ပန္းခ်ီစံမင္း
ကမၻာ့ဖလား ေဘာလံုးပြဲေတြ
စၿပီဆိုတဲ့ အခါ အမာစိန္ဆိုထားတဲ့ သီခ်င္းေလးကို တစ္ပိုင္းတစ္စ သတိရရင္း
ေဘာလံုးပြဲေတြအေၾကာင္း ေခါင္းထဲ ေရာက္လာေလသည္။ မိန္းကေလးနဲ႕ ေဘာလံုး
ဘာဆိုင္လို႕တုန္း ေျပာလာရင္ေတာ့ ဆိုင္မဆိုင္မသိေပမယ့္ ကိုယ့္အတြက္ကေတာ့
ေဘာလံုးပြဲဆို ၾကည့္ရတာ ဝါသနာႀကီးယံုမက ေဘာလံုးပြဲႏွင့္ ပတ္သက္ခဲ့ဖူးတာကို
သတိရမိေလသည္။
ရုပ္ျမင္င္သံၾကားဆိုတာ မေပၚခင္ကေတာ့ ေရဒီယိုက နားေထာင္ရတာ အင္မတန္ဝါသနာၾကီးေလသည္။ အရုပ္မျမင္ရပါပဲ နားေထာင္ရတာႏွင့္ပင္ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ေပၚလာေအာင္ ေျပာတတ္ၾက သျဖင့္ ထိုစဥ္က အရုပ္မျမင္ရသည္လို႕ပင္ မထင္မိေပ၊ ေဘာလံုးပြဲ ၿပီးသြားလွ်င္ပင္ တကယ္ၾကည့္လိုက္ရသလို ေက်နပ္သြားေလသည္။ ေဘာလံုးပြဲ ဝါသနာက ထိုမွ်ႏွင့္ရပ္မသြား။ ပိုလို႕ပင္ ႀကီးလာေအာင္ အေၾကာင္းေတြက ျဖစ္လာေလသည္။
က်မတို႕ အိမ္ေရွ႕ ကြက္လပ္မွာ က်မရဲ႕အကိုနဲ႕ေမာင္ေလးေတြ အပါအဝင္ ရပ္ကြက္ထဲက ေယာက်ၤားေလးေတြ ေဘာလံုးကို ေတာင္ကန္ ေျမာက္ကန္ ကန္ရာက အကိုႀကီးတစ္ခ်ိဳ႕က ေဘာလံုးနဲ႕ပတ္သက္တဲ့ နည္းပညာေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ သင္ေပးေလသည္။ ျပည္နယ္တိုင္း ေဘာလံုးပြဲရွိပါကလည္း ထိုစဥ္က ေအာင္ဆန္းကြင္းအထိ လိုက္ျပေလသည္။ ကေလးေတြ လက္ရည္တက္ အဲ ေျခရည္တက္လာတဲ့အခါ နီးစပ္ရာ ရပ္ကြက္ကလူေတြႏွင့္ ခ်ိန္းၿပီးကန္ၾကေလသည္။ ထိုမွ ရပ္ကြက္အလိုက္ ေဘာလံုးအသင္းေတြ ေပၚလာရာ ရပ္ကြက္ေဘာလံုးၿပိဳင္ပြဲႀကီး ႏွစ္စဥ္က်င္းပ ျဖစ္ေလေတာ့သည္။
ဒိုင္းေတြဘာေတြ ေပးရာက ၿပိဳင္ပြဲက အႀကိတ္အနယ္ ျဖစ္လာေလေတာ့သည္။ က်မတို႕လမ္း အသင္းက ကစားသမားေတြက စနစ္တက် ေဘာလံုးနည္းပညာ တတ္ေျမာက္ထားေလရာ ကစားလွ်င္ ပရိတ္သတ္က အံ့ဩရေလသည္။
အသက္(၁၃)ဝန္းက်င္ (၇)တန္း၊ (၈)တန္း ေက်ာင္းသားေလးေတြက တကယ့္ေဘာလံုးသမားေတြလို ကစားကြက္ႏွင့္ ကစားသည္ျဖစ္ရာ လူေပးေျပးကန္ အသင္းေတြနွင့္ ယွဥ္လိုက္သည့္အခါ ဆီႏွင့္ေရပမာ ကြာျခားေလသည္။
ပထမဆံုးၿပိဳင္သည့္ႏွစ္မွ (၃) ႏွစ္ဆက္တိုက္ ဒိုင္းရရွိခဲ့ေလသည္။ တျခားအသင္းေတြကလည္း ေနာင္ႏွစ္ေတြမွာ ေဘာလံုးနည္းျပေတြဘာေတြ ငွားၿပီး သင္ရာက အသင္းေကာင္းေတြ ျဖစ္လာၿပီး အၿပိဳင္အဆိုင္ ၾကည့္လို႕ ေကာင္းလာေလသည္။
