သံုးနားညီ( ၁၅ေအာက္တိုဘာ ၂၀၁၄ The Voice Daily)မွ

ဂ်ီဩေမႀထီ ဘာသာရပ္မွာ အနားသံုးနားျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းထားသည့္ ပံုသ႑န္ကို ႀတိဂံဟု ေခၚေလသည္။ ႀတိဂံ အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိရာ အနား သံုးနားစလံုး ညီေနေသာ ႀတိဂံမွာ အခ်ိဳးက် လွပသည္ဟု ထင္မိေလသည္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ျဖစ္မည္။ ပညာေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး အထိမ္းအမွတ္ အမွတ္တံဆိပ္ (လိုဂို) မ်ားမွာ သံုးဦးသံုးဖလွယ္၊သံုးမ်ိဳးသံုးစား အခ်ိဳးညီမွ်ျခင္း ဆိုတာ ကိုယ္စားျပဳသည္ကို ျပသလိုပါက ႀတိဂံပံုျဖင့္ ေဖာ္ျပၾကတာ ေတြ႕ျမင္ဖူးသည္။
ဥပမာ- ဆရာ မိဘ ေက်ာင္းသား၊ သီလ သမာဓိ ပညာ၊
အထက္ေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းက ေက်ာင္းသံုးဗလာစာအုပ္ ကိုယ္ပိုင္ ထုတ္ရာမွာ စာအုပ္တံဆိပ္က ႀႀတိဂံပံု၊ ထိုႀတိဂံပံုမွာ အနားေတြက စိတ္ဓါတ္ စည္းကမ္း ပညာ စသျဖင့္ ေတြ႕ရေလသည္။ အဆိုပါ သံုးခုညီညီညာညာ ေပါင္းစပ္ ဖြဲ႕တည္ထားေသာ ခိုင္ခန္႕သည့္ သေဘာေဆာင္ေလသည္။
စာေရးသူ စဥ္းစားမိေနသည့္ သံုးခုကေတာ့ လူေျပာမ်ားလွသည့္ လူ မူ စနစ္ အေၾကာင္းျဖစ္ေလသည္။ လူေျပာင္း မူေျပာင္း စနစ္ေျပာင္း၊ လူမေျပာင္း စနစ္ေျပာင္း စတာေတြ ေျပာၾက ေရးၾကတာ ဖတ္ရေလသည္။ တကယ္ေတာ့ ေျပာင္းလဲျခင္းကို ျမန္မာျပည္သူေတြ လိုလားခဲ့သည္မွာ ၾကာပါၿပီ။ လြန္ခဲ့သည့္ (၂၆)ႏွစ္ကတည္းက ျဖစ္ေပၚခဲ့သည့္ ရွစ္ေလးလံုး ဒီမိုကေရစီ အေရးေတာ္ပံုႀကီးက သက္ေသတည္ေလသည္။
အေမရိကန္သမတအိုဘားမား၏ ေရြးေကာက္ပြဲ မဲဆြယ္သည့္ စကားျဖစ္ေသာ change ဆိုတာ လူသိထင္ရွား ျဖစ္လာၿပီး ကမၻာအႏွံ႕ အေျပာင္းအလဲဆိုတာ စၿပီး ထင္ထင္ရွား သိျမင္လာၾကေလသည္။
