မနက္ဖန္ဆိုရင္ ေဖေဖၚဝါရီလ(၁၂) ရက္ကို ေရာက္ေတာ့မယ္၊
ျပည္ေထာင္စုေန႕ဆိုတာကို သတိရရံုတင္မက နင္တို႕
ေျမာက္ပိုင္းေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ေတြရဲ့ ႏွလံုးသားေတြ ထိခိုက္နာက်င္
ေႀကကြဲခဲ့ရတဲ့ ေန႕ဆိုတာ ငါလဲ အၿမဲ သတိရေနပါတယ္၊ အဲဒီေန႕မတိုင္ခင္ကတည္းက
ေဖေဖၚဝါရီ( ၁၂) ေရာက္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ဆုိ႕နစ္ေၾကကြဲစရာ အျဖစ္ေတြကို တနံု႕ႏံု႕
ျပန္သတိရေနတတ္တယ္၊ ေျမာက္ပိုင္းကေန အသက္မေသပဲ လြတ္လာတယ္ဆိုေပမယ့္
ဒီသမိုင္းေၾကာင္းမွာ လူးလိမ့္ေအာင္ ခံစားခဲ့ရတာကို တို႕လဲ ထပ္တူ
ခံစားရပါတယ္၊ ဒါ့ေၾကာင့္ မိသားစုထဲမွာ အေမအပါအဝင္ ေမာင္ႏွမအားလံုးက
နင့္အေပၚမွာ အစစ နားလည္ ထားတတ္ၾကတယ္။
၁၉၈၈ခုႏွစ္
ဇြန္လ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား အေရးအခင္းမွာ နင္ပါေနၿပီ ဆိုတာကို ငါပဲ
အရင္ဆံုးသိခဲ့ တာကစလို႕ ေနာက္ပိုင္း ထားဝယ္ကို ထြက္သြားတာ၊ အဲဒီကေန
စစ္တပ္အာဏာသိမ္းတဲ့အခါ ရန္ကုန္ကို ျပန္တက္လာတာ၊ ဘယ္ေရာက္ေနမွန္းမသိတဲ့
အခ်ိန္ေတြကေန သတင္းအစအနရတဲ့အခါ အေနာက္ကေန ငါကလိုက္ၿပီး ေတြ႕ရတာ ဆိုေတာ့
ႏိုင္ငံေရးနယ္ထဲ ကိုယ္ေရာစိတ္ေရာ နစ္ဝင္ၿပီး ေက်ာင္းသားအေရး၊
အစိုးရၿပဳတ္က်ေရးသာ နင့္ေခါင္းထဲမွာ ရွိတယ္ဆိုတာ ေတြ႕ေန သိေနတယ္၊ငါမွတ္မိေသးတယ္၊ တို႕ငယ္ငယ္တုန္းက အေဖနဲ႕အေမ မၾကာခဏ စကားမ်ားရန္ျဖစ္ၾကတဲ့ အခါ နင္ကအၿမဲ အေမ့ဖက္က၊ အေဖနဲ႕အေမ ရန္ျဖစ္ၿပီး အေမ့ကို ေဒါသတႀကီးေျပာဆိုတာ၊ အေမငိုတာကို နင္ကပါ လိုက္ငိုၿပီး အေဖ့ကို စိတ္ဆိုးေဒါသထြက္တဲ့အခါ ငါက နင့္ကိုေဖ်ာင္းဖ်ၿပီး ဒီလိုပဲ အေဖနဲ႕အေမက စကားမ်ားရန္ျဖစ္၊ ၿပီးရင္ ျပန္တည့္သြားၾကတာပဲ၊ အေဖ့ကို ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မေအာ္နဲ႕ အေဖဆိုတာ အေဖပဲ၊ နင္ပဲ ငရဲႀကီးမယ္လို႕ ေျပာၿပီး အိမ္ေရွ႕မွာ ထြက္ထိုင္ၿပီး ငိုေနတဲ့ နင့္ကို ငါေဖ်ာင္းဖ်ခဲ့တယ္၊ နင္က မိသားစု အထူးသျဖင့္အေမ့ကို ခ်စ္ခင္တြယ္တာေပမယ့္ ႏိုင္ငံေရး လုပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ မိသားစုကို လံုးဝ ေမ့ထားတယ္ဆိုတာ ၾကည့္ၿပီး ႏိုင္ငံေရးအလုပ္ပဲစိုက္စပ္မတ္စပ္ လုပ္ေနတာသိလာတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ငါတို႕ အလုိလိုသိၿပီး ဘယ္သူကမွ မတားၾကဘူး၊ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ၾကည့္ၾကတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ ေသၾက ေထာင္က် ၾက တာေတြ႕ေန ၾကားေနရတဲ့ အတြက္ နင္လုပ္တာကို အားလံုးက မသိမသာ ေထာက္ခံၿပီး လိုက္ေလ်ာထားခဲ့ၾကတယ္။
စစ္တပ္အာဏာသိမ္းၿပီး ရန္ကုန္ေျမေပၚ ျပန္တက္လာတဲ့ နင္တို႕က တစ္ခ်ိဳ႕ေက်ာင္းသားေတြလိုပဲ ေျမေပၚရပ္တည္ေရးအတြက္ အဲဒီတုန္းက ေရြးေကာက္ပြဲလုပ္ေပးမယ္ဆိုၿပီး ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြ ဖြဲ႕ခြင့္ၿပဳတဲ့အခါ နင္တို႕လည္း " ဗမာ့မ်ိဳးခ်စ္လူငယ္အစည္းအရံု'' ဆိုၿပီး ပါတီ တစ္ခုဖြဲ႕လိုက္ေသးတယ္ေလ၊ အဲဒီမွာလဲ အေမခိုင္းလို႕ နင္တို႕ ရံုးခန္းရွိရာကို ငါခဏခဏ လာရေသးတယ္၊ ဆန္ျပဳတ္ေသာက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို ေတြ႕ဖူးခဲ့ရတာေပါ့၊ ဒါ့ေၾကာင့္ နင္တို႕ရံုးခန္းလာတိုင္း ကားႏွစ္တန္စီး၊ ေျခက်င္ တစ္မွတ္တိုင္ေလာက္ ေလွ်ာက္ရတာေတာင္ ဆန္သံုး ေလးျပည္ေလာက္က အၿမဲ လက္ကဆြဲလာခဲ့ရေသးတယ္၊ အဲဒီတုန္းက ေမာတယ္လို႕ မထင္ဘူး၊ လက္ထဲက အထုတ္ကိုျမင္ရင္ ဝင္းလက္သြားတဲ့ ကေလးေတြရဲ့ မ်က္ႏွာကို သတိထားမိလို႕ေလ။
" အို... ႀကီးႀကီးကေလ ေက်ာင္းသားေတြရွိတဲ့ အရပ္ကို မွန္းၿပီး ေမတၱာပို႕ ဆုေတာာင္းေနၾက၊ ဒီအတိုင္းဆို ေျမာက္ဖက္ကိုပါ ရည္မွန္းၿပီး ေက်ာင္းသားေတြကို ေမတၱာပို႕ ဆုေတာင္းေပးရအုန္းမယ္" လို႕ ေျပာဖူးတယ္။
ေျပာရေၾကးဆိုရင္ အဲဒီတုန္းက ျပည္တြင္းမွာ အစိုးရက ရက္ရက္စက္စက္ ဖမ္းဆီး
ႏွိပ္စက္ ေထာင္ခ် ခံရတာထက္စာရင္ ေတာထဲမွာ နင္တို႕
ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနရလိမ့္မယ္လို႕ ငါတို႕ စိတ္ေအးေနခဲ့ၾကတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္
သမိုင္းဝင္တဲ့ ေၾကာက္စရာေကာင္းလွတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြမွာ နင္လဲ
ေသလုမတတ္ခံေနရတယ္ ဆိုတာ မသိခဲ့ၾကဘူး၊ နင္တို႕ ကခ်င္ျပည္နယ္ ပါေဂ်ာင္
ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္စခန္းကို အေမလိုက္သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာင္ ငါတို႕
