" နာရီမပတ္သူ" ၁၂ရက္ ႏိုဝင္ဘာလ ၂၀၁၆ ေကာင္းကင္အႏုရသမဂဇင္းမွ

                             
" နာရီမပတ္သူ"

                               နာရီမပတ္ပဲ ေနခဲ့တဲ့  ႏွစ္ေတြ ျပန္ၾကည့္လိုက္တာ ေငြရတု သက္တမ္းေတာင္ ေရာက္ေနပါေပါ့လား။ က်မက နာရီပတ္ရတာ မႀကိဳက္၊ အခုေနာက္ပိုင္း နာရီနွင့္ပင္ မတည့္ေတာ့ေပ။  နာရီပတ္တာ မႀကိဳက္ေပမယ့္ မျဖစ္မေနပတ္ခဲ့ရတဲ့ ကာလေတြ ရွိခဲ့သည္။ နာရီမႀကိဳက္တဲ့သူ မွာ နာရီကို ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့ ရုပ္ရွင္မင္းသားမ်က္ႏွာကို ၾကည့္သလို  တစိုက္မတ္မတ္ ၾကည့္ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြ မ်ားစြာ ရွိခဲ့ေသးသည္။ ေျပာရရင္ နာရီနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ေနာက္ခံအေၾကာင္းေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေလသည္။ တကယ္ေတာ့ နာရီဆိုတာ ၾကည့္ဖို႔ သက္သက္ဆိုေပမယ့္ သူက လူေတြရဲ့ ဘဝမွာ အေရးပါသည့္ ေနရာက ရွိေနသည္။ သူ႔ေၾကာင့္ လူေတြ ဝမ္းသာရသည္။ သူ႔ေၾကာင့္ လူေတြ ျပႆနာျဖစ္ၾကသည္။ ခ်စ္သူက လက္ေဆာင္ နာရီဝယ္ေပးလို႔ ဝမ္းသာၾကသည္။ ခ်စ္သူႏွင့္ခ်ိန္းတာ နာရီေနာက္က်ေနတာ မသိလို႔ လြဲသြားၿပီး စကားမ်ားၾကသည္။ စိတ္ေကာက္ၾကသည္။

" နာရီေလ အဲဒီနာရီေၾကာင့္ေပါ့" အျပစ္ဆိုၾကသည္။ နာရီကေတာ့ သူ႔ေၾကာင့္ ဘယ္သူေတြ ဝမ္းနဲလို႔ ဘယ္သူေတြ ဝမ္းသာလည္း ဂရုမစိုက္ ၊ သူ႔အလုပ္ သူလုပ္ေနတာပဲ ျဖစ္သည္။
                              

  က်မ ဘဝမွာ နာရီေၾကာင့္ ဝမ္းနဲရတဲ့ ကာလေတြ ရွိခဲ့တာ ဘယ္လိုမွ ေမ့မရ၊ ဒါေပမယ့္ နာရီမရွိတဲ့ ကာလေတြ က်မတို႔ အိမ္မွာ အတန္ၾကာ ရွိေနခဲ့သည္။ မွတ္မွတ္ရရ တအိမ္လံုးမွာ အခ်ိန္သိခ်င္က အေမ့ရဲ့ လက္ပတ္နာရီ ေသးေသးေလး ကို ကိုင္ၾကည့္ရသည္။ လက္ပတ္နာရီက အေမ ေက်ာင္းသူဘဝကတည္းက ပတ္တဲ့ နာရီ၊ အေကာင္းစား ရိုလက္စ္ မိန္းမပတ္၊ အေမ့ရဲ့ အေဖက ဆီစက္ပိုင္ရွင္မို႔  အေမ ဟိုက္စကူးေအာင္တဲ့ ႏွစ္က ဝယ္ေပးတာလို႔ ဆိုေလသည္။ က်မတို႔ သံုးေလးတန္း ေရာက္ေတာ့ အဲဒီ နာရီက အခ်ိန္မမွန္ေတာ့ တဲ့အတြက္ အေမက လက္ပတ္နာရီ မပတ္ေတာ့ပဲ ေနသည္။ အဆိုပါ နာရီက အိမ္ရဲ့ နံရံေဘာင္မွာ ဒီအတိုင္း ထားသည္။ နာရီက အခ်ိန္မွန္မျပႏိုင္ေပမယ့္ စက္က သြားေနတာျဖစ္သည္။ ဒါ့ေၾကာင့္ က်မတို႔ ေမာင္ႏွမတေတြ အဲဒီ နာရီကို ၾကည့္ၿပီး ေက်ာင္းခ်ိန္၊ စာၾကည့္ခ်ိန္ တြက္တာမွာ ဂဏန္းတခုကို (၁၅) ထည့္ေပါင္းတာ ကၽြမ္းက်င္လာသည္။ ေနာက္ ကၽြမ္းက်င္တာ ရွိေသးသည္။

