ယခုေသာ္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာခဲ့ၿပီ၊ ျမန္မာျပည္သူေတြရဲ့ ဘဝမွာ ပိုၿပီး ဆိုးဝါးနိမ့္က်လာတာ ေတြ႔ျမင္ရသည္။ ပညာေရးအဆင့္အတန္းမွာ အလြန္ပင္ ဆိုးဝါးေနေလသည္။ က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈနည္းပါးသည္။ ေက်းလက္ေဒသႏွင့္ နယ္စပ္ေဒသတို႔မွာဆိုပါက က်န္းမာေရးေစာင့္ေ၇ွာက္မႈဆိုတာ လံုးဝမခံစားရပါ။ ျပည္သူေတြအားလံုးလိုလို ဘဝအာမခံခ်က္ဆိုတာ လံုးဝ မရွိပါ။ ျပည္သူေတြရဲ့ ဘဝေအးခ်မ္းၿပီး သက္ေတာင့္သက္သာျဖင့္ လံုလံုျခံုျခ့ု ေနထိုင္ဖို႔ လုပ္ေပးရမည္မွာ ျပည္သူေတြေပးသည့္ အခြန္ကိုစားသံုးရသည့္ အစိုးရမွာ တာဝန္ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ စစ္အာဏာရွင္ေခတ္မွသည္ ဒီမိုကေရစီအမည္ခံ အစိုးရလက္ထက္တိုင္ ျပည္သူေတြအတြက္ လုပ္ေပးတာ ဘာမွမရွိခဲ့ေပ။ အစိုးရသည္ ျပည္သူကို ရန္သူလို လက္ေအာက္ အခုိင္းအေစလို သေဘာထားသည္။ အာဏာရွင္ဆန္သည့္ စိတ္ကို မေျပာင္းလဲပဲ က်င့္သံုးသည္။ ဝန္ထမ္းေတြ အထူးသျဖင့္ အုပ္ခ်ဴပ္ေရးဝန္ထမ္းေတြ ျဖစ္သည့္ ရဲေတြ၊ ေမာ္ေတာ္ပီကယ္ေခၚသည့္ ယာဥ္ထိန္းရဲေတြႏွင့္ ျပည္သူေတြၾကား အမုန္းတရား ပြားေအာင္ တမင္ လုပ္ထားသည္။ ထို တမင္ဆိုတာက ဥပေဒပဲ ျဖစ္သည္။ ျပည္သူကို ကာကြယ္သည့္ ဥပေဒမရွိ။ ဥပေဒဆိုတာ အခ်ိန္မေရြး ျပည္သူကို အေရးယူဖို႔ လုပ္ႏိုင္သည့္ ဥပေဒမ်ိဴ းေတြျဖစ္ေနသည္။
လတ္တေလာတင္ ယာဥ္ထိန္းရဲတစ္ေယာက္ ဓါးထိုးခံရၿပီး ေသသြားသည္။ ျဖစ္စဥ္ကို ၾကည့္က ခိုင္မာေသာ လုပ္ငန္းစဥ္ေတြ ဥပေဒေတြ မရွိလို႔ဆိုတာ ထင္ရွားသည္။ စည္းႏွင့္စနစ္ႏွင့္ တိုင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ုပ္ထားပါက ဒီလို ေၾကကြဲစရာေတြ ျဖစ္လာမွာမဟုတ္ေပ။ တဖက္ကၾကည့္ရင္မွန္ၿပီး တဖက္ကၾကည့္ေသာ္ မွားသည္ဟု ထင္ျမင္ရသည့္ အေျခအေနျဖင့္ ဥပေဒကို လက္တလံုးျခား လုပ္ႏိုင္သည့္ အေျခအေနေတြကို ဖန္တီးထားေလသည္။ ျပည္သူအခ်င္းခ်င္း ရန္ျဖစ္ေအာင္ အမုန္းပြားေအာင္ ဖန္တီးထားသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနေလၿပီ။