အဲဒီတုန္းက ကိုယ္ေတြလမ္းထဲက အသင္း ဘာျဖစ္လို႕ ေအာင္ျမင္ပါသလဲလို႕ အခုေန ျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိေတာ့ စည္းလံုးညီညြတ္လို႕ဆိုတဲ့ အေျဖကို ေတြ႕ရေလသည္။
ကစားသမားေတြက တဖက္အသင္းက ကစားသမားေတြထက္ နည္းပညာတတ္တာ၊ ေတာ္တာက တပိုင္း၊ ရပ္ကြက္သူရပ္ကြက္သားေတြရဲ့ စည္းလံုးညီညြတ္စြာနဲ႕ ပံ့ပိုး အားေပးတာက ပိုမည္ထင္သည္။
တျခားအသင္းေတြက နာမည္ေပးပီး ဝင္သာၿပိဳင္တာ အဝတ္အစားက ႀကံဳသလို ဝတ္ခ်င္တာ ဝတ္သည့္အခ်ိန္တြင္ က်မတို႕ လမ္းထဲက အသင္းက အားကစားဝတ္စံုကို ကိုယ္တိုင္ဒီဇိုင္းဆြဲ အေရာင္သတ္မွတ္ၿပီး ဆင္တူ ဝတ္စံုျဖင့္ ကန္ၾကေလသည္။
ကြင္းထဲကို ႏွစ္ဖက္အသင္းဝင္လာၿပီဆိုမွျဖင့္ ကိုယ့္အသင္းက ဟန္နဲ႕ပန္နဲ႕ ႀကြားႀကြားရားရား၊ ဟိုဘက္အသင္းက ကန္ေတာင္မကန္ရေသး မ်က္ႏွာငယ္ေလးနွင့္ ကုပ္ကုပ္ကေလး ျဖစ္ေနသည္။ ဒါကေတာ့ လမ္းထဲက မိသားစုေတြရဲ့ ပံ့ပိုးမႈေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။
ဝန္ထမ္းရပ္ကြက္မို႕ မိဘေတြက ကိုယ့္ကေလးေတြ အတြက္ မေပးႏိုင္တာလဲ ရွိသည္။ မတတ္ႏိုင္သူက ရံပံုေငြ မထဲ့ႏိုင္က ထဲ့ရန္မလို၊ တတ္ႏိုင္သူက လိုတာ အကုန္စိုက္ေလသည္။ ထိုစဥ္က က်မတို႕လမ္းထဲမွာ သာေရးနာေရး ၊ လမ္းခင္းတာကအစ အားလံုးကို ေရွ႕ဆံုးက ပံ့ပိုးၿပီး ရပ္ကြက္တိုးတက္ေအာင္ လုပ္ေပးသူက အမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေလသည္။
ရုပ္ျမင္င္သံၾကားဆိုတာ မေပၚခင္ကေတာ့ ေရဒီယိုက နားေထာင္ရတာ အင္မတန္ဝါသနာၾကီးေလသည္။ အရုပ္မျမင္ရပါပဲ နားေထာင္ရတာႏွင့္ပင္ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ေပၚလာေအာင္ ေျပာတတ္ၾက သျဖင့္ ထိုစဥ္က အရုပ္မျမင္ရသည္လို႕ပင္ မထင္မိေပ၊ ေဘာလံုးပြဲ ၿပီးသြားလွ်င္ပင္ တကယ္ၾကည့္လိုက္ရသလို ေက်နပ္သြားေလသည္။ ေဘာလံုးပြဲ ဝါသနာက ထိုမွ်ႏွင့္ရပ္မသြား။ ပိုလို႕ပင္ ႀကီးလာေအာင္ အေၾကာင္းေတြက ျဖစ္လာေလသည္။
က်မတို႕ အိမ္ေရွ႕ ကြက္လပ္မွာ က်မရဲ႕အကိုနဲ႕ေမာင္ေလးေတြ အပါအဝင္ ရပ္ကြက္ထဲက ေယာက်ၤားေလးေတြ ေဘာလံုးကို ေတာင္ကန္ ေျမာက္ကန္ ကန္ရာက အကိုႀကီးတစ္ခ်ိဳ႕က ေဘာလံုးနဲ႕ပတ္သက္တဲ့ နည္းပညာေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ သင္ေပးေလသည္။ ျပည္နယ္တိုင္း ေဘာလံုးပြဲရွိပါကလည္း ထိုစဥ္က ေအာင္ဆန္းကြင္းအထိ လိုက္ျပေလသည္။ ကေလးေတြ လက္ရည္တက္ အဲ ေျခရည္တက္လာတဲ့အခါ နီးစပ္ရာ ရပ္ကြက္ကလူေတြႏွင့္ ခ်ိန္းၿပီးကန္ၾကေလသည္။ ထိုမွ ရပ္ကြက္အလိုက္ ေဘာလံုးအသင္းေတြ ေပၚလာရာ ရပ္ကြက္ေဘာလံုးၿပိဳင္ပြဲႀကီး ႏွစ္စဥ္က်င္းပ ျဖစ္ေလေတာ့သည္။
