ေမာ္ေတာ္က ခါတိုင္းလိုင္းဆြဲေနက် ခရီးသည္ စီးေနတဲ့ ေမာ္ေတာ္ပံုစံ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ေမာ္ေတာ္ေပၚမွာ ထိုင္ရင္း သတိထားမိတယ္၊ ညမထြက္ရ အမိန္႕ေၾကာင့္ ခါတိုင္း နာရီဝက္တစ္စီး ထြက္ေနက် အစိုးရ သေဘၤာနဲ႕ ဇက္ေတြက ေခါက္ေရ အျပည့္မဆြဲပဲ ေစာေစာသိမ္းတဲ့ အတြက္ ၾကားျဖတ္ ဝင္ဆြဲၾကတာ၊ အရင္က ကုန္တင္တာ ဒါမွမဟုတ္ ငါးဖမ္းတဲ့ ေမာ္ေတာ္ေတြ ျဖစ္ပံုရတယ္။ ေမာ္ေတာ္ေဘး တစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာ ထိုင္ရတဲ့ ခံုတန္းရွည္က ထိုင္ၿပီးရင္ ေျခေထာက္က လြတ္ေနတယ္၊ ေအာက္မထိ အေပၚလဲ တင္မရ၊ ေမာ္ေတာ္ဝမ္းက အက်ယ္ၾကီးနဲ႕ ေဇာက္နက္နက္ ဆိုေတာ့ ေမာ္ေတာ္ဝမ္းထဲ ထိုင္လိုက္ရင္ ေဘး ဘယ္ညာ မေတြ႕ရဘူး၊ ကိုယ္ေတြလည္း ခံုမွာထိုင္ရင္းက ေမာ္ေတာ္လည္း အထြက္ လိႈင္းေတြ ပုတ္ေတာ့ တစ္ကိုယ္လံုး ေရရႊဲ ပါေလေရာ၊ အဲဒီ ပဲခူးျမစ္ေတာက္ေလွ်ာက္ ေရစီးတဲ့အရွိန္နဲ႕ လိႈင္းေတြက ပုတ္ေတာ့ ေမာ္ေတာ္ဝမ္းထဲ ထိုင္ခ်လိုက္ရတယ္၊ ခရီးသည္ေတြ စိတ္ကူးတူသြားပံုရတယ္၊ တၿပိဳင္ထဲလိုလို ဆင္းထိုင္ၾကတာ ေမာ္ေတာ္က ရုတ္တရက္ အလယ္မွာအိက်ၿပီး ေမာ္ေတာ္လက္ရမ္းေဘးအထိ ေရေတြ႕ရၿပီး လိႈင္းလဲပုတ္ေရာ ေရေတြ ဝင္လာပါေလေရာ၊ ေမာ္ေတာ္လုပ္သားက ေဘးမွာ တစ္ခ်ိဳ႕ျပန္ထိုင္ဖို႕ ေအာ္ရတယ္၊ ရုတ္တရက္ စိုးရိမ္ၿပီး ေမာင္ေလးကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ သူက ေအးေဆးပါ ဒီေလာက္နဲ႕ေတာ့ ဘာမွ မျဖစ္ဘူး၊ တို႕ သြားခဲ့တဲ့ ေနရာမွာက လိႈင္းေတြ ဒီထက္ေတာင္ ႀကီးေသးတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ပင္လယ္ အက်ယ္ႀကီး လို႕ ေျပာတယ္၊ ကိုယ္က ဘယ္ေရာက္သြားတာလဲ လို႕ မေမးမိဘူး၊ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ စစ္တပ္အာဏာသိမ္းၿပီး ေက်ာင္းသားေတြ ေတာခိုသြားၾကတာ သိေန ၾကားေနေတာ့ မ်က္ေစ့ထဲ ျမန္မာျပည္ ေတာင္ပိုင္းက ၿမိတ္တို႕ ေကာ့ေသာင္းတို႕ဖက္ အလိုလို ျမင္လိုက္တာပဲ၊
ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ ေမာ္ေတာ္ဝမ္းထဲ ဒူးတိုက္ထိုင္ေနရတာ၊ မိနစ္၂၀ေလာက္အၾကာမွာေတာ့ ျမစ္သံုးပြင့္ဆိုင္ ေက်ာ္ၿပီလို႕ ခရီးသည္တစ္ေယာက္ေျပာသံ ၾကားေတာ့မွ ရန္ကုန္ေရာက္ရင္ ဘယ္ဆက္သြားမလဲ ေမးရေတာ့တယ္၊
သူက စိတ္ခ်ရပါတယ္၊ အိမ္ကလူေတြကို ဘာမွ မသိေစခ်င္ဘူး၊ ဘာမွမသိတာ အေကာင္းဆံုးပဲ၊ စစ္ေဆးေမးျမန္းတာ လုပ္လာရင္ အိမ္ကလူေတြ တကယ္ဘာမွ မသိထားရင္ ေျဖရတာ အဆင္ေျပတယ္လို႕ ေျပာတယ္၊ ဒါလဲ ဟုတ္တာပဲလို႕ ေတြးလိုက္တယ္။ သူအိမ္က ထြက္သြားေတာ့ ရံုးက ေထြဂ်ာက အေဖ့ကို ဘယ္သြားလဲ ဘာလုပ္လဲ ေမးတာ၊ အေဖက တကယ္ကို မသိလို႕ ဘာမွကို မသိဘူးခ်ည္း ေျပာတာ၊ ရံုးကလူေတြက မိဘေတြ ဘာမွ မသိဘူး ဆိုတာ လက္ခံၾကတယ္။
ဒါေတာင္ ရဲလင္းရဲ့ အလုပ္ထြက္စာကို မေပးပဲ လူကိုယ္တိုင္လာတင္မွ ေပးမယ္ဆိုၿပီး ရစ္တယ္၊ တစ္လေလာက္ေနမွ တြမ္းတီးဝမ္းနဲ႕ ဒစ္စမစ္ ဆိုၿပီး စာထုတ္တယ္၊ တြမ္တီးဝမ္းဆိုတာက ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္က အလုပ္ကို အေၾကာင္းမၾကားပဲ ၊ ခြင့္မတိုင္ပဲ ပ်က္ကြက္ေနရင္၊ (၃)ပတ္ တနည္းအားျဖင့္ (၂၁) ရက္ေက်ာ္တဲ့အခါ အလုပ္က ထုတ္ပယ္လိုက္တာပါ၊ အဲဒီလို ထုတ္ပယ္ခံရတဲ့ ဝန္ထမ္းဟာ သူ႕ဘဝတေလွ်ာက္လံုး အစိုးရဝန္ထမ္း လုပ္ခြင့္ မရွိေတာ့ပါ၊
အေဖက စိတ္ဆိုး ေဒါသထြက္ၿပီး အဲဒီ အႀကီးအကဲကို ေတြ႕ပါေသးတယ္၊ အလုပ္ထြက္စာ တင္ထားပါရက္နဲ႕ ပ်က္ကြက္လုပ္ကာ ထုတ္ပယ္ပါသတဲ့၊ ဒါတင္မက ေဖေဖ့ကိုပါ သတိေပးစာ ထုတ္ပါတယ္။
အေၾကာင္းအရာက
" သားသမီးကို ေကာင္းမြန္စြာ ထိမ္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ျခင္း မရွိပါသျဖင့္ " တဲ့။