                        နာရီ မၾကည့္ပဲ အခ်ိန္ကို ကၽြမ္းက်င္တယ္လို႔ ခ်ီးမြမ္းသြားတာ အေဖ့ရဲ့ မိတ္ေဆြ တေယာက္၊ သူက တခါပဲ ႀကံဳၿပီး ရံုးမွာ တျခား မိတ္ေဆြေတြကို  ျပန္ေျပာေလသည္။ က်မတို႔တေတြ ေတာ္တယ္တဲ့။
အေဖ့အလုပ္က နယ္မွာ၊ ရန္ကုန္မွာ ခဏသာ ေနတာျဖစ္သည္။ အေဖ့မွာလက္ပတ္နာရီရွိသည္။ အေဖလာရင္ အေဖ့လက္ပတ္နာရီကို ၾကည့္ရသည္။ အေဖက လက္ပတ္နာရီကို အၿမဲလိုလို ပတ္ထားေတာ့ ဧည့္သည္နဲ႔ စကားေျပာခ်ိန္ " အေဖ ဘယ္ႏွစ္နာရီ ထိုးၿပီလဲ " ေမးလို႔ မျဖစ္၊ တကယ္ေတာ့ ေမးစရာလည္း မလို၊ ခဏခဏ ၾကည့္ၿပီး ၁၅ေပါင္းရ၊ ေနာက္ေတာ့ ၃၀ေက်ာ္ေအာင္ ေပါင္းေနရတဲ့ အေမ့နာရီလည္း မၾကည့္ျဖစ္ေတာ့တဲ့ အခါ အခ်ိန္သိရတာ ေရဒီယို၊ က်မတို႔ အိမ္မွာ မိုးလင္းက မိုးခ်ဴပ္ ေရဒီယို ဖြင့္ထားသည္။ ဧည့္သည္ရွိက မပိတ္၊ အသံကို တိုးရံုသာ တိုးထားလိုက္သည္။ အေဖနဲ႔ ဧည့္သည္ စကားေျပာေနတာ ထိုင္နားေထာင္တုန္း"  ေဟာ ဖတ္စရာမွတ္စရာ လာၿပီ" လို႔ ေျပာေျပာဆိုဆို ထအသြား ဧည့္သည္က အေဖ့ကို ေမးသည္။
" ေရဒီယိုက ဖတ္စရာမွတ္စရာ လာတာနဲ့႔ သမီးက ဘာလို႔ ထသြားတာလဲ" တဲ့

အေဖရဲ့ ရယ္ေမာရင္း ျပန္ေျဖသံကို အေပၚထပ္တက္ရင္း ေလွကားမွာပဲ ၾကားရသည္။

" ဖတ္စရာမွတ္စရာလာရင္ ၁၁နာရီထိုးဖို႔ ၁၅မိနစ္အလိုေလ၊ သူတို႔ ေရခ်ိဴးမယ္၊ သနပ္ခါးလိမ္းမယ္၊ တူပံု႔ တူပံု႔ တီးလံုးလာရင္ (၁၁)နာရီထိုးၿပီ။ သူတို႔ ေက်ာင္းသြားၾကမယ္"

