ဝလံုးကေလးမွ ဝိုင္းေအာင္မေရးႏိုင္မီ " ( ေကာင္းကင္မဂၢဇင္းမွ)

လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္(၂၀)
                              ယေန႕ေခတ္ကာလမွာ နည္းပညာေတြ တိုးတက္တဲ့ အေလ်ာက္ လူငယ္လူရြယ္ေတြသာမက ငယ္ရြယ္လြန္းလွတဲ့  ကေလးေတြပါ နည္းပညာေတြ၊ စက္ပစၥည္းေတြကို ကိုင္တြယ္ အသံုးၿပဳေနၾကတာ အသံုးၿပဳတတ္တာ ၾကည့္ၿပီး ကိုယ့္ကေလးေတြ ငယ္စဥ္ကေတာ့ ကေလးပီပီ ဖန္ခုန္တိုင္း၊ တူတူပုန္းတိုင္း ကစားၾကတာ၊ ထုပ္ဆီးတိုး ေဘာလံုးကန္ စတာေတြသာ ကစားရင္း ကေလးဘဝ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတာ သတိရမိပါတယ္။
          စာေရးသူရဲ့ သမီးႀကီးဆိုပါက  လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္(၂၀) ၊ သူ႕အသက္ (၄)ႏွစ္အရြယ္ သူမ်ားေတြ ေက်ာင္းေနမွာမို႕ စာေတြေရး ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေဆာ့တုန္း၊ တျခား  ကေလးမိဘေတြက စာေတြတတ္ေနၿပီလားလို႕ ေမးၾကရင္ စာေရးသူက အခုမွ (၄)ႏွစ္သာ ရွိေသးေၾကာင္း အသက္(၅) ႏွစ္ျပည့္မွ ေက်ာင္းစေနရမွာ ျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္း ျပန္ေျပာပါတယ္။ အဲဒီအခါ သူတို႕က စာေရးသူကို အံ့ဩတႀကီး ျဖစ္ကာ အခုေခတ္က ကိုယ္တို႕ေခတ္လို မဟုတ္တဲ့ အေၾကာင္း အသက္(၃)ႏွစ္ေက်ာ္ျပီ ဆိုတာနဲ႕  စာစ သင္ၾကတဲ့အေၾကာင္း၊ အသက္(၄)ႏွစ္ေလာက္ဆိုရင္ သူငယ္တန္းဖတ္စာ ကုန္ေအာင္ ဖတ္တတ္ေနၿပီ ျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္း စာေရးသူကို ရွင္းျပပါတယ္။ အမ်ားတကာမိဘေတြ သားသမီးကို ဘယ္ပံုဘယ္လို ေက်ာင္းပို႕တဲ့ အေၾကာင္း ေျပာျပ ပါတယ္။ ဒါကို ၾကားတဲ့ စာေရးသူရဲ့ ခင္ပြန္းက သူ႕သမီးကို စာမသင္ဖို႕တားပါတယ္။ ဘဝတေလွ်ာက္ စာသင္ရမယ့္ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီး ျဖစ္လာမွာ ဒါ့ေၾကာင့္ ကေလးဘဝက ျပန္မရဘူး၊ ကေလးလုပ္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘာဖိအားမွ မေပးပါနဲ႕၊ ေဆာ့ခ်ိန္တန္ေဆာ့၊ စားခ်ိန္တန္စားပါေစလို႕ ေျပာပါေတာ့တယ္။

