ေျမာက္ပိုင္းေဒသမွ အ႐ိုးတြန္သံမ်ားေဆာင္းပါးေၾကာင့္ႏိုးထလာေသာ ႏွလံုးသားပံုရိပ္တစ္ခု

                     

Facebook စာမ်က္ႏွာေပၚတြင္ဖတ္ရသည့္ အဆိုပါအေၾကာင္းအရာမ်ားကို  လြန္ခဲ့သည့္အႏွစ္(၂၀)ခန္႕ကတည္းက က်မသိ႐ွိခဲ့ၿပီးျဖစ္ပါတယ္။ လူစာရင္းအတိအက်ကိုေတာ့ ဒီေဆာင္းပါးဖတ္မွသိရပါတယ္။ ဒီေဆာင္းပါးမွာပါတဲ့အတိုင္းပါဘဲ၊ အခုအခ်ိန္မွ ဖြင့္ေျပာခဲ့ၾကရတာကေတာ့ အခ်ိန္မက်ေသးတာရယ္၊ ေက်ာင္းသားအခ်င္းခ်င္းျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာကို လက္႐ွိစစ္အစိုးရသိ႐ွိခဲ့ရင္ လက္ညွိုဳးထိုး ေျပာစရာျဖစ္လာမွာရယ္ကို မလိုလားတာရယ္ စတာေတြေၾကာင့္ပါ။ က်မလို ကာယကံ႐ွင္တစ္ေယာက္မဟုတ္တဲ့သူအေနနဲ႔ေျပာရရင္ အစြပ္စြဲအႏွိပ္စက္ခံခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ေက်ာင္းသားစိတ္အျပည့္႐ွိၿပီး မိမိတို႕အသက္အႏၱရယ္ထိခိုက္သည္အထိ ႀကံဳခဲ့ရေပမယ့္ အဖြဲ႔အစည္းဂုဏ္သိကၡာအတြက္ ေရငံုေနခဲ့ၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းသားသိကၡာထိန္းခဲ့ၾကတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီမိုကေရစီေဖာ္ေဆာင္ႏိုင္တဲ့တစ္ေန႔၊ ႏိုင္ငံေရးအေျပာင္းအလဲေတြ ျဖစ္လာတဲ့ တစ္ေန႔က်ရင္ ဒီကိစၥေတြ၊ ဒီလူေတြဟာ စစ္အစိုးရကလႊတ္လိုက္တဲ့ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြမဟုတ္ဘူးဆိုတာရယ္၊ မတရားညွင္းဆဲသတ္ျဖတ္ခဲ့တယ္ဆိုတာေတြရယ္ကို ေဖာ္ထုတ္က်မယ္လို႕ ရည္႐ြယ္ထားပီးသားဆိုတာ အဲဒီအႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ဝန္းက်င္ကတည္းက က်မသိ႐ွိၿပီးသားပါ။ ဒီေတာ့က်မအေနနဲ႔သိၿပီးသားေတြ မထူးဘဲနဲ႕ဘာလို႕ေရးလာသလဲလို႔ဆိုတာေျပာရပါမယ္။

ဒီအေၾကာင္းအရာေတြဖတ္လိုက္ရတဲ့အခါ အစြပ္စြဲခံရၿပီး သတ္ျဖတ္ခံခဲ့ရတဲ့၊ ညွဥ္းပန္းႏွိပ္စက္ခံရတဲ့ ေက်ာင္းသားမိဘ၊ညီအကိုေမာင္ႏွမတစ္ေတြရင္ထဲကို ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္နဲ႔ခံစားမိရပါတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ေသြးသားကိုႏွိပ္စက္တာေတြကို ရင္ႏွင့္အမွ်၊ ကာယကံ႐ွင္ခံစားရသည့္နည္းတူ ရင္ပြင့္မတတ္ခံစားခဲ့ရတာေတြက အသစ္တစ္ဖန္ခံစားလာရျပန္ပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ က်မအေမလို ရင္းႏွီးခင္မင္ ခ်စ္ခင္ေလးစားခဲ့ရတဲ့  ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးတစ္ေယာက္ရဲ႔ လြန္ခဲ့တဲ့အႏွစ္(၂၀) က

ေပါက္ကြဲလုမတတ္ခံစားခဲ့ရတဲ့ ႏွလံုးသားပံုရိပ္ကို ျပန္ၿပီးျမင္ေယာင္လာခဲ့ပါတယ္။

၂။ ဆရာမႀကီးဆိုေပမယ့္ က်မတို႕ငယ္စဥ္က မူလန္းျပဆရာမအျဖစ္ဆံုခဲ့ရပါတယ္။ က်မေလးတန္းမွာ က်မရဲ႕အတန္းပိုင္ျဖစ္ခဲ့ၿပီး၊ က်မမိဘမ်ားနဲ႔ ဆရာမႀကီးခင္ပြန္းက ဌာနတစ္ခုမွာ အတူတာဝန္ထမ္းေဆာင္တဲ့အတြက္ ခင္မင္ရင္းႏွီးၾကပါတယ္။ ေလးတန္းမွာ အတန္းပိုင္ဆရာမျဖစ္ခဲ့တဲ့အတြက္  ဆရာမလို႔ေခၚတာႏႈတ္က်ိဳးေနေပမယ့္ က်မနဲ႔သားသမီးဖြယ္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ခင္မင္ရင္းႏွီးခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးက်မေက်ာင္းဆရာမလုပ္ေနတဲ့အထိ ဆရာမဟာႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဆရာမႀကီးဘဝနဲ႔အျငိမ္းစားယူသည္အထိႏွစ္(၄၀)ဝန္ထမ္းဘဝတာဝန္ထမ္းခဲ့သူပါ။ စာအသင္အျပအလြန္ေကာင္းၿပီး၊ ေက်ာင္းသားမ်ား  ခ်စ္ေၾကာက္ ႐ိုေသယံုမက မိဘမ်ားကပါ ေလးစားၾကပါတယ္၊ ဆရာမစာသင္သံၾကားရတဲ့ ရပ္ကြက္ထဲက မိဘတခ်ိဳ႔က သူ႔ကေလးေတြစာက်က္ရင္ “ ဒါကဒီလိုပါ “  ဟု  ျပန္႐ွင္းျပတတ္ရာ၊ ကေလးေတြက “ အေမတို႔ေတာင္စာေတြရေနပါလား” လို႔ ျပန္ေျပာမိၾကပါတယ္။ ကေလးမိဘေတြကလည္း “ ေအး မင္းတို႔ ကံေကာင္းတယ္ ဒီလို ႐ွင္းကနဲ နားထဲဝင္ေအာင္သင္ႏိုင္တဲ့ဆရာမမ်ိဳးနဲ႔ တို႔ေတြ႔ခဲ့လို႔ကေတာ့ခုလို ေက်ာင္းတဝက္တပ်က္နဲ႔ထြက္ခဲ့မွာမဟုတ္ဘူး” “ မင္းတို႕ေသခ်ာသင္ယူၾက” လို႔ ေျပာယူၾကရပါတယ္။ ဆရာ/ဆရာမ အခ်င္းခ်င္းမွာတင္ လူမႈေရး စီးပြားေရး၊ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ ဆရာမေပါက္စေလးေတြရဲ႕ အခ်စ္ေရးကအစ ဆရာမကိုပဲ တိုင္ပင္ၾကတာေတြ႔ရပါတယ္။ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးအင္မတန္ေကာင္းၿပီး စိတ္ႏွလံုးအင္မတန္ႏူးညံ့ပါတယ္။ ဆရာမေရာ၊ ဆရာမခင္ပြန္းပါ  ႐ုပ္ရည္ေခ်ာေမာၾကပါတယ္။ ဆရာမဟာ ႐ုပ္ရည္ေခ်ာေမာ၊ က်က္သေရ႐ွိၿပီး မ်က္ႏွာအမူအယာေအးခ်မ္းတည္ၾကည္သေလာက္ ဆရာမဘဝဟာ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းလွပါတယ္၊ ေလာကဓံရဲ႔႐ိုက္ပုတ္တဲ့ဒဏ္ကို ဘဝတေလွ်ာက္လံုးခါးစီးခံခဲ့ရပါတယ္။  ဒါေပမယ့္ နင္လားဟဲ့ေလာကဓံလို႔ေတာင္ ႀကံုးဝါးမေနပဲ အဲဒီေလာကဒဏ္နဲ႔ အတူလမ္းေလွ်က္ရင္းဘဝကိုျဖတ္သန္းခဲ့ပါတယ္။ က်မဟာလည္း ဆရာမရဲ႔ သမီးတစ္ေယာက္သဖြယ္ခ်စ္ခင္ခဲ့ရသူျဖစ္တဲ့အတြက္ ဆရာမေလာကဒဏ္နဲ့အတ ူလမ္းေလွ်က္ခ်ိန္မွာ တခါတရံ အေဖာ္အျဖစ္ပါခဲ့ၿပီး  အတူေလွ်ာက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ကာလေတြ႐ွိခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေမ့မရႏိုင္တဲ့ ႏွလံုးသားပံုရိပ္ေတြကို တထပ္ထဲ သိ႐ွိခဲ့ရျခင္းပါ။

