" ေက်ာခိုင္းေနတဲ့သူ"၂၄ရက္ ဧၿပီ ၂၀၁၇ ဒီလိႈင္းစာေစာင္ အတြဲ(၆) အမွတ္(၁၅)

ေက်ာင္းသားတေယာက္က ေဖ့စ္ဘြတ္ မက္ဆင္ဂ်ာကေန " ထိုင္းက စုန္ခလာပြဲဆိုတာ ျမန္မာဆီက ယူထားတာလား" တဲ့ လွမ္းေမးသည္။ အေရွ႔ေတာင္အာရွႏိုင္ငံေတြထဲက ျမန္မာ၊ ထိုင္း၊ လာအို ၊ ကေမၻာဒီးယားႏိုင္ငံတို႔မွာ ေရသဘင္ပြဲ ဆင္ႏႊဲၾကတာ အတူတူပင္၊ ထိုင္းနဲ႔ လာအိုကေတာ့ နာမည္တူသည္။ " စုန္ခလာ( Songkran) " လို႔ပဲ ေခၚသည္။ ျမန္မာေတြကေတာ့ " သႀကၤန္" ၊ သီရိလကၤာက ဟိႏၵဴ တို႔မွာလည္း ေရသဘင္ပြဲဆိုတာရွိသည္။ ျပကၡဒိန္ႏွစ္အရ ႏွစ္သစ္အကူးအေျပာင္းမွာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကို ေရသပၸါယ္ကာ အလႈအတန္းမ်ား ျပဳလုပ္ၾကၿပီး အခ်င္းခ်င္း ေရေလာင္းေရပက္ ျပဳ ၾကသည္တဲ့။ ျမန္မာဆီက စသလားဆိုတာ စာထဲေပထဲ ေသခ်ာေရးထားတဲ့ အေထာက္အထား မေတြ႔ရေပမယ့္ သမိုင္းဆိုင္ရာ ခုနွစ္ အခ်က္အလက္ေတြနဲ႔ လိုက္လံ တိုက္ၾကည့္က ျမန္မာတို႔က ပုဂံေခတ္ကတည္းက ေရကစားသည့္ အေထာက္အထားေတြ႔ရသည္။ ယဥ္ေက်းမႈခ်င္း ကူးလူးယွက္ႏြယ္သြားတာ ျဖစ္ႏိုင္သည္လို႔ ေျပာျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ယခုလို ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇးရွင္း ေခတ္ႀကီးမွာ ကမၻာႀကီးက ရြာတရြာလို႔ ဆိုၾကခ်ိန္ ဘယ္ေခတ္မွာ ဘယ္သူ႔ဆီကစစ ယေန႔ ဘယ္သူကပိုၿပီး ထိန္းသိမ္းႏိုင္သလဲ၊ ေဖာ္ေဆာင္ႏိုင္သလဲဆိုတာက ပိုၿပီး အံဝင္ခြင္က် ရွိမည္လို႔ ေတြးမိေလသည္။
အဆိုပါ ေက်ာင္းသားေလးေမးသမွ် တတ္ႏိုင္သမွ် ေျဖေပးရင္း တဖက္ကလည္း အင္တာနက္ႏွင့္ လက္လမ္းမီရာ စာအုပ္ေတြကို ဆြဲခ် ရွာေဖြကာ အေထာက္အထားျပဳ ေျဖေပးျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ျမန္မာျပည္က မုန္႔လံုးေရေပၚ၊ မုန္႔ဖက္ထုတ္တို႔ပင္ ထိုင္းဖက္ကို ေရႊ႔ေျပာင္းသူေတြ လုပ္ကိုင္ေရာင္းခ်ရင္း ထိုင္းမုန္႔ ျဖစ္ေနတာေတြပင္ရွိသည့္အေၾကာင္း ေျပာျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အႏွစ္(၆၀)ေက်ာ္ ပိတ္ဆို႔တားဆီး ေနရာက တဖက္ႏိုင္ငံကတဆင့္ လုပ္ကိုင္ရင္း ေျမေပၚေျမေအာက္ေရေပၚေရေအာက္ ရိုးရာေတြ တဆင့္ခံ ကူးလူးေရာက္သြားတာ ရွိေလသည္။ ထိုင္းေတြ စီးပြားရွာျပစားရာ long neck လို႔ ေခၚသည့္ ကယန္းလူမ်ိဴးေတြမွာ ျမန္မာ့တိုင္းရင္းသားမ်ိဴးႏွယ္စု ျဖစ္သည္။ တေန႔ကပဲ ဘန္ေကာက္ပို႔စ္ သတင္းစာမွာ ကန္ခ်နဘူရီ အရပ္က မြန္တို႔ရဲ့ ေခါင္းေပၚမွာ ေရအိုးတင္ၿပီး ကသည့္ သႀကၤန္တြင္း ေဖ်ာ္ေျဖမႈ ရိုးရာအကအေၾကာင္း သတင္းတပုဒ္ ဖတ္လိုက္ရသည္။
အဆိုပါ သတင္းရဲ့ ေအာက္က ေကာ့မန္႔မွာ ႏိုင္ငံျခားသားတေယာက္က သူတို႔က ေတာင္ေပၚသားလား ေမးတာ ဖတ္လိုက္ရသည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံ ကန္ခ်နာဘူရီအရပ္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံ ေရး၊ ထားဝယ္ က သူေတြ အမ်ားအျပား အလုပ္လာလုပ္ေနၾကသည့္ အရပ္ျဖစ္သည္။ ယဥ္ေက်းမႈခ်င္းကူးလူးသည္က သဘာဝေပမယ့္ ထူးဆန္းစြာပင္ ျမန္မာျပည္က တိုင္းရင္းသားမ်ိဴးႏြယ္စုေတြ ျပည္ပေရာက္ကာ တျခားႏုိင္ငံရဲ့ မ်ိဴးးႏြယ္စု အျဖစ္ ေရာက္ကုန္တာကေတာ့ လံုးဝမျဖစ္သင့္ေသာကိစၥ။
အေမရိကားေရာက္ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကို ေမရီလန္းျပည္နယ္မွာ ဗမာေတြမ်ားသလား ေမးၾကည့္ရာ ခ်င္းလူမ်ိဴးေတြ မ်ားတယ္လို႔ ေျပာျပသည္။ တဆက္ထဲ သတိရမိတာ ေနာ္ေဝႏိုင္ငံမွာလည္း ျမန္မာျပည္သား ႏွစ္ေထာင္ခန္႔ ရွိတာမွာ ခ်င္းလူမ်ိဴးက (၁၂၀၀) ခန္႔ လို႔ ၾကားဖူးရာ ခ်င္းေတာင္မွာ ခ်င္းလူမ်ိဴးေတြ ရွိပါေတာ့မလား အေမးကို သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူက ဤသို႔ ျပန္ေျဖေလသည္။
" ခင္ေနတဲ့ ခ်င္းတေယာက္ေျပာတာေတာ့ ခ်င္းေတာင္မွာ ခ်င္းမရွိေတာ့ဘူး၊ သစ္ပင္နဲ႔ေက်ာက္တံုးေတြပဲ က်န္တယ္လို႔ ေျပာဖူးတယ္ဟ" တဲ့
