ျမန္မာျပည္က ေမာင္ေလးျဖစ္သူနဲ႕ အြန္လိုင္းမွာ စကားေျပာရင္းက ကိုယ္ေရးေနတဲ့ သူ႕သမိုင္းထဲက ကိုယ့္အမွတ္တရကို ဆက္ေရးရင္ အပိုင္းေတြ နည္းမွာ မဟုတ္လို႕ ေျပာမိၾကတယ္။ နွစ္ေပါင္း (၂၆)ႏွစ္အတြင္းက အျဖစ္အပ်က္မ်ားစြာကို စာမ်က္ႏွာေပၚတင္လိုက္မိတဲ့အခါ ေရးမဆံုးႏိုင္ေတာ့ေပ။ အဓိကက တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို ေနာက္မ်ိဳးဆက္ေတြ ၿငင္းခံုလို႕ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သိခ်င္လို႕ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ျပန္ၿပီး ခ်ိန္ကိုက္ တိုက္ဆိုင္ တြက္ဆရေလေအာင္ အေထာက္အထား တစ္ခု အျဖစ္ ရွိေနေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵေၾကာင့္ ေရးျဖစ္ပါတယ္။ ခင္မင္တဲ့ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ကိုစိုးလင္းကလည္း အားေပးပါတယ္။
" ဆက္ေရးပါ မခိုင္" တဲ့။
နကိုထဲက ေရးဖို႕ တျပင္ျပင္ ျဖစ္ေနသူဆိုေတာ့ ဒါမ်ိဳးလာေျပာလို႕ကေတာ့ လက္မေႏွးပဲ ေရွ႕သို႕ ဆက္ပါအုန္းမယ္။
ဗမာမ်ိဳးခ်စ္လူငယ္အစည္းအရံုး အေၾကာင္းကို ကိုယ္သိတာ တလြဲဆိုတာ ကိုခ်ိဳတူးေဇာ္ေရးတာ ဖတ္ရမွ ေသေသခ်ာခ်ာ သိရပါေတာ့တယ္။ ကိုယ့္ရဲ့ေမာင္ေလးက သူလုပ္ေနတဲ့ အဖြဲ႕အေၾကာင္း၊ လူေတြ အေၾကာင္းကို မိဘညီအကိုေမာင္ႏွမကို ေျပာျပေလ့မရွိပါဘူး။ သူ႕ရဲ့ထံုးစံက မလိုအပ္ရင္ ဘာမွ ေျပာေလ့မရွိေပ။ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ ထင္ေနတာက ရွစ္ေလးလံုး လူထုအံုႀကြမႈကို အနယ္နယ္အရပ္ရပ္မွာ တေျပးညီ လုပ္ႏိုင္ဖို႕ နယ္ေတြ ဆင္းသြားၾကတယ္။ ကိုေအာင္ေဇာ္မင္း၊ ရဲလင္းတို႕က ၿမိတ္၊ ထားဝယ္ဘက္ကို ဆင္းသြားၿပီး ရွစ္ေလးလံုးကာလမွာ ဗမာ့မ်ိဳးခ်စ္လူငယ္အစည္းအရံုး ဆိုတဲ့ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြ ပါဝင္တဲ့ အင္အားစုႀကီး ဖြဲ႕စည္းမိတယ္။ အဲဒီကမွ စစ္တပ္ အာဏာသိမ္းၿပီး ေျမေပၚမွာ ရပ္တည္ႏိုင္ေအာင္ ပါတီ မွတ္ပံုတင္တယ္၊ အဲဒီေနာက္ ေရြးေကာက္ပြဲ မဝင္တဲ့ပါတီေတြ ပယ္ဖ်က္ခံရတဲ့ အတြက္ ေျမလွ်ိဳးၾကတယ္။ အဲဒီမွာ ကိုယ့္ေမာင္ေလး ျဖစ္တဲ့ ရဲလင္းက ေအဘီ( ေျမာက္ပိုင္း) ကို ေရာက္သြားတယ္၊ ဒီလိုထင္ခဲ့တာ။