စိတ္မပူခဲ့ၾကဘူး၊
က်ေတာ္ဟာ ေထာက္လွန္းျဖစ္တဲ့အတြက္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ရဲ့ ဖမ္းဆီးျခင္းကို
ခံရပါတယ္၊ မိဘေတြ လိုက္ေခၚပါမွ အသက္ခ်မ္းသာရာ ရမွာမို႕ လာေခၚေစခ်င္ပါတယ္
သားႀကီးငါးႀကီး
အင္မတန္ႀကိဳက္တဲ့ အေမက ျပန္လဲေရာက္ေရာ အသားလံုးဝ မစားေတာ့ဘူး။ စားလို႕မရဘူး
အသားျမင္ရင္ အန္ခ်င္သတဲ့၊ ေသသြားတဲ့ ေက်ာင္းသားရဲ့ေပါင္သားကို လွီးၿပီး
စားၾကတာေတြ ေျပာတာၾကားၿပီး စိတ္ႏွလံုးမေကာင္းျဖစ္ၿပီး အသားဆိုရင္ အဲဒါေတြ
ျမင္ၿပီး စားမရျဖစ္တာ အေတာ္ၾကာတဲ့အထိပဲ။
ပါေဂ်ာင္မွာ ေမေမတို႕ကို နင္တို႕ကို စစ္ထားတဲ့ ဗီဒီယိုအေခြကို ဖြင့္ျပတဲ့ အခါ နင္က တစ္လ ၄၅၀ ဆိုလား၊ ၅၀၀ဆိုလား ရတဲ့ စစ္တပ္က ေထာက္လွန္းေရးလို႕ ထြက္ဆိုသတဲ့၊ အေမက အဲဒီလူေတြကို အန္တီ့သား ေထာက္လွန္းေရးမဟုတ္ဘူး၊ အန္တီ့သား ေက်ာင္းသားအေရးပဲလုပ္တာ အန္တီသိတာေပါ့ ေျပာခဲ့တယ္တဲ့၊ သူတို႕က အန္တီမသိပဲ လုပ္တာေနမွာေပါ့ လို႕ေျပာသတဲ့။
အဲဒါေလး ေမေမျပန္ေျပာျပေတာ့ ငါ့မွာ ရီေတာင္ရီခ်င္တယ္၊ ငါတို႕ ေမာင္ႏွမေတြ မ်ားေတာ့ ေက်ာင္းတက္တဲ့အခါ လမ္းစားရိတ္နဲ႕မုန္႕ဖိုးကို တိုင္းၿပီး ေပးတာေလ၊ ငါက ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ကို အိမ္ကေန ကားႏွစ္ဆင့္ စီးရလို႕ ၿပီးေတာ့မိန္းကေလးဆိုေတာ့ ဘတ္စ္ကား တိုးမစီးနဲ႕ဆိုၿပီး အဲဒီတုန္းက သေဘၤာသားကားလို႕ေခၚတဲ့ ဒတ္ဆန္း၊ ဟိုင္းလတ္ အျမန္ကားကို တစ္က်ပ္ေပးစီးရတယ္၊ အဲဒီေတာ့ မုန္႕ဖိုးနဲ႕ကားခ တစ္ေန႕ကို (၁၀) က်ပ္ရတယ္၊ နင္က ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ (ဗိုလ္တစ္ေထာင္နယ္ေျမ) မွာတက္ရတယ္၊ ကားကတစ္ဆင့္နဲ႕ေရာက္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ ေယာက်ၤားေလးေတြ ဘတ္စ္ကားပဲစီးဆိုတဲ့ ေမေမ့ရဲ့ အစီအစဥ္ေၾကာင့္ ေဖေဖေတာင္ ဘတ္စ္ကားပဲ စီးၿပီး ရံုးတက္ရတာ၊ ဘတ္စ္ကားခ ဗိုလ္တစ္ေထာင္ဘုရားမွတ္တိုင္ကို ၿပား(၄၀)ပဲ ေပးရတယ္၊ အသြားအျပန္ ၿပား(၈၀)ပဲ ကုန္တာမို႕ နင့္ကို ေမေမက တစ္ေန႕ ႏွစ္က်ပ္ခြဲေပးတယ္၊ နင္က လက္ဘက္ရည္ဖိုး၊ ေဆးလိပ္ဖိုးနဲ႕ သံုးရတယ္။ ငါက ပိုက္ဆံပိုရေတာ့ နင့္မွာ အၿမဲတန္း အေႀကြရွိရင္ တစ္မတ္ေလာက္လို႕ ငါ့ဆီ အၿမဲ ေဆးလိပ္ဖိုးလာလာ ေတာင္းတယ္၊ တခါတေလ ငါစာက်က္ေနတုန္းမို႕ လြယ္အိတ္ထဲ ႏိႈက္သြားဆို အေႀကြေတြေတြ႕ရင္ ငါးမူးယူသြားၿပီ ဆိုၿပီး အၿမဲ ပိုယူတတ္တယ္၊ နင့္ကို ေတာင္းတိုင္း ဘာလို႕ေပးလဲဆိုေတာ့ နင္က ငါမသိေအာင္ ဘယ္ေတာ့မွ မယူဘူး၊ ဘယ္သူ႕ဟာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ မေျပာပဲ မယူတတ္ဘူး၊
သူတို႕ေျပာသလိုဆို အေဖ့လခေတာင္ အရာရွိလစာမို႕ (၄၅၀)က်ပ္ရတာ၊ အေဖနဲ႕အေမ့ရဲ့ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမလစာ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းနဲ႕ ငါတို႕ မိသားစု သံုးရတာေလ၊ နင္သာ အဲေလာက္ရလို႕ကေတာ့ နင့္မွာ သံုးမကုန္ေအာင္ ေပါလွ်ံေနမွာေပါ့၊ ငါ့ျမင္တာနဲ႕ အေႀကြရွိရင္ တစ္မတ္ေလာက္ နင္ေတာင္းၿပီး ေဆးလိပ္ေသာက္တာ ငါက ရီခ်င္တာေပါ့၊
ငါမွတ္မိေသးတယ္၊ အဲဒီ ေက်ာင္းသားအေရးအခင္းမျဖစ္ခင္ စာေမးပြဲနီးေနလို႕ ငါစာက်က္ေနတဲ့အခ်ိန္ ည(၉)နာရီေလာက္ သူငယ္ခ်င္းအိမ္က ျပန္လာၿပီး မီးဖိုထဲမွာ အိုးခြက္လွန္သံ ၾကားတယ္၊ တေအာင့္ေနေတာ့ ငါစာက်က္တဲ့ အေပၚထပ္တက္လာၿပီး " ဘိုက္ဆာလိုက္တာ ဘာမွမက်န္ေတာ့ဘူး" လို႕ ညည္းတယ္၊ နင္လဲ ညေနစာ စားၿပီးမွ အျပင္ထြက္ေပမယ့္ မုိးခ်ဳပ္ေတာ့ ထပ္ဆာတာ၊ ခါတိုင္းဆိုရင္ တစ္ခုခုေတာ့ က်န္ေနၾက၊ နင္လဲ အလည္ျပန္လာၿပီးရင္ ထပ္စားေနၾက၊ ငါလဲ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ငါလဲ မအိပ္ပဲ စာက်က္ေနေတာ့ ဘိုက္ဆာသလိုလိုေပါ့၊ နင္က ေျပာတယ္။
" ဇာတ္ရံုမွာ ပြဲေဈးက ျဖတ္လာတာ မုန္႕ဟင္းခါးနံ႕ေလးေမႊးေနတာပဲ အခုေတာင္ ေျပာရင္း စားခ်င္လာၿပီ၊ အပ်ိဳႀကီးဆိုင္ေလ အဲဒီဆိုင္ပြဲေဈးမွာ ေရာင္းေနတာ" လို႕ ေျပာေပမယ့္ ငါမသိေယာင္ေဆာင္ေနလိုက္တယ္၊ နင့္မွာ ပိုက္ဆံမွမရွိတာ၊ ငါဝယ္ေကၽြးရမွာေလ၊ အဲဒီေန႕က ေက်ာင္းပိတ္ရက္ တနဂၤေႏြေန႕မို႕ ငါမုန္႕ဖိုးမရဘူး၊ တစ္ပတ္လံုး သံုးၿပီး က်န္တာေလးကို က်စ္ထားရတာ၊ တခါတေလ ေမေမ မေပးတဲ့ဆိုရင္ ကိုယ့္ဘာသာစိုက္ၿပီး ေက်ာင္းသြားရမွာဆိုေတာ့ အရံထားရေသးတာ၊ နင္က ငါ့ကို ဝယ္ေကၽြးပါလားလို႕ ထပ္ေျပာေတာ့ ငါလဲ မေနႏိုင္ဘူး၊ ကဲ ဒါဆို သြားၾကမယ္ဆိုေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္က