ေမလ ဒုတိယပတ္မွာ ထိုင္းႏိုင္ငံအဝွမ္းက ေက်ာင္းေတြ ျပန္ဖြင့္ေလၿပီ။ ယခုႏွစ္မွာေတာ့ ေမလ(၁၅)ရက္ေန႔မွာ ေက်ာင္းေတြ ဖြင့္သည္။ ေက်ာင္းမဖြင့္ခင္ တရက္အလို ဘန္ေကာက္ပို႔စ္ သတင္းစာမွာ ေက်ာင္းခ်ိန္ ယာဥ္ေၾကာပိတ္ဆို႔မႈ ေျဖရွင္းဖို႔ ယာဥ္ထိန္းရဲေတြ အသင့္ျပင္ထားၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း သတင္းဖတ္ရသည္။ ဒီကေန႔ ေက်ာင္းစဖြင့္တာႏွင့္ လမ္းေပၚမွာ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား သြားသြားလာလာေတြ ပိုေတြ႔ရသည္။
ခ်င္းမိုင္လိုျမိဳ႔ကေလးမွာေတာ့ မိဘေတြက ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္နဲ႔ ကေလးေတြ ႀကိဳတာ ပို႔တာ အမ်ားဆံုးေတြ႔ရၿပီး ေက်ာင္းကားနဲ႔တဖံု ကိုယ္ပိုင္ကားနဲ႔တနည္း ႀကိၾကပို႔ၾက တာ ေတြ႔ရသည္။ ေက်ာင္းပိတ္ထားသည့္ ရက္အတြင္း လမ္းရွင္း ကားရွင္းရံုမက ကန္႔သတ္ထားသည့္ အခ်ိန္အတြင္း တလမ္းေမာင္း စနစ္လည္း မရွိ ၊ ႏွစ္လခြဲခန္႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သြားလာရာက ယခု အျပင္ထြက္ေတာ့မည္ဆိုက အခ်ိန္ ေနရာ အထိန္းအခ်ဴပ္ကို ျပန္ၿပီး သတိထားရေတာ့ေပမယ့္ လမ္းေပၚမွာ ခါတိုင္းလို ေသြ႔ေျခာက္မေနေတာ့ပဲ ေက်ာင္းဝတ္စံုနဲ႔ ေက်ာင္းသားေလးေတြ ျမင္ရတာ လန္းဆန္းတက္ႀကြ ၿပီး စိတ္ၾကည္ႏူးစရာ ျမင္ကြင္းေတြနွင့္ အဓိပၸါယ္ရွိသလို ခံစားလာရသည္။
သည္လိုခံစားမႈမ်ိဴးက ကိုယ့္မိခင္ႏိုင္ငံမွာ ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္ ေရာက္လို႔ ေက်ာင္းသြားေနတဲ့ ကေလးေတြ ျမင္ရတိုင္း ခံစားရသည့္ ပီတိမ်ိဴးႏွင့္အတူတူပဲျဖစ္သည္။ ဒီအရြယ္ ကေလး ၊ လူငယ္ေတြ အတြက္ စာသင္ခန္းကို သြားၾကတဲ့ ျမင္ကြင္းက က်က္သေရ အရွိဆံုးႏွင့္ ေလာကႀကီးလွပေနတဲ့ အခ်ိန္လို႔ ခံစားရသည္။ ဘယ္ႏိုင္ငံမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အနာဂတ္မ်ိဴးဆက္ေတြ ပညာသင္ေနၾကပါလား ဆိုသည့္ အသိစိတ္က အနာဂတ္ေလာက အတြက္ အေကာင္းျမင္သည့္ ခံစားခ်က္ကို ရရွိခံစားမိတာပဲ ျဖစ္သည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ့ ဇြန္လပထမအပတ္ ပထမဆံုး တနလၤာေန႔ ၊ အထူးသျဖင့္ ဇြန္လ(၁) ရက္ေန႔က တႏိုင္ငံလံုး အေျခခံပညာေက်ာင္းမ်ား စတင္ဖြင့္သည့္ေန႔၊ အဆိုပါေန႔မွာ ကေလးေတြလည္း ေက်ာင္းကို သြားဖို႔ တက္ႀကြေနၾကသည့္အခ်ိန္၊ မိဘေတြတင္မက ပတ္ဝန္းက်င္က လူေတြကပါ ၾကည္ႏူးေက်နပ္ ဝမ္းေျမာက္ၾကခ်ိန္ပဲ ျဖစ္သည္။ ျမန္မာျပည္မွာ မၾကာခင္ ေက်ာင္းေတြ ျပန္ဖြင့္ေတာ့မွာပါလား အေတြးနဲ႔အတူ ေက်ာင္းေနအရြယ္ ကေလးအားလံုး စာသင္ခန္းဆီ တည့္တည့္မတ္မတ္ အေရာက္လာႏိုင္ၾကရဲ့လား အေတြးပါ တဆက္ထဲ ျဖစ္မိသည္။
မွန္ရာ ေျပာရက လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္အနည္းငယ္ ခန္႔ကမွ ျမန္မာျပည္မွာ ေက်ာင္းမေနႏိုင္သည့္ ကေလးေတြ မ်ားျပားလွတာ စာရင္းဇယား ခန္႔မွန္းေျခေတြ ထြက္လာမွ သိန္းႏွင့္ခ်ီ ရွိမွန္းသိရေတာ့သည္။ ေက်ာင္းေနရမည့္ အရြယ္မွာ မိဘနဲ႔အတူ မိသားစုဝမ္းေရးအတြက္ ဝိုင္းဝန္း ေငြရွာေပးေနရသည့္ ကေလးေတြ မ်ားလာမွန္း ျမင္လာတာ ရွိေပမယ့္ အဲဒီေလာက္ အေရအတြက္ ေက်ာင္းျပင္ပ ေရာက္ေနမယ္မွန္း မထင္မိခဲ့ေပ။ အေျခခံပညာကိုပင္ သင္ယူခြင့္ဆံုးရံႈးခဲ့ရသူေတြ ဒီေလာက္မ်ားလာေသာ္ တကၠသိုလ္အဆင့္ဆိုက ပိုလို႔ပင္ အခြင့္အေရးနည္းလိမ့္မည္လို႔ တြက္ဆရေလသည္။
အေၾကာင္းအမ်ိဴးမ်ိဴးေၾကာင့္ နယ္စပ္ေဒသကို ေရႊ႔ေျပာင္းေရာက္ရွိေနသည့္ ေက်ာင္းေနအရြယ္ကေလးေတြ ရွိေသးသည္။ တခ်ိဴ႔ကေတာ့ နယ္စပ္မွာပဲ ဖြင့္လွစ္ထားသည့္ ေရႊ႔ေျပာင္းေက်ာင္းေတြမွာ တက္ေရာက္သင္ၾကား ေနႏိုင္ၾကေသးသည္။ ထိုင္း-ျမန္မာ နယ္စပ္ေဒသမွာ ေရႊေျပာင္းေက်ာင္းေပါင္း (၁၃၆)ေက်ာင္း ရွိၿပီး ေက်ာင္းျပင္ပေရာက္ေနသည့္ ျမန္မာေရႊ႔ေျပာင္းကေလးငယ္ (၃)သိန္းခန္႔ရွိေနသည္တဲ့။
ျမန္မာျပည္တြင္းမွာလည္း အစိုးရေက်ာင္းေတြက ေက်ာင္းလခ၊ ေက်ာင္းအပ္ႏွံခ၊ စာအုပ္ဘိုး၊ ဝတ္စံု စတာေတြ မေပးရပဲ လူပဲ လာပါဆိုတာေတာင္ ေက်ာင္းတက္ဖို႔ ခက္ခဲေနသည့္ ေက်ာင္းေနအရြယ္ေတြ မ်ားစြာ ရွိေနေလသည္။ အရပ္ဖက္အဖြဲ႔အစည္းေတြကလည္း ေက်ာင္းေနအရြယ္ လူငယ္ေတြ ေက်ာင္းတက္ႏိုင္ဖို႔ ဝိုင္းဝန္း ကူညီၾကတာ ျမင္ေတြ႔ရသည္။ ယိုယြင္းပ်က္ဆီးခဲ့သည့္ လူ႔ေဘာင္ကို NLD အစိုးရႏွင့္ အျခား