တိုင္းျပည္မွာ တရားဥပေဒစိုးမိုးမႈ မရွိသလို ျဖစ္ေနသည္။ လံုျခံုမႈမရွိ၊ ေနာက္ေက်ာမလံုေသာ ဘဝေတြ ျဖစ္ေနၾကရသည္။ ျပည္သူေတြ ကမၻာ့့႔အလည္မွာ နိမ့္ပါးေနသည္။ ထိုသို႔ေသာ ဘဝအေျခအေနကို မေျပာင္းလဲခ်င္သူ ဘယ္သူ ရွိမည္နည္း။ နာမည္ေက်ာ္ စာေရးဆရာ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ကလည္း လူထုေခါင္းေဆာင္ကို တို႔ေမႀကီးလို႔ ေပၚတင္ပဲ ေရးၿပီး NLD ကို မဲေပးဖို႔ ေရးသားသည္။ ဒီလိုေရးလို႔ သူ႔ကို ေလာ္ဘီ လုပ္သလား ထင္က ထင္ပါေစ ဆိုကာ ေရးတာ ဖတ္ရၿပီး သေဘာက်စြာ ကူးယူ မွတ္ထားမိသည္။
" ေလာ္ဘီ (Lobby) လို႔ မေခၚဘူး သိလား။ အက္ဒဗိုေကစီ (Advocacy) လို႔ ေခၚတယ္။ အဲ႔ဒီႏွစ္ခုက မတူဘူး။ ေလာ္ဘီဆိုတာ တစုံတေယာက္ တသင္းတဖြဲ႕အတြက္ အခေၾကးေငြ ဒါမွမဟုတ္ အခြင္႔အေရးေတြ ယူၿပီး ဝါဒျဖန္႔ ျပန္ၾကားေရးလုပ္တာ။ အက္ဒဗိုေကစီကေတာ႔ ဘာအက်ဳိးအျမတ္မွ မရယူပဲ ျပည္သူလူထုအတြင္းမွာ အေျပာင္းအလဲတစ္ခု ျဖစ္လာေစဖို႔ ေစတနာ႔ဝန္ထမ္း နိဗၺာန္ေဆာ္လုုပ္တာ။ ရပ္တည္ခ်က္နဲ႔ ေစတနာ ကြာတယ္။ ဥပမာ ပတ္ဝန္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရး အသိပညာေပးတာမ်ဳိး၊ လူကုန္ကူးမႈပေပ်ာက္ေရး ပညာေပးလႈံ႕ေဆာ္တာမ်ဳိးကို အက္ဒဗိုေကစီ ေခၚတယ္။ ေလာ္ဘီလုပ္တဲ႔သူက သူ႔ငွားထားတဲ႔သူဆီက ပို္က္ဆံမရေတာ႔ရင္ ဆက္မလုပ္ဘူး။ ရပ္သြားတာ။ အက္ဒဗိုေကစီသမားကေတာ႔ ဘယ္သူ႔အေထာက္အပံ႔မွ မယူပဲ ကိုယ္႔ထမင္းကိုယ္စားၿပီး လိုခ်င္တဲ႔ အေျပာင္းအလဲ မရမခ်င္းလုပ္တာ။ ဒီေလာက္ဆိုရင္ ကိုယ္ဘာလုပ္ေနတာလဲ သေဘာေပါက္ေလာက္ၿပီ ထင္ပါတယ္။" တဲ့
ပိုဆိုးတာက လတ္တေလာေနေနရတာ အေရွ႔ေတာင္အာရွမွာ ဒုတိယထိပ္သီးႏိုင္ငံမွာ ျဖစ္ေနတာ၊ ျမင္ေတြ႔သမွ် သူ႔ႏိုင္ငံသားေတြ ျမင္တိုင္း ကိုယ့္ႏိုင္ငံသားေတြကို သတိရမိတာအမွန္၊ အဲဒီလို သတိရမိတိုင္း ျပည္သူတစ္ရပ္လံုးကို စိတ္ဓါတ္အဆင့္အတန္း၊ လူေနမႈအဆင့္အတန္း နိမ့္က်သြားေအာင္ လုပ္ခဲ့သည့္ အစိုးရကို နာက်ည္းမိသည္။ တခ်ိဴ႔က က်မေရးတာဖတ္ၿပီး ထိုင္းႏိုင္ငံေလာက္မ်ား အထင္မႀကီးလို႔ ေျပာတာ ၾကားရသည္။ က်မက အထင္ႀကီးလို႔ေရးျပေနတာမဟုတ္ပါ၊ အတုယူစရာ၊ ဆင္ျခင္စရာ ၊ အားက်စရာ စတာေတြကို သိရွိေအာင္ ေျပာျပတာသာျဖစ္သည္။ က်မ အေမရိကန္လို၊ အဂၤလန္လို ႏိုင္င့ေတြမွာ ေရာက္ေနပါကလည္း ရင္လည္း ကိုယ့္ျပည္သူနဲ႔ သူ႔ျပည္သူ၊ ကိုယ့္တိုင္းျပည္နဲ႔ သူ႔တိုင္းျပည္ ယွဥ္ၿပီး ၾကည့္ေနမိ ေရးေနမိမွာပါပဲ၊ ကိုယ့္လူမ်ိဴ းကဘာေတြ အားသာတယ္၊ ကိုယ့္တိုင္းျပည္က အေမရိကန္ႏိုငငံထက္ ဘာေတြ ပိုေကာင္းတယ္ဆိုတာ ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္ေနမိမွာပါပဲ။