ဒိုင္းေတြဘာေတြ ေပးရာက ၿပိဳင္ပြဲက အႀကိတ္အနယ္ ျဖစ္လာေလေတာ့သည္။ က်မတို႕လမ္း အသင္းက ကစားသမားေတြက စနစ္တက် ေဘာလံုးနည္းပညာ တတ္ေျမာက္ထားေလရာ ကစားလွ်င္ ပရိတ္သတ္က အံ့ဩရေလသည္။
အသက္(၁၃)ဝန္းက်င္ (၇)တန္း၊ (၈)တန္း ေက်ာင္းသားေလးေတြက တကယ့္ေဘာလံုးသမားေတြလို ကစားကြက္ႏွင့္ ကစားသည္ျဖစ္ရာ လူေပးေျပးကန္ အသင္းေတြနွင့္ ယွဥ္လိုက္သည့္အခါ ဆီႏွင့္ေရပမာ ကြာျခားေလသည္။
ပထမဆံုးၿပိဳင္သည့္ႏွစ္မွ (၃) ႏွစ္ဆက္တိုက္ ဒိုင္းရရွိခဲ့ေလသည္။ တျခားအသင္းေတြကလည္း ေနာင္ႏွစ္ေတြမွာ ေဘာလံုးနည္းျပေတြဘာေတြ ငွားၿပီး သင္ရာက အသင္းေကာင္းေတြ ျဖစ္လာၿပီး အၿပိဳင္အဆိုင္ ၾကည့္လို႕ ေကာင္းလာေလသည္။
အဲဒီတုန္းက ကိုယ္ေတြလမ္းထဲက အသင္း ဘာျဖစ္လို႕ ေအာင္ျမင္ပါသလဲလို႕ အခုေန ျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိေတာ့ စည္းလံုးညီညြတ္လို႕ဆိုတဲ့ အေျဖကို ေတြ႕ရေလသည္။
ကစားသမားေတြက တဖက္အသင္းက ကစားသမားေတြထက္ နည္းပညာတတ္တာ၊ ေတာ္တာက တပိုင္း၊ ရပ္ကြက္သူရပ္ကြက္သားေတြရဲ့ စည္းလံုးညီညြတ္စြာနဲ႕ ပံ့ပိုး အားေပးတာက ပိုမည္ထင္သည္။
တျခားအသင္းေတြက နာမည္ေပးပီး ဝင္သာၿပိဳင္တာ အဝတ္အစားက ႀကံဳသလို ဝတ္ခ်င္တာ ဝတ္သည့္အခ်ိန္တြင္ က်မတို႕ လမ္းထဲက အသင္းက အားကစားဝတ္စံုကို ကိုယ္တိုင္ဒီဇိုင္းဆြဲ အေရာင္သတ္မွတ္ၿပီး ဆင္တူ ဝတ္စံုျဖင့္ ကန္ၾကေလသည္။
ကြင္းထဲကို ႏွစ္ဖက္အသင္းဝင္လာၿပီဆိုမွျဖင့္ ကိုယ့္အသင္းက ဟန္နဲ႕ပန္နဲ႕ ႀကြားႀကြားရားရား၊ ဟိုဘက္အသင္းက ကန္ေတာင္မကန္ရေသး မ်က္ႏွာငယ္ေလးနွင့္ ကုပ္ကုပ္ကေလး ျဖစ္ေနသည္။ ဒါကေတာ့ လမ္းထဲက မိသားစုေတြရဲ့ ပံ့ပိုးမႈေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။
ဝန္ထမ္းရပ္ကြက္မို႕ မိဘေတြက ကိုယ့္ကေလးေတြ အတြက္ မေပးႏိုင္တာလဲ ရွိသည္။ မတတ္ႏိုင္သူက ရံပံုေငြ မထဲ့ႏိုင္က ထဲ့ရန္မလို၊ တတ္ႏိုင္သူက လိုတာ အကုန္စိုက္ေလသည္။ ထိုစဥ္က က်မတို႕လမ္းထဲမွာ သာေရးနာေရး ၊ လမ္းခင္းတာကအစ အားလံုးကို ေရွ႕ဆံုးက ပံ့ပိုးၿပီး ရပ္ကြက္တိုးတက္ေအာင္ လုပ္ေပးသူက အမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေလသည္။
