ဘိုင္စကုပ္မွတစ္ဆင့္( ေကာင္းကင္အႏုရသမဂဇင္းမွ)

                          ဘိုင္စကုပ္ဆိုတာ ရုပ္ရွင္ကို  ယခင္ေခတ္က အေခၚပါ၊  အဖိုးအဖြားေတြ ေခတ္ကဆိုေပမယ့္ ကုိယ္တို႕ ငယ္ငယ္တုန္းက နာမည္ေက်ာ္ စတီရီယို သီခ်င္းတစ္ပုဒ္မွာေတာ့  " ဘိုင္စကုပ္ထဲကလို ခ်စ္ၾက ႀကိဳက္ၾကတယ္ အမိ " တဲ့၊ အဲဒီသီခ်င္းက ေတာ္ေတာ္ေပါက္တာေပါ့၊
ရုပ္ရွင္ဆိုတာ အႏုပညာ ခံစားမႈတစ္ခုပင္၊ ဒါတင္မက ရုပ္ရွင္မွတဆင့္ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံရဲ့ ယဥ္ေက်းမႈကို ျမင္ရသည္၊ ရိုးရာဓေလ့ႏွင့္ အစားအေသာက္ အေနအထိုင္ ထံုးတမ္းစဥ္လာမ်ားကို ျမင္ေတြ႕ သိရွိရသည္။ ထိုနိုင္ငံ၏ သမိုင္းေၾကာင္းေတြကိုလဲ ရုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္းေတြမွ တဆင့္ သိျမင္ရသည္။
                       မၾကည့္တာ ႏွစ္နဲ႕ခ်ီေနၿပီ ျဖစ္သည့္ ကိုးရီးယားရုပ္ရွင္ ဇာတ္လမ္းတြဲေတြ  အခုတေလာမွာ ျပန္ၾကည့္ျဖစ္ေလသည္။ အေၾကာင္းက နံနက္မိုးလင္းက ညေန မိုးခ်ဳပ္တိုင္ေအာင္ အိမ္မႈကိစၥမ်ားလုပ္ကိုင္ရင္းက စက္ရုပ္တစ္ခုလို ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ျမင္လိုက္မိတဲ့ အခ်ိန္၊ တစ္ဆက္ထဲမွာ မိသားစုနဲ႕ စကားေျပာရင္း ကိုယ္ဝင္ေဆြးေႏြးလိုက္တဲ့ အခ်က္ကို က်န္မိသားစုဝင္ေတြက တူညီေသာ စကားတစ္ခြန္းျဖင့္  ေဝဖန္လိုက္ၾကသည္။

" အႏုပညာခံစားခ်က္ မရွိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ပဲ"
                    အလယ္တန္းေက်ာင္းသူ ဘဝမွာကတည္းက စာက်က္ရင္း တစ္ဖက္မွာ ေရဒီယိုဖြင့္ထားတတ္သည္။ သီခ်င္းနားေထာင္ရင္း စာၾကည့္သည္၊  ဂဏန္းသခ်ၤာတြက္သည္။ လုပ္ငန္းခြင္ဝင္ေတာ့လည္း အလုပ္က သီခ်င္းေတြ၊ ဇာတ္လမ္းပမာေတြ အသံသြင္း၊ တည္းျဖတ္၊ အသံလႊင့္ရသည့္ အလုပ္ကို လုပ္ရသည္၊  ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္သည္ သီခ်င္းတေအးေအးႏွင့္ အၿမဲရွိေနသည္။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ားမွာပင္  ေတးသံရွင္၊ အဆိုေတာ္မ်ား ပါဝင္ၿပီး အႏုပညာသည္မ်ားႏွင့္ ရင္းႏွီးပတ္သက္စြာ ကာလအတန္ၾကာ ေနခဲ့ရဖူးသည္။
