ပီလီ၊ ရာဂ်ား အမီနာနဲ႕ ဓါတ္ျပားတိုက္က ဦးကုလားႀကီး (ေကာင္းကင္မဂဇင္းတြင္ ေဖာ္ျပပါရွိၿပီး)

ပန္းခ်ီ ထိန္လင္း

ပီလီဆိုတာ နာမည္အရင္းမဟုတ္၊ ဒါေပမယ့္ သူ႕နာမည္အရင္းကို ဘယ္သူမွ မမွတ္မိေတာ့။ သူ႕ဖာသာပင္ မနည္းျပန္စဥ္းစားရမည္ထင္သည္။ ရုတ္တရက္ဆို သူ႕နာမည္အရင္းကို ေခၚလိုက္ပါက ေတာင္ၾကည့္ေျမာက္ၾကည့္ပင္ ၾကည့္ေနေပအုန္းမည္။ ဒီနာမည္ကလည္း ေက်ာင္းမွာ အတန္းပိုင္ဆရာမက လူစစ္လို႕ နာမည္ေခၚစဥ္သာ ထူးရတာဆိုေတာ့ သူ႕နာမည္အရင္းကို သူေမ့တာ မဆန္းလွေပ။ ပီလီဆိုတဲ့ နာမည္ကို သူေက်ေက်နပ္နပ္ လက္ခံထားလို႕လည္း ျဖစ္မည္။

     က်မတို႕ အိမ္ေရွ႕ေျမကြက္လပ္က ေဘာလံုးကြင္းတစ္ကြင္းစာ နီးပါးရွိမည္။ အက်ယ္အဝန္း ဘယ္ေလာက္ဆိုတာေတာ့  ေသေသခ်ာခ်ာမသိပါ။ ဒါမ်ိဳးက ငယ္ငယ္တုန္းက အင္မတန္ႀကီးသည္၊ က်ယ္သည္ ထင္ရေသာ အရာမ်ားသည္ အခုလို အသက္ကေလးရလာၿပီး ႏွစ္အတန္ၾကာမွာ ျပန္ၾကည့့္္တဲ့ အခါ သိပ္မႀကီးေတာ့တာ သိပ္မက်ယ္ေတာ့တာမ်ိဳး ျဖစ္တတ္သည္

။  က်မတို႕ ငယ္စဥ္ကေတာ့ ေယာက်ၤားေလးေတြ ေဘာလံုးကန္ေနရင္ မိန္းကေလးေတြက ကြင္းအစပ္မွာ ဖန္ခုန္၊ ႀကိဳးခုန္၊ ဩဇာသီးေတာက္ စသျဖင့္ ကစားလို႕ရတာေတာ့ မွတ္မိသည္။ ထုပ္ဆီးတိုးလို႕ေတာ့မရ၊ မိန္းကေလးေတြ ထုပ္ဆီးတိုးေနပါက ေယာက်ၤားေလးေတြ ေဘာလံုးကန္လို႕မရ။ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ အေပးအယူေတာ့ရွိသည္။

“ နင္တို႕ ဘယ္အခ်ိန္ထိ ထုပ္ဆီးတိုး၊ ငါတို႕ဘယ္အခ်ိန္ေဘလံုးကန္မယ္။” စသျဖင့္၊

ဆိုလိုတာက အိမ္ေရွ႕က ေဘာလံုးကြင္းသည္ အဲဒီေလာက္ အက်ယ္ ရွိသည္လို႕ ေျပာခ်င္တာျဖစ္သည္။

ပီလီ့အေၾကာင္း ေျပာရာက ေဘာလံုးကြင္းဆီ ေရာက္သြားတာက ေဘာလံုးကြင္းက အစျပဳတာပဲ သိေစလို၍ ျဖစ္သည္။ အဲဒီ ေဘာလံုးကြင္းမွာ ေဘာလံုးကန္ၾကတဲ့ ေယာက်ၤားေလးေတြကို ရပ္ကြက္ထဲက အကိုႀကီးတစ္ေယာက္က သူသိသမွ် တတ္သမွ် ေဘာလံုးနည္းပညာေတြ မွ်ေဝရင္း သူတို႕ေတြ အေပ်ာ္တမ္းကန္ရာက စနစ္တက် ေလ့က်င့္သည့္ အဆင့္ကို ေရာက္ေလေတာ့သည္။