          ဆရာမဟာ ဆီစက္ပိုင္႐ွင္ စက္သူေဌးသမီးဘဝကေန ႐ုန္းကန္လႈပ္႐ွား စိုးရိမ္မကင္းစြာရပ္တည္ေနရမယ့္ဘဝကို  သူ႔ဘာသာေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့တာပါ၊  ၁၉၆၂ခုႏွစ္ ေက်ာင္းသားအေရးအခင္းေၾကာင့္ ဆရာမတို႔႐ြာကို တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားတေယာက္ တိမ္းေ႐ွာင္လာရာက  ဆရာမဘဝေျပာင္းလဲခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းသားဟာ အခုလက္႐ွိဆရာမရဲ့ခင္ပြန္းပါဘဲ၊  ဆရာမက အဲဒီအခ်ိန္က High School Final ေအာင္ထားပါတယ္၊ ႏိုင္ငံေရးသမားကိုယူရင္ စိတ္႐ႈပ္စရာေတြ ၊စိတ္ပင္ပန္းစရာေတြ ႀကံဳရလိမ့္မယ္လို႔ ေျပာၾကဆိုၾကေပမယ့္ အသက္(၁၈)ႏွစ္မွာပဲ အိမ္ေထာင္ျပဳခဲ့ပါတယ္၊ အဲဒီေနာက္ရန္ကုန္မွာ အေျခခ်ေနၿပီး အသက္(၁၉)ႏွစ္၊ သားတစ္ေယာက္ေမြးအၿပီးမွာ မူလတန္းဆရာမစလုပ္ပါတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ နယ္ကဆရာမရဲ့ဖခင္႐ုတ္တရက္ဆံုးျခင္း၊ ဆီစက္ကို ျပည္သူပိုင္သိမ္းျခင္း၊  အိမ္မီးေလာင္ျခင္း စတာေတြဆက္တိုက္ႀကံဳခဲ့ရပါတယ္၊ ဒါေတြဟာလူတိုင္းႀကံဳရတတ္တဲ့ ေလာကဓမၼတာပဲလို႔ ေျဖသိမ့္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ဆရာမဟာ  သူ႔ဘဝမွာ ဘယ္လိုမွ ေမ့မရႏိုင္မယ့္ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ႐ွိလာလိမ့္မယ္လို႔ မထင္ခဲ့ပါဘူးတဲ့။

၃။

ဆရာမရဲ႔သားအႀကီးဆံုးက က်မနဲ႔အသက္အ႐ြယ္ အတန္းအတူတူပါ။ ဒုတိယသမီး သမီးႀကီးကေတာ့က်မထက္ငယ္ပါတယ္၊ အဲဒီသမီးႀကီးဟာ အေဖတူသမီးပါ၊ ဒါေၾကာင့္ အေဖျဖစ္သူကေတာ္ေတာ္ခ်စ္ပါတယ္၊ အေဖခ်စ္သမီးပီပီ အေမကို  အေဖေလာက္ေတာ္တယ္လို႔ ဘယ္ေတာ့မွမျမင္ပါ၊ ဒါေၾကာင့္လည္း က်မႏွင့္ဆရာမ ဒီေလာက္နီးနီးစပ္စပ္ တြယ္တာမိတာျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ေနာက္တခုက ဆရာမသည္ ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္းမေျပာ၊ ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္းမဖတ္။ စာသာသင္ေလသည္။ စာသင္သည္သာ သူ႔အလုပ္။ ဆရာမ၏ သမီးႀကီးက ႏိုင္ငံေရးစာအုပ္မ်ားကို စာဖတ္တတ္ကတည္းကဖတ္သည္၊ သူ႔အေဖကေလ့က်င့္ေပးထားျခင္းပင္၊ ၁၉၈၈ခုႏွစ္ ၊ မတ္လ ၊စက္မႈတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ကိုဖုန္းေမာ္က်ဆံုးၿပီးေနာက္ တကၠသိုလ္ဝန္းက်င္သည္ မၿငိမ္သက္ႏိုင္ေတာ့ ။ လႈပ္လႈပ္႐ွား႐ွားျဖစ္ေနသည္၊   ဇြန္လတြင္ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ အေရးအခင္းစေလသည္။ ဆရာမသည္ သမီးႀကီးကိုပူေလသည္၊ ထိုသမီးႀကီးေအာက္မွ သားအငယ္မွာ ျဖဴျဖဴႏြဲ႔ႏြဲ႔ အသားျဖဴျဖဴအရပ္႐ွည္႐ွည္ ပိန္ပိန္ပါးပါး  ၊ မ်က္ခံုးေကာင္းေကာင္းၽႏွင့္ လူေခ်ာတစ္ေယာက္၊ သူက ဒုတိယႏွစ္ သခ်ၤာအထူးျပဳျဖင့္ (လုပ္သားေကာလိပ္) တက္ေရာက္ေနသူ၊ ဒုတိယႏွစ္တြင္ ဖခင္၏႐ံုးတြင္ အလုပ္ရသျဖင့္ လုပ္သားေကာလိပ္ေျပာင္းတက္ျခင္းပင္။ ဆရာမသည္ စိတ္ပူစြာျဖင့္” မင္းအမ က ေက်ာင္းမွာစာမသင္ေတာ့ဘူးဆိုလဲ မသြားနဲ႔ေတာ့ေျပာတာမရဘူး၊ ဘာေၾကာင့္သြားေနမွန္းမသိဘူး”ဟု ေျပာရာ ထိုသားအငယ္မွ “ ေက်ာင္းသားေတြေဟာတာေျပာတာ သိပ္ေကာင္းတယ္၊ အဲဒါသြားၿပီး နားေထာင္ေနတာေနမွာေပါ့။ ဒီေန႔ေခတ္ ျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြ အမွန္အတိုင္းေျပာရဲတာ၊ သိပ္ေကာင္းတာပဲ၊ မဆလ အစိုးရေတာ့ ဒီတခ်ီေသဘို႔သာျပင္၊ ေက်ာင္းသားေတြက ေနာက္မဆုတ္ေတာ့ဘူး၊ ေက်ာင္းသားေတြ ေသြးေျမက်ခဲ့ရတာေတြအတြက္ ေပးဆပ္ရလိမ့္မယ္၊  ဒီအစိုးရကို အျပဳတ္တိုက္ဘို႔စီစဥ္ေနၾကၿပီ” ဟုေျပာသည္ကို အမွတ္တမဲ့သာေနခဲ့သည္။ သမီးႀကီးကို စိတ္ပူစြာ အာ႐ုံစိုက္မိသျဖင့္ သားအငယ္ကို ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့ေလသည္။ ထိုသားအငယ္သည္ အဲဒီအခ်ိန္က အသက္(၂၀)အ႐ြယ္၊ ထိုအ႐ြယ္မွစ၍ သူ႔ဘဝတစ္ခုလံုး ႏိုင္ငံေရးနယ္ထဲ ေက်ာင္းသားေတာ္လွန္ေရးနယ္ထဲ ေရာက္သြားလိမ့္မည္ဟု မထင္ခဲ့ပါတဲ့။  တိုအခ်ိန္တြင္ အစိုးရက တိုင္းျပည္အေျခအေနကို ရိပ္မိ၍ပဲလား အစိုးရဝန္ထမ္းမ်ားက ိုစည္း႐ံုးတာပဲလားမသိ ဝန္ထမ္းဆန္ကို တစ္ေယာက္(၃)လစာ ထုတ္ေပးေလသည္။ ထိုသားအငယ္သည္ အေဖ၊ အေမ၊ သူ႕ကိုယ္တာမ်ားကို ကားတစ္စီးျဖင့္ ထုတ္ၿပီးအိမ္သို႔ပို႔ခဲ့ၿပီး အိမ္မွေပ်ာက္ခ်င္းမလွေပ်ာက္သြားေလသည္။ ဆရာမအခ်စ္ဆံုးသား အတြက္ဆရာမခံစားရေလၿပီ။ သမီးႀကီးကေျပာသည္တဲ့၊ သားငယ္သည္ ေက်ာင္းမွာတရားတက္ေဟာသည္၊ မ်က္ႏွာစည္းရန္ပုဝါေတာင္း၍ ေပးလိုက္ေသးသည္တဲ့။ ဆန္မ်ားလာပို႔ေတာ့ “ အမ ဒီဆန္ေတြ တို႔မိသားစု(၃)လစားလို႔ ေလာက္လား” လို႔ ေမးသြားတယ္၊ “ငါမ႐ွိရင္ အေဖနဲ႔အေမကို ဂရုစိုက္ပါ” လို႔ေျပာသြားတယ္၊ “သူကေတာ့ တိုင္းျပည္အတြက္ လုပ္စရာေတြ႐ွိလို႔ သြားဘီ” လို႔ ေျပာသြားတယ္ဆိုၿပီး သမီးႀကီးကျပန္ေျပာေတာ့ ဆရာမလည္း ဘာမွမေျပာသာေတာ့ပါ။ သမီးႀကီးကဆက္ေျပာေသးသည္တဲ့