                  အိမ္မႈကိစၥေတြ လုပ္ကိုင္ရာပင္ သီခ်င္းဖြင့္ၿပီး လုပ္ေလ့ရွိရာက ဘယ္လိုကဘယ္လို  ထိုအေလ့ ေပ်ာက္သြားမွန္းမသိလိုက္၊ ကိုးရီးယားဇာတ္လမ္းတြဲေတြ ေပၚကာစက မအိပ္မေန ၾကည့္ၿပီး ဇာတ္လမ္းအတိုင္း ေမ်ာပါကာ ေနာက္ေန႕ မိုးလင္းသည္ႏွင့္ ဘာဆက္မျဖစ္လဲ မသိဆိုသည့္ အေတြးက ဆက္တိုက္ေပၚလာေသးသည္။ ထိုမွ်စြဲလန္းခဲ့ေသာ ရုပ္ရွင္ေတြလဲ မၾကည့္ျဖစ္၊
အႏုပညာခံစားခ်က္ ကင္းမဲ့ေနၿပိလားလို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေတြးမိၿပီး   စာအုပ္ေတြ ျပန္လွန္ျဖစ္သည္။ တစ္ဆက္ထဲမွာပင္ ရုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္း ေတြ ျပန္ရွာမိသည္။
                     ဒီမွာပင္  မၾကည့္တာ ၾကာၿပီျဖစ္သည့္ ကိုးရီးယားရုပ္ရွင္ ဇာတ္လမ္းတြဲေတြဖက္ ျပန္လွည့္ျဖစ္ေလသည္။ ဒီေနရာမွာ ကိုးရီယားဆိုသည္က ေတာင္ကိုးရီးယား ( Republic of Korea) ပါ။ ကိုးရီယားရုပ္ရွင္ ဇာတ္လမ္းေတြက message တစ္ခုခုေတာ့ ရသည္ပင္၊ ၾကည့္ရတာ တန္သည္။ အခ်စ္ဇာတ္လမ္း ျဖစ္ေနရင္ေတာင္ သူတို႕ အစားအစာ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကိုေတာ့ စားခ်င္စဖြယ္ သိရသည္။ ( စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္ေျပာသလို ရသ ေျမာက္တဲ့ ရုပ္ရွင္လို႕ ရယ္စရာ ေတြးမိသည္) ။
 ပဲေခါက္ဆြဲ၊ ကင္မ္ခ်ီ၊ ၊ ေတာ့ပုကီ ၊ ေရညွိထမင္းလိပ္၊ ထမင္းသုပ္ စတာေတြ ကိုယ္နဲ႕ရင္းႏွီးလာၿပီး ရွာေဖြ စားေသာက္ၾကည့္မိလသည္။
ကိုးရီးယားအႏုပညာက ကမၻာအႏွံ႕လႊမ္းမိုးလာယံုမက စားေသာက္ဆိုင္ေတြပါ ျပန္ႏွံ႕လာေလသည္။ ကိုးရီယားစီးပြားေရးမွာ အႏုပညာကတစ္ဆင့္ တိုးတက္လာေလသည္။  Endless Love ဆိုသည့္ ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားကို ၾကည့္မိရင္း ကိုးရီးယားႏိုင္ငံရဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမိုင္းေၾကာင္းကို စာအုပ္ေတြ၊ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာေတြမွာ ျပန္ရွာၿပီး ဖတ္ျဖစ္ေလသည္။

                     အရင့္အရင္တုန္းကလည္း ထို႕အတူပင္၊  စစ္သူႀကီး ဒယ္ဂၽြန္ေယာင္ ဇာတ္ကားကို ၾကည့္ရင္း စာအုပ္ေတြ ျပန္ရွာဖတ္ရသည္။ ေရွးေခတ္ တရုတ္ ဟန္မင္းဆက္၏ က်ဴးေက်ာ္မႈကို တြန္းလွန္ႏိုင္မည့္ မင္းတစ္ပါးကို ခံတပ္တစ္ခုအတြင္း စစ္မက္ျဖစ္ပြားခ်ိန္မွာ ေမြးဖြားခဲ့သည္။  ေကာင္းကင္မွ ခံတပ္ဆီကို ၾကယ္တံခြန္ ေၾကြသည့္နိမိတ္ကို ျမင္သည့္ စစ္သူႀကီးက တိုင္းျပည္အတြက္ ဘုရင္ျဖစ္လာမည့္ ကေလးငယ္ကို ဤခံတပ္အတြင္းမွာ ေမြးဖြားေနၿပီဟု သိေလသည္။ ထိုကေလးငယ္သည္ သတ္ျဖတ္မႈအေပါင္းက လြတ္ေျမာက္ၿပီး အေစခံဘဝ ပုန္းကြယ္ေနရာက ဂိုယုေရာ ( ကိုးရီးယား) ႏိုင္ငံကို ျပန္လည္ထူေထာင္ခဲ့သည့္ မင္းတစ္ပါး ျဖစ္လာေလသည္။ သမိုင္းေၾကာင္းကို ရုပ္ရွင္မွတစ္ဆင့္ စာအုပ္ ၊ ထိုမွတစ္ဆင့္ ျပင္ပ အေျခအေနေတြကို သိျမင္ရေလသည္။
           အေပၚမွာ ေျပာခဲ့သည့္ Endless Love ဆိုသည့္ကားကေတာ့ ၁၉၈၀- ၈၇ ခုႏွစ္ ကိုးရီယားႏိုင္ငံရဲ့ ႏိုင္ငံေရး အခင္းအက်င္းကို ေနာက္ခံထားသည့္ ဇာတ္လမ္းျဖစ္သည္။ စၾကည့္ကာစမွာ သာမာန္ မိသားစုဘဝ ဇာတ္လမ္းဟု ထင္ရာမွ ႏိုင္ငံေရးေနာက္ခံ ဇာတ္လမ္း ျဖစ္ေနေလသည္။ ထိုဇာတ္ကားသည္  ဇာတ္လမ္းဇာတ္ကြက္ သာမာန္အဆင့္မွ်သာရွိၿပီး အေကာင္းဆံုးဟု မဆိုသာ၊ သို႕ေသာ္ ႏိုင္ငံေရးေနာက္ခံ အျဖစ္အျပက္ေတြက ေတြးစရာ၊ စိတ္ဝင္စားဖြယ္ရာ၊ သတိၿပဳစရာေတြ အမ်ားႀကီး ရခဲ့ေလသည္။
         ေက်ာင္းသားေတြက ဒီမိုကရက္အစိုးရ အလိုရွိသည္။ ဒီမိုကေရစီ လိုခ်င္သည္။ ဆႏၵျပပြဲေတြ ျဖစ္သည္။ အစိုးရအဖြဲ႕တုန္လႈပ္သည္။ သမတ၊ ကာခ်ဳပ္၊ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္( ရုပ္ရွင္မွာ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ရာထူးကို ထဲ့ထား)၊ တို႕ စနစ္ေျပာင္းဖို႕အတြက္ သေဘာေထားအကြဲေတြ ျဖစ္၊ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ ယံုႀကည္မႈပ်က္ၿပီး ေစာင့္ၾကည့္ ေထာက္လွန္း၊ အာဏာရ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ကေတာ္က သူ႕ခင္ပြန္းအာဏာရဖို႕ လူေပါင္းမ်ားစြာကို သတ္ေပမယ့္ လက္သည္မေပၚေအာင္ ႀကံစည္ႏိုင္သည္။ သူက တိုင္းျပည္ရဲ့ စစ္ေဆးေရးအဖြဲ႕မႈးကို လက္ကိုင္ဒုတ္ သဖြယ္ ကိုင္ထားႏိုင္သည္။ ဇာတ္လိုက္မင္းသမီးက ဂြမ္ဂ်ဴးၿပည္နယ္မွာ ရိွတဲ့ “အေမရိကန္ယဥ္ေက်းမႈဗဟို”ကို မီးရႈိဳ႕ခဲ့တဲ့  ေက်ာင္းသားအခ်ိဳ႕ကို ကူၿပီး ဖြက္ေပးတဲ့အမႈနဲ႕ လူငယ္ျပဳုၿပင္ေရး စခန္းဆီ ပို႕ခံရ၊ အမွန္က လူငယ္ေထာင္ပါပဲ၊ သူေနခဲ့တဲ့ အိမ္က မိသားစုတစ္စုလံုး အႏွိပ္စက္ခံရ၊ အဲဒီအိမ္က အိမ္ေထာင္ဦးစီး  ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေသေၾကာင္းႀကံတယ္ဆိုၿပီး ျဖစ္၊ တကယ္က ရက္ရက္စက္စက္ အသတ္ခံရတာျဖစ္၊ ကြန္ၿမဴနစ္နဲ႕ဆက္သြယ္တယ္လို႕ စြပ္စြဲ၊ ဇာတ္လိုက္မင္းသမီးက တရားမွ်တမႈကို ေဖာ္ထုတ္ခ်င္တဲ့အတြက္ အမ်ိဳးသမီးတရားေရးဝန္ႀကီး ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵနဲ႕ လူငယ္အက်ဥ္းေထာင္က လြတ္လာၿပီး ဥပေဒေက်ာင္းတက္၊ ေက်ာင္းတက္တုန္း ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈျဖစ္၊ ဦးေဆာင္တဲ့ ပါေမာကၡကို ကယ္ဖို႕ အေမရိကန္သံရံုးေရွ႕မွာ ခ်ိန္းလို႕ အသြား အဖမ္းခံရ၊ ရက္ရက္စက္စက္ ႏွိပ္စက္ခံရတဲ့ အျပင္ အဓမၿပဳက်င့္ခံရ ၊ အင္မတန္မွ ဆိုးဝါးလွသည့္ အျဖစ္အပ်က္ကို ၾကည့္ၿပီး  ဇာတ္လမ္းမဆံုးခင္မွာပင္ ၁၉၈၈ခုႏွစ္ဆီက ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြရဲ့  ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈေတြကို သတိျပန္ရရင္း စာအုပ္စာတမ္းနဲ႕ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာေတြ လွန္ေလွာ ရွာေဖြ ဖတ္ရႈမိရေလသည္။
               ၁၉၇၉ ခုႏွစ္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးခ်န္ဒူးဝမ္က သမတပတ္ခ်ဳံဟီးထံက အာဏာသိမ္းခဲ့ေလသည္။ ၁၉၈၀ခုႏွစ္ပတ္ဝန္းက်င္ဟာ ကိုးရီးယားနိုင္ငံမွာ ေက်ာင္းသား၊ အလုပ္သမား၊ ေရွ႕ေနနဲ႕ ပညာတတ္ေတြရဲ့ လႈပ္၇ွားမႈေတြ အဆက္မျပတ္ ျဖစ္တာ အစိုးရက ရက္ရက္စက္စက္ ၿဖိုခြင္းတာေတြ ဖတ္ရသည္။
 ခ်န္ဒူးဝမ္ အစိုးရ က ေတာင္ကိုရီးယားႏိုင္ငံတခုလံုးအေပၚ အေရးေပၚစစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဥပေဒ သက္တမ္းတိုးၿမွင့္ဖို႔ အမိန္႔ေပးလုိက္ၿပီး စစ္တပ္ေတြကုိ ႏိုင္ငံအႏွံ႕ေစလႊတ္ကာ  တကၠသိုလ္ေက်ာင္း (၅၅) ေက်ာင္းက ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြဦးေဆာင္က်င္းပတဲ့ ေက်ာင္းသားညီလာခံကို ဝင္ေရာက္စီးနင္းေလသည္။
ကင္ေဒက်ံဳး အပါအဝင္ ႏိုင္ငံေရးသမား (၂၆) ေယာက္ကို ဆႏၵၿပဆူပူလႈံ႕ေဆာ္မႈကို ဦးေဆာင္ခဲ့သူေတြၿဖစ္တယ္လို႔စြပ္စြဲ ဖမ္းဆီးလိုက္သည္။
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေတြကိုပိတ္လိုက္တဲ့အတြက္ ခြ်န္နန္အမ်ိဳးသားတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား (၂၀၀) ေက်ာ္ဟာ သူတို႔ေက်ာင္းေရွ႕မွာ စုေဝးႀကၿပီး လံုၿခံဳေရးရဲအရာရိွေတြကို ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ခဲ့ၾကသည္။  ဖမ္းဆီးခံရတဲ့ ေက်ာင္းသားတေယာက္ကို