သတင္းတစ္ပုဒ္မွာ ျမန္မာျပည္မွာသာရွိတဲ့ ျမန္မာ့မ်ိဴ းရင္း ရွားပါး ၾကယ္လိပ္ အေကာင္တစ္ရာ ေပ်ာက္ဆံုးေနၿပီး အဲဒီထဲကမွ သံုးေကာင္ကို ထိုင္းႏိုင္ငံကေန ျပန္ေတြ႔တယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း ဖတ္ရသည္။ အေရာင္းအဝယ္လုပ္မယ့္ ထိုင္းလူမ်ိဴးက သူ႔ရဲ့ေဖ့စ္ဘြတ္မွာ တင္ထားရာက ထိုင္းသစ္ေတာအရာရွိေတြက သတင္းရၿပီး သြားေရာက္ စစ္ေဆးတာမွာ ေပ်ာက္ဆံုး ျမန္မာ့ ၾကယ္လိပ္ေတြ ျဖစ္ေနတာပင္၊ အဲဒီမတိုင္ခင္ကာလေတြမွာလည္း တနသၤာရီတိုင္းဖက္က ရွားပါး ၾကံ့ေတြ ထိုင္းႏိုင္ငံ သစ္ေတာေတြဆီ ေရာက္ကုန္သည့္ အေၾကာင္း ေရးတာ ဖတ္လိုက္ရေသးသည္။ သဘာဝေတာေတာင္ ၿပုန္းတီးမႈႏွင့္ လူတို႔ရဲ့ သဘာပတ္ဝန္းက်င္ သစ္ေတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အသိပညာအားနည္းမႈေတြေၾကာင့္ ျပည္တြင္းက ရွားပါး သဘာဝရတနာေတြ ျပည္ပကို ေရာက္ကုန္တာျဖစ္သည္။
ဒီလို သတင္းေတြ ဖတ္ရျမင္ရေသာအခါ အမိျမန္မာျပည္ရဲ့ သဘာဝတြင္းတြက္ရတနာ၊ သစ္ေတာထြက္ ပစၥည္းအပါအဝင္ ရွားပါး တိရစာၦန္ေတြ သဘာဝအတိုင္း မ်ိဴးတံုးေပ်ာက္ကြယ္တာထက္ လူေတြေၾကာင့္ မ်ိဴးတံုးေပ်ာက္ကြယ္ၾကရတာ ေတြးရင္း လူသားမ်ိဴးႏြယ္ေတြပါ ျပည္ပကို အေၾကာင္းအမ်ိဴးမ်ိဴးႏွင့္ ေရာက္ကုန္တာ စဥ္ဆက္မျပတ္ ေတြးမိေလေတာ့သည္။
အေတြးထဲမွာ ၂၀၁၅ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ (၅) ရက္ေန႔က ထိုင္းဘုရင္ ဘူမိေဘာရဲ့ အသက္(၈၈) ႏွစ္ျပည့္ ေမြးေန႔ ဆုေတာင္းဖို႔ လမ္းေလွ်ာက္ၾကတဲ့ ခရီးစဥ္တစ္ခုကို သတိရမိေလသည္။ ထိုေန႔က လမ္းေလွ်ာက္ၾကမည့္ ေက်ာင္းေတြ၊ အုပ္ခ်ဴပ္ေရး အာဏာပိုင္အဖြဲ႔အစည္းေတြ၊ ႏိုင္ငံတကာအဖြဲ႔အစည္း အသီးသီးက လူေတြ စုရပ္မွာ ရပ္ေနၾကသည္။ စာေရးသူပါဝင္သည့္ ျမန္မာေရႊ႔ေျပာင္းအလုပ္သမားကေလးေတြရဲ့ ေက်ာင္းကေန ပါဝင္ လမ္းေလွ်ာက္ၾကမည့္ သူေတြထဲမွာ ျမန္မာျပည္က ရွမ္း၊ ကခ်င္၊ ကရင္ အစရွိသည့္ တိုင္းရင္းသားေတြ ပါရာ သူတို႔က သူတို႔ရဲ့ ရိုးရာ တိုင္းရင္းသား ဝတ္စံု ေတြ ဝတ္ဆင္လာၾကသည္။ အမ်ားဆံုးက ကရင္တိုင္းရင္းသား ဝတ္စံုေတြ ဝတ္လာၾကရာ စာသင္ေပးသည့္ ႏိုင္ငံျခားသား ဆရာမ်ားပင္ ကရင္ဝတ္စံုကို ဝတ္ဆင္လာၾကေလသည္။ အားလံုး လူစုေနသည့္ အခ်ိန္ အျခား ေက်ာင္းသားေတြ ဝင္လာရာ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကရင္ဝတ္စံုေတြႏွင့္ ျဖစ္သည္။ အနီးမွာ ရပ္ေနသည့္ ဆရာမတစ္ေယာက္က " ေဟာေတာ့ ကရင္လူမ်ိဴးးေတြကိုလည္း သူတို႔ လူမ်ိဴးအျဖစ္ ေမြးစားလိုက္ျပန္ၿပီ" လို႔ ေရရြတ္ေလသည္။ သူအလန္႔တၾကား ရြတ္လိုက္တာ အေၾကာင္းရွိပါသည္။
ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံလို ကမၻာက စိတ္ဝင္စားဖြယ္ရာ ကိုယ္ပိုင္စာေပ၊ ယာဥ္ေက်းမႈ၊ ဘာသာစကား ထံုးတမ္းဓေလ့ ရွိသည့္ တိုင္းရင္းသားမ်ိဴးႏြယ္စုေတြ ရွိမေနပါ၊ ျမန္မာလူမ်ိဴးေတြကမွ အင္မတန္ စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းသည့္ လွပၿပီး စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းစရာ လူမ်ိဴးစုေတြ စုေပါင္းတည္ရွိေနတာျဖစ္သည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံအေနႏွင့္ ႏိုင္ငံျခားသား ခရီးသြားမ်ားကို ဆြဲေဆာင္ရာမွာ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ အလွအပၿပီးရင္ လူမ်ိဴးစုေတြက အဓိက အခရာက်ေနေလသည္။ သဘာဝေတာေတာင္ စိမ့္စမ္းေတြကို စြဲမက္ဖြယ္ေကာင္းေအာင္ ၿပဳျပင္၍ ျဖစ္ေစ၊ ဖန္တီး၍ ျဖစ္ေစ ခရီးသြားမ်ားကို ဆြဲေဆာင္ဖို႔ႀကိဳးစားတာျဖစ္သည္။ ျမန္မာျပည္မွာရွိသည့္ သဘာဝ ေရခဲေတာင္ေတြ၊ သဘာဝ ေက်ာက္ေဆာင္ေတြ ၊ သဘာဝ ေရပူစမ္း၊ စိမ့္စမ္းေတြ၊ ေရတံခြန္ေတြ မွာ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး ေကာင္းမါန္ေအာင္လုပ္ည႔ိး စနစ္တက် မြမ္းမံပါက ထိုင္းႏိုင္ငံထက္ အမ်ားႀကီးသာလွေပသည္။ အပန္းေျဖစခန္းေတြ၊ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ား လည္ပတ္ခ်င္စရာ ေနရာေတြမွာ လူတို႔ဖန္တီးတာ မဟုတ္ပဲ သဘာဝအတိုင္း မ်ားစြာ ရွိေနရာ အလုပ္အကိုင္အခြင့္ အလမ္းေတြ မ်ားစြာေပၚလာႏိုင္ေပမည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံ အပန္းစခန္း ၊ ကၽြန္းေတြမွာ သြားေရာက္အလုပ္လုပ္ေနၾကသည့္ ရခိုင္၊ တနသၤာရီ၊ ကရင္ျပည္နယ္ မွ ေဒသခံ တိုင္းရင္းသားေတြ အတြက္ မိမိတို႔ ေဒသမွာပင္ မိမိတို႔ အလုပ္လုပ္ႏိုင္ၾကေပလိမ့္မည္။
ယခုေသာ္ ထိုင္းမွာက ထိုအရာမ်ားကို ေသေသခ်ာခ်ာ ဖန္တီးထားရာ ျမန္မာျပည္က အလုပ္သမားေတြ မ်ားစြာ အလုပ္လုပ္ေနၾကတာ ေတြ႔ရေလသည္။ ပိုဆိုးတာက ပေဒါင္ဟုေခၚေသာ ကယန္းလူမ်ိဴးေတြမွာ ကမၻာလွည့္ခရီးသြားေတြ အတြက္ လူသားျပတိုက္ကဲ့သို႔ လာေရာက္ၾကည့္ရႈရာ ေနရာတစ္ခုျဖစ္ေနေလသည္။ တကယ္ေတာ့ လည္ပင္းေၾကးကြင္းစြပ္ထားသည့္ ထိုကယန္းလူမ်ိဴးတို႔သည္ ျမန္မာျပည္က တိုင္းရင္းသားမ်ိဴးႏြယ္ပင္ မဟုတ္ပါလား၊ အလားတူ အခါ လူမ်ိဴးေတြ ထိုင္းေတာင္ေပၚသား အျဖစ္ ရွိေနၾကသည္။ ထိုင္း-အခါ၊ ထိုင္း- ကရင္ စသည္ျဖင့္ တိုင္းရင္းသားေတြ ေပၚထြက္လာသည္။ အဆိုပါ ဆရာမက ကရင္ကေတာ့ ထားပါေတာ့ ထိုင္းဘုရင္တပါးလက္ထက္မွာ ကရင္တိုင္းရင္းသူတစ္ေယာက္ မိဖုရားျဖစ္ခဲ့ဘူးတာ ဖတ္ဖူးတဲ့ အတြက္ ထိုင္း- ကရင္ ဆိုတာ ရွိလာတာလို႔ ေျဖၿသိမ့္ေတြးကာ ေျပာျပန္သည္။ အခါ လူမ်ိဴးကလည္း ထားပါေတာ့၊ ခ်င္းမိုင္ ခ်င္းရိုင္း နဲ႔ ေတာင္ေပၚဘက္က အခါေတြ ျဖစ္မွာလို႔ ဆက္ေျပာျဖစ္ၾကသည္။ မြန္လည္း ထို႔အတူလို႔ ဆိုျဖစ္ၾကသည္။ ထိုင္း- ရခိုင္၊ ထိုင္း- ခ်င္း ေတြ ျဖစ္မလာတာ ေတာ္ေသးရဲ့လို႔ ေတြးလိုက္မိသည္။ ရခိုင္တို႔ ခ်င္းတို႔ ကခ်င္တို႔ ဆိုတာက ထိုင္းႏိုင္ငံနွင့္ နယ္နိမိတ္ခ်င္း ထိစပ္မေနေပ။ အဆိုပါ ထိုင္း- ကရင္၊ ထိုင္း- အခါေတြကို ေလ့လာၾကည့္က ပိုၿပီး သိရသည္။ အေဖကရင္၊ အေမကရင္၊ အေဖအခါ အေမ အခါကေန ဘယ္လိုလုပ္ ထိုင္း-ကရင္ ၊ ထိုင္း-အခါေတြ ျဖစ္လာၾကပါလိမ့္ ၊ အဆိုပါ ဆရာမေျပာသလို ေမြးစားလိုက္တာ ဆိုရင္ျဖင့္ ၾကယ္လိပ္ေတြ ထိုင္းေရာက္သလို ျမန္မာမ်ိဴးႏြယ္စုေတြ မ်ိဴးတုန္းကုန္ေတာ့မလား ေတာင္စဥ္ေရမရ ေတြးေနမိေလသည္။