                     အိမ္မွာ တိုင္ကပ္နာရီ မရွိ၊ မဝယ္ႏိုင္တာ ျဖစ္မယ္လို႔ ျပန္ေတြးမိသည္။ ေနာက္ပိုင္း ေရဒီယိုေလး ပ်က္သြားေတာ့ နာရီသိခ်င္က ေဘးအိမ္ကို သြားၾကည့္ရသည္။ ေဘးအိမ္က သူေဌးေတြ ျဖစ္သည္။ သူတို႔အိမ္ကို ျခံခတ္ထားသည္။ အိမ္ခ်င္းက နံရံျခင္းကပ္ေနတာဆိုေတာ့ အိမ္ေရွ႔ ထြက္ၿပီး ေခါင္းေလးၿပူၿပီး ေခ်ာင္းလိုက္တာႏွင့္ သူတို႔ ဧည့္ခန္းက နာရီကို ၾကည့္လို႔ရသည္။ တိုင္ကပ္နာရီကို ဧည့္ခန္းနဲ႔ ထမင္းစားခန္း အကူး နံရံ အျမင့္မွာ အိမ္ေရွ႔ကို မ်က္ႏွာမူၿပီး ခ်ိတ္ထားတာျဖစ္သည္။ က်မတို႔ ကေလးေတြ ေခါင္းကေလးေတြ ျခံစည္းရိုး တိုင္ေတြၾကားက ျဖတ္ကနဲ ေပၚလာ ၿပီး ျဖတ္ကနဲ ေပ်ာက္သြားေတာ့ အစ ပထမ သူတို႔ လန္႔သြားသည္တဲ့၊ ေနာက္မွ ေက်ာင္းသြားဖို႔ နာရီ လာၾကည့္ၾကမွန္း သိသြားသည္။ တခါတေလ ေခ်ာင္းၿပီး နာရီကို ၾကည့္မယ္ျပင္တုန္း ဆယ္နာရီနဲ႔ သံုးဆယ့္ငါးလို႔ သူတို႔ လွမ္းေျပာေပးသည္။ တခါတေလ နာရီၾကည့္တာ သတိမထားမိက ျခံစည္းရိုးေပၚ ေခါင္းကေလးထြက္လာၿပီး
 " ကေလးေတြ ေက်ာင္းမသြားၾကေသးဖူးလား" လို႔ ဟိုဘက္ကေနသတိလွမ္းေပးတတ္သည္။ က်မတို႔ နာရီ ၾကည့္လို႔ရေအာင္ သူတို႔အိမ္တံခါးကို မပိတ္ပဲ ထားေပသည္။ အဝင္က ျခံတခါးသာ ပိတ္ထားတာျဖစ္သည္။ အေမက မိုးလင္းတာနဲ႔ ေက်ာင္းသြားရၿပီဆိုေတာ့ ကေလးေတြခ်ည္း က်န္တာမို႔ ေစာင့္ေရွာက္ေပးသည္။

                   က်မငယ္ဘဝမွာ နာရီမရွိတာ ဝမ္းနဲစရာ မဟုတ္၊ ရွက္စရာ မဟုတ္လို႔ ခံယူမိတာ အဲဒီကစသည္။ ဘဝအတြက္ အင္မတန္ အေရးပါတယ္ဆိုတဲ့ ဆယ္တန္းေျဖတုန္းကေတာင္ နာရီမရွိ၊ အေျဖလႊာသိမ္းကာနီးမွာ ဆရာမေတြက နာရီဝက္ပဲ လိုေတာ့တယ္ေနာ္၊ ေနာက္တျဖည္းျဖည္း (၁၀)မိနစ္ပဲ လိုေတာ့တယ္ေနာ္ ေျပာမွာ ႀကိဳသိသည္၊ ဒါ့ေၾကာင့္ နာရီမရွိတာ ဘယ္လိုမွမေန၊ က်မလိုပဲ လက္ပတ္နာရီ မရွိတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ မ်ားပံုရသည္။ စာေမးပြဲခန္းေစာင့္တဲ့ ဆရာမေတြက အခ်ိန္ကို ေအာ္ေအာ္ေပးသည္။ တခ်ိဴ႔ဆို အခ်ိန္တဝက္က်ိဴးပါၿပီ ေနာက္ထပ္ တနာရီခြဲ က်န္ပါတယ္ ဒီလို ေျပာတာ သတိရမိသည္။ ေက်ာင္းေတြမွာလည္း ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးရံုးခန္းကလြဲၿပီး ဘယ္စာသင္ခန္းမွာမွ တိုင္ကပ္နာရီမရွိပါ။ နာရီ ရွားသည့္ ေခတ္၊