ကိုယ္လဲ ရဲလင္းကို ေမေမ့ကို ေတြ႕လိုက္ပါလား၊ နင္တို႕ ဘာေတြ လုပ္မယ္ဆိုတာ မသိေတာ့ အခုလိုခန ေတြ႕လိုက္ရင္ ေမေမ စိတ္ေျဖသာလိမ့္မယ္၊ အခုက ရုတ္တရက္ႀကီး အိမ္ကထြက္သြားတာဆိုေတာ့ သူ႕စိတ္ထဲ တေျမ႕ေျမ႕ ျဖစ္ေနပံုရတယ္၊ နင့္မ်က္ႏွာေတြ႕ရရင္ စိတ္ခ်မ္းသာၿပီး ေနေကာင္းသြားမယ္ ထင္တယ္ဆိုေတာ့ ငါ့ကိုေတြ႕တဲ့အခါ ငိုၿပီး တားတာေတြ ဘာေတြလုပ္ေနမွာ စိုးရိမ္တယ္လို႕ ေျပာတယ္။ ကိုယ္လဲ ေမေမ့ အေၾကာင္းသိေနေတာ့ အခုမွေတာ့ တားမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ေတြ႕ရရင္ ေက်နပ္မွာပဲ ဆိုေတာ့ ဘယ္လို ေတြ႕ၾကမလဲ၊ အိမ္ကိုေတာ့ မလိုက္ဘူး၊ အေျခအေနက ဘာမွန္းမသိဘူး အေျပာကို ေထာက္ခံၿပီး ၾကားခ်ၿပီး အိမ္တစ္အိမ္မွာ ေတြ႕ဖို႕ စီစဥ္ရတယ္။
ကိုယ္လဲ ကိုယ့္ေမာင္ေလးကို ကိုယ္ေျပာျပတဲ့ အန္တီ အိမ္ဆိုရင္ အိမ္ကလူေတြနဲ႕ ေတြ႕ၿပီး ျပန္လို႕ အဆင္ေျပတဲ့ ေနရာ ဟုတ္သလား၊ အခ်ိန္က ကပ္ေနၿပိဆိုေတာ့ ေတြ႕ၿပီး သူျပန္ရမယ့္ေနရာကို အေရာက္ျပန္ဖို႕ ထဲ့တြက္ရတာ၊ ဘယ္ေနရာလဲ ကိုယ္မသိေတာ့ သူ႕ပဲ တြက္ခိုင္းရတယ္။
အဲဒီအိမ္ဆို အဆင္ေျပတယ္၊ ဒါေပမယ့္ သူတို႕ သေဘာက်ပါ့မလားလို႕ စိတ္ပူၿပီး ေမးတယ္၊ ကိုယ္လဲ အဲဒါေတာ့ မပူနဲ႕ သူတို႕ တစ္အိမ္လံုး ေက်ာင္းသားေတြဖက္က ၊ အေရးအခင္းတုန္းကေတာင္ တို႕ကို အပ္ထားတဲ့ သူတို႕အိမ္ကို သပိတ္စခန္းေတာင္ ဖြင့္ထားတာ ေျပာမွ၊ ေအး ဒါဆို အဆင္ေျပတယ္ဆိုၿပီး၊ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ စိတ္ေအးသြားၾကတယ္။
ကိုယ့္ အေဖနဲ႕အေမကို ေခၚၿပီး ေတြ႕မယ့္ အန္တီေတြက အေရးအခင္းမျဖစ္ခင္ လပိုင္းကမွ ကိုယ္ေတြ အိမ္နားက ေျပာင္းသြားတာ၊ အိမ္ခ်င္းကပ္ရက္ တိုက္ခန္းနွစ္ခန္းတြဲရက္အိမ္ရဲ့ ေသာ့ကို ကိုယ္ေတြ အိမ္မွာပဲ အပ္ထားတယ္၊ ေရာင္းဖို႕ဆိုင္ထားတာမို႕ ဝယ္သူလာရင္ ကိုယ္တို႕က လိုက္ျပရတယ္၊
ရွစ္ေလးလံုးကာလ ရပ္ကြက္က ဆႏျပခ်ိီတက္တဲ့သူေတြ ၿမိဳ႕ထဲက ျပန္လာရင္ နားဖို႕၊ အလံေတြထားဖို႕ ၊ ေနာက္ေန႕အတြက္ ခ်ီတက္ဖို႕ ေဆြးေႏြးဖို႕ လူမ်ားမ်ား ဆန္႕တဲ့ ေနရာ ရွာေတာ့ လူမေနတဲ့ အဲဒီတိုက္ခန္းကို သေဘာက်ၿပီး အကူအညီေတာင္းတယ္၊ ကိုယ္ေတြလဲ အိမ္ရွင္ျဖစ္တဲ့ အန္တီ့ကို ဖုန္းဆက္ၿပီး ေျပာေတာ့ ခြင့္ျပဳတာနဲ႕ သပိတ္စခန္း ျဖစ္တာ။
ေနာက္ပိုင္း လုတာယက္တာ သတ္ၾကျဖတ္ၾက အသံေတြၾကားရၿပီး ကိုယ့္ရပ္ကြက္ကို လံုျခံဳေရးကိုယ့္ဘာသာ ယူၾကရတဲ့အခါ ညဖက္ဆို ကင္းစခန္း ျဖစ္သြားတယ္။
အဲဒါေတြ ျပန္ေျပာျပရင္း အန္တီ့အိမ္မွာ ဆံုၾကဖို႕ ျဖစ္လာတယ္။ ကိုယ့္ေမာင္ေလးကို နင္ထြက္သြားတာလဲ သူတို႕သိတယ္။ ဖုန္းဆက္ရင္ ေတြ႕ၿပီလား၊ ဘာသတင္းၾကားလဲ ေမးေနတာဆိုေတာ့ သူလဲ စိတ္ေအးသြားတယ္။
သီတာသေဘၤာဆိပ္က တက္တယ္ဆိုပဲ ဆိပ္ခံေဘာတံတားေပၚမွာ ကိုယ့္ဘိနပ္က ေထာက္ခနဲ ျပတ္ပါေလေရာ၊ ရဲလင္းကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူက သန္လ်င္တုန္းကနဲ႕ မတူဘူး၊ သူ႕ၾကည့္ရတာ စိုးရိမ္စိတ္ဝင္ေနပံုရတယ္။ မ်က္ေမွာင္ကုပ္ၿပီး ခပ္သုပ္သုပ္နဲ႕ေလွ်ာက္တယ္၊ ဘိနပ္ျပတ္လို႕ ေထာ့နဲ႕ေထာ့နဲ႕ ေလွ်ာက္ရင္း အေနာက္မွာ ခြာၿပီး က်န္ေနခဲ့တဲ့ ကိုယ့္ကို ျမန္ျမန္လာ ဘာျဖစ္ေနလဲ လွမ္းေခၚရင္း ဘိနပ္ျပတ္မွန္း သိေတာ့ သူ႕ဘိနပ္ကို ေပးတယ္၊ ကိုယ္လဲ ဘိနပ္အျပတ္ကို လက္ကကိုင္ လက္ေလးလံုးေလာက္ ဖေနာင့္လြတ္ေနတဲ့ ဘိနပ္နဲ႕ အျမန္ေလွ်ာက္ရတယ္။ ရဲလင္းက ေျခဗလာနဲ႕ ကားဂိတ္ကို ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ သုတ္ေျခတင္ၾကတယ္။ တိုက္ဆိုင္မႈကို ေျပာရရင္ ရုပ္ရွင္ထဲက အတိုင္းပဲ၊ သေဘၤာဆိပ္ကေန ကားဂိတ္ရွိတဲ့ လမ္းမေရာက္ေအာင္ သြားေနရတဲ့ အဲဒီ အတြင္းလမ္း တစ္ဝက္ေလာက္ အေရာက္မွာ ရဲလင္းတို႕ရံုးက ဘဏ္ဝတ္စံုနဲ႕ဝန္ထမ္း အုပ္စုႀကီးကို ေတြ႕ပါေလေရာ၊ ရဲလင္းကို ေတြ႕ေတာ့ ၿပံဳးၿပီး ႏႈတ္ဆက္ၿပီး စကားေျပာဖို႕ ျပင္တာမွာ ေျခေထာက္မွာ ဘိနပ္မပါတာကို ငံု႕ၾကည့္ရင္း ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္ေနၾကတုန္း ေခါင္းေလးဆတ္ၿပၿပီး ႏႈတ္ဆက္ေယာင္ လုပ္ကာ ေက်ာ္တက္ခဲ့ရတယ္။
ဒီအေၾကာင္းကို ေရးရင္းမွ အဲဒီအခ်ိန္ အလုပ္ေတြ ျပန္တက္ေနရၿပီဆိုေတာ့ ညမထြက္ရ အမိန္႕က ထုတ္ထုတ္ခ်င္း ညေန(၆)နာရီ မထြက္ရ ကေန အခ်ိန္ ေနာက္ဆုတ္ထားတဲ့ အခ်ိန္လို႕ ထင္မိတယ္၊ ၆နာရီခြဲလို႕ ထင္မိတယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ စက္တဘၤာလထဲမွာ မဟုတ္ပဲ ေအာက္တိုဘာ လဆန္းေလာက္မ်ား ျဖစ္ေနၿပီလား မသိ၊ မေသခ်ာ၊ မိုးကေလးအံု႕ျပျပ ျဖစ္ေနၿပီး ေမာ္ေတာ္ဆိပ္ဆင္းကာနီးမွာ မိုးနဲနဲ ရြာထားေသးတာ မွတ္မိတယ္။ စိုစိုစြတ္စြတ္နဲ႕ သြားရတာ မွတ္မိတယ္။