အိပ္ယာထဲကေန နားေထာင္ေနလဲ မသိတဲ့ နင့္ေအာာက္က ညီမတစ္ေယာက္က သူလဲ စားခ်င္တယ္၊ ေကၽြးပါ လိုက္ခဲ့မယ္ ေၿပာပါေလေရာ၊ သူထေအာ္ရင္ ေမေမႏိုးၿပီး မသြားရေတာ့မွာဆိုးလို႕ ေအးေအး လိုက္ခဲ့ ဟိုေရာက္ရင္ တစ္ပြဲဆီပဲ စားလို႕ ေခၚသြားရတယ္၊ ဟိုေရာက္ေတာ့ ငါတို႕ေတာင္ စားမၿပီးေသးဘူး၊ နင္က တစ္ပြဲကုန္ၿပီ၊ မုန္႕ဟင္းခါးတစ္ပြဲ ငါးမူး၊ အေၾကာ္နဲ႕(၇၅)ၿပားဆိုေတာ့ ငါတို႕ ေမာင္ႏွမ (၃)ေယာက္စလံုး အေၾကာ္မထဲ့ပဲ စားၾကတာေလ၊ နင့္ကိုၾကည့္ရတာ မဝဘူး၊ ထပ္စားခ်င္ေနေတာ့ ငါလဲ မထူးပါဘူးဆိုၿပီး ေနာက္တစ္ပြဲ မွာလိုက္တယ္၊ အားလံုး(၂) က်ပ္က်တယ္၊ ငါ့မွာ ငါးမူးပဲ က်န္တယ္။
နင္ေတာထဲ ေရာက္သြားလို႕ သတိရတိုင္း ေတာ္ေသးတယ္ အဲဒီတုန္းက ဆာေနတာကို ဝယ္ေကၽြးလိုက္မိလို႕လို႕ စိတ္ေျဖသာတယ္၊ ဒါ့ေၾကာင့္ ေနာက္ပိုင္းမွာ တစ္ေယာက္ေယာက္က တစ္ခုခုကို လိုခ်င္တယ္ဆိုရင္ ေနာင္မွ ေနာင္တရတဲ့ စိတ္ျဖစ္မွာဆိုးလို႕ အၿမဲတန္း ငါတတ္ႏိုင္သေလာက္ လုပ္ေပးလိုက္တဲ့ အက်င့္ရလာတယ္၊
ေျပာရမယ္ဆိုရင္ နင့္လက္ထဲမွာ ႏွစ္က်ပ္ခြဲထက္ပိုၿပီး ကိုင္တာ မေတြ႕ရတဲ့ လူက တစ္လ(၅၀၀) ေလာက္ရတယ္ေျပာတာကို အရယ္ရဆံုး ဟာသလို႕ ငါသိတာေပါ့၊
တကယ္တန္းၾကေတာ့ နင္တို႕ကို ဘယ္သူမွ လႊတ္မေပးပဲ ကိုယ့္ဖာသာ
ထြက္ေျပးခဲ့ရတယ္၊ အဲဒီမတိုင္ခင္ (၅၅)ေရာက္ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္ၿပီး
အလင္းဝင္တယ္ဆိုကာ ေက်ာင္းသားေတြ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲလုပ္ၾကတယ္၊
မိဘေတြလာေခၚမွ လႊတ္ေပးမယ္လို႕ ေျပာထားတဲ့ (၇) ေယာက္ထဲက ဘိုဘို၊
ညီညီေအာင္နဲ႕ ဝဏေဇာ္တို႕ကို ဘိုဘို႔အေမ၊ ညီညီေအာင္(ခ) ဒိုဇာ့အေမတို႕
ေနာက္တစ္ႀကိမ္ သြားေခၚလို႕ ျပန္ေရာက္ၾကတယ္၊ က်န္တဲ့နင္တို႕ကို ရဲေဘာ္အျဖစ္
အသိအမွတ္ျပန္ၿပဳထားတယ္လို႕ သိရေပမယ့္ ထြက္ေျပးလာမယ္ဆိုတာ ငါတို႕
ႀကိဳသိေနတယ္၊ ဘိုဘို႕အေမက ၾကယ္ေခါင္က ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ
နင္တို႕ဆက္သြယ္လာလို႕ရေအာင္ ေျပာထားခဲ့တယ္၊
အဲဒီ အခ်ိန္မွာ နင့္အတြက္ မိသားစုက အင္မတန္ စိုးရိမ္ေနၾကၿပီ၊
ျပန္မိသြားလို႕ သတ္ပစ္လိုက္သလား၊ စစ္တပ္ကမိလို႕ တခုခုလုပ္သလား ပူလိုက္ရတာ