လူမႈအေထာက္အကူျပဳ အဖြဲ႔မ်ား အရပ္ဖက္အဖြဲ႔အစည္းေတြကပါ ဝိုင္းဝန္း ႀကိဳးပမ္းေနၾကေပမယ့္ ခရီးမေရာက္ႏိုင္ေသးပဲ ရွိေနသည္။ အဓိကျပႆနာက အိမ္ေထာင္စု မိသားစုေတြရဲ့ စားဝတ္ေနေရး ျပႆနာ အခက္အခဲေတြပဲ ျဖစ္သည္။ အထူးသျဖင့္ ေက်းလက္ေတာရြာ အပါအဝင္ နယ္စပ္ေဒသမွာ အမ်ားဆံုးျဖစ္သည္။
ၿပီးခဲ့သည့္ အပတ္က ေဆာင္းပါးမွာ ေရးခဲ့ပါေသးသည္။ ေနအိမ္ရပ္ကြက္ေတြကို ခဲေတြနဲ႔ေပါက္ တုတ္ေတြနဲ႔ရိုက္တဲ့ အမႈက်ဴးလြန္သူ ငါးေယာက္မွာ ေလးေယာက္က အသက္(၁၃)ႏွစ္နဲ႔ (၁၄) ႏွစ္အရြယ္ေတြ ေက်ာင္းမေနၾကပါတဲ့။ ေရွးတုန္းကေတာ့ မိန္းကေလးဆိုပါက အတန္းပညာကုန္ေအာင္ သင္ဖို႔မလို ေရးတတ္ဖတ္တတ္ပါက အိမ္မႈကိစၥကို မိခင္ႏွင့္ဝိုင္းကူ အိမ္ေထာင္ထိန္းသိမ္းေရး စီမံခန္႔ခြဲတာလုပ္ဆိုကာ ဗိုင္းေကာင္းေက်ာက္ဖိ အိမ္တြင္းထားကာ မိဘတို႔က ထိန္းသိမ္းသြန္သင္ၾကတာ ၾကားဖူးသည္။ ယခု ေယာက်ၤားေလးေတြ ေက်ာင္းမထားပဲ အိမ္မွာ ဗိုင္းေကာင္းေက်ာ္ဖိ ထားဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္။ ေယာက်ၤားေလးသဘာဝအရနဲ႔ ဒီအသက္အရြယ္ လူငယ္ေတြရဲ့ ဗီဇအရ ျပင္ပပတ္ဝန္းက်င္ကိုသာ စိတ္အာရံု အားသန္တဲ့ ဓေလ့ရွိတာမွာ ေက်ာင္းစာနဲ႔တကြ ေလ့လာသင္ယူစရာ မရွိတဲ့အခ်ိန္ ဆိုးသြမ္းတဲ့ဘက္ ဦးတည္သြားၾကတာပင္။
" တကၠသိုလ္ေတြမွာ ေက်ာင္းသား (၆၀) ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္က အမ်ိဴးသမီးေတြ၊ အစိုးရဝန္ထမ္း ( ၇၀) ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္က အမ်ိဴးသမီးေတြ၊ တကၠသိုလ္ပါေမာကၡအမ်ားစုက အမ်ိဴးသမီးေတြ၊ မူလတန္းေက်ာင္းဆရာဆို မရွိသေလာက္ပဲ၊ ဆရာမေတြခ်ည္း၊ အေျခခံပညာအထက္တန္းေလာက္ေတာင္ မေအာင္ထားတဲ့ ေယာက်ၤားေလးေတြ ဘာလုပ္စားမလဲ၊ သူတို႔အနာဂတ္ကို ဘယ္လိုျဖတ္သန္းမလဲ ၊ အမ်ိဴးသားေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္သလဲ၊ သူတို႔အတြက္ စိတ္ပူမိတယ္၊"
ႏိုင္ငံေတာ္အတိုင္ပင္ခံပုဂိုလ္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လန္ဒန္မွာ ျမန္မာျပည္သားေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆံုပြဲမွာ ပညာေရးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ေမးခြန္းတခုကို ေျဖၾကားခဲ့တာ ျဖစ္သည္။