လမ္းမေပၚေရာက္တဲ့အခါ ကိုယ့္ေမာင္ေလးကို ဘိနပ္ျပန္ေပးလိုက္တယ္၊ သူက နင္စီးသြားလို႕ ေျပာတာကို ကိုယ္က ငါက ဒီကေန ေမေမတို႕ကို ေစာင့္မွာ ထိုင္ေနယံုပဲ ၊ နင္က ၿမိဳ႕ထဲဖက္သြားရမွာ စီးသြားေတာ့လို႕ ေျပာလိုက္တယ္။
ကိုယ္တို႕ ေမာင္ႏွမ လမ္းခြဲၿပီး ကိုယ္က အဲဒီနားက ဖုန္းဆက္တဲ့ဆိုင္ကေန အိမ္ကို ဖုန္းေခၚတယ္၊ ကိုယ့္အိမ္မွာ တယ္လီဖုန္းမရွိဘူး၊ အိမ္နားမွာ ဖုန္းရွိတဲ့ အိမ္က ေခၚေပးရင္ (၅၀)က်ပ္၊ ဆက္ရင္ သံုးမိနစ္ကို (၁၀၀) ေပးရတယ္၊ တယ္လီဖုန္းက လိုင္းပူးသလို တဂ်စ္ဂ်စ္ၿမည္ၿပီး အသံေတြထြက္ေနတာ၊ ဘာမွ မၾကားရဘူး၊ ႏွစ္ခါ သံုးခါ ဆက္ၾကည့္ၿပီး မရတဲ့အခါ ကိုယ္နဲနဲၿပာသြားတယ္၊ နာရီၾကည့္ၿပီး အခ်ိန္ကို ကမန္းကတန္း တြက္လိုက္ေတာ့ အခုအတိုင္းဆို အန္တီတို႕အိမ္မွာ ဆံုၿပီး စကားေျပာဖို႕ေတာင္ အခ်ိန္ရပါ့မလား၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကားမွတ္တိုင္မွာ ဒတ္ဆန္းကား တစ္စီး ထိုးဆိုက္လာၿပီး သုဝဏ သုဝဏ ကို ၊ ဘယ္မွ မရပ္ဘူး တိုက္ရိုက္ေမာင္းမွာလို႕ ေအာ္တာလဲၾကားေရာ ကမန္ကတန္း လက္ျပၿပီး တက္စီးလိုက္ေတာ့တယ္၊ ဖုန္းဆက္ေနရင္း အခ်ိန္ကုန္မခံပဲ လူကိုယ္တိုင္ ျပန္လာတာ မွန္သြားတယ္၊ ကားက ေလယာဥ္ပ်ံေမာင္းေနသလား ထင္ရတယ္။ ဘာေတြ အေရးႀကီးလာသလဲေတာ့ မသိ၊ ကိုယ္နဲ႕မွ ေတြ႕မိတယ္။ အံကိုက္ပဲ၊ ကားေပၚမွာ လူ ေလးငါးေယာက္ပဲ ပါတယ္။ လမ္းမွာ လူလဲ ဆက္မတင္ပဲ ေမာင္းတာ (၁၅) မိနစ္ေလာက္နဲ႕ ေရာက္တယ္၊ ကိုယ္လဲ ဘိနပ္အျပတ္ကို လက္ကကိုင္ၿပီး အိမ္ကို အေသာ့ႏွင္ရတယ္။
အိမ္ထဲကို ကိုယ္ေရာက္တာနဲ႕ စိတ္ပူတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႕ လည္ပင္းေတြရွည္လို႕ ေစာင့္ေနၾကတဲ့ အေဖနဲ႕အေမကို ရဲလင္းနဲ႕ ေတြ႕ရေအာင္ သြားၾကမယ္၊ အန္တီတို႕အိမ္မွာ ေစာင့္ေနတယ္လို႕ အတိုခ်ဳံဳး ၚပဲ ေျပာလိုက္တယ္၊ အေဖနဲ႕အေမက ေမးခ်င္တာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနတာကို ၿမိဳသိပ္ရတဲ့ ဟန္နဲ႕ ပဲ ကမန္းကတန္း ျပင္ၾကတယ္။ ေနမေကာင္းတဲ့ ေမေမ့ကိုေတာ့ ေမေမ၊ လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္မလား ေမးတာ အေမက ေလွ်ာက္ႏိုင္တယ္၊ သားနဲ႕ေတြ႕ရမွာ ရေအာင္ေလွ်ာက္မွာေပါ့ လို႕ေျပာတယ္၊
မွတ္မွတ္ရရ ေမေမက ကိုစီအေႏြးထည္ ပိေတာက္ေျခာက္ေရာင္ေလး ကပ်ာကယာ ထပ္ဝတ္လိုက္တယ္၊ အေဖက တိုက္ပံုေလး ထပ္ဝတ္ၿပီး ခ်က္ခ်င္း ထြက္ဖို႕ျပင္တယ္။ အိမ္မွာက်န္ခဲ့တဲ့ ေမာင္ႏွမေတြကို အခ်ိန္မမီလို႕ ျပန္မလာႏိုင္ရင္ စိတ္မပူဖို႕၊ အိမ္နီးခ်င္းေတြနဲ႕ ဘယ္သူလာေမးေမး ေမေမ ေနမေကာင္းလို႕ ၿမိဳ႕ထဲမွာ ေဆးခန္းသြားျပတယ္ ေျပာပါလို႕ မွာရတယ္၊ ေဖေဖက က်န္ခဲ့တဲ့ အထဲကမွ အႀကီးျဖစ္တဲ့ ညီမကို ပိုက္ဆံ ေပးေနတယ္။ ျပန္မေရာက္ရင္ ေနာက္ေန႕ စားဖို႕ေသာက္ဖို႕ဆိုၿပီး။
ကားငွားဖို႕ လမ္းထိပ္အထြက္ လမ္းထဲက မိတ္ေဆြေတြက ေမေမ့ကို ေနမေကာင္းမွန္းသိေတာ့ ဘယ္လဲ၊ ေဆးခန္း အဲလို ေျဖေနရတယ္။ တခ်ိဳ႕က သတင္းေမးဖို႕ ရပ္ၿပီးစကားေျပာခ်င္ေနလို႕ အားနာနာနဲ႕ မသိေယာင္ေဆာင္ၿပီး ထြက္လာရတယ္။
ကားငွားေတာ့ မလိုက္တာေတြ မ်ားေနေတာ့ လူက စိတ္ပူေနၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကားတစ္စီးက ပုဇြန္ေတာင္ေစ်း အထိပို႕ေပးမယ္၊ ကိုယ္ေတြငွားတဲ့ ဆီအထိေတာ့ မလိုက္ဘူး ဆိုတာနဲ႕ ရတဲ့အထိပဲ ငွားလိုက္တယ္၊ ပုဇြန္ေတာင္ေရာက္တဲ့အခါ ေစ်းအေရွ႕မွာပဲ ကားငွားတာမရဘူး၊ အခ်ိန္ကလဲ သိပ္မရေတာ့ဘူးဆိုတာ သိေနေတာ့ အေဖက ဆိုက္ကားငွားလိုက္တယ္၊ ပိုက္ဆံအမ်ားၾကီး ပိုေတာင္းတာ မွတ္မိတယ္။ အေဖက ေအးကြာ တို႕က အေရးႀကီးေတာ့ ေပးရမွာေပါ့ ဆိုၿပီး ဆိုက္ကားဆရာကို ေျပာေသးတယ္၊ အေဖနဲ႕အေမက ေရွ႕ေနာက္ ေက်ာျခင္းကပ္ထိုင္ၿပီး ကိုယ္က ကယ္ရီယာေပၚ ထိုင္လို႕ သြားၾကတာ၊ ေအာင္ဆန္းကြင္းေရွ႕ ေရာက္ေတာ့ ဆိုက္ကားဆရာက ဆက္မသြားႏိုင္ဘူး