လူရႊင္ေတာ္ ဇာဂနာ(ခ) ကိုသူရရဲ့ တစ္ဝမ္းကြဲ အမပင္။ စာေရးဆရာမႀကီး ၾကည္ဦး၏
တူမ၊ ေဒၚၾကည္ဦးရဲ့ အကိုႀကီးက ေမြးသည့္ ထိုအန္တီႀကီးသည္ ရပ္ေရးရြာေရးဆို
အလြန္တက္ႀကြေလသည္။ လူအားေငြအား အကုန္စိုက္သည္။ လမ္းထဲက အပ်ိဳေပါက္၊
အပ်ိဳႀကီး၊ အပ်ိဳဟိုင္းမက်န္ ထိုအန္တီ ေခါင္းေဆာင္တဲ့ ေနာက္က လိုက္ၿပီး
ေဘာလံုးပြဲကို အားေပးၾကေလသည္။ ႏိုင္လာပါကလည္း ခ်က္ၿပဳတ္ေႀကြးေမြးဖို႕
ဝယ္ရခ်မ္းရေလသည္။
က်မတို႕ကေတာ့ (၁၀)ႏွစ္ေက်ာ္ ကေလးအရြယ္ဆိုေတာ့ အားေပးသည့္ အဖြဲ႕က ျဖစ္ေလသည္။ အားေပးတယ္ဆိုတာက ဒီတိုင္း ေဘာလံုးကြင္းထဲ သြားရတာမဟုတ္၊ ေရခဲေရေတြ၊ ေရခဲတံုးေတြကို ေရခဲဘူးနဲ႕သယ္တာကို ဝိုင္းသယ္ရသည္။ လိေမၼာ္သီး အခြဲႏြာထားတာေတြ၊ သံပုရာသီးစိတ္ေတြကို အိတ္ေတြႏွင့္ သယ္ရသည္။ ေဆး၊ ပလာစတာ ဂြမ္း ပတ္တီးေတြ ကူသယ္ေပးရသည္။
ကြင္းထဲ ေရာက္ရင္ေတာ့ ထိုအထုပ္ေတြခ်ကာ သံကုန္ဟစ္၍ အားေပးေလေတာ့သည္။ အေၾကာင္းကေတာ့ က်မတို႕ အကိုအႀကီးဆံုးလဲ ပါ၍ပင္၊ အတန္းထဲက သူငယ္ခ်င္းေတြလည္းပါသည္ပင္။
က်မတို႕ကေတာ့ (၁၀)ႏွစ္ေက်ာ္ ကေလးအရြယ္ဆိုေတာ့ အားေပးသည့္ အဖြဲ႕က ျဖစ္ေလသည္။ အားေပးတယ္ဆိုတာက ဒီတိုင္း ေဘာလံုးကြင္းထဲ သြားရတာမဟုတ္၊ ေရခဲေရေတြ၊ ေရခဲတံုးေတြကို ေရခဲဘူးနဲ႕သယ္တာကို ဝိုင္းသယ္ရသည္။ လိေမၼာ္သီး အခြဲႏြာထားတာေတြ၊ သံပုရာသီးစိတ္ေတြကို အိတ္ေတြႏွင့္ သယ္ရသည္။ ေဆး၊ ပလာစတာ ဂြမ္း ပတ္တီးေတြ ကူသယ္ေပးရသည္။
ကြင္းထဲ ေရာက္ရင္ေတာ့ ထိုအထုပ္ေတြခ်ကာ သံကုန္ဟစ္၍ အားေပးေလေတာ့သည္။ အေၾကာင္းကေတာ့ က်မတို႕ အကိုအႀကီးဆံုးလဲ ပါ၍ပင္၊ အတန္းထဲက သူငယ္ခ်င္းေတြလည္းပါသည္ပင္။
ေဘာလံုးၿပိဳင္ပြဲ စသည့္ရာသီမွာ ကိုယ့္ အသင္းၿပိဳင္သည့္ေန႕ဆို
ေက်ာင္းခ်ိန္ႏွင့္ကိုက္ေနပါက ခြင့္ပင္ယူလိုက္ေသးသည္။ ေနာက္ပိုင္းႏွစ္ေတြမွာ
ရပ္ကြက္ပြဲက နာမည္ႀကီးလာၿပီး ရပ္ကြက္လူႀကီးေတြပါ မေနသာပဲ အားေပး
လာသည့္အခါ တကယ့္ပြဲႀကီးပြဲေကာင္း ျဖစ္လာၿပီး ေက်ာင္းမွာ ခြင့္စာေရးပါက
ေနမေကာင္းပါသျဖင့္လို႕ လိမ္တိုင္စရာ မလိုပဲ ေဘာလံုးပြဲ ရွိပါသျဖင့္လို႕
တိုင္လို႕ရသည္အထိ ျဖစ္လာေလသည္။
မွတ္မွတ္ရရပြဲ တစ္ခုက အတန္းပိုင္ဆရာမရဲ႕သား ပါတဲ့ အသင္းနဲ႕က်မတို႕လမ္းထဲက အသင္း ၿပိဳင္သည့္ပြဲပင္။