 စာေရးသူလည္း စာေတြထဲမွာ ဖတ္ၾကည့္တဲ့အခါ ကေလးေတြကို စာဖတ္ျပတာ၊ ပံုေျပာျပတာ လသားကတည္က လုပ္ေပးလို႕ရတယ္၊ ကေလးေတြရဲ့ အသိဥာဏ္က မွတ္ႏိုင္တယ္၊ လက္ခံႏိုင္တယ္၊ (၃)ႏွစ္အရြယ္ကေလး တစ္ေယာက္ဟာ ဘာသာစကား (၃)မ်ိဳးေလာက္ကို တတ္ေျမာက္ လက္ခံႏိုင္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ စာေရးဖို႕ကေတာ့ ေစာလြန္းပါတယ္တဲ့၊ သူတို႕ရဲ့ လက္ေခ်ာင္းကေလးေတြက အသက္(၅) ႏွစ္နဲ႕ (၆) ႏွစ္အရြယ္မွာသာ စာေရးဖို႕ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္လို႕ သိလိုက္ရပါတယ္။ ကေလးရဲ့ လက္ေခ်ာင္းေတြကို ခဲတံကိုင္ႏိုင္တဲ့ အက်င့္ ရဖို႕ဆိုရင္ ပံုဆြဲတာ ၊ ေဆးခ်ယ္တာ လုပ္ခိုင္းျခင္းက အေကာင္းဆံုးပဲလို႕ ဆိုထားပါတယ္။
ဒါ့ေၾကာင့္ စာေရးသူရဲ့ သားသမီးေတြကို သူတို႕ေခတ္နဲ႕လည္း ကိုက္ညီေအာင္ ေက်ာင္းတက္ရေတာ့မယ္ ဇြန္လမတိုင္မီ (၃)လအလိုမွာ စၿပီး ဝလံုး ေရးတာ စသင္ပါတယ္။ ခင္ပြန္းျဖစ္သူက ေက်ာင္းေရာက္ရင္ ဆရာမက သင္ေပးမွာေပါ့၊ဘာလို႕ႀကိဳၿပီး သင္ေနရတာလဲ စသျဖင့္ ေျပာတာ ၾကားရတဲ့အခါ ကေလးေတြက ေရာင့္တက္ၿပီး မသင္ခ်င္ဘူး မေရးခ်င္ဘူး ျဖစ္ၾကတာပါပဲ။ အေဖက သူတို႕ဘက္က ပါတယ္ဆိုၿပီး တေန႕  စာတစ္မ်က္ႏွာ ေရးရမယ္လို႕ ေျပာၿပီး စာေရးတဲ့အခ်ိန္ေရာက္လို႕ ေခၚတာနဲ႕ အေဖ့မ်က္ႏွာ လွမ္းၾကည့္ေတာ့တာပါပဲ။ ဒါ့ေၾကာင့္ သူတို႕အေဖ ညဖက္ဂ်ဴတီက်တဲ့ အခ်ိန္ကို ေစာင့္ၿပီး သင္ရေတာ့တာ။ တပတ္မွာ (၃) ရက္ေလာက္ပဲ ညဂ်ဴတီ ဆင္းရတာဆိုေတာ့ သမီးႀကီးစာသင္ရတဲ့ အခ်ိန္က တပတ္(၃) ရက္သာ ရပါတယ္။  အဲဒီ(၃)လ အတြင္း ကႀကီးကေန အ အထိၿပီးေအာင္ သင္ရဖို႕ အခ်ိန္မနည္းလုရပါတယ္။ ေန႕စဥ္အခ်ိန္မွန္ မဟုတ္တဲ့အတြက္ အက်င့္မရပဲ စာသင္ေတာ့မယ္ဆိုပါက တီကို ဆားပက္သလို တြန္႕တြန္႕ ေနတတ္ပါေတာ့တယ္။ မူႀကိဳမွာ ဆရာမက တျခားကေလးေတြ စာေရးေနၿပီ သမီးအတြက္ စာအုပ္ထဲ့ေပးလိုက္ပါ မွာတာကို သမီးအေဖက မေရးခိုင္းေသးဘူး၊ (၅) ႏွစ္ျပည့္မွ ေရးခိုင္းေျပာထားတဲ့အတြက္ မူႀကိဳဆရာမက တျခားကေလးေတြကိုသာ သင္ပါတယ္။ သမီးႀကီးကို ေဆာ့ခိုင္းထားပါေတာ့တယ္။  ဒါ့ေၾကာင့္ သူတို႕ေခတ္တုန္းက ေက်ာင္းေနကာနီးမွ စာ ဆိုတာ စသိရတယ္။ ကေလးဘဝ ေၿပာင္းဆန္ေအာင္ ေဆာ့ခဲ့ၾကတယ္။

လက္ဦးဆရာ

               ေက်ာင္းတက္တဲ့အခါ ဆရာမေတြက ကိုယ္ေတြ ငယ္ငယ္တုန္းကလို လက္ကိုင္ၿပီး ေရးခိုင္းတာ၊ လက္ေရးလွေအာင္ ေရးခိုင္းတာမ်ိဳး မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဝလံုးကို ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚမွာ ေရးျပၿပီး တစ္မ်က္ႏွာ ေရးခဲ့လို႕ ေရးခိုင္းေတာ့ ကေလးေတြက  