ဝ , ဝလံုးကေလး ဝိုင္းဝိုင္းေရး
တစ္ႏွစ္ သံုး ေလး ငါး
ငါးေလးတစ္ေကာင္ ဖမ္းမိတယ္
ဘာျဖစ္လို႕ လႊတ္လိုက္တယ္
ကၽြန္ေတာ့္/ က်မ လက္ကို သူကိုက္တယ္
အား လားလား အာလားလား
ဟိုးးးးးးးးးးးး ငါးေလးလြတ္သြားၿပီ
ဘာျဖစ္လို႕ လႊတ္လိုက္တယ္
ကၽြန္ေတာ့္/ က်မ လက္ကို သူကိုက္တယ္
အား လားလား အာလားလား
ဟိုးးးးးးးးးးးး ငါးေလးလြတ္သြားၿပီ
သခ်ၤာ အေရအတြက္ တစ္ကေနငါးအထိ မွတ္တတ္ယံုမက ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ၾကည္ႏူးစရာ ၊ ကေလးအခ်င္းခ်င္း ရယ္ေမာ ရင္းႏွီး သြားေစရာ ကဗ်ာေလး ျဖစ္ေလသည္။
ကေလးေတြက
ေက်ာင္းဆိုတာ ေၾကာက္စရာလို႕ မသတ္မွတ္ပဲ ေက်ာင္းေရာက္ရင္ ကဗ်ာရြတ္ စာေရး
ပံုေျပာၾက စသျဖင့္ ေပ်ာ္လာၾကသည့္ အျပင္ ဆရာ/ ဆရာမ ေျပာျပသည့္
ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္မွာ မၾကားဖူးသည့္ အေၾကာင္းအရာေတြကို သိခ်င္လာသည္။
ဤသို႕ျဖင့္ ကေလးေတြရဲ့ သင္ယူလိုမႈ စူးစမ္းလိုစိတ္ျဖစ္မႈ နားေထာင္လိုစိတ္
စတာေတြကို ေက်ာင္းကေန ေလ့က်င့္ေပးတာပဲ ျဖစ္ေလသည္။
၁၉၈၈ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္း ကာလေတြမွာ ေက်ာင္းဆိုတာ အျမင္တစ္မ်ိဳးသို႕
ေျပာင္းသြားေစသည့္ အေၾကာင္းတရားေတြ ျဖစ္လာေလသည္။ ေခတ္ကာလမွာ
အၿပိဳင္အဆိုင္ေတြ မ်ားလာရာက မိဘေတြရဲ့ စိတ္မွာ ၿပိဳင္ဆိုင္တဲ့ စိတ္ေတြ
ကိန္းေအာင္းလာတာမွာ ကေလးေတြအေပၚ သက္ေရာက္လာဟန္ တူသည္။
ကေလးကို
အသက္(၅) ႏွစ္မျပည့္ခင္မွာပင္ သူငယ္တန္း ဖတ္စာ သင္ပုန္းႀကီးကုန္ေအာင္
သင္ထားၾကေလသည္။ ကေလးဆိုတာမ်ိဳးက သင္ယူလြယ္သည့္ သူမ်ိဳး ျဖစ္ရာ
တတ္တာမွန္ပါသည္။ အသက္(၃) ႏွစ္အရြယ္ ကေလးတစ္ေယာက္မွာ ဘာသာစကား (၃)မ်ိဳးကို
သင္ယူႏိုင္သည့္ အရည္အခ်င္း မွတ္ဥာဏ္ရွိေလသည္။ စာေရးဖို႕ကေတာ့ သူတို႕ရဲ့
လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကို ေလ့က်င့္ေပးဖို႕ လိုသည္။ ပံုဆြဲျခင္း ေဆးျခယ္ျခင္း
ျဖင့္ လက္အရိုးေတြကို အက်င့္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးလို႕ရေလသည္။ ပံုမွန္အားျဖင့္
အသက္(၅) ႏွစ္ႏွင့္ (၆) ႏွစ္အရြယ္ ေရာက္မွသာ စာေရးတာ သင့္ေတာ္ေလသည္။
တခ်ိဳ႕ႏိုင္ငံေတြမွာ အသက္(၆) ႏွစ္ျပည့္မွ မူလတန္းပညာကို စၿပီး သင္ရေလသည္။
မိဘေတြက ကိုယ့္ကေလးကို အားလံုးတတ္ေအာင္ ႀကိဳတင္သင္ၾကားၿပီးမွ ေက်ာင္းသို႕
ပို႕ေလရာ ဆရာ/ ဆရာမေတြကလည္း တခ်ိန္တုန္းကလို ေရးနည္းေတြ ဆြဲနည္းေတြ
ေျပာမေနေတာ့ပဲ ကႀကီး တစ္မ်က္ႏွာေရး၊ ၿပီးၿပီလား ၿပီးရင္ ခေခြးေရး စသျဖင့္
ခပ္ျမန္ျမန္သာ သြားေလသည္။ ကဗ်ာရြတ္တယ္ဆိုတာ မရွိေတာေပ၊ ၊ ကဗ်ာရြတ္တာ
မူႀကိဳကေလး ၊ မူႀကိဳတန္းမွာသာ ရြတ္ရတာလို႕ တြက္လာၾကေလသည္။ ကေလးတြကလည္း
တတ္ၿပီးသား ကႀကီး ခေခြးကို အလုအယက္အၿပိဳင္အဆိုင္ ေရးၾကေလသည္။ ဆရာမထံမွ
