June 4, 2014

စိတ္ေရာင္စံု


                                                                                         ႏွလံုးသားဝယ္အမုန္းတရားပယ္
                             
 လူစိတ္ဆိုတာ အၿမဲေျပာင္းလဲ ေနတတ္တာ သဘာဝပါ၊ ထိုင္ေနရင္း တခဏမွာေတာင္ စိတ္က ေျပာင္းလဲတတ္တာျဖစ္တဲ့အတြက္ ႏွစ္ကာလၾကာ အသက္အရြယ္အပိုင္းအျခား ကာလ ၾကာလာတဲ့အခါ မွာ ပိုေတာင္ ေျပာင္းလဲ တတ္ၾကပါေသးတယ္။ ဒီၾကားထဲ ယံုၾကည္ရာ အယူအဆ အေတြးအျမင္ေတြကလည္း အခ်ိန္နဲ႕အလိုက္ ေျပာင္းလည္းတတ္ၾကတာ ေလာက သဘာဝပါ။ အခုတေလာ  သဘာဝ ခံယူခ်က္ ယူဆခ်က္၊ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ေျပာဆို ေဝဖန္ေနတာေတြ ဖတ္ရတဲ့အခါ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က ဘယ္သူဘယ္ဝါမို႕လို႕ မဟုတ္ေပမယ့္ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ အယူအဆ အႀကိဳက္ကို သူႀကိဳက္သလို ေျပာဆို ေရးသားတာေတြကို လက္မခံခ်င္လဲ ရေပမယ့္ မိႈခ်ိဳးမွ်စ္ခ်ိဳး ငါနဲ႕မတူ ငါ့ရန္သူဆိုတဲ့ စိတ္ဓါတ္ေတြကို သေဘာမက်မိပါ။ အံ့ဩမိပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ႏိုင္ငံေရးနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး တိုင္းျပည္အတြက္ ေကာင္းမယ္လို႕ ထင္တဲ့ နည္းလမ္းကို ေျပာဆိုေဆြးေႏြး ေရးသားခ်က္အခ်ိဳ႕ကို အမ်ားစုက သေဘာမေတြ႕ရင္ အဲဒီလူရဲ့ ကို္္ယ္ေရးကိုယ္တာ အားနည္းခ်က္ေတြ ၊ ငယ္က်ိဳးငယ္နာေတြ ဟုတ္တာ မဟုတ္တာ ေရးၿပီး အပုပ္ခ်ၾကေတာ့တာပဲ။ အင္မတန္ စိတ္ပ်က္စရာ ေကာင္းတဲ့ လူမႈပတ္ဝန္းက်င္ ျဖစ္ေနၿပီလားလို႕ မၾကာခဏ ေတြးေနမိပါတယ္။
                          တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပါပဲ ႏိုင္ငံေရးအယူအဆ တစ္ခုေၾကာင့္  ျပင္းျပင္းထန္ထန္ တိုက္ခိုက္ခံရတဲ့  လူ(၃)ေယာက္ အေၾကာင္းကို   တစ္ရက္ထဲမွာ ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။

" ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲ အႀကိဳကာလေရာက္ေတာ့ ေဖန္သံမွမက ဆဲသံဆိုသံ တိုက္ခိုက္သံမ်ားျဖင့္ ပြဲႀကမ္းလာသည္။ အဓိက ပစ္မွတ္(၃)ခုမွာ ေမာင္စူးစမ္း ၊ ေနဝင္းေမာင္ (ေအာင္ထြဋ္) ၊ ေက်ာ္ဝင္း.....။ တကယ္ေတာ့ စာေရးသူတို႕(၃)ေယာက္မွာ အခ်င္းခ်င္း ညွိႏိႈင္းေျပာဆိုသည္မဟုတ္ ကို္ယ္ျမင္သလို ေျပာၾကသည္သာျဖစ္သည္။ အျမင္ခ်င္း ထပ္တူက်သည္လည္း မဟုတ္၊ ေရြးေကာက္ပြဲ ဝင္သင့္သည္ဆိုေသာ" ပြိဳင္႕" တြင္ ဆံုမိၾကသည္သာ ျဖစ္သည္။ "

လို႕ စာေရးဆရာ ေက်ာ္ဝင္းက သူေရးတဲ့

" စာအုပ္မ်ားႏွင့္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ"