ဗမာ့မ်ိဳးခ်စ္လူငယ္အစည္းအရံုးကို ဇြန္အေရးအခင္းကာလမွာပဲ ဖြဲ႕စည္းၿပီး ဗမာ့မ်ိဳးခ်စ္လူငယ္အစည္းအရံုးက လူငယ္ေတြ အေနနဲ႕ ၿမိတ္၊ ထားဝယ္ဘက္မွာ အင္အားႀကီးမားတဲ့ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြပါဝင္တဲ့ အဖြဲ႕တစ္ခု အျဖစ္ ရပ္တည္ႏိုင္ခဲ့တယ္ဆိုတာ ႏွစ္ေပါင္း(၂၆) နွစ္အၾကာမွ ေသေသခ်ာခ်ာ သိရပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ဦးေဆာင္ၿပီး ပါတီဥကၠဌ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကိုခ်ိဳတူးေဇာ္ ေရးျပမွ သိရျခင္းပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္ အသက္ထင္ရွား ရွိေနစဥ္မွာ သိတဲ့သူေတြ ေရးၾကပါလို႕ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေျပာၾကတာ သိပ္မွန္တာေပါ့လို႕ ေတြးမိပါတယ္။
ဗမာ့မ်ိဳးခ်စ္လူငယ္အစည္းအရံုး ဘယ္လိုျဖစ္ေပၚလာတယ္ဆိုတာ ဂဃနဏ မသိတာ၊ အဲဒီ အစည္းအရံုးရွိရာကိုေတာ့ ေခ်ာင္းေပါက္ မတတ္ သြားခဲ့ရပါတယ္။ အစည္းအရံုးက လူငယ္ေတြ ျဖစ္တဲ့ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္သက္၊ ကိုရန္ေအာင္ကိုႀကီး၊ ကိုတိတ္ႏိုင္၊ မလွယဥ္ဝိုင္း တို႕ကို ဆံုဖူးခဲ့ပါတယ္။
ကိုယ့္အေမက ေက်ာင္းေတြ ျပန္ဖြင့္တဲ့အခါ အလုပ္မအားတဲ့ အတြက္ သူ႕သားဆီကို ကိုယ့္ကို လႊတ္ၿပီး မၾကာမၾကာ သြားၾကည့္ေစပါတယ္။ အိမ္က တတ္ႏိုင္သေလာက္ ဆန္အနည္းငယ္၊ အာလူး၊ ကုလားပဲ၊ ၾကက္သြန္နီ စတာေတြ အျပင္ ေဆးေပါ့လိပ္ စသျဖင့္ ပို႕ခိုင္းတာပါ။ တခါတေလ ပိုက္ဆံအနည္းငယ္ ထဲ့ေပးတတ္ပါတယ္။ ကိုယ့္ေမာင္ေလးက အိမ္အေၾကာင္းသိတဲ့အတြက္ အိမ္မွာရွိရဲ့လား အဆင္ေျပရဲ့လား ေမးတတ္ပါေသးတယ္။ အေမက တပတ္တစ္ခါပံုမွန္နဲ႕ တခါတေလ အိပ္မက္မေကာင္းဘူးဆိုလဲ ကိုယ့္ကို သြားၾကည့္အံုးဆိုကာ စိတ္ကူးေပါက္ရင္ ေပါက္သလို လႊတ္တတ္ပါတယ္။ ကိုယ္က သြားသာသြားရတာ ဟိုေရာက္ရင္ အစည္းအေဝးလုပ္ေနတာမ်ိဳး ၊ တိုးတိုးတဖံု တိုင္ပင္ေနတာ ေတြ႕ရင္ အေနခက္ပါတယ္။ ကိုယ့္ေမာင္ေလး ကိုယ္တိုင္က တခါတေလ ျခံထဲဝင္လာတာ ေတြ႕တာနဲ႕ စိတ္ရႈပ္သလို မႀကိဳက္သလို ျဖစ္ျဖစ္ေနတာ၊ သူတို႕လူေတြၾကားမွာ ကိုယ္ေရာက္လာတဲ့အခါ အေနခက္တာေတြ၊ အားနာတဲ့ဟန္ေတြ ေတြ႕ရတဲ့အခါ ေပးစရာရွိတာေပးၿပီး ခပ္ျမန္ျမန္သာ ျပန္ခဲ့ပါတယ္။ အေမေနာက္တခါ ခိုင္းရင္ ကိုယ္က မသြားခ်င္တဲ့အေၾကာင္း၊ သူတို႕က တိုးတိုးတိ္တ္တိတ္ လုပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ ကိုယ္ေရာက္သြားရင္ အေနခက္ေၾကာင္းေျပာလဲ အခ်ိန္တန္ေတာ့ သြားခိုင္းတာပါပဲ။ သူ႕သား ဒီတခါ တေနရာရာ ထြက္သြားရင္ မ်က္ေျခမျပတ္ေအာင္လို႕ ဆိုတတ္ပါတယ္။
တခါတေလ အစည္းအရံုးမွာ ဘယ္သူမွ မရွိတဲ့ အခ်ိန္ ကိုယ့္ေမာင္ေလး တစ္ေယာက္ပဲ ရွိတဲ့ အခ်ိန္ဆိုပါက သူက စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ စကားေျပာပါတယ္။ ရံုးခန္းကေန ျခံဝအထိ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္ပို႕ၿပီး အိမ္အေၾကာင္း ေမးတတ္ေျပာတတ္ပါတယ္။ အဲလိုႀကံဳရင္ေတာ့ ေနာက္တခါ အေမခိုင္းရင္ စိတ္ပါလက္ပါ သြားျဖစ္ရျပန္ပါတယ္။
အစည္းအရံုးမွာ ေနၾကတာ မီးေပါက္ဗလပြနဲ႕ ပုဆိုးကိုဝတ္လို႕ စားေတာ့လဲ ရွိတာ ခ်က္ၿပုတ္စားေနၾကေပမယ့္ သူတို႕ၾကည့္ရတာ ေပ်ာ္ေနပံုရပါတယ္။ တစ္ရက္မွာေတာ့ အေမက ရဲလင္းဆီ မေရာက္တာၾကာၿပီ သြားအုန္းဆိုတာကို ဟိုေန႕ဒီေန႕ ေရႊ႕ေနတုန္း အသက္ ဆယ့္ေလးငါးနွစ္အရြယ္ ေက်ာင္းသားေလးႏွစ္ေယာက္ အိမ္ကို ေရာက္လာပါတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း အိမ္ေစာင့္ျဖစ္ေနတဲ့ ကိုယ္က ထြက္စကားေျပာေတာ့ ကေလးႏွစ္ေယာက္က ရွက္ကိုးရွက္ကန္းဟန္နဲ႕ စာတစ္ေစာင္ ထုတ္ေပးပါတယ္။ စာကို ဖြင့္ဖတ္လိုက္ေတာ့ ရဲလင္းလက္ေရးနဲ႕ ဆန္ရွိရင္ နဲနဲေလာက္ ထဲ့ေပးလိုက္ပါတဲ့။