ၿငင္းေရာ၊ ဖမ္းခံရမယ္တဲ့ ၊ အေႏွးယာဥ္ မဝင္ရ တဲ့၊ အေဖနဲ႕ စကားမ်ားၾကပါေလေရာ၊ ဒါနဲ႕အေမက အခ်ိန္ကုန္တယ္ ေျပာမေနနဲ႕ လမ္းေလွ်ာက္သြားမယ္။ ကားေတြ႕ရင္ အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေအာင္ ငွားတာေပါ့ ဆိုၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ၾကတယ္၊ ကိုယ္က အေမ့ကို စိုးရိမ္ေနတာ၊ အေမက သားေဇာနဲ႕ အားတင္းၿပီး လိုက္ရွာတယ္၊ သမတရုပ္ရွင္ရံု ဂံုးတက္ေရာက္ေတာ့ အေမ သိပ္မေလွ်ာက္ႏိုင္ဘူး၊ ခပ္ျဖည္းျဖည္း ျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာမွ ကိုယ့္ေခါင္းထဲကို အေတြးတစ္ခု ဝင္လာၿပီး စိုးရိမ္စိတ္ဝင္သြားတယ္၊
အိမ္ရွင္ေတြက တစ္ေနရာမွာ သူတို႕ အလုပ္လုပ္တဲ့ အလုပ္ရံု ရွိတယ္၊ အဲဒီကို တစ္အိမ္လံုး သြားေနရင္ ဆိုတဲ့ အေတြးက လူကို ထူပူသြားတာပဲ၊ ေမာင္ေလးက အိမ္တခါး ပိတ္ထားလို႕ မဝင္ပဲ သူသြားရမယ့္ဆီ ဆက္သြားရင္ ကိစၥမရွိေပမယ့္ ကိုယ့္မွာ အေဖရယ္၊ လမ္းေကာင္းေကာင္းမေလွ်ာက္ႏိုင္တဲ့ အေမရယ္ ၊ အိမ္ျပန္ဖို႕ကလဲ အခ်ိန္မရေတာ့၊ စိတ္က ဘယ္ေလာက္ျမန္လဲဆို သုတ္ကနဲ ေရွ႕က ေျပးေတာ့တာ၊ အေဖ့ကို ေဖေဖေရ ေမေမ့ကို ေစာင့္ေခၚခဲ့ပါ ဆိုေတာ့ အေမက သြားႏွင့္သြားႏွင့္တဲ့ လက္ကာျပတယ္။ ဂံုးတက္ကေလးကေန လမ္းေျပေျပေပၚလဲေရာက္ေရာ အဲဒီ အန္တီတို႕အိမ္ေရွ႕ ဝရန္တာကို ကဲၿပီး ကမန္းကတန္းၾကည့္ေတာ့ အန္တီ့ သမီးႀကီးက လက္ကေလး အသာျပတယ္၊ ဝမ္းသာလိုက္တာ ေျပာမေနနဲ႕။ အိမ္ေရွ႕လဲ ေရာက္ေရာ လာၿပီ လာၿပီ ဆိုတဲ့ အသံ ၾကားလိုက္ေတာ့ သူတို႕ တစ္မိသားစုလံုးလဲ စိတ္ပူစြာ ေစာင့္ေနတာ သိလိုက္ရတယ္။
အေဖရယ္ အေမရယ္ ေမာင္ေလးရယ္ေတြ႕ၾကေတာ့ စကားလဲ မေျပာႏိုင္ၾကပါဘူး၊ ဒီလိုပဲ မေတြ႕တာၾကာတဲ့ အေမက သူ႕သားမ်က္ႏွာၾကည့္ၿပီး မ်က္ရည္က်တယ္၊ အေမတို႕နဲ႕ အတူလိုက္လာၿပီး လုပ္ခ်င္တာ လုပ္လို႕ မရဘူးလား ေျပာေသးတယ္၊ ရဲလင္းက ၊ ျပန္သြားရမွာ မျဖစ္ဘူးပဲ ေျပာတယ္၊
ကိုယ္ကေတာ့ ေမာေမာနဲ႕ ေျခပစ္လက္ပစ္ပဲ ၾကမ္းေပၚမွာ ထိုင္ခ်ရင္း ၾကည့္ေနမိတယ္။
အိမ္ရွင္အန္တီက ေတာ္ေသးတာေပါ့ စိတ္ေတြပူလိုက္တာ ညမထြက္ရ အခ်ိန္က နီးေနၿပီ၊ ရဲလင္းကလဲ သြားေတာ့မယ္ မမီေတာ့ဘူးထင္တယ္ ဆိုၿပီး၊ ေျပာေနတာ။ မမီရင္ ဒီမွာပဲ အိပ္လိုက္ဆိုလို႕ ေစာင့္ေနတာ၊ ရွင္တို႕ သားအမိ မေတြ႕လိုက္ရမွာ စိတ္ပူလိုက္ရတာလို႕ ေျပာရွာတယ္။
တေအာင့္ေနေတာ့ အန္တီ့သမီး အငယ္က (၁၅) မိနစ္ပဲလိုေတာ့တယ္၊ ေျပာစရာရွိတာ ေျပာၾက၊ ရဲလင္း ျပန္မယ့္ေနရာက ဒီ ၁၀မိနစ္ေလာက္နဲ႕ ေရာက္မလားဆိုေတာ့ ရဲလင္းက ေရာက္တယ္၊ အခု သြားေတာ့မယ္တဲ့၊ စကားေသခ်ာလဲ မေျပာရပါဘူး၊ ေတြ႕တယ္ဆိုရံု၊ မ်က္ႏွာေလးျမင္ရတယ္ ဆိုရံုပဲ၊ အေဖက သူ႕တိုက္ပံုထဲ လက္ႏိႈက္ၿပီး တစ္ဆယ္တန္ အသစ္ကေလးေတြ အထပ္လိုက္ ေပးတယ္၊ ဘယ္ေလာက္လဲေတာ့ မသိဘူး၊ ရဲလင္းက မယူပဲ ၾကည့္ေနၿပီး ဒီကာလၾကီးမွာ အိမ္မွာ သံုးစရာမရွိပဲ ေနမယ္၊ မယူဘူးလို႕ ေျပာတယ္၊ အေဖက ယူယူ၊ အေဖတို႕က မရွိရင္ ရွာလို႕လြယ္တယ္၊ ငါ့သား သံုးစရာလိုတာ သံုးရေအာင္ ယူလို႕ေျပာတယ္၊ အေမကလဲ အတင္းယူခိုင္းတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ အိမ္ရွင္ အန္တီက ဘီရိုဖြင့္ၿပီး ပိုက္ဆံ တစ္ထပ္ေပးတယ္၊ ေဖေဖ ေပးတာထက္ မ်ားတယ္၊ အန္တီေပးတာေတာ့ မၿငင္းဘူး ယူတယ္၊ အဲဒီအန္တီက သူေ႒း ၊ ပိုက္ဆံရွိတယ္၊ ကိုယ္တို႕နဲ႕ အိမ္နီးခ်င္းေနကတည္းက ကိုယ္တို႕ေမာင္ႏွမေတြကို မုန္႕ဖိုးေပးေနၾက၊
ကိုယ့္ေမာင္ေလးက အေဖနဲ႕အေမရယ္၊ အန္တီ့ရယ္ကို ထိုင္ကန္ေတာ့တယ္၊ အန္တီနဲ႕ ေမေမက မ်က္ရည္ေတြနဲ႕အသံေတြ စို႕နစ္ၿပီး ဆုေတြေပးတယ္။ အေဖကေတာ့ ေမးရိုးၾကီး တင္းၿပီး မ်က္လံုးေတြနီလို႕ ဆုေပးေတာ့ အသံေတြတုန္ေနတယ္၊
" အႏၱရာယ္ကင္းပါေစ၊" ဆိုတာ လူႀကီး (၃)ေယာက္စလံုး တညီထဲပဲ ဆုေပးၾကတာ။
အန္တီ့ သမီးအၾကီးကလည္း မ်က္ရည္ေတြ တရံႈ႕ရံႈ႕နဲ႕ သုတ္လို႕။ အန္တီ့သမီး အငယ္က ခပ္ထက္ထက္ ခပ္သြက္သြက္ ဆိုေတာ့ ငိုေနတဲ့ အုပ္စုကို ကဲကဲ သြားပေစေတာ့ သြားေတာ့ မဟုတ္တာလုပ္တာမွ မဟုတ္တာ ဘာမွမျဖစ္ဘူး၊ ရဲလင္းေရ အေရးေတာ္ပံုေအာင္ရမည္ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား ဆိုေတာ့ ၿပံဳးၾကတယ္။