“ ေမေမစိတ္မပူနဲ႔၊ ေမေမ့သားတစ္ေယာက္ထဲမဟုတ္ဘူး၊ ဘယ္သြားတယ္၊ ဘာလုပ္တယ္ဆိုတာ ေျပာလို႔မရေပမယ့္ သူတို႔ေက်ာင္းသားလႈပ္႐ွားမႈေတြ ဆက္လုပ္ဘို႔ သြားၾကတာပါ။ ေမေမ့သားအတြက္ အစစ အဆင္ေျပေအာင္သာ ဆုေတာင္းေပးပါ။ ေမေမခြဲရတယ္ဆိုတာ ေသသြားတဲ့ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ မိဘေတြေလာက္ မဆိုးပါဘူး” တဲ့

၄။

    ၈-၈-၈၈တြင္ ေက်ာင္းသားမ်ားဦးေဆာင္ေသာ ႐ွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုႀကီးစတင္ေလသည္။   ျပည္သူတစ္ရပ္လံုး  အံုးအံုးႀကြက္ၾကြက္ေတာင္းဆိုသံမ်ားေၾကာင့္ မဆလ အစိုးရျပဳတ္က်ေလသည္။ ဆရာမ၏သမီးႀကီးႏွင့္တစ္ကြ ဆရာမခင္ပြန္းပါ သားေပ်ာက္၊ ေမာင္ေပ်ာက္႐ွာၾကေလသည္။ တရားေဟာသည့္ေနရာတြင္ ေစာင့္ၾကည့္သည္၊ ခ်ီတက္ရင္းႏွင့္ ႐ွာၾကသည္။ သမီးႀကီးသည္ ေက်ာင္းသားသမဂၢအဖြဲ႕မွတဆင့္ စံုစမ္းသည္၊ အခ်ိဴ႕ေက်ာင္းသားမ်ား ဇြန္အေရးအခင္းၿပီးကတည္းက ႐ွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုအတြက္ တစ္ႏိုင္ငံလံုးအႏွံ့ တာဝန္က်ရာနယ္မ်ားသို႕ ေရာက္ေနေၾကာင္းေတာ့သိရသည္။ ကနဦးအစ ပစ္ခပ္မႈမ်ား႐ွိရာ အသက္႐ွင္ရက္႐ွိပါ့မလား သံသယဝင္လာသည္။ ထိုသံသယကို ဆရာမသည္ မိခင္တို႔၏သိစိတ္ျဖင့္ ေခ်ဖ်က္သည္။ ကိုယ့္ေသြးသားျဖင့္ ျဖစ္တည္ၿပီး မိမိဝမ္းၾကာတိုက္မွာ ကိုးလလြယ္ဆယ္လဖြားခဲ့ရသည့္ သားကို မေသေသးပါဟု အလိုလိုသိပါသည္တဲ့၊ ေတြ႔ေအာင္႐ွာၾကပါေျပာရင္း အိပ္ယာထဲလဲေလသည္။ သမီးႀကီးသည္ သမဂၢ႐ွိရာ ရန္ကုန္ေဆး႐ံုႀကီးသို႔ သူတို႔ေနထိုင္ရာ ၿမိဳ႔စြန္မွ ေန႔တိုင္းလမ္းေလွ်က္သြားသည္။ သူ႔အလုပ္သူလုပ္ရင္း ေမာင္ကိုစံုစမ္းသည္၊ သူလည္းစိတ္ပူေနၿပီ၊ တေန႔ျပန္လာမယ္ေျပာသြားတာ ဒီအခ်ိန္ျပန္လာရမွာေပါ့ဟု ဆိုကာေမွ်ာ္ရေခ်ၿပီ။  က်မသည္ ဆရာမကိို ေစာင့္ေ႐ွာက္ေပးရင္း သားသမီးအပူမ်ားကို မွ်ေဝခံစားခဲ့ရသည္။ စက္တင္ဘာ(၁၈)ရက္တြင္ေတာ့ စစ္တပ္မွ အာဏာသိမ္းေလေတာ့သည္။ ေက်ာင္းသားမ်ား အလုပ္သမားမ်ား  ျပည္သူမ်ား ေတာခိုၾကေလၿပီ။ ဆရာမသည္ သားအငယ္အတြက္ ပူပင္ေသာကမ်ားမၿငိမ္းႏိုင္တဲ့အတြက္ က်န္သမီးမ်ားအား အတင္းအၾကပ္တားျမစ္ခဲ့ေလသည္။ ဆရာမလည္းအိပ္ယာတြင္ ဘံုးဘံုးလဲကာ လူထူမွသာ ထႏိုင္ခဲ့ပါေတာ့တယ္၊  ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ၿပိဳလဲလုျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။

