ပ်ိဳေလးရဲ့ေမာင္ထိုင္းေယာင္ေယာင္ (၁) (၂) (၃)

အိမ္ဦးနတ္က ထိုင္းႏိုင္ငံ ေရာက္ေနတာ ( ၆) ႏွစ္ေက်ာ္လို႕ (၇) ႏွစ္ထဲသာေရာက္တာ ထိုင္းစကားကို " ဆဝါဒီခပ္" = မဂၤလာပါ ခင္ဗ်ာ လို႕ ႏႈတ္ဆက္တာနဲ႕ " ေထာက္လိုင္ခပ္ " ဘယ္ေလာက္လဲ ဆိုတာေလာက္ပဲ တတ္တယ္။
ဒါေတာင္ သူက ေထာက္လိုင္ခပ္ လို႕ ဆိုလိုက္တာနဲ႕ ေဈးသည္က ဟာ့စစ္ပ္= ငါးဆယ္ ဆိုရင္သိေသးတယ္၊ က်ဲ႕စစ္ပ္ တို႕ ပက္ဒ္စစ္ပ္ တို႕ဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္မွန္း မသိေတာ့ဘူး၊ အဲဒီအခါ သူက နပ္တယ္၊ တရာတန္ေပးလိုက္တယ္ ေအးေရာ၊ ေဈးသည္ဆီက ျပန္အမ္းေငြ ၾကည့္ၿပီး ဘယ္ေလာက္က်သလဲ သိသြားတယ္။
ဒါေပမယ့္ သူအျပင္သြားရင္ လမ္းမွာ လမ္းမသိတဲ့သူက ထိုင္းထင္ၿပီး သူ႕ကို ေနရာေမးေသးတယ္။ ထိုင္းနဲ႕ ဆင္တယ္လို႕ အေနၾကာတဲ့သူေတြက ေျပာၾကတယ္။ အလုပ္ထဲကလူေတြက သူ႕ကို ရယ္ကာေမာကာ မၾကာခဏ ေျပာေလ့ရွိတယ္။
" ဦးေလးက ထိုင္းလူမ်ိဳးနဲ႕ေတာ္ေတာ္တူတယ္၊ အဲဒီေတာ့ ဦးေလးရယ္ မထူးပါဘူး ထိုင္းသူေဌးႀကီးေတြ ဝတ္သလို လည္ပင္းမွာ စက္ဘီးခ်ိန္းႀကိဳးေလာက္ရွိတဲ့ ဆြဲႀကိဳးႀကီးဆြဲ၊ ၿပီးေတာ့ ဘုရားပံု ေလာ့ကက္သီးအႀကီးႀကီးေတြ အမ်ားႀကီး ဆြဲတယ္ေလ၊ အဲလိုဆြဲ၊ ၿပီးရင္ လက္မွာ လက္မေလာက္ရွိတဲ့ ဟန္းခ်ိန္းႀကီး ပတ္လိုက္ ၊ဒါဆို ဦးေလးကို ဘယ္သူကမွ မကပ္ရဲေတာ့ဘူး၊ ဘယ္သူကမွ မစစ္ရဲေတာ့ဘူး " တဲ့
သူနဲ႕ လမ္းေလွ်ာက္သြားရင္ လမ္း ေနရာ ေမးတဲ့ သူေတြ မၾကာခဏ ႀကံဳရတယ္၊ ေမးတဲ့သူကလဲ ကိုယ့္ကို မေမးဘူး။ သူ႕ဆီ တန္းသြားၿပီး ေမးတယ္၊ ၾကည့္ရတာ ကိုယ့္ကို ထိုင္းအဖိုးႀကီးနဲ႕ ယူထားတဲ့ ကိုးရီးယားမေလးလား? ဂ်ပန္မေလးလား ထင္ဟန္တူတယ္ ၊ ( ဤကား ကိုယ့္ငါးခ်ဥ္ကိုယ္ခ်ဥ္၊ ကိုယ္ထင္ကုတင္ ေျခေလးေခ်ာင္းတည္း ) ၊ သူ႕ခမ်ာ ကေလးမေလးေတြ ၊ အမႀကီးေတြ၊ လူငယ္ေလးေတြက လက္အုပ္ကေလးခ်ီကာ ခ်ီကာ အနားကပ္လာရင္ ထိုင္းစကား မတတ္ပါဘူး၊ ဦးေလးက ထိုင္းလူမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး ဆိုတာေတာင္ မေျပာတတ္ေတာ့ လက္ကေလးတခါခါနဲ႕ ရယ္ျပေနရတယ္။
အဲဒီအခါက် ကိုယ္က အနားကပ္ၿပီး တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ ေျပာျပရတယ္၊
စိုင္ ဘယ္ဘက္ ၊ ခြာ ညာဘက္၊ တရံုးပိုင္း တည့္တည့္ ၊ လီယိုစိုင္ ဘယ္ေကြ႕ အဲေလာက္ေတာ့ရတယ္။
သူတို႕ေမးတဲ့ ေနရာမသိရင္ေတာင္ မိုက္လူ လို႕ေတာ့ ေျပာလိုက္နိုင္တယ္။
မနက္ဖက္ က်ံဳးဖက္လမ္းေလွ်ာက္တိုင္း အၿမဲလိုလို ႀကံဳတဲ့အခါ ၾကာေတာ့ သူကနပ္လာတယ္။ လမ္းေမးေတာ့မယ္ ဆိုရင္ သိသာတယ္၊ ဆိုင္ကယ္နဲ႕ဆို အနားကို အသာေလးကပ္ရပ္ၿပီး ၿပံဳးျပေတာ့တယ္၊
ကားနဲ႕ဆိုရင္ မွန္တခါးတျဖည္းျဖည္း ခ်ၿပီး " ဖိ" လို႕ လက္အုပ္အုပ္ခ်ီတယ္၊ သူကေတာ့ အဲလို ဆိုင္ကယ္ရပ္ၿပီး ၿပံဳးျပတာတို႕ ကားကေျဖးေျဖးနဲ႕ ဘီးလွိမ့္ရံုေမာင္းၿပီး မွန္ခ်လိုက္ၿပီဆို အေရွ႕ကို ခပ္သုပ္သုပ္ ေလွ်ာက္ေတာ့တာပဲ။ အဲဒီအခါက် ကိုယ္နဲ႕တိုးတာေပါ့၊ ကိုယ္လဲ မတတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ထက္နဲနဲ သာတယ္၊ ေမးရင္ ကိုယ္သိတာဆို ေျဖနိုင္တယ္၊ မသိဘူးလို႕ ျပန္ေျပာႏိုင္ေတာ့ သူ႕ဆီ ဦးတည္လာတဲ့သူက ကိုယ့္ဖက္ ၿမွားဦးလွည့္ အဲ လက္အုပ္ကေလး လွည့္ခ်ီတာေပါ့။
သူတို႕ကလည္း ကိုယ့္ဆီက စကားသံႀကားတာနဲ႕ ထိုင္းလူမ်ိဳးမဟုတ္မွန္း တန္းသိတာပဲ၊ ေမးၿပီးရင္ အားနာဟန္နဲ႕ အိုး... ခြန္ထိုင္း မွတ္လို႕ အဲလို ေျပာသြားၾကတယ္။
ဒီေန႕လဲ ႀကံဳရတယ္၊ မနက္က ေသာၾကာေဈးမွာ ရွမ္းေခါက္ဆြဲ စားေနတုန္း လူတေယာက္က ဆိုင္ထဲမွာ ဒီေလာက္ လူေတြအမ်ားႀကီးထဲကမွ သူ႕ဆီကို တန္းတန္းမတ္မတ္ လမ္းေမးတယ္၊ ကိုယ္က ရုတ္တရက္ ရွမ္းဆိုင္ဆိုေတာ့ ျမန္မာျပည္က လူေတြ လာစားတတ္တာမို႕ ျမန္မာတေယာက္က ျမန္မာလိုပဲ လာေျပာတာထင္လို႕ ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။
