December 31, 2015

" ေလွ်ာက္ရမည့္ ေျခလွမ္းမ်ား"၂၂ရက္ ဒီဇင္ဘာ ၂၀၁၅ခုႏွစ္ ထုတ္ ျပည္သူ႔အေရးဂ်ာနယ္ အတြဲ(၂) အမွတ္(၆၅) မွ

ျမန္မာျပည္မွာ မိတ္ေဆြအေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ ဆံုေတြ႔ရခိုက္ ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေျပာျဖစ္တာမွာ သူတို႔က ကိုယ္တတ္ထားတဲ့ ပညာနဲ႔ လက္ေတြ႔ အလုပ္လုပ္ရတဲ့ ဘဝကို လိုခ်င္ပါတယ္လို႔ ေျပာျပရင္း တဆက္ထဲမွာ ၂၀၁၅ခုႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ NLD အၽႏိုင္ရရွိၿပီး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဦးေဆာင္သည့္ အစိုးရအဖြဲ႔မွ ပညာေရးအတြက္ ၿပဳု ျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြ လုပ္ေပးရန္ ေမွ်ာ္လင့္သည္ဟု ဆိုေလသည္။ ပညာေရးႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ဖတ္ရသမွ်၊ ၾကားရသမွ် အားလံုးကေတာ့ ျမန္မာျပည္သူတစ္ရပ္လံုးက နိမ့္က်ေနသည့္ ပညာေရးစနစ္ကို ၿပဳျပင္ေျပာင္းလဲလိုၾကျခင္းပင္။ ပညာေရးစနစ္ ခၽြတ္ျခံုက်ေနသည္မွာ အာဏာရွင္ေခတ္ တေလွ်ာက္လံုးဆိုတာ ဘယ္လိုမွ ၿငင္းမရသည့္ အခ်က္ပင္၊
ပညာဆိုတာမွာ အတန္းေတြ တစ္တန္းၿပီး တစ္တန္း ေအာင္သြားၿပီး ဂုဏ္ထူးေတြ တသီတတန္းႀကီး ထြက္သူေတြ မ်ားတာႏွင့္ ပညာတတ္ေတြ မ်ားလာၿပီဟု အေပၚယံေၾကာ လက္ခံထားတာ ၾကာပါၿပီ။ တကယ္ေတာ့ မူလတန္းအဆင့္ကပင္ လူတစ္ဦးခ်င္းစီရဲ့ ထားရွိရမည့္ စိတ္ဓါတ္၊ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ဆက္ဆံ ေျပာဆိုမႈ၊ လူတစ္ေယာက္ခ်င္းစီ လိုက္နာရမည့္ က်င့္ဝတ္စည္းကမ္း စတာေတြကို တဆင့္ခ်င္း သင္ယူခဲ့ရမွာျဖစ္သည္။ ယခုေသာ္ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ားမွာ မူလတန္းအရြယ္ သူငယ္တန္းကစကာ စာၿပီးစာ ၊ စာက်က္၊ က်ဴရွင္တက္ စာေမးပြဲေအာင္ဖို႔ အဓိက ဆိုသည့္ လြဲမွားသည့္ ပညာေရး သင္ၾကားမႈစနစ္ျဖင့္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ က်င္လည္ခဲ့ရသည္။
" ထမင္းဝိုင္းမွာ ဟင္းခပ္လ်င္ ဇြန္းကို ကို မည္သည့္ လက္ျဖင့္ ကိုင္ရမည္နည္း၊ ဘယ္ဘက္လက္ျဖင့္ ကိုင္ၿပီးမွ ဟင္းခပ္ရပါမည္၊ မိမိထက္ အသက္အရြယ္ႀကီးသူမ်ားက ေခၚလွ်င္ ခင္ဗ်ာ/ ရွင္ ဟု ထူးရပါမည္" စတာေတြကို စာအေနျဖင့္က်က္မွတ္ၿပီး စာေမးပြဲမွာ အမွတ္ရေအာင္၊ ေျဖႏိုင္ေအာင္ အလြတ္က်က္မွတ္တာပဲ ရွိၾကသည္။ ထိုအခ်င္းအရာေတြသည္ သင္ရိုးညႊန္းတန္းေတြ ေက်ာင္းစာေတြဟု မွတ္ယူၿပီး လူမႈဘဝပတ္ဝန္းက်င္မွာ က်င့္ၾကံေနထိုင္ရမွာေတြ ဆိုတာ ေမ့ေနၾကသည္။ ဆရာ ဆရာမေတြမွာလည္း မ်ားျပားလွသည့္ သင္ရိုးညႊန္းတန္းကို သူ႔အခ်ိန္ႏွင့္သူ ၿပီးေအာင္ တြန္းသင္ေနရသည့္ အတြက္ သြန္သင္ဆံုးမျခင္း ဆိုသည့္ အခ်ိန္ေတြ နည္းပါး သြားၾကရသည္။
