ေသမွာ မေၾကာက္ေသာေန႔တေန႔( ေကာင္းကင္တြင္ ေဖာ္ျပထားပီး)

                            
  လူေတြမွာ အသက္ႀကီးလာေလ စိုးရိမ္စိတ္ မ်ားလာေလ ေၾကာက္စိတ္ ပိုလာတတ္ေလ့ ရွိသည္လို႔ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ေျပာၾကတာ ၾကားဖူးပါသည္။ ေၾကာက္စိတ္ ဆိုသည္မွာ စိုးရိမ္စိတ္က ျမစ္ဖ်ားခံျခင္း ျဖစ္ေလရာ စိုးရိမ္စိတ္ကိုလည္း ေၾကာက္စိတ္ဟုပင္ ေျပာတတ္ၾကသည္။ က်မသိသေလာက္ လူေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားသည္ ငယ္စဥ္ကတည္းက စိုးရိမ္စိတ္ ေၾကာက္စိတ္မ်ားျဖင့္ ေရာေထြးစြာပင္ ႀကီးျပင္းခဲ့ရေလသည္။ကိုယ့္ကိုယ္

ကို ျပန္စစ္ၾကည့္ရာတြင္လည္း  က်မသည္ စာေမးပြဲက်မွာကို စိုးရိမ္ျခင္း၊ ေၾကာက္ျခင္း၊ စာမရ၍ ဆရာမရိုက္မွာ ေၾကာက္ျခင္း၊ အေမဆူမွာ ေၾကာက္ျခင္း၊ လမ္းသြားရာတြင္ပင္ လမ္းမွာ ဘိနပ္ျပတ္မွာ ေၾကာက္ျခင္း၊  စသျဖင့္ ေၾကာက္ခဲ့ရတာေတြ မ်ားလွသည္။

ထိုအမ်ားႀကီးထဲကမွ က်မတြင္ ငယ္စဥ္က ထူးဆန္းသည့္ အေၾကာက္တစ္ခု ရွိခဲ့ဖူးသည္ကို သတိရမိေသးသည္။ ထိုအရာကေတာ့ က်မနာမည္ကို လူၾကားထဲ ေအာ္ေခၚမွာကို ေၾကာက္ျခင္း၊ အခု အသက္အရြယ္မွာ ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ ရယ္စရာပင္ ေကာင္းေသးေတာ့သည္။ ထိုစဥ္ကေတာ့ ဘာျဖစ္လို႔ ေၾကာက္ခဲ့မွန္း မသိ။ က်မတို႔ အိမ္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ ဘာအေဆာက္အအံုမွ မရွိ။ ေျမကြက္လပ္ အက်ယ္ႀကီးတစ္ခုသာရွိသည္။ က်မတို႔ ပတ္ဝန္းက်င္ရွိ ကေလးမ်ား ညေနေက်ာင္းဆင္းတာႏွင့္ ထိုကြင္းထဲတြင္ ကစားၾကသည္။ က်မအေမက က်မတို႔ ေမာင္ႏွမတစ္ေတြကို ကစားခြင့္ေပးပီး ညေန (၆) နာရီထိုးလွ်င္ အိမ္ျပန္ ေျခလက္ေဆးကာ စာၾကည့္ရသည္။ က်မတို႔က ေဆာ့ေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ေဆာ့ေနရာ တခါတေလ (၆)နာရီေက်ာ္သြားလွ်င္ နံမည္တပ္ကာ ေအာ္ေခၚေလေတာ့သည္။ က်မအေမသည္ ေက်ာင္းဆရာမ တစ္ေယာက္ျဖစ္သည့္အျပင္ အသံၾသဇာကလည္း ေကာင္းလွရာ အေမ ေအာ္ေခၚလိုက္လွ်င္ တရပ္ကြက္လံုးၾကားရေလသည္။ သို႔ျဖင့္ က်မသည္ က်မနာမည္ ေခၚမွာစိုး၍ ဘယ္ေတာ့မွ အဲဒီကြင္းထဲမွာ မကစားေတာ့ေပ။ အိမ္ျခံဝင္းထဲ ဒါမွမဟုတ္ အိမ္ထဲတြင္သာ ဇယ္ေတာက္တမ္း ရုပ္ရွင္ဖြက္တမ္း ကစားေတာ့သည္။ အေပါက္ဝမွာ အေမရပ္တာ ျမင္သည္ႏွင့္ ကိုယ္ရွိေနေၾကာင္း လက္ေထာင္ျပထားရသည္။ ဒါကလည္း ဘာမဟုတ္သည့္ အေသးအဖြဲက အစ ေၾကာက္သည္ကို ေျပာရျခင္းျဖစ္သည္။ ေနာက္ပိုင္း စာေတြဘာေတြဖတ္ရင္း ဆရာဝန္ေတြက  အသက္ႀကီးသည့္ လူႀကီး ဒါမွမဟုတ္ ေသြးတိုး ႏွလံုး စသျဖင့္ ေရာဂါရွိသူေတြ ေရခ်ိဳးခန္းဝင္လွ်င္ တံခါးခ်က္မခ်ပဲ ဝင္သင့္တဲ့ အေၾကာင္း ေရးတာ ေျပာတာ ဖတ္ရေတာ့ အေဖနဲ႔ အေမကို ဘာေရာဂါမွ မရွိပါပဲ တံခါးခ်က္မခ်ဘို႔ ခနခနေျပာေတာ့ အလကား စိုးရိမ္တယ္ဟု အေျပာခံရေသးသည္။