ရဲလင္းလဲ ေလွကားေပၚက ဆင္းသြားေရာ အန္တီသမီးအႀကီးက ဝရန္တာကေန ထြက္ၾကည့္ၿပီး လမ္းဟိုဘက္ကို ကူးၿပီး ေလွ်ာက္သြားေနတယ္လို႕ လွမ္းေျပာတယ္၊ အေဖက ဒီကေန ၁၂မိနစ္ေလာက္နဲ႕ ေရာက္မယ့္ေနရာ ဘယ္ေနရာျဖစ္မလဲ ေျပာေနေလရဲ့။
ေမေမနဲ႕ အန္တီက ဝရန္တာထြက္ၿပီး ၾကည့္ၾကတယ္၊ ေတြ႕ရတယ္ သြားေနၿပီ၊ လို႕ ေျပာျပေနတယ္၊
တေအာင့္ေနေတာ့ အိမ္ထဲျပန္ဝင္လာၾကတယ္၊
ေမေမက " ငါ့သားေလး ဘယ္ကိုသြားတာပါလိမ့္၊ ေက်ာပိုးအိတ္ေလးလြယ္လို႕ ေနာက္ေက်ာေလးျမင္လိုက္ရတာ စိတ္ထဲ မေကာင္းလိုက္တာ '' ဆိုၿပီး တဖြဖြ ေျပာေနေရာ။
အိတ္ကေလးလြယ္ၿပီး တေရြ႕ေရြ႕သြားေနတဲ့ သူ႕သားေနာက္ေက်ာကို မျမင္ရေတာ့မွ အိမ္ထဲ ဝင္လာတာ။
အဲဒီလို တေရြ႕ေရြ႕နဲ႕ ဘယ္သြားမွန္းမသိ သြားတယ္ဆိုတာ " ဗမာ့မ်ိဳးခ်စ္လူငယ္အစည္းအရံုး ABPY " ရွိရာ ေဘာင္ဒရီလမ္းဘက္ကို ဆိုတာ ေနာက္ပိုင္းမွ သိလာရတယ္။
ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ ေမာ္ေတာ္ဝမ္းထဲ ဒူးတိုက္ထိုင္ေနရတာ၊ မိနစ္၂၀ေလာက္အၾကာမွာေတာ့ ျမစ္သံုးပြင့္ဆိုင္ ေက်ာ္ၿပီလို႕ ခရီးသည္တစ္ေယာက္ေျပာသံ ၾကားေတာ့မွ ရန္ကုန္ေရာက္ရင္ ဘယ္ဆက္သြားမလဲ ေမးရေတာ့တယ္၊
သူက စိတ္ခ်ရပါတယ္၊ အိမ္ကလူေတြကို ဘာမွ မသိေစခ်င္ဘူး၊ ဘာမွမသိတာ အေကာင္းဆံုးပဲ၊ စစ္ေဆးေမးျမန္းတာ လုပ္လာရင္ အိမ္ကလူေတြ တကယ္ဘာမွ မသိထားရင္ ေျဖရတာ အဆင္ေျပတယ္လို႕ ေျပာတယ္၊ ဒါလဲ ဟုတ္တာပဲလို႕ ေတြးလိုက္တယ္။ သူအိမ္က ထြက္သြားေတာ့ ရံုးက ေထြဂ်ာက အေဖ့ကို ဘယ္သြားလဲ ဘာလုပ္လဲ ေမးတာ၊ အေဖက တကယ္ကို မသိလို႕ ဘာမွကို မသိဘူးခ်ည္း ေျပာတာ၊ ရံုးကလူေတြက မိဘေတြ ဘာမွ မသိဘူး ဆိုတာ လက္ခံၾကတယ္။
ဒါေတာင္ ရဲလင္းရဲ့ အလုပ္ထြက္စာကို မေပးပဲ လူကိုယ္တိုင္လာတင္မွ ေပးမယ္ဆိုၿပီး ရစ္တယ္၊ တစ္လေလာက္ေနမွ တြမ္းတီးဝမ္းနဲ႕ ဒစ္စမစ္ ဆိုၿပီး စာထုတ္တယ္၊ တြမ္တီးဝမ္းဆိုတာက ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္က အလုပ္ကို အေၾကာင္းမၾကားပဲ ၊ ခြင့္မတိုင္ပဲ ပ်က္ကြက္ေနရင္၊ (၃)ပတ္ တနည္းအားျဖင့္ (၂၁) ရက္ေက်ာ္တဲ့အခါ အလုပ္က ထုတ္ပယ္လိုက္တာပါ၊ အဲဒီလို ထုတ္ပယ္ခံရတဲ့ ဝန္ထမ္းဟာ သူ႕ဘဝတေလွ်ာက္လံုး အစိုးရဝန္ထမ္း လုပ္ခြင့္ မရွိေတာ့ပါ၊
အေဖက စိတ္ဆိုး ေဒါသထြက္ၿပီး အဲဒီ အႀကီးအကဲကို ေတြ႕ပါေသးတယ္၊ အလုပ္ထြက္စာ တင္ထားပါရက္နဲ႕ ပ်က္ကြက္လုပ္ကာ ထုတ္ပယ္ပါသတဲ့၊ ဒါတင္မက ေဖေဖ့ကိုပါ သတိေပးစာ ထုတ္ပါတယ္။
အေၾကာင္းအရာက
" သားသမီးကို ေကာင္းမြန္စြာ ထိမ္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ျခင္း မရွိပါသျဖင့္ " တဲ့။
ကိုယ္လဲ ရဲလင္းကို ေမေမ့ကို ေတြ႕လိုက္ပါလား၊ နင္တို႕ ဘာေတြ လုပ္မယ္ဆိုတာ မသိေတာ့ အခုလိုခန ေတြ႕လိုက္ရင္ ေမေမ စိတ္ေျဖသာလိမ့္မယ္၊ အခုက ရုတ္တရက္ႀကီး အိမ္ကထြက္သြားတာဆိုေတာ့ သူ႕စိတ္ထဲ တေျမ႕ေျမ႕ ျဖစ္ေနပံုရတယ္၊ နင့္မ်က္ႏွာေတြ႕ရရင္ စိတ္ခ်မ္းသာၿပီး ေနေကာင္းသြားမယ္ ထင္တယ္ဆိုေတာ့ ငါ့ကိုေတြ႕တဲ့အခါ ငိုၿပီး တားတာေတြ ဘာေတြလုပ္ေနမွာ စိုးရိမ္တယ္လို႕ ေျပာတယ္။ ကိုယ္လဲ ေမေမ့ အေၾကာင္းသိေနေတာ့ အခုမွေတာ့ တားမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ေတြ႕ရရင္ ေက်နပ္မွာပဲ ဆိုေတာ့ ဘယ္လို ေတြ႕ၾကမလဲ၊ အိမ္ကိုေတာ့ မလိုက္ဘူး၊ အေျခအေနက ဘာမွန္းမသိဘူး အေျပာကို ေထာက္ခံၿပီး ၾကားခ်ၿပီး အိမ္တစ္အိမ္မွာ ေတြ႕ဖို႕ စီစဥ္ရတယ္။
ကိုယ္လဲ ကိုယ့္ေမာင္ေလးကို ကိုယ္ေျပာျပတဲ့ အန္တီ အိမ္ဆိုရင္ အိမ္ကလူေတြနဲ႕ ေတြ႕ၿပီး ျပန္လို႕ အဆင္ေျပတဲ့ ေနရာ ဟုတ္သလား၊ အခ်ိန္က ကပ္ေနၿပိဆိုေတာ့ ေတြ႕ၿပီး သူျပန္ရမယ့္ေနရာကို အေရာက္ျပန္ဖို႕ ထဲ့တြက္ရတာ၊ ဘယ္ေနရာလဲ ကိုယ္မသိေတာ့ သူ႕ပဲ တြက္ခိုင္းရတယ္။
အဲဒီအိမ္ဆို အဆင္ေျပတယ္၊ ဒါေပမယ့္ သူတို႕ သေဘာက်ပါ့မလားလို႕ စိတ္ပူၿပီး ေမးတယ္၊ ကိုယ္လဲ အဲဒါေတာ့ မပူနဲ႕ သူတို႕ တစ္အိမ္လံုး ေက်ာင္းသားေတြဖက္က ၊ အေရးအခင္းတုန္းကေတာင္ တို႕ကို အပ္ထားတဲ့ သူတို႕အိမ္ကို သပိတ္စခန္းေတာင္ ဖြင့္ထားတာ ေျပာမွ၊ ေအး ဒါဆို အဆင္ေျပတယ္ဆိုၿပီး၊ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ စိတ္ေအးသြားၾကတယ္။