လံုးဝ မထင္တားအခ်ိန္မွာမွ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာပါတယ္။ သားငယ္ဟာ သန္လွ်င္ကသူငယ္ခ်င္းအိမ္ကို ေရာက္ေနတဲ့အေၾကာင္းနဲ႔   သူဟာ သူငယ္ခ်င္းရဲ႔ အေမျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း၊ ခုလိုအခ်ိန္မွာ သားကိုလက္ခံမထားရဲတဲ့ အတြက္ လာေခၚဘို႔ေျပာလာပါတယ္။ ဆရာမဟာ သားအသက္႐ွင္ရက္႐ွိေနတာကို ဝမ္းသာအားရျဖစ္သြားၿပီး  ထထိုင္ပါတယ္။ လမ္းေတာ့မေလွ်ာက္ႏိုင္ပါဘူး၊ ဆရာမခင္ပြန္းကေတာ့ အိမ္ေရာက္ရင္ဖမ္းခံရမွာေပါ့ ၊ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ စဥ္းစားေနတုန္းမွာပဲ၊ သမီးႀကီးက “သူလိုက္သြားမယ္  ၊ သူၾကည့္စီစဥ္ခဲ့မယ္၊ ေမေမ ေနေကာင္းေအာင္ေနပါ၊  ေဖေဖကဝန္ထမ္းျဖစ္တဲ့အတြက္  ေဖေဖက ဆက္သြယ္တယ္ဆို မေကာင္းပါဘူး၊ “ ဆိုကာ တခါမွမၿမင္ဘူးသည့္ အမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ေယာက္ေနာက္ကို လိုက္သြားေလရာ၊ ဆရာမမွာ  ဝမ္းသာစရာႏွင့္အတူ စိတ္ပူပင္စြာ က်န္ရစ္ခဲ့ပါတယ္။

သားငယ္က အေရးအခင္းကာလမွာ ၿမိတ္ကိုေရာက္ေနၿပီး အဲဒီမွာ ေက်ာင္းသားအေရးေတာ္ပံုကို စတင္ႏိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ စစ္တပ္အာဏာသိမ္းၿပီး ရန္ကုန္မွာ႐ွိတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ နယ္စပ္ကိုေ႐ွာင္တိမ္းၾကေတာ့  အေရးအခင္းမတိုင္ခင္ထြက္သြားတဲ့ သူတို႔က ျပန္ဝင္လာၾကတာပါ။ ဒါေပမယ့္  ေပၚေပၚတင္တင္ ေနတာမဟုတ္ပဲ လံုျခံဳတဲ့ေနရာမွာပုန္းေနၾကတာပါ။ သန္လွ်င္ကို ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕နဲ႔ေတြ႔ဘို႔အလာ၊ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူအိမ္ကိုဝင္တာျဖစ္ပါတယ္၊ အိမ္ကိုျပန္မလိုက္ႏိုင္ပါ၊ ေက်ာင္းသားအေရးကိစၥမ်ား လုပ္စရာမ်ားစြာ ႐ွိေနေသးတဲ့အတြက္ သူ႕ကိုေမ့ထားလိုက္ပါ၊  ဘာအေၾကာင္းမွ မၾကားရရင္ အသက္႐ွင္ရက္႐ွိေနေသးတယ္မွတ္ပါ လို႔ ေျပာပါတယ္တဲ့၊ သမီးႀကီးက” အေမက တခါေလာက္ေတာ့ ေတြ႔ခ်င္႐ွာမယ္၊ ဘာမေျပာညာမေျပာ ႐ုတ္တရက္ေပ်ာက္သြားလို႔ ခံစားေနရတာျဖစ္မယ္။ ဒီတႀကိမ္ေတာ့ေတြ႔လိုက္ပါ၊ အတင္းျပန္လဲမေခၚပါဘူး၊ လုပ္စရာ႐ွိတာဆက္လုပ္ပါ၊ ေတြ႔လိုက္ပါလို႔” ေျပာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ရန္ကုန္ဘက္က ေညာင္တမ္းဆိပ္ကမ္းကို ေရာက္မွ ေတြ႔မယ္လို႔ အေျဖရပါတယ္။  ဒါေပမယ့္ ညမထြက္ရအမိန္႔က႐ွိေနေတာ့ အခ်ိန္က နာရီဝက္ပဲရပါေတာ့တယ္။ သမီးႀကီးစီစဥ္ေပးလိုက္တဲ့ အိမ္ကို သားငယ္က သြားႏွင့္ဲပီး ဆရာမနဲ႔ အန္ကယ္( ဆရာမအမ်ိဳးသား) တို႕ကိုသမီးႀကီးကအေျပးအလႊား လာျပန္ေခၚပါတယ္၊ အ့့ံၾသစရာပါပဲ  ၊ သမီးႀကီးက “ ေမေမ ဒီတခါမွမေတြ႕ရရင္ ေတြ႔ဘို႔မလြယ္ဘူး။ သူလုပ္စရာေတြဆက္လုပ္မွာမို႔ ၊ ေမေမအားတင္းၿပီးလိုက္လာပါ “ လို႔ေျပာတယ္ဆို ဆရာမဟာ အေႏြးထည္ေလးထပ္ဝတ္ၿပီး လမ္းထေလွ်ာက္ပါတယ္။ က်မက က်န္တဲ့ဆရာမသမီးအငယ္ေတြနဲ႔အတူ အိမ္ေစာင့္က်န္ခဲ့ရပါတယ္။ ညမထြက္ရအမိန္႔ေၾကာင့္ ဘယ္လိုမွ ျပန္မလာႏိုင္ဘူးဆိုတာသိလို႔ပါ။

၅။ စစ္တပ္ကအာဏာသိမ္းၿပီးတဲ့ေနာက္ ႏိုင္ငံေရးပါတီမ်ားမွတ္ပံုတင္ျခင္းဥပေဒကို ထုတ္ျပန္ၿပီး ႏိုင္ငံေရးပါတီမ်ားမွတ္ပံုတင္ေရးဥပေဒကို ျပဌာန္းပါတယ္၊ ႏိုင္ငံေရးပါတီစာရင္းေတြကို သတင္းစာမွာထုန္ျပန္တဲ့အခါ “ ဗမာ့မ်ိဳးခ်စ္လူငယ္အစည္းအ႐ံုး” ဆိုတဲ့ ေက်ာင္းသားပါတီတစ္ခုမွာ သားငယ္နာမည္ ကိုေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ ေျမေပၚမွာ႐ွိေနတယ္ဆိုတာ သိထားလို႔လဲ သူလို႔ထင္တာပါ။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီပါတီရဲ႔ ဥကၠဌျဖစ္သူက စိတ္ေအးေအးေနဘို႔ ဆရာမကို ကိုယ္တိုင္ပဲ အိမ္ကိုလာေျပာပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဆရာမက ဘယ္လိုေနၾကသလဲ၊ စားစရာ႐ွိၾကရဲ့လား သိခ်င္လာပါတယ္။  အဲဒီတုန္းက ဝန္ထမ္းမ်ား ပါတီႏိုင္ငံေရးကင္းရမယ္ဆိုၿပီး လက္မွတ္ထိုးထားရတဲ့အတြက္ ထံုးစံအတိုင္း သမီးႀကီးကို ပါတီလိပ္စာအတိုင္း သြားခိုင္းပါတယ္။ စားစရာေတြ အပို႔ခိုင္းပါတယ္၊  ဆန္ုျပဳတ္ေသာက္လိုက္၊ မ႐ွိ႐ွိတာ စားျပီး ေနေနတာသိရေတာ့ ပို႔ေပးေနရင္းက ေနာက္ဆံုး ဆရာမကိုယ္တိုင္ သြားၾကည့္ပါတယ္။ သားငယ္က “အေမမလာပါနဲ႔၊ က်ေနာ္တို႔က ေ႐ြးေကာက္ပြဲဝင္ဘို႔ေထာင္တာမဟုတ္ဘူး၊  ေက်ာင္းသားအေရးကိစၥေတြ လုပ္လို႔ရေအာင္ မွတ္ပံုတင္ထားတာ၊ ေထာက္လွမ္းေရးက ရိပ္မိရင္လဲရိပ္မိေနေလာက္ဘီ၊ အေမ ဒုကၡေရာက္မယ္ လို႔ တားပါတယ္” ေနာက္ဆံုးမေတာ့ ဆရာမက  ဘယ္လိုအေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္ တေနရာေရာက္ဘီဆို ဘယ္မွာ႐ွိေနတယ္ဆိုတာ သိရရင္ေက်နပ္ဘီ၊ သားတို႔ေက်ာင္းသားေတြကို ေမေမ အၿမဲေမတၱာပို႔ေနတယ္၊ ဘယ္မွာ႐ွိတယ္ဆိုတာသာေျပာသြားပါ”  လို႔ မွာပါတယ္၊ ဆရာမရဲ့ မသိစိတ္ထဲမွာ ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနေတြေၾကာင့္  တေန႔သူ႔သားသြားရမယ္ဆိုတာသိေနပါတယ္။

တကယ္တန္းက်ေတာ့ ေသာ့ခပ္ထားတဲ့ ပါတီ႐ံုးခန္းသာက်န္ခဲ့ဲပီး၊  ေျမလွ်ိဳးသြားၾကပါတယ္၊ အေျခခံပညာေက်ာင္းသားသမဂၢက ေက်ာင္းသားေတြပါ ပါသြားၾကပါတယ္။ အငယ္ဆံုးေက်ာင္းသားက (၁၆- ၁၇) အ႐ြယ္ေတြပါ။  ဆရာမက အင္မတန္႐ိုးတဲ့အတြက္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ေျမာက္ပိုင္းဆိုတာေတာင္မသိပါဘူး။  ေနာက္ပိုင္း မိဘအခ်င္းခ်င္းေမးရာက ABSDF(NB) ကိုေရာက္သြားမွန္းသိရပါတယ္၊ ဆရာမလည္း AB ေျမာက္ပိုင္း၊ ေတာင္ပိုင္းက ေက်ာင္းသားေတြကို ဘုရား႐ွစ္ခိုးတိုင္း ေမတၱာပို႔ပါတယ္၊ ေတာ္႐ံုပို႔တာမဟုတ္ပါဘူး၊ အ႐ွည္ႀကီးကို႐ြတ္ၿပီးပို႔ပါတယ္။ ဆရာမရဲ႔ ေမတၱာပို႔မွာ ဒီမိုကေရစီလဲပါပါတယ္၊ ဒီမိုကေရစီရမွ ေက်ာင္းသားေတြ ျပန္လာၾကမွာကိုး။

၁၉၉၂ ခုႏွစ္ခန္႕က စစ္အစိုးရက လုပ္တဲ့ သတင္းစာ႐ွင္းလင္းပြဲတစ္ခုကို ႐ုပ္ျမင္သံၾကားမွာ ၾကည့္လိုက္ရပါတယ္။ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္( ေျမာက္ပိုင္း)မွာ ေက်ာင္းသားအခ်င္းခ်င္း စစ္ေထာက္လွမ္းေရးလို႔စြပ္စြဲဲပီး သတ္ျဖတ္ေနၾကတာေတြကို ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္လာတဲ့သူေတြက ဒဏ္ရာေတြ ျပၿပီး႐ွင္းၾကပါတယ္။ က်မမွတ္မိသေလာက္ ေျပာရရင္ အူေတြေတာင္ထြက္က်လာလို႔ ျပန္ထဲ့ၿပီး အစိမ္းခ်ဳပ္ခ်ဳပ္တာလဲပါရဲ့။ က်မတို႔တစ္အိမ္လံုး အစိုးရကို ဆဲၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြကို သက္သက္သိကၡာခ်တယ္ဆိုကာ လံုးဝမယံုခဲ့ပါ၊ သားငယ္ ေျမာက္ပိုင္းမွာ႐ွိတယ္ဆိုတာ သိထားတဲ့က်မဟာ ဆရာမကို အဲဒီသတင္းၾကည့္ရလား၊ ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလားလို႔ သြားျပီးေမးခဲ့ပါတယ္။  ဆရာမဟာ စိတ္လႈပ္႐ွားရင္ ႏွလံုးခုန္ျမန္ပီး၊ ေျခဖ်ားလက္ဖ်ား ေအးစက္ေတာင့္တင္းတဲ့  ႏွလံုးေရာဂါတစ္မ်ိဳး ရေနဘီျဖစ္တဲ့အတြက္၊ ေသခ်ာဆံုးေအာင္ မၾကည့္ေတာ့ပါတဲ့။ အေတြ႔အၾကံဳေတြမ်ားလွၿပီျဖစ္တဲ့ ဆရာမဟာ  တခုခုကိုေတြးဆေနပါတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ မျဖစ္ႏိုင္ လံုးဝမေျပာပါ၊ တခုေတာ့ေျပာပါတယ္။ သမီး အန္ကယ္ကေတာ့ “ အစိုးရဟာ  NLD ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြကို သိကၡာခ်ေနၿပီဆိုၿပီး ဆဲေနေလရဲ့”  ။ က်မလည္း က်မနဲ႔ အန္ကယ္ အျမင္ခ်င္းတူတယ္ဆိုၿပီး အန္ကယ္နဲ႔သာစကားေျပာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

 ၆။           “ အေဖႏွင့္ အေမခင္ဗ်ား”

                           “ က်ေနာ္ဟာ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးက လႊတ္လိုက္တဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးျဖစ္တဲ့အတြက္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားက ဖမ္းဆီးထားပါတယ္။  မိဘမ်ားကေတာင္းပန္ၿပီး လာေရာက္ေခၚေဆာင္ပါမွ အသက္ခ်မ္းသာရာ ေပးမယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေမ(သို႔မဟုတ္) အေဖ အျမန္ဆံုးလိုက္လာခဲ့ပါ “ 

                                                                             

က်မ “စာကိုဖတ္ၿပီးတာနဲ႔ ဒီေလာက္ ေက်ာင္းသားအေရးေတြလုပ္ေနတာ။ မိသားစုနဲ႔ခြဲ၊ ေက်ာင္းပညာတဝက္တပ်က္ နဲ႔ စြန္႔ၿပီးလုပ္လာတာ။ ဘာေထာက္လွမ္းေရးလဲ။ လိုက္သြားေခၚရင္ ေထာက္လွမ္းေရးဆိုတာဝန္ခံရမွာလား “ ဆိုၿပီး ေဒါသတၾကီးေပါက္ကြဲပါေတာ့တယ္။ မ်က္ရည္မ်ားလည္း ေရသြန္သလို ေဝါကနည္းကိုက်လာပါေတာ့တယ္။ သမီးႀကီးက က်မပခုံုးကိုလာကိုင္ၿပီး” စာကို မိသားစုအားလံုး ဆယ္ေခါက္ထက္မနည္း ဖတ္ၿပီးၾကပါဘီ။ သားငယ္ အသက္႐ွင္ဘို႔အေရးႀကီးတယ္၊ သြားေခၚၿပီး ဟိုေရာက္မွ အေျခအေနၾကည့္ရမွာ။ ကိုယ္လဲျမင္ရတာမဟုတ္ဘူး။ သတင္းစာ႐ွင္းလင္းပြဲက အျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ အမွန္ေတြဆို ေက်ာင္းသားအခ်င္းခ်င္း ျပႆနာတက္ၾကတာျဖစ္မယ္၊  မိဘေတြလိုက္သြားရင္ ကေလးေတြဘဲ မ႐ိုင္းေလာက္ပါဘူး။ ခုက သြားဘို႔လဲျပင္ေနၿပီ၊ ။ အမ ကအိမ္မွာ ညီမေလးေတြနဲ႔ လာေနေပးရင္ျဖစ္မလားလို႔ ။အဲဒါေျပာမလို႔၊ ညီမလဲ ႐ွိေနမွာပါ။”

