ဘာလိုလိုနဲ႕
၂၀၁၄ခုႏွစ္ ကုန္ဆံုးေပေတာ့မည္၊ တစ္ႏွစ္တစ္ႏွစ္ ကုန္တာျမန္လိုက္တာလို႕
ေျပာေနက် အတိုင္း ေျပာျဖစ္ျပန္ေလသည္။ နာရီ၊ မိနစ္၊ စကၠန္႕ေတြက
သူ႕ပံုမွန္အတိုင္းသြားေနတာပဲ ျဖစ္သည္၊ ရက္ေတြ လေတြကေရာ ပိုၿပီးျမန္လာတာ
မရွိ၊ သူ႕ပံုမွန္သာ လည္ပတ္ ေနတာသာ ျဖစ္သည္။ ဒါျဖင့္ ဘာ့ေၾကာင့္
ငယ္ငယ္တုန္းကနဲ႕မတူ အခ်ိန္ေတြ ကုန္တာ ျမန္လိုက္တာလို႕ ျဖစ္လာပါလိမ့္၊ ဒါက
အသက္အရြယ္ရလာတဲ့ လူေတြဆီက ဒီလို စကားေတြ ထြက္က်လာၿမဲ၊ ဒါျဖင့္
ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ထိုအသက္အရြယ္ရလာၿပီ ဆိုတဲ့ အရြယ္ကို ေရာက္လာၿပီလို႕
အလိုလို သိလာေလသည္။ အခ်ိန္ေတြ ကုန္ျမန္တယ္ဆိုတဲ့ သေဘာက ကုန္ခဲ့တဲ့
အခ်ိန္ကိုတြက္တာထက္ ေရွ႕မွာ သိပ္မက်န္ေတာ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြကို ႀကိဳျမင္မိလို႕
သာပဲ ျဖစ္မည္။
ဘယ္လိုပဲ
ျဖစ္ျဖစ္ အတိတ္ကို အတိတ္မွာထားလို႕ ေျပာၾကေပမယ့္ တစ္ႏွစ္ကုန္ခါနီးမွာ
ဒီႏွစ္ထဲ ေကာင္းတာ ဆိုးတာ ဘာေတြမ်ား လုပ္ခဲ့ပါလိမ့္လို႕ ျပန္ဆင္ျခင္မိ
တာေတာ့ အမွန္ပင္၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ က်န္းမာေရး၊
ကိုယ့္တိုင္းျပည္နဲ႕ပတ္သက္တဲ့အေရး ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ သံုးသပ္ေနမိသည္။
အိမ္ရဲ့စီးပြားေရးက ကုန္သည္၊ အေရာင္းအဝယ္ စီးပြားေရး သမား မဟုတ္တဲ့အတြက္
ခါတိုင္းႏွစ္ေတြလို ပံုမွန္လို႕ ဆိုရမည္ပင္၊ တခုေတာ့ရွိသည္၊
ဘယ္ေလာက္စုမိသလဲ ဆိုပါက အရင္ႏွစ္ေတြလိုပါပဲ ၊ ရတာနဲ႕ ကုန္တာ
စာရင္းအတိအက်ပါပဲ၊ ပိုေငြ လိုေငြမရွိလို႕ ေျပာရမည္။ တခုေတာ့ ရွိသည္။
သမီးတေယာက္ တကၠသိုလ္စတက္၍ သူ႕အတြက္ ကုန္က်စားရိတ္ ပိုလာသည္။
အေႀကြးရွိသလားဆိုေတာ့ လူမွန္ရင္ အေႀကြးနဲ႕ မကင္းပါ။ အေႀကြးက
ႏွစ္မ်ိဳးေတာင္၊ ေႀကြးေဟာင္းႏွင့္ေႀကြးသစ္၊ အေႀကြးအသစ္ကိုလဲ
ျမန္ျမန္ဆပ္ခ်င္သည္၊ အေႀကြးေဟာင္းကိုလဲ တေျဖးေျဖး ဆပ္ေနရသည္။
အေႀကြးသစ္ကေနာက္မွ ေရာက္လာေပမယ့္ သူ႕ကိုခ်ည္း ဦးေအာင္ ဆပ္ေနရတာမို႕
ေႀကြးေဟာင္းကို ေျဖးေျဖးဆပ္ေနရသည္။