 က်မတို႕ မိန္းကေလးေတြကို ေခ်ာ့ေမာ့ကာ တျခားေနရာမွာ သြားကစားဖို႕နဲ႕ ဇယ္ေတာက္တမ္းသာ ကစားဖို႕ စည္းရံုးထားေလသည္။ သူတို႕ စည္းရံုးသည္က အလြယ္ေလးပင္၊ ထိုေခတ္ထိုအခါက ပိုက္ဆံနဲ႕ေတာင္ ေပးဝယ္ရသည့္ ဩဇာေစ့ေတြကို မိန္းကေလးေတြကို အလကားေဝေပးျခင္းပင္။ မိန္းကေလးေတြက ဇယ္ေတာက္ေနပါက သူတို႕မွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေဘာလံုးကန္ခြင့္ရၾကေပသည္။ ထိုေခတ္ ထိုအခ်ိန္က ကိုယ့္ရပ္ကြက္ထဲမွာ မိဘအရြယ္ အသက္အရြယ္ ႀကီးရင့္သူကို မဆိုထားႏွင့္ ကိုယ့္ထက္ ငါးႏွစ္ေလာက္ႀကီးသည့္ ဆယ္တန္းေအာင္ျမင္ထားသည့္ ထိုအကိုႀကီးအရြယ္ အမႀကီးအရြယ္ေတြဆိုပါက ေလးစားရသည္။ သူတို႕ ေျပာတာ နားေထာင္ရသည္။

 မွတ္မိေသးသည္၊

 က်မတို႕ ၃တန္းအရြယ္( အသက္အားျဖင့္ ရွစ္ႏွစ္အရြယ္) က သူငယ္ခ်င္းအေဖာ္တစ္ေယာက္နဲ႕ လမ္းမႀကီးထိပ္က ကြမ္းယာဆိုင္မွာ အိမ္က ခိုင္းလို႕ ေဆးလိပ္သြားဝယ္တာ လမ္းထဲက အကိုႀကီးေတြနဲ႕ေတြ႕ေတာ့

 “ဘာလာလုပ္တာလဲ” ေမးသည္။

 ေဆးလိပ္ဝယ္တာဆိုေတာ့ လက္ထဲ ေဆးလိပ္ပါမပါႀကည့္သည္။

 ၿပီးေတာ့” ေကာင္းေကာင္းျပန္ၾက “ဆိုကာ လမ္းသြယ္ထဲ ဝင္သြားသည္အထိ ေစာင့္ၾကည့္ၿပီးမွ သူတို႕သြားစရာရွိတာ ဆက္သြားသည္။

 ကူညီေစာင့္ေရွာက္ၾကသည့္အျပင္ က်မတို႕ကလဲ ကိုယ့္အကိုရင္းေတြလို ေၾကာက္ရသည္။ ေျပာစကား နားေထာင္ရသည္။ ဘာမွမဆိုင္ပဲ ေမးရလား ေျပာရလားဆိုတဲ့ အေတြးေတြ မရွိၾက။

အဲဒီ အကိုႀကီးေတြက ေနရာဖယ္ခိုင္းေတာ့ ဖယ္ေပးရသည္။ အဲဒီမွာ ေဘာလံုးကန္တာကို စနစ္တက် ေလ့က်င့္ေပးရင္ က်မတို႕လမ္းရဲ့ ႏွစ္လမ္းေက်ာ္မွာ ေနတဲ့ ကုလားေလး တစ္ေယာက္က လာလာထိုင္ၾကည့္သည္။ သူ႕ဆီေဘာလံုးက်လာရင္ ကပ်ာကယာ ေျပးေျပးေကာက္ေပးသည္။ သူက ေက်ာင္းမွာေတာ့ က်မအထက္က အကိုနဲ႕ အတန္းအတူတူပင္။

 ေဘာလံုးကို စနစ္တက် ကစားတတ္လာသည့္အခါ အခ်င္းခ်င္း လူခြဲၿပီး ကန္ခိုင္းသည္။ ျပည္နယ္ႏွင့္တိုင္း ေဘာလံုးပြဲေတြ ရွိေနသည့္အခ်ိန္ဆို တစ္ပြဲကို ႏွစ္ေယာက္တစ္တြဲ သံုးေယာက္တစ္တြဲ ေခၚျပၿပီး ၾကည့္ေစသည္။

ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ေဘာလံုးအသင္းတစ္သင္း ဖြဲ႕လိုက္ႏိုင္ေတာ့သည္။ အစပိုင္းမွာ ကိုယ္လိုပဲ ဖြဲ႕ထားသည့္ အသင္းအခ်င္းခ်င္း ခ်ိန္းကန္ရာက ရပ္ကြက္ေဘာလံုးျပိဳင္ပြဲေတြ လုပ္လာေတာ့ ၿပိဳင္ပြဲက ၾကည့္ေကာင္းလာသည္။ စနစ္တက် ေလ့က်င့္ထားသည့္ က်မတို႕ ရပ္ကြက္အသင္းက အေပ်ာ္တန္းကန္တဲ့ တျခားအသင္းေတြကို အၿမဲလိုလို ႏိုင္ေလေတာ့သည္။ ဂိုးသမားကိုပင္လွ်င္ ရပ္ကြက္ထဲမွာေနသည့္ လက္ေရြးစင္ ဂိုးသမားေဟာင္းတစ္ေယာက္က လာသင္ေပးသည္။