                   နာရီေၾကာင့္ ဝမ္းသာရသည့္ အခ်ိန္က က်မ တကၠသိုလ္ ဒုတယ္ႏွစ္၊ အေမက က်မတို႔ ေမာင္ႏွမ သံုးေယာက္စလံုးကို တေယာက္ လက္ပတ္နာရီ တလံုးစီ တၿပိဳင္ထဲ ဝယ္ေပးသည္။ အဲဒီအခ်ိန္က တရုတ္ကလာတဲ့ ဓါတ္ခဲ နာရီေလးေတြ ေပၚကာစ မွာ အေမက ဝယ္ႏိုင္တုန္း ေကာင္းတာ တခါထဲ ဝယ္ေပးမယ္ဆိုကာ ဂဏန္းေလးေတြ လႈပ္စိလႈပ္စိ ေျပာင္းတဲ့ တရုတ္နာရီေတာင္ မဝယ္၊  ဆီကိုနဲ႔ ဆီတဇင္ အမ်ိဴးအစား ဝယ္ေပးသည္။ အေကာင္းစားႀကီး မဟုတ္ေပမယ့္ နာရီတလံုးရဲ့ တန္ဘိုးက အေဖ့ရဲ့ အရာရွိလစာ တလေက်ာ္ တန္သည္။ နာရီသြားဝယ္ေတာ့ ကိုယ္နဲ႔ အေမနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ထဲ၊ ကိုယ္က ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့ ပံုစံကိုယ္တိုင္ ေရြးယူဖို႔ အခြင့္သာသည္။  ေငြေရာင္အိမ္မွာ ဒိုင္ခြက္ကေလးက ပါးပါးေလး၊ မွန္က ႏွစ္ထပ္၊ လက္မွာ ပတ္ထားရင္း ခဏခဏ နာရီေလးကို ၾကည့္မိသည္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဒီဇိုင္းေလးက ဆန္းလိုက္တာ လွလိုက္တာ ေျပာတိုင္း သေဘာက်ရသည္။

                     အဲဒီဆိုင္ကို မွတ္ထားလိုက္သည္။ ဆိုင္ရွင္က ထူးထူးဆန္းဆန္း  ဗမာ ျဖစ္သည္။ နာရီေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ေတြ တဆိုင္ဝင္တဆိုင္ထြက္ လိုက္ၾကည့္တာ  ဆိုင္ရွင္ေတြက လူမ်ိဴးျခားခ်ည့္သာ၊ အဲဒီဆိုင္က ဦးေလးႀကီးက ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြႏွင့္ အင္မတန္ စကားေျပာေကာင္းၿပီး စိတ္ေကာင္းႏွလံုးေကာင္း ရွိပံု အထူးေပၚလြင္သည္။ 

                     ဒါ့ေၾကာင့္လည္း ေနာက္စာသင္ႏွစ္ အစမွာ အေမ့ရဲ့ အၾကပ္အတည္းေၾကာင့္ စိတ္ညစ္ေနဆဲမွာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တခုကို ခ်လိုက္သည္။  ေက်ာင္းကအျပန္ ဆူးေလကို တေယာက္ထဲ သြားခဲ့ၿပီး အဆိုပါ ဆိုင္မွာ နာရီ ေရာင္းမယ္ဆိုေတာ့ ဦးေလးႀကီး မရွိ၊ ဆိုင္ဝန္ထမ္းေတြက ေမးခြန္းေတြ အမ်ားႀကီးေမးသည္။ မွတ္မိတာက ေဘာင္ခ်ာ မျပႏိုင္ရင္ မဝယ္ပါတဲ့၊ ဒီဆိုင္ကေန ဝယ္တာပဲ လို႔ ဘယ္လိုေျပာေျပာ မရ၊ ဒါနဲ႔ ဆိုင္ထဲကေန ျပန္အထြက္ လမ္းမေပၚ ေရာက္တုန္း " ကေလးမေလး လာအုန္းတဲ့ ဘာလို႔ ျပန္ေရာင္းတာလဲ" တဲ့

ဆိုင္ရွင္ ဦးေလးႀကီး ၊ ဆိုင္ခန္း အေနာက္က အခန္းေလးထဲက ထြက္လာဟန္တူသည္။ သူ႔ကို ျမင္လိုက္တာႏွင့္ အဆင္ေျပမယ္ဆိုတာ အလိုလို သိသြားသည္။

                   " ေက်ာင္းလခသြင္းဖို႔ ေငြလိုလို႔ပါ၊ အေမလည္း သိပါတယ္" အေျပာကို ေခါင္းေလးၿငိမ့္ၿပီး အံဆြဲထဲက ေငြ တခါထဲ ထုတ္ေပးသည္။ ဝယ္တုန္းက (၄၅၀) က်ပ္ကို (၅၀၀)က်ပ္ပင္ ရလိုက္သည္။

" ေသခ်ာထည့္သြားေနာ္၊ ေက်ာင္းစားရိတ္ဆိုလို႔ ေဈးမႏွိမ္ပဲ ျပန္ဝယ္လိုက္တာ" လို႔ ထပ္ေျပာေသးသည္။ ဘာစကားမွ အပိုမေျပာ၊ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အေမက အခက္အခဲ ေျပလည္သြားလို႔ ဝမ္းသာပံု သိပ္မရပဲ ခပ္ေတြေတြနဲ႔ ေခါင္းၿငိမ့္သည္။

                  ေနာက္ပိုင္း ကားေပၚမွာ အခ်ိန္သိခ်င္ရင္ ကားလက္တန္းကို ကိုင္ထားသည့္ လက္ေတြ မ်ားစြာထဲက နာရီအမ်ိဴးအစားမ်ိဴးစံုကိုပင္ တခ်ိန္ထဲ တၿပိဳင္ထဲ ၾကည့္လို႔ပင္ရေသးသည္။ နာရီမရွိတာ ကိုယ့္အတြက္ အခက္အခဲမဟုတ္၊

