" ျမန္မာျပည္မွာ က်မတို႕ဆီက ပစၥည္းေတြခ်ည္းပဲ သံုးၾကတယ္ေနာ္" ဆိုတဲ့
အိမ္နားက ထိုင္း အမ်ိဴ းသမီး တစ္ေယာက္ရဲ့ စကားကို စာေရးသူလည္း
သိသိႀကီးနဲ႕ပဲ " ဟုတ္လား" လို႕ စကားေထာက္မိသည္။
" လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္က ျမန္မာျပည္ကို ေရာက္ခဲ့တယ္၊ ဧည့္လမ္းညႊန္က ေဈးေတြ၊ ကုန္တိုက္ေတြ လိုက္ျပေတာ့ အျပန္ဝယ္ဖို႕ ၾကည့္တာ ထိုင္းပစၥည္းေတြခ်ည္းပဲ မို႕ ဘာမွ ဝယ္ခ်င္တာ သိပ္မရွိဘူး၊ အိုဗာတင္းတို႕ ေခါက္ဆြဲေျခာက္တို႕ေတာင္ ထိုင္းကဟာခ်ည္းပဲ" လို႕ သူကဆက္ရာ စာေရးသူလည္း ဟုတ္တိုင္းမွန္ရာ ေျပာေနတဲ့ သူ႕ကို စကားမျပန္ႏိုင္ပဲ သူ႕ကိုလိုက္ၾကည့္ရင္း သူစီးတဲ့ ဘိနပ္ကို သတိထားလိုက္မိေလသည္။
" ဒါ ျမန္မာျပည္က ဘိနပ္ပဲ၊ ကတၱီပါဘိနပ္ ေယာက်ၤးစီး" လို႕ ဝမ္းသာအားရ ေျပာလိုက္မိသည္။
ထိုအခါမွ သူက သတိရဟန္ျဖင့္ ဒီဘိနပ္ကို သူသိပ္ႀကိဳက္တဲ့ အေၾကာင္း၊ ျမန္မာျပည္ကို အလည္မသြားခင္ကတည္းက မယ္ဆိုင္ ေရာက္စဥ္ ဝယ္စီးၿပီး ႀကိဳက္လို႕ ျမန္မာျပည္ေရာက္တဲ့အခါ ေနာက္ထပ္ (၃) ရံ အပိုဝယ္လာတဲ့ အေၾကာင္းေျပာေလသည္။ တံဆိပ္ျပပါ ဆိုေတာ့ ဆင္ေျခာက္ေကာင္၊ သူကေဈးႀကီးတဲ့ အေၾကာင္း ဘိနပ္ဝယ္ေတာ့ ပိုက္ဆံေပးတာ သံုးေသာင္းနီးပါး ေပးရတာ အမ်ားႀကီးပဲလို႕ ထင္မိေၾကာင္း၊ ထိုင္းဘတ္နဲ႕ တြက္ၾကည့္ေတာ့ သိပ္မကြာပါဘူးလို႕ ေျပာေလသည္။
အဲဒီကစလို႕ ျမန္မာျပည္က အရည္အေသြးေကာင္းတဲ့ ပစၥည္းေတြ အေၾကာင္းနဲ႕ ယခင္က ထုတ္တဲ့ ပစၥည္းေတြအေၾကာင္း၊ သူတို႕ အဘိုးလက္ထက္ကဆိုရင္ ျမန္မာျပည္ကေန ဝယ္သံုးရေၾကာင္းေတြဆီ ေရာက္သြားရာက စာေရးသူကို ျပစရာရွိလို႕ သူ႕အိမ္ကို ေခၚၿပီး အေပၚထပ္ကို လိုက္ျပေလသည္။
သူတို႕ အဘိုးလက္ထက္က ဝယ္ထားသည့္ ျမန္မာျပည္က ေၾကးမီးပူ၊ ခ်ိန္ခြင္၊ လက္ကိုင္ရိုး အရွည္ အနက္ေရာင္ထီးတစ္လက္ ၊ တုတ္ေကာက္၊ ေဆးတံ စတာေတြ မွန္ဘီရိုထဲ ထဲ့ၿပီး သိမ္းထားတာ ျပေလသည္။ စိတ္ထဲက ေအာ္ လြမ္းစရာပါလား၊ ျမန္မာျပည ္က ကုန္ပစၥည္းေတြ ထုတ္လုပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္ဆိုတာ ျပတိုက္ထဲမွာ ျပရသည့္ အေျခအေနမ်ိဴ းဆိုက္ေနပါလား ေတြးမိေလသည္။