 စာအုပ္အမွာမွာ ေရးတာ ဖတ္ရပါတယ္။ ၂၀၁၀မွာ NLD ပါတီ ေရြးေကာက္ပြဲ ဝင္သင့္ မဝင္သင့္ ဝိုင္းဝန္း ေဆြးေႏြး ၿငင္းခုန္ခဲ့ၾကတဲ့ အျဖစ္ေတြကို ျပန္လည္ အမွတ္ရရင္း ဒါဟာ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ ကို္္ယ္ပိုင္ အခြင့္အေရး တစ္ခုကို ထုတ္ျပတာပဲလို႕ ျမင္သည္။  လူတိုင္း တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ယာက္မတူပါ။ တစ္မိထဲ အမိဝမ္းတြင္းက အတူတူဆင္းသက္လာၾကသူမ်ားပင္ ေတြးတာေခၚတာ လုပ္တာကိုင္တာ မတူပါ။ တူေအာင္လည္း ဘူဒိုဇာနဲ႕ထိုး ေပးႀကိဳးနဲ႕အတင္းညွိလို႕လည္း မရပါ။ မတူသည့္ အေတြးအေခၚယံုၾကည္မႈေတြကို စုစည္းၿပီး အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ လုပ္ၾကရမည္သာျဖစ္သည္။
                           ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ မသိ၊ ၄၃၆ ျပင္ဆင္ေရး လက္မွတ္ေရးထိုးတဲ့ ေနရာမွာ ဆရာ ေမာင္စူးစမ္း လက္မွတ္ထိုးတယ္ ဆိုတဲ့ သတင္းတစ္ခုရဲ့ ေအာက္က ေကာမန္႕မွာ ေရးထားတာေတြ ဖတ္ရတာ အင္မတန္မွ စိတ္ပ်က္စရာပါ။ သစၥာေဖာက္တစ္ေယာက္ ဘက္ေျပာင္းသလို အေရးအသားေတြကို ဖတ္ရတာ မရင့္က်က္တဲ့ အယူအဆအေတြးအျမင္ေတြပဲလို႕ ထင္ျမင္မိပါတယ္။ လူဆိုတာ ဒီတစ္ခုကို မၾကိုက္ေပမယ့္ ေနာက္တစ္ခုကို ႀကိုက္ႏိုင္တာ သူ႕အခြင့္အေ၇းပါပဲ။
ဆရာ ေမာင္စူးစမ္းနဲ႕ ေဒါက္တာေနဝင္းေမာင္( ေအာင္ထြဋ္) ရဲ့ စာေတြ ဖတ္ဖူးေပမယ့္ ေက်ာ္ဝင္းရဲ့ စာေတြကို အရင္က မဖတ္ဖူးပါ။  အဲဒီလို တိုက္ခိုက္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွ စိတ္ဝင္စားသြားၿပီး ဖတ္ျဖစ္တာပါ။ တကယ္ေတာ့ လူငယ္ေတြ ဖတ္သင့္တဲ့ စာေတြ အမ်ားႀကီး ေရးထားပါလားလို႕ သိလိုက္ရပါတယ္။ လက္မခံႏိုင္တာကိုပယ္ၿပီး လက္ခံႏိုင္တာကို ရယူမယ္ဆိုရင္ အင္မတန္ေကာင္းတဲ့ စာေတြနဲ႕ အေတြ႕အႀကံဳေတြ ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
                         လူေတြ အယူအဆ ေျပာင္းလဲတာနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ေတြ႕ႀကံဳခဲ့ရတာက အခုမွ မဟုတ္ပါ။
 ငယ္စဥ္ကတည္းက အေဖ နဲ႕ပတ္သက္ၿပီး ဒါမ်ိဳးေတြ သိရွိခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ အေဖ မိန္႕ခြန္းေျပာေနတဲ့ ဓါတ္ပံုေတြထဲကမွ အနီးကပ္ေသခ်ာရိုက္ထားတဲ့ ပံုကို ေတြ႕တိုင္း အေမေျပာျပတတ္တာက
" အဲဒါ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမေရွ႕မွာ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္နဲ
႕ တိုင္းျပည္ကို ခ်ီတက္မယ္ဆိုရင္ ဘယ္လိုေကာင္းေၾကာင္းေဟာေနတာေလ၊ အဲဒီမွာ ေက်ာင္းသားေတြဝိုင္းလာလို႕ မနည္း ထြက္လာရတာ"
အဲလို ေျပာရင္ အေဖက ရီေနတတ္ပါတယ္။ တစ္ဆက္ထဲမွာပဲ