ငယ္စဥ္ကတည္းက အမိႈက္ကို စနစ္တက် စြန္႔ဖို႔၊ ေတြ႔ရာေနရာမွာ အလြယ္တကူ အမိႈက္မၿပစ္ဖို႔၊ ပတ္ဝန္းက်င္သန္႔ရွင္းေရး၊ မိမိနဲ႔တကြ ပတ္ဝန္းက်င္အတြက္ မိမိကိုယ္တိုင္ လိုက္နာဖို႔ ၊ အခ်င္းခ်င္း ရိုင္းပင္းကူညီဖို႔ စတာေတြ လက္ေတြ႔က်က် လိုက္နာေအာင္ လမ္းျပေပးႏိုင္ဖို႔ အခြင့္ မရွိခဲ့ၾကပါ၊ ငယ္ရြယ္သူအမ်ားစုမွာ ေက်ာင္းစာသင္ခန္းမွာ သူတို႔ရဲ့ ဘဝအခ်ိန္ကို ေပးထားၾကေပမယ့္ တကယ္တန္း ရလာတာက စာ ေတြသာျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းေတြကမွ တဆင့္ လူငယ္ေတြရဲ့ စိတ္ဓါတ္အဆင့္အတန္းကို ျမွင့္တင္ေပးရမွာျဖစ္သည္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာေသာအခါ လူငယ္မ်ား၏ စိတ္ဓါတ္အဆင့္အတန္းသည္ အတၱႀကီး၍ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ေသာ ၊ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ဘယ္လိုနည္းျဖင့္ အႏိုင္ရ ႏိုင္လ်င္ၿပီးေရာ ဆိုသည့္ တကိုယ္ေရ ေကာင္းစားေရး စိတ္ေတြ လႊမ္းမိုးကုန္ေလသည္။ လူတစ္ဦးခ်င္းစီ၏ စိတ္ဓါတ္သည္ ထိုတိုင္းျပည္၏ တိုးတက္မႈ၊ ဆုတ္ယုတ္မႈႏွင့္ သက္ဆိုင္သည္ဆိုတာကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာေသာအခါ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ေပၚလာေလေတာ့သည္။
တန္းစီရမည့္ ေနရာမွာ စုၿပံုတိုးေနၾကတာ၊ ေဆးလိပ္မေသာက္ရမယ့္ ေနရာမွာ ေဆးလိပ္လက္ၾကားက မခ်၊ ပတ္ဝန္းက်င္က ကေလးသူငယ္၊ လူႀကီးလူငယ္ေတြၾကား အေငြ႕တေထာင္းေထာင္း မႈတ္ေနတာ၊ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ စကားေတြ ေျပာေနတာ စတဲ့ အေျခခံ က်င့္ဝတ္ေတြကို ေဖာက္ဖ်က္မွန္းမသိ ေဖာက္ဖ်က္ေနၾကတာ၊ လူေနမႈ အဆင့္အတန္းဆိုတာ ကိုယ့္ရဲ့ ထိန္းသိမ္းႏိုင္တဲ့ ကိုယ္မႈႏႈတ္မႈဆိုတာ မသိၾကေတာ့ပါ။
ပညာတတ္ ဆိုတာ စာေတာ္တဲ့သူလို႔ စြဲေနသည့္ ပညာေရးစနစ္ကို ေျပာင္းလဲရမွာေတာ့ ေသခ်ာသည္။ ေျပာင္းခ်င္သည္ဆိုတာ NLD အစိုးရအဖြဲ႔တက္လာပါက ႏိုင္ငံျခားက ေက်ာင္းေကာင္းေတြ ျမန္မာျပည္ကို လာေတာ့မည္ ၊ ေက်ာင္းေကာင္းေကာင္းေတြမွာ စာေတြ အမ်ားႀကီး သင္ရေတာ့မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္လ်င္ေတာ့ အနာဂတ္ျမန္မာျပည္ ပညာေရး ဒံုရင္းပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ အဓိကက အသိပညာ အတတ္ပညာကို မွန္မွန္ကန္ကန္ သင္ယူခြင့္ ရရွိဖို႔ႏွင့္ ေက်ာင္းေနအရြယ္ ကေလးမ်ား ပညာသင္ၾကားခြင့္ ရရွိေရးသာ ျဖစ္သည္။ ပညာမသင္ႏိုင္သည့္ အေရအတြက္ မ်ားလာေလေလ တိုင္းျပည္ရဲ့ လူေနမႈ အဆင့္အတန္း နိမ့္က်လာေလသာျဖစ္သည္။