ဒီလထဲမွာပဲ ထိုင္းႏိုငငံ ဘန္ေကာက္ပတ္ဝန္းက်င္က ၿမိဳ႔နယ္ အခ်ိဴ ႔မွာ ထိုင္းအစိုးရဖက္က အဖြဲ႔အစည္းအခ်ိဴ႕နဲ႔ အရပ္ဖက္ အဖြဲ႔အစည္းေတြ ပူးေပါင္းၿပီး ျမန္မာအလုပ္သမားေတြကိုစကားအေျပာအဆို အေနအထိုင္၊ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ ဆက္ဆံပံုဆက္ဆံနည္းေတြ သင္တန္းပို႔ခ်ေပးတယ္လို႔ သတင္းမွာၾကည့္လိုက္ရသည္။ ရုတ္တရက္ေတာ့ ျမန္မာေတြကို အေနအထိုင္မတတ္လို႔ ဆံုးမသလို စိတ္ထဲ တမ်ိဴ းျဖစ္သြားေပမယ့္ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ေတြးေတာ့ အင္မတန္ေကာင္းသည့္ အစီအစဥ္လို႔ အသိအမွတ္ၿပဳရသည္။ မိဘက ဆိုဆံုးမျခင္း မခံရတဲ့ ကေလးကို အိမ္နီးခ်င္းနဲ႔ ဆရာ ဆရာမေတြက ဆံုးမပဲ့ျပင္သလို ျဖစ္ေနသလားလို႔ေတာ့ ေတြးမိသည္။
ထိုင္းႏိုင္ငံကို ေရာက္လာကာစ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ ေျပာတာသတိရမိသည္။ သူက ဘန္ေကာက္မွာ ဘတ္စ္ကားစီးေနရင္း သူ႔စိတ္ထဲမွာ တခုခုလိုသလို ခံစားရၿပီး မေနတတ္ မထိုင္တတ္ျဖစ္သတဲ့၊ ႏွစ္ႀကိမ္ သံုးႀကိမ္ စီးၿပီး သတိၿပဳမိလာတာက ကားေပၚမွာ ဘယ္သူမွ အသံမထြက္ပဲ တိတ္ဆိတ္ေနတာျဖစ္ပါသတဲ့။ ရန္ကုန္မွာ ေနခဲ့တုန္းက ကားေပၚတက္တာနဲ႔ စပယ္ယာရဲ့ လူေခၚသံ၊ ကားေပၚမွာ မီးျခစ္ဆံဗူးထဲကို မီးျခစ္ဆံေတြ ေနရာခ်သလို လူေတြကို ေက်ာျခင္းကပ္ခိုင္းလိုက္၊ ဟိုအကိုႀကီးက ဟိုဘက္မလွည့္နဲ႔ ဒီဘက္ကိုလွည့္လိုက္၊ လက္ကို ဒီေနရာကိုကိုင္၊ ဒါမွ ဟိုအမက ဒီတန္းကို ဒီလိုကိုင္လို႔ရမွာ စတာတေတြအျပင္၊ ကားခေတာင္းသံ ဆဲသံဆိုသံ ေရရြတ္သံ၊ မွတ္တိုင္ပါသလား ေမးသံ၊ ကားအခ်င္းခ်င္းအၿပိုင္အဆိုင္ေမာင္းၾက ေက်ာ္တက္ၾကရင္း ဆဲၾကဆိုၾက ေနာက္ေျပာင္ၾက ၊ ကားေပၚကလူေတြရဲ့ ျပန္လွန္ေျပာဆိုသံ၊ ခရီးသည္အခ်င္းခ်င္း ကလည္း အဲဒီအသံေတြကို လႊမ္းေအာင္ အသံျမွင့္ၿပီး ေအာ္ေၿပာၾက တဲ့ အသံ စတာေတြ မၾကားရလို႔ သူ႔မွာတခုခု လိုေနသလို ျဖစ္ပါသတဲ့။