ဆီမီးဖိုင္နယ္ျဖစ္ၿပီး ႏိုင္သည့္အသင္းက ဗိုလ္လုပြဲ တက္ရမည္ျဖစ္ရာ ထိုပြဲကန္သည့္ေန႕ပိတ္ရက္မို႕ ေအးေအးေဆးေဆး သြားၿပီး အားေပးရေလသည္။
တကယ္ေတာ့ ကန္သည့္ကြင္းက တကယ့္ေဘာလံုးကြင္းမဟုတ္၊ ကိုယ့္ဘာသာ ေျမညွိၿပီး လုပ္ယူထားသည့္ ကြင္းသာ၊ စႏၵာဦး ကဇာတ္ရံုရဲ့ အေရွ႕က ေျမကြက္လပ္မွာ ကန္ရျခင္းျဖစ္ေလသည္။ ယခု ထိုကဇာတ္ရံုႀကီး မရွိေတာေပ၊ ကမာၾကည္အိမ္ယာဆိုလား ျဖစ္ေနၿပီး ဘယ္ကလူေတြ ေျပာင္းလာသည္မသိ၊ သူေဌးေတြေနသည့္ အိမ္ယာျဖစ္ေနေခ်ၿပီ။
က်မတို႕ငယ္ငယ္ကေတာ့ ထိုကဇာတ္ရံုမွာ မိုးတြင္းဆိုပါက စႏၵာဦး ဇာတ္အဖြဲ႕ဇာတ္နားစဥ္ အကတိုက္ခ်ိန္သာ ဆိုင္းသံ ဗံုသာ ၾကားရေလသည္။
ေက်ာင္းဆင္း၍ ဆိုင္းသံ ဗံုသံ ၾကားပါက
" စႏၵာဦးလာၿပိေဟ့" ဆိုကာ
အိမ္နီးခ်င္းသူငယ္ခ်င္းေတြ လက္တို႕ၿပီး ထမင္းကပ်ာကယာ စားကာ သြားထိုင္ၾကည့္သည္။
ဇာတ္အဖြဲံ႕ ေျပာတာဆိုတာေတြ ကေလးပီပီ ထိုင္ေငးရင္း ပက္လက္ကုလားထိုင္ တစ္လံုးကို လူတစ္ေယာက္လာမွ သူ႕ကို ေပးထိုင္သည္။ သူလာလွ်င္ အားလံုးက ပ်ာပ်ာသလဲ ျဖင့္ " ကိုေက်ာ္စြာ"လို႕ ေခၚၾကတာ မွတ္မိသည္။
ေနာက္ပိုင္း အရြယ္ေရာက္လို႕ စာေတြဘာေတြ ဖတ္ေတာ့မွ ထိုဦးေလးႀကီးသည္ စာေရးဆရာ ခ်စ္ဦးညိဳ ဆိုတာ သိရေလသည္။ လူရႊင္ေတာ္ေတြကလည္း ဆိုနီ မိုးေက်ာ္ဆိုတာ ေနာက္မွသိရေလသည္။
အဲဒီ ကဇာတ္ရံုအပိုင္ သူ႕ေရွ႕က ကြက္လပ္ကေလးကို ေဘာလံုးကြင္းအမွတ္ျဖင့္ ကန္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။
ဆီမီးဖိုင္နယ္ျဖစ္ၿပီး ႏိုင္သည့္အသင္းက ဗိုလ္လုပြဲ တက္ရမည္ျဖစ္ရာ ထိုပြဲကန္သည့္ေန႕ပိတ္ရက္မို႕ ေအးေအးေဆးေဆး သြားၿပီး အားေပးရေလသည္။
တကယ္ေတာ့ ကန္သည့္ကြင္းက တကယ့္ေဘာလံုးကြင္းမဟုတ္၊ ကိုယ့္ဘာသာ ေျမညွိၿပီး လုပ္ယူထားသည့္ ကြင္းသာ၊ စႏၵာဦး ကဇာတ္ရံုရဲ့ အေရွ႕က ေျမကြက္လပ္မွာ ကန္ရျခင္းျဖစ္ေလသည္။ ယခု ထိုကဇာတ္ရံုႀကီး မရွိေတာေပ၊ ကမာၾကည္အိမ္ယာဆိုလား ျဖစ္ေနၿပီး ဘယ္ကလူေတြ ေျပာင္းလာသည္မသိ၊ သူေဌးေတြေနသည့္ အိမ္ယာျဖစ္ေနေခ်ၿပီ။
က်မတို႕ငယ္ငယ္ကေတာ့ ထိုကဇာတ္ရံုမွာ မိုးတြင္းဆိုပါက စႏၵာဦး ဇာတ္အဖြဲ႕ဇာတ္နားစဥ္ အကတိုက္ခ်ိန္သာ ဆိုင္းသံ ဗံုသာ ၾကားရေလသည္။
ေက်ာင္းဆင္း၍ ဆိုင္းသံ ဗံုသံ ၾကားပါက
" စႏၵာဦးလာၿပိေဟ့" ဆိုကာ