                          က်မ၏ သမီးမ်ားကလည္း က်မကို အရာရာ အစိုးရိမ္ႀကီးသည္ဟု မိေခ်ာင္းမင္း ေရကင္းျပတတ္သည္။ က်မကလည္း က်မပင္။ သူတို႔ အေဖ ေရခ်ိဳးခန္းထဲက အခ်ိန္တန္ထြက္မလာတာ ဒါမွမဟုတ္ ေရသံမၾကားပဲ အၾကာႀကီး တိတ္ေနလွ်င္ လွမ္းပီး အသံျပဳရင္း ဘာလုပ္ေနသလဲ ေမးတတ္သည္။ " ဟ.... ေရခ်ိဳးေနတာေပါ့ဟ.. "  ဒါမွမဟုတ္ " သြားတိုက္ဖို႔ ေမ့ေနလို႔ သတိရပီးတိုက္ေနတာ " စသျဖင့္ ျပန္ေျဖမွ ေအးေတာ့သည္။ သမီးမ်ားက အေမကေတာ့ေလ ဆိုကာ ရယ္ေမာၾကသည္။ လမ္းသြားရင္း ေခြးေတြ႔က တဘက္လမ္း ကူးသြားသည္။ ေခြးကိုက္မွာ ေၾကာက္သည္ထက္ ေဆးရံုသြား ေဆးထိုး ပိုက္ဆံေတြကုန္ စသျဖင့္ ေတြးပီး ႀကိဳတင္ ေရွာင္ရွားျခင္းပင္။ ကေလးေတြက အေမက သိပ္ေၾကာက္တတ္တာဟု တြင္တြင္ေျပာသည္။ တရက္မွာေတာ့ မိသားစု ဝိုင္းဖြဲ႔ကာ ဒါရိုက္တာ ခ်ိဳတူးေဇာ္ရဲ့ လြမ္းစိမ့္ ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားကို ၾကည့္ရင္း ထိုဇာတ္ကားမွာ ပါဝင္သည့္ ေခတ္အေျခအေနကို၊ ၾကည့္ရင္း ရွင္းျပရသည္။ သူတို႔က အရင္တုန္းက ႀကိဳးကုန္းရွိ စက္မႈတကၠသိုလ္ကို မသိ။ လိႈင္နယ္ေျမကို မသိ။ ေျပာရင္းေျပာရင္း ၈၈ ကို သတိရလာသည္။ ျမင္ေယာင္လာသည္။ ထိုသို႔ ျမင္ေယာင္ရင္းက အတိ္တ္က အျဖစ္တခ်ိဳ႔ကို ျပန္ေျပာင္းသတိရရာက " သမီးတို႔က အေမ့ကို ေၾကာက္တယ္ထင္လို႔ ေျပာရအုန္းမယ္၊  အေမ့ဘဝမွာ ေသရမွာ မေၾကာက္၊ ေသမွာကို စိုးရိမ္ပီး အေဖအေမကို သတိရတာမ်ိဳးမျဖစ္ပဲ ေသခ်င္ေသပေလ့ေစ ထြက္မေျပးဘူး ဆိုပီး ေနခဲ့တဲ့ အခ်ိန္တစ္ခ်ိန္ ရွိခဲ့ဘူးတယ္" ။ က်မစကားစသည္ႏွင့္ သမီးမ်ားက ေျပာျပပါဟု ပူဆာေလသည္။ က်မက အေၾကာင္းအရာတခုခုကို ေျပာလွ်င္ လိုရင္းကို ဒါကေတာ့ ဒါပဲဟု ေျပာခဲသည္။ ထိုအေၾကာင္းအရာ ျဖစ္လာသည့္ ေနာက္ခံသမိုင္းေၾကာင္း၊ ထိုအခ်ိန္က လူေတြ ေနာက္ အဲဒီကာလက ေခတ္စနစ္အေျခအေန စသျဖင့္ စီကာပတ္ကံုး ေျပာေလ့ရွိရာ ကေလးေတြက မ်က္လံုးေတြ အေရာက္ေတာက္ပီး နားေထာင္ဖို႔ ေရွ့တိုးလာတဲ့အတြက္ က်မေသရမွာ မေၾကာက္ခဲ့တဲ့ ေန႔တစ္ေန႔ အေၾကာင္း ေျပာျပျဖစ္ေလေတာ့သည္။
                         က်မသည္ တကၠသိုလ္ကို (၆)ႏွစ္နီးပါး တက္ခဲ့ရသည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ၈၈ ေက်ာင္းသားအေရးေတာ္ပံုကို ကိုယ္ေတြ႔ႀကံဳခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။ က်မသူငယ္ခ်င္းအခ်ိုဳ႔က ဘြဲ႔ရ၍ အလုပ္သမားေတြ ဝန္ထမ္းေတြ ျဖစ္ေနေပမယ့္ က်မက ေက်ာင္းသားဘဝျဖင့္ ႀကံဳခဲ့ရေပသည္။ ဒုတိယႏွစ္ေအာင္ေတာ့ ဂုဏ္ထူးတန္းတက္ခြင့္ရသည္။ ဂုဏ္ထူးတန္းက တစ္ႏွစ္ပိုတက္ရမည္။ မတက္ခ်င္၍ ရိုးရိုးတန္းေျပာင္းတက္က (၄) ႏွစ္ျဖင့္ ေက်ာင္းပီးမည္။ အေဖအေမ ေက်းဇူးျဖင့္ ဆက္တက္ပါ ဆိုသျဖင့္ တက္ခဲ့ရသည္။  ေနာက္ဆံုးႏွစ္ ဂုဏ္ထူးတန္းေျဖကာနီး ေငြစကၠဴေတြ တရားမဝင္ေၾကညာအျပီး ေက်ာင္းမ်ားပိတ္လိုက္ေၾကာင္း စာေမးပြဲေျဖဆိုမည့္ အခ်ိန္ကို ထပ္မံေၾကညာမည့္ အေၾကာင္း ေရဒီယိုက ေၾကညာေလသည္။ ထိုအခ်ိန္ ကာလသည္ က်မတို႔ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြရဲ့ မတည္ၿငိမ္ဆံုး အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ စာေမးပြဲကို တက္သုတ္ရိုက္ေျဖကာ ေက်ာင္းပီးခဲ့ေလသည္။ မၾကာမီ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ပီး စက္မႈတကၠသိုလ္အေရးအခင္းျဖစ္ရာ ကိုဖုန္းေမာ္က်ဆံုးေလသည္။ အစိုးရက ဆူပူသူမ်ားကို လက္နက္ျဖင့္ ႏွိမ္နင္းပီးျဖစ္၍ ေအးခ်မ္းလာသေယာင္ျဖင့္ ေက်ာင္းေတြ ျပန္ဖြင့္သည္။ တကယ္ေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြရင္မွာ ႀကိမ္မီးအံုသလို ျဖစ္ေနေလၿပီ။ ထိုအခ်ိန္ကာလ မွာပင္ ပညာေရးသံေယာဇဥ္ အမွ်င္တန္းကာ ကြာလီဖိုင္းဝင္ျပန္ရာ မဟာသိပၸံဆက္တက္ဖို႔ ျဖစ္လာရျပန္သည္။ ထိုအခ်ိန္ကား ၁၉၈၈ခုႏွစ္ ဇြန္လမွာပင္။ ေက်ာင္းစတက္သည့္ ေန႔ကတည္းက ေက်ာင္းသားမ်ား အားလံုး အစိုးရကို မေက်နပ္သည့္ အေၾကာင္းႏွင့္ ဒီေနဝင္းအစိုးရသည္ ေခတ္အဆက္ဆက္ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ရန္သူသဖြယ္ သတ္ျဖတ္သည့္ အေၾကာင္းမ်ားကိုသာ ေျပာျဖစ္ၾကသည္။ စက္မႈတကၠသိုလ္ဝင္းအတြင္း စစ္ေျမျပင္လို ပစ္ခတ္သြားသည္ကို မခံခ်ိမခံသာ ျဖစ္ၾကသည္။ တီးတိုးတီးတိုး စုစု ျဖစ္ရာက စာသင္ခန္းေတြမွာ စာေတြကပ္လာတာ ဖတ္ရသည္။ ေနာက္ပိုင္း အတန္းထဲမွာ ေက်ာင္းသားမရွိေတာ့ သလို ဆရာမ်ားလဲ မဝင္ၾကေတာ့။ အားလံုးသည္ အဓိပတိလမ္းေပၚမွာ ၊အပန္းေျဖရိပ္သာေရွ့က ေဟာေျပာပြဲေတြ ေရာက္ကုန္သည္။ ထိုစဥ္က ေက်ာင္းသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက မ်က္ႏွာတြင္ ပုဝါစည္း၍ တက္ေဟာၾကသည္။ က်မမွတ္မိသည္က ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္ ဆိုသည့္ ေက်ာင္းသားနာမည္ပင္။ အိမ္ျပန္ေရာက္လွ်င္ ေနာက္ေန႔ ေက်ာင္းမလႊတ္မွာစိုး၍ တလံုးတပါဒမွ ျပန္မေျပာဘဲေနလိုက္သည္။ ေက်ာင္းမွာစာမသင္ပဲ ခပ္တည္တည္ျဖင့္ ေက်ာင္းတက္သည္ဆိုကာ ေန႔တိုင္းသြားေလသည္။ သူငယ္ခ်င္းကလဲ ခပ္တည္တည္ျဖင့္ လာလာေခၚသည္။ ၾကာလာေတာ့ သတင္းေတြက ထြက္လာ ျပန္႔လာပီး အေမ့ေက်ာင္းတြင္လည္း ပညာေရးဌာနက အေျခခံပညာ ေက်ာင္းေတြကို သတိရွိရွိေနၾကဖို႔ စာေတြထုတ္ရာ သိသြားေလေတာ့သည္။ ထိုေန႔က ေနာက္ဆံုးေန႔ဟု ေျပာရမည္ထင္သည္။ ေက်ာင္းမွာ ေဟာေျပာပြဲအၿပီး ေက်ာင္းအျပင္ထြက္ပီး ခ်ီတက္လိုသူႏွင့္ ေက်ာင္းထဲတြင္ပင္ ယခုလို ေဟာေျပာေနသူမ်ား အခ်ီအခ်ျဖစ္ၾကသည္။ တရားပြဲ ေခတၱနားထားရာ အျပင္ထြက္မည္၊ လွည္းတန္းဘက္သြားမည့္သူမ်ားက ေခၚၾကရာ က်မတို႔က ေက်ာင္းထဲတြင္ ေနတာ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ေနသလို လံုျခံဳတယ္၊ အျပင္ထြက္ရင္ သူတို႔လက္ခုပ္ထဲကေရ လုပ္ခ်င္တာလုပ္တာ ခံရမယ္ဆိုကာ ဘယ္အဖဲြ႔ႏွင္႔မွ မလိုက္ပဲ သိပၸံေဆာင္ေပၚကေန အားလံုးကို အကဲခပ္ေနၾကသည္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ က်မႏွင့္အတူသြားအတူလာသည့္ သူငယ္ခ်င္းကို တစ္ေယာက္က နာမည္ေခၚရင္းက နင့္အိမ္က ကားေရာက္ေနတယ္၊ နင္တို႔ကို လိုက္ရွာေနတယ္ေျပာရာ က်မတို႔က မျပန္ခ်င္ေသးတဲ့ အတြက္ အီကိုဘက္ကို သြားပုန္းမယ္ဆိုကာ ေအာက္ထပ္ျပန္အဆင္း လိုက္ရွာေနသည့္ သူငယ္ခ်င္းအကိုႏွင့္ ေတြ႔ရာ အိမ္ျပန္ပါသြားရေတာ့သည္။ ညက်ေတာ့ ေက်ာင္းမ်ားပိတ္လိုက္သည့္ သတင္းကို ေရဒီယိုက ၾကားရေလသည္။ ထိုစဥ္က အင္းဝေဆာင္နွင့္ စစ္ကိုင္းေဆာင္ တေလွ်ာက္ဖမ္းဆီးတာေတြကို အခ်ဳပ္ကားေပၚပစ္တင္ခံခဲ့ရသည့္ သူငယ္ခ်င္းေျပာျပလို႔ သိခဲ့ရသည္။ ေက်ာင္းပတ္ဝန္းက်င္ အင္းယားကန္တေလွ်ာက္ ေျပးၾက ပုန္းၾကတာေတြ သိေနၾကားေနရသည္။ တကၠသိုလ္ေတြ ပိတ္ေသာ္လည္း အေျခခံပညာေက်ာင္းေတြက မပိတ္ေသး။ ဒီလိုပဲ ပီးသြားမွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ က်မတို႔ အလိုလိုသိေနၾကသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားက လံုးဝမရေတာ့ ။ တခုခုလုပ္ၾကအုန္းမည္သာ။ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘာလုပ္မည္ကိုလဲ စာေတြထြက္လာ၊ စာေတြ ကပ္လာၾကသည္။ ေက်ာင္းသားအခ်ိဳ႔ ပုန္းလွ်ိဳးကြယ္လွ်ိဳး ေနေနၾကသည္ကို သိေနၾကသည္။ က်မႏွင့္ အထက္ေအာက္ ေမာင္ငယ္ပင္ ေက်ာင္းသားအေရးမပီးေသး လုပ္စရာရွိ၍ ထြက္သြားသည္ဆိုကာ ဘယ္ဆီေရာက္ေနမွန္းပင္ မသိသည့္အတြက္ တခုခုျဖစ္လာမည္ကို သိေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ က်မတို႔လမ္းထိပ္က အုတ္ခံုမွာ စာကပ္သည္ဆို၍ သြားဖတ္ရာ ေအာက္မွာ မင္းကိုႏိုင္ဟု ေရးထားသည္။ အဲဒီေနာက္ စစ္ကိုႏိုင္ဆိုေသာ နာမည္ႏွင့္လည္း စာေတြ ေရးတာ ဖတ္ရျပန္သည္။ အေမ့ေက်ာင္းက သဃၤန္းကၽြန္းၿမိဳ႔နယ္ထဲက မိေက်ာင္းကန္အပိုင္း(၂) မွာရွိရာ ထိုရပ္ကြက္ မွာလည္း မင္းကိုႏိုင္ အမည္ျဖင့္ ေရးထားသည့္ လႈံ႔ေဆာ္စာေတြ ကပ္တာေတြ႔ျပန္ရာ အေမက မင္းကိုႏိုင္ကို သူ႔သားလို႔ထင္ေနသည္။ မင္းကိုႏိုင္က ငါ့သားေလးလား မသိဘူး။ သုဝဏက တို႔ရပ္ကြက္မွာလည္း စာေတြ လာကပ္တယ္၊ အေမ့ေက်ာင္းနားမွာလဲ ဒီလိုစာေတြပဲ လာကပ္တာ၊ အဲဒါ ငါ့သားက သူမေသေသးဘူး အလုပ္ေတြ လုပ္ေနတယ္ဆိုတာ အေမသိေအာင္ လာလာကပ္တာ ျဖစ္မယ္ဆိုကာ သူ႔အေတြးနွင့္သူ ေျပာေနတတ္သည္။ ၈ရက္ ၈လ ၈၈ ေန႔အေရာက္တြင္ အေျခခံပညာေက်ာင္းမ်ားမွ ေက်ာင္းသားမ်ားအပါအဝင္ လူထုအံုႀကြမႈႀကီး စတင္ေလသည္။ ေနာက္တရက္ကစပီး တစ္ႏိုင္ငံလံုးရွိ ေက်ာင္းမ်ား အားလံုးပိတ္လိုက္ေလေတာ့သည္။ အစိုးရဌာနမ်ား ရံုးမ်ားလည္း တျဖည္းျဖည္းပိတ္လိုက္ေလၿပီ။ သယ္ယူပို႔ေဆာင္မႈလည္းမရွိ ရပ္တန္႔ကုန္ေလၿပီ။ အေမကေတာ့ အိပ္ယာထဲလဲေလသည္။ ေက်ာင္းသားသမဂေတြ ဖြဲ႔အၿပီး ေက်ာင္းသားမ်ား အလုပ္သမားမ်ား ခ်ီတက္ဆႏၵျပ ၾကရာ ဇြန္လကတည္းက တိမ္းေရွာင္သြားသည့္ က်မေအာက္ ေမာင္ငယ္ ျဖစ္သူက အရိပ္အေယာင္ပင္ မေတြ႔ရ သတင္းလဲ မၾကားရေတာ့၍ ျဖစ္ေလသည္။ က်မရဲ့ သူငယ္ခ်င္းက က်မကို သတင္းေပးသည္။ ေက်ာင္းသားသမဂ ဖြဲ႔လိုက္ၿပီ။ ရန္ကုန္ျပည္သူ႔ေဆးရံုႀကီးမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ ရွိေနၾကဘီ။ သြားရေအာင္ဆိုကာ လာေခၚေလသည္။ က်မသည္ အေမ အိပ္ယာထဲလဲရသည္မွာ စိတ္ေၾကာင့္ဆိုတာကို သိသည္။ ဒါေပမယ့္ အိမ္အလုပ္ေတြ ဝိုင္းလုပ္ေနရတဲ့ အတြက္ ဘယ္လိုေျပာၿပီး အိမ္က ထြက္ရမည္ မသိ ျဖစ္ရာက အၾကံရေလသည္။ ထိုအႀကံအတိုင္း အေမ့ကို ေျပာရာ ထင္သည့္ အတိုင္း သြားခြင့္ရေလသည္။ အိမ္မွာေနရင္ အေမ့သား သတင္း ဘာမွ သိရမွာ ၾကားရမွာ မဟုတ္။ ေက်ာင္းနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အသိုင္းအဝိုင္းမွာ စံုစမ္းမွ သိရမွာ၊ အခု ေဆးရံုႀကီးမွာ ရံုးထိုင္ပီး ေက်ာင္းသားသမဂက လႈပ္ရွားေနတာ။ အဲဒီမွာ သြားပီး သူငယ္ခ်င္းေတြကို စံုစမ္း ေျပာျပမွ သတင္းရမွာ စသျဖင့္ ေျပာျပရသည္။ အေဖကလည္း မီးဖိုေခ်ာင္ သူဝင္မည္၊ အလုပ္လဲ မသြားရေတာ့ ဘာမွမပူနဲ႔ ေျပာေလရာ သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ က်မတို႔ ေန႔တိုင္း ခ်ီတက္ၾကေလသည္။ သြားရသည့္ ခရီးက နီးနီးေတာ့မဟုတ္။ က်မတို႔ ေနထိုင္ရာ သုဝဏ ကေန ေဆးရံုႀကီးအေရာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရေလသည္။  သုဝဏ ႏွံပြားလမ္းမႀကီးကေန စက္ဆန္းလမ္းအတိုင္း ( တေလာက ေပါက္ကြဲမႈျဖစ္သည့္ ဂိုေဒါင္ေတြ ရွိရာ လမ္းမ) ဆက္ေလွ်ာက္ အဲဒီကေန ပုစြန္ေတာင္၊ ပုစြန္ေတာင္ေဈးေက်ာ္ေတာ့ ပန္းျခံကေလးၾက ညာဘက္ေကြ႔ရင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းမႀကီးအတိုင္း ေလွ်ာက္သြားပါမွ ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီးသို႔ ေရာက္ေလေတာ့သည္။ ေဆးရံုႀကီးေရာက္ေတာ့ သမဂ ျပန္ႀကားေရးမွာ အလုပ္မ်ားေနေသာ သူငယ္ခ်င္းက က်မတို႔ကို ေတြ႔တာနဲ႔ ထြက္လာၿပီး  နင္တို႔ ဗကသ ဝင္မွာမလားဆိုကာ စာရြက္ ႏွစ္ရြက္ လာေပးပီး ျဖည့္ခိုင္းေလသည္။ စာရြက္ေတြကို သူ႔လက္ထဲ တဲ့ေပးအၿပီး ကဒ္ျပားရရင္ ငါယူထားေပးမယ္။ အခု ေက်ာင္းသားေတြ ျမိဳ႔ထဲလွည့္မယ္၊ နင္တို႔သြားၾကေတာ့ ဆိုရာ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဗကသ အလံေအာက္မွ သတ္မွတ္ထားသည့္ လမ္းေၾကာင္းအတိုင္း စနစ္တက် ခ်ီတက္ခဲ့ၾကေလသည္။ ေန႔စဥ္ ေဆးရံုႀကီးအေရာက္ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး စုရပ္မွေန၍ ခ်ီတက္ခဲ့ရသည္။ ျပန္ၾကားေရးက သူငယ္ခ်င္းကိုလဲ က်မရဲ့ ေမာင္ေလးအေၾကာင္းေျပာျပၿပီး ေတြ႔ရင္ျဖစ္ျဖစ္၊ ဆက္သြယ္လာရင္ ျဖစ္ျဖစ္ ေျပာပါဆိုပီး အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပထားရသည္။ ထိုသူငယ္ခ်င္းသည္ က်မရဲ့ေမာင္ေလး သတင္းကို ရဖို႔ေနေနသာသာ စစ္တပ္အာဏာသိမ္းေတာ့ တိမ္းေရွာင္ေျပးရင္း အေျပးလြန္ကာ အေမရိကား အထိေရာက္သြားေလေတာ့သည္။ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္မွ် အဆက္အသြယ္ျပတ္ေတာက္ သြားရာ ေဖ့စ္ဘြတ္ေကာင္းမႈျဖင့္ လြန္ခဲ့ေသာ လပိုင္းေလးကမွ  အဆက္အသြယ္ျပန္ရေလေတာ့သည္။ သူကပင္ က်မ ေမာင္ေလး အေၾကာင္းျပန္ေမးေနေသးရာ ေအဘီ ေျမာက္ပိုင္းျပန္ ေမာင္ငယ္ အေၾကာင္း ျပန္ေျပာင္း ေျပာရျပန္သည္။

