ကမၻာလွည့္ခရီးသည္ေတြ စိတ္ဝင္စားဖြယ္ ျဖစ္ေအာင္ သဘာဝအေျခခံ ခရီးသြားလုပ္ငန္းေတြ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ရာမွာ ျမန္မာျပည္မွာလည္း ၁၉၉၆ခုႏွစ္ ခန္႕က ေတာ္ေတာ္ေလး လႈပ္လႈပ္ရွားရွား လုပ္ခဲ့တာ အမွတ္ရမိပါတယ္။ ဖိုးက်ား ဆင္စခန္းတို႔ အင္းေတာ္ႀကီး သဘာဝေဘးမဲ့ ဥယ်ာဥ္တို႔ ၾကားဖူးခဲ့ပါတယ္။
မဲ့ဆာ ဆိုတဲ့ ဆင္စခန္းမွာေတာ့ ဆင္ေတြကို ယဥ္ပါးေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးထားၿပီး ကမၻာလွည့္ခရီးသည္ေတြ ဆင္စီးဖို႔ရယ္နဲ႔ ဆင္ေတြရဲ့ ကပြဲေတြကို ျပသပါတယ္။ တစ္ရက္မွာ ႏွစ္ပြဲျပတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ နံနက္ ၉နာရီမွာ တစ္ပြဲရွိၿပီး မြန္းလြဲ တစ္နာရီခြဲမွာ တစ္ပြဲရွိပါတယ္။ ဆင္စီးဖို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိတာမို႔ ပြဲမစခင္ ဟိုဟို ဒီဒီ ေလွ်ာက္ၾကည့္ရင္း တကယ့္ေတာေတြ ေတာင္ေတြၾကားမွာ စိမ့္ေအး ေနတာကို သတိထားမိပါတယ္။ အိမ္ရွင္ ထိုင္းလူမ်ိဴးေတြ မရွိသေလာက္ နည္းပါးၿပီး ႏိုင္ငံျခားသား ခရီးသြားေတြ အမ်ားဆံုး ေတြ႔ရပါတယ္။ အဲဒီထဲမွာမွ တရုတ္လူမ်ိဴ းေတြ သိသိသာသာ လာၾကတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ တစ္ေနရာမွာ ပြဲစခ်ိန္မေရာက္ေသးလို႔ နားေနၾကတဲ့ ဆင္ထိန္းေတြကို သူတို႔ ဆင္ေတြနဲ႔အတူ ေအးေအးလူလူ စကားေျပာ ေနတာေတြ႔ရတ.္၊ ဆင္ထိန္းေတြက လူငယ္ေတြ မ်ားတယ္၊ အားလံုး ကရင္ တိုင္းရင္းသားဝတ္စံုေတြ ဝတ္ထားၾကတယ္။ ထိုင္းမွာလည္း ကရင္ တိုင္းရင္းသား ရွိတယ္၊ ထိုင္း ကရင္တဲ့၊ ျမန္မာျပည္က ကရင္ေတြလည္း ပါခ်င္ပါမယ္၊
ပြဲစမယ့္ေနရာမွာ သြားထိုင္လိုက္တယ္ဆို လူေတြတဖြဲဖြဲ ေရာက္လာၾကတယ္။
ပြဲၾကည့္စဥ္က ကြင္းတစ္ခုရဲ့ ေဘးပတ္လည္မွာ ရွိတယ္။ အလယ္မွာ ကြင္းတစ္ခုရွိၿပီး ကြင္းရဲ့ ေလးဖက္ေလးတန္မွာ
