ဘယ္ပံု ဘယ္နည္း ကာကြယ္ .... ကာကြယ္ၾကမွာလဲ( ၆-၇- ၂၀၁၅ ဒီလိႈင္းစာေစာင္ အတြဲ(၄) အမွတ္(၂၅) ပါ ေဆာင္းပါး)

 

" အိမ္နီးခ်င္း" ဆိုတဲ့ စကားကို ေရးမိတာနဲ႕ စာေရးသူေတြ႕ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ အိမ္နီးခ်င္းတစ္ေယာက္ကို အရင္ဦးဆံုး သတိရမိသြားေလသည္။ အဆိုပါအိမ္နီးခ်င္းျဖစ္သူက အသက္(၇၀)ေက်ာ္ အေမႀကီးတစ္ေယာက္ပါ။ တစ္ရက္မွာ ဟင္းခြက္ကေလး ကိုင္ၿပီး အိမ္ကိုေရာက္လာတဲ့ အတြက္ အိမ္နီးခ်င္းထံုးစံ ေထြေထြထူးထူး ခ်က္ျဖစ္တဲ့ အတြက္ ဟင္းခြက္ကမ္းတယ္လို႕ ထင္မိသည္။ သို႕ေသာ္ မေန႕က ခ်က္ထားတဲ့ ငါးဖယ္ဆီျပန္ဟင္းကို စားမကုန္တဲ့ အတြက္ လာပို႕တာလို႕ ဆိုသည္။ စာေရးသူက ခ်က္ျခင္းပဲ ၿငင္းလိုက္ပါသည္။

" က်မတို႕ ဟင္းက်န္ မစားတတ္ပါ" လို႕ ေျပာလိုက္သည္။ တကယ္လည္းမစားပါ၊ က်န္းမာေရး ရႈေထာင့္အရ ႏွေျမာစာ မစား တာေရာ၊ န၈ိုကတည္းက ဟင္းက်န္ ထမင္းက်န္ မစားတတ္တဲ့ အက်င့္ေတြေၾကာင့္ ကိုယ့္အိမ္မွာ ကုန္ႏိုင္သေလာက္သာ တိုင္းခ်က္ပါသည္။ ထိုအေမႀကီးကို အဆိုပါဟင္းကို ႏွေျမာၿပီး မစားဖို႕နဲ႕ က်န္းမာေရး ဗဟုသုတပါ ထပ္ေလာင္းေျပာျပမိပါသည္။ ေနာက္တစ္ရက္ ႀကံုလို႕ စကားစပ္မိေတာ့ အဆိုပါဟင္းက တန္ဖိုးလည္းရွိ၊ ေႏႊးထားတာ ေကာင္းေနဆဲမို႕ ဘုန္းႀကီးဆြမ္းေလာင္းလိုက္ပါသတဲ့၊ ေကာင္းၾကပါရဲ့လား လို႕ ေတြးမိရင္း အသက္အရြယ္ ႀကီးသည္ျဖစ္ေစ၊ ငယ္သည္ျဖစ္ေစ လူတစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ စိတ္ထား မတူတဲ့ အဘာဝကို သိရွိရေလသည္။
အဆိုပါ မတူသည့္လူမ်ိဴးမ်ားျဖင့္ ေပါင္းစပ္ဖြဲ႕စည္းထားတဲ့ ႏိုင္ငံေတြ အခ်င္းခ်င္းမွာ အိမ္နီးခ်င္း အခ်င္းခ်င္း ဆက္ဆံရသည့္ အေၾကာင္းတရားေတြ မ်ားစြာ ရွိေလသည္။ ထိုအထဲကမွ
အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံကေန ၾကက္ကလီစာ၊ ၾကက္ေခါင္း၊ ၾကက္ေျခေထာက္၊ ၾကက္ေတာင္ပံ ေတြ ျမန္မာျပည္ ေဈးကြက္ထဲ တရားမဝင္ ဝင္ေရာက္လာတဲ့ အတြက္ စိုးရိမ္တဲ့ သတင္းေတြ ဖတ္ရသည့္အခါ အိမ္နီးခ်င္း ဟင္းခြက္ကမ္းသလိုမ်ားလား လို႕ စဥ္းစားခန္းဝင္မိသည္။ အထူးသျဖင့္ က်န္မာေရးေထာက္ခံခ်က္ေတြ ဘာမွမပါတဲ့ အတြက္ အႏၱရာယ္ရွိနိုင္သည့္ ဒီလို သားငါးေတြကို နယ္စပ္ကေန တင္သြင္းလာတာမွာ စိစစ္တဲ့ အဖြဲ႕ေတြရဲ့ လုပ္ပံုကိုင္ပံု အားနည္းတာနဲ႕ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူ ကိစၥေတြေၾကာင့္ အခုလို ျပည္တြင္းကို တရားမဝင္ေရာက္လာတာပဲ ျဖစ္သည္။ နယ္စပ္ျမဝတီကေန ကုန္တင္ကားေတြနဲ႕ ရန္ကုန္ေဈးကြက္အထိ ဝင္ေရာက္လာတာ ျဖစ္ၿပီး တင္သြင္းတဲ့ ဒိုင္ေတြကို အေရးယူေပးဖို႕ တိုင္စာေတြ ပို႕ထားေပမယ့္ ထူးမျခားနားဘူးလို႕ သတင္းေတြမွာ ဖတ္ရသည္။ စားသံုးသူကာကြယ္ေရးအသင္းကပင္ အဆိုပါ အသားေတြက အႏၱရာယ္ ရွိႏိုင္တယ္လို႕ ေျပာတာပဲ ဖတ္ရသည္။ တားဆီးကာကြယ္ဖို႕ ဘယ္ပံုဘယ္နည္း ေဆာင္ရြက္ေနတယ္၊ ေဆာင္ရြယ္ပါမယ္လို႕ ေျပာတာ မၾကားရေပ။
အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံက ၾကက္ေတြ ဆိုတာက ေမြးျမဴေရးၾကက္ေတြပင္၊ စားလို႕မေကာင္း ဖြယ္တယ္တယ္ အရသာႏွင့္၊ ၾကက္သားဆို၍သာ ၾကက္သား လိုက္ရတာ၊ တကယ္တန္းက အသားတုလို အရာႏွင့္ ဘာမွမထူး၊ ေမြးျမဴေရးၾကက္ေတြကို ရက္တိုတိုႏွင့္ႀကီးေအာင္ အစာေကၽြးၿပီး သတ္မွတ္ထားသည့္ ရက္ေရာက္တာႏွင့္ သတ္ၿပီး ေရာင္းခ်တာပင္၊ သဘာဝအတုိင္း ႀကီးထြားလာသည့္ ၾကက္ေတြလိုမဟုတ္၊ ၾကက္ဥလည္း ထို႕အတူပင္၊ နည္းပညာေတြ တိုးတက္သည္ႏွင့္အမွ် အမ်ိဴး မ်ိဴး စမ္းသပ္ရာက ၾကက္ဥကို ၾကက္မအားလံုးက အေလးခ်ိန္တူညီစြာ အရြယ္အစား တဆိုဒ္ထဲ ဥလာေအာင္ပင္ တီထြင္ႏိုင္ၾကသည္ဟု ၾကားဖူးေလသည္။
" ျမန္မာျပည္က ၾကက္သားေတြက စားလို႕ေကာင္းတယ္၊ အရသာရွိတယ္" လို႕ ျမန္မာျပည္ေရာက္ ထိုင္းလူမ်ိဴ းတစ္ေယာက္ေျပာတာ ကိုယ္တိုင္နားႏွင့္ဆတ္ဆတ္ ၾကားဖူးသည္။ ထိုင္းမွာလည္း အိမ္ၾကက္ ဆိုတာ သတ္သတ္ရွိသည္။ သူက ေဈးႀကီးသည့္အျပင္ အရိုးကလည္းမ်ားေတာ့ လူတိုင္းဝယ္မစားၾက၊ ေမြးျမဴေရးၾကက္သားက တစ္ကီလို ဘတ္(၈၀) ဆိုပါက အိမ္ၾကက္က တစ္ကီလို ဘတ္၁၂၀မွ ဘတ္၁၅၀ အထိ ေဈးရွိသည္။ ထိုအိမ္ၾကက္ကို လြယ္လြယ္ကူကူ ျမန္မာၾကက္ဟု ေခၚျဖစ္ေလသည္။ ျမန္မာျပည္မွာလည္း ေမြးၿမဴေရးၾကက္ေတြ ရွိပါသည္။ အဆီမ်ားၿပီး အေရခြံထူတာကလြဲၿပီး စား၍ အဆင္ေျပေသးသည္။ ထိုင္းက ေမြးျမဴေရးၾကက္ေတြက ဘယ္လိုမွ စား၍မေကာင္း။ သို႕ေသာ္ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ ဟင္းခ်က္စရာ သား ငါးထဲမွာ အေပါဆံုးက ၾကက္သားပင္။ ေဈးေတြမွာ ေရာင္းသည္က ေတာင္ပံုယာပံု၊ ေဈးထဲလွည့္ၾကည့္ရင္း ၾကက္သားေလးျမင္လို႕ ၾကက္သားခ်က္ရေအာင္လို႕ စားခ်င္စရာ မျဖစ္၊ ၾကည့္ရတာ ၾကက္သခ်ၤ ိဴင္းႏွင့္ပင္ တူေသးေတာ့သည္။ ၾကက္ေတြကို သတ္ၿပီး စုပံုထားသလား ထင္ရေအာင္ မ်ားျပားပါသည္။ ကုန္တိုင္ေတြမွာေတာ့ လွလွပပထုတ္ပိုးၿပီး ေဈးအနည္းငယ္ တင္ေရာင္းထားေပမယ့္ သန္႕ရွင္းပါသည္။ သို႕ေသာ္ အရသာကေတာ့ ထိုနည္း၎ပင္။
ၾကက္တစ္ေကာင္ရဲ့ ခႏၱာကိုယ္ အစိတ္အပိုင္းေတြကို တစစီေတြ႕ျမင္ရသည္က လည္း ျမင္ကြင္းအဆန္း၊ ျမန္မာျပည္မွာက ၾကက္သားသယ္ထံမွာ ဝယ္ပါက သန္႕ရွင္းၿပီး ကလီစာထုတ္ ရွင္းလင္းၿပီးသား အေကာင္လိုက္၊ ရင္ပံုဆို ရင္ပံု ၊ ေပါင္ဆိုေပါင္၊ ဒီလိုဝယ္ၾကသည္။ အသဲအျမစ္ခ်ည္းပဲဆိုပါက ေဈးတစ္မ်ိဴ း ဝယ္ၾကရသည္။ ၾကက္ႏွလံုးလိုခ်င္လို႕ ေဈးေပါင္က်ိဴ းတဲ့ အထိ ေစာင့္ၿပီး ဝယ္တတ္သည့္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရွိသည္။ ၾကက္ႏွလံုးရဖို႕ ေဈးသယ္ေရာင္းကုန္သည့္ အခ်ိန္မွ ေဈးသယ္က ေရာင္းလိုက္တဲ့ ၾကက္အေကာင္အေရအတြက္အရ ထုတ္ယူလို႕ရတာကို ရွားရွားပါးပါး အခ်ိန္ေပးၿပီး ဝယ္ရျဖင္းျဖစ္သည္။ ဒါေတာင္ ဝယ္ေနက်မို႕ ေဈးသယ္နဲ႕ မ်က္မွန္းတန္းၿပီး ခင္လာလို႕ ဝယ္လို႕ရတာလို႕ ဆိုေလသည္။
ထိုင္းမွာကေတာ့ ေပါင္၊ ရင္အံု၊ ေတာင္ပံ၊ ႏွလံုး၊ အသဲအျမစ္ကို အတြဲလိုက္တစ္မ်ိဴ း၊ အသဲခ်ည္းပဲ တစ္စား၊ အျမစ္ခ်ည္းပဲ တစား၊ ေျခေထာက္၊ အေရခြံ၊ ဒူးေခါင္း၊ စသျဖင့္ သီးသန္႕ဆီ ေရာင္းတာျဖစ္သည္။ အေကာင္လိုက္၊ အျခမ္းလိုက္ လည္း ရွိသည္။ အသားကို ညက္ေနေအာင္ ႀကိတ္ထားတာ ယူမလား၊ စင္းေကာလုပ္ထားတာ ယူမလား မ်ိဴးစံုေအာင္ အသင့္လုပ္ထားသည္။ ၾကက္ဒူးေခါင္းေလးေတြ စျမင္ကာစက ဘာေတြပါလိမ့္လို႕ တအံ့တဩ ျဖစ္ရသည္။ ဒူးေခါင္း ဆိုတဲ့အခါ ၾကက္မွာ ဒူးေခါင္းရွိသလား လို႕ မနည္း ျပန္ေတြးရသည္။ ျမန္မာျပည္မွာက ေပါင္ႏွင့္ ေျခေထာက္ ခြဲျခားတာပဲ ျမင္ဖူးၿပီး ၾကက္ေပါင္၊ ၾကက္ေျခေထာက္ ဒီလို ခ်က္စားတာဆိုေတာ့ ဒူးေခါင္း ရွိမွန္းမသိ။
" ၾကက္မွာ ဒူးေခါင္းရွိမွန္း အခုမွသိတယ္" ဆိုတဲ့ အေျပာကို ရယ္ၾကေလသည္။ ဟုတ္တာေပါ့ ၊ ၾကက္ေပါင္ခ်ည္းပဲ ခုတ္၊ ေျခေထာက္ခ်ည္းပဲ ခုတ္တဲ့အခါ ေပါင္နဲ႕ ေျခေထာက္ၾကားက ဒူးဆစ္ေတြ ထြက္လာသည္။ သူ႕ကိုလည္း သတ္သတ္ထုတ္ကာ သီးသန္႕ ေရာင္းသည္။ ၾကက္ဒူးေခါင္း ဘတ္(၂၀) ဖိုး ဝယ္ပါက ဘူးသီးႏွင့္ ေပါင္း၍ ၾကက္ဒူး ဟင္း ၂ခါ ခန္႕ ခ်က္စား၍ ရေလသည္။ ထိုင္းေရာက္ကာစက လိုခ်င္တာ ယူ ၊ အားလံုး ခြဲျခားထားတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေပါင္က တစ္ကီလို၊ အသဲအျမစ္က တစ္ကီလို၊ အသားခ်ည္းပဲက တစ္ကီလို၊ ပုခံုးက တစ္ကီလို စံုေအာင္ အားရပါးရ ဝယ္ရာ ေရာင္းသည့္သူက ဘယ္မွာ ဆိုင္ထြက္တာလဲ၊ ထမင္းဆိုင္ဖြင့္ထားတာလား လို႕ပင္ ေမးခံရသည္။ ၾကက္ပုခံုးလည္း ထို႕အတူပင္၊ ေပါင္ထင္၍ ခ်ိန္ၿပီးမွ ၾကက္ေပါင္မ်ားက ပိုႀကီးတာ ၊ သတ္သတ္ ေတြ႕မွ ဒါကဘာပါလိမ့္ ၾကက္ရဲ့ ဘယ္ေနရာက အသားလဲ စဥ္းစားရသည္။ သူက ေတာင္ပံနဲ႕ကိုယ္နဲ႕အၾကားကို သတ္သတ္ ခုတ္ထားတာ ဆိုေတာ့မွ ပုခံုး ဆိုတာ သိရသည္။ ပုတိုတိုေလးေတြေပါ့၊ အသားေတြခ်ည္းရေအာင္ လႊာထားခံရသည့္ ၾကက္ကေတာ့ အရိုးစုခ်ည္းသာက်န္သည္။ စာေရးသူတို႕က ၾကက္အရိုးစုလို႕ လြယ္လြယ္ေခၚသည္။ တခ်ိူ႕ကေတာ့ ၾကက္စကယ္လီတန္တဲ့။ အဲဒါကလည္း ေခါင္း၊ လည္ပင္း အပါအဝင္ ၾကက္တစ္ေကာင္လံုး အရိုးစုအတိုင္း ေရာင္းသည္။ ေျခေထာက္မပါ၊ ထူးထူးျခားျခား ထိုင္းမွာ ၾကက္ေျခေထာက္က ေဈးပိုေပးရသည္။ အရိုးစု တစ္ခုလံုးမွ ဘတ္(၂၀)၊ တခါတေလ အေကာင္ေသးရင္ (၁၀)ဘတ္ႏွင့္ရသည္။ ေက်ာက္ဖရံုသီး၊ႏွင့္ၿပဳတ္ေသာက္ပါက ဟင္းတစ္ခြက္ရသည္။