ဒါေပမယ့္ ဘန္ေကာက္မွာ ေက်ာင္းတက္ၿပီး ေလးႏွစ္ခန္႔အၾကာ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္တဲ့ အခါ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ အဲဒီလို အသံေတြ ၾကားရေတာ့ မေနတတ္ျဖစ္ကာ ကားမစီးခ်င္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ စိတ္ကုန္သြားတယ္လို႔ ဆိုသည္။ လူေတြ ဘာလို႔ အေၾကာင္းမဲ့ ေဒါသႀကီးၿပီး၊ အေၾကာင္းမဲ့ ေအာ္ဟစ္ေနၾကတာလဲ ေတြးမိတယ္လို႔ ေျပာျပေလသည္။ ထို႔အတူပါပဲ ျမန္မာျပည္က ျပန္လာတဲ့ ထိုင္းလူမ်ိဴ းတစ္ေယာက္က လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေတြမွာ အစားအေသာက္မွာရင္ ကုန္းေအာ္ၾကတယ္ေနာ္လို႔ ျပန္ေျပာျပေတာ့ ကုိယ့္မ်က္ႏွာ ျဖန္းကနဲေတာ့ ျဖစ္မိသည္။
သူတို႔ေတြက စားေသာက္ဆိုင္မွာ မွာရင္ ေဘးကလူက ဘာေျပာလိုက္မွန္းပင္မသိ၊ သူႏွင့္ ဆိုင္ရွင္၊ ဒါမွမဟုတ္ စားပြဲထိုး ႏွစ္ေယာက္သားၾကားယံုသာ ေျပာတာျဖစ္သည္။ ဒါက တကယ့္ဟိုတယ္ႀကီးေတြ မဟုတ္ပါ။ လမ္းေဘးစားေသာက္ဆိုင္မွာ ျဖစ္သည္။ ေကြ႔တီယိုဆိုင္၊ သေဘၤသီးေထာင္းဆိုင္ စတာမ်ိူ းလမ္းေဘးမွာ တြန္းလွည္းနဲ႔ ေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ေတြမွာ ေရာင္းသူေရာ ဝယ္သူပါ ေရွ႔က ေရာက္သူကို ၾကည့္ထားၿပီး ဒီတိုင္းရပ္ေစာင့္တာျဖစ္သည္။ ကိုယ့္အလွည့္ေရာက္ၿပီဆိုမွ ဆိုင္ရွင္က ဘာယူမလဲ၊ ဝယ္သူက ဘာထဲ့ပါ ဘယ္ႏွစ္ပြဲ၊ ဘယ္ႏွစ္ထုတ္ ေျပာလိုက္တာျဖစ္သည္။ ဆိုင္ေရွ႔ ေရာက္လာတာႏွင့္ ဝယ္သူရွိေနက ေဈးသည္က ဘာမွမေမးသလို ဝယ္သူကလည္း ကိုယ့္ေရွ႔မွာ လူရွိက ဘာမွ မေျပာပါ ဒီအတိုင္း ရပ္ေနတာျဖစ္သည္။
က်မပင္ ေရာက္ကာစ ဆိုင္ေရွ႔ေရာက္သည္ႏွင့္ ေကြ႔တီယိုႏွစ္ပြဲ ထုတ္မယ္၊ ဝက္သားနဲ႔ အဲဒီလို ေျပာသည့္အက်င့္ ရွိသည္။ ေနာက္ေတာ့ သူတို႔ရဲ့ အၾကည့္၊ ဆိုင္ရွင္က ဘယ္ေလာက္ေျပာေျပာ အေရးမလုပ္မွ သူတို႔ ဓေလ့ကို သိၿပီး ကိုယ့္အလွည္႔ေရာက္မွ ကိုယ္ေျပာ တိုးတိုးေျပာ စတာေတြ အက်င့္ရလာတာျဖစ္သည္။ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ တန္းစီၾကတာ အက်င့္ျဖစ္ၿပီး ေအးေအးေဆးေဆး ေစာင့္တတ္သည့္ အက်င့္ကို သူတို႔ဆီက အတုယူၿပီး လုပ္တတ္လာတာျဖစ္သည္။