ဖတ္ကနဲ ေရးၿပီးသူ႕ထက္ငါ အလုအယက္  ဆရာမဆီ ျပၾကတာေပါ့၊ ၿပီးေတာ့ ကႀကီး ၊ ခေခြး စသျဖင့္ တစ္ေန႕တစ္မ်က္ႏွာ ေရးခိုင္းေတာ့တာပါပဲ။ အိမ္မွာလည္း တစ္မ်က္ႏွာ ေရးခဲ့ဖို႕ အိမ္စာ ေပးပါေသးတယ္။ အဲဒီမွာ ကေလးေတြက ကိုယ္ေတြ ေခတ္ကထက္ ပိုေတာ္တာ၊ ပိုသြက္တာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆရာမေတြ သတိမထားမိတာက ဝလံုးကို ဘယ္လို ဆြဲၿပီး ေရးလာသလဲ ဆိုတဲ့ အခ်က္ပါပဲ၊ ကႀကီးကိုေရာ ဘယ္လို ဆြဲၿပီး ေရးလာသလဲ။ ဒါေပမယ့္ ဆရာ/ ဆရာမတိုင္းကို မဆိုလိုပါ။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆရာမေတြက ကေလးရဲ့လက္ေရးကို ျမင္တာနဲ႕ ဆြဲတာမွားတာ သိပါတယ္။ တခ်ိဳ႕က မသိပါဘူး၊ ေသေသခ်ာခ်ာ မၾကည့္တာလည္းပ ါပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ အမ်ားႀကီးကို အမွတ္ျခစ္ေပးရတဲ့ အတြက္ ဝလံုး ျဖစ္ေန ကႀကီးျဖစ္ေနရင္ ၿပီးေရာဆိုပီး အမွတ္ျခစ္ေပးလိုက္တာပါ။ ဆိုးရြားတာကေတာ့ တစ္ခ်ိဳ႕ဆရာမေတြက သိရက္နဲ႕ေရးနည္းအမွန္ကို ျပန္မျပင္ေပးတဲ့ ဆရာမေတြပါ။ ျပန္ျပင္ေပးတဲ့ ဆရာမေတြကေတာ့ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ပဲ ကေလးကို ဆရာမစားပြဲအနား ေခၚၿပီး လက္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ကိုင္ကာ ဒီလိုဆြဲရမယ္ေနာ္လို႕ ျပန္ေရးခိုင္းတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရွားပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ စာေရးသူက စာေရးသူရဲ့ ကေလးေတြကို  ဆြဲနည္းမွန္ေအာင္ ကိုယ့္ဘာသာပဲ သင္ေပးပါတယ္။
            အဲဒါနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး စာေရးဆရာ ေအာင္သင္းက ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ေရးဖူးပါတယ္။ လက္ဦးဆရာ၊ ကန္႕ကူလက္လွဲ႔ စသျဖင့္ ဆိုၾကတာ ဆရာ/ ဆရာမေတြဟာ ကေလးတို႕ရဲ့ ဘဝမွာ ပထမဦးဆံုး ေတြ႕ႀကံဳရတဲ့ သူစိမ္းေတြ ျဖစ္ၿပီး ကေလးေတြကို အသိအလိမၼာ ႀကြယ္ေအာင္ ေျပာဆို သြန္သင္ရသူေတြ ျဖစ္တဲ့ အတြက္ အင္မတန္မွ အေရးႀကီးေၾကာင္း ေရးထားတာပါ။ ကန္႕ကူလက္လွည့္ ဆိုတဲ့ စကားအတိုင္းပဲ ဆရာ/ဆရာမေတြက ကေလးေတြကို ဝလံုးက စၿပီး ဘယ္လို ဘယ္ပံုေရးရမယ္ဆိုတာ သင္ျပရတာပါ၊ အခုေခတ္ကေတာ့ လက္ကိုင္ၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာ ေရးျပတာမရွိေတာ့ပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ လူငယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ့ လက္ေရးေတြကို ၾကည့္လိုက္ရင္ စာလံုးေတြ ေရးထားတာ မမွန္တာေတြ အမ်ားႀကီး ေတြ႕လာေနရတယ္လို႕ ဆိုထားပါတယ္။ ဆရာ / ဆရာမေတြ ရဲ့ သြန္သင္ျပသမႈ လိုအပ္တာေတြ ေထာက္ျပထားတဲ့ အဲဒီေဆာင္းပါးေလးက ေတာ္ေတာ္ေကာင္းၿပီး အတုယူစရာေကာင္းပါတယ္၊

ပုဗၹာစရိယ မိႏွင့္ဘ

                အရင္ေခတ္ေတြတုန္းက ေက်ာင္းေနရေတာ့မယ့္ အရြယ္ေရာက္လာၿပီဆိုပါက ေက်ာင္းအပ္ၿပီး ဆရာမလက္ထဲ အပ္လိုက္တာပါပဲ။ မိဘေတြ ဘာမွ ျပန္လွည့္ႀကည့္ဖို႕ မလိုခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္သားသမီးေတြ ေခတ္ေရာက္တဲ့အခါ မိဘေတြက မ်က္လံုး ေဒါက္ေထာက္ ၾကည့္ေနရပါေတာ့တယ္။   စာေရးသူရဲ့ ကေလးေတြကို သူတို႕ အတန္းပိုင္ဆရာမ ေတြက အတန္းတစ္တန္း တက္သြားတိုင္း ေက်ာင္းဖြင့္စမွာ ေမးတဲ့ ေမးခြန္း ရွိပါတယ္။
" ဘယ္မွာ က်ဴရွင္တက္သလဲ"
စာေရးသူရဲ့ ကေလးေတြက အိမ္မွာပဲ အေမသင္တယ္လို႕ ျပန္ေျဖေတာ့ ဘာမွ မေျပာေတာ့ပါ။
စာေရးသူက အဲဒီတုန္းက အလုပ္တစ္ဖက္နဲ႕ပါ။ အလုပ္တစ္ဖက္၊ အိမ္မႈကိစၥ တစ္ဖက္နဲ႕ အင္မတန္ အလုပ္မ်ားတဲ့ ၾကားက တစ္ေန႕ကို တစ္နာရီ ရေအာင္ ကေလးေတြကို စာသင္ပါတယ္။ အေၾကာင္းရင္း မ်ားစြာရွိပါတယ္။
တစ္ က်ဴရွင္ထားတယ္ဆိုတာ စာမလိုက္ႏိုင္တဲ့ ကေလးေတြသာ တက္ရတာလို႕ ခံယူထားတာ၊  ႏွစ္- ကိုယ့္ကေလး စာလိုက္ႏိုင္ မလိုက္ႏိုင္ကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် သိခ်င္တာ၊ သံုး- သူတို႕ဘယ္ေနရာမွာ အားနဲတယ္၊ ဘယ္ေနရာမွာ ပိုထက္သန္တယ္ ဆိုတာ သိခ်င္လို႕ အကဲခတ္ခြင့္ရတာ၊ ေလး-  စာသင္တာကို ေကာင္းေကာင္းလက္ခံႏိုင္သလား လက္မခံႏိုင္ပဲ အတင္းပင္ပန္းႀကီးစြာ လိုက္ေနရသလား၊ စသျဖင့္ ကိုယ္တိုင္ သိေနရလို႕ပါ။

စာေရးသူရဲ့ နံပါတ္(၂) ကေလးဆိုပါက စာသင္ရင္ သင္ခန္းစာကို တိုးတိုးၿပီး တက္သြားလို႕ရတယ္၊ တက္သြားသေလာက္ အမီလိုက္ယူႏိုင္ၿပီး အငယ္ဆံုးက်ေတာ့ ခပ္ေျဖးေျဖးသြားရတာ၊ ရွင္းျပတာကို လက္မခံပဲ ကြန္ပလိန္းမ်ားတာ၊ အႀကီးဆံုးကေတာ့ ဘာေျပာေျပာ ေခါင္းျငိမ့္တတ္တာ၊ ၿပီးေတာ့မွ ျပန္ေမးရင္ မသိတာ၊ အဲဒီေတာ့မွ တစ္ေခါက္ျပန္ရွင္းျပမွ အခုမွသိၿပီလို႕ ဆိုတတ္တာ စတာေတြကို အေသးစိတ္သိရပါတယ္။ ကေလးေတြကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် အနီးကပ္ေနခြင့္ ရတဲ့ အခ်ိန္လည္း ျဖစ္ေနေတာ့တာပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္ တစ္ေန႕ကို တစ္နာရီ အခ်ိန္ေပးၿပီး သူတို႕နဲ႕အတူ စာၾကည့္စားပြဲ ထိုင္ရပါတယ္။