စစ္အာဏာရွင္တို႕ အုပ္ခ်ဳပ္ေနေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံပင္ change အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ဒီမိုကေရစီစနစ္ဆီသို႕ ဦးတည္လာသည္။ စနစ္ေျပာင္းခဲ့ေလၿပီ။ အေပၚယံေျပာင္းသလား၊ အနည္းငယ္ေျပာင္းသလား၊ ဟန္ျပေျပာင္းသလား ေမးခြန္းေတြ အၾကားက ေျပာင္းလဲေနပါသည္လို႕ ျဖစ္ခဲ့ေခ်ၿပီ။ ဒီအေၿပာင္းအလဲမွာ စနစ္တစ္ခုဆီကို သြားေနသည္လို႕ ေႀကြးေၾကာ္ထားတာမို႕ စနစ္ ေျပာင္းသည္။ လူကလဲ ယခုအစိုးရသည္ စစ္ယူနီေဖာင္းမွ အရပ္ဝတ္ကို ေျပာင္းဝတ္သည္ဟု အမ်ားက မည္သို႕ပင္ ဆိုေစ ယခုအစိုးရက ယခင္အစိုးရဟု နာမည္တပ္ကာ ေျပာဆိုေနတတ္သျဖင့္ သူတို႕သည္ ယခင္လူမ်ား မဟုတ္ၾကလို႕ ဆိုခ်င္ဟန္တူသည္။ ထားပါေတာ့ စနစ္ေျပာင္းသည္၊ လူေၿပာင္းသည္။ မူကိုလည္း ေျပာင္းေနၿပီဟု ဆိုၾကျပန္သည္။ ေျပာင္းသည္ပဲ ဆိုပါေတာ့။ ျပည္သူေတြ အတြက္ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး၊ စီးပြားေရး စတာေတြ ဘာေတြ ေျပာင္းလဲလာသနည္း။
ပညာေရးကို ေျပာင္းလဲဖို႕ က်ိဳးစားရင္း ဝန္ႀကီးေတြ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ ေျပာင္းသံ ၾကားေနရသည္။ မူေျပာင္းမရလို႕ လူေျပာင္းသလား၊ က်န္းမာေရးလည္း ထို႕အတူပင္။ ျပည္သူေတြသာ အေျပာင္းအလဲကို ေမွ်ာ္လင့္ရင္း ခၽြတ္ျခံုက်ေနရေလသည္။
ဆိုခဲ့ေသာ ႀတိဂံတြင္ အနားသံုးနားရွိရာ ထိုအနားသံုးနား အခ်ိဳးတက် ရွိပါမွ လွပေသာ သံုးနားညီ ႀတိဂံအျဖစ္ ေတြ႕ရေပလိမ့္မည္။ အနားသံုးနားမွာ အေျခခံအက်ဆံုးအနားက ေျဖာင့္ရမည္၊ ၿငိမ္ရမည္။ က်န္ေသာ အနားေတြက မညီလွ်င္ ညွိေပးရမည္။ ျဖတ္ထုတ္ရမည္။ လိုတိုးပိုေလွ်ာ့ လုပ္တန္တာ လုပ္ရမည္။ အေျခကေတာ့ ခိုင္ေနရမည္။
အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္သည့္ စနစ္တစ္ခုကို ပံုေဖာ္လိုလွ်င္ ထိုစနစ္ကို ဦးတည္ထားကာ လူႏွင့္ မူကို ေျပာင္းရေပမည္။ စနစ္ကေတာ့ အၿငိမ္ျဖစ္သည္။ လူနွင့္ မူမွာ မူ ဆိုတာ လူက ခ်မွတ္ၿပီး လူက ထိုမူကို လုပ္ေဆာင္ရမည္ ျဖစ္ရာ လူ က အေရးႀကီးျပန္သည္။ သို႕ေသာ္ လက္ရွိျမန္မာျပည္ အေျပာင္းအလဲမွာ ခ်ိန္သားကိုက္၍ မရေလသည့္အလား မေျပာင္းလဲႏိုင္ေသး။ မူ မွာလိုအပ္ေနသလား၊ လူမွာ လိုအပ္ေနသလား၊ ခ်ိန္ဆၾကည့္က သိႏိုင္ေပမည္။ အမွန္တကယ္ အေျပာင္းအလဲကို လိုလားၿပီး အမွန္စင္စစ္ ေျပာင္းလဲလိုသည့္ လူ ဟုတ္ပါသလား ေမးခြန္းထုတ္စရာ အျပင္ မူ ကေရာ၊ ဘယ္လို ေျပာင္းေနသည့္ မူပါလဲ။