သူက ဘာစိတ္ကူးေပါက္တယ္မသိ ငါစကားနားမလည္ဘူးလို႕ ဘိုလို မႈတ္လိုက္တယ္၊ ဟိုလူလဲ ႏွဖူးကို လက္နဲ႕ရိုက္လို႕ ရယ္ျပၿပီး ထြက္သြားတယ္။ အဲဒီလူၾကည့္ရတာ က်န္းမာေရး ေကာင္းပံုမရဘူး၊ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ လႈပ္တုတ္လႈပ္တုတ္ ေထာ့နဲ႕ေထာ့နဲ႕ နဲ႕ ထြက္သြားပါေလေရာ။ ကိုယ္ေတြလဲ သူ႕ၾကည့္ၿပီး ကံမေကာင္းတဲ့သူမ်ား လမ္းမမွတ္မိလို႕ ဘယ္လို သြားရမွန္းမသိလို႕ ေမးပါတယ္ဆိုမွ မသိတဲ့သူ မတတ္တဲ့ လူနဲ႕ လာေတြ႕ရတယ္လို႕ ေျပာမိၾကတယ္။
ကဲ ဒီေတာ့ မထူးပါဘူး ၊ ရံုးကလူေတြ ေျပာသလို သူ႕ကို ဆြဲႀကိဳးႀကီးနဲ႕ ဟန္းခ်ိန္းလက္မေလာက္ ဝယ္ၿပီး ဆြဲေပးလိုက္ရင္ေကာင္းမယ္၊ ဒါမွ ထိုင္း ဟိုက္ေဘာ့စ္ဆိုၿပီး တေယာက္မွ အနားမလာေတာ့မွာ၊ ေမးခ်င္ရင္ေတာင္ သူ႕ေဘးက စကၠထရီမေလးပဲ ေမးေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ကိုယ့္ဆီေရာက္လာရင္" မိုက္လူ" လို႕ ေျပာလိုက္မယ္ ေအးေရာ၊

ပ်ိ ဳေလးရဲ့ေမာင္ ထိုင္းေယာင္ေယာင္ (၂)
တကယ္တန္းက အပိုင္း(၂)ဆိုၿပီး ဆက္ေရးဖို႕ အစီအစဥ္မရွိပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေၿမွာက္ေပး အဲ အားေပးၾကေတာ့ ကိုယ္လည္း ေျပာစရာ အေၾကာင္းေလးေတြ မကုန္ေသးတဲ့အခါ ဗဟုသုတအလို႕ငွာ ရယ္ေမာေပ်ာ္စရာ အျဖစ္ ဆက္ၿပီး ေရးလိုက္ပါအုန္းမယ္။
ေျပာရရင္ ကိုယ္က ထိုင္းစာကို ဖတ္တတ္တယ္၊ အဓိပါယ္ေတာ့ အကုန္မသိဘူး၊ ဖတ္ျပဆိုရင္ တလက္မေလာက္ အထူရွိတဲ့ ဖတ္စာအုပ္က အသာေလးပဲ၊ အဲ အဓိပါယ္မသိဘူး၊ ေသေသခ်ာခ်ာ ဆက္ၿပီး မသင္ျဖစ္တာရယ္ ထိုင္းဘာသာနဲ႕ ေရးထားတဲ့စာေတြ ဖတ္ေလ့မရွိတာရယ္၊ ထိုင္းလူမ်ိဳးေတြနဲ႕ ေျပာဆို ဆက္ဆံတာ မရွိတဲ့ အတြက္ ျဖစ္မယ္ထင္တာပဲ၊ အမွန္ကေတာ့ ကိုယ့္အားနည္းခ်က္ပါ၊ အားမစိုက္တာ၊
အိမ္ဦးနတ္က တို႕တအိမ္လံုးမွာ တေယာက္ေလာက္ တတ္ထားရင္ ေကာင္းမယ္လို႕ ေျပာတတ္ေပမယ့္ ကိုယ္တတ္ထားသေလာက္နဲ႕ပဲ ေက်နပ္ေနရတယ္။ ကိုယ္က မလြယ္ဘူးခ်ည္း ညည္းျပေနတာ၊ မလြယ္တဲ့ အေၾကာင္း ေျပာရရင္ ဘာသာစကား သုေတသန စာတမ္းျဖစ္သြားမွာမို႕ ခဏအသာထားၿပီး ပ်ိဳေလးေမာင္ အေၾကာင္းဆက္ပါအုန္းမယ္။ မိသားစု သူ႕ဆီ ေျပာင္းမလာခင္မွာ ထိုင္းစကား မတတ္ပဲ ေနလို႕ ျဖစ္ပါ့မလားဆိုတာကို သူက လက္ညိႈးတေခ်ာင္းထိုးျပတတ္ရင္ ရတယ္တဲ့၊ ကိုယ္လိုခ်င္တာ လက္ညိႈးထိုးလိုက္ က်သေလာက္ပိုက္ဆံ ေပးလိုက္ရံုပဲ၊ ထိုင္းေတြက သူမ်ားပိုက္ဆံ ပိုမယူဘူးတဲ့၊ ဆဲဗင္းအလင္းဗင္းတို႕ တက္စကိုလိုတပ္စ္ တို႕မွာ ဝယ္ရင္ ေဈးေရးထားတာ ေကာက္ယူရံုပဲလို႕ ေျပာတာေပါ့၊ တကယ္လည္းပဲ ကိုယ္အလည္အပတ္ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေဈးထဲက ဟင္းသီးဟင္းရြက္သည္ေတြမွာ ေဈးကပ္ထားတာ လက္ညိႈးေလးထိုးၿပရင္ အိတ္ထဲ ေကာက္ထဲ့ေပးလိုက္တာပဲ၊ က်သေလာက္ပိုက္ဆံ တန္းေပးေတာ့ ဟုတ္သားေပါ့၊
သူက ဆက္ေျပာေသးတာ ထိုင္းေတြက လူႀကီးသူမဆို သိပ္ရိုေသတာ၊ ဘာမွမပူနဲ႕၊ ေအးေဆးပဲတဲ့။
သူနဲ႕ ရံုးကမိတ္ေဆြတို႕ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္စီးသြားရင္ ႀကံဳရတာေျပာျပတယ္။ ယာဥ္ထိန္းရဲေတြက ခ်က္ပြိဳင့္မွာ ဆိုင္ကယ္ေတြ တစီးပီးတစီး တားစစ္ေတာ့ သူစီးလာတဲ့ ဆိုင္ကယ္ကိုလဲ တားတယ္၊ အနားေရာက္ေတာ့ ဆိုင္ကယ္ဦးထုပ္ ေလကာကို လွပ္လိုက္တယ္ဆို လူျမင္ၿပီး လူႀကီးေတြပဲဆိုကာ" မိုက္ပလိုင္ခပ္" ဘာမွမျဖစ္ဘူး၊ ကိစၥမရွိဘူးလို႕ အဓိပါယ္ရမယ္ထင္တယ္၊ အဲလိုေျပာၿပီး ခါးေလးညြတ္လို႕ လက္အုပ္ေလးခ်ီကာ မစစ္ေတာ့ပဲ သြားခိုင္းသတဲ့၊ သူ႕မိတ္ေဆြကလည္း ေျပာသတဲ့ သူတို႕က လူငယ္ေတြကို အဓိကထားစစ္တာ၊ လိုင္စင္မရွိပဲ ေမာင္းတာရယ္ ေနာက္တခုက မူးယစ္ေဆးေပါ့ဗ်ာ ဒါေတြ အဓိကထားစစ္တာ၊ လူႀကီးေတြဆိုေတာ့ အားနာတယ္ ထင္တယ္တဲ့၊ ၿပီးေတာ့ဗ်ာ ခင္ဗ်ားတို႕က်ေတာ္တို႕က ထိုင္းပံုစံေပါက္တယ္တဲ့ဗ် အဲလို ေျပာတယ္တဲ့၊