ထိုင္ခံုေတြ အမိုးနဲ႔ဘာနဲ႔ အက်အန၊ ပန္ကာေတြ ေဘးဘယ္ညာ အေပၚ စံုေအာင္
ဖြင့္ထားေပးတယ္။ ဆင္စီးတဲ့ လူေတြကလည္း စီးတုန္းပဲ၊ ဆင္တစ္ေကာင္မွာ
လူသံုးေယာက္ စီးလို႔ရတယ္၊ တခ်ိဴ႕က ႏွစ္ေယာက္၊ တစ္ခ်ိဴ႕ကေတာ့ တစ္ေယာက္ထဲ
လႈပ္လႈပ္နဲ႔ ဘယ္ယိမ္း ညာယိမ္း သြားေနတာ ေတြ႕ရတယ္၊ ဆင္စခန္းဆီ ဝင္ခက
ပြဲအတြက္ပါ ပါၿပီး တစ္ေယာက္ ဘတ္(၂၀၀)၊ ဆင္စီးခက တစ္စီးကို ဘတ္(၄၀၀) ၊
အတူလာတဲ့အထဲ သမီးတစ္ေယာက္က ေက်ာင္းသားကဒ္ပါလာလို႔ လက္မွတ္ဝယ္တဲ့ ဆီမွာ
ျပလိုက္တာ သူ႔အတြက္ မေပးရ၊ ေက်ာင္းသားဆို ဖရီးတဲ့၊
ဆင္စီးၿပီး သြားေနၾကတဲ့ သူေတြက အေရွ႕က ကြင္းေဘးကေန ပတ္ၿပီး
ေတာင္ကုန္းေပၚတက္ ျပန္လာ ဒီလို သြားေနၾကတာပဲ၊ ဘယ္ႏွစ္ပတ္ ပတ္ေပးတယ္ မသိ၊
ဆင္ေကာင္ေရ လိုက္ေရရင္း ေက်ာေပၚမွာ တင္ထားတဲ့ ခံုေပၚက ဆင္ရဲ့ နာမည္နဲ႔
အသက္ေတာင္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ျပန္ေတြ႔ရတယ္။ ကိုယ့္ဘာသာ ေရလိုက္တာ အားလံုး (၅၀)
ေက်ာ္တယ္၊ ပြဲၾကည့္ပရိတ္သတ္ကလည္း တစ္ဘက္စီမွာ အနည္းဆံုး ေလးငါးဆယ္မကဘူး။
ေလးဘက္ေလးတန္ဆို အနည္းဆံုး လူ(၂၀၀) ေက်ာ္ပဲ၊ လူဝင္ခ တစ္ေယာက္ ဘတ္ (၂၀၀) နဲ႔
ေျမွာက္ၾကည့္ၿပီး ဆင္စီးခေတြနဲ႔ ေပါင္းရင္း တစ္ေန႔ ဝင္ေငြ မနည္းပါလား
တြက္မိတယ္။ ျပန္အထြက္မွာ ရံုးခန္းကို ဝင္ေမးေတာ့ မဲ့ဆာ ဆင္စခန္းမွာ
ဆင္ေကာင္ေရ (၇၃) ေကာင္ရွိတယ္လို႔ သိခဲ့ရတယ္။
ဆင္ေတြ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ သြားေအာင္ လမ္းမွာ ၾကံရြက္ေတြကို ျမက္လို အထံုးေတြ
လိုက္ခ်ေပးေနတဲ့ ကေလးမေလးကို ၾကည့္ေနမိတယ္၊ စားတဲ့ဆင္ကစား၊ တခ်ိဴ႕က
နွာေမာင္းနဲ႔ ဆြဲသြားၿပီး ေဆာ့၊ ဟိုက်ဒီက် ၊ အဲဒါေတြ ကေလးမေလးက ျပန္ေကာက္၊
အစကေန ျပန္ခ်၊ သူ႕ကို ၾကည့္ၿပီး ပ်င္းလာတယ္၊ သူ႕မွာ နိစၥဓူဝ
ဒါလိုက္လုပ္ေနရတာ မပ်င္းဘူးလား ေတြးရင္း ဒီလို အလုပ္မ်ိဴ းကို ထိုင္းလူမ်ိဴ