ေသသည္အထိ ႏွိပ္စက္ညွင္းပမ္းလိုက္တဲ့ သတင္းကိုႀကားတဲ့အခါမွာ ၿပည္သူအင္အား တစ္သိန္းေက်ာ္ ဆႏၵၿပပြဲကို ပူးေပါင္းဆင္ႏြဲႀကသည္။  တကၠစီ၊ ဘတ္စ္ကားသမားေတြရဲ႕ ရာခ်ီေနတဲ့ကားတန္းႀကီးေတြကလည္း ဆႏၵၿပပြဲဆီကို ဝင္ေရာက္ပါဝင္လိုက္ႀၾကသည္။  ခ်န္ဒူဝမ္ ကလည္း ဆႏၵၿပေတာင္းဆိုသူေတြကို ညွိႏိႈင္းၿခင္းမရိွပါပဲ  ပစ္ခပ္ႏွိမ္ႏွင္းဖို႕႔ အမိန္႔ေပးလိုက္သည္။  ၿမိဳ႕ကို ပိတ္ဆို႔ၿပီး ဆႏၵၿပသူေတြကို ရက္ရက္စက္စက္ေခ်မႈန္းခဲ့သည္။  ႏိုင္ငံၿခားသတင္းေထာက္ေတြရဲ့ အဆိုအရ၊ လူေပါင္း တစ္ေထာင္နဲ႔ ႏွစ္ေထာင္ႀကား ေသဆံုးခဲ့သည္။  ဂြမ္ဂ်ဴး လူသတ္ပြဲ အၿဖစ္နာမည္ဆိုးနဲ႔ ေက်ာ္ေဇာခဲ့သည္။ ဆႏၵၿပသူမ်ား  ေထာင္ခ်ီၿပီးအဖမ္းခံခဲ့ရရာ ဆနၵၿပပြဲ ကို ဦးေဆာင္ခဲ့သူ (၇) ေယာက္ေသဒဏ္အၿပစ္ေပးခံရၿပီး (၁၂) ေယာက္ တစ္သက္တစ္ကြ်န္းက်ခဲ့သည္။

          ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခ်န္ဒူးဝမ္ အာဏာသိမ္းထားတဲ့အခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းသားသမဂကို ဖ်က္သိမ္း ပိတ္ပင္ယံုသာမက သူ႕ကို ေဝဖန္တဲ့သူေတြကိုပါ အျပတ္ရွင္းဖို႕ အမိန္႕ေပးခဲ့ေလသည္။ ဒါေတြ ဖတ္ၾကည့္ရင္း အဲဒီအခ်ိန္ ၁၉၈၀ခုႏွစ္ဝန္းက်င္မွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ဘာ့ၾကာင့္ မသိရသလဲဆိုတဲ့ အေတြးဝင္ရင္း ထိုကာလကို ျပန္ေတြးေနမိေလသည္။ အိိမ္မွာ ထိုစဥ္က သတင္းစာဖတ္တဲ့အက်င့္ ရွိသည္။ အေဖအက်င့္လုပ္ေပးတဲ့အတြက္ ေမာင္ႏွမတေတြ သတင္းစာလာပါက အလုအယက္ ဦးေအာင္ ဖတ္ေလ့ရွိၾကသည္။ စာမ်က္ႏွာ(၃) သည္ ကိုယ္အရင္ဆံုး ဖတ္သည့္ စာမ်က္ႏွာ၊ ထိုစာမ်က္ႏွာမွာ ကမၻာ့သတင္းမ်ားသာ ေဖာ္ျပသည္။ သို႕ေသာ္လည္း ဒါေတြမသိ ျဖစ္ရသည္မွာ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကလဲ အာဏာသိမ္းစစ္အစိုးရ အုပ္ခ်ဳပ္ေနခ်ိန္ျဖစ္ေနလို႕လား ေတြးမိေလသည္။
 ၁၉၈၃ခုနွစ္ ၊ တကၠသိုလ္ ဒုတိယႏွစ္ တက္ေနစဥ္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခ်န္ဒူးဝမ္ ခ်စ္ၾကည္ေရးခရီး လာေရာက္သည္။ သမတခ်န္ဒူးဝမ္အေနျဖင့္ လာေရာက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ခ်စ္ၾကည္ေရးခရီးတစ္ခုကို အခုေလာက္ မွတ္မိစရာ အေၾကာင္းမရွိ။ မွတ္မိရသည္က ထိုစဥ္က ခ်န္ဒူးဝမ္ အာဇာနည္ကုန္းသို႕ လာေရာက္ပန္းေခြခ် အေလးၿပဳမည့္ေနရာမွာ ေပါက္ကြဲမႈျဖစ္သည္။ ခ်န္ဒူးဝမ္ လြတ္ေျမာက္သြားသည္။ ေျမာက္ကိုးရီးယားမွ လုပ္ႀကံသည္ဟု သိရၿပီး ကင္မင္ခ်ဴး၊ ဇင္မိုတို႕ကို ဖမ္းမိသည္။ ပုစြန္ေတာင္ေခ်ာင္းအတြင္း ကူးခတ္ေနရာမွ ဖမ္းမိတာတစ္ဦး၊  ဦးဝိစာရလမ္းက ကားဝပ္ေရွာ့အနားမွာ ေျမပံုျပၿပီး ေနရာေမးသည့္ အတြက္ ေျခရာခံလိုက္ရာက ကြမ္းျခံကုန္းဖက္က ရြာတစ္ရြာမွာ ဖမ္းမိတာ တစ္ဦး  ဟုမွတ္မိသည္။  ထိုစဥ္က သတင္းေတြေတာ့ ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိေနသည္။ သို႕ေပမယ့္ ခ်န္ဒူးဝမ္ကို ေတာင္ကိုးရီးယားေခါင္းေဆာင္အေနႏွင့္ပဲ သိခဲ့ၿပီး ေက်ာင္းသားမ်ား၊  ပညာတတ္မ်ား၊ ေရွ႕ေန၊  ပါေမာကၡမ်ားႏွင့္  ျပည္သူလူထုေတြကို ရက္ရက္စက္စက္ ႏွိမ္နင္းသတ္ျဖတ္ၿပီး အာဏာသိမ္းထားသည့္ စစ္အစိုးရဆိုတာ ထိုစဥ္က မသိခဲ့တာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အံ့ဩမိသည္။ အေမွာင္ထဲမွာ ဘာမွမသိခဲ့ရတာကို လက္ေတြခံစားမိေလသည္။

                    ဆက္ရရင္ ျပည္သူေတြရဲ့ ဆန္႕က်င္မႈကို ခံေနရေပမယ့္ ခ်န္ဒူးဝမ္ဟာ ၁၉၈၇ခုႏွစ္မွာ ေရြးေကာက္ပြဲက်င္းပမယ္လို႕ ေက်ညာခဲ့သည္တဲ့၊

ရုပ္ရွင္ကတစ္ဆင့္ စာေတြ လိုက္ရွာဖတ္ရင္း သိလိုက္ရတာက ျမန္မာျပည္ ဒီမိုကေရစီေရခ်ိန္နဲ႕ ကိုးရီယားေရခ်ိန္ သိပ္မကြာပါလား ဆိုတာပါပဲ။ ဒီမိုကေရစီ အင္အားစုေတြအေပၚမွာ စစ္အာဏာရွင္ေတြရဲ့ အျပဳအမူဟာ ဆံျခည္တမွ်င္ေတာင္ ကြဲလြဲမႈ မရွိတာ ေတြ႕ရေလသည္။ ရက္စက္မႈကေတာ့ ကမ္းကုန္သည္။ ဒါ့ေၾကာင့္လဲ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္မႈ၊ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို လူေတြ မုန္းတီးရြံရွာၾကတာ ျဖစ္သည္။

Endless Love မွာ ရိုက္ျပထားတဲ့  " ဒီမိုကရက္တစ္ အစိုးရ၊ ဒီမိုကရက္တစ္ပညာေရး ၊ စစ္အာဏာရွင္အလိုမရွိနဲ႕ ျပည္သူေတြ ဆႏၵျပတဲ့ ပံု၇ိပ္ေတြ  စတဲ့
ဇာတ္ဝင္ခန္းေတြ ၾကည့္ရင္း ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီအေရး အတြက္ အားတက္စိတ္ေတြ ျဖစ္လာသည္။