 လူႀကီးေတြလဲ မေနရေတာ့။ အသင္းေအာင္ျမင္ေရးအတြက္ တစ္တပ္တအားပါၾကေလသည္။ မိန္းကေလးေတြလဲ ဇယ္ေတာက္တာရပ္ၿပီး အားေပးတဲ့ ပရိသတ္ေရာ၊ သံပုရာသီး လိေမၼာ္သီး ေရ ေဝတဲ့သူေတြပါ ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။

 ကုလားေလးကလဲ အၿမဲတမ္း တစ္ေကာက္ေကာက္ပါသည္။ ေလ့က်င့္ရင္း မိုးခ်ဳပ္ပါက မိုးခ်ဳပ္သည္အထိ ထိုင္ၾကည့္သည္။ တစ္ရက္မေတာ့ တိုက္စစ္မႈးတစ္ေယာက္လိုသည္။ နာသြားလို႕လား၊ သူ႕အိမ္က စာေမးပြဲနီးလို႕ပဲ မပါခိုင္းတာလားမမွတ္မိေတာ့ေပ။ ထိုအခါ ကုလားေလးကို ဝင္ကစားခိုင္းရာ သူက အျခားအသင္းေဖာ္မ်ားနဲ႕ ဟန္က်ပန္က် အခ်ိတ္အဆက္မိမိ ကစားႏိုင္ေလေတာ့သည္။

တကယ့္ပြဲႀကီး မစခင္ အျခားအသင္းတစ္သင္းႏွင့္ ခ်ိန္းကန္သည့္ပြဲတြင္ အႏိုင္ဂိုးကို ကုလားေလးက သြင္းေပးလိုက္ရာ

“ပီလီကြ”

 ဆိုေသာအသံသည္ ဘယ္က ထြက္လာသည္မသိ၊ အားလံုး က “ပီလီ ပီလ ီဆိုေသာ ေခၚသံမ်ား လႊမ္းသြားေလေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ထိုကုလားေလးသည္ ပီလီ ျဖစ္သြားေလေတာ့သည္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပင္ ထိုကုလားေလး ပီလီသည္ ဘယ္ေျချဖင့္ ဂိုးသြင္းတတ္သူ ျဖစ္ေလသည္။

 “ ၿပိဳင္ဘက္ကင္း” ဆိုသည့္ ထိုေဘာလံုးအသင္းသည္ က်မတို႕ၿမိဳ႕ကေလးမွာ နာမည္ အႀကီးဆံုးအသင္း ျဖစ္လာေလသည္။ ပြဲတိုင္းလိုလို ႏိုင္ေလသည္။ ေဘာလံုးပြဲက ႏိုင္ၿပီး အိမ္အျပန္မွာ ကစားသမားေတြကို ပခံုးေပၚထမ္းၿပီး ျပန္ၾကေလရာ ကုလားေလး ပီလီကို ထမ္းခ်င္သူေတြ အမ်ားသားပင္။ ဒူးေထာက္ၿပီး ပခံုးကိုလက္ပုတ္လို႕ ပီလီ ေရ တက္ကြလို႕ ေခၚသူေတြက မနည္းမေနာ။

 လမ္းမွာ ျဖတ္သြားတဲ့ ေနရာတိုင္းမွာ “ ၿပိဳင္ဘက္ကင္း” ကြ လို႕ ဝိုင္းၿပီး ေအာ္ဟစ္အားေပးၾကသလို အႏွီ ကုလားေလးကို ေတြ႕တာနဲ႕ “ပီလီ” ကြလို႕ ေအာ္ၾကျပန္သည္။ ေဘာလံုးကြင္းေသးေသးေလးမွာ ရစ္သီရစ္သီ လုပ္ရင္း ကစားခ်င္တာလဲ မေျပာရဲပဲ၊ က်သြားတဲ့ ေဘာလံုးေလး ေျပးေကာက္ေပးရာက အသင္းထဲ ဝင္ကစားရေတာ့ ေက်နပ္ေနတဲ့ အျပင္ သူ႕တာဝန္ေက်ေအာင္ စြမ္းစြမ္းတမံ ကစားေလသည္။ ကစားသမား အခ်င္းခ်င္းမွလည္း သူ႕ဆို ခင္မင္ၾကသည္။ ဘယ္ေလာက္ေနာက္ေနာက္ စိတ္မဆိုး။ အသင္းႏိုင္ၿပီဆို ရပ္ကြက္ထဲက ပိုက္ဆံခ်မ္းသာတဲ့ သူေတြက အိပ္စိုက္ၿပီး ထမင္းခ်က္ေကၽြးလွ်င္လဲ အတူ စားၾကတာပင္။ အၿမဲတမ္းလိုလို ခ်က္တာက ၾကက္သားနဲ႕ဘူးသီး ကာလသားခ်က္ပင္။ အားလံုးဝိုင္းဖြဲ႕ၿပီး စားၾကတာပင္။ ပီလီ့အေဖက သူ႕သားကို လာၾကည့္ၿပီး ၿပံဳးေနေလသည္။