အိမ္နီးခ်င္းသူငယ္ခ်င္းေတြ လက္တို႕ၿပီး ထမင္းကပ်ာကယာ စားကာ သြားထိုင္ၾကည့္သည္။
ဇာတ္အဖြဲံ႕ ေျပာတာဆိုတာေတြ ကေလးပီပီ ထိုင္ေငးရင္း ပက္လက္ကုလားထိုင္ တစ္လံုးကို လူတစ္ေယာက္လာမွ သူ႕ကို ေပးထိုင္သည္။ သူလာလွ်င္ အားလံုးက ပ်ာပ်ာသလဲ ျဖင့္ " ကိုေက်ာ္စြာ"လို႕ ေခၚၾကတာ မွတ္မိသည္။
ေနာက္ပိုင္း အရြယ္ေရာက္လို႕ စာေတြဘာေတြ ဖတ္ေတာ့မွ ထိုဦးေလးႀကီးသည္ စာေရးဆရာ ခ်စ္ဦးညိဳ ဆိုတာ သိရေလသည္။ လူရႊင္ေတာ္ေတြကလည္း ဆိုနီ မိုးေက်ာ္ဆိုတာ ေနာက္မွသိရေလသည္။
အဲဒီ ကဇာတ္ရံုအပိုင္ သူ႕ေရွ႕က ကြက္လပ္ကေလးကို ေဘာလံုးကြင္းအမွတ္ျဖင့္ ကန္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။
ထံုးစံအတိုင္း ေနရာယူကတည္းက ကိုယ့္ရပ္ကြက္ကလူက ကိုယ့္အျခမ္း
သတ္သတ္ခြဲၿပီး ေနရာယူၾကသည္။ ပထမေတာ့ ထိုင္ၿပီး အားေပးရာက
ပြဲရွိန္ျမင့္လာသည့္အခါ အားလံုးမတတ္ရပ္ၿပီး ေအာ္ၾကဟစ္ၾကေလသည္။ က်မတို႕လည္း
လူႀကီးေတြၾကားတိုးတိုးေဝွ႕ေဝွ႕ အားေပးရသည္။ ေရေပးပါဆို လွမ္းေပးရသည္။
ဘယ္သူျဖင့္ ေမာေနၿပီ သံပုရာသီး သံပုရာသီး ဆို ေျပးၿပီး ေပးရေလသည္။
ကိုယ့္အကိုတစ္ေယာက္လံုး ပါေနသည့္အတြက္ သူ႕ကိုလည္း ၾကည့္ရေသးသည္။ အေမက သူကိုယ္တိုင္ ေဘာလံုးပြဲလည္း ဝါသနာမပါ၊ အားေပးတာကိုလည္း ဝါသနာမပါယံုမက အပိုေတြဟု ရႈံဳခ်ေပမယ့္ သူ႕သားႀကီးကိုေတာ့ ဂရုစိုက္လို႕ ေသခ်ာမွာလိုက္ေလသည္။
ေဘာလံုး သူ႕ေျခေထာက္ထဲ ေရာက္သြားပါက အကိုရဲ့ နာမည္ကို သံကုန္ဟစ္ပီး ေအာ္ေပးလိုက္သည္၊ တျခားသူေတြကလဲ လိုက္ၿပီး ေအာ္ၾကေလသည္။
အဲဒီ ဆရာမရဲ့သားနဲ႕ ကန္ရတဲ့ ပြဲမွာ က်မတို႕ အသင္းကတစ္ေယာက္ကို ဆရာမသားက မသိမသာ လူခ်ေလသည္။
ကိုယ့္အကိုတစ္ေယာက္လံုး ပါေနသည့္အတြက္ သူ႕ကိုလည္း ၾကည့္ရေသးသည္။ အေမက သူကိုယ္တိုင္ ေဘာလံုးပြဲလည္း ဝါသနာမပါ၊ အားေပးတာကိုလည္း ဝါသနာမပါယံုမက အပိုေတြဟု ရႈံဳခ်ေပမယ့္ သူ႕သားႀကီးကိုေတာ့ ဂရုစိုက္လို႕ ေသခ်ာမွာလိုက္ေလသည္။
ေဘာလံုး သူ႕ေျခေထာက္ထဲ ေရာက္သြားပါက အကိုရဲ့ နာမည္ကို သံကုန္ဟစ္ပီး ေအာ္ေပးလိုက္သည္၊ တျခားသူေတြကလဲ လိုက္ၿပီး ေအာ္ၾကေလသည္။
အဲဒီ ဆရာမရဲ့သားနဲ႕ ကန္ရတဲ့ ပြဲမွာ က်မတို႕ အသင္းကတစ္ေယာက္ကို ဆရာမသားက မသိမသာ လူခ်ေလသည္။
ဒိုင္က
မျမင္တာလား မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္တာလား မသိ၊ ဘာမွမေျပာ၊ ခရာမမႈတ္၊ ရပ္ကြက္က