ဖြန္လ(၁) ရက္ေန႔ဆိုပါက ျမန္မာျပည္တြင္ ေက်ာင္းေတြ ျပန္ဖြင့္ေတာ့မည္။ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေက်ာင္းတက္လာၾကေတာ့မည့္ ကေလးေတြမ်ားစြာရွိသလို ေက်ာင္းစာသင္ခန္းေတြႏွင့္ အလွမ္းေဝးၿပီး ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္သလို ေနေနရသည့္ ေက်ာင္းေနအရြယ္ ကေလးေတြလည္း မ်ားစြာရွိေနေသးသည္။ ပူမယ္ဆို ပူရံုသာတတ္ႏိုင္ေပမယ့္ တေမွ်ာ္တေခၚ လိုက္ပူၾကည့္မိရင္းက ေနာင္အနာဂတ္အတြက္ အေတြးစရွည္ေနမိေလသည္။
လြန္ခဲ့သည့္ ဆယ္ႏွစ္ခန္႔က စာေပဗိမၼာန္နဲ႔ အမ်ိဴးသားစာေပဆု ဆုရတဲ့သူေတြ ျမန္မာ့အသံမွာ အင္တာဗ်ဴး အသံလာသြင္းစဥ္က ကဗ်ာဆရာ ပ်ဥ္းမနားေမာင္နီသင္းလည္း ပါလာရာ အမွတ္တရ စာတိုေလး ေရးေပးပါလို႔ မွတ္တမ္းစာအုပ္ထိုးေပးေတာ့ ဆရာက ဒီကဗ်ာေလးကိုပဲ ေရးေပးၿပီး လက္မွတ္ထိုးေပးခဲ့တာ ျပန္အမွတ္ရမိသည္။
" ပန္းကေလးမ်ား ပြင့္ေတာ့မည္
ဖူးတံဝင့္လို႔ခ်ီ
ေနျခည္မွာ ေရႊရည္ေလာင္း
ငါတို႔ စာသင္ေက်ာင္း" တဲ့
ေက်ာင္းသင္ခန္းစာမွာ ပါရွိတဲ့ အဆိုပါ ကဗ်ာေလးထဲကလို ငါတို႔စာသင္ေက်ာင္းလို႔ အားရပါးရ လိုက္မဆိုႏိုင္တဲ့ ကေလးေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနသတဲ့။ အနာဂတ္တိုင္းျပည္ရဲ့ တိုးတက္မႈမွာ ပညာကသာ ထိပ္ကပါလို႔ ေျပာေနၾကတဲ့ ေခတ္မွာ ပညာမသင္ႏိုင္တဲ့ ကေလးေတြ မ်ားစြာ ရွိေနသတဲ့။
တိုင္းျပည္ရဲ့ေငြကို ကိုယ္ပိုင္ေငြလို ယူေဆာင္ သံုးစြဲၾကၿပီး မိမိမိသားစု ေကာင္းစားေရးသာလုပ္ရံုမက ျပည္သူေတြကိုပါ လိမ္ညာလွည့္စား ခဲ့ၾကသည္။ ျမန္မာျပည္ႀကီး တိုးတက္ၿပီး ပညာေရးအဆင့္ျမင့္ပါၿပီဆိုၿပီး အေပၚယံေၾကာေတြ လုပ္ျပခဲ့ၾကသည့္ အက်ိဴးဆက္ကို ေနာင္လာေနာက္သားေတြ စုၿပံု ခံစားလိုက္ရတာပဲျဖစ္သည္။ ထိုသူတို႔ ထားခဲ့သည့္ အေမြဆိုးကို ႏိုင္ငံသူႏိုင္ငံသားအားလံုး တတ္အားသေရြ႔ ဝိုင္းဝန္းဖယ္ရွားဖို႔ လုပ္ေဆာင္ၾကရံုမွတပါး အျခားမရွိ။
ခိုင္ခိုင္ေစာလြင္
ခိုင္ခိုင္ေစာလြင္
No comments:
Post a Comment