အေျခခံ စားကုန္ႏွင့္ လူသံုးကုန္ကိုပင္ အိမ္နီးခ်င္းထိုင္းႏိုင္ငံမွ ဝယ္ယူ သံုးစြဲေနရသည္။ တခ်ိန္က ဆပ္ျပာ၊ သြားတိုက္ေဆး၊ ေပါင္ဒါ၊ ေရေမႊး စတာေတြ ထုတ္သည့္ သုဝဏလူသံုးကုန္ပစၥည္း စက္ရံုဆိုတာရွိသည္။ သင္းေပါင္ဒါ၊ မဥၹဴေရေမႊးဆိုလ်င္ အဆင့္မီသည္။ သို႕ေသာ္ ထိုပစၥည္းေတြက အုပ္ခ်ဳပ္သူ အာဏာပိုင္အဖြဲ႕အစည္းက လူပုဂိုလ္ေတြသာ ဝယ္ခြင့္ရ၇်ိသည္။ ထိုသူေတြကို အမွန္တကယ္ က်သင့္သည့္ ေဈးႏႈန္းထက္ ေလွ်ာ့ေရာင္းေပးရသည္။ ထိုသူေတြက ေလဟာျပင္ေဈးလို ေမွာင္ခိုေဈးကြက္မွာ ျပန္ေရာင္းရာက အဲဒီကေန လိုခ်င္သည့္ ျပည္သူက ဝယ္ယူရသည္။ ျပည္သူေတြက ကုန္တိုက္မွာ တန္းစီ၊ သမဝါယမမွာ ကိုယ္တာႏွင့္ ဝယ္ ဒီလို သံုးရသည္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ စက္ရံုေတြ ပိတ္ရသည္။ အမွန္တကယ္ စနစ္တက်ထုတ္၊ စနစ္တက် ေရာင္းခ်ပါက သူ႕ေဈးႏွင့္သူ အရည္အေသြးမီပစၥည္းေတြ ထုတ္လုပ္ႏိုင္မွာ ျဖစ္ေပမယ့္ အာဏာကို အလြဲသံုးစားလုပ္ၿပီး တိုင္းျပည္ကထြက္တာ တို႕ဟာ၊ တို႕နဲ႕ဆိုင္တယ္ ဆိုတဲ့ အာဏာရွင္ အစိုးရေၾကာင့္ စက္ရံုအေတာ္မ်ားမ်ား ပိတ္ခဲ့ရသည္။ ဘီပီအိုင္ေဆးဆိုတာ အင္မတန္ေဆးစြမ္းထက္သည္လို႕ နာမည္ရခဲ့သည္။ စနစ္ေကာင္းေကာင္းျဖင့္ တိုင္းျပည္အတြက္။ ျပည္သူလူထုအတြက္ ရည္ရြယ္ၿပီး ထုတ္လုပ္ခဲ့ပါလ်င္ ယခုလို ေဆးဝါးကို တရုတ္၊ အိႏၵိယ၊ ထိုင္းက ဝယ္ရန္လိုမည္မထင္၊
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကိုယ္က်ိဴးရွာ စနစ္ေၾကာင့္ လက္ရွိ ျပည္သူေတြမွာ ကိုယ့္ျပည္က ထြက္တာထက္ ျပည္ပက ဝယ္စားေနရတာ ခ်ည္းျဖစ္လာသည္။ တိုင္းျပည္ဆင္းရဲရတဲ့အထဲ အိပ္ထဲကခ်ည္း ထုတ္ၿပီး ဝယ္စားေနၾကရသည္။ ဆီကိုေရခ်ိဴး ေဆးရိုးမီးလႈံ စပါးေတာင္လိုပံု ဆိုတဲ့ ျမန္မာျပည္မွာ ေျမပဲက ေဈးမရလို႕ မစိုက္၊ ဆီကို ႏိုင္ငံျခားကပဲ တင္သြင္း ၾကေတာ့သည္။ ကိုယ့္အိမ္စားဖို႕သာ စိုက္ၾကသည္တဲ့ ၾကားရတာ မသက္သာ၊ သိပ္မၾကာခင္ သတင္းတစ္ပုဒ္ နားေထာင္ရလို႕ စာေရးသူ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ ေရးလိုက္ေသးသည္။ ထိုင္းနယ္စပ္ မဲေဆာက္ကေန ျမန္မာျပည္ ျမဝတီဖက္ကို တစ္ရက္ကို ခရမ္းခ်ဥ္သီး၊ သခြားသီး အပါအဝင္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြ တစ္ရက္ ဘတ္တစ္သိန္းဖိုးနီးပါး ပို႕ရသည္တဲ့၊ ဖရဲသီး၊ သေဘၤာသီး အစရ်ိတဲ့ အသီးအႏွံေတြအပါအဝင္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္၊ သစ္သီးဝလံေတြ တစ္လကို ဘတ္ သိန္းတစ္ရာဖိုး နီးပါး ျမန္မာျပည္ကို တင္သြင္းရသည္တဲ့။
ခရမ္းခ်ဥ္သီးဆိုတာ ျမန္မာျပည္မွာ ဟင္းခ်က္စရာထဲကမွ အေပါဆံုးအသီးအႏွံ၊ ယာရွင္က ခရမ္းခ်ဥ္သီးဆြတ္ခ်ိန္ဆိုပါက ခံေတာင္းေတြႏွင့္ ယူႏိုင္သေလာက္ ဆြတ္သြားဟု အလကားပင္ေပးၾကသည္။ အိမ္အေပၚထပ္မွာ ယိုင္ပတ္ေတြႏွင့္ တစ္ႏွစ္စာ က်င္းထားၾကသည္။ ခရမ္းခ်ဥ္ထက္ မတ္ပဲက ေဈးပိုရသည္ဆိုကာ မတ္ပဲစိုက္ၿပီး ခရမ္းခ်ဥ္ကို အစိတ္သား၊ သံုးဆယ္သား လက္လီ ဝယ္စားေနၾကသည့္ ေတာင္သူေတြ ျဖစ္လာသည္။
နည္းစနစ္ အေတြးအေခၚ ေဈးကြက္ စတာေတြကို အစိုးရက လုပ္မေပးႏိုင္တာ အဓိကျဖစ္သည္။ အက်ိဴ းဆက္က အေျခခံစားကုန္ကိုပင္ အားလံုး တင္သြင္းရသည့္ အျဖစ္ ေရာက္ရွိကုန္တာျဖစ္သည္။
၁၉၅၀ခုႏွစ္က ထိုင္းနိုင္ငံမွာ ဘုရင္ဘူမိေဘာနန္းတက္ကတည္းက ျပည္သူသာ အဓိက ဆိုတာ က်င့္သံုးခဲ့တာျဖစ္သည္။ ျပည္သူေတြရဲ့ အဓိက လိုအပ္ခ်က္ျဖစ္သည့္ စားဝတ္ေနေရးကို ဦးစားေပးလုပ္ေပးသည္။ အေျခခံအက်ဆံုးၿဖစ္ေသာ စားစရာအတြက္ မပူရသည့္ ျပည္သူေတြ ျဖစ္လာသည္။ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ အသီးအႏွၤ စိုက္ပ်ိဴးဖို႕ လမ္းစဖြင့္ေပးသည္။ နည္းပညာေတြ စိုက္ပ်ိဴးသူေတြထံ မွ်ေဝေပးသည္။ သားငါး ေမြးျမူဖို႕ စနစ္ေတြ ေဖာ္ေဆာင္ေပးသည္။ ႏွစ္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္အႀကာ မွာ ျပည္သူေတြ စားဖို႕သာမက ပိုလ်ံသည့္ အျဖစ္ေရာက္လာသည္။ ဆန္ကို ျပည္တြင္းစားသံုးတာ ဖူလံု၍ ျပည္ပသို႕ တင္သြင္းျခင္းျဖင့္ ႏိုင္ငံျခားေငြရသည္။ ေရထြက္ပစၥည္းမ်ား ျပည္ပသို႕ တင္ပို႕သည္။ ယခုေသာ္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ သစ္သီးဝလံမ်ားပင္ ျမန္မာအပါအဝင္ အျခား ျပည္ပႏိုငံမ်ားကို တင္ပို႕ႏိုင္ေနၿပီ။