             တခ်ိဳ႕မိဘေတြကေတာ့ က်ဴရွင္ထားမွ ပိုတတ္တယ္၊ ေက်ာင္းကသင္တာထက္ ပိုသာတယ္လို႕ သတ္မွတ္ၾကဟန္တူပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕မိဘေတြကေတာ့ တတ္တာမတတ္တာ ဂရုမစိုက္၊ အခ်ိန္တန္ရင္ စာေမးပြဲေအာင္ဖို႕ လိုရင္းလို႕ ယူဆၾကဟန္ရွိပါတယ္။ အဲလိုမိဘေတြက တစ္ႏွစ္တစ္ခါ အတန္းပိုင္ဆရာ ေျပာင္းတိုင္း အတန္းပိုင္ဆရာေတြဆီမွာ က်ဴရွင္အပ္ၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္ကေလးကို ကိုယ္ကိုတိုင္ မသင္ႏိုင္ရင္၊ သင္ဖို႕ အခ်ိန္မေပးႏိုင္ခဲ့ရင္ ကေလးရဲ့အေျခအေနကို ေကာင္းေကာင္းသိတဲ့ က်ဴရွင္မွာသာ ထားသင့္ပါတယ္။ ကေလးရဲ့အထာကို ေကာင္းေကာင္းသိတဲ့ ဆရာက ကေလးကို သင္ေပးရင္ ပိုၿပီးလြယ္ကူပါတယ္။ ကေလးလဲ မပင္ပန္းပါ။ တစ္ႏွစ္တခါ ေျပာင္းတဲ့အခါ ဆရာနဲ႕ကေလး အထာမက်ယံုမက ကေလးအေပၚ နားလည္မႈ လြဲတာေတြ ရွိတတ္ပါတယ္။ အၿမဲတမ္း ထိေတြ႕ေနက် ဆရာျဖစ္ျဖစ္ မိဘပဲျဖစ္ျဖစ္ ကေလးအေပၚမွာ နားလည္စြာ ျပင္ေပးလို႕ ရတာေတြရွိပါတယ္။

လက္ဦးဆရာမည္ထိုက္စြာကား ပုဗၹာစရိ မိႏွင့္ဘ
          
           ကေလးတစ္ေယာက္ စာလံုးေတြ စၿပီး ေရးတတ္ဖို႕နဲ႕ ျမန္မာဗ်ည္းအကၡရာေတြကို မွန္ကန္ေအာင္ ဆြဲတတ္ဖို႕ ဆရာတင္မက မိဘကပါ ဝိုင္းဝန္း ၾကည့္ရႈရမယ့္ ေခတ္အေျခအေနမ်ိဳးမွာ ကေလးရဲ့ အမူအက်င့္၊ စာရိတၱ၊ ကိုယ္က်င့္တရားေကာင္းဖို႕ဆိုတာ ဆရာနဲ႕ မိဘေတြမွာ အလြန္ပဲ တာဝန္ရွိပါတယ္။ "မိဘဆရာပူးေပါင္း ကေလးပညာေကာင္း" ဆိုတာ ပညာမွာ အတတ္ပညာသာမက အသိပညာကိုပါ ဆိုလိုပါလိမ့္မယ္။ ဥပမာ- ေက်ာင္းကေန သူမ်ား  ပစၥည္းတစ္ခုခု အိမ္ကိုပါလာခဲ့ရင္ မိဘက သိရပါမယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္ယူလာရသလဲ ဆိုတာ ေသခ်ာေမးၿပီး ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ျပန္ေပးခိုင္းရမွာ ျဖစ္သလို ဆရာမကိုလည္း ေျပာျပထားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ငယ္စဥ္ကတည္းက ေလ့က်င့္ေပးရမယ့္ အမူအက်င့္ေတြျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ တစ္ဖက္သားကို ရန္စတတ္၊ ေနာက္ေျပာင္တတ္တဲ့ ကေလးမ်ိဳးကိုလည္း ေပ်ာ္ရႊင္စရာေနာက္ေျပာင္တာထက္ ပိုကဲလာရင္၊  ထိခိုက္သည္အထိ ေနာက္ေျပာင္တာမ်ိဳးဆိုပါက ဆရာဆရာမေရာ မိဘကပါ ေစာင့္ႀကည့္ ဆံုမပဲ့ျပင္ရပါမယ္။ အၿမဲတမ္း တဖက္သားကို ရန္လို ရန္စေနတဲ့ ကေလးမ်ိဳးကိုလည္း မိဘနဲ႕တိုင္ပင္ၿပီး ဆိုဆံုးမ ထိန္းသိမ္း ပဲ့ၿပင္ရမွာသာ ျဖစ္ပါတယ္။
           အခုတေလာ အသက္(၂၀)ဝန္းက်င္လူငယ္တစ္ခ်ိဳ႕( တခ်ိဳ႕ဆို တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြ ျဖစ္ေနၿပီ) မူးယစ္ေဆးစြဲတာ၊ မူးယစ္ေဆးသံုးၿပီး ရမ္းကားတာ၊ ေဆးေၾကာင္ၿပီး လူသတ္တာ စတာေတြ ဖတ္ရ ၾကားရတဲ့အခါ စိတ္မေကာင္း အလြန္ျဖစ္ရပါတယ္။ မိဘေတြ အတြက္ေရာ ကာယကံရွင္ လူငယ္ေတြအတြက္ပါ ႏွေျမာတသ ျဖစ္မိရပါတယ္။ ကိုယ့္ရဲ့ သားသမီး မူးယစ္ေဆးတစ္ခုခု သံုးေနတာကို မိဘက လံုးဝမသိတာလား၊ လံုးဝမသိတာဆိုရင္  ေတာ္ေတာ္လြန္လွၿပီ လို႕ေျပာရမည္ပင္။ သိရက္နဲ႕ လႊတ္ထားတာဆိုပါက ပိုေတာင္ လြန္လွေခ်ၿပီ။ သားသမီးကို ခ်စ္တာႏွင့္ ႏွစ္တာ လြဲေနတာလို႕ ေျပာရမည္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေနာက္ဆက္တြဲ မလိုလားတဲ့ ဆိုးက်ိဳးေတြ ျဖစ္လာတာပင္။ ေျဖရွင္းရမည့္ နည္းလမ္းေရြးၿပီး အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ အေျဖရွာဖို႕ လိုေနတယ္လို႕ ထင္ပါတယ္။ ေဆးစြဲလို႕ ေဆးသံုးလို႕ ေက်ာင္းကေန ရာသက္ပန္ ထုတ္လိုက္တယ္ဆိုတာမ်ိဳးက  ဆရာ/ဆရာမေတြဘက္က နည္းမွန္လို က်င့္သံုးေနတာၾကာပါၿပီ။ ေဆးစြဲေနတာ ေဆးသံုးေနတာ သိၿပီ၊ ဒီေတာ့  ေဆးျဖတ္ဘို႕ နည္းလမ္းရွာ ၊ ေဆးျဖတ္တဲ့ က်န္းမာေရးဆိုင္ရာ အဖြဲ႕အစည္းနဲ႕ဆက္သြယ္ ေဆာင္ရြက္ ၿပီးရင္ က်န္းမာေအာင္ အနားယူၿပီး ေက်ာင္းျပန္တက္ပါ စသျဖင့္ ေဆြးေႏြးညွိႏိူင္း ၾကတာက  ေက်ာင္းသားအဖို႕ နစ္နာမႈမရွိယံုသာမက သူ႕ဘဝမွာ စာသင္ရအုန္းမည္ ေက်ာင္းတက္လို႕ ရေသးသည္ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရွိေနႏိုင္တာပင္။
         မူးယစ္ရမ္းကားတာမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ ေဒါသအေလ်ာက္ စိတ္အလိုလိုက္သည့္ လူသတ္မႈေတြကလည္း မၾကားဝ့ံေအာင္ပင္။ အမ်ားအားျဖင့္ ခ်စ္သူသမီးရီးစား အၾကား လူသတ္တဲ့အထိ ျဖစ္ၾကတာေတြ  ၾကားေနရပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္လံုး