အမယ္သူက သူ႕မ်က္ႏွာကို သူယံုၾကည္မႈ ရွိတယ္၊ သူ႕ကို ထိုင္းဦးေလးႀကီးလို႕ ထင္ၾကတယ္ဆိုၿပီး၊
တခါသား ကိုယ္ေတြက ကားအေနာက္ခန္းမွာ၊ သူက အေရွ႕ကထိုင္လို႕၊ ေမာင္းတဲ့သူက ကိုမင္းသိုက္ေပါ့၊ ညဖက္ တေနရာကျပန္အလာ ခ်က္ပြိဳင့္ ေရာက္ကာနီးမွာ ခါးပါးပတ္ဗ်လို႕ ေျပာေတာ့ သူက ပတ္ေတာ့ ပတ္လိုက္ပါတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ေဟ့လူ လုပ္မေနနဲ႕ မွန္ခ်ၿပီး က်ဳပ္မ်က္ႏွာျပလိုက္တဲ့
ကိုမင္းသိုက္ျပန္ေျပာျပတာ ၊ ဟုတ္တယ္အမတဲ့၊ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ အဲလို တခါ ညဖက္ႀကီး ျပန္ၾကတာ စစ္တာအႀကီးအက်ယ္ပဲ၊ အဲဒီမွာ ကားကိုလဲတားေရာ မွန္ေလးခ်ေပးလိုက္တာ လူႀကီးေတြဆိုပီး " မိုက္ပလိုင္ခပ္" ဆိုကာ သြားေတာ့ သြားေတာ့ လႊတ္လိုက္သတဲ့။
သူက အဲလို မၾကာခဏ ေျပာရင္ကိုယ္က ထိုင္းအဖိုးႀကီးဆိုၿပီး မစစ္တာ၊ စကားေျပာၾကည့္မွ သိမယ္၊ သူတို႕သာ တခုခုေမးရင္ ဘယ္လို ေျပာမလဲဆိုေတာ့ ၿပံဳးေနတယ္။ သူကိုယ္တိုင္ ဆိုင္ကယ္နဲ႕အလုပ္သြားတဲ့အခါ ကိုယ္က စိတ္ပူၿပီး ရဲနဲ႕ေတြ႕ရင္ နပ္ေခါင္လို႕ ေျပာလိုက္၊ သူတို႕က " နပ္ေခါင္" ဆိုရင္ သတင္းေထာက္ဆိုေတာ့ " ပိုင္" ပဲ ဂိုး ၊ သြားေပါ့၊ အဲဒီ စာလံုးေလးကိုေတာင္ သြားကာနီးက် ဘာ ဘာေခါင္ ဘာနတ္နဲ႕ ေမးေနလို႕ ကဲ ကဲ ထားလိုက္ေတာ့၊ ေမးရင္ ထံုးစံအတိုင္း လက္ကေလးခါၿပီး ၿပံဳးၿပံဳးေလးသာ ေနလိုက္ေတာ့လို႕ ေျပာရေတာ့တယ္။ သူ႕မွာ လူအေထာက္အထားရွိတယ္၊ ဆိုင္ကယ္ကလည္း လိုင္စင္ရွိတယ္၊ အေမာင္းလိုင္စင္က မလုပ္ထားေတာ့ မရွိ၊ အဲဒီေတာ့ ရွိတာသာ ထုတ္ျပလိုက္ လိုင္စစ္မရွိရင္ ေဘာင္ခ်ာ ေပးလိမ့္မယ္၊ ဒဏ္ေဆာင္လိုက္ ၿပီးတာပဲလို႕ စိတ္ေလွ်ာ့ထားလိုက္တယ္။ သူကေတာ့ သူရုပ္ကို သူယံုၾကည္စြာနဲ႕ ခရီးဆက္ေနတာ ဟုတ္ေနတာပဲ၊
ေျပာရရင္ ကိုယ္ထိုင္းစာ နဲနဲ လူရိုေသ ရွင္ရိုေသ ေရးတတ္ ဖတ္တတ္တာ သူ႕ေက်းဇူးမကင္းဘူး ေျပာရမယ္။ သူက ဘယ္လိုမွ မတတ္ေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာပဲ သင္ရင္ေကာင္းမလား စဥ္းစားေနတုန္း ႀကံဳရတာ ေျပာျပပါအုန္းမယ္။
မိသားစုက သူနဲ႕အတူ တစုတစည္းထဲ လိုက္ေနကာစ၊ တရက္မွာ ကိုယ္က အစာအိမ္နဲနဲ နာခ်င္ေနတယ္၊ ဒါနဲ႕ ညေနဖက္ကို ဆန္ျပဳတ္ ေသာက္မယ္ဆိုၿပီး ဆန္ၿပဳတ္ဆိုင္သြားၾကတယ္၊ မသြားခင္မွာ အတူေနတဲ့ ကိုမင္းသိုက္တို႕ လင္မယားကို ဆန္ၿပုတ္ကို ဘယ္လို ေခၚသလဲ ေမးမလို႕ ေစာင့္ေနၾကတာ၊ သူတို႕လင္မယား အျပင္သြားတာ ေတာ္ေတာ္ ေမွာင္တဲ့ အထိ ေရာက္မလာေတာ့ မေစာင့္နိုင္တာေရာ၊ သူကလဲ ဆိုင္ကိုသူေရာက္ဖူးတယ္ ဆိုတာနဲ႕ ကိုယ့္ဘာသာပဲ သြားလိုက္ၾကတယ္။
သူက ဘာမွေျပာစရာမလိုဘူး၊ လက္ညိႈးထိုးျပလိုက္ယံုပဲ၊ အိုးေတြက ဆိုင္ေရွ႕မွာ ခင္းထားတာလို႕ ေျပာတယ္။
ကိုမင္းသိုက္က သတ္သတ္လြတ္သမား၊ ညေနဆို ေန႕တိုင္းလိုလို အဲဒီဆိုင္က ဆန္ၿပဳတ္နဲ႕ ပဲေသြး စားတယ္၊ ဆန္ၿပဳတ္က တကဲ့ကို ဆန္ၿပုတ္အစစ္၊ ဆားေတာင္မပါဘူး၊ ဟင္းေတြနဲ႕ တြဲေရာင္းတာ၊ ထိုင္းဟင္းေပါ့၊ ဆီမပါတဲ့ ထိုင္းစတိုင္ပဲငံၿပာရည္လို ညိုညိုအရည္နဲ႕ ျပဳတ္ထားတာေတြနဲ႕ ဝက္အူမၾကီးတို႕၊ အေခါက္ကင္တို႕၊ ဝက္သားကင္သုပ္တို႕နဲ႕ တြဲစားရတာ၊ ကိုယ္က တခါမွ ဆိုင္ကို မေရာက္ဖူးေသးဘူး၊ ကိုမင္းသိုက္က ေဖာက္သယ္ျဖစ္ၿပီး သူ႕ထံုးစံအတိုင္း နာမည္ေတာင္ ေပးၿပီးသြားဘီ။
" မ်က္ႏွာပုပ္မႀကီးဆိုင္" တဲ့