 ျဖစ္ပံုက ဆရာမသမီးအငယ္တေယာက္က ခြဲစိတ္ခန္းဝင္စရာ႐ွိသည္။ ဆရာဝန္ႏွင့္ရက္ခ်ိန္းၿပီးသား၊ ဆရာမေနာက္ဆံမတင္းေအာင္ အိမ္မွာလူအင္အားျဖည့္ျခင္း။ သမီးႀကီးကလည္း သူ႔အိမ္ေထာင္ႏွင့္တျခားမွာ ေနေနေပမယ့္  ဒီရက္ပိုင္းမွာ  သူေရာ သူ႔အမ်ိဳးသားပါ လာေနမည္၊။

“အန္ကယ္က ဘာလို႔လိုက္မသြားတာလဲ”   ဆရာမလိုက္သြားမည္ကို သိလိုက္ရသည့္အတြက္ က်မ ေမးလိုက္မိသည္။

“ သမီး အန္ကယ္နဲ႔ လံုးဝမျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ သူက ဘုန္းႀကီးစာခ်သြားလုပ္ေနရင္ သူ႔ပါ ဖမ္းခ်ဳပ္ထားလိမ့္မယ္” ဟု ဆရာမကေျပာရာ အန္ကယ္က “ အန္ကယ္က စကားမ်ားမ်ား မေျပာပါဘူး။  တခြနး္ပဲေျပာမွာ၊ “ ဘာေျပာမွာလဲ” ေမးေတာ့ “ ဟ အန္ကယ့္ကို သြားခိုင္းေလ ။ အဲဒီေတာ့ ဘာေျပာမလဲသိရမွာေပါ့”  တဲ့၊  

အမွန္ကေတာ့ သြားေခၚမည္  ေက်ာင္း သားမိဘအခ်င္းခ်င္း ခ်ိတ္ဆက္မိၾကၿပီးၿပီ။ အလားတူစာမ်ိဳး ရန္ကုန္႐ွိ ေက်ာင္းမိဘတခ်ိဳ႔ ႏွင့္ မႏၱေလး၊ သာယာဝတီ စသျဖင့္ စာမ်ားေရာက္လာၾကၿပီးၿပီ။  အမ်ားအားျဖင့္ အေမမ်ားသာလိုက္ၾကပါသည္။ တခ်ိဳ႔လည္းအေဖ လိုက္ၾကပါသည္။ က်မထင္တာက ေယာကၤ်ားခ်င္းဆိုေတာ့ ေျပာမွားဆိုမွား စကားမ်ားၾကရင္ အသက္အႏၱရယ္႐ွိ၍ ထင္ပါသည္။

             တစ္ခုပဲ႐ွိသည္၊ က်မအမွတ္မမွားပါက ဝန္ထမ္းဆို၍ ဆရာမတစ္ေယာက္သာပါပါတယ္။။ က်န္သူမ်ားက အျငိမ္းစားႏွင့္ ကုန္သည္မ်ားသာ၊ ဆရာမသည္ ျမိဳ႔နယ္၊ တိုင္း အဆင့္ဆင့္မွသည္ ပညာေရးဝန္ႀကီးဌာနအထိ စာတင္ရပါတယ္။ သားအသက္႐ွင္ေရးအတြက္ သြားေရာက္ေခၚခြင့္ျပဳပါရန္ အသနားခံစာတင္ရပါတယ္။ သြားေရာက္မည့္ အဖြဲ႔သည္ ဆရာမသြားခြင့္က်ေအာင္ ေစာင့္ေပးၾကပါတယ္။ တကယ့္ကို မိသားစုစိတ္ဓါတ္ အျပည့္႐ွိသူမ်ားပင္။ ေနာင္တခ်ိန္တြင္ ထိုမိသားစုမ်ားသည္ ယခုႏွစ္ေပါင္း(၂၀) ေက်ာ္သည့္တိုင္ ခ်စ္ခင္စည္းလံုးလ်က္ ေနၾကပါတယ္၊ သာေရးနာေရး ဖိတ္စရာမလို  အလိုလိုေသြးစည္းၾကတဲ့ ေသြးေသာက္မိသားစုမ်ား ျဖစ္လာပါတယ္။

ဆရာမကို တစ္လအတြင္း ျပန္လာရန္ခံဝန္ခ်က္ေပးၿပီး လိုက္ေခၚဘို႔ ခြင့္ျပဳလိုက္ပါတယ္၊ က်မ ဆရာမအတြက္ ေတာ္ေတာ္စိတ္ပူမိပါတယ္။  ဒါေပမယ့္ စိတ္ေဆာင္လို႔လား မေျပာတတ္ပါဘူး ဆရာမဟာ သြက္လက္ေနၿပီး သူ႔ကိုယ္သူက်န္းမာေအာင္ေနပါတယ္။ ငါအသက္႐ွင္မွ ျဖစ္မယ္လို႔ ေတြးေကာင္းေတြးေနလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။

တကယ္တန္းမွာ ေမွ်ာ္လင့္သလို ျဖစ္မလာခဲ့ပါဘူး၊ ဆရာမဟာ တစ္လေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ေနမွ ျပန္ေရာက္လာသလို သားငယ္လည္းပါမလာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဆရာမဟာ သားကို မ်က္ျမင္ အသက္႐ွင္ရက္ေတြ႔ခဲ့ရလို႔ထင္ပါတယ္၊ သိပ္စိတ္မလႈပ္႐ွားပဲ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ေျပာျပပါတယ္။

ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ခ်က္ခ်င္းေပးမေတြ႔ပါဘူးတဲ့၊ ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ ေတြ႔ရတဲ့အျပင္ ေတြ႔တဲ႔အခါ  အေျပာအဆို ဆင္ျခင္ရပါတယ္တဲ့၊ သူတို႕ကို အခ်ဳပ္ခန္းကေခၚထုတ္ၿပီး ေပးေတြ႔ပါတယ္။

အားလံုးက သတိနဲ႔ေနေနရတာပါတဲ့၊ ေက်ာင္းသားေတြကို  ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ခံခဲ့ၾကတာေတြ မိဘေတြကိုေျပာျပပါသတဲ့။ ေဆာင္းပါးမွာပါတဲ့  အေၾကာင္းအရာေတြပါပဲ။ အဲဒီအတိုင္းပါပဲ၊  မိဘေတြနဲ႔ျပန္ထဲ့ေပးမယ္ ေျပာၿပီး ဘယ္လိုက ဘယ္လို စိတ္ေျပာင္းသြားလည္း မသိပါတဲ့။  ျပန္လႊတ္ေပးဘို႔ ဘာတစ္ခုမွမေျပာေတာ့ပါဘူးတဲ့။ အဲဒီမွာ ေစာင့္ရင္းေစာင့္ရင္း ရက္ေတြၾကာလာတာပါ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မိဘေတြရဲ့ေတာင္းပန္မႈေၾကာင့္ မသတ္ပါဘူးဆိုတဲ့ ကတိရလို႔ ျပန္လာခဲ့ပါတယ္တဲ့။ ဆရာမကပိုဆိုးတာက တလအတြင္းျပန္ရမယ့္ ခံဝန္ခ်က္ကလည္း႐ွိေနေတာ့ ေနာက္ေၾကာင္းမေအးပဲျဖစ္ရပါတယ္တဲ့။ ဆရာမလို ဝန္ထမ္းအမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ဟာ သားေဇာေၾကာင့္ KIA ကခ်င္လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္ကိုျဖတ္ၿပီး  ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္စခန္းကို  ဆိုးဝါးလွတဲ့ ရာသီဥတုနဲ႔ လမ္းပန္းအခက္အခဲေတြၾကားက ေရာက္ေအာင္သြားခဲ့တာကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏိုင္ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။