းေတြ မလုပ္ဖူးလို႔ အတူပါတဲ့ တစ္ေယာက္က မွတ္ခ်က္ၿပဳတာ ၾကားလိုက္မိတယ္။
ဆင္ေတြရဲ့ ယဥ္ေက်းလိမၼာ ျပပြဲ အစီအစဥ္စေတာ့ ကြင္းထဲ ဝင္လာတာ ေစာေစာက လူေတြ
စီးေနတဲ့ ဆင္ေတြ မဟုတ္ဘူး၊ ဆင္တင္းကုပ္မွာ နားေနတဲ့ ဆင္ေတြ ျဖစ္ေနတယ္။
ဆင္ေတြက လက္အုပ္ခ်ီၿပီး " ဆဝါဒီခပ္" လို႔ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ဝင္လာတယ္၊ ၿပီးေတာ့
ပုသိမ္ထီးေလးေတြ ႏွာေမာင္းနဲ႔ ခ်ိတ္လို႔ ေျခထိုးကာ သီခ်င္းေလးနဲ႔ ကၾကတယ္၊
ဘာဂ်ာမႈတ္ျပတယ္၊ ေဘာလံုးကန္တယ္၊ ဂိုးတိုင္ကို ဂိုးသြင္းတဲ့အခါ ဝင္တဲ့
အေကာင္က ဝင္ေအာင္ သြင္းႏိုင္တယ္၊ မဝင္တဲ့ သူလည္း မဝင္ဘူး၊ ႏွစ္ေကာင္
တစ္ေယာက္ တစ္လွည့္ ဂိုးသြင္းရင္ ဝင္တဲ့ ေကာင္က တဖက္က ဆင္ကို မခံခ်င္ေအာင္
ဖင္ေလး လႈပ္ျပတာမ်ိဴး ေခါင္းေလးနဲ႔ အမူအယာလုပ္ျပတာမ်ိဴ း လုပ္ၿပေတာ့
သေဘာက်ရတယ္။ ေနာက္တခ်ီမွာေတာ့ တစ္ေကာင္က ဂိုးေစာင့္ၿပီး တစ္ေကာင္က ကန္ရတယ္၊
သူက ကန္ကာနီးရင္ ေျခေထာက္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေၿမွာက္ၿပီး အေနာက္ကို ဆုတ္လို႔
အားယူလိုက္ေသးတယ္၊ တခါတေလ ဂိုးေစာင့္တဲ့ ဆင္ကို ကန္တဲ့ဆင္က ကန္မလို
အားရပါးရ ဟန္ျပင္ၿပီးမွ မကန္ေသးပဲ ျပန္ရပ္တာ လုပ္ျပေသးတယ္၊ ၾကည့္ရင္းက
ဆင္ဆိုတာေတာင္ ေမ့ေမ့သြားတယ္၊ တခုသတိထားမိတာ ရွိတယ္။ ဆင္ေတြရဲ့ အမူအယာမွာ
သူတို႔ ဆင္ထိန္းေတြရဲ့ ဟန္ပန္ေတြ ထင္ဟပ္ေနတယ္၊ အားလံုးထဲမွာ
အသက္အငယ္ဆံုးလို႔ ထင္ရတဲ့ ၿဖဴၿဖဴ သြယ္သြယ္ ပိန္ပိန္ပါးပါး
ေပ်ာ္ရႊင္သြက္လက္တဲ့ ဟန္ပန္ရွိတဲ့ ဆင္ထိန္းရဲ့ ဆင္ကေလးကလည္း ၿပကြက္တစ္ခု
ၿပီးလို႔ တစ္ခုေျပာင္းတိုင္း ကြင္းထဲ ျပန္ဝင္လာရင္ သူ႔သခင္ ဆင္ထိန္းပံုနဲ႔
ေျပာင္စပ္စပ္ ေနာက္ေတာက္ေတာက္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေျပးဝင္လာတတ္တာ ခ်စ္စဖြယ္ပဲ၊
ပရိတ္သတ္က အဲဒီဆင္ေလးကို သတိထားမိၾကတယ္။