" ေအးကြ အဲဒီ ၁၉၆၂ တုန္းကေတာ့ တို႕တိုင္းျပည္အတြက္ ဒီစနစ္ကို ေကာင္းမယ္လို႕တြက္ဆခဲ့တာ တက္တန္းက် ကိုယ္က်ိဳးရွာတဲ့ သူခိုးေတြမ်ားလို႕ အခု လူေတြမႀကိဳက္ၾကတာေပါ့" လို႕ ေျပာတတ္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္၁၉၇၀ဝန္းက်င္ မွာ အေဖက ဘာပါတီဝင္မွ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။
အေဖ့အေၾကာင္းကို ေတြးမိရင္ ေက်ာင္းသားေတြက " သခင္ဘိုးလွႀကီးကြ " လို႕ ဝိုင္းၿပီး လက္ခုပ္လက္ဝါးတီး အားေပးခဲ့တာကို လည္း သတိရမိရျပန္ပါတယ္။ အေဖက ေကာင္းမယ္ထင္တဲ့ လမ္းစဥ္ကို ေထာက္ခံတယ္၊ မေကာင္းမွန္းသိတဲ့ အခ်ိန္မွာ မေကာင္းတာကို ေထာက္ျပၿပီး လက္မခံခဲ့ သလို အေျပာင္းအလည္း ျဖစ္လာေတာ့လည္း မွန္တဲ့ အေၿပာင္းအလဲကို ေထာက္ခံခဲ့ပါတယ္။ က်မ သိသေလာက္ အေဖက ႏိုင္ငံရဲ့ သစၥာေဖာက္ မဟုတ္ပါ။
" အေဖက သိန္းေဖျမင့္တို႕ သခင္တင္ျမတို႕ လူႀကီးေတြကို သေဘာက်တယ္ေလ၊ ဦးေထြးျမင့္ဆိုတာ ရွိေသးတယ္။ သိန္းေဖျမင့္ဟာ ႏိုင္ငံေရးေလာကမွာ လူေျပာစရာျဖစ္ေပမယ့္ သူ႕ရဲ့ အေျခခံစိတ္သေဘာထားက ရိုးသားတယ္၊ ေနာက္ၿပီး စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္အေနနဲ႕ အေဖက ေလးစားတယ္၊ ဒါ့ေၾကာင့္ ဒီလူေတြ ပါဝင္ၿပီး တိုင္းျပည္ကို တိုးတက္ေအာင္ လမ္းစဥ္တစ္ခုနဲ႕ သြားၾကမယ္ဆိုေတာ့ အေဖက ယံုၾကည္တယ္ေလ အဲဒီတုန္းက အေဖ့ရဲ့ယံု ံုၾကည္မႈေပါ့"
               အေဖ့ရဲ့ယံုၾကည္မႈက ဘာမွေတာင္မခံပါ။ ပါတီတြင္း ကိုယ္က်ိဳးရွာ လာဘ္စားတာေတြ သိလာ ျမင္လာလို႕ အမွန္အတိုင္းေျပာဆို တင္ျပတဲ့အခါ ပါတီစည္းရံုးေရးၿပိဳကြဲေအာင္ လုပ္သူ။ ကြန္ျမူနစ္ စတဲ့ စြပ္စြဲခ်က္ေတြ ထိုးႏွက္ခ်က္ေတြ ခံရၿပီး အသက္ေတာင္ရန္ရွာ ခံခဲ့ရပါတယ္။ ကြန္ျမဴနစ္ေတြ လႊမ္းမိုးေနတဲ့ ၿမိဳ႕လို႕ နာမည္ႀကီးတဲ့ ၿမိဳ႕သား အေဖက အဲဒီၿမိဳ႕နယ္ရဲ့ ပါတီယူနစ္အတြင္းေရးမႈးဘဝမွာ အတိုက္အခိုက္မ်ိဳးစံု ခံခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီၿမိဳ႕ရဲ့ ထက္ဝက္နီးပါး မီးေလာင္ခံရၿပီး အိမ္ေတြေဆာက္ဖို႕ သစ္ပါမစ္ေတြ ခ်ေပးရာမွာ အမွန္တကယ္ မီးေဘးသင့္သူေတြထက္ ပါတီက လူေတြက သစ္ပါမစ္ေတြ ရယူၾကတာကို အမွန္အတိုင္းတင္ျပရာမွာ အမ်ားနဲ႕တစ္ေယာက္မွာ အမွန္က ရံႈးနိမ့္ခဲ့ရပါတယ္။ အေဖ့လို လူမ်ိဳးေတြ ပါတီတြင္းမွာ ရွိေနေတာ့ ပါတီသန္႕ရွင္းေရး ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ အေဖတို႕ လြင့္ခဲ့ရပါတယ္။
အေဖကေတာ့ မဆလ ပါတီဆိုတာ သူခိုးေတြခ်ည္းပဲလို႕ အၿမဲေျပာတတ္ပါတယ္။ တိုင္းျပည္ကေတာ့ ဆင္းရဲတြင္းနက္ဖို႕ပဲရွိတယ္လို႕ အၿမဲေျပာေနက်မို႕ က်မတို႕ သိခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္းေတြပါ။ အဲဒီ ၁၉၇၃ ပတ္ဝန္းက်င္ကတည္းက အယံုအၾကည္မရွိေနခဲ့တဲ့ အေဖက ၁၉၇၄၊  ၁၉၈၈  ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ အေရးေတာ္ပံုကို ေထာက္ခံခဲ့ပါတယ္။ ဌာနရဲ့နာမည္ပါတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ကို ကိုင္ထားတဲ့ လူေတြရဲ့ေဘးမွာ လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းလို႕