ႏိႈင္းျပစရာ စကားလံုးေတာင္ မရွိဘူးေပါ့ဟာ၊ အေမနဲ႕အေဖဆို နင္စဥ္းစားသာ
ၾကည့္ေတာ့။ အေဖက ခ်က္ခ်င္းပဲ ကခ်င္ျပည္နယ္ တဝိုက္မွာရွိတဲ့ ဘဏ္ခြဲေတြက
သူ႕ရဲ့ အရင္းႏွီးဆံုး မိတ္ေဆြေတြကို သံႀကိဳးရိုက္တန္ရိုက္၊
ဖုန္းဆက္လို႕ရတဲ့ေနရာဆို ဖုန္းဆက္ၿပီး နင့္အေၾကာင္းေတြ ေျပာျပထားၿပီး
ေတြ႕ရင္ ေခၚထားေပးဖို႕၊ အိမ္ကို အေၾကာင္းၾကားေပးဖို႕ ေျပာျပထားတယ္။
ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ နင္နဲ႕အတူ ငါအပါအဝင္ မိသားစုေတြအတြက္ ဘဝတေလ်ာက္
မေမ့ႏိုင္တဲ့ အျဖစ္ဆိုးႀကီးပဲ၊ နင့္ကို ဘယ္လိုႏွိပ္စက္တယ္ဆိုတာ
နင္ကိုယ္တိုင္ တခါမွ ျပန္မေျပာဖူးဘူး၊ ငါတို႕ကလဲ နင့္ကို သနားလို႕
စကားမစဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ေျမာက္ပိုင္းျပန္မိသားစုဝင္ေတြ၊ ေျမာက္ပိုင္းျပန္ထဲက
လူေတြနဲ႕ေတြ႕ရင္ ေျပာၾကဆိုၾကရာက တျခားႏွိပ္စက္တာေတြထားေတာ့ အခ်ဳပ္ခန္းကို
ဝင္ၿပီး ရဲဒင္းနဲ႕ ေခါင္းကို ခုတ္လိုက္တာမွာ ေသြးေတြ အိုင္ထြန္းၿပီး ကိုရဲ
ေသၿပီလို႕ တြက္ထားၾကတာ ေျပာျပတိုင္း အဲဒီ ေျမာက္ပိုင္းက
ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြကို အေသအလဲ မုန္းတီးခဲ့တာေပါ့၊ ဘိုဘို႕ကို
ႏွာေခါင္းမွာ ငါးၿမွားခ်ိတ္တပ္ သစ္ပင္မွာ ႀကိဳးနဲ႕ဆြဲၿပီး လူကို
ေျခဖ်ားေထာက္ခိုင္းထားၿပီး ႏွိပ္စက္တယ္ဆိုတာ ၾကားရတိုင္း ကိုယ့္ေျခဖဝါးကို
ေျမမွာ ခ်လိုက္ရမွာေတာင္ တြန္႕သြားတဲ့အထိ ထိခိုက္ခံစားရတယ္၊
အဲဒီလိုလုပ္ခဲ့တဲ့ သူေတြကို ေအာ့ႏွလံုးနာမိတယ္။
စစ္အစိုးရလက္ထက္တစ္ေလ်ာက္လံုး ဒီအေၾကာင္းေတြကို
ကိုယ္တိုင္ခံစားခဲ့ရတဲ့သူေတြ၊ မိသားစုဝင္ေတြ၊ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္း
အေပါင္းအသင္းေတြကလြဲၿပီး ဘယ္သူမွ အတြင္းက်က် မသိၾကဘူး၊ ဒီလိုျဖစ္ရပ္ေတြ
ရွိခဲ့တယ္၊ ျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ မသိၾကဘူး၊ ငါတို႕ အားလံုးက သိေစခ်င္တယ္၊
နင္တို႕က ပိုဆိုးတာေပါ့၊ တခ်ိန္မွာ ဒီလိုအျဖစ္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္၊
ေက်ာင္းသားေလာကမွာ ေက်ာင္းသားေတြကို ေထာက္လွန္းေရးလို႕ စြပ္စြဲၿပီး
ရက္ရက္စက္စက္ လူမဆန္စြာသတ္ျဖတ္ခဲ့တာကို အခ်ိန္က်တဲ့ တစ္ေန႕ေျပာၾကမယ္၊