အမွတ္ကို သူ႕ထက္ငါ အရင္ရေအာင္ အျမန္ေရးၾကေလသည္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ကေလးေတြမွာ
ေက်ာင္းစေနတဲ့ အရြယ္မွာကတည္းက ၿပိဳင္ဆိုင္လိုစိတ္ေတြ တြန္းအားေတြ ႏွင့္
ျဖစ္ေနေလၿပီ။ အတန္းေဖာ္ အခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးမႈဆိုတဲ့ အားေတြ
ယုတ္ေလ်ာ့ က်ဆင္းရာ အေျခခံအေၾကာင္းတရားေတြ ျဖစ္လာေလသည္။
ပုဗၹာစရိယ မိႏွင့္ဘ
မိဘတစ္ခ်ိဳ႕က အလုပ္တစ္ဖက္၊ စီးပြားေရး တစ္ဖက္ျဖစ္လာသည့္အခါ ကေလးပညာေရး
အတြက္ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် မၾကည့္ႏိုင္တာက တစ္ေၾကာင္း၊ အမ်ားတကာ
က်ဴရွင္ထားတဲ့ အတြက္ ထားမွ ဆိုကာ က်ဴရွင္ေက်ာင္းကို ပို႕ေလသည္။ ယခင္ကာလေတြ
တုန္းက က်ဴရွင္ယူတဲ့သူဆိုတာ စာမလိုက္ႏိုင္သူေတြသာ ယူၾကတာ၊ ေက်ာင္းမွာ
ဆရာမကိုယ္တိုင္က စာမလိုက္ႏိုင္တဲ့ ေက်ာင္းသားကို အိမ္မွာ
စာလုပ္ဖို႕အရင္ဆံုး တိုက္တြန္းသည္။ အိမ္မွာ မိဘေတြက အလုပ္တစ္ဖက္နဲ႕မို႕
မအားလို႕ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ မိဘေျပာတာ နားမေထာင္လို႕ပဲ ျဖစ္ျဖစ္
စာမလုပ္ဘူးဆိုပါမွ ကဲ ေမာင္ ဘယ္သူ၊ မဘယ္ဝါ မင္းေတာ့ က်ဴရွင္ယူဖို႕
လိုၿပီလို႕ ႏို႕မို႕ စာေမးပြဲက်ေတာ့မယ္ ဆိုကာ က်ဴရွင္ တက္ေစေလသည္။ အခုေခတ္က
ဒီလိုမဟုေတာ့ေပ၊ ကိုယ့္ကေလး အေျခအေနကို မိဘေတြက ေသေသခ်ာခ်ာ မသိ၊
ေက်ာင္းနဲ႕ က်ဴရွင္ ေျပးလႊားေနရသည့္အခ်ိန္တြင္ မိဘႏွင့္ သားသမီးအၾကား
အခ်ိန္မရွိေတာ့ေပ။ စာလိုက္ႏိုင္သည့္ ကေလးကလည္း မိဘက က်ဴရွင္ပို႕၍ သြားေနရရာ
သူ႕အတြက္ စာၾကည့္ခ်ိန္ ေလ်ာ့ေနသည့္အတြက္ မေက်နပ္၊ မိဘကလည္း အမ်ားနည္းတူ
က်ဴရွင္ကို အခ်ိန္မွန္မသြားရင္ မႀကိဳက္၊ ကေလးေတြမွာ ဖိဆီးမႈေတြ ရွိလာေလသည္။
က်ဴရွင္မယူႏိုင္သည့္ ကေလးႀကျပန္ေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ စာလိုက္ႏိုင္လွ်င္
ကိစၥမရွိ၊ မိဘကို စိတ္မပူႏွင့္ သူစာလိုက္ႏိုင္ပါတယ္ ဆိုပါက မိဘေရာ ကေလးပါ
စိတ္ခ်မ္းသာရျပန္သည္။ ဒီလိုကေလးေတြ မိဘေတြလည္း မ်ားစြာရွိပါသည္။
တခ်ိဳ႕က်ျပန္ေတာ့ ကေလးက စာမလိုက္ႏိုင္၊ မိဘကလည္း က်ဴရွင္မထားနိုင္
ျဖစ္ၾကျပန္ေတာ့ ကေလးမွာ စိတ္ဖိဆီးမႈေတြ၊ သူ႕ဘဝကို မေက်နပ္မႈေတြ
ရွိလာၿပန္သည္။
အေရးအႀကီးဆံုးက လက္ဦးဆရာ
ျဖစ္တဲ့ မိဘက ကိုယ့္သားသမီးရဲ့ အေျခအေနကို သိေအာင္ ေလ့လာ ဂရုစိုက္ဖို႕
လိုေလသည္။ တစ္ေနကုန္ အလုပ္လုပ္ရသည့္တိုင္ ကိုယ့္သားသမီးႏွင့္
ထမင္းအတူစားရင္း စကားေျပာရင္းက ကိုယ့္ကေလး အေျခအေနကို အကဲခပ္ခြင့္
ရႏိုင္ေလသည္။ မိဘကိုယ္တိုင္ တစ္နာရီခန္႕ အခ်ိန္ေပးၿပီး ဒီကေန႕ ေက်ာင္းမွာ
ဘာေတြ သင္ခဲ့သလဲ ၊ ဘာလိုအပ္သလဲ ျပန္သင္ေပးတာမ်ိဳး၊ ေလ့က်င့္ခန္း ဝိုင္းၿပီး