" တစ္ပါတီစနစ္အလိုမရွိ"
"  " ဒီမိုကေရစီရရွိေရး တို႕အေရး" စတဲ့
 ေၾကြးေၾကာ္သံကို ဟစ္ၿပီး တိုင္ေပးတဲ့ အခါ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က ခ်ီတက္လာၾကတဲ့ စက္မႈတကၠသိုလ္ေက်ာင္းက ေက်ာင္းသားေတြက
" သခင္ဘိုးလွႀကီးကြ " လို႕ ရပ္ပီး အားေပးတာကို   အိမ္မွာျပန္ေျပာျပရင္း " စိတ္ထဲမွာ အေႀကြးေက်သြားသလို ခံစားလိုက္ရတယ္လို႕ " ေျပာျပပါတယ္။
( တကယ္ေတာ့ အေဖက အသားျဖဴျဖဴ ပိန္ပိန္ရွည္ရွည္မို႕ သခင္ဘိုးလွႀကီးနဲ႕လံုးဝမတူပါ။ ေက်ာင္းသားေတြ ဘာလို႕ အဲလိုျမင္ပီး ေအာ္တာလဲ မသိပါ။ ထင္ရတာကေတာ့ အေဖ့အသံနဲ႕ဟန္ေၾကာင့္ျဖစ္ဟန္တူပါတယ္။ အေဖေအာ္ေျပာရင္  ရင္ေခါင္းကလာတဲ့ အသံနဲ႕ အသံက ဟိန္းထြက္ေနပါတယ္။ ပင္နီတိုက္ပံုကေတာ့ အေဖအင္မတန္ႀကိဳက္တာပါ။ ေက်ာင္းသားဘဝကတည္းကေန ဝန္ထမ္းဘဝ ေတာက္ေလွ်ာက္ အၿမဲဝတ္ပါတယ္။)
ဒါဟာ အေဖ့ရဲ့ အယူအဆပါပဲ၊ တိုင္းျပည္အတြက္ ေကာင္းေအာင္လုပ္တဲ့သူ၊ လုပ္ေပးႏိုင္မယ့္သူကို အေဖ ေထာက္ခံတာပါပဲ။ မေကာင္းရင္ေတာ့ အတူတြဲၿပီး မလုပ္ဘူး၊ မွိန္းမေနဘူး။ စတာေတြကို သိခဲ့ရ ႀကံုခဲ့ရတဲ့ အတြက္ အယူအဆနဲ႕ ပတ္သက္ရင္ ကိုယ္ယံုၾကည္ရာ ေျပာဆို ေရးသားတာကို ကိ္ုယ္နဲ႕တူတူ မတူတူ ဖတ္ႏိုင္၊ နားေထာင္ႏိုင္ လာပါတယ္။
              ဘယ္ဘက္ကို လိုက္ရင္ေကာင္းမလဲလို႕  ယိမ္းထိုးေနတဲ့ အယူဝါဒသမားေတြ မဟုတ္ရင္ အားလံုးရဲ့ အေတြးအေခၚေတြက တိုင္းျပည္အတြက္ ေကာင္းပါလိမ့္မယ္။
က်မရဲ့ ေဖ့စ္ဘြတ္သူငယ္ခ်င္းထဲမွာ အျပင္မွာပါ သိတဲ့ အမတစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။ သူ႕ရဲ့ အေတြးအေခၚေတြက အမ်ားနဲ႕ကြဲထြက္ေနတတ္ပါတယ္။  သူ႕ကို ဘေလာ့လိုက္ၿပီလို႕ ေျပာတာ၊ ေရးတာ ေတြ႕ရ သိရ ျမင္ေနရပါတယ္။ က်မကေတာ့ သူ႕ရဲ့ အယူအဆကို သေဘာမေတြ႕တာ ရွိေပမယ့္ သစၥာေဖာက္ မဟုတ္၊ ဘက္ေျပာင္းသူ မဟုတ္  ဆိုတာ သိေနပါတယ္။  တစ္ႏွစ္အတြင္းမွာကိုပဲ သူေျပာတာ တစ္ခ်ိဳ႕နဲ႕ သူေတြးေခၚတာ တစ္ခ်ိဳ႕က မွန္ေနတာ ၊ ျဖစ္ႏိုင္ေခ်ကို ဦးတည္လာတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ တခါတေလ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ အျမင္က သူမ်ားထက္ေရွ႕ကို သိပ္ေရာက္ေနရင္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အဲဒီကို ေက်ာ္ၿပီး မျမင္ႏိုင္ၾကတာ ျဖစ္တတ္ၾကတယ္လို႕ မွတ္ယူရမယ္ ထင္မိျပန္ပါတယ္။