ရွင္းၾကမယ္၊ ေထာက္လွန္းေရးမဟုတ္ ေက်ာင္းသားစစ္စစ္ေတြ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ
ရွင္းျပႏိုင္တဲ့ တစ္ေန႕ ေရာက္လာမွာပဲလို႕ ေနခဲ့ၾကတယ္။ ငါလဲ ထို႕အတူပဲ
အဲဒီလိုအခ်ိန္ကို အၿမဲေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တယ္။
ေျမာက္ပိုင္းေက်ာင္းသားအေရးကို ဖြင့္ထုတ္ေျပာလို႕ရတဲ့ အခ်ိန္ေရာက္လာၿပီး
ဖြင့္ေျပာၾက စာေတြေပေတြ ေရးၾကတဲ့ အခ်ိန္မွာ ငါက နင္နဲ႕နီးတဲ့ေနရာမွာ
မရွိေတာ့ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ဖတ္ရတယ္၊ ေတြ႕ရတယ္၊ တစ္ခ်ိဳ႕အေၾကာင္းအရာေတြဆိုရင္
ငါမသိတာေတြ အမ်ားႀကီးေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ ငါလဲ မိသားစုဝင္တစ္ေယာက္ အေနနဲ႕
နင္နဲ႕ပတ္သက္ၿပီး နင္ျဖတ္သန္းခဲ့ရတာ ႀကံဳရတာေတြကို ကိုေအာင္မိုးဝင္းေရးတဲ့
ေျမာက္ပိုင္းေဒသမွအရိုးတြန္သံမ်ားေဆာင္းပါး အပိုင္း(၂)ေလာက္အေရာက္မွာ
ငါေရးခဲ့တယ္၊ ငါ့အေနနဲ႕ ေထာက္လွန္းေရး လံုးဝမဟုတ္၊
ေက်ာင္းသားစစ္စစ္ၿဖစ္တယ္ဆိုၿပီး ကိုယ့္အသက္ကို အာမခံေပးၿပီး ေျပာပါဆို
ေျပာရဲတဲ့သူဟာ နင္ပဲ၊ နင္ဟာ ေက်ာင္းသားစစ္စစ္ပဲ ၊ ငါ အခ်ိန္မေရြး
ရဲရဲရင့္ရင့္ေျပာရဲတယ္၊
အရိုးတြန္သံေဆာင္းပါးေတြ ထြက္မလာခင္ ၊ အြန္လိုင္းနဲ႕ မီဒီယာေတြမွာ
ေျမာက္ပိုင္းအေၾကာင္းေတြ ဖြင့္မခ်ခင္ကတည္းက အဲဒီတုန္းက
ပါဝင္ပတ္သက္ခဲ့ဖူးတဲ့၊ တာဝန္ရွိတဲ့ သူေတြထဲက တစ္ခ်ိဳ႕ကို အျပင္မွာ
ငါျမင္ဖူးေနခဲ့တယ္၊ ဒီအေၾကာင္းေတြကို ငါကသိေနေတာ့ သူတို႕ကို ငါအၿမဲတန္း
အကဲခပ္ၾကည့္တတ္တယ္၊ သာမာန္လူေတြနဲ႕ သြားလာမပ်က္ ေနၿမဲ ရွိတဲ့ အဲဒီလူေတြကို
ေတြ႕ရတဲ့ အခါ ဒီအျဖစ္အပ်က္အေပၚမွာ သူတို႕အေနနဲ႕ ဘာခံစားခ်က္မွ မရွိပဲ
သာမာန္ကိစၥတစ္ခု ၿပီးသြားသလိုပဲလားလို႕ ထင္မိတယ္၊
အရိုးတြန္သံေဆာင္းပါးေတြနဲ႕ ေျမာက္ပိုင္းျပန္ေတြရဲ့ ရွင္းလင္းခ်င္ေတြ
ထြက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာလည္း သူတို႕ကို ငါ လူခ်င္းဆံုဖူးျပန္တယ္၊ သူတို႕ဟာ
အမ်ားသူငါလိုပဲ သြားၿမဲ ေနၿမဲ ေအးခ်မ္းတယ္၊ တစ္ဖက္ကို ၾကည့္ျပန္ေတာ့
ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ရဲ့ မိခင္ႀကီး ပူေဆြးေနတယ္၊ အဲဒီႀကီးႀကီးရဲ့ ပံုေတြကို