ေနာက္ဆံုး ပန္းခ်ီဆြဲၾကမယ္ ဆိုေတာ့ ဆင္ေတြက ကိုယ္အေရာင္ခ်ယ္မယ့္
ေဆးခြက္ေတြကို ကိုယ့္ဘာသာ ႏွာေမာင္းေတြနဲ႔ ခ်ိတ္ယူလာၾကရတယ္၊ ဆင္ဦးစီးေတြက
ေဒါက္တိုင္နဲ႔ ကင္းဘတ္စေတြ ေနရာခ်ေပးတယ္။ အငယ္ဆံုး ဆင္ကေလးက
အေစာႀကီးဆြဲၿပီးတယ္၊ မ်ဥ္းတစ္ေၾကာင္းဆြဲနဲ႔ ဆင္ပံုဆြဲၿပီး လက္အုပ္ခ်ီ
ႏႈတ္ဆက္ သူ႔ေနရာကိုသူ ဖင္ေလး လႈပ္ျပၿပီး ျပန္သြားတယ္၊ သူ႕ၾကည့္ရတာ
တျခားဆင္ေတြလို ေအးေအးေဆးေဆး စိတ္ပါလက္ပါ ဆြဲတာ မေတြ႕ရဘူး၊ ငယ္ရြယ္သူတို႔
ပံုစံအတိုင္း ၿဖိဳးကနဲျဖတ္ကနဲပဲ၊ အားလံုးေလးေကာင္မွာ
ကိုယ္ေတြနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ သရုပ္ျပတဲ့ဆင္ရဲ့ လက္ရာက အေကာင္းဆံုးပဲ၊
ပြဲလည္းၿပီးေရာ သူဆြဲတဲ့ ပန္းခ်ီကားကို ဝယ္ဖို႔ လူေတြ အေျပးအလႊား
သြားၾကတာေတြ႔လိုက္တယ္။ ပန္းခ်ီဆရာ တစ္ေယာက္ လက္စြမ္းျပသလိုပဲ၊ ဆင္ဆြဲတဲ့
ပန္းခ်ီက၊ သစ္ပင္ႀကီး တစ္ပင္မွာ အရြက္ေတြ ပင္စည္ေတြ ကိုင္းေတြကို အေရာင္နဲ႔
စုတ္ခ်က္ ေသေသခ်ာခ်ာ ဆြဲတာ၊ အပင္ေအာက္က ျမက္ပင္ကေလး ေျမႀကီးေတြကိုေတာင္
နွာေမာင္းမွာ စုတ္တံခ်ိတ္လို႔ တခ်က္ျခင္း ဆြဲသြားတာ၊ အံ့ဩစရာေကာင္းတယ္။
ၿပပြဲၿပီးသြားတဲ့အခါ ဆင္ထိန္းေတြက သူတို႔ဆင္ေတြနဲ႔အတူ လူေတြနဲ႔ ဓါတ္ပံု
အရိုက္ခံတယ္၊ တခ်ိဴ႕က ဆင္ရဲ့ႏွာေမာင္းမွာ ပိုက္ဆံခ်ိတ္ေပးတယ္၊ ဆင္က သူနဲ႔
အတူ ဓါတ္ပံုရိုက္မယ့္သူကို ႏွာေမာင္းနဲ႔ ခပ္တင္းတင္းေလး ဖက္ထားလိုက္ေသးတယ္၊
ၾကည့္ရင္းက လိမၼာလို႔ ေတာ္ေသးရဲ့ စိတ္ေဖာက္ၿပီး တခုခုလုပ္လိုက္ရင္
အခက္လို႔ အစြယ္ကားကားႀကီးေတြ ၾကည့္ရင္း ေက်ာခ်မ္းမိတယ္။
တေလာက သတင္းတစ္ခု ေတြ႔လိုက္ရတယ္၊ ခ်င္းမိုင္ မဲ့ဝမ္ဖက္က ဆင္စခန္းမွာ
ဆင္စီးတဲ့ မိသားစုကို တင္ရင္း မုန္ယိုၿပီး ဆင္ထိန္းကို နင္းသတ္တာ ေသေရာ၊
ဆင္ထိန္းက ကရင္တဲ့၊ အဲဒီဆင္စခန္းက ေတာပိုနက္တယ္၊ သူက ဆင္စီးၿပီး ေတာထဲကို
တကယ္တိုးသြားတာ၊ ျမစ္ေတြ ေခ်ာင္းေတြကိုလည္း ျဖတ္သြားရတယ္၊ ဆင္နဲ႔ ေတာထဲ