           နာမည္ႀကီး အဆိုေတာ္တစ္ေယာက္ အေျခခံဥပေဒျပင္ဆင္ေရး ေထာက္ခံလက္မွတ္ေရးထိုးတာကို အခုေတာ့ အမွန္ကို ျမင္ဘီလား၊ ဘာ့ေၾကာင့္ စိတ္ေျပာင္းသြားသလဲ ၊ပရိတ္သတ္ဆဲမွာ ေၾကာက္လို႕လား စသျဖင့္ ဝိုင္းၿပီး အမနာပ ေျပာဆိုၾကျပန္ပါတယ္။ အဲဒီအဆိုေတာ္က အသက္လည္း ငယ္လွသူမဟုတ္ပါ။ အသက္(၃၀) ရွိၿပီ ျဖစ္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္မွာ ထိုက္သင့္တဲ့ အေတြးအေခၚ အယူအဆ ဆံုးျဖတ္ႏိုင္စြမ္း ရွိေနေလာက္ပါၿပီ။
          လူတစ္ေယာက္ခ်င္းစီမွာ ရွိေနတဲ့ လက္ေခ်ာင္း( ၅) ေခ်ာင္းမွာ အတို အရွည္ မညိတာကို ညွိဖို႕ ဘယ္သူမွ အားမထုတ္ပဲ မညီတဲ့ လက္ငါးေခ်ာင္းနဲ႕လုပ္စရာေတြကို လုပ္ေနၾကတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ လူေတြရဲ့ ႏွလံုးသားမွာ အမုန္းတရားေတြ နည္းလာေလ ေလာကကို အလွဆင္ႏိုင္ေလ ျဖစ္လာနိုင္မယ္ထင္ပါတယ္။
အလြယ္တကူတံဆိပ္ကပ္
         လူေတြဟာ လူတစ္ေယာက္ကို ကိုယ့္အျမင္နဲ႕ တံဆိပ္ကပ္ဖို႕ သိပ္လြယ္ၾကပါတယ္။ အေပၚယံၾကည့္ပီး ေသေသခ်ာခ်ာ မသိပဲ ကိုယ့္အျမင္နဲ႕ကို္္ယ္ သတ္မွတ္ၾကပါတယ္။
ဗြိဳင့္စ္ဂ်ာနယ္မွာ က်မရဲ့ စာမူ တစ္ပုဒ္စ ႏွစ္ပုဒ္စ ပါလာေတာ့ မိတ္ေဆြ တစ္ခ်ိဳ႕က ေမးခြန္းတစ္ခ်ိဳ႕ ေမးလာပါတယ္။ ရိုးရိုးေမးတယ္ ထင္ၿပီး ေျဖရာက တံဆိပ္ကပ္ဖို႕ သိလာေတာ့ အားရပါးရ ရယ္မိပါတယ္။
ပထမဆံုး စာမူပါလာေတာ့
 " ဘယ္သူနဲ႕သိတာလဲ" တဲ့
ဘယ္သူနဲ႕မွ မသိပါ။
စာမူတစ္ပုဒ္ကို ေရးၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဗြိဳက္စ္ကို ပို႕မယ္လို႕ ဆံုးျဖတ္ၿပီး ဂ်ာနယ္အေဟာင္းမွာ အီးေမးလ္လိပ္စာ ရွာၿပီး ပို႕ခဲ့တာပါ။ ေနာက္ပိုင္းမွာ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ရဲ့ ေဖ့စ္ဘြတ္ကေန ပို႕ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။
ႏွစ္ပုဒ္ကေန သံုးပုဒ္ ျဖစ္လာတဲ့အခါ