အေရးႀကီးသည့္ လွ်ပ္စစ္မီးအတြက္ လိုအပ္သည့္ သဘာဝဓါတ္ေငြ႕ကို ျပည္ပမွ တင္သြင္းေပးသည္။ ျပည္ပပို႕ကုန္ တင္သြင္းႏိုင္မွ ျပည္သူေတြအတြက္ လိုအပ္တာကို ျပန္လည္ျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္တာပဲ ျဖစ္သည္။
" ထိုင္းတစ္ႏိုင္ငံလံုး လွ်ပ္စစ္မီးလင္းေအာင္ ျမန္မာျပည္က ေပးတာဆို" လို႕ ေရႊ႔ေျပာင္းျမန္မာအလုပ္သမား တစ္ေယာက္ရဲ့ အေမးကို ရုတ္တရက္ ျပန္ေျဖဖို႕ လုပ္တုန္း သူက ကိုယ့္ျမန္မာျပည္မွာ မီးျဖင့္မမွန္ပဲ ထိုင္းကိုက် ဘာလို႕ေပးတုန္းလို႕ သူေျပာခ်င္တာ ဆက္တိုက္ ေျပာလာတာ ေစာင့္ နားေထာင္လိုက္သည္။
ျမန္မာျပည္က သဘာဝဓါတ္ေငြ႕ထြက္တယ္၊ သဘာဝဓါတ္ေငြ႕သံုး လွ်ပ္စစ္မီးေပးတဲ့စက္ လံုလံုေလာက္ေလာက္မရွိဘူး၊ လွ်ပ္စစ္ေပးဖို႕ သြယ္တန္းတဲ့ စနစ္ မလုပ္ရေသးဘူး။ ဒီေတာ့ ပိုေနတဲ့ သဘာဝဓါတ္ေငြ႕ကို ျပည္ပ တရုတ္နဲ႕ အခုဆို ထိုင္းေပါ့ သူ႕ကို ေရာင္းရတယ္၊ ပိုေနတာ ျပည္သူေတြ အလံုအေလာက္ သံုးၿပီးလို႕ ပိုေနတာ မဟုတ္ဘူး၊ အစိုးရ အသံုးမက်လို႕ သံုးစရာေနရာ မရွိပဲ ပိုေနတာလို႕ သူနားလည္ေအာင္ ေျပာျပမိသည္။ ယခုတိုင္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အသက္ဝင္ဆဲျဖစ္သည့္ အာဏာရွင္စနစ္ကို ၁၉၅၈ခုႏွစ္က စတင္ခဲ့တာဆိုေတာ့ ျမန္မာျပည္ရဲ့ အႏွစ္ေျခာက္ဆယ္ႏွင့္ ထိုင္းျပည္သူေတြရဲ့ အႏွစ္ေျခာက္ဆယ္ ခ်ိန္ထိုးၾကည့္ပါက ဆယ္စုႏွစ္ကာလ မကြာလွ။
သူတို႕ဆီက အႏွစ္ေျခာက္ဆယ္မွာ ျပည္သူေတြလိုအပ္တာ ျဖည့္ဆည္းေပးလို႕ ျပည့္စံုေပမယ့္ ကိုယ့္ဆီက ႏွစ္ေျခာက္ဆယ္မွာ ျပည္သူေတြမွာ လိုအပ္ေနတာခ်ည္းျဖစ္ေနေလသည္။ တိုင္းျပည္က ထြက္တာ အကုန္ေရာင္းခဲ့တာေတာင္ ျပည္သူေတြအတြက္ ျဖည့္ဆည့္ေပးတာ ဘာမွမရွိ၊ ျပည္သူ႕အတြက္ ေရွ႔မရႈပဲ အတၱႀကီးစြာကိုယ္က်ိဴ းရွာ ခဲ့ၾကသည့္ ေခါင္းေဆာင္မ်ား ျဖစ္ေနေၾကာင္း လက္ရွိအေျခအေနက သက္ေသျပေနေလသည္။တိုင္းျပည္က ေျမေပၚေျမေအာက္ သယံဇာတေတြ ခ်မ္းသာေသာ္လည္း ၿပည္သူေတြ ဆင္းရဲေနရသည့္ ဘဝကလြတ္ေအာင္၊ အတိတ္က ႏွစ္ေျခာက္ဆယ္ကို ေရာင္းဝယ္ခဲ့ၾကသည့္ ကိုယ္က်ိဴ းရွာသူေတြကို ရပ္တန္႕ေအာင္ လုပ္ရမည္က ျပည္သူေတြသာ ျဖစ္ေပေတာ့သည္။