မေျပာပါနဲ႕ ျခင္တစ္ေကာင္၊ ပုရြက္ဆိတ္တစ္ေကာင္ သတ္ဖို႕ေတာင္ ဝန္ေလးၾကတဲ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ အတြက္ ႏွလံုးတုန္ ရင္တုန္ရတဲ့ အျဖစ္ေတြပါပဲ။ လူတစ္ေယာက္ကို ေသေအာင္ သတ္ရဲတဲ့ စိတ္ေတြ ဘာ့ေၾကာင့္ ျဖစ္လာရသလဲ၊ မေၾကာက္မရြ႕ံ လက္မတြန္႕ရေလာက္ေအာင္ သူတပါး အသက္ကို သတ္ရတာ ယဥ္ပါးေနတာလား၊ ေတြးၾကည့္ေတာ့ ကေလးေတြ ငယ္စဥ္ကတည္းက တိုက္ၾက ခိုက္ၾကတဲ့ ဂိမ္းေတြ ကစားတာ၊ လူတစ္ေယာက္ကို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ေသနတ္နဲ႕ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ လက္နက္တစ္ခုခုနဲ႕ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ပစ္လိုက္ ခတ္လိုက္တာေတြက ကြန္ပ်ဴတာနဲ႕ ဂိမ္းကစားရင္း လူသတ္တာကို ယဥ္ပါးေနၾကလို႕ပဲ  ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ လူသတ္ခ်င္စိတ္ ေပါက္ေလာက္ေအာင္ ေဒါသျဖစ္စရာ ႀကံဳလာတဲ့အခါ လူသတ္ဖို႕ ဝန္မေလးေတာ့တာ၊ လက္ရဲဇက္ရဲ ျဖစ္လာတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
      တခါတရံမွာ လူငယ္မေျပာပါႏွင့္၊ လူႀကီးေတြေတာင္ စိတ္တိုေဒါသ ျဖစ္လာရင္  သတ္ပလိုက္မယ္ဘာညာ ေရရြတ္တတ္ေပမယ့္ တကယ္တန္း သတ္ဖို႕ဆိုတာ စိတ္ေတာင္ မကူးၾကပါဘူး။ ေဒါသျဖစ္လြန္းလို႕ ေျပာလိုက္ၾကတာသာ ရွိတာပါ။ အခုက သတ္ခ်င္စိတ္ေပါက္ေအာင္ စိတ္တိုတာနဲ႕ ျခင္တစ္ေကာင္ကို  ျဖတ္ကနဲ ရိုက္လိုက္သလို  လက္ျမန္ေျချမန္ ဆိုေတာ့ စိုးရိမ္စရာ အေျခအေန ျဖစ္ေနတာ ေတြ႕႕ရပါတယ္။

အခုေခတ္ ကေလးေတြက (၃)ႏွစ္သား အရြယ္ဆိုရင္ပဲ ကြန္ပ်ဴတာကို ေကာင္းေကာင္း သံုးတတ္ေနၿပီ။ မိဘေတြကလည္း ကိုယ့္ကေလး ေခတ္မီတယ္ ဆိုၿပီး သေဘာက်တတ္ပါတယ္။ တက္ဘ္လက္တို႕ အိုင္ပက္တို႕ဆိုလဲ လူႀကီးေတြလိုပဲ သုံးတတ္ၾကပါတယ္။ ကေလးဆိုတာက အတတ္ျမန္တယ္၊ သူတို႕ရဲ့ မူရင္းဇစ္ျမစ္ကိုက သင္ယူခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြရွိတယ္၊ အတုျမင္အတတ္သင္ဆိုတာ ကေလးေတြမွအစစ္၊