ဆရာမဟာ မိသားစုကိုေရာ သမီးတမွ်ရင္းႏွီးတဲ့က်မကိုေရာ ခုခ်ိန္ထိ လွ်ိဳ႕ဝွက္ထားတယ္လို႔ က်မထင္ထားတခု႐ွိပါတယ္။ က်မဘယ္ေတာ့မွ ေမးမွာမဟုတ္သလို သမီးႀကီးကလည္း သူလည္းဘယ္ေတာ့မွ မေမးပါဘူးတဲ့။ အဲဒါကေတာ့ အခ်ဳပ္ခန္းကေန ထြက္ေျပးမွ လြတ္ေတာ့မယ္ဆိုတာကိုပါ။  

၇။  ေက်ာင္းသား ေတြကို ေထာက္လွမ္းေရးေတြပါလို႔ စၿပီးဖမ္းစဥ္က စစ္ေဆးေရးအဖြဲ႔မွာ သားငယ္ပါပါတယ္။ သားငယ္ဟာ ဒီေက်ာင္းသားေတြက သူနဲ႔အတူတဲြၿပီးလုပ္လာတာ သူသိပါတယ္။ ဘယ္လိုမွ ေထာက္လွမ္းေရးမဟုတ္ဘူးဆိုတာသိေနေတာ့ ေမးတာျမန္းတာ ေပ်ာ့ေျပာင္းပါတယ္။ နဂိုထဲကလဲ စိတ္သေဘာထားေပ်ာ့ေျပာင္းတဲ့ အတြက္ကတေၾကာင္း၊ ေထာက္လွမ္းေရးမဟုတ္ဘူးဆိုတာ သိေနတာေတြကလည္း တေၾကာင္းေၾကာင့္  သူ႔ရဲ့ ညွာတာေမးထားတဲ့ အခ်က္ေတြကို သေဘာမက်ရာက  သားငယ္ကို စစ္ေထာက္လွမ္းေရးပဲ။ မင္းလည္းသူတို႔နဲ႔ တစ္ဖြဲ႔ထဲပဲ စြပ္စြဲျပီး ဖမ္းခ်ဳပ္တာပါပဲတဲ့။ သားငယ္ကို စစ္တဲ့အခါမွာ တရက္မွာေတာ့ ေခါင္းကို ဒုတ္ကနဲ႐ိုက္ခြဲလိုက္တာ ေသြးအိုင္ထဲ ပံုရက္သားက်သြားပါသတဲ့။ ေသၿပီလို႔ အားလံုးက ထင္လိုက္ၾကေပမယ့္ မေသခဲ့ပါဘူး။ ဒဏ္ရာကို ပက္သဒင္းေတြ အတိုင္းအဆမ႐ွိေပးၿပီး ခ်ဳပ္ပါသတဲ့။

           သားငယ္နာမည္ကိုေအာ္ေခၚၿပီး ျခံထဲကိုဝင္လာတဲ့ ခ်ာတိတ္ကို ေတြ႔လိုက္ရေတာ့ အိမ္ထဲမွာ႐ွိတဲ့ မိသားစုေတြ ေၾကာင္ေငးၿပီး ၾကည့္ေနမိပါတယ္။ သူ႔႕ကို သားငယ္တုိ႔နဲ႔အတူ ေျမာက္ပိုင္းမွာ စြပ္စြဲဖမ္းခံထားရတယ္လို႔ သိထားသူပါ၊  တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ က်မကလည္း ဆရာမဆီ ေက်ာင္းကိစၥတစ္ခုနဲ႔ ေရာက္အလာ ဆရာမစက္ခ်ုဳပ္ဆိုင္သြားေနတာနဲ႔ ေစာင့္ေနျခင္းပါ။ ဆရာမေရာက္လာေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း တအ့့ံတၾသ။ ေနာက္မွသိရတာက မိဘတစ္ေယာက္က ေနာက္တေခါက္ သူ႔အစီအစဥ္နဲ႔သူျပန္သြားၿပီး အဲဒီတုန္းက  ငယ္႐ြယ္ေသးတဲ့ သူ႔သားနဲ့အတူ  ဒီခ်ာတိတ္အပါအဝင္ တခ်ိဳဳ႔ကို အာမခံ ေခၚထုတ္လာတာပါ၊  တဆက္ထဲ သားငယ္တို႔က  မၾကာခင္ အခ်ဳပ္ကေနထြက္ေျပးလာမွာ သိထားတဲ့အတြက္ လမ္းခရီးမွာ ခ်ိတ္ဆက္ေတြ ထားေပးခဲ့ပါတယ္တဲ့။ အစိုးရဘက္ေရာက္ရင္ မဖမ္းမဆီးေအာင္  ဒုကၡေတြ႔ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ ေရာက္လာရင္ ကူညီေအာင္ စီစဥ္ေပးချဲ့ပါတယ္တဲ့၊ ခုဆို သားငယ္တို႔လည္း ေရာက္ေလာက္ၿပီဆိုၿပီး  လာခဲ့တာပါတဲ့၊