ခိုင္ခိုင္ေစာလြင္
" လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္က ျမန္မာျပည္ကို ေရာက္ခဲ့တယ္၊ ဧည့္လမ္းညႊန္က ေဈးေတြ၊ ကုန္တိုက္ေတြ လိုက္ျပေတာ့ အျပန္ဝယ္ဖို႕ ၾကည့္တာ ထိုင္းပစၥည္းေတြခ်ည္းပဲ မို႕ ဘာမွ ဝယ္ခ်င္တာ သိပ္မရွိဘူး၊ အိုဗာတင္းတို႕ ေခါက္ဆြဲေျခာက္တို႕ေတာင္ ထိုင္းကဟာခ်ည္းပဲ" လို႕ သူကဆက္ရာ စာေရးသူလည္း ဟုတ္တိုင္းမွန္ရာ ေျပာေနတဲ့ သူ႕ကို စကားမျပန္ႏိုင္ပဲ သူ႕ကိုလိုက္ၾကည့္ရင္း သူစီးတဲ့ ဘိနပ္ကို သတိထားလိုက္မိေလသည္။
" ဒါ ျမန္မာျပည္က ဘိနပ္ပဲ၊ ကတၱီပါဘိနပ္ ေယာက်ၤးစီး" လို႕ ဝမ္းသာအားရ ေျပာလိုက္မိသည္။
ထိုအခါမွ သူက သတိရဟန္ျဖင့္ ဒီဘိနပ္ကို သူသိပ္ႀကိဳက္တဲ့ အေၾကာင္း၊ ျမန္မာျပည္ကို အလည္မသြားခင္ကတည္းက မယ္ဆိုင္ ေရာက္စဥ္ ဝယ္စီးၿပီး ႀကိဳက္လို႕ ျမန္မာျပည္ေရာက္တဲ့အခါ ေနာက္ထပ္ (၃) ရံ အပိုဝယ္လာတဲ့ အေၾကာင္းေျပာေလသည္။ တံဆိပ္ျပပါ ဆိုေတာ့ ဆင္ေျခာက္ေကာင္၊ သူကေဈးႀကီးတဲ့ အေၾကာင္း ဘိနပ္ဝယ္ေတာ့ ပိုက္ဆံေပးတာ သံုးေသာင္းနီးပါး ေပးရတာ အမ်ားႀကီးပဲလို႕ ထင္မိေၾကာင္း၊ ထိုင္းဘတ္နဲ႕ တြက္ၾကည့္ေတာ့ သိပ္မကြာပါဘူးလို႕ ေျပာေလသည္။
အဲဒီကစလို႕ ျမန္မာျပည္က အရည္အေသြးေကာင္းတဲ့ ပစၥည္းေတြ အေၾကာင္းနဲ႕ ယခင္က ထုတ္တဲ့ ပစၥည္းေတြအေၾကာင္း၊ သူတို႕ အဘိုးလက္ထက္ကဆိုရင္ ျမန္မာျပည္ကေန ဝယ္သံုးရေၾကာင္းေတြဆီ ေရာက္သြားရာက စာေရးသူကို ျပစရာရွိလို႕ သူ႕အိမ္ကို ေခၚၿပီး အေပၚထပ္ကို လိုက္ျပေလသည္။
သူတို႕ အဘိုးလက္ထက္က ဝယ္ထားသည့္ ျမန္မာျပည္က ေၾကးမီးပူ၊ ခ်ိန္ခြင္၊ လက္ကိုင္ရိုး အရွည္ အနက္ေရာင္ထီးတစ္လက္ ၊ တုတ္ေကာက္၊ ေဆးတံ စတာေတြ မွန္ဘီရိုထဲ ထဲ့ၿပီး သိမ္းထားတာ ျပေလသည္။ စိတ္ထဲက ေအာ္ လြမ္းစရာပါလား၊ ျမန္မာျပည ္က ကုန္ပစၥည္းေတြ ထုတ္လုပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္ဆိုတာ ျပတိုက္ထဲမွာ ျပရသည့္ အေျခအေနမ်ိဴ းဆိုက္ေနပါလား ေတြးမိေလသည္။