             စာေရးသူ လသားအရြယ္ ကေလးေလး တစ္ေယာက္ကို  သတိထားမိတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႕ ကေလးသီခ်င္းေတြ ဖြင့္ေပးရင္ သိပ္ႀကိဳက္တယ္။ သူ႕အေမက ကေလးသီခ်င္းေတြ ဖြင့္ျပေတာ့ ၾကာလာေတာ့ သီခ်င္းေတြကို သိလာတယ္။ ဘယ္ေလာက္သိလာ သလဲဆိုရင္ သီခ်င္းမလာခင္ တီးလံုးလာကတည္းက ဘယ္တီးလံုးဆို ဘယ္လို လိုက္လႈပ္ရတယ္ဆိုတာပါ  သိေနၿပီး ဟန္ျပင္တယ္၊ သီခ်င္းရဲ့ တီးလံုးအတိုင္း လိုက္လႈပ္တတ္တယ္။ အဲဒါ (၆)လသား ေက်ာ္ေက်ာ္ပဲ ရွိေသးေတာ့ စာေရးသူတို႕မွာ တအံ့တဩ။ သူ႕ေခတ္နဲ႕သူ လူျဖစ္လာရတယ္လို႕သာ ေကာက္ခ်က္ခ်မိတယ္။ စာေရးသူတို႕ ကေလးေတြ ငယ္စဥ္ကေတာ့  ကေလးသိခ်င္းေတြ ပံုျပင္ေတြကို အာေပါက္ေအာင္ ဆိုျပ ေျပာျပရတယ္။ ဆိုပါအုန္းဆို ေမာေနေပမယ့္ ဆိုျပရတယ္၊ ပံုျပင္ကၿပီးေနၿပီ မအိပ္မခ်င္း ေျပာအုန္း ေျပာအုန္း ပူဆာရင္ ပါးစပ္ပံုျပင္ေတြ ဆက္တိုက္ ျဖစ္လာေတာ့တာ၊ တခါတေလ ပံုျပင္က တိုလို႕၊ အရွည္ႀကီး ေျပာပါလို႕ ပူဆာရင္ ပံုျပင္ထဲက "လူအ"ႀကီး (၇)ေယာက္က ကိုယ့္ပါးစပ္ထဲမွာ " အ" ျခင္း မ်ိဳးစံုနဲ႕ အေနရေတာ့တာ၊

 ကေန႕မိဘေတြက အိုင္ပက္ေလး ဖြင့္ၿပီး ကေလးေရွ႕ ခ်ထားၿပီး  အိမ္မႈကိစၥလုပ္စရာ ရွိတာ လုပ္ေနလို႕ရတယ္။ နည္းပညာတိုးတက္မႈေတြက လူေတြကို သက္သာေစတာ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီကေလးေတြကို မိဘက ဆက္ၿပီး ၾကည့္ေနဖို႕ေတာ့ လိုပါတယ္။ သူတို႕ဘာသာ ဂိမ္းေတြ ကစားလာတဲ့အခါ ဘယ္လို ဂိမ္းေတြ ကစားေနသလဲ၊ ရုပ္ရွင္ေတြ ၾကည့္ေနတဲ့အခါ ဘယ္လို ရုပ္ရွင္ေတြ ၾကည့္ေနသလဲ၊ မိဘက အကဲခပ္ေနရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ တိုးတက္တဲ့ ေခတ္နဲ႕အညီ နည္းပညာကို ေကာင္းတဲ့ဘက္က အသံုးခ်ႏိုင္ဖို႕၊ ေကာင္းတဲ့ ေနရာမွာ အသံုးၿပဳႏိုင္ဖို႕ မိဘနဲ႕ ဆရာေတြမွာ တာဝန္ရွိလာပါတယ္။
 အရင္တုန္းက ဝလံုးကေလး ဝိုင္းေအာင္ ဘယ္လို ေရးရမလဲလို႕ ဆရာမေတြက သင္ေပးသလို ၊ မိဘေတြကပါ သင္ေပးခဲ့ၾကရတယ္။ ဝလံုးေလးကို ေအာက္ကေနစၿပီးဆြဲရမယ္၊ အေပၚကေနဆြဲၿပီး ေရးတဲ့အခါ ဝလံုးနဲ႕တူတာပဲ ရွိတယ္၊ အဲဒါ ဝလံုး အစစ္မဟုတ္ဘူး၊ ဝလံုးအမွန္ မဟုတ္ဘူးလို႕  ေျပာသလို  အခုေခတ္မွာေတာ့  အဝိုင္းကေလးေတြ လည္တာ ေစာင့္ၾကည့္ရင္း ဘယ္ဟာအစစ္အမွန္ ဘယ္လိုမ်ိဳးကို ၾကည့္ရမယ္ စတာေတြ ေျပာဖို႕လိုအပ္ေနပါၿပီ။ ဝလံုးကေလးမွ ဝိုင္းေအာင္ မေရးတတ္ခင္ကတည္းက သံုးတတ္ ၾကည့္တတ္ေနတဲ့ ေခတ္မီစက္ပစၥည္းေတြကို တန္ဖိုးရွိတဲ့ေနရာမွာ တန္ဖိုးရွိရွိ အသံုးခ်ႏိုင္ဖို႕ မိဘႏွင့္ဆရာတို႔မွာ တာဝန္ရွိလာၿပီလို႕ ျမင္မိပါတယ္။

ခိုင္ခိုင္ေစာလြင္

ေတးေရး ေစာဘြဲ႔မႈး၏ သီခ်င္းစာသားကို ေခါင္းစဥ္အျဖစ္ အသံုးျပဳထားပါသည္။