အတုယူစရာ၊ ခ်ဥ္းကပ္စရာ ႏိုင္ငံမ်ားစြာ ရွိပါသည္။ လြတ္လပ္ပြင့္လင္း လာပါသည္ဟု ဆိုၿပီးေနာက္ ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္မ်ား အာရွ၊ ဥေရာပႏွင့္ ဒီမိုကေရစီဘိုးေတာ္ဟု ေခၚေဝၚေနၾကသည့္ စကင္ေနဗီယန္ႏိုင္ငံမ်ား ဆီသို႕ သြားလာၾကေလသည္။ ဘယ္လို မူ မ်ား ယူလာၿပီး လုပ္ေဆာင္ေနသလဲ။
အေျခခံ အက်ဆံုး လူမႈပတ္ဝန္းက်င္တြင္ပင္ မူကို ေအာင္ျမင္ေအာင္၊ လွပတင့္တယ္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ပါၿပီလား။ လမ္းကူးသည့္ အမူအက်င့္ကို အမ်ားသူငါ လိုက္နာေအာင္ မူခ်တတ္ၿပီလား၊ စိမ္ေျပးတန္း လိုက္ကစားသလို ဖမ္းလိုက္ၾက၊ ေျပးလိုက္က်၊ ၿငိမ္သြားျပန္ ျဖစ္တာမ်ိဳးက ယခင္အတိုင္းပင္။
ဘုရားရင္ျပင္ေပၚ ေဘာင္းဘီအတို၊ စကဒ္အတိုျဖင့္ မတက္ရ ဒါကစည္းကမ္းခ်ထားၿပီးသား မူ တစ္ခု၊ လူေတြက အားလံုးမလိုက္နာ၊ တက္လာလွ်င္ ဘုရားရင္ျပင္လံုျခံဳေရးက လိုက္ဖမ္းသည္။ စကားမ်ားၾကသည္၊ ဒါမွမဟုတ္ ထြက္ေျပးသည္။ ဒါေတြက ယဥ္ေက်းေသာ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းမွာ မရွိသင့္ေတာ့ေပ။
အိမ္နီးခ်င္း ထိုင္းႏိုင္ငံေျမာက္ပိုင္း ခ်င္းမိုင္ခရိုင္မွာ နာမည္ေက်ာ္ ေတာင္ေပၚဘုရားဆိုတာရွိသည္။ ႏိုင္ငံျခားသားအမ်ားအျပား လာေရာက္ေလ့ရွိသည္။ အေၾကာင္းက ေတာေတာင ္ရႈေမွ်ာ္ခင္းေတြကို ေတာင္ေပၚမွေန၍ ၾကည့္ရသည့္အရသာ၊ ေတာင္တက္လမ္းတေလွ်ာက္ သာသာယာယာ ရွိသည့္ အရသာေတြကို ခံစားၾကရံုမက ခ်င္းမိုင္ၿမိဳ႕ကို ေတာင္ေပၚကေန ဆီးၿပီး ျမင္ရသည့္ အရသာကို သေဘာက်ၾက၍ ျဖစ္ေလသည္။
ထိုင္းႏိုင္ငံမွာလည္း ျမန္မာႏိုင္ငံကဲ့သို႕ပင္၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၊ ဘုရားရင္ျပင္ ဝင္ေရာက္ပါက ဘိနပ္မစီးရပါ။ ျမန္မာျပည္ရွိ အခ်ိဳ႕ေသာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြမွာ ဘိနပ္စီးၾကသလို ထိုင္းဘုန္းႀကီးေက်ာင္း အခ်ိဳ႕မွာလည္း ဘိနပ္စီး၍ ရသည့္ ေက်ာင္းေတြ ရွိပါသည္။ ထို႕အျပင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းႏွင့္ ဘုရားရင္ျပင္သို႕ ေဘာင္းဘီတိုႏွံ႕ႏွံ႕၊ စကဒ္ေပါင္တိုမ်ား ဝတ္ဆင္ၿပီး ဝင္ခြင့္မၿပဳပါ။ ဘာသာ ယဥ္ေက်းမႈ အေတာ္ပင္ နီးစပ္ပါသည္။