အေျခခံ စားကုန္ႏွင့္ လူသံုးကုန္ကိုပင္ အိမ္နီးခ်င္းထိုင္းႏိုင္ငံမွ ဝယ္ယူ သံုးစြဲေနရသည္။ တခ်ိန္က ဆပ္ျပာ၊ သြားတိုက္ေဆး၊ ေပါင္ဒါ၊ ေရေမႊး စတာေတြ ထုတ္သည့္ သုဝဏလူသံုးကုန္ပစၥည္း စက္ရံုဆိုတာရွိသည္။ သင္းေပါင္ဒါ၊ မဥၹဴေရေမႊးဆိုလ်င္ အဆင့္မီသည္။ သို႕ေသာ္ ထိုပစၥည္းေတြက အုပ္ခ်ဳပ္သူ အာဏာပိုင္အဖြဲ႕အစည္းက လူပုဂိုလ္ေတြသာ ဝယ္ခြင့္ရ၇်ိသည္။ ထိုသူေတြကို အမွန္တကယ္ က်သင့္သည့္ ေဈးႏႈန္းထက္ ေလွ်ာ့ေရာင္းေပးရသည္။ ထိုသူေတြက ေလဟာျပင္ေဈးလို ေမွာင္ခိုေဈးကြက္မွာ ျပန္ေရာင္းရာက အဲဒီကေန လိုခ်င္သည့္ ျပည္သူက ဝယ္ယူရသည္။ ျပည္သူေတြက ကုန္တိုက္မွာ တန္းစီ၊ သမဝါယမမွာ ကိုယ္တာႏွင့္ ဝယ္ ဒီလို သံုးရသည္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ စက္ရံုေတြ ပိတ္ရသည္။ အမွန္တကယ္ စနစ္တက်ထုတ္၊ စနစ္တက် ေရာင္းခ်ပါက သူ႕ေဈးႏွင့္သူ အရည္အေသြးမီပစၥည္းေတြ ထုတ္လုပ္ႏိုင္မွာ ျဖစ္ေပမယ့္ အာဏာကို အလြဲသံုးစားလုပ္ၿပီး တိုင္းျပည္ကထြက္တာ တို႕ဟာ၊ တို႕နဲ႕ဆိုင္တယ္ ဆိုတဲ့ အာဏာရွင္ အစိုးရေၾကာင့္ စက္ရံုအေတာ္မ်ားမ်ား ပိတ္ခဲ့ရသည္။ ဘီပီအိုင္ေဆးဆိုတာ အင္မတန္ေဆးစြမ္းထက္သည္လို႕ နာမည္ရခဲ့သည္။ စနစ္ေကာင္းေကာင္းျဖင့္ တိုင္းျပည္အတြက္။ ျပည္သူလူထုအတြက္ ရည္ရြယ္ၿပီး ထုတ္လုပ္ခဲ့ပါလ်င္ ယခုလို ေဆးဝါးကို တရုတ္၊ အိႏၵိယ၊ ထိုင္းက ဝယ္ရန္လိုမည္မထင္၊
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကိုယ္က်ိဴးရွာ စနစ္ေၾကာင့္ လက္ရွိ ျပည္သူေတြမွာ ကိုယ့္ျပည္က ထြက္တာထက္ ျပည္ပက ဝယ္စားေနရတာ ခ်ည္းျဖစ္လာသည္။ တိုင္းျပည္ဆင္းရဲရတဲ့အထဲ အိပ္ထဲကခ်ည္း ထုတ္ၿပီး ဝယ္စားေနၾကရသည္။ ဆီကိုေရခ်ိဴး ေဆးရိုးမီးလႈံ စပါးေတာင္လိုပံု ဆိုတဲ့ ျမန္မာျပည္မွာ ေျမပဲက ေဈးမရလို႕ မစိုက္၊ ဆီကို ႏိုင္ငံျခားကပဲ တင္သြင္း ၾကေတာ့သည္။ ကိုယ့္အိမ္စားဖို႕သာ စိုက္ၾကသည္တဲ့ ၾကားရတာ မသက္သာ၊ သိပ္မၾကာခင္ သတင္းတစ္ပုဒ္ နားေထာင္ရလို႕ စာေရးသူ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ ေရးလိုက္ေသးသည္။ ထိုင္းနယ္စပ္ မဲေဆာက္ကေန ျမန္မာျပည္ ျမဝတီဖက္ကို တစ္ရက္ကို ခရမ္းခ်ဥ္သီး၊ သခြားသီး