ကိုယ္ေတြက လူတေယာက္ရဲ့ ရုပ္ရည္ကို အဲလို ႏွိမ့္ခ်ၿပီး ေခၚတာမႀကိဳက္လို႕ ေျပာေတာ့ ဟာ အမ မျမင္ဘူးေသးလို႕ ျမင္ရင္ က်ေတာ္ေျပာတာ မမွားဘူးဆိုတာသိမယ္တဲ့၊ သူက စိတ္ပုပ္တာမဟုတ္ဘူးဗ်၊ ၊ သူ႕ပံုစံကလည္း စူပုပ္ေနတာမဟုတ္ဘူး၊ အေပါက္လဲမဆိုးဘူး၊ ဒါေပမယ့္ မ်က္ႏွာက အရယ္အၿပံဳးမရွိဘူး၊
အဲဒီဆိုင္ကို သူသြားဝယ္ကာနီးတခါ ျပန္လာတဲ့တခါ အသြားအျပန္ မ်က္ႏွာပုပ္မႀကီးနဲ႕ေတြ႕ရအုန္းမယ္၊ စခန္းသြားရအုန္းမယ္ ေျပာၿပီးသြား၊ ျပန္လာရင္လဲ မ်က္ႏွာပုပ္မႀကီးကေလ ဆိုၿပီး သူစိတ္တိုင္းမက်တာက အၿမဲ၊ ဒါေပမယ့္ ေန႕စဥ္လိုလို သြားသြားဝယ္စားတာပါပဲ။
ဒါနဲ႕ ဆန္ျပဳတ္ဆိုင္ ခ်ီတက္သြားေရာ ဆိုပါေတာ့၊ ဟိုေရာက္ေတာ့ အိုးေတြ တခုခ်င္းလိုက္ၾကည့္တာ ဆန္ၿပဳတ္အိုး မေတြ႕ဘူး၊ ဆိုင္ရွင္က ဘာယူမလဲ ေမးတယ္ထင္ပါ့၊ ကိုယ္ကလဲ တလံုးမွ မထြက္တတ္ေတာ့ ေခါင္းကုပ္ရင္း ဆိုင္ထဲမွာမ်ား ေရႊ႕ထားသလား ဆိုၿပီး ေျခဖ်ားေထာက္ၿပီး ကဲၾကည့္တာေပါ့၊ သူလဲ ေယာင္ၿပီး လိုက္ၾကည့္ေသးတယ္၊ ၿပီးမွ စိတ္မရွည္သလိုနဲ႕ တျခားလူေတြကို လွည့္ၿပီး ေရာင္းတယ္။ သူ႕ေဘးက အကူေရာင္းတဲ့ အမ်ိဳးသမီးကို တေတာင္နဲ႕တြက္ၿပီး ကိုယ့္ဆီေမးဖို႕ လႊတ္တယ္၊ ဆိုင္အကူ အမ်ိဳးသမီး အနားမေရာက္ခင္ အိမ္ဦးနတ္ကို အားကိုးတႀကီး လွည့္ၾကည့္ေတာ့ သူက ဆိုင္ထဲကို လိုက္မွ မဝင္လာပဲ၊ ဆိုင္အေရွ႕ ပလက္ေဖာင္းမွာ လမ္းဘက္ကို မ်က္ႏွာလွည့္ၿပီး ကားေတြ ဆိုင္ကယ္ေတြ သြားတာေငးေနေလရဲ့၊
ကိုယ္ထြက္လာတာေတြ႕ေတာ့ မရဘူးလားတဲ့၊ အိုးမေတြ႕ဘူးဆိုေတာ့ အာ ဘာလို႕မေတြ႕ရမွာလဲ၊ လာ လာ ဆိုၿပီး ဆိုင္ထဲကို အေရွ႕ကေန ဦးေအာင္ဝင္သြားတယ္၊ ဟိုလဲ ေရာက္ေရာ ကိုယ့္လိုပဲ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ လုပ္ေရာ၊ ပါးစပ္ကလည္း ေျပာေသးတယ္၊ ခါတိုင္း ဒီမွာပဲ ဟင္းအိုးေတြနဲ႕ အတူထားတာပဲတဲ့ မေလွ်ာ့ဘူး၊ ဆိုင္ရွင္က သူ႕ဆိုင္ကအိုးေတြကို မ်က္လံုးေပါက္မတတ္ လာၾကည့္ေနတဲ့ ကိုယ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ကို ဇေဝဇဝဝါနဲ႕ၾကည္ၿပီး ဘာမွမေျပာေတာ့ပဲ သူ႕အလုပ္သူလုပ္ေနတယ္၊ အဲဒီေတာ့မွ ဒီအမ်ိဳးသမီးမ်က္ႏွာ စိတ္တိုတာမေတြ႕ရ၊ အေျပာင္းအလဲ မရွိဆိုတာ ေတြ႕ရမွ ကိုမင္းသိုက္ေျပာတာသတိရတယ္။ သူ႕မ်က္ႏွာက ေအာ္ရီဂ်င္နယ္ပဲ၊
ကဲကဲ ကိုမင္းသိုက္ကို ဖုန္းဆက္ၿပီး ေမးဆိုေတာ့၊ ကိုမင္းသိုက္ဖုန္းနံပါတ္က ကိုယ့္ဆီမွာ မရွိဘူး၊ ကိုမင္းသိုက္ကေတာ္ တပ္ခ်ဳပ္ႀကီးရဲ့ဖုန္းနံပါတ္ပဲ ရွိတယ္၊ အဲဒါပဲ လွမ္းဆက္လိုက္ေတာ့ မကိုင္ဘူး၊ လမ္းေပၚမွာ ျဖစ္ေနပံုရတယ္၊ ဒါနဲ႕ ျပန္မယ္ေပါ့၊ ဆိုင္ေရွ႕လဲ ေရာက္ရဲ့သားနဲ႕ ဆန္ၿပဳတ္ကေလးေတာင္ အျဖစ္ရွိေအာင္ မဝယ္တတ္တဲ့ သူ႕ကိုေရာ ကိုယ့္ကိုယ္ေရာ အင္မတန္ စိတ္ပ်က္မိတယ္၊ သူက အႀကံရဘီတဲ့၊ ဆိုင္ထဲမွာ စားေနတဲ့သူေတြဆီက ပန္းကန္ကို လက္ညိႈးထိုးျပလိုက္မယ္တဲ့၊ ေတာ္ပါၿပီ စားေနတဲ့သူက ဘာမွန္းညာမွန္းမသိမွ ရႈပ္ကုန္မယ္ စကားလဲေပါက္ေအာင္ ျပန္ရွင္းျပႏိုင္မွာ မဟုတ္ပဲဆိုၿပီး၊ ဒါနဲ႕ လွည့္ျပန္ၾကမယ္ အလုပ္မွာ ကိုယ္က ေတြးတယ္၊ ထမင္းကို ထိုင္းလို " ေခါက္" လို႕ေခၚတယ္၊ ဟင္းခ်ိဳလို ေခါက္ဆြဲၿပဳတ္လို ေသာက္စရာ ဟင္းကို" တံု႕ "ဆိုတာ ထဲ့ေျပာၾကတယ္၊ ဥပမာ တံု႕ယမ္း ခ်ဥ္စပ္ ဟင္းရည္မ်ိဳး၊ ဒါဆိုရင္ ထမင္းၿပဳတ္ဆိုေတာ့ တံု႕ေခါက္ ဒါမွမဟုတ္ ေခါက္တံု႕ လို႕ ေျပာၾကည့္မယ္ဆိုေတာ့ စမ္းၾကည့္တာေပါ့ ဆိုၿပီး ဆိုင္ထဲ ျပန္ဝင္တာေပါ့၊ ဒါဟာ ေနာက္ဆံုးႀကိဳးစားျခင္းေပါ့၊