 " အဲဒီဂ်ာနယ္ရဲ့ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္က အရင္က ေဒါက္တာေနဝင္းေမာင္ ေနာ္" တဲ့

သိတယ္ ဘာျဖစ္လို႕လဲ ေမးေတာ့ ေဒါက္တာေနဝင္းေမာင္ မရွိေတာ့ေပမယ့္ ျမန္မာအီးဂရက္စ္ အုပ္စုကပဲ ထုတ္ေနတာေလတဲ့။
အင္မတန္ စိတ္ပ်က္မိပါတယ္။ အႏွစ္ခ်ဳပ္လိုက္ရင္ေတာ့ က်မကိုပါ တံဆိပ္ကပ္ခ်င္ဟန္ တူပါတယ္။ က်န္တဲ့ ကိစၥေတြ စိတ္မဝင္စားပါ။ ဗြိဳက္စ္မွာ ေရးတာက ကိုယ့္အေၾကာင္းနဲ႕ကို္ယ္၊ ကိုယ္သာ အသိဆံုးပင္။ တံဆိပ္လာကပ္လည္း ဆြဲခြာဖို႕ ႀကိဳးစားမွာမဟုတ္၊ သေဘာက်လို႕မဟုတ္ပါ။ အေရးမလုပ္ခ်င္၍ အေရးစိုက္စရာလို႕ မခံယူလို႕ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

" မနာလိုအားႀကီး၊ ပုဂၢိဳလ္ေရး မုန္းတီးမႈအားႀကီး၊ ရန္ ငါ စည္းခြဲလြန္းအားႀကီးတဲ့ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးေလာကမွာ ဆရာ့ကို နည္းမ်ဳိးစုံ ေအာက္တန္းက်က် ေဝဖန္တိုက္ခိုက္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒီေန႔အထိေတာင္ ႀကဳံရင္ ႀကဳံသလို ရိလုံး၊ ေထ့လုံးေတြနဲ႔ တိုက္ခိုက္ေနဆဲ လူတခ်ဳိ႕ကို က်ေနာ္ အေတာ္သနားမိတယ္။ ဟိုခမ်ာ ၿငိမ္းေအးရာ ေရာက္ေနတာေတာင္ သူတို႔မွာ ပူေလာင္ေနတုန္း။ "

 ဆိုတဲ့ လက္ရွိ အယ္/ ခ်ဳပ္ရဲ့ စကားေတြက သတိျပဳစရာ တစ္ခ်ိဳ႕ကို သိရပါတယ္။

                  က်မ ဝန္ထမ္းဘဝမွာတုန္းက လစဥ္ထုတ္ မဂဇင္း၊ အပတ္စဥ္ထုတ္ ဂ်ာနယ္မွန္သမွ်ကို သူမ်ားထက္ ဦးေအာင္ ဖတ္ရပါတယ္။ လုပ္ငန္းသေဘာအရ ဌာနက ဝယ္တာမို႕ ပိုက္ဆံမကုန္ပါ။ အပတ္စဥ္ ဂ်ာနယ္ေတြ ထဲကမွ အရင္ဆံုးဆြဲယူ ဖတ္ခဲ့တာက The Voice Weekly ပါ။ အဲဒီဂ်ာနယ္က စထြက္ကတည္းက အစိုးရရဲ့ အားနည္းခ်က္ကို ဆင္ဆာလြတ္ေအာင္ ေထာက္ျပေရးတာ ဖတ္သူသိေအာင္ တင္ျပႏိုင္တဲ့ အစြမ္းကို သေဘာက်တာပါ။ ဘယ္သူမွ မေရးရဲခင္ကတည္းက ေထာက္ျပ ေရးေနတာကို သေဘာက်တဲ့ အတြက္ အဲဒီ ဂ်ာနယ္မွာ ေရးေနတဲ့ သူေတြကို အားက်ခဲ့ပါတယ္။ " ေအာင္ထြဋ္" ရဲ့ ေဆာင္းပါးေတြကို သေဘာက်ခဲ့ ေပမယ့္ ေဒါက္တာေနဝင္းေမာင္ ဆံုးတဲ့ နာေရးသတင္းကို ဖတ္မိမွ တစ္ေယာက္ထဲဆိုတာ  သိရပါတယ္။