စစ္ေပးတာမ်ိဳဳး လုပ္ေပးႏိုင္ပါက မိဘႏွင့္ ကေလးၾကား နားလည္မႈ ရေစၿပီး
ကေလးရဲ့ အေျခအေနကို ကိုယ္တိုင္ သိခြင့္ရႏိုင္ေပသည္။ က်ဴရွင္ထားတာမွာပင္
တစ္ခ်ိဳ႕မိဘေတြက အတန္းပိုင္ဆရာ ေျပာင္းတိုင္း တစ္ခါ ေျပာင္းၿပီးထားေလသည္။
အမွန္က ကိုယ့္ကေလးကို က်ဴရွင္ထားပါက ဆရာတစ္ေယာက္ဆီ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ထားပါက ဆရာ
မိဘ ေက်ာင္းသားၾကား နားလည္မႈ ပိုရွိေစႏိုင္သည္။ ကိုယ့္ကေလး အထာကို ဆရာက
သိလာတဲ့အခါ ေက်ာင္းသားနဲ႕ဆရာ အၾကား နားလည္မႈ ရွိလာသည္။ ေက်ာင္းသားအထာကို
နားလည္သည့္အတြက္လည္း သင္ၾကားရာမွာ ပိုၿပီး ထိေရာက္လာႏိုင္ေလသည္။
ေက်ာင္းေျပး က်ဴရွင္ေျပး ျပႆနာ ေတြ မိဘ ဆရာ ေက်ာင္းသားအၾကား အလြယ္တကူ
ေျဖရွင္းႏိုင္ၿပီး ေက်ာင္းသားရဲ့ အေျခအေနကိုလည္း အၿမဲမျပတ္ သိႏိုင္ေလသည္။
လက္ဦးဆရာမည္ထိုက္စြာကား ပုဗၹာစရိ မိႏွင့္ဘ
ကေလးတစ္ေယာက္ စာလံုးေတြ စၿပီး ေရးတတ္ဖို႕နဲ႕ ျမန္မာဗ်ည္းအကၡရာေတြကို မွန္ကန္ေအာင္ ဆြဲတတ္ဖို႕ ဆရာတင္မက မိဘကပါ ဝိုင္းဝန္း ၾကည့္ရႈရမယ့္ ေခတ္အေျခအေနမ်ိဳးမွာ ကေလးရဲ့ အမူအက်င့္၊ စာရိတၱ၊ ကိုယ္က်င့္တရားေကာင္းဖို႕ဆိုတာ ဆရာနဲ႕ မိဘေတြမွာ အလြန္ပဲ တာဝန္ရွိေလသည္။
"မိဘဆရာပူးေပါင္း ကေလးပညာေကာင္း" ဆိုတာ ပညာမွာ အတတ္ပညာသာမက အသိပညာကိုပါ ဆိုလိုသည္။
ဥပမာ- ေက်ာင္းကေန သူမ်ား ပစၥည္းတစ္ခုခု အိမ္ကိုပါလာခဲ့ရင္ မိဘက သိရပါမယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္ယူလာရသလဲ ဆိုတာ ေသခ်ာေမးၿပီး ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ျပန္ေပးခိုင္းရမွာ ျဖစ္သလို ဆရာမကိုလည္း ေျပာျပထားရမွာ ျဖစ္သည္။ ငယ္စဥ္ကတည္းက ေလ့က်င့္ေပးရမည့္ အမူအက်င့္ေတြျဖစ္ေလသည္။ ဒါ့အျပင္ တစ္ဖက္သားကို ရန္စတတ္၊ ေနာက္ေျပာင္တတ္တဲ့ ကေလးမ်ိဳးကိုလည္း ေပ်ာ္ရႊင္စရာေနာက္ေျပာင္တာထက္ ပိုကဲလာရင္၊ ထိခိုက္သည္အထိ ေနာက္ေျပာင္တာမ်ိဳးဆိုပါက ဆရာဆရာမေရာ မိဘကပါ ေစာင့္ႀကည့္ ဆံုမပဲ့ျပင္ရမွာ ျဖစ္သည္။ အၿမဲတမ္း တဖက္သားကို ရန္လို ရန္စေနတဲ့ ကေလးမ်ိဳးကိုလည္း မိဘနဲ႕တိုင္ပင္ၿပီး ဆိုဆံုးမ ထိန္းသိမ္း ပဲ့ၿပင္ရမွာသာ ျဖစ္သည္။
အခုတေလာ အသက္(၂၀)ဝန္းက်င္လူငယ္တစ္ခ်ိဳ႕( တခ်ိဳ႕ဆို တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြ ျဖစ္ေနၿပီ) မူးယစ္ေဆးစြဲတာ၊ မူးယစ္ေဆးသံုးၿပီး ရမ္းကားတာ၊ ေဆးေၾကာင္ၿပီး လူသတ္တာ စတာေတြ ဖတ္ရ ၾကားရသည့္ အခါ စိတ္မေကာင္း အလြန္ျဖစ္ရပါသည္။ မိဘေတြ အတြက္ေရာ ကာယကံရွင္ လူငယ္ေတြအတြက္ပါ ႏွေျမာတသ ျဖစ္မိရသည္။