ကိုယ္ေတြ ဆိုင္ထဲ ျပန္အဝင္ လာျပန္ဘီဆိုတဲ့ အၾကည့္နဲ႕ ဆိုင္ရွင္က တခ်က္လွမ္းၾကည့္တယ္၊ သူကိုယ္တိုင္မလာဘူး၊ ဆိုင္အကူကို လႊတ္လိုက္ျပန္တယ္၊ ဒါနဲ႕ ကိုယ္က တံု႕ေခါက္ လို႕ ေျပာၿပီး အကူအမ်ိဳးသမီးရဲ့ မ်က္ႏွာကို အကဲခတ္တယ္၊ သူက မ်က္ေမွာင္က်ံဴ႕တယ္၊ ဒါနဲ႕ ခ်က္ျခင္းပဲ" ေခါက္တံု႕" လို႕ ေျပာင္းေျပာလိုက္ေတာ့ ဩ........ ဆိုၿပီး ေခါင္းၿငိမ့္တယ္၊ တိုက္ဆိုင္ပံုမ်ား အဲဒီေတာ့မွ အလုပ္သမားေကာင္ေလးက ဆိုင္အတြင္း အေနာက္ဖက္မွာ ထားတဲ့ ဆန္ၿပဳတ္အိုးႀကီးကို မလာတာ တၿပိဳင္တည္းလိုလို ေတြ႕ရပါေလေရာ၊ အဲဒီေတာ့မွ ကိုယ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ တၿပိဳင္ထဲလိုလို ထေအာ္ၿပီး လက္ညိႈးထိုးတာ ဆိုင္ထဲမွာ စားေနတဲ့လူေတြေတာင္ ေခါင္းေထာင္ၾကည့္တယ္။ ဝမ္းသာလိုက္တာမွ ကမၻာဦးလူေတြမီးကို စေတြ႕တာ ဒီလိုမ်ိဳး ခံစားခ်က္ပဲ ျဖစ္မယ္လို႕ ေတြးမိတယ္၊ စိတ္ထဲမွာ ေက်နပ္ေနတယ္၊ ကိုယ္ေတြးတဲ့ စာလံုးကလဲ မွန္၊ ဆန္ျပဳတ္ကိုလဲ ေတြ႕ရွိဆိုေတာ့ စိတ္ထဲ ေက်နပ္သြားတယ္၊ ပဲေသြးဟင္းကို လက္ညိႈးထိုးၿပီးမွာတယ္၊ ၿပီးေတာ့ " စိုင္ထူ" လို႕ ေျပာလိုက္တယ္၊ " စိုင္" ဆိုတာ ထဲ့တာ၊ " ထူ" ကအိတ္၊ အိတ္နဲ႕ထဲ့မယ္ေပါ့၊ စိုင္ထူ ကေတာ့ ေရာက္ကတည္းက ေျပာတတ္တယ္၊
လမ္းေရာက္ေတာ့ ကိုမင္းသိုက္ရဲ့ တပ္ခ်ဳပ္ၾကီးက ဖုန္းျပန္ဆက္တယ္၊ အမဘာျဖစ္လို႕လဲေပါ့၊ ဘာမွမျဖစ္ဘူး၊ ဆန္ျပုတ္ကို ထိုင္းလို ဘယ္လိုေခၚသလဲ ေမးမလို႕ ဆိုေတာ့ စကားမဆံုးခင္ပဲ အမ က်မလဲမသိဘူး။ ေနအုန္း ကိုမင္းသိုက္ကို ေမးလိုက္အုန္းမယ္ဆိိုၿပီး ေျပာေတာ့ ေနေန အခု ရဘီလို႕ ကမန္းကတန္းေျပာရတယ္။ အိမ္လဲ ေရာက္ေရာ တပ္ခ်ဳပ္ႀကီးက ရင္ဖြင့္တယ္၊ သူဒါ့ေၾကာင့္ ထိုင္းမွာမေနခ်င္တာတဲ့၊
ကိုယ္ကေတာ့ ကေလးေတြ ေက်ာင္းတက္ေနၿပိဆိုေတာ့ အင္း ထိုင္းစာေတာ့ တတ္ေအာင္သင္မွဆိုၿပီး သင္ဖို႕ ႀကိဳးစားရေတာ့တာ။ ကေလးေတြက ထိုင္းေက်ာင္းတက္တာ မဟုတ္ေတာ့ ထိုင္းလို မသင္ရေတာ့ သူတို႕လည္း အားကိုးဖို႕မျမင္၊ ကိုယ့္ကိုယ္သာ အားကိုးရာဆိုၿပီး မာန္တင္းရေတာ့တယ္။
ထိုင္းစကား သင္မွ ျဖစ္မွာလို႕ ကိုယ့္ျမန္မာအသိုင္းအဝိုင္းၾကား ညည္းမိရင္ သူတို႕က မလြယ္ဘူးခ်ည္းေျပာတယ္၊ ထိုင္းစကားက ရႈပ္တယ္၊ စကားလံုတလံုးကိုပဲ အသံအေနအထား အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္းၿပီးေျပာရတာ၊ အသံထြက္ေျပာင္းတာနဲ႕ အဓိပါယ္ကြာတယ္ အဲလိုေျပာတဲ့သူကတမ်ိဳး၊ ငယ္ရြယ္တဲ့ ကေလးမေလးေတြကေတာင္ သမီးတို႕ေတာင္ တက္ဖူးတယ္ ေကာ ကိုင္၊ ေခါ ခိုင္ ကေန မတက္ဘူးတဲ့ ၊ အိမ္ဦးနတ္ကိုေတာ့ သူ႕ရံုးက မိတ္ေဆြေတြနဲ႕ လူငယ္ေလးေတြက ေျပာတယ္၊ ဦးေလး ထိုင္းစကားတတ္ခ်င္ရင္ အလြယ္ဆံုးနည္းက ထိုင္းမေလးတေယာက္နဲ႕ ဂဲလ္ဖရန္႕ ျဖစ္ရင္ရၿပိတဲ့၊ ဒါနဲ႕ ဦးေလး အသက္ႀကီးပါၿပီကြယ္လို႕ ကိုယ္က ေျပာရတယ္၊ အမယ္ ဦးေလးကလည္း သူသင္လိုက္ရမလား ကိုယ့္ကို ခ်ိန္းေျခာက္ေသးတယ္၊ ဒါနဲ႕ ကိုယ္ေတြေရာဆိုေတာ့ အမတို႕က ထိုင္းစကားတတ္ခ်င္ရင္ ထိုင္းလူမ်ိဳးဆိုင္ရွင္ဆီမွာ အေရာင္းစာေရး သြားလုပ္၊ ဒါမွမဟုတ္ အလုပ္သမား လုပ္ေလ ျမန္ျမန္တတ္တယ္၊ ေရမကူးတတ္တဲ့သူ ေရထဲကို တြန္းခ်လိုက္သလိုေပါ့တဲ့၊
ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ေရႊ႕ေျပာင္းျမန္မာေက်ာင္းတေက်ာင္းျဖစ္တဲ့ BEAM ေက်ာင္းမွာ ထိုင္းစာ အခမဲ႕ သင္တန္းလည္း ဖြင့္ေရာ ပထမဦးဆံုး အသုတ္ကတည္းက ေျပးတက္လိုက္တာေပါ့၊ ကံေကာင္းလို႕ ေရထဲတြန္းခ်ခံရမယ့္ကိန္းက လြတ္သြားတယ္ ၊ သတိရတာရွိရင္ ဆက္ေရးအုန္းမယ္

ပ်ိ ဳေလးရဲ့ေမာင္ ထိုင္းေယာင္ေယာင္- (၃)

တကယ္ဆိုရင္ အခုဆက္ေရးမွာက ဒီေခါင္းစဥ္နဲ႕ မဆိုင္ေတာ့ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ဒီေခါင္းစဥ္က ျမစ္ဖ်ားခံလာတာဆိုေတာ့ လံုးလံုးႀကီး မဆိုင္တာမဟုတ္ျပန္ဘူး၊ ဒါနဲ႕ပဲ ဒီေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ ဆက္ေရးဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္၊ အသက္ႀကီးလာတဲ့အခါ စကားစ ရရင္ ေတာ္ေတာ္နဲ႕ အဆံုးမသတ္ပဲ ေပါက္ေပါက္ေဖာက္သလိုေပါ့၊ လူငယ္စကားနဲ႕ေျပာရရင္ ေပရွည္တာေပါ့ေလ၊