အခုဆိုရင္ ထိုကုလားေလး ပီလီလည္း အသက္(၅၀)နီးပါး ရွိေပေတာ့မည္။ သူ႕မွာ သားသမီးေတြ ရွိေပလိမ့္မည္။ ထို႕ထက္ပိုက ေျမးေတြေတာင္ ရေနေပလိမ့္မည္။ သူ႕သားသမီးေတြ ေျမးေတြကို သူ႕အေၾကာင္း ျပန္ေျပာရင္ ဒီေခတ္ကေလးေတြက

“အဖိုးႀကီး ပံုျပင္ေတြ ေျပာေနတယ္” ထင္မလား၊

 ဒါမွမဟုတ္” တို႕ေခတ္ေရာက္မွ ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္ဘီလဲလို႕” ေျပာၾကမလားပဲ ေတြးမိေလသည္။

         ရာဂ်ာဆိုတာလဲ ကုလားပင္။

 သူ႕ကို ဆရာမက

 “ ဟဲ့ ..  ဟို ကုလားေလး နင့္နာမည္ ဘယ္သူ” လို႕ေမးရင္

 ရာဂ်ား…. ဆိုတဲ့ နာမည္ အရွည္ကို ေျပာတတ္သည္။ က်မတို႕က ရာဂ်ားပဲ မွတ္မိေတာ့ ရာဂ်ားပဲ ေခၚသည္။ သူကလဲ သူ႕ကို ကုလားလို႕ေခၚတာ စိတ္ဆိုးစရာလို႕ ထင္ဖို႕ေနေနသာသာ

“ အမည္သညာ ေခၚစရာကား ကုလား” လို႕ပဲ မွတ္ထားဟန္တူသည္။

သူက က်မသူငယ္ခ်င္းအကိုနဲ႕တစ္တန္းထဲဆိုေတာ့ သူငယ္ခ်င္း အိမ္သြားရင္ ေတြ႕ရတတ္သည္။ အဲဒီအိမ္မွာပဲ ထမင္းစားႀကံဳရင္ ထမင္းစားသည္။ ငပိရည္ တို႕စရာ စားသည္။ သူ႕အေမက အိမ္ကိုေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မေရာက္လို႕ လိုက္ရွာရင္းေတြ႕ပါက

“ အားနာစရာ သူမ်ားအိမ္မွာ လူကမ်ားရတဲ့ၾကားထဲ နင္က သြားစားေနရလား။ အမႀကီးေရ ေနာက္ေန႕မွ ဆိတ္သားဟင္း ပို႕ေပးအုန္းမယ္” ေျပာၿပီး တကယ္လဲ ဟင္းေတြ ပို႕ခိုင္းသည္။ ျမန္မာအိမ္မွာ ထမင္းသြားစားရလားလို႕ တခါမွ မဆူမေျပာ။ တစ္ဦးတည္းေသာသားမို႕ ပညာတတ္ေစခ်င္တဲ့အျပင္ လူမ်ိဳးျခားတဲ့ အတြက္ အသြင္မတူတာျဖစ္ၿပီး ေျပာတာဆိုတာ ရိုင္းရင္ ခြင့္လႊတ္ေနာ္လို႕ သီးခံေနာ္လို႕ သူ႕သားသူငယ္ေတြ ေတြ႕တိုင္းေျပာတတ္ေသးသည္။

 သူ႕သားကို အမ်ားက ခြဲထားမွာ၊ အေပါင္းအသင္းမရွိမွာလည္း စိုးရိမ္တတ္ျပန္ေသးသည္။ သီးခံရမယ္ေနာ္ သူငယ္ခ်င္းေတြကို သီးခံရမယ္၊ သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ သီးခံရတယ္၊ ရန္မျဖစ္ရဘူး တဖြဖြ ဆံုးမတတ္သည္။ မူလတန္းထဲက အတူတူတြသည့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဘြဲ႕ေတြရ အိမ္ေထာင္ေတြက်သည္အထိ အဝင္အထြက္ မျပတ္ရွိေနတာ ေတြ႕ရျပန္သည္။ အႏွီ ရာဂ်ား အခုအခ်ိန္ဆို ဘာေတြေတြးေနမွာပါလိမ့္ သိခ်င္ေနသည္။