           ၂၀၀၈ခုႏွစ္ အစပိုင္းမွာပဲ ဝန္ထမ္းဘဝက ထြက္လိုက္ရတဲ့ အခါမွာေတာ့ စာဖတ္ဖို႕ပဲ အလွမ္းေဝးသြားပါတယ္။ ကိုယ္ပိုင္ဝင္ေငြ မရွိေတာ့ပဲ ခင္ပြန္းရဲ့ဝင္ေငြတစ္ခုနဲ႕ မိသားစု ေလာက္ငေအာင္ သံုးရတဲ့အခါ စာအုပ္စာတမ္းဝယ္ဖို႕ တြက္ခ်က္လာရပါတယ္။ ကေလးေတြက  ၿမတ္မဂၤလာ၊ မိုးေသာက္ပန္း၊ ေရႊေသြး၊  ကေလးဂ်ာနယ္ျဖစ္တဲ့ ယဥ္ေက်းလိမၼာကေလးဂ်ာနယ္၊ တတိုင္းေမႊး ဂ်ာနယ္ စတာေတြကို အပတ္စဥ္ ဝယ္ဖတ္ခ်င္ၾကတဲ့ အတြက္ ကိုယ့္အတြက္ မဝယ္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ခင္ပြန္းျဖစ္တဲ့သူက အေဝးကေန  အပတ္စဥ္ထုတ္ ဂ်ာနယ္ထဲက တစ္ပတ္ကို တစ္ေစာင္ေတာ့ ဝယ္ပါ နို႕မို႕ ဘာမွမသိပဲ အဆက္ျပတ္သြားမယ္ အေျပာေၾကာင့္ အဲဒီအခ်ိန္ ထြက္ေနတဲ့ ဂ်ာနယ္မ်ားစြာထဲက တစ္ေစာင္ကို ေရြးလိုက္ပါတ္။ The Voice Weekly ပါ။ ခင္းပြန္းက ေကာင္းသားပဲ က႑စံုတယ္၊ သတင္းနဲ႕ ေဆာင္းပါးေတြ ေကာင္းတယ္လို႕ ေထာက္ခံပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕  က်မမွာ အိပ္မက္တစ္ခု ရွိလာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ဗြိဳက္စ္မွာ ေရးေနတဲ့ စာေရးဆရာေတြကို အားက်ၿပီး တစ္ေန႕မွာ  ဒီဂ်ာနယ္မွာ ကိုယ့္စာေတြ ေရးမယ္လို႕ စိတ္ကူးခဲ့ဖူးပါတယ္။
           ျပည္ပက ခ်ိဳးလင္းျပာအမ်ိဳးသမီး မဂဇင္း၊ ေမာကၡပညာေရးအြန္လိုင္း မဂဇင္းနဲ႕ ေကာင္းကင္မဂဇင္းတို႕မွာ စာေတြ ေရးျဖစ္ရာက ေျပာင္းလဲလာတဲ့ အေျခအေနအရ ျပည္တြင္းက ဂ်ာနယ္ေတြမွာ ေရးဖို႕ တိုက္တြန္းလာၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ဘာသာ အြန္လိုင္းမွာပဲ ေရးရတာကို ေက်နပ္ေနတဲ့ အတြက္ ျပည္တြင္းဂ်ာနယ္ တစ္ခုခုကို ပို႕ဖို႕ စိတ္မကူးမိပါ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္ထဲက ထင္ပါတယ္။ (ဦး) မင္းဒင္က ပထမဆံုး ျပည္တြင္းက ဂ်ာနယ္မွာပါလာတဲ့ သူရဲ့ ေဆာင္းပါးေလးကို ေဖ့စ္ဘြတ္မွာ share ရင္း စာေလးေရးတင္ပါတယ္။ စာလံုးအတိအက် မဟုတ္ေပမယ့္ အဓိပါယ္က ဒီလိုပါ။
ဘေလာ့ေတြ၊ ဝက္ဆုိဒ္ေတြ၊ အြန္လိုင္းေတြမွာ ေရးေနတဲ့သူေတြဟာ စာေရးဆရာမဟုတ္ၾကေသးပါ။ ျပည္တြင္းက ဂ်ာနယ္ မဂဇင္းတစ္ခုခုမွာ ေရးတဲ့သူမွသာ စာေရးဆရာျဖစ္တယ္လို႕ နာမည္ရ စာေရးဆရာမတစ္ေယာက္က ေျပာတဲ့ အတြက္ အခုေတာ့  ျပည္တြင္းဂ်ာနယ္မွာပါၿပီျဖစ္တဲ့  က်ေတာ့္ရဲ့ ေဆာင္းပါးပါ လို႕ ေရးတာ ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။

         က်မလဲ သေဘာက်သြားၿပီး စာမူတစ္ပုဒ္ကို ေရးၿပီးခ်ိန္မွာ ျပည္တြင္းက ဂ်ာနယ္တစ္ခုကို ပို႕မယ္လို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီမွာပဲ  အေစာႀကီးကတည္းက ေရြးခ်ယ္ထားတဲ့ အတိုင္း  က်မစိတ္ကူး အိပ္မက္ အေကာင္အထည္ ေပၚသြားတဲ့အတြက္ အင္မတန္ကိုပဲ ဝမ္းေျမာက္မ္းသာ ပီတိ ျဖစ္ရပါတယ္။ က်မရဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္က ဒါပါပဲ။ ဒါ့ေၾကာင့္ လူေတြမွာ သူ႕အေၾကာင္းနဲ႕သူ ကိုယ့္အေၾကာင္းနဲ႕ကိုယ္ ရွိၾကတယ္ဆိုတာ ပိုလို႕ေတာင္ နားလည္လာရပါေသးတယ္။

