ေဖေဖၚဝါရီ ၂ရက္ ၂၀၁၂ ေပၚျပဴလာဂ်ာနယ္တြင္ပါ႐ွိေသာ ဆရာ လူထုစိန္ဝင္း၏ ေဆာင္းပါး

                                        ပါတီေတြရဲ့ ေ႐ြးေကာက္ပြဲ ပလက္ေဖာင္းက ဘာလဲ

စာမူလာေတာင္းတဲ့ လူငယ္ဂ်ာနယ္သမားတစ္ေယာက္နဲ႔ စကားေျပာရင္း ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြ အေၾကာင္း၊ ေ႐ြးေကာက္ပြဲေတြအေၾကာင္းေရးတဲ့အခါမွာ ပါတီေတြရဲ့ေ႐ြးေကာက္ပြဲ ပလက္ေဖာင္းက ဘာလဲဆိုတာကို စာဖတ္ပရိတ္သတ္၊ မဲဆႏၵ႐ွင္မ်ား သိေအာင္ ေရးေပးဖို႔ လိုေၾကာင္း ေျပာလိုက္ေတာ့ သူက မ်က္လံုးပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္ လုပ္ၿပီးၾကည့္ေနတယ္။

 ေတာင္မွန္း ေျမာက္မွန္း မသိ

     ဒါေလာက္ဆို သေဘာေပါက္သြားၿပီ၊ ေ႐ြးေကာက္ပြဲ ပလက္ေဖာင္းဆိုတာ ဘာမွန္း သူသိပံုမရဘူး။ သူ႔အသက္က အစိတ္ဝန္းက်င္ပဲ ႐ွိတာမို႔ အျပစ္မတင္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံေရးတို႔ ေ႐ြးေကာက္ပြဲတို႔ ဆိုတာ အခုမွ နဖူးေတြ႔ ဒူးေတြ႔ႀကံုေတြ႔ဖူးတာ မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ သူ႔လို အသက္မငယ္ေတာ့တဲ့ ၊ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြမွာလည္း ပါဝင္လုပ္ကိုင္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တခ်ိဳ႕ကို ေျပာတဲ့အခါမွာလည္း သူ႔လိုပဲ ေၾကာင္ၾကည့္ေနတာနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရတယ္။ ႏိုင္ငံေရးလုပ္မယ့္သူဆိုၿပီး ဒါကိုေတာင္ မသိဘူးဆိုေတာ့ အေတာ္ စိတ္ပ်က္သြားတယ္။ သူမ်ားေယာင္လို႔ လိုက္ၿပီးေယာင္ အေမာင္ေတာင္မွန္း ေျမာက္မွန္းမသိ ဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ိဳးေတြနဲ႔ ေ႐ွ့ခရီးဆက္ရမယ့္အေရး ေတြးေတြးၿပီး ရင္ေလးမိတယ္။

အားလံုး ဒီမိုကေရစီ

အခုအခ်ိန္မွာ ႐ွိေနတဲ့ ႏိုင္ငံေရး ပါတီအားလံုးက ဒီမိုကေရစီ ေဖာ္ေဆာင္ေရးအတြက္ ဆိုၿပီး လူသိ႐ွင္ၾကား ေႀကြးေၾကာ္ထားၾကတယ္။ တျမန္ႏွစ္ကအထိ စစ္အစိုးရရဲ့ ေက်ာ႐ိုးအဖြဲ႔အစည္းအျဖစ္ ႐ွိေနခဲ့တဲ့ ႀကံ့ခိုင္ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးအဖြဲ႔ကလည္း အခု ဒီမိုကေရစီပါတီ ျဖစ္ေနၿပီ။ အားလံုးက ဒီမိုကေရစီ ျဖစ္ေနေတာ့ မဲထည့္တဲ့ ျပည္သူေတြက ဘာကိုၾကည့္ၿပီး ေ႐ြးရမွာလဲ။ မူကြဲမ႐ွိေတာ့ လူပဲ ၾကည့္ၿပီး ေ႐ြးရမလို ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီလိုဆို မွန္ႏိုင္ပါ့မလား။ ႏိုင္ငံေရးလုပ္တဲ့ေနရာမွာ လူကို ဦးစားေပးမႈ လြန္ကဲတာ မေကာင္းဘူးမဟုတ္လား။ လူကို ဦးစားေပးလြန္းေတာ့ ပုဂၢိဳလ္ေရးကိုးကြယ္မႈ ေပၚေပါက္လာႏိုင္တယ္။ အဲဒီက ေနာက္တစ္ဆင့္တက္သြားရင္ အာဏာ႐ွင္ ဆန္ဆန္ျဖစ္သြားတတ္တယ္။