သို႕ေသာ္ ထိုမူကို လိုက္နာပံုခ်င္း ကြာျခားလွေလသည္။ ေတာင္ေပၚဘုရားသို႕ တက္ေရာက္ဖူးေမွ်ာ္ပါက သာမာန္ ေလွကားကပဲ တက္သည္ ျဖစ္ေစ၊ စက္ေလွကားျဖင့္ တက္သည္ျဖစ္ေစ၊ ဘုရားရင္ျပင္ေပၚ ေရာက္သည္ႏွင့္ ဝတ္ထားသည့္ အဝတ္သည္ေပါင္တို ေပါင္ျပတ္ ေပါင္ေပၚေနပါက ရင္ျပင္ေတာ္ လံုျခံဳေရးမွ ထမီ၊ ေဘာင္းဘီ ဆီးၿပီးေပးေလသည္။ အဝတ္လဲခန္း သြားရန္မလို ၊ ထိုေနရာမွာပင္ အေပၚက ထပ္ၿပီးဝတ္လိုက္ရံုသာ။ ထမီက ၿဗန္႕ထမီ၊ အစႏွစ္ဘက္မွာ ႀကိဳးတစ္စစီ ပါသည္။ ကိုယ္မွာ ပတ္ၿပီး ႀကိဳးစႏွစ္စကို ခ်ည္လိုက္ရံုသာ၊ အမ်ိဳးသားမ်ားလည္း ထို႕အတူပင္၊ ရွမ္းေဘာင္းဘီကဲ့သို႕ ခပ္ပြပြကို ခါးမွာ သားေရႀကိဳးမပါပဲ ပုဆိုးလို ု ခါးမွာပတ္ၿပီး ဝတ္လိုက္ရံုပင္၊ ဘုရားဖူးၿပီး ျပန္ဆင္းပါက ခၽြပ္ၿပီး ျပန္ထားခဲ့ရံုပင္။ စကားအမ်ားႀကီးလည္း မေျပာ၊ အေျခအတင္ ျဖစ္ရန္လည္းမလိုသည့္ အျပင္ ေဘာင္းဘီအတို ဝတ္လာမိ၍ ဘုရားရင္ျပင္မွ ျပန္ဆင္းရသည္ လို႕ မရွိေတာ့ေပ။ သူတို႕ ႏိုင္ငံသားေတြပင္ တခါတရံ သိလ်က္ႏွင့္ ဝတ္လာတာလည္း ရွိပါသည္။ တေနရာမွ ခရီးသြားဟန္လႊဲ ေရာက္လာတာ ျဖစ္ႏိုင္သလို ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ဝတ္လို၍ ဝတ္လာၿပီးမွ ေတာင္ေပၚေရာက္ပါက္ လံုျခံဳေရးထံက ထမယူၿပီး ီထပ္ဝတ္လိုက္မယ္လို႕ ႀကိဳတင္ စိတ္ကူးလာဟန္ရွိသည္။ ေလွကားမွ တက္လာၿပီး လံုျခံဳေရးနား သြားကာ ထမီတစ္ထည္ေကာက္ယူ အသာပတ္လို႕ ဆက္ေလွ်ာက္ေလသည္။
ဘုရားရင္ျပင္ေပၚ ေဘာင္းဘီအတုိ(ဒူးေခါင္းအထိ တိုလ်င္ ရသည္။) ျဖင့္ မတက္ရ ဆိုသည့္ ခ်မွတ္ထားသည့္ မူ ကို လူေတြ လိုက္နာေအာင္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေျဖရွင္းထားေလသည္။ အေျခခံအက်ဆံုး မူ တခုကို လူေတြႏွင့္ အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္တာကို ေျပာလိုတာျဖစ္သည္။ ဆိုင္းဘုတ္ခ်ိတ္္ထား၊ အေစာင့္မျမင္သည့္ သူက တမ်ိဳး၊ အေစာင့္ ျမင္၍ ေျပာျပန္လ်င္ ဟိုတစ္ေယာက္က် ဘာလို႕ ရသလဲ စသျဖင့္ အၿငင္းပြားဖြယ္ရာ ေတြႏွင့္ လံုးေထြးေနတတ္သည့္ ေျဖရွင္းနည္းမ်ိဳးေတြ မရွိသင့္ဟု ထင္ျမင္မိေလသည္။