ကိုယ့္ေမာင္အေၾကာင္း ကိုယ္သိေတာ့ ဒါသူတို႕ေတာ္ေတာ္ အခက္အခဲ ျဖစ္လို႕ လႊတ္လိုက္တာဆိုတာ ရိပ္မိလိုက္ပါတယ္။ ကေလးေတြကို ခနေစာင့္ခိုင္းၿပီး ဆန္ရယ္၊ တျခား ခ်က္စားလို႕ရတာေတြ ထဲ့ေပးလိုက္ပါတယ္။ ပိုက္ဆံကေတာ့ ကိုယ့္မွာလဲ မရွိတာမို႕ မေပးလိုက္ႏိုင္ပါဘူး။
ဆန္အိတ္ကေလးကို တစ္ေယာက္က ပုခံုးမွာ ထမ္းလို႕ တစ္ေယာက္က ေဘးကေန ခုန္ဆြခုန္ဆြနဲဲလိုက္သြားတဲ့ ျမင္ကြင္းက ကိုယ့္တစ္သက္ မေမ့ႏိုင္ပါ။ မိဘအိမ္မွာ အဆင္သင့္ လက္ေဆးၿပီး စားႏိုင္ပါရက္နဲ႕ မေကာင္းတဲ့ အစိုးရေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေတြ ဆင္းရဲဒုကၡ ေရာက္ေနရတယ္လို႕ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတယ္။
အဲဒီ ေကာင္ေလး နွစ္ေယာက္မွာ တစ္ေယာက္ကေတာ့ အခုအခ်ိန္အထိ ကိုယ့္ရဲ့ေမာင္ေလး ျဖစ္တဲ့ ရဲလင္းနဲ႕ ထပ္တူထပ္မွ် ေသြးသားရင္းပမာျဖစ္ရတဲ့ ဘိုဘို ( ေျမာက္ပိုင္းျပန္) ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ေယာက္ကေတာ့ အမွတ္မမွားရင္ ေျမာက္ပိုင္းမွာ က်ဆံုးခဲ့တဲ့ စည္သူ ဆိုတာ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။
ဘိုဘိုက သူ႕မိဘ အဖိုးအဖြားက ျပည့္စံုတဲ့ မိသားစုေတြပါ။ ဘိုဘို႕အေမက သူ႕သားကို ခ်စ္ပံုကေတာ့ တကယ္ကို စံျပဳထိုက္ရပါတယ္။ သားတစ္ေယာက္ရတဲ့ အခ်ိန္ထိေတာင္ ဘိုဘိုက သူ႕အေမရင္ခြင္ထဲ ဝင္ၿပီး ေနတဲ့အခါ အန္တီက တဟဲ့ဟဲ့နဲ႕ဟန္႕ရင္းက ၿပံဳးေနတတ္ပါတယ္။
ဘိုဘိုျပန္ေျပာတာကေတာ့ အဲဒီတုန္းက ဆန္လက္တစ္ဆုပ္ေလာက္ရွိတာ ဆန္ၿပုတ္ဲၿပဳတ္ေသာက္ၿပီး အမတို႕အိမ္ေရာက္လာတာတဲ့၊ ကိုေအာင္ေဇာ္မင္း အေမ့အိမ္ကေတာ့ အခါတစ္ရာမက အဖန္ဖန္ ျဖစ္ေနၿပီမို႕ မ်က္ႏွာပူလို႕ အမတို႕အိမ္ တလွည့္ လာၾကတာလို႕ ရယ္ေမာၿပီး သတိတရ ေျပာပါတယ္။ ဒါတင္မက ကိုေအာင္ေဇာ္မင္းအေမ ရွင္ဥပဂုတၱကိုယ္ေတာ္ရဲ့ သပိတ္ထဲမွာ လႈထားတဲ့ ပိုက္ဆံေတြ ခဏေခ်းထားရေသးတယ္လို႕ ေျပာပါတယ္။ အဲဒါက ရဲလင္းလဲ ေျပာျပဖူးလို႕ သိေနတယ္။ ဘုရားစင္က အေႀကြေတြကို ဘုရားထံမွာ ကန္ေတာ့ၿပီး ေခတၱ ေခ်းထားတယ္၊ ျပန္ဆပ္ရမယ္လို႕ ေျပာဖူးတာ သတိရသြားၿပီး လြန္ခဲ့တဲ့ (၅)ႏွစ္ ၊ဘိုဘို ေထာင္က လြတ္လာအၿပီးမွာ အေႀကြးသြားဆပ္လိုက္အုန္းလို႕ သတိတရ ေျပာျဖစ္ပါေသးတယ္။