ျမန္မာျပည္မွာ ၾကက္အသဲအျမစ္ ေဈးၾကီးတဲ့အတြက္ ရွားရွားပါးပါး ဝယ္စားခဲ့ရေပမယ့္ ထိုင္းႏိုင္ငံကို ေရာက္တဲ့အခါ ၾၾကက္အသဲအျမစ္ကို လွည့္မၾကည့္ၾကေတာ့၊ စာေရးရင္း သတိရမိတာ အသဲအျမစ္ မစားတာပင္ တစ္ႏွစ္နီးပါး ရွိေရာ့မည္။ ကလီစာေတြက ထိုင္းမွာ ေဈးေပါသည္။ အသား၊ ေပါင္ တစ္ကီလို ဘတ္(၈၀) ဆိုပါက အသဲအျမစ္က ဘတ္(၆၀)ပဲရွိသည္။
ထိုင္းက စားေသာက္ဆိုင္တိုင္းမွာ ၾကက္သားက ေဖာေဖာသီသီပင္၊ ၾကက္ေၾကာ္ဆိုင္၊ အကင္ဆိုင္ေတြလည္းမနည္းလွပါ၊ သို႕ေသာ္ ထိုအရာေတြသည္ သူတို႕ ေဈးကြက္မွာ ေရာင္းမကုန္သည့္အခါ ျမန္မာျပည္ ေရာက္ကုန္တာ ျဖစ္မည္။ တျခားႏိုင္ငံေတြကေတာ့ စားေသာက္ကုန္ကန္႕သတ္ခ်က္ေတြက ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ကန္႕သတ္ထားရာ အနားပင္ကပ္လို႕ရမွာမဟုတ္။ ပုပ္သိုးၿပီး လႊင့္ပစ္ရမည့္အရာကို ေရာင္းတာဆိုလ်င္ေတာ့ အိမ္နီးခ်င္းမပီသလို႕ပဲ ေျပာရမည္။ ပိုလွ်ံ၍ေရာင္းတာ ျဖစ္ၿပီး ေဈးသက္သာတာက သူ႕တိုင္းျပည္မွာကိုက ကလီစာေတြကို စားမည့္သူ မရွိ၍ သက္သာေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ေနာက္တခုက နည္းပညာေတြ တိုးတက္တဲ့ အတြက္ ၾကက္တစ္ေကာင္လံုး ဒူးေခါင္းပါမက်န္ အရိုး အေၾကာ အႏုပလံု စီလို႕ရေအာင္ စက္ေတြနဲ႕ ခုတ္ထစ္တာ ျဖစ္ေတာ့ ျမန္မာျပည္ ေဈးကြက္ကို ေခါင္းတျခား ကိုယ္တျခား ေရာက္လာ၍ အထူးစိုးရိမ္ဖို႕ေတာ့မလို၊ သို႕ေပမယ့္ ဒီလို တရားမဝင္တင္သြင္းတဲ့ အတြက္ စစ္ေဆးခ်က္ အာမခံခ်က္ မရွိတဲ့အတြက္ ဘာကိုမွ ယံုၾကည္လို႕မရ၊ စိတ္မခ်ရတာေတာ့အမွန္ပင္။
ပိုဆိုးတာက တရုတ္ျပည္မွာ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္သံုးဆယ္ခန္႕က ေအးခဲထားတဲ့ အသားေတြ တန္ခ်ိန္ေပါင္းမ်ားစြာ ေတြ႕ရတဲ့ သတင္းကို ဖတ္ရတဲ့အခါ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ ဝိသမေလာဘ စီးပြားေရးသမားေတြကို ထဲ့မတြက္၍မရ၊ ဒါ့ေၾကာင့္ ဒီေဆာင္းပါးကို ေရးဖို႕ အတည္ျပဳခ်င္တဲ့အတြက္ စံုစမ္းၾကည့္ေတာ့မွ