“ အမ်ိဳးသားစည္းကမ္းအစ စာသင္ေက်ာင္းက”လို႕ ဆိုၾကသည့္ အတိုင္း စာသင္ေက်ာင္းမွ ကေလးေတြကို အေလ့အက်င့္မ်ားစြာ ေပးရမည္သာျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းဆိုသည္က စာခ်ည္း ဖိသင္ေနရံု ျဖင့္ စာသင္ေက်ာင္းဟု မဆိုထိုက္ေပ၊ ယဥ္ေက်းမႈကို ထိန္းရမည္ဟု စာထဲ သင္ေပးရံုျဖင့္ ကေလးေတြ မသိႏိုင္။ ထိုင္းႏိုင္ငံ ခ်င္းမိုင္က မူလတန္းမွ အထက္တန္းအထိ ေက်ာင္းသားေတြသည္ တပတ္မွာ တစ္ရက္ ရိုးရာဝတ္စံု ဝတ္ဆင္ရေလသည္။ ရိုးရာဝတ္စံု ဝတ္ၿပီး သြားလာေနသည့္ ေက်ာင္းသူ/ ေက်ာင္းသားေတြကို ေတြ႕ပါက ဒီေန႕ ေသာၾကာေန႕လို႕ သတိၿပဳမိရသည္။ အဆိုပါ ကေလးေတြသည္ ေနာင္ ႀကီးျပင္းလာသည့္ အခါ သူတို႕ ဝတ္ခ်င္သလို ဝတ္ဆင္သည့္တိုင္ မူလတန္းက (၁၂)တန္းအထိ တပတ္မွာ တစ္ရက္ မပ်က္မကြက္ ဝတ္ဆင္ခဲ့ရသည့္ ရိုးရာ အဝတ္အစားဆိုတာကို ေမ့လိမ့္မည္ မထင္ေပ။ စာတန္းထိုးၿပီး ဆိုင္းဘုတ္ခ်ိတ္တာထက္ တာသြားေလသည္။
တေလာက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕က အထူးကု ေဆးရံုႀကီးတစ္ခုမွ နာမည္ႀကီး ဆရာဝန္ႀကီးႏွင့္ ကုသရန္ တိုကင္ယူရသည့္ အေၾကာင္း ဖတ္လိုက္ရသည္။ တိုကင္ယူရတာ အဆန္း မဟုတ္ပါ။ ဆန္းတာက ေနာက္ထပ္ျပလိုသည့္ လူနာက တိုကင္ လာယူသည့္အခါ ေဆးရံုမွာ တိုကင္ ကုန္ေနၿပီး အနားက ကြမ္းယာဆိုင္မွာ တိုကင္ ဝယ္လို႕ ရေနျခင္းပင္။ ဒါကို လမ္းညႊန္တာက ေဆးရံုက သူနာၿပဳဆရာမဆိုေတာ့ ပိုလို႕ပင္ ဆန္းလွသည္။ ေရာဂါျဖစ္လို႕ ေဆးကုရတာပင္ မလြယ္လွပါလား၊ ဆရာဝန္ႏွင့္ျပရဖို႕ ခနထား၊ ျပခြင့္ရဖို႕ တိုကင္ကိုပင္ ပိုက္ဆံေပးၿပီး လိုက္ဝယ္ရသည့္ အျဖစ္။ ဘယ္လို လူေတြက ဘယ္လို မူေတြႏွင့္ လုပ္ေနၾကပါသလဲ။ မက်န္းမာသည့္ ျပည္သူေတြ အဆင္ေျပၾကပါေစ ဆိုသည့္ စိတ္ထားေလးမ်ား မရွိၾကေတာ့ပါလား ေတြးမိရေလသည္။