                  အမီနာကေတာ့ သူ႕ကို ခ်စ္ခင္သည့္ လူႀကီးတစ္ေယာက္က စ ေနာက္ၿပီး ေခၚတာျဖစ္သည္။ သူ႕မွာ ကုလားနာမည္မရွိ။ ေမြးကတည္းက သူ႕နာမည္က ျမန္မာမိန္းကေလးေတြကို ေပးတဲ့နာမည္ပင္။ နာမည္ႏွင့္လိုက္ေအာင္ သူ႕မ်က္ႏွာက ခ်ိဳသည္။ စကားေျပာလွ်င္ ရယ္ၿပီးေျပာသည့္အျပင္ အရယ္လဲသန္သည္။ သူကေတာ့ က်မနဲ႕လုပ္ငန္းခြင္မွာ ဆံုခဲ့ရသည့္ ကုလားမေလးပင္။

 ညဖက္အတူ တာဝန္က်လွ်င္ သူ႕ပါးစပ္က ပြစိပြစိျဖင့္ ရြတ္ေနတတ္သည္။

 ဘာေတြ ရြတ္တာလဲ ေမးေတာ့ “ဘုရားစာရြတ္သည္တဲ့။”

 သူက သရဲကို အေသအလဲ ေၾကာက္သည္။ သူတို႕ဥပုသ္လတြင္ ခြင့္ယူလို႕မရပါက အလုပ္ဆင္းရလွ်င္ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနဟန္က အထင္းသား။ ထိုအခါ က်မက သူ႕ကို မၾကာခန နားေစပါသည္။

သူကေတာ”့ ရပါတယ္ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး”ဆိုေလသည္။

“ တံေတြး မမ်ိဳပဲ ဘယ္လိုေနသလ”ဲလို႕ က်မက စပ္စုေတာ့ အက်င့္ျဖစ္ေနလို႕လားမသိ။ ဘယ္လိုမွ မေနဟု ဆိုေလသည္။

 က်မက ငါးပါးသီလအေၾကာင္း သူ႕ကိုေျပာေတာ့ သူကလဲ သူတို႕ေစာင့္ထိန္းရတာေတြ ေျပာျပသည္။ ေနာက္ဆံုး ႏွစ္ေယာက္စလံုးသိသြားတာက ဘယ္ဘာသာမွာမဆို လူေတြကို ဘဝမွာေကာင္းေအာင္ ေနဖို႕နည္းလမ္းျပထားေတြခ်ည္းပဲ ေတြ႕ရတာျဖစ္သည္။ မေကာင္းတာက လူႏွင့္သာဆိုင္သည္လို႕ အေတြးခ်င္းဖလွယ္မိေတာ့ လူခ်င္းပိုရင္းႏွီးသြားသည္။

 ထမင္းစားလွ်င္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြႏွင့္ အတူစုစားသည္။ ဝက္သားဟင္းပါသည့္ ခ်ိဳင့္က သူ႕ေရွ႕မွာ ဝဲလည္လွဲ႕ေနသည္။ တစ္ေယာက္ေယာက္က သတိရၿပီး ေဘးကို နဲနဲ ေရႊ႕ေပးလွ်င္

“ ရပါတယ္” ဟု အားနာစြာ ေျပာတတ္သည္။

 က်မတို႕ကလည္း အလိုက္သိစြာ ဇြန္းတစ္ေခ်ာင္းကို သူ႕ခ်ိဳင့္ထဲ သတ္သတ္ထဲ့ေပးထားသည္။  အတူေျပာ အတူေန အတူစားရင္း သူ႕ကို ကုလားမေလးတစ္ေယာက္လို႕ပင္ မထင္ပဲ ေမ့ေလွ်ာ့ေနတတ္သည္။ သူက သနပ္ခါးလဲ ႀကိဳက္သည္။ ရံုးလာလွ်င္ သနပ္ခါး အေဖြးသားႏွင့္ ျမန္မာဝတ္စံု ရင္ဖံုးအက်ၤီႏွင့္ပင္။

သူ႕ကို အမီနာလို႕ေခၚၿပီး စေနာက္တတ္သည့္ ဦးေလးၾကီးက တခါတရံ

”ံ နင့္တိုင္းျပည္ မျပန္ဘူးလား” ေမးရင္ သူစိတ္ဆိုးသည္။

“က်မကို ျမန္မာျပည္မွာ ေမြးတာ၊ က်မအေဖကိုလဲ ျမန္မာျပည္မွာ ေမြးတာ။ က်မက ဘယ္တိုင္းျပည္ကို ျပန္ရမလဲ”လို႕ စိတ္ဆိုးေပမယ့္ ရယ္ရယ္ေမာေမာ ျပန္ေျပာတတ္သည္။

သူ႕အေဖက “….ဌာနမွာ စာေရးလုပ္တာ။ အေဖတို႕ေခတ္က ပိုက္ဆံစုမိတယ္ေလ။ အခုေနတဲ့ တိုက္ခန္းက အေဖဝယ္ေတာ့ ၃၀၀၀ ပဲေပးရတာ”လို႕ ေျပာျပဖူးသည္။