က်န္းမာေရးကေတာ့ ႏွာေစး ေခ်ာင္းဆိုးေတာင္ မျဖစ္၊ ဒီလိုျဖင့္
ကံေကာင္းလွခ်ည့္လား ဆိုပါက၊ မဟုတ္ျပန္၊ ႏွာေစး ေခ်ာင္းဆိုး ကိုယ္ပူ
အဖ်ားအနာ လံုးဝ မျဖစ္ေပမယ့္ ေသြးတိုး ဆိုေသာ ေရာဂါႀကီးက ဝင္ေရာက္ေနတာ
၂၀၁၄ခုႏွစ္ ဆိုပါက (၅) ႏွစ္ ျပည့္ေလၿပီ။ ငါးႏွစ္စလံုး တိုးေနတာမဟုတ္ေပမယ့္
အစားအေသာက္ အေနအထိုင္ တခ်က္မွားသည္ႏွင့္ ဒိုင္းကနဲ ၁၆၀/ ၁၀၀
တက္တက္သြားတတ္ေလသည္။
လြန္ခဲ့တဲ့ (၁၀)
ႏွစ္ေလာက္က သူငယ္ခ်င္းရဲ့အေမ ပင္စင္ယူၿပီး အသက္(၆၀) ျပည့္သည္ႏွင့္
မၾကာလိုက္၊ ေက်ာက္ကပ္ေရာဂါျဖင့္ ကြယ္လြန္ေလသည္။ နာေရးသတင္းေမးသြားေတာ့
သူ႕အိမ္မွာ အဲဒီအေမရဲ့ အေမ( သူငယ္ခ်င္းရဲ့ အဖြား) အသက္(၈၀)ေက်ာ္က
သန္သန္မာမာျဖင့္ ဧည့္ခံ စကားေျပာေလသည္။
" အဖြားက
ကိုယ္တြင္းကလီစာေတြ ေကာင္းတယ္၊ ဘာေရာဂါမွ မရွိဘူး၊ ဒါ့ေၾကာင့္ အသက္ရွည္တာ၊
အခုထိလဲ ႏွာေစး ေခ်ာင္းဆိုးေတာင္ မျဖစ္ဘူး" လို႕ ေျပာတဲ့စကားကို အၿမဲ
သတိရရင္း ၊ ကိုယ့္ခႏၶာကိုယ္ထဲက ကိုယ္တြင္းကလီစာဆိုတဲ့ နွလံုး၊ အသဲ၊ အဆုတ္၊
ေက်ာက္ကပ္ ၊ အစာအိမ္ စတာေတြ ေကာင္းေသးတယ္လို႕ အဲဒီတုန္းက ေတြးၿပီး
ဝမ္းသာေနတုန္း ဘာမွ မၾကာလိုက္ ေသြးတိုးေရာဝါက ဝင္ေရာက္လာေတာ့
စိုးရိမ္ထိတ္လန္႕မိသည္။ ဒီလိုက ငါးႏွစ္ေတာ့ ျဖတ္လာခဲ့ၿပီလို႕ တြက္မိေလသည္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့လဲ
လူမွန္ရင္ ေသရမွာပဲ၊ မေသတဲ့သူမရွိ၊ အဲဒီအတြက္ ေရာဂါတခုကေတာ့ ဝင္လာမွပဲလို႕
ခံယူလိုက္ၿပီး ေဆးပံုမွန္ေသာက္ရသည္။ က်န္းမာေရးက ေကာင္း၏၊
ဂရုစိုက္ေနရ၏ေပါ့၊ (၂၀၁၄) ခုနွစ္အတြင္းမွာေတာ့ " ေကာင္း" အဆင့္မွာ
ရွိတယ္လို႕ ဆိုလ်င္ ဆိုလို႕ရေပသည္။
၂၀၁၄ခုႏွစ္မွာ လႈမႈေရးအေနနဲ႕ အလႈအတန္းကေတာ့ ခါတိုင္းႏွစ္လိုပင္ ၊ လစဥ္
ရရွိတဲ့ စာမူခေတြ အားလံုးလႈသည္၊ ခင္ပြန္းသည္ရဲ့ စာမူခက ပိုမ်ားၿပီး အပတ္စဥ္
ပံုမွန္ရသည္။ အဲဒါနဲ႕ ကိုယ္ရတဲ့ က်ိဳးတို႕က်ဲတဲ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္း လစဥ္
တစ္သိန္းအထက္ အၿမဲ လႈျဖစ္သည္။ ဒီေနရာမွာ စာမူခရေငြ ကို လႈမယ္လို႕