                          အိမ္ကေန မိုးလင္းတာနဲ႔ထြက္ မိုးခ်ဳပ္မွ ျပန္ေရာက္၊  အေမက ျပန္ေရာက္တိုင္း ေမးနဲ႔ ရက္ေတြကၾကာလာခဲ့သည္။ တရက္မွာေတာ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ဘြဲ႔လြန္ေက်ာင္းသားမ်ား သမဂ ဖြဲ႔အၿပီး က်မတို႔ကို ဘြဲ႔လြန္ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂအလံ ေအာက္ကေန ခ်ီတက္ဖို႔ ေျပာလာသည္။ အဲဒီမွာ လူနည္းေနသည့္အတြက္ အင္အားျဖည့္ပီး ခ်ီတက္ရေလသည္။ မွတ္မွတ္ရရ စက္တဘၤာ ၁၇ရက္ ၊ အဲဒီေန႔မွာ ထံုးစံအတိုင္း ေဆးရံုႀကီးစုရပ္ကေန ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းအတိုင္း၊ အဲဒီကမွ ဆူးေလကို ခ်ိဳးေကြ႔၊ ဆူးေလဘုရားလမ္းအတိုင္း တည့္တည့္ဆင္းပီး မဟာဗႏၹဳလလမ္း ထိုမွတဆင့္ ကုန္သည္လမ္းအတိုင္း  ေႀကြးေၾကာ္ ခ်ီတက္ခဲ့ၾကသည္။ ရုတ္တရက္ ဖန္း.. ဖန္း  ဟူေသာ အသံႏွင့္အတူ  အေရွ့မွ စစ္ေၾကာင္းကရပ္သြား႔ပီး ဘာျဖစ္သည္မသိ က်မတို႔စစ္ေၾကာင္းအပါအဝင္ ခ်ီတက္လာၾကသည့္ အလုပ္သမား ဝန္ထမ္း အရပ္သူအရပ္သားတို႔၏ စစ္ေၾကာင္းမ်ား ရပ္တန္႔ကုန္ေလသည္။ အနည္းငယ္ ရုတ္ရုတ္သဲသဲ ျဖစ္သြားရံုကလြဲပီး ကစဥ့္ကလ်ား မျဖစ္ၾကေပ။ စစ္ေၾကာင္းမ်ားသည္ အင္မတန္ စည္းကမ္းရွိလွသည္။ က်မတို႔ကို ပစ္ေနဘီ ပစ္ေနဘီ လာၾက လာၾက ဆိုကာ ထိုအနီးအနား ရပ္ကြက္ လမ္းရွိလူမ်ားက ေခၚၾကေလသည္။ ေစာေစာက ဖန္း ဖန္း ဟူသည္ ေသနတ္သံပင္။ စာအုပ္ေတြထဲမွာ ဇာတ္လမ္းပမာ ေတြမွာ ဖတ္ရ ၾကားရသည္က ေသနတ္သံသည္ ဒိုင္း .. ဒိုင္း မည္ေလရာ ဖန္း.. ဖန္း  ကို ေသနတ္သံ အျဖစ္ ပထမဆံုး ၾကားဖူးေလေတာ့သည္။ စစ္ေၾကာင္းကို မပ်က္ေစရန္ အားလံုးစည္းကမ္းတက် ႏွစ္ေယာက္တစ္တြဲ လက္ခ်င္း တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထားရင္း ပစ္သည္ဆိုေသာ ကုန္သြယ္ေရးရံုးေနာက္ နားေရာက္လာသည္။ ပစ္လိုက္သည့္ ျပတင္းဝသည္ က်မတို႔ရပ္ေနသည့္ ေနရာႏွင့္တည့္တည့္၊ ေသနတ္မွန္သြားသည့္ က်မတို႔ ညာဘက္က အေဆာက္အအံု နံရံကို လူေတြက ဝိုင္းၾကည့္ရင္းက တစံုတေယာက္က ေဆးျဖင့္ ဝိုင္းထားလိုက္သည္။ လမ္းထဲက လူမ်ားက မိန္းကေလးေတြ ရပ္မေနပါနဲ႔ အန္တီတို႔အိမ္လာပါ၊ ဦးေလးႀကီးေတြကလဲ ကေလးတို႔ လာၾကလာၾက ဆက္ပစ္ေနမယ္ ဆိုတာကို တေယာက္မွ ထြက္ခြာ မသြားၾကပါ။ အားလံုးစည္းကမ္းေသဝပ္စြာျဖင့္ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းကို ဆိုၾကေလသည္။ ကမၻာမေက်.......... ဆိုေသာအသံက ဟိန္းထြက္လာေလသည္။ တေအာင့္ေနေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေပးေသာ စစ္ပညာ ျပည္သူေတြကို သတ္ဖို႔ မဟုတ္ဘူး ဆိုေသာ ေႀကြးေၾကာ္သံမ်ား ေအာ္ၾကျပန္သည္။ ေဆးရံုႀကီး သပိတ္စခန္းမွ ေက်ာင္းသားမ်ား သတင္းၾကား၍ အင္အားျဖည့္ရန္ေရာက္လာေလသည္။ ေယာက်ၤားေလး ေတြမ်ားရာ သူတို႔က မိန္းကေလးေတြကို ကာေပးၾက ေအာ္ရင္း မိန္းကေလးရွိသည့္ အတန္းေတြကို ဝင္ေရာက္ပီး ေနရာယူၾကေလသည္။ က်မေဘးသို႔ ေကာင္ေလးတေယာက္ ေရာက္လာပီး အမ မေၾကာက္နဲ႔ဟု ေျပာေလသည္။ က်မအပါအဝင္ မိန္းကေလးမ်ားသည္ တို႔လဲ သတၱိရွိတယ္၊ ဒီေနရာမွာ မိန္းကေလး ေယာက်ၤားေလး မခြဲနဲ႔ဟု ေျပာၾကရာ သူတို႔အားလံုး ခ်က္ခ်င္း လက္ျခင္းယွက္လွ်က္ ကုန္သြယ္ေရးရံုးဘက္ မ်က္ႏွာလွည့္ကာ စစ္ေၾကာင္းတစ္ခုလံုးကို တံတိုင္းသဖြယ္ ကာလ်က္က္ရပ္ေနၾကေတာ့သည္။ ကုန္သြယ္ေရးရံုး အေပၚထပ္ဆီသို႔ ေက်ာင္းသား အေတာ္မ်ားမ်ားႏွင့္ ရဟန္းသံဃာမ်ား အေျပးအလႊား