ကိုယ္ထိုင္းစာ အေရးအဖတ္ သြားတက္တဲ့ BEAM Education Foundation ဆိုတာ အရွည္က Bridging Education Access to Migrants ျမန္မာလိုဆိုရင္ျဖင့္ ေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားမ်ားအတြက္ ပညာေရးေပါင္းကူးအစီအစဥ္ လို႕ ေခၚတယ္၊ အိမ္နဲ႕က မနီးမေဝးေပမယ့္ လိုင္းကား စီးသြားရတယ္၊ ျမန္မာျပည္မွာဆိုရင္ ပုစြန္ေတာင္ ေရေက်ာ္ကေန ယုဇနပလာဇာကို သြားရသေလာက္ရွိမယ္။
သင္တန္းစမတက္ခင္ကတည္းက ကိုယ့္ေလာက္ အသက္ႀကီးတဲ့သူ ရွိမွာမဟုတ္ဘူးလို႕ တြက္ဆထားတဲ့အတိုင္း ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ လာတက္တဲ့ ကေလးေတြက အငယ္ဆံုး (၁၆)ႏွစ္နဲ႕ အႀကီးဆံုး (ကိုယ္မပါ) အသက္အစိတ္ဝန္းက်င္ အရြယ္ေတြ၊ ဆရာမေတာင္ အသက္( ၂၇) ႏွစ္လားရွိတယ္၊ ေနာက္ၿပီး တိုင္းရင္းသားေတြ မ်ားတယ္၊ နယ္စပ္ကေန အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ ေရာက္လာၾကၿပီး အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္သမားေတြခ်ည္းပဲ။ ေဈးေရာင္းအကူ၊ စားပြဲထိုး၊ သန္႕ရွင္းေရး၊ အိမ္ေဖာ္၊ ကားဝပ္ေရွာ့ အလုပ္သမား၊ စသျဖင့္ ေအာက္ေျခအလုပ္သမားေတြ ျဖစ္ၾကတယ္၊ သူတို႕က အမ်ားအားျဖင့္ ထိုင္းစကားတတ္ၾကတယ္။ စာမတတ္တဲ့ အတြက္ အလုပ္ထဲမွာ မ်က္ႏွာငယ္ရတယ္ဆိုၿပီး အခုလို ေက်ာင္းဖြင့္တယ္ၾကားလို႕ လာတက္ၾကတာ၊ စကားအျပင္ စာပါတတ္ထားရင္ ဆိုင္ရွင္က ပိုၿပီး သေဘာက်တယ္လို႕ စားေသာက္ဆိုင္က စားပြဲထိုးေကာင္ေလးက ေျပာျပတယ္။ သင္တန္းေၾကးက အခမဲ့ဆိုေတာ့ တက္ႏိုင္ၾကတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အလုပ္တဖက္နဲ႕မို႕ တခ်ို႕ဆိုပါက ေန႕စဥ္ လာမတက္ႏိုင္ၾကဘူး၊ ရွမ္းတိုင္းရင္းသားေတြကေတာ့ ဟန္က်တယ္၊ ထိုင္းဘာသာစကားက ရွမ္းစကားနဲ႕ ခပ္ဆင္ဆင္ပဲ၊ အနီးစပ္ဆံုး ဥပမာေပးရရင္ ရခိုင္စကားလိုေပါ့ ျမန္မာေတြ နားလည္တယ္၊ သိပ္ကြဲတဲ့ စကားလံုးမွသာ မသိေတာ့တာ။ ႀကံဳတုန္းေျပာရရင္ လာအိုကလည္း ထိုင္းနဲ႕စကားအတူတူပဲ၊ လာအိုမွာ ထိုင္းဘတ္ေငြ သံုးလို႕ရတယ္၊ တေလာက ေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားေတြအတြက္ ထိုင္းအစိုးရက ဆက္သြယ္စံုစမ္း ေမးျမန္းႏိုင္တဲ့ ေကာစင္တာေတြ ဖြင့္ေပးတာမွာ ျမန္မာ၊ ကေမၻာဒီးယား လူမ်ိဳးေတြအတြက္ သက္ဆိုင္ရာ ဘာသာနဲ႕ ေျပာနိုင္တဲ့သူေတြ ထားေပးထားၿပီး လာအို အလုပ္သမားေတြ အတြက္ ထားမေပးဘူး၊ ဘာသာစကား အတူတူပဲမို႕လို႕ ဆိုတယ္။
ေက်ာင္းဆိုတာ ကိုယ္နဲ႕ ကင္းကြာေနတာ ၾကာၿပီ။ အခုေနျပန္တြက္ၾကည့္တာ ႏွစ္အစိတ္ရွိၿပီ။ အဲဒီေတာ့ စိုးရိမ္တာက သင္တန္းတက္တဲ့အထဲ ကိုယ္က ဘိတ္ေခ်း ျဖစ္က်န္ခဲ့မွာ မလိုက္ႏိုင္မွာ အဲဒါကို အေတာ္စိုးရိမ္မိတယ္၊ ဒါေပမယ့္ တကယ္တန္းက် ကေလးေတြက အလုပ္တဖက္နဲ႕မို႕ သင္တန္းမွာသင္တာပဲ မွတ္ပီး အိမ္ေရာက္ ပစ္ခ် အလုပ္ေျပးဆိုေတာ့ သူတို႕က မနည္းလိုက္ရတယ္၊ ကိုယ္ကေတာ့ အိမ္ေရာက္ရင္ ခနနား စားစရာရွိတာစားၿပီး တေန႕လံုး စာျပန္ၾကည့္၊ ကႀကီး ခေခြး ေရးက်င့္သလို လက္ေရးလွစာအုပ္ ဝယ္ၿပီး ေရးက်င့္ဆိုေတာ့ အသက္ႀကီးေပမယ့္ သူတို႕ထက္ သာလာတယ္၊ ဒါက ကိုယ့္ဘာသာ ေျပာတာမဟုတ္ဘူး၊ ဆရာမက ေျပာတာ၊ ေတာ္ၾကာ ႀကြားတယ္ထင္မဆိုးလို႕