ျမင္ရတိုင္း ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ေနရာမွာ နင္ျဖစ္ၿပီး အဲဒီႀကီးႀကီးဟာ
ေမေမဆိုရင္လို႕ ေတြးလိုက္တိုင္း ငါ့အေတြးဟာ မဆံုးပဲ ငါ့ႏွလံုးသားက
က်င္တက္လာတယ္၊ ဒီအတိုင္းပဲ မခင္ခ်ိဳဦးရဲ့ အေဖကို ျမင္လိုက္တိုင္း
ေဖေဖ့မ်က္ႏွာကို ေျပးျမင္လာလို႕ ဆက္မေတြးရဲဘူး၊
" ေသမွပဲၿပီးမွာပါပဲ" လို႕ ေျပာသြားတဲ့ အဲဒီႀကီးႀကီးရဲ့စကား လိုမဟုတ္ပဲ မေသခင္ၿပီးေစခ်င္တယ္။
ေျပာခဲ့သလိုေပါ့ လုပ္တဲ့သူေတြက ေနၿမဲျဖစ္တဲ့အခါ ခံရတဲ့သူေတြက ထပ္ခါတလဲလဲ
ခံစားေနရေတာ့ အရံႈးေပၚအရံႈးဆင့္ေနတယ္လို႕ ငါခံစားရတယ္၊ သူတို႕ ေနၿမဲဆိုရင္
မွန္တဲ့ နင္တို႕ကလဲ ေနၿမဲ ျဖစ္ရမယ္၊ သူတို႕ ၿငိမ္းခ်မ္းရင္ နင္တို႕က
သာၿပီးေတာင္ ၿငိမ္းခ်မ္းရမယ္၊ ဒါ့ေၾကာင့္ အဲဒီ တာဝန္အရွိဆံုး အျဖစ္အပ်က္မွာ
ဦးေဆာင္ခဲ့တဲ့ သူေတြ အသက္ရွင္ေနတုန္း သူတို႕နဲ႕မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္
စကားေျပာၾကရင္ မႏၱေလးရဲ့ အထင္ကရ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္၊ မင္းကိုႏိုင္လို
အရည္အခ်င္းရွိတဲ့ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ အပါအဝင္
ေခါင္းျဖတ္ အသတ္ခံခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ ကိစၥဟာ အဲဒီက်မွ
ရွင္းလင္းလိမ့္မယ္၊ လုပ္ခဲ့တဲ့ ကာယကံရွင္သာ အသိဆံုးေပါ့၊
မနက္ဖန္ဆိုရင္ ေျမာက္ပိုင္းမွာ မတရားသတ္ျဖတ္ခံရတဲ့ ေက်ာင္းသားမ်ား အတြက္ ရည္စူးၿပီး ဆြမ္းေကၽြးအမွ်ေဝၾကမယ္၊ ေျမာက္ပိုင္းတြင္ေၾကြလြင့္သြား ေသာေက်ာင္းသားမ်ားအမွတ္တရေန႕...အျဖစ္ မွတ္မွတ္ရရ ရွိၾကတယ္၊ ဘယ္ေတာ့မွမေမ့ဘူး ဘယ္ေတာ့မွလဲ ေမ့မွာမဟုတ္တဲ့ ေန႕ျဖစ္တယ္၊ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ အပါအဝင္ ေျမာက္ပိုင္းမွာ ေႀကြလြင့္သြားခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြအားလံုး ေကာင္းရာမြန္ရာ ေရာက္ရွိၿပီး ဒီလိုအျဖစ္ဆိုးမ်ိဳးနဲ႕ ဘယ္သာအခါမွ မႀကံဳရ မဆံုရပါေစနဲ႕လို႕ နင္နဲ႕ထပ္တူ ၊ ေျမာက္ပိုင္းျပန္ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္မ်ားနဲ႕ထပ္တူ ဆုေတာင္းေပးေနပါတယ္၊
နင့္ရဲ့အမ
ခိုုင္ခိုုင္ေစာလြင္
No comments:
Post a Comment