ကိုယ္ပိုင္ဝါဒလမ္းစဥ္ ႐ွိရမယ္

     ေ႐ြးေကာက္ပြဲတို႔ လႊတ္ေတာ္တို႔နဲ႔ တက္လာေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ အာဏာ႐ွင္လို တစ္ေသြးတစ္သံတစ္မိန္႔ အုပ္ခ်ဳပ္သြားတဲ့ ႏိုင္ငံေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား႐ွိပါတယ္။ လစ္ဗ်ားေခါင္းေဆာင္ ကဒါဖီတို႔ ဆီးရီးယားက အာဆတ္တို႔ဟာ ဒီလိုအာဏာ႐ွင္ေတြ ျဖစ္တယ္။ ႏိုင္ငံေရးမွာ လူထက္ မူကိုသာ အဓိကထားသင့္တယ္။ ႏိုင္ငံေရးပါတီတိုင္းမွာ ကိုယ္ပိုင္မူဝါဒ၊ ကိုယ္ပိုင္လမ္းစဥ္ ႐ွိရမယ္။ ဘာမွ ကြဲျပားျခားနားမႈ မ႐ွိဘဲ အားလံုး အတူတူ ျဖစ္ေနရင္ ဘာ့ေၾကာင့္ သီးျခားပါတီေတြ ေထာင္ေနေတာ့မွာလဲ။ ဧရာမဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံႀကီးျဖစ္တဲ့ အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာ အဓိကပါတီႀကီး ႏွစ္ခုပဲ႐ွိတယ္။ ႏွစ္ခုစလံုးက ဒီမိုကေရစီနဲ႔ လြတ္လပ္တဲ့ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္ကို အျပည့္အဝ လက္ခံယံုၾကည္ၾကတယ္။အေျခခံအားျဖင့္ေတာ့ အားလံုး အတူတူ ျဖစ္တယ္။

စြက္ဖက္မႈ ႐ွိေရး မ႐ွိေရး

            ဒါေပမယ့္ နည္းဗ်ဴဟာပိုင္းက်ေတာ့ မတူေတာ့ဘူး။  ရီပတ္ဘလစ္ကန္ပါတီက စီးပြားေရးေရာ၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွာပါ အစိုးရဝင္ေရာက္ စြက္ဖက္မႈ လံုးဝမ႐ွိေစပဲ ေစ်းကြက္ သဘာဝအတိုင္း ထား႐ွိၿပီး အစိုးရအသံုးစရိတ္ကို အနည္းဆံုးအထိ ေလွ်ာ့ခ်ဖို႔ ျဖစ္တယ္။ ဒီလိုေလွ်ာ့ခ်ရင္ အခြန္အတုပ္ေတြလည္း က်ဆင္းၿပီး ဘတ္ဂ်က္လိုေငြျပမႈ နည္းပါးသြားလိမ့္မယ္လို႔ ယူဆတယ္။ ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီကေတာ့ စီးပြားေရးမွာ အစိုးရထိမ္းခ်ဳပ္မႈ လံုးဝမ႐ွိရင္ ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြ တက္ခ်င္တိုင္း တက္ၿပီး တစ္ဦးတည္းလက္ဝါးႀကီးအုပ္မႈေတြ ႐ွိလာႏိုင္တယ္။ ေငြလံုးေငြရင္း နည္းပါးတဲ့ အလတ္စားနဲ႔ အေသးစားလုပ္ငန္း႐ွင္ေတြ ထိခိုက္ေစႏိုင္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ အစိုးရက ထိန္းခ်ဳပ္ေပးဖို႔ လိုတယ္လို႔ ယူဆတယ္။

ကြန္ဆားဗတစ္နဲ႔ လစ္ဘရယ္

           ဒါ့အျပင္ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရးလိုကိစၥမ်ားမွာ ဆင္းရဲသားမ်ားကို ေထာက္ပ့့ံကူညီမႈေတြ ေပးဖို႔လိုအပ္တယ္။ ဒီအတြက္ အခြန္အတုပ္ေတြ တိုးၿမွင့္ေကာက္ခံရမယ္။ ဆင္းရဲသားမ်ားထက္ ခ်မ္းသာသူမ်ားနဲ႔ ဧရာမလုပ္ငန္း႐ွင္ႀကီးမ်ားကို ပိုမို ေကာက္ခံရမယ္လို႔ သေဘာထားတယ္။ ေယဘူယ်အားျဖင့္ ရီပတ္ဘလင္ကန္ပါတီကို စီးပြားေရးလုပ္ငန္း႐ွင္ႀကီးမ်ားရဲ့ ပါတီ၊ ကြန္ဆားဗတစ္ပါတီလို႔ ေခၚၾကၿပီး ဒီမိုကရက္ေတြကိုေတာ့ လူလတ္တန္းစားမ်ားရဲ့ပါတီ၊ လစ္ဘရယ္ပါတီလို႔ ေခၚၾကတယ္။ အေျခခံပါတီတိုင္းက အဲဒီလို ႐ွိတာကို လူတိုင္း သိၿပီး ျဖစ္ေတာ့ ပါတီေထာက္ခံသူေတြၾကားမွာ ဘာျပႆနာမွမ႐ွိဘူး။ ကိုယ့္ပါတီကလူကို ေထာက္ခံၾကမွာပဲ။