ဟိုေခတ္က ႏွစ္က်ပ္ခြဲေလာက္ဆိုေပမယ့္ အဲဒီတုန္းက တစ္က်ပ္က ဘဲဥ (၅)လံုးေလာက္ရတဲ့ ေခတ္ဆိုေတာ့ တန္ဖိုးရွိတာပင္။ တန္ဖိုးကိုတြက္တာထက္ ဘုရားပစၥည္း ၊ သံဃိကပစၥည္းမို႕ ျပန္ဆပ္ေစခ်င္တာပင္။ ဘိုဘို႕ကို ေမးရအုန္းမယ္လို႕ စာေရးရင္းသတိရစရာ တိုးလာျပန္ပါေတာ့တယ္။
" ဆက္ေရးပါ မခိုင္" တဲ့။
နကိုထဲက ေရးဖို႕ တျပင္ျပင္ ျဖစ္ေနသူဆိုေတာ့ ဒါမ်ိဳးလာေျပာလို႕ကေတာ့ လက္မေႏွးပဲ ေရွ႕သို႕ ဆက္ပါအုန္းမယ္။
ဗမာမ်ိဳးခ်စ္လူငယ္အစည္းအရံုး အေၾကာင္းကို ကိုယ္သိတာ တလြဲဆိုတာ ကိုခ်ိဳတူးေဇာ္ေရးတာ ဖတ္ရမွ ေသေသခ်ာခ်ာ သိရပါေတာ့တယ္။ ကိုယ့္ရဲ့ေမာင္ေလးက သူလုပ္ေနတဲ့ အဖြဲ႕အေၾကာင္း၊ လူေတြ အေၾကာင္းကို မိဘညီအကိုေမာင္ႏွမကို ေျပာျပေလ့မရွိပါဘူး။ သူ႕ရဲ့ထံုးစံက မလိုအပ္ရင္ ဘာမွ ေျပာေလ့မရွိေပ။ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ ထင္ေနတာက ရွစ္ေလးလံုး လူထုအံုႀကြမႈကို အနယ္နယ္အရပ္ရပ္မွာ တေျပးညီ လုပ္ႏိုင္ဖို႕ နယ္ေတြ ဆင္းသြားၾကတယ္။ ကိုေအာင္ေဇာ္မင္း၊ ရဲလင္းတို႕က ၿမိတ္၊ ထားဝယ္ဘက္ကို ဆင္းသြားၿပီး ရွစ္ေလးလံုးကာလမွာ ဗမာ့မ်ိဳးခ်စ္လူငယ္အစည္းအရံုး ဆိုတဲ့ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြ ပါဝင္တဲ့ အင္အားစုႀကီး ဖြဲ႕စည္းမိတယ္။ အဲဒီကမွ စစ္တပ္ အာဏာသိမ္းၿပီး ေျမေပၚမွာ ရပ္တည္ႏိုင္ေအာင္ ပါတီ မွတ္ပံုတင္တယ္၊ အဲဒီေနာက္ ေရြးေကာက္ပြဲ မဝင္တဲ့ပါတီေတြ ပယ္ဖ်က္ခံရတဲ့ အတြက္ ေျမလွ်ိဳးၾကတယ္။ အဲဒီမွာ ကိုယ့္ေမာင္ေလး ျဖစ္တဲ့ ရဲလင္းက ေအဘီ( ေျမာက္ပိုင္း) ကို ေရာက္သြားတယ္၊ ဒီလိုထင္ခဲ့တာ။
