ရွာေဖြေပးႏိုင္သည္။  တိုင္းျပည္က ထြက္ကုန္ကို နိုင္ငံတကာက အသိအမွတ္ၿပုေအာင္ ထုတ္လုပ္ေပးနိုင္ခဲ့ၾကေလသည္။  ေခတ္သစ္ စီးပြားေရးသမား ခရိုနီေတြကေတာ့ တိုင္းျပည္ရဲ့ အရင္းအျမစ္ သယံဇာတာကို အျမစ္ပါမက်န္ ထုတ္ယူ ေရာင္းစားၿပီး စီးပြားရွာၾကေလသည္။

               ယေန႕ လူေျပာမ်ားေနၾကသည့္ စကားတစ္ခြန္း ျဖစ္ေသာ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္မွလား၊ ဆိုသည့္ စကားသည္ တာသြားလွသည္။ ေနာက္ေၾကာင္း မလွည့္ပါ ဆိုေသာ္လည္း  ယခင္ေခတ္ကကဲ့သို႕ ကင္းေထာက္အဖြဲ႕ေတြ  ျပန္ဖြဲ႕သည္။  ပညာသင္ဆုေတြ ျပန္ေပးသည္။ ေကာင္းပါသည္။ ဒါျဖင့္ ယခင္က ေကာင္းတဲ့ အစဥ္အလာေတြကို ဘာ့ေၾကာင့္ ရပ္လိုက္ပါသလဲ၊ ယခု ထိုအစဥ္အလာကို တေၾကာ့ျပန္ သြားဖို႕ ႀကိဳးစားၾကျပန္သည္။ ေရွ႕သို႕တိုးရင္း ေနာက္ဆုတ္ၾကည့္ေနသလား၊ ဒါျဖင့္ ျပည္သူေတြအတြက္  ဗိုလ္အုန္းသီးစီးရင္း ၾကက္ဆင္ဖဲထီးေဆာင္းကာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ အေရာက္ျပန္သြားရအုန္းမည့္ အခြင့္အလမ္းေတြ  ျပန္ေရာက္လာအုန္းမွာလား ေမွ်ာ္ရေပအုန္းေတာ့မည္။

 

ခိုင္ခိုင္ေစာလြင္