စိတ္တူသေဘာတူ ျဖစ္ရသည့္အတြက္ ခင္ပြန္းျဖစ္သူကို ေက်းဇူးတင္ရေလသည္။
တလတသိန္းဆိုတာ မမ်ားလွေပမယ့္ တစ္ႏွစ္လံုး ျပန္တြက္ၾကည့္ေတာ့ ၂၀၁၄ခုႏွစ္
ထဲမွာတင္ တစ္ဆယ့္ႏွစ္သိန္း (၁၂)သိန္း လႈၿပီးပါေပါ့လားလို႕
ေက်နပ္ပီတိစိတ္ျဖစ္ရသည္။ တကယ္ေတာ့ ဒီေလာက္လႈၿပီးၿပီ ဆိုတာ အခုစာေရးေနရင္း
တြက္ၾကည့္မွ သိတာျဖစ္ေလသည္။
စာေရးျဖစ္သည့္
အဓိကအေၾကာင္းက တိုင္းျပည္ရဲ့အေရးမွာ လိုအပ္ခ်က္ေတြ၊ လြဲေနတာေတြ၊
ကိုယ့္ဘဝျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ႏိုင္ငံေရး အေျခအေနေတြကို မသိမမီလိုက္သူေတြ
သိႏိုင္ဖို႕ရယ္ ရည္ရြယ္ၿပီး ေရးခ်င္တာရယ္ေၾကာင့္ ေရးျဖစ္ေနေလသည္။ တကယ္တန္းက
အားက်ေလးစားခဲ့ရသည့္ စာေရးဆရာမ မိုးမိုး(အင္းလ်ား)၊ မစႏၵာတို႕လို အခ်စ္၊
ဘဝသရုပ္ေဖာ္နဲ႕မိသားစု ေမတၱာဖြဲ႕ဇာတ္လမ္းေတြ ေရးခ်င္တာျဖစ္သည္။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္ေရးခ်င္တာ ေျပာခ်င္တာ ေရးခြင့္ရေနေသးသည့္အတြက္
ေက်နပ္ရေလသည္။
အားလံုးျခံဳႀကည့္လိုက္သည့္အခါမွာေတာ့
၂၀၁၄ခုႏွစ္က ပံုမွန္အတိုင္းပါပဲ၊ စိုင္းထီးဆုိင္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္လိုေပါ့၊
ကိုယ္စြမ္းသေလာက္ေတာ့ ကိုယ္က်ိဳးးစားတာပါပဲ၊ အေကာင္းဆံုးမဟုတ္ေတာင္
အလယ္အလတ္ေတာ့ မကႏိုင္ဘူးလို႕ ကိုယ့္ငါးခ်ဥ္ ကိုယ္ခ်ဥ္မိတာေပါ့ေလ၊
ဘာျဖစ္လို႕
ဒီလို ေတြးမိသလဲဆိုေတာ့ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တဲ့၊ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တဲ့
အလုပ္ေတြကို စြန္႕လႊတ္ခဲ့ရၿပီး ဘဝကို တစ္ဆစ္ခ်ိဳးျပန္စရတဲ့အခါမွာ တခုခုကို
ျပန္ဆုပ္ကိုင္မိေအာင္ လုပ္ႏိုင္ခဲ့ၿပီလို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေတြးမိလို႕ပါပဲ၊
တိုင္းျပည္အတြက္
အလုပ္လုပ္မယ္ဆိုၿပီး ေက်ာင္းဆရာမ ေလွ်ာက္တာမွာေတာင္ " ေစလိုရာေစ" လို႕
ေလွ်ာက္ခဲ့သည္၊ ရႊံ႕ေတာ ႏႊံေတာတိုးၿပီး အေရာက္သြားခဲ့သည္။ ေနာက္တဖန္
အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ မီဒီယာတခုကို ေရာက္တဲ့အခါမွာ ကိုယ့္အစြမ္းအစအားလံုး
ထုတ္ၿပီး အေကာင္းဆံုးလုပ္ခဲ့သည္။ ဒါေပမယ့္ ညစ္ကန္ကန္ ဗ်ဴရိုကရက္ဆန္ဆန္
အာဏာရွင္မိုးက်ေရႊကိုယ္တစ္စုေၾကာင့္ တခါမွ စိတ္ေတာင္မကူး အိပ္မက္ေတာင္
မမက္ခဲ့သည့္ အလုပ္လက္မဲ့ ဘဝကို ေရာက္ေစခဲ့သည္။
တခါတေလ မီးဖိုေခ်ာင္မွာ ခ်က္ျပုတ္ရင္း၊ အိမ္သန္႕ရွင္းေရးနဲ႕ အဝတ္ေတြ ေလွ်ာ္ဖြပ္ မီးပူတိုက္ရင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ေျပာေနမိသည္က
ဖတ္ဖူးခဲ့သည့္ ဗိုလ္မႈးခ်စ္ေကာင္း၏ " အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္" ဆိုတဲ့ စာအုပ္ထဲက စာသားေလးကို ကိုယ့္ဘာသာ မၾကာခဏ ေျပာေနမိျခင္း၊
"တိုင္းျပည္အတြက္
ဝန္ထမ္းဘဝ (၁၉) ႏွစ္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ၿပီး အသက္(၄၀) ျပည့္လို႕
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုျပန္ၾကည့္တဲ့အခါ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ေရာက္ေနပါေပါ့လား" လို႕
ေရရြတ္ရင္းက
မီးဖိုေခ်ာင္ထဲကေန ထြက္တဲ့တဒဂၤမွာ စာလံုးေတြစီရင္း စာေရးျဖစ္ခဲ့ေလသည္။
ဘဝမွာ စာေရးဆရာ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့သည္၊ ပင္စင္ယူၿပီးက စာေရးမည္လို႕ မွန္းထားသည့္
ရည္ရြယ္ခ်က္က ေစာစီးစြာ ေရာက္လို႕လာေလသည္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေက်နပ္ေလသည္။
၂၀၁၄ခုႏွစ္မွာ စာေရးသက္( ၄)ႏွစ္ျပည့္ၿပီ၊
ခ်ိဳးလင္းျပာအမ်ိဳးသမီးမဂၢဇင္း၊ ေမာကၡပညာေရးမဂၢဇင္း၊ ေကာင္းကင္အႏုပပညာ
မဂၢဇင္း၊ ျပည္သူ႕အေရး( ယခင္က ျပည္သူ႕ေခတ္)၊ ဗြိဳက္စ္၊
စံေတာ္ခ်ိန္ေန႕စဥ္သတင္းစာ ေတြမွာ စာေတြေရးရင္း ေက်နပ္မိသည္။
လာမည့္ႏွစ္သစ္
၂၀၁၅ ခုႏွစ္မွာလည္း က်ရာေနရာမွာ ရပ္တည္ရင္း ကိုယ္စြမ္းသေလာက္
ကိုယ္က်ိဳးစားဖို႕ပဲ ျပင္ထားမိသည္။ အေကာင္းဆံုးျဖစ္တာ မျဖစ္တာထက္
ေကာင္းေအာင္ေတာ့ တစ္ႏွစ္ထက္တစ္ႏွစ္ ႀကိဳးစားၿပီး ေနသြားရေပအုန္းမည္။
ခိုုင္ခိုုင္ေစာလြင္
သရုုပ္ေဖၚ ကုုိထိုုက္
No comments:
Post a Comment