                 ေက်ာင္းသူဘဝကေန အလုပ္ဝင္ သည္အထိ က်မက နာရီမပတ္သူ၊ အခု ခင္ပြန္းျဖစ္လာမယ့္ က်မခ်စ္သူရဲ့ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္က လက္ပတ္နာရီ၊ နာရီႀကိဳးအနက္ ဒိုင္ခြက္အေသးေလး မို႔ ခ်စ္စရာ၊ ဒါေပမယ့္ က်မမွာ နာရီအလာ့ဂ်စ္ ျဖစ္လာသည္။  နာရီရဲ့ ဒိုင္ခြက္နဲ႔ အေရျပားထိတဲ့ ေနရာက အၿမဲလိုယားယံလာၿပီး အဖုေတြ ထြက္သည္။ နာရီ လံုးဝပတ္ မရေတာ့ေပ၊ ဒါေပမယ့္ က်မနဲ႔ နာရီက ဘယ္ေတာ့မွ စိမ္းမသြား၊ ေဝးကြာမသြားသည့္အျပင္ နာရီမ်ားစြာႏွင့္ မ်က္ႏွာအပ္ဖို႔ ျဖစ္လာရျပန္သည္။ အိမ္မွာ နာရီၾကည့္ၿပီး အေျပးအလႊားလုပ္ရသလို အလုပ္ကလည္း အခ်ိန္နဲ႔ တေျပးညီ လုပ္ရသည့္ အလုပ္ျဖစ္ေနျပန္သည္။ တခုေတာ့ ေကာင္းသည္၊ ဘဝတခုလံုး ၾကာမည့္ႏွစ္ေတြကို ေတြးမပူအားေတာ့ပဲ (၃)မိနစ္စာဆိုသည့္ အခ်ိန္ပင္ သီခ်င္းတပုဒ္စာ လႊင့္၍ ရသည္လို႔ ေတြးတတ္လာသည္။ ထိုသီခ်င္း တပုဒ္ သံုးမိနစ္စာအခ်ိန္ထဲမွာ ဝမ္းနဲရတာနားေထာင္ရသည္၊ လြမ္းရေဆြးရ ေပ်ာ္ရ ရႊင္ရတာေတြ ၾကားရသည္။ စကၠန္႔ မိနစ္ နာရီေတြ ကို မ်က္ေျခမျပတ္ ေစာင့္ရင္းက အခ်ိန္ကို ေစာင့္ရတာ အေတာ္ၾကာမွန္းသိၿပီး အခ်ိန္ကိုက္ရတာ ေပ်ာ္ရႊင္လာသည္။ စံေတာ္ခ်ိန္ကိုက္ ကာ သီခ်င္းအဆံုး တင္ ..တန္ တန္႔  တန္းးးးး ဆိုသည့္ စံေတာ္ခ်ိန္သံမွာ (၁၀) စကၠန္႔ ၾကာတာ အေသးစိတ္ မွတ္သားရသည္။ တူပုံ တူပံု႔ သတင္းတီးလံုးက ႏွစ္မိနစ္ခြဲ အခ်ိန္ၾကာျမင့္ေပမယ့္ ႏွစ္မိနစ္ခြဲလံုး ကုန္ေအာင္ တီးထားရတာ နားေထာင္သူ ပရိတ္သတ္ မႀကိဳက္သလို ဌာနအႀကီးအကဲေတြမႀကိဳက္၊ သတင္းတီးလံုးၾကာေနတာ သတင္းဖတ္သူ ေရာက္မလာလို႔လား လို႔ အူမေခ်းခါးသိသည့္ အခ်င္းခ်င္း ေနာက္တေန႔ ျပန္ေမးစရာ အျဖစ္၊ ဒါ့ေၾကာင့္ တာဝန္ယူထားတဲ့ အခ်ိန္ စိတ္ကို ဘယ္မွ မလြင့္ေအာင္ ထိန္းရင္း နာရီကို အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္လာရတာ (၁၅) ႏွစ္တာ၊

                          လုပ္ငန္းခြင္ ရွိရာ ေနရာအႏွံ႔ မ်က္ႏွာလႊဲရာ နာရီ ရွိသည္။ လက္ပတ္နာရီ ပတ္သူေတြပင္ ကိုယ့္လက္ကို ငံု႔ၿပီး ဘယ္ႏွစ္နာရီထိုးၿပီလဲ ၾကည့္သည့္ အက်င့္ ေပ်ာက္ကုန္သည္။ ဘဝမွာ နာရီက အေရးပါသည့္ ေနရာမွာ ရွိခဲ့ေပမယ့္ ကိုယ္တိုင္ နာရီပတ္စရာမလို၊ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္မွာ နာရီေတြ ဝန္းရံေနသည္။ နာရီေတြ ေရာင္းတာ ေတြ႔ေတာ့ ကိုယ္နဲ႔ မဆိုင္တဲ့ အရာေတြလို႔  ေတြးေနမိေပမယ့္ လက္ေတြ႔က နာရီမၾကည့္ပဲ အလုပ္လုပ္မရသည့္အျဖစ္၊ ဒါေပမယ့္ က်မက  နာရီမပတ္သူပါ။