သြားၾကတာကို ေတြ႔ေနရသည္။ ေသနတ္သံကေတာ့ မၾကားရေတာ့၊ ထိုအခ်ိန္ အခိုက္အတန္႔ေလးတြင္ က်မတို႔ ရပ္ေနသည္မွာ နာရီဝက္နီးပါးရွိေလသည္။ ေသနတ္ျဖင့္ပစ္လွ်င္ ေသရမည္ကို သိပါသည္။  ထိုအခ်ိန္တြင္ ေသရမည္ကို မေၾကာက္ပါ။ အိပ္ယာထဲ လဲေနေသာ အေမကိုလဲ သတိမရေတာ့ပါ။ သားသမီးေတြ လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ခြင့္ေပးပီး မီးဖိုေခ်ာင္တြင္ ခ်က္ျပဳတ္ေနေသာ အေဖကိုလဲ သတိမရေတာ့ပါ။ လက္ထဲမွာ အပ္တိုတေခ်ာင္းေတာင္ ကိုင္မထားေသာ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ဆႏၵျပေနေသာ မည္သူ႔ကိုမွ ရန္မျပဳေသာ ေက်ာင္းသားေတြ ျပည္သူေတြကို ေသနတ္ျဖင့္ အေသပစ္ခ်င္ေသာ သူေတြကို မတရားသည္ကိုသိေအာင္ တြင္တြင္သာ ေအာ္ေနမိေလသည္။  ကုန္သြယ္ေရးရံုးေပၚတြင္ ဘာေတြ ဘယ္လိုျဖစ္ေနသည္မသိ၊ က်မတို႔ သမဂၢ စစ္ေၾကာင္းကို ေဆးရံုႀကီးသပိတ္စခန္းသို႔ ျပန္ဝင္လာၾကဖို႔ ေျပာလာသည့္အတြက္ ေရႊတိဂံုဘုရားလမ္းအတိုင္း ျပန္တက္ရင္း စခန္းဆီ ျပန္ေရာက္ခဲ့ၾကေလသည္။
                       ထိုေန႔က အျဖစ္သည္ အင္မတန္ႀကီးက်ယ္သည့္ အျဖစ္တခု ျဖစ္သြားသည္ကို ေနာင္မွသိရေလသည္။ ညဘက္ သတင္းမ်ားတြင္ ကုန္သြယ္ေရးရံုးအေပၚထပ္မွ ဗိုလ္ႀကီးတစ္ေယာက္အပါအဝင္ ရဲေဘာ္အခ်ိဳ႔ႏွင့္ လက္နက္မ်ားကို ရဟန္းသံဃာမ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းသားမ်ားက က်ိဳကၠဆံကြင္းရွိ ရန္ကုန္တိုင္းသပိတ္ႀကီးၾကပ္ေရးရံုးဟု ထင္သည္၊ ထိုရံုးသို႔ ေခၚေဆာင္သြားခဲ့သည္ဟု သိရသည္။ က်မေဖေဖက ဒီကိစၥကို ျပႆနာလုပ္လာႏိုင္တယ္ ဟု ေတြးေတြးဆဆ ေျပာေလသည္။  စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းသည့္ ေန႔ရက္ စက္တဘၤာ ၁၈ ရက္တြင္ က်မတို႔သည္ ပီးခဲ့တဲ့ရက္က အေျခအေနကိုလဲ သိခ်င္လွပီ ျဖစ္၍ သြားေနၾကလမ္းက မသြားေတာ့ပဲ သုဝဏလမ္းဆံုေရာက္ေတာ့ သုဝဏအားကစားကြင္းႀကီးရွိသည့္ သဃၤန္းကၽြန္းမွ ေကြ႔ပတ္၍ ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီးေရာက္ေအာင္ သြားခဲ့ၾကသည္။ ကုန္န္သြယ္ေရးရံုးမွ လက္နက္မ်ား စစ္သားမ်ားကို သိမ္းဆည္းေခၚေဆာင္သြားသည့္ ကိစၥျဖင့္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား လူထုေခါင္းေဆာင္မ်ား အလုပ္မ်ားေနၾကသည္ကို သိရေလသည္။ က်မတို႔လဲ ျဖစ္လာႏိုင္သည့္ အေျခအေနကို ေျပာဆိုသံုးသပ္ၾကရင္း သပိတ္စခန္းတြင္ ကူညီလုပ္ကိုင္ကာ ေဆြးေႏြးေျပာဆိုရင္း အခ်ိန္ကုန္ေလသည္။ ေန႔လည္ေလာက္တြင္ ျပန္ၾကမယ္ဆိုကာ လမ္းေၾကာင္းေျပာင္း၍ သိမ္ျဖဴကုန္း အဲဒီကတဆင့္ ေက်ာက္ေျမာင္း ေမတၱာညြန္႔က ရပ္ကြက္ေတြ ကန္စြန္းခင္းေတြကို ျဖတ္ပီး သုဝဏအားကစားကြင္းဘက္ဆီက တဆင့္ ျပန္ခဲ့ၾကေလသည္။ တလမ္းလံုးမွာ ၾကားေနရသည္က ေက်ာင္းသားေတြ လက္ထဲ လက္နက္ေတြ ေရာက္ေနတဲ့အတြက္ စစ္တပ္က ျပႆနာ ရွာလာႏိုင္တယ္။ အေျခအေနမေကာင္းေၾကာင္းနဲ႔ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းႏိုင္တယ္ဆိုတာေတြ ေျပာတာဆိုတာ ၾကားခဲ့ရ ေလသည္။ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ လမ္းခြဲပီး အိမ္ေရာက္ ေရမိုးခ်ိဳးကာ အေမနဲ႔ စကားစမည္ ေျပာကာစပင္ရွိသည္။ က်မ အေဖက ေရဒီယိုနားေထာင္ရင္းက " ထူးျခားတယ္ေဟ့..  