 သူတို႕ အဖိုး အဖြားေတြ ျမန္မာျပည္ကို ဘယ္လိုဘယ္ပံု ေရာက္လာသလဲ သူမသိ။ သူတင္မဟုတ္ သူ႕အေဖေတာင္မသိ။ သူ႕အေဖက သူ႕ကို ရန္ကုန္မွာေမြးသည္၊ ရန္ကုန္မွာေက်ာင္းတက္ ၿပီးေတာ့ အလုပ္လုပ္သည္တဲ့။ ရံုးကလူေတြ က်ိဳက္ထီးရိုးဘုရားဖူးသြားရင္ သူလိုက္သည္။ အမ်ားလိုက္နာတဲ့ စည္းကမ္းေတြ သူမ်ားလုပ္သလို လိုက္ေလွ်ာညီေထြျဖစ္ေအာင္ေနသည္။ သူ႕ကို အားလံုးက ခင္မင္ၾကသည္။ ရံုးမွာ အားလံုးအတူတူပဲ ျဖစ္သည္။

အခုအခ်ိန္ဆို ေၾကာက္တတ္တဲ့ အမီနာတစ္ေယာက္ ဘာေတြေတြးေနမလဲ၊

သူသိတာ သူ႕တိုင္းျပည္က သူေနေနတဲ့ အရပ္လို႕ သူသိသည္။

 အခုအခ်ိန္ ျပန္ေတြ႕ရင္

 “ အမရယ္ စိတ္ညစ္လိုက္တာ ဘာေတြျဖစ္ေနမွန္းမသိဘူး” လို႕

 သူ႕မူဟန္အတိုင္း ရယ္ၿပီး ေျပာေနမည္ထင္သည္။

          ျမန္မာ့အသံရဲ့ တစ္ခုတည္းေသာ ဓါတ္ျပားတိုက္မွာ သူ႕အလုပ္ကို  အင္မတန္ကၽြမ္းက်င္ႏွံ႕စပ္သည့္ ဝန္ထမ္းတစ္ဦးရွိသည္။

 သူလိုလူမ်ိဳး ေနာက္တစ္ေယာက္ ဘယ္လိုမွ မရွိႏိုင္လို႕ ေျပာရမည္။ တကယ္ကိုမရွိပါ။ သီခ်င္းနာမည္ ေျပာလိုက္တာႏွင့္ တိပ္ေခြနံပါတ္ ဘယ္ေလာက္ ဘယ္ေလာက္ ဆိုတာ ဒက္ကနဲ ေျပာႏိုင္သည္။ ဒါက အေရးတႀကီး ႀကံဳမွထုတ္ေျပာျခင္း၊ လႊင့္ခါနီးမွ အထက္လူႀကီးက သတင္းပီးရင္ ဒီသီခ်င္းကို လႊင့္ရမယ္ေျပာရင္ စာအုပ္ထဲမွာ ဆိုတဲ့သူနာမည္၊ တိပ္ေခြနံပါတ္ စသျဖင့္ရွာေနရရင္ အခ်ိန္ၾကာတတ္တဲ့အတြက္ အေရးႀကီးတဲ့ အခ်ိန္ဆိုပါက ဒက္ကနဲ ေျပာ၍ ဖတ္ကနဲ ရွာေပးတတ္သည္။

 သာမာန္အခ်ိန္ဆို သူ႕ပရိုစီဂ်ာအတိုင္း သီခ်င္းရွာ၊ စာအုပ္ထဲက အေခြနံပါတ္နဲ႕တိုက္ၿပီး ထုတ္၊ အတိအက် လုပ္ခိုင္းသည္။ သီခ်င္းနာမည္ ေမ့ေနရင္လဲရသည္။ သီခ်င္းအစေလး နဲနဲ ရြတ္ျပလိုက္တာနဲ႕ သီခ်င္းနာမည္၊ အဆိုေတာ္ ေျပာျပႏိုင္သည္။ ဒါ့အျပင္ မူရင္းက ဘယ္သူ ျပန္ဆိုက ဘယ္သူ ၊ဘယ္အေခြမွာ ရွိတယ္၊ စသျဖင့္ ေျပာႏိုင္သည္။ ဒီသီခ်င္းက ပေဒသာမွာ ရွာလို႕မရဘူး၊ သူက ဘယ္တုန္းက ဘယ္ရုပ္ရွင္မွာ ဆိုထားတာ၊ ရုပ္ရွင္သီခ်င္း မွာရွာ စသျဖင့္ ကၽြမ္းက်င္သည္။

 ဓါတ္ျပားတိုက္မွာ တိပ္ေခြေပါင္း သိန္းႏွင့္ခ်ီ ရွိရာ အေရးႀကီးသည့္ အေခြမ်ားကို နံပါတ္ပါ အလြတ္ရသည္။ သူ႕မွာက သူေတာ္တာကို သူ႕ဘာသာ စိတ္ႀကီးဝင္တတ္တာကလြဲရင္ စိတ္ေကာင္းရွိသည္။