လူဦးေရ သန္း(၆၀)ကေန သန္း(၅၀) ေလ်ာ့႔သြားတာ ေပါ့ေပါ့တန္တန္ေတာ့မဟုတ္၊ တိုင္းရင္းသားေဒသေတြမွာ အလုပ္အကိုင္အခြင့္အလမ္း လံုးဝမရွိသည့္အျပင္ စားဝတ္ေနေရးအတြက္ ရပ္တည္ဖို႔ အင္မတန္ခက္ခဲတာ ေျပာစရာမလို၊ အငတ္ငတ္အျပတ္ျပတ္ ေနရတဲ့ေနရာ ဘယ္သူၾကာၾကာေနႏိုင္ပါ့မလဲ၊ အိမ္အကူလုပ္ေနတဲ့ ေမာ္လၿမိဳင္သူ အိမ္အကူ ကုလားမေလး သူ ျမန္မာျပည္မွာေနတုန္းက ရွာစားရခက္တာမွ ထမင္းငတ္ခဲ့တဲ့ ရက္ေတြ ျပန္ေတာင္ မေတြးခ်င္ပါတဲ့၊ မ်က္ရည္ေလး တလည္လည္နဲ႔ ေျပာရွာသည္။ အညာေလသံေလးေတြနဲ႔ လာအိုဆိပ္ကမ္းမွာ ေဈးေရာင္းေနတာေတြ႔လို႔ ဘယ္အရပ္ကလဲဆို တပ္ကုန္းကတဲ့ ၊ ဟိုက္ တို႔ႏိုင္ငံအႏွ႔ံ ေဒသစံု လူမ်ိဴးစံု အားလံုး ေဘးအိမ္ေတြ ေရာက္ၿပီး အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းေနရပါလား စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရသည္။
ၿပီးခဲ့တဲ့လက နာမည္ေက်ာ္ ေရႊႀတိဂံသို႔ အလည္ခရီးသြားျဖစ္ခဲ့သည္။ ထိုင္း-ျမန္မာ- လာအို ေရနယ္နိမိတ္ဆီ ေရာက္ခဲ့ပါသည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံဖက္အျခမ္းမွာ နယ္စပ္ၿမိဳ႔ ျဖစ္ေသာ္ၿငား စည္ကားလွသည္။ လံုျခံုေရး၊ လမ္းပမ္းဆက္သြယ္ေရး အထူးေကာင္းသည္။ ေရမီး ျပည့္စံုသည္။ တကယ့္ကို စီးပြားရွာသည့္ေနရာေကာင္းတခု၊ ခရီးသြားေတြကို ဆြဲေဆာင္ထားႏိုင္သည့္ ေနရာျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးထားသည္။ ေရဆိပ္ကေန ေမာ္ေတာ္ျဖင့္ မဲေခါင္ျမစ္ထဲ လိုက္လံစီးလို႔ရသည္။ ဘုတ္ေပၚမွာ ထိုင္းသံဝဲဝဲ အဂၤလိပ္စကားျဖင့္ ရွင္းျပသူပါသည္။ လူတေယာက္ကို ဘတ္(၂၀၀)၊ ကမ္းမွာ ကပ္ထားတဲ့ ဘုတ္ေတြ ငါးစီးမက၊ ျမစ္ထဲကေန ေရႊႀတိဂံနယ္ေျမ သံုးႏိုင္ငံနယ္နိမိတ္ ထိစပ္ရာ လိုက္ၾကည့္ရသည္။ ထိုင္းႏွင့္ တဖက္ကမ္းက လာအို၊ လာအိုဖက္လည္း လႈပ္လႈပ္ရွားရွား၊ ကားေတြ သြားလာေနတာ ေမာ္ေတာ္ေပၚက ျမင္ရသည္။ အေဆာက္အဦေတြအမ်ားအျပားႏွင့္ ေဆာက္လက္စ အေဆာက္အဦေတြ၊ ဘာသာေရးအေဆာက္အဦေတြ၊ စီမံကိန္းလုပ္ေဆာင္ေနသည့္ ဆိုင္းဘုတ္ေတြ ေတြ႔ရသည္။ ထိုင္းဖက္လည္း ထို႔အတူ ဘုရားရုပ္ပြားေတာ္ျမတ္ တဆူ တည္ထားတာ ထီးထီးမားမား ဖူးေတြ႔ရသည္။