ဗမာ့မ်ိဳးခ်စ္လူငယ္အစည္းအရံုးကို ဇြန္အေရးအခင္းကာလမွာပဲ ဖြဲ႕စည္းၿပီး ဗမာ့မ်ိဳးခ်စ္လူငယ္အစည္းအရံုးက လူငယ္ေတြ အေနနဲ႕ ၿမိတ္၊ ထားဝယ္ဘက္မွာ အင္အားႀကီးမားတဲ့ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြပါဝင္တဲ့ အဖြဲ႕တစ္ခု အျဖစ္ ရပ္တည္ႏိုင္ခဲ့တယ္ဆိုတာ ႏွစ္ေပါင္း(၂၆) နွစ္အၾကာမွ ေသေသခ်ာခ်ာ သိရပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ဦးေဆာင္ၿပီး ပါတီဥကၠဌ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကိုခ်ိဳတူးေဇာ္ ေရးျပမွ သိရျခင္းပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္ အသက္ထင္ရွား ရွိေနစဥ္မွာ သိတဲ့သူေတြ ေရးၾကပါလို႕ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေျပာၾကတာ သိပ္မွန္တာေပါ့လို႕ ေတြးမိပါတယ္။
ဗမာ့မ်ိဳးခ်စ္လူငယ္အစည္းအရံုး ဘယ္လိုျဖစ္ေပၚလာတယ္ဆိုတာ ဂဃနဏ မသိတာ၊ အဲဒီ အစည္းအရံုးရွိရာကိုေတာ့ ေခ်ာင္းေပါက္ မတတ္ သြားခဲ့ရပါတယ္။ အစည္းအရံုးက လူငယ္ေတြ ျဖစ္တဲ့ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္သက္၊ ကိုရန္ေအာင္ကိုႀကီး၊ ကိုတိတ္ႏိုင္၊ မလွယဥ္ဝိုင္း တို႕ကို ဆံုဖူးခဲ့ပါတယ္။
ကိုယ့္အေမက ေက်ာင္းေတြ ျပန္ဖြင့္တဲ့အခါ အလုပ္မအားတဲ့ အတြက္ သူ႕သားဆီကို ကိုယ့္ကို လႊတ္ၿပီး မၾကာမၾကာ သြားၾကည့္ေစပါတယ္။ အိမ္က တတ္ႏိုင္သေလာက္ ဆန္အနည္းငယ္၊ အာလူး၊ ကုလားပဲ၊ ၾကက္သြန္နီ စတာေတြ အျပင္ ေဆးေပါ့လိပ္ စသျဖင့္ ပို႕ခိုင္းတာပါ။ တခါတေလ ပိုက္ဆံအနည္းငယ္ ထဲ့ေပးတတ္ပါတယ္။ ကိုယ့္ေမာင္ေလးက အိမ္အေၾကာင္းသိတဲ့အတြက္ အိမ္မွာရွိရဲ့လား အဆင္ေျပရဲ့လား ေမးတတ္ပါေသးတယ္။ အေမက တပတ္တစ္ခါပံုမွန္နဲ႕ တခါတေလ အိပ္မက္မေကာင္းဘူးဆိုလဲ ကိုယ့္ကို သြားၾကည့္အံုးဆိုကာ စိတ္ကူးေပါက္ရင္ ေပါက္သလို လႊတ္တတ္ပါတယ္။ ကိုယ္က သြားသာသြားရတာ ဟိုေရာက္ရင္ အစည္းအေဝးလုပ္ေနတာမ်ိဳး ၊ တိုးတိုးတဖံု တိုင္ပင္ေနတာ ေတြ႕ရင္ အေနခက္ပါတယ္။ ကိုယ့္ေမာင္ေလး ကိုယ္တိုင္က တခါတေလ ျခံထဲဝင္လာတာ ေတြ႕တာနဲ႕ စိတ္ရႈပ္သလို မႀကိဳက္သလို ျဖစ္ျဖစ္ေနတာ၊ သူတို႕လူေတြၾကားမွာ ကိုယ္ေရာက္လာတဲ့အခါ အေနခက္တာေတြ၊ အားနာတဲ့ဟန္ေတြ ေတြ႕ရတဲ့အခါ ေပးစရာရွိတာေပးၿပီး ခပ္ျမန္ျမန္သာ ျပန္ခဲ့ပါတယ္။ အေမေနာက္တခါ ခိုင္းရင္ ကိုယ္က