ကိုယ့္ရဲ့ သားသမီး မူးယစ္ေဆးတစ္ခုခု သံုးေနတာကို မိဘက လံုးဝမသိတာလား၊ လံုးဝမသိတာဆိုရင္ ေတာ္ေတာ္လြန္လွၿပီ လို႕ေျပာရမည္ပင္။ သိရက္နဲ႕ လႊတ္ထားတာဆိုပါက ပိုေတာင္ လြန္လွေခ်ၿပီ။ သားသမီးကို ခ်စ္တာႏွင့္ ႏွစ္တာ လြဲေနတာလို႕ ေျပာရမည္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေနာက္ဆက္တြဲ မလိုလားတဲ့ ဆိုးက်ိဳးေတြ ျဖစ္လာတာပင္။ ေျဖရွင္းရမည့္ နည္းလမ္းေရြးၿပီး အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ အေျဖရွာဖို႕ လိုေနသည္ဟု ထင္ျမင္မိသည္။
ေဆးစြဲလို႕ ေဆးသံုးလို႕ ေက်ာင္းကေန ရာသက္ပန္ ထုတ္လိုက္တယ္ဆိုတာမ်ိဳးက ဆရာ/ဆရာမေတြဘက္က နည္းမွန္လို က်င့္သံုးေနတာၾကာပါၿပီ။ ေဆးစြဲေနတာ ေဆးသံုးေနတာ သိၿပီ၊ ဒီေတာ့ ေဆးျဖတ္ဘို႕ နည္းလမ္းရွာ ၊ ေဆးျဖတ္တဲ့ က်န္းမာေရးဆိုင္ရာ အဖြဲ႕အစည္းနဲ႕ဆက္သြယ္ ေဆာင္ရြက္ ၿပီးရင္ က်န္းမာေအာင္ အနားယူၿပီး ေက်ာင္းျပန္တက္ပါ စသျဖင့္ ေဆြးေႏြးညွိႏိူင္း ၾကတာက ေက်ာင္းသားအဖို႕ နစ္နာမႈမရွိယံုသာမက သူ႕ဘဝမွာ စာသင္ရအုန္းမည္ ေက်ာင္းတက္လို႕ ရေသးသည္ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရွိေနျခင္းက အေကာင္းဘက္ကို ဦးတည္ဖို႕ လမ္းစတခုပဲ ျဖစ္ေလသည္။
မူးယစ္ရမ္းကားတာမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ ေဒါသအေလ်ာက္ စိတ္အလိုလိုက္သည့္ လူသတ္မႈေတြကလည္း မၾကားဝ့ံေအာင္ပင္။ အမ်ားအားျဖင့္ ခ်စ္သူသမီးရီးစား အၾကား လူသတ္တဲ့အထိ ျဖစ္ၾကတာေတြ ၾကားေနရသည္။ လူတစ္ေယာက္လံုး မဆုိထားႏွင့္၊ ႕ၿခင္တစ္ေကာင္၊ ပုရြက္ဆိတ္တစ္ေကာင္ သတ္ဖို႕ေတာင္ ဝန္ေလးၾကတဲ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ အတြက္ ႏွလံုးတုန္ ရင္တုန္ရတဲ့ အျဖစ္ေတြပါပဲ။ လူတစ္ေယာက္ကို ေသေအာင္ သတ္ရဲတဲ့ စိတ္ေတြ ဘာ့ေၾကာင့္ ျဖစ္လာရသလဲ၊ မေၾကာက္မရြ႕ံ လက္မတြန္႕ရေလာက္ေအာင္ သူတပါး အသက္ကို သတ္ရတာ ယဥ္ပါးေနတာလား၊ ေတြးၾကည့္ေတာ့ ကေလးေတြ ငယ္စဥ္ကတည္းက တိုက္ၾက ခိုက္ၾကတဲ့ ဂိမ္းေတြ ကစားတာ၊ လူတစ္ေယာက္ကို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ေသနတ္နဲ႕ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ လက္နက္တစ္ခုခုနဲ႕ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ပစ္လိုက္ ခတ္လိုက္တာေတြက ကြန္ပ်ဴတာနဲ႕ ဂိမ္းကစားရင္း သတ္ေနက် ဆိုေတာ့ လူသတ္တာကို ယဥ္ပါးေနလာၾကတာလား၊ ဒါ့ေၾကာင့္ လူသတ္ခ်င္စိတ္ ေပါက္ေလာက္ေအာင္ ေဒါသျဖစ္စရာ ႀကံဳလာတဲ့အခါ လူသတ္ဖို႕ ဝန္မေလးေတာ့တာ၊ လက္ရဲဇက္ရဲ ျဖစ္လာတာ ျဖစ္မည္။
တခါတရံမွာ လူငယ္မေျပာပါႏွင့္၊ လူႀကီးေတြေတာင္ စိတ္တိုေဒါသ ျဖစ္လာရင္ သတ္ပလိုက္မယ္ဘာညာ ေရရြတ္တတ္ေပမယ့္ တကယ္တန္း သတ္ဖို႕ဆိုတာ စိတ္ေတာင္ မကူးၾကပါဘူး။ ေဒါသျဖစ္လြန္းလို႕ ေျပာလိုက္ၾကတာသာ ရွိတာပါ။ အခုက သတ္ခ်င္စိတ္ေပါက္ေအာင္ စိတ္တိုတာနဲ႕ ျခင္တစ္ေကာင္ကို ျဖတ္ကနဲ ရိုက္လိုက္သလို လက္ျမန္ေျချမန္ ဆိုေတာ့ စိုးရိမ္စရာ အေျခအေန ျဖစ္ေနတာ ေတြ႕လာရေလသည္။