ထိုင္းႏိုင္ငံ ခ်င္းမိုင္က ကမၻာလွည့္ခရီးသည္ေတြ အမ်ားဆံုးလာေရာက္ရာ ေတာင္ေပၚတစ္ခုမွာ ရိုးရာ ဝတ္စံုေလးေတြ ဝတ္ထားၿပီး ေတာင္ေပၚကို လာေရာက္ၾကသည့္ ခရီးသြားဧည့္သည္ေတြႏွင့္အတူ ဓါတ္ပံုအရိုက္ခံၾကသည့္ တိုင္းရင္းသား မိသားစုေတြ ရွိသည္။ ဧည့္သည္ေတြက ပိုက္ဆံေပးလ်င္ ကေလးေတြက အေမဆီ ေျပးအပ္ၾကသည္။ နာမည္ေက်ာ္ ဒြိဳင္ပူ ဆိုသည့္ ေတာင္ေပၚမွာ အခါ အမ်ိဴးသမီး တစ္ေယာက္ ဆိုပါက ကေလးေတြ (၅) ေယာက္ခန္႔ရွိသည္။ အႀကီးဆံုးေလးမွာ အသက္ (၆) ႏွစ္ခန္႔ ရွိမည္ထင္သည္။ ေက်ာင္းလည္းေနပံုမရ၊ ကေလးသဘာဝ ေကာင္းေကာင္းလည္း ေဆာ့ကစားရပံုမရ၊ ဧည့္သည္ေတြ လာတာေတြ႔သည္ႏွင့္ သူ႔အေမက ဓါတ္ပံုရိုက္ဖို႔ ေခၚေစသည္။ ဓါတ္ပံု၇ိုက္ၿပီး ရသည့္ ပိုက္ဆံကို အေမလက္ထဲထဲ့ကာ၊ သူ႔အတြက္ ျပန္ေပးသည့္ ပိုက္ဆံျဖင့္ မုန္႔သြားဝယ္စားသည္။ တခါေသာ္ ထိုကေလးမွာ ေျခေထာက္ေထာ့နဲ႔ ေထာ့နဲ႔ ျဖစ္ေနသည္။ စာေရးသူမွာ ဧည့္သည္လာတိုင္း လိုက္ပို႔ၿပီး ေရာက္ေနက်ျဖစ္၍ ထိုအေခါက္မွာ ေတာင္ေပၚ အျမင့္ေနရာအထိ မတက္ပဲ ထိုကေလးအေမေတြ ထိုင္ေနသည့္ အနီးခံုတန္းမွာ ထိုင္နားေနလိုက္သည္။ ေထာ့နဲ႔ေထာ့နဲ႔ ျဖစ္ေနသည့္ ကေလးကို ဘာျဖစ္တာလဲ ေမးရာ မေျဖ၊ သူ႔ေျခေထာက္မွာ ေျခက်င္းဝတ္အထိ ေယာင္ကိုင္းေနေလသည္။ ဖဝါးမွာ တခုခု ထိမိရွိ၍ ေယာင္ေနတာျဖစ္မည္။ ကေလး အေမ မသိေလေရာ့သလား ေတြးေနတုန္း ဧည့္သည္ လူငယ္စံုတြဲ တစ္တြဲ ေရာက္လာရာ ကေလးအငယ္ႏွစ္ေယာက္က ေျပးကပ္သည္။ ထိုစံုတြဲက ဓါတ္ပံုရိုက္ဖို႔ ျပင္သည္။ ေကာင္ေလးကို သူ႔အေမက ေနာက္က ဧည့္သည္ လူႀကီးႏွစ္ေယာက္ဆီ သြားဖို႔ မ်က္စျဖင့္ အခ်က္ျပသည္။ ကေလးက