အေရာင္မ်ားနဲ႕က်မ

         က်မ ငယ္ငယ္တုန္းက ဘာအေရာင္ႀကိဳက္သလဲလို႕ အေမးခံရရင္  အကုန္ႀကိဳက္တယ္လို႕ ေျဖတတ္ပါတယ္။ အေရာင္ဆိုတာ အကုန္လွတယ္လို႕ ယံုၾကည္ပါတယ္။ ဘာေရာင္ျဖစ္ျဖစ္လွတယ္။ လွေတာ့ ႀကိဳက္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ က်မတို႕ ငါးတန္းႏွစ္မွာ အေရာင္ကို အဂၤလိပ္လို ေခၚတဲ့ နာမည္ေတြ သင္ရပါတယ္။ က်မတို႕တုန္းက ငါးတန္းႏွစ္မွာမွ အဂၤလိပ္စာ ေအ ဘီ စီ ဆိုတာ စၿပီး သင္ရတာပါ။ White အျဖဴေရာင္၊ Black အမဲေရာင္ စသျဖင့္ က်က္ခိုင္းၿပီး ဘာအေရာင္ႀကိဳက္သလဲလို႕ ဆရာမက အဂၤလိပ္လိုေမးမယ္၊ ေက်ာင္းသားေတြက ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့ အေရာင္ကို အဂၤလိပ္လို ျပန္ေျဖရမယ္ ဆိုေတာ့
က်မက I like pink လို႕ ေျဖပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက က်မအႀကိဳက္ဆံုးက ပန္းေရာင္၊ အထက္တန္းေရာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ  ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့ အေရာင္အေၾကာင္း အက္ေဆး ေရးခိုင္းတဲ့အခါ က်မေရးခဲ့တာက အျပာ။
         က်မႀကိဳက္တဲ့ အေရာင္ ဘာ့ေၾကာင့္ ေျပာင္းသြားသလဲ ကိုယ့္ဘာသာမသိ။ ပန္းေရာင္ကို ႏုလြန္းတယ္လို႕ေတာ့ ေတြးလာမိပါတယ္။ အခုအသက္အရြယ္ ေရာက္တဲ့ အခါ က်မဝယ္တဲ့ အဝတ္အစား၊ အၿမဲဝတ္ေလ့ရွိတဲ့ ပံုစံကို ၾကည့္ၿပီး ရင္းႏွီးတဲ့သူေတြက " အျဖဴေရာင္ႀကိဳက္တယ္ေနာ္" တဲ့။
ကိုယ္တိုင္လည္း သတိထားမိလာတယ္။ အက် ၤီဝတ္ဖို႕ ေရြးရင္ အျဖဴကိုပဲ ေရြးမိတဲ့ အျပင္ အက် ၤ ီအျဖဴေတြခ်ည္းပဲ သီးသန္႕ေရာင္းတဲ့ဆိုင္ကို အဲဒီဘက္ေရာက္တိုင္း ၾကည့္ျဖစ္တယ္၊ ႀကိဳက္တာေတြ႕ရင္ ဝယ္တယ္။ က်မ အျဖဴေရာင္ ႀကိဳက္သြားျပန္ၿပီထင္တယ္။ အသက္ႀကီးသြားလို႕ အေရာင္ေတြနဲ႕ဝတ္ရတာ အလိုလို မႀကိဳက္ေတာ့တာလား မသိပါ။
အသက္အရြယ္အရ အႀကိဳက္ေတြ ေျပာင္းလဲသြားတတ္တယ္လို႕ ယူဆမိတာပါပဲ။
အျဖဴကိုႀကိဳက္ေပမယ့္ ပန္းေရာင္ကို မုန္းသြားတာမ်ိဳး မဟုတ္။ အျပာကို မလွဘူးလို႕ ထင္တာလဲ မဟုတ္ျပန္၊ အေရာင္ေတြကေတာ့ လွေနတုန္းပင္၊ လွတယ္လို႕လည္း ထင္ဆဲပင္၊

ႀကိဳက္ျခင္းနဲ႕မၾကိဳက္ျခင္းၾကား
မွာ ဘာမွန္းမသိတဲ့ အရာ ပါးပါးေလးရွိေနတာပင္။
ထိုအရာကို အမုန္းတရားအျဖစ္ မသတ္မွတ္ဖူးဆိုရင္ပဲ  ကြာဟခ်က္က ေသးငယ္သြားပါလိမ့္မယ္။
                                                                   ခိုင္ခိုင္ေစာလြင္
                                 သရုပ္ေဖၚပံု သည္ေမာ္နိုင္

No comments:

Post a Comment