မသြားခ်င္တဲ့အေၾကာင္း၊ သူတို႕က တိုးတိုးတိ္တ္တိတ္ လုပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ ကိုယ္ေရာက္သြားရင္ အေနခက္ေၾကာင္းေျပာလဲ အခ်ိန္တန္ေတာ့ သြားခိုင္းတာပါပဲ။ သူ႕သား ဒီတခါ တေနရာရာ ထြက္သြားရင္ မ်က္ေျခမျပတ္ေအာင္လို႕ ဆိုတတ္ပါတယ္။
တခါတေလ အစည္းအရံုးမွာ ဘယ္သူမွ မရွိတဲ့ အခ်ိန္ ကိုယ့္ေမာင္ေလး တစ္ေယာက္ပဲ ရွိတဲ့ အခ်ိန္ဆိုပါက သူက စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ စကားေျပာပါတယ္။ ရံုးခန္းကေန ျခံဝအထိ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္ပို႕ၿပီး အိမ္အေၾကာင္း ေမးတတ္ေျပာတတ္ပါတယ္။ အဲလိုႀကံဳရင္ေတာ့ ေနာက္တခါ အေမခိုင္းရင္ စိတ္ပါလက္ပါ သြားျဖစ္ရျပန္ပါတယ္။
အစည္းအရံုးမွာ ေနၾကတာ မီးေပါက္ဗလပြနဲ႕ ပုဆိုးကိုဝတ္လို႕ စားေတာ့လဲ ရွိတာ ခ်က္ၿပုတ္စားေနၾကေပမယ့္ သူတို႕ၾကည့္ရတာ ေပ်ာ္ေနပံုရပါတယ္။ တစ္ရက္မွာေတာ့ အေမက ရဲလင္းဆီ မေရာက္တာၾကာၿပီ သြားအုန္းဆိုတာကို ဟိုေန႕ဒီေန႕ ေရႊ႕ေနတုန္း အသက္ ဆယ့္ေလးငါးနွစ္အရြယ္ ေက်ာင္းသားေလးႏွစ္ေယာက္ အိမ္ကို ေရာက္လာပါတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း အိမ္ေစာင့္ျဖစ္ေနတဲ့ ကိုယ္က ထြက္စကားေျပာေတာ့ ကေလးႏွစ္ေယာက္က ရွက္ကိုးရွက္ကန္းဟန္နဲ႕ စာတစ္ေစာင္ ထုတ္ေပးပါတယ္။ စာကို ဖြင့္ဖတ္လိုက္ေတာ့ ရဲလင္းလက္ေရးနဲ႕ ဆန္ရွိရင္ နဲနဲေလာက္ ထဲ့ေပးလိုက္ပါတဲ့။
ကိုယ့္ေမာင္အေၾကာင္း ကိုယ္သိေတာ့ ဒါသူတို႕ေတာ္ေတာ္ အခက္အခဲ ျဖစ္လို႕ လႊတ္လိုက္တာဆိုတာ ရိပ္မိလိုက္ပါတယ္။ ကေလးေတြကို ခနေစာင့္ခိုင္းၿပီး ဆန္ရယ္၊ တျခား ခ်က္စားလို႕ရတာေတြ ထဲ့ေပးလိုက္ပါတယ္။ ပိုက္ဆံကေတာ့ ကိုယ့္မွာလဲ မရွိတာမို႕ မေပးလိုက္ႏိုင္ပါဘူး။
ဆန္အိတ္ကေလးကို တစ္ေယာက္က ပုခံုးမွာ ထမ္းလို႕ တစ္ေယာက္က ေဘးကေန ခုန္ဆြခုန္ဆြနဲဲလိုက္သြားတဲ့ ျမင္ကြင္းက ကိုယ့္တစ္သက္ မေမ့ႏိုင္ပါ။ မိဘအိမ္မွာ အဆင္သင့္ လက္ေဆးၿပီး စားႏိုင္ပါရက္နဲ႕ မေကာင္းတဲ့ အစိုးရေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေတြ ဆင္းရဲဒုကၡ ေရာက္ေနရတယ္လို႕ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတယ္။