ဆရာမက "အခါ" လူမ်ိဳး၊ ထိုင္း-အခါ တဲ့၊ ျမန္မာအလုပ္သမားေတြနဲ႕ ဆက္ဆံ ေျပာဆိုရင္းက ျမန္မာအလုပ္သမားေတြဆီကေန ျမန္မာစကားတတ္လာတယ္လို႕ ဆရာမကေျပာျပတယ္၊ နဲနဲပဲ တတ္တာလို႕ေျပာေပမယ့္ တကယ္မ်ားတတ္ရင္ မလြယ္ဘူး၊ ဆရာမက ျမန္မာဘုရင္ေတြအေၾကာင္း ကိုယ္ေတြထက္ေတာင္ ပိုသိေနတယ္၊ ကိုးကြယ္တာက ခရစ္ယာန္ေပမယ့္ ပိဋကတ္သံုးပံုဆိုတာ သိတယ္၊ ေသခ်ာ သိတာ၊ ဦးေအာင္ေဇယ်ဆိုတာ အေလာင္းမင္းတရားႀကီးလို႕ ဆရာမကေျပာတာကို သင္တန္းက လူငယ္တေယာက္က ဘုရင့္ေနာင္လို႕ ၿငင္းတာနဲ႕ ကိုယ္ကပါ ဆရာမဘက္က လိုက္ၿပီး အေထာက္အထားနဲ႕ ေျပာျပရတယ္၊ ဆရာမက ထိုင္းလိုေရာ ျမန္မာလိုေရာ ေျပာၿပီး သင္ရတယ္၊ သင္တန္းသားတိုင္းက ထိုင္းစကားသိပ္မေပါက္တာလဲ ပါၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕တိုင္းရင္းသားေတြက ျမန္မာစကား သိပ္မေပါက္တာပါတယ္၊ အဲဒီအခါက် ဆရာမေျပာတဲ့ ျမန္မာစကားကိုပဲ ျမန္မာလို အဓိပါယ္ေပၚေအာင္ ကိုယ္က သူတို႕ကို ျပန္ရွင္းျပရတယ္၊ ဒါနဲ႕ပဲ ကိုယ္က ဆရာမနဲ႕ တျခားသင္တန္းသားေတြႀကား ျမန္မာစကားကို ျမန္မာလို ျပန္ေျပာရတဲ့ စကားျပန္ျဖစ္လာတယ္။
ေက်ာင္းဆိုတာ စာတင္မက တျခားဗဟုသုတေတြပါ အသိပညာေတြပါ ရေစတယ္ဆိုတာ သိပ္မွန္တယ္၊ သင္တာက ထိုင္းစာအေရးအဖတ္ ဆိုေပမယ့္ ဆရာမဆီက ထိုင္းႏိုင္ငံရဲ့ ႏိုင္ငံေရးအေျခအေန၊ ဘုရင္စနစ္အေၾကာင္းေတြ သိရတယ္၊ ဒါ့အျပင္ ကိုယ္တို႕ ျမန္မာျပည္က အာဏာရွင္ေတြ အေၾကာင္းလည္း ဆရာမက သိသြားတယ္၊ ဒီေနရာမွာထူးဆန္းတာက ဆရာမက မိုးသီးဇြန္ဆိုတာ သိေနတယ္၊ ကိုယ္ကေတာ့ အဲဒီသင္တန္းတက္ရတာ ကိုယ့္တိုင္းရင္းသား လူမ်ိဳးစုေတြေတာင္ စံုသေလာက္ သိလိုက္ရတယ္။ သူတို႕ရဲ့ စိတ္ေနသေဘာထားေတြ အကုန္ နားလည္လာရတယ္၊ တိုင္းရင္းသားေတြက စကားေျပာတာ အင္မတန္ ယဥ္ေက်းတယ္၊ တခုခုေျပာၿပီးရင္ ခင္မ်ာ့၊ ရွင့္၊ အဲလို ထဲ့ထဲ့ေျပာၾကတယ္၊ ဟုတ္ကဲ့ရွင့္ မသိဘူးရွင့္၊ အဲလို၊ သူတို႕ကလည္း ကိုယ့္ကို ေမးတယ္၊ ျမန္မာျပည္ ဘယ္ကလာသလဲ အဲလို၊ ကိုယ္ကလဲ ေမးတယ္၊ ကိုယ္ေမးရင္ သူတို႕က ရယ္ၾကတယ္၊
သူတို႕နဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး မသိတာေတြ မ်ားလို႕ေလ၊ တေယာက္ကို ဘာလူမ်ိဳးလဲလို႕ ေမးလိုက္ရင္ လီဆူး တဲ့၊ အဲဒီေတာ့ ကိုယ္က ေအာ္ ကခ်င္ေပါ့ အဲလိုေျပာရင္ ပ်ာပ်ာသလဲ ရွင္းတယ္၊ ကခ်င္က ကခ်င္ပဲ ၊ လီဆူးက လူမ်ိဳးတခု အဲလို ရွင္းျပတယ္၊ ေနာက္တေယာက္က်ျပန္ေတာ့ " ၿမိဳ" တဲ့၊ ထံုးစံအတိုင္း ကိုယ္က ခ်င္းေပါ့ ဆို မဟုတ္ဘူးတဲ့ ေခါင္းခါတယ္၊ ဒါနဲ႕ မေလွ်ာ့ဘူး၊ ရခိုင္ေပါ့ ဆိုေတာ့ ရယ္ၾကတယ္၊ " ၿမိဳ" က ၿမိဳပဲေလ အန္တီတဲ့၊ ရွိေသးတယ္" ပအို႕ဝ္ "လူမ်ိဳးလို႕ ေျပာတဲ့ကေလးကို ရွမ္းေပါ့ ဆိုေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ ပအို႕ဝ္ က ပအို႕ဝ္ပဲေလတဲ့၊ ရွမ္းမဟုတ္ဘူး၊ တေျဖးေျဖးသိလာတယ္၊ ကိုယ္က ရန္ကုန္ကေန အေဝးဆံုး ပ်ဥ္းမနားေက်ာ္ၿပီး ဘယ္မွေရာက္ဖူးခဲ့တာမွ မဟုတ္တာ၊ ေက်ာင္းစာမွာ ကခ်င္၊ ကယား၊ ကရင္၊ ခ်င္း၊ မြန္၊ ဗမာ၊ ရခိုင္၊ ရွမ္း လို႕ သင္ခဲ့ရတာေလ၊ အဲေလာက္ပဲ သိတယ္၊ ပအို႕ဝ္တို႕၊ လီဆူး၊ ခမီ၊ ၿမိဳ ဆိုတာေတာင္ အျပင္စာေတြ ဖတ္လို႕ နဲနဲသိထားတာ၊ ျမန္မာ့အသံမွာ အသံလႊင္ဝန္ထမ္းဘဝ ေရာက္မွ တိုင္းရင္းသားဘာသာ (၈)မ်ိဳး လႊင့္လို႕ ကရင္မွာ ပိုးကရင္နဲ႕ စေကာကရင္ ဆိုတာ သိလာတာ၊
ကိုယ့္တိုင္းရင္းသားေတြ အေၾကာင္း ထိုင္းစာတက္ရင္း သိရာက သူတို႕ဘဝေတြပါ သိလာရတယ္၊
ကိုယ္တို႕ငယ္ငယ္က ျပည္ေထာင္စုအလံ က်ိဳကၠဆံကြင္းမွာ ရပ္နားရင္ တိုင္းရင္းသားျပခန္းေတြ လိုက္ၾကည့္ရတာ အင္မတန္ သေဘာက်တာ၊ တိုင္းရင္းသားကိုယ္စားလွယ္ေတြ ညီလာခံတက္လာတဲ့ သတင္းေတြ သတင္းစာမွာေတြ႕ရင္ သေဘာက်တယ္၊ တို႕ျပည္ေထာင္စုသားေတြ ေတာ္ေတာ္ခ်စ္ၾကတာပဲဆိုၿပီး၊ တိုင္းရင္းသားအခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ၾကည္ေရးဆိုတဲ့ ေရဒီယိုဇာတ္လမ္းေတြ၊ သီခ်င္းေတြ နားေထာင္ရရင္ တိုင္းရင္းသားေတြကို ခ်စ္ခင္မိတယ္။