ကိုယ့္ အေဖနဲ႕အေမကို ေခၚၿပီး ေတြ႕မယ့္ အန္တီေတြက အေရးအခင္းမျဖစ္ခင္ လပိုင္းကမွ ကိုယ္ေတြ အိမ္နားက ေျပာင္းသြားတာ၊ အိမ္ခ်င္းကပ္ရက္ တိုက္ခန္းနွစ္ခန္းတြဲရက္အိမ္ရဲ့ ေသာ့ကို ကိုယ္ေတြ အိမ္မွာပဲ အပ္ထားတယ္၊ ေရာင္းဖို႕ဆိုင္ထားတာမို႕ ဝယ္သူလာရင္ ကိုယ္တို႕က လိုက္ျပရတယ္၊
ရွစ္ေလးလံုးကာလ ရပ္ကြက္က ဆႏျပခ်ိီတက္တဲ့သူေတြ ၿမိဳ႕ထဲက ျပန္လာရင္ နားဖို႕၊ အလံေတြထားဖို႕ ၊ ေနာက္ေန႕အတြက္ ခ်ီတက္ဖို႕ ေဆြးေႏြးဖို႕ လူမ်ားမ်ား ဆန္႕တဲ့ ေနရာ ရွာေတာ့ လူမေနတဲ့ အဲဒီတိုက္ခန္းကို သေဘာက်ၿပီး အကူအညီေတာင္းတယ္၊ ကိုယ္ေတြလဲ အိမ္ရွင္ျဖစ္တဲ့ အန္တီ့ကို ဖုန္းဆက္ၿပီး ေျပာေတာ့ ခြင့္ျပဳတာနဲ႕ သပိတ္စခန္း ျဖစ္တာ။
ေနာက္ပိုင္း လုတာယက္တာ သတ္ၾကျဖတ္ၾက အသံေတြၾကားရၿပီး ကိုယ့္ရပ္ကြက္ကို လံုျခံဳေရးကိုယ့္ဘာသာ ယူၾကရတဲ့အခါ ညဖက္ဆို ကင္းစခန္း ျဖစ္သြားတယ္။
အဲဒါေတြ ျပန္ေျပာျပရင္း အန္တီ့အိမ္မွာ ဆံုၾကဖို႕ ျဖစ္လာတယ္။ ကိုယ့္ေမာင္ေလးကို နင္ထြက္သြားတာလဲ သူတို႕သိတယ္။ ဖုန္းဆက္ရင္ ေတြ႕ၿပီလား၊ ဘာသတင္းၾကားလဲ ေမးေနတာဆိုေတာ့ သူလဲ စိတ္ေအးသြားတယ္။
သီတာသေဘၤာဆိပ္က တက္တယ္ဆိုပဲ ဆိပ္ခံေဘာတံတားေပၚမွာ ကိုယ့္ဘိနပ္က ေထာက္ခနဲ ျပတ္ပါေလေရာ၊ ရဲလင္းကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူက သန္လ်င္တုန္းကနဲ႕ မတူဘူး၊ သူ႕ၾကည့္ရတာ စိုးရိမ္စိတ္ဝင္ေနပံုရတယ္။ မ်က္ေမွာင္ကုပ္ၿပီး ခပ္သုပ္သုပ္နဲ႕ေလွ်ာက္တယ္၊ ဘိနပ္ျပတ္လို႕ ေထာ့နဲ႕ေထာ့နဲ႕ ေလွ်ာက္ရင္း အေနာက္မွာ ခြာၿပီး က်န္ေနခဲ့တဲ့ ကိုယ့္ကို ျမန္ျမန္လာ ဘာျဖစ္ေနလဲ လွမ္းေခၚရင္း ဘိနပ္ျပတ္မွန္း သိေတာ့ သူ႕ဘိနပ္ကို ေပးတယ္၊ ကိုယ္လဲ ဘိနပ္အျပတ္ကို လက္ကကိုင္ လက္ေလးလံုးေလာက္ ဖေနာင့္လြတ္ေနတဲ့ ဘိနပ္နဲ႕ အျမန္ေလွ်ာက္ရတယ္။ ရဲလင္းက ေျခဗလာနဲ႕ ကားဂိတ္ကို ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ သုတ္ေျခတင္ၾကတယ္။ တိုက္ဆိုင္မႈကို ေျပာရရင္ ရုပ္ရွင္ထဲက အတိုင္းပဲ၊ သေဘၤာဆိပ္ကေန ကားဂိတ္ရွိတဲ့ လမ္းမေရာက္ေအာင္ သြားေနရတဲ့ အဲဒီ အတြင္းလမ္း တစ္ဝက္ေလာက္ အေရာက္မွာ ရဲလင္းတို႕ရံုးက ဘဏ္ဝတ္စံုနဲ႕ဝန္ထမ္း အုပ္စုႀကီးကို ေတြ႕ပါေလေရာ၊ ရဲလင္းကို ေတြ႕ေတာ့ ၿပံဳးၿပီး ႏႈတ္ဆက္ၿပီး စကားေျပာဖို႕ ျပင္တာမွာ ေျခေထာက္မွာ ဘိနပ္မပါတာကို ငံု႕ၾကည့္ရင္း ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္ေနၾကတုန္း ေခါင္းေလးဆတ္ၿပၿပီး ႏႈတ္ဆက္ေယာင္ လုပ္ကာ ေက်ာ္တက္ခဲ့ရတယ္။
ဒီအေၾကာင္းကို ေရးရင္းမွ အဲဒီအခ်ိန္ အလုပ္ေတြ ျပန္တက္ေနရၿပီဆိုေတာ့ ညမထြက္ရ အမိန္႕က ထုတ္ထုတ္ခ်င္း ညေန(၆)နာရီ မထြက္ရ ကေန အခ်ိန္ ေနာက္ဆုတ္ထားတဲ့ အခ်ိန္လို႕ ထင္မိတယ္၊ ၆နာရီခြဲလို႕ ထင္မိတယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ စက္တဘၤာလထဲမွာ မဟုတ္ပဲ ေအာက္တိုဘာ လဆန္းေလာက္မ်ား ျဖစ္ေနၿပီလား မသိ၊ မေသခ်ာ၊ မိုးကေလးအံု႕ျပျပ ျဖစ္ေနၿပီး ေမာ္ေတာ္ဆိပ္ဆင္းကာနီးမွာ မိုးနဲနဲ ရြာထားေသးတာ မွတ္မိတယ္။ စိုစိုစြတ္စြတ္နဲ႕ သြားရတာ မွတ္မိတယ္။
လမ္းမေပၚေရာက္တဲ့အခါ ကိုယ့္ေမာင္ေလးကို ဘိနပ္ျပန္ေပးလိုက္တယ္၊ သူက နင္စီးသြားလို႕ ေျပာတာကို ကိုယ္က ငါက ဒီကေန ေမေမတို႕ကို ေစာင့္မွာ ထိုင္ေနယံုပဲ ၊ နင္က ၿမိဳ႕ထဲဖက္သြားရမွာ စီးသြားေတာ့လို႕ ေျပာလိုက္တယ္။