ျမန္မာျပည္မွာ လြန္ခဲ့သည့္ ငါးႏွစ္ခန္႔ကထက္ ေက်ာင္းမေနႏိုင္သူ လူငယ္ေတြ မ်ားလာတာေတြ႔ရပါသည္။ ရန္ကုန္ ႏွင့္ ေနျပည္ေတာ္ တဝိုက္မွာ စားေသာက္ဆိုင္ေတြ၊ ေဈးဆိုင္ေတြ၊ ေဈးဝယ္စင္တာေတြမွာ ေက်ာင္းေနရမည့္ အသက္( ၁၈) ႏွစ္မွ (၂၀) ဝန္းက်င္ လူငယ္ေလးေတြ အလုပ္လုပ္ေနၾကတာ ေတြ႔ရသည္။ အဆိုပါကေလးေတြသည္ သက္ဆိုင္ရာ အသက္အရြယ္အလိုက္ အလယ္တန္း ၊ အထက္တန္း၊ တကၠသိုလ္ အဆင့္ေတြမွာ တက္ႀကြစြာ ပညာသင္ေနၾကရမည့္ အရြယ္ေတြ ျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ ရွိ ယုဇနပလာဇာ တစ္ခုထဲမွာပင္ အထက္တန္းပညာကို သင္ယူရမည့္ ကေလးေတြ အလုပ္လုပ္ေနၾကတာ မ်ားစြာ ျမင္ခဲ့ရသည္။
အဆိုပါ ကေလးေတြမွာ မိဘေတြကို ကူညီၿပီး စားဝတ္ေနေရးအတြက္ အတန္းပညာကို စြန္႔ခဲ့ၾကရတာျဖစ္သည္။ သူတို႔ ဘယ္အရပ္ေတြကလာၾကသလဲ ေမးျမန္းၾကည့္ရာ အထက္အညာေဒသႏွင့္ ဧရာဝတီတိုင္းက ကေလးေတြ၊ လူငယ္ေတြ အမ်ားစုျဖစ္ေနသည္။ ယခင္က မိန္းကေလး အပ်ိဴအရြယ္ကေလးေတြကို စားေသာက္ဆိုင္မွာ လံုးဝ မျမင္ဖူးခဲ့ရာက ယခုေသာ္ မိန္းကေလးေတြပါ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္၊ စားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာ အလုပ္လုပ္ေနၾကေလသည္။ အရင္ကလို စားေသာက္ဆိုင္က မိန္းကေလးဆိုပါက အထင္အျမင္ေသးေသာ ပံုစံေတာ့ မရွိ၊ ကေလးသာသာ အရြယ္ေတြ အမွန္တကယ္ အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနတာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ အဆိုပါေနရာသည္ သူတို႔ေနရမည့္ ေနရာမဟုတ္ပါ၊ သူတို႔ အသက္အရြယ္မွာ ပညာသင္ၾကားရမည့္ အရြယ္ေတြသာ ျဖစ္သည္။
ျပည္ပမွာ အထုူသျဖင့္ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ အဆိုပါ အသက္အရြယ္ လူငယ္ေတြ အလုပ္လာလုပ္ေနၾကတာ ေတြ႔ရျပန္သည္။ စားေသာက္ဆိုင္၊ ေဆာက္လုပ္ေရး၊ အိမ္အကူ၊ သန္႔ရွင္းေရး စတာေတြမွာ အသက္(၂၀) ဝန္းက်င္လူငယ္ေတြ သိန္းခ်ီ လုပ္ကိုင္ေနၾကသည္။ ထိုင္းကို ေရာက္ေနသည့္ လူငယ္ေတြကေတာ့ ကရင္ျပည္နယ္၊ ရွမ္းျပည္နယ္ေတြက အမ်ားဆံုးျဖစ္ၿပီး ရခိုင္၊ ခ်င္း၊ တနသၤာရီ၊ ကခ်င္ စသည့္ေဒသက လာၿပီး အလုပ္လုပ္ၾကတာလည္း မ်ားစြာရွိေလသည္။ ပညာမသင္ၾကားရသည့္ တိုင္းျပည္က လူငယ္ေတြ ဘယ့္ေလာက္ မ်ားေနၿပီလဲ တြက္ဆ၍ ရႏိုင္သည္။