ျမန္မာလို႔ ဂိုက္က လက္ညိႈးထိုးသည့္အခါ ေျခာက္ေျခာက္ေသြ႔ေသြ႕တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ အရသာကို ခံစားရသည့္ ျခံုႏြယ္ပိတ္ေပါင္း ဖံုးလႊမ္းေနသည့္ ျမစ္ေဘးက ေတာအုပ္ကေလး၊ လႈပ္ရွားမႈ လံုးဝမေတြ႔ရ။ လူသူမနီး ေဝးလံေခါင္လွသည္လို႔ ခံစားရသည့္အျပင္ ဒီေနရာဟာ လည္လို႔မရ၊ ဆင္းလို႔မရ၊ သြားလို႔မရတဲ့အရပ္လို႔ ေျပာစရာမလိုေအာင္ သာသာယာယာ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားမရွိ။ ေက်ာခိုင္းထိုင္ေနသည့္ ကေဝတေကာင္ႏွင့္ပင္ တူေသးေတာ့၊ ကိုယ့္ႏိုင္ငံကို အေနာက္က ပတ္ၾကည့္ၿပီး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္တုန္း ႀတိဂံပံု ၾကက္လ်ာစြန္းနား အေရာက္ ခပ္ေဝးေဝးက အျဖဴေရာင္အေဆာက္အဦႀကီးက ျမန္မာျပည္ဘက္ျခမ္းက " ကာစီႏိုရံု" ပါတဲ့ ၊ ကိုင္း ျမန္မာဘက္ကေတာ့ ဒီအထိပဲ ၊ဆက္သြားလို႔ မရပါတဲ့၊ ဒီကေန လာအိုဘက္ကို သြားပါမယ္၊ တေယာက္ကို ဗီဇာေၾကး ဘတ္(၃၀) ေပးၿပီး ဆိပ္ကမ္းကို တက္ရမွာ ျဖစ္သည္။ ေဟာ လာအိုဘက္က အလုပ္ျဖစ္ပါလား၊ ဘုတ္ေပၚပါလာတဲ့ ဂိုက္က ေမာ္ေတာ္စက္သံ ဆူဆူညံညံၾကားကပဲ လာအိုနဲ႔ ျမန္မာဘက္ျခမ္းမွာပဲ ကာစီႏိုရံုရွိၿပီး ထိုင္းမွာ မရွိေၾကာင္း ၊ ထိုင္းမွာ ခြင့္မျပဳေၾကာင္း ေျပာျပေနေသးသည္။
ထိုင္းဖက္ကေန မဲေခါင္ျမစ္ေၾကာတေလ်က္ ဘယ္ဘက္အတိုင္း ျမန္မာဖက္ကို လွမ္းၾကည့္အၿပီး ေမာ္ေတာ္ကို ျပန္ေကြ႔ကာ ျမစ္တဖက္ကမ္း လာအိုသို႔ အေရာက္ ဆိပ္ကမ္းမွာကတည္းက ျမန္မာသံေတြ ၾကားေနရသည္။ ဆင္ေျခေလွ်ာေလးအတိုင္း တက္သြားေတာ့ ေဈးဆိုင္ကေလးေတြ၊ ႏိုင္ငံျခားသား ခရီးသြားေတြကို စြဲေဆာင္ထားသည့္ ရိုးရာအထည္ လက္ဝတ္ရတနာ လက္မႈပစၥည္းဆိုင္ေတြ အမ်ားအျပားႏွင့္အတူ ေရႊျပည္နန္း သနပ္ခါး၊ အဘထရႈေဆး၊ ထြန္းေရႊဝါ အေၾကာေျပလိမ္းေဆး၊ မီလပ္စ္စႏိုး၊ သနပ္ခါးတံုး ေက်ာက္ျပင္ပါမက်န္ ေရာင္းသည့္ ဆိုင္ေလးေတြေတြ႔ရသည္။ သနပ္ခါးေတြေဖြးေအာင္လိမ္းၿပီး ကြမ္းေတြဝါးေနသည့္ ျမန္မာအမ်ိဴးသမီးကေလးကို