ဆရာမလည္း ေတာ္ေတာ္စိတ္ပူသြားေခ်ၿပီ။ ျပန္အဖမ္းခံရရင္ေတာ့ သတ္မွာက်ိန္းေသေနေလၿပီ၊ ထိုခ်ာတိတ္က အာမခံသည္၊ သားငယ္တို႔သည္ ဒီေတာလမ္းခရီးကို  ေကာင္းေကာင္းကၽြမ္းသည္၊ မ်က္ေစ့့မလည္ႏိုင္၊ ျဖစ္ႏိုင္သည္က ၿမိဳ႔ေပၚေရာက္မွ မ်က္ေစ့လည္ၿပီး တေနရာေရာက္တာျဖစ္မည္၊ ေတာထဲကေတာ့ က်ိန္းေသလမ္းမေပ်ာက္ပါဟုဆိုေလသည္။  ထိုအခ်ိန္ အန္ကယ္က နယ္ေရာက္ေနသည့္အတြက္ ဖုန္းဆက္ေခၚရေလသည္။ အန္ကယ့္တြင္ နယ္မိတ္ေဆြမ်ားစြာ႐ွိသည္။ နယ္လွည့္စာရင္းစစ္ေနရသျဖင့္ မေရာက္ဖူးသည့္နယ္မ႐ွိ အဆင္ေျပသည္။ ကခ်င္ျပည္နယ္႐ွိ နယ္႐ံုးခြဲမ်ားကို သံႀကိဳး႐ိုက္၍ တဖံု ၊ ဖုန္းဆက္၍တနည္း အေၾကာင္းၾကားထားရာ မၾကာမီ ဗန္းေမာ္တြင္ အဖမ္းခံထားရသည္ဟု  မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က သံႀကိဳး႐ိုက္ေလသည္။ ကံတရားကားဆန္းက်ယ္လွသည္။ အန္ကယ့္ထံမွ သိရသည့္အခ်ိန္တြင္ ထိုလူႏွင့္ သားငယ္တို႔႐ံုးထုတ္စစ္သည္ႏွင့္ ၾကံဳရျခင္းပင္။ ေတာခိုေက်ာင္းသားမ်ား ဖမ္းမိသည္ဟုသိရ၍  အန္ကယ့္သားလားေမးရာမွ “ မင္းအေဖ  စိတ္ပူေနတယ္ ဦးေလး လွမ္းအေၾကာင္းၾကားေပးမယ္” ဆိုကာ ဝမ္းသာအားရ လွမ္းေျပာျခင္းပါ။ အထက္အဆင့္ဆင့္ စာတင္ရင္း မိဘမ်ား၏ တင္ျပမႈမ်ားေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးတြင္ေတာ့ မိဘရပ္ထံျပန္ေရာက္ခဲ့ရေခ်ၿပီ။ ဆရာမ၏ ႏွလံုးသားတို႔သည္လည္း ျငိမ္းခ်မ္းရေခ်ၿပီ။  သို႔ေသာ္ စစ္အစိုးရလက္ေအာက္တြင္  ယံုၾကည္ခ်က္ျပင္းထန္ေသာ ေက်ာင္းသားသည္ အဘယ္မွာေအးေအးေနရပါမည္နည္း၊ ၁၉၉၈ တခုေသာရက္မွာ ေမးစရာ႐ွိ၍ ခနဆိုကာ ေခၚသြားရာ ဘယ္မွာမွ ေမးမရေတာ့ပဲ လအေတာ္ၾကာမွ ေထာင္ဝင္စာေတြ႔သည့္ လူတေယာက္ကို အကူအညီေတာင္းၿပီး ေျပာခိုင္းလိုက္သျဖင့္ မႏၱေလးေထာင္တြင္ ေရာက္ေနတာ သိရေတာ့ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးအမႈတြဲတစ္ခုျဖင့္ ေထာင္(၇)ႏွစ္ က်ပါေတာ့တယ္။ ဆရာမလည္း ေတာတြင္းအခ်ဳပ္ေထာင္ကေန မႏၱေလးေထာင္ကို သြားရျပန္ပါတယ္။

တလတခါသြားေတြ႔ရင္း (၂)ႏွစ္အၾကာ ပခုကၠဴေထာင္ေျပာင္းလိုက္တဲ့အတြက္ ပိုၿပီးေဝးလံစြာ သြားေတြ႔ရျပန္ပါတယ္၊ ၂၀၀၄မွာေတာ့ သားငယ္ေထာင္ကလြတ္ေျမာက္လာခဲ့ပါၿပီ၊ သားငယ္အသက္လည္း (၄၀)နားနီးလာေခ်ၿပီ (၂) ႏွစ္ခန္႔အၾကာမွာေတာ့ သူ႕ကို(၁၈)ႏွစ္နီးပါး သစၥာ႐ွိစြာ ေစာင့္လာတဲ့ မိန္းကေလး(အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ အမ်ိဳးသမီးႀကီး) နဲ႔လက္ထပ္လိုက္ပါတယ္။

ဆရာမတစ္ေယာက္ အေဖတူသားလို႔ မၾကာခနေျပာတတ္တဲ့ သားငယ္အတြက္ စိတ္ေအးခ်မ္းေနတာကို ၾကားသိေနရပါတယ္။

       က်မနဲ႔ ဆရာမတို႔လည္း  လုပ္ငန္းတာဝန္ မိသားစုတာဝန္ေတြေၾကာင့္ တနယ္ေက်းစီ ကြဲကြာေနခဲ့ၾကပါတယ္။  ေျမာက္ပိုင္းေဒသမွ အ႐ိုးတြန္သံမ်ား ေဆာင္းပါးက ိုဖတ္ လိုက္ရတဲ့အခါမွာ က်မရင္ထဲ က်မခ်စ္တဲ့ဆရာမရဲ့ သားအေပၚထားတဲ့ ႏွလံုးသားကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ သတိရမိပါတယ္။ အေၾကာင္းအရာေတြဟာ ကိုယ္သိၿပီးသားေတြျဖစ္ပါရက္နဲ႔ ႏွလံုးသားတဆတ္ဆတ္တုန္ေအာင္ ခံစားရပါတယ္၊ ဆရာမေရာ ဘယ္လိုေနပါလိမ့္။ သားငယ္နဲ႔နီးနီးကပ္ကပ္ မခြဲမခြာ႐ွိေနၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ ႏွလံုးသားေတြၿငိမ္သက္ေနၿပီလား၊  အသက္အ႐ြယ္၊အေတြ႔အၾကံဳေတြေၾကာင့္ ခံႏိုင္ရည္႐ွိၿပီး  အေၾကာင္းအရာေတြကို ဆံုးခန္းတိုင္ေအာင္ ဖတ္ႏိုင္ၿပီလား၊ ဒါမွမဟုတ္ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္(၂၀)။ ေအးခဲေနတဲ့ ကခ်င္ျပည္နယ္ရဲ့ အေအးဒဏ္ကို အံတုရင္း ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္စခန္းဆီက ငရဲခန္းအျဖစ္အပ်က္ေတြကို သတိရေနေလမလား၊ ေခါင္မိုးေပၚက တစက္စက္စီးလာတဲ့ ႏွင္းရည္ေတြဟာ ေျမေပၚမက်ခင္ တံစက္ျမိတ္မွာ ခဲသြားၿပီး အေခ်ာင္းလိုက္ေလး တြဲက်ေနတဲ့ ျမင္ကြင္းကို ျပန္ေျပာင္းသတိရေနေလမလား၊ ညဘက္ အေပါ့အပါးထသြားခ်င္တဲ့အခါ ေခါင္းျဖတ္ခံထားရတဲ့ ေက်ာင္းသူေလးက ေခါင္းျပတ္ႀကီးနဲ႔ ေခ်ာက္တတ္တယ္ေျပာၾကလို႔ ဟိုလူ႔လိုက္ႏိႈး ဒီလူ႔လိုက္ႏိႈးဲၿပီး သြားခဲ့့ရတာေတြ သတိရေနေလမလား။  ရက္စက္လွတဲ့ လူမဆန္လွတဲ့ အျဖစ္ေတြကို ႏွလံုးပ်က္လုမတတ္ ၾကားခဲ့ရလို႕ သိခဲ့ရလို႔ ျပန္ေတာင္မေတြးခ်င္ေတာ့ပါဘူး ဆိုတာေတြကို အေဟာင္းေတြ အသစ္ျဖစ္ၿပီး ဆရာမႏွလံုးသားေတြ နာက်င္စြာခံစားေနေလမလား။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သမိုင္းတစ္ပတ္လည္ၿပီး ေဖ်ာက္မရစြာ အမွန္တရားေတြ  ေဖာ္ထုတ္ေနပါၿပီ။ ေျမာက္ပိုင္းေဒသမွ အ႐ိုးတြန္သံမ်ား ေဆာင္းပါးေလးက  သခင္သန္းထြန္းရဲ့ေနာက္ဆံုးေန႔မ်ား စာအုပ္လိုပဲ သမိုင္းတြင္ၿပီး၊ သင္ခန္းစာယူစရာ အျဖစ္အပ်က္ေတြဆိုတာကိုေတာ့ ဆရာမသိျပီး ေက်နပ္ေနမယ္ဆိုတာ ဆရာမႏွလံုးသားကို မွန္းဆအေျဖ႐ွာ သိေနပါတယ္။  

ေရႊစင္ဦး