အခုေခတ္ ကေလးေတြက (၃)ႏွစ္သား အရြယ္ဆိုရင္ပဲ ကြန္ပ်ဴတာကို ေကာင္းေကာင္း သံုးတတ္ေနၿပီ။ မိဘေတြကလည္း ကိုယ့္ကေလး ေခတ္မီတယ္ ဆိုၿပီး သေဘာက်တတ္ေလသည္။ တက္ဘ္လက္တို႕ အိုင္ပက္တို႕ဆိုလဲ လူႀကီးေတြလိုပဲ သုံးတတ္ၾကေလသည္။ ကေလးဆိုတာက အတတ္ျမန္သည္။ သူတို႕ရဲ့ မူရင္းဇစ္ျမစ္ကိုက သင္ယူခ်င္သည့္ စိတ္ေတြအေပၚမွာ အေျခခံေလသည္။ အတုျမင္အတတ္သင္ဆိုတာ ကေလးေတြမွအစစ္၊
စာေရးသူရဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ လသားအရြယ္ ကေလးေလး တစ္ေယာက္ရွိေလသည္။ ထိုကေလးေလးက ကြန္ပ်ဴတာနဲ႕ ကေလးသီခ်င္းေတြ ဖြင့္ေပးရင္ သိပ္ႀကိဳက္သည္။ သူ႕အေမက ကေလးသီခ်င္းေတြ ဖြင့္ျပသည့္အခါ ၾကာလာေတာ့ သီခ်င္းေတြကို သိလာေလသည္။ ဘယ္ေလာက္သိလာ သလဲဆိုရင္ သီခ်င္းမလာခင္ တီးလံုးလာကတည္းက ဘယ္တီးလံုးဆို ဘယ္လို လိုက္လႈပ္ရတယ္ဆိုတာပါ သိေနၿပီး ဟန္တျပင္ျပင္ႏွင့္ ျဖစ္သည္။ သီခ်င္းရဲ့ တီးလံုးအတိုင္း လိုက္လႈပ္တတ္သည္။ အဲဒါ (၆)လသား ေက်ာ္ေက်ာ္ပဲ ရွိေသးေတာ့ စာေရးသူတို႕မွာ တအံ့တဩ။
သူ႕ေခတ္နဲ႕သူ လူျဖစ္လာရတယ္လို႕သာ ေကာက္ခ်က္ခ်မိေလသည္။ စာေရးသူတို႕ ကေလးေတြ ငယ္စဥ္တုန္းက ကေလးသီခ်င္းေတြ ပံုျပင္ေတြကို အာေပါက္ေအာင္ ဆိုျပ ေျပာျပရေလသည္။ ဆိုပါအုန္းဆို ေမာေနေပမယ့္ ဆိုျပရသည္။ ပံုျပင္ကၿပီးေနၿပီ မအိပ္မခ်င္း ေျပာအုန္း ေျပာအုန္း ပူဆာပါက ပါးစပ္ပံုျပင္ေတြ ဆက္တိုက္ ျဖစ္လာေတာ့သည္။ ၊ တခါတေလ ပံုျပင္က တိုလို႕၊ အရွည္ႀကီး ေျပာပါလို႕ ပူဆာရင္ ပံုျပင္ထဲက "လူအ"ႀကီး (၇)ေယာက္က ကိုယ့္ပါးစပ္ထဲမွာ " အ" ျခင္း မ်ိဳးစံုနဲ႕ အေနရေတာ့တာ၊ ေရႊယုန္နဲ႕ ေရႊက်ားလည္း တစ္ခ်ိန္လံုး ရန္ျဖစ္ေနရေလသည္။
ကေန႕မိဘေတြက အိုင္ပက္ေလးႏွင့္ ကေလးသီခ်င္းေတြ ဖြင့္ကာ ကေလးေရွ႕ ခ်ထားၿပီး အိမ္မႈကိစၥလုပ္စရာ ရွိတာ လုပ္ေနလို႕ရေလသည္။ နည္းပညာတိုးတက္မႈေတြက လူေတြကို သက္သာေစတာ မွန္ေလသည္။ ဒါေပမယ့္ ကေလးေတြကို မိဘက ဆက္ၿပီး ၾကည့္ေနဖို႕ေတာ့ လိုပါလိမ့္မည္။ သူတို႕ဘာသာ ဂိမ္းေတြ ကစားလာတဲ့အခါ ဘယ္လို ဂိမ္းေတြ ကစားေနသလဲ၊ ရုပ္ရွင္ေတြ ၾကည့္ေနတဲ့အခါ ဘယ္လို ရုပ္ရွင္ေတြ ၾကည့္ေနသလဲ၊ မိဘက အကဲခပ္ေနရမွာ ျဖစ္ေလသည္။ တိုးတက္လာသည့္ ေခတ္ႏွင့္ ႕အညီ နည္းပညာကို ေကာင္းသည့္ ဘက္က အသံုးခ်ႏိုင္ဖို႕၊ ေကာင္းသည့္ ေနရာမွာ အသံုးၿပဳႏိုင္ဖို႕ ၊ အက်ိဳးရွိစြာ အသံုးၿပဳဖို႕ မိဘႏွင့္ ဆရာေတြမွာ ပိုၿပီး တာဝန္ရွိလာေလသည္။