ဘယ္အရပ္ကလဲဆို တပ္ကုန္းကတဲ့၊ ေနာက္တေယာက္ ေပ်ာ္ဘြယ္ကတဲ့၊ ေနာက္ ရမည္းသင္းကတဲ့၊ လာအိုဖက္မွာ ရြာေတာင္ျဖစ္ေနၿပီတဲ့၊ အိမ္ေျခ ငါးေထာင္ဝန္းက်င္ခန္႔ရွိၿပီလို႔ ဆိုေလသည္။ ျမန္မာျပည္ကို အလည္ပဲ ျပန္ေတာ့သတဲ့၊ လုပ္စားလို႔ ရတဲ့ လာအိုဘက္ျပန္လာေနသတဲ့။
ကိုယ့္ႏိုင္ငံဘက္ျခမ္းမွာ ဒီလို ဆိပ္ကမ္းေလးကေန သူတို႔လို ေဈးကြက္ကေလး ဖြင့္လိုက္ရင္ ေရျခားေျမျခား ကိုယ့္ႏို္င္ငံသားေတြ သြားဖို႔မလိုေတာ့၊ ေျခာက္ကပ္တိတ္ဆိတ္ ေက်ာခိုင္းေနေတာ့ ျမန္မာေတြ တဖက္ကမ္း ေရာက္ကုန္သည္။ လာအိုႏိုင္ငံမွာ ေဈးသြားေရာင္းေနရသည္။ ငယ္ငယ္တုန္းက လာအိုဆိုတာ သတင္းေတြမွာ ျမန္မာကေန ဆန္လႈရျပန္ၿပီ။ ဆားလႈရျပန္ၿပီ " ေအာ္ ဆင္းရဲလွတဲ့ ႏိုင္ငံပါလား" ေပါ့။
အခုေတာ့လည္း ကုန္းတြင္းပိတ္ႏိုင္ငံ၊ ဘာမွမထြက္တဲ့ ႏိုင္ငံ ၊ ဆားကိုေတာင္ ထိုင္းႏိုင္ငံကေန ဝယ္စားရတဲ့ ႏိုင္ငံ ဒီႏိုင္ငံကို အေျခၿပဳ အသက္ေမြးေနရပါလား၊ တႏု႔ံနံဳ႔ေတြးေနမိသည္။
ဆိပ္ကမ္းမွာထိုင္ရင္း ျပန္ထြက္မယ့္ ဘုတ္ကို ေစာင့္ရင္းက မျမင့္တျမင္ ျမန္မာျပည္ဘက္ကို ေမွ်ာ္ေငးၾကည့္မိသည္။ ဟိုဘက္လွည့္ေနတဲ့ ဆိပ္ကမ္းႀကီးရယ္ အေနာက္ကို နည္းနည္းေလာက္ ငဲ႔ၾကည့္လိုက္ပါလား၊ သူမ်ားေတြ ေပ်ာ္တၿပံုးၿပံုးနဲ႔ သြားသြားလာလာ စည္စည္ကားကား ရွိေနတယ္ေလ၊ နဲနဲေလာက္လွည့္ၾကည့္လိုက္ရင္ေလ သူတို႔ ဘာလုပ္ေနသလဲ၊ ေဒသခံေတြ ဝင္ေငြရေအာင္ ဘယ္လို အခြင့္အလမ္းေတြ ေဖာ္ေဆာင္ေနသလဲ ေတြ႔ရမွာသိလား၊ နဲနဲလွည့္ၾကည့္မိရင္ေလ လံုးဝလွည့္ၾကည့္ခ်င္စိတ္ေပၚလာၿပီး လာပါလာပါ ေရႊဧည့္သည္ ေခၚစရာမလိုေအာင္ ဧည့္သည္ေတြက လာခ်င္ရွာတာ ေတြ႔ရလိမ့္မယ္၊ အခုေတာင္ အေနာက္ကေန လာလာေခ်ာင္းၾကည့္ေနၾကတာမဟုတ္လား၊ အလုအယက္ စီးပြားရွာစရာမလိုပဲ ခပ္ၿပံုးၿပံုးနဲ႔ အေပၚကေနစီးၾကည့္ဖို႔ အခြင့္အလမ္းေကာင္းေတြ ေတြ႔ရလိမ့္မယ္၊ ဒါ့ေၾကာင့္ နဲနဲေလာက္ေတာ့ လွည့္ၾကည့္ပါလို႔ ေက်ာခိုင္းေနတဲ့သူရဲ့ ေနာက္ေက်ာကို လွမ္းၾကည့္ရင္း စကားေတြ ရြတ္ေနမိေတာ့သည္