အသားကမည္းတယ္ဆိုတာထက္ နက္ေမွာင္ေနတာျဖစ္သည္။

 သူ႕ကို က်မတို႕က” အက်ၤီအျဖဴေရာင္ မဝတ္ပါႏွင့္၊ ဝတ္ရင္လဲ ညဖက္ က်မတို႕အသံလႊင့္တဲ့ စက္ခန္းေတြဆီ မလာပါနဲ႕”လို႕ ရယ္သလိုေမာသလို ေျပာလွ်င္ ရယ္ေနတတ္သည္။

 အသားက နက္ေနေတာ့ ရုတ္တရက္ အက်ၤီအျဖဴႀကီးပဲ ေရြ႕ေနသည္ဟု ထင္ရလို႕ျဖစ္သည္။ အီးဒ္ေန႕ေရာက္လွ်င္

“ဘာလို႕ရံုးတက္တာလဲ၊ ဘာမွ မေကၽြးဘူးလား”ေမးပါက က်ေနာ္က ဟိႏၵဴလို႕ေျပာသည္။ သူေျပာလဲ ေျပာတုန္းပင္ က်မတို႕က ေမ့ေမ့ပီး ထိုရက္ေရာက္တိုင္း ေမး သူကလဲ သူ ဟိႏၵဴ ဟုျပန္ရွင္းၿမဲပင္။

သူ႕ကို ဦးကုလားႀကီးလို႕ ေခၚေတာ့ အစမွာ စိတ္ဆိုးေသးသည္။ ေနာက္ေတာ့ ေခၚရင္းရိုးသြားသည္။ အသံကူးေနရင္း အေၾကာင္းတစ္ခုခုေပၚလာရင္ ဖုန္းဆက္ကာ

” ဦးကုလားႀကီး ေရ စက္ခန္းထဲ အျမန္လာ” ဆို ေရာက္လာတာခ်ည္းပင္။

 တခါတေလ ဓါတ္ျပားတိုက္ဘက္ သြားမည့္ လူႀကံဳရွိပါက ဓါတ္ျပားတိုက္က ဦးကုလားႀကီး ကို ေျပာလိုက္ပါလို႕ လူႀကံဳမွာတတ္ေသးရာ အျခားသူေတြကပါ ဦးကုလားႀကီး ျဖစ္ကုန္ေတာ့သည္။ ျမန္မာ့အသံရဲ့ ေနာက္ကြယ္က အေရးႀကီးသူစာရင္းမွာ သူပါသည္။ အသံလႊင့္မည့္ အေခြအားလံုး သူထုတ္ေပးမွရသည္။ အသံသြင္းဖို႕ တိပ္ေခြကို သူ႕ဆီက ထုတ္ရသည္။ အေခြေတြကို သူ႕ဆီ အပ္ရသည္။ ဓါတ္ျပားတိုက္မွာ တိပ္ေခြဂ်ီးေဆးသည့္အရည္လဲ သူထုတ္ေပးမွရသည္။ ဒါ့ေၾကာင့္ တစ္ခ်ိဳ႕က သူ႕ကို စတတ္သည္။

 “ က်ုပ္တို႕က ကုလားပညာျပတာ ခံေနရတာ” လို႕ဆိုရင္ သူစိတ္ဆိုးသည္။

သူလိုလူရွိေနလို႕ စိတ္ခ်ရတာ။ သူ႕ေနရာမွာ သစၥာမရွိတဲ့သူဆို ျမန္မာ့အသံမွာ အေရးႀကီးတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြ မွတ္တမ္းေတြ ေပ်ာက္ပ်က္ကုန္မွာ၊ မသမာသူေတြ လက္ထဲ ေရာက္ကုန္မွာေပါ့လို႕ ဆိုတတ္သည္။ ဓါတ္ျပားတိုက္မွာ အကူလုပ္သားကေန တာဝန္ခံ ဦးစီးအရာရွိျဖစ္တဲ့အထိ ႏွစ္ေပါင္း(၄၀)နီးပါး လုပ္သြားခဲ့သည္။

  ျမန္မာ့အသံရဲ့ သက္တမ္းက အႏွစ္(၆၀)မွာ သူ႕ရဲ့လုပ္သက္က ႏွစ္(၄၀)ဆိုေတာ့ သူက တကယ့္ကို ေရွ႕မီ ေနာက္မီ။ ဘယ္သီခ်င္းက ဘယ္လို စျဖစ္လာတာကအစ အဆိုေတာ္ေတြ ေတးေရးေတြအေၾကာင္း ဂဃနဏ သိသည္။ ဓါတ္ျပားတိုက္ဝန္ထမ္းကေန နာမည္ႀကီးအဆိုေတာ္ ျဖစ္သြားသည့္သူေတြ အေၾကာင္း သူေျပာျပတတ္သည္။ အဆိုေတာ္ ေမရွင္၊  ေမလွၿမိဳင္မွသည္ မာမာေအး၊ တင္တင္ျမ ၊ ခ်စ္စပယ္၊ စိုးစႏၵာထြန္း အထိ သူမီသည္။