က်မေနသည့္ ခ်င္းမိုင္မွာ ဘတ္စ္ကားမရွိသည့္ အတြက္ ဘတ္စ္ကားစီးသည့္ အေတြ႔အႀကံုမရွိ၊ ဒါေပမယ့္ လိုင္းကားအေနနဲ႔ ဟိုင္းလ္စ္လို ကားေတြကို အနီေရာင္။ အျပာေရာင္။ အဝါေရာင္ ခြဲထားၿပီး ဆြဲတာ စီးရသည္။ သီးသန္႔စီးခ်င္ရင္ေတာ့ တုတ္တုတ္ဆိုသည့္ ျမန္ျပည္မွာ ယခင္က ရွိခဲ့သည့္ သံုးဘီးကားနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္ ကားမ်ိဴ းကို ငွား၍ ရသည္။ သူက ေဈးႀကီးသည္။ ကားနီကေတာ့ ဘတ္(၂၀)သာ၊ ကိုယ္သြားမယ့္ေနရာ ေျပာၿပီး ကားေပၚတက္၊ စပယ္ယာမပါ၊ ဆင္းေတာ့မယ္ဆိုရင္ ဘဲလ္တီး၊ ေရွ႔ခန္ကို သြားကားခေပး၊ ဘယ့္ေလာက္ေအးခ်မ္းသလဲ၊ ဒါေပမယ့္ မေအးမခ်မ္းေနခဲ့ရတဲ့ အတြက္ ကားေပၚမွာ ေခ်ာင္ခ်ိေနတာေတာင္ ကိုယ့္အထုတ္ေတြကို ေပါင္ေပၚကမခ်၊ အထုတ္ေတြ မႏိုင္မနင္း ျဖစ္တာေတာင္ လက္ကကိုင္ထားေသးတာ၊ အတူပါတဲ့ အေဖာ္ကျဖစ္ျဖစ္၊ ကားေပၚမွာ စီးလာတဲ့ ခရီးသည္က ျဖစ္ျဖစ္ ခ်ထားေလလို႔ ေျပာမွ သတိရၿပီး ခ်ျဖစ္သည္။
" ကိုယ့္အထုတ္ေတြ ေပါင္ေပၚတင္ထား၊ ေအာက္ကိုမခ်နဲ႔ ၊ ပိုက္ဆံေတြ အသင့္ထုတ္ထား မေတာင္းရေစနဲ႔ ေတာင္းမွ အိတ္ထဲက ထုတ္မေနနဲ႔" စတဲ့ အျမန္ယာဥ္လို႔ ေခၚတဲ့ ဟိုင္းလတ္စ္ ကားေသးေလးေတြ စီးခဲ့ရတဲ့ ျမန္မာျပည္တုန္းက အက်င့္က ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မေပ်ာက္၊ ဒါေတာင္ ကားေပၚ ေရာက္တာနဲ႔ ပိုက္ဆံကို လက္က အသင့္ကိုင္ထားတတ္တဲ့ အက်င့္က ေလးငါးနွစ္အထိေတာင္ မေပ်ာက္ခ်င္ေသး၊ ဒီလို ဘဝေတြမွာ ေခါက္ရိုးက်ိဴးခဲ့ရတာျဖစ္သည္။ စပယ္ယာလည္း ေၾကာက္ရသည္။ သူခိုင္းတဲ့ အတိုင္း လိုက္လုပ္ရေသးသည္။ အခုေခတ္ကေတာ့ ခရီးသည္က မခံနိုင္လို႔ ျပန္ေျပာရင္ ဝိုင္းရိုက္ၾကေသးသတဲ့။ ျပည္သူေတြကို ကာကြယ္ေပးသလား ၊ စပယ္ယာလက္ကပင္ ဘဝကို အာမမခံႏိုင္ၾက။
သူတို႔ဆီမွာေတာ့ ယာဥ္ထိန္းရဲဆိုတဲ့ လူမ်ိဴ းကို ျပည္သူက သတ္ပစ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ အေၾကာင္းမရွိ၊ ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မွာ လမ္းရွင္းေပးသည့္ .