 ျမန္မာႏိုင္ငံႏွင့္  ကိုးရီးယားႏိုင္ငံတို႕ (၁၉၄၈) ခုႏွစ္မွာ လြတ္လပ္ေရး ရခဲ့တာ ႏွစ္ကာလ  အတူတူပဲ ျဖစ္သည္။ ကိုးရီယားႏိုင္ငံရဲ့ ၾကမ္တမ္းလွသည့္ ၁၉၈၀-၈၇ ကာလကေန ယေန႕ေရာက္ေနတဲ့ ကိုးရီယားႏိုင္ငံရဲ့ အေျခအေနကို အားက်ရင္း ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ျဖတ္သန္းေနရတဲ့ အခ်ိန္ မကြာလွဘူးဆိုတာ သတိၿပဳမိေလသည္။ ၁၉၈၇ခုႏွစ္ ကိုးရီယားေရြးေကာက္ပြဲမွာ အတိုက္အခံႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ့ မဲေတြ ပ်ံ့က်ဲသြားၿပီး ခ်န္ဒူးဝမ္ရဲ့ အမာခံလူ၊ စစ္အာဏာသိမ္းစဥ္ကတည္းက ပါလာတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ႏိုေတဝူး အႏိုင္ရသြားတာကလဲ သတိၿပဳမိေစသည့္ အခ်က္တစ္ခုပင္။

                ရုပ္ရွင္ၾကည့္ရင္း ထူးျခားသည့္ ခံစားခ်က္တစ္ခုကို ရလိုက္ေသးသည္။ ဇာတ္လမ္းထဲမွာ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ကေတာ္က  ေငြေၾကး၊ ဩဇာ၊ အာဏာအတြက္ ထိပါးလာမယ့္ လူမွန္သမွ်ကို အေပ်ာက္ရွင္းေလသည္။ သူ႕ကိုယ္သူ လူသတ္တာ အၿပစ္ႀကီးတစ္ခုလို႕ ယူဆပံုလဲမရ၊ ဒါကိုၾကည့္ၿပီး  ငါးေလာင္းၿပိဳင္ လူသတ္မႈႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး အမ်ားသူငါ ေရးၾက ေျပာၾကတာ ဖတ္ရစဥ္က အဲဒီေလာက္ ရက္စက္ပါ့မလား၊ ေကာက္က်စ္ပါ့မလား၊  အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ တာဝန္အရွိဆံုး လူႀကီးတစ္ေယာက္ရဲ့ ဇနီးအေနနဲ႕ လုပ္ရက္ပါမလား အေတြးေတြကို စိတ္ခံစားခ်က္က လက္ခံလာႏိုင္ေလသည္။ အာဏာမက္သူသည္ က်န္သည့္အရာအားလံုးဟာ အေသးအဖြဲေတြသာၿဖစ္ၿပီး သူလုပ္သမွ် တရားသည္ဟု ထင္ျမင္လာျခင္းျဖစ္သည္။

                    ကိုးရီးယားဇာတ္လမ္းတြဲကတစ္ဆင့္ ကိုးရီးယားႏိုင္ငံေရးသမိုင္းေၾကာင္းကို ေလ့လာမိရာက ခုႏွစ္၊ အခ်ိန္ကာလ သိပ္မကြာလွပဲ ျမန္မာျပည္မွာလည္း ဒီမိုကေရစီ ေရစီးေၾကာင္း စီးဆင္းလာတယ္ဆိုတာ  ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ျပည္သူေတြရဲ့ ခံစားခ်က္ေတြ ထပ္တူက်သည္။  ေက်ာင္းသားေတြ ၊ ဒီမိုကေရစီအေရး လႈပ္ရွားသူေတြ အက်ဥ္းေထာင္ေတြအထဲမွာ ၾကမ္းတမ္းစြာ ေနခဲ့ရတာ တူသည္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ျမန္မာျပည္သည္ ဒီမိုကေရစီႏွင့္ထိုက္တန္ေသာ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ ျဖစ္ကိုျဖစ္လာမွာဟု ယံုၾကည္မိေလသည္။ ဒီမိုကေရစီအသီးအပြင့္ကို ကိုးရီးယားျပည္သူေတြ ခံစားရသလို ျမန္မာျပည္သူေတြ ရရွိ ခံစားရလိမ့္မည္ဟု အားတက္ျခင္းေတြ ျဖစ္မိေလသည္။ 
ခိုင္ခိုင္ေစာလြင္