ပလက္ေဖာင္းဆိုတာ

  အေရးႀကီးတာက ဘယ္ပါတီကိုမွ တစ္သမတ္တည္း ေထာက္ခံေလ့မ႐ွိတဲ့ သာမန္ မဲဆႏၵ႐ွင္ ျပည္သူလူထု ျဖစ္တယ္။ ဒီလူေတြက အမ်ားစုလည္း ျဖစ္တယ္။ ဒီလူေတြကို စည္း႐ံုးဖို႔အတြက္ ပါတီႏွစ္ခုစလံုးက ႀကိုးစားၾကတယ္။ အဲဒီအတြက္ ေ႐ြးေကာက္ခံရရင္ ဘာကို ဦးစားေပးေဆာင္႐ြက္မယ္ ဆိုတဲ့ အခ်က္ေတြကို လူသိထင္႐ွား ထုတ္ျပန္ေၾကညာၿပီး စည္း႐ံုးရတယ္။ အဲဒါကို “ ေ႐ြးေကာက္ပြဲ ပလက္ေဖာင္း “ လို႔ေခၚတယ္။ ဥပမာ- အိုဘားမား ပထမအႀကိမ္ သမၼတေ႐ြးေကာက္ပြဲ ဝင္ေတာ့ ဆင္းရဲသားေတြကို က်န္းမာေရး ေစာင့္ေ႐ွာက္မႈပိုၿပီးေပးႏိုင္တဲ့ ဥပေဒျပဌာန္းႏိုင္ေအာင္ လုပ္မယ္ဆိုတဲ့ ပလက္ေဖာင္းနဲ႔ စည္း႐ံုးလႈံ႔ေဆာ္ခဲ့တယ္။

ရီပတ္ဘလစ္ကန္ ဂၽြန္မက္ကိန္းကေတာ့ ဘတ္ဂ်က္လိုေငြေလွ်ာ့ခ်ေရးနဲ႔ အခြန္အတုပ္ေတြ ေလွ်ာ့ခ်ေရးကို ပလက္ေဖာင္းတင္ခဲ့တယ္။

အလုပ္လက္မဲ့ ေလွ်ာ့ခ်ေရး

    ခုတစ္ႀကိမ္ ေ႐ြးေကာက္ပြဲမွာ ရီပတ္ဘလစ္ကန္ဘက္က ဘာနဲ႔ထြက္လာမယ္ မသိရေသးေပမယ့္ အိုဘားမားကေတာ့ စီးပြားေရးအ႐ွိန္ၿမွင့္ၿပီး အလုပ္လက္မဲ့ႏႈန္း က်ဆင္းေရးကို အဓိကထား ေျပာၾကားေနတာေတြ႔ရတယ္။ ဒီေန႔ ျမန္မာႏိုင္ငံက ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြဟာ ဘယ္ကိစၥကို ဦးစားေပးအျဖစ္ ပလက္ေဖာင္းတင္မယ္  ဆိုတာ  အခုအခ်ိန္ထိ ထုတ္ျပန္ေၾကညာတာ မေတြ႔ရဘူး။ လိုအပ္ေၾကာင္း မသိလို႔ပဲလား မေျပာတတ္ဘူး။ တခ်ိဳ႕က အေျခခံဥပေဒ ျပင္မယ္၊ ပညာေရးနဲ႔ က်န္းမာေရးစနစ္ေတြ ျပင္မယ္လို႔ေတာ့ ေျပာၾကတယ္။ဒါေပမယ့္ အေျခခံဥပေဒထဲက ဘာေတြကိုျပင္မွာလဲ၊ ဘယ္လိုျပင္မွာလဲ။ ပညာေရးနဲ႔ က်န္းမာေရးကိုေရာ ဘယ္လိုျပင္မွာလဲ။ ဘယ္ေလာက္ထိ ျပင္မွာလဲ။ ေ႐ွးကလို အခမဲ့ ပညာေရးတို႔ အခမဲ့ က်န္းမာေရးတို႔ ျပန္လုပ္မွာလား တိတိက်က် ျပတ္ျပတ္သားသား ေျပာဖို႔လိုတယ္။ အဲဒီ အခ်က္ေတြကို မဲဆႏၵ႐ွင္ေတြ သိေအာင္ တင္ျပရမယ္။ အဲဒါဟာ သူတို႔ပါတီေတြရဲ့ ေ႐ြးေကာက္ပြဲ ပလက္ေဖာင္း ျဖစ္လိမ့္မယ္။ သူတို႔က မေျပာရင္ သတင္းသမားေတြက ေမးခြန္းေမးၿပီး ေျပာေအာင္ လုပ္ေပးရမယ္။ ဒါမွ မဲဆႏၵ႐ွင္ ျပည္သူေတြက ေ႐ြးခ်ယ္တတ္မွာ ျဖစ္တယ္။ သတင္းသမားေတြ ေမးခြန္းေမးတတ္ၾကပါေစ။