ကေလး၊ ေက်ာင္းသား အသင္းေတြသာ ဆိုတာ ထိုပြဲေတြမွာပင္ ေဘာလံုးပြဲပီသစြာ
ေခါက္ဆြဲစားတာတို႕ ဘာတို႕ ရွိေလသည္။
အဲဒီ ကေလးဘဝကတည္းက လူကၽြံေဘာ၊ လက္ပစ္ေဘာ၊ ျပစ္ဒဏ္ေဘာ တို႕ သာမက ေခါက္ဆြဲစားတာပါ ၾကားဖူးခဲ့ေလသည္။
အဲဒီ ကေလးဘဝကတည္းက လူကၽြံေဘာ၊ လက္ပစ္ေဘာ၊ ျပစ္ဒဏ္ေဘာ တို႕ သာမက ေခါက္ဆြဲစားတာပါ ၾကားဖူးခဲ့ေလသည္။
ထိုအခါ က်မတို႕ ေခါင္းေဆာင္ အန္တီႀကီးက ဒိုင္ကို အပီအျပင္ဆဲေလေတာ့သည္။
" ကန္းေနသလား၊ ေခါက္ဆြဲစားသလား..............စသျဖင့္"
တဖက္အသင္းကေတာ့ ေက်နပ္စြာပဲ သူ႕ဘာသာျဖစ္တာ ဘာညာ ေအာ္ၾကရာက ပရိတ္သတ္အခ်င္းခ်င္း စကားမ်ားေလေတာ့သည္။
ကစားသမားေတြက ကစားမပ်က္၊ ဟိုဘက္က မိန္းမတစ္ေယာက္အသံကလည္း
စြာက်ယ္စြာက်ယ္ႏွင့္ဟိန္းထြက္ေနသည္။ ဒီဘက္ကလည္း အႏိုင္ပိုင္းၿပီး
ေအာ္ၾကေျပာၾကေလသည္။
" စြာလိုက္တာ"
ဆိုၿပီး တစ္ဖက္အသင္းရဲ့ ပရိတ္သတ္ကို လွမ္းအၾကည့္
ဆိုၿပီး တစ္ဖက္အသင္းရဲ့ ပရိတ္သတ္ကို လွမ္းအၾကည့္
" အမေလး"
ဆိုၿပီး လန္႕သြားကာ ကိုယ့္ကို မျမင္ေအာင္ ေခါင္းပုၿပီး ကြယ္ေနလိုက္ရသည္။
တစ္ဆက္ထဲ လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းၿပီး ေအာ္ေနသည့္ အန္တီ့ အေနာက္က အသာေလး လက္တို႕လိုက္ရာ လွည့္ၾကည့္သည့္အခါမွာေတာ့
ဆိုၿပီး လန္႕သြားကာ ကိုယ့္ကို မျမင္ေအာင္ ေခါင္းပုၿပီး ကြယ္ေနလိုက္ရသည္။
တစ္ဆက္ထဲ လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းၿပီး ေအာ္ေနသည့္ အန္တီ့ အေနာက္က အသာေလး လက္တို႕လိုက္ရာ လွည့္ၾကည့္သည့္အခါမွာေတာ့
" အန္တီ မေျပာေတာ့နဲ႕ အဲဒါ သမီးတို႕ အတန္းပိုင္ဆရာမ"
ဆိုေတာ့သူ ခဏ မွင္တက္သြားသည္၊
ထိုအန္တီရဲ႕ သားအငယ္ဆံုးက က်မနဲ႕အတန္းတူ တစ္ခန္းထဲ၊ ယခု ကစားသည့္အထဲ သူက တိုက္စစ္မႈး၊ သူ႕သားရဲ႕ အတန္းပိုင္လည္း ျဖစ္သည္လို႕ သေဘာေပါက္သြားသည္။
ဆိုေတာ့သူ ခဏ မွင္တက္သြားသည္၊
ထိုအန္တီရဲ႕ သားအငယ္ဆံုးက က်မနဲ႕အတန္းတူ တစ္ခန္းထဲ၊ ယခု ကစားသည့္အထဲ သူက တိုက္စစ္မႈး၊ သူ႕သားရဲ႕ အတန္းပိုင္လည္း ျဖစ္သည္လို႕ သေဘာေပါက္သြားသည္။
ဒါေပမယ့္ အားကစားနတ္က ဖမ္းစားေလသလား မသိ။
"
ေဟး ေက်ာင္းဆရာမျဖစ္ၿပီး အမွန္ဘက္က လိုက္မေျပာဘူး၊ ဘာဆရာမလည္း၊ ဒါလားဆရာမ
မိုက္လဲ မိုက္ရိုင္းေသး၊ ကိုယ့္သားသမီးကို မဆံုးမထားဘူးလား.............