ထိုင္းက ေဆးရံုတစ္ရံုကို စာေရးသူ ေရာက္ျဖစ္တဲ့အခါ စကားျပန္လုပ္သူ အမ်ိဳးသမီးက စာေရးသူကို ဝမ္းသာအားရ ေျပာျပဖူးတာ သတိရသည္။
“ ျမန္မာျပည္က ဆရာဝန္(၅)ေယာက္ ဒီေဆးရံုမွာ ေရာက္ေနတယ္။ လာေလ့လာၾကတာ၊ ျမန္မာျပည္မွာ ဒီလို စနစ္တက် ျပန္လုပ္မယ္လို႕ ေျပာတာ ၾကားမိတယ္” လို႕
ဆိုေလသည္။ သူတင္မဟုတ္ စာေရးသူပါ ဝမ္းသာလိုက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း။
ေဆးရံုကို လာသည့္ လူနာမွန္သမွ် အနည္းႏွင့္အမ်ား ေဝဒနာ ခံစားေနရသူခ်ည္း ျဖစ္သည့္ အတြက္ ဘယ္သူတစ္ဦး တစ္ေယာက္မွ ၾကာၾကာ မေစာင့္ခ်င္တာ ဓမၼတာပင္။ ဒါကို ေဆးရံုမွ တာဝန္ရွိသူေတြက ေျဖရွင္းေပးႏိုင္ေနရမည္။ လူနာထံက ေငြေၾကးကို ရယူထား သလို လူနာအတြက္ အဆင္ေျပေအာင္ မူ ခ်မွတ္ထားရေပမည္။ ကုသိုလ္လည္းရ ဝမ္းလည္းဝသည့္ အလုပ္မ်ိဳး ျဖစ္ေအာင္ တန္ဖိုး ရွိေအာင္ လုပ္၍ ရေပသည္။
စာေရးသူ ေရာက္သည့္ေဆးရံုမွာ ဝင္လိုက္သည္ႏွင့္ ေဆးရံုကဒ္ ျပသည့္ေနရာမွာ ဝန္ထမ္း အနည္းဆံုး (၄)ေယာက္ရွိသည္။ ကြန္ျပူတာႏွင့္ အခ်က္အလက္မ်ား စစ္ေဆးၿပီး လူနာေဟာင္း ဆိုပါက အခ်က္အလက္မ်ား ရွာေဖြထားႏွင့္သည္။ ၿပီးလွ်င္ ေသြးေပါင္ခ်ိန္၊ လူေပါင္ခ်ိန္၊ အဖ်ားတိုင္း သည့္ေနရာကို သြားရသည္။ အားလံုးၿပီးပါက ဆရာဝန္ႏွင့္ ေတြ႕ဖို႕ သူနာျပဳ တစ္ေယာက္က လာေခၚမည္။ ဆရာဝန္ႏွင့္ေတြ႕ၿပီး သာမန္ဆိုပါက ေဆးယူရမည့္ ေကာင္တာအနား သြားထိုင္ ေစာင့္ယံုသာ။ နာမည္ေခၚလွ်င္ကပ္ရက္က ေကာင္တာမွာ ပိုက္ဆံသြင္း၊ ေဆးထုတ္၊ ေဆးကိုဘယ္္လိုေသာက္ရမည္ဆိုတာ ေကာင္တာက ထပ္ေျပာ ဒါပဲ ျဖစ္သည္။
ဆရာဝန္ႏွင့္ ေတြ႕ၿပီး အီးစီဂ်ီ၊ ဓါတ္မွန္ ရိုက္ဖို႕လိုပါက လူနာမွတ္တမ္းမွာ ဆရာဝန္ေရးေပးတာကို ထိုအခန္းတာဝန္က်ဆီ ပို႕ေပး၊ လူရွင္းပါက ရိုက္လို႕ရၿပီ ဆိုပါက လာေခၚ၊ဝင္ရိုက္၊ ၿပီးပါက သူနာျပဳေတြ လာယူၿပီး ဆရာဝန္ထပ္ျပ ၊ အေျခအေနေျပာ ရွင္းျပ ၊ ေဆးေပး ၊ ဒါပဲျဖစ္သည္။
အဝမွာ ဝင္လာကတည္းက လူတြဲလာရတာမ်ိဳး၊ ပံုမွန္မဟုတ္ပဲ ေလွ်ာက္လာတာမ်ိဳး ေတြ႕ပါက ဘီးတပ္ကုလားထိုင္ကို အဆင္သင့္ လာေပးၿပီး ဝန္ထမ္းက လူနာသြားရမည့္ ေနရာ အားလံုး လိုက္ပို႕ေလသည္။ လက္ဘက္ရည္ဘိုး ေပးရန္မလို၊ ဒါသူ႕အလုပ္ျဖစ္ေလသည္။ ဒီအလုပ္လုပ္ဖို႕ ေဆးရံုုက သူ႕ကို လခေပးထားၿပီးျဖစ္ေလသည္။ လူနာထံက မယူ မေတာင္း။