" ကခ်င္ ကယား ကရင္ ခ်င္း မြန္ ဗမာ ရခိုင္ ရွမ္း တို႕တေတြ ျပည္ေထာင္စုသား တိုင္းရင္းသား ညီအကို ေမာင္ႏွမတေတြ ေသြးစည္းကာသာေလ ညီညြတ္ခ်စ္ခင္ေပ၊ ေအးအတူ ပူအမွ် မူအရ အတူတကြလက္တြဲၾကမယ္ေလ လာ လာေလ လာၾကၿပီေလ "  ဆိုတဲ့ စာသားပါတဲ့ " တို႕ျပည္ေထာင္စုသား" ဆိုတဲ့ သီခ်င္းဆို သိပ္ႀကိဳက္၊ " ေဟ ေဟ ေဟ လာၾကၿပီေလ ေရေျမေတာအႏွံ႕က တို႕ေဆြသဟာေတြ ရပ္ေဝးကေဆြ ရပ္နီးကေဆြ စုေပါင္းေနထိုင္သေလ ေဝေလေလ ေဝ............ေလေလ" ဆိုတဲ့ အပိုဒ္က် လိုက္ေတာင္ ဆိုလိုက္ေသးတယ္။
တကယ္တန္းက် တိုင္းရင္းသားေတြနဲ႕ အခုလို အတူဆံုမိမွ သူတို႕ရဲ့ ဘဝ၊ သူတို႕ခံစားခ်က္၊ သူတို႕ လိုအပ္ခ်က္ေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ သိရေတာ့တာ။ အတူတူ သင္တန္းတက္တဲ့ တိုင္းရင္းသားေတြ အေၾကာင္း စပ္မိလို႕ ေျပာတာ နဲနဲ ရွည္သြားတယ္၊ အဲ သင္တန္းေရာက္တာနဲ႕ ဆရာမက နာမည္ေတြ ၾကည့္ၿပီး နာမည္အရွည္အတိုင္း ေခၚဖို႕ခက္မယ္ဆိုကာ တေယာက္ခ်င္းကို မွတ္မိလြယ္မယ့္ နာမည္ တလံုးစီ ေခၚမယ္လို႕ ဆိုတယ္၊ ေကာင္ေလးတေယာက္ကေတာ့ " လင္း" တဲ့၊ သူ႕နာမည္ထဲက ေနာက္ဆံုးအလံုးကို ေခၚမယ္ေပါ့၊ ထိုင္းလို ဆရာမက ဝိႈက္ဘုတ္မွာ ေရးေပးတယ္၊ အဲဒါကို ကိုယ့္ရဲ့ စာအုပ္မွာ ကူးၿပီး နာမည္ထိုးထားရတယ္၊ စာလံုးေပါင္းမတတ္ေသးေပမယ့္ ၾကည့္ၿပီး ကူးထားေပါ့၊
" လင္း" ကို ลิง လို႕ ဆရာမက ေရးေပးတယ္၊ ထိုင္းစာမွာက ဗ်ည္း(၄၄) လံုးရွိတာ အဲဒီမွာ ล ဆိုတဲ့ ဗ်ည္းက (၃၆)လံုးေျမာက္ ဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ အဓိပါယ္သိတယ္၊ " ေမ်ာက္" ကိုေခၚတာ၊ အဲဒီကေလးက အိမ္ကေန ဖုန္းဆက္ၿပီး ဆရာမကို သူ႕နာမည္ေျပာင္းေပးဖို႕ ေျပာရွာတယ္၊ ေနာက္ေန႕ သင္တန္းမွာ ဆရာမက သူ႕နာမည္ ေျပာင္းသြားၿပီေနာ္ ဆိုၿပီး နာမည္တခု ေျပာင္းေပးတယ္၊
ကိုယ့္ကို ဆရာမက " ခိုင္"ဆိုတာ ဘာအဓိပါယ္လဲ ေမးတယ္၊ နာမည္ေပးဖို႕၊ တကယ္တန္း ေမးေတာ့ မနည္း ရွင္းျပရတယ္၊
ျမန္မာမိန္းကေလးေတြ အမ်ားဆံုး မွည့္ေလ့ ရွိတဲ့ နာမည္၊ တျခားစာလံုးေတြနဲ႕ တြဲၿပီး မွည့္တတ္တယ္ ဥပမာ- တင္တင္ခိုင္၊ ခိုင္ခိုင္ျမင့္၊ ခိုင္သဇင္၊
" ခိုင္"တို႕ " လိႈင္" တို႕ဆိုတာ ျမန္မာမိန္းကေလးနာမည္ ေပါ့၊ ဆရာမက သိပ္မရွင္းဘူးထင္ပါရဲ့၊ ခိုင္ရဲ့ မူရင္း အဓိပါယ္၊ ဘာကို ဆိုလိုလဲ ဆုိတာ ထပ္ေမးျပန္တယ္၊ တျခားအသံုးမွာေတာ့ ခိုင္ ဆိုတာ ၿမဲၿမံတယ္၊ ခိုင္မာတယ္ ၊ တည္တ့ံတယ္ေပါ့ ေျပာျပရင္းက ကိုယ့္နာမည္ ဘာမ်ား ေပးလိုက္မလဲ စိတ္ေစာေနရတယ္၊ ဆရာမက ကဲ ဒါဆိုလဲ ျမန္မာ အသံထြက္အတိုင္း ထြက္တဲ့ ထိုင္းသံနဲ႕ပဲ ေပးလိုက္မယ္ဆိုၿပီး ကိုယ့္နာမည္ကို ไข่
" ဥ" လို႕ အဓိပါယ္ရတဲ့ စာလံုး ေပါင္းေပးတယ္၊ ၾကက္ဥကို ไข่ไก่ လို႕ဆိုေပမယ့္ တကယ္တန္း အသံုးက ไข่ ပဲဆိုေတာ့ကာ ကိုယ့္နာမည္က " ၾကက္ဥ " ေပါ့ ။
နာမည္နဲ႕ပတ္သက္ရင္ ခိုင္ ဆိုတာနဲ႕ စာေရးဆရာ တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္ရဲ့ " သူငယ္ခ်င္းလိုပဲ ဆက္၍ေခၚမည္ခိုင္" လို စိတ္ကူးယဥ္စရာ နာမည္ႀကီး ဇာတ္ေဆာင္နာမည္မို႕ သေဘာက် ေနရတာ၊ ဒါတင္မက အဆိုေတာ္ အက္စ္ကဲနက္ ဆိုထားတဲ့ " ေႏြခ်ိ ဳေရႊဥဩ ပန္းပိေတာက္ကိုျမင္မွ ေႏြေရာက္တာ ကိုယ္သိတယ္............. ေအာ္.......... ေႏြတဲ့လား " အဲ အဲဒီ " ရင္သို႕တိုးေဝွ႕ဆဲပါခိုင္" သီခ်င္းတို႕လို ခပ္ႏုႏု ႏြဲ႕ႏြဲ႕ အေခၚေလးမို႕ ေက်နပ္စရာေပါ့၊ ( တခုေတာ့ရွိတယ္ အဆိုေတာ္ တြံေတးစိုးေအာင္ နာမည္ႀကီးစဥ္က မယ္ဒလင္ေလး ေတာင္ေတာင္တင္တင္နဲ႕ ေခါက္ၿပီး မခုိင္ မခိုင္ မခိုင္ရယ္ မခိုင္ကိုပဲ ခ်စ္ပါတယ္ သီခ်င္းလိုမ်ိဳး ေတာ့ မႀကိဳက္လွဘူးေပါ့ေလ)
အခုေတာ့ ကိုယ့္နာမည္ " ခိုင္" ကို ထိုင္းဆရာမက ေပးလိုက္တာက " မၾကက္ဥ" တဲ့ ၊ ေက်ေက်နပ္နပ္ပဲ အခုထိ ဒီနာမည္ကို သံုးတယ္၊ စာအုပ္မွာလည္း အဲဒီလိုပဲ နာမည္ထိုးထားတယ္၊ မွတ္မွတ္ရရေပါ့။