" လို႕ ဟစ္လိုက္ရာ
က်မမွာ ေခၽြးျပန္ၿပီး ကုပ္ေနရေလသည္။ ေဘာလံုးပြဲၿပီးလို႕ အိမ္ျပန္သည့္လမ္းမွာ တိတ္တိတ္သာ ျပန္လာေတာ့သည္။
ေဘာလံုးပြဲဂယက္က ေတာ္ေတာ္ႏွင့္မၿပီး၊ ဒုတိယအစမ္း စာေမးပြဲမွာ ထိုအန္တီရဲ့သားက မက်စဖုူး စာေမးပြဲက်ေလသည္။
အပတ္စဥ္ အဆင့္(၁)မွ(၃) အတြင္းအၿမဲရေနရာက က်သည္ဆိုေတာ့ ေဘာလံုးပြဲတုန္းက အေမကို မေက်နပ္၍ စာေမးပြဲခ်တာလို႕ စြပ္စြဲၿပီး အတန္းေျပာင္းမယ္ေတြ ဘာေတြ ျဖစ္လိုက္ေသးသည္။
အားလံုးက ႏွစ္လဲ ကုန္ေတာ့မွာပဲ ေျပာင္းမေနပါနဲ႕၊ ဆရာမဆိုတာ အဲလိုမ်ိဳး စာေမးပြဲက်ေအာင္ အသားလြတ္ခ်လို႕ သူ႕စိတ္သေဘာတစ္ခုနဲ႕ လုပ္လို႕မရဘူးလို႕ ဝိုင္းေျပာမွ လက္ခံေလသည္။
ႏွစ္အနည္းငယ္ၾကာလာေတာ့ ကစားတဲ့အထဲက ေက်ာင္းသားတစ္ခ်ိဳ႕ (၁၀)တန္းေတြဘာေတြ
ေရာက္လာတဲ့အတြက္ မိဘေတြက ေက်ာင္းစာကို သီးစားေပးၿပီး
မကစားခိုင္းေတာ့တဲ့အတြက္ လူေလ်ာ့သြားတာေရာ၊ နည္းျပအျဖစ္ အသင္းကို
ဦးေဆာင္လမ္းျပတဲ့ အကိုႀကီးက စစ္တကၠသိုလ္တက္ခြင့္ရတဲ့အတြက္ ေမၿမိဳ႕ကို
သြားရေတာ့မယ္ ဆိုတာေတြ ျဖစ္လာတဲ့အခါ အသင္းကို ဖ်က္လိုက္ရေလသည္။
နာမည္အႀကီးဆံုး အသင္းမရွိေတာ့ သည့္အခါ က်န္သည့္ အသင္းေတြလည္း အလိုလို
နိ႒ိတံသြားေလေတာ့သည္။အပတ္စဥ္ အဆင့္(၁)မွ(၃) အတြင္းအၿမဲရေနရာက က်သည္ဆိုေတာ့ ေဘာလံုးပြဲတုန္းက အေမကို မေက်နပ္၍ စာေမးပြဲခ်တာလို႕ စြပ္စြဲၿပီး အတန္းေျပာင္းမယ္ေတြ ဘာေတြ ျဖစ္လိုက္ေသးသည္။
အားလံုးက ႏွစ္လဲ ကုန္ေတာ့မွာပဲ ေျပာင္းမေနပါနဲ႕၊ ဆရာမဆိုတာ အဲလိုမ်ိဳး စာေမးပြဲက်ေအာင္ အသားလြတ္ခ်လို႕ သူ႕စိတ္သေဘာတစ္ခုနဲ႕ လုပ္လို႕မရဘူးလို႕ ဝိုင္းေျပာမွ လက္ခံေလသည္။
ထိုအခါ ေဘာပြဲၾကည့္ခ်င္ပါက စက္ခန္းအျပင္က အေနာင္စာေတြရွိတဲ့ အစီစဥ္အခန္းမွာ သြားၾကည့္ရေလသည္။ တိုက္ရိုက္ထုတ္လႊင့္သည့္လိုင္းႏွင့္ ခ်ိတ္ဆက္ၿပီးပါက ေဘာပြဲလႊင့္သည့္တစ္ခ်ိန္လံုး ထိုင္ေနရံုသာဆိုေတာ့ အနီးဆံုးျဖစ္သည့္ အဂၤလိပ္ပိုင္း အစီအစဥ္ခန္းမွာ သြားၾကည့္ေလသည္။ အတူတြဲၿပီး တာဝန္က်သူက ေဘာပြဲစိတ္မဝင္စားသူ ျဖစ္လွ်င္ က်မကို ေအးေဆးၾကည့္ ပြဲၿပီးပါက သူပဲ လိုင္းခ်ိန္းလိုက္မည္ ဆို၍ စိတ္ေအးလက္ေအး သြားၿပီး ၾကည့္ျဖစ္ေလသည္။
က်မက မေပါ့မပါး ကိုယ္ဝန္ႀကီးႏွင့္ ျဖစ္ေန၍ပင္။ ထိုစဥ္က အဂၤလိပ္ပိုင္း အစီအစဥ္မွ ကိုေအာင္ထြန္းဦးဆိုသူက က်မကို
လို႕ ဆိုတတ္သည္။
ေနာင္ စိုးျမတ္မင္းတို႕၊ ေအာင္ေအာင္ဦးတိုကေခတ္ေရာက္ေတာ့ အေဖာ္ေတြက ပိုေတာင္မ်ားလာေသးသည္။ သူ႕သမီးေတြက အဂၤလန္က ဂ်ရတ္ကိုပင္ အလြတ္မေပးပဲ အားေပးေလသည္။
No comments:
Post a Comment