ေသြးေပါင္ခ်ိန္သည့္ ေနရာမွာပင္ အဖ်ားႀကီးလို႕ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေသြးေပါင္ေတြ တက္ေနတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ျဖစ္ေနသည့္ လူနာမ်ိဳးကို အမ်ားတကာလို ေစာင့္မေနေစေတာ့ပဲ ခ်က္ျခင္း ျပရမည့္ဆီ ပို႔ေပးေလသည္။ လူနာက မေနႏိုင္ေတာ့ပါ၊ ဆရာဝန္ဆီ ပို႕ေပးပါ ေျပာရန္မလိုေပ။ စနစ္တက် လုပ္ေဆာင္သြားၾကေလသည္။ ေဆးရံု တစ္ခုလံုး ရံဖန္ရံခါ လူနာနာမည္ ေခၚသံမွတပါး တိ္တ္ဆိတ္ၿငိမ္းခ်မ္း ေနေလသည္။
လူနာတစ္ေယာက္ ေဆးရံုသို႕ လာျပပါက လုပ္ေဆာင္ရမည့္ အလုပ္ေတြကို ေဆးရံုဝန္ထမ္းေတြက အားလံုး လုပ္ေပးတာျဖစ္ေလသည္။ က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈဆိုတာ ဒီလိုသာ ျဖစ္ရမည္။
ေနမေကာင္းသည့္သူသည္ ေဆးရံုသို႕ ေရာက္သည္ႏွင့္ အရာခပ္သိမ္း ေဆးရံုက ဝန္ထမ္းေတြ ခိုင္းတာ လိုက္လုပ္ရသည္။ ဟိုမွာ ဟိုဟာ သြားယူ၊ ဒီကိုျပန္လာ ဒါသြားလုပ္၊ စသျဖင့္ လူနာရွင္ကပါ ဝိုင္းလုပ္ရသည္။ ဟိုေျပးဒီေျပး ေျပးရသည္။ ထိုအျဖစ္မ်ိဳးသည္ လူခ်င္းတူပါလ်က္ အဘယ့္ေၾကာင့္ ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာ ျဖစ္ေနရသလဲ။ ဆူညံစြာ ေျပာဆို ေအာ္ဟစ္သံေတြ ေသာေသာညံေနရပါသလဲ၊ သူတို႕ လုပ္ေဆာင္သလို ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာ လုပ္လို႕ ရႏိုင္ပါသည္။
အဓိကကေတာ့ လူႏွင့္ မူပါပဲ။ လွပေသာ ႀတိဂံေလး တစ္ခု အျဖစ္ေတြ႕ရသည္မွာ သူ႕ကို အနားသတ္ ဖြဲ႕စည္းထားသည့္ အနားေလးေတြ ညီမွ် ေနလို႕သာ ျဖစ္သည္။ စနစ္တစ္ခုကို လွလွပပ အဆင္ေျပေျပ ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ ျဖစ္ေစဖို႕ရာ လုပ္ေဆာင္မည့္ လူ၊ ထိုစနစ္ကို အေကာင္အထည္ဖို႕ ခ်မွတ္သည့္ မူ စတာေတြ အစြန္းမထြက္ ညီညီညာညာ ဟန္ခ်က္ညီညီျဖင့္ သံုးနားညီေအာင္ လုပ္ေဆာင္ဖို႕ လိုအပ္ေနသည္ဟု ထင္ျမင္မိပါေတာ့သည္။
ခိုင္ခိုင္ေစာလြင္