အပါအဝင္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြ တစ္ရက္ ဘတ္တစ္သိန္းဖိုးနီးပါး ပို႕ရသည္တဲ့၊ ဖရဲသီး၊ သေဘၤာသီး အစရ်ိတဲ့ အသီးအႏွံေတြအပါအဝင္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္၊ သစ္သီးဝလံေတြ တစ္လကို ဘတ္ သိန္းတစ္ရာဖိုး နီးပါး ျမန္မာျပည္ကို တင္သြင္းရသည္တဲ့။
ခရမ္းခ်ဥ္သီးဆိုတာ ျမန္မာျပည္မွာ ဟင္းခ်က္စရာထဲကမွ အေပါဆံုးအသီးအႏွံ၊ ယာရွင္က ခရမ္းခ်ဥ္သီးဆြတ္ခ်ိန္ဆိုပါက ခံေတာင္းေတြႏွင့္ ယူႏိုင္သေလာက္ ဆြတ္သြားဟု အလကားပင္ေပးၾကသည္။ အိမ္အေပၚထပ္မွာ ယိုင္ပတ္ေတြႏွင့္ တစ္ႏွစ္စာ က်င္းထားၾကသည္။ ခရမ္းခ်ဥ္ထက္ မတ္ပဲက ေဈးပိုရသည္ဆိုကာ မတ္ပဲစိုက္ၿပီး ခရမ္းခ်ဥ္ကို အစိတ္သား၊ သံုးဆယ္သား လက္လီ ဝယ္စားေနၾကသည့္ ေတာင္သူေတြ ျဖစ္လာသည္။
နည္းစနစ္ အေတြးအေခၚ ေဈးကြက္ စတာေတြကို အစိုးရက လုပ္မေပးႏိုင္တာ အဓိကျဖစ္သည္။ အက်ိဴ းဆက္က အေျခခံစားကုန္ကိုပင္ အားလံုး တင္သြင္းရသည့္ အျဖစ္ ေရာက္ရွိကုန္တာျဖစ္သည္။
၁၉၅၀ခုႏွစ္က ထိုင္းနိုင္ငံမွာ ဘုရင္ဘူမိေဘာနန္းတက္ကတည္းက ျပည္သူသာ အဓိက ဆိုတာ က်င့္သံုးခဲ့တာျဖစ္သည္။ ျပည္သူေတြရဲ့ အဓိက လိုအပ္ခ်က္ျဖစ္သည့္ စားဝတ္ေနေရးကို ဦးစားေပးလုပ္ေပးသည္။ အေျခခံအက်ဆံုးၿဖစ္ေသာ စားစရာအတြက္ မပူရသည့္ ျပည္သူေတြ ျဖစ္လာသည္။ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ အသီးအႏွၤ စိုက္ပ်ိဴးဖို႕ လမ္းစဖြင့္ေပးသည္။ နည္းပညာေတြ စိုက္ပ်ိဴးသူေတြထံ မွ်ေဝေပးသည္။ သားငါး ေမြးျမူဖို႕ စနစ္ေတြ ေဖာ္ေဆာင္ေပးသည္။ ႏွစ္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္အႀကာ မွာ ျပည္သူေတြ စားဖို႕သာမက ပိုလ်ံသည့္ အျဖစ္ေရာက္လာသည္။ ဆန္ကို ျပည္တြင္းစားသံုးတာ ဖူလံု၍ ျပည္ပသို႕ တင္သြင္းျခင္းျဖင့္ ႏိုင္ငံျခားေငြရသည္။ ေရထြက္ပစၥည္းမ်ား ျပည္ပသို႕ တင္ပို႕သည္။ ယခုေသာ္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ သစ္သီးဝလံမ်ားပင္ ျမန္မာအပါအဝင္ အျခား ျပည္ပႏိုငံမ်ားကို တင္ပို႕ႏိုင္ေနၿပီ။