ယဥ္ထိန္ရဲေတြ မ်ားစြာေတြ႔ရသည္။ ညဖက္ ကားေတြ ဆိုင္ကယ္ေတြ ေမာင္းသူေတြကို အရက္ေရခ်ိန္ တိုင္းၿပီး ေက်ာ္လ်င္ဖမ္းသည္။ ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္ ဘာျဖစ္ျဖစ္ မူးလ်င္း ဆက္မေမာင္းရ အခ်ဴပ္ထဲထဲ့သည္။ မနက္ ဒဏ္ေၾကးေဆာင္ ျပန္လႊတ္၊ ဦးထုပ္မေဆာင္းက ဖမ္းသည္။ စာရြက္ေပးလိုက္သည္။ ရံုးမွာသြားေဆာင္ ဘတ္(၂၀၀)၊ ဦးထုတ္မေဆာင္းလို႔ ဖမ္းရင္ လိုင္စင္မရွိတာပါ ေတြ႔က ေဆာင္ ဒဏ္ေငြ၊ ဥပေဒအတိုင္းသာ၊ ကိုယ့္အပစ္ႏွင့္ကိုယ္၊ ယာဥ္ထိန္းရဲက ဥပေဒအတိုင္း သူ႔အလုပ္ သူလုပ္ မွန္ေနတာ့ ဘာမွသြားေျပာလို႔မရ၊ ဘယ္သူမွလဲမေျပာပါ။ ယာဥ္ထိန္းရဲျမင္လို႔ ဦးထုတ္မေဆာင္းမိတဲ့သူက ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန ျပန္ေကြ႔သြားလည္း အေနာက္ကေန လူဆိုးဖမ္းသလို တလၾကမ္း လိုက္မဖမ္း၊ အဓိကက ေနာင္ကို ဦးထုတ္ေဆာင္းဖို႔ သိေအာင္ လုပ္တာသာျဖစ္သည္။
စည္းနဲ႔ကမ္းနဲ႔ ေနသည့္လူမ်ိဴ းကို ေတြ႔ေတာ့ ကိုယ့္လူမ်ိဴးေတြ စည္းနဲ႔ကမ္းနဲ႔ ေနတာၾကည့္ခ်င္ ျမင္ခ်င္သည္။ ယခုေနာက္ပိုင္း ပိုဆိုးသည္ဟု မိတ္ေဆြေတြ ေျပာတာၾကားရသည္။ ျမန္မာလူမ်ိဴ းေတြကို စနစ္တက် ဖ်က္ဆီးခဲ့ၾကေလၿပီ။ ဒီလိုအေျခအေနေတြကို အျမန္ေျပာင္းလဲမွ ျဖစ္မည္။ တကယ့္ကို ေျပာင္းလဲခ်ိန္တန္ပါၿပီ။ အေျခခံ လူမႈဘဝျဖစ္သည့္ အေျပာအဆို အေနအထိုင္မွာပါ ပ်က္ဆီးေနသည့္ ဘဝေတြကို ေျပာင္းလဲဖို႔ အခ်ိန္တန္ပါၿပီ။ ျပည္သူေတြ၊ အစိုးရဝန္ထမ္းေတြ စစ္တပ္ ရဲနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေတြမွာပါ ဥပေဒစိုးမိုးမႈရွိၿပီး တရားဥပေဒက တစ္ဦးတစ္ေယာက္ လိုသလို လုပ္လို႔ရတဲ့ အရာမဟုတ္ပဲ အမ်ားျပည္သူကို အကာအကြယ္ေပးသည့္ ဥပေဒေတြ ျဖစ္ရမည္။ သို႔မွသာ ျပည္သူေတြရဲ့ ဘဝေတြ လံုျခံုၿပီး စိတ္ေအးလက္ေအး ေနၾကရမည္။ ေနႏိုင္သည့္ အေလ့အထမ်ား ျဖစ္ေပါၚလာရမည္။ အမ်ိဴ းသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဴပ္ကလည္း ေျပာင္းလဲခ်ိန္တန္ၿပီ အမွန္တကယ္ေျပာင္းလဲဖို႔ NLD ကို မဲထဲ့စို႔ဟု ဆိုလာၿပီ။ အမွန္တကယ္ ေျပာင္းလဲလိုက္ၾကပါစို႔ ၊ သူမ်ားကို အားက်ေနယံုနဲ႔ မၿပီးပဲ သူတို႔လို ဘဝလံုျခံုၿပီး ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနရတဲ့ လူ႔ဘဝမ်ိဴး အားလံုး ေနထိုင္သြားၾကရေအာင္ပါ။
ခိုင္ခိုင္ေစာလြင္
No comments:
Post a Comment