အဲဒီ ေကာင္ေလး နွစ္ေယာက္မွာ တစ္ေယာက္ကေတာ့ အခုအခ်ိန္အထိ ကိုယ့္ရဲ့ေမာင္ေလး ျဖစ္တဲ့ ရဲလင္းနဲ႕ ထပ္တူထပ္မွ် ေသြးသားရင္းပမာျဖစ္ရတဲ့ ဘိုဘို ( ေျမာက္ပိုင္းျပန္) ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ေယာက္ကေတာ့ အမွတ္မမွားရင္ ေျမာက္ပိုင္းမွာ က်ဆံုးခဲ့တဲ့ စည္သူ ဆိုတာ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။
ဘိုဘိုက သူ႕မိဘ အဖိုးအဖြားက ျပည့္စံုတဲ့ မိသားစုေတြပါ။ ဘိုဘို႕အေမက သူ႕သားကို ခ်စ္ပံုကေတာ့ တကယ္ကို စံျပဳထိုက္ရပါတယ္။ သားတစ္ေယာက္ရတဲ့ အခ်ိန္ထိေတာင္ ဘိုဘိုက သူ႕အေမရင္ခြင္ထဲ ဝင္ၿပီး ေနတဲ့အခါ အန္တီက တဟဲ့ဟဲ့နဲ႕ဟန္႕ရင္းက ၿပံဳးေနတတ္ပါတယ္။
ဘိုဘိုျပန္ေျပာတာကေတာ့ အဲဒီတုန္းက ဆန္လက္တစ္ဆုပ္ေလာက္ရွိတာ ဆန္ၿပုတ္ဲၿပဳတ္ေသာက္ၿပီး အမတို႕အိမ္ေရာက္လာတာတဲ့၊ ကိုေအာင္ေဇာ္မင္း အေမ့အိမ္ကေတာ့ အခါတစ္ရာမက အဖန္ဖန္ ျဖစ္ေနၿပီမို႕ မ်က္ႏွာပူလို႕ အမတို႕အိမ္ တလွည့္ လာၾကတာလို႕ ရယ္ေမာၿပီး သတိတရ ေျပာပါတယ္။ ဒါတင္မက ကိုေအာင္ေဇာ္မင္းအေမ ရွင္ဥပဂုတၱကိုယ္ေတာ္ရဲ့ သပိတ္ထဲမွာ လႈထားတဲ့ ပိုက္ဆံေတြ ခဏေခ်းထားရေသးတယ္လို႕ ေျပာပါတယ္။ အဲဒါက ရဲလင္းလဲ ေျပာျပဖူးလို႕ သိေနတယ္။ ဘုရားစင္က အေႀကြေတြကို ဘုရားထံမွာ ကန္ေတာ့ၿပီး ေခတၱ ေခ်းထားတယ္၊ ျပန္ဆပ္ရမယ္လို႕ ေျပာဖူးတာ သတိရသြားၿပီး လြန္ခဲ့တဲ့ (၅)ႏွစ္ ၊ဘိုဘို ေထာင္က လြတ္လာအၿပီးမွာ အေႀကြးသြားဆပ္လိုက္အုန္းလို႕ သတိတရ ေျပာျဖစ္ပါေသးတယ္။
ဟိုေခတ္က ႏွစ္က်ပ္ခြဲေလာက္ဆိုေပမယ့္ အဲဒီတုန္းက တစ္က်ပ္က ဘဲဥ (၅)လံုးေလာက္ရတဲ့ ေခတ္ဆိုေတာ့ တန္ဖိုးရွိတာပင္။ တန္ဖိုးကိုတြက္တာထက္ ဘုရားပစၥည္း ၊ သံဃိကပစၥည္းမို႕ ျပန္ဆပ္ေစခ်င္တာပင္။ ဘိုဘို႕ကို ေမးရအုန္းမယ္လို႕ စာေရးရင္းသတိရစရာ တိုးလာျပန္ပါေတာ့တယ္။
No comments:
Post a Comment