ပညာေရး အဆင့္ၿမွင့္တင္ဖို႔ ဆိုရာမွာ ေက်ာင္းေနရမည့္ အရြယ္အားလံုး စာသင္ခန္းတြင္း ေရာက္ရွိေရးသည္ အေရးအႀကီးဆံုး ျဖစ္လာေနေပၿပီ၊
ပညာေရးအဆင့္အတန္းကို သင္ၾကားရသည့္ စနစ္ႏွင့္ တိုင္းတာမည္ဆိုက အားလံုးမွန္သည္ မဆိုႏိုင္ပါ၊ က်မ ေတြ႔ႀကံဳရသည့္ အေတြ႔အႀကံုအရ ထိုင္းႏိုင္ငံက အတန္းတြင္း သင္ၾကားရသည့္ ဘာသာရပ္ေတြမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံက ကေလးေတြက ပိုလို႔ပင္ သာပါသည္။ ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြ ထိုင္းေက်ာင္းသားေတြႏွင့္ အခ်ိန္မေရြး ယွဥ္လို႔ ရႏိုင္ပါသည္။ ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြမွာ ထိုင္းေက်ာင္းသားေတြရဲ့ အထက္မွာ အၿမဲရွိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ပညာေရးအဆင့္အတန္းဆိုတာ စာတတ္တာတစ္ခုထဲကို ဦးတည္ခဲ့၍ ယခုလို အဆင့္အတန္း နိမ့္က်ခဲ့တာ ျဖစ္ေလသည္။ ထိုင္းေက်ာင္းေတြမွာ လူ႔ဘဝကို ဘယ္လို ျဖတ္သန္းရမလဲ ဆိုသည့္ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ ဆက္ဆံေရး၊ က်န္းမာေရးအသိအျမင္ေတြပါ သင္ၾကားေပးလိုက္တာျဖစ္ေလသည္။
ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ မူလတန္းမွ အထက္တန္း၊ တကၠသိုလ္အထိ အစိုးရအေထာက္အပံ့အျပည့္အဝေပးထားသည့္ ေက်ာင္း၊ ႏိုငံတကာေက်ာင္း၊ ႏိုင္ငံျခားမွ အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုမွ ပညာေရးေထာက္ပံ့ေပးထားသည့္ ေက်ာင္း၊ ပုဂလိကေက်ာင္း၊ ပုဂလိကႏွင့္ ႏိုင္ငံျခားေက်ာင္း ခ်ိတ္ဆက္ထားသည့္ေက်ာင္း၊ အစိုးရအေထာက္အပံ့ အခ်ိဴ႔ၽႏွင့္ ႏိုင္ငံတကာပညာေရးအဖြဲ႔ အခ်ိဴ႔ရဲ့ အေထာက္အပံ့ ပူးေပါင္း ေပးထားတဲ့ ေက်ာင္း မ်ိဴး စံုရွိေလသည္။ ဘုရင့္မိသားစုက ေထာက္ပံ့ထားသည့္ ေက်ာင္းေတြလည္းရွိသည္။ အဓိကက ေက်ာင္းေနရမည့္ ကေလးသူငယ္ေတြ ေနရာမ်ိဴးစံုမွာ သင္ယူႏိုင္သည့္ အခြင့္အေရးေတြ မ်ားစြာရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုေက်ာင္းမ်ားအားလံုးမွာ ထိုင္းအစိုးရက သတ္မွတ္ထားသည့္ သင္ရိုးညႊန္းတန္း ရာခိုင္ႏႈန္း မည္၍မည္မွ် ထဲ့သြင္းရမည္ဟု ဥပေဒ သတ္မွတ္ထားၿပီးသား ျဖစ္သည္။ အဓိကကေတာ့ ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္သူက တတ္ႏိုင္သလို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ရာ ေက်ာင္းေတြမွာ ထားႏိုင္သလို ေက်ာင္းေနအရြယ္ ကေလးေတြ ေက်ာင္းေနႏိုင္ဖို႔ အစိုးရက လံုးဝတာဝန္ယူထားတာပဲ ျဖစ္သည္။ ပညာေရးအဆင့္အတန္းက ဒီမွာပင္ ကြာျခားသြားၿပီ၊ ေက်ာင္းသားရဲ့ ႀကိဳးစားမႈႏွင့္ ထူးခၽြန္မႈကို ေျမေတာင္ေျမွာက္ေပးသည့္ စနစ္ေတြႏွင့္ ေပါင္းစပ္လိုက္ေသာ္ အဆင့္မီပညာေရးစနစ္ကို ေရာက္ရွိသြားတာ ျဖစ္သည္။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ အတူ ဓါတ္ပံုယွဥ္တြဲရိုက္ထားသည့္ နာမည္ႀကီး ထိုင္းအမ်ိဴးသမီး သတင္းေထာက္ဆိုပါက သတင္းအတတ္ပညာသာမက ဘာသာစကား၊ ႏိုင္ငံတကာအေတြ႔အႀကံု ၊ အစရွိသည့္ သင္တန္းေတြကို တခုၿပီးတခု သင္ၾကားခဲ့ၿပီးမွ အဆိုပါ သတင္းဌာနမွာ လုပ္ကိုင္ရျခင္းျဖစ္သည္။ ျမန္မာျပည္မွာ ဘြဲ႔ရၿပီး လုပ္ငန္းခြင္ဝင္ပါက ေက်ာင္းစာႏွင့္ လုပ္ငန္းခြင္ အပ္စပ္ျခင္း မရွိေပ၊ ထိုင္းမွာ ယာဥ္ထိန္းရဲေတြ လမ္းဆံုလမ္းခြမွာ လက္ေတြ႔ကြင္းဆင္းၿပီး ယာဥ္ေၾကာအခ်က္ျပတာ၊ အဲဒါကို ဆရာေတြက တခါထဲ အမွတ္ေပးေနတာ၊ ေက်ာင္းသားေတြက အနားက လိုက္နာမွတ္သားေနၾကတာ အဲဒီျမင္ကြင္းေတြ ေတြ႔ရသည့္အခါ တသက္ႏွင္တကိုယ္ ျမန္မာျပည္မွာ ဒါမ်ိဴး လက္ေတြ႔ကြင္းဆင္းတာ တခါမွ မၾကားမသိ မျမင္ခဲ့ပါလို႔ သတိရမိေလသည္။
တိုင္းျပည္ရဲ့ ပညာေရးအဆင့္အတန္းကို ျပည္သူအားလံုး ေျပာင္းလဲလိုတာ မဆန္းေတာ့ပါ၊ တကယ္ေတာ့ NLD အမ်ိဴးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဴပ္ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ အႏိုင္ရရွိတာ ျမန္မာျပည္သူေတြအတြက္ ညအေမွာင္ အိပ္မက္ဆိုးေတြက ႏိုးထလာခဲ့တဲ့ မနက္ခင္းလိုပါပဲ၊ ေမ်ာ္လင့္ခ်က္ အသစ္ေတြနဲ႔ ေန႔သစ္ေတြကို ဖန္တီးရေတာ့မယ့္ အခ်ိန္အခါ ေကာင္းကို ေရာက္လာတာပဲ ျဖစ္ေလသည္။ ဒီလို အခ်ိန္မွာ ႏိုင္ငံတကာအဆင့္မီႏိုင္ရန္ ႏိုင္ငံတကာကို ေျခလွမ္းဖို႔ ေျခလွမ္းေတြ ညီမွ ျဖစ္ေပမည္။ မတူသည့္ ေျခလွမ္းေတြ ညီေအာင္ အတၱေတြေလွ်ာ့ထားရမည္။ တကိုယ္ေရ တမိသာစုေကာင္းစားေရးေတြ ေလွ်ာ့ခ်ၿပီး အမ်ားအတြက္ ရည္ရြယ္ေသာ အမ်ားႏွင့္သက္ဆိုင္ေသာ ပညာေရးအဆင့္ကို ဦးတည္ရေပမည္။ ႏိုင္ငံတကာအဆင့္မီ ပညာေရးလို႔ ေျပာေနၾကတာ မွန္ေကာင္းမွန္ေသာ္လည္း လက္ေတြ႔မွာ ပညာသင္ရမည့္ အရြယ္အားလံုး ပညာသင္ခြင့္ရေရးဆိုသည့္ အေျခခံအုတ္ျမစ္ကို အခိုင္အမာခ်မွတ္လုပ္ေဆာင္ႏိုင္မွ ႏိုင္ငံတကာအဆင့္ကို ေရာက္မည့္ ပထမေျခလွမ္း အစျပဳသည္ဟု ဆိုရေပမည္။
ခိုင္ခိုင္ေစာလြင္

No comments:

Post a Comment