ေျခေထာက္နာေနေၾကာင္း မသြားခ်င္ေၾကာင္း ေျပာသည္ထင့္၊ ေခါင္းကို ေဒါက္ကနည္းေနေအာင္ ေခါက္ၿပီး ႀကိမ္းေမာင္းရာ ထိုကေလးမွာ အသံမထြက္ပဲ မ်က္ရည္ေတြ တနင့္တပိုးက်သည္။ သူတို႔ အိမ္က ဘယ္မွာလဲ၊ သူတို႔ ဘယ္မွာေနသလဲ ငိုၿပီး အိမ္ျပန္ေျပးမလား စိတ္ဝင္တစား ၾကည့္ေနတုန္းမွာပဲ အခါ ဝတ္စံုေလးဝတ္ထားသည့္ ထိုကေလးမွာ ဧည့္သည္နားကို ေျပးကပ္ရင္း ဓါတ္ပံုရိုက္ဖို႔ စကားေတြ တတြတ္တြတ္ရြတ္သည္။ ဧည့္သည္က ကေလးကို ေထြးပိုက္၍ ဓါတ္ပံုအရိုက္ခံရာ ထိုကေလးသည္ အလွဆံုးၿပံုး၍ ေခါင္းေလးငဲ့ကာ လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းေထာင္ၿပီး အိုက္တင္လုပ္ေလသည္။ ၿပီးေတာ့မွ ဧည့္သည္ ေပးလိုက္သည့္ ပိုက္ဆံေလးကိုင္ကာ ေထာ့နဲ႔ေထာ့နဲ႔ျဖင့္ သူ႔အေမဆီ လာေလေတာ့သည္။ အေမျဖစ္သူက ပိုက္ဆံယူရင္းမွ ေျခေထာက္ကို တခ်က္ကိုင္ၾကည့္သည္။ ဘာေျပာလိုက္သည္မသိ၊ ကေလးက ေတာင္ဆင္ေျခေလွ်ာအတိုင္း ေျပးဆင္းသြားေလသည္။
မိတ္ေဆြေတြ ျပန္ဆင္းလာသည့္အခါ ေစာေစာကအျဖစ္ကို စိတ္ထဲ မေကာင္းသည္ႏွင့္ ထိုင္းမွာအေနၾကာသည့္ မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္ကို သူတို႔ေတြက ထိုင္းလူမ်ိဴးေတြလား၊ ျမန္မာျပည္က လာတဲ့ အခါေတြလား ေမးလိုက္မိသည္။ သူ႔ရဲ့ အေျဖက ရွင္းသည္၊ ထိုင္းလူမ်ိဴးေတြဆို သူတို႔ အစိုးရက ပစ္ထားမလား၊ ကေလးေတြ ေက်ာင္းမထားပဲ ေနလို႔ရမလားတဲ့ ျပန္ၿပီး ေမးေျပာေျပာသည္။ သူတို႔သည္ သူတို႔ ဘယ္ကလာသလဲ၊ သူတို႔ ရဲ့ မူရင္းဇစ္ျမစ္က ဘာလဲ ဆိုတာထက္ သူတို႔ရဲ့ ရိုးရာဝတ္စံုကေန ပိုက္ဆံရွာလို႔ရတာပဲ သိၾကသလား မဆိုႏိုင္။
ထိုင္းႏိုင္ငံ ေျမာက္ပိုင္းမွာ လြန္ခဲ့သည့္ (၁၅) ႏွစ္ေက်ာ္ခန္႔က ျမန္မာျပည္ကေန နယ္ေျမခ်င္းထိစပ္၍ လာေရာက္ေနထိုင္သည့္ တိုင္းရင္းသားေတြ အပါအဝင္ အေၾကာင္းအမ်ိဴးမ်ိဴးေၾကာင့္ ဝင္ေရာက္ေနထိုင္ၾကသည့္ တိုင္းရင္းသားမ်ိဴးႏြယ္စုေတြကို ေတာင္ေပၚသား အသိအမွတ္ၿပဳကာ ေတာင္ေပၚသားမွတ္ပံုတင္ကဒ္ေတြ ထုတ္ေပးတာ ရွိခဲ့ဖူးေလသည္။ ထိုေတာင္ေပၚသား အမ်ားစုမွာ ျမန္မာစကားလံုးဝ မေျပာတတ္သည့္သူေတြလည္း ပါရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ေတာင္ေပၚသားကဒ္ ကိုင္ေဆာင္ထားသူမွာ ထိုင္းႏိုင္ငံရွိ အျခားအရပ္ေဒသမ်ားသို႔ သြားခ်င္တိုင္း သြား၍ မရေပ။ သက္ဆိုင္ရာ ေဒသ အာဏာပိုင္တို႔ရဲ့ ေထာက္ခံစာ လက္မွတ္ပါမွ ခရီးသြားခြင့္ ရွိတာျဖစ္သည္။ ယခုေသာ္ ထိုေတာင္ေပၚသားေတြမွာ သူတို႔ကို ထိုင္းႏိုင္ငံက အသိအမွတ္ၿပဳသည့္ အတြက္ ထိုင္းႏိုင္ငံသားဟုပင္ သူတို႔ဖာသာ မွတ္ယူထားၾကေလသည္။
ကယန္းအလွ ဆိုေသာ ရုပ္ရွင္ကိုၾကည့္ၿပီး ကယန္းဆိုတာ ျမန္မာျပည္ကလားလို႔ ေမးသည့္ တိုင္းရင္းသားေတြပင္ ရွိသလို၊ ထိုင္းမွာရွိသည့္ လည္ပင္းေၾကးကြင္းစြပ္ဝင္ဆင္သည့္ လူမ်ိဴးႏြယ္မ်ိဴး ျမန္မာမွာလည္း ရွိတယ္၊ ဓါတ္ပံုေတြမွာ ျမင္ဖူးတယ္ဆိုသည့္ ျမန္မာျပည္က အလည္လာတဲ့ လူေတြ ေျပာၾကတာလည္း ၾကားေနရသည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံရဲ့ ခရီးသြားလုပ္ငန္း ေၾကာ္ၿငာတြမွာ ကယန္းလူမ်ိဴးေတြရဲ့ ပံုက အျပည့္အဝ ေနရာယူထားတာျဖစ္သည္။ ယခုလို မၾကာေသးသည့္ ကာလမွာပင္ ကယန္း တိုင္းရင္းသားမ်ိဴးႏြယ္စုမွာ ထိုင္းႏိုင္ငံရဲ့ တိုင္းရင္းသားမ်ိဴးႏြယ္စုလား၊ ျမန္မာျပည္က ပေဒါင္လို႔ေခၚတဲ့ လည္ပင္းေၾကးကြင္းစြပ္ထားတဲ့ လူမ်ိဴးစုနဲ႔ အတူတူပဲလား ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေတြ ရွိေနၿပီ။ ယခုမ်ိဴးဆက္မွ ေနာင္ မ်ိဴးဆက္ေတြလက္ထက္ေရာက္ေသာ္ ျမန္မာတိုင္းရင္းသားမ်ိဴးႏြယ္စုေတြ ေပ်ာက္ကြယ္ကုန္မလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ့္အမ်ိဴးမွန္းမသိ၊ သူမ်ားအမ်ိဴးဆိုကာ တအံ့တဩ ေငးေမာၾကည့္ရသည့္ အျဖစ္မ်ိဴး ေရာက္ကုန္မလား ေတြးေတာ စိုးရိမ္မိေလသည္။
ခိုင္ခိုင္ေစာလြင္
No comments:
Post a Comment