ကိုယ္တို႕ ေမာင္ႏွမ လမ္းခြဲၿပီး ကိုယ္က အဲဒီနားက ဖုန္းဆက္တဲ့ဆိုင္ကေန အိမ္ကို ဖုန္းေခၚတယ္၊ ကိုယ့္အိမ္မွာ တယ္လီဖုန္းမရွိဘူး၊ အိမ္နားမွာ ဖုန္းရွိတဲ့ အိမ္က ေခၚေပးရင္ (၅၀)က်ပ္၊ ဆက္ရင္ သံုးမိနစ္ကို (၁၀၀) ေပးရတယ္၊ တယ္လီဖုန္းက လိုင္းပူးသလို တဂ်စ္ဂ်စ္ၿမည္ၿပီး အသံေတြထြက္ေနတာ၊ ဘာမွ မၾကားရဘူး၊ ႏွစ္ခါ သံုးခါ ဆက္ၾကည့္ၿပီး မရတဲ့အခါ ကိုယ္နဲနဲၿပာသြားတယ္၊ နာရီၾကည့္ၿပီး အခ်ိန္ကို ကမန္းကတန္း တြက္လိုက္ေတာ့ အခုအတိုင္းဆို အန္တီတို႕အိမ္မွာ ဆံုၿပီး စကားေျပာဖို႕ေတာင္ အခ်ိန္ရပါ့မလား၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကားမွတ္တိုင္မွာ ဒတ္ဆန္းကား တစ္စီး ထိုးဆိုက္လာၿပီး သုဝဏ သုဝဏ ကို ၊ ဘယ္မွ မရပ္ဘူး တိုက္ရိုက္ေမာင္းမွာလို႕ ေအာ္တာလဲၾကားေရာ ကမန္ကတန္း လက္ျပၿပီး တက္စီးလိုက္ေတာ့တယ္၊ ဖုန္းဆက္ေနရင္း အခ်ိန္ကုန္မခံပဲ လူကိုယ္တိုင္ ျပန္လာတာ မွန္သြားတယ္၊ ကားက ေလယာဥ္ပ်ံေမာင္းေနသလား ထင္ရတယ္။ ဘာေတြ အေရးႀကီးလာသလဲေတာ့ မသိ၊ ကိုယ္နဲ႕မွ ေတြ႕မိတယ္။ အံကိုက္ပဲ၊ ကားေပၚမွာ လူ ေလးငါးေယာက္ပဲ ပါတယ္။ လမ္းမွာ လူလဲ ဆက္မတင္ပဲ ေမာင္းတာ (၁၅) မိနစ္ေလာက္နဲ႕ ေရာက္တယ္၊ ကိုယ္လဲ ဘိနပ္အျပတ္ကို လက္ကကိုင္ၿပီး အိမ္ကို အေသာ့ႏွင္ရတယ္။
အိမ္ထဲကို ကိုယ္ေရာက္တာနဲ႕ စိတ္ပူတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႕ လည္ပင္းေတြရွည္လို႕ ေစာင့္ေနၾကတဲ့ အေဖနဲ႕အေမကို ရဲလင္းနဲ႕ ေတြ႕ရေအာင္ သြားၾကမယ္၊ အန္တီတို႕အိမ္မွာ ေစာင့္ေနတယ္လို႕ အတိုခ်ဳံဳး ၚပဲ ေျပာလိုက္တယ္၊ အေဖနဲ႕အေမက ေမးခ်င္တာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနတာကို ၿမိဳသိပ္ရတဲ့ ဟန္နဲ႕ ပဲ ကမန္းကတန္း ျပင္ၾကတယ္။ ေနမေကာင္းတဲ့ ေမေမ့ကိုေတာ့ ေမေမ၊ လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္မလား ေမးတာ အေမက ေလွ်ာက္ႏိုင္တယ္၊ သားနဲ႕ေတြ႕ရမွာ ရေအာင္ေလွ်ာက္မွာေပါ့ လို႕ေျပာတယ္၊
မွတ္မွတ္ရရ ေမေမက ကိုစီအေႏြးထည္ ပိေတာက္ေျခာက္ေရာင္ေလး ကပ်ာကယာ ထပ္ဝတ္လိုက္တယ္၊ အေဖက တိုက္ပံုေလး ထပ္ဝတ္ၿပီး ခ်က္ခ်င္း ထြက္ဖို႕ျပင္တယ္။ အိမ္မွာက်န္ခဲ့တဲ့ ေမာင္ႏွမေတြကို အခ်ိန္မမီလို႕ ျပန္မလာႏိုင္ရင္ စိတ္မပူဖို႕၊ အိမ္နီးခ်င္းေတြနဲ႕ ဘယ္သူလာေမးေမး ေမေမ ေနမေကာင္းလို႕ ၿမိဳ႕ထဲမွာ ေဆးခန္းသြားျပတယ္ ေျပာပါလို႕ မွာရတယ္၊ ေဖေဖက က်န္ခဲ့တဲ့ အထဲကမွ အႀကီးျဖစ္တဲ့ ညီမကို ပိုက္ဆံ ေပးေနတယ္။ ျပန္မေရာက္ရင္ ေနာက္ေန႕ စားဖို႕ေသာက္ဖို႕ဆိုၿပီး။
ကားငွားဖို႕ လမ္းထိပ္အထြက္ လမ္းထဲက မိတ္ေဆြေတြက ေမေမ့ကို ေနမေကာင္းမွန္းသိေတာ့ ဘယ္လဲ၊ ေဆးခန္း အဲလို ေျဖေနရတယ္။ တခ်ိဳ႕က သတင္းေမးဖို႕ ရပ္ၿပီးစကားေျပာခ်င္ေနလို႕ အားနာနာနဲ႕ မသိေယာင္ေဆာင္ၿပီး ထြက္လာရတယ္။
ကားငွားေတာ့ မလိုက္တာေတြ မ်ားေနေတာ့ လူက စိတ္ပူေနၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကားတစ္စီးက ပုဇြန္ေတာင္ေစ်း အထိပို႕ေပးမယ္၊ ကိုယ္ေတြငွားတဲ့ ဆီအထိေတာ့ မလိုက္ဘူး ဆိုတာနဲ႕ ရတဲ့အထိပဲ ငွားလိုက္တယ္၊ ပုဇြန္ေတာင္ေရာက္တဲ့အခါ ေစ်းအေရွ႕မွာပဲ ကားငွားတာမရဘူး၊ အခ်ိန္ကလဲ သိပ္မရေတာ့ဘူးဆိုတာ သိေနေတာ့ အေဖက ဆိုက္ကားငွားလိုက္တယ္၊ ပိုက္ဆံအမ်ားၾကီး ပိုေတာင္းတာ မွတ္မိတယ္။ အေဖက ေအးကြာ တို႕က အေရးႀကီးေတာ့ ေပးရမွာေပါ့ ဆိုၿပီး ဆိုက္ကားဆရာကို ေျပာေသးတယ္၊ အေဖနဲ႕အေမက ေရွ႕ေနာက္ ေက်ာျခင္းကပ္ထိုင္ၿပီး ကိုယ္က ကယ္ရီယာေပၚ ထိုင္လို႕ သြားၾကတာ၊ ေအာင္ဆန္းကြင္းေရွ႕ ေရာက္ေတာ့ ဆိုက္ကားဆရာက ဆက္မသြားႏိုင္ဘူး ၿငင္းေရာ၊ ဖမ္းခံရမယ္တဲ့ ၊ အေႏွးယာဥ္ မဝင္ရ တဲ့၊ အေဖနဲ႕ စကားမ်ားၾကပါေလေရာ၊ ဒါနဲ႕အေမက အခ်ိန္ကုန္တယ္ ေျပာမေနနဲ႕ လမ္းေလွ်ာက္သြားမယ္။ ကားေတြ႕ရင္ အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေအာင္ ငွားတာေပါ့ ဆိုၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ၾကတယ္၊ ကိုယ္က အေမ့ကို စိုးရိမ္ေနတာ၊ အေမက သားေဇာနဲ႕ အားတင္းၿပီး လိုက္ရွာတယ္၊ သမတရုပ္ရွင္ရံု ဂံုးတက္ေရာက္ေတာ့ အေမ သိပ္မေလွ်ာက္ႏိုင္ဘူး၊ ခပ္ျဖည္းျဖည္း ျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာမွ ကိုယ့္ေခါင္းထဲကို အေတြးတစ္ခု ဝင္လာၿပီး စိုးရိမ္စိတ္ဝင္သြားတယ္၊