စစ္သီခ်င္းေတြပဲ ဆက္တိုက္လႊင့္ေနတယ္၊ ၾကားမွာ အေနာင္စာ အသံလဲ မဝင္ဘူး" ဆိုေတာ့ ဝိုင္းနားေထာင္ၾကေလသည္။ မၾကခင္မွာပင္ စစ္တပ္က တိုင္းျပည္ၿငိမ္ဝပ္ပိျပားေရးအတြက္ ထိန္းသိမ္းလိုက္ေၾကာင္းႏွင့္ ညမထြက္ရ အမိန္႔မ်ား ေနာက္ မမွတ္မိေတာ့ေသာ အမိန္႔ေၾကျငာခ်က္မ်ား ဆက္တိုက္လိုလို ေၾကျငာေလေတာ့သည္။ မိဘေတြ ေက်ာင္းသားေတြ အားလံုး စိုးရိမ္ၾကရေလၿပီ။ က်မသည္ ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီးတြင္ အေျချပဳထားေသာ ေက်ာင္းသားသမဂမွ သပိတ္စခန္းရွိ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ၊ မၾကာေသးေသာ ရက္ကမွ အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပေနၾကေသာ ၿမိဳ႔ေတာ္ခန္းမေရွ့ရွိိ ေက်ာင္းသားမ်ား၊ စသည္တို႔ကို ေတြးပူမိေလေတာ့သည္။ စစ္တပ္အာဏာသိမ္းပီး ေနာက္တစ္ရက္တြင္ ပစ္ခတ္မႈမ်ား ေသေၾကမႈမ်ား ထြက္ေျပးတိမ္ေရွာင္သြားသည္မ်ား စသည္တို႔ကို ၾကားေနရေပသည္။ အင္မတန္ စိတ္ထိခိုက္ နာက်င္ခဲ့ရေသာ ေန႔ရက္မ်ားစြာပင္ ျဖစ္ေလသည္။

                     ေနာင္ႏွစ္ေတြ ၾကာလာေသာအခါ ကုန္သြယ္ေရးရံုးေပၚက လက္နက္ေတြကို  ျပည္သူေတြက သိမ္းဆည္းသည့္အခ်က္ အပါအဝင္ အစိုးရဂိုေဒါင္ေတြ  ေဖာက္ထြင္း လုယက္မႈေၾကာင့္ဟု စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းရပါသည္ဟု ဆိုလာရာ၊  ေတြးစရာေတြက အမ်ားသားပင္။ ဤကုန္သြယ္ေရးရံုးေပၚတြင္ လက္နက္အမ်ားအျပား အဘယ့္ေၾကာင့္ အဆင္သင့္ ရွိေနရသနည္း၊ ပံုမွာ ျပထဲ့သည့္ လက္နက္ေတြက မနည္းမေနာပင္။ ဒီတပ္စိတ္ကေလးရဲ့ လံုျခံဳေရးဆိုပါက လက္နက္ေတြက မ်ားျပားလြန္းလွေပသည္။ သူတို႔တြင္ အစီအစဥ္က ရွိပီးသား၊ ဒါ့ေၾကာင့္ အေၾကာင္းျပခ်က္ ေကာင္းေကာင္း ရသြားတာျဖစ္ႏိုင္သည္။ ေသနတ္ျဖင့္ ခ်ီတက္လာသည့္ လူထုအတြင္း ပစ္လိုက္သည္ကလည္း ေသြးရိုးသားရိုးမွ ဟုတ္ပါစဟု ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာမွ ေတြးမိေလသည္။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ႏွစ္ေပါင္းမည္မွ်ပင္ ၾကာပါေစ သမိုင္းအျဖစ္မွန္ေတြကေတာ့ ဖံုးကြယ္၍ မရႏိုင္ေပ။ သမိုင္းဆိုသည္မွာ ေဖ်ာက္ဖ်က္၍ ရႏိုင္ေသာအရာ မဟုတ္ပါ။
ထိုသို႔ေသာ သမိုင္းေၾကာင္းမွာ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ စီးဝင္ရင္း ေသမွာမေၾကာက္ခဲ့ေသာ ေန႔ရက္တစ္ရက္ အေၾကာင္း၊ ထိုေန႔ရက္ကို မွတ္မွတ္ရရပင္ သမီးမ်ားအား ေျပာျပသလို ထိုေခတ္ အေျခအေနကို ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကသည့္ လူအမ်ားကလည္း သူတို႔ရဲ့ ေသမွာမေၾကာက္ေသာေန႔ရက္မ်ား၊ ေသတြင္းခံတြင္းဝက လြတ္ေျမာက္ခဲ့သည္မ်ား ၊ မိမိေရွ့မွာတင္ ေသမွာမေၾကာက္ပဲ စြန္႔ခဲ့ၾကသူမ်ား အေၾကာင္းေတြကို သားစဥ္ေျမးဆက္ ေျပာေနၾကမွာေတာ့ ဧကန္မလြဲပင္။


ခိုင္ခိုင္ေစာလြင္

---