ခရီးသြားတဲ့ အရသာကို ေပးတယ္၊ မဲ့ဆာကေတာ့ ကြင္းနားတင္ ပတ္တာ၊ အဲဒီမွာ ဆင္က
ဆင္ဦးစီးကို သတ္ၿပီး ေတာထဲ ထြက္ေျပးတာ ဆင္စီးေနတဲ့ တရုတ္မိသားစုပါ
ပါသြားပါေလေရာ၊ လင္မယားနွစ္ေယာက္နဲ႔ ကေလး အားလံုး (၃)နာရီၾကာသတဲ့၊
အဲဒီဆင္ကို ငယ္ငယ္ကတည္းက ထိန္းခဲ့တဲ့ ငယ္ဆင္ထိန္းက တျခား ဆင္စခန္းမွာ
အလုပ္လုပ္ေနတာကို သြားေခၚၿပီး ဆင္ယဥ္ တစ္ေကာင္နဲ႔ ၿမွားၿပီး
ျပန္ေခၚလာရသတဲ့။
ကိုယ္ကေတာ့ တိရိစာၦန္ဆိုတာ
အစိုးမရဘူးလို႔ အေစာကတည္းက ေတြးမိသားဆိုေတာ့ အသိတစ္ေယာက္က ဆင္ေတြက
လိမၼာတယ္၊ အသိဉာဏ္လည္းႀကီးတယ္၊ သူဖတ္ဖူးတဲ့ စာေရးဆရာ ဖိုးေက်ာ့ စာေတြထဲမွာ
ဖတ္ရတာ ျပန္ေျပာျပတယ္၊ ဆင္ေတြက သိပ္သိတယ္၊ ဆင္ထိန္းေတြ
ေဖာက္လြဲေဖာက္ျပန္လုပ္ရင္ သိတယ္၊ ဆင္ေတြက အဲလိုဆို သီးမခံဘူး လို႔
သူ႔အျမင္ကို ဆိုျပန္တယ္။ သတင္းမွာေတာ့ အဲဒီဆင္က ခရီးသည္တင္ၿပီး အသြား
ေရကန္တစ္ခုမွာ သူ႔ကို ရိုက္ႏွက္ၿပီး ထိန္းခဲ့ဖူးတဲ့ သူမႀကိဳက္တဲ့ ဆင္ထိန္းက
တျခားဆင္တစ္ေကာင္ကို ေရခ်ိဴ းေပးေနတာ ေတြ႔ၿပီး ေဒါသထြက္လာတာလို႔ ဆိုတယ္၊
လူ႕စိတ္ေတာင္ လူခ်င္းနာမလည္တာ၊ တိရိစာၦန္ဆိုေတာ့လည္း မသိႏိုင္တဲ့
အရာေတြေပါ့၊
ဆင္အေၾကာင္း သတင္းက ဆက္တိုက္
ဆိုသလို ၾကားရ သိရျပန္တယ္၊ ေက်ာက္ပန္းေတာင္း ေညာင္ဦး ဖက္မွာ ေတာဆင္ရိုင္း
ေျခာက္ေကာင္ မ်က္ေစ့လည္ လမ္းမွားလာလို႔ လူေတြ ေမာင္းရတာ ဖတ္ရျပန္တယ္၊
တခ်ိဴ႕က ေတာေတြ ေတာင္ေတြ ၿပဳန္းတီးကုန္လို႔ ေနစရာ၊ စားစရာ ခက္ခဲတဲ့ အတြက္
ေတာေျပာင္းတာလို႔ ဆိုသလို ေနစရာ မရွိလို႔ လိုက္ရွာရင္း မ်က္ေစ့လည္တာလို႔
ဆိုျပန္တယ္။ သစ္ေတာဌာနနဲ႔ ဆင္ဆရာဝန္ေတြက ပဲခူးရိုးမဖက္ေရာက္ေအာင္
ေမာင္းေနၾကသတဲ့၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေရာက္သြားၿပီလို႔ သိရတယ္၊ ဒါေပမယ့္
ဆင္ကေလးေလး တစ္ေကာင္က်န္ေနခဲ့တာ သိရတယ္၊ ေရးတဲ့သူေတြကလည္း ေရးတတ္ၾကတယ္၊ "
သားအညာမွာက်န္ခဲ့ၿပီ" တဲ့ စိတ္မေကာင္းစရာ၊ အဲဒီဆင္ေလးကို ယဥ္ေအာင္ေမြးၿပီး
သစ္ထုတ္ေရးစခန္းမွာ သံုးမယ္လို႔ ဖတ္ရတယ္၊ အဲဒီ ဆင္ေျခာက္ေကာင္သတင္းနဲ႔ အတူ
ဆင္အေၾကာင္း မွတ္သားဖြယ္ရာေတြ ဖတ္ရတာ အက်ိဴးရလိုက္တယ္။
ဆင္အုပ္စုမွာ အထီးက ေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္လုပ္ရသတဲ့၊ ဒါ့ေၾကာင့္ ဆင္မက
ဆင္ကေလးေမြးလာလို႔ အထီးပါလာရင္ အေဖအရင္းျဖစ္တဲ့ ဆင္ထီးကေတာင္ ရန္မူပါသတဲ့၊
ဒါ့ေၾကာင့္ အဲဒီ ဆင္ကေလးေလး အထီးေလးကို တျခားဆင္ေတြ ရန္မမူရေအာင္ မိခင္နဲ႔
ႀကီးေဒၚေတြက ေစာင့္ေရွာက္ ကာကြယ္ရတယ္တဲ့၊ အခုဆင္ေျခာက္ေကာင္မွာ ကေလးေလး
ႏွစ္ေကာင္ ပါလာတယ္ဆိုေတာ့ ဆင္ထီးေလးေတြ ျဖစ္ၿပီး က်န္တဲ့ ဆင္ႀကီးေတြက
ဆင္ထီးေလးေတြကို အုပ္စုဗိုလ္လုပ္ေနတဲ့ ဆင္ထီးေတြ ရန္က လြတ္ေအာင္ လိုက္လံ
ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ေနတဲ့ အေမနဲ႔ ႀကီးေတာ္ေတြ ျဖစ္ႏိုင္တယ္လို႔
နားလည္သူေတြ ေရးတာ ဖတ္ရျပန္တယ္၊ ဘယ္လို အေၾကာင္းေၾကာင့္ရယ္ မသိေပမယ့္
သနားစရာအျဖစ္ေတြခ်ည္းပဲ ျဖစ္ေနတယ္။
ဆင္ရိုင္းေတြကို ယဥ္ပါးေအာင္လုပ္ၿပီး လူေတြက လိုသလို ခိုင္းၾကတယ္၊
ခိုင္းလို႔လည္းရတယ္၊ ယဥ္ပါးၿပီး လူေတြနဲ႔ အတူေနတဲ့ ဆင္ကလည္း ရုတ္တရက္
ဆင္ရိုင္းလို ေျပာင္းလည္း သြားျပန္တယ္၊ အရိုင္းနဲ႔ အယဥ္ကို လူေတြ
ဖန္တီးနိုင္ၾကတာ အံ့့ဩစရာ၊ လူထက္ အဆမတန္ အရြယ္ေရာ အင္အားပါ ႀကီးတဲ့
တိရိစာၦန္ကို လူ႔စကား နားေထာင္ေအာင္လည္း လူေတြ လုပ္ႏိုင္ၾကတယ္၊
ဆင္စခန္းမွာေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ လူနဲ႔ ဆင္တို႕ၾကားက အရိုင္းနဲ႔ အယဥ္ကို ျမင္မိရင္း
အရာရာကို ေျပာင္းလဲႏိုင္စြမ္းဆိုတာ လူေတြမွာ ရွိတဲ့
စြမ္းအင္တစ္ခုပါလားလို႔ အေတြးနယ္ခ်ဲ႔ေနမိပါေတာ့တယ္။
ခိုင္ခိုင္ေစာလြင္
No comments:
Post a Comment