အိမ္ရွင္ေတြက တစ္ေနရာမွာ သူတို႕ အလုပ္လုပ္တဲ့ အလုပ္ရံု ရွိတယ္၊ အဲဒီကို တစ္အိမ္လံုး သြားေနရင္ ဆိုတဲ့ အေတြးက လူကို ထူပူသြားတာပဲ၊ ေမာင္ေလးက အိမ္တခါး ပိတ္ထားလို႕ မဝင္ပဲ သူသြားရမယ့္ဆီ ဆက္သြားရင္ ကိစၥမရွိေပမယ့္ ကိုယ့္မွာ အေဖရယ္၊ လမ္းေကာင္းေကာင္းမေလွ်ာက္ႏိုင္တဲ့ အေမရယ္ ၊ အိမ္ျပန္ဖို႕ကလဲ အခ်ိန္မရေတာ့၊ စိတ္က ဘယ္ေလာက္ျမန္လဲဆို သုတ္ကနဲ ေရွ႕က ေျပးေတာ့တာ၊ အေဖ့ကို ေဖေဖေရ ေမေမ့ကို ေစာင့္ေခၚခဲ့ပါ ဆိုေတာ့ အေမက သြားႏွင့္သြားႏွင့္တဲ့ လက္ကာျပတယ္။ ဂံုးတက္ကေလးကေန လမ္းေျပေျပေပၚလဲေရာက္ေရာ အဲဒီ အန္တီတို႕အိမ္ေရွ႕ ဝရန္တာကို ကဲၿပီး ကမန္းကတန္းၾကည့္ေတာ့ အန္တီ့ သမီးႀကီးက လက္ကေလး အသာျပတယ္၊ ဝမ္းသာလိုက္တာ ေျပာမေနနဲ႕။ အိမ္ေရွ႕လဲ ေရာက္ေရာ လာၿပီ လာၿပီ ဆိုတဲ့ အသံ ၾကားလိုက္ေတာ့ သူတို႕ တစ္မိသားစုလံုးလဲ စိတ္ပူစြာ ေစာင့္ေနတာ သိလိုက္ရတယ္။
အေဖရယ္ အေမရယ္ ေမာင္ေလးရယ္ေတြ႕ၾကေတာ့ စကားလဲ မေျပာႏိုင္ၾကပါဘူး၊ ဒီလိုပဲ မေတြ႕တာၾကာတဲ့ အေမက သူ႕သားမ်က္ႏွာၾကည့္ၿပီး မ်က္ရည္က်တယ္၊ အေမတို႕နဲ႕ အတူလိုက္လာၿပီး လုပ္ခ်င္တာ လုပ္လို႕ မရဘူးလား ေျပာေသးတယ္၊ ရဲလင္းက ၊ ျပန္သြားရမွာ မျဖစ္ဘူးပဲ ေျပာတယ္၊
ကိုယ္ကေတာ့ ေမာေမာနဲ႕ ေျခပစ္လက္ပစ္ပဲ ၾကမ္းေပၚမွာ ထိုင္ခ်ရင္း ၾကည့္ေနမိတယ္။
အိမ္ရွင္အန္တီက ေတာ္ေသးတာေပါ့ စိတ္ေတြပူလိုက္တာ ညမထြက္ရ အခ်ိန္က နီးေနၿပီ၊ ရဲလင္းကလဲ သြားေတာ့မယ္ မမီေတာ့ဘူးထင္တယ္ ဆိုၿပီး၊ ေျပာေနတာ။ မမီရင္ ဒီမွာပဲ အိပ္လိုက္ဆိုလို႕ ေစာင့္ေနတာ၊ ရွင္တို႕ သားအမိ မေတြ႕လိုက္ရမွာ စိတ္ပူလိုက္ရတာလို႕ ေျပာရွာတယ္။
တေအာင့္ေနေတာ့ အန္တီ့သမီး အငယ္က (၁၅) မိနစ္ပဲလိုေတာ့တယ္၊ ေျပာစရာရွိတာ ေျပာၾက၊ ရဲလင္း ျပန္မယ့္ေနရာက ဒီ ၁၀မိနစ္ေလာက္နဲ႕ ေရာက္မလားဆိုေတာ့ ရဲလင္းက ေရာက္တယ္၊ အခု သြားေတာ့မယ္တဲ့၊ စကားေသခ်ာလဲ မေျပာရပါဘူး၊ ေတြ႕တယ္ဆိုရံု၊ မ်က္ႏွာေလးျမင္ရတယ္ ဆိုရံုပဲ၊ အေဖက သူ႕တိုက္ပံုထဲ လက္ႏိႈက္ၿပီး တစ္ဆယ္တန္ အသစ္ကေလးေတြ အထပ္လိုက္ ေပးတယ္၊ ဘယ္ေလာက္လဲေတာ့ မသိဘူး၊ ရဲလင္းက မယူပဲ ၾကည့္ေနၿပီး ဒီကာလၾကီးမွာ အိမ္မွာ သံုးစရာမရွိပဲ ေနမယ္၊ မယူဘူးလို႕ ေျပာတယ္၊ အေဖက ယူယူ၊ အေဖတို႕က မရွိရင္ ရွာလို႕လြယ္တယ္၊ ငါ့သား သံုးစရာလိုတာ သံုးရေအာင္ ယူလို႕ေျပာတယ္၊ အေမကလဲ အတင္းယူခိုင္းတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ အိမ္ရွင္ အန္တီက ဘီရိုဖြင့္ၿပီး ပိုက္ဆံ တစ္ထပ္ေပးတယ္၊ ေဖေဖ ေပးတာထက္ မ်ားတယ္၊ အန္တီေပးတာေတာ့ မၿငင္းဘူး ယူတယ္၊ အဲဒီအန္တီက သူေ႒း ၊ ပိုက္ဆံရွိတယ္၊ ကိုယ္တို႕နဲ႕ အိမ္နီးခ်င္းေနကတည္းက ကိုယ္တို႕ေမာင္ႏွမေတြကို မုန္႕ဖိုးေပးေနၾက၊
ကိုယ့္ေမာင္ေလးက အေဖနဲ႕အေမရယ္၊ အန္တီ့ရယ္ကို ထိုင္ကန္ေတာ့တယ္၊ အန္တီနဲ႕ ေမေမက မ်က္ရည္ေတြနဲ႕အသံေတြ စို႕နစ္ၿပီး ဆုေတြေပးတယ္။ အေဖကေတာ့ ေမးရိုးၾကီး တင္းၿပီး မ်က္လံုးေတြနီလို႕ ဆုေပးေတာ့ အသံေတြတုန္ေနတယ္၊
" အႏၱရာယ္ကင္းပါေစ၊" ဆိုတာ လူႀကီး (၃)ေယာက္စလံုး တညီထဲပဲ ဆုေပးၾကတာ။
အန္တီ့ သမီးအၾကီးကလည္း မ်က္ရည္ေတြ တရံႈ႕ရံႈ႕နဲ႕ သုတ္လို႕။ အန္တီ့သမီး အငယ္က ခပ္ထက္ထက္ ခပ္သြက္သြက္ ဆိုေတာ့ ငိုေနတဲ့ အုပ္စုကို ကဲကဲ သြားပေစေတာ့ သြားေတာ့ မဟုတ္တာလုပ္တာမွ မဟုတ္တာ ဘာမွမျဖစ္ဘူး၊ ရဲလင္းေရ အေရးေတာ္ပံုေအာင္ရမည္ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား ဆိုေတာ့ ၿပံဳးၾကတယ္။
ရဲလင္းလဲ ေလွကားေပၚက ဆင္းသြားေရာ အန္တီသမီးအႀကီးက ဝရန္တာကေန ထြက္ၾကည့္ၿပီး လမ္းဟိုဘက္ကို ကူးၿပီး ေလွ်ာက္သြားေနတယ္လို႕ လွမ္းေျပာတယ္၊ အေဖက ဒီကေန ၁၂မိနစ္ေလာက္နဲ႕ ေရာက္မယ့္ေနရာ ဘယ္ေနရာျဖစ္မလဲ ေျပာေနေလရဲ့။
ေမေမနဲ႕ အန္တီက ဝရန္တာထြက္ၿပီး ၾကည့္ၾကတယ္၊ ေတြ႕ရတယ္ သြားေနၿပီ၊ လို႕ ေျပာျပေနတယ္၊
တေအာင့္ေနေတာ့ အိမ္ထဲျပန္ဝင္လာၾကတယ္၊
ေမေမက " ငါ့သားေလး ဘယ္ကိုသြားတာပါလိမ့္၊ ေက်ာပိုးအိတ္ေလးလြယ္လို႕ ေနာက္ေက်ာေလးျမင္လိုက္ရတာ စိတ္ထဲ မေကာင္းလိုက္တာ '' ဆိုၿပီး တဖြဖြ ေျပာေနေရာ။
အိတ္ကေလးလြယ္ၿပီး တေရြ႕ေရြ႕သြားေနတဲ့ သူ႕သားေနာက္ေက်ာကို မျမင္ရေတာ့မွ အိမ္ထဲ ဝင္လာတာ။
အဲဒီလို တေရြ႕ေရြ႕နဲ႕ ဘယ္သြားမွန္းမသိ သြားတယ္ဆိုတာ " ဗမာ့မ်ိဳးခ်စ္လူငယ္အစည္းအရံုး ABPY " ရွိရာ ေဘာင္ဒရီလမ္းဘက္ကို ဆိုတာ ေနာက္ပိုင္းမွ သိလာရတယ္။
No comments:
Post a Comment