အေရးႀကီးသည့္ လွ်ပ္စစ္မီးအတြက္ လိုအပ္သည့္ သဘာဝဓါတ္ေငြ႕ကို ျပည္ပမွ တင္သြင္းေပးသည္။ ျပည္ပပို႕ကုန္ တင္သြင္းႏိုင္မွ ျပည္သူေတြအတြက္ လိုအပ္တာကို ျပန္လည္ျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္တာပဲ ျဖစ္သည္။
" ထိုင္းတစ္ႏိုင္ငံလံုး လွ်ပ္စစ္မီးလင္းေအာင္ ျမန္မာျပည္က ေပးတာဆို" လို႕ ေရႊ႔ေျပာင္းျမန္မာအလုပ္သမား တစ္ေယာက္ရဲ့ အေမးကို ရုတ္တရက္ ျပန္ေျဖဖို႕ လုပ္တုန္း သူက ကိုယ့္ျမန္မာျပည္မွာ မီးျဖင့္မမွန္ပဲ ထိုင္းကိုက် ဘာလို႕ေပးတုန္းလို႕ သူေျပာခ်င္တာ ဆက္တိုက္ ေျပာလာတာ ေစာင့္ နားေထာင္လိုက္သည္။
ျမန္မာျပည္က သဘာဝဓါတ္ေငြ႕ထြက္တယ္၊ သဘာဝဓါတ္ေငြ႕သံုး လွ်ပ္စစ္မီးေပးတဲ့စက္ လံုလံုေလာက္ေလာက္မရွိဘူး၊ လွ်ပ္စစ္ေပးဖို႕ သြယ္တန္းတဲ့ စနစ္ မလုပ္ရေသးဘူး။ ဒီေတာ့ ပိုေနတဲ့ သဘာဝဓါတ္ေငြ႕ကို ျပည္ပ တရုတ္နဲ႕ အခုဆို ထိုင္းေပါ့ သူ႕ကို ေရာင္းရတယ္၊ ပိုေနတာ ျပည္သူေတြ အလံုအေလာက္ သံုးၿပီးလို႕ ပိုေနတာ မဟုတ္ဘူး၊ အစိုးရ အသံုးမက်လို႕ သံုးစရာေနရာ မရွိပဲ ပိုေနတာလို႕ သူနားလည္ေအာင္ ေျပာျပမိသည္။ ယခုတိုင္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အသက္ဝင္ဆဲျဖစ္သည့္ အာဏာရွင္စနစ္ကို ၁၉၅၈ခုႏွစ္က စတင္ခဲ့တာဆိုေတာ့ ျမန္မာျပည္ရဲ့ အႏွစ္ေျခာက္ဆယ္ႏွင့္ ထိုင္းျပည္သူေတြရဲ့ အႏွစ္ေျခာက္ဆယ္ ခ်ိန္ထိုးၾကည့္ပါက ဆယ္စုႏွစ္ကာလ မကြာလွ။
သူတို႕ဆီက အႏွစ္ေျခာက္ဆယ္မွာ ျပည္သူေတြလိုအပ္တာ ျဖည့္ဆည္းေပးလို႕ ျပည့္စံုေပမယ့္ ကိုယ့္ဆီက ႏွစ္ေျခာက္ဆယ္မွာ ျပည္သူေတြမွာ လိုအပ္ေနတာခ်ည္းျဖစ္ေနေလသည္။ တိုင္းျပည္က ထြက္တာ အကုန္ေရာင္းခဲ့တာေတာင္ ျပည္သူေတြအတြက္ ျဖည့္ဆည့္ေပးတာ ဘာမွမရွိ၊ ျပည္သူ႕အတြက္ ေရွ႔မရႈပဲ အတၱႀကီးစြာကိုယ္က်ိဴ းရွာ ခဲ့ၾကသည့္ ေခါင္းေဆာင္မ်ား ျဖစ္ေနေၾကာင္း လက္ရွိအေျခအေနက သက္ေသျပေနေလသည္။တိုင္းျပည္က ေျမေပၚေျမေအာက္ သယံဇာတေတြ ခ်မ္းသာေသာ္လည္း ၿပည္သူေတြ ဆင္းရဲေနရသည့္ ဘဝကလြတ္ေအာင္၊ အတိတ္က ႏွစ္ေျခာက္ဆယ္ကို ေရာင္းဝယ္ခဲ့ၾကသည့္ ကိုယ္က်ိဴ းရွာသူေတြကို ရပ္တန္႕ေအာင္ လုပ္ရမည္က ျပည္သူေတြသာ ျဖစ္ေပေတာ့သည္။
ခိုင္ခိုင္ေစာလြင္
No comments:
Post a Comment