" ေအးခဲၾကက္သားေတြ အေအးခန္းကားမဟုတ္ဘဲ သယ္ခ်င္ရာကားနဲ႔သယ္လာတယ္။ အသားေတြက ညွီပုပ္ေနၿပီ။ ကလီစာ ၆လေလာက္ရွိၿပီ။ မႏၱေလးနဲ႔နယ္က ကုန္သြယ္ေတြကိုလဲ ေျပာပါတယ္။ မူဆယ္ တရုတ္ျပည္ကအမ်ားဆံုး၀င္တာ - မုန္႔ထန္းလ်က္ေတြ အေပ်ာ္ျမန္ chemical တမ်ိဳးနဲ႔ မေပ်ာ္ေအာင္လုပ္ရင္ စိန္ခဲလိုပဲ မာေနတယ္" လို႕
စားသံုးသူမ်ားသမဂၢက ေျပာၾကားတာ သိရသည္။
ကုန္သြယ္ေရးဘက္ကုိ ေျပာထားေပမယ့္ လက္ပူးလက္ၾကပ္မမိေသးဘူး ဆိုျပန္ေတာ့ ရင္ေလးစရာပင္၊ နယ္စပ္မွာ ေစာင့္ၾကပ္ေနတဲ့ အဖြဲ႕အစည္းေပါင္းမ်ားစြာရွိတဲ့ၾကားက မမိဘူးဆိုတာက စိုးရိမ္ဖြယ္ရာပင္။ တာဝန္ရွိသူေတြဖက္က တရားဝင္ စစ္ေဆး မွတ္ပံုတင္သြင္းခြင့္ျပုႏိုင္ပါကၿပဳ၊ ၊ မၿပဳနိုင္ပါကလည္း ဒီလို လူသားမဆန္၊ ယုတ္မာတဲ့ ကုန္သြယ္မႈကို ထိထိေရာက္ေရာက္ အျမန္ဆံုးအေရးယူဖို႕ လိုေနပါၿပီ။
ျမန္မာျပည္မွာ စားသံုးဖို႕ မလံုေလာက္လို႕ တင္သြင္းလာတာထက္ ျပည္သူေတြ ဆင္းရဲတာကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး ေဈးေပါညံဖ်င္းတာေတြ တင္သြင္းတဲ့သူေတြကို တာဝန္ရွိသူေတြ မတားဆီးႏိုင္ရင္ေတာင္ ျပည္သူေတြက ဝယ္ယူအားေပးျခင္း မၿပဳပဲ ေနၾကပါလို႕ တိုက္တြန္းလိုပါသည္။ အရသာလည္းမေကာင္း၊ သန္႕ရွင္းမႈလည္း မရွိေသာ အသားေတြစားတာထက္ ပဲျပားေလးကို အေနေတာ္တံုး၊ ၾကက္သြန္ျဖဴ နီ၊ ဂ်င္းတို႕ကို ေထာင္း၍ ဆီသတ္ကာ နံနံပင္နဲ႕ မဆလာေလးအုပ္ကာ ခ်က္စားၾကည့္ပါက ၾကက္သားဟင္းတမွ် အရသာရွိၿပီး အာဟာရလည္း အျပည့္အဝ ရရ်ိပါေသးသည္။ ဆိုင္ေတြကလည္း ကိုယ့္ရဲ့ စီးပြားေရးကို တြက္ၿပီး အျမတ္အစြန္းထက္ အမ်ားအတြက္ၾကည့္ေစလိုပါသည္။ က်န္းမာေရး ကိစၥအပါအဝင္ မိမိလူမ်ိဴ း၊ အမ်ိဴးဂုဏ္သိကၡာကို ထိန္းသိမ္းရာလည္းေရာက္ပါသည္။ တာဝန္ရွိသူေတြ လ်စ္လ်ဴ ရႈသည့္တိုင္ ျပည္သူအားလံုးက တိုင္းျပည္နဲ႕ လူမ်ိဴး ဂုဏ္သိကၡာ အတြက္ သူတို႕ဆီက မေကာင္းတဲ့ အႀကြင္းအက်န္ကို မက္မက္ေမာေမာ စားသံုးၾကရသည့္ လူမ်ိဴ းေတြ မျဖစ္ေအာင္ အသိစိတ္ျဖင့္ ကာကြယ္ၾကဖို႕ လိုေနပါၿပီလို႕ ထပ္ေလာင္း ေရးသားလိုက္ပါသည္။
ခိုင္ခိုင္ေစာလြင္