အကယ္ဒမီမင္းသမီးတစ္လက္နဲ႕ဟာသမင္းသားတို႕ ျမန္မာ့အသံမွာ အသံသြင္းရင္း ဖူးစာဆံုၾကပံုကအစ ေျပာျပတတ္ေလသည္။ ဝန္ႀကီးအဆက္ဆက္၊ ညႊန္ၾကားေရးဝန္အဆက္ဆက္ မီခဲ့သူမို႕ အႀကီးအကဲ အထာကို ေနာေက်ေအာင္သိသူပင္။

ညႊန္ၾကားေရးဝန္တစ္ေယာက္နဲ႕ ေခတ္ေဟာင္းအဆိုေတာ္ အမ်ိဳးသမီးရယ္ အဆိုေတာ္ႀကီးတစ္ေယာက္တို႕ရဲ့ သံုးပြင့္ဆိုင္  အခ်စ္ဇာတ္လမ္းအေၾကာင္းကိုလည္း ေျပာျပတာမို႕ လြမ္းေမာဖြယ္ သိရျပန္သည္။ သို႕ေသာ္ လူတိုင္းသိေနတဲ့ ကိစၥကလြဲၿပီး သူတပါးထိခိုက္မယ့္ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိစၥနဲ႕အလုပ္ကိစၥဆို ႏႈတ္လံုတတ္ျပန္သည္။ ဌာနတာဝန္ကို လိုတာထက္ပင္ သစၥာရွိရွိ ထမ္းေဆာင္သြားေလသည္။

 ပင္စင္ယူၿပီး ပင္စင္လစာပင္ ထြက္မလာေသး ကြယ္လြန္သြားခဲ့သည္။ သူနဲ႕ခင္မင္တဲ့ ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္နဲ႕အတူ သဲအင္းဂူမွာ တရားစခန္းဝင္ရင္း ကြယ္လြန္သြားတာပဲ ျဖစ္သည္။ သူ႕နာေရးမွာ သူ႕အကို မိသားစုကလြဲၿပီး လိုက္ပို႕သူအားလံုးက ျမန္မာေတြခ်ည္းျဖစ္သည္။ သူလဲ အမီနာ့လိုပင္။

 “ က်ဳပ္ကို ျမန္မာျပည္မွာ ေမြးတာဗ်၊ က်ဳပ္တိုင္းျပည္က ျမန္မာျပည္ေလ” လို႕ အၿမဲေျပာတတ္သူျဖစ္သည္။ ဝန္ထမ္းဘဝ ခ်ိဳ႕တဲ့စြာပဲ ေနထိုင္သြားခဲ့သည္။

သို႕ေပမယ့္ ႏိုင္ငံ့တာဝန္ကို မၿငီးမၿငဴ ထမ္းေဆာင္သြာသည္။ ညဘက္အေရးႀကီးွလွ်င္ ႀကီးသလို၊ အမိန္႕ေၾကာ္ၿငထုတ္သည့္ရက္ဆို စတင္းဘိုင္ ဆိုတာခ်ည္းပင္။ မနက္ ၈နာရီကေန ည ၉နာရီ ၊ ၁၀နာရီအထိ မနားမေန လုပ္သြားသည္မွာ တရက္မဟုတ္၊ ႏွစ္ေပါင္းေလးဆယ္။

   ပီလီ၊ ရာဂ်ား၊ အမီနာနဲ႕ ဓါတ္ျပားတိုက္က ဦးကုလားႀကီးတို႕ဆိုတာ ကိုယ္က်ရာ အလုပ္ကို တာဝန္ေက်ေအာင္ လုပ္ၾကသူမ်ားျဖစ္ေလသည္။  သူတို႕သည္ ကိုယ့္ရပ္ကြက္ေဘာလံုးအသင္း ေအာင္ႏိုင္ေရးမွာ အင္တိုက္အားတိုက္ပါဝင္သည္။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံရဲ့ အေရးႀကီးတဲ့ အသံလႊင့္လုပ္ငန္းမွာ အင္ဂ်င္နီယာအျဖစ္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္သည္။ အေရးႀကီးတဲ့ မွတ္တမ္းေတြကို သစၥာရွိစြာ ထိန္းသိမ္းေပးႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။  ေသခ်ာတာကေတာ့ သူတို႕အားလံုး အရိပ္ေနေနအခက္ခ်ိဳခ်ိဳး စိတ္မ်ိဳး မရွိၾကျခင္းပင္။ 

                                                                                                     ခိုင္ခိုင္ေစာလြင္