အရင္တုန္းက ဝလံုးကေလး ဝိုင္းေအာင္ ဘယ္လို ေရးရမလဲလို႕ ဆရာမေတြက သင္ေပးသလို ၊ မိဘေတြကပါ သင္ေပးခဲ့ၾကရသည္။ ဝလံုးေလးကို ေအာက္ကေနစၿပီးဆြဲရမယ္၊ အေပၚကေနဆြဲၿပီး ေရးတဲ့အခါ ဝလံုးနဲ႕တူတာပဲ ရွိတယ္၊ အဲဒါ ဝလံုး အစစ္မဟုတ္ဘူး၊ ဝလံုးအမွန္ မဟုတ္ဘူးလို႕ ေျပာသလို အခုေခတ္မွာေတာ့ အဝိုင္းကေလးေတြ လည္တာ ေစာင့္ၾကည့္ရင္း ဘယ္ဟာအစစ္အမွန္ ဘယ္လိုမ်ိဳးကို ၾကည့္ရမယ္ စတာေတြ ေျပာဖို႕လိုအပ္ေနပါၿပီ။ ဝလံုးကေလးမွ ဝိုင္းေအာင္ မေရးတတ္ခင္ကတည္းက သံုးတတ္ ၾကည့္တတ္ေနတဲ့ ေခတ္မီစက္ပစၥည္းေတြကို တန္ဖိုးရွိတဲ့ေနရာမွာ တန္ဖိုးရွိရွိ အသံုးခ်ႏိုင္ဖို၊ နည္းမွန္လမ္းမွန္ သံုးႏိုင္ဖို႕ ႕ မိဘႏွင့္ဆရာတို႔မွာ တာဝန္ရွိလာၿပီလို႕ ျမင္မိေလသည္။
ခိုင္ခိုင္ေစာလြင္လက္ဦးဆရာမည္ထိုက္စြာကား ပုဗၹာစရိ မိႏွင့္ဘ
ကေလးတစ္ေယာက္ စာလံုးေတြ စၿပီး ေရးတတ္ဖို႕နဲ႕ ျမန္မာဗ်ည္းအကၡရာေတြကို မွန္ကန္ေအာင္ ဆြဲတတ္ဖို႕ ဆရာတင္မက မိဘကပါ ဝိုင္းဝန္း ၾကည့္ရႈရမယ့္ ေခတ္အေျခအေနမ်ိဳးမွာ ကေလးရဲ့ အမူအက်င့္၊ စာရိတၱ၊ ကိုယ္က်င့္တရားေကာင္းဖို႕ဆိုတာ ဆရာနဲ႕ မိဘေတြမွာ အလြန္ပဲ တာဝန္ရွိေလသည္။
"မိဘဆရာပူးေပါင္း ကေလးပညာေကာင္း" ဆိုတာ ပညာမွာ အတတ္ပညာသာမက အသိပညာကိုပါ ဆိုလိုသည္။
ဥပမာ- ေက်ာင္းကေန သူမ်ား ပစၥည္းတစ္ခုခု အိမ္ကိုပါလာခဲ့ရင္ မိဘက သိရပါမယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္ယူလာရသလဲ ဆိုတာ ေသခ်ာေမးၿပီး ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ျပန္ေပးခိုင္းရမွာ ျဖစ္သလို ဆရာမကိုလည္း ေျပာျပထားရမွာ ျဖစ္သည္။ ငယ္စဥ္ကတည္းက ေလ့က်င့္ေပးရမည့္ အမူအက်င့္ေတြျဖစ္ေလသည္။ ဒါ့အျပင္ တစ္ဖက္သားကို ရန္စတတ္၊ ေနာက္ေျပာင္တတ္တဲ့ ကေလးမ်ိဳးကိုလည္း ေပ်ာ္ရႊင္စရာေနာက္ေျပာင္တာထက္ ပိုကဲလာရင္၊ ထိခိုက္သည္အထိ ေနာက္ေျပာင္တာမ်ိဳးဆိုပါက ဆရာဆရာမေရာ မိဘကပါ ေစာင့္ႀကည့္ ဆံုမပဲ့ျပင္ရမွာ ျဖစ္သည္။ အၿမဲတမ္း တဖက္သားကို ရန္လို ရန္စေနတဲ့ ကေလးမ်ိဳးကိုလည္း မိဘနဲ႕တိုင္ပင္ၿပီး ဆိုဆံုးမ ထိန္းသိမ္း ပဲ့ၿပင္ရမွာသာ ျဖစ္သည္။
အခုတေလာ အသက္(၂၀)ဝန္းက်င္လူငယ္တစ္ခ်ိဳ႕( တခ်ိဳ႕ဆို တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြ ျဖစ္ေနၿပီ) မူးယစ္ေဆးစြဲတာ၊ မူးယစ္ေဆးသံုးၿပီး ရမ္းကားတာ၊ ေဆးေၾကာင္ၿပီး လူသတ္တာ စတာေတြ ဖတ္ရ ၾကားရသည့္ အခါ စိတ္မေကာင္း အလြန္ျဖစ္ရပါသည္။ မိဘေတြ အတြက္ေရာ ကာယကံရွင္ လူငယ္ေတြအတြက္ပါ ႏွေျမာတသ ျဖစ္မိရသည္။
ကိုယ့္ရဲ့ သားသမီး မူးယစ္ေဆးတစ္ခုခု သံုးေနတာကို မိဘက လံုးဝမသိတာလား၊ လံုးဝမသိတာဆိုရင္ ေတာ္ေတာ္လြန္လွၿပီ လို႕ေျပာရမည္ပင္။ သိရက္နဲ႕ လႊတ္ထားတာဆိုပါက ပိုေတာင္ လြန္လွေခ်ၿပီ။ သားသမီးကို ခ်စ္တာႏွင့္ ႏွစ္တာ လြဲေနတာလို႕ ေျပာရမည္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေနာက္ဆက္တြဲ မလိုလားတဲ့ ဆိုးက်ိဳးေတြ ျဖစ္လာတာပင္။ ေျဖရွင္းရမည့္ နည္းလမ္းေရြးၿပီး အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ အေျဖရွာဖို႕ လိုေနသည္ဟု ထင္ျမင္မိသည္။
ေဆးစြဲလို႕ ေဆးသံုးလို႕ ေက်ာင္းကေန ရာသက္ပန္ ထုတ္လိုက္တယ္ဆိုတာမ်ိဳးက ဆရာ/ဆရာမေတြဘက္က နည္းမွန္လို က်င့္သံုးေနတာၾကာပါၿပီ။ ေဆးစြဲေနတာ ေဆးသံုးေနတာ သိၿပီ၊ ဒီေတာ့ ေဆးျဖတ္ဘို႕ နည္းလမ္းရွာ ၊ ေဆးျဖတ္တဲ့ က်န္းမာေရးဆိုင္ရာ အဖြဲ႕အစည္းနဲ႕ဆက္သြယ္ ေဆာင္ရြက္ ၿပီးရင္ က်န္းမာေအာင္ အနားယူၿပီး ေက်ာင္းျပန္တက္ပါ စသျဖင့္ ေဆြးေႏြးညွိႏိူင္း ၾကတာက ေက်ာင္းသားအဖို႕ နစ္နာမႈမရွိယံုသာမက သူ႕ဘဝမွာ စာသင္ရအုန္းမည္ ေက်ာင္းတက္လို႕ ရေသးသည္ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရွိေနျခင္းက အေကာင္းဘက္ကို ဦးတည္ဖို႕ လမ္းစတခုပဲ ျဖစ္ေလသည္။
မူးယစ္ရမ္းကားတာမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ ေဒါသအေလ်ာက္ စိတ္အလိုလိုက္သည့္ လူသတ္မႈေတြကလည္း မၾကားဝ့ံေအာင္ပင္။ အမ်ားအားျဖင့္ ခ်စ္သူသမီးရီးစား အၾကား လူသတ္တဲ့အထိ ျဖစ္ၾကတာေတြ ၾကားေနရသည္။ လူတစ္ေယာက္လံုး မဆုိထားႏွင့္၊ ႕ၿခင္တစ္ေကာင္၊ ပုရြက္ဆိတ္တစ္ေကာင္ သတ္ဖို႕ေတာင္ ဝန္ေလးၾကတဲ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ အတြက္ ႏွလံုးတုန္ ရင္တုန္ရတဲ့ အျဖစ္ေတြပါပဲ။ လူတစ္ေယာက္ကို ေသေအာင္ သတ္ရဲတဲ့ စိတ္ေတြ ဘာ့ေၾကာင့္ ျဖစ္လာရသလဲ၊ မေၾကာက္မရြ႕ံ လက္မတြန္႕ရေလာက္ေအာင္ သူတပါး အသက္ကို သတ္ရတာ ယဥ္ပါးေနတာလား၊ ေတြးၾကည့္ေတာ့ ကေလးေတြ ငယ္စဥ္ကတည္းက တိုက္ၾက ခိုက္ၾကတဲ့ ဂိမ္းေတြ ကစားတာ၊ လူတစ္ေယာက္ကို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ေသနတ္နဲ႕ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ လက္နက္တစ္ခုခုနဲ႕ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ပစ္လိုက္ ခတ္လိုက္တာေတြက ကြန္ပ်ဴတာနဲ႕ ဂိမ္းကစားရင္း သတ္ေနက် ဆိုေတာ့ လူသတ္တာကို ယဥ္ပါးေနလာၾကတာလား၊ ဒါ့ေၾကာင့္ လူသတ္ခ်င္စိတ္ ေပါက္ေလာက္ေအာင္ ေဒါသျဖစ္စရာ ႀကံဳလာတဲ့အခါ လူသတ္ဖို႕ ဝန္မေလးေတာ့တာ၊ လက္ရဲဇက္ရဲ ျဖစ္လာတာ ျဖစ္မည္။
တခါတရံမွာ လူငယ္မေျပာပါႏွင့္၊ လူႀကီးေတြေတာင္ စိတ္တိုေဒါသ ျဖစ္လာရင္ သတ္ပလိုက္မယ္ဘာညာ ေရရြတ္တတ္ေပမယ့္ တကယ္တန္း သတ္ဖို႕ဆိုတာ စိတ္ေတာင္ မကူးၾကပါဘူး။ ေဒါသျဖစ္လြန္းလို႕ ေျပာလိုက္ၾကတာသာ ရွိတာပါ။ အခုက သတ္ခ်င္စိတ္ေပါက္ေအာင္ စိတ္တိုတာနဲ႕ ျခင္တစ္ေကာင္ကို ျဖတ္ကနဲ ရိုက္လိုက္သလို လက္ျမန္ေျချမန္ ဆိုေတာ့ စိုးရိမ္စရာ အေျခအေန ျဖစ္ေနတာ ေတြ႕လာရေလသည္။
အခုေခတ္ ကေလးေတြက (၃)ႏွစ္သား အရြယ္ဆိုရင္ပဲ ကြန္ပ်ဴတာကို ေကာင္းေကာင္း သံုးတတ္ေနၿပီ။ မိဘေတြကလည္း ကိုယ့္ကေလး ေခတ္မီတယ္ ဆိုၿပီး သေဘာက်တတ္ေလသည္။ တက္ဘ္လက္တို႕ အိုင္ပက္တို႕ဆိုလဲ လူႀကီးေတြလိုပဲ သုံးတတ္ၾကေလသည္။ ကေလးဆိုတာက အတတ္ျမန္သည္။ သူတို႕ရဲ့ မူရင္းဇစ္ျမစ္ကိုက သင္ယူခ်င္သည့္ စိတ္ေတြအေပၚမွာ အေျခခံေလသည္။ အတုျမင္အတတ္သင္ဆိုတာ ကေလးေတြမွအစစ္၊
စာေရးသူရဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ လသားအရြယ္ ကေလးေလး တစ္ေယာက္ရွိေလသည္။ ထိုကေလးေလးက ကြန္ပ်ဴတာနဲ႕ ကေလးသီခ်င္းေတြ ဖြင့္ေပးရင္ သိပ္ႀကိဳက္သည္။ သူ႕အေမက ကေလးသီခ်င္းေတြ ဖြင့္ျပသည့္အခါ ၾကာလာေတာ့ သီခ်င္းေတြကို သိလာေလသည္။ ဘယ္ေလာက္သိလာ သလဲဆိုရင္ သီခ်င္းမလာခင္ တီးလံုးလာကတည္းက ဘယ္တီးလံုးဆို ဘယ္လို လိုက္လႈပ္ရတယ္ဆိုတာပါ သိေနၿပီး ဟန္တျပင္ျပင္ႏွင့္ ျဖစ္သည္။ သီခ်င္းရဲ့ တီးလံုးအတိုင္း လိုက္လႈပ္တတ္သည္။ အဲဒါ (၆)လသား ေက်ာ္ေက်ာ္ပဲ ရွိေသးေတာ့ စာေရးသူတို႕မွာ တအံ့တဩ။
သူ႕ေခတ္နဲ႕သူ လူျဖစ္လာရတယ္လို႕သာ ေကာက္ခ်က္ခ်မိေလသည္။ စာေရးသူတို႕ ကေလးေတြ ငယ္စဥ္တုန္းက ကေလးသီခ်င္းေတြ ပံုျပင္ေတြကို အာေပါက္ေအာင္ ဆိုျပ ေျပာျပရေလသည္။ ဆိုပါအုန္းဆို ေမာေနေပမယ့္ ဆိုျပရသည္။ ပံုျပင္ကၿပီးေနၿပီ မအိပ္မခ်င္း ေျပာအုန္း ေျပာအုန္း ပူဆာပါက ပါးစပ္ပံုျပင္ေတြ ဆက္တိုက္ ျဖစ္လာေတာ့သည္။ ၊ တခါတေလ ပံုျပင္က တိုလို႕၊ အရွည္ႀကီး ေျပာပါလို႕ ပူဆာရင္ ပံုျပင္ထဲက "လူအ"ႀကီး (၇)ေယာက္က ကိုယ့္ပါးစပ္ထဲမွာ " အ" ျခင္း မ်ိဳးစံုနဲ႕ အေနရေတာ့တာ၊ ေရႊယုန္နဲ႕ ေရႊက်ားလည္း တစ္ခ်ိန္လံုး ရန္ျဖစ္ေနရေလသည္။
ကေန႕မိဘေတြက အိုင္ပက္ေလးႏွင့္ ကေလးသီခ်င္းေတြ ဖြင့္ကာ ကေလးေရွ႕ ခ်ထားၿပီး အိမ္မႈကိစၥလုပ္စရာ ရွိတာ လုပ္ေနလို႕ရေလသည္။ နည္းပညာတိုးတက္မႈေတြက လူေတြကို သက္သာေစတာ မွန္ေလသည္။ ဒါေပမယ့္ ကေလးေတြကို မိဘက ဆက္ၿပီး ၾကည့္ေနဖို႕ေတာ့ လိုပါလိမ့္မည္။ သူတို႕ဘာသာ ဂိမ္းေတြ ကစားလာတဲ့အခါ ဘယ္လို ဂိမ္းေတြ ကစားေနသလဲ၊ ရုပ္ရွင္ေတြ ၾကည့္ေနတဲ့အခါ ဘယ္လို ရုပ္ရွင္ေတြ ၾကည့္ေနသလဲ၊ မိဘက အကဲခပ္ေနရမွာ ျဖစ္ေလသည္။ တိုးတက္လာသည့္ ေခတ္ႏွင့္ ႕အညီ နည္းပညာကို ေကာင္းသည့္ ဘက္က အသံုးခ်ႏိုင္ဖို႕၊ ေကာင္းသည့္ ေနရာမွာ အသံုးၿပဳႏိုင္ဖို႕ ၊ အက်ိဳးရွိစြာ အသံုးၿပဳဖို႕ မိဘႏွင့္ ဆရာေတြမွာ ပိုၿပီး တာဝန္ရွိလာေလသည္။
အရင္တုန္းက ဝလံုးကေလး ဝိုင္းေအာင္ ဘယ္လို ေရးရမလဲလို႕ ဆရာမေတြက သင္ေပးသလို ၊ မိဘေတြကပါ သင္ေပးခဲ့ၾကရသည္။ ဝလံုးေလးကို ေအာက္ကေနစၿပီးဆြဲရမယ္၊ အေပၚကေနဆြဲၿပီး ေရးတဲ့အခါ ဝလံုးနဲ႕တူတာပဲ ရွိတယ္၊ အဲဒါ ဝလံုး အစစ္မဟုတ္ဘူး၊ ဝလံုးအမွန္ မဟုတ္ဘူးလို႕ ေျပာသလို အခုေခတ္မွာေတာ့ အဝိုင္းကေလးေတြ လည္တာ ေစာင့္ၾကည့္ရင္း ဘယ္ဟာအစစ္အမွန္ ဘယ္လိုမ်ိဳးကို ၾကည့္ရမယ္ စတာေတြ ေျပာဖို႕လိုအပ္ေနပါၿပီ။ ဝလံုးကေလးမွ ဝိုင္းေအာင္ မေရးတတ္ခင္ကတည္းက သံုးတတ္ ၾကည့္တတ္ေနတဲ့ ေခတ္မီစက္ပစၥည္းေတြကို တန္ဖိုးရွိတဲ့ေနရာမွာ တန္ဖိုးရွိရွိ အသံုးခ်ႏိုင္ဖို၊ နည္းမွန္လမ္းမွန္ သံုးႏိုင္ဖို႕ ႕ မိဘႏွင့္ဆရာတို႔မွာ တာဝန္ရွိလာၿပီလို႕ ျမင္မိေလသည္။
No comments:
Post a Comment